Sweet Magic เวทมนตร์...รสหวาน
ความฝันที่อยากจะทำร้านขนมหวานครบสูตรของอิศยา ทำให้เจ้าหล่อนยอมหันหลังให้กับชีวิตของครอบครัว...และความฝันสุดยิ่งใหญ่ของเธอจะเกิดขึ้นได้ อิศยาต้องยอมทุ่มเทกายใจเอาชนะกำแพงหนาของป้ณณ์ให้ได้...งานช้างแบบนี้ อิศยาไม่มีทางยอมแพ้เขาเด็ดขาด แล้วจะได้รู้ว่าคนอย่างอิศยารุกรานโลกของเขาได้มากขนาดไหน
Tags: เวทมนตร์,รสหวาน,อิศยา,ปัณณ์,ปวรา
ตอน: จัดการอุปสรรคด่านที่หนึ่ง
“จัดการไปเลยนะ วันนี้สองคนนั้นต้องแพ้”
ประโยคสนทนามากมายก่อนหน้าถูกบันทึกลงไปในเครื่องมือสื่อสารของพล วันนี้ชายหนุ่มยอมลางาน แต่ก็วนเวียนอยู่ไม่พ้นตึกสามชั้นทรงยุโรปนี้ เพื่อเตรียมจัดการใครบางคน และไม่ผิดหวังที่วันนี้ความทุ่มเทของเขาไม่สูญเปล่า สองคนนั้นที่องศาพูดกับปลายสายโทรศัพท์จะเป็นใครได้อีกถ้าไม่ใช่อิศยากับพรพิรุณ
หนุ่มตี๋จัดการปิดปุ่มอัดเสียงหลังจากองศาเริ่มเคลื่อนไหวในห้องน้ำ พลอยากจะจัดการกับคุณหนูตัวร้ายอย่างที่เจ้าหล่อนเคยสร้างเรื่องไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนโน้น บังอาจมารังแกอิศยา ด้วยวิธีเด็กๆ เขาเองก็ไม่ปล่อยไว้เหมือนกัน
พลไม่เกรงกลัวที่จะเข้ามาในห้องน้ำหญิง ซุ่มเงียบอย่างพวกโรคจิต ที่รอคอยเวลากำจัดเหยื่อ ประตูห้องริมสุดเปิดเผยว่าใครที่อยู่ องศาเห็นพลเต็มตาผ่านกระจกห้องน้ำทั้งที่คิดว่ามีแค่เธอคนเดียวในห้องน้ำเตรียมกรีดร้องเสียงลั่น แต่ร่างสูงไหวตัวทัน จัดการปิดปากที่กำลังปล่อยเสียงร้องนกหวีดน่าหนวกหูทำให้คนอื่นแตกตื่น
“คนอย่างคุณถ้าปล่อยไป ต้องหาทางเล่นงานใครต่อใครอีกแน่” พลใช้ผ้าที่เตรียมมาปิดตา อีกผืนคาดปากสีส้มให้ร้องขอความช่วยเหลือไม่ได้ สองมือถูกมัดไพล่ไว้ด้านหลังด้วยเชือก จัดการแบกร่างเล็กพาดบ่า โดยที่สั่งให้ลูกน้องคนสนิทในร้านดูต้นทางให้
“เฮีย...แน่ใจนะว่าจะทำอย่างนี้ อนาคตเฮียเลยนะ” รองหัวหน้าเชฟกล่าวหวาดๆ เชื่อแน่ว่าถ้าองศาหลุดจากมือพลเมื่อไหร่ พลนั่นแหละที่จะต้องสูญเสียหน้าที่การงานในดีเอสแห่งนี้ไปด้วย
“ฉันยอม ข้างนอกทางสะดวกนะ” เมื่อใครอีกคนพยักหน้ารับ เป็นคนเดินไปเปิดประตูผ่านทางห้องครัว ซึ่งวันนี้ทุกคนยอมร่วมมือช่วยเชฟใหญ่กันถ้วนหน้า ถึงใครหลายคนจะไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของพลสักนิด...เอาอนาคตมาแลก เพื่อจัดการดัดนิสัยคุณหนูร้ายกาจ
ถ้าไม่เพราะองศาเริ่มมาบงการที่นี่ด้วยระบบเผด็จการ ไม่มีการให้เกียรติพนักงาน ตั้งตนเป็นใหญ่ อะไรไม่ได้ดั่งใจก็ไล่ออก ไม่มีทางเลยที่พวกเขาจะยอมเอาเชฟใหญ่มาแลก
“อ่อยอั๊น” องศาดิ้นแรงขึ้น ถึงพูดออกมาไม่ได้ แต่เสียงร้องก็ยังแหลมในคอ พลฟาดฝ่ามือไปที่ก้นคนดิ้นทีหนึ่ง ขู่เสียงโหด
“ผมปล่อยคุณแน่ แต่หลังจากคุณนั่งรถเที่ยวกับผมรอบใหญ่ ผมเบื่อเมื่อไหร่ก็ปล่อยคุณทิ้งตรงนั้น อ้อ แล้วถ้าคิดจะไล่คนอื่นออก หรือคิดร้ายกับใครอีก คลิปสั่งเล่นงานของคุณไปอยู่ในมือคุณปุณนาแน่”
ชื่อผู้บริหารใหญ่ในดีเอสเรสเตอรองและดีเอสแกรนด์เบเกอร์รี่หยุดการดิ้นขององศาราวกับถูกแช่แข็ง พลมองร่างบนบ่าทางหางตา เขายอมสละหน้าที่ งานที่รัก เพื่อปกป้องคนที่รัก สำหรับสิ่งที่ทำอยู่ ไม่จำเป็นเลยที่อิศยาต้องรับรู้
กฎของการแข่งทำขนมของดีเอสค่อนข้างแปลก ผู้เข้าแข่งขันไม่จำเป็นต้องเตรียมวัตถุดิบ ทางนี้จะเตรียมไว้ให้ แต่จะไม่บอกว่ามีอะไรบ้าง ไม่ต้องเตรียมพรีเซนท์ผลงาน เวลาจัดทำเสร็จ ผู้ทำจะถูกแยกไปอีกห้อง คณะกรรมการทั้งสามสิบท่านจะเป็นผู้คัดเลือกผลงานเอง
เวลาทำขนมสามสิบชิ้นให้เริ่มทำได้ตั้งแต่เก้าโมงจนถึงเวลาเที่ยงตรง กับวัตถุดิบที่เป็นแป้งสาลีได้แค่ทีมละหนึ่งถุงขนาดหนึ่งกิโลกรัม ไม่ได้สั่งตรงจากนอกอย่างที่ร้านใช้ แต่เป็นแป้งที่หาซื้อได้ง่ายในร้านทั่วไป วัตถุดิบอย่างอื่นจัดเป็นของส่วนกลาง ที่สามารถมาหยิบใช้ได้ ในปริมาณที่มากน้อยก็ตามแต่ใจปรารถนา เพราะทางร้านจะคอยหามาเติมได้ตลอดเวลา ยกเว้นแป้งสาลี ที่ใช้ได้ในปริมาณถุงเดียวเท่านั้น
ห้องขนมใหญ่กว้างเมื่อสองวันก่อนเป็นห้องโถงไว้รับจัดงานเลี้ยง หรืองานประชุมใหญ่สำหรับลูกค้าวีไอพี ถูกดัดแปลงเป้นสนามแข่งทำขนมด้วยการนำเตาอบ เตา พร้อมอุปกรณ์ครัว วัตถุดิบครบครัน ละลานตา ด้วยผู้เข้าแข่งขันทั้งสิ้นสามสิบทีม และจะคัดออกจนเหลือแค่ห้าทีม ไว้แข่งในรอบสุดท้ายในอาทิตย์หน้า
อิศยาเดินนำลูกทีมที่พาออกมาเปิดหูเปิดตาด้วยกันวันแรกนับตั้งแต่เจนจิราและร้อยกรองมาอยู่ด้วยกัน เดินไปประจำหน้าโต๊ะยาวสีขาวตามหมายเลข บนโต๊ะมีถุงแป้งตั้งรออยู่ก่อนหน้า
และอย่างกับเรื่องบังเอิญที่โต๊ะติดกันเป็นของพรพิรุณ วันนี้ลุยเดี่ยวไม่มีคนติดตาม กำลังยิ้มเยื้อน สายตาพินิจพิเคราะห์รอบตัวอิศยาแบบถี่ถ้วน “ปกติ ไม่มีอะไรบุบสลายนะ”
“ทำไม เธอคิดว่าฉันจะไม่มาหรือไง” พรพิรุณหัวเราะเหอะ “อย่ามองโลกให้สวยว่ามีแต่มิตร ระวังๆ ไว้บ้าง อาจจะมีคนคอยลอบกัดเธอก็ได้”
“คุณหนูอุ่นสิคะที่จะทำอย่างนั้น” เจนจิราสวนกลับทันควัน แต่ต้องรีบวิ่งไปหลบหลังผู้เป็นนาย เพียงแค่ฝ่ายนั้นมองกลับมานิ่งๆ
“ระวังตัวไว้ให้ดีๆ นี่เป็นคำเตือน ไม่ใช่คำขู่” สายตาของพรพิรุณปะทะเข้ากับถุงแป้งบนโต๊ะของอิศยา มีร่องรอยราวกับเพิ่งถูกเปิด ถึงถุงจะปิดเรียบร้อย แต่คราบแป้งกลับติดขอบถุง
ในหัวสมองคำนวณหาทางพิสูจน์ว่าไม่มีใครเล่นตุกติกกับอิศยา ใครก็ตามทำให้การแข่งขันนี้ไม่เป็นธรรม การตัดสินใครชนะใครแพ้ ไม่ได้วัดกันที่ฝีมือจริงๆ เธอรับไม่ได้
พรพิรุณหันกลับมามองถุงแป้งของตัวเอง ก็พบว่ามันมีสภาพไม่ต่างจากของอิศยา ในขณะที่ถุงแป้งของโต๊ะอื่นๆ กลับดูใหม่เอี่ยม หญิงสาวก็ตัดสินใจได้ตั้งแต่นาทีนั้น
“ฉันขอเพิ่มกฎการแข่งขันของเรามาอีกหนึ่งข้อ” อิศยาเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตามีคำถามแทนการออกเสียง “ทำขนมโดยไม่ใช้แป้ง สำหรับเธอมันไม่น่ายากจริงไหม”
พรพิรุณกระตุกยิ้มมุมปาก ให้เวลาคิดไม่นาน โต๊ะผู้เข้าแข่งขันด้านข้างที่ฟังการสนทนาหูผึ่ง ยื่นหน้ามาด้วยรอยยิ้ม “ไม่ใช้แป้ง ดิฉันขอได้ไหมคะ พอดี ถุงเดียวจะไปพออะไร”
“ก็ได้ค่ะ แต่ทางดิฉันจะขอเก็บแป้งไว้สองถ้วยเล็ก ฉันกลัวว่ามันอาจจะมีอะไรไม่ชอบมาพากล”
“คุณนี่เป็นคนคิดมากจังเลยนะคะ ฉันไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ”
พรพิรุณทำหน้าเมื่อย รู้สึกว่าคุยไปคนทำขนมคนนั้นก็ไม่ได้เอะใจ...เกิดอะไรขึ้นก็ไม่ช่วยทั้งนั้น
“พี่แจนพี่กลอนจัดการทีนะคะ” อิศยาเป็นคนสั่งการในครั้งนี้เอง สายตาพินิจดูแล้วเห็นความกังวลอยุ่นัยน์ตาดำขลับของพรพิรุณ แม้เจ้าตัวจะเชิดหน้า ใช้ความแข็งแกร่งปกปิดก็ตามที...มีอะไรที่เธอไม่รู้บ้าง
“ฉันขอแป้งไว้ได้ไหมคะ...ต้องใช้เยอะ”
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา อย่าหาว่าเพื่อนของฉันไม่เตือน ขนมไม่ควรถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือเล่นงานใคร แต่คนมันก็มีอยู่ในทุกกลุ่ม ไม่เว้นแม้แต่กับขนม”
เคร้ง...โต๊ะถัดไปอีกสามโต๊ะของตกหล่น พรพิรุณรู้ตำแหน่งนั้นดีว่าเป็นของใคร อิศยาอาจยังไม่รู้จักนายดิเรก แต่สำหรับเธอ ชายวัยกลางคนที่มือไม้อ่อนปวกเปียกกับการได้ยินประโยคยาวของอิศยา ทั้งที่รายนั้นไม่ได้เพ่งเล็งใคร แต่คงกระแทกใจคนฟังอย่างจัง
“พูดดีนี่...แต่เธอพูอผิดไปอย่าง” พรพิรุณยิ้มเหยียด ไม่อยากยอมรับในคำนั้นของอิศยา “ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนเธอ...ไม่คิดจะเป็น”
อิศยารีบเร่งให้เจนจิรากับร้อยกรองรีบไปทำงานตามที่ได้มอบหมายไว้ จากอาการย่นจมูก ปากยื่น บ่นพึมพำของทั้งคู่เรื่องพรพิรุณ อาจทำให้เกิดคนวางมวยกลางงานได้...นิสัยแข็งกระด้างของพรพิรุณ อาจไปทำร้ายใครมามากไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ แต่มันก็เป็นแค่เกราะนอกปกป้องความโดดเดี่ยวข้างใน
การแข่งขันครั้งนี้สำหรับพรพิรุณอาจเป็นเรื่องจริงจัง และสำคัญระดับสูงสุดกับการมีโอกาสได้เอาชนะเธอ แต่สำหรับอิศยา การแข่งขันครั้งนี้ก็คือการเล่นสนุกกับเพื่อน ถึงจะเป็นเพื่อน อิศยาก็ไม่ยอมลงให้ง่ายๆ เด็ดขาด
“แม่กับปูนเข้าไปก่อนเลยนะครับ ผมเอารถไปจอดเดี๋ยวตามเข้าไป” หญิงกลางคน แต่ใบหน้ายังงามสะพรั่งด้วยการดูแลตัวเองมาเป็นอย่างดี ถึงวัยจะแตะเลขห้า แต่ริ้วรอยก็ยังมารบกวนได้น้อย สามีที่เดินทางไปรอบโลกด้วยเรื่องธุรกิจมักหาครีมบำรุงดีๆ มาฝากให้ได้ไม่ขาด ฉายาคุณปุณนาสาวร้อยปีคงไม่ได้มาง่ายๆ แบบนี้แน่นอน
“วันนี้แม่ต้องตั้งใจเลือกให้ดีนะครับ ผลของมันอาจไม่ใช่แค่เลือกคนไปทำขนม แต่แม่อาจจะได้เลือกว่าที่ลูกสะใภ้มาดูแลงานของแม่ต่อก็ได้”
คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้น ส่งเสียงหืมในลำคอ ประหลาดใจกับเรื่องนี้นักหนา “ไปแอบชอบใครคะคุณลูกชาย เรียนก็ยังเรียนไม่จบเลยนะ” ตีความไปว่าว่าที่ลูกสะใภ้ที่ปุณณ์พูดถึง เป็นของคนพูดเอง
ลูกชายคนเล็กคล้องแขนมารดา เหมือนเด็กน้อยที่กำลังหาเรื่องเล่า “ปูนยังอีกนาน แต่ที่ปูนพูดถึง ลูกชายคนโตแม่โน่น ซุ่มเงียบมีอะไรไม่เคยเล่าให้แม่ฟังสิท่า” สอดส่ายสายตา หมุนหาว่ามีใครเดินมาไหม โดยเฉพาะบุคคลที่อยู่ในหัวข้อสนทนา
“ตาเถร!...จริงสิ อย่ามาโกหกแม่นะ” ปุณนาเอ็ด ไม่อยากเชื่อเรื่องเหลือเชื่อนี้นัก ผู้ชายบ้างาน โลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบงานสังคม แบบลูกชายคนโต ไหนจะยังมีลูกพี่ลูกน้องที่สถาปนาเป็นน้องสาวคนโปรดพี่ข้าใครอย่าแตะ คิดไม่ออกจริงๆ ว่าใครทลายด่านมากมายนี้ลงได้
“แต่อย่าบอกพี่ปั้นนะแม่ เอาปูนตาย ไม่รู้จะท่ามากไปถึงไหน”
“ท่ามากด้วย” ปุณนาถามเสียงหลง เห็นลูกชายคนโตกำลังจะเดินขึ้นมา รีบดึงแขนปุณณ์เข้าข้างในโดยเร็ว “รีบๆ เล่ามาเลยคุณลูกขา สาวคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง ทำอะไรบ้าง”
ปุณณ์เดินตามสบายๆ ลอยหน้าลอยตาตอบ “ปูนจะรอดูว่าแม่เลือกลูกสะใภ้เข้ารอบหรือเปล่า งานนี้ไม่มีเส้น แต่ปูนจะบอกไว้หน่อยว่าขอให้แม่เลือกขนมที่ดีที่สุด นั่นแหละว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่”
“บอกให้อยากแล้วจากไปนะคุณลูก” ปุณนาโอดครวญ เมื่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนยั่วด้วยเรื่องสำคัญ แล้วเดินจากไปแบบไม่เหลียวหลัง ปล่อยให้ปัณณ์มารับหน้าแบบสงสัย
“มีอะไรหรือเปล่าครับแม่ ปูนพูดอะไร”
“เลิกงานปั้นไม่มีธุระอะไรที่ไหนใช่ไหม” คุณนายปุณนาถามหน้าเคร่งเครียดเป็นจริงเป็นจัง กดดันปัณณ์ที่ใจจริงอยากจะขอเวลานั้นไปหาอิศยา...แม่ขอมาแบบนี้จะไม่ว่างให้ได้อย่างไร
“แม่จะให้ผมทำอะไรครับ”
คุณปุณนายิ้มถูกใจ มือเอื้อมมาหยิกแขนลูกชายอย่างหมั่นเขี้ยว “ถ้าวันนี้แม่ไม่เจอหน้าว่าที่ลูกสะใภ้ แม่จะตัดลูกออกจากกองมรดก” ตัดจบ คุณปุณนาเดินเฉิดฉายจากไป
ปัณณ์รู้ทันทีว่าเรื่องอะไรที่เจ้าน้องชายตัวแสบสนทนากับคุณปุณนา ถึงท่าทางบังคับไม่เอาจริงเอาจัง ยกเรื่องมรดกมาอ้างถึง แต่ถ้าวันนี้ไม่พาว่าที่ลูกสะใภ้มาให้มาดามปุณนาเจอ ชีวิตของอิศยาได้ถูกสืบจนหมดไส้หมดพุง เป็นใครมาจากไหน...แล้วเขาจะพาว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่มาเจอได้อย่างไร
ไอ้ที่อยากให้เป็นก็อยากอยู่ แต่สถานะตอนนี้ระหว่างเขากับอิศยา แม้แต่คนรักยังไม่ใช่
แต่งานนี้ เขาอยากเล่นงานคนปากโป้งก่อนเลย...อย่าให้ถึงทีบ้างนะเจ้าปูน
พรพิรุณรีบชิงขนมพุดดิ้งสีรุ้งในพิมพ์สวยจากมือของเจนจิรารับไปวางบนโต๊ะก่อนที่มันจะถูกทีมข้างๆ มาจัดการเททิ้ง อย่างที่ทีมของตัวเองไม่สามารถขึ้นรูปขนมเค้กได้เลย ในขณะที่ทัพหน้า คือคนที่ใจเย็นทื่สุดในกลุ่ม
“ใจเย็นๆ นะคะ”
“พวกคุณวางแผนไว้อยู่แล้วใช่ไหม รู้ว่าในแป้งนั่นมันเสีย ถึงได้ไม่ใช้แป้งทำขนม” สาววัยสามสิบปาถาดขนมที่บรรจุขนมเค้กเหลวลงพื้นจนกระจาย น้ำกระเซ็นไปทั่ว อิศยาหลับตา หลังชิดกำแพง หนีไปไหนไม่ได้
ทั้งที่คิดว่าขนมบนพื้นต้องกระเซ็นโดนตัว แต่กลายเป็นว่ามีมือมาดึงอิศยาหลบวิถีกระเซ็นของขนมไปกอดไว้แนบอก หัวใจของอิศยาเต้นตึกตัก ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาทีละข้าง ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากเสื้อสีขาวสะอาด และกลิ่นกายอันคุ้นเคย กลิ่นธรรมชาติของผู้ชายที่ชื่อปัณณ์...เขามาอยู่ที่นี่ในเวลานี้ได้อย่างไร
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
เสียงทุ้มถามอย่างเป็นห่วง ตกใจตั้งแต่มีคนมาแจ้งว่าเกิดเรื่องวิวาทในการแข่งทำขนม แต่ไม่คิดว่าอิศยาจะไปเกี่ยวข้องกับเรื่องทะเลาะนี้ด้วย
ปัณณ์ปล่อยอ้อมกอดอย่างเสียดาย สายตาหลายคู่จดจ้องมองมา อิศยาไม่ควรเป็นประเด็นปากใครในการแข่งครั้งนี้
“อ๋อ ที่แท้ก็เด็กเส้น” ผู้เข้าแข่งขันเจ้าปัญหาชี้นิ้วไปทางอิศยา ดวงตาวาวโรจน์ “ใช้แผนสกปรก จริงๆ ขนมของเธอมันคงไม่ได้อร่อยวิเศษวิโสสิท่า”
“เอาไปกินซะ” พรพิรุณหยิบมูสชอกโกแลตเข้มข้นของตัวเอง และพุดดิ้งสีรุ้งแบ่งเป็นชั้นของชาเขียว คสตาร์ด และผลไม้รสเปรี้ยวของอิศยามาอย่างละชิ้น เจนจิราและร้อยกรองก็พร้อมเพรียงกันอ่านใจพรพิรุณออก ล็อกแขนคนทำขนมเจ้าปัญหาคนละข้าง ในจังหวะที่เจ้าหล่อนตั้งท่าโวยวาย ขนมสองชิ้นก็เข้าไปวิ่งเล่นในปาก ลิ้นที่เอาแต่พูดคำไม่ดีสัมผัสรสชาติขนมที่ตัวเองไม่อาจเทียบได้จึงหยุดการดิ้นรน
“อร่อยขนาดนี้แล้วเล่นสกปรกทำไม” กลืนลงคอเรียบร้อยจึงหาเสียงตัวเองพบ “ฉันเองยังไงก็แพ้”
“ถามเขาสิ” พรพิรุณชี้ไปยังตัวบุคคลที่เพิ่งยกขนมไปวางบนโต๊ะ ชายกลางคนเหงื่อตก หลบตาคนทั้งห้องที่จ้องมองมาพัลวัน คนแฉความผิดยิ้มร้าย เดินอาจไปหยุดอยู่ตรงหน้า พูดออกมาด้วยเสียงอันดัง
“ทำไมคุณยังไม่หยุดรังควานพวกฉัน คนสั่งไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ นึกว่าโดนแฉขนาดนี้จะส่งเสียงกรี๊ดๆ แล้วซะอีก”
“ผะ ผม คือ ผมไม่ได้ทำ”
อิศยาวางมือไว้บนไหล่พรพิรุณ กล่าวเตือนอย่างใจเย็น “อย่าเพิ่งทำอะไรเลยอุ่น การแข่งขันครั้งนี้เขาเล่นงานอะไรเราไม่ได้ เท่านั้นก็น่าจะพอ”
“แต่เขาเล่นงานฉันนะ” เจ้าของเค้กที่ขึ้นรูปไม่ได้ส่งเสียงดังใส่หน้า
สาวใจเย็น ที่พบเจอความไม่พอใจของใครต่อใครมามากยังสงบ และสวนกลับไปด้วยคำพูดเปรียบดังมีดคมลงบนหัวใจคนทำขนม
“ฉันกับเพื่อนเตือนคุณแล้วนะคะ แป้งที่แยกไปพวกเราส่งให้คนทางร้านตรวจสอบอีกไม่นานผลก็คงออกมาว่ามีอะไรผสมในแป้ง อีกอย่าง เวลาตั้งสามชั่วโมง มันน่าจะมากพอทำให้คุณเลิกล้มในการจมปลักกับแป้งที่ทำขนมไม่ได้ ยกเว้นว่าคุณจะทำขนมชนิดอื่นไม่เป็น”
เจนจิรากับร้อยกรองร้องให้กับชัยชนะนิ่งๆ ที่ทำคนโดนตอกกลับหาเสียงตัวเองไม่เจอ อิศยากระตุกแขนพรพิรุณ กลัวใจพรพิรุณที่สุดว่าจะแค้นดิเรกจนวางมวยกลางงาน
“ไปรอฟังผลเถอะ พวกเราทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว”
พรพิรุณอ้าปากเตรียมหาเรื่อง แต่เห็นแววตาเว้าวอน ขอให้จบเรื่องครั้งนี้เสียจึงจำใจ ยอมเดินตามไป ให้ปัณณ์และพนักงานที่ดูแลงานวิ่งวุ่นจัดการปัญหาต่อ
“ผมจะรับผิดชอบสำหรับความผิดพลาดในครั้งนี้เองนะครับ” ทายาทใหญ่แห่งดีเอสแกรนด์เบเกอร์รี่กล่าวอย่างสุภาพ แต่คนตรงหน้ากลับบอกปัด และนึกชื่นชม
“ช่างเถอะค่ะ ก็อย่างที่เด็กคนนั้นว่า ฉันความสามารถไม่ถึงจริงๆ” หยุดพูดไป มองถาดขนมฝีมือตัวเองนอนเละเทะบนพื้นด้วยสายตาว่างเปล่า “ฝากขอโทษแล้วก็ขอบคุณแฟนคุณด้วยนะคะที่เตือนสติฉัน ขนมจะอร่อยไม่อร่อยไม่ได้อยู่ที่วัตถุดิบหรอกค่ะ คนที่เก่งจริง เขาก็สามารถทำให้ของราคาถูกๆ มีรสชาติอร่อยเกินราคาทุนได้ สองคนนั้น ใครสักคนอาจเป็นผู้ชนะของงานนี้”
............................................................................
พรุ่งนี้แม่ปั้นเจอย่าแล้ว ฮิ้ววว ใกล้จบเข้าไปทุกที เริ่มใจหายค่ะ แต่ยังระบุตอนไม่ได้ บทนี้ให้พี่พลมาจัดการองศาซะเลย ตอนหน้ามาดามปุณนาจะว่าไงบ้างรอตามนะคะ
คุณ ariesleo โอเคค่า รอคู่อุ่นภีมก่อนนะคะ ขอคิดพล็อตก่อน ดราม่าๆ เนอะ ฮา บทนี้ย่าโดนปั้นกอดอีกแล้ว กอดบ่อยจริง
คุณ ร้อยวจี วันแข่งก็ไม่วายมีปัญหา เนอะ แต่ย่าซะอย่าง แก้ไขได้อยู่แล้ว
คุณ icewinter ดีใจที่มาอ่านนะค้า รอลุ้นผลพรุ่งนี้ รู้สึกยังไงก็เข้าเห็นๆ ล่ะเนอะ รอดูรอบชิงดีกว่า มีเซอร์ไพร้ส์
คุณ OhLaLa คุ้มมากๆ ค่ะ แอบอยากเจอคนแบบปั้นในชีวิตจริง ฮา ได้แค่เจอล่ะนะ ปั้นมองแต่ย่าคนเดียว ฮิ้วว
คุณ ใบบัวน่ารัก คนแบบนี้ต้องโดนคุมค่ะ ตอนแรกๆ ย่าต้องยอมตลอดๆ มาเอาคืน
คุณ นักอ่านเหนียวหนึบ คิคิ ต้องไปรบกับย่าแล้วค่ะ เห็นแต่โหมดปั้นหึง ยังไม่เห็นย่าหึงเลย
คุณ Auuuu บทใหม่มาแล้วนะคะ
ขอบคุณทุกเมนท์ทุกไลค์และทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ จะพยายามปั่นให้ทันวันต่อวัน เวลาเดิมค่า สู้ตาย ตรงที่ผิดแก้แล้วค่า ^^
ประโยคสนทนามากมายก่อนหน้าถูกบันทึกลงไปในเครื่องมือสื่อสารของพล วันนี้ชายหนุ่มยอมลางาน แต่ก็วนเวียนอยู่ไม่พ้นตึกสามชั้นทรงยุโรปนี้ เพื่อเตรียมจัดการใครบางคน และไม่ผิดหวังที่วันนี้ความทุ่มเทของเขาไม่สูญเปล่า สองคนนั้นที่องศาพูดกับปลายสายโทรศัพท์จะเป็นใครได้อีกถ้าไม่ใช่อิศยากับพรพิรุณ
หนุ่มตี๋จัดการปิดปุ่มอัดเสียงหลังจากองศาเริ่มเคลื่อนไหวในห้องน้ำ พลอยากจะจัดการกับคุณหนูตัวร้ายอย่างที่เจ้าหล่อนเคยสร้างเรื่องไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนโน้น บังอาจมารังแกอิศยา ด้วยวิธีเด็กๆ เขาเองก็ไม่ปล่อยไว้เหมือนกัน
พลไม่เกรงกลัวที่จะเข้ามาในห้องน้ำหญิง ซุ่มเงียบอย่างพวกโรคจิต ที่รอคอยเวลากำจัดเหยื่อ ประตูห้องริมสุดเปิดเผยว่าใครที่อยู่ องศาเห็นพลเต็มตาผ่านกระจกห้องน้ำทั้งที่คิดว่ามีแค่เธอคนเดียวในห้องน้ำเตรียมกรีดร้องเสียงลั่น แต่ร่างสูงไหวตัวทัน จัดการปิดปากที่กำลังปล่อยเสียงร้องนกหวีดน่าหนวกหูทำให้คนอื่นแตกตื่น
“คนอย่างคุณถ้าปล่อยไป ต้องหาทางเล่นงานใครต่อใครอีกแน่” พลใช้ผ้าที่เตรียมมาปิดตา อีกผืนคาดปากสีส้มให้ร้องขอความช่วยเหลือไม่ได้ สองมือถูกมัดไพล่ไว้ด้านหลังด้วยเชือก จัดการแบกร่างเล็กพาดบ่า โดยที่สั่งให้ลูกน้องคนสนิทในร้านดูต้นทางให้
“เฮีย...แน่ใจนะว่าจะทำอย่างนี้ อนาคตเฮียเลยนะ” รองหัวหน้าเชฟกล่าวหวาดๆ เชื่อแน่ว่าถ้าองศาหลุดจากมือพลเมื่อไหร่ พลนั่นแหละที่จะต้องสูญเสียหน้าที่การงานในดีเอสแห่งนี้ไปด้วย
“ฉันยอม ข้างนอกทางสะดวกนะ” เมื่อใครอีกคนพยักหน้ารับ เป็นคนเดินไปเปิดประตูผ่านทางห้องครัว ซึ่งวันนี้ทุกคนยอมร่วมมือช่วยเชฟใหญ่กันถ้วนหน้า ถึงใครหลายคนจะไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของพลสักนิด...เอาอนาคตมาแลก เพื่อจัดการดัดนิสัยคุณหนูร้ายกาจ
ถ้าไม่เพราะองศาเริ่มมาบงการที่นี่ด้วยระบบเผด็จการ ไม่มีการให้เกียรติพนักงาน ตั้งตนเป็นใหญ่ อะไรไม่ได้ดั่งใจก็ไล่ออก ไม่มีทางเลยที่พวกเขาจะยอมเอาเชฟใหญ่มาแลก
“อ่อยอั๊น” องศาดิ้นแรงขึ้น ถึงพูดออกมาไม่ได้ แต่เสียงร้องก็ยังแหลมในคอ พลฟาดฝ่ามือไปที่ก้นคนดิ้นทีหนึ่ง ขู่เสียงโหด
“ผมปล่อยคุณแน่ แต่หลังจากคุณนั่งรถเที่ยวกับผมรอบใหญ่ ผมเบื่อเมื่อไหร่ก็ปล่อยคุณทิ้งตรงนั้น อ้อ แล้วถ้าคิดจะไล่คนอื่นออก หรือคิดร้ายกับใครอีก คลิปสั่งเล่นงานของคุณไปอยู่ในมือคุณปุณนาแน่”
ชื่อผู้บริหารใหญ่ในดีเอสเรสเตอรองและดีเอสแกรนด์เบเกอร์รี่หยุดการดิ้นขององศาราวกับถูกแช่แข็ง พลมองร่างบนบ่าทางหางตา เขายอมสละหน้าที่ งานที่รัก เพื่อปกป้องคนที่รัก สำหรับสิ่งที่ทำอยู่ ไม่จำเป็นเลยที่อิศยาต้องรับรู้
กฎของการแข่งทำขนมของดีเอสค่อนข้างแปลก ผู้เข้าแข่งขันไม่จำเป็นต้องเตรียมวัตถุดิบ ทางนี้จะเตรียมไว้ให้ แต่จะไม่บอกว่ามีอะไรบ้าง ไม่ต้องเตรียมพรีเซนท์ผลงาน เวลาจัดทำเสร็จ ผู้ทำจะถูกแยกไปอีกห้อง คณะกรรมการทั้งสามสิบท่านจะเป็นผู้คัดเลือกผลงานเอง
เวลาทำขนมสามสิบชิ้นให้เริ่มทำได้ตั้งแต่เก้าโมงจนถึงเวลาเที่ยงตรง กับวัตถุดิบที่เป็นแป้งสาลีได้แค่ทีมละหนึ่งถุงขนาดหนึ่งกิโลกรัม ไม่ได้สั่งตรงจากนอกอย่างที่ร้านใช้ แต่เป็นแป้งที่หาซื้อได้ง่ายในร้านทั่วไป วัตถุดิบอย่างอื่นจัดเป็นของส่วนกลาง ที่สามารถมาหยิบใช้ได้ ในปริมาณที่มากน้อยก็ตามแต่ใจปรารถนา เพราะทางร้านจะคอยหามาเติมได้ตลอดเวลา ยกเว้นแป้งสาลี ที่ใช้ได้ในปริมาณถุงเดียวเท่านั้น
ห้องขนมใหญ่กว้างเมื่อสองวันก่อนเป็นห้องโถงไว้รับจัดงานเลี้ยง หรืองานประชุมใหญ่สำหรับลูกค้าวีไอพี ถูกดัดแปลงเป้นสนามแข่งทำขนมด้วยการนำเตาอบ เตา พร้อมอุปกรณ์ครัว วัตถุดิบครบครัน ละลานตา ด้วยผู้เข้าแข่งขันทั้งสิ้นสามสิบทีม และจะคัดออกจนเหลือแค่ห้าทีม ไว้แข่งในรอบสุดท้ายในอาทิตย์หน้า
อิศยาเดินนำลูกทีมที่พาออกมาเปิดหูเปิดตาด้วยกันวันแรกนับตั้งแต่เจนจิราและร้อยกรองมาอยู่ด้วยกัน เดินไปประจำหน้าโต๊ะยาวสีขาวตามหมายเลข บนโต๊ะมีถุงแป้งตั้งรออยู่ก่อนหน้า
และอย่างกับเรื่องบังเอิญที่โต๊ะติดกันเป็นของพรพิรุณ วันนี้ลุยเดี่ยวไม่มีคนติดตาม กำลังยิ้มเยื้อน สายตาพินิจพิเคราะห์รอบตัวอิศยาแบบถี่ถ้วน “ปกติ ไม่มีอะไรบุบสลายนะ”
“ทำไม เธอคิดว่าฉันจะไม่มาหรือไง” พรพิรุณหัวเราะเหอะ “อย่ามองโลกให้สวยว่ามีแต่มิตร ระวังๆ ไว้บ้าง อาจจะมีคนคอยลอบกัดเธอก็ได้”
“คุณหนูอุ่นสิคะที่จะทำอย่างนั้น” เจนจิราสวนกลับทันควัน แต่ต้องรีบวิ่งไปหลบหลังผู้เป็นนาย เพียงแค่ฝ่ายนั้นมองกลับมานิ่งๆ
“ระวังตัวไว้ให้ดีๆ นี่เป็นคำเตือน ไม่ใช่คำขู่” สายตาของพรพิรุณปะทะเข้ากับถุงแป้งบนโต๊ะของอิศยา มีร่องรอยราวกับเพิ่งถูกเปิด ถึงถุงจะปิดเรียบร้อย แต่คราบแป้งกลับติดขอบถุง
ในหัวสมองคำนวณหาทางพิสูจน์ว่าไม่มีใครเล่นตุกติกกับอิศยา ใครก็ตามทำให้การแข่งขันนี้ไม่เป็นธรรม การตัดสินใครชนะใครแพ้ ไม่ได้วัดกันที่ฝีมือจริงๆ เธอรับไม่ได้
พรพิรุณหันกลับมามองถุงแป้งของตัวเอง ก็พบว่ามันมีสภาพไม่ต่างจากของอิศยา ในขณะที่ถุงแป้งของโต๊ะอื่นๆ กลับดูใหม่เอี่ยม หญิงสาวก็ตัดสินใจได้ตั้งแต่นาทีนั้น
“ฉันขอเพิ่มกฎการแข่งขันของเรามาอีกหนึ่งข้อ” อิศยาเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตามีคำถามแทนการออกเสียง “ทำขนมโดยไม่ใช้แป้ง สำหรับเธอมันไม่น่ายากจริงไหม”
พรพิรุณกระตุกยิ้มมุมปาก ให้เวลาคิดไม่นาน โต๊ะผู้เข้าแข่งขันด้านข้างที่ฟังการสนทนาหูผึ่ง ยื่นหน้ามาด้วยรอยยิ้ม “ไม่ใช้แป้ง ดิฉันขอได้ไหมคะ พอดี ถุงเดียวจะไปพออะไร”
“ก็ได้ค่ะ แต่ทางดิฉันจะขอเก็บแป้งไว้สองถ้วยเล็ก ฉันกลัวว่ามันอาจจะมีอะไรไม่ชอบมาพากล”
“คุณนี่เป็นคนคิดมากจังเลยนะคะ ฉันไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ”
พรพิรุณทำหน้าเมื่อย รู้สึกว่าคุยไปคนทำขนมคนนั้นก็ไม่ได้เอะใจ...เกิดอะไรขึ้นก็ไม่ช่วยทั้งนั้น
“พี่แจนพี่กลอนจัดการทีนะคะ” อิศยาเป็นคนสั่งการในครั้งนี้เอง สายตาพินิจดูแล้วเห็นความกังวลอยุ่นัยน์ตาดำขลับของพรพิรุณ แม้เจ้าตัวจะเชิดหน้า ใช้ความแข็งแกร่งปกปิดก็ตามที...มีอะไรที่เธอไม่รู้บ้าง
“ฉันขอแป้งไว้ได้ไหมคะ...ต้องใช้เยอะ”
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา อย่าหาว่าเพื่อนของฉันไม่เตือน ขนมไม่ควรถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือเล่นงานใคร แต่คนมันก็มีอยู่ในทุกกลุ่ม ไม่เว้นแม้แต่กับขนม”
เคร้ง...โต๊ะถัดไปอีกสามโต๊ะของตกหล่น พรพิรุณรู้ตำแหน่งนั้นดีว่าเป็นของใคร อิศยาอาจยังไม่รู้จักนายดิเรก แต่สำหรับเธอ ชายวัยกลางคนที่มือไม้อ่อนปวกเปียกกับการได้ยินประโยคยาวของอิศยา ทั้งที่รายนั้นไม่ได้เพ่งเล็งใคร แต่คงกระแทกใจคนฟังอย่างจัง
“พูดดีนี่...แต่เธอพูอผิดไปอย่าง” พรพิรุณยิ้มเหยียด ไม่อยากยอมรับในคำนั้นของอิศยา “ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนเธอ...ไม่คิดจะเป็น”
อิศยารีบเร่งให้เจนจิรากับร้อยกรองรีบไปทำงานตามที่ได้มอบหมายไว้ จากอาการย่นจมูก ปากยื่น บ่นพึมพำของทั้งคู่เรื่องพรพิรุณ อาจทำให้เกิดคนวางมวยกลางงานได้...นิสัยแข็งกระด้างของพรพิรุณ อาจไปทำร้ายใครมามากไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ แต่มันก็เป็นแค่เกราะนอกปกป้องความโดดเดี่ยวข้างใน
การแข่งขันครั้งนี้สำหรับพรพิรุณอาจเป็นเรื่องจริงจัง และสำคัญระดับสูงสุดกับการมีโอกาสได้เอาชนะเธอ แต่สำหรับอิศยา การแข่งขันครั้งนี้ก็คือการเล่นสนุกกับเพื่อน ถึงจะเป็นเพื่อน อิศยาก็ไม่ยอมลงให้ง่ายๆ เด็ดขาด
“แม่กับปูนเข้าไปก่อนเลยนะครับ ผมเอารถไปจอดเดี๋ยวตามเข้าไป” หญิงกลางคน แต่ใบหน้ายังงามสะพรั่งด้วยการดูแลตัวเองมาเป็นอย่างดี ถึงวัยจะแตะเลขห้า แต่ริ้วรอยก็ยังมารบกวนได้น้อย สามีที่เดินทางไปรอบโลกด้วยเรื่องธุรกิจมักหาครีมบำรุงดีๆ มาฝากให้ได้ไม่ขาด ฉายาคุณปุณนาสาวร้อยปีคงไม่ได้มาง่ายๆ แบบนี้แน่นอน
“วันนี้แม่ต้องตั้งใจเลือกให้ดีนะครับ ผลของมันอาจไม่ใช่แค่เลือกคนไปทำขนม แต่แม่อาจจะได้เลือกว่าที่ลูกสะใภ้มาดูแลงานของแม่ต่อก็ได้”
คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้น ส่งเสียงหืมในลำคอ ประหลาดใจกับเรื่องนี้นักหนา “ไปแอบชอบใครคะคุณลูกชาย เรียนก็ยังเรียนไม่จบเลยนะ” ตีความไปว่าว่าที่ลูกสะใภ้ที่ปุณณ์พูดถึง เป็นของคนพูดเอง
ลูกชายคนเล็กคล้องแขนมารดา เหมือนเด็กน้อยที่กำลังหาเรื่องเล่า “ปูนยังอีกนาน แต่ที่ปูนพูดถึง ลูกชายคนโตแม่โน่น ซุ่มเงียบมีอะไรไม่เคยเล่าให้แม่ฟังสิท่า” สอดส่ายสายตา หมุนหาว่ามีใครเดินมาไหม โดยเฉพาะบุคคลที่อยู่ในหัวข้อสนทนา
“ตาเถร!...จริงสิ อย่ามาโกหกแม่นะ” ปุณนาเอ็ด ไม่อยากเชื่อเรื่องเหลือเชื่อนี้นัก ผู้ชายบ้างาน โลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบงานสังคม แบบลูกชายคนโต ไหนจะยังมีลูกพี่ลูกน้องที่สถาปนาเป็นน้องสาวคนโปรดพี่ข้าใครอย่าแตะ คิดไม่ออกจริงๆ ว่าใครทลายด่านมากมายนี้ลงได้
“แต่อย่าบอกพี่ปั้นนะแม่ เอาปูนตาย ไม่รู้จะท่ามากไปถึงไหน”
“ท่ามากด้วย” ปุณนาถามเสียงหลง เห็นลูกชายคนโตกำลังจะเดินขึ้นมา รีบดึงแขนปุณณ์เข้าข้างในโดยเร็ว “รีบๆ เล่ามาเลยคุณลูกขา สาวคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง ทำอะไรบ้าง”
ปุณณ์เดินตามสบายๆ ลอยหน้าลอยตาตอบ “ปูนจะรอดูว่าแม่เลือกลูกสะใภ้เข้ารอบหรือเปล่า งานนี้ไม่มีเส้น แต่ปูนจะบอกไว้หน่อยว่าขอให้แม่เลือกขนมที่ดีที่สุด นั่นแหละว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่”
“บอกให้อยากแล้วจากไปนะคุณลูก” ปุณนาโอดครวญ เมื่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนยั่วด้วยเรื่องสำคัญ แล้วเดินจากไปแบบไม่เหลียวหลัง ปล่อยให้ปัณณ์มารับหน้าแบบสงสัย
“มีอะไรหรือเปล่าครับแม่ ปูนพูดอะไร”
“เลิกงานปั้นไม่มีธุระอะไรที่ไหนใช่ไหม” คุณนายปุณนาถามหน้าเคร่งเครียดเป็นจริงเป็นจัง กดดันปัณณ์ที่ใจจริงอยากจะขอเวลานั้นไปหาอิศยา...แม่ขอมาแบบนี้จะไม่ว่างให้ได้อย่างไร
“แม่จะให้ผมทำอะไรครับ”
คุณปุณนายิ้มถูกใจ มือเอื้อมมาหยิกแขนลูกชายอย่างหมั่นเขี้ยว “ถ้าวันนี้แม่ไม่เจอหน้าว่าที่ลูกสะใภ้ แม่จะตัดลูกออกจากกองมรดก” ตัดจบ คุณปุณนาเดินเฉิดฉายจากไป
ปัณณ์รู้ทันทีว่าเรื่องอะไรที่เจ้าน้องชายตัวแสบสนทนากับคุณปุณนา ถึงท่าทางบังคับไม่เอาจริงเอาจัง ยกเรื่องมรดกมาอ้างถึง แต่ถ้าวันนี้ไม่พาว่าที่ลูกสะใภ้มาให้มาดามปุณนาเจอ ชีวิตของอิศยาได้ถูกสืบจนหมดไส้หมดพุง เป็นใครมาจากไหน...แล้วเขาจะพาว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่มาเจอได้อย่างไร
ไอ้ที่อยากให้เป็นก็อยากอยู่ แต่สถานะตอนนี้ระหว่างเขากับอิศยา แม้แต่คนรักยังไม่ใช่
แต่งานนี้ เขาอยากเล่นงานคนปากโป้งก่อนเลย...อย่าให้ถึงทีบ้างนะเจ้าปูน
พรพิรุณรีบชิงขนมพุดดิ้งสีรุ้งในพิมพ์สวยจากมือของเจนจิรารับไปวางบนโต๊ะก่อนที่มันจะถูกทีมข้างๆ มาจัดการเททิ้ง อย่างที่ทีมของตัวเองไม่สามารถขึ้นรูปขนมเค้กได้เลย ในขณะที่ทัพหน้า คือคนที่ใจเย็นทื่สุดในกลุ่ม
“ใจเย็นๆ นะคะ”
“พวกคุณวางแผนไว้อยู่แล้วใช่ไหม รู้ว่าในแป้งนั่นมันเสีย ถึงได้ไม่ใช้แป้งทำขนม” สาววัยสามสิบปาถาดขนมที่บรรจุขนมเค้กเหลวลงพื้นจนกระจาย น้ำกระเซ็นไปทั่ว อิศยาหลับตา หลังชิดกำแพง หนีไปไหนไม่ได้
ทั้งที่คิดว่าขนมบนพื้นต้องกระเซ็นโดนตัว แต่กลายเป็นว่ามีมือมาดึงอิศยาหลบวิถีกระเซ็นของขนมไปกอดไว้แนบอก หัวใจของอิศยาเต้นตึกตัก ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาทีละข้าง ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากเสื้อสีขาวสะอาด และกลิ่นกายอันคุ้นเคย กลิ่นธรรมชาติของผู้ชายที่ชื่อปัณณ์...เขามาอยู่ที่นี่ในเวลานี้ได้อย่างไร
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
เสียงทุ้มถามอย่างเป็นห่วง ตกใจตั้งแต่มีคนมาแจ้งว่าเกิดเรื่องวิวาทในการแข่งทำขนม แต่ไม่คิดว่าอิศยาจะไปเกี่ยวข้องกับเรื่องทะเลาะนี้ด้วย
ปัณณ์ปล่อยอ้อมกอดอย่างเสียดาย สายตาหลายคู่จดจ้องมองมา อิศยาไม่ควรเป็นประเด็นปากใครในการแข่งครั้งนี้
“อ๋อ ที่แท้ก็เด็กเส้น” ผู้เข้าแข่งขันเจ้าปัญหาชี้นิ้วไปทางอิศยา ดวงตาวาวโรจน์ “ใช้แผนสกปรก จริงๆ ขนมของเธอมันคงไม่ได้อร่อยวิเศษวิโสสิท่า”
“เอาไปกินซะ” พรพิรุณหยิบมูสชอกโกแลตเข้มข้นของตัวเอง และพุดดิ้งสีรุ้งแบ่งเป็นชั้นของชาเขียว คสตาร์ด และผลไม้รสเปรี้ยวของอิศยามาอย่างละชิ้น เจนจิราและร้อยกรองก็พร้อมเพรียงกันอ่านใจพรพิรุณออก ล็อกแขนคนทำขนมเจ้าปัญหาคนละข้าง ในจังหวะที่เจ้าหล่อนตั้งท่าโวยวาย ขนมสองชิ้นก็เข้าไปวิ่งเล่นในปาก ลิ้นที่เอาแต่พูดคำไม่ดีสัมผัสรสชาติขนมที่ตัวเองไม่อาจเทียบได้จึงหยุดการดิ้นรน
“อร่อยขนาดนี้แล้วเล่นสกปรกทำไม” กลืนลงคอเรียบร้อยจึงหาเสียงตัวเองพบ “ฉันเองยังไงก็แพ้”
“ถามเขาสิ” พรพิรุณชี้ไปยังตัวบุคคลที่เพิ่งยกขนมไปวางบนโต๊ะ ชายกลางคนเหงื่อตก หลบตาคนทั้งห้องที่จ้องมองมาพัลวัน คนแฉความผิดยิ้มร้าย เดินอาจไปหยุดอยู่ตรงหน้า พูดออกมาด้วยเสียงอันดัง
“ทำไมคุณยังไม่หยุดรังควานพวกฉัน คนสั่งไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ นึกว่าโดนแฉขนาดนี้จะส่งเสียงกรี๊ดๆ แล้วซะอีก”
“ผะ ผม คือ ผมไม่ได้ทำ”
อิศยาวางมือไว้บนไหล่พรพิรุณ กล่าวเตือนอย่างใจเย็น “อย่าเพิ่งทำอะไรเลยอุ่น การแข่งขันครั้งนี้เขาเล่นงานอะไรเราไม่ได้ เท่านั้นก็น่าจะพอ”
“แต่เขาเล่นงานฉันนะ” เจ้าของเค้กที่ขึ้นรูปไม่ได้ส่งเสียงดังใส่หน้า
สาวใจเย็น ที่พบเจอความไม่พอใจของใครต่อใครมามากยังสงบ และสวนกลับไปด้วยคำพูดเปรียบดังมีดคมลงบนหัวใจคนทำขนม
“ฉันกับเพื่อนเตือนคุณแล้วนะคะ แป้งที่แยกไปพวกเราส่งให้คนทางร้านตรวจสอบอีกไม่นานผลก็คงออกมาว่ามีอะไรผสมในแป้ง อีกอย่าง เวลาตั้งสามชั่วโมง มันน่าจะมากพอทำให้คุณเลิกล้มในการจมปลักกับแป้งที่ทำขนมไม่ได้ ยกเว้นว่าคุณจะทำขนมชนิดอื่นไม่เป็น”
เจนจิรากับร้อยกรองร้องให้กับชัยชนะนิ่งๆ ที่ทำคนโดนตอกกลับหาเสียงตัวเองไม่เจอ อิศยากระตุกแขนพรพิรุณ กลัวใจพรพิรุณที่สุดว่าจะแค้นดิเรกจนวางมวยกลางงาน
“ไปรอฟังผลเถอะ พวกเราทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว”
พรพิรุณอ้าปากเตรียมหาเรื่อง แต่เห็นแววตาเว้าวอน ขอให้จบเรื่องครั้งนี้เสียจึงจำใจ ยอมเดินตามไป ให้ปัณณ์และพนักงานที่ดูแลงานวิ่งวุ่นจัดการปัญหาต่อ
“ผมจะรับผิดชอบสำหรับความผิดพลาดในครั้งนี้เองนะครับ” ทายาทใหญ่แห่งดีเอสแกรนด์เบเกอร์รี่กล่าวอย่างสุภาพ แต่คนตรงหน้ากลับบอกปัด และนึกชื่นชม
“ช่างเถอะค่ะ ก็อย่างที่เด็กคนนั้นว่า ฉันความสามารถไม่ถึงจริงๆ” หยุดพูดไป มองถาดขนมฝีมือตัวเองนอนเละเทะบนพื้นด้วยสายตาว่างเปล่า “ฝากขอโทษแล้วก็ขอบคุณแฟนคุณด้วยนะคะที่เตือนสติฉัน ขนมจะอร่อยไม่อร่อยไม่ได้อยู่ที่วัตถุดิบหรอกค่ะ คนที่เก่งจริง เขาก็สามารถทำให้ของราคาถูกๆ มีรสชาติอร่อยเกินราคาทุนได้ สองคนนั้น ใครสักคนอาจเป็นผู้ชนะของงานนี้”
............................................................................
พรุ่งนี้แม่ปั้นเจอย่าแล้ว ฮิ้ววว ใกล้จบเข้าไปทุกที เริ่มใจหายค่ะ แต่ยังระบุตอนไม่ได้ บทนี้ให้พี่พลมาจัดการองศาซะเลย ตอนหน้ามาดามปุณนาจะว่าไงบ้างรอตามนะคะ
คุณ ariesleo โอเคค่า รอคู่อุ่นภีมก่อนนะคะ ขอคิดพล็อตก่อน ดราม่าๆ เนอะ ฮา บทนี้ย่าโดนปั้นกอดอีกแล้ว กอดบ่อยจริง
คุณ ร้อยวจี วันแข่งก็ไม่วายมีปัญหา เนอะ แต่ย่าซะอย่าง แก้ไขได้อยู่แล้ว
คุณ icewinter ดีใจที่มาอ่านนะค้า รอลุ้นผลพรุ่งนี้ รู้สึกยังไงก็เข้าเห็นๆ ล่ะเนอะ รอดูรอบชิงดีกว่า มีเซอร์ไพร้ส์
คุณ OhLaLa คุ้มมากๆ ค่ะ แอบอยากเจอคนแบบปั้นในชีวิตจริง ฮา ได้แค่เจอล่ะนะ ปั้นมองแต่ย่าคนเดียว ฮิ้วว
คุณ ใบบัวน่ารัก คนแบบนี้ต้องโดนคุมค่ะ ตอนแรกๆ ย่าต้องยอมตลอดๆ มาเอาคืน
คุณ นักอ่านเหนียวหนึบ คิคิ ต้องไปรบกับย่าแล้วค่ะ เห็นแต่โหมดปั้นหึง ยังไม่เห็นย่าหึงเลย
คุณ Auuuu บทใหม่มาแล้วนะคะ
ขอบคุณทุกเมนท์ทุกไลค์และทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ จะพยายามปั่นให้ทันวันต่อวัน เวลาเดิมค่า สู้ตาย ตรงที่ผิดแก้แล้วค่า ^^
ปวรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ต.ค. 2556, 00:25:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ต.ค. 2556, 11:05:55 น.
จำนวนการเข้าชม : 1584
| << ผู้ชายในกำมือ | แผนลวงคนขี้หวง >> |
ariesleo 5 ต.ค. 2556, 00:42:41 น.
ย่าจะได้เจอว่าที่แม่สามีแล้ว
ย่าจะได้เจอว่าที่แม่สามีแล้ว
Auuuu 5 ต.ค. 2556, 00:44:20 น.
อุ่นระวังตัวดีมากกกก ย่าก็อ่านออก ว่าน่าจะมีอะไรบางอย่าง เลิศอ่ะ มาลุ้นว่าใครจะชนะ
อุ่นระวังตัวดีมากกกก ย่าก็อ่านออก ว่าน่าจะมีอะไรบางอย่าง เลิศอ่ะ มาลุ้นว่าใครจะชนะ
ร้อยวจี 5 ต.ค. 2556, 00:50:41 น.
อยากแล้วไม่อยากรอเลย พรุ่งนี้รีบมาอัพนะคะ อยากให้ว่าที่แม่สามีเจอว่าที่ลูกสะไภ้ และอยากรู้ด้วยค่ะว่าพลจะจัดการยัยคุณหนูขี้วีนยังไง รอค่ะ
อยากแล้วไม่อยากรอเลย พรุ่งนี้รีบมาอัพนะคะ อยากให้ว่าที่แม่สามีเจอว่าที่ลูกสะไภ้ และอยากรู้ด้วยค่ะว่าพลจะจัดการยัยคุณหนูขี้วีนยังไง รอค่ะ
ใบบัวน่ารัก 5 ต.ค. 2556, 00:53:00 น.
ยังกะสนามเด็กเล่น
มาแข่งทำขนมได้ไง ม่ายรู้จักคุณภาพและสภาพของวัตถุดิบ
ขนมแพงเว้อก็ไม่กินนะ แพงเกิ้น
ยังกะสนามเด็กเล่น
มาแข่งทำขนมได้ไง ม่ายรู้จักคุณภาพและสภาพของวัตถุดิบ
ขนมแพงเว้อก็ไม่กินนะ แพงเกิ้น
OhLaLa 5 ต.ค. 2556, 10:42:41 น.
พลกับองศาคู่กัดคู่นี้มีลุ้นหรือเปล่าคะ คนนึงก็หวงพี่ชาย อีกคนก็ห่วงน้องสาว
บรรทัดที่ 10 อิศยาเห็นพลเต็มตาผ่านกระจก ต้องเป็นองศาหรือเปล่าค่ะ
พลกับองศาคู่กัดคู่นี้มีลุ้นหรือเปล่าคะ คนนึงก็หวงพี่ชาย อีกคนก็ห่วงน้องสาว
บรรทัดที่ 10 อิศยาเห็นพลเต็มตาผ่านกระจก ต้องเป็นองศาหรือเปล่าค่ะ
นักอ่านเหนียวหนึบ 6 ต.ค. 2556, 19:38:05 น.
โอ้ยๆๆๆ
อยากจิ้นคู่พล กะ ยัยหนูองศา อีกคู่อะคร้าาาา ไรเตอร์ที่น่ารัก อิอิอิอิ
พี่ปั้น มีแอบหวาน มาคว้าย่าไปกอดแนบอก ฟินเลยยยยย
โอ้ยๆๆๆ
อยากจิ้นคู่พล กะ ยัยหนูองศา อีกคู่อะคร้าาาา ไรเตอร์ที่น่ารัก อิอิอิอิ
พี่ปั้น มีแอบหวาน มาคว้าย่าไปกอดแนบอก ฟินเลยยยยย