ใต้ปีกรักสีเพลิง {นวนิยายชุด ความลับของผีเสื้อ สนพ.อรุณ}
สร้อยผีเสื้อสีเพลิงจากคนแปลกหน้า
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๑๒ (จบตอน)
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปในคอนโดมิเนียมห้องเล็กๆบนถนนสายกลางเมืองอยู่ติดสถานีรถไฟฟ้า โดยมีคนตัวสูงอุ้มเบาะนวมและหมอนอิงอยู่เต็มสองหอบทั้งซ้ายขวาตามหลังมาห่างๆ พรนางฟ้าก็ประกาศ “ต่อไปนี้ถ้าใครชวนไปจตุจักร ฉันจะเลิกคบ!”
หญิงสาวสลัดรองเท้าไว้ข้างชานพัก หย่อนกุญแจใส่ชามเจียระไนบนชั้นวางของจุกจิกข้างตู้รองเท้า เดินไล่เปิดเครื่องปรับอากาศและพัดลมเพื่อเร่งความเย็นในห้องให้เร็วขึ้น เธอชี้โซฟาให้อีกฝ่ายดู “เอาไว้นี่ก่อนละกัน แล้วก็ขอบคุณมากนะที่พาฉันไปทรมานที่ตลาดนัดมหาโหดนั่นน่ะ” ปากพึมพำ มือก็โบกยิกๆพัดคลายร้อน
“คุณโอเวอร์ไปแล้ว ผมไม่เห็นจะโหดตรงไหนเลย”
“แหงสิ ก็ระบบระบายความร้อนของคุณมันไม่ดีเท่าฉันนี่” หญิงสาวชักสีหน้า แขวะตรงๆพลางก้มลงทำจมูกฟุดฟิดตามเนื้อตัว “อี๋...เหม็นเหงื่อเป็นบ้าเลย”
“คุณไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวร้านเฟอร์นิเจอร์มาส่งของ ผมรอรับให้เอง” เขาเสนออย่างมีน้ำใจ พลางกวาดสายตามองห้องของหญิงสาวด้วยความขบขัน
ห้องนั้นกว้างไม่ถึงสี่สิบตารางเมตร พื้นที่วางชุดโซฟารับแขกและโฮมเธียเตอร์ชุดเล็กๆเป็นบริเวณแรกคอยต้อนรับเขาอยู่ จากจุดที่ยืนจะมองเห็นส่วนรับประทานอาหารเป็นโถงโปร่งอยู่ทางขวามือตีทะลุรวมกับครัวซึ่งลึกอยู่ด้านในสุด ด้านซ้ายเป็นทางเดินเล็กแยกเป็นสัดส่วนซึ่งน่าจะทอดไปสู่ห้องนอน
เขาไม่เถียงเรื่องความสวยงามสะดวกสบาย แต่กำลังสงสัยว่าชุดเก้าอี้นั่งที่เพิ่งสั่งซื้อมาจะไปอยู่ที่ไหน เพราะเท่าที่มองดู ไม่มีพื้นที่ว่างตรงไหนกว้างพอสำหรับวางของได้อีกเลยแม้แต่องคุลี!
ราวกับรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร พรนางฟ้าพยุดโบกลมเข้าหาตัวและเปลี่ยนมาเท้าเอวแทน “หาอยู่ใช่ไหมว่าฉันจะเอาโซฟาชุดใหม่ไปไว้ไหน” เธอยักคิ้วล้อเลียน “ตามมาสิ จะพาไปดู”
เธอเดินไปยังหลืบที่เขาเข้าใจว่าเป็นห้องนอน เมื่อพ้นมุมกำแพงจึงเห็นว่าทางขวาเป็นประตูบานใหญ่ซึ่งน่าจะเป็นห้องนอน แต่พื้นที่ตรงข้ามว่างเปล่า ฟากหนึ่งเป็นผนังกระจกเจาะประตูสามารถเปิดสู่ระเบียงได้
“ฉันจะวางโซฟาไว้หน้าห้องนอน กระจกนี่ทำให้ตรงนี้สว่างดี ถ้าวันไหนอากาศโปร่งๆ ก็เปิดประตูให้ลมจากข้างนอกเข้ามาได้ด้วย”
คิรินทร์มองรอบๆด้วยความพอใจ ชี้ไปยังจุดต่างๆ “ชุดแคร่ที่เพิ่งซื้อเอาวางชิดผนังหันข้างให้ประตูระเบียงได้เลย แสงจากข้างนอกจะช่วยให้คุณทำงานสบายตาขึ้น หาโคมไฟตั้งพื้นสูงๆ มาวางตรงมุมห้องโน่น แล้วถ้าคุณไม่แพ้ฝุ่น หาพรมขนฟูสักผืนมาลาดกลางห้อง เป็นที่เอกเขนกเพิ่มขึ้น” เขาชี้ผนังฝั่งซ้ายใกล้มือ “เอาชั้นสวยๆมาวางตรงนี้ หรือทำเป็นห้องหนังสือขนาดเล็กก็ได้ แค่นี้คุณก็จะมีมุมพักผ่อนสบายๆเพิ่มขึ้นอีกมุม แต่ตรงนี้จะดีกว่าห้องรับแขกตรงที่ไม่มีวิทยุโทรทัศน์มารบกวนสมาธิด้วย”
พรนางฟ้าอยากถอนหายใจสักห้าร้อยหน! “ทำไมคุณถึงมีความคิดเชิงสร้างสรรค์ดีอย่างนี้เนี่ย! ฉันนั่งคิดนอนคิดอยู่เป็นนานสองนาน แต่ก็นึกไม่ออกว่าควรทำยังไงกับพื้นที่ตรงนี้ดี แต่คุณมายืนมองปราดเดียวก็ออกแบบได้เป็นฉากๆขนาดนี้เลย โหย...แถมเท่าที่นึกภาพตาม มันก็น่าสนใจซะด้วย!”
“ผมรู้สึกเป็นเกียรติมาก ที่ได้รับคำชมจากท่านผู้อำนวยการขนาดนี้” คิรินทร์แหย่หน้าเป็น
เสียงกริ่งที่ดังขึ้นทำให้คิรินทร์รีบออกไปตรวจสอบ เพียงชั่วครู่ก็นำเด็กหนุ่มสองนายช่วยกันยกตั่งไม้หนาเข้ามาวางยังจุดที่ตั้งใจ คนยกของช่วยกันขยับจัดวางจนคิรินทร์พอใจแล้ว พรนางฟ้าจึงลงชื่อรับของ ชำระค่าสินค้าคงค้าง ก่อนกรีดธนบัตรสองใบออกมาส่งให้เด็กหนุ่มเป็นสินน้ำใจ
เมื่อประตูปิดลง คิรินทร์ก็ผิวปากหวือ...
“ทำเสียงอย่างนี้ คุณจะแขวะอะไรฉันอีกไม่ทราบ”
“สองหนุ่มนั่นแค่ยกของมาส่งได้ตั้งคนละร้อยเชียว แล้วผมล่ะ ทั้งเลือก ทั้งไปช่วยหิ้ว ช่วยขน คุณเลี้ยงผมแค่กาแฟที่สวนจตุจักรเนี่ยนะ”
“อ้าว...ก็คุณบอกเองว่าจะเอากาแฟ”
“อย่างน้อยก็น่าจะเป็นกาแฟสตาร์บัคส์นี่นา” แรงงานโยธาหน้ามุ่ย แต่ก็หยิบเบาะและนวมที่วางอยู่บนโซฟามาแกะถุงพลาสติก แล้วนำไปวางจัดบนตั่งไม้ที่เพิ่งซื้อมา โดยมีเจ้าของห้องยืนมองอยู่เฉยๆ เมื่อเห็นเธอมองเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหม่อย่างไม่ไว้ใจนักจึงบอก “ฐานเตียงสามฟุตครึ่งไง รับรองว่าแข็งแรงแน่ ไม่ต้องห่วง”
“ฐานเตียง!”
“ช่าย...เลือกแบบไม่มีขอบ ไม่มีพนัก ง่ายดี เห็นไหม” เขาปัดมือเข้าด้วยกันหลังจากวางหมอนใบสุดท้ายเรียบร้อย พร้อมกับแบมือมาตรงหน้า ทวงเหมือนนักเรียนที่เพิ่งทำความดียิ่งใหญ่ “ขอรางวัลหน่อยสิคุณ”
พรนางฟ้ายืนกอดอกนิ่ง “ขอบคุณมาก เสร็จแล้วคุณก็กลับไปได้แล้ว ฉันจะได้อาบน้ำสักที”
“อะไรนะ! ทำงานเสร็จปุ๊บ คุณก็ไล่ผมปั๊บเลยเหรอ”
“ก็ไม่มีอะไรแล้วนี่ คุณจะอยู่ทำไมอีก”
“ไหนล่ะข้าวเหนียว หมูปิ้ง น้ำเต้าหูที่คุณจะเลี้ยงผม” ชายหนุ่มโอดอ่อยๆ
“เอาไว้โอกาสหน้าละกัน วันนี้ฉันเหนื่อย รับรองน่าว่าไม่เบี้ยวหรอก”
“ไม่! คุณต้องเลี้ยงผมวันนี้” สีหน้าจริงจังของเขาทำให้พรนางฟ้าผู้เคยแต่เถียงชนะในทุกสมรภูมิเหนื่อยใจ รู้ดีว่ากับผู้ชายคนนี้...เธอวางอำนาจไม่เคยสำเร็จสักหน
“ฉันเหนื่อยมากจริงๆนะ ขอผลัดเป็นโอกาสหน้าเหอะ...น้า...” นอกจากพ่อแล้ว ต้องนับว่าคิรินทร์เป็นคนแรกเลยที่เธอใช้น้ำเสียงแบบนี้ด้วย น้ำเสียงอย่างที่เรียกว่า...ออดอ้อน!
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวคุณเบี้ยวผม” คิรินทร์ต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการที่จะไม่...ใจอ่อน!
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่เบี้ยวคุณหรอกน่า”
“ถ้าไม่ได้หาเรื่องเบี้ยว ก็เลี้ยงซะวันนี้เลยสิ”
“แต่ฉันขี้เกียจไปข้างนอกแล้วนี่ เหนื่อยขนาดนี้ ขับรถไม่ไหวหรอก” เจ้าของห้องยืนพิงกำแพง ท่าทางบอกชัดว่าทำท่าจะกองลงไปในไม่ช้านี้แล้วจริงๆ
“งั้นเอาอย่างนี้ เดี๋ยวผมไปหาซื้ออะไรกลับมากินด้วยกันที่นี่”
พรนางฟ้ากอดอกพินิจมองอีกฝ่าย “มีเหตุผลอะไรหรือเปล่า ทำไมคุณถึงเซ้าซี้วุ่นวายกับฉันนัก” แน่ละว่าคำเตือนของสุภัทรชายังคงดังก้องอยู่ในใจเธอ ยิ่งคิรินทร์พยายามเข้ามาตีสนิทแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้ความสงสัยของเพื่อนชักเข้าเค้า “ฉันบอกว่าไม่สะดวกก็คือไม่สะดวก เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่า คุณกลับไปได้ละ”
ดวงตาสองคู่จับจ้องมองกันนิ่งนาน คล้ายประลองกำลังกันและกัน ในที่สุดคิรินทร์ก็ยักไหล่ “ตามใจคุณ” เขาหมุนกายไปยังชานพัก นั่งสวมรองเท้าผ้าใบจนเรียบร้อย เมื่อลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มจึงเท้าข้อศอกลงบนตู้โชว์ข้างตู้รองเท้า ยิ้มบางๆบอกเธอ “แช่น้ำอุ่นจัดๆสักสิบนาที คุณจะสบายตัวขึ้น เชื่อผมสิ” แล้วเขาก็หมุนกายออกจากห้องไปดื้อๆแค่นั้นเอง!
เพียงประตูงับปิดตามหลัง หญิงสาวก็รำพึง “นี่เราระแวงมากไปหรือเปล่านะ เกิดเขาไม่คิดอะไรเลย แค่อยากเป็นเพื่อนที่ดี แต่เรากลับผลักไส แถมยังประเมินเขาต่ำๆแบบนี้ มันก็เหมือนกับดูถูกน้ำใจของเขานะเนี่ย”
หญิงสาวทรุดลงนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนใจ พลางปลดต่างหูเพชรเม็ดเดี่ยวทั้งสองข้างมาวางบนโต๊ะรับแขกด้วยความเคยชิน แล้วนั่งเอนหลังหลับตาชั่วขณะ ความที่รำคาญเนื้อตัวเหนอะหนะทำให้พรนางฟ้าฝืนลุกขึ้นโผเผเข้าห้องนอนไปผลัดเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำ
เธอเปิดน้ำอุ่นลงในอ่าง ผสมเกลือหยดน้ำมันหอมที่ช่วยให้ผ่อนคลายแล้วก้าวลงไปนอนแช่ ความที่ไม่เคยสมบุกสมบันในตลาดนัดซึ่งผู้คนพลุกพล่าน แถมยังอากาศร้อนจัด ทำให้พรนางฟ้าผล็อยหลับไปในที่สุด
เมื่อรู้ตัวอีกที แสงที่ทอลอดหน้าต่างระบายอากาศซึ่งอยู่ติดกับเพดานก็ริบหรี่เต็มที บอกให้รู้ว่าเย็นจัดจนเกือบค่ำแล้ว น้ำในอ่างเย็นเฉียบทำให้หนาวจนอยากซุกตัวอยู่ในกองผ้าห่มอุ่นๆเต็มที
พรนางฟ้าระบายน้ำทิ้ง เปิดน้ำอุ่นจัดจากฝักบัวราดตามเนื้อตัวเพื่ออบอุ่นร่างกาย แล้วแต่งชุดลำลอง ท้องไส้เริ่มร้องครวญครางด้วยไม่ได้รับประทานอาหารมื้อหนักอย่างจริงจังเลยตั้งแต่เช้า เธอออกจากห้องนอน มุ่งหน้าไปยังครัว ตั้งใจหาอะไรรองท้อง แต่แล้วข้าวของตรงหน้าก็ทำให้ชะงัก เพราะบนโต๊ะอาหารหน้าครัวบัดนี้มีจานอาหารวางเรียงราย ทั้งหมูทอด ไก่ปิ้ง แกงจืดผักกาดดอง ถูกจัดใส่จานสวยงามคอยท่าอยู่แล้ว ข้างกันมีห่อข้าวเหนียว และตับขนมจีนในกระจาดเล็กเรียงให้เลือกรับประทานด้วย
ยังไม่ทันที่พรนางฟ้าจะมองหาที่มาของอาหารพวกนี้ เสียงห้าวก็ดังขึ้นจากเบื้องหลัง เป็นเหตุให้เจ้าของห้องกระโดดสะดุ้งสุดตัว
“ตื่นแล้วเหรอคุณ” คิรินทร์ปิดปากที่กำลังหาวหวอด เดินมาสมทบ
หญิงสาวยกมือกุมอกด้วยความตกใจ ตวาดแว้ดอย่างฉุนเฉียว “ตาบ้า! มาเงียบๆ ตกใจหมดเลย!”
แทนที่จะใส่ใจกับคำกล่าวหาหรือสรรพนามที่เธอใช้ คิรินทร์กลับถาม “หิวไหม ผมซื้อกับข้าวมาตั้งเยอะ ไม่รู้ว่าคุณชอบแบบไหน เลยเสี่ยงซื้อมาอย่างละนิดละหน่อย”
“คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง” เธอยังไม่ลืมหรอกนะ “ก่อนเข้าไปอาบน้ำ ฉันไล่คุณกลับไปแล้วนี่”
“ผมเอากุญแจห้องคุณติดไปด้วยไงล่ะ ไม่เห็นจะยากเลย”
คนฟังอ้าปากค้าง จินตนาการพลันเฟื่องฟู “คุณเอากุญแจห้องฉันไปก๊อป จะได้มายกเค้าง่ายๆใช่ไหม”
“ถ้าจะทำแบบนั้น ผมเอากุญแจมาหย่อนคืนเงียบๆ ไม่ต้องโผล่หน้ามาให้คุณจับได้ไม่ดีกว่าหรือ”
“เหตุผลก็พอฟังได้นะ” แต่พรนางฟ้าก็ยังไม่วางใจ “นี่แปลว่าคุณไม่คิดจะกลับไปตั้งแต่แรกแล้วงั้นสิ”
“ผมเห็นคุณยังไม่ได้กินข้าว ก็เลยลงไปซื้ออะไรมาไว้ให้คุณกินไง รู้ว่าคุณอาบน้ำเสร็จต้องหิวแน่ๆ ใครจะรู้ว่าคุณอาบน้ำนานมาก...” เขาแกล้งก้มลงมองนาฬิกา “สองชั่วโมงเชียว! อย่างว่าละนะ ผมก็เข้าใจหรอก พื้นที่ผิวคุณเยอะเหลือเกินนี่นา”
คำสุดท้ายที่วกมาแขวะรูปร่างของเธอทั้งที่ตรงข้ามความจริงที่สุดทำให้พรนางฟ้าปรี๊ด เสียงแจ้วร้องกรี๊ดไม่พอใจ “อี๋...คนบ้า มาว่าฉันอ้วน” พร้อมกันนั้นเธอก็พุ่งเข้าไปตั้งท่าทำร้ายร่างกายคนปากเสียทันควัน
คิรินทร์หัวเราะไม่หลบหลีกด้วยซ้ำ เขาเพียงแค่ใช้มือรวบข้อมือคนตัวเล็กกว่าชูสูงๆ เท่านี้พรนางฟ้าก็ทำอะไรเขาไม่ได้แล้ว หญิงสาวทั้งดิ้นทั้งสะบัดจนเขาต้องออกปาก “ไม่เอาน่าคุณแพน อย่าเพิ่งทำร้ายร่างกายผมเลย ผมหิว กินก่อนดีกว่านะ”
พรนางฟ้าตวัดตามองชายหนุ่มฉับ ยอมราแรงลงบ้างแต่โดยดี ชั่วขณะที่ดวงตาสองคู่สบสานกันนิ่งๆ ครั้นรู้ตัวว่าอยู่ใกล้กันจนรู้สึกถึงไอร้อนจากร่างกายอีกฝ่ายถึงเพียงนั้น เสี้ยววินาทีนั้นเองที่พรนางฟ้าหน้าร้อนแปลกๆ เสหลบตาชายหนุ่ม สั่งเสียงสั่น “ปล่อยฉันได้แล้ว”
จู่ๆคิรินทร์ก็รู้สึกเสียดายโดยไม่รู้สาเหตุ เขาคลายมือช้าๆ เฉไฉพยักพเยิดไปที่โต๊ะอาหาร พร้อมใจกันปัดไล่บรรยากาศเก้อกระดากออกไปอย่างพร้อมเพรียง “ดูอาหารที่ผมซื้อมา แล้วชมผมหน่อยดีกว่า”
พรนางฟ้ารีบเดินไปที่โต๊ะ เอ่ยชื่นชมเกินปกติ “ว้าว...คุณซื้อกับข้าวน่ากินจัง เห็นแล้วหิวเลยนะเนี่ย” พรนางฟ้าใช้มือหยิบหมูทอดใส่ปากเคี้ยวสบายอารมณ์
ชายหนุ่มให้ความร่วมมือกับการปรับบรรยากาศให้เป็นปกติด้วยการเท้าเอวค้อน “ไปล้างมือก่อนเลย”
หญิงสาวว่าง่ายผิดปกติ ยอมไปล้างมือแต่โดยดี จากนั้นจึงกลับมานั่งประจำโต๊ะ ใช้มือหยิบอาหารใส่ปากเคี้ยวหยับๆ พร้อมกับสั่ง “ฉันเอาช้อนส้อมใส่เก๊ะไว้ข้างอ่างล้างจาน ไปเอามาสิ” เจ้าของห้องสั่งแขกให้ทำงาน ส่วนตัวเองนั่งฉวยของกินใส่ปากสบายอารมณ์
คิรินทร์หัวเราะร่วน ส่ายหน้าระอา ขณะหยิบของตาม ‘บัญชา’ ของหญิงสาว แล้วกลับมายื่นช้อนส้อมให้เธอ ปากเขาก็เอ่ยออกไปโดยไม่ทันห้ามความคิด
“รู้ไหม...ผมว่าตอนนี้คุณน่ารักชะมัดเลย!”
/////////////////////////////////////////////
ใครรอซีนหวาน...ตอนหน้าพลาดไม่ได้ค่าาาาา
อ่านจบตอนแล้ว
ขอกำลังใจเป็นไล้ค์เบาๆ คนละทีได้ไหมคะ
เค้ารู้นะ...ว่ามีคนอ่านเยอะ
แต่ไม่กดให้เค้าบ้างเลยยยยย
แอบน้อยใจค่ะ สารภาพ T_T
หญิงสาวสลัดรองเท้าไว้ข้างชานพัก หย่อนกุญแจใส่ชามเจียระไนบนชั้นวางของจุกจิกข้างตู้รองเท้า เดินไล่เปิดเครื่องปรับอากาศและพัดลมเพื่อเร่งความเย็นในห้องให้เร็วขึ้น เธอชี้โซฟาให้อีกฝ่ายดู “เอาไว้นี่ก่อนละกัน แล้วก็ขอบคุณมากนะที่พาฉันไปทรมานที่ตลาดนัดมหาโหดนั่นน่ะ” ปากพึมพำ มือก็โบกยิกๆพัดคลายร้อน
“คุณโอเวอร์ไปแล้ว ผมไม่เห็นจะโหดตรงไหนเลย”
“แหงสิ ก็ระบบระบายความร้อนของคุณมันไม่ดีเท่าฉันนี่” หญิงสาวชักสีหน้า แขวะตรงๆพลางก้มลงทำจมูกฟุดฟิดตามเนื้อตัว “อี๋...เหม็นเหงื่อเป็นบ้าเลย”
“คุณไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวร้านเฟอร์นิเจอร์มาส่งของ ผมรอรับให้เอง” เขาเสนออย่างมีน้ำใจ พลางกวาดสายตามองห้องของหญิงสาวด้วยความขบขัน
ห้องนั้นกว้างไม่ถึงสี่สิบตารางเมตร พื้นที่วางชุดโซฟารับแขกและโฮมเธียเตอร์ชุดเล็กๆเป็นบริเวณแรกคอยต้อนรับเขาอยู่ จากจุดที่ยืนจะมองเห็นส่วนรับประทานอาหารเป็นโถงโปร่งอยู่ทางขวามือตีทะลุรวมกับครัวซึ่งลึกอยู่ด้านในสุด ด้านซ้ายเป็นทางเดินเล็กแยกเป็นสัดส่วนซึ่งน่าจะทอดไปสู่ห้องนอน
เขาไม่เถียงเรื่องความสวยงามสะดวกสบาย แต่กำลังสงสัยว่าชุดเก้าอี้นั่งที่เพิ่งสั่งซื้อมาจะไปอยู่ที่ไหน เพราะเท่าที่มองดู ไม่มีพื้นที่ว่างตรงไหนกว้างพอสำหรับวางของได้อีกเลยแม้แต่องคุลี!
ราวกับรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร พรนางฟ้าพยุดโบกลมเข้าหาตัวและเปลี่ยนมาเท้าเอวแทน “หาอยู่ใช่ไหมว่าฉันจะเอาโซฟาชุดใหม่ไปไว้ไหน” เธอยักคิ้วล้อเลียน “ตามมาสิ จะพาไปดู”
เธอเดินไปยังหลืบที่เขาเข้าใจว่าเป็นห้องนอน เมื่อพ้นมุมกำแพงจึงเห็นว่าทางขวาเป็นประตูบานใหญ่ซึ่งน่าจะเป็นห้องนอน แต่พื้นที่ตรงข้ามว่างเปล่า ฟากหนึ่งเป็นผนังกระจกเจาะประตูสามารถเปิดสู่ระเบียงได้
“ฉันจะวางโซฟาไว้หน้าห้องนอน กระจกนี่ทำให้ตรงนี้สว่างดี ถ้าวันไหนอากาศโปร่งๆ ก็เปิดประตูให้ลมจากข้างนอกเข้ามาได้ด้วย”
คิรินทร์มองรอบๆด้วยความพอใจ ชี้ไปยังจุดต่างๆ “ชุดแคร่ที่เพิ่งซื้อเอาวางชิดผนังหันข้างให้ประตูระเบียงได้เลย แสงจากข้างนอกจะช่วยให้คุณทำงานสบายตาขึ้น หาโคมไฟตั้งพื้นสูงๆ มาวางตรงมุมห้องโน่น แล้วถ้าคุณไม่แพ้ฝุ่น หาพรมขนฟูสักผืนมาลาดกลางห้อง เป็นที่เอกเขนกเพิ่มขึ้น” เขาชี้ผนังฝั่งซ้ายใกล้มือ “เอาชั้นสวยๆมาวางตรงนี้ หรือทำเป็นห้องหนังสือขนาดเล็กก็ได้ แค่นี้คุณก็จะมีมุมพักผ่อนสบายๆเพิ่มขึ้นอีกมุม แต่ตรงนี้จะดีกว่าห้องรับแขกตรงที่ไม่มีวิทยุโทรทัศน์มารบกวนสมาธิด้วย”
พรนางฟ้าอยากถอนหายใจสักห้าร้อยหน! “ทำไมคุณถึงมีความคิดเชิงสร้างสรรค์ดีอย่างนี้เนี่ย! ฉันนั่งคิดนอนคิดอยู่เป็นนานสองนาน แต่ก็นึกไม่ออกว่าควรทำยังไงกับพื้นที่ตรงนี้ดี แต่คุณมายืนมองปราดเดียวก็ออกแบบได้เป็นฉากๆขนาดนี้เลย โหย...แถมเท่าที่นึกภาพตาม มันก็น่าสนใจซะด้วย!”
“ผมรู้สึกเป็นเกียรติมาก ที่ได้รับคำชมจากท่านผู้อำนวยการขนาดนี้” คิรินทร์แหย่หน้าเป็น
เสียงกริ่งที่ดังขึ้นทำให้คิรินทร์รีบออกไปตรวจสอบ เพียงชั่วครู่ก็นำเด็กหนุ่มสองนายช่วยกันยกตั่งไม้หนาเข้ามาวางยังจุดที่ตั้งใจ คนยกของช่วยกันขยับจัดวางจนคิรินทร์พอใจแล้ว พรนางฟ้าจึงลงชื่อรับของ ชำระค่าสินค้าคงค้าง ก่อนกรีดธนบัตรสองใบออกมาส่งให้เด็กหนุ่มเป็นสินน้ำใจ
เมื่อประตูปิดลง คิรินทร์ก็ผิวปากหวือ...
“ทำเสียงอย่างนี้ คุณจะแขวะอะไรฉันอีกไม่ทราบ”
“สองหนุ่มนั่นแค่ยกของมาส่งได้ตั้งคนละร้อยเชียว แล้วผมล่ะ ทั้งเลือก ทั้งไปช่วยหิ้ว ช่วยขน คุณเลี้ยงผมแค่กาแฟที่สวนจตุจักรเนี่ยนะ”
“อ้าว...ก็คุณบอกเองว่าจะเอากาแฟ”
“อย่างน้อยก็น่าจะเป็นกาแฟสตาร์บัคส์นี่นา” แรงงานโยธาหน้ามุ่ย แต่ก็หยิบเบาะและนวมที่วางอยู่บนโซฟามาแกะถุงพลาสติก แล้วนำไปวางจัดบนตั่งไม้ที่เพิ่งซื้อมา โดยมีเจ้าของห้องยืนมองอยู่เฉยๆ เมื่อเห็นเธอมองเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหม่อย่างไม่ไว้ใจนักจึงบอก “ฐานเตียงสามฟุตครึ่งไง รับรองว่าแข็งแรงแน่ ไม่ต้องห่วง”
“ฐานเตียง!”
“ช่าย...เลือกแบบไม่มีขอบ ไม่มีพนัก ง่ายดี เห็นไหม” เขาปัดมือเข้าด้วยกันหลังจากวางหมอนใบสุดท้ายเรียบร้อย พร้อมกับแบมือมาตรงหน้า ทวงเหมือนนักเรียนที่เพิ่งทำความดียิ่งใหญ่ “ขอรางวัลหน่อยสิคุณ”
พรนางฟ้ายืนกอดอกนิ่ง “ขอบคุณมาก เสร็จแล้วคุณก็กลับไปได้แล้ว ฉันจะได้อาบน้ำสักที”
“อะไรนะ! ทำงานเสร็จปุ๊บ คุณก็ไล่ผมปั๊บเลยเหรอ”
“ก็ไม่มีอะไรแล้วนี่ คุณจะอยู่ทำไมอีก”
“ไหนล่ะข้าวเหนียว หมูปิ้ง น้ำเต้าหูที่คุณจะเลี้ยงผม” ชายหนุ่มโอดอ่อยๆ
“เอาไว้โอกาสหน้าละกัน วันนี้ฉันเหนื่อย รับรองน่าว่าไม่เบี้ยวหรอก”
“ไม่! คุณต้องเลี้ยงผมวันนี้” สีหน้าจริงจังของเขาทำให้พรนางฟ้าผู้เคยแต่เถียงชนะในทุกสมรภูมิเหนื่อยใจ รู้ดีว่ากับผู้ชายคนนี้...เธอวางอำนาจไม่เคยสำเร็จสักหน
“ฉันเหนื่อยมากจริงๆนะ ขอผลัดเป็นโอกาสหน้าเหอะ...น้า...” นอกจากพ่อแล้ว ต้องนับว่าคิรินทร์เป็นคนแรกเลยที่เธอใช้น้ำเสียงแบบนี้ด้วย น้ำเสียงอย่างที่เรียกว่า...ออดอ้อน!
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวคุณเบี้ยวผม” คิรินทร์ต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการที่จะไม่...ใจอ่อน!
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่เบี้ยวคุณหรอกน่า”
“ถ้าไม่ได้หาเรื่องเบี้ยว ก็เลี้ยงซะวันนี้เลยสิ”
“แต่ฉันขี้เกียจไปข้างนอกแล้วนี่ เหนื่อยขนาดนี้ ขับรถไม่ไหวหรอก” เจ้าของห้องยืนพิงกำแพง ท่าทางบอกชัดว่าทำท่าจะกองลงไปในไม่ช้านี้แล้วจริงๆ
“งั้นเอาอย่างนี้ เดี๋ยวผมไปหาซื้ออะไรกลับมากินด้วยกันที่นี่”
พรนางฟ้ากอดอกพินิจมองอีกฝ่าย “มีเหตุผลอะไรหรือเปล่า ทำไมคุณถึงเซ้าซี้วุ่นวายกับฉันนัก” แน่ละว่าคำเตือนของสุภัทรชายังคงดังก้องอยู่ในใจเธอ ยิ่งคิรินทร์พยายามเข้ามาตีสนิทแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้ความสงสัยของเพื่อนชักเข้าเค้า “ฉันบอกว่าไม่สะดวกก็คือไม่สะดวก เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่า คุณกลับไปได้ละ”
ดวงตาสองคู่จับจ้องมองกันนิ่งนาน คล้ายประลองกำลังกันและกัน ในที่สุดคิรินทร์ก็ยักไหล่ “ตามใจคุณ” เขาหมุนกายไปยังชานพัก นั่งสวมรองเท้าผ้าใบจนเรียบร้อย เมื่อลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มจึงเท้าข้อศอกลงบนตู้โชว์ข้างตู้รองเท้า ยิ้มบางๆบอกเธอ “แช่น้ำอุ่นจัดๆสักสิบนาที คุณจะสบายตัวขึ้น เชื่อผมสิ” แล้วเขาก็หมุนกายออกจากห้องไปดื้อๆแค่นั้นเอง!
เพียงประตูงับปิดตามหลัง หญิงสาวก็รำพึง “นี่เราระแวงมากไปหรือเปล่านะ เกิดเขาไม่คิดอะไรเลย แค่อยากเป็นเพื่อนที่ดี แต่เรากลับผลักไส แถมยังประเมินเขาต่ำๆแบบนี้ มันก็เหมือนกับดูถูกน้ำใจของเขานะเนี่ย”
หญิงสาวทรุดลงนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนใจ พลางปลดต่างหูเพชรเม็ดเดี่ยวทั้งสองข้างมาวางบนโต๊ะรับแขกด้วยความเคยชิน แล้วนั่งเอนหลังหลับตาชั่วขณะ ความที่รำคาญเนื้อตัวเหนอะหนะทำให้พรนางฟ้าฝืนลุกขึ้นโผเผเข้าห้องนอนไปผลัดเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำ
เธอเปิดน้ำอุ่นลงในอ่าง ผสมเกลือหยดน้ำมันหอมที่ช่วยให้ผ่อนคลายแล้วก้าวลงไปนอนแช่ ความที่ไม่เคยสมบุกสมบันในตลาดนัดซึ่งผู้คนพลุกพล่าน แถมยังอากาศร้อนจัด ทำให้พรนางฟ้าผล็อยหลับไปในที่สุด
เมื่อรู้ตัวอีกที แสงที่ทอลอดหน้าต่างระบายอากาศซึ่งอยู่ติดกับเพดานก็ริบหรี่เต็มที บอกให้รู้ว่าเย็นจัดจนเกือบค่ำแล้ว น้ำในอ่างเย็นเฉียบทำให้หนาวจนอยากซุกตัวอยู่ในกองผ้าห่มอุ่นๆเต็มที
พรนางฟ้าระบายน้ำทิ้ง เปิดน้ำอุ่นจัดจากฝักบัวราดตามเนื้อตัวเพื่ออบอุ่นร่างกาย แล้วแต่งชุดลำลอง ท้องไส้เริ่มร้องครวญครางด้วยไม่ได้รับประทานอาหารมื้อหนักอย่างจริงจังเลยตั้งแต่เช้า เธอออกจากห้องนอน มุ่งหน้าไปยังครัว ตั้งใจหาอะไรรองท้อง แต่แล้วข้าวของตรงหน้าก็ทำให้ชะงัก เพราะบนโต๊ะอาหารหน้าครัวบัดนี้มีจานอาหารวางเรียงราย ทั้งหมูทอด ไก่ปิ้ง แกงจืดผักกาดดอง ถูกจัดใส่จานสวยงามคอยท่าอยู่แล้ว ข้างกันมีห่อข้าวเหนียว และตับขนมจีนในกระจาดเล็กเรียงให้เลือกรับประทานด้วย
ยังไม่ทันที่พรนางฟ้าจะมองหาที่มาของอาหารพวกนี้ เสียงห้าวก็ดังขึ้นจากเบื้องหลัง เป็นเหตุให้เจ้าของห้องกระโดดสะดุ้งสุดตัว
“ตื่นแล้วเหรอคุณ” คิรินทร์ปิดปากที่กำลังหาวหวอด เดินมาสมทบ
หญิงสาวยกมือกุมอกด้วยความตกใจ ตวาดแว้ดอย่างฉุนเฉียว “ตาบ้า! มาเงียบๆ ตกใจหมดเลย!”
แทนที่จะใส่ใจกับคำกล่าวหาหรือสรรพนามที่เธอใช้ คิรินทร์กลับถาม “หิวไหม ผมซื้อกับข้าวมาตั้งเยอะ ไม่รู้ว่าคุณชอบแบบไหน เลยเสี่ยงซื้อมาอย่างละนิดละหน่อย”
“คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง” เธอยังไม่ลืมหรอกนะ “ก่อนเข้าไปอาบน้ำ ฉันไล่คุณกลับไปแล้วนี่”
“ผมเอากุญแจห้องคุณติดไปด้วยไงล่ะ ไม่เห็นจะยากเลย”
คนฟังอ้าปากค้าง จินตนาการพลันเฟื่องฟู “คุณเอากุญแจห้องฉันไปก๊อป จะได้มายกเค้าง่ายๆใช่ไหม”
“ถ้าจะทำแบบนั้น ผมเอากุญแจมาหย่อนคืนเงียบๆ ไม่ต้องโผล่หน้ามาให้คุณจับได้ไม่ดีกว่าหรือ”
“เหตุผลก็พอฟังได้นะ” แต่พรนางฟ้าก็ยังไม่วางใจ “นี่แปลว่าคุณไม่คิดจะกลับไปตั้งแต่แรกแล้วงั้นสิ”
“ผมเห็นคุณยังไม่ได้กินข้าว ก็เลยลงไปซื้ออะไรมาไว้ให้คุณกินไง รู้ว่าคุณอาบน้ำเสร็จต้องหิวแน่ๆ ใครจะรู้ว่าคุณอาบน้ำนานมาก...” เขาแกล้งก้มลงมองนาฬิกา “สองชั่วโมงเชียว! อย่างว่าละนะ ผมก็เข้าใจหรอก พื้นที่ผิวคุณเยอะเหลือเกินนี่นา”
คำสุดท้ายที่วกมาแขวะรูปร่างของเธอทั้งที่ตรงข้ามความจริงที่สุดทำให้พรนางฟ้าปรี๊ด เสียงแจ้วร้องกรี๊ดไม่พอใจ “อี๋...คนบ้า มาว่าฉันอ้วน” พร้อมกันนั้นเธอก็พุ่งเข้าไปตั้งท่าทำร้ายร่างกายคนปากเสียทันควัน
คิรินทร์หัวเราะไม่หลบหลีกด้วยซ้ำ เขาเพียงแค่ใช้มือรวบข้อมือคนตัวเล็กกว่าชูสูงๆ เท่านี้พรนางฟ้าก็ทำอะไรเขาไม่ได้แล้ว หญิงสาวทั้งดิ้นทั้งสะบัดจนเขาต้องออกปาก “ไม่เอาน่าคุณแพน อย่าเพิ่งทำร้ายร่างกายผมเลย ผมหิว กินก่อนดีกว่านะ”
พรนางฟ้าตวัดตามองชายหนุ่มฉับ ยอมราแรงลงบ้างแต่โดยดี ชั่วขณะที่ดวงตาสองคู่สบสานกันนิ่งๆ ครั้นรู้ตัวว่าอยู่ใกล้กันจนรู้สึกถึงไอร้อนจากร่างกายอีกฝ่ายถึงเพียงนั้น เสี้ยววินาทีนั้นเองที่พรนางฟ้าหน้าร้อนแปลกๆ เสหลบตาชายหนุ่ม สั่งเสียงสั่น “ปล่อยฉันได้แล้ว”
จู่ๆคิรินทร์ก็รู้สึกเสียดายโดยไม่รู้สาเหตุ เขาคลายมือช้าๆ เฉไฉพยักพเยิดไปที่โต๊ะอาหาร พร้อมใจกันปัดไล่บรรยากาศเก้อกระดากออกไปอย่างพร้อมเพรียง “ดูอาหารที่ผมซื้อมา แล้วชมผมหน่อยดีกว่า”
พรนางฟ้ารีบเดินไปที่โต๊ะ เอ่ยชื่นชมเกินปกติ “ว้าว...คุณซื้อกับข้าวน่ากินจัง เห็นแล้วหิวเลยนะเนี่ย” พรนางฟ้าใช้มือหยิบหมูทอดใส่ปากเคี้ยวสบายอารมณ์
ชายหนุ่มให้ความร่วมมือกับการปรับบรรยากาศให้เป็นปกติด้วยการเท้าเอวค้อน “ไปล้างมือก่อนเลย”
หญิงสาวว่าง่ายผิดปกติ ยอมไปล้างมือแต่โดยดี จากนั้นจึงกลับมานั่งประจำโต๊ะ ใช้มือหยิบอาหารใส่ปากเคี้ยวหยับๆ พร้อมกับสั่ง “ฉันเอาช้อนส้อมใส่เก๊ะไว้ข้างอ่างล้างจาน ไปเอามาสิ” เจ้าของห้องสั่งแขกให้ทำงาน ส่วนตัวเองนั่งฉวยของกินใส่ปากสบายอารมณ์
คิรินทร์หัวเราะร่วน ส่ายหน้าระอา ขณะหยิบของตาม ‘บัญชา’ ของหญิงสาว แล้วกลับมายื่นช้อนส้อมให้เธอ ปากเขาก็เอ่ยออกไปโดยไม่ทันห้ามความคิด
“รู้ไหม...ผมว่าตอนนี้คุณน่ารักชะมัดเลย!”
/////////////////////////////////////////////
ใครรอซีนหวาน...ตอนหน้าพลาดไม่ได้ค่าาาาา
อ่านจบตอนแล้ว
ขอกำลังใจเป็นไล้ค์เบาๆ คนละทีได้ไหมคะ
เค้ารู้นะ...ว่ามีคนอ่านเยอะ
แต่ไม่กดให้เค้าบ้างเลยยยยย
แอบน้อยใจค่ะ สารภาพ T_T
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ก.ย. 2556, 02:20:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ก.ย. 2556, 02:20:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 1501
| << ตอนที่ ๑๒ (ครึ่งแรก) | ตอนที่ ๑๓ (ครึ่งแรก) >> |
nateetip 23 ก.ย. 2556, 02:54:22 น.
ชอบเรื่องนี้นะคะ
ชอบเรื่องนี้นะคะ
lovemuay 23 ก.ย. 2556, 05:27:17 น.
อยากให้นางเอกรู่สึกตัวสักที การบ้าอำนาจก็เหมือนเล่นไปตามเกมของเกรซนั่นแหละค่ะ
อยากให้นางเอกรู่สึกตัวสักที การบ้าอำนาจก็เหมือนเล่นไปตามเกมของเกรซนั่นแหละค่ะ
OhLaLa 23 ก.ย. 2556, 07:24:12 น.
โอ๋ๆ ไรเตอร์อย่าน้อยใจนะคะ ถ้าเข้ามาอ่านแม้ไม่เมนท์เค้าก็กดไลท์ให้ตล๊อดๆ นะคะ รอซีนหวานนะคะ ไรเตอร์ ไฟท์ติ้ง!!!
โอ๋ๆ ไรเตอร์อย่าน้อยใจนะคะ ถ้าเข้ามาอ่านแม้ไม่เมนท์เค้าก็กดไลท์ให้ตล๊อดๆ นะคะ รอซีนหวานนะคะ ไรเตอร์ ไฟท์ติ้ง!!!
พันธุ์แตงกวา 23 ก.ย. 2556, 07:30:14 น.
คุณใหญ่จะน่ารักไปไหนเนี่ย
คุณใหญ่จะน่ารักไปไหนเนี่ย
sonakshi 23 ก.ย. 2556, 12:04:36 น.
อุ้ย! แอบฟินเบาๆรอตอนหน้า
อุ้ย! แอบฟินเบาๆรอตอนหน้า
ariesleo 23 ก.ย. 2556, 13:08:01 น.
อย่าเพิ่งน้อยใจไป เข้ามารอตลอดน้า
อย่าเพิ่งน้อยใจไป เข้ามารอตลอดน้า
Sukhumvit66 23 ก.ย. 2556, 19:25:39 น.
เหมือนความน่ารักของนางเอกน้อยลง กลัวคิรินทร์จะไม่ทน แงแง
กลัวนางเอกเปลี่ยนไป๊
เหมือนความน่ารักของนางเอกน้อยลง กลัวคิรินทร์จะไม่ทน แงแง
กลัวนางเอกเปลี่ยนไป๊
จิรารัตน์ 23 ก.ย. 2556, 20:29:08 น.
อ้าว คิรินทร์ได้สร้อยผีเสื้อด้วยเหรอ พูดความในใจซะแล้ว อิอิ
อ้าว คิรินทร์ได้สร้อยผีเสื้อด้วยเหรอ พูดความในใจซะแล้ว อิอิ