ใต้ปีกรักสีเพลิง {นวนิยายชุด ความลับของผีเสื้อ สนพ.อรุณ}
สร้อยผีเสื้อสีเพลิงจากคนแปลกหน้า
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๑๔ (จบตอน)
“เรียนคุณแพนแล้ว เดี๋ยวเธอออกมาค่ะ” ญาดาผลักประตูจากส่วนสำนักงานออกมาแจ้ง ‘แขกของคุณแพน’ ก่อนเอ่ยต่อ “ห้องประชุมเล็กว่างอยู่ เชิญคุณคอยที่นั่นดีกว่าไหมคะ”
คิรินทร์ตามไปยังห้องที่หญิงสาวเสนอแต่โดยดี เขามองเงาสะท้อนของตนเองจากกระจกรอบห้อง แล้วยกมือลูบใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาไร้หนวดเครารกเฟิ้มด้วยความครึ้มอกครึ้มใจ อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าพรนางฟ้ามาเห็นเขาตอนนี้ เจ้าหล่อนจะ ‘ปลื้ม’ ขึ้นบ้างหรือเปล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เขาสู้อุตส่าห์รวบผมใส่น้ำมันเรียบแปล้เพื่อเธอเป็นพิเศษ
นานทีเดียวกว่าประตูจะถูกผลักเข้ามา ‘เจ้าถิ่น’ ยืนจังก้าอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเย็นชาผิดเคย สายตาคมกริบกวาดผ่านเขาราวประเมินคุณค่า เป็นสายตาที่แปลกมาก...
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง จงใจแกล้งเธอด้วยการยืนตรง ดึงข้อมือของพรนางฟ้ามาดูนาฬิกาอย่างถือวิสาสะ ก่อนเปรย “เอ...นาฬิกาคุณก็เดินตรงนี่นา หรือคุณดูนาฬิกาไม่เป็น ถึงไม่รู้ว่านี่มันเลยเวลาเลิกงานมาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว!”
แทนที่จะล้อเลียนหยอกเย้าหรือตอกกลับเช่นเคย หญิงสาวกลับเปลี่ยนท่าทีให้เคร่งขรึมยิ่งขึ้น ขณะเอ่ยอย่างเย็นชา “กลับไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ”
สีหน้าคิรินทร์แปรเปลี่ยนเมื่อได้ยินคำทักทายแปลกหู และเพราะยังไม่ระแคะระคาย จึงแสร้งพ้อเศร้าๆล้อเลียนต่อเนื่อง “อะไรเนี่ย วันนี้ผมยังไม่ได้พูดจากวนใจคุณสักคำ เจอหน้าก็ไล่กันเลยเหรอ”
“ถ้าคุณไม่ออกไป ฉันจะเรียกรปภ.” คนพูดเชิดหน้า กระนั้นเธอก็ยังเรียกเขาด้วยสรรพนาม ‘คุณ’ ทุกคำ
“คุณโกรธอะไรผมน่ะ โทร.มาก็ไม่รับสาย เจอหน้าก็ไล่เหมือนหมูเหมือนหมาอีก หรือไม่พอใจที่เมื่อวานผมไม่ให้คุณเลี้ยงข้าว” เขากระเซ้า พยายามนึกหาสาเหตุที่ผู้หญิงคนนี้อารมณ์เสีย
พรนางฟ้าไม่สนใจฟังสิ่งที่เขาพูด เพราะเธอตอบด้วยเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่พูดคุยกันอยู่เลย “คุณพูดถูก ถ้าจะหยิบฉวยอะไรจากห้องฉัน คุณก็ควรหย่อนกุญแจคืนที่แล้วหายหน้าไป ไม่ควรกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก” คนพูดเสียงเย็น ดวงตาขึงดุจริงจัง
คำพูดที่เขาล้อเลียนเล่นๆถูกพรนางฟ้ายกกลับมาใช้โดยผิดเพี้ยนไปแค่ไม่กี่คำ และนั่นทำให้คิรินทร์ปะติดปะต่อเรื่องเข้าด้วยกันอย่างเชื่องช้า ผิดวิสัยคนหัวไวเป็นที่สุด “นี่คุณว่าผมเป็นขโมยเหรอ”
สีหน้าพรนางฟ้าไร้ความรู้สึก “หรือคุณจะปฏิเสธ”
คิรินทร์อึ้งสนิท ความรื่นรมย์ปลิววับหายไปราวกับถูกแดดร้อนๆแผดเผา “ใช่! ผมปฏิเสธ เพราะผมไม่ทำ ไม่ได้ขโมยอะไรของคุณสักชิ้น”
“งั้นคุณจะบอกว่าต่างหูของฉันมีขาเดินหายไปเองงั้นเหรอ”
“ต่างหูของคุณหายไปหรือ” เขาถามด้วยสีหน้าหลากใจ นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาคาดไว้เลยด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องมาทำไขสือ คุณเอาไปเองแท้ๆ ยังจะมาตีหน้าซื่ออีก”
“ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ” คิรินทร์นิ่วหน้า
“ไม่ต้องแก้ตัวหรอก ไม่มีความผิดพลาดอะไรทั้งนั้น คุณเอาของฉันไป ไงล่ะขายได้เท่าไหร่ แล้วนี่ใช้เงินหมดแล้วเหรอ ถึงกะจะมาหาของชิ้นใหม่ไปขายอีกน่ะ” พรนางฟ้าเสียงบี้ คล้ายว่าเธอกำลัง...
คิรินทร์สบตาหญิงสาว มองขอบตาที่เริ่มเป็นสีระเรื่อคล้ายคนกำลังจะร้องไห้ด้วยความหนักใจ ขณะเอ่ยประโยคถัดไปราบเรียบ พยายามข่มความน้อยใจสุดชีวิต “คุณกำลังดูถูกผมอย่างให้อภัยไม่ได้เลยนะ”
“ฉันต่างหากที่ให้อภัยคุณไม่ได้ ออกไป! แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ถ้าฉันเจอคุณอีกครั้ง ฉันจะเรียกตำรวจจับ” ปลายประโยคเสียงสั่นนิดๆ พรนางฟ้าพยายามบอกตัวเองซ้ำๆว่าเธอจะไม่แสดงความอ่อนแอหรือผิดหวังออกมาเด็ดขาด!
“ฉันเคยหวังว่าเกรซจะพูดผิดเกี่ยวกับคุณ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นก็อธิบายได้ดีกว่าอะไรทั้งหมดเสียอีก เพื่อนเตือนฉันไม่ผิดเลยสักคำ คุณไม่ต้องการมิตรภาพอะไรนั่นหรอก คุณก็แค่เห็นว่าฉันมีจุดอ่อนตรงไหน แล้วเข้ามาตีสนิท พอฉันเผลอก็หยิบฉวยข้าวของมีค่าใกล้ตัวไปผันเป็นเงินสด ใช้หมดแล้วก็คิดจะมาเอาใหม่ ถ้าอยากได้เงินทองของฉันขนาดนั้น บอกฉันก็ได้ ฉันยินดีจะยกให้ แต่ทำไมต้องทำเหมือนว่าเป็นเพื่อน เป็น...”
พรนางฟ้ากัดริมฝีปากแน่น ห้ามตัวเองมิให้แสดงความผิดหวังมากไปกว่านี้ ทว่า...ไม่สำเร็จ
“ฉันนึกว่าเราเป็นเพื่อนกัน แต่ความจริงแล้ว...ฉันมีค่าแค่ต่างหูคู่เดียวเองด้วยซ้ำ” ประโยคนั้นเป็นคล้ายน้ำหยดสุดท้ายที่ทลายทำนบน้ำตาของเธอ พรนางฟ้าทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ใกล้ตัว วางข้อศอกบนหน้าขา แล้วซบหน้าร่ำไห้สุดเสียง
กิริยาที่เธอปิดกั้นความรับรู้ใดๆจากสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า ทำให้หญิงสาวไม่เห็นว่าคิรินทร์มีท่าทีละล้าละลัง ทั้งสีหน้าก็เคร่งเครียดเสียใจไม่น้อยไปกว่ากัน ชายหนุ่มกำมือแน่น สูดหายใจเข้าลึก จากนั้นผลักประตูก้าวออกจากห้องเงียบๆโดยไม่เอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว!
พรนางฟ้าสะดุ้งสุดตัวเมื่อสัมผัสถึงสายลมวูบจากประตูบานสะวิงที่งับลง เธอเงยขึ้นกำลังจะตวัดตาตามไป ถ้าสายตาไม่บังเอิญผ่านไปเห็นตะกร้าที่วางอยู่บนเก้าอี้ฟากไกลตาเข้าก่อน หญิงสาวเช็ดน้ำตาลุกขึ้นไปหยิบตะกร้าหวายสานที่บุนวมนุ่มสีเลือดหมูขึ้นมาพิจารณา แล้วก็อยากกรีดร้องด้วยความสับสน กล่องทัปเปอร์แวร์ที่วางอยู่ในตะกร้าใช้ฝาใสปิดไว้ทำให้มองเห็นว่าภายในเป็นปาท่องโก๋และซาลาเปาทอด ถ้วยสังขยาเล็กๆซีลมาอย่างดีวางอยู่เคียงข้าง เธอมองกระบอกสเตนเลสเก็บความร้อนก็เดาได้โดยไม่ต้องเปิดออกดู รู้ตั้งแต่เห็นเครื่องเคียงว่าในนั้นต้องบรรจุนมถั่วเหลืองแน่นอน!
ริมฝีปากบางเม้มแน่น ปล่อยให้ความว้าวุ่นกรุ่นกำจายอยู่ในใจ บอกไม่ถูกว่าความรู้สึกที่ต่อสู้กันอยู่คืออะไร และเธอก็ไม่กล้าถามตัวเองด้วยซ้ำว่าอยากให้สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องเข้าใจผิดมากมายเพียงใด!
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
เนื่องจากหนังสือใกล้วางแผงเต็มทีแล้ว
ช่วงนี้จะหยุดอัพ หัวใจร้อยดาว ก่อนนะคะ
จะมาปูพรมอัพ ใต้ปีกรักสีเพลิง เป็นหลักก่อน
ให้เพื่อนๆได้อ่านกันจุใจ
สิริณน่ารักขนาดนี้แล้ว
อ่านจบแล้ว...มือของท่านคลิก "ชอบตอนนี้" กันเบาๆคนละทีเถอะค่ะ
ขอกำลังใจหน่อยนะเออ ^_^
เดี๋ยวสิริณจะทำกิจกรรมแจกหนังสือ ใต้ปีกรักสีเพลิง ในแฟนเพจแล้วนะคะ
ใครยังไม่ได้ไปกดไล้ค์ facebook.com/SirinFC ตามไปด่วนค่ะ
จะทำกิจกรรมตรงนั้นที่เดียว
เพราะจะได้สะดวกกับการตรวจคะแนนและมอบรางวัล
(ไปดูปกกันได้เลยค่ะ วันนี้เปิดตัวปกใต้ปีกรักสีเพลิง กันแล้วววว)
ขอบคุณสำหรับทุกกำัลังใจที่มีให้กันเสมอมานะคะ
ปลาบปลื้มและีดีใจจริงๆค่ะ
สำหรับคนที่ห่วงหนูแพนว่าร้ายขึ้นทุกที ไม่น่ารักเลย
อยากบอกว่า...คนเคยอ่านนิยายของสิริณจะรู้ค่ะ
ว่าคนทำดี...ยังไงก็ต้องได้ดี
(เอ๊ะ! แล้วแพนเข้ากรณีไหนเนี่ย 55555)
นวนิยายเรื่องนี้
สิริณหยิบยกประสบการณ์ ๑๒ ปี
ที่ทำงานในบริษัทข้ามชาติ บริษัทมหาชน และบริษัทเอกชน
เป็นตั้งแต่เด็กจบใหม่ จนถึงตำแหน่งที่เป็นรองแค่ซีอีโอ
(เจอคนแบบเกรซด้วย แต่ไม่ได้เจอกับตัวเอง เป็นเพื่อนคนละแผนกที่โดน ฟิ้ว...โชคดีจริงๆ!)
มาสอดแทรกไว้มากบ้างน้อยบ้าง
หวังว่าเพื่อนๆจะหยิบจับสาระบางอย่างไปใช้ในชีวิตจริงได้นะคะ ♥♥♥♥♥
คิรินทร์ตามไปยังห้องที่หญิงสาวเสนอแต่โดยดี เขามองเงาสะท้อนของตนเองจากกระจกรอบห้อง แล้วยกมือลูบใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาไร้หนวดเครารกเฟิ้มด้วยความครึ้มอกครึ้มใจ อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าพรนางฟ้ามาเห็นเขาตอนนี้ เจ้าหล่อนจะ ‘ปลื้ม’ ขึ้นบ้างหรือเปล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เขาสู้อุตส่าห์รวบผมใส่น้ำมันเรียบแปล้เพื่อเธอเป็นพิเศษ
นานทีเดียวกว่าประตูจะถูกผลักเข้ามา ‘เจ้าถิ่น’ ยืนจังก้าอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเย็นชาผิดเคย สายตาคมกริบกวาดผ่านเขาราวประเมินคุณค่า เป็นสายตาที่แปลกมาก...
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง จงใจแกล้งเธอด้วยการยืนตรง ดึงข้อมือของพรนางฟ้ามาดูนาฬิกาอย่างถือวิสาสะ ก่อนเปรย “เอ...นาฬิกาคุณก็เดินตรงนี่นา หรือคุณดูนาฬิกาไม่เป็น ถึงไม่รู้ว่านี่มันเลยเวลาเลิกงานมาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว!”
แทนที่จะล้อเลียนหยอกเย้าหรือตอกกลับเช่นเคย หญิงสาวกลับเปลี่ยนท่าทีให้เคร่งขรึมยิ่งขึ้น ขณะเอ่ยอย่างเย็นชา “กลับไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ”
สีหน้าคิรินทร์แปรเปลี่ยนเมื่อได้ยินคำทักทายแปลกหู และเพราะยังไม่ระแคะระคาย จึงแสร้งพ้อเศร้าๆล้อเลียนต่อเนื่อง “อะไรเนี่ย วันนี้ผมยังไม่ได้พูดจากวนใจคุณสักคำ เจอหน้าก็ไล่กันเลยเหรอ”
“ถ้าคุณไม่ออกไป ฉันจะเรียกรปภ.” คนพูดเชิดหน้า กระนั้นเธอก็ยังเรียกเขาด้วยสรรพนาม ‘คุณ’ ทุกคำ
“คุณโกรธอะไรผมน่ะ โทร.มาก็ไม่รับสาย เจอหน้าก็ไล่เหมือนหมูเหมือนหมาอีก หรือไม่พอใจที่เมื่อวานผมไม่ให้คุณเลี้ยงข้าว” เขากระเซ้า พยายามนึกหาสาเหตุที่ผู้หญิงคนนี้อารมณ์เสีย
พรนางฟ้าไม่สนใจฟังสิ่งที่เขาพูด เพราะเธอตอบด้วยเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่พูดคุยกันอยู่เลย “คุณพูดถูก ถ้าจะหยิบฉวยอะไรจากห้องฉัน คุณก็ควรหย่อนกุญแจคืนที่แล้วหายหน้าไป ไม่ควรกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก” คนพูดเสียงเย็น ดวงตาขึงดุจริงจัง
คำพูดที่เขาล้อเลียนเล่นๆถูกพรนางฟ้ายกกลับมาใช้โดยผิดเพี้ยนไปแค่ไม่กี่คำ และนั่นทำให้คิรินทร์ปะติดปะต่อเรื่องเข้าด้วยกันอย่างเชื่องช้า ผิดวิสัยคนหัวไวเป็นที่สุด “นี่คุณว่าผมเป็นขโมยเหรอ”
สีหน้าพรนางฟ้าไร้ความรู้สึก “หรือคุณจะปฏิเสธ”
คิรินทร์อึ้งสนิท ความรื่นรมย์ปลิววับหายไปราวกับถูกแดดร้อนๆแผดเผา “ใช่! ผมปฏิเสธ เพราะผมไม่ทำ ไม่ได้ขโมยอะไรของคุณสักชิ้น”
“งั้นคุณจะบอกว่าต่างหูของฉันมีขาเดินหายไปเองงั้นเหรอ”
“ต่างหูของคุณหายไปหรือ” เขาถามด้วยสีหน้าหลากใจ นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาคาดไว้เลยด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องมาทำไขสือ คุณเอาไปเองแท้ๆ ยังจะมาตีหน้าซื่ออีก”
“ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ” คิรินทร์นิ่วหน้า
“ไม่ต้องแก้ตัวหรอก ไม่มีความผิดพลาดอะไรทั้งนั้น คุณเอาของฉันไป ไงล่ะขายได้เท่าไหร่ แล้วนี่ใช้เงินหมดแล้วเหรอ ถึงกะจะมาหาของชิ้นใหม่ไปขายอีกน่ะ” พรนางฟ้าเสียงบี้ คล้ายว่าเธอกำลัง...
คิรินทร์สบตาหญิงสาว มองขอบตาที่เริ่มเป็นสีระเรื่อคล้ายคนกำลังจะร้องไห้ด้วยความหนักใจ ขณะเอ่ยประโยคถัดไปราบเรียบ พยายามข่มความน้อยใจสุดชีวิต “คุณกำลังดูถูกผมอย่างให้อภัยไม่ได้เลยนะ”
“ฉันต่างหากที่ให้อภัยคุณไม่ได้ ออกไป! แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ถ้าฉันเจอคุณอีกครั้ง ฉันจะเรียกตำรวจจับ” ปลายประโยคเสียงสั่นนิดๆ พรนางฟ้าพยายามบอกตัวเองซ้ำๆว่าเธอจะไม่แสดงความอ่อนแอหรือผิดหวังออกมาเด็ดขาด!
“ฉันเคยหวังว่าเกรซจะพูดผิดเกี่ยวกับคุณ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นก็อธิบายได้ดีกว่าอะไรทั้งหมดเสียอีก เพื่อนเตือนฉันไม่ผิดเลยสักคำ คุณไม่ต้องการมิตรภาพอะไรนั่นหรอก คุณก็แค่เห็นว่าฉันมีจุดอ่อนตรงไหน แล้วเข้ามาตีสนิท พอฉันเผลอก็หยิบฉวยข้าวของมีค่าใกล้ตัวไปผันเป็นเงินสด ใช้หมดแล้วก็คิดจะมาเอาใหม่ ถ้าอยากได้เงินทองของฉันขนาดนั้น บอกฉันก็ได้ ฉันยินดีจะยกให้ แต่ทำไมต้องทำเหมือนว่าเป็นเพื่อน เป็น...”
พรนางฟ้ากัดริมฝีปากแน่น ห้ามตัวเองมิให้แสดงความผิดหวังมากไปกว่านี้ ทว่า...ไม่สำเร็จ
“ฉันนึกว่าเราเป็นเพื่อนกัน แต่ความจริงแล้ว...ฉันมีค่าแค่ต่างหูคู่เดียวเองด้วยซ้ำ” ประโยคนั้นเป็นคล้ายน้ำหยดสุดท้ายที่ทลายทำนบน้ำตาของเธอ พรนางฟ้าทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ใกล้ตัว วางข้อศอกบนหน้าขา แล้วซบหน้าร่ำไห้สุดเสียง
กิริยาที่เธอปิดกั้นความรับรู้ใดๆจากสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า ทำให้หญิงสาวไม่เห็นว่าคิรินทร์มีท่าทีละล้าละลัง ทั้งสีหน้าก็เคร่งเครียดเสียใจไม่น้อยไปกว่ากัน ชายหนุ่มกำมือแน่น สูดหายใจเข้าลึก จากนั้นผลักประตูก้าวออกจากห้องเงียบๆโดยไม่เอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว!
พรนางฟ้าสะดุ้งสุดตัวเมื่อสัมผัสถึงสายลมวูบจากประตูบานสะวิงที่งับลง เธอเงยขึ้นกำลังจะตวัดตาตามไป ถ้าสายตาไม่บังเอิญผ่านไปเห็นตะกร้าที่วางอยู่บนเก้าอี้ฟากไกลตาเข้าก่อน หญิงสาวเช็ดน้ำตาลุกขึ้นไปหยิบตะกร้าหวายสานที่บุนวมนุ่มสีเลือดหมูขึ้นมาพิจารณา แล้วก็อยากกรีดร้องด้วยความสับสน กล่องทัปเปอร์แวร์ที่วางอยู่ในตะกร้าใช้ฝาใสปิดไว้ทำให้มองเห็นว่าภายในเป็นปาท่องโก๋และซาลาเปาทอด ถ้วยสังขยาเล็กๆซีลมาอย่างดีวางอยู่เคียงข้าง เธอมองกระบอกสเตนเลสเก็บความร้อนก็เดาได้โดยไม่ต้องเปิดออกดู รู้ตั้งแต่เห็นเครื่องเคียงว่าในนั้นต้องบรรจุนมถั่วเหลืองแน่นอน!
ริมฝีปากบางเม้มแน่น ปล่อยให้ความว้าวุ่นกรุ่นกำจายอยู่ในใจ บอกไม่ถูกว่าความรู้สึกที่ต่อสู้กันอยู่คืออะไร และเธอก็ไม่กล้าถามตัวเองด้วยซ้ำว่าอยากให้สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องเข้าใจผิดมากมายเพียงใด!
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
เนื่องจากหนังสือใกล้วางแผงเต็มทีแล้ว
ช่วงนี้จะหยุดอัพ หัวใจร้อยดาว ก่อนนะคะ
จะมาปูพรมอัพ ใต้ปีกรักสีเพลิง เป็นหลักก่อน
ให้เพื่อนๆได้อ่านกันจุใจ
สิริณน่ารักขนาดนี้แล้ว
อ่านจบแล้ว...มือของท่านคลิก "ชอบตอนนี้" กันเบาๆคนละทีเถอะค่ะ
ขอกำลังใจหน่อยนะเออ ^_^
เดี๋ยวสิริณจะทำกิจกรรมแจกหนังสือ ใต้ปีกรักสีเพลิง ในแฟนเพจแล้วนะคะ
ใครยังไม่ได้ไปกดไล้ค์ facebook.com/SirinFC ตามไปด่วนค่ะ
จะทำกิจกรรมตรงนั้นที่เดียว
เพราะจะได้สะดวกกับการตรวจคะแนนและมอบรางวัล
(ไปดูปกกันได้เลยค่ะ วันนี้เปิดตัวปกใต้ปีกรักสีเพลิง กันแล้วววว)
ขอบคุณสำหรับทุกกำัลังใจที่มีให้กันเสมอมานะคะ
ปลาบปลื้มและีดีใจจริงๆค่ะ
สำหรับคนที่ห่วงหนูแพนว่าร้ายขึ้นทุกที ไม่น่ารักเลย
อยากบอกว่า...คนเคยอ่านนิยายของสิริณจะรู้ค่ะ
ว่าคนทำดี...ยังไงก็ต้องได้ดี
(เอ๊ะ! แล้วแพนเข้ากรณีไหนเนี่ย 55555)
นวนิยายเรื่องนี้
สิริณหยิบยกประสบการณ์ ๑๒ ปี
ที่ทำงานในบริษัทข้ามชาติ บริษัทมหาชน และบริษัทเอกชน
เป็นตั้งแต่เด็กจบใหม่ จนถึงตำแหน่งที่เป็นรองแค่ซีอีโอ
(เจอคนแบบเกรซด้วย แต่ไม่ได้เจอกับตัวเอง เป็นเพื่อนคนละแผนกที่โดน ฟิ้ว...โชคดีจริงๆ!)
มาสอดแทรกไว้มากบ้างน้อยบ้าง
หวังว่าเพื่อนๆจะหยิบจับสาระบางอย่างไปใช้ในชีวิตจริงได้นะคะ ♥♥♥♥♥
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ต.ค. 2556, 00:57:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ต.ค. 2556, 01:00:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 1309
| << ตอนที่ ๑๔ (ครึ่งแรก) | ตอนที่ ๑๕ (ครึ่งแรก) + ชวนไปร่วมสนุกกับกิจกรรมที่แฟนเพจ แจกหนังสือ 3 เล่มจ้า >> |
OhLaLa 1 ต.ค. 2556, 01:22:12 น.
คนที่คิดแต่จะเอาประโยชน์กับเพื่อนว่าแย่แล้ว แต่ถ้าเข้าใจเพื่อนผิดนี่น่าจะแย่กว่า
คนที่คิดแต่จะเอาประโยชน์กับเพื่อนว่าแย่แล้ว แต่ถ้าเข้าใจเพื่อนผิดนี่น่าจะแย่กว่า
นักอ่านเหนียวหนึบ 1 ต.ค. 2556, 03:57:52 น.
พระเอกเดินหนีไปหนายยยยย
ทำไงดี ช่วงนี้อ่่นนิยายเรื่องไหนก็เกลียดใครไม่ลงจริงๆ
หะๆ
พระเอกเดินหนีไปหนายยยยย
ทำไงดี ช่วงนี้อ่่นนิยายเรื่องไหนก็เกลียดใครไม่ลงจริงๆ
หะๆ
พันธุ์แตงกวา 1 ต.ค. 2556, 05:56:54 น.
มันน่าน้อยใจแทนคุณใหญ่จัง
มันน่าน้อยใจแทนคุณใหญ่จัง
wind 1 ต.ค. 2556, 07:12:24 น.
แพนบ้าไปแล้ว
แพนบ้าไปแล้ว
malida 1 ต.ค. 2556, 10:55:40 น.
เอาใจช่วยพรนางฟ้า ชอบแบบนี้ 555
เอาใจช่วยพรนางฟ้า ชอบแบบนี้ 555
Sukhumvit66 1 ต.ค. 2556, 12:44:33 น.
โอ้ย สงสารคิรินทร์มากมาย อย่าเพิ่งทิ้งแพนไปเลยน้า
โอ้ย สงสารคิรินทร์มากมาย อย่าเพิ่งทิ้งแพนไปเลยน้า
จิรารัตน์ 1 ต.ค. 2556, 14:44:52 น.
สงสารคิรินทร์ อยากไปปลอบใจ อิอิ
สงสารคิรินทร์ อยากไปปลอบใจ อิอิ
goldensun 1 ต.ค. 2556, 17:57:25 น.
ปักใจเชื่อไปแล้ว ไม่ถามก่อนด้วย ถ้าคุณใหญ่ยังหนักแน่นไม่น้อยใจ ก็เกินไป เพราะหวังดีด้วยทุกอย่าง
แพนทำตัวเองอีกแล้ว เศร้าใจมากกว่าจะสงสารแพนแล้ว สงสารคุณใหญ่มากกว่า
ปักใจเชื่อไปแล้ว ไม่ถามก่อนด้วย ถ้าคุณใหญ่ยังหนักแน่นไม่น้อยใจ ก็เกินไป เพราะหวังดีด้วยทุกอย่าง
แพนทำตัวเองอีกแล้ว เศร้าใจมากกว่าจะสงสารแพนแล้ว สงสารคุณใหญ่มากกว่า