เกมรักนักสืบ
เมื่อผู้ต้องสงสัยเป็นถึงเจ้าของโรงแรมสุดหรูมาดเข้ม นักสืบสาวจึงต้องหาทางเข้าใกล้เพื่อล้วงความลับแบบเนียนๆ แต่ยิ่งสืบลึกลงไป...เธอกลับไม่อยากให้เขาเป็นฆาตกรเสียนี่
Tags: นักสืบ สาริน ลินิน
ตอน: ตอนที่ 41 00%
หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ บัวบูชามองตัวเองในกระจกด้วยความไม่ชอบใจ รู้สึกว่าทางทางของตัวเองยังขัดกับภาพลักษณ์เด็กบ้านนอกที่ต้องการเข้ามาหางานทำในกรุงเทพฯ ท่าทางเปิ่นๆ ซื่อๆ จะยิ่งทำให้ล้วงความลับจากพนักงานด้วยกันง่ายขึ้น
หญิงสาวเอียงคอมองซ้ายขวาอย่างครุ่นคิด มือก็สาระวนกับการถักเปียทั้งสองข้างเป็นทรงพจมานไปด้วย ชุดที่สวมอยู่เป็นแค่กางเกงยีน เสื้อยืดธรรมดา เมื่อเห็นว่ามันไม่เหมาะจะสมัครงานในตำแหน่งแม่บ้านจึงคิดจะออกไปซื้อชุดใหม่รวมทั้งแว่นสายตาด้วย
ตอนนี้เช้าเกินกว่าที่ร้านข้างทางจะเปิด มีเวลาอีกราวๆ ครึ่งชั่วโมงจึงแวะซื้อแว่นสายตาราคาถูกในร้านสะดวกซื้อ เห็นนักศึกษาสาวๆ เดินผ่านไปมาพลอยให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืน
“ท่าทางจะเป็นวัวแก่ ชอบกินหญ้าอ่อนไม่ใช่เล่น ถึงว่าละสิอรนภาถึงทนไม่ไหว” หญิงสาวนึกค่อนขอด อายุของทัชภูมิน่าจะห่างจากนักศึกษาสาวคนนั้นหลายปี จากหน้าตาท่าทางเคร่งขรึมของเขา ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นพวกผู้ชายมักมาก
บัวบูชาเดินเตร็ดเตร่ซื้อของกินเล่นไปพลางๆ เมื่อร้านเสื้อผ้าข้างทางเปิดแล้วจึงแวะเข้าไปซื้อ ได้ชุดกระโปรงแสนเชยมาชุดหนึ่ง ราคาไม่แพงเลยแต่เธอก็พอใจ แบบนี้ค่อยเหมาะกับเด็กบ้านนอกเงอะงะ เพราะออกมาหางานทำครั้งแรกหน่อย
หญิงสาวกลับขึ้นไปในห้องเพื่อแปลงโฉมตัวเองเสียใหม่ ในชุดกระโปรงสีชมพูทั้งชุด แขนยาวพองพลิ้ว มีโบว์รัดเอวแทนเข็มขัดรับกันได้ดีกับทรงผมถักเปียสองข้างกับรองเท้าคัชชูสีขาว สวมแว่นสายตาหนาเตอะ ติดไฝเม็ดหนึ่งที่มุมปาก
เธอมองตัวเองในกระจกอีกครั้งแล้วต้องหลุดหัวเราะ ไม่วายเผลอชมตัวเองเสียด้วย
“เหมือนพจมานเชียวนะเรา ได้เวลาออกตามหาคุณชายกลางแล้วจ๊ะ” บัวบูชาคว้าแฟ้มเอกสารพร้อมรูปถ่ายยัดใส่ในแฟ้มใส นั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างออกไป เมื่อลงจากรถผมที่ถักเปียเรียบๆ ก็ฟูฟ่องได้ใจ เธอเดินผ่านป้อมยาม ยามเขม้นมองคล้ายไม่แน่ใจจนเธอต้องเดินเข้าไปทัก
“หนูเองจ้ะลุง จำไม่ได้เหรอ” เมื่อวานถูกเรียกพี่ แต่วันนี้เธอกลับเรียกเขาว่าลุงทำให้ยามบุญมีมองค้อน ทำปากขมุบขมิบฟังไม่ออกก่อนเอ่ยถาม
“อ้าว ทำไมแต่งตัวอย่างกับพจมานอย่างนั้นละวะ จะไปเล่นเป็นตัวประกอบที่ไหน เอ…เมื่อวานทำไมไม่มีไฝ” ยามหลุดหัวเราะออกมาเมื่อจำได้ คนถูกทักทำหน้ายุ่ง
“พจมานก็ต้องนางเอกสิลุง จะเป็นตัวประกอบได้ยังไง ที่หนูแต่งตัวแบบนี้ก็เพราะว่ามาสมัครงาน เขาก็ต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยไม่ใช่เหรอ แล้วไฝนี่ก็มีตั้งแต่เกิด เมื่อวานลุงมองไม่เห็นเองรึเปล่า” บัวบูชาย้อนถาม ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะหึๆ จากคนตอบ
“เออๆ ดีแล้วล่ะ ดูน่ารับเข้าทำงานกว่าเมื่อวานเยอะ ว่าแต่คุยกันมาตั้งนานแล้ว ลืมถามชื่อแซ่ จะได้เรียกถูก” ยามถามขึ้น หญิงสาวนิ่งคิด ไม่อยากบอกชื่อจริง
“ข้าวแต๋นค่ะ”
สุดยอด ชื่อนี้เหมาะสุดๆ คิดได้ยังไงนะบัวบูชา
“ชื่อสมตัว ฉันชื่อบุญมี เรียกว่าลุงมีก็ได้ บ้านอยู่ที่สุพรรณ”
“สุพรรณ!” หญิงสาวขึ้นเสียงสูงก่อนดัดเสียงให้เหน่อตามที่เห็นในละคร “ฉันก็คนสุพรรณจ้ะลุง แหม้…คนบ้านเดียวกัน เลือดสุพรรณเหมื้อนกันนี่เอง”
“จริงเหรอวะ ดีเลย คนบ้านเดียวกัน” ยามบุญมีตั้งท่าจะชวนคุย แต่หญิงสาวรีบตัดบทเพราะเห็นว่าใกล้จะได้เวลาแล้ว
“หนูต้องไปแล้วนะลุง เดี๋ยวจะสาย”
“โชคดีๆ ”
บัวบูชาสาวเท้าเข้าไปภายในโรงแรม แจ้งความประสงค์ขอสมัครงานกับประชาสัมพันธ์ เจ้าหน้าที่สาวจึงพาเธอไปยังห้องของผู้จัดการฝ่ายบุคคล มีผู้หญิงอายุน่าจะไล่เลี่ยเธอสองคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนทยอยเข้าไปข้างในเมื่อถูกเรียก เพื่อยื่นใบสมัครและสัมภาษณ์ในคราวเดียว
ตอนนี้เหลือเธอกับหญิงสาวหน้าแฉล่มคนหนึ่ง บัวบูชาส่งยิ้มให้เมื่อเห็นเธอคนนั้นมีสีหน้าตื่นเต้น สังเกตได้จากมือที่กำแฟ้มสมัครงานชื้นไปด้วยเหงื่อ
“ตื่นเต้นเหรอ” เธอถามขึ้น
“ฮื่อ” หญิงสาวพยักหน้ารับ “กลัวไม่ได้งาน”
“เขารับตั้งหลายคนนี่นา เห็นในใบประกาศบอกว่าห้าคน ฉันพึ่งเห็นเข้าไปในนั้นแค่สองคนเอง” บัวบูชาแย้งขึ้น แต่ฝ่ายนั้นส่ายหน้า
“ใครว่าละ วันอื่นๆ ก็มีมาสมัครเยอะแยะ โรงแรมอินเดอะบีท เป็นโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่ ใครๆ ก็อยากได้งานกันทั้งนั้นแหละ ฉันเองจบแค่มอสาม จะทำอะไรได้” ผู้พูดออกแววทุกข์ร้อน ทำเอาคนฟังรู้สึกละอายใจขึ้นมาวูบหนึ่ง หากเธอได้งานนี้ ก็เท่ากับแย่งงานของคนอื่นที่ต้องการทำงานอย่างแท้จริง
“เธอต้องได้แน่ เชื่อฉันสิ” หญิงสาวให้กำลังใจ คุยกันไปพักใหญ่จึงรู้ว่า ผู้หญิงคนนั้นชื่อ นาสวรรค์ อายุไล่เลี่ยกันกับเธอ มาจากภาคใต้ เพราะไม่อยากใช้ชีวิตจมปลักอยู่บ้านนอกจึงตามคนในหมู่บ้านออกมาหางานทำ แต่เมื่อมาถึงกลับปรากฏว่างานที่ว่าคือการขายเรือนร่างทำให้ต้องหนีมา
ประตูห้องผู้จัดการฝ่ายบุคคลเปิดออก คนที่เข้าไปก่อนหน้าออกมาแล้ว จึงเป็นคิวของนาสวรรค์ หญิงสาวก้าวเข้าไปด้วยท่าทีประหม่า ราวๆ สิบนาทีจึงออกมา เพราะเป็นคิวของเธอต่อ บัวบูชาจึงไม่มีเวลาได้ซักถาม
ร่างเพรียวในชุดแสนเชยเคาะเบาๆ สองครั้งแล้วจึงเปิดประตูเข้าไป เธอทรุดตัวลงนั่งด้านตรงข้ามแล้วยื่นเอกสารที่กรอกประวัติ ติดรูปถ่าย มีวุฒิการศึกษาแนบท้ายให้กับผู้จัดการฝ่ายบุคคล เป็นหญิงวัยกลางคนรูปร่างค่อนข้างท้วม สวมแว่นตามีสายห้อย เธอผู้นั้นมองลอดแว่นสายตาออกมาจับจ้องเพื่อประเมินเธอเป็นระยะ
“ชื่ออะไรนะเราน่ะ”
“ชื่อจริงบัวบูชาจ้า แต่ชื่อเล่นข้าวแต๋น” บัวบูชาพยายามดัดน้ำเสียงให้ดูเหน่อเข้าไว้ เธอเขียนในใบสมัครว่าภูมิลำเนาอยู่สุพรรณบุรี แต่ที่อยู่ตามบัตรประชาชนบอกเอาไว้ว่ากรุงเทพฯ
“เป็นคนสุพรรณหรือ ใช้ภาษากลางได้อยู่ใช่ไหม”
“ได้จ้า” หญิงสาวรีบตัดเสียงเหน่อออกไปทันที “หนูเกิดที่สุพรรณ มาโตที่กรุงเทพฯ ค่ะ”
“ในประวัติบอกว่าจบมอหก เธอทำอะไรได้บ้าง…ที่ถามเพราะงานแม่บ้านไม่ใช่งานง่ายๆ ทุกอย่างต้องเนี๊ยบตามระเบียบการที่ฉันจะให้ ถ้าเธอถูกคัดเลือก”
“หนูทำได้ทุกอย่างจ้า งานบ้านทุกอย่างทำได้ทั้งนั้น ซักผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน เลี้ยงวัวเลี้ยงควาย หรือจะให้เลี้ยงคนก็ได้” หญิงสาวยืนยันหนักแน่นพร้อมกับสาธยายทุกอย่างที่ทำได้ออกมายาวเหยียด ท่าทางซื่อๆ ของเธอ ทำให้ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเผลออมยิ้ม แต่ก็วางหน้าขรึมในเวลาต่อมา
“ฉันไม่ต้องการคนเลี้ยงควายเป็นเข้ามาทำงาน”
“แหะๆ ขอโทษจ้า มันเพลินไปหน่อย”
“เอาล่ะ นอกจากทำงานที่เธอร่ายมาเป็นแล้ว เราต้องมั่นใจด้วยว่า คนที่รับเข้ามาจะต้องซื่อสัตย์ ไม่แอบหยิบฉวยข้าวของลูกค้า รักความสะอาดและมีระเบียบวินัย”
“หนูมีครบเลยจ้า สาบานได้” บัวบูชายิ้มยิงฟัน ตอบด้วยความมั่นใจ ในขณะที่ผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็พอใจในความใสซื่อของเธอเช่นเดียวกัน
“เอาล่ะ เอาเป็นว่าฉันรับเธอเข้าทำงาน เครื่องแบบของที่นี่เป็นชุดสีม่วง ตัดเป็นกางเกงเพื่อความคล่องตัว ทางโรงแรมของเรามีให้ เป็นแบบฟอร์มเดียวกันทั้งหมด ส่วนเรื่องค่าจ้าง เฉพาะเงินเดือนที่นี่เราให้เจ็ดพันบาท ถ้าขยันจะมีค่าล่วงเวลาให้ด้วย”
“ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวไหว้ขอบคุณด้วยความดีใจ
“ยินดีที่เราได้ร่วมงานกัน หวังว่าเธอจะปฏิบัติหน้าที่ให้สมกับที่ฉันไว้ใจ” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเก็บแฟ้มสมัครงานของเธอรวมไว้กับของคนอื่น
หญิงสาวออกไปนอกห้อง อยากรู้ว่านาสวรรค์ ได้งานนี้หรือไม่ แต่เห็นท่าทางจ๋อยๆ นั้นแล้วก็เดาได้ไม่ยาก เธอข่มความรู้สึกผิดเอาไว้ในใจแล้วยิ้มรับกว้างขวาง
ในที่สุดเธอก็ได้งานนี้มาสมใจ….
หญิงสาวเอียงคอมองซ้ายขวาอย่างครุ่นคิด มือก็สาระวนกับการถักเปียทั้งสองข้างเป็นทรงพจมานไปด้วย ชุดที่สวมอยู่เป็นแค่กางเกงยีน เสื้อยืดธรรมดา เมื่อเห็นว่ามันไม่เหมาะจะสมัครงานในตำแหน่งแม่บ้านจึงคิดจะออกไปซื้อชุดใหม่รวมทั้งแว่นสายตาด้วย
ตอนนี้เช้าเกินกว่าที่ร้านข้างทางจะเปิด มีเวลาอีกราวๆ ครึ่งชั่วโมงจึงแวะซื้อแว่นสายตาราคาถูกในร้านสะดวกซื้อ เห็นนักศึกษาสาวๆ เดินผ่านไปมาพลอยให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืน
“ท่าทางจะเป็นวัวแก่ ชอบกินหญ้าอ่อนไม่ใช่เล่น ถึงว่าละสิอรนภาถึงทนไม่ไหว” หญิงสาวนึกค่อนขอด อายุของทัชภูมิน่าจะห่างจากนักศึกษาสาวคนนั้นหลายปี จากหน้าตาท่าทางเคร่งขรึมของเขา ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นพวกผู้ชายมักมาก
บัวบูชาเดินเตร็ดเตร่ซื้อของกินเล่นไปพลางๆ เมื่อร้านเสื้อผ้าข้างทางเปิดแล้วจึงแวะเข้าไปซื้อ ได้ชุดกระโปรงแสนเชยมาชุดหนึ่ง ราคาไม่แพงเลยแต่เธอก็พอใจ แบบนี้ค่อยเหมาะกับเด็กบ้านนอกเงอะงะ เพราะออกมาหางานทำครั้งแรกหน่อย
หญิงสาวกลับขึ้นไปในห้องเพื่อแปลงโฉมตัวเองเสียใหม่ ในชุดกระโปรงสีชมพูทั้งชุด แขนยาวพองพลิ้ว มีโบว์รัดเอวแทนเข็มขัดรับกันได้ดีกับทรงผมถักเปียสองข้างกับรองเท้าคัชชูสีขาว สวมแว่นสายตาหนาเตอะ ติดไฝเม็ดหนึ่งที่มุมปาก
เธอมองตัวเองในกระจกอีกครั้งแล้วต้องหลุดหัวเราะ ไม่วายเผลอชมตัวเองเสียด้วย
“เหมือนพจมานเชียวนะเรา ได้เวลาออกตามหาคุณชายกลางแล้วจ๊ะ” บัวบูชาคว้าแฟ้มเอกสารพร้อมรูปถ่ายยัดใส่ในแฟ้มใส นั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างออกไป เมื่อลงจากรถผมที่ถักเปียเรียบๆ ก็ฟูฟ่องได้ใจ เธอเดินผ่านป้อมยาม ยามเขม้นมองคล้ายไม่แน่ใจจนเธอต้องเดินเข้าไปทัก
“หนูเองจ้ะลุง จำไม่ได้เหรอ” เมื่อวานถูกเรียกพี่ แต่วันนี้เธอกลับเรียกเขาว่าลุงทำให้ยามบุญมีมองค้อน ทำปากขมุบขมิบฟังไม่ออกก่อนเอ่ยถาม
“อ้าว ทำไมแต่งตัวอย่างกับพจมานอย่างนั้นละวะ จะไปเล่นเป็นตัวประกอบที่ไหน เอ…เมื่อวานทำไมไม่มีไฝ” ยามหลุดหัวเราะออกมาเมื่อจำได้ คนถูกทักทำหน้ายุ่ง
“พจมานก็ต้องนางเอกสิลุง จะเป็นตัวประกอบได้ยังไง ที่หนูแต่งตัวแบบนี้ก็เพราะว่ามาสมัครงาน เขาก็ต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยไม่ใช่เหรอ แล้วไฝนี่ก็มีตั้งแต่เกิด เมื่อวานลุงมองไม่เห็นเองรึเปล่า” บัวบูชาย้อนถาม ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะหึๆ จากคนตอบ
“เออๆ ดีแล้วล่ะ ดูน่ารับเข้าทำงานกว่าเมื่อวานเยอะ ว่าแต่คุยกันมาตั้งนานแล้ว ลืมถามชื่อแซ่ จะได้เรียกถูก” ยามถามขึ้น หญิงสาวนิ่งคิด ไม่อยากบอกชื่อจริง
“ข้าวแต๋นค่ะ”
สุดยอด ชื่อนี้เหมาะสุดๆ คิดได้ยังไงนะบัวบูชา
“ชื่อสมตัว ฉันชื่อบุญมี เรียกว่าลุงมีก็ได้ บ้านอยู่ที่สุพรรณ”
“สุพรรณ!” หญิงสาวขึ้นเสียงสูงก่อนดัดเสียงให้เหน่อตามที่เห็นในละคร “ฉันก็คนสุพรรณจ้ะลุง แหม้…คนบ้านเดียวกัน เลือดสุพรรณเหมื้อนกันนี่เอง”
“จริงเหรอวะ ดีเลย คนบ้านเดียวกัน” ยามบุญมีตั้งท่าจะชวนคุย แต่หญิงสาวรีบตัดบทเพราะเห็นว่าใกล้จะได้เวลาแล้ว
“หนูต้องไปแล้วนะลุง เดี๋ยวจะสาย”
“โชคดีๆ ”
บัวบูชาสาวเท้าเข้าไปภายในโรงแรม แจ้งความประสงค์ขอสมัครงานกับประชาสัมพันธ์ เจ้าหน้าที่สาวจึงพาเธอไปยังห้องของผู้จัดการฝ่ายบุคคล มีผู้หญิงอายุน่าจะไล่เลี่ยเธอสองคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนทยอยเข้าไปข้างในเมื่อถูกเรียก เพื่อยื่นใบสมัครและสัมภาษณ์ในคราวเดียว
ตอนนี้เหลือเธอกับหญิงสาวหน้าแฉล่มคนหนึ่ง บัวบูชาส่งยิ้มให้เมื่อเห็นเธอคนนั้นมีสีหน้าตื่นเต้น สังเกตได้จากมือที่กำแฟ้มสมัครงานชื้นไปด้วยเหงื่อ
“ตื่นเต้นเหรอ” เธอถามขึ้น
“ฮื่อ” หญิงสาวพยักหน้ารับ “กลัวไม่ได้งาน”
“เขารับตั้งหลายคนนี่นา เห็นในใบประกาศบอกว่าห้าคน ฉันพึ่งเห็นเข้าไปในนั้นแค่สองคนเอง” บัวบูชาแย้งขึ้น แต่ฝ่ายนั้นส่ายหน้า
“ใครว่าละ วันอื่นๆ ก็มีมาสมัครเยอะแยะ โรงแรมอินเดอะบีท เป็นโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่ ใครๆ ก็อยากได้งานกันทั้งนั้นแหละ ฉันเองจบแค่มอสาม จะทำอะไรได้” ผู้พูดออกแววทุกข์ร้อน ทำเอาคนฟังรู้สึกละอายใจขึ้นมาวูบหนึ่ง หากเธอได้งานนี้ ก็เท่ากับแย่งงานของคนอื่นที่ต้องการทำงานอย่างแท้จริง
“เธอต้องได้แน่ เชื่อฉันสิ” หญิงสาวให้กำลังใจ คุยกันไปพักใหญ่จึงรู้ว่า ผู้หญิงคนนั้นชื่อ นาสวรรค์ อายุไล่เลี่ยกันกับเธอ มาจากภาคใต้ เพราะไม่อยากใช้ชีวิตจมปลักอยู่บ้านนอกจึงตามคนในหมู่บ้านออกมาหางานทำ แต่เมื่อมาถึงกลับปรากฏว่างานที่ว่าคือการขายเรือนร่างทำให้ต้องหนีมา
ประตูห้องผู้จัดการฝ่ายบุคคลเปิดออก คนที่เข้าไปก่อนหน้าออกมาแล้ว จึงเป็นคิวของนาสวรรค์ หญิงสาวก้าวเข้าไปด้วยท่าทีประหม่า ราวๆ สิบนาทีจึงออกมา เพราะเป็นคิวของเธอต่อ บัวบูชาจึงไม่มีเวลาได้ซักถาม
ร่างเพรียวในชุดแสนเชยเคาะเบาๆ สองครั้งแล้วจึงเปิดประตูเข้าไป เธอทรุดตัวลงนั่งด้านตรงข้ามแล้วยื่นเอกสารที่กรอกประวัติ ติดรูปถ่าย มีวุฒิการศึกษาแนบท้ายให้กับผู้จัดการฝ่ายบุคคล เป็นหญิงวัยกลางคนรูปร่างค่อนข้างท้วม สวมแว่นตามีสายห้อย เธอผู้นั้นมองลอดแว่นสายตาออกมาจับจ้องเพื่อประเมินเธอเป็นระยะ
“ชื่ออะไรนะเราน่ะ”
“ชื่อจริงบัวบูชาจ้า แต่ชื่อเล่นข้าวแต๋น” บัวบูชาพยายามดัดน้ำเสียงให้ดูเหน่อเข้าไว้ เธอเขียนในใบสมัครว่าภูมิลำเนาอยู่สุพรรณบุรี แต่ที่อยู่ตามบัตรประชาชนบอกเอาไว้ว่ากรุงเทพฯ
“เป็นคนสุพรรณหรือ ใช้ภาษากลางได้อยู่ใช่ไหม”
“ได้จ้า” หญิงสาวรีบตัดเสียงเหน่อออกไปทันที “หนูเกิดที่สุพรรณ มาโตที่กรุงเทพฯ ค่ะ”
“ในประวัติบอกว่าจบมอหก เธอทำอะไรได้บ้าง…ที่ถามเพราะงานแม่บ้านไม่ใช่งานง่ายๆ ทุกอย่างต้องเนี๊ยบตามระเบียบการที่ฉันจะให้ ถ้าเธอถูกคัดเลือก”
“หนูทำได้ทุกอย่างจ้า งานบ้านทุกอย่างทำได้ทั้งนั้น ซักผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน เลี้ยงวัวเลี้ยงควาย หรือจะให้เลี้ยงคนก็ได้” หญิงสาวยืนยันหนักแน่นพร้อมกับสาธยายทุกอย่างที่ทำได้ออกมายาวเหยียด ท่าทางซื่อๆ ของเธอ ทำให้ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเผลออมยิ้ม แต่ก็วางหน้าขรึมในเวลาต่อมา
“ฉันไม่ต้องการคนเลี้ยงควายเป็นเข้ามาทำงาน”
“แหะๆ ขอโทษจ้า มันเพลินไปหน่อย”
“เอาล่ะ นอกจากทำงานที่เธอร่ายมาเป็นแล้ว เราต้องมั่นใจด้วยว่า คนที่รับเข้ามาจะต้องซื่อสัตย์ ไม่แอบหยิบฉวยข้าวของลูกค้า รักความสะอาดและมีระเบียบวินัย”
“หนูมีครบเลยจ้า สาบานได้” บัวบูชายิ้มยิงฟัน ตอบด้วยความมั่นใจ ในขณะที่ผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็พอใจในความใสซื่อของเธอเช่นเดียวกัน
“เอาล่ะ เอาเป็นว่าฉันรับเธอเข้าทำงาน เครื่องแบบของที่นี่เป็นชุดสีม่วง ตัดเป็นกางเกงเพื่อความคล่องตัว ทางโรงแรมของเรามีให้ เป็นแบบฟอร์มเดียวกันทั้งหมด ส่วนเรื่องค่าจ้าง เฉพาะเงินเดือนที่นี่เราให้เจ็ดพันบาท ถ้าขยันจะมีค่าล่วงเวลาให้ด้วย”
“ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวไหว้ขอบคุณด้วยความดีใจ
“ยินดีที่เราได้ร่วมงานกัน หวังว่าเธอจะปฏิบัติหน้าที่ให้สมกับที่ฉันไว้ใจ” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเก็บแฟ้มสมัครงานของเธอรวมไว้กับของคนอื่น
หญิงสาวออกไปนอกห้อง อยากรู้ว่านาสวรรค์ ได้งานนี้หรือไม่ แต่เห็นท่าทางจ๋อยๆ นั้นแล้วก็เดาได้ไม่ยาก เธอข่มความรู้สึกผิดเอาไว้ในใจแล้วยิ้มรับกว้างขวาง
ในที่สุดเธอก็ได้งานนี้มาสมใจ….
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ย. 2556, 23:06:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ย. 2556, 23:06:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 1101
| << ตอนที่ 4 60% | ตอนที่ 5 40% >> |