ใต้ปีกรักสีเพลิง {นวนิยายชุด ความลับของผีเสื้อ สนพ.อรุณ}
สร้อยผีเสื้อสีเพลิงจากคนแปลกหน้า
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๑๓ (จบตอน)
‘หลับตาแล้วตั้งสมาธิให้มั่น อธิษฐานว่าคุณอยากเห็นภาพอะไร จากนั้นลืมตาขึ้น เพ่งมองเข้าไปในลูกแก้ว จินตนาการถึงภาพที่คุณอยากเห็น แค่นี้...ทำได้ไหม’ น้ำเสียงนุ่มนวลราวกำมะหยี่ย้ำคำหนักแน่น
‘ทำได้สิ แต่...ถ้าให้ฉันคิดภาพที่ฉันอยากเห็น แล้วมันจะเป็นการดูดวงยังไงล่ะ’ พรนางฟ้าย้อนถาม
‘ผมจะตอบให้ว่าภาพที่คุณคิดจะเป็นจริงหรือเปล่า’
‘ฉันคิดภาพอะไรก็ได้เหรอ’
‘ถูกต้องครับ ทุกเรื่องที่คุณต้องการ เอาละ เรามาเริ่มกันที่เรื่องงานดีไหมครับ’
พรนางฟ้าพยักหน้า ประคองลูกแก้วใสบรรจุน้ำและกุหลาบสีน้ำเงินไว้ในมือ แล้วหลับตาลงอย่างตั้งใจ
เมื่อลืมตาขึ้นและเพ่งมองเข้าไปในลูกแก้ว พรนางฟ้าก็เห็นภาพตัวเองนั่งอยู่ในห้องทำงานของสุภัทรชา เธอกดอินเตอร์คอมเรียก ‘ผู้ช่วยส่วนตัว’ ให้วิ่งหัวซุนเข้ามาในห้องแล้วตะคอก ‘แพนบอกกี่หนแล้วว่าให้เตรียมรายงานการประชุมครั้งก่อนมาวางไว้บนโต๊ะ แพนจะอ่านทวนก่อนเข้าประชุม สั่งหลายทีแล้ว ไม่รู้จักจำหรือไง เกรซนี่ ทำงานชุ่ยจริงๆ’
‘ขอประทานโทษจริงๆค่ะคุณแพน คราวหน้าเกรซจะระวังให้มากกว่านี้’
เพียงเห็นสีหน้าสำนึกผิดของผู้เป็นเพื่อน และท่าก้มหน้าเกรงกลัวคำตำหนิเหมือนหนูกลัวแมว พรนางฟ้าก็รู้สึกถึงรอยยินดีที่เต้นระริกอยู่ในเนื้อตัวแล้ว...
เธอยิ้มกว้าง ได้ยินเสียงตัวเองดังแว่วๆในมโนความคิด ‘ที่แฟรงค์จะเลื่อนขั้นให้เกรซน่ะ ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้วนะ เขาบอกว่าแพนเหมาะจะเป็นผู้อำนวยการของทีเอ็นเอสมากกว่า’
พรนางฟ้าไม่เคยรู้ตัวเลยว่าเธอจารจำทุกฉากทุกตอน และทุกรายละเอียดอันเคยเกิดขึ้นเจนหัวใจนัก ถ้อยคำประณาม คำตำหนิ สายตากดขี่ และสารพัดกิริยาที่สุภัทรชาเคยกระทำต่อเธอโลดระริกอยู่ในความทรงจำ
และวันนี้พรนางฟ้าเห็นมันเต้นเร่าอยู่ในลูกแก้วตรงหน้า แตกต่างกันตรงเธอคือผู้ดุด่าว่ากล่าว ส่วนคนที่ต้องรองรับความโกรธเกรี้ยวคือสุภัทรชา ช่างเป็นการสลับบทบาทที่ทำให้หัวใจของพรนางฟ้าปรีดาเหลือเกิน
‘ทีนี้...คุณค่อยๆหลับตาลงช้าๆนะครับ’ เสียงนุ่มที่ดังอยู่ไม่ไกล ทำให้พรนางฟ้าค่อยหรี่ตาลงทีละนิดจนปิดสนิทในที่สุด แม้ในความมืดภาพเหล่านั้นก็ยังคงโชนฉายอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
‘คำตอบของผมก็คือ...ทั้งหมดที่คุณเห็น จะเป็นจริงในไม่ช้า!’
พรนางฟ้าลืมตาโพลงทันควัน
“จริงหรือคะ” เสียงแหบพร่าที่ดังแทบไม่พ้นลำคอทำให้หญิงสาวสะดุ้ง กระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับลูบหน้าแรงๆด้วยอาการงงงวย “นี่เราฝันถึงตาหมอดูนั่นอีกแล้วเหรอเนี่ย”
อาการหนาวยะเยือกในอกทำให้พรนางฟ้ารีบเอื้อมไปหยิบสร้อยห้อยจี้ผีเสื้อมาสวมแล้วกดศิลาสีส้มจัดจ้าลงตรงกลางอกเช่นทุกครั้ง หญิงสาวเพิ่งสังเกตเห็นเมื่อไม่นานมานี้เองว่าทุกครั้งที่ทำเช่นนั้น เธอจะรู้สึกสงบและมั่นคงอย่างรวดเร็ว
พรนางฟ้าเหลือบดูนาฬิกาแล้วจึงถอดสร้อยวางไว้ข้างหัวเตียงเพื่อจัดการธุระส่วนตัว หลังจากหยิบเดรสสีดำยาวแค่เข่าพิมพ์ดอกชบาสีแสดเรียงจากบ่าด้านหนึ่งพันไปตามแนวเอวจนถึงชายกระโปรงมาสวมเรียบร้อย หญิงสาวก็หยิบสร้อยผีเสื้อมาสวมห้อยจี้ไว้ด้านนอกเช่นเคย
เมื่อแปรงผมและสวมแว่นสายตาเรียบร้อย พรนางฟ้าจึงเปิดกล่องเครื่องประดับเพื่อหยิบต่างหูเพชรคู่เก่งมาสวม ทว่า...เธอกลับไม่พบสิ่งที่ต้องการ วินาทีแรกคือความตกใจ แต่เมื่อไล่เรียงถึงเหตุการณ์ตลอดเมื่อวานทั้งวันที่ผ่านมา พรนางฟ้ารีบลุกไปดูที่โต๊ะรับแขกซึ่งเธอวางต่างหูไว้ และก็เป็นดังคาด...ว่างเปล่า!
หญิงสาวตวัดตามองไปยังโถใส่กุญแจห้องบนตู้รองเท้าข้างประตู แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาราวสิ้นแรง รอยยิ้มเศร้าพลันปรากฏวาบขึ้นบนใบหน้า พรนางฟ้ากะพริบตาปริบๆไล่ความรู้สึกอยากร้องไห้ออกอย่างยากเย็น เธอสูดหายใจเข้าลึกๆด้วยความผิดหวัง และเสียดาย...
“เราอุตส่าห์เชื่อว่าเขาเป็นพวกมีหลักการ ต่อต้านพวกวัตถุนิยม แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ต่างจากคนอื่นเลย ฉันเสียใจจริงๆที่หลงเชื่อใจคุณ...คิรินทร์!”
‘ทำได้สิ แต่...ถ้าให้ฉันคิดภาพที่ฉันอยากเห็น แล้วมันจะเป็นการดูดวงยังไงล่ะ’ พรนางฟ้าย้อนถาม
‘ผมจะตอบให้ว่าภาพที่คุณคิดจะเป็นจริงหรือเปล่า’
‘ฉันคิดภาพอะไรก็ได้เหรอ’
‘ถูกต้องครับ ทุกเรื่องที่คุณต้องการ เอาละ เรามาเริ่มกันที่เรื่องงานดีไหมครับ’
พรนางฟ้าพยักหน้า ประคองลูกแก้วใสบรรจุน้ำและกุหลาบสีน้ำเงินไว้ในมือ แล้วหลับตาลงอย่างตั้งใจ
เมื่อลืมตาขึ้นและเพ่งมองเข้าไปในลูกแก้ว พรนางฟ้าก็เห็นภาพตัวเองนั่งอยู่ในห้องทำงานของสุภัทรชา เธอกดอินเตอร์คอมเรียก ‘ผู้ช่วยส่วนตัว’ ให้วิ่งหัวซุนเข้ามาในห้องแล้วตะคอก ‘แพนบอกกี่หนแล้วว่าให้เตรียมรายงานการประชุมครั้งก่อนมาวางไว้บนโต๊ะ แพนจะอ่านทวนก่อนเข้าประชุม สั่งหลายทีแล้ว ไม่รู้จักจำหรือไง เกรซนี่ ทำงานชุ่ยจริงๆ’
‘ขอประทานโทษจริงๆค่ะคุณแพน คราวหน้าเกรซจะระวังให้มากกว่านี้’
เพียงเห็นสีหน้าสำนึกผิดของผู้เป็นเพื่อน และท่าก้มหน้าเกรงกลัวคำตำหนิเหมือนหนูกลัวแมว พรนางฟ้าก็รู้สึกถึงรอยยินดีที่เต้นระริกอยู่ในเนื้อตัวแล้ว...
เธอยิ้มกว้าง ได้ยินเสียงตัวเองดังแว่วๆในมโนความคิด ‘ที่แฟรงค์จะเลื่อนขั้นให้เกรซน่ะ ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้วนะ เขาบอกว่าแพนเหมาะจะเป็นผู้อำนวยการของทีเอ็นเอสมากกว่า’
พรนางฟ้าไม่เคยรู้ตัวเลยว่าเธอจารจำทุกฉากทุกตอน และทุกรายละเอียดอันเคยเกิดขึ้นเจนหัวใจนัก ถ้อยคำประณาม คำตำหนิ สายตากดขี่ และสารพัดกิริยาที่สุภัทรชาเคยกระทำต่อเธอโลดระริกอยู่ในความทรงจำ
และวันนี้พรนางฟ้าเห็นมันเต้นเร่าอยู่ในลูกแก้วตรงหน้า แตกต่างกันตรงเธอคือผู้ดุด่าว่ากล่าว ส่วนคนที่ต้องรองรับความโกรธเกรี้ยวคือสุภัทรชา ช่างเป็นการสลับบทบาทที่ทำให้หัวใจของพรนางฟ้าปรีดาเหลือเกิน
‘ทีนี้...คุณค่อยๆหลับตาลงช้าๆนะครับ’ เสียงนุ่มที่ดังอยู่ไม่ไกล ทำให้พรนางฟ้าค่อยหรี่ตาลงทีละนิดจนปิดสนิทในที่สุด แม้ในความมืดภาพเหล่านั้นก็ยังคงโชนฉายอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
‘คำตอบของผมก็คือ...ทั้งหมดที่คุณเห็น จะเป็นจริงในไม่ช้า!’
พรนางฟ้าลืมตาโพลงทันควัน
“จริงหรือคะ” เสียงแหบพร่าที่ดังแทบไม่พ้นลำคอทำให้หญิงสาวสะดุ้ง กระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับลูบหน้าแรงๆด้วยอาการงงงวย “นี่เราฝันถึงตาหมอดูนั่นอีกแล้วเหรอเนี่ย”
อาการหนาวยะเยือกในอกทำให้พรนางฟ้ารีบเอื้อมไปหยิบสร้อยห้อยจี้ผีเสื้อมาสวมแล้วกดศิลาสีส้มจัดจ้าลงตรงกลางอกเช่นทุกครั้ง หญิงสาวเพิ่งสังเกตเห็นเมื่อไม่นานมานี้เองว่าทุกครั้งที่ทำเช่นนั้น เธอจะรู้สึกสงบและมั่นคงอย่างรวดเร็ว
พรนางฟ้าเหลือบดูนาฬิกาแล้วจึงถอดสร้อยวางไว้ข้างหัวเตียงเพื่อจัดการธุระส่วนตัว หลังจากหยิบเดรสสีดำยาวแค่เข่าพิมพ์ดอกชบาสีแสดเรียงจากบ่าด้านหนึ่งพันไปตามแนวเอวจนถึงชายกระโปรงมาสวมเรียบร้อย หญิงสาวก็หยิบสร้อยผีเสื้อมาสวมห้อยจี้ไว้ด้านนอกเช่นเคย
เมื่อแปรงผมและสวมแว่นสายตาเรียบร้อย พรนางฟ้าจึงเปิดกล่องเครื่องประดับเพื่อหยิบต่างหูเพชรคู่เก่งมาสวม ทว่า...เธอกลับไม่พบสิ่งที่ต้องการ วินาทีแรกคือความตกใจ แต่เมื่อไล่เรียงถึงเหตุการณ์ตลอดเมื่อวานทั้งวันที่ผ่านมา พรนางฟ้ารีบลุกไปดูที่โต๊ะรับแขกซึ่งเธอวางต่างหูไว้ และก็เป็นดังคาด...ว่างเปล่า!
หญิงสาวตวัดตามองไปยังโถใส่กุญแจห้องบนตู้รองเท้าข้างประตู แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาราวสิ้นแรง รอยยิ้มเศร้าพลันปรากฏวาบขึ้นบนใบหน้า พรนางฟ้ากะพริบตาปริบๆไล่ความรู้สึกอยากร้องไห้ออกอย่างยากเย็น เธอสูดหายใจเข้าลึกๆด้วยความผิดหวัง และเสียดาย...
“เราอุตส่าห์เชื่อว่าเขาเป็นพวกมีหลักการ ต่อต้านพวกวัตถุนิยม แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ต่างจากคนอื่นเลย ฉันเสียใจจริงๆที่หลงเชื่อใจคุณ...คิรินทร์!”
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ก.ย. 2556, 02:53:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ก.ย. 2556, 02:53:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 1360
| << ตอนที่ ๑๓ (ครึ่งแรก) | ตอนที่ ๑๔ (ครึ่งแรก) >> |
ree 27 ก.ย. 2556, 04:40:31 น.
ทำไมรู้สึกว่าสั้นจัง สงสัยอินจัด อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
ทำไมรู้สึกว่าสั้นจัง สงสัยอินจัด อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
นักอ่านเหนียวหนึบ 27 ก.ย. 2556, 11:04:01 น.
นี่สินะ จุดพลิกผัน ตกลงใครเอาต่างหูไป อิตาหมอดูรึป่าว!!!
นี่สินะ จุดพลิกผัน ตกลงใครเอาต่างหูไป อิตาหมอดูรึป่าว!!!
ketza 27 ก.ย. 2556, 13:30:34 น.
ลุ้นๆๆต่อไปเรีื่อยๆ
ลุ้นๆๆต่อไปเรีื่อยๆ
จิรารัตน์ 27 ก.ย. 2556, 19:19:35 น.
ทำไมฝันแบบนั้นล่ะ จิน่ากลัวแล้วนะเนี่ย
ทำไมฝันแบบนั้นล่ะ จิน่ากลัวแล้วนะเนี่ย
Sukhumvit66 28 ก.ย. 2556, 00:08:00 น.
ทำไมแพนคิดแบบนี้ล่ะ สืบให้แน่ใจก่อนซิ
ทำไมแพนคิดแบบนี้ล่ะ สืบให้แน่ใจก่อนซิ
พันธุ์แตงกวา 28 ก.ย. 2556, 07:37:41 น.
อ้าว! หายไปได้อย่างไรกัน
อ้าว! หายไปได้อย่างไรกัน