จุมพิตในเพลิงทราย
เมื่อ ราจีฟ เทพบุตรนักรักแห่งแดนทราย พ่ายต่อมนต์เสน่หาของดาราสาวไทย
เขาผู้ไม่เคยง้อใคร กลับยอมทุ่มสุดใจเพียงหวังให้ได้ สไบนาง มาแนบชิด
ทว่ามันกลับไม่ใช่เรื่องง่ายเมื่อดาราดาวยั่วจอมหยิ่งไม่ทิ้งดีกรีรั้นร้าย
เลือดร้อนของหนุ่มนักรักแดนทรายจึงกระหายอยากปราบพยศ
+++
และโชคชะตาได้นำพาเขาและเธอมาพบกันในแดนทราย
ในขณะที่เทพบุตรนักรักถูกจับคลุมถุงชนกับหญิงสาวปริศนา
แต่ครั้นเมื่อได้พบหน้า ราจีฟต้องตกตะลึงงันอย่างไม่คาดคิด
หญิงสาวที่เขาหมายปองซุกซ่อนตนอยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีสวย
กระแสปรารถนาหวามไหวไม่อาจเก็บซ่อน...ยามสองกายแนบชิดสนิทกัน
แม้คิดว่าเป็นคนละคน แต่เมื่อใกล้เธอแล้วใจสั่น ก็ไม่มีวันที่เขาจะปล่อยให้หลุดมือ!
จุมพิตหวานท่ามกลางเพลิงทรายร้อนระอุ
ปริศนาที่ถูกปิดซ่อนไว้ยังไม่ถูกคลี่คลาย
เธอคือใคร และเขาจะทำอย่างไรเมื่อสตรีที่ยอมพลีใจให้ไม่ได้มีเพียงหนึ่งเดียว
แล้วเขาและเธอจะฝ่าฟันอุปสรรคครั้งนี้ไปได้หรือไม่?
ร่วมไขปริศนารักหวานท่ามกลางเพลิงทรายร้อนได้ใน...จุมพิตในเพลิงทราย
เขาผู้ไม่เคยง้อใคร กลับยอมทุ่มสุดใจเพียงหวังให้ได้ สไบนาง มาแนบชิด
ทว่ามันกลับไม่ใช่เรื่องง่ายเมื่อดาราดาวยั่วจอมหยิ่งไม่ทิ้งดีกรีรั้นร้าย
เลือดร้อนของหนุ่มนักรักแดนทรายจึงกระหายอยากปราบพยศ
+++
และโชคชะตาได้นำพาเขาและเธอมาพบกันในแดนทราย
ในขณะที่เทพบุตรนักรักถูกจับคลุมถุงชนกับหญิงสาวปริศนา
แต่ครั้นเมื่อได้พบหน้า ราจีฟต้องตกตะลึงงันอย่างไม่คาดคิด
หญิงสาวที่เขาหมายปองซุกซ่อนตนอยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีสวย
กระแสปรารถนาหวามไหวไม่อาจเก็บซ่อน...ยามสองกายแนบชิดสนิทกัน
แม้คิดว่าเป็นคนละคน แต่เมื่อใกล้เธอแล้วใจสั่น ก็ไม่มีวันที่เขาจะปล่อยให้หลุดมือ!
จุมพิตหวานท่ามกลางเพลิงทรายร้อนระอุ
ปริศนาที่ถูกปิดซ่อนไว้ยังไม่ถูกคลี่คลาย
เธอคือใคร และเขาจะทำอย่างไรเมื่อสตรีที่ยอมพลีใจให้ไม่ได้มีเพียงหนึ่งเดียว
แล้วเขาและเธอจะฝ่าฟันอุปสรรคครั้งนี้ไปได้หรือไม่?
ร่วมไขปริศนารักหวานท่ามกลางเพลิงทรายร้อนได้ใน...จุมพิตในเพลิงทราย
Tags: ลินิน ทราย
ตอน: ตอนที่ 3 100%
หลังจากที่หนังสือที่มีสไบนางถ่ายชุดว่ายน้ำออกวางแผง ก็เป็นที่กล่าวขวัญและฮือฮากันมาก มีทั้งเสียงชื่นชมและเสียงต่อว่า แต่ถึงอย่างนั้นความดังของเธอก็ฉุดเอาไว้ไม่อยู่ ยิ่งกระแสวิพากษ์วิจารณ์มีมากเท่าไร เธอก็ยิ่งดังมากเท่านั้น ส่งผลให้หนังสือขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ละครที่ออนแอร์ก็ดังเป็นพุแตก
“หวาน ดูข่าวแกสิ แรงมาก”
“แรงแล้วดีไหมละน้า เขาด่าหวานมากรึเปล่า”
“ด่าสิดี ยิ่งด่ายิ่งแรง รู้ไหมว่าภาพที่แกถ่ายแบบ กับบทนางเอกร้ายๆ ที่แกเล่น มันเข้ากันดีแค่ไหน เห็นไหมฉันมองไว้ไม่ผิดว่าถ้าแกรับบทนี้ แกจะดังเปลี้ยงปล้าง” ลำยองอ่านข่าวแล้วยิ้มร่า หลานดังแค่ไหน เธอก็พลอยมีเงินจับจ่ายใช้สอยไปด้วย
“ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยยังชั่ว งั้นหวานขอตัวไปนอนก่อนนะ วันนี้คงไม่มีงานอีกแล้วใช่ไหม” เธอปิดปากหาว รู้สึกเหนื่อยและเพลียจนตาจะปิด ลำยองรู้สึกเห็นใจหลานสาวขึ้นมาบ้างจึงโบกมือไล่
“จะไปไหนก็ไปเถอะไป”
ราจี๊ฟ เบน บินฮาซิม มองเรือนร่างสีน้ำผึ้งผุดผ่องในชุดว่ายน้ำแบบทูพีชที่อวดโฉมอยู่บนอินเทอร์เนตด้วยความพอใจ ใบหน้าหวานคมซึ้งกับรูปร่างไร้ที่ติ มองจ้องตอบเขาด้วยดวงตายั่วยวน
แม่สาวร้อนแรง แค่มองสบตากับเขาจากจอคอมพิวเตอร์ก็ทำให้อารมณ์บางอย่างในร่างกายเขาเร่าร้อน แข็งขันขึ้นมาทันที มือหนาลูบไล้เรือนร่างยวนตาผ่านหน้าจออย่างหลงใหล
“สวยเหลือเกิน แม่สาวน้อย” ชายหนุ่มหัวเราะร่า หมายหมั้นปั้นมือว่าอย่างไรเสียก็จะต้องสอยแม่เสือนางนี้มาครอบครองให้ได้
มือไวเท่าความคิด ราจี๊ฟ เบน บินฮาซิม กดโทรศัพท์เรียกยูซุป ลูกน้องคนสนิทเข้ามาหา ไม่นานเกินรอ ชายหนุ่มรุ่นน้องวัยอ่อนกว่าเขาสองปีก็ปรากฏกายขึ้น ศีรษะค้อมต่ำลงมาเป็นการทำความเคารพ
“มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ”
“มาดูนี่สิ” ราจี๊ฟกวักมือเรียก ยูซุปขยับเข้าไปใกล้ คิ้วหนาขมวดแล้วคลายออกเมื่อเจอภาพสาวเอเชียในชุดว่ายน้ำนอนก่ายกอดกับหนุ่มผิวหมึกบนชายหาด “ใครหรือครับ”
“ไม่รู้ แต่เป็นนางแบบเอเชีย เป็นหน้าที่ของนายต้องจัดการ” เขาออกคำสั่ง พลอยทำให้ลูกน้องหนุ่มหน้ายุ่ง เรื่องงานต่อให้ยากลำบากแค่ไหนเขาก็ไม่หวั่น ไม่ว่าจะให้กินนอนบนทะเลทราย ควบคุมดูแลการขุดเจาะน้ำมัน เขาไม่เคยบ่น แต่เรื่องนี้
เฮ้อ…
ยูซุปถอนหายใจออกมาเงียบๆ เขาไม่ถนัดเอาเสียเลยเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงของเจ้านาย โดยเฉพาะผู้หญิงคนนี้เป็นคนเอเชีย เป็นต่างชาติ
“คุณราจี๊ฟจะให้ผมพาเธอมาหรือครับ เห็นจะยาก ไม่ใช่ผู้หญิงเมืองเรา”
“ไม่มีอะไรยากหรอกน่า เขาเรียกเงินเท่าไหร่ก็ให้ไปสิ ดูจากการโพสท่าของหล่อนแล้ว ไม่น่าจะยาก แต่ฉันถูกใจดวงตาและท่าทางของหล่อน ตอนอยู่บนเตียงคงให้ความรู้สึกดีพิลึก” ราจี๊ฟบอกขึ้น ตายังจับจ้องคนบนจอภาพราวกับถูกเสน่ห์ยาแฝด
“ผู้หญิงของเรามีอีกตั้งมากนี่ครับคุณราจี๊ฟ เบลก็เฝ้าถามถึง” ยูซุปพยายามโน้มน้าวให้เขาเปลี่ยนใจ ทว่าไม่เป็นผล
“ฉันเบื่อแล้ว อยากได้คนนี้ และฉันก็ต้องได้ด้วย”
“เอ่อ…”
“ไม่มีแต่ทั้งนั้น รีบไปจัดการตามคำสั่ง แล้วฉันจะตบรางวัลให้อย่างงาม ผู้หญิงคนนี้ทำให้ฉันถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น” ราจี๊ฟออกอาการพร่ำเพ้อแต่ยูซุปหนักใจ เจ้านายของเขาอะไรๆ ก็ดีอยู่หรอก เสียอย่างเดียวกับเรื่องผู้หญิง
ในเรื่องงาน ไม่ว่าจะหนักหนาแค่ไหนก็ถึงไหนถึงกัน เป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่สื่อทั่วโลกจับตามอง ผู้หญิงมากมายดาหน้าเข้าหาดุจแมลงเท่าบินเข้ากองไฟ แม้รู้ว่าราจี๊ฟไม่ได้มีความจริงใจให้ นอกจากเห็นเป็นของเล่นแก้ขัดในยามมีความต้องการของชาย แต่ก็เต็มใจเข้าหา
แต่…เท่าที่ดู ผู้หญิงคนนี้ก็คงไม่ยากนักหรอก ให้เงินไปมากๆ ขี้คร้านจะรีบบินมาทันที
“ครับ เจ้านาย”
“มันต้องได้อย่างนี้สิยูซุป ถึงจะเรียกว่ารู้ใจกัน เอาละ ฉันจะรอข่าวดีจากนาย พาตัวแม่คนนี้มาให้ฉันให้ได้ ไม่ว่าจะเสียเงินเท่าไรก็ตาม” เขาออกคำสั่งอีกครั้งแล้วโบกมือไล่ เอนกายลงกับโซฟาเพื่อจับจ้องใบหน้าหวานผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างพอใจ
ชื่อของเธอ สไบนาง แปลว่าอะไรเขาก็สุดรู้ แต่เขาอยากได้แม่สไบคนนี้มาครอบครอง
ร่างบางของลัยลาผละลุกจากโต๊ะเครื่องแป้งมานั่งบนโต๊ะทำงานส่วนตัว คอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุดวางตั้งอยู่ วันนี้เธอรู้สึกเบื่อๆ เพราะไม่ได้ออกไปไหน กลางวันร้อนๆ ท่ามกลางเมืองทะเลทรายแบบนี้จะทำอะไรได้ ต้องรอให้ถึงช่วงหลังตะวันตกดิน ชีวิตผู้คนที่นี่ถึงจะเริ่มขึ้น
หากไม่มีอินเทอร์เนตและโลกออนไลน์ เธอเองยังนึกไม่ออกเลยว่า วันๆ จะต้องทำอะไรบ้างนอกจากนั่งจับเจ่าอยู่ในคฤหาสน์แสนงาม พอเธอบ่นเรื่องนี้มากๆ เข้า แม่ของเธอถึงได้บอกว่า ผู้หญิงคนอื่นเขาไม่มีปัญหา ก็เพราะอายุขนาดเธอก็มีลูกเป็นโขยง ไม่มีเวลาว่างให้นั่งเหงา
ตอนนี้ใครๆ ที่รู้จักโลกออนไลน์ ต่างก็ต้องรู้จักเฟชบุ๊กกันทั้งนั้น เป็นสังคมออนไลน์ยุคใหม่ที่ย่อโลกอันกว้างใหญ่ไพศาลให้แคบลง และเธอก็ใช้มันคลายเหงามาตลอดหลังเรียบจบ
หญิงสาวกวาดสายตาอ่านข้อมูลต่างๆ บนหน้าจอ เธอมีเพื่อนที่เรียนด้วยกันเป็นคนไทยสองคน จึงพิมพ์ข้อความทักเข้าไป เพื่อนเธอเองก็ตอบกลับมาทันทีเช่นกัน
“ทำอะไรอยู่หรือลัยลา ปกติเราเข้ามาเล่นไม่พร้อมกัน”
“วันนี้เบื่อมาก ไม่รู้จะทำอะไรดี เย็นนี้ว่าจะไปชอปปิงแก้เซ็งซักหน่อย ตลาดพื้นเมืองบ้านฉัน ไม่เหมือนห้างสรรพสินค้าที่อังกฤษหรอกนะ แต่ก็มีเสน่ห์ชวนให้นักท่องเที่ยวหลงใหล” มือเรียวพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดโต้ตอบ รอยยิ้มผุดขึ้นเมื่ออ่านข้อความตอบรับมา
“ฉันละอิจฉาเธอจริงๆ ไม่ต้องทำงานอะไร ฉันสิ ตอนนี้เป็นเวลางาน แต่ฉันแอบเจ้านายเล่นคลายเครียด เธออย่าพูดไปเชียว”
“ถ้าฉันเจอเจ้านายเธอ จะรีบบอกเดี๋ยวนี้”
“เจอเธอก็ดีแล้วลัยลา ฉันมีอะไรจะให้เธอดู ฉันเองไม่ค่อยได้สนใจดูละคร หรือดูแบบแฟชั่นเท่าไร เลยไม่รู้ว่าที่เมืองไทยมีดาราชื่อสไบนาง ไม่อย่างนั้นคงบอกเธอเสียนานแล้ว”
“หืม? แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน”
“ไม่รู้ว่าเกี่ยวไหม แต่ฉันว่าเขาหน้าตาเหมือนเธอมาก มากจนฉันเกือบจะคิดว่าเป็นเธอเสียแล้ว ตอนแรกตกใจแทบแย่ ว่าเธอเปลี่ยนจากการคลุมหน้า สวมชุดยาวกรุยกรายเป็นเจ้าหญิง มาถ่ายแบบวาบหวิวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ฝ่ายนั้นบอกขึ้นยิ่งเร่งเร้าให้เธออยากรู้
“ฉันขอดูหน่อย”
“รอรับนะ เดี๋ยวจะส่งให้ดู”
หลังเพื่อนร่วมห้องเรียนพิมพ์ประโยคนั้นเสร็จ ก็ส่งรูปดาราคนนั้นมาทันที สายตาเธอกวาดมองดาราสาวเอเชียที่กำลังดังมากในขณะนี้ของเมืองไทย ดาราสาวอยู่ในชุดว่ายน้ำวาบหวิว เคียงคู่กับนายแบบผิวหมึกสองคน ใบหน้ายิ้มยวนยั่ว ริมฝีปากเผยอชวนให้หลงใหล
มันคงไม่แปลกนักหรอก หากใบหน้านั้นจะไม่ละม้ายคล้ายเธอ!
“ว่าไงลัยลา เธอคิดว่ายังไง”
“เหมือนมากจริงๆ เธอเป็นใคร” ลัยลาพิมพ์โต้ตอบ หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น จะมีด้วยหรือในโลกใบนี้ที่จะมีคนหน้าตาเหมือนกัน ทั้งที่ต่างเชื้อชาติ ต่างศาสนา และอยู่กันห่างไกลกันอย่างนี้
“ฉันหาประวัติได้คร่าวๆ ชื่อสไบนาง อายุเท่ากับเธอเลยนะลัยลา เกิดวันที่ 24 สิงหาคม เข้าวงการมาเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนี้หล่อนดังมาก ฉันเองก็พึ่งกลับเมืองไทย แล้วไม่ได้สนใจข่าวดาราเท่าไร เมื่อวานว่างๆ ไม่มีอะไรทำก็เลยซื้อหนังสือเล่มนั้นกลับไปอ่านที่ห้อง” ฝ่ายนั้นพิมพ์ตอบมายาวเหยียด แต่ลัยลานิ่งไปนาน
24 สิงหาคม….
เธอเองก็เกิดวันนี้
“ลัยลา ยังอยู่รึเปล่า” โมริสาพิมพ์ถาม ลัยลาจึงรีบพิมพ์ตอบ
“อยู่จ้ะ ฉันแค่อึ้งไปนิดหน่อย เธอลืมไปรึไง ว่าฉันก็เกิดวันนั้น”
“อา…จริงด้วยลัยลา ตายจริง ฉันว่าเรื่องนี้มันไม่ธรรมดาซะแล้วนะ มีอย่างหรือ หน้าตาเหมือนกัน อายุเท่ากัน เกิดวันเดียวกัน ฝาแฝดเธอแน่ๆ เชียว” โมริสาออกความเห็น ทำให้คนที่อ่านข้อความนั้นนิ่งงันไป เพราะไม่อยากเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้
“ฉันไม่รู้โมริสา ตั้งแต่เกิดมา ฉันก็เป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อแม่ แม่ไม่เคยเห็นเล่าให้ฟังว่ามีลูกสาวอีกคน” หญิงสาวกัดริมฝีปากล่างจนรู้สึกชา ขมับทั้งสองข้างเต้นตุบๆ เมื่อใช้ความคิดหนัก
“แล้วฉันจะช่วยค้นประวัติครอบครัวเขาไปให้” โมริสาอาสา
“ขอบใจมากโม อย่างนั้นฉันจะถามแม่ดู แต่…แม่ฉันเป็นคนเงียบๆ ท่านไม่ค่อยสุงสิงกับฉันนักหรอก ฉันเกรงว่าท่านจะไม่ยอมเปิดปาก บางทีอาจต้องเริ่มซักจากคนเก่าๆ ของที่นี่” ลัยลาถอนหายใจ เธอคิดว่าตัวเองได้รับความรักและเลี้ยงดูจากแม่อย่างดีที่สุด แต่บางครั้งบางครากลับรู้สึกถึงความห่างเหิน เย็นชา ท่านไม่ได้ให้ความสนิทสนมกับเธอเท่าที่ควร ตั้งแต่จำความได้เธออยู่กับพี่เลี้ยงเสียมากกว่า
หญิงสาวปิดคอมพิวเตอร์หลังจากการสนทนาสิ้นสุดลง ตอนนี้บ่ายแก่ๆ แดดแรงกล้าเริ่มทอแสงอ่อนลง แต่เธอเปลี่ยนใจไม่ไปข้างนอกแล้ว แต่เดินเข้าไปในครัวแทน
“ตายจริงคุณหนู หิวหรือคะ ทำไมไม่กดกริ่งเรียก นังฮาน่าไปไหน ถึงได้ปล่อยให้คุณหนูออกมาเองถึงครัว” รุยา แม่ครัววางมือทาบอกอย่างตกใจเกินกว่าเหตุ ท่าทางทุกข์ร้อนของนางทำให้เธอต้องรีบบอก
“ฉันไม่ได้หิวหรอกจ้ะป้ารุยา เพียงแต่ไม่มีอะไรจะทำเท่านั้นเอง ส่วนฮาน่า คิดว่าฉันหลับ ก็คงออกไปทำธุระส่วนตัวของเขาบ้าง ป้าทำอะไรอยู่ พอจะมีเวลาว่างให้ฉันบ้างไหม” หญิงสาวเอ่ยถาม รอยยิ้มอ่อนโยนทอดจับใบหน้าของหญิงวัยกลางคน
คุณหนูลัยลาของนางช่างอ่อนโยนนัก ไม่เหมือน…
รุยารีบปัดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อไม่เห็นว่าคนเป็นสาวใช้ต่ำต้อยอย่างเธอจะเอาตัวไปข้องเกี่ยว นางเดินไปเช็ดมือกับผ้าลวกๆ แล้วยืนรอคำสั่งของลัยลา
“ออกมาข้างนอกเถอะจ้ะ ในครัวร้อนเหลือทน” หญิงสาวเดินนำออกไปก่อน ซีกหน้าขาวผ่องมีเหงื่อเล็กๆ ผุดซึม เพราะไม่ชอบอากาศร้อนๆ อย่างนี้ เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก หญิงสาวเดินออกไปเมียงมองเพื่อดูว่ามีใครเข้ามาหรือไม่ เมื่อไม่เห็นใครจึงหันมาหารุยา
“ฉันมีเรื่องอยากถามหน่อย ป้ารุยาก็อยู่ที่นี่มานาน พอจะรู้ไหมจ๊ะ ว่านอกจากฉันแล้ว แม่มีลูกอีกรึเปล่า” ลัยลาถามคำถามที่รุยาไม่คิดว่าตัวเองจะได้ยิน
“คุณลัยลา ทำไมถามอย่างนั้นละคะ”
“บอกมาก่อนเถอะป้ารุยา ฉันแค่อยากรู้เท่านั้น” หญิงสาวเร่งเร้า เกรงว่าผู้เป็นมารดาจะกลับเข้ามาและพลาดโอกาสในการซักถาม
“เอ่อ…ความจริงท่านก็มีลูกสาวอีกคนค่ะ น้องสาวของคุณ แต่เสียดายที่อายุสั้น เธอเสียไปตั้งแต่อายุแค่ 2 ขวบ” รุยายอมบอก เพราะเห็นว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตขนาดจะต้องปิดบังกัน
“น้องสาวหรือ ไม่ได้อายุเท่ากันงั้นรึ” หญิงสาวย้อนถาม ทำให้รุยาแปลกใจ หากแล้วก็ส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้งที่ในใจนึกสงสัยกับคำถามนั้น
“ไม่ใช่หรอกค่ะ น้องสาวคุณหนูเกิดหลังคุณหนูสองปี เอ่อ…ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ ต้องรีบกลับไปทำอาหาร” รุยารีบเอ่ยขอตัว เมื่อหญิงสาวไม่ห้ามปรามจึงเดินลิ่วออกไปทันที ลัยลากัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ในเมื่อน้องสาวของเธอตายไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นย่อมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ
เถอะ…ทุกอย่างอาจเป็นเรื่องบังเอิญ
ลัยลาตัดบทกับตัวเอง ปัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นให้ออกไปให้พ้นจากสมอง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้หญิงคนนั้นจะเกี่ยวข้องกับเธอ เพราะพ่อกับแม่คงไม่ปล่อยให้ใครมาพรากลูกในอกจากไปแน่ โดยเฉพาะพ่อซึ่งมีเธอเป็นลูกสาวแค่คนเดียว
“หวาน ดูข่าวแกสิ แรงมาก”
“แรงแล้วดีไหมละน้า เขาด่าหวานมากรึเปล่า”
“ด่าสิดี ยิ่งด่ายิ่งแรง รู้ไหมว่าภาพที่แกถ่ายแบบ กับบทนางเอกร้ายๆ ที่แกเล่น มันเข้ากันดีแค่ไหน เห็นไหมฉันมองไว้ไม่ผิดว่าถ้าแกรับบทนี้ แกจะดังเปลี้ยงปล้าง” ลำยองอ่านข่าวแล้วยิ้มร่า หลานดังแค่ไหน เธอก็พลอยมีเงินจับจ่ายใช้สอยไปด้วย
“ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยยังชั่ว งั้นหวานขอตัวไปนอนก่อนนะ วันนี้คงไม่มีงานอีกแล้วใช่ไหม” เธอปิดปากหาว รู้สึกเหนื่อยและเพลียจนตาจะปิด ลำยองรู้สึกเห็นใจหลานสาวขึ้นมาบ้างจึงโบกมือไล่
“จะไปไหนก็ไปเถอะไป”
ราจี๊ฟ เบน บินฮาซิม มองเรือนร่างสีน้ำผึ้งผุดผ่องในชุดว่ายน้ำแบบทูพีชที่อวดโฉมอยู่บนอินเทอร์เนตด้วยความพอใจ ใบหน้าหวานคมซึ้งกับรูปร่างไร้ที่ติ มองจ้องตอบเขาด้วยดวงตายั่วยวน
แม่สาวร้อนแรง แค่มองสบตากับเขาจากจอคอมพิวเตอร์ก็ทำให้อารมณ์บางอย่างในร่างกายเขาเร่าร้อน แข็งขันขึ้นมาทันที มือหนาลูบไล้เรือนร่างยวนตาผ่านหน้าจออย่างหลงใหล
“สวยเหลือเกิน แม่สาวน้อย” ชายหนุ่มหัวเราะร่า หมายหมั้นปั้นมือว่าอย่างไรเสียก็จะต้องสอยแม่เสือนางนี้มาครอบครองให้ได้
มือไวเท่าความคิด ราจี๊ฟ เบน บินฮาซิม กดโทรศัพท์เรียกยูซุป ลูกน้องคนสนิทเข้ามาหา ไม่นานเกินรอ ชายหนุ่มรุ่นน้องวัยอ่อนกว่าเขาสองปีก็ปรากฏกายขึ้น ศีรษะค้อมต่ำลงมาเป็นการทำความเคารพ
“มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ”
“มาดูนี่สิ” ราจี๊ฟกวักมือเรียก ยูซุปขยับเข้าไปใกล้ คิ้วหนาขมวดแล้วคลายออกเมื่อเจอภาพสาวเอเชียในชุดว่ายน้ำนอนก่ายกอดกับหนุ่มผิวหมึกบนชายหาด “ใครหรือครับ”
“ไม่รู้ แต่เป็นนางแบบเอเชีย เป็นหน้าที่ของนายต้องจัดการ” เขาออกคำสั่ง พลอยทำให้ลูกน้องหนุ่มหน้ายุ่ง เรื่องงานต่อให้ยากลำบากแค่ไหนเขาก็ไม่หวั่น ไม่ว่าจะให้กินนอนบนทะเลทราย ควบคุมดูแลการขุดเจาะน้ำมัน เขาไม่เคยบ่น แต่เรื่องนี้
เฮ้อ…
ยูซุปถอนหายใจออกมาเงียบๆ เขาไม่ถนัดเอาเสียเลยเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงของเจ้านาย โดยเฉพาะผู้หญิงคนนี้เป็นคนเอเชีย เป็นต่างชาติ
“คุณราจี๊ฟจะให้ผมพาเธอมาหรือครับ เห็นจะยาก ไม่ใช่ผู้หญิงเมืองเรา”
“ไม่มีอะไรยากหรอกน่า เขาเรียกเงินเท่าไหร่ก็ให้ไปสิ ดูจากการโพสท่าของหล่อนแล้ว ไม่น่าจะยาก แต่ฉันถูกใจดวงตาและท่าทางของหล่อน ตอนอยู่บนเตียงคงให้ความรู้สึกดีพิลึก” ราจี๊ฟบอกขึ้น ตายังจับจ้องคนบนจอภาพราวกับถูกเสน่ห์ยาแฝด
“ผู้หญิงของเรามีอีกตั้งมากนี่ครับคุณราจี๊ฟ เบลก็เฝ้าถามถึง” ยูซุปพยายามโน้มน้าวให้เขาเปลี่ยนใจ ทว่าไม่เป็นผล
“ฉันเบื่อแล้ว อยากได้คนนี้ และฉันก็ต้องได้ด้วย”
“เอ่อ…”
“ไม่มีแต่ทั้งนั้น รีบไปจัดการตามคำสั่ง แล้วฉันจะตบรางวัลให้อย่างงาม ผู้หญิงคนนี้ทำให้ฉันถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น” ราจี๊ฟออกอาการพร่ำเพ้อแต่ยูซุปหนักใจ เจ้านายของเขาอะไรๆ ก็ดีอยู่หรอก เสียอย่างเดียวกับเรื่องผู้หญิง
ในเรื่องงาน ไม่ว่าจะหนักหนาแค่ไหนก็ถึงไหนถึงกัน เป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่สื่อทั่วโลกจับตามอง ผู้หญิงมากมายดาหน้าเข้าหาดุจแมลงเท่าบินเข้ากองไฟ แม้รู้ว่าราจี๊ฟไม่ได้มีความจริงใจให้ นอกจากเห็นเป็นของเล่นแก้ขัดในยามมีความต้องการของชาย แต่ก็เต็มใจเข้าหา
แต่…เท่าที่ดู ผู้หญิงคนนี้ก็คงไม่ยากนักหรอก ให้เงินไปมากๆ ขี้คร้านจะรีบบินมาทันที
“ครับ เจ้านาย”
“มันต้องได้อย่างนี้สิยูซุป ถึงจะเรียกว่ารู้ใจกัน เอาละ ฉันจะรอข่าวดีจากนาย พาตัวแม่คนนี้มาให้ฉันให้ได้ ไม่ว่าจะเสียเงินเท่าไรก็ตาม” เขาออกคำสั่งอีกครั้งแล้วโบกมือไล่ เอนกายลงกับโซฟาเพื่อจับจ้องใบหน้าหวานผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างพอใจ
ชื่อของเธอ สไบนาง แปลว่าอะไรเขาก็สุดรู้ แต่เขาอยากได้แม่สไบคนนี้มาครอบครอง
ร่างบางของลัยลาผละลุกจากโต๊ะเครื่องแป้งมานั่งบนโต๊ะทำงานส่วนตัว คอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุดวางตั้งอยู่ วันนี้เธอรู้สึกเบื่อๆ เพราะไม่ได้ออกไปไหน กลางวันร้อนๆ ท่ามกลางเมืองทะเลทรายแบบนี้จะทำอะไรได้ ต้องรอให้ถึงช่วงหลังตะวันตกดิน ชีวิตผู้คนที่นี่ถึงจะเริ่มขึ้น
หากไม่มีอินเทอร์เนตและโลกออนไลน์ เธอเองยังนึกไม่ออกเลยว่า วันๆ จะต้องทำอะไรบ้างนอกจากนั่งจับเจ่าอยู่ในคฤหาสน์แสนงาม พอเธอบ่นเรื่องนี้มากๆ เข้า แม่ของเธอถึงได้บอกว่า ผู้หญิงคนอื่นเขาไม่มีปัญหา ก็เพราะอายุขนาดเธอก็มีลูกเป็นโขยง ไม่มีเวลาว่างให้นั่งเหงา
ตอนนี้ใครๆ ที่รู้จักโลกออนไลน์ ต่างก็ต้องรู้จักเฟชบุ๊กกันทั้งนั้น เป็นสังคมออนไลน์ยุคใหม่ที่ย่อโลกอันกว้างใหญ่ไพศาลให้แคบลง และเธอก็ใช้มันคลายเหงามาตลอดหลังเรียบจบ
หญิงสาวกวาดสายตาอ่านข้อมูลต่างๆ บนหน้าจอ เธอมีเพื่อนที่เรียนด้วยกันเป็นคนไทยสองคน จึงพิมพ์ข้อความทักเข้าไป เพื่อนเธอเองก็ตอบกลับมาทันทีเช่นกัน
“ทำอะไรอยู่หรือลัยลา ปกติเราเข้ามาเล่นไม่พร้อมกัน”
“วันนี้เบื่อมาก ไม่รู้จะทำอะไรดี เย็นนี้ว่าจะไปชอปปิงแก้เซ็งซักหน่อย ตลาดพื้นเมืองบ้านฉัน ไม่เหมือนห้างสรรพสินค้าที่อังกฤษหรอกนะ แต่ก็มีเสน่ห์ชวนให้นักท่องเที่ยวหลงใหล” มือเรียวพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดโต้ตอบ รอยยิ้มผุดขึ้นเมื่ออ่านข้อความตอบรับมา
“ฉันละอิจฉาเธอจริงๆ ไม่ต้องทำงานอะไร ฉันสิ ตอนนี้เป็นเวลางาน แต่ฉันแอบเจ้านายเล่นคลายเครียด เธออย่าพูดไปเชียว”
“ถ้าฉันเจอเจ้านายเธอ จะรีบบอกเดี๋ยวนี้”
“เจอเธอก็ดีแล้วลัยลา ฉันมีอะไรจะให้เธอดู ฉันเองไม่ค่อยได้สนใจดูละคร หรือดูแบบแฟชั่นเท่าไร เลยไม่รู้ว่าที่เมืองไทยมีดาราชื่อสไบนาง ไม่อย่างนั้นคงบอกเธอเสียนานแล้ว”
“หืม? แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน”
“ไม่รู้ว่าเกี่ยวไหม แต่ฉันว่าเขาหน้าตาเหมือนเธอมาก มากจนฉันเกือบจะคิดว่าเป็นเธอเสียแล้ว ตอนแรกตกใจแทบแย่ ว่าเธอเปลี่ยนจากการคลุมหน้า สวมชุดยาวกรุยกรายเป็นเจ้าหญิง มาถ่ายแบบวาบหวิวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ฝ่ายนั้นบอกขึ้นยิ่งเร่งเร้าให้เธออยากรู้
“ฉันขอดูหน่อย”
“รอรับนะ เดี๋ยวจะส่งให้ดู”
หลังเพื่อนร่วมห้องเรียนพิมพ์ประโยคนั้นเสร็จ ก็ส่งรูปดาราคนนั้นมาทันที สายตาเธอกวาดมองดาราสาวเอเชียที่กำลังดังมากในขณะนี้ของเมืองไทย ดาราสาวอยู่ในชุดว่ายน้ำวาบหวิว เคียงคู่กับนายแบบผิวหมึกสองคน ใบหน้ายิ้มยวนยั่ว ริมฝีปากเผยอชวนให้หลงใหล
มันคงไม่แปลกนักหรอก หากใบหน้านั้นจะไม่ละม้ายคล้ายเธอ!
“ว่าไงลัยลา เธอคิดว่ายังไง”
“เหมือนมากจริงๆ เธอเป็นใคร” ลัยลาพิมพ์โต้ตอบ หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น จะมีด้วยหรือในโลกใบนี้ที่จะมีคนหน้าตาเหมือนกัน ทั้งที่ต่างเชื้อชาติ ต่างศาสนา และอยู่กันห่างไกลกันอย่างนี้
“ฉันหาประวัติได้คร่าวๆ ชื่อสไบนาง อายุเท่ากับเธอเลยนะลัยลา เกิดวันที่ 24 สิงหาคม เข้าวงการมาเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนี้หล่อนดังมาก ฉันเองก็พึ่งกลับเมืองไทย แล้วไม่ได้สนใจข่าวดาราเท่าไร เมื่อวานว่างๆ ไม่มีอะไรทำก็เลยซื้อหนังสือเล่มนั้นกลับไปอ่านที่ห้อง” ฝ่ายนั้นพิมพ์ตอบมายาวเหยียด แต่ลัยลานิ่งไปนาน
24 สิงหาคม….
เธอเองก็เกิดวันนี้
“ลัยลา ยังอยู่รึเปล่า” โมริสาพิมพ์ถาม ลัยลาจึงรีบพิมพ์ตอบ
“อยู่จ้ะ ฉันแค่อึ้งไปนิดหน่อย เธอลืมไปรึไง ว่าฉันก็เกิดวันนั้น”
“อา…จริงด้วยลัยลา ตายจริง ฉันว่าเรื่องนี้มันไม่ธรรมดาซะแล้วนะ มีอย่างหรือ หน้าตาเหมือนกัน อายุเท่ากัน เกิดวันเดียวกัน ฝาแฝดเธอแน่ๆ เชียว” โมริสาออกความเห็น ทำให้คนที่อ่านข้อความนั้นนิ่งงันไป เพราะไม่อยากเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้
“ฉันไม่รู้โมริสา ตั้งแต่เกิดมา ฉันก็เป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อแม่ แม่ไม่เคยเห็นเล่าให้ฟังว่ามีลูกสาวอีกคน” หญิงสาวกัดริมฝีปากล่างจนรู้สึกชา ขมับทั้งสองข้างเต้นตุบๆ เมื่อใช้ความคิดหนัก
“แล้วฉันจะช่วยค้นประวัติครอบครัวเขาไปให้” โมริสาอาสา
“ขอบใจมากโม อย่างนั้นฉันจะถามแม่ดู แต่…แม่ฉันเป็นคนเงียบๆ ท่านไม่ค่อยสุงสิงกับฉันนักหรอก ฉันเกรงว่าท่านจะไม่ยอมเปิดปาก บางทีอาจต้องเริ่มซักจากคนเก่าๆ ของที่นี่” ลัยลาถอนหายใจ เธอคิดว่าตัวเองได้รับความรักและเลี้ยงดูจากแม่อย่างดีที่สุด แต่บางครั้งบางครากลับรู้สึกถึงความห่างเหิน เย็นชา ท่านไม่ได้ให้ความสนิทสนมกับเธอเท่าที่ควร ตั้งแต่จำความได้เธออยู่กับพี่เลี้ยงเสียมากกว่า
หญิงสาวปิดคอมพิวเตอร์หลังจากการสนทนาสิ้นสุดลง ตอนนี้บ่ายแก่ๆ แดดแรงกล้าเริ่มทอแสงอ่อนลง แต่เธอเปลี่ยนใจไม่ไปข้างนอกแล้ว แต่เดินเข้าไปในครัวแทน
“ตายจริงคุณหนู หิวหรือคะ ทำไมไม่กดกริ่งเรียก นังฮาน่าไปไหน ถึงได้ปล่อยให้คุณหนูออกมาเองถึงครัว” รุยา แม่ครัววางมือทาบอกอย่างตกใจเกินกว่าเหตุ ท่าทางทุกข์ร้อนของนางทำให้เธอต้องรีบบอก
“ฉันไม่ได้หิวหรอกจ้ะป้ารุยา เพียงแต่ไม่มีอะไรจะทำเท่านั้นเอง ส่วนฮาน่า คิดว่าฉันหลับ ก็คงออกไปทำธุระส่วนตัวของเขาบ้าง ป้าทำอะไรอยู่ พอจะมีเวลาว่างให้ฉันบ้างไหม” หญิงสาวเอ่ยถาม รอยยิ้มอ่อนโยนทอดจับใบหน้าของหญิงวัยกลางคน
คุณหนูลัยลาของนางช่างอ่อนโยนนัก ไม่เหมือน…
รุยารีบปัดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อไม่เห็นว่าคนเป็นสาวใช้ต่ำต้อยอย่างเธอจะเอาตัวไปข้องเกี่ยว นางเดินไปเช็ดมือกับผ้าลวกๆ แล้วยืนรอคำสั่งของลัยลา
“ออกมาข้างนอกเถอะจ้ะ ในครัวร้อนเหลือทน” หญิงสาวเดินนำออกไปก่อน ซีกหน้าขาวผ่องมีเหงื่อเล็กๆ ผุดซึม เพราะไม่ชอบอากาศร้อนๆ อย่างนี้ เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก หญิงสาวเดินออกไปเมียงมองเพื่อดูว่ามีใครเข้ามาหรือไม่ เมื่อไม่เห็นใครจึงหันมาหารุยา
“ฉันมีเรื่องอยากถามหน่อย ป้ารุยาก็อยู่ที่นี่มานาน พอจะรู้ไหมจ๊ะ ว่านอกจากฉันแล้ว แม่มีลูกอีกรึเปล่า” ลัยลาถามคำถามที่รุยาไม่คิดว่าตัวเองจะได้ยิน
“คุณลัยลา ทำไมถามอย่างนั้นละคะ”
“บอกมาก่อนเถอะป้ารุยา ฉันแค่อยากรู้เท่านั้น” หญิงสาวเร่งเร้า เกรงว่าผู้เป็นมารดาจะกลับเข้ามาและพลาดโอกาสในการซักถาม
“เอ่อ…ความจริงท่านก็มีลูกสาวอีกคนค่ะ น้องสาวของคุณ แต่เสียดายที่อายุสั้น เธอเสียไปตั้งแต่อายุแค่ 2 ขวบ” รุยายอมบอก เพราะเห็นว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตขนาดจะต้องปิดบังกัน
“น้องสาวหรือ ไม่ได้อายุเท่ากันงั้นรึ” หญิงสาวย้อนถาม ทำให้รุยาแปลกใจ หากแล้วก็ส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้งที่ในใจนึกสงสัยกับคำถามนั้น
“ไม่ใช่หรอกค่ะ น้องสาวคุณหนูเกิดหลังคุณหนูสองปี เอ่อ…ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ ต้องรีบกลับไปทำอาหาร” รุยารีบเอ่ยขอตัว เมื่อหญิงสาวไม่ห้ามปรามจึงเดินลิ่วออกไปทันที ลัยลากัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ในเมื่อน้องสาวของเธอตายไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นย่อมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ
เถอะ…ทุกอย่างอาจเป็นเรื่องบังเอิญ
ลัยลาตัดบทกับตัวเอง ปัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นให้ออกไปให้พ้นจากสมอง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้หญิงคนนั้นจะเกี่ยวข้องกับเธอ เพราะพ่อกับแม่คงไม่ปล่อยให้ใครมาพรากลูกในอกจากไปแน่ โดยเฉพาะพ่อซึ่งมีเธอเป็นลูกสาวแค่คนเดียว
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ก.ย. 2556, 22:58:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ก.ย. 2556, 22:58:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 1155
| << ตอนที่ 3 40% | ตอนที่ 4 40% >> |