Sweet Magic เวทมนตร์...รสหวาน
ความฝันที่อยากจะทำร้านขนมหวานครบสูตรของอิศยา ทำให้เจ้าหล่อนยอมหันหลังให้กับชีวิตของครอบครัว...และความฝันสุดยิ่งใหญ่ของเธอจะเกิดขึ้นได้ อิศยาต้องยอมทุ่มเทกายใจเอาชนะกำแพงหนาของป้ณณ์ให้ได้...งานช้างแบบนี้ อิศยาไม่มีทางยอมแพ้เขาเด็ดขาด แล้วจะได้รู้ว่าคนอย่างอิศยารุกรานโลกของเขาได้มากขนาดไหน
Tags: เวทมนตร์,รสหวาน,อิศยา,ปัณณ์,ปวรา
ตอน: องศา(เดือด)
เวรกรรมมีจริงสินะ...อิศยาคิดอย่างเหนื่อยใจ หลายวันมานี้เธอไมได้ไปรุกรานชีวิตใครหน้าไหน จะว่าไม่อยากรุกรานก็ไม่ได้ แต่คนที่เธอควรรุกรานไม่อยู่ให้เธอก่อกวน
วันนี้สถานที่แปลกใหม่ที่อิศยามาจึงเป็นการวิ่งเบาๆ ในสวนสาธารณะแห่งใหญ่ขึ้นชื่อในตัวกรุงเทพ ไม่ไกลจากหอที่พักมากนัก นั่งรถเมล์ต่อเดียวถึง และเหตุผลที่เธอเปลี่ยนสถานที่อยู่บ่อยๆ ในช่วงสองสามวันมานี้ เหตุเกิดมาจากผู้ชายที่กำลังโทรเข้ามาไม่รู้เหนื่อยในโทรศัพท์ตอนนี้
อิศยาอยากปาโทรศัพท์ทิ้งลงไปในถังขยะให้รู้แล้วรู้รอด แต่รู้ว่าทำไม่ได้ คนๆ เดียวจะไปมีค่ากว่าเบอร์อื่นๆ ในเครื่องได้อย่างไร ทำได้แค่สร้างความรำคาญให้กับเธอเท่านั้น
สาวเสื้อยืดพอดีตัวสีขาว กางเกงวิ่งสีเดียวกัน กับผ้าใบแถบชมพูหยุดวิ่ง หยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ที่เธอตั้งใจปิดเสียงปิดระบบสั่นไปหมด แต่เพราะว่าเป็นคนชอบฟังเพลง ตอนวิ่งถึงเสียบหูฟัง ไม่ให้เหงาหู แต่ที่ไหนได้...หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นแสงสว่าง ชื่อพี่พล โทรเข้ามาหลอกหลอนเธอ...อีกครั้ง
แรกๆ อิศยาก็ยังกดรับดีอยู่หรอก แต่ถ้าไม่ใช่ว่าฝ่ายนั้นจะเอาแต่วกเข้าเรื่องชวนเธอไปโน่นมานี่เป็นประจำ โชคดีที่เธอปฏิเสธ และพาตัวเองมาจากหอพัก มีกลุ่มของปุณณ์คอยอยู่เป็นเพื่อน ช่วงนี้พวกนั้นใกล้จะสอบกลางภาคเธอถึงไม่อยากรบกวนเวลา แค่นี้ก็เป็นภาระพอแล้ว...ถึงได้ออกมาดูแลตัวเอง วิ่งออกกำลังกายแบบนี้
อิศยาส่ายศีรษะกับเบอร์เดิมกดตัดสายทิ้ง ไม่อยากมานั่งตอบคำถามร้อยแปดพันเก้า...พรุ่งนี้ก็เจอกันอยู่แล้วแท้ๆ
ข้ออ้างเรื่องของขวัญที่พี่พลชอบหามาชักจูง เธอซื้อเรียบร้อยไปตั้งแต่หลายวันก่อน...สำหรับพลก็แค่เรื่องกวนใจเล็กๆ ติดน่ารำคาญหน่อยๆ ปัญหาใหญ่ของเธออยู่ที่สถานที่จัดงานวันเกิด และผู้ร่วมงานมากกว่า
เวลาพบหน้าพ่อ นับตั้งแต่หนีออกจากบ้านมา เธอควรทำหน้าอย่างไร...
เสียงร้องครางจากฟ้าเมฆทะมึนเรียกร้องให้คนไม่สนฟ้าดินได้แหงนหน้าขึ้นไป หยดน้ำเย็นฉ่ำหล่นกระทบผิวหน้าเนียน อิศยาเผลอหลับตาลงอัตโนมัติ วิ่งหลบเข้าใต้ต้นไม้ ผมเริ่มเปียกลู่แนบหน้าตามความแรง หลายชีวิตอยู่ในบริเวณเดียวกัน พยายามอิงแอบหลบเข้าไปในเงาไม้ ถึงอย่างนั้นช่องว่างระหว่างใบไม้ ยังมีเล็ดลอดหยดน้ำให้กระทบศีรษะของอิศยาอยู่บ้าง
คนมีคู่หลายคนวิ่งตากฝนอย่างกับเล่นเอ็มวี หรือละครตอนกลางคืนฝ่าสายฝนไปด้วยกัน
“ปอดบวมตายกันพอดี” อิศยามองคนที่นึกตรงกันกับเธอด้วยความสนใจ ผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกับเธอ ผมซอยสั้นสีน้ำตาลสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาเรียวรีมองตอบกลับมายังอิศยา “เรารู้จักกันหรือเปล่าคะ”
อิศยาไม่ได้ตอบ นอกจากยิ้มแหยขอโทษกับการเสียมารยาทมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย ฉงนที่คิดอะไรตรงกันมากกว่า
สาวเปรี้ยวสุดมั่น แม้แต่มาวิ่งยังสวมเสื้อพอดีตัวสีส้มเปรี้ยวเข็ดฟัน ผ้าใบสีแดงจัดของแพงจากนอก โบกมือไหวๆ ให้กับใครคนหนึ่ง อิศยาคิดว่าต่อให้คุณผู้หญิงคนนี้ทำอะไรเธอก็รับรู้หมด ดูขนาดที่สวมข้อมือยังเป็นกระพรวนส่งเสียงกรุ๊งกริ๊ง
“พี่ปั้นมาช้า ดูสิฝนตกแล้ว” องศาบ่นอุบ มองอาการลูกพี่ลูกน้องของตัวเองยืนเบิกตากว้างมองผู้หญิงแปลกหน้าที่ยืนอยู่ข้างเธอ “เอาร่มมากางสิ” กระตุ้นอีกรอบ
“กลับยังไง”
“ก็...”
“พี่ถามเขา” ปัณณ์บอกชัดว่าถามใคร ส่งร่มในมือคันหนึ่งให้องศาไปถือไว้ อิศยาเห็นประกายตาไม่พอใจจากดวงตาของผู้หญิงที่ชื่อองศาชัดเจน เธอไม่ควรตอบคำถามของปัณณ์หรือเปล่า... คนถูกจ้อง หันมองฟ้า ไม่คิดว่ามีคนที่เธอรู้จักอยู่ในบริเวณนี้
“องศาเดินไปก่อน เดี๋ยวพี่ตามไป” คนตัวโตหันไปสั่งการกับญาติผู้น้องเสียงเรียบ แต่ถ้าน้องผู้หวงพี่จะยอมง่ายๆ ก็ใช่ที่
“ไม่ พี่ปั้นต้องเดินออกพร้อมองศา”
อิศยาถอยออกจากอารมณ์มาคุไปยืนชิดลำต้นไม้ใหญ่ ไม่อยากเป็นสาเหตุให้คนสองคนมาทะเลาะกัน...ที่แท้ เขาก็มีคนรักเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว
“กลับยังไง”
จะเดินตามมาประชิดตัวอีกแน่ะ...อิศยายิ้มจืดชืด สู้กับใบหน้านิ่งขรึมเอาเรื่องของปัณณ์ ถ้าวันนี้เขาไม่ได้คำตอบ เธอเองก็คงได้มีเรื่องกับผู้หญิงอีกคนแน่นอน “เดี๋ยวรอฝนซาจะวิ่งไปขึ้นรถเมล์ค่ะ คุณกลับไปเถอะ...ว้าย”
เสียงหวานร้องอุทานตกใจ กับการกระชากต้นแขนจากมือใหญ่เข้าหาคนตัวโต ปัณณ์โอบไหล่เล็กไว้ บังคับให้หนีไม่ได้ อีกมือจัดการกางร่ม พาเดินออกไปใต้ร่มเงาไม้ทั้งที่อิศยาไม่เต็มใจ มือเล็กเริ่มบิดเนื้อมือของปัณณ์บริเวณโอบไหล่เธอ ตีเพียะไปหลายครั้งจนมือเจ็บเขาก็ยังตั้งใจพาเธอเดินออกมา
“นี่คุณ...ฉันไม่ไปไหนกับคุณหรอกนะ แฟนคุณอยู่นั่น เดี๋ยวเขาได้เข้าใจผิด”
พยายามเบี่ยงตัวเองออกห่าง พอสายฝนเริ่มมากระทบตัว ร่มสีฟ้าก็จะรีบเอนตามมากันฝนไม่ให้ตัวเธอต้องเปียก แต่เป็นปัณณ์ที่รับหยาดฝนไปเต็มๆ สุดท้ายด้วยความเกรงใจราคาสูท และเจ้าของร่มอิศยาจึงใช้แผนการสุดท้าย “ตกลงฉันจะไม่ดิ้น ไม่ดื้อ แต่คุณปล่อยฉันได้แล้ว ฉันอึดอัด”
“คุณจะได้เดินห่างออกไปจนผมเปียกน่ะสิ”
“แล้วทำไมคุณต้องเอาร่มมากางตามฉันด้วยเล่า กางให้ตัวเองสิ จะได้ไม่เปียก พิลึกคน” บ่นอุบเมื่อคำขอของเธอไมได้ผล การที่เธอดิ้นรนหลายๆ ครั้งเข้า ก็ทำให้สงสารปัณณ์จริงจัง อิศยาว่าเธอเป็นคนดื้อแล้ว แต่งานนี้เธอเจอคนที่ดื้อกว่า
“พี่ปั้น!” องศาเกือบกรีดร้องออกมา เพราะทนไม่ได้ ทั้งที่เธอกลับมาจากต่างประเทศได้ไม่กี่วัน แต่การพบกันครั้งแรกในรอบหลายปีคือการที่ปัณณ์มัวแต่สนใจผู้หญิงอื่น น้องนุ่งก็ไม่ใช่
“ค่อยคุยกันบนรถ” ปัณณ์ไม่พูดอะไรให้ยาวกว่านั้น รีบพาอิศยาออกวิ่งไปพร้อมกัน หญิงสาวร้องอุทานอีกรอบ เท้าลงน้ำหนักแรงจนไปเหยียบน้ำเจิ่งนองบนพื้น กระเซ็นใส่กางเกงสแล็คสุดเนี้ยบของปัณณ์ไปเต็มๆ
“ไม่ต้องห่วง แค่นี้เล็กน้อย”
ทำเป็นอ่านใจคนอื่นออก...อิศยาย่นจมูกใส่ กลืนคำขอโทษลงคอไป รถบีเอ็มสีดำไม่คุ้นตาทำให้เธอถูกดันเข้ามานั่งในตำแหน่งข้างคนขับ แค่จะร้องคัดค้าน ประตูก็ถูกปิดปังใส่หน้า...อิศยาเม้มปากขัดใจ ผู้หญิงอีกคนกระชากประตูรถเปิดอย่างแรง ทิ้งตัวลงนั่ง มองเธออย่างไม่เป็นมิตร
“ลงไป ฉันบอกให้เธอลงไปเดี๋ยวนี้” องศาตะคอกเสียงดัง อารมณ์โกรธปะทุในอกตั้งแต่เห็นการดูแลของปัณณ์ที่มีต่อผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ กับเธอพยายามเป็นน้องน่ารักมาตลอดชีวิต ยังไม่เคยได้รับความห่วงใยพิเศษนี้เลย...พี่ปัณณ์ของเธอ เป็นพี่ชายคนสำคัญ องศาไม่มีทางยกให้ใครง่ายๆ เด็ดขาด
อย่างน้อยๆ ต้องอยู่ไปจนกว่าเธอจะพบผู้ชายที่ดีกว่าปัณณ์...
“คุณก็ไปขอผู้ชายของคุณสิคะ” ตอกกลับนิ่งๆ ใบหน้ายิ้มไม่สะทกสะท้านใส่กระจก องศาหายใจเข้าแรง กำหมัดแน่น เตรียมจะสวนกลับ ปัณณ์เปิดประตูเข้ามานั่งเสียก่อน
“พี่ไปส่งองศาก่อนนะ”
“ไม่ค่ะ...พี่ปั้นบอกว่าจะอยู่กินข้าวกับองศา” หญิงสาวเชิดคอ ดวงตาไม่ยอมแพ้อิศยาง่ายๆ “พี่ปั้นก็รู้ว่าองศารอพบพี่มาตลอด” เสียงเริ่มสั่นเครือ บทเจ้าน้ำตาดาราเจ้าบทบาทครอบงำองศาโดยไม่รู้ตัว อิศยาหัวเราะเหอะ...ไม่ได้อินไปตามบทบาทขององศาสักนิด
“คุณปัณณ์ ส่งฉันแค่ป้ายรถเมล์ก็พอ ฉันไม่อยากรบกวนเวลาพวกคุณ”
อิศยานั่งเอนเบาะสบาย ลุ้นว่าปัณณ์จะเลือกคำตอบแบบไหน...อิศยาเผลอลุ้นฟังคำตอบนั้นไปโดยไม่รู้ตัว
“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปส่งคุณก่อน”
และสุดท้ายเขาก็เลือกผู้หญิงของเขา อิศยาบรรยายคำพูดออกมาไม่ถูก แค่ในกระแสความรู้สึกของเธอ มันมีความน้อยใจปนอยู่...เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย นึกปลอบใจตัวเอง
“โชคร้ายหน่อยนะ ที่พี่ปั้นไม่เลือกเธอ”
“ขอโทษนะคะฉันไม่ชอบเป็นตัวเลือกของใคร” ยิ้มหวานส่งไปกระแทกหน้าองศาอีกครั้ง และครั้งนี้เธอมั่นใจว่าเธอได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากปัณณ์ กับเสียงฮึดฮัดขององศา
“ทิ้งแฟนไว้แบบนั้นเดี๋ยวเขาก็เข้าใจผิดหรอกค่ะ” อิศยาอยากจะหัวเราะกับการกระทำของปัณณ์มากกว่า ผู้ชายอะไรแปลกประหลาด บอกมาส่งเธอก่อน จริงๆ ส่งแค่หน้าปากซอยให้เธอเดินมาหอเองก็ได้ นี่ไม่วายเอารถไปจอดหน้าร้านหนังสือ ไม่ยอมปล่อยให้เธอแวะทักทายปุณณ์ด้วยซ้ำ กางร่มพาเธอมาส่งถึงทางขึ้นหอพักด้วยตัวเอง ผู้หญิงของเขาตั้งท่าจะตามลงมา เขากลับดุเหมือนหล่อนเป็นเด็ก
‘ถ้ายังอยากไปกินข้าวด้วยก็รอพี่อยู่นี่’
คุณองศาเดือดสิ้นฤทธิ์ ได้แต่ส่งรังสีอำมหิตมาเผาเธอจากระยะไกล...
“เขาไม่ใช่แฟนผม องศาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับผม”
“ไม่บอกฉันไม่รู้นะคะเนี่ย” เผลอหลุดหัวเราะออกมา รู้สึกสบายใจมากกว่าตอนนั่งอยู่ในรถกับการฟังคำประชดประชันขององศาเป็นไหนๆ “แบบคุณกับลูกพี่ลูกน้องดูรักกันดีนะคะ ไม่เหมือนฉันเลย” อิศยากระหวัดนึกถึงพรพิรุณ ลูกพี่ลูกน้องเพียงคนเดียวของเธอ จริงๆ ในสายตาของเธอ พรพิรุณไม่ต่างจากพี่จากน้อง เธอใช้เวลากับพรพิรุณยิ่งกว่าเพื่อนคนไหนๆ ที่เคยมี แต่ก็คงในฐานะงานของร้านเท่านั้น
“รักเกินไปน่ะสิ แบบนี้ไม่ดีหรอก เชื่อผม” ปัณณ์มองอิศยาหัวเราะ พลอยยิ้มตาม ตัดใจให้อิศยาได้ขึ้นไปพักผ่อน “อย่าลืมอาบน้ำ สระผม กินยาด้วยนะ คุณอยากกินอะไรหรือเปล่า ผมจะได้ซื้อมาฝากตอนกลับเข้ามา”
เชฟทำขนมคนเก่งหัวเราะคิก รู้สึกเหมือนมีพ่อมาคอยสั่งการ “ทำไมต้องห่วงฉันขนาดนั้น ฉันแทบไม่เปียกเลย คุณนั่นแหละดูแลตัวเองดีๆ ชุดยังหมาดๆ อยู่เลย เรื่องอาหารไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ...ฉันคนนี้เป็นใครคะ คนทำอาหาร ฉันดูแลตัวเองได้” ชี้นิ้วเข้าหาตัว ยืดหลังตรงทำท่าโอ่ตัวเองด้วยรอยยิ้มกริ่ม
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเจอกัน อย่าให้ผมรู้นะว่าคุณตากฝนไปหาเจ้าปูน” พูดจบผู้ชายเสื้อสีน้ำตาลอ่อน ถอดสูทตากแอร์ในรถหมุนตัวกลับไปทางเดิม ปล่อยให้คนถูกคำสั่งตอนท้ายต้องเกาท้ายทอยด้วยความไม่เข้าใจ “รอให้ฝนหยุดตกน่าจะลงมาได้ล่ะมั้ง”
คิดหาเหตุผลที่ตนเองถูกใจมากที่สุด ซึ่งมันอาจจะไม่ได้ตรงใจคนสั่งห้ามสักนิด
อาหารเลิศรสจากภัตตาคารอาหารชื่อดัง ขึ้นเหลา ฝีมือเชฟคนจีนแท้จัดจานจนเต็มพื้นที่โต๊ะกลมซึ่งหมุนเลื่อนอาหารได้ องศาหน้าบอกบุญไม่รับ ปากงอยิ่งกว่าจวักเมื่อไม่ได้ดั่งใจตั้งแต่สถานที่ที่ปัณณ์เป็นคนพามา ไหนจะยังพ่วงลูกพี่ลูกน้องฝั่งของแม่มาอีก แค่เสียงลูกค้าในร้านอาหารนี้ดังจนฟังไม่ได้ศัพท์ องศายังต้องถูกลืม ทั้งที่นั่งอยู่กลางโต๊ะอีก
พี่ปั้นใจร้าย...
“ไม่อร่อยเหรอน้ององศา เอาผักไปกินเยอะๆ นะจ๊ะ ร่างกายจะได้ไม่ดูแคระแกร็น” ลัลริกาคีบผักสีเขียวชิ้นโตลงใส่ถ้วยเล็กขององศาด้วยรอยยิ้มจริงใจ สวนทางกับคำพูดที่บอกชัดว่าเธอไม่ได้เอ็นดูเด็กรุ่นน้องคนนี้นัก
“เงียบตั้งแต่เข้าร้านมา ไม่ถูกใจอะไรบอกได้นะ ภัตตาคารนี้เพื่อนเฮียเป็นเจ้าของเอง” วสุธรพูดอย่างใจป้ำ แทนสรรพนามว่าเฮียกับน้องสาวตัวเอง และองศาเท่านั้น คีบชิ้นปลาเอาใจคนรักไม่ให้ต้องเสียแรงเอื้อม...ทั้งตน น้องสาว น้องชายอย่างละหนึ่ง ปัณณ์ ปุณณ์ และองศาเห็นหน้าค่าตากันมาแต่เล็กแต่น้อย ถึงองศาจะเป็นญาติทางพ่อของปัณณ์ แต่อยู่แวดวงเดียวกัน สนิทกันมา รู้จักนิสัยกันดี แน่นอนว่า ลัลริการคนรักของเขาย่อมรู้นิสัยหวงพี่ชายขององศาด้วย
โชคดีที่องศาเหม็นขี้หน้าเขาเต็มแก่...วสุธรอ้าปากรับอาหารฝีมือการป้อนของคนรักด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ความรักของเขาทั้งคู่กว่าจะฝ่าฟันมาถึงวันนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
“ทำไมไม่พาไปกินอาหารญี่ปุ่นของโปรดองศาคะพี่ปั้น” หันไปทำเสียงเง้างอด จับแขนปัณณ์เหมือนน้องน้อยไม่ยอมโต...ตั้งแต่พ่อแม่ขององศาเลิกกันไปตั้งแต่หล่อนอายุไม่ถึงสิบขวบดี พี่ชายที่แสนดีทั้งกลุ่มก็ช่วยกันเป็นทั้งพี่ทั้งเพื่อน ดูแลไม่ห่าง เพราะปัณณ์คิดว่าน้องยังเด็ก อะไรก็ตามใจ องศาจึงคิดเสมอว่าปัณณ์เหมือนฮีโร่ ไม่ว่าเธอต้องการอะไร ปัณณ์จะหามาให้ได้
“พี่มาคุยงานกับพี่โป้งคุณเบน อีกอย่างก่อนจะมา พี่แค่บอกจะพาองศามากินข้าว เราไม่ได้ตกลงร้านกัน” คนมาทำงานกล่าวชัดถ้อยชัดคำ ไม่สนว่าจะทำให้คนฟังขบริมฝีปากอดกลั้นในการไม่ปล่อยเสียงกรีดร้องไว้ด้วยความยากเย็น
“นายไม่คิดจะออกแบบให้งานพี่จริงๆ เหรอปั้น” วสุธรถามวกกลับเรื่องงาน ทั้งที่ความจริงปัณณ์ไม่อยากอยู่กับองศา แล้วรับมือหล่อนแค่คนเดียว และเรื่องแบบแปลนโรงแรมเป็นสิ่งที่วสุธรผลักดันญาติผู้น้องมาตลอด แบบโรงแรมที่สิงคโปร์และมาเลเซียเป็นฝีมือของปัณณ์ ด้วยตัวแบบทำให้เป็นที่สนใจจากนานาชาติ เอกลักษณ์แบบศิลปะประยุกต์มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว หากโปรเจ็กต์โรงแรมหกดาวใจกลางกรุงเทพนี้ไม่มีผลงานของปัณณ์ เขาเองยังนึกเสียดายแทน
“พี่โป้งอย่าเพิ่งหมดหวัง แบบดีๆ จากทั่วโลกกำลังมารวมตัวกันที่นี่” มองคู่รักหวานขนาดมดทั้งรังมาความหวานก็ไม่ลด พานคิดถึงใครอีกคนที่ช่วงนี้ชอบมาป่วนอยู่ในหัวเขา “งานแต่งงานเตรียมการราบรื่นดีใช่ไหมครับ”
“ราบรื่นอะไร ชุดแต่งงานแก้แบบไปเจ็ดรอบ รูปแบบงานเปลี่ยนไปจะสิบครั้ง อาหารต้องเลิศหรูที่สุด ดีที่เบนยังไว้ใจเชฟในโรงแรมของเราได้ แต่คนทำเค้กนี่สิปัญหา ไม่มีใครทำขนมหวานถูกใจเบน พอมีคนถูกใจ ก็กลายเป็นคนขวัญอ่อน กลัวเขมกันหัวหดเวลาที่รายนั้นไปบรีฟงาน ยอมคืนเงินกันเป็นแถว”
เขมรัฐ บอดี้การ์ดส่วนตัวของวสุธร หนุ่มหน้าบาก ตาโหด และนิสัยเจ้าระเบียบ เป็นคนคอยกำกับงานก่อนถึงมือผู้เป็นนายทั้งสอง วันนี้โชคดีที่เขมรัฐต้องรับหน้าที่ไปจัดการดูแลเรื่องห้องโรงแรมและรูปแบบการจัดงาน จึงไม่ได้อยู่ร่วมโต๊ะอาหาร แต่อาจจะโคร้ายกับคนที่พบเจอในสายงานต่อไป
“ผมหาให้เอาไหม” อีกครั้งที่ปัณณ์ตัดสินใจโดยมีอิศยาชักใยทางความคิด
“ไม่ลำบากนายแน่นะ” วสุธรถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
“ไม่เลยครับ” ปัณณ์ตอบออกมาอย่างมั่นใจ ไม่ได้สนใจองศาที่บัดนี้กำลังเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างในตัวของปัณณ์เปลี่ยนไป
และเธอต้องรู้ให้ได้...ลางสังหรณ์บอกว่าตัวต้นเหตุทั้งหมด มาจากผู้หญิงที่ชื่ออิศยา...ใครก็ตามมาแย่งพี่ปัณณ์ของเธอไป อย่าคิดว่าจะผ่านเธอไปง่ายๆ ไม่มีทางเด็ดขาด
.............................................................................................................................................
มาถึงตอนที่สิบแล้ว จุดพลุ ขออัพก่อนนอน ฮาา หันมองนาฬิกา ใช้เวลาเป็นนกฮูก ตอนนี้มีตัวป่วนตัวสำคัญมาแล้วค่ะ สร้างเธอมาเพื่อป่วนจริงๆ
คุณ ariesleo ค่า ตอนนี้พระเอกน่ารักกว่าตอนที่แล้วอีกนะ ยิ่งนานยิ่งเยอะขึ้น
คุณ icewinter มาอันนี้ปั้นก็วางแผนงานให้ย่าอีกแล้ว ยังไม่ได้ไปตกลงกับเจ้าตัวเลย
คุณ Auuuu ดีใจที่ชอบนะคะ อย่าลืมมาอ่านต่อน้า ยังมีอีกหลายตอนเลยค่ะ
ขอบคุณทุกๆ เมนท์ ทุกๆ ไลค์ เลยนะคะ :D
วันนี้สถานที่แปลกใหม่ที่อิศยามาจึงเป็นการวิ่งเบาๆ ในสวนสาธารณะแห่งใหญ่ขึ้นชื่อในตัวกรุงเทพ ไม่ไกลจากหอที่พักมากนัก นั่งรถเมล์ต่อเดียวถึง และเหตุผลที่เธอเปลี่ยนสถานที่อยู่บ่อยๆ ในช่วงสองสามวันมานี้ เหตุเกิดมาจากผู้ชายที่กำลังโทรเข้ามาไม่รู้เหนื่อยในโทรศัพท์ตอนนี้
อิศยาอยากปาโทรศัพท์ทิ้งลงไปในถังขยะให้รู้แล้วรู้รอด แต่รู้ว่าทำไม่ได้ คนๆ เดียวจะไปมีค่ากว่าเบอร์อื่นๆ ในเครื่องได้อย่างไร ทำได้แค่สร้างความรำคาญให้กับเธอเท่านั้น
สาวเสื้อยืดพอดีตัวสีขาว กางเกงวิ่งสีเดียวกัน กับผ้าใบแถบชมพูหยุดวิ่ง หยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ที่เธอตั้งใจปิดเสียงปิดระบบสั่นไปหมด แต่เพราะว่าเป็นคนชอบฟังเพลง ตอนวิ่งถึงเสียบหูฟัง ไม่ให้เหงาหู แต่ที่ไหนได้...หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นแสงสว่าง ชื่อพี่พล โทรเข้ามาหลอกหลอนเธอ...อีกครั้ง
แรกๆ อิศยาก็ยังกดรับดีอยู่หรอก แต่ถ้าไม่ใช่ว่าฝ่ายนั้นจะเอาแต่วกเข้าเรื่องชวนเธอไปโน่นมานี่เป็นประจำ โชคดีที่เธอปฏิเสธ และพาตัวเองมาจากหอพัก มีกลุ่มของปุณณ์คอยอยู่เป็นเพื่อน ช่วงนี้พวกนั้นใกล้จะสอบกลางภาคเธอถึงไม่อยากรบกวนเวลา แค่นี้ก็เป็นภาระพอแล้ว...ถึงได้ออกมาดูแลตัวเอง วิ่งออกกำลังกายแบบนี้
อิศยาส่ายศีรษะกับเบอร์เดิมกดตัดสายทิ้ง ไม่อยากมานั่งตอบคำถามร้อยแปดพันเก้า...พรุ่งนี้ก็เจอกันอยู่แล้วแท้ๆ
ข้ออ้างเรื่องของขวัญที่พี่พลชอบหามาชักจูง เธอซื้อเรียบร้อยไปตั้งแต่หลายวันก่อน...สำหรับพลก็แค่เรื่องกวนใจเล็กๆ ติดน่ารำคาญหน่อยๆ ปัญหาใหญ่ของเธออยู่ที่สถานที่จัดงานวันเกิด และผู้ร่วมงานมากกว่า
เวลาพบหน้าพ่อ นับตั้งแต่หนีออกจากบ้านมา เธอควรทำหน้าอย่างไร...
เสียงร้องครางจากฟ้าเมฆทะมึนเรียกร้องให้คนไม่สนฟ้าดินได้แหงนหน้าขึ้นไป หยดน้ำเย็นฉ่ำหล่นกระทบผิวหน้าเนียน อิศยาเผลอหลับตาลงอัตโนมัติ วิ่งหลบเข้าใต้ต้นไม้ ผมเริ่มเปียกลู่แนบหน้าตามความแรง หลายชีวิตอยู่ในบริเวณเดียวกัน พยายามอิงแอบหลบเข้าไปในเงาไม้ ถึงอย่างนั้นช่องว่างระหว่างใบไม้ ยังมีเล็ดลอดหยดน้ำให้กระทบศีรษะของอิศยาอยู่บ้าง
คนมีคู่หลายคนวิ่งตากฝนอย่างกับเล่นเอ็มวี หรือละครตอนกลางคืนฝ่าสายฝนไปด้วยกัน
“ปอดบวมตายกันพอดี” อิศยามองคนที่นึกตรงกันกับเธอด้วยความสนใจ ผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกับเธอ ผมซอยสั้นสีน้ำตาลสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาเรียวรีมองตอบกลับมายังอิศยา “เรารู้จักกันหรือเปล่าคะ”
อิศยาไม่ได้ตอบ นอกจากยิ้มแหยขอโทษกับการเสียมารยาทมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย ฉงนที่คิดอะไรตรงกันมากกว่า
สาวเปรี้ยวสุดมั่น แม้แต่มาวิ่งยังสวมเสื้อพอดีตัวสีส้มเปรี้ยวเข็ดฟัน ผ้าใบสีแดงจัดของแพงจากนอก โบกมือไหวๆ ให้กับใครคนหนึ่ง อิศยาคิดว่าต่อให้คุณผู้หญิงคนนี้ทำอะไรเธอก็รับรู้หมด ดูขนาดที่สวมข้อมือยังเป็นกระพรวนส่งเสียงกรุ๊งกริ๊ง
“พี่ปั้นมาช้า ดูสิฝนตกแล้ว” องศาบ่นอุบ มองอาการลูกพี่ลูกน้องของตัวเองยืนเบิกตากว้างมองผู้หญิงแปลกหน้าที่ยืนอยู่ข้างเธอ “เอาร่มมากางสิ” กระตุ้นอีกรอบ
“กลับยังไง”
“ก็...”
“พี่ถามเขา” ปัณณ์บอกชัดว่าถามใคร ส่งร่มในมือคันหนึ่งให้องศาไปถือไว้ อิศยาเห็นประกายตาไม่พอใจจากดวงตาของผู้หญิงที่ชื่อองศาชัดเจน เธอไม่ควรตอบคำถามของปัณณ์หรือเปล่า... คนถูกจ้อง หันมองฟ้า ไม่คิดว่ามีคนที่เธอรู้จักอยู่ในบริเวณนี้
“องศาเดินไปก่อน เดี๋ยวพี่ตามไป” คนตัวโตหันไปสั่งการกับญาติผู้น้องเสียงเรียบ แต่ถ้าน้องผู้หวงพี่จะยอมง่ายๆ ก็ใช่ที่
“ไม่ พี่ปั้นต้องเดินออกพร้อมองศา”
อิศยาถอยออกจากอารมณ์มาคุไปยืนชิดลำต้นไม้ใหญ่ ไม่อยากเป็นสาเหตุให้คนสองคนมาทะเลาะกัน...ที่แท้ เขาก็มีคนรักเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว
“กลับยังไง”
จะเดินตามมาประชิดตัวอีกแน่ะ...อิศยายิ้มจืดชืด สู้กับใบหน้านิ่งขรึมเอาเรื่องของปัณณ์ ถ้าวันนี้เขาไม่ได้คำตอบ เธอเองก็คงได้มีเรื่องกับผู้หญิงอีกคนแน่นอน “เดี๋ยวรอฝนซาจะวิ่งไปขึ้นรถเมล์ค่ะ คุณกลับไปเถอะ...ว้าย”
เสียงหวานร้องอุทานตกใจ กับการกระชากต้นแขนจากมือใหญ่เข้าหาคนตัวโต ปัณณ์โอบไหล่เล็กไว้ บังคับให้หนีไม่ได้ อีกมือจัดการกางร่ม พาเดินออกไปใต้ร่มเงาไม้ทั้งที่อิศยาไม่เต็มใจ มือเล็กเริ่มบิดเนื้อมือของปัณณ์บริเวณโอบไหล่เธอ ตีเพียะไปหลายครั้งจนมือเจ็บเขาก็ยังตั้งใจพาเธอเดินออกมา
“นี่คุณ...ฉันไม่ไปไหนกับคุณหรอกนะ แฟนคุณอยู่นั่น เดี๋ยวเขาได้เข้าใจผิด”
พยายามเบี่ยงตัวเองออกห่าง พอสายฝนเริ่มมากระทบตัว ร่มสีฟ้าก็จะรีบเอนตามมากันฝนไม่ให้ตัวเธอต้องเปียก แต่เป็นปัณณ์ที่รับหยาดฝนไปเต็มๆ สุดท้ายด้วยความเกรงใจราคาสูท และเจ้าของร่มอิศยาจึงใช้แผนการสุดท้าย “ตกลงฉันจะไม่ดิ้น ไม่ดื้อ แต่คุณปล่อยฉันได้แล้ว ฉันอึดอัด”
“คุณจะได้เดินห่างออกไปจนผมเปียกน่ะสิ”
“แล้วทำไมคุณต้องเอาร่มมากางตามฉันด้วยเล่า กางให้ตัวเองสิ จะได้ไม่เปียก พิลึกคน” บ่นอุบเมื่อคำขอของเธอไมได้ผล การที่เธอดิ้นรนหลายๆ ครั้งเข้า ก็ทำให้สงสารปัณณ์จริงจัง อิศยาว่าเธอเป็นคนดื้อแล้ว แต่งานนี้เธอเจอคนที่ดื้อกว่า
“พี่ปั้น!” องศาเกือบกรีดร้องออกมา เพราะทนไม่ได้ ทั้งที่เธอกลับมาจากต่างประเทศได้ไม่กี่วัน แต่การพบกันครั้งแรกในรอบหลายปีคือการที่ปัณณ์มัวแต่สนใจผู้หญิงอื่น น้องนุ่งก็ไม่ใช่
“ค่อยคุยกันบนรถ” ปัณณ์ไม่พูดอะไรให้ยาวกว่านั้น รีบพาอิศยาออกวิ่งไปพร้อมกัน หญิงสาวร้องอุทานอีกรอบ เท้าลงน้ำหนักแรงจนไปเหยียบน้ำเจิ่งนองบนพื้น กระเซ็นใส่กางเกงสแล็คสุดเนี้ยบของปัณณ์ไปเต็มๆ
“ไม่ต้องห่วง แค่นี้เล็กน้อย”
ทำเป็นอ่านใจคนอื่นออก...อิศยาย่นจมูกใส่ กลืนคำขอโทษลงคอไป รถบีเอ็มสีดำไม่คุ้นตาทำให้เธอถูกดันเข้ามานั่งในตำแหน่งข้างคนขับ แค่จะร้องคัดค้าน ประตูก็ถูกปิดปังใส่หน้า...อิศยาเม้มปากขัดใจ ผู้หญิงอีกคนกระชากประตูรถเปิดอย่างแรง ทิ้งตัวลงนั่ง มองเธออย่างไม่เป็นมิตร
“ลงไป ฉันบอกให้เธอลงไปเดี๋ยวนี้” องศาตะคอกเสียงดัง อารมณ์โกรธปะทุในอกตั้งแต่เห็นการดูแลของปัณณ์ที่มีต่อผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ กับเธอพยายามเป็นน้องน่ารักมาตลอดชีวิต ยังไม่เคยได้รับความห่วงใยพิเศษนี้เลย...พี่ปัณณ์ของเธอ เป็นพี่ชายคนสำคัญ องศาไม่มีทางยกให้ใครง่ายๆ เด็ดขาด
อย่างน้อยๆ ต้องอยู่ไปจนกว่าเธอจะพบผู้ชายที่ดีกว่าปัณณ์...
“คุณก็ไปขอผู้ชายของคุณสิคะ” ตอกกลับนิ่งๆ ใบหน้ายิ้มไม่สะทกสะท้านใส่กระจก องศาหายใจเข้าแรง กำหมัดแน่น เตรียมจะสวนกลับ ปัณณ์เปิดประตูเข้ามานั่งเสียก่อน
“พี่ไปส่งองศาก่อนนะ”
“ไม่ค่ะ...พี่ปั้นบอกว่าจะอยู่กินข้าวกับองศา” หญิงสาวเชิดคอ ดวงตาไม่ยอมแพ้อิศยาง่ายๆ “พี่ปั้นก็รู้ว่าองศารอพบพี่มาตลอด” เสียงเริ่มสั่นเครือ บทเจ้าน้ำตาดาราเจ้าบทบาทครอบงำองศาโดยไม่รู้ตัว อิศยาหัวเราะเหอะ...ไม่ได้อินไปตามบทบาทขององศาสักนิด
“คุณปัณณ์ ส่งฉันแค่ป้ายรถเมล์ก็พอ ฉันไม่อยากรบกวนเวลาพวกคุณ”
อิศยานั่งเอนเบาะสบาย ลุ้นว่าปัณณ์จะเลือกคำตอบแบบไหน...อิศยาเผลอลุ้นฟังคำตอบนั้นไปโดยไม่รู้ตัว
“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปส่งคุณก่อน”
และสุดท้ายเขาก็เลือกผู้หญิงของเขา อิศยาบรรยายคำพูดออกมาไม่ถูก แค่ในกระแสความรู้สึกของเธอ มันมีความน้อยใจปนอยู่...เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย นึกปลอบใจตัวเอง
“โชคร้ายหน่อยนะ ที่พี่ปั้นไม่เลือกเธอ”
“ขอโทษนะคะฉันไม่ชอบเป็นตัวเลือกของใคร” ยิ้มหวานส่งไปกระแทกหน้าองศาอีกครั้ง และครั้งนี้เธอมั่นใจว่าเธอได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากปัณณ์ กับเสียงฮึดฮัดขององศา
“ทิ้งแฟนไว้แบบนั้นเดี๋ยวเขาก็เข้าใจผิดหรอกค่ะ” อิศยาอยากจะหัวเราะกับการกระทำของปัณณ์มากกว่า ผู้ชายอะไรแปลกประหลาด บอกมาส่งเธอก่อน จริงๆ ส่งแค่หน้าปากซอยให้เธอเดินมาหอเองก็ได้ นี่ไม่วายเอารถไปจอดหน้าร้านหนังสือ ไม่ยอมปล่อยให้เธอแวะทักทายปุณณ์ด้วยซ้ำ กางร่มพาเธอมาส่งถึงทางขึ้นหอพักด้วยตัวเอง ผู้หญิงของเขาตั้งท่าจะตามลงมา เขากลับดุเหมือนหล่อนเป็นเด็ก
‘ถ้ายังอยากไปกินข้าวด้วยก็รอพี่อยู่นี่’
คุณองศาเดือดสิ้นฤทธิ์ ได้แต่ส่งรังสีอำมหิตมาเผาเธอจากระยะไกล...
“เขาไม่ใช่แฟนผม องศาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับผม”
“ไม่บอกฉันไม่รู้นะคะเนี่ย” เผลอหลุดหัวเราะออกมา รู้สึกสบายใจมากกว่าตอนนั่งอยู่ในรถกับการฟังคำประชดประชันขององศาเป็นไหนๆ “แบบคุณกับลูกพี่ลูกน้องดูรักกันดีนะคะ ไม่เหมือนฉันเลย” อิศยากระหวัดนึกถึงพรพิรุณ ลูกพี่ลูกน้องเพียงคนเดียวของเธอ จริงๆ ในสายตาของเธอ พรพิรุณไม่ต่างจากพี่จากน้อง เธอใช้เวลากับพรพิรุณยิ่งกว่าเพื่อนคนไหนๆ ที่เคยมี แต่ก็คงในฐานะงานของร้านเท่านั้น
“รักเกินไปน่ะสิ แบบนี้ไม่ดีหรอก เชื่อผม” ปัณณ์มองอิศยาหัวเราะ พลอยยิ้มตาม ตัดใจให้อิศยาได้ขึ้นไปพักผ่อน “อย่าลืมอาบน้ำ สระผม กินยาด้วยนะ คุณอยากกินอะไรหรือเปล่า ผมจะได้ซื้อมาฝากตอนกลับเข้ามา”
เชฟทำขนมคนเก่งหัวเราะคิก รู้สึกเหมือนมีพ่อมาคอยสั่งการ “ทำไมต้องห่วงฉันขนาดนั้น ฉันแทบไม่เปียกเลย คุณนั่นแหละดูแลตัวเองดีๆ ชุดยังหมาดๆ อยู่เลย เรื่องอาหารไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ...ฉันคนนี้เป็นใครคะ คนทำอาหาร ฉันดูแลตัวเองได้” ชี้นิ้วเข้าหาตัว ยืดหลังตรงทำท่าโอ่ตัวเองด้วยรอยยิ้มกริ่ม
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเจอกัน อย่าให้ผมรู้นะว่าคุณตากฝนไปหาเจ้าปูน” พูดจบผู้ชายเสื้อสีน้ำตาลอ่อน ถอดสูทตากแอร์ในรถหมุนตัวกลับไปทางเดิม ปล่อยให้คนถูกคำสั่งตอนท้ายต้องเกาท้ายทอยด้วยความไม่เข้าใจ “รอให้ฝนหยุดตกน่าจะลงมาได้ล่ะมั้ง”
คิดหาเหตุผลที่ตนเองถูกใจมากที่สุด ซึ่งมันอาจจะไม่ได้ตรงใจคนสั่งห้ามสักนิด
อาหารเลิศรสจากภัตตาคารอาหารชื่อดัง ขึ้นเหลา ฝีมือเชฟคนจีนแท้จัดจานจนเต็มพื้นที่โต๊ะกลมซึ่งหมุนเลื่อนอาหารได้ องศาหน้าบอกบุญไม่รับ ปากงอยิ่งกว่าจวักเมื่อไม่ได้ดั่งใจตั้งแต่สถานที่ที่ปัณณ์เป็นคนพามา ไหนจะยังพ่วงลูกพี่ลูกน้องฝั่งของแม่มาอีก แค่เสียงลูกค้าในร้านอาหารนี้ดังจนฟังไม่ได้ศัพท์ องศายังต้องถูกลืม ทั้งที่นั่งอยู่กลางโต๊ะอีก
พี่ปั้นใจร้าย...
“ไม่อร่อยเหรอน้ององศา เอาผักไปกินเยอะๆ นะจ๊ะ ร่างกายจะได้ไม่ดูแคระแกร็น” ลัลริกาคีบผักสีเขียวชิ้นโตลงใส่ถ้วยเล็กขององศาด้วยรอยยิ้มจริงใจ สวนทางกับคำพูดที่บอกชัดว่าเธอไม่ได้เอ็นดูเด็กรุ่นน้องคนนี้นัก
“เงียบตั้งแต่เข้าร้านมา ไม่ถูกใจอะไรบอกได้นะ ภัตตาคารนี้เพื่อนเฮียเป็นเจ้าของเอง” วสุธรพูดอย่างใจป้ำ แทนสรรพนามว่าเฮียกับน้องสาวตัวเอง และองศาเท่านั้น คีบชิ้นปลาเอาใจคนรักไม่ให้ต้องเสียแรงเอื้อม...ทั้งตน น้องสาว น้องชายอย่างละหนึ่ง ปัณณ์ ปุณณ์ และองศาเห็นหน้าค่าตากันมาแต่เล็กแต่น้อย ถึงองศาจะเป็นญาติทางพ่อของปัณณ์ แต่อยู่แวดวงเดียวกัน สนิทกันมา รู้จักนิสัยกันดี แน่นอนว่า ลัลริการคนรักของเขาย่อมรู้นิสัยหวงพี่ชายขององศาด้วย
โชคดีที่องศาเหม็นขี้หน้าเขาเต็มแก่...วสุธรอ้าปากรับอาหารฝีมือการป้อนของคนรักด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ความรักของเขาทั้งคู่กว่าจะฝ่าฟันมาถึงวันนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
“ทำไมไม่พาไปกินอาหารญี่ปุ่นของโปรดองศาคะพี่ปั้น” หันไปทำเสียงเง้างอด จับแขนปัณณ์เหมือนน้องน้อยไม่ยอมโต...ตั้งแต่พ่อแม่ขององศาเลิกกันไปตั้งแต่หล่อนอายุไม่ถึงสิบขวบดี พี่ชายที่แสนดีทั้งกลุ่มก็ช่วยกันเป็นทั้งพี่ทั้งเพื่อน ดูแลไม่ห่าง เพราะปัณณ์คิดว่าน้องยังเด็ก อะไรก็ตามใจ องศาจึงคิดเสมอว่าปัณณ์เหมือนฮีโร่ ไม่ว่าเธอต้องการอะไร ปัณณ์จะหามาให้ได้
“พี่มาคุยงานกับพี่โป้งคุณเบน อีกอย่างก่อนจะมา พี่แค่บอกจะพาองศามากินข้าว เราไม่ได้ตกลงร้านกัน” คนมาทำงานกล่าวชัดถ้อยชัดคำ ไม่สนว่าจะทำให้คนฟังขบริมฝีปากอดกลั้นในการไม่ปล่อยเสียงกรีดร้องไว้ด้วยความยากเย็น
“นายไม่คิดจะออกแบบให้งานพี่จริงๆ เหรอปั้น” วสุธรถามวกกลับเรื่องงาน ทั้งที่ความจริงปัณณ์ไม่อยากอยู่กับองศา แล้วรับมือหล่อนแค่คนเดียว และเรื่องแบบแปลนโรงแรมเป็นสิ่งที่วสุธรผลักดันญาติผู้น้องมาตลอด แบบโรงแรมที่สิงคโปร์และมาเลเซียเป็นฝีมือของปัณณ์ ด้วยตัวแบบทำให้เป็นที่สนใจจากนานาชาติ เอกลักษณ์แบบศิลปะประยุกต์มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว หากโปรเจ็กต์โรงแรมหกดาวใจกลางกรุงเทพนี้ไม่มีผลงานของปัณณ์ เขาเองยังนึกเสียดายแทน
“พี่โป้งอย่าเพิ่งหมดหวัง แบบดีๆ จากทั่วโลกกำลังมารวมตัวกันที่นี่” มองคู่รักหวานขนาดมดทั้งรังมาความหวานก็ไม่ลด พานคิดถึงใครอีกคนที่ช่วงนี้ชอบมาป่วนอยู่ในหัวเขา “งานแต่งงานเตรียมการราบรื่นดีใช่ไหมครับ”
“ราบรื่นอะไร ชุดแต่งงานแก้แบบไปเจ็ดรอบ รูปแบบงานเปลี่ยนไปจะสิบครั้ง อาหารต้องเลิศหรูที่สุด ดีที่เบนยังไว้ใจเชฟในโรงแรมของเราได้ แต่คนทำเค้กนี่สิปัญหา ไม่มีใครทำขนมหวานถูกใจเบน พอมีคนถูกใจ ก็กลายเป็นคนขวัญอ่อน กลัวเขมกันหัวหดเวลาที่รายนั้นไปบรีฟงาน ยอมคืนเงินกันเป็นแถว”
เขมรัฐ บอดี้การ์ดส่วนตัวของวสุธร หนุ่มหน้าบาก ตาโหด และนิสัยเจ้าระเบียบ เป็นคนคอยกำกับงานก่อนถึงมือผู้เป็นนายทั้งสอง วันนี้โชคดีที่เขมรัฐต้องรับหน้าที่ไปจัดการดูแลเรื่องห้องโรงแรมและรูปแบบการจัดงาน จึงไม่ได้อยู่ร่วมโต๊ะอาหาร แต่อาจจะโคร้ายกับคนที่พบเจอในสายงานต่อไป
“ผมหาให้เอาไหม” อีกครั้งที่ปัณณ์ตัดสินใจโดยมีอิศยาชักใยทางความคิด
“ไม่ลำบากนายแน่นะ” วสุธรถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
“ไม่เลยครับ” ปัณณ์ตอบออกมาอย่างมั่นใจ ไม่ได้สนใจองศาที่บัดนี้กำลังเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างในตัวของปัณณ์เปลี่ยนไป
และเธอต้องรู้ให้ได้...ลางสังหรณ์บอกว่าตัวต้นเหตุทั้งหมด มาจากผู้หญิงที่ชื่ออิศยา...ใครก็ตามมาแย่งพี่ปัณณ์ของเธอไป อย่าคิดว่าจะผ่านเธอไปง่ายๆ ไม่มีทางเด็ดขาด
.............................................................................................................................................
มาถึงตอนที่สิบแล้ว จุดพลุ ขออัพก่อนนอน ฮาา หันมองนาฬิกา ใช้เวลาเป็นนกฮูก ตอนนี้มีตัวป่วนตัวสำคัญมาแล้วค่ะ สร้างเธอมาเพื่อป่วนจริงๆ
คุณ ariesleo ค่า ตอนนี้พระเอกน่ารักกว่าตอนที่แล้วอีกนะ ยิ่งนานยิ่งเยอะขึ้น
คุณ icewinter มาอันนี้ปั้นก็วางแผนงานให้ย่าอีกแล้ว ยังไม่ได้ไปตกลงกับเจ้าตัวเลย
คุณ Auuuu ดีใจที่ชอบนะคะ อย่าลืมมาอ่านต่อน้า ยังมีอีกหลายตอนเลยค่ะ
ขอบคุณทุกๆ เมนท์ ทุกๆ ไลค์ เลยนะคะ :D
ปวรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ก.ย. 2556, 05:30:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ก.ย. 2556, 05:30:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 1631
| << ผู้หญิงจากฤดูฝน | ถึงเวลาต้องเล่นละคร >> |
Auuuu 25 ก.ย. 2556, 15:24:59 น.
ชอบชื่อ องศา ชื่อไม่เหมือนใครดีจัง
พระเอกเริ่มคิดกับนางเอกมากขึ้นเรื่อยๆแล้วละซิ อิอิ
ชอบชื่อ องศา ชื่อไม่เหมือนใครดีจัง
พระเอกเริ่มคิดกับนางเอกมากขึ้นเรื่อยๆแล้วละซิ อิอิ
icewinter 25 ก.ย. 2556, 21:52:59 น.
นางร้่ายเริ่มโผมาขัดขวางพระเอกนางเอกแล้ว อย่างงี้พี่ปัณณ์จะจัดการไงเอย รอลุ้นค่ะ
นางร้่ายเริ่มโผมาขัดขวางพระเอกนางเอกแล้ว อย่างงี้พี่ปัณณ์จะจัดการไงเอย รอลุ้นค่ะ
ร้อยวจี 26 ก.ย. 2556, 02:20:52 น.
อ่านแล้วสนุกดีค่ะ มาสองตอนเลยได้ไหมค่ะ
อ่านแล้วสนุกดีค่ะ มาสองตอนเลยได้ไหมค่ะ