เด็ดปีกนางฟ้า (ลินิน)
“เป็นผู้หญิงต้องรอให้ผู้ชายมาจีบ” ในยุคที่เกย์ เก้งกวางเกลื่อนเมืองบรรดาชะนีทั้งหลายคงมัวนิ่งนอนใจถือคติแบบนี้ไม่ได้เสียแล้ว โดยเฉพาะเหล่านางฟ้าจากสายการบินนางฟ้าแอร์ไลน์ที่ได้พบกับโคไพลอตหนุ่มรูปงามรวยทรัพย์ งานนี้เหล่านางฟ้าแสนสวยต้องงัดสารพัดวิธีเพื่อให้ได้เทวดาหนุ่มหล่ออย่างเขามาครอบครอง ไม่ว่าจะตบตี แย่งชิงวางแผน ชิงไหวชิงพริบกันสุดฤทธิ์อย่างไรก็ขอสู้ตายกันสักตั้ง แต่เทวดาอย่างเขาก็ใช่จะยอมถูกผู้หญิงจับง่ายๆ แต่ใครล่ะที่จะถูกเขาจับเด็ดปีกจนบินไม่ขึ้นยอมซบอกกว้างๆ ของเขาคนเดียว
Tags: นิยายรัก สาริน ลินิน
ตอน: ตอนที่ 7 80%
“จริงของแก” นักรบพยักหน้าหงึกหงัก ยอมเชื่อเมื่อเพื่อนบอกเหตุผลฟังขึ้น “แล้วนี่แกยังไม่เริ่มต้นทำอะไรเลยเหรอ เดี๋ยวเถอะได้ก้มลงกราบตีนงามๆ ของนังไวน์”
“ก็ฉันเพิ่งเจอเขาตะกี้นี้เอง บินตลอดแทบไม่ได้พักเลยจะเอาเวลาที่ไหนล่ะ กว่าจะมีโอกาสได้บินยุโรปกับเขาก็เป็นปีๆ วันนั้นอุตส่าห์ดักรอพบ แกล้งหกล้มจนหัวแทบคะมำ ตานั่นเดินผ่านไปซะเฉยๆ น่าโมโหจะตาย”
“หรือว่าเขาจะไม่ชอบชะนีอย่างแก”
“นั่นนะสิ อย่างฉันออกจะสวยเลือกได้ซะขนาดนี้ ผู้ชายคนไหนไม่ชอบก็บ้าแล้ว”
“นังหลงตัวเอง” นักรบเบ้หน้า ขึ้นรถจากหน้าสายการบินไปจนถึงสนามบินจึงได้รู้ว่าคนที่ทำหน้าที่บินวันนี้ก็คือปฐพีที่พวกเธอทั้งสองเพิ่งนินทาเขาเสร็จสรรพ
“เป็นโอกาสดีของแกแล้วนะ นังไวน์มันบินฮ่องกง” นักรบบอกขึ้น รู้ดีราวกับเป็นคนจัดตารางบินเสียเอง หากแล้วก็แทบหุบปากที่ค้างไว้ไม่ลงเมื่อเจอวรินยุพามาถึงก่อนตัวเองแล้วด้วยรถส่วนตัว “อย่าบอกฉันนะว่านังไวน์มันบินไฟล์ทเดียวกับเรา ในห้องบรีฟฟิ่งทำไมไม่มี”
เมื่อวรินยุพาเจอหน้าคู่อริรอยยิ้มบางอย่างจึงวาบผ่านในหน้าก่อนสาวเท้าเข้ามาหา จงใจกรีดนิ้วมือข้างขวาที่มีแหวนเพชรเม็ดใหญ่ให้อีกฝ่ายเห็น แม้ว่ากฎของที่นี่ห้ามแอร์โฮสเตสสวมเครื่องประดับใดนอกจากนาฬิกาและต่างหูมุก แต่เธอก็อยากให้คะนึงนางได้เห็น ทว่าไม่ว่าจะวางมือไว้ตรงมุมไหน ฝ่ายนั้นก็ไม่ทักไม่ถาม
“มาได้ไงยะหล่อน มีบินฮ่องกงไม่ใช่เหรอ หรือว่าตามกลิ่นผู้ชายมา” นักรบแขวะขึ้น พอรู้ว่าปฐพีบินด้วยก็รีบตามมาจนได้
“มีแอร์ไฟล์ทนี้ท้องเสียกะทันหัน ฉันก็เลยมาแทน ทำไม…เห็นฉันมาด้วยอยากจะออฟไฟล์ทก็ได้นะ” วรินยุพาเยาะ
“อย่างพวกเราเหรอจะกลัวชะนีเน่าๆ อย่างหล่อน ที่ว่ามีแอร์ท้องเสีย เสียจริงหรือหล่อนวางยาเขาเพราะรู้ว่าโคไพปฐพีจะบินกันแน่ยะ” นักรบเท้าสะเอว ตาจับมองไปบนนิ้วนางข้างขวาที่แสงจากหัวเพชรกระทบกับสายตา เจ้าของแหวนจึงจงใจกรีดนิ้วให้เห็น
“อันนั้นก็ส่วนหนึ่ง ทำไมจ๊ะ…ถ้าฉันไปด้วยกลัวว่าฉันจะแย่งความสนใจของโคไพปฐพีไปจนหมดไม่เหลือให้เธอเหมือนที่พี่พิมานเคยทำกับเธอมาแล้ว” วรินยุพาเหยียดนิ้วผ่านหน้าของคะนึงนางก่อนถามขึ้น “สวยไหมจ๊ะนาง วงนี้ตั้งห้าแสนเชียวนะ”
“เธอไม่รู้เหรอว่าห้ามใส่เครื่องประดับนอกจากนาฬิกา”
“เธอรู้ไหมว่าใครซื้อให้ฉัน” วรินยุพาตอบไม่ตรงคำถาม และไม่รอให้อีกฝ่ายตอบมาเธอก็บอกขึ้นเสียเอง “พี่พิมานเขาซื้อให้ฉัน”
“ฉันไม่ได้ถามแล้วก็ไม่อยากรู้” คะนึงนางเสียงห้วน ปรายตามองแล้วยิ้มเหยียด “แหวนที่พี่พิมานเขาซื้อให้ฉัน ราคาแพงกว่าวงนี้ซะอีก แต่ฉันไม่ได้เอาอะไรแลกหรอกนะแค่รอยยิ้มหวานๆ ก็ได้มาแล้ว แต่สำหรับเธอ ไม่รู้ว่าเอาอะไรแลกมาบ้างถึงได้แหวนมาราคาแค่…ห้าแสน”
“ก็คงจะเอาห…”
“นังนาง!” วรินยุพากำมือแน่นที่คิดจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บใจกลับเป็นตัวเองเสียอีก “ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ” เธอชี้หน้าอาฆาต วันนี้ไม่มีชะเอมมาด้วยเธอเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
“อย่าลืมมาเอาคืนนะยะนังชะนีขายห…” นักรบป้องปากตามหลัง แล้วหันมาหาคะนึงนาง “ว่าแต่แกเถอะ หายเจ็บเรื่องคุณพิมานรึยัง”
“ฉันเจ็บที่ไหนกันเล่า ก็แค่เสียหน้า”
“ดีแล้วล่ะ ผู้ชายโลเลแบบนั้น สู้เอาเวลามาจับโคไพของฉันดีกว่า ฉันได้ยินพวกแอร์ๆ บอกว่าโคไพน่ะเป็นสุภาพบุรุษที่สุด น่ารักที่สุด”
“แต่แฟนไม่มี น่าคิดนะ”
“ถ้าใช่ก็ดีสิจ๊ะ อย่างนั้นเราต้องพิสูจน์ ถ้าใช่แกก็ถอยไปแต่ถ้าไม่ใช่ฉันก็จะเชียร์แก” นักรบเสนอ คะนึงนางยักไหล่แล้วย้อนถาม
“แกจะทำยังไง”
“เอาไว้ให้ถึงสิงคโปร์ก่อนแล้วจะบอก” นักรบทำเป็นมีลับลมคมใน ก่อนแยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ นักรบเริ่มด้วยการเช็กไฟล์ท เช็กที่นั่งให้ผู้โดยสาร ส่วนคะนึงนางกับวรินยุพาอยู่ในห้องครัวที่อยู่ด้านหลังของเครื่องโดยมีม่านหนากั้นระหว่างเคบินหรือที่นั่งผู้โดยสาร
ในระหว่างปฏิบัติหน้าที่แม้จะเกลียดขี้หน้ากันแค่ไหนแต่สองสาวก็จำต้องเก็บทุกอย่างเอาไว้ข้างนอก จึงต้องช่วยกันจัดขนมและเครื่องดื่มสำหรับเสิร์ฟให้กับผู้โดยสาร อาชีพแอร์โฮสเตสเสมือนรวมทุกอาชีพเอาไว้ในอาชีพเดียว เป็นทั้งพนักงานขนของ พนักงานเสิร์ฟ คนขายของบนเครื่อง เป็นพยาบาลเวลาผู้โดยสารป่วย เป็นพี่เลี้ยงเด็ก และอีกร้อยแปดสารพัดปัญหาที่จะต้องจัดการ
“นางจ๊ะ ขอกาแฟสองที่ให้นักบินด้วยจ้ะ”
“ได้ค่ะ” คะนึงนางจัดกาแฟและขนมใส่จาน เตรียมจะเอาออกไปให้กัปตันกับนักบิน แต่ถูกแย่งไปจากมืออย่างหน้าด้านๆ
“ฉันไปเอง”
“เอ๊ะ” คะนึงนางยื้อคืน สองสาวจึงยื้อยุดกันไปมา หากแล้วก็ถูกแย่งไปโดยฝีมือของบุคคลที่สาม
“ของห้องนักบินรึเปล่าครับ”
“เอ่อ…” สองสาวตกใจหน้าซีดเมื่อนักบินหนุ่มประจำไฟล์ทรอกาแฟนานจนต้องออกมาเอาเอง หากเพอร์เซอร์หรือหัวหน้าแอร์รู้เข้าพวกเธอต้องโดนดีแน่
“ผมปฐพีครับ” ชายหนุ่มแนะนำตัวทำให้สองสาวตาโต นึกขำที่ไม่มีใครจำเขาได้ทั้งที่เขาเคยไปส่งวรินยุพาที่บ้าน ส่วนคะนึงนางนั้นก็เคยทั้งทานข้าวและเที่ยวด้วยกัน
“โคไพ…” วรินยุพาอุทาน “ไม่เจอกันแป๊บเดียว ดูหล่อเข้มขึ้นมากเลยนะคะ”
“ขอบคุณครับ” เขาส่งยิ้มให้ เบือนหน้ามาหาคะนึงนางที่ยืนจับจ้องเขาแล้วคิ้วเรียวก็ขมวดมุ่นเข้าหากัน คลับคล้ายคลับคลา
“คุณหรือคะโคไพปฐพี” คะนึงนางถามออกไปทั้งที่เขาเพิ่งแนะนำตัวไปเดี๋ยวนี้เอง ก่อนพึมพำ“เราเคยเจอกันที่ไหนสักแห่งแน่ๆ”
“แหม…คะนึงนางจ๊ะ ไอ้มุกแบบนี้เขาเลิกใช้กันนานแล้วนะจ๊ะ” วรินยุพาหมั่นไส้ ส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มแล้วบอกเสียงหวาน “เดี๋ยวไวน์ยกไปเสิร์ฟให้เองนะคะ เดี๋ยวเพอร์เซอร์มาเห็นเข้าไวน์กับนางแย่แน่เลย”
“ขอโทษทีครับ ผมไม่ได้คิดจะทำให้พวกคุณตกใจ ผมแค่จะเข้ามาห้องน้ำก็เลยจะยกกาแฟออกไปให้” เขาหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางครุ่นคิดของคะนึงนางที่ยังคงจ้องมองเขาตาแป๋ว เขาเดินผ่านหน้าเธอไปห้องน้ำ มีผู้โดยสารขอเครื่องดื่มพร้อมน้ำแข็งเธอจึงรีบจัดออกไปให้ ในใจก็ยังสงสัย ทั้งรูปร่าง น้ำเสียง แววตาดูคล้ายกับนายดิน คนขายปาท่องโก๋เพื่อนใหม่ของเธอเหลือเกิน
หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องครัวเพื่อจัดหนังสือพิมพ์และนิตยสาร นักรบกำลังเดินตามเข้ามา แอบเคี้ยวหมากฝรั่งเพราะรู้สึกหูอื้อ
“ยัยนาง ตะกี้ฉันเห็นโคไพเดินมาในนี้ มาหาเธอเหรอ”
“บ้า เขามาห้องน้ำ” หญิงสาวง่วนกับการจัดของ พลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นมอง อีกสี่สิบนาทีเครื่องจะลงจอด ที่สิงคโปร์มีแหล่งช็อปปิ้งมากมาย หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงกว้านซื้อชนิดไม่ลืมหูลืมตา แต่ตอนนี้จะซื้อหาอะไรก็ต้องคิดหน้าคิดหลังให้พอใช้ในแต่ละเดือน
“พอถึงที่พักแล้วเราไปกินข้าวที่มารีน่าเอาไหม ช็อปปิ้งให้ลืมโลก”
“เงินเดือนเพิ่งจะออกเดี๋ยวก็หมดหรอก ฉันไม่ได้รวยอย่างเมื่อก่อนหรอกนะ” คะนึงนางถอนหายใจ สถานที่ที่ว่าเป็นศูนย์รวมอาหารค่ำเลิศรส ทั้งความบันเทิงและแหล่งช็อปปิ้งหลากหลายแบรนด์ดัง
“โอ๊ย…คิดอะไรมากมาย เงินเดือนมันก็เหมือนประจำเดือนของแกแหละ”
“ยังไงยะ”
“ก็มาเดือนละครั้ง 3-4 วัน เดี๋ยวก็หมด” นักรบหัวเราะขึ้น มือเรียวจึงหยิกไปบนต้นแขน
“ไม่เหมือนแกสินะ ไม่มีวันหมด เพราะว่าแกไม่มี”
“นังนี่ ปากคอเราะร้าย เตรียมตัวได้แล้ว จะได้ไปหาอะไรกินกัน หิวอ่ะ อยากกินอาหารเลิศๆ เต็มที”
“ฉันก็อยาก แต่ฉันคงไปกับแกไม่ได้” หญิงสาวทำหน้าเศร้าทำให้นักรบเลิกคิ้ว
“แกจะไปไหนยะ”
“ไปดินเนอร์กับโคไพปฐพี” คนตอบทำหน้าตาเฉยทำให้คนฟังตาโต
“มายก็อต ไปแอบนัดกันตอนไหนยะ ทำไมฉันตกข่าว ก็แกเพิ่งรู้จักเขาวันนี้ บอกมาเดี๋ยวนี้นะนาง” นักรบเผลอเสียงดัง หัวหน้าแอร์เดินผ่านเข้ามาได้ยินพอดีจึงส่งสายตาดุๆ ไปให้
“ระวังหน่อยสินักรบ คะนึงนาง เกิดผู้โดยสารจะเข้าห้องน้ำแล้วมาได้ยินเธอสองคนคุยกันเสียงดังแบบนี้จะทำยังไง”
“คะเพอร์เซอร์” คนคุยเสียงดังรับคำเสียงอ่อย แยกย้ายกันไปทำงานจนกระทั่งเครื่องลงจอด
คะนึงนางทิ้งตัวลงนอนแผ่หราภายในห้องพักที่ทางสายการบินจัดไว้ให้ เมื่อความอ่อนเพลียหายไปแล้ว เธอจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสวยทว่าดูทะมัดทะแมง เสียงเคาะห้องดังขึ้นพร้อมด้วยร่างสูงของนักรบที่ยืนพิงตัวกับขอบประตู ชี้นิ้วกรีดกรายมาหาเพื่อนรัก
“ที่บอกว่าจะไปกับโคไพ จริงหรือมั่ว”
“ตอนนี้ยังแต่อีกเดี๋ยวจะได้ไป”
“มั่นใจ”
“แน่สิ แต่แกต้องกันนังไวน์ไว้ให้ฉัน มันอยู่ห้องถัดจากฉัน ขอเวลาสิบนาทีเท่านั้น” หญิงสาวบอกขึ้นอย่างมั่นใจ นักรบมองหน้าอย่างไม่เชื่อถือ เพราะนานแล้วที่รับคำท้าวรินยุพาจนป่านนี้เพิ่งมีโอกาสได้รู้จักกับนักบินหนุ่ม จู่ๆ เขาจะตกปากรับคำพาคะนึงนางไปกินข้าวนะหรือ
เป็นไปไม่ได้!
“ฉันไม่อยากจะเชื่อน้ำยาแก”
“พนันไหมละ ถ้าฉันทำให้โคไพออกไปกินข้าวกับฉันได้ แกต้องเลี้ยงข้าวฉันทุกไฟล์ทที่มาด้วยกันเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ แล้วถ้าฉันแพ้ ฉันเทกระเป๋าซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่แกอยากได้ให้เลย”
“เครื่องหนึ่งหลายหมื่นนะ แน่ใจ?”
“แน่” หญิงสาวยักคิ้ว สำรวจใบหน้าตัวเองในกระจกอีกครั้งก่อนเดินไปยังห้องมุมสุด อันเป็นห้องใหญ่สำหรับให้กัปตันกับนักบินผู้ช่วย นักรบเองก็ตรงไปเคาะห้องของวรินยุพาที่แต่งองค์ทรงเครื่องสุดฤทธิ์เพื่อที่จะไปหาปฐพีที่ห้อง หยิบแหวนที่พิมานซื้อให้ปลอบใจหลังจากที่มีอะไรกันครั้งแรกมาดู
“ขอโทษนะคะพี่พิมาน ที่จริงไวน์ก็ชอบพี่มากนะ แต่ศักดิ์ศรีมันเรื่องใหญ่ ไวน์จะทำทุกทางเพื่อให้ตัวเองชนะ ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรก็ตาม” วรินยุพาเก็บแหวนไว้ในกระเป๋าตามเดิม เสียงเคาะห้องทำให้เธอลุกเดินไปเปิด แปลกใจที่เห็นว่าเป็นนักรบ
“ไวน์ เธอมียาแก้ปวดท้องไหม ฉันปวดมากเลย” นักรบกุมท้อง ทำสีหน้าแหยแกแต่วรินยุพามองอย่างไม่ไว้ใจว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหนกันแน่
“ปวดอะไรยะ ปวดท้องเมนส์เหรอ”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ขอฉันเข้าไปหน่อยนะ” ไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต นักรบก็แทรกกายเข้าไปแล้วปิดประตูลงตามเดิม เมื่อวรินยุพาถอยห่างอย่างไม่ไว้ใจจึงทรุดตัวลงร้องโอดโอย
“นี่ อย่ามาตายในห้องฉันนะ”
“ช่วยฉันด้วยนะ ขอน้ำอุ่นๆ ให้ฉันซักแก้วก็ได้ เดี๋ยวดีขึ้นฉันจะออกไปซื้อยา” นักรบพยายามบีบน้ำตาสุดฤทธิ์ วรินยุพายังลังเลจนเขาต้องร้องครวญครางอีกครั้ง จึงได้ไปกดน้ำร้อนมาวางให้
“เพื่อนหล่อนไปไหนซะล่ะ”
“ยัยนางออกไปซื้อข้าวมากินที่ห้อง แต่ฉันปวดหนักขึ้นก็เลยรอมันกลับมาไม่ไหว จะไปหาคนอื่นๆ ก็ไม่ค่อยสนิท” นักรบตั้งท่าจะสาธยายออกมาอีกเพื่อถ่วงเวลาแต่เจ้าของห้องตัดบท
“พอๆ ฉันมีธุระต้องไป” วรินยุพาเดินออกไปถึงหน้าประตูแล้วแต่นักรบถลามาขวางพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วกอดรัดเอาไว้
“ฮือ…อย่าทิ้งฉันไปนะไวน์ ฉันกลัว”
“นี่นังบ้า ปล่อยนะ แกคิดจะปล้ำฉันรึไง” วรินยุพาโวยวายทำให้นักรบแอบเบ้หน้า ถ้าเขาคิดจะเปลี่ยนใจปล้ำชะนี นังนี่จะเป็นคนสุดท้ายที่เขานึกถึง
“ฉันเป็นผู้หญิง จะปล้ำเพศเดียวกันได้ยังไง อย่าเพิ่งไปเลยนะ ฉันกลัวว่าจะต้องตายอยู่ในห้องคนเดียว อยู่เป็นเพื่อนฉันจนกว่าคะนึงนางจะกลับมา”
“โอ๊ย…ปล่อยนะ มันธุระอะไรของฉัน อย่าลืมสิว่าเราเป็นศัตรูกัน” หญิงสาวสะบัดมือจึงเกิดอาการยื้อยุดกันไปมา ส่วนคะนึงนางเองก็ต้องใช้เวลาให้เกิดประโยชน์มากที่สุด
หญิงสาววิ่งหน้าตาตื่นมาจนถึงหน้าห้องพักนักบินที่ติดชื่อเขาเอาไว้ตรงช่องเล็กหน้าประตู มาถึงก็กระหน่ำทุบประตูเขาถี่กระชั้น
“ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย”
หญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือ ครู่เดียวประตูก็เปิดออก หัวใจสาวเจ้าหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อใบหน้าหล่อเข้มปรากฏในระยะใกล้
หล่อ…ชะมัด
***** เม้นหลังอ่าน มีรางวัลให้นะจ๊ะ
“ก็ฉันเพิ่งเจอเขาตะกี้นี้เอง บินตลอดแทบไม่ได้พักเลยจะเอาเวลาที่ไหนล่ะ กว่าจะมีโอกาสได้บินยุโรปกับเขาก็เป็นปีๆ วันนั้นอุตส่าห์ดักรอพบ แกล้งหกล้มจนหัวแทบคะมำ ตานั่นเดินผ่านไปซะเฉยๆ น่าโมโหจะตาย”
“หรือว่าเขาจะไม่ชอบชะนีอย่างแก”
“นั่นนะสิ อย่างฉันออกจะสวยเลือกได้ซะขนาดนี้ ผู้ชายคนไหนไม่ชอบก็บ้าแล้ว”
“นังหลงตัวเอง” นักรบเบ้หน้า ขึ้นรถจากหน้าสายการบินไปจนถึงสนามบินจึงได้รู้ว่าคนที่ทำหน้าที่บินวันนี้ก็คือปฐพีที่พวกเธอทั้งสองเพิ่งนินทาเขาเสร็จสรรพ
“เป็นโอกาสดีของแกแล้วนะ นังไวน์มันบินฮ่องกง” นักรบบอกขึ้น รู้ดีราวกับเป็นคนจัดตารางบินเสียเอง หากแล้วก็แทบหุบปากที่ค้างไว้ไม่ลงเมื่อเจอวรินยุพามาถึงก่อนตัวเองแล้วด้วยรถส่วนตัว “อย่าบอกฉันนะว่านังไวน์มันบินไฟล์ทเดียวกับเรา ในห้องบรีฟฟิ่งทำไมไม่มี”
เมื่อวรินยุพาเจอหน้าคู่อริรอยยิ้มบางอย่างจึงวาบผ่านในหน้าก่อนสาวเท้าเข้ามาหา จงใจกรีดนิ้วมือข้างขวาที่มีแหวนเพชรเม็ดใหญ่ให้อีกฝ่ายเห็น แม้ว่ากฎของที่นี่ห้ามแอร์โฮสเตสสวมเครื่องประดับใดนอกจากนาฬิกาและต่างหูมุก แต่เธอก็อยากให้คะนึงนางได้เห็น ทว่าไม่ว่าจะวางมือไว้ตรงมุมไหน ฝ่ายนั้นก็ไม่ทักไม่ถาม
“มาได้ไงยะหล่อน มีบินฮ่องกงไม่ใช่เหรอ หรือว่าตามกลิ่นผู้ชายมา” นักรบแขวะขึ้น พอรู้ว่าปฐพีบินด้วยก็รีบตามมาจนได้
“มีแอร์ไฟล์ทนี้ท้องเสียกะทันหัน ฉันก็เลยมาแทน ทำไม…เห็นฉันมาด้วยอยากจะออฟไฟล์ทก็ได้นะ” วรินยุพาเยาะ
“อย่างพวกเราเหรอจะกลัวชะนีเน่าๆ อย่างหล่อน ที่ว่ามีแอร์ท้องเสีย เสียจริงหรือหล่อนวางยาเขาเพราะรู้ว่าโคไพปฐพีจะบินกันแน่ยะ” นักรบเท้าสะเอว ตาจับมองไปบนนิ้วนางข้างขวาที่แสงจากหัวเพชรกระทบกับสายตา เจ้าของแหวนจึงจงใจกรีดนิ้วให้เห็น
“อันนั้นก็ส่วนหนึ่ง ทำไมจ๊ะ…ถ้าฉันไปด้วยกลัวว่าฉันจะแย่งความสนใจของโคไพปฐพีไปจนหมดไม่เหลือให้เธอเหมือนที่พี่พิมานเคยทำกับเธอมาแล้ว” วรินยุพาเหยียดนิ้วผ่านหน้าของคะนึงนางก่อนถามขึ้น “สวยไหมจ๊ะนาง วงนี้ตั้งห้าแสนเชียวนะ”
“เธอไม่รู้เหรอว่าห้ามใส่เครื่องประดับนอกจากนาฬิกา”
“เธอรู้ไหมว่าใครซื้อให้ฉัน” วรินยุพาตอบไม่ตรงคำถาม และไม่รอให้อีกฝ่ายตอบมาเธอก็บอกขึ้นเสียเอง “พี่พิมานเขาซื้อให้ฉัน”
“ฉันไม่ได้ถามแล้วก็ไม่อยากรู้” คะนึงนางเสียงห้วน ปรายตามองแล้วยิ้มเหยียด “แหวนที่พี่พิมานเขาซื้อให้ฉัน ราคาแพงกว่าวงนี้ซะอีก แต่ฉันไม่ได้เอาอะไรแลกหรอกนะแค่รอยยิ้มหวานๆ ก็ได้มาแล้ว แต่สำหรับเธอ ไม่รู้ว่าเอาอะไรแลกมาบ้างถึงได้แหวนมาราคาแค่…ห้าแสน”
“ก็คงจะเอาห…”
“นังนาง!” วรินยุพากำมือแน่นที่คิดจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บใจกลับเป็นตัวเองเสียอีก “ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ” เธอชี้หน้าอาฆาต วันนี้ไม่มีชะเอมมาด้วยเธอเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
“อย่าลืมมาเอาคืนนะยะนังชะนีขายห…” นักรบป้องปากตามหลัง แล้วหันมาหาคะนึงนาง “ว่าแต่แกเถอะ หายเจ็บเรื่องคุณพิมานรึยัง”
“ฉันเจ็บที่ไหนกันเล่า ก็แค่เสียหน้า”
“ดีแล้วล่ะ ผู้ชายโลเลแบบนั้น สู้เอาเวลามาจับโคไพของฉันดีกว่า ฉันได้ยินพวกแอร์ๆ บอกว่าโคไพน่ะเป็นสุภาพบุรุษที่สุด น่ารักที่สุด”
“แต่แฟนไม่มี น่าคิดนะ”
“ถ้าใช่ก็ดีสิจ๊ะ อย่างนั้นเราต้องพิสูจน์ ถ้าใช่แกก็ถอยไปแต่ถ้าไม่ใช่ฉันก็จะเชียร์แก” นักรบเสนอ คะนึงนางยักไหล่แล้วย้อนถาม
“แกจะทำยังไง”
“เอาไว้ให้ถึงสิงคโปร์ก่อนแล้วจะบอก” นักรบทำเป็นมีลับลมคมใน ก่อนแยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ นักรบเริ่มด้วยการเช็กไฟล์ท เช็กที่นั่งให้ผู้โดยสาร ส่วนคะนึงนางกับวรินยุพาอยู่ในห้องครัวที่อยู่ด้านหลังของเครื่องโดยมีม่านหนากั้นระหว่างเคบินหรือที่นั่งผู้โดยสาร
ในระหว่างปฏิบัติหน้าที่แม้จะเกลียดขี้หน้ากันแค่ไหนแต่สองสาวก็จำต้องเก็บทุกอย่างเอาไว้ข้างนอก จึงต้องช่วยกันจัดขนมและเครื่องดื่มสำหรับเสิร์ฟให้กับผู้โดยสาร อาชีพแอร์โฮสเตสเสมือนรวมทุกอาชีพเอาไว้ในอาชีพเดียว เป็นทั้งพนักงานขนของ พนักงานเสิร์ฟ คนขายของบนเครื่อง เป็นพยาบาลเวลาผู้โดยสารป่วย เป็นพี่เลี้ยงเด็ก และอีกร้อยแปดสารพัดปัญหาที่จะต้องจัดการ
“นางจ๊ะ ขอกาแฟสองที่ให้นักบินด้วยจ้ะ”
“ได้ค่ะ” คะนึงนางจัดกาแฟและขนมใส่จาน เตรียมจะเอาออกไปให้กัปตันกับนักบิน แต่ถูกแย่งไปจากมืออย่างหน้าด้านๆ
“ฉันไปเอง”
“เอ๊ะ” คะนึงนางยื้อคืน สองสาวจึงยื้อยุดกันไปมา หากแล้วก็ถูกแย่งไปโดยฝีมือของบุคคลที่สาม
“ของห้องนักบินรึเปล่าครับ”
“เอ่อ…” สองสาวตกใจหน้าซีดเมื่อนักบินหนุ่มประจำไฟล์ทรอกาแฟนานจนต้องออกมาเอาเอง หากเพอร์เซอร์หรือหัวหน้าแอร์รู้เข้าพวกเธอต้องโดนดีแน่
“ผมปฐพีครับ” ชายหนุ่มแนะนำตัวทำให้สองสาวตาโต นึกขำที่ไม่มีใครจำเขาได้ทั้งที่เขาเคยไปส่งวรินยุพาที่บ้าน ส่วนคะนึงนางนั้นก็เคยทั้งทานข้าวและเที่ยวด้วยกัน
“โคไพ…” วรินยุพาอุทาน “ไม่เจอกันแป๊บเดียว ดูหล่อเข้มขึ้นมากเลยนะคะ”
“ขอบคุณครับ” เขาส่งยิ้มให้ เบือนหน้ามาหาคะนึงนางที่ยืนจับจ้องเขาแล้วคิ้วเรียวก็ขมวดมุ่นเข้าหากัน คลับคล้ายคลับคลา
“คุณหรือคะโคไพปฐพี” คะนึงนางถามออกไปทั้งที่เขาเพิ่งแนะนำตัวไปเดี๋ยวนี้เอง ก่อนพึมพำ“เราเคยเจอกันที่ไหนสักแห่งแน่ๆ”
“แหม…คะนึงนางจ๊ะ ไอ้มุกแบบนี้เขาเลิกใช้กันนานแล้วนะจ๊ะ” วรินยุพาหมั่นไส้ ส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มแล้วบอกเสียงหวาน “เดี๋ยวไวน์ยกไปเสิร์ฟให้เองนะคะ เดี๋ยวเพอร์เซอร์มาเห็นเข้าไวน์กับนางแย่แน่เลย”
“ขอโทษทีครับ ผมไม่ได้คิดจะทำให้พวกคุณตกใจ ผมแค่จะเข้ามาห้องน้ำก็เลยจะยกกาแฟออกไปให้” เขาหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางครุ่นคิดของคะนึงนางที่ยังคงจ้องมองเขาตาแป๋ว เขาเดินผ่านหน้าเธอไปห้องน้ำ มีผู้โดยสารขอเครื่องดื่มพร้อมน้ำแข็งเธอจึงรีบจัดออกไปให้ ในใจก็ยังสงสัย ทั้งรูปร่าง น้ำเสียง แววตาดูคล้ายกับนายดิน คนขายปาท่องโก๋เพื่อนใหม่ของเธอเหลือเกิน
หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องครัวเพื่อจัดหนังสือพิมพ์และนิตยสาร นักรบกำลังเดินตามเข้ามา แอบเคี้ยวหมากฝรั่งเพราะรู้สึกหูอื้อ
“ยัยนาง ตะกี้ฉันเห็นโคไพเดินมาในนี้ มาหาเธอเหรอ”
“บ้า เขามาห้องน้ำ” หญิงสาวง่วนกับการจัดของ พลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นมอง อีกสี่สิบนาทีเครื่องจะลงจอด ที่สิงคโปร์มีแหล่งช็อปปิ้งมากมาย หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงกว้านซื้อชนิดไม่ลืมหูลืมตา แต่ตอนนี้จะซื้อหาอะไรก็ต้องคิดหน้าคิดหลังให้พอใช้ในแต่ละเดือน
“พอถึงที่พักแล้วเราไปกินข้าวที่มารีน่าเอาไหม ช็อปปิ้งให้ลืมโลก”
“เงินเดือนเพิ่งจะออกเดี๋ยวก็หมดหรอก ฉันไม่ได้รวยอย่างเมื่อก่อนหรอกนะ” คะนึงนางถอนหายใจ สถานที่ที่ว่าเป็นศูนย์รวมอาหารค่ำเลิศรส ทั้งความบันเทิงและแหล่งช็อปปิ้งหลากหลายแบรนด์ดัง
“โอ๊ย…คิดอะไรมากมาย เงินเดือนมันก็เหมือนประจำเดือนของแกแหละ”
“ยังไงยะ”
“ก็มาเดือนละครั้ง 3-4 วัน เดี๋ยวก็หมด” นักรบหัวเราะขึ้น มือเรียวจึงหยิกไปบนต้นแขน
“ไม่เหมือนแกสินะ ไม่มีวันหมด เพราะว่าแกไม่มี”
“นังนี่ ปากคอเราะร้าย เตรียมตัวได้แล้ว จะได้ไปหาอะไรกินกัน หิวอ่ะ อยากกินอาหารเลิศๆ เต็มที”
“ฉันก็อยาก แต่ฉันคงไปกับแกไม่ได้” หญิงสาวทำหน้าเศร้าทำให้นักรบเลิกคิ้ว
“แกจะไปไหนยะ”
“ไปดินเนอร์กับโคไพปฐพี” คนตอบทำหน้าตาเฉยทำให้คนฟังตาโต
“มายก็อต ไปแอบนัดกันตอนไหนยะ ทำไมฉันตกข่าว ก็แกเพิ่งรู้จักเขาวันนี้ บอกมาเดี๋ยวนี้นะนาง” นักรบเผลอเสียงดัง หัวหน้าแอร์เดินผ่านเข้ามาได้ยินพอดีจึงส่งสายตาดุๆ ไปให้
“ระวังหน่อยสินักรบ คะนึงนาง เกิดผู้โดยสารจะเข้าห้องน้ำแล้วมาได้ยินเธอสองคนคุยกันเสียงดังแบบนี้จะทำยังไง”
“คะเพอร์เซอร์” คนคุยเสียงดังรับคำเสียงอ่อย แยกย้ายกันไปทำงานจนกระทั่งเครื่องลงจอด
คะนึงนางทิ้งตัวลงนอนแผ่หราภายในห้องพักที่ทางสายการบินจัดไว้ให้ เมื่อความอ่อนเพลียหายไปแล้ว เธอจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสวยทว่าดูทะมัดทะแมง เสียงเคาะห้องดังขึ้นพร้อมด้วยร่างสูงของนักรบที่ยืนพิงตัวกับขอบประตู ชี้นิ้วกรีดกรายมาหาเพื่อนรัก
“ที่บอกว่าจะไปกับโคไพ จริงหรือมั่ว”
“ตอนนี้ยังแต่อีกเดี๋ยวจะได้ไป”
“มั่นใจ”
“แน่สิ แต่แกต้องกันนังไวน์ไว้ให้ฉัน มันอยู่ห้องถัดจากฉัน ขอเวลาสิบนาทีเท่านั้น” หญิงสาวบอกขึ้นอย่างมั่นใจ นักรบมองหน้าอย่างไม่เชื่อถือ เพราะนานแล้วที่รับคำท้าวรินยุพาจนป่านนี้เพิ่งมีโอกาสได้รู้จักกับนักบินหนุ่ม จู่ๆ เขาจะตกปากรับคำพาคะนึงนางไปกินข้าวนะหรือ
เป็นไปไม่ได้!
“ฉันไม่อยากจะเชื่อน้ำยาแก”
“พนันไหมละ ถ้าฉันทำให้โคไพออกไปกินข้าวกับฉันได้ แกต้องเลี้ยงข้าวฉันทุกไฟล์ทที่มาด้วยกันเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ แล้วถ้าฉันแพ้ ฉันเทกระเป๋าซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่แกอยากได้ให้เลย”
“เครื่องหนึ่งหลายหมื่นนะ แน่ใจ?”
“แน่” หญิงสาวยักคิ้ว สำรวจใบหน้าตัวเองในกระจกอีกครั้งก่อนเดินไปยังห้องมุมสุด อันเป็นห้องใหญ่สำหรับให้กัปตันกับนักบินผู้ช่วย นักรบเองก็ตรงไปเคาะห้องของวรินยุพาที่แต่งองค์ทรงเครื่องสุดฤทธิ์เพื่อที่จะไปหาปฐพีที่ห้อง หยิบแหวนที่พิมานซื้อให้ปลอบใจหลังจากที่มีอะไรกันครั้งแรกมาดู
“ขอโทษนะคะพี่พิมาน ที่จริงไวน์ก็ชอบพี่มากนะ แต่ศักดิ์ศรีมันเรื่องใหญ่ ไวน์จะทำทุกทางเพื่อให้ตัวเองชนะ ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรก็ตาม” วรินยุพาเก็บแหวนไว้ในกระเป๋าตามเดิม เสียงเคาะห้องทำให้เธอลุกเดินไปเปิด แปลกใจที่เห็นว่าเป็นนักรบ
“ไวน์ เธอมียาแก้ปวดท้องไหม ฉันปวดมากเลย” นักรบกุมท้อง ทำสีหน้าแหยแกแต่วรินยุพามองอย่างไม่ไว้ใจว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหนกันแน่
“ปวดอะไรยะ ปวดท้องเมนส์เหรอ”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ขอฉันเข้าไปหน่อยนะ” ไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต นักรบก็แทรกกายเข้าไปแล้วปิดประตูลงตามเดิม เมื่อวรินยุพาถอยห่างอย่างไม่ไว้ใจจึงทรุดตัวลงร้องโอดโอย
“นี่ อย่ามาตายในห้องฉันนะ”
“ช่วยฉันด้วยนะ ขอน้ำอุ่นๆ ให้ฉันซักแก้วก็ได้ เดี๋ยวดีขึ้นฉันจะออกไปซื้อยา” นักรบพยายามบีบน้ำตาสุดฤทธิ์ วรินยุพายังลังเลจนเขาต้องร้องครวญครางอีกครั้ง จึงได้ไปกดน้ำร้อนมาวางให้
“เพื่อนหล่อนไปไหนซะล่ะ”
“ยัยนางออกไปซื้อข้าวมากินที่ห้อง แต่ฉันปวดหนักขึ้นก็เลยรอมันกลับมาไม่ไหว จะไปหาคนอื่นๆ ก็ไม่ค่อยสนิท” นักรบตั้งท่าจะสาธยายออกมาอีกเพื่อถ่วงเวลาแต่เจ้าของห้องตัดบท
“พอๆ ฉันมีธุระต้องไป” วรินยุพาเดินออกไปถึงหน้าประตูแล้วแต่นักรบถลามาขวางพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วกอดรัดเอาไว้
“ฮือ…อย่าทิ้งฉันไปนะไวน์ ฉันกลัว”
“นี่นังบ้า ปล่อยนะ แกคิดจะปล้ำฉันรึไง” วรินยุพาโวยวายทำให้นักรบแอบเบ้หน้า ถ้าเขาคิดจะเปลี่ยนใจปล้ำชะนี นังนี่จะเป็นคนสุดท้ายที่เขานึกถึง
“ฉันเป็นผู้หญิง จะปล้ำเพศเดียวกันได้ยังไง อย่าเพิ่งไปเลยนะ ฉันกลัวว่าจะต้องตายอยู่ในห้องคนเดียว อยู่เป็นเพื่อนฉันจนกว่าคะนึงนางจะกลับมา”
“โอ๊ย…ปล่อยนะ มันธุระอะไรของฉัน อย่าลืมสิว่าเราเป็นศัตรูกัน” หญิงสาวสะบัดมือจึงเกิดอาการยื้อยุดกันไปมา ส่วนคะนึงนางเองก็ต้องใช้เวลาให้เกิดประโยชน์มากที่สุด
หญิงสาววิ่งหน้าตาตื่นมาจนถึงหน้าห้องพักนักบินที่ติดชื่อเขาเอาไว้ตรงช่องเล็กหน้าประตู มาถึงก็กระหน่ำทุบประตูเขาถี่กระชั้น
“ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย”
หญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือ ครู่เดียวประตูก็เปิดออก หัวใจสาวเจ้าหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อใบหน้าหล่อเข้มปรากฏในระยะใกล้
หล่อ…ชะมัด
***** เม้นหลังอ่าน มีรางวัลให้นะจ๊ะ
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ก.ย. 2556, 23:11:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ก.ย. 2556, 23:11:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 3594
| << ตอนที่ 7 40% | ตอนที่ 7 100% >> |
Auuuu 30 ก.ย. 2556, 22:18:55 น.
คือสงสัยอ่ะค่ะ ไม่แน่ใจว่าตัวเองอ่านข้ามไปเองหรือเปล่า ...นางเอกไปเที่ยวกับพระเอกตั้งแต่เมื่อไร เพราะที่อ่านดู เจอกันแค่ตอนขายปาท่องโก๋ ไม่ใช่หรอคะ??
คือสงสัยอ่ะค่ะ ไม่แน่ใจว่าตัวเองอ่านข้ามไปเองหรือเปล่า ...นางเอกไปเที่ยวกับพระเอกตั้งแต่เมื่อไร เพราะที่อ่านดู เจอกันแค่ตอนขายปาท่องโก๋ ไม่ใช่หรอคะ??
สาริน 2 ต.ค. 2556, 13:42:39 น.
คุณ Auuu ตั๊กอัพข้ามไปค่ะ เดี๋ยวจะอัพให้ใหม่นะคะ
คุณ Auuu ตั๊กอัพข้ามไปค่ะ เดี๋ยวจะอัพให้ใหม่นะคะ