เกมรักนักสืบ
เมื่อผู้ต้องสงสัยเป็นถึงเจ้าของโรงแรมสุดหรูมาดเข้ม นักสืบสาวจึงต้องหาทางเข้าใกล้เพื่อล้วงความลับแบบเนียนๆ แต่ยิ่งสืบลึกลงไป...เธอกลับไม่อยากให้เขาเป็นฆาตกรเสียนี่
Tags: นักสืบ สาริน ลินิน
ตอน: ตอนที่ 5 40%
งานแม่บ้านของเธอเริ่มต้นอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้ เธอได้รับมอบหมายให้ดูแลในฝ่ายห้องพักแขกและห้องน้ำ เธอจึงใช้เวลาที่เหลือขอเข้าไปเรียนรู้งานกับแม่บ้านคนเก่าแก่ชื่อสอางค์ ฝ่ายนั้นเห็นว่าข้าวแต๋นเป็นเด็กบ้านนอกซื่อๆ จึงใช้งานเต็มที่ ท่าทางขยันขันแข็งจึงให้ความเอ็นดูมากเป็นพิเศษ
ภาระงานที่นี่หนักสมเงินเดือนทีเดียว จนเธอไม่รู้จะหาโอกาสเข้าหาทัชภูมิได้ตอนไหน
“ป้าอางค์ ฉันได้ยินข่าวว่าที่นี่มีดารามาบ่อยเหรอ” หญิงสาวเริ่มต้นซักไซ้ขณะช่วยสอางค์ล้างแก้วลายสวยที่จะเอาไปไว้ในห้องพักแต่ละห้อง
“มีคนเดียวแหละที่บ่อย” สอางค์หัวเราะมีเลศนัย
“อรนภาหรือเปล่าป้า”
“แกรู้ได้ไงวะ”
“ฉันได้ยินลุงบุญมีแกว่า” หญิงสาวเอื้อมหน้ามากระซิบ
“ไอ้บุญมีนี่ปากมาก ประเดี๋ยวเถอะ ได้ตกงาน”
“เปล่าๆ แกไม่ได้เมาท์อะไรเลย บอกแค่นั้นแหละ อีกอย่างฉันเคยเห็น เมื่ออาทิตย์ก่อน หรือว่าสิบวันก่อนนี่ละมั้งป้า ไม่แน่ใจเหมือนกัน แล้วใช่ไหมล่ะ” น้ำเสียงที่ถามดูราบเรื่อย เหมือนพูดคุยด้วยเรื่องธรรมดา ดูไม่ยากว่าสอางค์เป็นคนช่างเมาท์พอสมควร
“เอ…ไม่มีนะ มาตั้งกะเดือนก่อน”
คำตอบนั้นทำให้บัวบูชาหยุดมือที่กำลังเช็ดแก้ว ถ้าอรนภาไม่ได้มาที่นี่ก็แสดงว่าสิ่งที่เธอลงทุนมานั้นเสียเปล่า เพราะผิดจากที่คาดการณ์เอาไว้
“ไม่ได้มาเลยเหรอ”
“แกคงตาฝาดละมั้งนังแต๋น คุณอรนภาไม่ได้มาตั้งนานแล้ว ถึงว่าเจ้านายเราอารมณ์ไม่จอยเลย” สอางค์ใช้ศัพท์วัยรุ่น เมื่อเห็นว่าบัวบูชาหรือข้าวแต๋นไม่ถามต่อจึงเล่าเสียเอง “เมื่อก่อนคุณทัชภูมิอารมณ์ดีจะตาย ตอนนี้อะไรก็วีนๆ จนใครๆก็เข้าหน้าไม่ติด”
“เกี่ยวอะไรกับคุณทัชภูมิละป้า”
“เอ็งไม่รู้อะไร จะไม่เกี่ยวได้ยังไงวะ ก็ในเมื่อคุณทัชภูมิกับคุณอรนภาเขา…” สอางค์เอื้อมหน้าเข้ามาใกล้ๆ “เป็นกิ๊กกันนะสิ”
“จริงเหรอป้า ทำไมไม่เห็นมีข่าวเลย”
“โอ๊ย…พวกนักข่าวมันจะไปรู้อะไร ก็คุณอรเธอเล่นมีข่าวหลอกกับผู้ชายคนนั้นคนนี้ แต่ขอบอกว่าตัวจริงน่ะคุณทัชภูมิ”
“ปกติคุณอรนภาเขาพักที่ไหนป้า โรงแรมหรือที่บ้านคุณทัชภูมิ” บัวบูชาถามอย่างมีความหวัง หากทัชภูมิพาอรนภาไปที่บ้านในวันเกิดเหตุ แล้วไม่ได้มาที่นี่ พยานทุกเสียงก็ต้องตอบเหมือนกันว่า อรนภาไม่ได้มาที่อินเดอะบีท เป็นเวลาเกือบเดือนแล้ว
ไม่แน่…ทัชภูมิอาจจะวางแผนกำจัดอรนภาเอาไว้ล่วงหน้ามาเป็นอย่างดี ถึงเรื่องชู้สาวจะมีมูลเหตุไม่มากในการลงมือเหี้ยมโหดถึงขั้นฆ่าแกงกัน แต่ก็จะตัดออกไปไม่ได้
และไม่แน่ว่าทั้งคู่อาจเกิดปากเสียงกันจนเผลอลงมือถึงขั้นเสียชีวิต จึงจำเป็นต้องกำจัดศพให้หายสาบสูญ อรนภาถึงได้หายตัวไปจนถึงเดี๋ยวนี้
สารพัดจินตนาการร้ายๆ ที่เกิดขึ้นในหัวสมองยิ่งทำให้เธอมองเขาในแง่ร้ายหนักขึ้นไปอีก ผู้ชายสมัยนี้หน้าตาดี ใช่ว่าจิตใจจะดีไปด้วย
“จะไปรู้เหรอวะ ข้าไม่ได้อยู่ใต้เตียงเขานี่หว่า แต่ก็เห็นค้างที่นี่บ่อยๆ คุณทัชภูมิสั่งให้เปิดห้องเอาไว้ให้ตลอด เพราะคุณอรนภามาไม่เป็นเวลา ห้องเธองี้หรูอย่าบอกใคร”
“แสดงว่ามีห้องส่วนตัวเหรอป้า”
“มันก็แน่นอนอยู่แล้วสิวะ ไม่อย่างนั้นจะมีผัว เอ๊ย…มีแฟนเป็นเจ้าของโรงแรมทำไมกัน ห้องพักคุณอรนภาอยู่ชั้นบน วิวสวย ห้อง 909 คุณทัชภูมิสั่งตกแต่งใหม่ทั้งหมด สวยเช้งเลยล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ขึ้นไปทำความสะอาดกันเอ็งก็จะเห็น อย่าให้มีฝุ่นสักเม็ดเชียวนะ ที่นอนต้องตึงเปี๊ย ไม่อย่างนั้นละก็แม่วีนแตก” สอางค์ทำท่าขยาด เพราะเจอฤทธิ์เดชของอรนภามาแล้วหลายครั้ง
“ขนาดนั้นเลยเหรอป้า แบบนี้ก็มีศัตรูเยอะนะสิ”
“โอ๊ย…ไม่อยากจะพูด พูดไปจะหาว่านินทาเจ้านาย แต่ไหนๆ เราก็ถูกชะตากันจนสนิทสนมกันแล้วก็คงไม่เป็นไร แต่เอ็งอย่าลืมเหยียบเอาไว้นะนังแต๋น”
“สาบานเลยจ้ะป้า” บัวบูชาชูมือสาบาน
“คุณอรนภาน่ะ ไม่เหมือนในละครหรอกนะ ร้ายกว่ายายมยุราตัวร้ายอีก ศัตรูมีทั่วบ้านทั่วเมือง ด่าแต่ละทีแม่ค้ายังอาย”
“แสดงว่าเจ้านายป้าชอบของแปลก”
“อันนั้นข้าก็ไม่รู้หรอก เห็นเขาว่าคุณอรนภาน่ะเข้าหาคุณทัชภูมิก่อน ท่านก็ไม่สนใจ เอาแต่ทำงาน แต่อาจจะเป็นเพราะว่าคุณทัชภูมิเป็นโสดมานานแล้วก็ได้ พอโดนผู้หญิงสาวๆ ตามตื้อเข้าหน่อย ใครมันจะอดใจไหว จริงมะ” สอางค์ถามความเห็น เพราะเป็นคนช่างเมาท์ เมื่อมีคนรับฟังไม่แย่งพูดจึงไหลออกมาน้ำไหลไฟดับ
“อ้าว คุณทัชภูมิไม่ได้จีบเขาหรอกเหรอป้า ผู้หญิงจีบผู้ชาย ตาย…อกอีแต๋นจะแตก” บัวบูชาตีหน้าซื่อ ทั้งที่แอบอ่านไดอารี่ของอรนภามาแล้วก่อนหน้า
“อันนี้ก็ไม่รู้ลึกรู้จริงหรอก เขาว่ากันมาอีกที แต่ก็ท่าจะจริงละวะ มัวแต่คุย เสร็จรึยังละนั่น” สอางค์นึกได้ว่ากำลังอยู่ในเวลางาน เพราะมัวคุยกัน งานจึงไม่เดิน
“จ้ะๆ” บัวบูชารีบทำงานมือเป็นระวิง มีเสียงสอางค์กำชับมาเป็นระยะ
บัวบูชาเดินกะปลกกะเปลี้ยออกมาจากโรงแรม ยังไม่ใช่วันเริ่มงาน แต่สอางค์ใช้งานเธอซะอ่วม นอกจากล้างทำความสะอาดแก้วกับถ้วยชาม ยังต้องช่วยทำความสะอาดห้องพักหลายสิบห้อง ขากลับสอางค์จึงให้ขนมกะหรี่ปั๊บสองถุงมาเป็นรางวัล
“อุ๊ย” หญิงสาวอุทานเมื่อชนเข้ากับร่างใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง กะหรี่ปั๊บทั้งถุงร่วงหล่นเกลื่อนพื้น เธอก้มลงเก็บยัดใส่ถุงแล้วเงยหน้าขึ้น ใบหน้าหล่อก้มลงมาพอดีจึงสบตากันในระยะใกล้ ทำเอาหญิงสาวมือไม้อ่อนทำขนมที่เพิ่งเก็บเสร็จหล่นลงอีกครั้ง ก่อนบอกเสียงเหน่อ“ขอโทษด้วยนะจ๊ะ ฉันซุ่มซ่ามเอง”
“ตายแล้ว…ข้าวแต๋น” สอางค์เตรียมจะกลับบ้านเหมือนกันเห็นเข้าจึงรีบเข้ามาหา ตอนนี้ตั้งตัวว่าเป็นลูกพี่ใหญ่ของข้าวแต๋นแล้ว จึงต้องออกโรงขอโทษแทน “ขอโทษด้วยนะคะคุณทัชภูมิ เด็กคนนี้พึ่งมาใหม่”
“แม่บ้านคนใหม่หรือ ฝากดูให้ดีหน่อยนะป้า อย่าให้เผลอไปเดินชนลูกค้าอย่างนี้เข้า”
“ค่ะๆ” สอางค์รับคำ บัวบูชาแสร้งทำหน้าเหลอหลาแล้วเอื้อมใบหน้าเข้าไปใกล้
“คุณเป็นเจ้าของที่นี่เหรอคะ”
“นังแต๋น….” สอางค์กระซิบดุ “เอ็งมาทำงานที่นี่ไม่รู้ได้ยังไงวะ ว่าใครเป็นเจ้านาย”
“เอาละๆ อย่ามายืนทะเลาะกันให้ลูกค้าได้ยิน จะกลับก็กลับกันได้แล้ว” ทัชภูมิปรายตามองร่างบางสมส่วนในชุดแสนเชยแล้วส่ายหน้า เขานึกว่ามันผ่านพ้นยุคสมัยพจมาน สว่างวงค์มานานแล้วเสียอีก
“ไปก่อนละนะจ๊ะ คุณทัชภูมิ” หญิงสาวโบกมือลาแล้วยื่นขนมในมือให้ “ถุงนี้ยังไม่หล่นจ้า ถือเป็นการขอโทษจากฉัน รับไปสิจ๊ะ”
“นังแต๋น” สอางค์ทำท่าอยากตาย จะห้ามก็ห้ามไม่ทันเมื่อเห็นลูกน้องหมาดๆ ยัดถุงกะหรี่ปั๊บใส่ในมือทัชภูมิพลางยิ้มเผล่ ในขณะที่ชายหนุ่มวางหน้าไม่ถูก
“กินให้หมดนะจ๊ะ ไม่อย่างนั้นละก็ ฉันจะถือว่าคุณทัชภูมิไม่ให้อภัย” บัวบูชาฉีกยิ้ม สอางค์จึงต้องลากตัวออกไป หญิงสาวเหลือบมองกลับมาหาทัชภูมิก็เห็นเขาก้มมองขนมในมืออยู่ด้วยสีหน้าแปลกๆ รอยยิ้มบางๆ ระคนขบขันปรากฏขึ้นในหน้า
S##### ใครที่เข้ามาคอมเม้นต์นิยายเรื่องนี้ หลังลงจบจะมีรางวัลให้หนึ่งรางวัล จากการจับสลากนะคะ
ภาระงานที่นี่หนักสมเงินเดือนทีเดียว จนเธอไม่รู้จะหาโอกาสเข้าหาทัชภูมิได้ตอนไหน
“ป้าอางค์ ฉันได้ยินข่าวว่าที่นี่มีดารามาบ่อยเหรอ” หญิงสาวเริ่มต้นซักไซ้ขณะช่วยสอางค์ล้างแก้วลายสวยที่จะเอาไปไว้ในห้องพักแต่ละห้อง
“มีคนเดียวแหละที่บ่อย” สอางค์หัวเราะมีเลศนัย
“อรนภาหรือเปล่าป้า”
“แกรู้ได้ไงวะ”
“ฉันได้ยินลุงบุญมีแกว่า” หญิงสาวเอื้อมหน้ามากระซิบ
“ไอ้บุญมีนี่ปากมาก ประเดี๋ยวเถอะ ได้ตกงาน”
“เปล่าๆ แกไม่ได้เมาท์อะไรเลย บอกแค่นั้นแหละ อีกอย่างฉันเคยเห็น เมื่ออาทิตย์ก่อน หรือว่าสิบวันก่อนนี่ละมั้งป้า ไม่แน่ใจเหมือนกัน แล้วใช่ไหมล่ะ” น้ำเสียงที่ถามดูราบเรื่อย เหมือนพูดคุยด้วยเรื่องธรรมดา ดูไม่ยากว่าสอางค์เป็นคนช่างเมาท์พอสมควร
“เอ…ไม่มีนะ มาตั้งกะเดือนก่อน”
คำตอบนั้นทำให้บัวบูชาหยุดมือที่กำลังเช็ดแก้ว ถ้าอรนภาไม่ได้มาที่นี่ก็แสดงว่าสิ่งที่เธอลงทุนมานั้นเสียเปล่า เพราะผิดจากที่คาดการณ์เอาไว้
“ไม่ได้มาเลยเหรอ”
“แกคงตาฝาดละมั้งนังแต๋น คุณอรนภาไม่ได้มาตั้งนานแล้ว ถึงว่าเจ้านายเราอารมณ์ไม่จอยเลย” สอางค์ใช้ศัพท์วัยรุ่น เมื่อเห็นว่าบัวบูชาหรือข้าวแต๋นไม่ถามต่อจึงเล่าเสียเอง “เมื่อก่อนคุณทัชภูมิอารมณ์ดีจะตาย ตอนนี้อะไรก็วีนๆ จนใครๆก็เข้าหน้าไม่ติด”
“เกี่ยวอะไรกับคุณทัชภูมิละป้า”
“เอ็งไม่รู้อะไร จะไม่เกี่ยวได้ยังไงวะ ก็ในเมื่อคุณทัชภูมิกับคุณอรนภาเขา…” สอางค์เอื้อมหน้าเข้ามาใกล้ๆ “เป็นกิ๊กกันนะสิ”
“จริงเหรอป้า ทำไมไม่เห็นมีข่าวเลย”
“โอ๊ย…พวกนักข่าวมันจะไปรู้อะไร ก็คุณอรเธอเล่นมีข่าวหลอกกับผู้ชายคนนั้นคนนี้ แต่ขอบอกว่าตัวจริงน่ะคุณทัชภูมิ”
“ปกติคุณอรนภาเขาพักที่ไหนป้า โรงแรมหรือที่บ้านคุณทัชภูมิ” บัวบูชาถามอย่างมีความหวัง หากทัชภูมิพาอรนภาไปที่บ้านในวันเกิดเหตุ แล้วไม่ได้มาที่นี่ พยานทุกเสียงก็ต้องตอบเหมือนกันว่า อรนภาไม่ได้มาที่อินเดอะบีท เป็นเวลาเกือบเดือนแล้ว
ไม่แน่…ทัชภูมิอาจจะวางแผนกำจัดอรนภาเอาไว้ล่วงหน้ามาเป็นอย่างดี ถึงเรื่องชู้สาวจะมีมูลเหตุไม่มากในการลงมือเหี้ยมโหดถึงขั้นฆ่าแกงกัน แต่ก็จะตัดออกไปไม่ได้
และไม่แน่ว่าทั้งคู่อาจเกิดปากเสียงกันจนเผลอลงมือถึงขั้นเสียชีวิต จึงจำเป็นต้องกำจัดศพให้หายสาบสูญ อรนภาถึงได้หายตัวไปจนถึงเดี๋ยวนี้
สารพัดจินตนาการร้ายๆ ที่เกิดขึ้นในหัวสมองยิ่งทำให้เธอมองเขาในแง่ร้ายหนักขึ้นไปอีก ผู้ชายสมัยนี้หน้าตาดี ใช่ว่าจิตใจจะดีไปด้วย
“จะไปรู้เหรอวะ ข้าไม่ได้อยู่ใต้เตียงเขานี่หว่า แต่ก็เห็นค้างที่นี่บ่อยๆ คุณทัชภูมิสั่งให้เปิดห้องเอาไว้ให้ตลอด เพราะคุณอรนภามาไม่เป็นเวลา ห้องเธองี้หรูอย่าบอกใคร”
“แสดงว่ามีห้องส่วนตัวเหรอป้า”
“มันก็แน่นอนอยู่แล้วสิวะ ไม่อย่างนั้นจะมีผัว เอ๊ย…มีแฟนเป็นเจ้าของโรงแรมทำไมกัน ห้องพักคุณอรนภาอยู่ชั้นบน วิวสวย ห้อง 909 คุณทัชภูมิสั่งตกแต่งใหม่ทั้งหมด สวยเช้งเลยล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ขึ้นไปทำความสะอาดกันเอ็งก็จะเห็น อย่าให้มีฝุ่นสักเม็ดเชียวนะ ที่นอนต้องตึงเปี๊ย ไม่อย่างนั้นละก็แม่วีนแตก” สอางค์ทำท่าขยาด เพราะเจอฤทธิ์เดชของอรนภามาแล้วหลายครั้ง
“ขนาดนั้นเลยเหรอป้า แบบนี้ก็มีศัตรูเยอะนะสิ”
“โอ๊ย…ไม่อยากจะพูด พูดไปจะหาว่านินทาเจ้านาย แต่ไหนๆ เราก็ถูกชะตากันจนสนิทสนมกันแล้วก็คงไม่เป็นไร แต่เอ็งอย่าลืมเหยียบเอาไว้นะนังแต๋น”
“สาบานเลยจ้ะป้า” บัวบูชาชูมือสาบาน
“คุณอรนภาน่ะ ไม่เหมือนในละครหรอกนะ ร้ายกว่ายายมยุราตัวร้ายอีก ศัตรูมีทั่วบ้านทั่วเมือง ด่าแต่ละทีแม่ค้ายังอาย”
“แสดงว่าเจ้านายป้าชอบของแปลก”
“อันนั้นข้าก็ไม่รู้หรอก เห็นเขาว่าคุณอรนภาน่ะเข้าหาคุณทัชภูมิก่อน ท่านก็ไม่สนใจ เอาแต่ทำงาน แต่อาจจะเป็นเพราะว่าคุณทัชภูมิเป็นโสดมานานแล้วก็ได้ พอโดนผู้หญิงสาวๆ ตามตื้อเข้าหน่อย ใครมันจะอดใจไหว จริงมะ” สอางค์ถามความเห็น เพราะเป็นคนช่างเมาท์ เมื่อมีคนรับฟังไม่แย่งพูดจึงไหลออกมาน้ำไหลไฟดับ
“อ้าว คุณทัชภูมิไม่ได้จีบเขาหรอกเหรอป้า ผู้หญิงจีบผู้ชาย ตาย…อกอีแต๋นจะแตก” บัวบูชาตีหน้าซื่อ ทั้งที่แอบอ่านไดอารี่ของอรนภามาแล้วก่อนหน้า
“อันนี้ก็ไม่รู้ลึกรู้จริงหรอก เขาว่ากันมาอีกที แต่ก็ท่าจะจริงละวะ มัวแต่คุย เสร็จรึยังละนั่น” สอางค์นึกได้ว่ากำลังอยู่ในเวลางาน เพราะมัวคุยกัน งานจึงไม่เดิน
“จ้ะๆ” บัวบูชารีบทำงานมือเป็นระวิง มีเสียงสอางค์กำชับมาเป็นระยะ
บัวบูชาเดินกะปลกกะเปลี้ยออกมาจากโรงแรม ยังไม่ใช่วันเริ่มงาน แต่สอางค์ใช้งานเธอซะอ่วม นอกจากล้างทำความสะอาดแก้วกับถ้วยชาม ยังต้องช่วยทำความสะอาดห้องพักหลายสิบห้อง ขากลับสอางค์จึงให้ขนมกะหรี่ปั๊บสองถุงมาเป็นรางวัล
“อุ๊ย” หญิงสาวอุทานเมื่อชนเข้ากับร่างใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง กะหรี่ปั๊บทั้งถุงร่วงหล่นเกลื่อนพื้น เธอก้มลงเก็บยัดใส่ถุงแล้วเงยหน้าขึ้น ใบหน้าหล่อก้มลงมาพอดีจึงสบตากันในระยะใกล้ ทำเอาหญิงสาวมือไม้อ่อนทำขนมที่เพิ่งเก็บเสร็จหล่นลงอีกครั้ง ก่อนบอกเสียงเหน่อ“ขอโทษด้วยนะจ๊ะ ฉันซุ่มซ่ามเอง”
“ตายแล้ว…ข้าวแต๋น” สอางค์เตรียมจะกลับบ้านเหมือนกันเห็นเข้าจึงรีบเข้ามาหา ตอนนี้ตั้งตัวว่าเป็นลูกพี่ใหญ่ของข้าวแต๋นแล้ว จึงต้องออกโรงขอโทษแทน “ขอโทษด้วยนะคะคุณทัชภูมิ เด็กคนนี้พึ่งมาใหม่”
“แม่บ้านคนใหม่หรือ ฝากดูให้ดีหน่อยนะป้า อย่าให้เผลอไปเดินชนลูกค้าอย่างนี้เข้า”
“ค่ะๆ” สอางค์รับคำ บัวบูชาแสร้งทำหน้าเหลอหลาแล้วเอื้อมใบหน้าเข้าไปใกล้
“คุณเป็นเจ้าของที่นี่เหรอคะ”
“นังแต๋น….” สอางค์กระซิบดุ “เอ็งมาทำงานที่นี่ไม่รู้ได้ยังไงวะ ว่าใครเป็นเจ้านาย”
“เอาละๆ อย่ามายืนทะเลาะกันให้ลูกค้าได้ยิน จะกลับก็กลับกันได้แล้ว” ทัชภูมิปรายตามองร่างบางสมส่วนในชุดแสนเชยแล้วส่ายหน้า เขานึกว่ามันผ่านพ้นยุคสมัยพจมาน สว่างวงค์มานานแล้วเสียอีก
“ไปก่อนละนะจ๊ะ คุณทัชภูมิ” หญิงสาวโบกมือลาแล้วยื่นขนมในมือให้ “ถุงนี้ยังไม่หล่นจ้า ถือเป็นการขอโทษจากฉัน รับไปสิจ๊ะ”
“นังแต๋น” สอางค์ทำท่าอยากตาย จะห้ามก็ห้ามไม่ทันเมื่อเห็นลูกน้องหมาดๆ ยัดถุงกะหรี่ปั๊บใส่ในมือทัชภูมิพลางยิ้มเผล่ ในขณะที่ชายหนุ่มวางหน้าไม่ถูก
“กินให้หมดนะจ๊ะ ไม่อย่างนั้นละก็ ฉันจะถือว่าคุณทัชภูมิไม่ให้อภัย” บัวบูชาฉีกยิ้ม สอางค์จึงต้องลากตัวออกไป หญิงสาวเหลือบมองกลับมาหาทัชภูมิก็เห็นเขาก้มมองขนมในมืออยู่ด้วยสีหน้าแปลกๆ รอยยิ้มบางๆ ระคนขบขันปรากฏขึ้นในหน้า
S##### ใครที่เข้ามาคอมเม้นต์นิยายเรื่องนี้ หลังลงจบจะมีรางวัลให้หนึ่งรางวัล จากการจับสลากนะคะ
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ก.ย. 2556, 23:05:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ก.ย. 2556, 23:05:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 914
| << ตอนที่ 41 00% | ตอนที่ 5 80% >> |