Love-stories.net

พายุรักซาตานร้าย

Tags: ซาตาน

ตอน: ตอนที่ 20

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่แวะเวียนมาเม้นต์ หรืออ่านเฉยๆ ก็ดี อัปสราแวะมาอ่านทุกเม้นต์แต่บางทีตอบบ้างไม่ได้ตอบบ้างอย่าว่ากันนะ แต่อ่านทั้งหมดค่ะช่วงนี้ฝนตกทุกวันดูแลสุขภากันด้วยค่ะ นี่ก็กำลังจะตกอีกแล้วเย็นนี้รถคงติดแน่นอน

อัปสรา

ตอนที่ 20
พลอยฟังคำที่วาโยพูดและรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ แต่ว่าตัวเธอล่ะรักเขารึเปล่า เธอไม่ใช่คนที่จะรักใครง่ายๆพลอยตอบตัวเองแต่ทำไมยามอยู่ใกล้เขาบางทีถึงหวั่นไหว ยามเขาอยู่ใกล้าร่างกายเธอทำไมถึงรู้สึกวาบหวาม

“คนเรามันจะรักกันได้ง่ายๆ เพียงแค่พบกันไม่กี่วันเชียวเหรอคะ”
จากนั้นทุกอย่างก็เงียบสงบลง หูของพลอยได้ยินเพียงเสียงเข็มนาฬิกาเดินดัง ติ๊ก ต๊อก ๆ อยู่เบาๆ
วาโยยังยืนอยู่ในห้องความเงียบของทั้งสองฝ่ายมันทำให้ห้องนี้ดูอึมครึมจนผิดปกติจนพลอยทนไม่ได้ต้องพูดก่อน

“คุณจะรั้งฉันเอาไว้ทำไมคะ ในเมื่อตอนแรกคุณไม่ได้ตั้งใจจะจดทะเบียนกับฉันสักหน่อยคุณถูกฉันขู่ต่างหาก”
วาโยเดินมาที่เตียงมือใหญ่เชยคางมนขึ้นช้าๆ เบาๆ และสบตาคู่หวานนิ่งอยู่สักพัก “รู้ไหมถ้าผมจะปฏิเสธคุณมันง่ายนิดเดียว ผมยอมติดกับดักคุณเพราะผมตั้งใจ”เขาสารภาพ
“ใครกันนะเคยช่วยคุณเอาไว้ตอนกระโปรงยาวตัวสวยของคุณติดบันไดเลื่อนที่ห้างเซ็นทรัลบางนา คุณเกือบจะโป๊ผมจำได้ตอนนั้นเห็นแวบๆคุณใส่กางเกงในลายดอกไม้สีชมพู ใครกันนะช่วยคุณเอาไว้ตอนถูกแท็กซี่กำลังพาไปลวนลามแถวลำสาลีดีที่มีมอเตอร์ไซด์วินไปช่วยทัน ผมอยู่ใกล้คุณมานานเป็นปีแล้วแต่คุณเองที่ไม่เคยรู้ว่าเป็นผมเพราะหัวใจคุณมีแต่เขา” ท้ายประโยคน้ำเสียงฟังดูเศร้าลง
“อะไรกันคุณรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง ”
พลอยจำเรื่องหน้าแตกของเธอได้มีครั้งหนึ่งกระโปรงยาวแบบสาวอินดี้ที่กำลังฮิต เจ้าแม่แฟชั่นไม่พลาดอยู่แล้วแต่แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้เพราะความไม่ระมัดระวัง พลอยไปช้อปปิ้งและปรากฏว่ากระโปรงติดบันไดเลื่อนพลอยทั้งอายและไม่รู้จะทำอย่างไรดี กระชากเท่าไหร่มันก็ไม่หลุดออกดีที่ว่าผู้ชายคนหนึ่งไว้ผมยาวด้านหลังเธอช่วยเอาไว้ทัร พลอยจำได้แต่ว่าเขาสวมแว่นดำส่วนหน้าตาพลอยจำไม่ได้ เขาถอดเสื้อคลุมออกมาให้เธอใช้คลุมท่อนล่างกันอายและไล่ลูกน้องไปซื้อกระโปรงมาให้เธอเปลี่ยนแต่เขาไม่ยอมพูดอะไรกับเธอสักคำช่วยเสร็จเขาก็รีบจากไปอย่างกับในหนัง

“อย่าบอกนะว่าคนที่ช่วยฉันไว้ที่บันไดเลื่อนในวันนั้นเป็นคุณ”
“ใช่ วันนั้นผมใส่วิกผมยาวและก็สวมแว่นตาดำหล่อไหมล่ะ” เขายิ้มบางๆ
“แล้วมอเตอร์ไซด์รับจ้างที่ไม่ยอมถอดหมวกกันน็อคล่ะ อย่าบอกนะว่าเป็นคุณ”
วันหนึ่งรถของเธอเสียพลอยเลือกใช้บริการแท็กซี่ แต่ไอ้คนขับใจชั่วกับหลอกเธอว่าจะพาไปทางลัด เลี่ยงรถติดจากนั้นก็พาพลอยไปที่เปลี่ยวแล้วคิดจะลวนลาม โชคดีของเธอมอเตอร์ไซด์รับจ้างผ่านมาและช่วยเอาไว้ทัน แต่ที่แปลกวินมอเตอร์ไซด์คันนั้นไม่ยอมถอดหมวกออกเลย พอพาเธอมาส่งที่ปลอดภัยเขาก็ขับรถหนีไปดื้อๆ

“ก็ผมอีกเหมือนกัน”

“คุณน่าจะเปลี่ยนอาชีพจากชาวไร่ตั้งสำนักงานนักสืบ” พลอยเบิกตากว้าง
“เพื่อนผมที่ทำสำนักงานนักสืบชวนประจำ แต่ผมไม่ชอบทำเป็นอาชีพผมตามได้แค่บางคน” ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เขาสืบเรื่องคนรักของนายรันจึงเจอพลอยแล้วเขาก็แอบหลงรักเธอทีละนิดทุกๆวัน
“ถ้าฉันจะบอกว่าขอบคุณอีกครั้งจะสายไปไหมคะ” พลอยยอมรับว่ารู้สึกตื้นตันไม่คิดมาก่อนว่าจะเป็นเขา
“เปลี่ยนจากคำว่าขอบคุณ เป็นผมรักคุณได้ไหมฟังดูดีกว่าเยอะ”
วาโยปากว่าแล้วมือถึงในขณะที่พลอยกำลังชั่งใจเขาเห็นว่าขืนช้ามากกว่านี้คงไม่ดีแน่ๆ ถ้ามีเมียแล้วโดนทิ้งคงต้องขายหน้าประชาชี “พลอยจ๋าเชื่อเถอะว่าผมรักคุณและดูแลคุณได้ ให้โอกาสผม”
เขาไม่ให้เธอได้ตอบก็จัดการจุมพิตตวัดลิ้นเข้าไปหาความหวานที่เขาแอบติดอกติดใจ ฝ่ามือใหญ่แอบไปปลดบราเซียเมื่อไหร่ไม่รู้แต่ตอนนี้มันหล่นไปอยู่ข้างเตียง นัยน์ตาคมลอบยิ้มอย่างพอใจเขากดร่างบางให้นอนราบไปอย่างช้าๆหลายครั้งเธอพยายามดันร่างขึ้นมาแต่ทว่าเขาก็เบี่ยงเบนความสนใจโดยการซุกไซร้ที่ลำคอให้เธอวาบหวิวเล่น จากนั้นก็จู่โจมด้วยการเปลื้องผ้าเธอจนเหลือแต่ผิวขาวหยวกที่น่ามองไปเสียทุกส่วน
“คุณวาโยอย่าค่ะ”
“ผมไม่ยอมหย่า ”
กางเกงยีนส์ยี่ห้อดังของวาโยพลอยจำไม่ได้ว่าเขาถอดออกไปตอนไหนเพราะเธอมัวแต่ยกมือมาปิดหน้าอกด้วยความกังวลกลัวเขาจะเห็นแต่มือน้อยๆ ก็ไม่สามารถจะปิดมันได้มิด
“เป็นภรรยาผมจริงๆเสียทีนะพลอย”
ลมพัดหวิวๆที่ริมหน้าต่างพัดผ้าม่านโปร่งแสงสีขาวให้พลิ้วไหว เสียงสายฝนเย็นฉ่ำเริ่มเทลงมาอย่างไม่ขาดสายภายนอกนั้นอากาศหนาวเย็น แต่ภายในห้องกับรุ่มร้อนราวกับทะเลทรายซาฮาร่า
เนื้ออุ่นที่ร้อนระอุแนบชิดอยู่กับร่างบางเย็นเชียบ หญิงสาวรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเพราะไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้มาก่อนใบหน้าแดงจัดเมื่อเห็นบางสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนแสดงตัวออกมา
“ผมรับรองได้ว่ามีผู้หญิงไม่กี่คนที่ได้เคยเห็นมัน” นี่เขาคงประหม่ามากไปหน่อยวาโยอยากจะตีอกชกตัวที่พูดอะไรไม่เข้าท่า ส่วนพลอยคิดตามคำพูดของเขาทำให้ร่างบางพยายามขยับหนี
“เอ่อ..ผมแค่อยากจะบอกว่าคุณจะเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายที่จะได้เห็นมัน ผมสัญญา” เขายกสามนิ้วสาบาน
หน้าของพลอยแดงเสียยิ่งกว่าลูกตำลึงสุกจัด “พูดอะไรน่าเกลียด อีกอย่างที่น่าเกลียดที่สุด” พลอยมองต่ำลงแล้วรีบยกมือขึ้นปิดตา“ฉันรับไม่ได้ แล้วก็ไม่ได้อยากมอง”

“ถ้าผมพูดกับคนอื่นก็คงน่าเกลียดจริงๆ แต่พูดกับเมียของตัวเองมันเป็นเรื่องธรรมดาก็เราคุยกันแค่สองคน”
เขาค่อยๆจับมือเรียวบางออกไปให้พ้นทาง“ไม่ต้องกลัวนะคนดี”

แม้ว่าหญิงสาวจะไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องนี้เกิดขึ้น แต่ด้วยอารมณ์ที่อ่อนไหวบวกกับเกมส์รุกของฝ่ายตรงข้ามที่มีประสบการณ์ผ่านสนามรบมาอย่างโชกโชน เพียงไม่นานพลอยก็ไม่สามารทนทานมันได้อีก เมื่อสองร่างรวมกันเป็นหนึ่งชายหนุ่มค่อยๆบรรเลงเพลงรักไปอย่างช้าๆ เมื่อรู้ว่าภรรยาสาวยังบริสุทธิ์ผุดผ่องเป็นพลอยเม็ดงาม ฝ่ามือหนาร้อนผ่าวลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งที่ปรารถนาทั้งความรักความต้องการผสมผสานรวมกันเป็นหนึ่ง ริมฝีปากหนาหยักยังคงบดขยี้ริมฝีปากบางที่พยายามร้องประท้วงเอาไว้ไม่ให้เขาทำต่อเพราะรู้สึกเจ็บ วาโยรู้สึกสงสารเธอมากแต่ถ้าไม่เดินทางต่อไปตามทางของมันที่อาจจะทำให้พลอยยิ่งเจ็บกว่าเดิน
“ทนหน่อยนะคนดี เดี๋ยวมันจะดีขึ้นเอง” เขากระซิบอบอุ่นข้างใบหูและจุมพิตที่หน้าผากเพื่อให้กำลังใจ
เมื่อผ่านไปสักพักหญิงสาวเริ่มผ่อนคลายขึ้น อารมณ์ความเจ็บปวดเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกวาบหวามอย่างบอกไม่ถูก แม้นในใจยังสับสนแต่ด้วยชั้นเชิงในเกมส์รักวาโยดึงความสนใจของเธอให้มาอยู่ที่ตัวเขาฝ่ายเดียวเพราเขาไม่ปล่อยให้ร่างบางได้มีเวลาคิดลำแขนแข็งแรงยังคงโอบกระชับเอวบางไว้แน่น ในขณะที่บางอย่างยังคงเคลื่อนไหวอย่างเป็นจังหวะ

ลมพายุภายนอกกำลังโหมอย่างหนักแต่พายุในห้องกำลังโหมหนักกว่าหลายเท่าร่างบางเผลอจิกเล็บยาวสีชมพูหวานลงบนแผ่นหลังกว้างทุกครั้งยามเขาทิ้งน้ำหนักลงมาและถอนหายใจหอบถี่ๆแทบทุกครั้งยามเขาโยกกายถอยห่างออกไปมันเป็นเช่นนี้สลับกันไปมาจวบจนพายุภายนอกเริ่มเบาลงสายฝนเริ่มซา พายุภายในห้องจึงค่อยๆสงบลงอย่างช้าๆ เหลือไว้แต่ความชุ่มชื่นดั่งต้นไม้ที่ได้รับฝนแรก
พลอยนอนตะแคงและหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยมีเพียงผ้านวมผืนใหญ่คลุมกายเปลื่อยเปล่าเอาไว้ แต่ภายใต้ผ้าห่มอุ่นลำแขนแข็งแรงยังคงโอบกอดเอวบางเอาไว้แน่น ใบหน้าหล่อคมยังคงซุกอยู่ที่ลำคอระหงความอบอุ่นที่เนื้อแนบเนื้อเบียดชิดกันทำให้วาโยรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและพร้อมจะดูแลชีวิตของคนในอ้อมกอดไปชั่วนิรันด์

จวบจนรุ่งเช้าวันใหม่ฝนยังคงตกพรำๆมันเป็นอย่างนี้มาหลายวันแล้วตามที่กรมอุตุนิยมวิทยารายงานว่าในช่วงสัปดาห์นี้พายุจะเข้า วาโยลืมตาขึ้นช้าๆหญิงสาวในอ้อมกอดยังคงหลับสนิท เขาไม่เคยขาดหวังมาก่อนว่าพลอยจะต้องเป็นสาวบริสุทธ์เพราะเขารู้ดีว่านายรันเป็นคนเช่นไร แต่ก็ภาคภูมิใจเหลือเกินที่พลอยเม็ดงามของเขามีเขาเป็นผู้ชายคนแรกและจะต้องเป็นคนสุดท้ายในชีวิตของเธอเท่านั้น สักพักหนึ่งร่างบางขยับตัวและหมุนร่างมาเผชิญหน้ากับเขา

“คุณยังไม่ออกไปไร่อีกเหรอคะ”
“ฝนยังตกอยู่เลย แล้วก็วันนี้ผมจะยอมให้ฝ่ายบุคคลหักเงินหนึ่งวันที่ขาดงานเพราะผมอยากอยู่กับคุณ อยากกอดคุณอย่างนี้”

“อู้งาน เป็นแบบอย่างที่ไม่ดีของพนักงานเลยค่ะ”
“แต่เป็นสามีที่ดีให้คุณได้นะ”

“ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย”

“ต่อไปนี้อย่าคิดหนีผมไปไหนอีกนะสัญญาได้ไหม ส่วนเรื่องทางบ้านคุณเราจะไปพบท่านพร้อมกันผมจะอธิบายให้ท่านเข้าใจจากนั้นเราจะจัดงานแต่งงานกันตกลงไหม”
“งานนี้ฉันถูกมัดมือชกเหรอคะ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้”เขาเลิกคิ้วสูงขึ้นข้างเดียวดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
++++++++++++++++++++++++++++

สงสัยวันนี้นายจะไม่ออกจากห้องแล้วมั้ง อุ่นยิ้มและคิดเตลิด
“โอ๊ย!” อุ่นเซไปนิดหนึ่งเมื่อเจ้านายหนุ่มเปิดประตูออกมาชน
“อุ่นมาทำอะไรอยู่ตรงนี้”
แม่บ้านสาวใหญ่ยิ้มแก้เก้อ “เปล่าค่ะ แค่มาปัดกวาดเช็ดถูเรื่อยเปื่อย”
วาโยส่ายหน้ารู้ว่าแม่บ้านสาว

คิดอะไรอยู่คงเห็นเขาไม่ออกจากห้องมาเกือบครึ่งวัน

“ ตั้งโต๊ะเลยละกัน คุณพลอยเธอคงจะหิวแล้ว”
“ได้ค่ะ แต่ว่าวันนี้จะรับไข่ลวกด้วยไหมคะ” แม้บ้านสาวใหญ่ยิ้ม
“สักสองฟองก็ได้ จากนั้นวาโยก็เดินหนีไปทางอื่น”
“ถ้าอย่างนั้นอุ่นจะเตรียมไข่ลวก ไว้ให้ทุกวันเลยนะคะ” อุ่นยิ้มและรีบเข้าไปในครัว

++++++++++++++++++
ฝนตกปลอยๆ พลอยอมยิ้มเมื่อมองไปนอกหน้าต่าง มันทำให้คิดถึงกระท้อนน้องสาวสุดที่รัก รายนั้นแสนแสบเกินเด็กฝนตกๆ ในวันหยุดชอบนักเชียวหนีออกมาเดินนอกบ้านเพื่อไปจับปลาที่มันกระโดดมาอยู่ริมคลองบ้างก็เกลือกกลิ้งมาบนถนน บ้านของพลอยอยู่ชาญเมืองก็จริงแต่เนื่องจากแทบนั้นยังมีสวนอยู่บ้างอีกทั้งยังติดลำคลองซึ่งเป็นบ้านเดิมมาตั้งแต่สมัยคุณตาคุณยาย บ้านของเธอจึงเหมือนบ้านสวนไม่ใช่บ้านกลางกรุงที่แออัด

“ยัยตัวแสบจะเป็นยังไงบ้างนะ วันนี้วันหยุดไม่ได้ไปโรงเรียนด้วย”
พลอยรีบโทรไปที่บ้าน และบังเอิญคนที่รับก็เป็นคนที่พลอยกำลังอยากคุย

“ฮัลโหล โหลเดียวสิบสอง สองโหลยี่สิบสี่” เสียงน้อยๆ กอกผ่านสายอย่างอารมณ์ดี แต่จากที่ฟังพลอยคิดว่ากำลังกินขนมไปด้วยพูดไปด้วย

“นี่ยัยกระท้อนรับสายให้มันดีๆหน่อย กวนเหลือเกินนะเราแล้วกินขนมระหว่างพูดเดี๋ยวก็ติดคอแย่”
พลอยหยุดพูดสักพักแต่ยังไม่ได้ยินเสียงกระท้อน
“กระท้อนได้ยินพี่พลอยไหม ทำไมไม่ตอบ กระท้อนๆ”
“ก็พี่พลอยบอกว่าไม่ให้หนูพูดตอนกินเดี๋ยวมันติดคอยังไงล่ะ”
“ตกลงพี่พูดผิดใช่ไหม เอาเป็นว่าตอนนี้เธอก็หยุดกินขนมแล้วหันมาคุยกับพี่ก่อน”
“ไม่อยากคุย” สาวน้อยตัวกลมตอบห้วนๆน้ำเสียงเหมือนจะงอน
“อ้าวทำไมล่ะ” น้ำเสียงของพลอยแสดงความแปลกใจ
“พี่พลอยไม่รักหนูแล้ว ไม่เคยโทรมาหา หนูไม่มีพี่สาว” สาวน้อยงอนประชดกับเป็นชุดๆ
ใช่สิตั้งแต่มาอยู่ที่นี่มีเรื่องตั้งมากมายทำให้พลอยลืมโทรมาหาน้องสาวเสียสนิท ที่แม่โทรมาหาเธอก็ได้คุยกับกระท้อนนิดเดียว
“พี่ขอโทษ พอดีพี่ยุ่งๆอยู่เดี๋ยวกลับไปพี่พลอยจะพาไปกินไอศกรีมเป็นการไถ่โทษดีกันนะ”
“หนูไม่เห็นแก่กินหรอก” กระท้อนเลียริมฝีปากนึกถึงไอศกรีมเอริธเควทถ้วยใหญ่ กับท็อปปิ้งที่จะสั่งกระหน่ำลงไปในนั้น

“ตกลงหายโกรธพี่พลอยหรือยัง”
“ยัง”

“สองถ้วยหายโกรธไหม”
“หนูอยากกินโดนัทเคเคด้วย”

“มันต่อคิวยาวนะซิ ยี่ห้ออื่นไม่ได้เหรอ”
เงียบ

“ตกลงไอศกรีมสองถ้วยใหญ่ กับโดนัทยี่ห้อนั้นหนึ่งกล่องหายงอนพี่พลอยหรือยัง”
“ก็ได้” กระท้อนคิดถึงของที่จะได้รับเมื่อพี่สาวกลับมาแล้วยิ้มอย่างพอใจ
“ยัยกระท้อนยักษ์ บอกพี่มาสิว่าหนีออกไปเล่นจับปลาตอนฝนตกอีกรึเปล่า”
“เปล่าค่ะ ก็ที่บ้านฝนไม่ตก”
“แล้วถ้าฝนมันตกล่ะ”
“หนูจะได้ออกไปจับปลา” กระท้อนพูดอย่างอารมณ์ดี
“ถ้าออกไปเล่นน้ำฝนอีกพี่รู้เมื่อไหร่ข้อเสนอเป็นอันยกเลิก”
“แล้วถ้าพี่พลอยไม่รู้..”กระท้อนหัวเราะ
“กระท้อนยอกย้อนนักนะเรา ถ้าเธอไม่ใช่น้องพี่จะไม่เชื่อเลยว่าเธอมันแค่สี่ขวบกว่า”
“แม่บอกเสมอว่าหนูเป็นเด็กฉลาด”
“แล้วแก่แดดมากๆด้วยใช่ไหม”
พลอยคุยกับกระท้อนอยู่นานยิ่งอยากกลับไปหายัยตัวกลมเร็วๆความรู้สึกคิดถึงบ้านคิดถึงพ่อแม่พี่น้องมันเป็นแบบนี้นี่เอง
++++++++++++++++++++++++++++++