สะใภ้ตีทะเบียน (เทเรน่า)
'สหรัฐ นฤเบศบดินทร์’ นักธุรกิจหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบริษัทตกแต่งภายในระดับประเทศ
ต้องเดือดเป็นไฟ เมื่อมารดาที่เคยตามใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาตลอดชีวิต
จู่ๆก็มาตั้งแง่รังเกียจคนรักของเขาราวกับเธอเป็นขยะโสโครก
แต่กลับเจ้ากี้เจ้าการ ยัดเยียดผู้หญิงหน้าตาจืดชืด ไร้รสชาติให้มาเป็นเมียเขา
แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็น ‘นังเด็กโรคจิต’ ที่คอยแอบมองเขาด้วยสายตาน่าขนลุกเมื่อหลายปีก่อน
ที่สำคัญมารดาของเขาจะรู้หรือเปล่าว่าตัวจริงของแม่สาวหน้าซื่อ ว่าที่ลูกสะใภ้คนดี
ไม่ใช่นางฟ้าชุดขาวอย่างที่คิด... หากแต่เป็นผู้หญิงใจแตก ที่ผ่านผู้ชายมาแล้วเป็นร้อย
ถึงจะน่าขยะแขยงแค่ไหน แต่เพื่อให้มารดาได้ตาสว่างเสียที
เขานี่แหละจะใช้ความหนุ่มแน่นของตัวเอง
พิสูจน์ความคาวและตีแผ่ความกร้านโลกของเธอออกมาให้ได้รับรู้กันไป
เหตุผลที่นางพยาบาลสาวผู้อ่อนหวานและเรียบร้อยอย่าง ‘น้ำลิน’
ยอมเข้ามาใกล้ชิดกับสหรัฐตามความต้องการของเพื่อนมารดา
นั่นเป็นเพราะชายหนุ่มคือ ‘ความรักครั้งแรก’ ที่เธอเฝ้าใฝ่ฝันมาตั้งแต่ยังเรียนชั้นมัธยม
แต่เมื่อได้รู้ตัวจริงว่าเทพบุตรในฝันกลับกลายเป็นซาตานนิสัยทราม
ที่ทั้งปากร้าย เอาแต่ใจ และคอยแต่จะหาเรื่องแดกดันเธออย่างหยาบคายเจ็บแสบอยู่เสมอ
แล้วคนที่ดูอ่อนแอแต่ภายนอกอย่างน้ำลินมีหรือจะยอมถูกเขารังแกอยู่ข้างเดียว
ยิ่งเคยรักมากเท่าไหร่ พอกลายเป็นความเกลียดมันก็ยิ่งมากขึ้นเป็นทบเท่าทวีคูณ
และหญิงสาวก็ตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าต่อไปนี้ถ้าเขาร้ายมา เธอจะร้ายกลับ... ถ้าด่ามา จะตบกลับ...
เธอจะขอยืนงัดข้อ ท้าชนกับผู้ชายจิตใจเสื่อมคนนั้นด้วยคำว่าศักดิ์ศรีและเกียรติยศ!
ต้องเดือดเป็นไฟ เมื่อมารดาที่เคยตามใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาตลอดชีวิต
จู่ๆก็มาตั้งแง่รังเกียจคนรักของเขาราวกับเธอเป็นขยะโสโครก
แต่กลับเจ้ากี้เจ้าการ ยัดเยียดผู้หญิงหน้าตาจืดชืด ไร้รสชาติให้มาเป็นเมียเขา
แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็น ‘นังเด็กโรคจิต’ ที่คอยแอบมองเขาด้วยสายตาน่าขนลุกเมื่อหลายปีก่อน
ที่สำคัญมารดาของเขาจะรู้หรือเปล่าว่าตัวจริงของแม่สาวหน้าซื่อ ว่าที่ลูกสะใภ้คนดี
ไม่ใช่นางฟ้าชุดขาวอย่างที่คิด... หากแต่เป็นผู้หญิงใจแตก ที่ผ่านผู้ชายมาแล้วเป็นร้อย
ถึงจะน่าขยะแขยงแค่ไหน แต่เพื่อให้มารดาได้ตาสว่างเสียที
เขานี่แหละจะใช้ความหนุ่มแน่นของตัวเอง
พิสูจน์ความคาวและตีแผ่ความกร้านโลกของเธอออกมาให้ได้รับรู้กันไป
เหตุผลที่นางพยาบาลสาวผู้อ่อนหวานและเรียบร้อยอย่าง ‘น้ำลิน’
ยอมเข้ามาใกล้ชิดกับสหรัฐตามความต้องการของเพื่อนมารดา
นั่นเป็นเพราะชายหนุ่มคือ ‘ความรักครั้งแรก’ ที่เธอเฝ้าใฝ่ฝันมาตั้งแต่ยังเรียนชั้นมัธยม
แต่เมื่อได้รู้ตัวจริงว่าเทพบุตรในฝันกลับกลายเป็นซาตานนิสัยทราม
ที่ทั้งปากร้าย เอาแต่ใจ และคอยแต่จะหาเรื่องแดกดันเธออย่างหยาบคายเจ็บแสบอยู่เสมอ
แล้วคนที่ดูอ่อนแอแต่ภายนอกอย่างน้ำลินมีหรือจะยอมถูกเขารังแกอยู่ข้างเดียว
ยิ่งเคยรักมากเท่าไหร่ พอกลายเป็นความเกลียดมันก็ยิ่งมากขึ้นเป็นทบเท่าทวีคูณ
และหญิงสาวก็ตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าต่อไปนี้ถ้าเขาร้ายมา เธอจะร้ายกลับ... ถ้าด่ามา จะตบกลับ...
เธอจะขอยืนงัดข้อ ท้าชนกับผู้ชายจิตใจเสื่อมคนนั้นด้วยคำว่าศักดิ์ศรีและเกียรติยศ!
Tags: นิยายรัก สาริน ลินิน เทเรน่า
ตอน: ตอนที่ 4 80%
“ผมกลับมาคราวนี้แม่ไม่เหงาหรอกครับ” ชายหนุ่มพูดเป็นนัย มณีจันทร์ทำหน้าสงสัยเขาจึงเบี่ยงตัวออกเผยให้เห็นสตรีสาวสวยแต่งกายประณีตทว่าโฉบเฉี่ยวนำสมัยกำลังยืนส่งยิ้มมาให้ ยังไม่คลายความสงสัยชายหนุ่มก็เดินไปขนาบข้างแล้วโอบไหล่เอาไว้ก่อนบอก
“เมขลา คนรักของผมเองครับ”
“คนรัก!”
ทุกคนอุทานขึ้นมาพร้อมกัน เพราะไม่เคยรู้ระแคะระคายมาก่อนว่าสหรัฐคบหาใครจริงจังถึงขั้นเรียกเต็มปากว่าคนรัก เพราะที่ผ่านมาเขาเคยพาผู้หญิงเข้าบ้านก็จริงแต่ไม่มีใครที่สหรัฐดูจริงจังมากเหมือนรายนี้ มณีจันทร์จึงจับตามองเมขลามากเป็นพิเศษ
“สวัสดีค่ะ” เมขลายกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าแล้วยิ้มให้น้องสาวทั้งสองของสหรัฐ สมิตานั้นเพียงแต่ยิ้มให้แต่สโรชาตาโต เข้ามายืนใกล้ราวกับสนิทสนมกันมานาน
“พี่เมขลาสวยจังเลยนะคะ ถึงว่าสิพี่รัฐ…ถึงได้” เด็กสาวยิ้มให้พี่ชายแบบมีเลศนัย เมขลาพลอยใจชื้นที่อย่างน้อยสโรชาก็ดูจะไม่ตั้งแง่รังเกียจเธอ
“เรียกว่าพี่เมย์ก็ได้ค่ะ”
“แม่ว่าเราอย่าคุยกันอยู่ตรงนี้เลย คนออกเยอะ ไปคุยกันที่บ้านดีกว่าจ้ะ” มณีจันทร์ตัดบท ออกจะผิดหวังอยู่ไม่น้อยที่ลูกชายควงผู้หญิงมาให้เห็นแถมยังเรียกว่าคนรักเต็มปากเต็มคำ สายตาที่มองกันหรือก็หวานเชื่อมจนมดแทบไต่ ทั้งที่เธออุตส่าห์มองหาผู้หญิงดีๆ เอาไว้ให้แล้ว
“ดีเหมือนกันครับแม่ ไปเถอะครับเมย์” สหรัฐแตะแขนเมขลาให้ออกเดิน มณีจันทร์ทำหน้านิ่ว มอง อึดใจหนึ่งจึงถามขึ้น
“แล้วบ้านหนูเมขลาอยู่ที่ไหนละจ๊ะ มีใครมารับไหม”
“เอ่อ…” คนถูกถามอึกอัก หันมาสบตากับสหรัฐ เขาจึงตอบแทนเสียเอง
“เมย์เขาจะขอพักที่บ้านเราครับ”
ทุกคนในบ้านนฤเบศบดินทร์อึ้งเป็นคำรบสอง มณีจันทร์ตาโต
“อะไรกัน จะบ้าหรือไงตารัฐ พ่อแม่หนูเมย์เขาจะว่ายังไง บ้านช่องเขาก็มี ไอ้จะรักใคร่ชอบพอกันแม่ไม่ว่าหรอกนะแต่ก็ต้องทำกันให้ถูกต้อง” มณีจันทร์มองมาทางเมขลา แม้ไม่พูดแต่หญิงสาวก็ร้อนไปทั้งหน้า ถูกตำหนิด้วยสายตามันยิ่งกว่าถูกด่าซึ่งหน้าเสียอีก
“คือว่า…”
“แล้วหนูเองก็เถอะจ้ะเมขลา พ่อแม่ไม่ว่าเอาหรือไง จู่ๆ ก็จะหอบข้าวหอบของมาอยู่ที่บ้านผู้ชาย ที่เมืองนอกจะอย่างไรฉันไม่สนใจหรอกนะ แต่ที่นี่คือเมืองไทย คนไทยเขาถือ”
“คุณ” สนันต์แตะแขนภรรยาเป็นเชิงบอกให้ใจเย็น เมื่อเห็นว่ามณีจันทร์หลุดถ้อยคำรุนแรงออกไปจนเมขลาหน้าซีด ร่องรอยกระดากอายฉาบไปทั่ววงหนา
“แม่ครับ ผมกับเมย์เป็นแฟนกันมาหลายปีแล้ว เรากำลังจะแต่งงานกัน”
“เรื่องนั้นเอาไว้ไปคุยกันที่บ้าน” มณีจันทร์มองดุ รู้สึกไม่ชอบใจว่าที่สะใภ้คนนี้ตั้งแต่แรกเห็น อาจเป็นเพราะเธอมองๆ น้ำลินไว้แต่แรกจึงได้มีอคติก็เป็นได้
แต่ไม่รู้ล่ะ อย่างไรเธอก็อยากได้น้ำลินเป็นสะใภ้อยู่ดี
“ไม่เป็นไรค่ะรัฐ เมย์หาคอนโดพักก็ได้ค่ะ” หญิงสาวตัดบทขึ้น แค่มองเธอก็รู้แล้วว่าแม่ของสหรัฐไม่ชอบเธอ หากอยู่ร่วมบ้านกันก็จะมีปัญหากันเสียเปล่าๆ แต่เธอตั้งใจแล้วว่าแต่งงานกับสหรัฐเมื่อไหร่จะขอแยกบ้านมาอยู่กันตามลำพังแค่สองคน ไม่ขออยู่ร่วมบ้านกับแม่ผัวใจร้ายแบบนี้เด็ดขาด
“แต่ว่า…” ชายหนุ่มทำท่าจะห้ามแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ดูจากท่าทางของแม่แล้ว เขาคิดว่าให้เมขลาไปพักที่อื่นจะดีกว่า เขาอาจจะเร่งรัดทุกอย่างมากไป เชื่อว่าความน่ารักช่างเอาใจของเมขลาจะทำให้ทุกคนในครอบครัวชอบเธอได้แน่นอน
“ไม่เป็นไรค่ะรัฐ คอนโดมีตั้งเยอะค่ะ ไม่ต้องห่วงนะ” เมขลาทาบฝ่ามือไปบนต้นแขนชายคนรัก สายตาทอดมองกันและกันเต็มไปด้วยความรัก เข้าอกเข้าใจกันแต่ทำไมสำหรับมณีจันทร์ถึงได้ดูขัดตานักก็ไม่รู้ พยายามลบทิฐิในใจออกไปแล้วแต่ก็ยังไม่ชอบใจอยู่ดี
“แล้วนี่บ้านหนูอยู่ที่ไหนละจ๊ะ ทำไมจะต้องพักที่คอนโด” มณีจันทร์ย้อนถาม
“ต่างจังหวัดค่ะ” เมขลาตัดสินใจโกหก ท่าทางมณีจันทร์ดูจะไม่ชอบเธอนัก หากรู้ว่าเธอมีแม่เป็นอดีตโสเภณี มีพ่อเป็นขี้เมาวันๆ ไม่ทำอะไรนอกจากกินเหล้าละก็มันจะต้องรังเกียจเธอแน่
ไม่ได้! เธอจะให้ใครรู้ไม่ได้
“แต่ก่อนที่ผมจะหาที่พักให้เมย์ได้ ให้เมย์พักที่บ้านเราก่อนนะครับแม่” ชายหนุ่มกอดเอวแม่แล้วกระชับเข้าหาตัว ประจบ
มณีจันทร์ถอนหายใจ เธอเองก็ไม่ใช่คนใจดำใจร้ายอะไร
“แม่ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แม่ก็แค่เป็นห่วงกลัวใครจะนินทา”
“เมย์แค่พักชั่วคราวค่ะคุณแม่ เดี๋ยวหาที่พักได้แล้วเมย์จะไป” เมขลาทอดเสียงอ่อนชวนให้เห็นใจ มณีจันทร์เองโดยเนื้อแท้ก็เป็นคนแข็งนอกอ่อนในจึงส่งยิ้มให้
“เชิญเถอะจ้ะ ที่ถามครู่นี้ก็อย่าเคืองฉันล่ะ คนแก่ก็แบบนี้ เห็นอะไรไม่ดีไม่งามก็อยากจะเตือน หนูเป็นผู้หญิงเสียหายมากกว่าผู้ชาย”
“ขอบพระคุณค่ะ” หญิงสาวพนมมือไหว้ กิริยาชดช้อยที่ได้รับการปรุงแต่งมาอย่างดี มองสบตากับชายคนรักที่บีบมือแน่นดุจให้กำลังใจ
หญิงสาวยิ้มน้อยๆ แล้วเข็นกระเป๋าตามหลังครอบครัวนฤเบศบดินทร์ออกไป
เธอเหมาะสมกับสหรัฐ นฤเบศบดินทร์
หญิงสาวบอกตัวเองอย่างนั้น แม้ว่าเธอจะเกิดมาในสภาพแวดล้อมที่ย่ำแย่ แต่ความรู้ การศึกษาเธอเสมอเทียบ ใครจะว่าไม่ได้ เธอเป็นเพื่อนคู่คิด เพื่อนร่วมเตียงที่ไม่ขาดตกบกพร่องในหน้าที่
เธอจะต้องได้แต่งงานกับสหรัฐ นฤเบศบดินทร์ ผู้ชายที่เพียบพร้อมไปด้วยรูปสมบัติ คุณสมบัติ ผู้ชายที่จะเปลี่ยนเธอจากอีเมย์เป็นคุณเมขลาได้อย่างเต็มภาคภูมิ
“มึงแน่ใจนะอีศรีว่าลูกมันกลับมาวันนี้”
นายบุญสุขที่วันนี้ยอมทิ้งขวดเหล้าแต่งตัวด้วยชุดที่เรียบร้อยที่สุดก็คือกางเกงแพรกับเสื้อเชิ้ตติดกระดุมทุกเม็ดจรดลำคอเอ่ยถาม มารศรีเองก็ไม่แพ้กัน ลงทุนขุดชุดสวยที่แขวนเอาไว้ในตู้มานานปีนับตั้งแต่ลูกโต ใบหน้าที่ไม่ค่อยได้มีสีสันวันนี้ก็แต่งเติมครบเซต เสียก็แต่ไม่ดูสะสวยยวนตาเหมือนเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว จึงดูออกจะแปลกตาไม่สมวัยไปบ้าง หลายสายตาจึงเหลียวมอง ทว่าเจ้าตัวกลับพออกพอใจ
‘ถึงอายุจะเลขสี่ เรทติ้งก็ยังดีอยู่’
“แน่สิวะก็นังนวลมันบอก มันเพิ่งคุยกันทางอินเทอร์เนตมาเมื่อวานนี้เอง” มารศรีออกเสียงทับศัพท์ได้ชัดแจ๋ว ถึงจะร่ำเรียนมาน้อย เรื่องเทคโนโลยีไม่ค่อยกระดิกกะใครเขาแต่ก็เคยขึ้นเตียงกับฝรั่งอยู่บ่อยๆ ถูกเช่าไปเป็นอาทิตย์ก็มี ดังนั้นเรื่องภาษาจึงดีกว่าบางคนที่จบปริญญามาเสียอีก
“คนตั้งเยอะ” นายบุญสุขกวาดสายตามองหา ผู้คนมากมายล้วนแต่งตัวหรูหราดูดี ในชีวิตก็เคยไปแต่หมอชิต ไอ้สนามบินแบบนี้ก็เป็นครั้งแรกที่ได้มาเหยียบ
ในขณะที่มารศรีส่ายหน้า เมื่อก่อนตอนที่สนามบินยังอยู่ดอนเมืองเธอขึ้นเครื่องเป็นว่าเล่น พูดแล้วก็ไม่อยากจะคุยทับถม ตอนนั้นไม่รู้อะไรดลใจเธอให้มาเอาคนอย่างบุญสุขเป็นผัว ทั้งจนทั้งขี้เมา รู้แบบนี้ไปเป็นเมียเก็บฝรั่งเสียก็ดี แต่คิดไปก็เท่านั้น เพราะตอนนี้ก็ผ่านมายี่สิบกว่าปี จะขายใครก็คงจะขายไม่ออก
“ก็เข้าไปข้างในก่อนซี่” มารศรีกระชับข้อมือเล็กของเด็กหญิงน้ำฟ้าในขณะที่เด็กชายแสนชัยเดินตามห่างๆ สายตาลอกแลกด้วยความตื่นเต้น นอกจากโรงเรียนแล้วก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหน
“แม่…หนูหิว” เด็กหญิงรั้งแขนเอาไว้ หน้าตาดูซึมๆ เพราะถูกปลุกแต่เช้าตรู่ และยังไม่มีอะไรตกถึงท้องจนถึงตอนนี้เกือบเที่ยงวัน
“อีนี่ก็หิวจริง เดี๋ยวสิวะ รอเจอพี่เขาก่อน เดี๋ยวเขาก็พาไปกินอะไรดีๆ แพงๆ เองนั่นแหละ” มารศรีรำคาญ ตาก็กวาดสายตามองหาลูกสาวคนสวยที่ไม่ได้เจอหน้าค่าตามาหลายปี
“แม่…นั่นใช่หรือเปล่า” เด็กชายแสนชัยชี้มือไปยังร่างสูงโปร่งของพี่สาวแต่ไม่ค่อยจะแน่ใจเท่าใดนัก แม้ตอนยังไม่ไปเมืองนอก นานๆ ทีเมขลาถึงจะยอมกลับบ้าน
“ไหนวะ” มารศรีมองตามแล้วตาก็เบิกกว้าง
“ไหนๆ ข้าดูด้วย” นายบุญสุขชะเง้อคอ ยักเย้ยักยันทั้งที่อายุยังไม่ถึงห้าสิบ เด็กชายมองเห็นเสี้ยวหน้าผู้เป็นพี่สาวชัดแล้วจึงกวักมือพร้อมตะโกนเรียก
“พี่เมย์ๆ ทางนี้ๆ”
เสียงเรียกคุ้นหูทำให้เมขลาหยุดชะงัก ดวงตาเขียนสีประณีตเบิกกว้าง หัวใจหล่นไปอยู่บนปลายเท้า ริมฝีปากเผยอค้างด้วยความตกใจ ก่อนรีบเข็นรถหนี อาศัยว่าคนเยอะเบียดบังสายตาออกไป
“เมย์ เดินช้าๆ สิเดี๋ยวก็ล้มหรอก” สหรัฐแปลกใจที่เห็นหญิงคนรักเดินลิ่วออกไปไม่เหลียวหลัง แม้พยายามเร่งฝีเท้าตามแล้วยังไม่ทัน
“อ้าว…มันไปโน่นแล้ว นังเมย์ แม่อยู่นี่” มารศรีเห็นลูกสาวเข็นกระเป๋าไปไม่หันมามองทางตัวเองก็ร้อนใจ กลัวลูกสาวจะไม่ยอมกลับบ้าน
“เมขลา คนรักของผมเองครับ”
“คนรัก!”
ทุกคนอุทานขึ้นมาพร้อมกัน เพราะไม่เคยรู้ระแคะระคายมาก่อนว่าสหรัฐคบหาใครจริงจังถึงขั้นเรียกเต็มปากว่าคนรัก เพราะที่ผ่านมาเขาเคยพาผู้หญิงเข้าบ้านก็จริงแต่ไม่มีใครที่สหรัฐดูจริงจังมากเหมือนรายนี้ มณีจันทร์จึงจับตามองเมขลามากเป็นพิเศษ
“สวัสดีค่ะ” เมขลายกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าแล้วยิ้มให้น้องสาวทั้งสองของสหรัฐ สมิตานั้นเพียงแต่ยิ้มให้แต่สโรชาตาโต เข้ามายืนใกล้ราวกับสนิทสนมกันมานาน
“พี่เมขลาสวยจังเลยนะคะ ถึงว่าสิพี่รัฐ…ถึงได้” เด็กสาวยิ้มให้พี่ชายแบบมีเลศนัย เมขลาพลอยใจชื้นที่อย่างน้อยสโรชาก็ดูจะไม่ตั้งแง่รังเกียจเธอ
“เรียกว่าพี่เมย์ก็ได้ค่ะ”
“แม่ว่าเราอย่าคุยกันอยู่ตรงนี้เลย คนออกเยอะ ไปคุยกันที่บ้านดีกว่าจ้ะ” มณีจันทร์ตัดบท ออกจะผิดหวังอยู่ไม่น้อยที่ลูกชายควงผู้หญิงมาให้เห็นแถมยังเรียกว่าคนรักเต็มปากเต็มคำ สายตาที่มองกันหรือก็หวานเชื่อมจนมดแทบไต่ ทั้งที่เธออุตส่าห์มองหาผู้หญิงดีๆ เอาไว้ให้แล้ว
“ดีเหมือนกันครับแม่ ไปเถอะครับเมย์” สหรัฐแตะแขนเมขลาให้ออกเดิน มณีจันทร์ทำหน้านิ่ว มอง อึดใจหนึ่งจึงถามขึ้น
“แล้วบ้านหนูเมขลาอยู่ที่ไหนละจ๊ะ มีใครมารับไหม”
“เอ่อ…” คนถูกถามอึกอัก หันมาสบตากับสหรัฐ เขาจึงตอบแทนเสียเอง
“เมย์เขาจะขอพักที่บ้านเราครับ”
ทุกคนในบ้านนฤเบศบดินทร์อึ้งเป็นคำรบสอง มณีจันทร์ตาโต
“อะไรกัน จะบ้าหรือไงตารัฐ พ่อแม่หนูเมย์เขาจะว่ายังไง บ้านช่องเขาก็มี ไอ้จะรักใคร่ชอบพอกันแม่ไม่ว่าหรอกนะแต่ก็ต้องทำกันให้ถูกต้อง” มณีจันทร์มองมาทางเมขลา แม้ไม่พูดแต่หญิงสาวก็ร้อนไปทั้งหน้า ถูกตำหนิด้วยสายตามันยิ่งกว่าถูกด่าซึ่งหน้าเสียอีก
“คือว่า…”
“แล้วหนูเองก็เถอะจ้ะเมขลา พ่อแม่ไม่ว่าเอาหรือไง จู่ๆ ก็จะหอบข้าวหอบของมาอยู่ที่บ้านผู้ชาย ที่เมืองนอกจะอย่างไรฉันไม่สนใจหรอกนะ แต่ที่นี่คือเมืองไทย คนไทยเขาถือ”
“คุณ” สนันต์แตะแขนภรรยาเป็นเชิงบอกให้ใจเย็น เมื่อเห็นว่ามณีจันทร์หลุดถ้อยคำรุนแรงออกไปจนเมขลาหน้าซีด ร่องรอยกระดากอายฉาบไปทั่ววงหนา
“แม่ครับ ผมกับเมย์เป็นแฟนกันมาหลายปีแล้ว เรากำลังจะแต่งงานกัน”
“เรื่องนั้นเอาไว้ไปคุยกันที่บ้าน” มณีจันทร์มองดุ รู้สึกไม่ชอบใจว่าที่สะใภ้คนนี้ตั้งแต่แรกเห็น อาจเป็นเพราะเธอมองๆ น้ำลินไว้แต่แรกจึงได้มีอคติก็เป็นได้
แต่ไม่รู้ล่ะ อย่างไรเธอก็อยากได้น้ำลินเป็นสะใภ้อยู่ดี
“ไม่เป็นไรค่ะรัฐ เมย์หาคอนโดพักก็ได้ค่ะ” หญิงสาวตัดบทขึ้น แค่มองเธอก็รู้แล้วว่าแม่ของสหรัฐไม่ชอบเธอ หากอยู่ร่วมบ้านกันก็จะมีปัญหากันเสียเปล่าๆ แต่เธอตั้งใจแล้วว่าแต่งงานกับสหรัฐเมื่อไหร่จะขอแยกบ้านมาอยู่กันตามลำพังแค่สองคน ไม่ขออยู่ร่วมบ้านกับแม่ผัวใจร้ายแบบนี้เด็ดขาด
“แต่ว่า…” ชายหนุ่มทำท่าจะห้ามแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ดูจากท่าทางของแม่แล้ว เขาคิดว่าให้เมขลาไปพักที่อื่นจะดีกว่า เขาอาจจะเร่งรัดทุกอย่างมากไป เชื่อว่าความน่ารักช่างเอาใจของเมขลาจะทำให้ทุกคนในครอบครัวชอบเธอได้แน่นอน
“ไม่เป็นไรค่ะรัฐ คอนโดมีตั้งเยอะค่ะ ไม่ต้องห่วงนะ” เมขลาทาบฝ่ามือไปบนต้นแขนชายคนรัก สายตาทอดมองกันและกันเต็มไปด้วยความรัก เข้าอกเข้าใจกันแต่ทำไมสำหรับมณีจันทร์ถึงได้ดูขัดตานักก็ไม่รู้ พยายามลบทิฐิในใจออกไปแล้วแต่ก็ยังไม่ชอบใจอยู่ดี
“แล้วนี่บ้านหนูอยู่ที่ไหนละจ๊ะ ทำไมจะต้องพักที่คอนโด” มณีจันทร์ย้อนถาม
“ต่างจังหวัดค่ะ” เมขลาตัดสินใจโกหก ท่าทางมณีจันทร์ดูจะไม่ชอบเธอนัก หากรู้ว่าเธอมีแม่เป็นอดีตโสเภณี มีพ่อเป็นขี้เมาวันๆ ไม่ทำอะไรนอกจากกินเหล้าละก็มันจะต้องรังเกียจเธอแน่
ไม่ได้! เธอจะให้ใครรู้ไม่ได้
“แต่ก่อนที่ผมจะหาที่พักให้เมย์ได้ ให้เมย์พักที่บ้านเราก่อนนะครับแม่” ชายหนุ่มกอดเอวแม่แล้วกระชับเข้าหาตัว ประจบ
มณีจันทร์ถอนหายใจ เธอเองก็ไม่ใช่คนใจดำใจร้ายอะไร
“แม่ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แม่ก็แค่เป็นห่วงกลัวใครจะนินทา”
“เมย์แค่พักชั่วคราวค่ะคุณแม่ เดี๋ยวหาที่พักได้แล้วเมย์จะไป” เมขลาทอดเสียงอ่อนชวนให้เห็นใจ มณีจันทร์เองโดยเนื้อแท้ก็เป็นคนแข็งนอกอ่อนในจึงส่งยิ้มให้
“เชิญเถอะจ้ะ ที่ถามครู่นี้ก็อย่าเคืองฉันล่ะ คนแก่ก็แบบนี้ เห็นอะไรไม่ดีไม่งามก็อยากจะเตือน หนูเป็นผู้หญิงเสียหายมากกว่าผู้ชาย”
“ขอบพระคุณค่ะ” หญิงสาวพนมมือไหว้ กิริยาชดช้อยที่ได้รับการปรุงแต่งมาอย่างดี มองสบตากับชายคนรักที่บีบมือแน่นดุจให้กำลังใจ
หญิงสาวยิ้มน้อยๆ แล้วเข็นกระเป๋าตามหลังครอบครัวนฤเบศบดินทร์ออกไป
เธอเหมาะสมกับสหรัฐ นฤเบศบดินทร์
หญิงสาวบอกตัวเองอย่างนั้น แม้ว่าเธอจะเกิดมาในสภาพแวดล้อมที่ย่ำแย่ แต่ความรู้ การศึกษาเธอเสมอเทียบ ใครจะว่าไม่ได้ เธอเป็นเพื่อนคู่คิด เพื่อนร่วมเตียงที่ไม่ขาดตกบกพร่องในหน้าที่
เธอจะต้องได้แต่งงานกับสหรัฐ นฤเบศบดินทร์ ผู้ชายที่เพียบพร้อมไปด้วยรูปสมบัติ คุณสมบัติ ผู้ชายที่จะเปลี่ยนเธอจากอีเมย์เป็นคุณเมขลาได้อย่างเต็มภาคภูมิ
“มึงแน่ใจนะอีศรีว่าลูกมันกลับมาวันนี้”
นายบุญสุขที่วันนี้ยอมทิ้งขวดเหล้าแต่งตัวด้วยชุดที่เรียบร้อยที่สุดก็คือกางเกงแพรกับเสื้อเชิ้ตติดกระดุมทุกเม็ดจรดลำคอเอ่ยถาม มารศรีเองก็ไม่แพ้กัน ลงทุนขุดชุดสวยที่แขวนเอาไว้ในตู้มานานปีนับตั้งแต่ลูกโต ใบหน้าที่ไม่ค่อยได้มีสีสันวันนี้ก็แต่งเติมครบเซต เสียก็แต่ไม่ดูสะสวยยวนตาเหมือนเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว จึงดูออกจะแปลกตาไม่สมวัยไปบ้าง หลายสายตาจึงเหลียวมอง ทว่าเจ้าตัวกลับพออกพอใจ
‘ถึงอายุจะเลขสี่ เรทติ้งก็ยังดีอยู่’
“แน่สิวะก็นังนวลมันบอก มันเพิ่งคุยกันทางอินเทอร์เนตมาเมื่อวานนี้เอง” มารศรีออกเสียงทับศัพท์ได้ชัดแจ๋ว ถึงจะร่ำเรียนมาน้อย เรื่องเทคโนโลยีไม่ค่อยกระดิกกะใครเขาแต่ก็เคยขึ้นเตียงกับฝรั่งอยู่บ่อยๆ ถูกเช่าไปเป็นอาทิตย์ก็มี ดังนั้นเรื่องภาษาจึงดีกว่าบางคนที่จบปริญญามาเสียอีก
“คนตั้งเยอะ” นายบุญสุขกวาดสายตามองหา ผู้คนมากมายล้วนแต่งตัวหรูหราดูดี ในชีวิตก็เคยไปแต่หมอชิต ไอ้สนามบินแบบนี้ก็เป็นครั้งแรกที่ได้มาเหยียบ
ในขณะที่มารศรีส่ายหน้า เมื่อก่อนตอนที่สนามบินยังอยู่ดอนเมืองเธอขึ้นเครื่องเป็นว่าเล่น พูดแล้วก็ไม่อยากจะคุยทับถม ตอนนั้นไม่รู้อะไรดลใจเธอให้มาเอาคนอย่างบุญสุขเป็นผัว ทั้งจนทั้งขี้เมา รู้แบบนี้ไปเป็นเมียเก็บฝรั่งเสียก็ดี แต่คิดไปก็เท่านั้น เพราะตอนนี้ก็ผ่านมายี่สิบกว่าปี จะขายใครก็คงจะขายไม่ออก
“ก็เข้าไปข้างในก่อนซี่” มารศรีกระชับข้อมือเล็กของเด็กหญิงน้ำฟ้าในขณะที่เด็กชายแสนชัยเดินตามห่างๆ สายตาลอกแลกด้วยความตื่นเต้น นอกจากโรงเรียนแล้วก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหน
“แม่…หนูหิว” เด็กหญิงรั้งแขนเอาไว้ หน้าตาดูซึมๆ เพราะถูกปลุกแต่เช้าตรู่ และยังไม่มีอะไรตกถึงท้องจนถึงตอนนี้เกือบเที่ยงวัน
“อีนี่ก็หิวจริง เดี๋ยวสิวะ รอเจอพี่เขาก่อน เดี๋ยวเขาก็พาไปกินอะไรดีๆ แพงๆ เองนั่นแหละ” มารศรีรำคาญ ตาก็กวาดสายตามองหาลูกสาวคนสวยที่ไม่ได้เจอหน้าค่าตามาหลายปี
“แม่…นั่นใช่หรือเปล่า” เด็กชายแสนชัยชี้มือไปยังร่างสูงโปร่งของพี่สาวแต่ไม่ค่อยจะแน่ใจเท่าใดนัก แม้ตอนยังไม่ไปเมืองนอก นานๆ ทีเมขลาถึงจะยอมกลับบ้าน
“ไหนวะ” มารศรีมองตามแล้วตาก็เบิกกว้าง
“ไหนๆ ข้าดูด้วย” นายบุญสุขชะเง้อคอ ยักเย้ยักยันทั้งที่อายุยังไม่ถึงห้าสิบ เด็กชายมองเห็นเสี้ยวหน้าผู้เป็นพี่สาวชัดแล้วจึงกวักมือพร้อมตะโกนเรียก
“พี่เมย์ๆ ทางนี้ๆ”
เสียงเรียกคุ้นหูทำให้เมขลาหยุดชะงัก ดวงตาเขียนสีประณีตเบิกกว้าง หัวใจหล่นไปอยู่บนปลายเท้า ริมฝีปากเผยอค้างด้วยความตกใจ ก่อนรีบเข็นรถหนี อาศัยว่าคนเยอะเบียดบังสายตาออกไป
“เมย์ เดินช้าๆ สิเดี๋ยวก็ล้มหรอก” สหรัฐแปลกใจที่เห็นหญิงคนรักเดินลิ่วออกไปไม่เหลียวหลัง แม้พยายามเร่งฝีเท้าตามแล้วยังไม่ทัน
“อ้าว…มันไปโน่นแล้ว นังเมย์ แม่อยู่นี่” มารศรีเห็นลูกสาวเข็นกระเป๋าไปไม่หันมามองทางตัวเองก็ร้อนใจ กลัวลูกสาวจะไม่ยอมกลับบ้าน
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ต.ค. 2556, 23:10:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ต.ค. 2556, 23:10:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 2439
| << ตอนที่ 4 40% | ตอนที่ 4 100% >> |