จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"

Tags: จุ้นกะปอม

ตอน: ตอนที่ 45 : เวลา

‘กรี๊งงงงงง’ เสียงนาฟิกาปลุกบนหัวเตียงดังระรัว...จุ้นรีบควานมือไปกด พลิกตัวเอื้อมมือจะ
กอดหมอนข้าง แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจลืมตาขึ้นมาทันที..ไอ้บ้าปอม!ตกใจหมด มาตั้งแต่เมื่อ
ไหร่..เมื่อคืนไม่เห็น...นอนจ้องคนนอนหลับอยู่อย่างงั้น ยกมือขึ้นมาลูบไฝใต้ตา เลื่อนมาเสย
ผมที่ใบหน้าออกให้..แกผอมลงอีกแล้วปอม..แค่สี่วันหน้าตอบเชียว...หนวดเคราก็ไม่โกน...
ไอ้บ้านี่!ไม่รู้จักดูแลตัวเองเลย...นึกไปเรื่อย ต่อว่าเค้าในใจ มือก็จับแขนปอมที่พาดอยู่ที่
เอวออก ค่อยๆลุกขึ้น เดินไปเข้าห้องน้ำ...ปอมเพิ่งกลับมาจากกาญจนบุรีไปต่องานที่ทำค้าง
ไว้...มาถึงกรุงเทพสามทุ่มกว่า เลยเข้าไปทำงานที่สตูลาดพร้าวต่อ กว่าจะกลับมาถึงบ้านได้ก็
ตอนตีสาม...ซักแป๊บจุ้นก็หน้าชะแล่มออกมาจากห้องน้ำ เดินมาหยิบนาฟิกาข้อมือที่หัวเตียง..
สายตาก็เหลือบมองคนบนเตียงไปด้วยเห็นปอมค่อยๆพลิกตัวมือก็ควานไปทั่ว..คิ้วปอมเริ่ม
ขมวด จุ้นยืนมองอมยิ้ม

“จุ้นนน”เรียกมาเบาๆ ตายังคงปิดสนิท

“อะไร”ขานรับไปเบาๆเช่นกัน

“อยู่หนายอ่ะ!”มือควานสะเปะสะปะไปหมด จุ้นยืนหัวเราะ

“ไม่ลืมตาจะเห็น เหรอน่ะ!”นั่นแหละถึงค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้นมาข้างนึง พอม่านตาปรับระยะ
สายตาได้ที่ เห็นจุ้นยืนยิ้มอยู่ก็ส่งยิ้มไปให้ แล้วเปลือกตาก็ปิดลงไปใหม่ จุ้นหัวเราะ

“ไอ้บ้าปอม!”ส่ายหัว กำลังจะเดินไปหยิบกระเป๋า

“จุ้นนน!”

“อะไรอีก”หันกลับมาใหม่

“มานี่ซิ!”ยกแขนซ้ายขึ้นค้างไว้ สายตายังคงปิดสนิท จุ้นส่งค้อนให้หมั่นไส้เดินเข้ามานั่งลงบน
เตียง

“มีอะไร”ปอมค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้น เอื้อมมือมาจับมือจุ้น ดึงมือจุ้นมาซุกไว้ที่ซอกคอแล้วก็
หลับตาต่อจุ้นหัวเราะ

“อะไรของแกเนี่ยไอ้ปอม!.ไอ้ขี้เซา!.ทำเป็นเด็กขาดความอบอุ่นไปได้” นั่งอมยิ้ม มองปอมอยู่
อย่างงั้น

“ก็คิดถึงอ่ะ”ปากขยับพึม พำ จุ้นยิ้ม

“เมื่อคืนกลับมาตอนไหนปอม..ฉันไม่เห็นรู้เรื่อง”

“ตีสาม” ตายังคงไม่ลืม ส่งเสียงมาเบาๆ เขยิบ เขยิบเข้ามาใกล้ตัวจุ้นอีก ยกมือจุ้นมาหอม
ฟอดๆ จุ้นหัวเราะเอามือซ้ายเคาะหัวปอมไปหนึ่งที ค่อยๆดึงมือขวากลับแต่ไม่เป็นผลตึดหนึบ
เหนียวแน่น

“ปอมม!ปล่อย..ฉันต้องรีบเข้าออฟฟิต..วันนี้มีประชุมตอนเช้าด้วยเดี๋ยวไม่ทัน”ปอมเผยอ
เปลือกตามองข้างนึง

“จะไปแล้วเหรอ!”

“อึมม์”

“หอมปอมก่อน”จุ้นส่งค้อนให้อีกควับนึง..ก้มมาหอมฟอดไปที่แก้มซ้ายปอม...ปอมนอนอมยิ้ม
พริ้ม ค่อยๆปล่อยมือจุ้น

“ขับรถดีดีล่ะ! ค่อยๆไปนะจุ้น” จุ้นพยักหน้า ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบกระเป๋า

“ไปนะ..ปอม!”

“คร๊าบบบ!” ขานรับมาเบาๆ..ตาก็ค่อยๆปิดลงไปใหม่.....

‘ปี๊ด! ปี๊ด! ปี๊ด!’ ปอมสะดุ้งตื่นมือควานไปทั่วหัวเตียง หยิบนาฟิกามากด

‘ปี๊ด! ปี๊ด! ปี๊ด!’ เสียงยังคงดังอยู่ ปอมขมวดคิ้วเผยอเปลือกตามองนาฟิกาในมือสิบโมงครึ่ง
แล้วสายตาก็กวาดหาที่มาของเสียง พอเห็นก็ค่อยๆกระดืบ กระดืบไปอีกฝั่งเอื้อมมือไปหยิบ
โทรศัพท์จุ้นขึ้นมา กดรับและก็หงายลงไปนอนใหม่เปลือกตาเริ่มปิดอีกครั้งนึง

“ฮาโหลล” ปลายสายเงียบ

“ฮาโหลล..หนึ่งโหลล สองโหลล..เดี๋ยวถ้าครบสามโหลจาวางแล้วน้า” พึมพำ พึมพำส่งไป ตาก็
หลับพริ้ม

“เอ่อ! ไม่ทราบว่าใช่มือถือคุณจุ้นหรือเปล่าคะ”ปลายสายส่งเสียง อึก อักถามมา

“ก็ถ้าคุณโทรเบอร์จุ้น..มันก็ต้องเป็นมือถือของจุ้นน..คุณโทรเบอร์จุ้นหรือเปล่าล่ะคร๊าบ”กวน
กลับไป ปลายสายขมวดคิ้ว

“คือคุณจุ้นให้ไว้เบอร์นี้น่ะค่ะ...ที่ถามนี่คือไม่แน่ใจค่ะ”

“งั้นแน่ใจเถอะคร๊าบ..คุณโทรไม่ผิดแน่ๆ”ปลายสายเริ่มอมยิ้ม

“เอ่อ! ขอโทษนะคะ..คือ.คุณเป็นแฟนคุณจุ้นใช่ไหมคะ”ปอมขยิ้ตายิก ยิก ลืมตาลุกขึ้นนั่งพิง
หัวเตียง ค่อยๆกรอกเสียงลงไป

“ไม่ใช่ครับ!”ปลายสายเงียบไปนิดนึง แล้วปอมก็ต่อใหม่

“สามีครับ!”คิก คิกส่งมา ปอมได้ยินก็เลิกคิ้ว

“ขอโทษครับ..เป็นสามีตลกตรงไหนครับ”

“เอ่อ!ขอโทษค่ะ ลืมตัวไปนิดนึง..พอดีนึกหน้าคุณไปด้วยน่ะค่ะก็เลยขำ”ปอมขมวดคิ้ว

“เราเคยเจอกันเหรอครับ”

“จะบอกว่าเคยเจอมันก็ไม่เชิงหรอกค่ะ...คือแพรจะเห็นคุณฝ่ายเดียวซะมากกว่า..หรือคุณเห็น
แพรด้วยก็ไม่แน่ใจนะคะ”ปอมงงไปใหญ่ อ้าปากหาวหวอด หวอด แล้วก็กรอกเสียงไปใหม่

“ฟังแล้ว..งง!..เอางี้!คุณจะโทรมาหาจุ้นใช่มั๊ยครับ..ถ้าใช่คงต้องโทรเข้าออฟฟิต เพราะเค้าลืม
โทรศัพท์ไว้ที่บ้าน..เดี๋ยวผมบอกเบอร์ให้”ปลายสายอมยิ้ม

“ไม่เป็นไรค่ะคุยกับคุณก็ได้”ปอมขมวดคิ้ว แหงะหน้ามามองโทรศัพท์นิดนึง ส่งเสียงไปใหม่

“จะคุยอะไรล่ะครับ..ไม่รู้จักกันซักหน่อย”ชักหงุดหงิดยังง่วงอยู่ น้ำเสียงเริ่มแข็ง

“พอคุยแล้วก็รู้จักกันไปเองแหละค่ะ”ปอมเกาหัวแกรก แกรก

“ผมง่วงอ่ะ! อยากนอน”

“อะไร!คะ นี่มันจะสิบเอ็ดโมงแล้ว..ยังนอนอยู่อีกเหรอ”ปอมเลิกคิ้ว เออ!เฮ้ย ยิ่งกว่าเมียอีกเว้ย

“เมื่อคืนผมกลับดึก”

“ไปไหนมาเหรอคะ..คุณจุ้นไปด้วยหรือเปล่า”ปอมตาเหลือก

“เอ่อ! โทษนะครับ..คุณอะไรครับ..ยังไม่รู้จักชื่อเลย”ปลายสายอมยิ้ม

“แพรค่ะ..แพรชื่อแพร...และสามีคุณจุ้นล่ะคะชื่ออะไร”ปอมอ้าปากหวอ ทำตาขวางใส่
โทรศัพท์ ทำไมพูดมากจังวะ..เหมือนนกแก้วเลย..ปากก็ส่งเสียงไปใหม่

“สามีคุณจุ้นชื่อปอมครับ”แพรหัวเราะคิก คิก ส่งมา

“ปอม!..กระปอม!...กระปอมที่แปลว่ากิ้งก่าหรือเปล่าคะ”ปอมขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นนวดขมับ

“ปอม..เฉยๆครับ..ไม่มีกระครับ”

“แล้วตกลง..เมื่อคืนคุณปอมไปไหนมาเหรอคะ..คุณจุ้นได้ไปด้วยหรือเปล่า”เกาหัวแกรก
แกรก

“เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดครับ..จุ้นไม่ได้ไปด้วย”

“ทำไมไม่เอาคุณจุ้นไปด้วยล่ะคะ คุณจุ้นไม่คิดถึงแย่เหรอ”ปอมทำหน้าฉงน..เฮ้ย!เจ้าหนูจำไม
มาเกิดหรือเปล่าวะถามเยอะจัง..และก็กระแอม กระไอส่งเสียงไปใหม่

“ไปทำงานครับไม่ได้ไปเที่ยวจะให้หอบหิ้วกันไปได้ไง...ส่วนไอ้เรื่องคิดถึงนี่ มันแน่นอนอยู่
แล้วสามีภรรยากันก็ต้องคิดถึงกันมันเป็นเรื่องธรรมดา”แพรกำลังจะส่งเสียงมา ปอมรีบขัดขึ้น
ซะก่อน

“เอ่อ! คุณแพรครับ วันนี้หยุดเหรอครับ..ไม่ไปทำงานเหรอหรือว่าอยู่บ้านเฉยๆ” แพรเงียบไป
นิดนึง แล้วเสียงหัวเราะก็ส่งมาเบาๆ

“คุณปอมคงเบื่อแพรแย่แล้ว...แพรขอโทษค่ะพอได้คุย แล้วมันจะติดลมทุกที..น่าเบื่อเนอะ
ผู้หญิงอย่างแพรเนี่ย...ขนาดแฟนแพรยังคุยกับคนอื่นมากกว่าแพรเลย” ปอมยิ้มแหยๆ

“ไม่ใช่อย่างงั้นครับ..คือ.”

“แพรรู้..แพรเข้าใจค่ะ ใครๆก็ไม่อยากคุยกับแพรทั้งนั้นแหละ”

“เอ่อ!..คือ.”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณปอม ไม่ต้องขอโทษ แพรไม่โกรธหรอก”ทำตาปริบ ปริบจ้องโทรศัพท์
ส่งเสียงไปใหม่

“ไม่ครับ..คือผม”

“แค่นี้นะคะ..แพรไม่รบกวนเวลานอนของคุณปอมแล้วล่ะค่ะ...ฝากบอกคุณจุ้นด้วยนะคะว่า
แพรคิดถึง..ถ้าว่างแล้วแพรจะโทรมาหาใหม่” ปอมเลิกคิ้ว รีบพูดออกไปอย่างไว

“ดะ ดะ เดี๋ยว ครับ”

“สวัสดีค่ะ..คุณปอม” แล้วโทรศัพท์ก็ตัดสายไป เสียง ตู๊ด! ตู๊ด! ดังมาจากปลายสายปอมเกาหัว
แกรก แกรก บ่นพึม พำ

“ตูผิดหรือปล่าววะเนี่ย!” ขมวดคิ้วมุ้น..มือก็กดโทรศัพท์ ซักแป็บปลายสายก็ส่งเสียงมา

“สวัสดีค่ะ!”

“จุ้น เหรอ!”

“เออ!..มีอะไรพูดซะเสียงดังเชียว”

“ใครคือแพร..”จุ้นเงียบไปแป็บนึง!

“อะไรของแกไอ้ปอม!...ละเมอหรือไง..จะเล่นยี่สิบคำถามเหรอ”

“ไม่ใช่....แพรคือใคร”

“เอ๊ะ!ไอ้บ้านี่...ฉันจะไปรู้เหรอ...จำไม่ได้ชื่อไม่ค่อยคุ้นหู”

“ก็เมื่อกี้คนชื่อแพรเค้าโทรเข้ามามือถือแกอ่ะ!...เค้าบอกว่าแกให้เบอร์ไว้อ่ะจุ้น...แกไปให้
เบอร์คนแปลกหน้าไว้บ้างหรือเปล่า...นึกซิ!”น้ำเสียงคาดคั้น

“อ๋อ!นึกออกแล้ว...คุณแพรก็คนที่เราเจอที่พัทยาเมื่อเดือนที่แล้วไง” ปอมขมวดคิ้ว

“คนไหน!จำไม่ได้อ่ะจุ้น..เจอเป็นสิบๆที่พัทยาน่ะ...เค้าทำงานอยู่โรงแรมที่เราพักเหรอ..เป็น
พนักงานต้อนรับหรือเปล่า..หรือว่าเป็นเมียคนขับเรือ”จุ้นหัวเราะ คิก คิก

“ไม่ใช่!..ฉันจะไปให้เบอร์เมียคนขับเรือทำไมล่ะไอ้ปอม...พูดให้ขำอยู่เรื่อยเลย..ไอ้บ้านี่”

“งั้นใครล่ะจุ้น”

“ก็คนที่แกบอกว่าสงสารอ่ะ...คนที่แฟนเค้าเป็นมนุษย์โทรศัพท์ไง” ปอมขมวดคิ้วคิดตาม แล้ว
น้ำเสียงตัดพ้อของสาวเจ้าก็เข้ามาสู่โสดประสาทปอมอีกครั้งนึง ‘น่าเบื่อเนอะผู้หญิงอย่างแพร
เนี่ย...ขนาดแฟนแพรยังคุยกับคนอื่นมากกว่าแพรเลย’

“ปอม! แกยังอยู่หรือเปล่า”ปอมกระพริบตาปริบ ปริบ ยกมือขึ้นนวดขมับ..ปากก็ส่งเสียงไป

“ยังอยู่!...จุ้นน แกไปให้เบอร์กันตอนไหนอ่ะ! ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

“ก็คืนที่ฉันลงมาเดินเล่นข้างล่างคนเดียวน่ะ แล้วแกก็ตามลงมาทีหลังไง...ฉันว่าจะเล่าให้แกฟัง
แล้ว..เอ่อ! แต่.แต่มันดันลืมซะก่อนอ่ะ” ถ้าตัดภาพไปจะเห็นจุ้นนั่งหน้าแด๊ง นิ้วก็ม้วนสาย
โทรศัพท์เล่นอยู่อย่างงั้น ปอมนึกถึงค่ำคืนวันนั้นก็อมยิ้มนิดๆ ส่งเสียงอ้อนมา

“และทำไมจุ้นลืมเล่าล่า”องศาความร้อนขึ้นหน้าคนปลายสาย วูบ วาบ วูบ วาบ

“ไม่รู้! ไอ้ทะลึ่งปอม!...และแกโทรมาถามเรื่องคุณแพรทำไม..มีอะไร”รีบเปลี่ยนเรื่อง ปอม
หัวเราะหึ หึ ปากก็ส่งเสียงไปใหม่

“คือฉันจะให้แกลองโทรกลับไปหาเค้าหน่อยอ่ะจุ้น...คือว่า..ฉันทำเค้างอน ตุ๊บป่อง ตุ๊บป่องไป
แล้วอ่ะ..แฮะ! แฮะ!”

“แกไปทำอีท่าไหนอีกล่ะปอม...ถ้าให้ฉันเดาคงไม่พ้นเรื่องปากแกแน่ๆ”

“ก็ฉันง่วงอ่ะจุ้น...และคุณเธอก็ช่างพูดซะเหลือเกิน..พูดมากกว่าแกอีกนะ ฉันก็เลยถามคำถาม
ส่งไป เท่านั้นแหละ!งอนเลย ฝากให้ฉันบอกแกว่าคิดถึง ถ้าว่างแล้วเค้าจะโทรมาใหม่แล้วก็วาง
สายฉับ..ฉันงี้อ้าปากพูดไม่ทันเลยอ่ะ”

“ปากแกเนี่ยน้า..แกถามเค้าไปว่าไง”

“ก็แค่ถามว่าวันนี้หยุดเหรอ ไม่ไปทำงานเหรอ อยู่บ้านเฉยๆหรือเปล่า...แค่นี้เองนะจุ้น ไม่ได้ว่า
อะไรเค้าเลยนะ”จุ้นถอนหายใจดังเฮือก!

“แกสาบานได้มั๊ยล่ะไอ้ปอม..ว่าแกไม่ได้พูดประชดประชันเค้า แค่ถามเค้าเฉยๆน่ะ” ปอมยิ้ม
แหยๆ

“ก็มีบ้างเล็กน้อยอ่ะ พอหอมปากหอกคอ..แต่ไม่คิดว่าเค้าจะขี้ใจน้อยมากมายอะไรขนาดนั้นนี่
จุ้น”

“แล้วยังไง...จะให้ฉันโทรไปหาเค้าด้วยเรื่องอะไรล่ะ..แกก็โทรไปเองซะก็สิ้นเรื่องปอม...แก
ก่อเรื่องเองนะไม่ใช่ฉันซักหน่อย”ปอมขมวดคิ้วมุ้น

“แต่แกทำผิดก่อนนะจุ้น!..จะมาปัดความรับผิดชอบไม่ได้หรอก”มียอกย้อน จุ้นหัวเราะ

“ผิดอะไร ไอ้บ้านี่!..โทษเค้ามั่วไปหมด”

“ก็แกลืมโทรศัพท์ไว้ทำไมล่ะ...ทำไมไม่เอาไปด้วย..ดูซิฉันต้องมานั่งรับโทรศัพท์สาวที่ไหนก็
ไม่รู้..และถ้าเผื่อเค้าจีบฉันขึ้นมาจะว่าไง”มีโทษ มีโทษ

“แหม! พ่อคนเสน่ห์แรง..พ่อคนรูปหล่อ..หมั่นไส้!”ปอมหัวเราะ

“ตกลงจะโทรไม่โทรจุ้น...โทรไปหน่อยเหอะท่าทางเค้าจะเคว้งๆนะ ฟังจากน้ำเสียง”

“เออ! ก็ได้ ก็ได้..เดี๋ยวฉันโทรเอง”

“มีเบอร์มั๊ยจุ้น!”ส่งเสียงถามไป

“มี..ฉันมีนามบัตรเค้าอยู่ในกระเป๋า”

“ดีมากจ๊ะที่รัก..เดี๋ยวเจอหน้าจะตบรางวัลให้อย่างงามเลยน้าคนเก่ง”จุ้นหัวเราะ

“ไอ้ทะลึ่ง!...แล้วนี่จะออกไปทำงานหรือเปล่าเนี่ย”ปอมอมยิ้ม ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบผ้า
เช็ดตัว

“ไปจ้า!เดี๋ยวไป..อาจจะกลับดึกหน่อยนะจุ้น หรือไม่ก็เช้าเลยเพราะมีเร่งถ่ายหลายตัว”

“อึมม์..อย่าลืมกินข้าวล่ะปอม..เดี๋ยวโรคกระเพาะถามหาอีก”

“คร๊าบบบ!..จำขึ้นสมองเลยคร๊าบบ”

“ไอ้ต๊อง!...แค่นี้นะปอมฉันจะได้ไปโทรศัพท์หาคุณแพรตามที่แกบัญชา”

“ได้เลยจ๊ะ! จุ๊บ! จุ๊บ!”แล้วจุ้นก็วางหูไป ปอมเดินไปเข้าห้องน้ำซักแป๊บก็เดินออกมา หัวเหอ
เปียกไปหมด...เดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้

‘ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด!’ เสียงเรียกเข้ามือถือปอม..ปอมเดินไปหยิบโทรศัพท์ ยกขึ้นมาดูเบอร์พอเห็น
เป็นเบอร์ที่บริษัทฯ ก็กดรับ

“ฮัลโหล”

“ปอม...ฉันโทรไปแล้วคุณแพรไม่เห็นรับสายเลย”

“อ้าว!เหรอ”ปอมเลิกคิ้ว มือก็ขยี้ผมไปด้วย

“อึมม์..สงสัยไม่ว่างมั้ง! เดี๋ยวค่อยโทรอีกทีตอนเย็นนะปอม..ตอนนี้ฉันต้องเข้าประชุมแล้ว
พี่ไทด์ให้เด็กมาตามน่ะ ฉันแว๊บ!ออกจากห้องประชุมมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว เดี๋ยวโดน
ว๊าก!”ปอมหัวเราะ

“ไม่เป็นไร..ว่างแล้วค่อยโทรก็ได้”

“งั้น!วางสายนะปอม”แล้วปลายสายก็ตัดไป ปอมหันมาใส่เสื้อผ้าต่อ

‘ปี๊ด! ปี๊ด! ปี๊ด!’ ปอมหยิบโทรศัพท์จุ้นขึ้นมากดรับ

“ฮัลโหล”

“คุณปอมนี่แพรนะคะ..แพรจะโทรมาบอกว่า แพรไม่ได้อยู่บ้านเฉยๆ แพรมีงานทำ และก็ไม่ได้
ว่างจัดด้วย แพรไม่ได้คิดจะรบกวนอะไรคุณปอมเลยนะคะ แค่นึกถึงคุณจุ้นก็เลยโทรมาหา
อยากมีเพื่อนคุยด้วยก็เท่านั้น..ถ้าการโทรมาของแพรทำให้คุณปอมเดือดร้อนแพรก็ต้องขอ
โทษด้วยค่ะ..แพรเสียใจ” เสียงระรัวเร็วมาจากปลายสาย..เหมือนโกรธแค้นใครมาก็ไม่ปาน
ปอมถึงกลับเบนหูออกจากโทรศัพท์ เอานี้วแคะหูใหญ่ กำลังจะเอื้อนเอ่ย

“เอ่อ!...” แล้วปลายสายก็ตู๊ด! ตู๊ด! ปอมงง! ดึงโทรศัพท์ออกมาจากหู เลิกคิ้ว บ่นงึม งำ

“อะไรวะ!.มาเร็วไปเร็วจริงวุ้ย!”จ้องโทรศัพท์นิ่ง แล้วก็ส่ายหัว กำลังจะวางโทรศัพท์

‘ปี๊ด!’ ปอมรีบกดรับ

“ฮัลโหล!”

“คุณปอม แพรค่ะ..แพรไม่ได้..”ปอมรีบตัดบท

“ผมขอโทษ”ปลายสายเงียบงัน

“ยังอยู่หรือเปล่าครับ...ถ้ายังอยู่ก็รบกวนรับคำขอโทษของผมไปด้วยแล้วกัน..ไม่ได้ตั้งใจจะ
ให้ประโยคคำถามของผมไปกระทบกระเทือนความรู้สึกของคุณแพรเลย..ผมอาจจะเมาขี้ตาไป
หน่อยก็ได้ช่วงนั้น เลยถามไปแบบไม่ค่อยได้คิด”เงียบ....ปอมขมวดคิ้วมุ้น

“ยังอยู่มั๊ยครับ!...”เงียบ...

“เออ!สงสัยจะพูดคนเดียวอีกแล้วมั้งตู”บ่นพึมพำ

“ยังอยู่ค่ะ”เสียงแพรส่งมาเบาๆ ปอมเงี้ยหูฟังจับน้ำเสียงสั่นเคลือ ฟึดฟัด ฟึดฟัดที่มันขึ้นจมูกได้

“เป็นหวัดเหรอครับ”เท่านั้นแหละ กระซิก กระซิกมาเลย ได้ยินเสียงสะอื้นเฮือกๆ ปอมหน้า
แหย

“เอ่อ! คุณแพรครับเป็นอะไรหรือเปล่า..ให้ผมช่วยอะไรได้บ้างมั๊ย”หลายวินาทีเหมือนกันกว่าที่
แพรจะตอบกลับมา

“ไม่..เป็น..ไร..ค่ะ คุณปอม..แพรไม่เป็น..ไร”ยังสะอื้นอยู่ ปอมเกาหัวแกรก แกรกปากก็ส่ง
เสียงไปใหม่

“ร้องไห้เหรอครับ...ร้องมากไม่ดีนะครับ เดี๋ยวมีผลกับเปลือกตาที่ห่อหุ้มลูกนัยย์ตา”

“ทำ..ไม คะ”ถ้าตัดภาพไปที่ปลายสาย จะเห็นแพรนั่งกั้นสะอื้น เอามือเช็ดหน้าปร้อยๆ น้ำตา
เริ่มหยุดแล้ว

“ก็เปลือกตาที่ห่อหุ้มมันจะเริ่มบวมเปล่ง และก็ปิดมิดลูกนัยย์ตาหมด มองอะไรก็จะไม่ค่อย
ชัดเจน..ตาปูดตาโปน เหมือนปลาทองตอนหมดลมน่ะครับ”มีหลุดคิกมาจากปลายสายด้วย
ปอมได้ยินก็อมยิ้ม

“ดีขึ้นหรือยังครับ”

“ค่ะ!ดีขึ้นแล้ว..คุณปอมตลกจัง!”ปอมสะแหยะยิ้ม

“ครับ! ตลกครับ”แพรหัวเราะส่งมา

“แพรอิจฉาคุณจุ้นจังค่ะ!...ดูคำขอโทษจะออกจากปากของคุณปอมได้ง่ายดายเหลือเกิน..แพร
แทบจะไม่ได้ยินประโยคนี้จากปากของแฟนแพรเลยมันออกมายากซะจริงๆ..พอได้ฟังแล้วมัน
ซึ้งน่ะค่ะ”ปอมเลิกคิ้ว ขาก็ก้าวเดินไปหยิบถุงเท้าในตู้ และก็เดินกลับมานั่งที่เตียง

“ทำไมครับ...เค้าพูดไทยไม่ชะ! เหรอฮะ”พูดกระเหรี่ยงส่งไป

“ไม่ใช่ค่ะ”หัวเราะ หึ หึ

“คือ..ไม่รู้สิคะ..มันยากน่ะค่ะ”ปอมหนีบโทรศัพท์ไว้ที่ไหล่ มือก็สาระวนกับการใส่ถุงเท้า

“สงสัยจะไม่รู้จักคำนี้...คงต้องค่อยๆสอนละมั้งครับ..สะกดไปทีละตัวเดี๋ยวก็เก็ด..จุ้นมันสอน
ผมประจำ”ปลายสายหัวเราะคิก คิก

“จริงๆ เหรอคะ”ปอมอมยิ้มในหน้า

“ล้อเล่น!” ลุกขึ้นยืนเดินไปหยิบนาฟิกาข้อมือที่หัวเตียง ปากก็ค่อยๆส่งเสียงไป

“นิสัยคนเราไม่เหมือนกันหรอกครับคุณแพร..ร้อยพ่อพันแม่ต่างจิตต่างใจ..บางทีคำบางคำ
สำหรับคนบางคนมันมีค่ามากมายนัก..กว่าจะหลุดออกมาได้ต้องกลั่นกรองแล้ว กลั่นกรอง
อีก..แต่สำหรับคนบางคนอย่างผมเงี้ยมันคิดอะไรแบบง่ายๆไง ประมาณบวกกับลบอย่างเดียว
ไม่ต้องเอาไปคูณไปหาร หาเลขยกกำลัง ตั้ง Square root...คำขอโทษก็คือขอโทษไม่ต้อง
คิดมาก อยากจะให้เค้าอภัยให้ก็ต้องขอโทษมันลงตัวอยู่แล้ว...ผมว่านะ!..ได้ยินไม่บ่อยครั้ง
นานๆได้ยินทีมันก็ดีไปอีกแบบนึงนะครับไม่เกร่อดี..ฟังมากบางทีก็เลี่ยนเหมือนกัน ไม่รู้ว่ามัน
ออกมาจากใจหรือเปล่า”

“แล้วของคุณปอมล่ะคะ ออกมาจากใจหรือเปล่า”ปอมเลิกคิ้ว

“จะจีบผมเหรอ”เงียบ....ปอมหัวเราะ

“ผมแซวเล่น!..ปากผมก็เป็นแบบเนี้ยแหละ!อย่าถือสา”นั่นแหละแพรถึงส่งเสียงมาเบาๆ

“ไม่ถือสาหรอกค่ะ!...ถ้าคุณปอมยังว่างอยู่แพรก็คงจะคิดเหมือนกัน”ปอมขมวดคิ้วมุ้น..
ไอ้หยา!ไอ้จุ้นเอ้ย..ฉันจะพูดต่อยังไงวะเนี่ย!..แล้วปลายสายก็หัวเราะส่งมา

“แพรล้อเล่น!..ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณปอม”ปอมยิ้ม

“แหม!..ไอ้ผมก็นึกว่ามีอะไร ตกอกตกใจหมด”ปอมยกนาฬิกาขึ้นดู

“เอ่อ! คุณแพรครับ..ผมคงต้องขอตัวก่อนพอดีผมมีนัด”

“ไม่เป็นไรค่ะ ตามสบายเลยขอบคุณมากนะคะที่คุยเป็นเพื่อนแพร”

“ไม่เป็นไรครับ ยินดี!..แค่นี้นะครับ..หวัดดีครับ”ปอมกดปุ่มวงสาย วางโทรศัพท์ไว้หัวเตียง
เหมือนเดิมแล้วก็รีบเดินออกจากห้องไป....ผิดกับคนปลายสายหลังจากที่วางโทรศัพท์จาก
ปอมแล้ว ยังนั่งนิ่ง สายตาก็มองโทรศัพท์อยู่อย่างงั้น..ทำไมเราไม่เจอเค้าก่อนหน้านี้
ยายแพร...ไหนใครบอกว่าโลกมันกลม...แล้วก็ฟุบหน้าไปบนโต๊ะทำงาน

“เป็นอะไรน้องแพร”เสียงใสๆดังแว่วเข้ามาก่อนตัว แล้วร่างโปร่งระหงก็เดินเข้ามาในห้อง แพร
เงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นว่าเป็นใครก็ส่งยิ้มให้

“หวัดดีค่ะพี่ฝน”

“หวัดดีค่ะ...เป็นอะไรนั่งฟุบไปกับโต๊ะเครียดเรื่องงานมากหรือไงคะ”พูดเสร็จก็เยื้องย่างร่าง
ระหง นั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานแพร...แพรส่ายหน้า

“ไม่ใช่ค่ะ!” ฝนเลิกคิ้ว

“ถ้าไม่เครียดเรื่องงาน..ก็คงเป็นเรื่องคุณพลล่ะสิ..ใช่มั๊ย!”แพรส่งยิ้มบางๆ

“นั่นไง! พี่ว่าแล้วเดาอะไรไม่เคยพลาด...พูดถึงคุณพล..เมื่อกี้พี่เพิ่งออกจากคลับมา พี่เห็นเค้า
นั่งดื่มเบียร์อยู่กับก๊วน!เค้าน่ะ กินกันแต่หัววันเลยนะนั่งหัวเราะกันเสียงดัง..วันนี้เค้าไม่ทำงาน
เหรอ” แพรนั่งนิ่งสายตาเหม่อลอย มือลูบโทรศัพท์เบาๆ ปากก็ค่อยๆพึมพำออกมา

“ไม่ทราบสิคะ!วันนี้ยังไม่ได้คุยกันเลย..โทรไปก็ไม่รับสาย”

“อ้าว! แย่จัง..ทำไมคุณพลทำแบบนี้ล่ะ..เป็นพี่นะตัดหางปล่อยวัดไปนานแล้วไม่ปล่อยให้มัน
ยืดเยื้อมานานขนาดนี้หรอก..แต่งก็ยังไม่ได้แต่งเป็นแค่คู่หมั้นเฉยๆ หาเอาใหม่ดีกว่าน้องแพร
เราพร้อมซะอย่างใครๆก็อยากจะเข้าหา”แพรหันมายิ้มให้

“ใครจะอยากมาคบกับแพรล่ะคะ น่าเบื่อออกอย่างงี้” ฝนเลิกคิ้ว

“พี่ติดต่อให้มั๊ยล่ะ เพื่อนพี่มีเยอะไฮโซทั้งนั้น”

“ขอบคุณค่ะพี่ฝน..แต่แพรคงไม่รบกวนหรอกค่ะ แพรจัดการเองได้”ฝนหัวเราะหึ หึ

“แสดงว่าน้องแพรก็เริ่มคิดแล้วเหมือนกัน!..ดีแล้วจ๊ะเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเองซะบ้างก็ดี หาคนที่
มันเหมาะกับเราดีกว่า..อย่างคุณพลน่ะพี่ว่าไม่เหมาะกับน้องแพรหรอก ชีวิตเค้าออกจะสังคม
ขนาดนั้นเปรียบเทียบกับน้องแพรแล้วมันไม่ใช่..ทางเดินมันคนละเส้นกัน..มันไม่น่าจะมาเจอ
กันได้หรอก”แพรนั่งฟังนิ่ง ฝนอมยิ้มยื่นมือมาตบหลังมือแพรเบาๆ

“เชื่อพี่!”แพรส่งยิ้มบางๆ ให้

“ขอบคุณค่ะพี่ฝน แพรจะเก็บไปคิดอีกที!..นี่พี่ฝนนัดกับพี่เปรมไว้เหรอคะ” ฝนเอนตัวพิง
พนักเก้าอี้

“จ๊ะ! เมื่อกี้พี่เข้าไปดูในห้องไม่เห็นอยู่...พี่เราเค้าไปไหนน่ะ! นัดไว้ไม่เป็นนัด”

“คุณพ่อเรียกประชุมด่วนค่ะ...คงจะออกมาแล้วมั้งคะป่านนี้ เพราะเข้าไปตั้งนานแล้ว”

“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ..เดี๋ยวไม่ทัน”ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินฉับ ฉับออกจากห้องไป แพรนั่งมองจนลับ
สายตา.........


#####################################################


“ไอ้ตั๊ม!...ลูกพี่แกอยู่ไหน” เสียงเคนเอ่ยถาม หลังจากสอดส่ายสายตาหาปอมไม่เจอ ตั๊มเงย
หน้าขึ้นมองพอเห็นเคนก็ยิ้มแป้น วางมือจากงานที่กำลังทำอยู่ทันที

“โอ้โห! พี่เคนวันนี้หล่อเชียว...จะออกงานไหนคร๊าบบบ” ชุดสูทสีกรมท่าทับเชิ๊ตสีขาวแขนยาว
ตัวในผูกเนคไทด์ผ้าไหมสีเข้มกว่าตัวสูท ทำให้ร่างที่ดูดีอยู่แล้วของเคนดูดีขึ้นไปอีก เคนยิ้มให้

“งานใหญ่โว้ย! งานใหญ่...ว่าแต่ไอ้ปอมมันไปไหนฮะไอ้ตั้ม...ฉันเดินหาทั่วสตูแล้วเนี่ยไม่เจอ
มันซักที” กวาดสายตาไปรอบๆเห็นมนุษย์งานยังทำงานกันอยู่อย่างขมักเขม้น มีโยเป็นหัวเรือ
ใหญ่คอยกำกับการถ่ายภาพอยู่

“สงสัยอยู่ห้องตัดต่ออ่ะพี่...พี่เข้าไปดูมายังล่ะ”

“เออ!ยังว่ะ” กำลังจะก้าวขา..แต่คนที่กำลังตามหาเดินออกมาจากห้องซะก่อน หน้ามุ้ยหนวด
เคราเขียวครึ้ม เคนเห็นก็ขมวดคิ้วรีบส่งเสียงออกไปอย่างไว

“ไอ้ปอม! แกยังไม่แต่งตัวอีกเหรอวะ...ต้องไปแล้วนะโว๊ย”ปอมเลิกคิ้ว เดินเข้ามาหา

“ไปไหน!”เคนตาเหลือก

“งานแต่งลูกชายคุณศักดิ์ชัยไง ลูกค้ารายใหญ่เลยนะเอ็ง..ไอ้นี่แค่นี้จำไม่ได้” ปอมส่งฟิล์มให้
ตั้มเอาไปเก็บ แล้วก็หันหน้ามาหาเคนใหม่

“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ไปอ่ะ...พวกพี่ไปกันเหอะ”

“ไม่ต้องเลย!อย่ามาทำตัวเหมือนเด็ก ออกงานซะมั่งสิโว๊ย...แล้วผู้ใหญ่เค้าก็ออกปากเชิญแล้ว
ด้วย แกอย่าทำให้บริษัทฯเสียชื่อไอ้ปอม!”

“ไม่มีชุดอ่ะ”

“แกไมต้องมาอิดออด...ชุดอยู่ในรถไอ้จุ้นมันเตรียมไว้ให้แล้ว มันโทรมาบอกฉันเมื่อกี้นี้”ปอม
หน้าหงิก

“ไม่ไปไม่ได้เหรอ..ไม่มีผมเค้าก็แต่งกันได้..ขาดผมไปเค้าก็ยังเข้าหอกันได้อยู่ไม่เป็นไร
หรอก”ยังกระบิดกระบวย เคนส่ายหน้าให้ เอือม! ไม่พูดพล่ามทำเพลงยกโทรศัพท์ขึ้นกด
ทันที ปอมจ้องเขม็ง เคนจ้องตอบมียักคิ้วส่งให้ปอมด้วย

“จุ้นเหรอ!” เท่านั้นแหละปอมทำปากจึก จัก มองเคนตาขวาง เคนอมยิ้มปากก็กรอกลงไปใน
โทรศัพท์

“ไอ้ปอม! มันไม่ยอมไปท่าเดียว...จุ้นพูดกับมันหน่อยสิ...อึมม์”ส่งโทรศัพท์ให้ปอม ยักคิ้วอีก
สองแพล๊บ ปอมค้อนให้ดึงมาอย่างไว หันหลังให้เคนปากก็ค่อยๆกรอกเสียงไป

“จุ้นนน!”

“ว่าไงไอ้ดื้อ!...แผลงฤทธิ์อะไรใส่พี่เคนอีก” ปลายสายส่งเสียงมา ปอมหน้ามุ้ย

“แผลงอะไรล่ะ! แค่ไม่อยากไปเฉยๆอ่ะ...ปอมไม่ชอบไปงานแบบนี้จุ้นก็รู้”

“รู้ฉันรู้!..แต่ฝืนความรู้สึกหน่อยไม่ได้เหรอปอม..เพื่อบริษัทฯน่ะ”

“จุ้นนอ่ะ”เคนยืนอมยิ้มอยู่ข้างหลัง..ไม่รอด ไอ้ปอมเอ้ย!ไม่รอดแน่แก..ปลายสายหัวเราะมา
เบาๆ

“ปอม..และแกจะไม่ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยเหรอ จะให้ฉันกับไอ้แนงยืนเป็นไข่แดงอยู่กับพี่
ไทด์ พี่วัฒน์ พี่เคน และก็ไอ้อ๊อดเท่านั้นใช่มั๊ย”ปอมเลิกคิ้ว

“อ้าว! จุ้นไปด้วยเหรอ”

“อึมม์..เมื่อเช้าคุณศักดิ์ชัยโทรมากำชับอีกทีนึงน่ะ..พี่ไทด์ก็เลยต้องลากฉันไปด้วย..เค้าต้อง
การให้แกไปด้วยนะปอม คงจะติดใจฝีมือกำกับภาพของแกล่ะมั้ง...ดีไม่ดีเค้าอาจจะแนะนำ
ลูกค้าให้เราด้วยก็ได้นะงานเค้าใหญ่ไม่ใช่เล่น พวกผู้ใหญ่ในวงการก็ไปกันเยอะ” กล่อมอย่าง
ยาว

“ต้องไปจริง ๆ เหรอ”เสียงเริ่มอ่อย...ปลายสายอมยิ้ม

“ไปเถอะปอม...เสื้อผ้า..รองทง รองเท้าฉันก็เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วอยู่เบาะหลังน่ะ..ขึ้นรถ
น่ะดูบ้างหรือเปล่า”ปอมอมยิ้มบางๆ

“ไม่ได้ดู” หัวเราะแฮะ ๆ

“ก็ได้..ไปก็ได้นี่เห็นว่าจุ้นไปด้วยนะ..ไม่งั้นไม่ไปด้วยหรอก...ว่าแต่จุ้นไปยังไงล่ะให้ปอมไป
รับมั๊ย!”

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันไปกับพี่ไทด์..ตกลงแกไปใช่มั๊ย”ยังไม่แน่ใจ

“อึมม์”ปลายสายอมยิ้ม

“น่ารักจัง..งั้นแค่นี้นะปอมฉันต้องเก็บของก่อน”

“เดี๋ยวจุ้น!”

“อะไร”ปอมยิ้มตาหยี

“เมื่อเช้ากินนมหรือเปล่า..กินตามที่หมอบอกหรือเปล่า”ปลายสายหัวเราะส่งมา

“กินค่า..กินตามที่คุณหมอบอกทุกอย่างเลยค่า..ไม่มีตกมีหล่นเลยนะค้า”ปอมอมยิ้ม

“ดีมาก..เดี๋ยวเจอหน้าหมอจะให้รางวัลชิ้นใหญ่”ปลายสายหัวเราะ

“แค่นี้นะปอม..ฉันจะได้ไปเตรียมตัวบ้าง”

“จ๊ะ! คนจ๋วย! จุ๊บ! จุ๊บ!”กดปุ่มวางสาย หันหน้ากลับมา เห็นเคนนั่งอมยิ้มหน้าแป้นแล้นรออยู่
แล้ว ปอมมองตาขวาง

“ยิ้มอะไร”

“เปล๊า!” ปอมส่งโทรศัพท์ให้ ปากก็พล่ามออกมา

“หัดเป็นคนขี้ฟ้องตั้งแต่เมื่อไหร่พี่เคน..นิสัยไม่ดี”เคนเลิกคิ้ว

“อ้าวไอ้นี่! ปากวอนอวัยวะซะแล้ว...ก็แกมันอยากดื้อทำไมล่ะ.มันก็ต้องเจอแบบนี้ถึงจะสมน้ำ
สมเนื้อหน่อย”ปอมส่งค้อนให้

“แล้วยังไงเนี่ย!จะไปกันยังไง..พี่จะเอารถจอดนี่แล้วไปด้วยกัน หรือต่างคนต่างไปแล้วไปเจอ
ที่งาน”

“ฉันไปกับแกด้วยไม่ได้เอารถมาส่งซ่อมอยู่..เมื่อกี้ฉันนั่งแท๊กซี่มาจากบ้าน”ปอมหัวเราะ

“ล่อซะชุดใหญ่ผูกไทด์ใส่สูท..ดั๊นนั่งแท๊กซี่มา..เสียชื่อหมด”ส่ายหัว เดินห่างออกมา

“รอแป๊บนึง! เดี๋ยวขอผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อย..มันเหนียวตัว”เคนพยักหน้าให้ ลุกขึ้นเดิน
ไปหาโย ซักแป๊บปอมก็เสร็จสรรพเดินออกมา โจ้กับแป้งหันมาเห็นพอดีอมยิ้มแก้มแทบปริ
เสียงโจ้รีบส่งมาอย่างดัง

“เฮ้ย! เงาะถอดรูปแล้วโว้ย...คมเข้มซะไม่มีอ่ะ” หันมามองกันเป็นแถว สูทพอดีตัวสีน้ำตาล
ไหม้เสื้อเชิ๊ตตัวในสีครีมอ่อน แค่นี้ก็เปลี่ยนรูปลักษณ์ของปอมได้พอสมควร แต่ที่ยังคงไม่
เปลี่ยนคือหนวดเคราบนใบหน้ายังคงมีอยู่ ผมที่ยังชื้นๆก็หล่นมาข้างหน้าปอยนึง แป้งรีบเดิน
เข้ามาหา

“พี่ปอม...หล่อจัง!” ปอมเขกหัวแป้งไปหนึ่งที

“ทะลึ่ง!” เดินผละจากแป้งตรงดิ่งไปหาโยฝากงาน แป้งยังยืนคอยอยู่ข้างหลังมีโจ้กับตั๊มวิ่งมา
ขนาบข้าง ซักแป๊บคุยกับโยเสร็จก็หันมา...เห็นยืนออกันอยู่ก็ขมวดคิ้ว

“มายืนทำไมกัน....งานไม่มีทำหรือไง” ยิ้มแป้นกันทั้งสามคน

“แป้งว่าหล่อน้า...แต่เป่าผมซะหน่อยเหอะพี่ปอมผมมันชื้นๆน่ะ ไม่รำคาญเหรอปรกหน้าปรกตา
ช่างเราก็มีพร้อม..นะพี่ปอม...เดี๋ยวแป้งเรียกเจ้าเกรียวให้”ปอมส่ายหน้ายิก ๆ

“ไม่ต้องเลย..ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”ตั้มส่งเสียงมาบ้าง

“อย่างไอ้แป้งมันพูดก็ถูกนะพี่ปอม..ปรกหน้าปรกตาน่ารำคาญ..เดี๋ยวก็ตาเหล่หรอก”ปอมเลิก
คิ้ว

“เฮ้ย! มันอะไรกันวะไอ้พวกนี้..เห็นฉันเป็นเด็กแดงหรือไง ต้องมาคอยแต่งเนื้อแต่งตัวให้
เนี่ย”เสียงเริ่มเข้ม เท่านั้นแหละวงแตกฮือ! แยกกันไปคนละทิศคนละทาง เคนหัวเราะ

“ไอ้นี่เริ่มพาลแล้วโว้ย!..ไป ไปเสียเวลา”นั่นแหละถึงจะพากันไปขึ้นรถ มาถึงสถานที่จัดงาน
ราวๆ หกโมงครึ่งไทด์ วัฒน์ อ๊อด แนงและก็จุ้นยืนรออยู่หน้างานแล้ว งานใหญ่ไม่ใช่เล่น ระดับ
ใหญ่ๆของวงสังคมการเมืองก็มีให้เห็นอยู่หลายคน เดินสวนกันไปสวนกันมา จุ้นหันมาเห็นปอม
ก็เลิกคิ้วอมยิ้ม

“ปอม..แกนอนมาในรถเหรอหัวเหอยุ่งเชียว”ปอมยิ้มแป้น

“เปล่า!...มันยุ่งเหรอ เพิ่งสระผมมา” รีบเอามือเสยใหญ่ จุ้นส่ายหน้า เอือม!ปัดมือปอมออกยก
มือขึ้นเสยให้ อ๊อดหันมาเห็นพอดี

“อ้าว! ไอ้สองตัว..มาทำอะไรกันตรงนี้ อายเค้าหลบๆหน่อย” หันมามองกันเป็นตาเดียวแล้วก็
อมยิ้ม จุ้นค้อนให้อ๊อด หันซ้ายหันขวาหาห้องน้ำ..ไม่มี..สายตาก็เหลือบเห็นทางหนีไฟ

“ไปปอม!” ลากแขนปอมไปด้วย

“ไปไหนจุ้น!”เดินตามต้อยๆ แนงยืนมองตามอมยิ้ม

“มันไปไหนกันน่ะ”ไม่มีใครตอบเพราะกำลังสนใจผู้คนที่ออกันอยู่หน้างาน แนงหันไปมองบ้าง

“ไอ้อ๊อด! นั่นใช่น้องฝนกิ๊กเก่าแกเหรอเปล่าวะน่ะ”เสียงเคนส่งมา พร้อมพยักพเยิกหน้าไปทาง
ประตูทางเข้างาน อ๊อดหันไปมองเห็นสาวเจ้ากำลังยืนต้อนรับแขกเหรื่อก็ขมวดคิ้ว

“อึมม์ใช่!”

“ไหน!” แนงจับไหล่วัฒน์แล้วก็เขย่งขาชะเง้อมองบ้าง อ๊อดหันมาเห็นก็หัวเราะ

“จะอยากดูอะไรขนาดนั้นไอ้แนง...เขย่งซะ”แนงหันมามองด้วยหางตา

“แกว่าฉันเตี้ยเหรอ..ไอ้อ๊อด”อ๊อดตาโตหัวเราะเสียงดัง

“อ้าว! ไอ้นี่มั่ว!...ฉันว่าแกตอนไหนล่ะว่าเตี้ย..ยังไม่ได้พูดซักคำ”

“ก็คำพูดแกมันส่อชัดๆว่าฉันเตี้ย...ก็ไอ้คำว่าเขย่งน่ะ!มันใช่เลยนะ”อ๊อดหัวเราะกำลังจะต่อ
วัฒน์รีบห้ามทัพหัวเราะส่งมา

“พอเลยทั้งคู่นั่นแหละเดี๋ยวค่อยไปทะเลาะกันทีหลัง..คุณศักดิ์ชัยเดินมาโน่นแล้ว”นั่นแหละถึง
เงียบลงได้ หันไปมองเป็นตาเดียวเห็นนายศักดิ์ชัยเดินยิ้มล่าเข้ามาหา ทุกคนยกมือขึ้นไหว้

“หวัดดีครับ หวัดดี!”ศักดิ์ชัย ยกมือขึ้นรับไหว้

“มากันแค่นี้เองเหรอคุณไทด์”ไทด์อมยิ้มส่งให้

“พอดีติดงานกันน่ะครับเลยมากันไม่ได้”ศักดิ์ชัยพยักหน้า กวาดสายตาส่งยิ้มใจดีให้ทุกคนแล้ว
ก็เลิกคิ้ว

“อ้าว! ช่างภาพมือหนึ่งของบริษัทไม่มาด้วยเหรอน่ะ..หรือว่าติดงานด้วยอีกคน”ไทด์หัวเราะ

“มาครับ...เดี๋ยวตามมา”

“อึมม์ดี!..ไป! เข้าไปในงานคนเริ่มเยอะแล้ว...เดี๋ยวผมจะแนะนำให้รู้จักผู้ใหญ่หลายๆ บริษัทฯ
พอดีพวกเค้าเห็นโฆษณาที่บริษัทฯคุณทำให้ผมแล้วเค้าชอบ..รู้จักกันไว้น่ะดีจะได้ติดต่อกัน
ง่ายขึ้น”แล้วก็เดินนำไป แนงหันไปมองหลังยังห่วงจุ้นกับปอมอยู่สะกิดไหล่อ๊อด ยิก ยิก

“อ๊อด! ไม่รอไอ้สองตัวนั่นก่อนเหรอ”อ๊อดหันมามองอมยิ้ม

“ประตูออกจะใหญ่...ทางเข้าออกจะกว้างพวกมันไม่หลงหรอก”ยังกวนไม่เลิก แนงทำหน้า
อาฆาต เดี๋ยวออกจากงานก่อนแล้วค่อยเจอกันไอ้อ๊อด!..อ๊อดยักคิ้วให้ ดึงมือแนงให้เดินตาม
มาด้วยกัน....


หลังบานประตูทางหนีไฟ....

“ยืนเฉยๆสิไอ้ปอม..แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จ ยุก ยิก ยุก ยิก อยู่นั่นแหละ”มือขวาจับหวีสางหัวให้
ปอมอย่างขมักเขม้น มือซ้ายก็คอยตีมือปอมให้อยู่นิ่ง ปอมจะเคลื่อนไหวตลอดเวลา จับโน่น
จับนี้ไอ้ที่อยู่บนตัวจุ้นตลอด ไม่ว่าจะเป็นต่างหูที่นานๆจุ้นจะขุดเอามาใส่ซักที หรือเข็มกลัดที่
กลัดอยู่บนอกเสื้อ หรือแม้แต่กิ๊บฝังเพชรตัวน้อยๆที่แซมอยู่บนศรีษะจุ้น มือปอมก็ไม่พลาดจับ
ไปด้วยอมยิ้มไปด้วย จุ้นค้อนให้หลายตลบ

“ยิ้มอะไร!” มองตาขวาง

“น่ารัก!”หยอดซ้า! จุ้นค้อนให้ มือก็หยุดการทำงานทันที

“เสร็จแล้ว!”รีบเก็บหวีใส่กระเป๋าหน้าเริ่มมีสีระเรื่อ..ปอมยิ้ม

“เสร็จแล้วเหรอ..แต่ทำไมมันยังปรกหน้าอยู่ล่ะ”เหลือกตาขึ้นมองผมบนหน้าผาก จุ้นหัวเราะ

“ผมแกน่ะมันเยียวยาได้เท่านี้แหละ...มันยาวแล้ว ต้องตัดอย่างเดียว”ยกมือขึ้นมาจับปกเสื้อ
ปอมให้เข้าที่ ปัดฝุ่นออกจากไหล่ให้ ปอมจับมือจุ้นไว้หอมเบาๆไปหนึ่งที แล้วเสียงก็ค่อยๆออม
มา

“เมื่อกี้ที่ฉันพูดน่ะเรื่องจริงนะจุ้น..แกน่ารักดี..นานๆฉันถึงจะได้เห็นแกแต่งตัวแบบนี้..ผ้าไหมสี
นี้ก็เหมาะกับแกด้วยใส่แล้วขับผิวของแกให้ผ่องขึ้นมาอีก..ต่างหูวงใหญ่ๆนี่ก็ไม่เคยเห็นใส่
นานๆเห็นทีก็ดูแปลกตาไปอีกแบบนึง แล้วใครแต่งหน้าให้อ่ะจุ้นแต่งเหมือนไม่ได้แต่งอย่างเงี้ย
ธรรมชาติมากฉันชอบ...แล้วไหนจะทรงผมอีก..วันนี้แกดูดีจัง คุณแม่!” จุ้นยิ้ม พยายามดึงมือ
ออกจากมือปอม

“ขอบใจปอม...แต่ตอนนี้คุณแม่อยากเข้างานแล้วอ่ะ..ไปเหอะปอม พวกพี่ไทด์เข้าไปกันหมด
แล้วมั้ง”รีบเปลี่ยนเรื่อง ปอมหัวเราะรีบดึงจุ้นไว้

“เดี๋ยว! ตกลงเมื่อเช้าได้กินนมแน่หรือเปล่า”จุ้นทำปากจึกจัก

“กิน..ฉันจะโกหกแกทำไมล่ะ”ปอมยิ้มแป้น

“ดี..งั้นฉันก็ต้องให้รางวัลหน่อย...เพราะฉันเป็นคนรักษาคำพูด...คำไหนคำนั้น” ดึงตัวจุ้นเข้ามา
อยู่ในวงแขน จุ้นตกใจ

“ไอ้ปอมแกจะทำอะไร...ไอ้บ้านี่!เดี๋ยวใครมาเห็น”ตีบ่าปอมแปะๆ ปอมยิ้มพูดออกมาเบาๆ

“ให้รางวัลคนเก่งงัย...ชู้ว! ชู้ว!”เงียบกันไปพักใหญ่ (^_^) ปอมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองและก็
อมยิ้ม จุ้นหน้าแด๊ง!มองหน้าปอมแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นมาเช็ดริมฝีปากที่เปรอะลิปสติก
ออกให้ ปอมยิ้มตาหยี พยักหน้าชวนยิก ยิก

“ไป! เข้างานกันเดี๋ยวพวกพี่ไทด์รอ” จุ้นค้อนควับ

“เดี๋ยว!” ฝืนตัวไว้ หยิบกระจกในกระเป๋าขึ้นมาส่องดู ปอมหัวเราะ

“ไม่เปรอะ!หรอก..เรื่องแบบเนี้ยฉันเก่ง!..เป๊ะ! เป๊ะ! อยู่ในวงโคจรเด๊ะ! เด๊ะ! ชัวร์ป๊าบ”จุ้นค้อน
ให้อีกควับนึง

“ไอ้ทะลึ่ง!” หย่อนกระจกลงกระเป๋าฉับ! แล้วก็พากันเดินออกมาจากทางหนีไฟ เซ็นต์ชื่อหน้า
งานรับของชำร่วย แล้วก็พากันเดินเข้าไป

“เจ้าสาวสวยเนอะปอม หน้าหวานมากๆ”จุ้นชวนคุย ระหว่างที่ปอมสอดส่ายสายตาหาพรรคพวก

“หึ! แกหวานกว่า”หันมายักคิ้วแผล๊บ!ส่งให้ จุ้นอมยิ้มหมั่นไส้ แล้วปอมก็เจอหันมาสะกิดแขน
จุ้นพากันเดินเข้าไปสบทบกับกลุ่มไทด์ กำลังจะถึงอยู่แล้วสายตาจุ้นก็เหลือบไปเห็นอ๊อดยืน
คุยกับหญิงสาวนางนึง จุ้นขมวดคิ้ว

“ปอม!นั่นมันคุณฝน แฟนเก่าไอ้อ๊อดไม่ใช่เหรอ!ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้อ่ะ”ปอมเพ่งตามอง

“อึมม์ใช่!..ไป! เดี๋ยวเราเข้าไปถามเค้าให้รู้แล้วรู้รอด ให้สิ้นสงสัย” จับมือจุ้นใหญ่จะเอาจริง จุ้น
หัวเราะแกะมือปอมพัลวัล ส่งเสียงกระซิบมาเบาๆ

“ไอ้บ้าปอม! ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้..ไอ้ต๊อง!” ปอมหัวเราะและก็เดินมาถึงกลุ่ม

“ไปไหนมาไอ้คู่นี้..หายไปนานเลย”วัฒน์ส่งเสียงถาม ปอมอมยิ้ม

“ไปดูความเรียบร้อยของกันและกันมา”จุ้นหน้าแดง รีบเดินเข้ามายืนข้างๆแนง

“พี่ไทด์ไปไหนอ่ะแนง”สายตาสอดส่ายหา

“คุณศักดิ์ชัยพาไปทัวร์” จุ้นพยักหน้า ตาก็เหลือบไปมองอ๊อดกับฝนที่กำลังยืนคุยกันอยู่

“และนั่นล่ะแนง คุณฝนน่ะ..มาได้ไง”แนงหันมายิ้ม

“เค้ารู้จักกับเจ้าของงาน ประมาณว่าสนิทกันอะไรเนี่ยแหละ”ยกน้ำส้มขึ้นดื่ม

“อ๋อ!”บริกรเดินถือเครื่องดื่มผ่านมาจุ้นหยิบน้ำเปล่ามาไว้ในมือ แล้วหันไปมองผู้คนรอบๆงาน
ต่อ

“กินได้ยังอ่ะพี่เคนผมหิวแล้ว” เสียงปอมส่งมา เคนกับวัฒน์หันมายิ้มให้

“กินได้เลย!.อาหารเบาๆไม่มีหนัก เดี๋ยวค่อยไปหาหนักๆใส่ท้องข้างนอกโน่น”ปอมพยักหน้า
หงึก หงึก หันมาชวนจุ้น

“ไปจุ้น! ไปหาอะไรกินกัน”จุ้นส่ายหน้า

“แกไปเหอะ ฉันยังไม่หิว”ปอมหันมาแนง

“ไปแนง..งั้นแกไปกับฉัน”แนงพยักหน้า ปอมยิ้มแป้น

“นั้นไง!ฉันว่าแล้ว...แกนี่ไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลยจริงๆ ไอ้เรื่องแบบเนี้ย!”แนงมองตาขวาง
เพื่อนๆหัวเราะคิก คัก

“แกว่าฉันตละกละเหรอ!..ไอ้ปอม!”ปอมยิ้มตาหยีแถเข้ามาซะชิด

“โอ๋! โอ๋! ไม่ได้ว่าจ๊ะ! แม่ยอดขมองอิ่ม แม่เนื้อแน่น ปอมจะว่าทำไมล่ะ..ไม่ได้เอื้อนเอ่ยซัก
คำ...ไป!ไป! ไปหาอะไรกินกันน้า เดี๋ยวหมดไม่รู้ด้วย” แนงค้อนควับวางแก้วในมือลงบนโต๊ะ
เล็กๆข้างๆตัว แล้วก็เดินไปด้วยกัน พอไปถึงโต๊ะที่ตั้งอาหารเท่านั้นแหละ ปอมตาเหลือก
กระซิบมาอย่างไว

“อื้อหือ! ไอ้แนงเค้าจะเลี้ยงคนทั้งกองทัพเหรอวะเยอะชิปเป๋ง!เลย” แนงหันมาหัวเราะ กระซิบ
ส่งมาบ้าง

“กินๆ ไปเถอะอย่าบ่น!”

“ไม่ได้บ่น! ที่พูดนี่ชอบ...ดี! ดี! มีทุกสิ่งให้เลือกสรร”ยิ้มแป้นแล้น มือก็ตักใหญ่ หยิบเข้าปาก
ชิ้นตักใส่จานชิ้น

“นี่ไอ้แนง!”กระซิบ แนงหันมามองมือก็ยังตักอยู่

“อะไร”

“แกลืมเอาอะไรมาหรือเปล่า”แนงขมวดคิ้ว พูดออกมาเบาๆ

“ลืมอะไร” ปอมเลิกคิ้วส่งให้เอามือป้องหูแนง

“ถุงก๊อบแก๊บ พร้อมหนังยางน่ะพอใส่ถุงเสร็จก็มัดควับเลย”แนงหัวเราะ กระซิบมาอย่างไว

“ไอ้บ้า!น่าเกลียด..กินของเค้าแล้วยังจะพกกลับอีกเหรอ..ฉันไม่เอากับแกด้วยหรอกอายว่ะ”
ปอมทำหน้าเจ้าเล่ห์ กระซิบส่งมาบ้าง มือก็ตักใหญ่

“ระดับแกแล้วยังมีคำว่าอายหลงเหลืออีกเหรอแนง...ฉันว่าแกมันพ้นขีดความอายแล้วนะ เข้า
ขั้น Advanced infold แล้วด้วย” แนงขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ปอมหัวเราะกระซิบส่งมาใหม่

“อ่ะ! ก็ความก้าวหน้าทางการห่อหุ้มสูงงัย..กี่ชั้นกี่ชั้นก็ทะลายยากส์...”ยักคิ้วส่งให้แผล๊บๆ แนง
หัวเราะตีแขนปอมดังเพี้ย!

“ไอ้ปากมอม!” ปอมเลิกคิ้ว ส่งแซนวิสเข้าปากอีกชิ้นนึง

“ว่าฉันเป็นกระต่ายอีกและ..ไม่ชอบ! ไม่ชอบมันน่ารักไป”สายหัวยิก ยิก ปากก็เคี้ยวหงุบหงับ
แนงหัวเราะ แล้วปอมก็ส่งเสียงมาเบาๆ

“แนง!”

“อะไร!”

“แกคิดมากเรื่องไอ้อ๊อดหรือเปล่า” แนงหันมามองปอมนิ่ง ปากหยุดการทำงานทันที ซักแป๊บก็
ยิ้มส่งมาให้

“เป็นห่วงฉันเหรอ” ปอมพยักหน้า เอาแซนวิสเข้าปากอีกคำยืนกินมันอยู่ตรงงั้นแหละ แนงยิ้ม
สายตาก็หันไปมองตรงจุดที่อ๊อดกับฝนยืนคุยกัน

“ไม่รู้สิปอม! จะว่าฉันคิดมากหรือเปล่าก็ไม่รู้..แกดูสิเปรียบเทียบฉันกับเธอคนนั้นใครจะน่า
สนใจมากกว่ากันล่ะ...ดูเค้าพร้อมไปหมดซะทุกอย่างแต่ฉันมันไม่ใช่น่ะ..ถึงไอ้อ๊อดมันจะ
บอกว่ามันเลิกกับเค้าแล้วก็เถอะ..แต่พอมาเห็นท่าทางอย่างงั้นมันจี๊ดๆในใจชอบ
กล”ปอมอมยิ้ม ปากก็เคี้ยวตุ้ย ตุ้ย แล้วก็ค่อยๆส่งเสียงมา

“แกคิดว่าไอ้อ๊อด..มันตัดใจเลิกกับเค้าครั้งหลังสุดนี่เพราะอะไรล่ะแนง”แนงส่ายหน้า ยิ้มเศร้าๆ
ส่งให้

“ไม่รู้สิ! มันไม่เคยบอก”ปอมยิ้ม

“แต่ฉันรู้...เพราะว่ามันเห็นคุณค่าในตัวแกไงแนง..สิ่งที่แกมีแต่เธอคนนั้นไม่มี..บางทีลักษณะ
นิสัยบางอย่างมองด้วยตาเปล่ามันมักจะไม่ค่อยเห็นหรอก ต้องอยู่ด้วยกันนานๆคบด้วยกัน
นานๆมันถึงจะรู้...ฉันเคยถามไอ้อ๊อดว่าระหว่างแกกับคุณฝนถ้าหลีกเลี่ยงได้ที่จะไม่ทำให้ใคร
เสียใจมันจะเลือกใคร มันบอกว่าเป็นแกแนงตอบแบบไม่ต้องคิดเลยเหมือนมันออกมาจากใจ..
และฉันก็เชื่อคำตอบที่มันบอกฉันด้วย..แกเชื่อมันเมือนที่ฉันเชื่อหรือเปล่าล่ะแนง” แนงพยัก
หน้ามีเกร็ดน้ำตาน้อยๆ รื่นขึ้นมานิดหน่อย รู้สึกโล่งในอกอย่างบอกไม่ถูก ปอมยิ้ม

“บางทีไอ้ที่เราเห็น..มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้เพราะฉะนั้นแกอย่าเพิ่งคิดอะไรไป
ก่อน..เดี๋ยวมันจะฟุ้งซ่าน! เข้าใจ๊!” แนงพยักหน้าหงึก หงึก กระพริบตาปริบ ปริบ พยายามกด
ไอ้ที่จะไหลกลับเข้าไปข้างใน ปอมอมยิ้มหยิบคานาเป้ใส่จานแนงชิ้นนึง แนงก้มลงมอง ปอม
กระซิบส่งมาเบาๆ

“กินเยอะๆแนง..ไอ้ขนมปังหน้าตับห่านเนี่ย!..นานๆได้กินทีอย่าให้เหลือ..เพราะระดับเราคงได้
แค่ตับเป็ด” แนงหัวเราะหน้ายิ้มแป้น ส่งขนมปังเข้าปากทั้งคู่ คนละหมุบ คนละหมับ ยืนกินอยู่
ตรงงั้นหัวเราะ คิก คัก กันอยู่สองคน

“คุณปอม!” ปอมกับแนง ตกใจ ไอค๊อก ไอแค๊กกันทั้งคู่ สำรัก! เห็นบริกรเดินผ่านมาพอดีรีบ
ขอน้ำคนละแก้วอย่างไว ดื่มเอื๊อกๆ แล้วก็ค่อยๆหันมาหาต้นเสียง เห็นหญิงสาวนางนึงยืนยิ้ม
เผล่อยู่ข้างๆ ปอมเลิกคิ้ว งง! แนงหันมามองด้วย

“แพรไงคะ..จำแพรได้หรือเปล่า..เมื่อประมาณต้นเดือนแพรยังได้คุยโทรศัพท์กับคุณปอม
เลย” แนงเลิกคิ้วอมยิ้ม ปอมขมวดคิ้ว

“ก็ที่แพร..โทรศัพท์เข้าเครื่องคุณจุ้นไงคะ..และคุณปอมก็รับสายแทนน่ะ”นั่นแหละปอมถึง
ค่อยจำได้ ส่งยิ้มให้

“อ๋อ! จำได้แล้วฮะ”แพรยิ้มแป้น ดีใจสุดๆที่ปอมจำได้

“แล้วนี่คุณปอมมายังไงคะ? รู้จักใครในงานนี้เหรอ? และคุณจุ้นมาด้วยหรือเปล่า? อยู่ตรงไหน
คะ? ไม่เป็นไรเดี๋ยวแพรพาไปสวัสดีคุณพ่อแพรก่อน!”ว่าแล้วก็คว้าแขนปอมหมับจะลากไป
ด้วย ไม่สนใจผู้คนรอบข้าง ปอมยิ้มแหยๆ ขืนตัวไว้

“เอ่อ! ดะ..ดะ..เดี๋ยวครับ”พูดตามแทบไม่ทัน รีบส่งจานในมือให้แนง แนงรับแทบไม่ทันเหมือน
กัน ปอมเดินตามแรงฉุดของแพรต้อยๆ แนงยืนมอง งง! งง! เพิ่งจะสังเกตว่าข้างกายก็มีชาย
หนุ่มร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ด้วย ชายหนุ่มส่งยิ้มให้ ค่อยๆเอื้อนเอ่ยออกมา

“หวัดดีครับ!..ผมพลครับ”

“หวัดดีค่ะ...แนงค่ะ!” ไม่รู้จะคุยอะไรต่อ แล้วพลก็พึม พำออกมาเบาๆสายตาก็มองตามหลัง
แพรไป

“ไม่เคยได้ยินน้ำเสียงดีใจของแพรแบบนี้มาก่อนเลย..คงจะสนิทกันมาก”แนงยิ้มแหยๆ หัวเราะ
ส่งมาเบาๆ

“อันนี้ก็ไม่ทราบค่ะ..แหะ! แหะ!..เดี๋ยวแนงขอตัวก่อนนะคะ...พอดีเพื่อนเรียก”พลหันมายิ้มให้

“เชิญครับ”แล้วแนงก็แยกตัวไป ปล่อยให้พลยืนขมวดคิ้วอยู่ตรงนั้น หลังจากแยกตัวมาแนงก็
เดินบ่นพึมพำเบาๆ ในมือก็ถือจานสองใบ ก้มหน้างุดเขิลล์

“ไอ้ปอมนะ! ไอ้ปอม! เห็นสาวล่ะเป็นไม่ได้..ทิ้งภาระไว้ให้เพื่อน และเสือ..ตักซะพูนเชียว..เมื่อ
ไหร่มันจะถึงวะเนี่ย!ทำไมมันไกลจังวะ..มองฉันเป็นตาเดียวเลยด้วย..เดี๋ยวฉันจะฟ้องไอ้จุ้น!
คอยดู”บ่นงึม งำ แล้วก็ถึง เดินมาก็เห็นอ๊อดกลับมารวมกลุ่มแล้ว อยู่กันเกือบครบขาดก็แต่
ปอมกับไทด์ อ๊อดหันมาเห็นพอดีก็อมยิ้ม ทำตาโต

“โอ้โห! ไอ้แนง..แกจะตักมาทำไมตั้งสองจาน...ยกถาดมาเลยดีกว่ามั๊ยเปลืองจานเค้า”พวก
เพื่อนๆหัวเราะกันคิก คิก แนงมองด้วยหางตาเริ่มไม่สบอารมณ์แต่ไม่ตอบโต้ หันมาส่งจานปอม
ให้จุ้น

“เอ้า!ไอ้จุ้น...เอาไป! ของสามีแก” มีค้อนให้จุ้นด้วย จุ้นหัวเราะ

“แกเป็นอะไรไอ้แนง...แล้วไอ้ปอมมันไปไหนเนี่ย!”สอดส่ายสายตาหา

“โน่น! โดนสาวลากไปแล้ว”หันมามองกันเป็นตาเดียว จุ้นเลิกคิ้วไม่เข้าใจ

“ก็แม่สาว ที่ชื่อพง..แพรอะไรเนี่ยแหละลากไป..บอกว่าจะพาไปรู้จักกับคุณพ่อ”จุ้นขมวดคิ้ว

“เค้าบอกว่า..เค้าโทรศัพท์เข้าเครื่องแก และไอ้ปอมมันรับ..ก็คงจะสนิทกันตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ
มั้ง”จุ้นเริ่มนึกออก พยักหน้าส่งให้ อ๊อดยืนฟังอยู่ด้วยก็ส่งเสียงถามมา

“ใช่คุณแพรดา หรือเปล่า”แนงหันมามอง

“ไม่รู้! บอกแค่ชื่อเล่น...แต่ถ้าทางคุณพ่อเธอจะใหญ่ไม่ใช่น้อยถึงกับลากตัวไอ้ปอมให้ไป
รู้จัก”อ๊อดหัวเราะ หึ หึ

“ก็คงจะใหญ่แหละ!เจ้าของงานนี่..คุณศักดิ์ชัยไง..คุณศักดิ์ชัยมีลูกสามคน ชาย2 หญิง1 คุณ
แพรดาเป็นลูกสาวคนสุดท้อง..งานแต่งเนี่ยของลูกชายคนรองเค้าชื่อปาร์วีย์ ส่วนลูกชาย
คณโตนี่ชื่อเปรมรพัทรเป็นแฟนของฝน กิ๊กเก่าฉัน”จ้องหน้าแนงนิ่ง แนงเบ้หน้าให้หมั่นไส้ อ๊อด
ยิ้ม

“กิ๊กเก่า!.เป็นแค่กิ๊กเก่าเท่านั้น.ไม่มีอะไรเหลือแล้ว..จะมีก็แต่ความเป็นเพื่อนเท่านั้นแหละ”นั่น
แหละแนงถึงยิ้มออกมาได้ รีบหันไปหาจุ้น

“จุ้น! แกรู้จักเค้ามั๊ย..คุณแพรดาอะไรเนี่ยอ่ะ”จุ้นส่งยิ้มให้

“เคยคุยกันแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ ตอนไปพัทยาน่ะและก็แลกเบอร์โทรกัน...เค้าโทรมาหา
ฉันแต่เผอิญวันนั้นฉันลืมโทรศัพท์ พอดีไอ้ปอมมันอยู่บ้านมันก็เลยรับแทน” แนงพยักหน้า
หมดข้อสงสัย และก็หันไปคุยกับอ๊อดต่อ..แต่จุ้นยังไม่หายข้อสงสัยขมวดคิ้วมุ้น ซักแป๊บปอม
กับไทด์ก็เดินกลับมาสบทบ ปอมเดินยิ้มล่าเข้ามาหาจุ้น

“จุ้น!..ปอมกลับมาแล้ว” อ้อน! จุ้นยิ้มให้แต่ไม่ได้พูดอะไรอยู่ในความเงียบ!...ปอมเลิกคิ้ว..
งง!...งานพิธีการต่างค่อยๆเดินไปเรื่อยๆ จนเสร็จสิ้น ไทด์เดินไปลาเจ้าภาพฝ่ายเจ้าบ่าวและก็
พากันกลับ ระหว่างทางกลับบ้าน บรรยากาศอยู่ในความเงียบสงบ ปอมขับรถไปก็เหลือบมอง
คนข้างๆไปเห็นนอนหลับตานิ่งก็ไม่อยากกวน จนถึงบ้านนั่นแหละ

“จุ้น..ถึงแล้ว”เขย่าแขนจุ้นเบาๆ จุ้นค่อยๆลืมตาขึ้น

“เพลียเหรอ!” ส่งเสียงมาเบาๆ จุ้นส่ายหน้า

“เปล่า!”เปิดประตูเดินลงจากรถ ปอมมองตาม จนจุ้นลับสายตาไปแล้วนั่นแหละถึงเดินย้อนไป
ปิดประตูรั้วหน้าบ้าน...ดูความเรียบร้อยของชั้นล่างเสร็จสรรพก็ตามจุ้นขึ้นมาข้างบน..เข้ามาใน
ห้องก็ได้ยินเสียงจุ้นอยู่ในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว ถอดเสื้อนอกวางไว้บนเตียงพับแขนเสื้อขึ้น
ค่อยๆถอดนาฬิกาข้อมือออกเดินมาวางไว้เคียงคู่กับนาฬิกาจุ้น จัดเรียงให้มันเท่ากันแล้วก็ยืน
อมยิ้ม ดูจะเป็นกิจวัตรไปแล้วที่ปอมจะต้องทำแบบนี้ จัดเรียงให้มันเท่ากันเหลื่อมล้ำกันก็ไม่
ได้ บางทีจุ้นก็สงสัยถามไปก็ได้แต่คำตอบว่า “วางคู่กัน แล้วน่ารักดี”จนจุ้นขี้เกียจจะถาม ซัก
แป๊บจุ้นก็เดินออกจากห้องน้ำ หน้าชะแล่มกลิ่นหอมฟุ้ง ปอมเบนสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่
เหลือบไปมองจุ้น พอจุ้นเดินผ่านหน้าเท่านั้นแหละคว้าเอวหมับ! ค่อยๆดึงจุ้นมานั่งบนตัก จุ้น
ตกใจรีบจับบ่าปอมไว้

“ไอ้ปอม! ไอ้บ้านี่ ตกใจหมด” ตีหัวปอมแปะ แปะ ปอมอมยิ้มนั่งมองหน้าจุ้นนิ่ง ส่งเสียงมาเบาๆ

“เป็นอะไร” จุ้นส่ายหน้า ปอมยังยิ้มอยู่

“ไม่จริงอ่ะ” จุ้นนั่งกัดปากนิ่ง มองไปทางอื่นที่ไม่ใช่ใบหน้าปอม

“โกรธเหรอ” จุ้นนั่งหน้าบึ้ง

“เปล่า!”

“โกรธ!”

“ไม่โกรธ!”เสียงเริ่มแข็ง ปอมอมยิ้ม

“โกรธ!” จุ้นขมวดคิ้ว

“เอ๊ะ! ไอ้บ้านี่ บอกว่าไม่โกรธ ก็ไม่โกรธสิ”ปอมหัวเราะหึ หึ

“โกรธ! ยังโกรธอยู่..ถ้าไม่โกรธก็หันหน้ามาสิ” ยังไม่หัน ปอมยิ้มส่งเสียงมาเบาๆ

“จุ้นน!”นั่นแหละถึงหันมาได้ ปอมยิ้มตาหยีส่งให้

“เป็นอะไรคนเก่ง...ไหนบอกฉันซิ”จุ้นจ้องตาปอมนิ่ง มีแต่ความเงียบ!

“นั่นไง..แกโกรธฉันจริงๆด้วย”ลูกนัยย์ตาจุ้นเริ่มสั่นระริก ปากก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ยออกมา

“เออ! ฉันโกรธแก”ปอมอมยิ้ม

“ไหนลองบอกฉันซิ...ฉันทำอะไรให้แกไม่สบายใจหรือเปล่า”น้ำตาเริ่มคลอ จุ้นกัดปากส่าย
หน้ายิก ยิก

“พูดสิจุ้นน...ไม่พูดแล้วจะรู้เรื่องเหรอ”ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าจุ้นให้ จุ้นมองหน้าปอมอยู่
อย่างงั้น

“แกไปสนิทสนม กับคุณแพรตั้งแต่เมื่อไหร่..ไหนวันนั้นแกบอกว่าแกทำให้เค้างอนไม่ใช่
เหรอ..แกมีอะไรปกปิดฉันหรือเปล่า” ปอมยิ้ม..ซักแป๊บก็หัวเราะออกมา จุ้นหน้าบึ้งจะลุกจาก
ตัก ปอมรีบกอดไว้

“เดี๋ยว! ไอ้จุ้น นั่งลงก่อน” ปอมยังยิ้มอยู่หอมแก้มจุ้นฟอด ๆ จุ้นทำปากจึก จักเริ่มขัดใจ

“นึกว่าเรื่องอะไร..ฉันก็ไม่ได้สนิทอะไรกับเค้าหรอกจุ้น...คุยกับเค้าแค่สองหนเองวันเดียวกัน
เลยแหละ วันที่เค้าโทรมาหาแกน่ะ..พอฉันวางสายจากแกปุ๊บ!..เค้าก็โทรกลับเข้ามาใหม่ ฉันก็
เลยถือโอกาสขอโทษเค้าไปเลย..คุยกันไม่กี่ประโยคหรอกจุ้น..ท่าทางเค้าจะเป็นคนขี้เหงาอยู่
ซักหน่อยประมาณว่าแฟนไม่ได้อย่างใจอะไรประมาณเนี้ย..ฉันก็พูดไปเรื่อยเปื่อยตามประสา
ของฉันนั่นแหละ..และก็จบวางสาย เรื่องก็มีอยู่แค่เนี้ย...ไอ้ที่ฉันไม่ได้บอกแกเพราะว่ามันไม่
ได้อยู่ในความทรงจำเลยจุ้น..และก็รู้สึกว่าวันนั้นจะรีบมากทำงานโต้รุ่งเลยลืมไปหมด...จนวันนี้
แหละเพิ่งนึกขึ้นได้” จุ้นจ้องหน้าปอมนิ่ง ปอมยิ้ม

“ทีหลังถ้าข้องใจอะไรตอนไหนก็ถามฉันเดี๋ยวนั้นได้เลยนะจุ้น..อย่าเก็บเอาไว้..คิดเองคนเดียว
มันปวดหัว ปวดใจเปล่าๆ...และดูสิเสียเวลาไปตั้งเกือบสามชั่วโมงที่ฉันต้องอยู่ในความเงียบคน
เดียว..เวลามันมีค่านะจุ้นอย่าปล่อยให้มันเสียเปล่าไปซะอย่างงั้น”จุ้นส่งค้อนให้ ปอมหัวเราะ

“เคลีย์หรือยัง” จุ้นพยักหน้า หงึก หงึก

“อ่ะ! ถ้าเคลีย์แล้วก็ขออนุญาติเอาคุณแม่กับคุณลูกลงจากตักก่อนน้า...ตัวหนักมากเหน็บกิน
ขา”จุ้นหัวเราะคิก คิก ค่อยๆเลื่อนลงมานั่งบนเตียง ปอมมองหน้า

“ดีขึ้นแล้วใช่มั๊ย” จุ้นพยักหน้า ปอมอมยิ้มพริ้ม

“ดีขึ้นแล้วก็มาเล่นเกมส์กัน...ห่างเหินไปนาน”จุ้นขมวดคิ้ว

“เกมส์อะไร” ปอมเลิกคิ้ว

“แหม! ทำเป็นจำไม่ได้..ก็เกมส์ ใครแพ้..เสียเปรียบบ ไง“จุ้นหัวเราะ หน้าเริ่มร้อนวาบๆ

“ไอ้ทะลึ่งปอม! ฉันไม่เล่นกับแกหรอก..ฉันเล่นกับแกทีไรฉันเสียเปรียบตลอด”ปอมยิ้ม
กรุ้มกริ่ม

“อ่ะ! งั้นเปลี่ยนใหม่เป็นเกมส์ ใครแพ้..ได้เปรียบ เอามั๊ย!” จุ้นหัวเราะ ผลักหัวปอมไปห่างๆ

“ไอ้เจ้าเล่ห์..ไม่เอ๊า! ไม่เห็นฉันจะได้เปรียบตรงไหนเลย..เสียเปรียบทั้งขึ้นทั้งล่อง” ค้อนให้
ปอมควับ ปอมหัวเราะ ส่งเสียงมาเบาๆ

“วันนี้วันที่เท่าไหร่จุ้น” จุ้นหันมามอง

“30 กันยา” ปอมพยักหน้า

“และมันเป็นวันอะไร” จุ้นขมวดคิ้ว ส่งเสียงถามมา

“วันอะไร!”

“วันสิ้นเดือน” ความร้อนเริ่มขึ้นหน้าจุ้นวูบ วูบ ปอมยิ้มตาหยี

“เพราะฉะนั้นวันสิ้นเดือนก็ต้องมีการสอบวัดผล..ตอนนี้ก็นั่งทบทวนข้อสอบไปนะ..เดี๋ยว
อาจารย์ไปอาบน้ำก่อน...เดี๋ยวพออาจารย์ออกมาค่อยมาทำข้อสอบกัน..จะได้รู้ว่าลูกศิษย์ของ
อาจารย์พัฒนาไปถึงไหนแย้ว” พูดเสร็จก็ลุกพรึบขึ้นจากเตียง เดินผิวปากเข้าห้องน้ำสบายใจ
เฉิบ..จุ้นหน้าร้อนวูบ วาบ ส่งค้อนตามหลังปอมและก็พูดพึม พำออกมา

“ไอ้ทะลึ่ง!ปอม..”



กรกนก
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 มิ.ย. 2554, 19:17:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 มิ.ย. 2554, 19:17:52 น.

จำนวนการเข้าชม : 1767





<< ตอนที่ 44 : ขอแค่มีเธอ   ตอนที่ 46: ดาว >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account