พายุรักซาตานร้าย
Tags: ซาตาน
ตอน: ตอนที่ 19
ตอนที่ 19
หลังจากวางโทรศัพท์ไปแล้วพลอยเฝ้าโทษตัวเองว่าเธอทำอะไรลงไปนี่ “ให้ตายยิ่งกว่างานเข้าเสียอีก”
“ทำไมเหรอครับ คนโกหกกำลังจะถูกจับได้ใช่ไหม”
วาโยไม่ได้แอบฟังแต่เรื่องที่พลอยคุยกับแม่ทางโทรศัพท์ดังทะลุออกมาจนเขาจับใจความว่าเธอหลอกแม่เอาไว้ว่ามาทำงานที่ต่างจังหวัดและพ่อกับแม่ของเธอกำลังจะเดินทางมาเยี่ยมในไม่ช้า
“ก็เพราะคุณนั่นแหละตัวต้นเหตุ” พลอยค้อนแต่ในใจก็โทษตัวเองด้วย
“บอกความจริงท่านไปเลยสิครับว่าคุณกับผมเราเป็นสามีภรรยากันไปแล้ว จดทะเบียนกันถูกต้องด้วยส่วนเรื่องงานแต่งงานผมยินดีจะจัดอยู่แล้วแค่คุณพร้อมเท่านั้น ”
“จะให้พูดแบบนั้นได้ยังไงพ่อกับแม่ของฉันคงหัวใจวายตายพอดี”
“แรกๆท่านอาจจะตั้งตัวรับลูกเขยไม่ทันแต่ผมเชื่อว่าความจริงเป็นสิ่งไม่ตายท่านจะเข้าใจในที่สุด”
“นี่ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย” พลอยถอนใจรู้แล้วว่าเดินหมากผิดมาตั้งแต่ก้าวแรก
“ก็ใครใช้ให้คุณวางแผนพิสดารแบบนี้ล่ะ แต่ถ้าจะมาขอหย่าหนีกลับไปพร้อมพ่อแม่ผมไม่ยอมจริงๆนะ”
“คุณวาโย คุณก็รู้ว่าที่เราจดทะเบียนกันมันไม่ได้เกิดจากความรักมันเกิดจากความเข้าใจผิด”
ใบหน้าหล่อที่ยิ้มหวานเมื่อคู่หุบในทันทีคงจะน้อยใจอยู่ลึกๆ “คุณเหนื่อยก็นอนพักเถอะ ฝนหยุดตกแล้วผมจะเข้าไปที่ไร่” วาโยลุกขึ้นมาแต่งตัวในชุดทำงานในไร่แล้วเดินออกไปทันที
“โอ๊ย!”
“อ้าวอุ่นมายืนขวางประตูทำไม”
“คือว่าเมื่อคืนนี้จนถึงเช้าอุ่นเห็นว่าคุณทั้งสองไม่ได้ออกมาทานข้าวเลยก็เป็นห่วงกลัวจะเป็นลมเป็นแล้งไป อุ่นเลยจะมาถามว่าคุณวาโยจะรับอะไรดีคะ”
“ไม่ดีกว่า เอาไว้ตอนกลางวันทีเดียว”
“ไข่ลวกก็ได้ค่ะอุ่นทำไว้ให้เยอะรับไหมคะ”
วาโยสั่นศีรษะ “เอามาทำไม ไม่ได้ออกแรงอะไรมากมายสักหน่อยจะโด๊ปทำไมกัน” จากนั้นเขาก็ขี้เกียจจะคุยต่อเพราะรู้ว่าอุ่นกำลังคิดฟุ้งซ่านจึงรีบเดินหนีไปซะ
“เสียงดังสนั่นหวั่นไหวเมื่อคืนนั่นยังไม่ได้ออกแรงอีกเหรอ” อุ่นทำหน้าไม่เชื่อ
“สงสัยจะเขินเรา”
+++++++++++++++++
ณ.ไร่กษิต
กษิตเจ้าของไร่วัยสี่สิบเศษเขามีรูปร่างอ้วนท้วนสูงใหญ่เป็นคนชอบดื่มเหล้าเคล้าผู้หญิง ไร่ของเขาได้รับมรดกตกทอดมาจากบิดาแต่ด้วยความเป็นคนไม่เอาไหนจึงทำให้ไร่แห่งนี้ทรุดโทรมลงไปมาก พืชผักปลอดสารพิษที่ปลูกก็ขายไม่ได้ราคาเพราะไม่สวยเท่ากับไร่อื่นๆ เขาเกลียดวาโยมากเพราะเมื่อหลายปีที่ผ่านมานี้ลูกค้ารายใหญ่หลายรายกับยกเลิกออร์เดอร์จากไร่ของเขาและหันไปซื้อพืชผักผลไม้จากไร่รับอรุณทั้งหมด
“ว่าไงไอ้ขาว”
ทองขาวเป็นลูกพี่ลูกน้องกับนายกษิต แต่เมื่อก่อนเขาทำงานที่ไร่รับอรุณของวาโยเพราะให้ค่าจ้างดีกว่าไร่อื่นแต่ตอนหลังถูกไล่ออกเพราะจับได้ว่าขโมยของในไร่ไปขาย จึงไปสมัครงานในไร่สับปะรดของนรินเขาแกล้งทำตัวดีจนนรินไว้ใจมอบหมายให้ดูงานในไร่เกือบทั้งหมดเพราะนานๆทีนรินถึงจะมาที่ไร่เสียที
“พี่กษิตผมโทรมาหาเพราะมีอะไรจะเล่าให้ฟังพี่ ข่าวใหญ่เชียวล่ะ”
“อะไรของเอ็งวะไอ้ขาว”
“พี่รู้ไหมว่าไอ้วาโยมันมีเมียแล้วพี่ สวยอย่างกับนางฟ้าน่ารักน่าฟัดจริงๆ”
“ใครวะ นังคุณหนูวุ้นเส้นจอมหยิ่งลูกปลัดสมชายเหรอ ไม่เห็นได้ยินว่ามันแต่งงานเลย”
“ไม่ใช่ แม่นี่เป็นใครก็ไม่รู้ไม่มีใครรู้ประวัติของมันแต่จู่ไอ้วาโยก็ยกย่องเอามันมาเป็นเมีย แต่ที่สำคัญพี่รู้ไหมไอ้เจ้านายหน้าโงของผมมันดันไปรู้จักกับแม่นี่แล้วติดอกติดใจกันยังไงไม่รู้ ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจริงๆ”
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ” กษิตหัวเราะ
“เมื่อคืนผมเกือบช่วยแก้แค้นให้พี่ได้สำเร็จแต่พลาดไปหน่อย” ทองขาวเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้กษิตฟัง
“เสียดายว่ะไอ้ขาวไม่น่าพลาด แต่เอ็งพูดแบบนี้ข้ายิ่งอยากเห็นหน้าเมียไอ้วาโยมันจริงๆ จะสวยสักแค่ไหน”
“พี่กษิตรู้ไหมนังนั่นมันสวยอย่างกับ ดาราอย่างไงอย่างงั้น ผิวขาว เอวบาง นมโต สเป๊กพี่แน่ๆ”
“ถ้าอย่างนั้นเอ็งก็ทำแบบคราวที่แล้วสิเหมือนอีนังสาวเหนือคนนั้น แล้วเราก็โยนความผิดให้ไอ้นรินมัน แล้วปล่อยให้มันสองคนเข้าใจผิดฆ่ากันเองเราก็นั่งดูเฉยๆ แถมได้ฟันเมียมันจนหนำใจ”
ทั้งสองคนกำลังวางแผนชั่วร้ายอยู่ ไม่ใช่ครั้งแรกทองขาวเคยทำเรื่องชั่วๆมาแล้วหลายครั้งไม่ว่าจะฉุดสาวชาวเหนือลูกจ้างตัดสับปะรดของนรินไปรุมโทรมจากนั้นฆ่าปิดปากและโยนความผิดว่าเป็นคนของไร่รับอรุณทำ หรือแม้แต่สับปะรดที่หายไปทีละมากๆที่แท้ก็เกิดจากน้ำมือเขากับพักพวกข้างนอก
“ดีพี่ ถ้าอย่างนั้นผมจะต้องไปดูราดราวๆให้ดีๆก่อนคิดว่าคราวนี้ไอ้วาโยมันคงเก็บเมียมันไว้แต่ในไร่อย่างแน่นอน”
“ใครมันจะไปอยู่แต่ในไร่ทั้งวันได้วะ ยังไงมันก็ต้องออกมาข้างนอกบ้างแหละ”
++++++++++++++++++++++
พลอยถูกสั่งห้ามไปทำงานในไร่เธอก็ไม่ไปทำงาน แต่เดินเล่นหรือไปทำอย่างอื่นเขาไม่ได้ห้ามสักหน่อย คุณนายคนสวยรอบออกมาจากบ้านไร่กว้างขวางเธอมาอยู่หลายวันยังสำรวจได้ไม่เกินครึ่ง สายตาโตของพลอยเบิกกว้างขึ้น “ผู้หญิงคนนั้นนี่นา”
วันนี้ริษาลางานไว้หนึ่งวันเธอกำลังจะออกไปในเมือง ริษากำลังเดินออกไปทางด้านท้ายไร่เพราะจอดรถไว้ที่นั่น
“จับตัวได้แล้ว” ร่างบางของสองสาวสวยล้มกลิ้งไปด้วยกัน
“ปล่อยๆ คุณพลอยปล่อยริษาเถอะค่ะ”
“เธอชื่อริษานั่นเอง” พลอยดึงแขนเอาไว้แน่น
“ใช่ฉันชื่อริษา”
“ฉันจำเธอได้ว่าเธอเป็นพนักงานต้อนรับโรงแรมในคืนวันนั้น เล่ามาให้หมดอย่าปิดบัง” พลอยขู่
ริษาจนใจรู้ดีว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง “ก็ได้ค่ะ ริษายอมแล้ว คุณต้องการจะรู้อะไรล่ะคะ”
“เรื่องคลิปมันเป็นแผนของนายวาโยใช่ไหมพวกเธอทำอย่างนั้นเพราะอะไร แล้วนายวาโยเกี่ยวกับการตายของพี่รันใช่ไหม”
“เรืองคลิปริษายอมรับว่าร่วมมือด้วย แต่มันเป็นแค่คลิปวีดีโอตัดต่อเท่านั้นริษาสาบานได้คุณวาโยไม่ได้...ลักหลับคุณจริงๆ ริษาอยู่ในเหตุการณ์ด้วย” จากนั้นริษาก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พลอยฟัง
พลอยฟังเงียบๆ แต่ริษาเป็นคนของนายวาโยเธอจะพูดความจริงรึเปล่า
“ไม่เชื่อใช่ไหมคะ”ริษามองออกว่าพลอยคงไม่เชื่อเพราะเห็นเธอเป็นลูกน้องนายวาโย แต่ที่พลอยมาบังคับให้เธอเล่าให้ฟังเพราะอยากจะจับผิดว่ารายละเอียดจะตรงกันรึเปล่าเท่านั้น
“นี่ค่ะ” ริษาส่งมือถือให้
“อะไร”
“ก็นายบังคับให้ริษาอยู่ด้วยจะได้เป็นพยานว่านายไม่ได้ล่วงเกินคุณ ถึงจะเป็นการถ่ายทีละฉากและเอามาตัดต่อแต่ริษาก็เขินที่จะยืนดูเลยมองผ่านกล้องค่ะ”
“ดูคลิปในนั้นสิคะมีคลิปเดียว”
พลอยเปิดดูมันเหมือนเบื้องหลังการถ่ายละครโดยมีเขากับวาโยเป็นพระเอกนางเอกความยาวประมาณสิบนาที
“อันนี้คือเบื้องหลังทั้งหมดค่ะเข้าใจรึยังคะ ส่วนเหตุผลที่นายทำแบบนี้นายคงบอกคุณไปหมดแล้ว นายเป็นคนดีมากนะคะถ้าเป็นคนอื่นเขาไม่ทำแค่นี้หรอกแฟนของคุณทำกับพี่สาวของนายมากเกินไปจริงๆ”
“คุณโทษว่าพี่รันทำกับพี่สาวของนายคุณเขาก็คงเถียงไม่ได้เพราะเขาตายไปแล้วจะให้ฉันเชื่อได้อย่างไร”
“ข้อนั้นริษาคงตอบคุณไม่ได้ คุณเองเคยคบกับคุณรันน่าจะรู้ดี”
รายละเอียดที่ริษาเล่ามาไม่ต่างจากที่พลอยรับรู้จากวาโยเลย ถ้ามันเป็นเรื่องจริงทั้งหมดนี้เธอควรจะโกรธใครระหว่างรันกับนายวาโย แล้วพี่รันของเธอเป็นคนเลวร้ายขนาดนั้นเชียวเหรอ
“ริษาอยากให้คุณเลิกคิดในเรื่องที่ผ่านมาได้แล้ว และมองนายด้วยสายตาเป็นธรรมอย่างคนกลางอีกสักครั้งแล้วคุณจะเห็นว่านายไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิด นายเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่งทีเดียว” +++++++++++++++++++++++
พลอยกลับเข้ามาในบ้านคำพูดของริษายังคงก้องอยู่ในหูพลอยตลอดเวลา
“มันเป็นยังไงกันแน่นะ ตกลงคุณเป็นคนเลวหรือว่าเป็นคนดี”
“คุณพลอยขา จะทานข้าวหรือยังคะเที่ยงแล้วนะคะ” อุ่นเข้ามาถาม
“ฉันยังไม่หิวอุ่นไม่ต้องห่วงฉันหรอกมีอะไรก็ไปทำเถอะ”
“ถ้าอย่างนั้นอุ่นขอไปทำความสะอาดห้องของคุณมีมี่ก่อนนะคะ คุณรันให้เก็บเสื้อผ้าของคุณมีมี่ไปบริจาคผู้ยากไร้ด้วย”
“ห้องคุณมีมี่อย่างนั้นเหรอ”
ใช่สิบ้านหลังนี้มีสามหลังมีห้องของวาโย ห้องของแม่เขา แล้วอีกห้องของพี่สาวที่ล็อคเอาไว้ถึงใครจะถูกหรือผิดแต่พลอยก็รู้สึกสงสารมีมี่เธอคนเดียวที่กลายเป็นเหยื่อ
“เดี๋ยวฉันจะช่วยอุ่นเอง” หญิงสาวอาสา
“อย่าเลยค่ะ งานแค่นี้อุ่นทำเองได้”
“ฉันนั่งๆนอนก็เบื่อ ช่วยกันสองคนจะได้เสร็จเร็วๆ” เหมือนมีอะไรดลใจให้เธอไปที่ห้องนั้น
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจคุณละกันค่ะ”
ภายในห้องของมีมี่ พลอยมองทีเดียวก็รู้ว่ามีมี่เป็นผู้หญิงที่มีรสนิยมดีมากคนหนึ่งภายในห้องตกแต่งสวยงามสมกับเป็นห้องคุณหนูเจ้าของบ้าน แต่น่าเสียดายที่มีมี่ไม่มีโอกาสได้ใช้ห้องนี้อีกแล้ว
พลอยเปิดตู้เสื้อผ้าของมีมี่เสื้อผ้ามากมายมียี่ห้อทั้งนั้น “คุณมีมี่เลือกเสื้อผ้าสวยจังนะคะ” พลอยชม
“ค่ะคุณมีมี่เป็นคนสวยแล้วก็แต่งตัวเก่ง แต่เสียดายไม่น่าเลย...ไม่น่าเกิดเรื่องขึ้นเลย” อุ่นมีน้ำเสียงสั่นเครื่อเป็นครั้งแรกที่พลอยเห็นอุ่นเป็นแบบนี้
“อุ่นเป็นอะไรไปจ้ะ ” พลอยจับบ่าของอุ่นเบาๆ
“สงสารคุณมีมี่ อุ่นรู้เธอถูกวางยาเธอไม่ใช่คนแบบนั้น คุณมีมี่เป็นคนน่ารักแล้วก็ใจดีไม่มีทางทำตัวเหลวแหลกมั่วผู้ชายแบบนั้น”
พลอยเห็นอุ่นร้องไห้เธอจึงประคองอุ่นไปนั่งที่เตียงและเก็บเสื้อผ้าต่อเสียเองลิ้นชักในตู้เสื้อผ้าพลอยเปิดออกดูมองหาสิ่งของที่จะพอบริจาคได้แต่พบเพียงไดอารีปกหนังสีชมพูมีบางอย่างดนใจให้เธอเปิดดู
หน้าแรกๆ เป็นเรื่องราวของความประทับใจและความตื่นเต้นเมื่อเธอได้เป็นดาราจริงๆตามที่ใฝ่ฝันบางหน้าก็เอ่ยถึงความสุขในครอบครัวดูเหมือนกับมีมี่จะเขียนมันอย่างมีความสุข ไดแอรี่เล่มนี้ยังเขียนได้ไม่มากนักพลอยอ่านผ่านๆก็เกือบจะหมดแล้วแต่หน้าสุดท้ายช่างสะกดสายตาของพลอยให้หยุดนิ่งกับทุกตัวอักษร
“ วาโยน้องรักหากพี่ตายไปแล้ว ขอให้เธอดูแลคุณพ่อคุณแม่แทนพี่ด้วยพี่ไม่อาจทนอยู่ในโลกใบนี้ต่อไปได้ เรื่องที่เกิดขึ้นมันช่างทารุณต่อจิตใจและร่างกายของพี่เหลือเกิน หากวันนั้นพี่ไม่หลงเชื่อนังส้มช่างแต่งหน้าตัวแสบที่หลอกพี่ไปเพื่อวางแผนสร้างข่าวให้กับไอ้รันนักข่าวสารเลว ไม่มีศีลธรรมคนรักของมันแล้วล่ะก็พี่คงไม่ต้องตกเป็นเหยื่อและพบกับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้ ไอ้หญิงชั่วชายโฉดคู่นั้นมันต้องตายด้วยน้ำมือของพี่ต่อให้พี่กลายเป็นผีก็ไม่มีทางละเว้นพวกมัน”
เพียงข้อความเขียนบรรยายไม่กี่บรรทัดแต่ก็ทำให้พลอยเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด เธอไม่อยากจะเชื่อว่าพี่รันที่แสนดีของเธอเขาจะนอกใจเธอมีผู้หญิงอื่นอยู่ด้วย แล้วที่สำคัญเขาทำเรื่องเลวร้ายชนิดไม่น่าที่จะอภัยให้แม้แต่น้อย
ไดแอรี่เล่มนี้วางอยู่ในมือมีมี่ขณะวาโยมาพบศพของพี่สาวเขาจึงเก็บไดแอรี่เล่มนี้ไว้
“พี่รันทำไมพี่รันต้องทำแบบนั้นด้วยเพราะเงินทองชื่อเสียงมันเปลี่ยนให้พี่มีจิตใจโหดร้ายขนาดนี้เชียวเหรอ” หยดน้ำตาของพลอยไหลลงสมุดไดอารี่ รู้สึกสงสารมีมี่ที่ต้องโชคร้ายเป็นเหยื่อคนเลวๆ
“คุณพลอยคะ คุณพลอย เป็นอะไรไปคะ”
อุ่นถามเมื่อเห็นเธอยืนอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้านัยน์ตาแดงๆขนตาชุ่มด้วยน้ำเหมือนกำลังร้องไห้
“เปล่าจ้ะอุ่น ในตู้เสื้อผ้ามันมีฝุ่นเยอะนะมันเข้าตาฉันนะ”
“จริงด้วยค่ะ ก็ห้องนี้นายไม่ให้ใครเข้ามายุ่มย่ามอยากให้อยู่แบบเดิมเหมือนตอนนคุณมีมี่ยังอยู่นานๆอุ่นถึงเข้ามาทำความสะอาดสักครั้ง เอาอย่างนี้ดีกว่าเดี๋ยวอุ่นทำเองคุณพลอยไปพักเถอะค่ะ”
พลอยรีบเก็บไดอารี่ของมีมี่ไว้ที่เดิม “พลอยเสียใจจริงๆค่ะคุณมีมี่กับเหตุการณ์ร้ายๆที่คุณต้องเผชิญ”
+++++++++++++++++++++++
ณ.ไร่สับปะรดกว้างใหญ่นรินพร้อมลูกน้องหลายคนกำลังปรึกษาหาลือกันในเรื่องที่ผลผลิตถูกขโมยแล้วจับมือใครดมไม่ได้
“ผมเชื่อว่าเรามีเกลือเป็นหนอน ต้องมีคนในไร่แห่งนี้รู้เรื่องด้วยอย่างแน่นอน”
ทองขาวสะดุ้งนิดหนึ่งแต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นปก
“ทำไมคุณนรินสงสัยพวกเราอย่างนั้นเหรอครับ” ทองขาวยืนขึ้นแลถามกลับ
“ผมไม่ได้บอกว่าสงสัยใคร แต่ผมคิดว่าจะต้องมีคนในร่วมมือด้วยเรามีเวรยามหนานแน่นแต่ทำไมขโมยถึงเล็ดลอดเข้ามาได้”
“ก็ไอ้พวกยามกะกลางคืนเดี๋ยวมันก็หลับ และคืนที่เกิดเหตุพวกมันก็ถูกวางยา”
“แต่อีกไม่ช้าไม่นานเราก็จะได้เห็นหน้าขโมยกันแล้วล่ะ” นรินยิ้มเขามีแผนบางอย่างแต่ไม่ได้บอกใครสักคน
“คุณนรินมีวิธีอะไรเหรอครับ” ทองขาวซัก
“อีกไม่นานพวกคุณก็รู้” นรินตอบ
นรินกำลังพูดถึงเรื่องต่อไปคือสับปะรดพันธุ์ใหม่แต่แล้วจู่ๆเขาก็ล้มคว่ำไปเสียอย่างนั้น เมื่อรู้สึกตัวรู้สึกเจ็บบริเวณโหนกแก้มสันกรามแทบจะหัก “อะไรกัน” พอยืนขึ้นได้เขามองอย่างชัดก็เห็นว่า
“นายวาโย นายบุกรุกเข้ามาถึงที่นี่แถมยังทำร้ายร่างกายฉันอีกนายทำแบบนี้ทำไม”
“แค่นี้มันน้อยไปยังไม่เท่าที่แกทำกับพลอยไอ้คนจิตใจต่ำทราม”วาโยกระชากคอเสื้อนรินให้ลุกขึ้นมา ลูกน้องเขาพยายามเข้ามาช่วยแต่ถูกไตรเทพกันออกไป
“ฉันไปทำอะไรคุณพลอย”
“แกใส่ยาอะไรลงในน้ำสับปะรดให้พลอยกิน”
“ยาอะไร ไม่มี”
“แกใส่ยาปลุกเซ็กส์ให้พลอยกินใช่ไหม อย่ามาทำเป็นไม่รู้”
นรินสั่นศีรษะ “เป็นไปไม่ได้คนอย่างนายนรินไม่เคยใช้วิธีสกปกแบบนั้น ฉันไม่เลวเหมือนแกไม่เคยฉุดผู้หญิงไปข่มขืน”
“ปากแกนี่มันหาเรื่องเก่งจริงๆ ไอ้นริน”วาโยซัดอีกหมัดเห็นว่านรินไม่มีทางสู้ ร่างสูงจึงปล่อยเข้านรินยังมีนอยู่มากเขาเซไปแต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่วาโยพูดก็เกิดรู้สึกห่วงพลอยขึ้นมา
“แล้วคุณพลอยเป็นยังไงบ้าง”
วาโยยิ่งโมโหเขากระชากคอเสื้อนรินเข้ามาประชิดตัวอีกครั้งก่อนที่จะซิบบอกนรินว่า“ไม่ต้องห่วงผู้หญิงของฉัน ฉันพาขึ้นสวรรค์เองได้ แล้วเขาก็มีความสุขดีอยู่ทุกคืนไม่ต้องพึ่งยานรกของแกหรอก และจำใส่กะลาหัวแกไว้ด้วยถ้าสะเออะมายุ่งกับเมียฉันอีกอย่าหาว่าไม่เตือน” “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ” นรินพยายามอธิบายแต่ดูวาโยจะไม่เชื่อ นายขาวแอบลอบยิ้มเมื่อเห็นคนทั้งคู่เข้าใจผิดกัน ++++++++++++++++++++++++++
หลายชั่วโมงที่ผ่านมาพลอยนั่งทบทวนเรื่องราวและประติดประต่อมัน เธอยอมรับว่าตัวเองก็ผิดที่ใจร้อนและใช้อารมณ์ในการแก้ปัญหาในเมื่อเรื่องทั้งหมดนี้รันเป็นผู้ก่อเอาไว้ตั้งแต่แรกและเขาเองก็ได้รับผลกรรมเป็นที่เรียบร้อยเธอเองควรจะหยุดและเดินออกไปจากชีวิตของวาโยได้แล้ว แต่พลอยไม่รู้หรอกว่าเธอเดินเข้ามาในชีวิตเขามันง่ายแสนง่ายแต่ถ้าจะเดินออไปหน้าตาเฉยแบบนั้นมันไม่ง่ายเลยในเมื่อวาโยพร้อมจะปิดประตูทางออกของเธอเอาไว้ทุกทาง
+++++++++++++++++
“อะไรกัน ตาผมฝาดหรือโลกมันพลิกกับด้านช่วยบอกทีได้ไหม”
อุ่นยิ้มและรีบรายงานต่อไป “ตาไม่ฝาดหรอกค่ะคุณโยอาหารทั้งหมดฝีมือคุณพลอยทำ” พลอยเองก็ยิ้มเขินๆ อาหารมื้อนี้จะเป็นมื้อแรกและมื้อสุดท้ายที่เธอจำทำให้เขาทานถือเป็นการขอโทษและอำลาในทีเดียวกัน
“คุณตั้งใจทำให้ผมทานเหรอ” วาโยฉีกยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี และรีบตักอาหารจานแรกเป็นแกงเผ็ดเป็ดย่าง
เขาชิมอย่างมีความสุข “อร่อยมาก ผมไม่คิดว่าคุณจะทำอาหารเก่งด้วย”
“ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ นานๆจะทำเสียทีอยู่ที่บ้านปกติแม่จะเป็นคนทำ พลอยกับยัยกระท้อนเป็นฝ่ายกิน”
“แต่คุณคงกินน้อย เพราะกินไม่ทันน้องกระท้อนหวานใช่ไหม” วาโยยังติดที่จะเรียกกระท้อนว่าน้องกระท้อนหวานแบบที่เด็กหญิงแนะนำตัวเอง
“แต่ได้ข่าวว่าตั้งแต่ฉันไม่อยู่ยัยกระท้อนน้ำหนักลดไปตั้งสองขีดเพราะไม่มีใครแย่งกิน” เมื่อพูดถึงน้องรักพลอยก็รู้สึกคิดถึง
“สองขีด! ลดฮวบจนน่าตกใจ” วาโยแซวเขาเห็นเด็กหญิงกระท้อนหวานครั้งเดียวแต่ก็ติดใจในความน่ารัก
“ถ้าแกมาที่ไร่ของเราคงจะชอบ”เขายิ้ม “มีของให้กินเยอะได้จ้ำม่ำกว่าเดิมแน่”
เขากินข้าวต่ออย่างเอร็ดอร่อยและก็ชมไม่ขาดปาก”
“ผมไม่ได้ยอ แต่รู้ไหมผมกล้าลงทุนเปิดร้านอาหารให้คุณเชียวล่ะพลอย”
วาโยดูจะภูมิใจในฝีมือภรรยาจนออกนอกหน้า ไม่รู้ว่ากินเอาใจหรือติดใจในฝีมือจริงๆแต่อุ่นต้องตักข้าวให้เขาถึงสามครั้งทั้งแกงเผ็ดเป็ดย่าง ผัดเปรี้ยวหวาน ปลาเจี๋ยนหมดทุกจาน
“วันนี้คุณทานข้าวเยอะจัง” พลอยยิ้มแก้มปริ
“ถ้าคุณทำให้ผมทานแบบนี้ทุกวัน อีกหน่อยผมต้องอ้วนพุงพุ้ยแน่ๆ แต่ผมยอมนะ”
“ถ้าคุณทานข้าวเสร็จแล้วพลอยมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ได้สิครับ คุณมีอะไรอยากได้อะไรบอกผมได้เลย”
วาโยดีใจที่เห็นพลอยเป็นแบบนี้บางทีเรื่องเมื่อคืนคงทำให้เธอเข้าใจแล้วว่าเขาเป็นคนแบบไหนและจริงใจกับเธอมากวาโยเริ่มเชื่อแล้วว่าการประพฤติดีก็จะได้รับผลดีกลับมาเช่นกัน อย่างที่แม่เขาเคยพูดอยู่บ่อยๆ
“เราไปคุยกันในห้องดีกว่า”
วาโยรีบวางช้อนแล้วดื่มน้ำทันที “ไปสิครับ ” ใบหน้าหล่อเปื้อนยิ้มตลอดเวลาและคาดหวังไปไกล เขารีบจูงมือเธอเข้าไปในห้องทันที
เมื่อเข้ามาในห้องนอนวาโยรีบรั้งร่างบางมากอดและโอ้โลมอยู่ไม่ห่าง “วันนี้ผมมีความสุขมากคุณน่ารักจังพลอยเข้าใจในตัวผมแล้วใช่ไหม” เขาจุมพิตหน้าผากมนพลอยก็ไม่ได้หลบยิ่งทำให้เขายิ่งได้ใจเลยหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
“ฉันเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้วค่ะ” วาโยพอรู้มาบ้างจากริษา
“ผมดีใจจัง คราวนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันรักกันเหมือนสามีภรรยาคู่อื่นสักที” เขามองภรรยาสาวด้วยสายตาหวานหยด
“พลอยจะบอกคุณว่า”
“คุณเริ่มรักผมแล้วใช่ไหม” วาโยชิงตอบแทนเขาไม่คาดหวังให้เธอรักเขาแบบทันทีทันใดเพราะรู้ว่าเวลาที่พลอยรู้จักเขามันช่างน้อยนิดขอให้เริ่มรักก็พอซึ่ง ไม่เหมือนเขาที่เฝ้ามองเธอมานานแล้วและค่อยๆรักเธอทีละนิดจนเต็มหัวใจ
“พลอยอยากกลับบ้านไปหาครอบครัวค่ะ”
“เรื่องแค่นี้เองจะยากอะไรพรุ่งนี้ผมพาคุณไปเลย ไม่ต้องกังวลเรื่องที่คุณก่อเอาไว้ด้วยผมจะอธิบายให้คุณพ่อคุณแม่ของคุณฟังเอง”
“พลอยจะกลับคนเดียวค่ะ”
“อย่าเลยผมเป็นห่วงคุณ คุณเป็นภรรยาผมนะต่อจากนี้จะสุขจะทุกข์อย่างไรผมจะอยู่เคียงข้างคุณ”
เขากอดหญิงสาวเอาไว้แน่นโน้มกายลงมาทาบทับร่างบางเอาไว้
“วันนี้ขอผมทำแบบที่สามีจริงๆมีสิทธิจะทำได้ไหมที่รัก” เขากระซิบเบาที่ข้างหู
จากนั้นก็จุมพิตริมฝีปากสีชมพูนุ่มอย่างอ่อนโยน ลำแขนแข็งแรงเริ่มปลดกระดุมที่เสื้อของตัวเองจากบนลงร่างจนเผยแผงอกกว้างที่มีขนรำไรที่น่ามอง
พลอยพยายามรวบรวมสมาธิ“เราทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ”
“ทำไมล่ะจ้ะ”
“พลอยจะกลับบ้าน กลับคนเดียว แล้วไม่กลับมาที่นี่อีก” พลอยเบือนหน้าหนี พลอยคิดว่าตัวเองไม่ได้รักวาโยในเมื่อไม่ได้รักเขาไม่ได้อยากแก้แค้นก็ควรจะไปซะ แต่ลึกเธอไม่รู้หรอกว่าเขาแอบมาอยู่ในใจเธอแล้ว
วาโยชะงักมือขณะกำลังปลดกระโปรงตัวสวย เขาลุกขึ้นนั่ง
“อาหารมื้อตะกี้สำหรับนักโทษประหารใช่ไหม” วาโยลุกขึ้นทันที เสียงเขาดุขึ้น
พลอยมองแผ่นหลังกว้างที่ไม่มีสิ่งใดปกปิด “ไม่ใช่ค่ะพลอยอยากทำให้คุณจริงๆ เรื่องที่ผ่านมาเราก็ผิดกันด้วยทุกฝ่าย”
“ในเมื่อคุณก็เริ่มจะตาสว่างเข้าใจแล้ว ทำไมคุณยังจะไปอีก”
“ก็เพราะเราไม่ได้รักกันเราจะอยู่กันยังไง”
วาโยรู้แล้วว่านักโทษก่อนตายเป็นอย่างไรได้กินอาหารที่ชอบรสชาตอร่อยเป็นมื้อสุดท้ายก่อนที่จะถูกฉีดยาพิษชนิดรุนแรงเข้าเส้น
“ผมรักคุณ” เขาพูดสั้นๆไ ม่ได้หันมามองพลอย
“แต่ฉันไม่ได้รักคุณ ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ”
วาโยหันกลับมาสีหน้าดูเรียบเฉยแต่นัยน์ตาแฝงความเสียใจ “เพราะคุณยังรักมันอยู่ใช่ไหม มันจะเลวแค่ไหนก็ยังอยู่ในใจคุณตลอด”
พลอยนิ่งไม่ตอบเพราะกำลังสับสนในหัวใจตัวเอง
“จะขออะไรก็ได้ แต่อย่าขอเดินไปจากชีวิตผมอีกนะผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าถ้าจะจดทะเบียนสมรสแล้วผมไม่หย่าให้เด็ดขาด”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากวางโทรศัพท์ไปแล้วพลอยเฝ้าโทษตัวเองว่าเธอทำอะไรลงไปนี่ “ให้ตายยิ่งกว่างานเข้าเสียอีก”
“ทำไมเหรอครับ คนโกหกกำลังจะถูกจับได้ใช่ไหม”
วาโยไม่ได้แอบฟังแต่เรื่องที่พลอยคุยกับแม่ทางโทรศัพท์ดังทะลุออกมาจนเขาจับใจความว่าเธอหลอกแม่เอาไว้ว่ามาทำงานที่ต่างจังหวัดและพ่อกับแม่ของเธอกำลังจะเดินทางมาเยี่ยมในไม่ช้า
“ก็เพราะคุณนั่นแหละตัวต้นเหตุ” พลอยค้อนแต่ในใจก็โทษตัวเองด้วย
“บอกความจริงท่านไปเลยสิครับว่าคุณกับผมเราเป็นสามีภรรยากันไปแล้ว จดทะเบียนกันถูกต้องด้วยส่วนเรื่องงานแต่งงานผมยินดีจะจัดอยู่แล้วแค่คุณพร้อมเท่านั้น ”
“จะให้พูดแบบนั้นได้ยังไงพ่อกับแม่ของฉันคงหัวใจวายตายพอดี”
“แรกๆท่านอาจจะตั้งตัวรับลูกเขยไม่ทันแต่ผมเชื่อว่าความจริงเป็นสิ่งไม่ตายท่านจะเข้าใจในที่สุด”
“นี่ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย” พลอยถอนใจรู้แล้วว่าเดินหมากผิดมาตั้งแต่ก้าวแรก
“ก็ใครใช้ให้คุณวางแผนพิสดารแบบนี้ล่ะ แต่ถ้าจะมาขอหย่าหนีกลับไปพร้อมพ่อแม่ผมไม่ยอมจริงๆนะ”
“คุณวาโย คุณก็รู้ว่าที่เราจดทะเบียนกันมันไม่ได้เกิดจากความรักมันเกิดจากความเข้าใจผิด”
ใบหน้าหล่อที่ยิ้มหวานเมื่อคู่หุบในทันทีคงจะน้อยใจอยู่ลึกๆ “คุณเหนื่อยก็นอนพักเถอะ ฝนหยุดตกแล้วผมจะเข้าไปที่ไร่” วาโยลุกขึ้นมาแต่งตัวในชุดทำงานในไร่แล้วเดินออกไปทันที
“โอ๊ย!”
“อ้าวอุ่นมายืนขวางประตูทำไม”
“คือว่าเมื่อคืนนี้จนถึงเช้าอุ่นเห็นว่าคุณทั้งสองไม่ได้ออกมาทานข้าวเลยก็เป็นห่วงกลัวจะเป็นลมเป็นแล้งไป อุ่นเลยจะมาถามว่าคุณวาโยจะรับอะไรดีคะ”
“ไม่ดีกว่า เอาไว้ตอนกลางวันทีเดียว”
“ไข่ลวกก็ได้ค่ะอุ่นทำไว้ให้เยอะรับไหมคะ”
วาโยสั่นศีรษะ “เอามาทำไม ไม่ได้ออกแรงอะไรมากมายสักหน่อยจะโด๊ปทำไมกัน” จากนั้นเขาก็ขี้เกียจจะคุยต่อเพราะรู้ว่าอุ่นกำลังคิดฟุ้งซ่านจึงรีบเดินหนีไปซะ
“เสียงดังสนั่นหวั่นไหวเมื่อคืนนั่นยังไม่ได้ออกแรงอีกเหรอ” อุ่นทำหน้าไม่เชื่อ
“สงสัยจะเขินเรา”
+++++++++++++++++
ณ.ไร่กษิต
กษิตเจ้าของไร่วัยสี่สิบเศษเขามีรูปร่างอ้วนท้วนสูงใหญ่เป็นคนชอบดื่มเหล้าเคล้าผู้หญิง ไร่ของเขาได้รับมรดกตกทอดมาจากบิดาแต่ด้วยความเป็นคนไม่เอาไหนจึงทำให้ไร่แห่งนี้ทรุดโทรมลงไปมาก พืชผักปลอดสารพิษที่ปลูกก็ขายไม่ได้ราคาเพราะไม่สวยเท่ากับไร่อื่นๆ เขาเกลียดวาโยมากเพราะเมื่อหลายปีที่ผ่านมานี้ลูกค้ารายใหญ่หลายรายกับยกเลิกออร์เดอร์จากไร่ของเขาและหันไปซื้อพืชผักผลไม้จากไร่รับอรุณทั้งหมด
“ว่าไงไอ้ขาว”
ทองขาวเป็นลูกพี่ลูกน้องกับนายกษิต แต่เมื่อก่อนเขาทำงานที่ไร่รับอรุณของวาโยเพราะให้ค่าจ้างดีกว่าไร่อื่นแต่ตอนหลังถูกไล่ออกเพราะจับได้ว่าขโมยของในไร่ไปขาย จึงไปสมัครงานในไร่สับปะรดของนรินเขาแกล้งทำตัวดีจนนรินไว้ใจมอบหมายให้ดูงานในไร่เกือบทั้งหมดเพราะนานๆทีนรินถึงจะมาที่ไร่เสียที
“พี่กษิตผมโทรมาหาเพราะมีอะไรจะเล่าให้ฟังพี่ ข่าวใหญ่เชียวล่ะ”
“อะไรของเอ็งวะไอ้ขาว”
“พี่รู้ไหมว่าไอ้วาโยมันมีเมียแล้วพี่ สวยอย่างกับนางฟ้าน่ารักน่าฟัดจริงๆ”
“ใครวะ นังคุณหนูวุ้นเส้นจอมหยิ่งลูกปลัดสมชายเหรอ ไม่เห็นได้ยินว่ามันแต่งงานเลย”
“ไม่ใช่ แม่นี่เป็นใครก็ไม่รู้ไม่มีใครรู้ประวัติของมันแต่จู่ไอ้วาโยก็ยกย่องเอามันมาเป็นเมีย แต่ที่สำคัญพี่รู้ไหมไอ้เจ้านายหน้าโงของผมมันดันไปรู้จักกับแม่นี่แล้วติดอกติดใจกันยังไงไม่รู้ ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจริงๆ”
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ” กษิตหัวเราะ
“เมื่อคืนผมเกือบช่วยแก้แค้นให้พี่ได้สำเร็จแต่พลาดไปหน่อย” ทองขาวเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้กษิตฟัง
“เสียดายว่ะไอ้ขาวไม่น่าพลาด แต่เอ็งพูดแบบนี้ข้ายิ่งอยากเห็นหน้าเมียไอ้วาโยมันจริงๆ จะสวยสักแค่ไหน”
“พี่กษิตรู้ไหมนังนั่นมันสวยอย่างกับ ดาราอย่างไงอย่างงั้น ผิวขาว เอวบาง นมโต สเป๊กพี่แน่ๆ”
“ถ้าอย่างนั้นเอ็งก็ทำแบบคราวที่แล้วสิเหมือนอีนังสาวเหนือคนนั้น แล้วเราก็โยนความผิดให้ไอ้นรินมัน แล้วปล่อยให้มันสองคนเข้าใจผิดฆ่ากันเองเราก็นั่งดูเฉยๆ แถมได้ฟันเมียมันจนหนำใจ”
ทั้งสองคนกำลังวางแผนชั่วร้ายอยู่ ไม่ใช่ครั้งแรกทองขาวเคยทำเรื่องชั่วๆมาแล้วหลายครั้งไม่ว่าจะฉุดสาวชาวเหนือลูกจ้างตัดสับปะรดของนรินไปรุมโทรมจากนั้นฆ่าปิดปากและโยนความผิดว่าเป็นคนของไร่รับอรุณทำ หรือแม้แต่สับปะรดที่หายไปทีละมากๆที่แท้ก็เกิดจากน้ำมือเขากับพักพวกข้างนอก
“ดีพี่ ถ้าอย่างนั้นผมจะต้องไปดูราดราวๆให้ดีๆก่อนคิดว่าคราวนี้ไอ้วาโยมันคงเก็บเมียมันไว้แต่ในไร่อย่างแน่นอน”
“ใครมันจะไปอยู่แต่ในไร่ทั้งวันได้วะ ยังไงมันก็ต้องออกมาข้างนอกบ้างแหละ”
++++++++++++++++++++++
พลอยถูกสั่งห้ามไปทำงานในไร่เธอก็ไม่ไปทำงาน แต่เดินเล่นหรือไปทำอย่างอื่นเขาไม่ได้ห้ามสักหน่อย คุณนายคนสวยรอบออกมาจากบ้านไร่กว้างขวางเธอมาอยู่หลายวันยังสำรวจได้ไม่เกินครึ่ง สายตาโตของพลอยเบิกกว้างขึ้น “ผู้หญิงคนนั้นนี่นา”
วันนี้ริษาลางานไว้หนึ่งวันเธอกำลังจะออกไปในเมือง ริษากำลังเดินออกไปทางด้านท้ายไร่เพราะจอดรถไว้ที่นั่น
“จับตัวได้แล้ว” ร่างบางของสองสาวสวยล้มกลิ้งไปด้วยกัน
“ปล่อยๆ คุณพลอยปล่อยริษาเถอะค่ะ”
“เธอชื่อริษานั่นเอง” พลอยดึงแขนเอาไว้แน่น
“ใช่ฉันชื่อริษา”
“ฉันจำเธอได้ว่าเธอเป็นพนักงานต้อนรับโรงแรมในคืนวันนั้น เล่ามาให้หมดอย่าปิดบัง” พลอยขู่
ริษาจนใจรู้ดีว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง “ก็ได้ค่ะ ริษายอมแล้ว คุณต้องการจะรู้อะไรล่ะคะ”
“เรื่องคลิปมันเป็นแผนของนายวาโยใช่ไหมพวกเธอทำอย่างนั้นเพราะอะไร แล้วนายวาโยเกี่ยวกับการตายของพี่รันใช่ไหม”
“เรืองคลิปริษายอมรับว่าร่วมมือด้วย แต่มันเป็นแค่คลิปวีดีโอตัดต่อเท่านั้นริษาสาบานได้คุณวาโยไม่ได้...ลักหลับคุณจริงๆ ริษาอยู่ในเหตุการณ์ด้วย” จากนั้นริษาก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พลอยฟัง
พลอยฟังเงียบๆ แต่ริษาเป็นคนของนายวาโยเธอจะพูดความจริงรึเปล่า
“ไม่เชื่อใช่ไหมคะ”ริษามองออกว่าพลอยคงไม่เชื่อเพราะเห็นเธอเป็นลูกน้องนายวาโย แต่ที่พลอยมาบังคับให้เธอเล่าให้ฟังเพราะอยากจะจับผิดว่ารายละเอียดจะตรงกันรึเปล่าเท่านั้น
“นี่ค่ะ” ริษาส่งมือถือให้
“อะไร”
“ก็นายบังคับให้ริษาอยู่ด้วยจะได้เป็นพยานว่านายไม่ได้ล่วงเกินคุณ ถึงจะเป็นการถ่ายทีละฉากและเอามาตัดต่อแต่ริษาก็เขินที่จะยืนดูเลยมองผ่านกล้องค่ะ”
“ดูคลิปในนั้นสิคะมีคลิปเดียว”
พลอยเปิดดูมันเหมือนเบื้องหลังการถ่ายละครโดยมีเขากับวาโยเป็นพระเอกนางเอกความยาวประมาณสิบนาที
“อันนี้คือเบื้องหลังทั้งหมดค่ะเข้าใจรึยังคะ ส่วนเหตุผลที่นายทำแบบนี้นายคงบอกคุณไปหมดแล้ว นายเป็นคนดีมากนะคะถ้าเป็นคนอื่นเขาไม่ทำแค่นี้หรอกแฟนของคุณทำกับพี่สาวของนายมากเกินไปจริงๆ”
“คุณโทษว่าพี่รันทำกับพี่สาวของนายคุณเขาก็คงเถียงไม่ได้เพราะเขาตายไปแล้วจะให้ฉันเชื่อได้อย่างไร”
“ข้อนั้นริษาคงตอบคุณไม่ได้ คุณเองเคยคบกับคุณรันน่าจะรู้ดี”
รายละเอียดที่ริษาเล่ามาไม่ต่างจากที่พลอยรับรู้จากวาโยเลย ถ้ามันเป็นเรื่องจริงทั้งหมดนี้เธอควรจะโกรธใครระหว่างรันกับนายวาโย แล้วพี่รันของเธอเป็นคนเลวร้ายขนาดนั้นเชียวเหรอ
“ริษาอยากให้คุณเลิกคิดในเรื่องที่ผ่านมาได้แล้ว และมองนายด้วยสายตาเป็นธรรมอย่างคนกลางอีกสักครั้งแล้วคุณจะเห็นว่านายไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิด นายเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่งทีเดียว” +++++++++++++++++++++++
พลอยกลับเข้ามาในบ้านคำพูดของริษายังคงก้องอยู่ในหูพลอยตลอดเวลา
“มันเป็นยังไงกันแน่นะ ตกลงคุณเป็นคนเลวหรือว่าเป็นคนดี”
“คุณพลอยขา จะทานข้าวหรือยังคะเที่ยงแล้วนะคะ” อุ่นเข้ามาถาม
“ฉันยังไม่หิวอุ่นไม่ต้องห่วงฉันหรอกมีอะไรก็ไปทำเถอะ”
“ถ้าอย่างนั้นอุ่นขอไปทำความสะอาดห้องของคุณมีมี่ก่อนนะคะ คุณรันให้เก็บเสื้อผ้าของคุณมีมี่ไปบริจาคผู้ยากไร้ด้วย”
“ห้องคุณมีมี่อย่างนั้นเหรอ”
ใช่สิบ้านหลังนี้มีสามหลังมีห้องของวาโย ห้องของแม่เขา แล้วอีกห้องของพี่สาวที่ล็อคเอาไว้ถึงใครจะถูกหรือผิดแต่พลอยก็รู้สึกสงสารมีมี่เธอคนเดียวที่กลายเป็นเหยื่อ
“เดี๋ยวฉันจะช่วยอุ่นเอง” หญิงสาวอาสา
“อย่าเลยค่ะ งานแค่นี้อุ่นทำเองได้”
“ฉันนั่งๆนอนก็เบื่อ ช่วยกันสองคนจะได้เสร็จเร็วๆ” เหมือนมีอะไรดลใจให้เธอไปที่ห้องนั้น
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจคุณละกันค่ะ”
ภายในห้องของมีมี่ พลอยมองทีเดียวก็รู้ว่ามีมี่เป็นผู้หญิงที่มีรสนิยมดีมากคนหนึ่งภายในห้องตกแต่งสวยงามสมกับเป็นห้องคุณหนูเจ้าของบ้าน แต่น่าเสียดายที่มีมี่ไม่มีโอกาสได้ใช้ห้องนี้อีกแล้ว
พลอยเปิดตู้เสื้อผ้าของมีมี่เสื้อผ้ามากมายมียี่ห้อทั้งนั้น “คุณมีมี่เลือกเสื้อผ้าสวยจังนะคะ” พลอยชม
“ค่ะคุณมีมี่เป็นคนสวยแล้วก็แต่งตัวเก่ง แต่เสียดายไม่น่าเลย...ไม่น่าเกิดเรื่องขึ้นเลย” อุ่นมีน้ำเสียงสั่นเครื่อเป็นครั้งแรกที่พลอยเห็นอุ่นเป็นแบบนี้
“อุ่นเป็นอะไรไปจ้ะ ” พลอยจับบ่าของอุ่นเบาๆ
“สงสารคุณมีมี่ อุ่นรู้เธอถูกวางยาเธอไม่ใช่คนแบบนั้น คุณมีมี่เป็นคนน่ารักแล้วก็ใจดีไม่มีทางทำตัวเหลวแหลกมั่วผู้ชายแบบนั้น”
พลอยเห็นอุ่นร้องไห้เธอจึงประคองอุ่นไปนั่งที่เตียงและเก็บเสื้อผ้าต่อเสียเองลิ้นชักในตู้เสื้อผ้าพลอยเปิดออกดูมองหาสิ่งของที่จะพอบริจาคได้แต่พบเพียงไดอารีปกหนังสีชมพูมีบางอย่างดนใจให้เธอเปิดดู
หน้าแรกๆ เป็นเรื่องราวของความประทับใจและความตื่นเต้นเมื่อเธอได้เป็นดาราจริงๆตามที่ใฝ่ฝันบางหน้าก็เอ่ยถึงความสุขในครอบครัวดูเหมือนกับมีมี่จะเขียนมันอย่างมีความสุข ไดแอรี่เล่มนี้ยังเขียนได้ไม่มากนักพลอยอ่านผ่านๆก็เกือบจะหมดแล้วแต่หน้าสุดท้ายช่างสะกดสายตาของพลอยให้หยุดนิ่งกับทุกตัวอักษร
“ วาโยน้องรักหากพี่ตายไปแล้ว ขอให้เธอดูแลคุณพ่อคุณแม่แทนพี่ด้วยพี่ไม่อาจทนอยู่ในโลกใบนี้ต่อไปได้ เรื่องที่เกิดขึ้นมันช่างทารุณต่อจิตใจและร่างกายของพี่เหลือเกิน หากวันนั้นพี่ไม่หลงเชื่อนังส้มช่างแต่งหน้าตัวแสบที่หลอกพี่ไปเพื่อวางแผนสร้างข่าวให้กับไอ้รันนักข่าวสารเลว ไม่มีศีลธรรมคนรักของมันแล้วล่ะก็พี่คงไม่ต้องตกเป็นเหยื่อและพบกับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้ ไอ้หญิงชั่วชายโฉดคู่นั้นมันต้องตายด้วยน้ำมือของพี่ต่อให้พี่กลายเป็นผีก็ไม่มีทางละเว้นพวกมัน”
เพียงข้อความเขียนบรรยายไม่กี่บรรทัดแต่ก็ทำให้พลอยเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด เธอไม่อยากจะเชื่อว่าพี่รันที่แสนดีของเธอเขาจะนอกใจเธอมีผู้หญิงอื่นอยู่ด้วย แล้วที่สำคัญเขาทำเรื่องเลวร้ายชนิดไม่น่าที่จะอภัยให้แม้แต่น้อย
ไดแอรี่เล่มนี้วางอยู่ในมือมีมี่ขณะวาโยมาพบศพของพี่สาวเขาจึงเก็บไดแอรี่เล่มนี้ไว้
“พี่รันทำไมพี่รันต้องทำแบบนั้นด้วยเพราะเงินทองชื่อเสียงมันเปลี่ยนให้พี่มีจิตใจโหดร้ายขนาดนี้เชียวเหรอ” หยดน้ำตาของพลอยไหลลงสมุดไดอารี่ รู้สึกสงสารมีมี่ที่ต้องโชคร้ายเป็นเหยื่อคนเลวๆ
“คุณพลอยคะ คุณพลอย เป็นอะไรไปคะ”
อุ่นถามเมื่อเห็นเธอยืนอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้านัยน์ตาแดงๆขนตาชุ่มด้วยน้ำเหมือนกำลังร้องไห้
“เปล่าจ้ะอุ่น ในตู้เสื้อผ้ามันมีฝุ่นเยอะนะมันเข้าตาฉันนะ”
“จริงด้วยค่ะ ก็ห้องนี้นายไม่ให้ใครเข้ามายุ่มย่ามอยากให้อยู่แบบเดิมเหมือนตอนนคุณมีมี่ยังอยู่นานๆอุ่นถึงเข้ามาทำความสะอาดสักครั้ง เอาอย่างนี้ดีกว่าเดี๋ยวอุ่นทำเองคุณพลอยไปพักเถอะค่ะ”
พลอยรีบเก็บไดอารี่ของมีมี่ไว้ที่เดิม “พลอยเสียใจจริงๆค่ะคุณมีมี่กับเหตุการณ์ร้ายๆที่คุณต้องเผชิญ”
+++++++++++++++++++++++
ณ.ไร่สับปะรดกว้างใหญ่นรินพร้อมลูกน้องหลายคนกำลังปรึกษาหาลือกันในเรื่องที่ผลผลิตถูกขโมยแล้วจับมือใครดมไม่ได้
“ผมเชื่อว่าเรามีเกลือเป็นหนอน ต้องมีคนในไร่แห่งนี้รู้เรื่องด้วยอย่างแน่นอน”
ทองขาวสะดุ้งนิดหนึ่งแต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นปก
“ทำไมคุณนรินสงสัยพวกเราอย่างนั้นเหรอครับ” ทองขาวยืนขึ้นแลถามกลับ
“ผมไม่ได้บอกว่าสงสัยใคร แต่ผมคิดว่าจะต้องมีคนในร่วมมือด้วยเรามีเวรยามหนานแน่นแต่ทำไมขโมยถึงเล็ดลอดเข้ามาได้”
“ก็ไอ้พวกยามกะกลางคืนเดี๋ยวมันก็หลับ และคืนที่เกิดเหตุพวกมันก็ถูกวางยา”
“แต่อีกไม่ช้าไม่นานเราก็จะได้เห็นหน้าขโมยกันแล้วล่ะ” นรินยิ้มเขามีแผนบางอย่างแต่ไม่ได้บอกใครสักคน
“คุณนรินมีวิธีอะไรเหรอครับ” ทองขาวซัก
“อีกไม่นานพวกคุณก็รู้” นรินตอบ
นรินกำลังพูดถึงเรื่องต่อไปคือสับปะรดพันธุ์ใหม่แต่แล้วจู่ๆเขาก็ล้มคว่ำไปเสียอย่างนั้น เมื่อรู้สึกตัวรู้สึกเจ็บบริเวณโหนกแก้มสันกรามแทบจะหัก “อะไรกัน” พอยืนขึ้นได้เขามองอย่างชัดก็เห็นว่า
“นายวาโย นายบุกรุกเข้ามาถึงที่นี่แถมยังทำร้ายร่างกายฉันอีกนายทำแบบนี้ทำไม”
“แค่นี้มันน้อยไปยังไม่เท่าที่แกทำกับพลอยไอ้คนจิตใจต่ำทราม”วาโยกระชากคอเสื้อนรินให้ลุกขึ้นมา ลูกน้องเขาพยายามเข้ามาช่วยแต่ถูกไตรเทพกันออกไป
“ฉันไปทำอะไรคุณพลอย”
“แกใส่ยาอะไรลงในน้ำสับปะรดให้พลอยกิน”
“ยาอะไร ไม่มี”
“แกใส่ยาปลุกเซ็กส์ให้พลอยกินใช่ไหม อย่ามาทำเป็นไม่รู้”
นรินสั่นศีรษะ “เป็นไปไม่ได้คนอย่างนายนรินไม่เคยใช้วิธีสกปกแบบนั้น ฉันไม่เลวเหมือนแกไม่เคยฉุดผู้หญิงไปข่มขืน”
“ปากแกนี่มันหาเรื่องเก่งจริงๆ ไอ้นริน”วาโยซัดอีกหมัดเห็นว่านรินไม่มีทางสู้ ร่างสูงจึงปล่อยเข้านรินยังมีนอยู่มากเขาเซไปแต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่วาโยพูดก็เกิดรู้สึกห่วงพลอยขึ้นมา
“แล้วคุณพลอยเป็นยังไงบ้าง”
วาโยยิ่งโมโหเขากระชากคอเสื้อนรินเข้ามาประชิดตัวอีกครั้งก่อนที่จะซิบบอกนรินว่า“ไม่ต้องห่วงผู้หญิงของฉัน ฉันพาขึ้นสวรรค์เองได้ แล้วเขาก็มีความสุขดีอยู่ทุกคืนไม่ต้องพึ่งยานรกของแกหรอก และจำใส่กะลาหัวแกไว้ด้วยถ้าสะเออะมายุ่งกับเมียฉันอีกอย่าหาว่าไม่เตือน” “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ” นรินพยายามอธิบายแต่ดูวาโยจะไม่เชื่อ นายขาวแอบลอบยิ้มเมื่อเห็นคนทั้งคู่เข้าใจผิดกัน ++++++++++++++++++++++++++
หลายชั่วโมงที่ผ่านมาพลอยนั่งทบทวนเรื่องราวและประติดประต่อมัน เธอยอมรับว่าตัวเองก็ผิดที่ใจร้อนและใช้อารมณ์ในการแก้ปัญหาในเมื่อเรื่องทั้งหมดนี้รันเป็นผู้ก่อเอาไว้ตั้งแต่แรกและเขาเองก็ได้รับผลกรรมเป็นที่เรียบร้อยเธอเองควรจะหยุดและเดินออกไปจากชีวิตของวาโยได้แล้ว แต่พลอยไม่รู้หรอกว่าเธอเดินเข้ามาในชีวิตเขามันง่ายแสนง่ายแต่ถ้าจะเดินออไปหน้าตาเฉยแบบนั้นมันไม่ง่ายเลยในเมื่อวาโยพร้อมจะปิดประตูทางออกของเธอเอาไว้ทุกทาง
+++++++++++++++++
“อะไรกัน ตาผมฝาดหรือโลกมันพลิกกับด้านช่วยบอกทีได้ไหม”
อุ่นยิ้มและรีบรายงานต่อไป “ตาไม่ฝาดหรอกค่ะคุณโยอาหารทั้งหมดฝีมือคุณพลอยทำ” พลอยเองก็ยิ้มเขินๆ อาหารมื้อนี้จะเป็นมื้อแรกและมื้อสุดท้ายที่เธอจำทำให้เขาทานถือเป็นการขอโทษและอำลาในทีเดียวกัน
“คุณตั้งใจทำให้ผมทานเหรอ” วาโยฉีกยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี และรีบตักอาหารจานแรกเป็นแกงเผ็ดเป็ดย่าง
เขาชิมอย่างมีความสุข “อร่อยมาก ผมไม่คิดว่าคุณจะทำอาหารเก่งด้วย”
“ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ นานๆจะทำเสียทีอยู่ที่บ้านปกติแม่จะเป็นคนทำ พลอยกับยัยกระท้อนเป็นฝ่ายกิน”
“แต่คุณคงกินน้อย เพราะกินไม่ทันน้องกระท้อนหวานใช่ไหม” วาโยยังติดที่จะเรียกกระท้อนว่าน้องกระท้อนหวานแบบที่เด็กหญิงแนะนำตัวเอง
“แต่ได้ข่าวว่าตั้งแต่ฉันไม่อยู่ยัยกระท้อนน้ำหนักลดไปตั้งสองขีดเพราะไม่มีใครแย่งกิน” เมื่อพูดถึงน้องรักพลอยก็รู้สึกคิดถึง
“สองขีด! ลดฮวบจนน่าตกใจ” วาโยแซวเขาเห็นเด็กหญิงกระท้อนหวานครั้งเดียวแต่ก็ติดใจในความน่ารัก
“ถ้าแกมาที่ไร่ของเราคงจะชอบ”เขายิ้ม “มีของให้กินเยอะได้จ้ำม่ำกว่าเดิมแน่”
เขากินข้าวต่ออย่างเอร็ดอร่อยและก็ชมไม่ขาดปาก”
“ผมไม่ได้ยอ แต่รู้ไหมผมกล้าลงทุนเปิดร้านอาหารให้คุณเชียวล่ะพลอย”
วาโยดูจะภูมิใจในฝีมือภรรยาจนออกนอกหน้า ไม่รู้ว่ากินเอาใจหรือติดใจในฝีมือจริงๆแต่อุ่นต้องตักข้าวให้เขาถึงสามครั้งทั้งแกงเผ็ดเป็ดย่าง ผัดเปรี้ยวหวาน ปลาเจี๋ยนหมดทุกจาน
“วันนี้คุณทานข้าวเยอะจัง” พลอยยิ้มแก้มปริ
“ถ้าคุณทำให้ผมทานแบบนี้ทุกวัน อีกหน่อยผมต้องอ้วนพุงพุ้ยแน่ๆ แต่ผมยอมนะ”
“ถ้าคุณทานข้าวเสร็จแล้วพลอยมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ได้สิครับ คุณมีอะไรอยากได้อะไรบอกผมได้เลย”
วาโยดีใจที่เห็นพลอยเป็นแบบนี้บางทีเรื่องเมื่อคืนคงทำให้เธอเข้าใจแล้วว่าเขาเป็นคนแบบไหนและจริงใจกับเธอมากวาโยเริ่มเชื่อแล้วว่าการประพฤติดีก็จะได้รับผลดีกลับมาเช่นกัน อย่างที่แม่เขาเคยพูดอยู่บ่อยๆ
“เราไปคุยกันในห้องดีกว่า”
วาโยรีบวางช้อนแล้วดื่มน้ำทันที “ไปสิครับ ” ใบหน้าหล่อเปื้อนยิ้มตลอดเวลาและคาดหวังไปไกล เขารีบจูงมือเธอเข้าไปในห้องทันที
เมื่อเข้ามาในห้องนอนวาโยรีบรั้งร่างบางมากอดและโอ้โลมอยู่ไม่ห่าง “วันนี้ผมมีความสุขมากคุณน่ารักจังพลอยเข้าใจในตัวผมแล้วใช่ไหม” เขาจุมพิตหน้าผากมนพลอยก็ไม่ได้หลบยิ่งทำให้เขายิ่งได้ใจเลยหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
“ฉันเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้วค่ะ” วาโยพอรู้มาบ้างจากริษา
“ผมดีใจจัง คราวนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันรักกันเหมือนสามีภรรยาคู่อื่นสักที” เขามองภรรยาสาวด้วยสายตาหวานหยด
“พลอยจะบอกคุณว่า”
“คุณเริ่มรักผมแล้วใช่ไหม” วาโยชิงตอบแทนเขาไม่คาดหวังให้เธอรักเขาแบบทันทีทันใดเพราะรู้ว่าเวลาที่พลอยรู้จักเขามันช่างน้อยนิดขอให้เริ่มรักก็พอซึ่ง ไม่เหมือนเขาที่เฝ้ามองเธอมานานแล้วและค่อยๆรักเธอทีละนิดจนเต็มหัวใจ
“พลอยอยากกลับบ้านไปหาครอบครัวค่ะ”
“เรื่องแค่นี้เองจะยากอะไรพรุ่งนี้ผมพาคุณไปเลย ไม่ต้องกังวลเรื่องที่คุณก่อเอาไว้ด้วยผมจะอธิบายให้คุณพ่อคุณแม่ของคุณฟังเอง”
“พลอยจะกลับคนเดียวค่ะ”
“อย่าเลยผมเป็นห่วงคุณ คุณเป็นภรรยาผมนะต่อจากนี้จะสุขจะทุกข์อย่างไรผมจะอยู่เคียงข้างคุณ”
เขากอดหญิงสาวเอาไว้แน่นโน้มกายลงมาทาบทับร่างบางเอาไว้
“วันนี้ขอผมทำแบบที่สามีจริงๆมีสิทธิจะทำได้ไหมที่รัก” เขากระซิบเบาที่ข้างหู
จากนั้นก็จุมพิตริมฝีปากสีชมพูนุ่มอย่างอ่อนโยน ลำแขนแข็งแรงเริ่มปลดกระดุมที่เสื้อของตัวเองจากบนลงร่างจนเผยแผงอกกว้างที่มีขนรำไรที่น่ามอง
พลอยพยายามรวบรวมสมาธิ“เราทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ”
“ทำไมล่ะจ้ะ”
“พลอยจะกลับบ้าน กลับคนเดียว แล้วไม่กลับมาที่นี่อีก” พลอยเบือนหน้าหนี พลอยคิดว่าตัวเองไม่ได้รักวาโยในเมื่อไม่ได้รักเขาไม่ได้อยากแก้แค้นก็ควรจะไปซะ แต่ลึกเธอไม่รู้หรอกว่าเขาแอบมาอยู่ในใจเธอแล้ว
วาโยชะงักมือขณะกำลังปลดกระโปรงตัวสวย เขาลุกขึ้นนั่ง
“อาหารมื้อตะกี้สำหรับนักโทษประหารใช่ไหม” วาโยลุกขึ้นทันที เสียงเขาดุขึ้น
พลอยมองแผ่นหลังกว้างที่ไม่มีสิ่งใดปกปิด “ไม่ใช่ค่ะพลอยอยากทำให้คุณจริงๆ เรื่องที่ผ่านมาเราก็ผิดกันด้วยทุกฝ่าย”
“ในเมื่อคุณก็เริ่มจะตาสว่างเข้าใจแล้ว ทำไมคุณยังจะไปอีก”
“ก็เพราะเราไม่ได้รักกันเราจะอยู่กันยังไง”
วาโยรู้แล้วว่านักโทษก่อนตายเป็นอย่างไรได้กินอาหารที่ชอบรสชาตอร่อยเป็นมื้อสุดท้ายก่อนที่จะถูกฉีดยาพิษชนิดรุนแรงเข้าเส้น
“ผมรักคุณ” เขาพูดสั้นๆไ ม่ได้หันมามองพลอย
“แต่ฉันไม่ได้รักคุณ ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ”
วาโยหันกลับมาสีหน้าดูเรียบเฉยแต่นัยน์ตาแฝงความเสียใจ “เพราะคุณยังรักมันอยู่ใช่ไหม มันจะเลวแค่ไหนก็ยังอยู่ในใจคุณตลอด”
พลอยนิ่งไม่ตอบเพราะกำลังสับสนในหัวใจตัวเอง
“จะขออะไรก็ได้ แต่อย่าขอเดินไปจากชีวิตผมอีกนะผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าถ้าจะจดทะเบียนสมรสแล้วผมไม่หย่าให้เด็ดขาด”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 มิ.ย. 2554, 15:08:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 มิ.ย. 2554, 15:08:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 9090
| << ตอนที่ 18 | ตอนที่ 20 >> |
kaero 9 มิ.ย. 2554, 15:11:19 น.
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อารมณ์หึงรุนแรงจริงๆๆคุณวาโย
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อารมณ์หึงรุนแรงจริงๆๆคุณวาโย
kaero 9 มิ.ย. 2554, 15:45:01 น.
อย่ายอมนะนายวาโย
อย่ายอมนะนายวาโย
anOO 9 มิ.ย. 2554, 16:00:42 น.
ไงล่ะยัยพลอย จะถอนตัวตอนนี้ก็ไม่ได้ซะแล้ว
นายวาโย คงไม่ยอมง่ายๆ หรอก รักเค้าหมดใจไปแล้วนิ
ไงล่ะยัยพลอย จะถอนตัวตอนนี้ก็ไม่ได้ซะแล้ว
นายวาโย คงไม่ยอมง่ายๆ หรอก รักเค้าหมดใจไปแล้วนิ
SaiParn 9 มิ.ย. 2554, 16:08:28 น.
ชอบคำขอตอนท้ายของวาโยจัง อิอิ
ปล.คุณรันไม่ให้ใครยุ่งกับของคุณมีมี่ น่าจะเป็นคุณโย ป่ะจ๊ะ
ชอบคำขอตอนท้ายของวาโยจัง อิอิ
ปล.คุณรันไม่ให้ใครยุ่งกับของคุณมีมี่ น่าจะเป็นคุณโย ป่ะจ๊ะ
อัปสรา 9 มิ.ย. 2554, 16:50:20 น.
คุณกบ นายวาโยเขารักมากก็หวงมากค่ะอิอิ
คุณ anOO นายโยต้องไม่ยอมอยู่แล้วอุตสาห์ยอมทุกอย่างทำตัวแมนสุดๆ
คุณ Saiparn ดีใจที่ชอบ และขอบคุณที่บอกด้วยค่ะ
คุณกบ นายวาโยเขารักมากก็หวงมากค่ะอิอิ
คุณ anOO นายโยต้องไม่ยอมอยู่แล้วอุตสาห์ยอมทุกอย่างทำตัวแมนสุดๆ
คุณ Saiparn ดีใจที่ชอบ และขอบคุณที่บอกด้วยค่ะ
นู๋ปูจ้า 9 มิ.ย. 2554, 17:12:54 น.
T_T สงสารวาโยจังคะ
T_T สงสารวาโยจังคะ
lovemuay 9 มิ.ย. 2554, 19:04:56 น.
พระเอกแอบได้ได้คืบจะเอาศอกอ่ะ
นางเอกอุตส่าห์เข้าใจก็น่าจะดีใจ ยังจะให้เค้ารักเลยอีก ^^
ยัยพบอยเอ้ย ขุดหลุมตกตัวเองแล้วปีนขึ้นไม่ได้แล้วจ๊ะ +55
พระเอกแอบได้ได้คืบจะเอาศอกอ่ะ
นางเอกอุตส่าห์เข้าใจก็น่าจะดีใจ ยังจะให้เค้ารักเลยอีก ^^
ยัยพบอยเอ้ย ขุดหลุมตกตัวเองแล้วปีนขึ้นไม่ได้แล้วจ๊ะ +55
กาซะลองพลัดถิ่น 10 มิ.ย. 2554, 02:23:12 น.
แหม ทำเหมือนเด็กเล่นเป็นพ่อเป็นแม่กันไปได้นะ พอรู้ว่าเรื่องไม่เป็นอย่างที่ตัวเองเข้าใจก็จะเดินหนีหายไป ....วาโยจัดหนัก ๆ ให้พลอยหน่อยดิ...
แหม ทำเหมือนเด็กเล่นเป็นพ่อเป็นแม่กันไปได้นะ พอรู้ว่าเรื่องไม่เป็นอย่างที่ตัวเองเข้าใจก็จะเดินหนีหายไป ....วาโยจัดหนัก ๆ ให้พลอยหน่อยดิ...
XaWarZd 10 มิ.ย. 2554, 04:03:38 น.
โด้น สารภาพแล้วเค้าก็ยังจะไป ตอนหน้าจะเป็นไงเนี่ย
โด้น สารภาพแล้วเค้าก็ยังจะไป ตอนหน้าจะเป็นไงเนี่ย
อัปสรา 10 มิ.ย. 2554, 07:50:58 น.
รอลุ้นดูค่ะ
รอลุ้นดูค่ะ
หนาวรัก 10 มิ.ย. 2554, 14:54:04 น.
ลุ้นครับลุ้น
ลุ้นครับลุ้น