ใต้ปีกรักสีเพลิง {นวนิยายชุด ความลับของผีเสื้อ สนพ.อรุณ}
สร้อยผีเสื้อสีเพลิงจากคนแปลกหน้า
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๑๔ (ครึ่งแรก)
พรนางฟ้าหางานทำแทบไม่หยุดเลยตลอดช่วงเช้าวันนั้น เธอไม่ปล่อยให้ตัวเองว่างเพราะไม่อยากฟุ้งซ่าน หรือนึกถึงเรื่องราวหดหู่ที่ทำให้รู้สึกผิดหวังอีก หญิงสาวหยิบเอกสารจากถาดออกมาอ่านทีละฉบับลงชื่อตามหน้าที่ จากนั้นกดปุ่มเรียกญาดา เพียงครู่เดียวหญิงสาวอีกคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู “ฉันเซ็นเอกสารอนุมัติพวกนี้แล้วนะ เดี๋ยวดาส่งต่อไปดำเนินการได้เลย อ้อ...แล้วบันทึกการประชุมที่สั่งไว้ล่ะ ประชุมเสร็จไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ ต้องรอเมื่อไหร่ฉันถึงจะได้เห็น”
“ขอโทษค่ะคุณแพน” ญาดาละล่ำละลักอธิบาย “ดาพิมพ์บันทึกการประชุมเสร็จแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าคุณแพนสั่งให้ส่งเมลให้ทั้งแผนก หรือแค่ส่งให้คุณแพนคนเดียว เลยยังไม่ได้ส่งน่ะค่ะ”
“มัวแต่ใจลอยอยู่ละสิ เวลาประชุมก็นั่งอัพเฟสบุ๊ก แชทไลน์ นึกว่าฉันไม่รู้เหรอ” พรนางฟ้าตอกหน้าตรงๆ “ส่งเมลให้พนักงานทุกคนในแผนก ทุกคนควรทบทวนมาตรการการทำงานระบบใหม่ให้เข้าใจและขึ้นใจ จะได้ไม่ทำผิดพลาดอีก ฉันไม่ชอบความผิดพลาด”
“ค่ะ” ญาดารับคำเสียงอ่อย สีหน้าหวาดหวั่นบอกความยำเกรงที่มีต่อผู้อำนวยการคนใหม่ และพรนางฟ้าก็ชอบใจที่เห็นเช่นนั้นด้วย!
พรนางฟ้าคอยจนอีกฝ่ายออกจากห้องไปแล้ว จึงลงมือตอบจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ต่อโดยอัตโนมัติราวกับการทำงานของเครื่องจักร ไม่นานเธอก็ยิ้มสมใจ เมื่ออ่านอีเมลฉบับหนึ่งและพบความผิดพลาดของสุภัทรชาเข้า มือบอบบางช้อนชูจี้ห้อยคอขึ้นเพื่อรวบรวมกำลังใจเตรียมตัวสำหรับเปิดฉาก ‘อบรม’ อดีตเจ้านาย
ทว่ารอยขีดสีแดงที่ปรากฏบนปีกด้านหนึ่งของผีเสื้อก็ทำให้เธอแปลกใจ ครั้งแรกที่ได้มา หินสีเพลิงเนียนเรียบแทบไร้ตำหนิแทรกในเนื้อศิลา มีเพียงขีดสีแดงสั้นกว่าหัวเข็มอยู่เท่านั้น
พรนางฟ้าลูบปลายนิ้วลงบนรอยนั้น ก็พบว่ามันเรียบลื่น ไม่มีวี่แววว่าเป็นการปริร้าวแต่ประการใด มองเผินๆคล้ายเป็นเส้นเลือดที่ซ่อนเร้นอยู่ใต้หินอย่างไรอย่างนั้น!
หญิงสาวหมดความสนใจกับตำหนิบนจี้อีกต่อไป เธอกดมันแนบอกแล้วปล่อยมือ เรียกสายภายในไปยังห้องทำงานของสุภัทรชาด้วยสายตาหมายมาด “มาพบเราที่ห้องหน่อยเกรซ เอาเอกสารประกอบการยื่นซองเอ็ดดูเทนเม้นต์คอมเพลกซ์ติดมาด้วย เร็วๆนะ เรารีบ!”
สีหน้าหวาดหวั่นของเพื่อนทำให้เธอสมใจ กาลครั้งหนึ่งเธอเคยอกสั่นขวัญแขวนทุกครั้งที่ถูกเรียกพบ สุภัทรชาเคยทรมานเธอเล่นๆด้วยการให้มานั่งเผชิญหน้ากันเงียบๆ ไม่ยอมเอ่ยอะไรสักทีอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง เธอสติแตกใช้เวลาสามสิบนาทีนั้นนึกทบทวนย้อนหลังถึงงานทุกชิ้นเพื่อมองหาข้อบกพร่องแทบจะประสาทเสีย แต่แล้วสุดท้ายสุภัทรชาก็มิได้ตำหนิอะไร นอกจากมอบหมายงานใหม่ให้ ซึ่งเธอก็รีบกุลีกุจอทำอย่างหัวซุกหัวซุน
เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าเพื่อนทำสงครามจิตวิทยา หลอกให้เธอกังวลกระวนกระวาย เมื่อได้รับมอบหมายงานใหม่ก็จะทำถวายหัว เพื่อกลบเกลื่อนและชดเชยความผิด ทั้งที่จริงแล้วไม่มีความผิดใดสักนิด อุบายทั้งนั้น!
มาวันนี้เมื่อโอกาสเป็นของเธอบ้าง พรนางฟ้าจึงไม่หยุดคิดเลยที่จะทำแบบที่เคยโดนกระทำ เพื่อให้สุภัทรชารู้ซึ้งถึงรสชาติของความกดดันดังที่เธอเคยพบเจอ และกับคนอย่างสุภัทรชา ไม่ต้องรอถึงสามสิบนาทีหรอก แค่ห้านาที ไฮโซสาวผู้ทำงานเองไม่เป็นสักนิดก็แทบคลั่งแล้ว เจ้าตัวโพล่งขึ้นกลางคัน ระหว่างที่พรนางฟ้าแสร้งพิมพ์อีเมลโดยไม่แยแสอีกฝ่าย “แพนมีอะไรจะพูดก็ว่ามาเลยดีกว่า”
“ใจร้อนจังเลยเพื่อนฉัน อดทนนิดๆหน่อยๆไม่ได้เลยหรือ ทีเมื่อก่อนเกรซเรียกเรามานั่งดูเกรซทำงานเป็นครึ่งค่อนชั่วโมง เรายังไม่พูดอะไรสักคำเลยนะ”
“นี่แพนจงใจแกล้งเรา จะแก้แค้นที่เราเคยทำอย่างนั้นกับแพนเหรอ” สุภัทรชาหน้าซีด
“ไม่ได้แกล้ง แค่สอนให้เกรซรู้เท่านั้นเองว่าอย่าทำแบบนี้กับใครอีก” พรนางฟ้าไม่รู้ตัวสักนิดว่าขณะเอ่ยประโยคนั้น ดวงตาเธอวาวโรจน์บอกความสะใจ ขณะริมฝีปากเหยียดกว้างหมิ่นหยามชัดเจน
“แพนปรึกษากับแฟรงค์แล้ว เห็นว่างานเอ็ดดูเทนเม้นต์คอมเพลกซ์เป็นงานใหญ่ ไม่อยากให้เกรซเสียเวลาทำซ้ำซ้อน เพราะฉะนั้นเดี๋ยวทิ้งแฟ้มของเกรซไว้ที่นี่เลย เราจะเป็นคนทำส่วนที่เหลือเอง”
“แต่เกรซทำมาจนเกือบเสร็จแล้วนี่ แพนทำแบบนี้แปลว่าจะแย่งผลงานเกรซไปดื้อๆน่ะสิ”
“เกรซน่ะเหรอทำเอง” พรนางฟ้าทำเสียงสูง “คิดว่าแพนไม่รู้หรือไงที่เกรซให้ญาดากับพวกในแผนกวาดผังออกแบบแล้วก็ตีความสเป็คอุปกรณ์ให้น่ะ”
คนถูกจับได้หน้าเผือดอีกคำรบเพราะจนคำอธิบาย
“ออกไปได้ละ” พรนางฟ้าไล่ไม่ไว้หน้า
“ให้เกรซทำงานนี้ด้วยเถอะนะแพน” สุภัทรชาละล่ำละลัก “เกรซอยากได้ผลงานบ้าง นะแพนนะ”
“ถ้าแพนพิจารณาว่าเกรซควรได้ชื่อร่วมในโครงการไหน แพนจะจัดการให้เอง เกรซไม่ต้องมายื่นข้อเสนอหรอก” พรนางฟ้ายกประโยคเดียวกับที่เพื่อนเคยตอกหน้าใส่มาพูดซ้ำโดยไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่คำเดียว สีหน้าเธอแต้มยิ้มเหี้ยมเกรียมเมื่อถามต่อ “ทีนี้เกรซก็คงเข้าใจความรู้สึกของคนที่ถูกแย่งผลงานแล้วใช่ไหม”
อีกฝ่ายผงะ ไม่สามารถหาคำโต้แย้งใดมาอธิบายได้ พรนางฟ้าเหยียดยิ้มไม่ปิดบังความเกลียดชัง ก่อนตัดสินใจเอ่ยถึงเรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจเธอมาตลอดนับตั้งแต่วันที่ไปร่วมงานเลี้ยงรุ่น
“เสียดายที่เกรซไม่ไปงานเลี้ยงรุ่น ใครๆก็ถามถึง โดยเฉพาะอาจารย์” หญิงสาวเอื้อมไปคว้าข้อมือเพื่อนกำแน่น ย้ำทีละคำช้าๆ “อาจารย์บ่นถึงรายงานฉบับสุดท้ายที่เกรซทำด้วยนะ ท่านว่ามันน่าประทับใจมาก”
“พะ...พะ...แพนหมายความว่ายังไง” สุภัทรชาตื่นตระหนก ดวงตาที่เคยตวัดมองผู้อื่นประเมินความต่ำต้อย เหลือกลานด้วยความหวาดกลัว
“ก็...อาจารย์ท่านประทับใจไง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เราทวนรายละเอียดในรายงานให้ท่านฟังได้ทุกข้อเลย อาจารย์ยังฝากมาชมเลย ว่าเกรซ ‘เก่ง’ มาก” พรนางฟ้าย้ำเสียงหนักที่บางคำ บีบมือแน่น ขณะดวงตาหมิ่นแคลน “ผลการเรียนวิชานั้นเปลี่ยนชีวิตเราไปหมด เราโทษตัวเองทุกวัน กลัวการตัดสินใจ ไม่กล้าทำอะไรนอกกรอบ ทั้งหมดนั่นก็เพราะรายงานวิชานั้นฉบับเดียว! มันทำให้เราไม่เคยเชื่อมั่นในตัวเองอีกเลย”
“ขอโทษ! เกรซไม่คิดว่ามันจะเลวร้ายขนาดนั้น เกรซแค่...ก็แพนไม่ทำรายงานให้ เกรซไม่รู้จะเอาอะไรไปส่ง แพนก็รู้ว่าถ้าเกรซสอบตก แม่ต้องไม่พอใจแน่ๆ เกรซถึงได้...สลับรายงานกับแพน อย่าโกรธเกรซเลยนะ”
พรนางฟ้าหยัน “เรื่องในอดีตย้อนเวลากลับไปแก้ไขไม่ได้ เราไม่โกรธหรอก แต่เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นนี่สิ ถ้าเธอโดนเข้าบ้าง ก็อย่าโกรธเราละกัน เกรซก็รู้ว่าเราทำงานพลาดไม่ได้ เพราะแฟรงค์ต้องไม่พอใจแน่”
“แพน! แพนจะทำอะไร จะเอาผลงานเราไปใส่ชื่อตัวเองทั้งหมดเหรอ”
ผู้อำนวยการสาวหัวเราะร่วนดุจได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลก เธอปล่อยมือเพื่อน แล้วลุกขึ้นยืนเท้ามือลงบนโต๊ะ โน้มตัวมาเบื้องหน้าเล็กน้อยขณะส่ายหน้า “งานของเกรซมันดีไม่พอที่จะให้ใครเอาไปแอบอ้างทั้งนั้นแหละ ขืนเอางานของเกรซมาสวมชื่อเรา แฟรงค์คงคิดว่าเราทำงานห่วยสิ้นดี!”
“พูดเกินไปแล้วนะแพน ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน แถมยังเคยเป็นเจ้านายของแพนด้วย ให้เกียรติกันบ้าง”
“เราให้เกียรติเฉพาะคนที่มีเกียรติเท่านั้น คนที่หักหลังเพื่อนสนิทไม่ควรได้รับเกียรติอะไรทั้งนั้น"
เงาสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งทาบทับตรงกรอบประตูขัดจังหวะการพูดคุยของสองสาว พรนางฟ้าหันขวับไปมองด้วยความตกใจ ครางเรียกชื่อผู้มาใหม่เสียงอ่อย “พี่พัทธ์ บริษัททีเอ็นเอสมีระบบรักษาความปลอดภัย พี่ถือวิสาสะเข้านอกออกในพื้นที่หวงห้ามตามใจชอบแบบนี้ไม่ได้นะคะ”
รอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าชายหนุ่มยังไม่เสียดแทงหัวใจเธอมากเท่าท่าทางที่เขาก้าวเข้ามารั้งต้นแขนสุภัทรชาให้ลุกขึ้นอย่างทะนุถนอม พร้อมทั้งเอ่ย “ฟังเรื่องที่เป็นมลภาวะทางหูมานานแล้ว เกรซกลับไปที่ห้องทำงานส่วนตัวดีกว่า พี่จะไปเป็นเพื่อน”
พัทธ์ธนัยทำเหมือนเธอเป็นเพียงอากาศธาตุเท่านั้น และนั่นทำให้พรนางฟ้ายิ่งโกรธจัด “แพนยังสั่งงานลูกน้องไม่เสร็จ พี่พัทธ์ไม่ควรเสียมารยาทแบบนี้นะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่พัทธ์ เกรซรับได้ ในฐานะลูกน้อง ถ้าแพนจะสั่งงานต่อ เกรซก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธหรอกค่ะ” สุภัทรชาออดเสียงเศร้า พร้อมกับกอดแขนแฟนหนุ่ม ซบหน้ากับต้นแขนเขาราวกับหมดเรี่ยวแรง
เมื่อพรนางฟ้าปรายตาไปมอง ก็พบว่าฝ่ายนั้นกำลังตีหน้าเศร้า หน้าตาอย่างนี้ สุภัทรชาเคยทำแหย่เล่นๆกับเธอขำคนอื่นมานักต่อนัก มีหรือวันนี้เธอจะดูไม่ออกว่ามันเป็นมารยาทั้งนั้น! “ตอแหล! เลิกเล่นละครเสแสร้งเถอะเกรซ ไม่มีใครโง่หลงเชื่อมารยาของเธอหรอกนะ” พรนางฟ้าโมโหเดือดอุทานตามความคิดในใจ
“แพนนั่นแหละพอได้แล้ว” พัทธ์ธนัยเอ่ยราบเรียบ ดวงตาที่กวาดมองเจ้าของห้องตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าบอกความผิดหวัง “พี่ยอมรับนะว่าบางครั้งเกรซก็เข้มงวดกับแพนเกินไปบ้าง แต่พี่ก็ชื่นชมแพนอยู่เสมอว่ามีความเป็นผู้ใหญ่ ทำงานอย่างมืออาชีพ เพราะไม่เคยเก็บเรื่องพวกนั้นมาเป็นอารมณ์เลย มาวันนี้พี่ถึงรู้ว่ามองแพนในแง่ดีเกินไป ความจริงแล้วแพนเจ็บแค้นและจำเรื่องพวกนั้นไว้ รอเวลาแก้แค้นเอาคืนจากเกรซมาโดยตลอด และเมื่อสบโอกาส แพนก็ไม่พลาดด้วย”
พรนางฟ้าตะลึงจนสมองว่างเปล่าไปหลายวินาที ครั้นจะแก้ตัวก็ช้ากว่าพัทธ์ธนัยที่เอ่ยต่อ “พี่ไม่แปลกใจเลย อำนาจมันทำให้คนเปลี่ยนไปจริงๆ”
“พี่พัทธ์ก็เข้าข้างเกรซตามเคยนั่นแหละ อย่ามาบอกว่าพี่ยุติธรรมเลย ทีตอนแพนถูกเกรซกลั่นแกล้ง พี่คอยแต่อือออไปกับเกรซ ไม่เคยห้ามเคยปรามเกรซสักครั้ง พอวันนี้กลับมากล่าวหาว่าแพนบ้าอำนาจ ในเมื่อไม่เคยมีใครยุติธรรมกับแพน แล้วทำไมแพนต้องยุติธรรมกับคนอื่นด้วย”
พัทธ์ธนัยส่ายหน้า “ผิดแล้วละแพน ถ้าเรารู้ว่าคนอื่นทำผิด ไม่ได้หมายความว่ายามเราทำด้วยแล้วความผิดนั้นจะเปลี่ยนไป มันก็ผิดเหมือนกันนั่นแหละ อาจผิดมากกว่าด้วยซ้ำ เพราะเราทำทั้งที่รู้แก่ใจอยู่แล้ว แค่เวลาไม่ถึงเดือนที่เป็นผู้อำนวยการ...” เขาชี้เครื่องแต่งกายของหญิงสาว “แพนพยายามเลียนแบบเกรซทุกอย่าง ทั้งวิธีการเป็นเจ้านาย วิธีการทำงาน ไปจนถึงวิธีการแต่งตัว อีกหน่อยคนที่นี่คงจะเห็นเกรซคนที่สองมั้ง”
พรนางฟ้าก้มลงมองเสื้อผ้าที่ตนสวมอยู่ด้วยความตระหนก “ไม่จริง เราไม่ได้เลียนแบบเกรซสักหน่อย”
“จะหลอกตัวเองก็หลอกไป แต่แพนหลอกสายตาคนรอบข้างไม่ได้หรอก” พัทธ์ธนัยเตือนสติ “แพนอาจหลงระเริงกับตำแหน่งใหม่จนลืมตัว แต่พี่อยากเตือนแพนไว้ บางครั้งความเป็นเพื่อนก็สำคัญกว่าความสำเร็จที่เดียวดาย อย่ารอจนสายเกินไปล่ะ เพราะแพนอาจไม่มีโอกาสแก้ตัวก็ได้”
สุภัทรชากอดแขนพัทธ์ธนัย ซุกหน้ากับบ่าเขาอย่างออดอ้อน น้ำเสียงทอดระโหยอ่อนแอเต็มประดา “ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดหรอกค่ะพี่พัทธ์ แพนไม่เหมือนเดิมแล้ว เขาคงไม่อยากเป็นเพื่อนกับเกรซแล้ว”
“เลิกเล่นละครหลอกลวงได้ละสุภัทรชา” พรนางฟ้าตะโกนราวขาดสติ โกรธและหงุดหงิดที่ถูกปั่นหัว
พัทธ์ธนัยส่ายหน้า ทำเสียงอ่อนโยนแฝงรอยขอร้อง “กลับมาเป็นแพนที่อ่อนโยนคนเดิมเถอะนะ”
พรนางฟ้าเชิดหน้า “ใครดีมาเราดีตอบ เคยได้ยินไหมคะ”
“แพนเคยน่ารักกว่านี้ และพี่ก็ชอบแพนคนเก่าด้วย แต่...” แววตาพัทธ์ธนัยโรยแสง เขาทำท่าจะเอ่ยบางสิ่ง แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้า ถอนใจยาว แล้วประคองสุภัทรชาออกจากห้องไปในที่สุด
“พี่พัทธ์บ้า! ถูกหลอกขนาดนั้นแล้วก็ยังปลอบโยนกันเข้าไป เห็นกันอยู่ว่าเกรซทำมารยา แค่โดนเอ็ด ทำไมต้องทำท่าไม่มีแรงจะเป็นจะตายซะโอเวอร์ โอ๊ย! เราเกลียดเกรซที่สุด” พรนางฟ้ากระแทกตัวลงนั่งด้วยความโกรธ ทว่าน้ำตากลับรินลงมาช้าๆ ขณะพึมพำ
“นี่จะไม่มีใครเข้าข้างเราเลย ไม่มีใครที่เราไว้ใจได้เลยจริงๆเหรอ”
“ขอโทษค่ะคุณแพน” ญาดาละล่ำละลักอธิบาย “ดาพิมพ์บันทึกการประชุมเสร็จแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าคุณแพนสั่งให้ส่งเมลให้ทั้งแผนก หรือแค่ส่งให้คุณแพนคนเดียว เลยยังไม่ได้ส่งน่ะค่ะ”
“มัวแต่ใจลอยอยู่ละสิ เวลาประชุมก็นั่งอัพเฟสบุ๊ก แชทไลน์ นึกว่าฉันไม่รู้เหรอ” พรนางฟ้าตอกหน้าตรงๆ “ส่งเมลให้พนักงานทุกคนในแผนก ทุกคนควรทบทวนมาตรการการทำงานระบบใหม่ให้เข้าใจและขึ้นใจ จะได้ไม่ทำผิดพลาดอีก ฉันไม่ชอบความผิดพลาด”
“ค่ะ” ญาดารับคำเสียงอ่อย สีหน้าหวาดหวั่นบอกความยำเกรงที่มีต่อผู้อำนวยการคนใหม่ และพรนางฟ้าก็ชอบใจที่เห็นเช่นนั้นด้วย!
พรนางฟ้าคอยจนอีกฝ่ายออกจากห้องไปแล้ว จึงลงมือตอบจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ต่อโดยอัตโนมัติราวกับการทำงานของเครื่องจักร ไม่นานเธอก็ยิ้มสมใจ เมื่ออ่านอีเมลฉบับหนึ่งและพบความผิดพลาดของสุภัทรชาเข้า มือบอบบางช้อนชูจี้ห้อยคอขึ้นเพื่อรวบรวมกำลังใจเตรียมตัวสำหรับเปิดฉาก ‘อบรม’ อดีตเจ้านาย
ทว่ารอยขีดสีแดงที่ปรากฏบนปีกด้านหนึ่งของผีเสื้อก็ทำให้เธอแปลกใจ ครั้งแรกที่ได้มา หินสีเพลิงเนียนเรียบแทบไร้ตำหนิแทรกในเนื้อศิลา มีเพียงขีดสีแดงสั้นกว่าหัวเข็มอยู่เท่านั้น
พรนางฟ้าลูบปลายนิ้วลงบนรอยนั้น ก็พบว่ามันเรียบลื่น ไม่มีวี่แววว่าเป็นการปริร้าวแต่ประการใด มองเผินๆคล้ายเป็นเส้นเลือดที่ซ่อนเร้นอยู่ใต้หินอย่างไรอย่างนั้น!
หญิงสาวหมดความสนใจกับตำหนิบนจี้อีกต่อไป เธอกดมันแนบอกแล้วปล่อยมือ เรียกสายภายในไปยังห้องทำงานของสุภัทรชาด้วยสายตาหมายมาด “มาพบเราที่ห้องหน่อยเกรซ เอาเอกสารประกอบการยื่นซองเอ็ดดูเทนเม้นต์คอมเพลกซ์ติดมาด้วย เร็วๆนะ เรารีบ!”
สีหน้าหวาดหวั่นของเพื่อนทำให้เธอสมใจ กาลครั้งหนึ่งเธอเคยอกสั่นขวัญแขวนทุกครั้งที่ถูกเรียกพบ สุภัทรชาเคยทรมานเธอเล่นๆด้วยการให้มานั่งเผชิญหน้ากันเงียบๆ ไม่ยอมเอ่ยอะไรสักทีอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง เธอสติแตกใช้เวลาสามสิบนาทีนั้นนึกทบทวนย้อนหลังถึงงานทุกชิ้นเพื่อมองหาข้อบกพร่องแทบจะประสาทเสีย แต่แล้วสุดท้ายสุภัทรชาก็มิได้ตำหนิอะไร นอกจากมอบหมายงานใหม่ให้ ซึ่งเธอก็รีบกุลีกุจอทำอย่างหัวซุกหัวซุน
เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าเพื่อนทำสงครามจิตวิทยา หลอกให้เธอกังวลกระวนกระวาย เมื่อได้รับมอบหมายงานใหม่ก็จะทำถวายหัว เพื่อกลบเกลื่อนและชดเชยความผิด ทั้งที่จริงแล้วไม่มีความผิดใดสักนิด อุบายทั้งนั้น!
มาวันนี้เมื่อโอกาสเป็นของเธอบ้าง พรนางฟ้าจึงไม่หยุดคิดเลยที่จะทำแบบที่เคยโดนกระทำ เพื่อให้สุภัทรชารู้ซึ้งถึงรสชาติของความกดดันดังที่เธอเคยพบเจอ และกับคนอย่างสุภัทรชา ไม่ต้องรอถึงสามสิบนาทีหรอก แค่ห้านาที ไฮโซสาวผู้ทำงานเองไม่เป็นสักนิดก็แทบคลั่งแล้ว เจ้าตัวโพล่งขึ้นกลางคัน ระหว่างที่พรนางฟ้าแสร้งพิมพ์อีเมลโดยไม่แยแสอีกฝ่าย “แพนมีอะไรจะพูดก็ว่ามาเลยดีกว่า”
“ใจร้อนจังเลยเพื่อนฉัน อดทนนิดๆหน่อยๆไม่ได้เลยหรือ ทีเมื่อก่อนเกรซเรียกเรามานั่งดูเกรซทำงานเป็นครึ่งค่อนชั่วโมง เรายังไม่พูดอะไรสักคำเลยนะ”
“นี่แพนจงใจแกล้งเรา จะแก้แค้นที่เราเคยทำอย่างนั้นกับแพนเหรอ” สุภัทรชาหน้าซีด
“ไม่ได้แกล้ง แค่สอนให้เกรซรู้เท่านั้นเองว่าอย่าทำแบบนี้กับใครอีก” พรนางฟ้าไม่รู้ตัวสักนิดว่าขณะเอ่ยประโยคนั้น ดวงตาเธอวาวโรจน์บอกความสะใจ ขณะริมฝีปากเหยียดกว้างหมิ่นหยามชัดเจน
“แพนปรึกษากับแฟรงค์แล้ว เห็นว่างานเอ็ดดูเทนเม้นต์คอมเพลกซ์เป็นงานใหญ่ ไม่อยากให้เกรซเสียเวลาทำซ้ำซ้อน เพราะฉะนั้นเดี๋ยวทิ้งแฟ้มของเกรซไว้ที่นี่เลย เราจะเป็นคนทำส่วนที่เหลือเอง”
“แต่เกรซทำมาจนเกือบเสร็จแล้วนี่ แพนทำแบบนี้แปลว่าจะแย่งผลงานเกรซไปดื้อๆน่ะสิ”
“เกรซน่ะเหรอทำเอง” พรนางฟ้าทำเสียงสูง “คิดว่าแพนไม่รู้หรือไงที่เกรซให้ญาดากับพวกในแผนกวาดผังออกแบบแล้วก็ตีความสเป็คอุปกรณ์ให้น่ะ”
คนถูกจับได้หน้าเผือดอีกคำรบเพราะจนคำอธิบาย
“ออกไปได้ละ” พรนางฟ้าไล่ไม่ไว้หน้า
“ให้เกรซทำงานนี้ด้วยเถอะนะแพน” สุภัทรชาละล่ำละลัก “เกรซอยากได้ผลงานบ้าง นะแพนนะ”
“ถ้าแพนพิจารณาว่าเกรซควรได้ชื่อร่วมในโครงการไหน แพนจะจัดการให้เอง เกรซไม่ต้องมายื่นข้อเสนอหรอก” พรนางฟ้ายกประโยคเดียวกับที่เพื่อนเคยตอกหน้าใส่มาพูดซ้ำโดยไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่คำเดียว สีหน้าเธอแต้มยิ้มเหี้ยมเกรียมเมื่อถามต่อ “ทีนี้เกรซก็คงเข้าใจความรู้สึกของคนที่ถูกแย่งผลงานแล้วใช่ไหม”
อีกฝ่ายผงะ ไม่สามารถหาคำโต้แย้งใดมาอธิบายได้ พรนางฟ้าเหยียดยิ้มไม่ปิดบังความเกลียดชัง ก่อนตัดสินใจเอ่ยถึงเรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจเธอมาตลอดนับตั้งแต่วันที่ไปร่วมงานเลี้ยงรุ่น
“เสียดายที่เกรซไม่ไปงานเลี้ยงรุ่น ใครๆก็ถามถึง โดยเฉพาะอาจารย์” หญิงสาวเอื้อมไปคว้าข้อมือเพื่อนกำแน่น ย้ำทีละคำช้าๆ “อาจารย์บ่นถึงรายงานฉบับสุดท้ายที่เกรซทำด้วยนะ ท่านว่ามันน่าประทับใจมาก”
“พะ...พะ...แพนหมายความว่ายังไง” สุภัทรชาตื่นตระหนก ดวงตาที่เคยตวัดมองผู้อื่นประเมินความต่ำต้อย เหลือกลานด้วยความหวาดกลัว
“ก็...อาจารย์ท่านประทับใจไง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เราทวนรายละเอียดในรายงานให้ท่านฟังได้ทุกข้อเลย อาจารย์ยังฝากมาชมเลย ว่าเกรซ ‘เก่ง’ มาก” พรนางฟ้าย้ำเสียงหนักที่บางคำ บีบมือแน่น ขณะดวงตาหมิ่นแคลน “ผลการเรียนวิชานั้นเปลี่ยนชีวิตเราไปหมด เราโทษตัวเองทุกวัน กลัวการตัดสินใจ ไม่กล้าทำอะไรนอกกรอบ ทั้งหมดนั่นก็เพราะรายงานวิชานั้นฉบับเดียว! มันทำให้เราไม่เคยเชื่อมั่นในตัวเองอีกเลย”
“ขอโทษ! เกรซไม่คิดว่ามันจะเลวร้ายขนาดนั้น เกรซแค่...ก็แพนไม่ทำรายงานให้ เกรซไม่รู้จะเอาอะไรไปส่ง แพนก็รู้ว่าถ้าเกรซสอบตก แม่ต้องไม่พอใจแน่ๆ เกรซถึงได้...สลับรายงานกับแพน อย่าโกรธเกรซเลยนะ”
พรนางฟ้าหยัน “เรื่องในอดีตย้อนเวลากลับไปแก้ไขไม่ได้ เราไม่โกรธหรอก แต่เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นนี่สิ ถ้าเธอโดนเข้าบ้าง ก็อย่าโกรธเราละกัน เกรซก็รู้ว่าเราทำงานพลาดไม่ได้ เพราะแฟรงค์ต้องไม่พอใจแน่”
“แพน! แพนจะทำอะไร จะเอาผลงานเราไปใส่ชื่อตัวเองทั้งหมดเหรอ”
ผู้อำนวยการสาวหัวเราะร่วนดุจได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลก เธอปล่อยมือเพื่อน แล้วลุกขึ้นยืนเท้ามือลงบนโต๊ะ โน้มตัวมาเบื้องหน้าเล็กน้อยขณะส่ายหน้า “งานของเกรซมันดีไม่พอที่จะให้ใครเอาไปแอบอ้างทั้งนั้นแหละ ขืนเอางานของเกรซมาสวมชื่อเรา แฟรงค์คงคิดว่าเราทำงานห่วยสิ้นดี!”
“พูดเกินไปแล้วนะแพน ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน แถมยังเคยเป็นเจ้านายของแพนด้วย ให้เกียรติกันบ้าง”
“เราให้เกียรติเฉพาะคนที่มีเกียรติเท่านั้น คนที่หักหลังเพื่อนสนิทไม่ควรได้รับเกียรติอะไรทั้งนั้น"
เงาสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งทาบทับตรงกรอบประตูขัดจังหวะการพูดคุยของสองสาว พรนางฟ้าหันขวับไปมองด้วยความตกใจ ครางเรียกชื่อผู้มาใหม่เสียงอ่อย “พี่พัทธ์ บริษัททีเอ็นเอสมีระบบรักษาความปลอดภัย พี่ถือวิสาสะเข้านอกออกในพื้นที่หวงห้ามตามใจชอบแบบนี้ไม่ได้นะคะ”
รอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าชายหนุ่มยังไม่เสียดแทงหัวใจเธอมากเท่าท่าทางที่เขาก้าวเข้ามารั้งต้นแขนสุภัทรชาให้ลุกขึ้นอย่างทะนุถนอม พร้อมทั้งเอ่ย “ฟังเรื่องที่เป็นมลภาวะทางหูมานานแล้ว เกรซกลับไปที่ห้องทำงานส่วนตัวดีกว่า พี่จะไปเป็นเพื่อน”
พัทธ์ธนัยทำเหมือนเธอเป็นเพียงอากาศธาตุเท่านั้น และนั่นทำให้พรนางฟ้ายิ่งโกรธจัด “แพนยังสั่งงานลูกน้องไม่เสร็จ พี่พัทธ์ไม่ควรเสียมารยาทแบบนี้นะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่พัทธ์ เกรซรับได้ ในฐานะลูกน้อง ถ้าแพนจะสั่งงานต่อ เกรซก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธหรอกค่ะ” สุภัทรชาออดเสียงเศร้า พร้อมกับกอดแขนแฟนหนุ่ม ซบหน้ากับต้นแขนเขาราวกับหมดเรี่ยวแรง
เมื่อพรนางฟ้าปรายตาไปมอง ก็พบว่าฝ่ายนั้นกำลังตีหน้าเศร้า หน้าตาอย่างนี้ สุภัทรชาเคยทำแหย่เล่นๆกับเธอขำคนอื่นมานักต่อนัก มีหรือวันนี้เธอจะดูไม่ออกว่ามันเป็นมารยาทั้งนั้น! “ตอแหล! เลิกเล่นละครเสแสร้งเถอะเกรซ ไม่มีใครโง่หลงเชื่อมารยาของเธอหรอกนะ” พรนางฟ้าโมโหเดือดอุทานตามความคิดในใจ
“แพนนั่นแหละพอได้แล้ว” พัทธ์ธนัยเอ่ยราบเรียบ ดวงตาที่กวาดมองเจ้าของห้องตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าบอกความผิดหวัง “พี่ยอมรับนะว่าบางครั้งเกรซก็เข้มงวดกับแพนเกินไปบ้าง แต่พี่ก็ชื่นชมแพนอยู่เสมอว่ามีความเป็นผู้ใหญ่ ทำงานอย่างมืออาชีพ เพราะไม่เคยเก็บเรื่องพวกนั้นมาเป็นอารมณ์เลย มาวันนี้พี่ถึงรู้ว่ามองแพนในแง่ดีเกินไป ความจริงแล้วแพนเจ็บแค้นและจำเรื่องพวกนั้นไว้ รอเวลาแก้แค้นเอาคืนจากเกรซมาโดยตลอด และเมื่อสบโอกาส แพนก็ไม่พลาดด้วย”
พรนางฟ้าตะลึงจนสมองว่างเปล่าไปหลายวินาที ครั้นจะแก้ตัวก็ช้ากว่าพัทธ์ธนัยที่เอ่ยต่อ “พี่ไม่แปลกใจเลย อำนาจมันทำให้คนเปลี่ยนไปจริงๆ”
“พี่พัทธ์ก็เข้าข้างเกรซตามเคยนั่นแหละ อย่ามาบอกว่าพี่ยุติธรรมเลย ทีตอนแพนถูกเกรซกลั่นแกล้ง พี่คอยแต่อือออไปกับเกรซ ไม่เคยห้ามเคยปรามเกรซสักครั้ง พอวันนี้กลับมากล่าวหาว่าแพนบ้าอำนาจ ในเมื่อไม่เคยมีใครยุติธรรมกับแพน แล้วทำไมแพนต้องยุติธรรมกับคนอื่นด้วย”
พัทธ์ธนัยส่ายหน้า “ผิดแล้วละแพน ถ้าเรารู้ว่าคนอื่นทำผิด ไม่ได้หมายความว่ายามเราทำด้วยแล้วความผิดนั้นจะเปลี่ยนไป มันก็ผิดเหมือนกันนั่นแหละ อาจผิดมากกว่าด้วยซ้ำ เพราะเราทำทั้งที่รู้แก่ใจอยู่แล้ว แค่เวลาไม่ถึงเดือนที่เป็นผู้อำนวยการ...” เขาชี้เครื่องแต่งกายของหญิงสาว “แพนพยายามเลียนแบบเกรซทุกอย่าง ทั้งวิธีการเป็นเจ้านาย วิธีการทำงาน ไปจนถึงวิธีการแต่งตัว อีกหน่อยคนที่นี่คงจะเห็นเกรซคนที่สองมั้ง”
พรนางฟ้าก้มลงมองเสื้อผ้าที่ตนสวมอยู่ด้วยความตระหนก “ไม่จริง เราไม่ได้เลียนแบบเกรซสักหน่อย”
“จะหลอกตัวเองก็หลอกไป แต่แพนหลอกสายตาคนรอบข้างไม่ได้หรอก” พัทธ์ธนัยเตือนสติ “แพนอาจหลงระเริงกับตำแหน่งใหม่จนลืมตัว แต่พี่อยากเตือนแพนไว้ บางครั้งความเป็นเพื่อนก็สำคัญกว่าความสำเร็จที่เดียวดาย อย่ารอจนสายเกินไปล่ะ เพราะแพนอาจไม่มีโอกาสแก้ตัวก็ได้”
สุภัทรชากอดแขนพัทธ์ธนัย ซุกหน้ากับบ่าเขาอย่างออดอ้อน น้ำเสียงทอดระโหยอ่อนแอเต็มประดา “ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดหรอกค่ะพี่พัทธ์ แพนไม่เหมือนเดิมแล้ว เขาคงไม่อยากเป็นเพื่อนกับเกรซแล้ว”
“เลิกเล่นละครหลอกลวงได้ละสุภัทรชา” พรนางฟ้าตะโกนราวขาดสติ โกรธและหงุดหงิดที่ถูกปั่นหัว
พัทธ์ธนัยส่ายหน้า ทำเสียงอ่อนโยนแฝงรอยขอร้อง “กลับมาเป็นแพนที่อ่อนโยนคนเดิมเถอะนะ”
พรนางฟ้าเชิดหน้า “ใครดีมาเราดีตอบ เคยได้ยินไหมคะ”
“แพนเคยน่ารักกว่านี้ และพี่ก็ชอบแพนคนเก่าด้วย แต่...” แววตาพัทธ์ธนัยโรยแสง เขาทำท่าจะเอ่ยบางสิ่ง แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้า ถอนใจยาว แล้วประคองสุภัทรชาออกจากห้องไปในที่สุด
“พี่พัทธ์บ้า! ถูกหลอกขนาดนั้นแล้วก็ยังปลอบโยนกันเข้าไป เห็นกันอยู่ว่าเกรซทำมารยา แค่โดนเอ็ด ทำไมต้องทำท่าไม่มีแรงจะเป็นจะตายซะโอเวอร์ โอ๊ย! เราเกลียดเกรซที่สุด” พรนางฟ้ากระแทกตัวลงนั่งด้วยความโกรธ ทว่าน้ำตากลับรินลงมาช้าๆ ขณะพึมพำ
“นี่จะไม่มีใครเข้าข้างเราเลย ไม่มีใครที่เราไว้ใจได้เลยจริงๆเหรอ”
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 ก.ย. 2556, 01:16:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 ก.ย. 2556, 01:16:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 1323
| << ตอนที่ ๑๓ (จบตอน) | ตอนที่ ๑๔ (จบตอน) >> |
wind 30 ก.ย. 2556, 03:59:18 น.
นั่นสิ บางทีก็ไม่ยุติธรรมเนอะ เวลาใครทำผิดกับเราไม่มีใครว่า ทีเราทำกลับมั่งดันเป็นคนผิดซะนี่
นั่นสิ บางทีก็ไม่ยุติธรรมเนอะ เวลาใครทำผิดกับเราไม่มีใครว่า ทีเราทำกลับมั่งดันเป็นคนผิดซะนี่
lovemuay 30 ก.ย. 2556, 05:20:09 น.
เห็นด้วยกะพี่พันธ์นะคะ การที่คนอื่นทำผิดไม่ได้หมายความว่าเราต้องทำผิดตาม
บอกตามตรงตอนนี้ปพนนิสัยไม่น่ารักเลย อยากให้คิดได้เร็วๆ
เห็นด้วยกะพี่พันธ์นะคะ การที่คนอื่นทำผิดไม่ได้หมายความว่าเราต้องทำผิดตาม
บอกตามตรงตอนนี้ปพนนิสัยไม่น่ารักเลย อยากให้คิดได้เร็วๆ
ree 30 ก.ย. 2556, 06:42:34 น.
แพนนิสัยแย่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เกรชนิสัยดีซักหน่อย ยังไงพี่พันธ์น่าจะหาทางเตือนสติแบบอื่น ไม่ให้ดูเข้าข้างเกรซขนาดนี้
แพนนิสัยแย่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เกรชนิสัยดีซักหน่อย ยังไงพี่พันธ์น่าจะหาทางเตือนสติแบบอื่น ไม่ให้ดูเข้าข้างเกรซขนาดนี้
พันธุ์แตงกวา 30 ก.ย. 2556, 06:47:42 น.
อยากจะเห็นนักวันที่พัทธ์เจอเข้ากับตัวเอง เชอะ
อยากจะเห็นนักวันที่พัทธ์เจอเข้ากับตัวเอง เชอะ
ketza 30 ก.ย. 2556, 10:43:40 น.
พรนางฟ้าสู้ๆๆๆ
พรนางฟ้าสู้ๆๆๆ
Sukhumvit66 30 ก.ย. 2556, 11:13:13 น.
เห็นด้วยเรื่องการที่แพนเจ้าคิดเจ้าแค้น เริ่มไม่รักแพนเหมือนเก่า อิน ค่ะ อิน
เห็นด้วยเรื่องการที่แพนเจ้าคิดเจ้าแค้น เริ่มไม่รักแพนเหมือนเก่า อิน ค่ะ อิน
sonakshi 30 ก.ย. 2556, 16:04:25 น.
หมั่นใส้ยัยเกรซ
หมั่นใส้ยัยเกรซ
จิรารัตน์ 30 ก.ย. 2556, 16:54:20 น.
ถึงพี่พัทธ์จะไม่ค่อยฉลาดเรื่องความรัก แต่พูดถูกทุกอย่างนะแพน
ถึงพี่พัทธ์จะไม่ค่อยฉลาดเรื่องความรัก แต่พูดถูกทุกอย่างนะแพน
นักอ่านเหนียวหนึบ 30 ก.ย. 2556, 18:34:10 น.
ทำยังไงก็เกลียดหนูแพนไม่ลงงะ หนูอาจจะแค่ผิดพลาดบ้าง แต่เด๋วหนูก็จะรู้สึกตัวแล้ว ชิมิจ้ะ ไรเตอร์ ^_^'
ทำยังไงก็เกลียดหนูแพนไม่ลงงะ หนูอาจจะแค่ผิดพลาดบ้าง แต่เด๋วหนูก็จะรู้สึกตัวแล้ว ชิมิจ้ะ ไรเตอร์ ^_^'
goldensun 1 ต.ค. 2556, 17:52:28 น.
อยากให้แพนได้คิดซะที เพราะไม่เพียงเอาคืนเกรซ แต่ยังวางอำนาจกับลูกน้องคนอื่นที่ไม่ใช่เกรซด้วย
พัทธ์เตือน แสดงให้เห็นว่ายังหวังดีอยู่ แต่ทำไมแพนมองไม่เห็น หรือจี้บังตา
อยากให้แพนได้คิดซะที เพราะไม่เพียงเอาคืนเกรซ แต่ยังวางอำนาจกับลูกน้องคนอื่นที่ไม่ใช่เกรซด้วย
พัทธ์เตือน แสดงให้เห็นว่ายังหวังดีอยู่ แต่ทำไมแพนมองไม่เห็น หรือจี้บังตา