เด็ดปีกนางฟ้า (ลินิน)
“เป็นผู้หญิงต้องรอให้ผู้ชายมาจีบ” ในยุคที่เกย์ เก้งกวางเกลื่อนเมืองบรรดาชะนีทั้งหลายคงมัวนิ่งนอนใจถือคติแบบนี้ไม่ได้เสียแล้ว โดยเฉพาะเหล่านางฟ้าจากสายการบินนางฟ้าแอร์ไลน์ที่ได้พบกับโคไพลอตหนุ่มรูปงามรวยทรัพย์ งานนี้เหล่านางฟ้าแสนสวยต้องงัดสารพัดวิธีเพื่อให้ได้เทวดาหนุ่มหล่ออย่างเขามาครอบครอง ไม่ว่าจะตบตี แย่งชิงวางแผน ชิงไหวชิงพริบกันสุดฤทธิ์อย่างไรก็ขอสู้ตายกันสักตั้ง แต่เทวดาอย่างเขาก็ใช่จะยอมถูกผู้หญิงจับง่ายๆ แต่ใครล่ะที่จะถูกเขาจับเด็ดปีกจนบินไม่ขึ้นยอมซบอกกว้างๆ ของเขาคนเดียว
Tags: นิยายรัก สาริน ลินิน
ตอน: ตอนที่ 7 100%
“คุณนาง เกิดอะไรขึ้น” เขาถามอย่างตกใจเมื่อเห็นหญิงสาวยืนนิ่งคล้ายตกอยู่ในภวังค์แห่งความตกใจ ชายหนุ่มกวาดสายตามองซ้ายขวาเพราะคิดว่ามีใครวิ่งตามเธอมา เมื่อไม่เห็นจึงดึงตัวเธอเข้าไปข้างใน “ว่าไง เกิดอะไรขึ้นคุณนาง ใครทำอะไร”
“ผะ…ผีคะ ผีหลอกฉัน” หญิงสาวละล่ำละลักบอก ลืมเฉลียวใจว่าเขาเรียกชื่อเล่นเธออย่างสนิทสนมได้อย่างไรในเมื่อเพิ่งเจอกันครั้งแรกและเธอยังไม่ได้แนะนำตัว
ชายหนุ่มถอนหายใจ เมื่อได้ยินว่าเธอตกใจเรื่องอะไร
“โธ่คุณ ผมตกใจหมด”
“ฉันพูดจริงๆ นะคะ ผีมันหลอกฉัน ฉันกำลังจะออกไปกินข้าว จู่ๆ ลมก็พัดเข้ามาในห้องจนข้าวของหล่นกระจาย จะไปหานักรบที่ห้องเขาก็ออกไปกินข้าวแล้ว ฉันกลัว” หญิงสาวทำเสียงสั่น
“ผีไม่มีหรอกคุณ ผมว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า ในห้องอาจจะปิดหน้าต่างไม่สนิท ข้างนอกเองก็ลมแรง งั้นเราไปดูด้วยกัน”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่กลับห้องตัวเองเป็นอันขาด” หญิงสาวส่ายหน้าดิกทำให้เขาหรี่ตามอง
“หรือคุณอยากอยู่ห้องผม”
“เอ่อ…” เท้าเรียวถอยกรูดเมื่อชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ ก่อนยกขึ้นกันตัวเองเอาไว้เมื่อเขายังไม่ยอมหยุดการคุกคาม
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ฉันกลัวไม่กล้าเข้าไปในห้องตอนนี้จนกว่านักรบจะกลับมา แล้วฉันก็ไม่กล้ากลับเข้าไปเอากระเป๋าสตางค์ แค่หยิบกระเป๋าใบนี้มาได้ก็แทบแย่ อีกอย่างตอนนี้ฉันก็หิวมากด้วย พาฉันไปกินข้าวหน่อยนะคะ แสบไส้ไปหมดแล้ว” หญิงสาววางมือทาบกับท้องทำตาปริบๆ ชวนน่าเห็นใจ ทำให้เขาชักไม่แน่ใจว่าที่เธอพูดมาเป็นความจริงหรือมารยากันแน่
“ผมให้ยืมเงิน” เขาแกล้งแหย่ทำให้หญิงสาวรู้สึกเสียหน้า เธออุตส่าห์ทอดสะพานมาซะขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมข้าม เขาเป็นผู้ชายหรือพวกเดียวกับนักรบกันแน่
“โคไพมีนัดแล้วเหรอคะ”
“ถามทำไมหรือ” เขาถามยิ้มๆ ตอนนี้รู้แล้วว่าทุกอย่างนี่เป็นแผนการของคะนึงนาง เขาคงจะรู้สึกดีกว่านี้หากไม่รู้ว่าเธอลงทุนทำทุกอย่างเพราะอยากเอาชนะวรินยุพาเท่านั้น
“ถ้ายังไม่มี ให้เกียรติไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะคะ เกิดผีนั่นมันตามฉันไปจะทำยังไง ฉันกลัว” หญิงสาวลูบตัวทำท่าขนลุก
รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขาแวบหนึ่ง แต่ไม่เร็วเกินกว่าที่เธอจะสังเกตเห็น และมันก็ส่งผลให้หญิงสาวยืนยิ้มค้าง มองเพลิน
“ยิ้มสวย”
“หืม?”
“โคไพยิ้มสวยค่ะ เหมือนผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก” ดวงตากลมโตหลุบมองพื้น ใบหน้าแดงซ่านที่เผลอมองจ้องเขาราวกับกำลังตกหลุมเสน่ห์ของเขาก็ไม่ปาน
“ใครเหรอครับ” เขาเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วถามขึ้น
“อย่าสนใจเลยคะ แค่เรื่องบังเอิญ ยังไงโคไพก็ไม่มีทางรู้จักเขาหรอก แล้วเรื่องข้าวเย็น…”
“ไปสิ” เขาผายมือไปทางประตู รอยยิ้มกว้างจึงปรากฏขึ้น หญิงสาวเดินตามหลังเขาไป เหลือบตามองไปทางห้องวรินยุพาอย่างสะใจ
ป่านนี้…ยัยนั่นคงจู๋จี๋ดู๋ดี๋กับนักรบ ส่วนเธอก็เร่งทำคะแนนกับปฐพีต่อไป
“ผะ…ผีคะ ผีหลอกฉัน” หญิงสาวละล่ำละลักบอก ลืมเฉลียวใจว่าเขาเรียกชื่อเล่นเธออย่างสนิทสนมได้อย่างไรในเมื่อเพิ่งเจอกันครั้งแรกและเธอยังไม่ได้แนะนำตัว
ชายหนุ่มถอนหายใจ เมื่อได้ยินว่าเธอตกใจเรื่องอะไร
“โธ่คุณ ผมตกใจหมด”
“ฉันพูดจริงๆ นะคะ ผีมันหลอกฉัน ฉันกำลังจะออกไปกินข้าว จู่ๆ ลมก็พัดเข้ามาในห้องจนข้าวของหล่นกระจาย จะไปหานักรบที่ห้องเขาก็ออกไปกินข้าวแล้ว ฉันกลัว” หญิงสาวทำเสียงสั่น
“ผีไม่มีหรอกคุณ ผมว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า ในห้องอาจจะปิดหน้าต่างไม่สนิท ข้างนอกเองก็ลมแรง งั้นเราไปดูด้วยกัน”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่กลับห้องตัวเองเป็นอันขาด” หญิงสาวส่ายหน้าดิกทำให้เขาหรี่ตามอง
“หรือคุณอยากอยู่ห้องผม”
“เอ่อ…” เท้าเรียวถอยกรูดเมื่อชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ ก่อนยกขึ้นกันตัวเองเอาไว้เมื่อเขายังไม่ยอมหยุดการคุกคาม
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ฉันกลัวไม่กล้าเข้าไปในห้องตอนนี้จนกว่านักรบจะกลับมา แล้วฉันก็ไม่กล้ากลับเข้าไปเอากระเป๋าสตางค์ แค่หยิบกระเป๋าใบนี้มาได้ก็แทบแย่ อีกอย่างตอนนี้ฉันก็หิวมากด้วย พาฉันไปกินข้าวหน่อยนะคะ แสบไส้ไปหมดแล้ว” หญิงสาววางมือทาบกับท้องทำตาปริบๆ ชวนน่าเห็นใจ ทำให้เขาชักไม่แน่ใจว่าที่เธอพูดมาเป็นความจริงหรือมารยากันแน่
“ผมให้ยืมเงิน” เขาแกล้งแหย่ทำให้หญิงสาวรู้สึกเสียหน้า เธออุตส่าห์ทอดสะพานมาซะขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมข้าม เขาเป็นผู้ชายหรือพวกเดียวกับนักรบกันแน่
“โคไพมีนัดแล้วเหรอคะ”
“ถามทำไมหรือ” เขาถามยิ้มๆ ตอนนี้รู้แล้วว่าทุกอย่างนี่เป็นแผนการของคะนึงนาง เขาคงจะรู้สึกดีกว่านี้หากไม่รู้ว่าเธอลงทุนทำทุกอย่างเพราะอยากเอาชนะวรินยุพาเท่านั้น
“ถ้ายังไม่มี ให้เกียรติไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะคะ เกิดผีนั่นมันตามฉันไปจะทำยังไง ฉันกลัว” หญิงสาวลูบตัวทำท่าขนลุก
รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขาแวบหนึ่ง แต่ไม่เร็วเกินกว่าที่เธอจะสังเกตเห็น และมันก็ส่งผลให้หญิงสาวยืนยิ้มค้าง มองเพลิน
“ยิ้มสวย”
“หืม?”
“โคไพยิ้มสวยค่ะ เหมือนผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก” ดวงตากลมโตหลุบมองพื้น ใบหน้าแดงซ่านที่เผลอมองจ้องเขาราวกับกำลังตกหลุมเสน่ห์ของเขาก็ไม่ปาน
“ใครเหรอครับ” เขาเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วถามขึ้น
“อย่าสนใจเลยคะ แค่เรื่องบังเอิญ ยังไงโคไพก็ไม่มีทางรู้จักเขาหรอก แล้วเรื่องข้าวเย็น…”
“ไปสิ” เขาผายมือไปทางประตู รอยยิ้มกว้างจึงปรากฏขึ้น หญิงสาวเดินตามหลังเขาไป เหลือบตามองไปทางห้องวรินยุพาอย่างสะใจ
ป่านนี้…ยัยนั่นคงจู๋จี๋ดู๋ดี๋กับนักรบ ส่วนเธอก็เร่งทำคะแนนกับปฐพีต่อไป
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 พ.ย. 2556, 23:01:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 พ.ย. 2556, 23:01:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 2038
| << ตอนที่ 7 80% | ตอนที่ 7 อัพใหม่ค่ะ เนื่องจากอัพขาดไป 100% >> |
konhin 6 พ.ย. 2556, 06:17:45 น.
ไปสนิทกับนายดินตอนไหนกัน
ไปสนิทกับนายดินตอนไหนกัน