จุมพิตในเพลิงทราย
เมื่อ ราจีฟ เทพบุตรนักรักแห่งแดนทราย พ่ายต่อมนต์เสน่หาของดาราสาวไทย
เขาผู้ไม่เคยง้อใคร กลับยอมทุ่มสุดใจเพียงหวังให้ได้ สไบนาง มาแนบชิด
ทว่ามันกลับไม่ใช่เรื่องง่ายเมื่อดาราดาวยั่วจอมหยิ่งไม่ทิ้งดีกรีรั้นร้าย
เลือดร้อนของหนุ่มนักรักแดนทรายจึงกระหายอยากปราบพยศ
+++
และโชคชะตาได้นำพาเขาและเธอมาพบกันในแดนทราย
ในขณะที่เทพบุตรนักรักถูกจับคลุมถุงชนกับหญิงสาวปริศนา
แต่ครั้นเมื่อได้พบหน้า ราจีฟต้องตกตะลึงงันอย่างไม่คาดคิด
หญิงสาวที่เขาหมายปองซุกซ่อนตนอยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีสวย
กระแสปรารถนาหวามไหวไม่อาจเก็บซ่อน...ยามสองกายแนบชิดสนิทกัน
แม้คิดว่าเป็นคนละคน แต่เมื่อใกล้เธอแล้วใจสั่น ก็ไม่มีวันที่เขาจะปล่อยให้หลุดมือ!
จุมพิตหวานท่ามกลางเพลิงทรายร้อนระอุ
ปริศนาที่ถูกปิดซ่อนไว้ยังไม่ถูกคลี่คลาย
เธอคือใคร และเขาจะทำอย่างไรเมื่อสตรีที่ยอมพลีใจให้ไม่ได้มีเพียงหนึ่งเดียว
แล้วเขาและเธอจะฝ่าฟันอุปสรรคครั้งนี้ไปได้หรือไม่?
ร่วมไขปริศนารักหวานท่ามกลางเพลิงทรายร้อนได้ใน...จุมพิตในเพลิงทราย
เขาผู้ไม่เคยง้อใคร กลับยอมทุ่มสุดใจเพียงหวังให้ได้ สไบนาง มาแนบชิด
ทว่ามันกลับไม่ใช่เรื่องง่ายเมื่อดาราดาวยั่วจอมหยิ่งไม่ทิ้งดีกรีรั้นร้าย
เลือดร้อนของหนุ่มนักรักแดนทรายจึงกระหายอยากปราบพยศ
+++
และโชคชะตาได้นำพาเขาและเธอมาพบกันในแดนทราย
ในขณะที่เทพบุตรนักรักถูกจับคลุมถุงชนกับหญิงสาวปริศนา
แต่ครั้นเมื่อได้พบหน้า ราจีฟต้องตกตะลึงงันอย่างไม่คาดคิด
หญิงสาวที่เขาหมายปองซุกซ่อนตนอยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีสวย
กระแสปรารถนาหวามไหวไม่อาจเก็บซ่อน...ยามสองกายแนบชิดสนิทกัน
แม้คิดว่าเป็นคนละคน แต่เมื่อใกล้เธอแล้วใจสั่น ก็ไม่มีวันที่เขาจะปล่อยให้หลุดมือ!
จุมพิตหวานท่ามกลางเพลิงทรายร้อนระอุ
ปริศนาที่ถูกปิดซ่อนไว้ยังไม่ถูกคลี่คลาย
เธอคือใคร และเขาจะทำอย่างไรเมื่อสตรีที่ยอมพลีใจให้ไม่ได้มีเพียงหนึ่งเดียว
แล้วเขาและเธอจะฝ่าฟันอุปสรรคครั้งนี้ไปได้หรือไม่?
ร่วมไขปริศนารักหวานท่ามกลางเพลิงทรายร้อนได้ใน...จุมพิตในเพลิงทราย
Tags: ลินิน ทราย
ตอน: ตอนที่ 4 40%
เมื่อทนเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจไม่ไหว โมริสาจึงลงมือค้นหาประวัติส่วนตัวของนางเอกสาวอย่าง สไบนาง ชุตานุกุล แต่ก็ไม่ได้อะไรมากมายนัก นอกจากชื่อ นามสกุล อายุ วันเกิดและราศี รวมทั้งประวัติคร่าวๆ ว่าอยู่กับยายและน้า แต่ไม่ได้พูดถึงพ่อแม่ของดาราสาวเลย
“ไม่ได้เรื่องเลย” โมริสาบ่นพึมพำ แล้วพิมพ์ข้อความทิ้งเอาไว้ให้ลัยลา ฝ่ายนั้นก็คงจะร้อนใจ เป็นใครก็ต้องสงสัยกันทั้งนั้น ที่จู่ๆ ก็มีคนหน้าตาเหมือนตัวเองโผล่ขึ้นมา
เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เป็นสายจากลัยลาที่โทรข้ามประเทศมานั่นเอง ฝ่ายนั้นคงจะเห็นข้อความของเธอแล้วจึงรีบติดต่อมา
“ว่าไงโม ได้เรื่องอะไรไหมจ๊ะ”
“ได้แค่ที่ส่งให้ดูนั่นแหละ ไม่มีข้อมูลที่ลงเรื่องพ่อแม่สไบนางเอาไว้เลย ฉันก็เลยไม่รู้จะเอาจากที่ไหนมาให้เธอ นอกจากไปถามกับเจ้าตัวเขาเอง” โมริสาบอกขึ้น ทำให้คนฟังได้คิด เธอเองก็ถามเรื่องนี้กับคนเก่าแก่หลายคน แต่ไม่มีใครยอมปริปาก
“จริงด้วยสินะ ต้องถามจากเจ้าตัวเองถึงจะดีที่สุด”
“ฉันจะพยายามหาเบอร์เขามาให้ เชื่อว่าสไบนางก็คงอยากรู้เหมือนกัน ฉันพอจะมีรูปเธอตอนเราถ่ายด้วยกันที่อังกฤษ”
“ขอบใจมากนะโม รบกวนเธอแล้ว” ลัยลาเอ่ยขอบคุณ หากไม่เพราะเพื่อนรักส่งข่าว เธอก็คงไม่มีทางรู้ว่ามีดาราหน้าเหมือนอย่างสไบนางอยู่ในโลกใบนี้
เธอพยายามตัดเรื่องนี้ออกไปจากใจ แต่เอาเข้าจริงก็อดคิดไม่ได้ เรื่องหน้าตา วันเดือนปีเกิด จะให้คิดว่ามันบังเอิญ อย่างไรก็ยังยากจะคิดได้
“ไม่เป็นไร ฉันเองก็อยากรู้ งานฉันนะน่าเบื่อจะตาย มีอะไรให้ทำแก้เซ็งก็ดี” คนพูดยักไหล่แล้วหัวเราะขึ้น ดวงตาพราวไปด้วยความตื่นเต้น เหมือนได้ย้อนกลับไปวัยเด็กที่อยากเล่นบทนักสืบสาว
“ฉันจะรอนะ ระหว่างนี้จะค้นหาข้อมูลเขาไปด้วย เขาชื่ออะไรนะ ชื่อเรียกยากเสียจริง”
“สไบนาง ชื่อเล่นหวาน sweet”
“อืม หวาน…” ลัยลาพยักหน้ารับ แล้วหันไปค้นข้อมูลเกี่ยวกับสไบนาง ยิ่งดูภาพในอิริยาบถต่างๆ ของฝ่ายนั้นก็ยิ่งเหมือนเธอ
สไบนางแปลกใจเมื่อเลิกงานในกองถ่ายแล้วมีหญิงสาวแต่งตัวดีมาขอพบเธอ ตอนแรกนึกว่าอาจเป็นนักข่าวหรือแฟนคลับใจกล้าบางคน แต่เมื่อเดินมาใกล้ กลับไม่เหมือนทั้งสองอย่าง
“คุณต้องการพบฉันหรือคะ” สไบนางเลิกคิ้ว ฝ่ายนั้นส่งยิ้มมาให้แล้วตรงเข้ามาหา
“ค่ะ ฉันชื่อโมริสา ฉันมีธุระกับคุณนิดหน่อย พอจะมีเวลาให้ไหมคะ” โมริสาบอกขึ้นอย่างเกรงใจ ที่เธอมารบกวนโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้า
“ตอนนี้เลิกกองแล้วละค่ะ เรา…เคยรู้จักกันไหมคะ ขอโทษที่ถาม ฉันจำไม่ได้จริงๆ” หญิงสาวบอกขึ้น พยายามนึกว่าพบเจอหญิงสาวผู้นี้ที่ไหน ถึงได้มีธุระเอากับเธอ แต่ก็คิดไม่ออก
“ไม่หรอกค่ะ เราสองคนยังไม่เคยพบกัน หน้ากองถ่ายมีร้านกาแฟเล็กๆ เราไปนั่งดื่มอะไรหน่อยนะคะ เพราะอาจจะต้องคุยกันยาวนิดหนึ่ง”
“เอ่อ…” สไบนางทำท่าจะปฏิเสธ หากแล้วก็เปลี่ยนใจเมื่อเห็นแววตาเว้าวอนของอีกฝ่าย “ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหวานโทรบอกน้าก่อนนะคะ จะได้ไม่รอ”
“ค่ะ” โมริสาพยักหน้ารับอย่างดีใจที่ดาราสาวยอมสละเวลาให้ ทั้งที่เธอถือเป็นคนแปลกหน้า
เมื่อจัดการโทรแจ้งลำยองแล้ว สไบนางจึงออกไปร้านกาแฟพร้อมกับโมริสา เมื่อนั่งและสั่งน้ำผลไม้เย็นๆ มาดื่มกันพอให้คลายร้อนแล้ว โมริสาจึงเริ่มต้นธุระของเธอ
“เพื่อนของฉันเขาต้องการรู้จักคุณค่ะ ชื่อลัยลา มูฮัมเหม็ด อาลี คุณพอจะรู้จักไหมคะ” โมริสาถามขึ้นแล้วรอคอยคำตอบอย่างใจจดจ่อ
ดาราสาวคิ้วขมวด ทวนชื่อสองสามครั้งแล้วส่ายหน้า
“บอกตามตรงนะคะ ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”
โมริสาถอนหายใจ ล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้ววางรูปถ่ายสองสามใบของลัยลาขณะที่ถ่ายกับเธอที่ประเทศอังกฤษ เอาไว้ตรงหน้าดาราสาว
สไบนางขมวดคิ้วมุ่น รับมาดูแล้วเลิกคิ้วขึ้นมองคนตรงหน้า
“ฉันไม่เคยไปอังกฤษนี่คะ และแน่ใจว่าไม่เคยถ่ายรูปกับคุณ ภาพตัดต่อรึเปล่า” คราวนี้สไบนางมองโมริสาอย่างไม่ไว้ใจ
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างค่ะ ไม่ใช่รูปคุณสไบนาง และไม่ใช่รูปตัดต่อ”
“หมายความว่ายังไง?”
“นี่คือ ลัยลา มูฮัมเหม็ด อาลี เพื่อนของฉันเอง เมื่อสองวันก่อนฉันมีโอกาสได้เห็นรูปคุณแล้วตกใจมาก เพราะคุณกับลัยลาหน้าตาเหมือนกันมาก ฉันถึงได้บอกเรื่องนี้กับเขา” โมริสาบอกขึ้น สไบนางพิจารณารูปถ่ายใบนั้นอีกครั้ง แล้วมั่นใจว่ามันไม่ใช่ภาพตัดต่อ
แต่…ทำไมถึงได้เหมือนเธอนัก
“เหมือนมาก”
“ค่ะ เหมือนจนเราสองคนตกใจ ลัยลาเขาเที่ยวสอบถามคนที่บ้าน แต่ก็ไม่ปรากฏว่าแม่ของเขามีลูกสาวอีกคนหรือฝาแฝด แต่ที่น่าแปลก ลัยลา เกิดวันที่ 24 สิงหาคม อายุ 23 ปีเท่าคุณ” โมริสาบอกขึ้นอย่างรู้ดี เพราะค้นหาประวัติของดาราสาวมาก่อนหน้านี้
“อะไรกัน โลกนี้ไม่น่ามีเรื่องบังเอิญแบบนี้” สไบนางเองก็ตกใจ จะว่าไป ยายก็ไม่เคยบอกเล่าเรื่องราวแต่หนหลังของแม่ให้เธอฟัง
“เราก็คิดอย่างนั้นค่ะ คุยกับลัยลาหน่อยนะคะ เธอรออยู่” โมริสาต่อโทรศัพท์ให้ ลัยลาเองก็รีบกดรับ หัวใจเต้นถี่ระรัวเมื่อได้ยินปลายสายตอบรับมาเป็นภาษาอังกฤษ
“ฉันสไบนางค่ะ”
“คุณหวาน” ลัยลาทักเธอด้วยชื่อเล่น จากนั้นจึงเอ่ยต่อ “คิดว่าคุณคงรู้จากโมริสาแล้ว ว่าทำไมฉันถึงต้องการคุยกับคุณ”
“ค่ะ ฉันเห็นรูปคุณ เรา…เหมือนกันมาก”
“ฉันอยากคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เราก็เหมือนกันมากเหลือเกิน รวมทั้งวันเดือนปีเกิด แต่ฉันเองก็มีพ่อมีแม่ที่นี่ คนเก่าๆ ยืนยันว่าท่านไม่เคยมีลูกฝาแฝด แล้วคุณละคะ” ลัยลาเอ่ยปากถาม รอคอยคำตอบจากสไบนาง ดาราสาวนิ่งเงียบอยู่นานหลายนาทีก่อนตัดสินใจบอกตามตรง
“แม่ฉันชื่อเครือวัลย์ เป็นคนไทย แต่พ่อ ฉันไม่รู้ค่ะ”
“พ่อ? เป็นไปได้ไหมคะ ที่แม่ของคุณกับพ่อของฉันอาจจะ…” ลัยลาเกรงใจจึงไม่กล้าเอ่ยต่อ แต่ในเมื่อฝ่ายนั้นยืนยันว่าไม่เคยรู้ว่าพ่อเป็นใคร มันก็อาจจะเป็นไปได้ตามที่เธอสันนิษฐาน
คำพูดประโยคนั้นของลัยลาทำให้หญิงสาวฉุกใจคิด
“จริงสิคะ ยายเคยบอกว่าแม่ไปประเทศในแถบทะเลทรายหลายปี แล้วก็พาฉันกลับมาที่เมืองไทย” พูดไปแล้วเธอก็ต้องตกใจ หัวใจเต้นตึกตักไหวรุนแรงกับสิ่งที่ได้รับรู้
บางที…ความจริงที่เธอค้นหามาชั่วชีวิตอาจกำลังเปิดเผยในไม่ช้า
“โอ…งั้นก็น่าสงสัยค่ะ ฉันไม่อยากคิดในแง่ร้ายเลยว่า…คุณอาจถูกลักพาตัวมา” ลัยลาปิดปากอย่างตกใจ เช่นเดียวกับสไบนางที่นิ่งงันไปนาน
แม่เกลียดเธอโดยไม่ทราบสาเหตุ หรือว่าแท้จริงแล้ว เธอไม่ใช่ลูกของท่าน
“ฉัน…” ดาราสาวท่าทางสับสน หัวใจหวนไห้ หากคิดว่าครอบครัวที่เธอรักและผูกพัน แท้จริงแล้วไม่ได้มีความข้องเกี่ยวกันทางสายเลือด
ยายผู้ที่เธอรักยิ่งกว่าชีวิต และยายก็รักเธอปานแก้วตาดวงใจ จะไม่ใช่คนที่มีความผูกพันทางสายเลือดกับเธอได้อย่างไร
เป็นไปไม่ได้!
“ทุกอย่างเป็นแค่การคาดเดาของฉันเท่านั้นนะคะ บางทีอาจจะไม่ใช่ก็ได้” ลัยลารีบบอกเมื่อเห็นปลายสายนิ่งเงียบไป
“ไม่เป็นไรค่ะ เราควรจะสันนิษฐานเอาไว้หลายๆ ทาง ฉันจะลองถามเรื่องนี้กับยายดู” สไบนางถอนหายใจ บางทียายอาจจะไม่รู้อะไรเลยก็ได้
ความลับทุกอย่างอยู่กับแม่ที่มีอาการทางจิต หากให้เธอรอจนแม่อาการดีขึ้น ภูเขาที่หนักอึ้งบนอกเธอคงทาบทับอยู่อย่างนั้นจนหายใจหายคอไม่ออก
“ฉันก็จะคาดคั้นเอาความจริงจากคนที่นี่ ฉันดีใจที่เราได้รู้จักกันนะคะคุณสไบนาง” ลัยลาออกเสียงชื่อเธอด้วยสำเนียงแปร่งๆ เพราะอ่านยาก บางทีเธอกับดาราผู้นี้อาจจะมีความเกี่ยวข้องกัน ไม่แน่สไบนางอาจจะเป็นพี่น้องฝาแฝดของเธอ แล้วถูกลักพาตัวไป
ลัยลาคาดเดา เพราะเธอสังเกตเห็นแม่ลูบคลำเสื้อผ้าของเด็กผู้หญิง บางทีก็ร้องไห้ บางทีก็ทำหน้าเศร้าๆ เธอเคยถาม แต่ท่านไม่ยอมบอก
แต่สิ่งที่เธอกังขา ทำไม…ทุกคนถึงต้องปิดบัง
หลังวางสาย เธอตัดสินใจเข้าไปหารามิลยาในห้อง ขณะนั้นแม่ของเธอกำลังนอนเอกเขนกให้สาวใช้นวดตัว ดวงตาหลับพริ้มอย่างสบายอารมณ์
เสียงฝีเท้าของเธอทำให้รามิลยาเปิดเปลือกตาขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงหยัดกายลุกขึ้นแล้วโบกมืออวบอูมให้สาวใช้ออกไป
“มีอะไรรึเปล่าลัยลา หน้าตาเหมือนไม่สบายใจ”
“แม่คะ ลูกมีเรื่องอยากถาม” ลัยลาทรุดตัวลงนั่งเบื้องล่าง อันเป็นพรมสีแดงเข้มลื่นเท้าและได้รับการทำความสะอาดอย่างดี
“เอาสิจ๊ะ” รามิลยาเบือนสายตามาจับจ้องดวงตาของคนตรงหน้า ดวงตาคู่นี้ สะท้อนความเจ็บปวดของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน เธอเองไม่เคยลืม
“เรื่องน้อง”
“หืม? หมายความว่ายังไงจ๊ะ น้องที่ไหนกัน” รามิลยาหน้าเปลี่ยนสี หากแล้วก็ปรับมันได้ในเวลาต่อมา
“ลูกมีน้องสาวใช่ไหมคะแม่ ลูกเห็นชุดเด็กผู้หญิงในห้องนอนแม่ และเห็นแม่แอบร้องไห้ด้วย” เธอบอกในสิ่งที่เห็น แต่ไม่เคยนึกสงสัย เพราะเคยเข้าใจว่าเป็นชุดของตัวเอง
“มันไม่สำคัญนี่จ๊ะ จะรู้ไปทำไมกัน” รามิลยาบังคับน้ำเสียงที่โต้ตอบออกไปให้ดูปกติที่สุด เท่าที่เธอจะสามารถทำได้
“ลูกอยากรู้เท่านั้นเองค่ะ บางทีน้องอาจจะยังไม่ตายก็ได้นะคะ” ลัยลาบอกแล้วจับจ้องผู้เป็นแม่ รามิลยาปิดปากหัวเราะน้อยๆ แล้วส่ายหน้า
“เขาตายไปแล้ว อย่าไปพูดถึงอีกเลยจ้ะ” รามิลยาตัดบท แต่น้ำตาคลอเอ่อ
“บางทีน้องอาจจะ…”
“เป็นไปไม่ได้ลัยลา แม่ไม่รู้ว่าลูกรู้อะไรมา แต่แม่เห็นกับตาว่าน้องตายแล้ว คอดียะห์ ตายตั้งแต่อายุ 2 ขวบ แม่เป็นคนอุ้มร่างเขาไปวางในโลงเอง ตอนนั้นลัยลาอายุ 4 ขวบ อาจจะจำไม่ได้” รามิลยาหลับตา ไม่อยากรื้อฟื้นความหลังให้ตัวเองต้องเจ็บปวด
“4 ขวบกับ 2 ขวบ เราไม่ใช่ฝาแฝดกันหรอกหรือคะ” ลัยลาย้อนถามส่งผลให้ใบหน้าของรามิลยาจางสีลงอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่ฉายแววใจดีอยู่เป็นนิตย์แข็งกร้าว
“เอาอะไรมาพูด ฝาแฝดที่ไหนกัน”
“เอ่อ..คุณแม่ ลูกขอโทษค่ะ เพียงแต่ลูกเห็น….” ลัยลาจวนหลุดปากเรื่องของสไบนาง หากแล้วเหมือนมีอะไรบางอย่างยับยั้งเอาไว้ให้เธอหยุดชะงักประโยคที่มาจ่อถึงปากแล้วส่ายหน้า “ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ ลูกเพียงแต่ฝันไปเท่านั้นเอง เป็นความฝันไร้สาระเท่านั้น”
คำตอบของลัยลาพลอยทำให้คนฟังโล่งใจ รอยยิ้มหวานใจดีจึงกลับมาดังเดิม
“อย่างนั้นหรอกหรือจ๊ะ แม่นึกว่ามีเรื่องอะไรเสียอีก โธ่เอ๊ย…ก็แค่ความฝันนี่เอง ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ลูกอาจจะอ่านหนังสือหรือเล่นเจ้าจอสี่เหลี่ยมนั่นมากไปกระมัง คอดียะห์ อายุห่างจากลูก 2 ปี ไม่มีฝาแฝดอะไรทั้งนั้นนะจ๊ะ อย่าไปคิดมากเลย”
“คงจะอย่างนั้นค่ะแม่ เย็นนี้ลูกจะไปตลาดกีซาร์ แม่อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหมคะ” เธอเอ่ยถาม ตลาดกีซาร์ เป็นเหมือนห้างสรรพสินค้าของเหล่าเศรษฐี เปิดในช่วงหลังตะวันตกดินเป็นต้นไปจนค่อนคืน เป็นแหล่งจับจ่ายใช้สอยของคนมีเงิน เพราะมีเฉพาะสินค้าแบรนด์เนม และอาหารการกินเลิศหรู
ส่วนตลาดของชาวบ้านธรรมดาแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน แม้แต่อาหารการกินยังแบกะดินให้ฝุ่นทรายเกาะเล่น ความเลื่อมล้ำทางสังคมของที่นี่มีมากเกินกว่าจะแก้ไข
“แม่นึกอยากกินอินทผลัมอบแห้ง เห็นเขาว่าที่ตลาดกีซาร์เขาทำออกมารสชาติดี”
“ได้ค่ะแม่ แต่ถ้าอยากกินให้ได้รสชาติ เราต้องไปเก็บเองนะคะ ลูกอายุจนป่านนี้แล้ว ยังไม่เคยนั่งบนหลังอูฐ ไม่เคยโลดแล่นบนทะเลทราย ให้สมกับเป็นคนถิ่นนี้เลย” ลัยลาทำหน้ายุ่งๆ เคยขอพ่อกับแม่ออกไปเที่ยวเล่น ใช้ชีวิตในทะเลทรายบ้าง แต่ท่านทั้งสองไม่เคยยอม
“ลองไปขอท่านพ่อดูสิ ถ้าอนุญาตละก็แม่ไม่ขัด” รามิลยาบอกง่ายๆ เพราะรู้ดีว่าอุลมานไม่มีวันอนุญาต เขารักและหลงลูกสาวคนนี้อย่างกับอะไร ในเมืองนี้จะมีผู้หญิงสักกี่คนมีการศึกษาทัดเทียมบุรุษเช่นลัยลา แต่จะมีประโยชน์อะไร เรียนไปก็ยังไม่เห็นทำประโยชน์อะไรได้
“แม่ละก็ พูดแบบนี้ลูกไม่มีทางได้ไป” หญิงสาวหัวเราะแล้วเอ่ยขอตัวออกไป ทำเป็นลืมเรื่องที่ซักถามในวันนี้ แต่แท้จริงแล้ว เธอกำลังครุ่นคิด และจะต้องหาคำตอบเรื่องนี้เองให้ได้
“ไม่ได้เรื่องเลย” โมริสาบ่นพึมพำ แล้วพิมพ์ข้อความทิ้งเอาไว้ให้ลัยลา ฝ่ายนั้นก็คงจะร้อนใจ เป็นใครก็ต้องสงสัยกันทั้งนั้น ที่จู่ๆ ก็มีคนหน้าตาเหมือนตัวเองโผล่ขึ้นมา
เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เป็นสายจากลัยลาที่โทรข้ามประเทศมานั่นเอง ฝ่ายนั้นคงจะเห็นข้อความของเธอแล้วจึงรีบติดต่อมา
“ว่าไงโม ได้เรื่องอะไรไหมจ๊ะ”
“ได้แค่ที่ส่งให้ดูนั่นแหละ ไม่มีข้อมูลที่ลงเรื่องพ่อแม่สไบนางเอาไว้เลย ฉันก็เลยไม่รู้จะเอาจากที่ไหนมาให้เธอ นอกจากไปถามกับเจ้าตัวเขาเอง” โมริสาบอกขึ้น ทำให้คนฟังได้คิด เธอเองก็ถามเรื่องนี้กับคนเก่าแก่หลายคน แต่ไม่มีใครยอมปริปาก
“จริงด้วยสินะ ต้องถามจากเจ้าตัวเองถึงจะดีที่สุด”
“ฉันจะพยายามหาเบอร์เขามาให้ เชื่อว่าสไบนางก็คงอยากรู้เหมือนกัน ฉันพอจะมีรูปเธอตอนเราถ่ายด้วยกันที่อังกฤษ”
“ขอบใจมากนะโม รบกวนเธอแล้ว” ลัยลาเอ่ยขอบคุณ หากไม่เพราะเพื่อนรักส่งข่าว เธอก็คงไม่มีทางรู้ว่ามีดาราหน้าเหมือนอย่างสไบนางอยู่ในโลกใบนี้
เธอพยายามตัดเรื่องนี้ออกไปจากใจ แต่เอาเข้าจริงก็อดคิดไม่ได้ เรื่องหน้าตา วันเดือนปีเกิด จะให้คิดว่ามันบังเอิญ อย่างไรก็ยังยากจะคิดได้
“ไม่เป็นไร ฉันเองก็อยากรู้ งานฉันนะน่าเบื่อจะตาย มีอะไรให้ทำแก้เซ็งก็ดี” คนพูดยักไหล่แล้วหัวเราะขึ้น ดวงตาพราวไปด้วยความตื่นเต้น เหมือนได้ย้อนกลับไปวัยเด็กที่อยากเล่นบทนักสืบสาว
“ฉันจะรอนะ ระหว่างนี้จะค้นหาข้อมูลเขาไปด้วย เขาชื่ออะไรนะ ชื่อเรียกยากเสียจริง”
“สไบนาง ชื่อเล่นหวาน sweet”
“อืม หวาน…” ลัยลาพยักหน้ารับ แล้วหันไปค้นข้อมูลเกี่ยวกับสไบนาง ยิ่งดูภาพในอิริยาบถต่างๆ ของฝ่ายนั้นก็ยิ่งเหมือนเธอ
สไบนางแปลกใจเมื่อเลิกงานในกองถ่ายแล้วมีหญิงสาวแต่งตัวดีมาขอพบเธอ ตอนแรกนึกว่าอาจเป็นนักข่าวหรือแฟนคลับใจกล้าบางคน แต่เมื่อเดินมาใกล้ กลับไม่เหมือนทั้งสองอย่าง
“คุณต้องการพบฉันหรือคะ” สไบนางเลิกคิ้ว ฝ่ายนั้นส่งยิ้มมาให้แล้วตรงเข้ามาหา
“ค่ะ ฉันชื่อโมริสา ฉันมีธุระกับคุณนิดหน่อย พอจะมีเวลาให้ไหมคะ” โมริสาบอกขึ้นอย่างเกรงใจ ที่เธอมารบกวนโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้า
“ตอนนี้เลิกกองแล้วละค่ะ เรา…เคยรู้จักกันไหมคะ ขอโทษที่ถาม ฉันจำไม่ได้จริงๆ” หญิงสาวบอกขึ้น พยายามนึกว่าพบเจอหญิงสาวผู้นี้ที่ไหน ถึงได้มีธุระเอากับเธอ แต่ก็คิดไม่ออก
“ไม่หรอกค่ะ เราสองคนยังไม่เคยพบกัน หน้ากองถ่ายมีร้านกาแฟเล็กๆ เราไปนั่งดื่มอะไรหน่อยนะคะ เพราะอาจจะต้องคุยกันยาวนิดหนึ่ง”
“เอ่อ…” สไบนางทำท่าจะปฏิเสธ หากแล้วก็เปลี่ยนใจเมื่อเห็นแววตาเว้าวอนของอีกฝ่าย “ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหวานโทรบอกน้าก่อนนะคะ จะได้ไม่รอ”
“ค่ะ” โมริสาพยักหน้ารับอย่างดีใจที่ดาราสาวยอมสละเวลาให้ ทั้งที่เธอถือเป็นคนแปลกหน้า
เมื่อจัดการโทรแจ้งลำยองแล้ว สไบนางจึงออกไปร้านกาแฟพร้อมกับโมริสา เมื่อนั่งและสั่งน้ำผลไม้เย็นๆ มาดื่มกันพอให้คลายร้อนแล้ว โมริสาจึงเริ่มต้นธุระของเธอ
“เพื่อนของฉันเขาต้องการรู้จักคุณค่ะ ชื่อลัยลา มูฮัมเหม็ด อาลี คุณพอจะรู้จักไหมคะ” โมริสาถามขึ้นแล้วรอคอยคำตอบอย่างใจจดจ่อ
ดาราสาวคิ้วขมวด ทวนชื่อสองสามครั้งแล้วส่ายหน้า
“บอกตามตรงนะคะ ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”
โมริสาถอนหายใจ ล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้ววางรูปถ่ายสองสามใบของลัยลาขณะที่ถ่ายกับเธอที่ประเทศอังกฤษ เอาไว้ตรงหน้าดาราสาว
สไบนางขมวดคิ้วมุ่น รับมาดูแล้วเลิกคิ้วขึ้นมองคนตรงหน้า
“ฉันไม่เคยไปอังกฤษนี่คะ และแน่ใจว่าไม่เคยถ่ายรูปกับคุณ ภาพตัดต่อรึเปล่า” คราวนี้สไบนางมองโมริสาอย่างไม่ไว้ใจ
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างค่ะ ไม่ใช่รูปคุณสไบนาง และไม่ใช่รูปตัดต่อ”
“หมายความว่ายังไง?”
“นี่คือ ลัยลา มูฮัมเหม็ด อาลี เพื่อนของฉันเอง เมื่อสองวันก่อนฉันมีโอกาสได้เห็นรูปคุณแล้วตกใจมาก เพราะคุณกับลัยลาหน้าตาเหมือนกันมาก ฉันถึงได้บอกเรื่องนี้กับเขา” โมริสาบอกขึ้น สไบนางพิจารณารูปถ่ายใบนั้นอีกครั้ง แล้วมั่นใจว่ามันไม่ใช่ภาพตัดต่อ
แต่…ทำไมถึงได้เหมือนเธอนัก
“เหมือนมาก”
“ค่ะ เหมือนจนเราสองคนตกใจ ลัยลาเขาเที่ยวสอบถามคนที่บ้าน แต่ก็ไม่ปรากฏว่าแม่ของเขามีลูกสาวอีกคนหรือฝาแฝด แต่ที่น่าแปลก ลัยลา เกิดวันที่ 24 สิงหาคม อายุ 23 ปีเท่าคุณ” โมริสาบอกขึ้นอย่างรู้ดี เพราะค้นหาประวัติของดาราสาวมาก่อนหน้านี้
“อะไรกัน โลกนี้ไม่น่ามีเรื่องบังเอิญแบบนี้” สไบนางเองก็ตกใจ จะว่าไป ยายก็ไม่เคยบอกเล่าเรื่องราวแต่หนหลังของแม่ให้เธอฟัง
“เราก็คิดอย่างนั้นค่ะ คุยกับลัยลาหน่อยนะคะ เธอรออยู่” โมริสาต่อโทรศัพท์ให้ ลัยลาเองก็รีบกดรับ หัวใจเต้นถี่ระรัวเมื่อได้ยินปลายสายตอบรับมาเป็นภาษาอังกฤษ
“ฉันสไบนางค่ะ”
“คุณหวาน” ลัยลาทักเธอด้วยชื่อเล่น จากนั้นจึงเอ่ยต่อ “คิดว่าคุณคงรู้จากโมริสาแล้ว ว่าทำไมฉันถึงต้องการคุยกับคุณ”
“ค่ะ ฉันเห็นรูปคุณ เรา…เหมือนกันมาก”
“ฉันอยากคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เราก็เหมือนกันมากเหลือเกิน รวมทั้งวันเดือนปีเกิด แต่ฉันเองก็มีพ่อมีแม่ที่นี่ คนเก่าๆ ยืนยันว่าท่านไม่เคยมีลูกฝาแฝด แล้วคุณละคะ” ลัยลาเอ่ยปากถาม รอคอยคำตอบจากสไบนาง ดาราสาวนิ่งเงียบอยู่นานหลายนาทีก่อนตัดสินใจบอกตามตรง
“แม่ฉันชื่อเครือวัลย์ เป็นคนไทย แต่พ่อ ฉันไม่รู้ค่ะ”
“พ่อ? เป็นไปได้ไหมคะ ที่แม่ของคุณกับพ่อของฉันอาจจะ…” ลัยลาเกรงใจจึงไม่กล้าเอ่ยต่อ แต่ในเมื่อฝ่ายนั้นยืนยันว่าไม่เคยรู้ว่าพ่อเป็นใคร มันก็อาจจะเป็นไปได้ตามที่เธอสันนิษฐาน
คำพูดประโยคนั้นของลัยลาทำให้หญิงสาวฉุกใจคิด
“จริงสิคะ ยายเคยบอกว่าแม่ไปประเทศในแถบทะเลทรายหลายปี แล้วก็พาฉันกลับมาที่เมืองไทย” พูดไปแล้วเธอก็ต้องตกใจ หัวใจเต้นตึกตักไหวรุนแรงกับสิ่งที่ได้รับรู้
บางที…ความจริงที่เธอค้นหามาชั่วชีวิตอาจกำลังเปิดเผยในไม่ช้า
“โอ…งั้นก็น่าสงสัยค่ะ ฉันไม่อยากคิดในแง่ร้ายเลยว่า…คุณอาจถูกลักพาตัวมา” ลัยลาปิดปากอย่างตกใจ เช่นเดียวกับสไบนางที่นิ่งงันไปนาน
แม่เกลียดเธอโดยไม่ทราบสาเหตุ หรือว่าแท้จริงแล้ว เธอไม่ใช่ลูกของท่าน
“ฉัน…” ดาราสาวท่าทางสับสน หัวใจหวนไห้ หากคิดว่าครอบครัวที่เธอรักและผูกพัน แท้จริงแล้วไม่ได้มีความข้องเกี่ยวกันทางสายเลือด
ยายผู้ที่เธอรักยิ่งกว่าชีวิต และยายก็รักเธอปานแก้วตาดวงใจ จะไม่ใช่คนที่มีความผูกพันทางสายเลือดกับเธอได้อย่างไร
เป็นไปไม่ได้!
“ทุกอย่างเป็นแค่การคาดเดาของฉันเท่านั้นนะคะ บางทีอาจจะไม่ใช่ก็ได้” ลัยลารีบบอกเมื่อเห็นปลายสายนิ่งเงียบไป
“ไม่เป็นไรค่ะ เราควรจะสันนิษฐานเอาไว้หลายๆ ทาง ฉันจะลองถามเรื่องนี้กับยายดู” สไบนางถอนหายใจ บางทียายอาจจะไม่รู้อะไรเลยก็ได้
ความลับทุกอย่างอยู่กับแม่ที่มีอาการทางจิต หากให้เธอรอจนแม่อาการดีขึ้น ภูเขาที่หนักอึ้งบนอกเธอคงทาบทับอยู่อย่างนั้นจนหายใจหายคอไม่ออก
“ฉันก็จะคาดคั้นเอาความจริงจากคนที่นี่ ฉันดีใจที่เราได้รู้จักกันนะคะคุณสไบนาง” ลัยลาออกเสียงชื่อเธอด้วยสำเนียงแปร่งๆ เพราะอ่านยาก บางทีเธอกับดาราผู้นี้อาจจะมีความเกี่ยวข้องกัน ไม่แน่สไบนางอาจจะเป็นพี่น้องฝาแฝดของเธอ แล้วถูกลักพาตัวไป
ลัยลาคาดเดา เพราะเธอสังเกตเห็นแม่ลูบคลำเสื้อผ้าของเด็กผู้หญิง บางทีก็ร้องไห้ บางทีก็ทำหน้าเศร้าๆ เธอเคยถาม แต่ท่านไม่ยอมบอก
แต่สิ่งที่เธอกังขา ทำไม…ทุกคนถึงต้องปิดบัง
หลังวางสาย เธอตัดสินใจเข้าไปหารามิลยาในห้อง ขณะนั้นแม่ของเธอกำลังนอนเอกเขนกให้สาวใช้นวดตัว ดวงตาหลับพริ้มอย่างสบายอารมณ์
เสียงฝีเท้าของเธอทำให้รามิลยาเปิดเปลือกตาขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงหยัดกายลุกขึ้นแล้วโบกมืออวบอูมให้สาวใช้ออกไป
“มีอะไรรึเปล่าลัยลา หน้าตาเหมือนไม่สบายใจ”
“แม่คะ ลูกมีเรื่องอยากถาม” ลัยลาทรุดตัวลงนั่งเบื้องล่าง อันเป็นพรมสีแดงเข้มลื่นเท้าและได้รับการทำความสะอาดอย่างดี
“เอาสิจ๊ะ” รามิลยาเบือนสายตามาจับจ้องดวงตาของคนตรงหน้า ดวงตาคู่นี้ สะท้อนความเจ็บปวดของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน เธอเองไม่เคยลืม
“เรื่องน้อง”
“หืม? หมายความว่ายังไงจ๊ะ น้องที่ไหนกัน” รามิลยาหน้าเปลี่ยนสี หากแล้วก็ปรับมันได้ในเวลาต่อมา
“ลูกมีน้องสาวใช่ไหมคะแม่ ลูกเห็นชุดเด็กผู้หญิงในห้องนอนแม่ และเห็นแม่แอบร้องไห้ด้วย” เธอบอกในสิ่งที่เห็น แต่ไม่เคยนึกสงสัย เพราะเคยเข้าใจว่าเป็นชุดของตัวเอง
“มันไม่สำคัญนี่จ๊ะ จะรู้ไปทำไมกัน” รามิลยาบังคับน้ำเสียงที่โต้ตอบออกไปให้ดูปกติที่สุด เท่าที่เธอจะสามารถทำได้
“ลูกอยากรู้เท่านั้นเองค่ะ บางทีน้องอาจจะยังไม่ตายก็ได้นะคะ” ลัยลาบอกแล้วจับจ้องผู้เป็นแม่ รามิลยาปิดปากหัวเราะน้อยๆ แล้วส่ายหน้า
“เขาตายไปแล้ว อย่าไปพูดถึงอีกเลยจ้ะ” รามิลยาตัดบท แต่น้ำตาคลอเอ่อ
“บางทีน้องอาจจะ…”
“เป็นไปไม่ได้ลัยลา แม่ไม่รู้ว่าลูกรู้อะไรมา แต่แม่เห็นกับตาว่าน้องตายแล้ว คอดียะห์ ตายตั้งแต่อายุ 2 ขวบ แม่เป็นคนอุ้มร่างเขาไปวางในโลงเอง ตอนนั้นลัยลาอายุ 4 ขวบ อาจจะจำไม่ได้” รามิลยาหลับตา ไม่อยากรื้อฟื้นความหลังให้ตัวเองต้องเจ็บปวด
“4 ขวบกับ 2 ขวบ เราไม่ใช่ฝาแฝดกันหรอกหรือคะ” ลัยลาย้อนถามส่งผลให้ใบหน้าของรามิลยาจางสีลงอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่ฉายแววใจดีอยู่เป็นนิตย์แข็งกร้าว
“เอาอะไรมาพูด ฝาแฝดที่ไหนกัน”
“เอ่อ..คุณแม่ ลูกขอโทษค่ะ เพียงแต่ลูกเห็น….” ลัยลาจวนหลุดปากเรื่องของสไบนาง หากแล้วเหมือนมีอะไรบางอย่างยับยั้งเอาไว้ให้เธอหยุดชะงักประโยคที่มาจ่อถึงปากแล้วส่ายหน้า “ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ ลูกเพียงแต่ฝันไปเท่านั้นเอง เป็นความฝันไร้สาระเท่านั้น”
คำตอบของลัยลาพลอยทำให้คนฟังโล่งใจ รอยยิ้มหวานใจดีจึงกลับมาดังเดิม
“อย่างนั้นหรอกหรือจ๊ะ แม่นึกว่ามีเรื่องอะไรเสียอีก โธ่เอ๊ย…ก็แค่ความฝันนี่เอง ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ลูกอาจจะอ่านหนังสือหรือเล่นเจ้าจอสี่เหลี่ยมนั่นมากไปกระมัง คอดียะห์ อายุห่างจากลูก 2 ปี ไม่มีฝาแฝดอะไรทั้งนั้นนะจ๊ะ อย่าไปคิดมากเลย”
“คงจะอย่างนั้นค่ะแม่ เย็นนี้ลูกจะไปตลาดกีซาร์ แม่อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหมคะ” เธอเอ่ยถาม ตลาดกีซาร์ เป็นเหมือนห้างสรรพสินค้าของเหล่าเศรษฐี เปิดในช่วงหลังตะวันตกดินเป็นต้นไปจนค่อนคืน เป็นแหล่งจับจ่ายใช้สอยของคนมีเงิน เพราะมีเฉพาะสินค้าแบรนด์เนม และอาหารการกินเลิศหรู
ส่วนตลาดของชาวบ้านธรรมดาแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน แม้แต่อาหารการกินยังแบกะดินให้ฝุ่นทรายเกาะเล่น ความเลื่อมล้ำทางสังคมของที่นี่มีมากเกินกว่าจะแก้ไข
“แม่นึกอยากกินอินทผลัมอบแห้ง เห็นเขาว่าที่ตลาดกีซาร์เขาทำออกมารสชาติดี”
“ได้ค่ะแม่ แต่ถ้าอยากกินให้ได้รสชาติ เราต้องไปเก็บเองนะคะ ลูกอายุจนป่านนี้แล้ว ยังไม่เคยนั่งบนหลังอูฐ ไม่เคยโลดแล่นบนทะเลทราย ให้สมกับเป็นคนถิ่นนี้เลย” ลัยลาทำหน้ายุ่งๆ เคยขอพ่อกับแม่ออกไปเที่ยวเล่น ใช้ชีวิตในทะเลทรายบ้าง แต่ท่านทั้งสองไม่เคยยอม
“ลองไปขอท่านพ่อดูสิ ถ้าอนุญาตละก็แม่ไม่ขัด” รามิลยาบอกง่ายๆ เพราะรู้ดีว่าอุลมานไม่มีวันอนุญาต เขารักและหลงลูกสาวคนนี้อย่างกับอะไร ในเมืองนี้จะมีผู้หญิงสักกี่คนมีการศึกษาทัดเทียมบุรุษเช่นลัยลา แต่จะมีประโยชน์อะไร เรียนไปก็ยังไม่เห็นทำประโยชน์อะไรได้
“แม่ละก็ พูดแบบนี้ลูกไม่มีทางได้ไป” หญิงสาวหัวเราะแล้วเอ่ยขอตัวออกไป ทำเป็นลืมเรื่องที่ซักถามในวันนี้ แต่แท้จริงแล้ว เธอกำลังครุ่นคิด และจะต้องหาคำตอบเรื่องนี้เองให้ได้
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ต.ค. 2556, 23:19:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ต.ค. 2556, 23:19:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 1008
| << ตอนที่ 3 100% | ตอนที่ 4 80% >> |