จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 47 : จุดสิ้นสุด..ฤา..จุดเริ่มต้น
“จุ้นเหรอ!”
“อึมม์...ว่าไง”ปลายสายส่งเสียงมา
“วันนี้กลับดึกนะ...ไม่ต้องรอกินข้าว”
“อ้าว!...อยู่ไหนอ่ะปอม!”
“อยู่กับพวกไอ้โจ้!”
“เหรอ!..แล้วโจ้มันเป็นยังไงบ้าง!”ปอมยิ้ม สายตาก็เหลือบไปมองโจ้ที่กำลังนั่งซดเหล้าเฮือกๆ
“ท่าจะหนักอยู่...เห็นไอ้ตั๊มมันบอกว่านั่งซดตั้งแต่หัววัน..นี่ยังไม่เลิกเลยกินหยั่งกะอาบ..ฉันพึ่ง
มาถึงเนี่ย..เสร็จงานก็รีบบึ่งมาเลย..ไอ้จิ่วมันโทรไปตาม”
“เหรอ!งั้นไม่ต้องรีบกลับนะปอม..อยู่เป็นเพื่อนมันก่อนสงสารมัน”ปอมยิ้มเพลียๆ เอนตัวพิง
เบาะ
“แล้วไม่สงสารสามีแกมั่งเหรอจุ้น..ทำงานงก งกทั้งวัน..ข้าวปลาก็ยังไม่ได้กิน..งานหลวงพึ่งจะ
เสร็จต้องรีบมารับ Job งานราษฎร์อีกแล้ว”อ้อนน! ปลายสายหัวเราะส่งมาเบาๆ
“สงสารจ้า สงสาร!..แต่ถึงถ้าฉันบอกให้แกรีบกลับ..แกก็คงจะยังไม่กลับหรอกฉันรู้..ทำมาเป็น
อ้อน!”ปอมยิ้ม
“รู้ใจจังคนจ๋วย!..ว่าแต่วันนี้ลูกดื้อหรือเปล่า”ปลายสายอมยิ้ม
“หึ!”
“ทั้งคู่เลยมั๊ย”มีเสียงหัวเราะส่งมาเบาๆ
“ไม่รู้..ฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า..ไอ้บ้าปอม!”ปอมหัวเราะ!สายตาก็มองตั๊ม เห็นตั๊มพยักเพยิกหน้าไป
ทางโจ้ ปอมเหลือบไปดูเห็นโจ้นั่งคอตก
“งั้นแค่นี้ก่อนนะจุ้น...เดี๋ยวฉันต้องรีบไปกำจัดจุดอ่อน..เพิ่มจุดแข็งให้ไอ้โจ้ซะหน่อย”
“อึมม์”
“อ้อ!เดี๋ยว..ให้เจ้าแดงมานอนเป็นเพื่อนนะจุ้น..เผื่อฉันกลับดึกมาก”จุ้นหัวเราะ
“ถ้ามันดึกมากนักก็ไม่ต้องกลับหรอกปอม..ขับกลับอันตราย! นอนกับพวกไอ้โจ้นั่นแหละ”
“จ๊ะ!คนจ๋วย..แค่นี้นะ..จุ๊บ!”แล้วก็กดปุ่มวางสาย ปอมค่อยๆหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อ สาย
ตาก็มองโจ้ไปด้วย ปากก็ค่อยๆส่งเสียงออกมา
“ตั๊ม!แกสั่งอาหารมาเพิ่มหน่อยสิ..ขอข้าวด้วยนะจานนึง..หิวว่ะ! ตั้งแต่เช้าข้าวยังไม่ตกถึงท้อง
เลย”ตั๊มพยักหน้า หันไปเรียกบริกร ปอมหันหน้ามาหาจิ๋วมือก็จกข้าวเกรียบในจานขึ้นมาเคี้ยว
แหงบๆ
“เป็นไงจิ๋ว! Job Deam work ที่ลาดพร้าวถ่ายกันถึงไหนแล้ว..จะทันไหม”จิ๋วหัวเราะ
“แหม!พี่ มาถามผม..ผมก็แค่ช่างไฟจะไปรู้ได้ไงว่าถ่ายกันถึงไหนแล้ว..ถ้าถามว่าว่าสับ
คัตเอ๊าต์ ยังไง ขั้วไหนขั้วบวก ขั้วไหนขั้วลบนั่นแหละถึงค่อยมาถามผม..ผมจะตอบให้กระจ่าง
เนตรเลย..ทำมาเป็นถาม”มีค้อนให้ปอมด้วย ปอมหัวเราะปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ
“แกทำงานไม่คิดจะสังเกตดูคนอื่นๆ บ้างหรือไงวะไอ้จิ๋ว..จะเป็นแต่ช่างไฟเท่านั้นเหรอ”จิ๋วเลิก
คิ้ว
“ผมมีคติประจำใจของผมพี่”ปอมอมยิ้ม
“อะไร”
“เรื่องคนอื่นไม่ยุ่ง..มุ่งแต่ไฟ แหะ แหะ”ปอมหัวเราะ สายตามีเหลือบไปมองโจ้นิดนึง เห็นยังนั่ง
ซึมอยู่ ก็เอาใหม่
“ไอ้ตั๊ม! ตั้งแต่เย็นกินไปกี่ขวดแล้ว”เคี้ยวแหงบ แหงบ
“สองพี่!” ปอมทำหน้าแหย
“เด็กว่ะ!...นั่งตั้งแต่กี่โมง”
“บ่ายสี่โมง”ปอมเอานิ้วเข้าปากดังจ๊วบ! แล้วก็เอาออกมานับ
“บ่ายสี่โมง..ตอนนี้ก็สองทุ่มกว่า...สี่ชั่วโมง!..ป๊าดดด! นั่งไปได้ไงวะเมื่อยตูดแทนว่ะ...สี่
ชั่วโมง สองขวด..หุหุ..อัตตราความเร็วประมาณน้องเต่ามาก...เสียเวลาไปเปล่าๆปลี้ๆ”แล้วก็หัน
มาหาโจ้
“ไอ้โจ้! เมายัง” ยกนิ้วขึ้นมาแกว่งตรงหน้าโจ้...โจ้ส่ายหน้าให้ตาลอยๆ ไม่มีเสียงซักแอะ
“อ่ะ! ถ้าไม่เมา..มา!..มาดวลกัน..เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงเองน้อง...เอาใจหน่อย!..เอาใจหน่อย!..น้อง
ชายอกหักดังเปาะ!..ไม่มีสาวไหนดาม..เดี๋ยวพี่ปอมคนนี้จะดามให้น้องเอง”โจ้ยังเฉยอยู่..ผิด
กับลิงสองตัวที่นั่งอยู่ด้วย..ตั๊มกับจิ๋ว อ้าปากดีใจแทบจะถึงรูหู ลาภปาก! ส่งเสียงมาอย่างไว
“พี่ปอม! เอา Black.นะ”ตั๊มรีบบอก
“ใช่ๆ..เมื่อกี้ Hundred มันไม่หวานเลยอ่ะ..นะพี่ปอมนะ”จิ๋วมีเสริม อ้อนใหญ่ ปอมหัวเราะ
“Black cat เหรอ!”สองคนทำหน้าเซ็งเลย
“โห! พี่ปอม! Black cat น่ะเดี๋ยวพวกผมไปหากินเองได้วันหลัง..วันนี้เอา Lable อ่ะพี่..นะพี่
ปอมนะ” ตั๊มอ้อนไม่เลิก
“พรุ่งนี้พวกแกมีคิวไปทำงานหรือเปล่า”
“หยุด!” พูดออกมาพร้อมกันเสียงดัง ปอมหัวเราะ
“อ่ะ! งั้น 2 ลิตร”เท่านั้นแหละตาโตเท่าไข่ห่านกันทั้วคู่ จิ๋วหันไปสะกิดแขนตั๊มยิก ยิก
“ไอ้ตั๊ม! ข้าหูฝาดหรือเปล่าวะ..2ลิตรเลยนะเอ็ง”ยักคิ้วกันแผล๊บ! ๆ และจิ๋วก็หันมาแบมือตรง
หน้าปอม
“อะไร”ปอมเลิกคิ้ว
“ตังค์อ่ะพี่”
“ยังไม่ได้กินเลย..จะมาแบมือเอาอะไรตอนนี้..สั่งมาก่อน”จิ๋วสั่นหัวยิก ยิก
“แพงพี่!..ในนี้มันแพงเสียค่าเปิดขวดอีก..เดี๋ยวผมไปซื้อ Seven ข้างนอกเข้ามาให้ ถูกกว่าตั้ง
เยอะ”ปอมหัวเราะ
“แล้วแกจะเอาเข้ามาได้ไง ฮะ ไอ้จิ๋ว!”
“เบ เบ พี่!สนิทกัน..เดี๋ยวผมจัดการเอง..ม๊า!”ปอมส่ายหัวเอือม! ควักเงินออกจากกระเป๋าส่งให้
แล้วจิ๋วก็จรรีหายไป ปอมหันมานั่งกินต่อปากก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ยออกมา
“เป็นไงไอ้โจ้!..คอพับคออ่อนเลยเหรอเอ็ง”โจ้เงยหน้าขึ้นมอง ซดน้ำในแก้วฮวบ! ฮวบ! ตั๊มยิ้ม
แหยๆส่งให้ปอม
“เป็นอย่างงี้ตั้งแต่เย็นแล้วพี่..ไม่มีอะไรออกมาจากปากมันซ๊ากกกคำ..มีแต่เอาเข้าอย่าง
เดียว”ปอมยิ้ม
“สงสัยจะรักมาก”เท่านั้นแหละ..โจ้เงยหน้าขึ้นมามองปอมควับ..ตาแดงส่งเสียงมาเบาๆ
“รักมากสิพี่..ไม่รักมากคงไม่มานั่งกลุ้มอยู่อย่างงี้หรอก”ปอมยังยิ้มอยู่ มือก็หยิบข้าวเกรียบเข้า
ปาก เคี้ยว กร๊วบ! กร๊วบ! สายตาก็จ้องโจ้อยู่อย่างงั้น
“รักมาก...แต่รักไม่เป็น”โจ้มองปอมเขม็ง! ไม่เข้าใจ ปอมหัวเราะเบาๆกำลังจะเอ่ยปาก แต่
บริกรเอาอาหารเข้ามาเสริฟเลยหยุดซะก่อน พอเดินออกไปแล้วนั่นแหละถึงส่งน้ำเสียงเนิบๆ
ออกมา
“ก็ถ้ารักเป็น แกคงไม่มานั่งหน้าตูบอยู่อย่างงี้หรอก”โจ้ยังขมวดคิ้วอยู่..ตั๊มนั่งฟังพร้อมกันไป
ด้วย แล้วปอมก็ต่อ
“คำว่าลองคบกันมันไม่ได้จีรังยั่งยืนเสมอไปหรอกโจ้..ไอ้พวกที่คบกันมาเจ็ดแปดปีพอไปกัน
ไม่ได้ยังเลิกกันก็มีออกถมไป..นับประสาอะไรกับคู่ของแกกับไอ้นา มีร้อย แกให้เค้าหมดทั้ง
ร้อย แล้วมันจะเหลืออะไรล่ะ..ถ้าแกเผื่อเหลือเผื่อขาดไว้ซักหน่อยมันก็ยังพอมีทุนไปตั้งต้น
ใหม่ได้ และก็จะไม่มานั่งกลุ้มอยู่อย่างงี้หรอก”โจ้ตาแดง ก้มหน้างุดเอ่ยออกมาเบาๆ
“ก็ผมรักเค้ามากนี่พี่..มันผิดด้วยเหรอที่ผมจะให้เค้าหมดใจน่ะ”ปอมอมยิ้ม
“ไม่ผิดหรอกโจ้..แต่แกก็ต้องมานั่งเสียใจอยู่อย่างงี้ไง”โจ้เงยหน้าขึ้นมองปอม
“นาบอกเลิกกับผม..บอกว่าให้กลับมาเป็นอย่างเดิมดีกว่า มันสนิทใจมากกว่าปัจจุบันที่คบกัน
อยู่..เพราะว่ามันไม่ใช่”ปอมพยักหน้า
“แล้วแกคิดยังไงล่ะ!”โจ้ยิ้มเศร้าๆ
“ไม่รู้สิพี่..ใจนึงก็ว่าเค้าแฟร์ดีพูดออกมาตรงๆ..แต่อีกใจนึงมันก็โหวงๆน่ะเจ็บลึกๆ”ปอมเลิกคิ้ว
ยกแก้วขึ้นซดหน้าตาแหยเก
“มันเจ็บยังไงล่ะ”โจ้ยิ้มแหยๆ ตั๊มที่นั่งฟังอยู่ถึงกับอมยิ้มไปด้วย
“มันบอกไม่ถูกอ่ะพี่..รู้แต่ว่าไอ้ความรู้สึกดีดีที่เคยมี..ต่อไปมันคงจะไม่มีอีกแล้ว..ใจมันหวิว
หวิว ชอบกล”ปอมหัวเราะหึ หึ
“ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะโจ้..รักจบใช่สัมพันธ์ภาพจะจบตามไปด้วย..แกคิดอย่างงี้ฉันว่ามันก็ไม่
แฟร์กับไอ้นามันนะ..มันก็บอกอยู่ว่าที่คบกันอยู่ปัจจุบันมันไม่ใช่มันไม่สนิทใจ..ให้กลับมาเป็น
อย่างเดิม ไม่ได้บอกเลิกคบกับแกไปเลยซักหน่อย..ฉันถามหน่อยเหอะ! ไอ้ความรู้สึกดีดีที่แก
เคยมีให้กับไอ้นา มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนล่ะโจ้ ตั้งแต่ตอนก่อนคบกันเป็นแฟน หรือว่าเพิ่งมาเริ่ม
มีตอนที่เริ่มคบกัน..คิดดีดีโจ้..ถ้าแกตอบโจทย์ฉันได้..มันก็คงจะไขไอ้ความรู้สึกที่ว่าเจ็บของ
แกได้เหมือนกัน” โจ้นั่งจ้องปอมนิ่ง แล้วก็ค่อยๆยิ้มออกมา เอามือกุมหน้าไว้
“ผมนี่โง่เนอะ..เหมือนลูกแหง่เลยขี้ผงเข้าตานิดเดียวก็เขี่ยออกเองไม่ได้..ต้องให้พี่มาช่วยเขี่ย
ให้ประจำ”ปอมอมยิ้ม
“ธรรมดาโจ้..ไอ้ขี้ผงเนี่ยส่องกระจกเขี่ยเองมันมักจะไม่ค่อยออกหรอกบางทีกระจกมันก็หลอก
ตา..มันต้องให้คนตรงข้ามเขี่ยให้มันถึงจะออกเพราะเค้ามองเห็นชัดกว่า...ส่วนไอ้เรื่องโง่นี่ก็
นะ..ตามพยัญชนะไทยเลยไง..งอ.งู.มันก็ต้องมาก่อน ฉอ.ฉิ่งอยู่แล้ว...เคยเรียนหรือเปล่าตอน
ประถมน่ะ”ยักคิ้วส่งให้แพล๊บ! แพล๊บ! โจ้ยิ้มแหยๆ ตั๊มหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วปอมก็ส่ง
เสียงออกมาใหม่
“นี่ไอ้จิ๋วมันไปซื้อเหล้าที่ Seven ไหนวะ..แถวบ้านแกหรือเปล่าไอ้ตั๊ม!หายไปเป็นชาติเลย”พูด
ยังไม่ทันขาดคำจิ๋วก็ส่งเสียงเข้ามา
“มาแล้ว! มาแล้วครับ..จิ๋วกลับมาแล้ว”พร้อมกับวางถุงไว้บนโต๊ะ
“ไปถึงไหนมาไอ้จิ๋ว..โบกแท๊กซี่ไปซื้อเหรอไง..ถึงได้นานขนาดนี้”จิ๋วหัวเราะ
“เปล่า!..ซื้อข้างหน้านี่แหละพี่..แต่พอดีเจอเพื่อนเลยหยุดคุยกับมันนานไปหน่อย..เลยมาช้า
แหะ! แหะ!”รีบนั่งลง สายตาก็เหลือบไปมองโจ้
“เป็นไงไอ้โจ้! ดีขึ้นหรือยัง”โจ้พยักหน้าหงึก หงึก จิ๋วทำหน้าขัดใจ
“โห่!..จะรีบหายเศร้าทำไมวะไอ้โจ้..เผื่อพวกข้าฟรุ๊คได้กินอีกลิตรนึง..ไอ้นี่ไม่สนับสนุนเพื่อนๆ
เลย...โอ๊ย!”จิ๋วลูบหัวปร้อยๆ เจอมะเหงกของปอมล่อนลงบนหัว
“นี่!..ตระกละนัก...กินไอ้ที่ซื้อมาให้มันหมดซะก่อน”จิ๋วค้อนปอมประหลับประเหลือก ปอมหัน
มาหาโจ้
“ดีขึ้นแล้วใช่มั๊ยไอ้โจ้!..ฉันจะได้กลับซักที”เท่านั้นแหละ สามคนประสานเสียงกันออกมาเลย
“ยังไม่ให้กลับ!” ปอมเลิกคิ้ว อมยิ้ม
“ทำไม!..เป็นอะไรกัน...ก็มันดีขึ้นแล้วจะให้ฉันอยู่ทำอะไรล่ะ”โจ้ส่งเสียงมาบ้าง
“ยังไม่หายสนิทเลยอ่ะ!..ยังกลับไม่ได้”ตั๊มพยักหน้าหงึก หงึก รีบส่งเสียงเสริมมา
“ใช่..แล้วเนี่ยให้ผมสั่งข้าวสั่งกับมา ไม่เห็นกินเลย..กินก่อน!”มีสั่ง มีสั่ง จิ๋วรีบสำทับมาอย่างไว
“อือ!ใช่..ไหนบอกว่าจะดวลเหล้ากับไอ้โจ้ไม่ใช่เหรอ...ผมอุตส่าห์ออกไปซื้อมาให้เนี่ย..ยัง
กลับไม่ได้”ปอมหัวเราะ หยิบถั่วใส่ปากเคี้ยวแหงบๆ ตั๊มทำปากจึก จัก
“น่าพี่ปอม..นั่งกินเป็นเพื่อนพวกผมก่อน..มันจะได้อุ่นใจ”ปอมพยักหน้าตัดรำคาญ
“เออ! ๆ เรื่องมาก”เท่านั้นแหละหน้าบานกันเป็นแถบ กุลีกุจอ รินโน่นรินนี่เอาใจปอมใหญ่ ปอม
เห็นถึงกับตาเหลือก
“อื้อหือ! ไอ้จิ๋ว..เบา ๆ เหล้านะโว๊ย!ไม่ใช่แป๊บซี่...เท อย่างกับท่อประปาแตก”จิ๋วส่งยิ้มให้
“แหะ! แหะ! มันเคยมือไปหน่อยอ่ะพี่”แล้วตั้มก็เลื่อนจานข้าวส่งให้
“อ่ะพี่ปอม! กินซะ! เห็นบอกว่าหิวไม่ใช่เหรอ..เดี๋ยวกระเพาะก็กำเริบอีกหรอกกินอาหารไม่เป็น
เวลา..พี่จุ้นมาเฉ่งพวกผมตายเลย”
“ขอบใจ”และก็ก้มหน้าก้มตากินตุ้ย! ตุ้ย! มีเงยหน้าขึ้นมาพูดบ้าง เสริมบ้างเป็นระยะๆ แต่
ระหว่างที่คุยกันไม่มีเสียงโจ้ออกมาซักแอะ ปอมเหลือบตาไปมองเห็นโจ้ยังนั่งซึม..สายตามอง
เหม่อ..ก็เลิกคิ้วถาม
“เป็นอะไร ไอ้โจ้! ไหนบอกว่าดีขึ้นแล้ว..นั่งเงียบเป็นเป่าสากเลย”จิ๋วกับตั๊มหันมามองบ้าง โจ้ส่ง
เสียงมาเนิบๆ
“ผมไม่เข้าใจพวกผู้หญิงอ่ะพี่..อะไรคือคำว่าไม่ใช่สำหรับพวกเค้า..ดูมันกว้างซะเหลือเกิน”
ปอมอมยิ้มรวบช้อน..อิ่มและ!..ยกแก้วขึ้นซดหน้าเบ้เลย..หันไปหาจิ๋ว
“ไอ้จิ๋ว..ทีหลังแกไม่ต้องชงให้ฉันเลยขมฉิบเป๋ง..กะแก้วเดียวน๊อคเลยใช่มั๊ย”จิ๋วยกมือขึ้นไหว้
พงก พงก
“ขอโตดดด คร๊าบบ..ไม่ทำอีกแล้วคร๊าบบ!..แก้วหน้าแก้ตัวใหม่คร๊าบบ”ปอมยิ้มส่ายหัวให้ แล้ว
ก็หันมาหาโจ้พยักหน้าหงึก หงึก กวักมือเรียก ยิก ยิก
“มา เดี๋ยวอาจารย์ปอมจะเลคเชอร์ให้ลูกศิษย์โจ้ฟังเองน้า...กะเถิบมาใกล้ๆอาจารย์นี่..เร็ว!
เร้ว! มา ม๊า!”โจ้ งง! ชักไม่แน่ใจไม่รู้ว่าปอมจะมาไม้ไหน ผิดกับตั๊มและก็จิ๋วหันมายักคิ้วหลิ่วตา
กันใหญ่
“เอ้า..เร็วๆ ไอ้โจ้จะฟังมั๊ยเนี่ย..ค่าชั่วโมงแพงนะโว๊ย!...เดี๋ยวต้องไปสอนที่อื่นต่ออีก”ตั๊มกับจิ๋ว
หัวเราะคิก คัก แต่โจ้ยัง งง! อยู่
“ก็ทำไม..ต้องเข้าไปใกล้ๆด้วยล่ะ..นั่งตรงนี้ก็สอนกันได้”ปอมเลิกคิ้ว
“ป๊าดดดด! ไอ้นี่..เถียงอาจารย์...ไอ้วิชานี้มันต้องตัวถึงตัว มันถึงจะเข้าใจกระจ่างแจ้งแดงแจ๋..
เร๊ว!”นั่นแหละ โจ้ถึงกระเถิบเข้าไปได้ ปอมแกล้งทำหน้าขึงขังเอื้อมมือมาจับมือโจ้ไปกุมไว้ โจ้
ตาเหลือก ปอมเงยหน้าขึ้นมอง
“รู้สึกยังไงไอ้โจ้!”โจ้ทำหน้าแหย สองคนกลั้นหัวเราะกันใหญ่
“มันแปลก แปลกอ่ะพี่”ปอมเลิกคิ้ว
“แปลกยังไง”
“มัน จั๊กกระเดียม”ปอมกลั้นยิ้ม หน้าตายังขึงขังอยู่ และก็เอาใหม่ค่อยๆเอื้อมมือมาคล้องคอโจ้
ดึงตัวโจ้เข้ามาใกล้ๆ จ้องตาโจ้นิ่ง
“อ่ะ! แล้วหยั่งงี้ล่ะ..แกรู้สึกยังไง” สองคนหัวเราะคิก คิก ขำ..โจ้รีบผงะตัวถอยหนีออกมาทำ
หน้าปูเลี่ยน ปูเลี่ยน
“เหอะ! เหอะ!..อยากจะอ๊วก!อ่ะพี่..มันแหยง!”ปอมเกือบหลุดคิก ส่งเสียงไปใหม่
“แกไม่รู้สึกอะไรในใจมั่งเหรอ..ประมาณว่า..วูบวาบ หวั่นไหว หรือว่า จี๊ด! จี๊ด!น่ะ..อยากกอด
ตอบอะไรประมาณเนี้ย”โจ้ส่ายหน้าอย่างไว
“ไม่ไหวอ่ะพี่..เป็นผู้หญิงยังพอว่า..นี่ผู้ชายทั้งแท่งแถมหนวดเคราครึ้มขนาดนี้..จินตนาการไม่
บรรเจิด”ทำท่าขนลุก ปอมหัวเราะปากก็ค่อยๆพูดออกมา
“ไม่จี๊ด!..จี๊ด!..ไม่วูบวาบ ไม่หวั่นไหว..อยากจะอ๊วก!..แหยงๆ..ไม่มีอารมณ์ร่วม..แถมยัง
จินตนาการไม่บรรเจิดอีก..หึ! หึ!..อย่างเงี้ยแหละไอ้โจ้ ที่พวกผู้หญิงเค้าเรียกว่าไม่ใช่สำหรับ
เค้า..เข้าใกล้แล้วใจไม่เต้นตึ๊ก ตั๊ก”โจ้นั่งฟังนิ่ง คิ้วค่อยๆขมวดเข้าหากัน
“ผมมันเห่ย!..ขนาดนั้นเลยเหรอพี่”เท่านั้นแหละหัวเราะกันทั้งโต๊ะ โจ้หน้าคว่ำเลย
“อันนี้ฉันแค่สาธิตให้แกดู..อธิบายถึงข้อสงสัยให้แกฟัง..ไม่ได้หมายความว่าตัวแกเป็นแบบ
นั้น..มันอาจจะมีอะไรซับซ้อนมากกว่านั้นระหว่างแกกับไอ้นาก็ได้ใครจะไปรู้นอกจากพวกแก
สองคน” ยักคิ้วส่งให้ ยกแก้วเหล้าขึ้นซดต่อ โจ้หน้าม่อย! เงยหน้าขึ้นมองปอมส่งเสียงถามมา
“ผมคงต้องตัดใจใช่มั๊ยพี่ปอม!”ปอมยิ้มวางแก้วลง เอนตัวพิงเบาะ
“แกยังรักไอ้นาอยู่หรือเปล่าล่ะ!..ถ้ายังรักอยู่ แกคิดว่าจะทำยังไงให้คนที่ตัวเองรักไม่ทุกข์ใจ
เศร้าใจ หรือว่าเสียใจล่ะโจ้!” โจ้นิ่งเงียบ บรรยากาศภายในโต๊ะอยู่ในความสงบ มีแต่เสียงเพลง
บรรเลงเบาๆลอยมา แม้แต่ตั๊มกับจิ๋วก็พลอยนิ่งไปด้วยนั่งฟังเฉย แล้วปอมก็ต่อ
“โจ้!..แกเคยได้ยินประโยคนี้มั๊ย!..ให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนนั่นคือรัก..ไม่จำเป็นเสมอไปที่จะ
ต้องได้สิ่งที่ให้นั้นกลับคืนมา..ขอแค่เพียงทำให้คนที่เรารักมีความสุขก็พอแล้ว..เห็นหน้าเค้ามี
ความสุขเราสุขยิ่งกว่า..” โจ้ก้มหน้าลงพยักหน้าหงึก หงึก เข้าใจ!ไม่ส่งเสียงมาซักแอะ ปอม
มองนิ่ง
“แกไม่ต้องถึงขนาดตัดใจจากเค้าหรอกโจ้..มันคงจะยากอ่ะเนอะรักเค้ามาเป็นปีๆ จะให้ตัดใจ
เพียงชั่วข้ามวันมันดูโหดเกินไปหน่อย..เพียงแต่เลิกทำตัวเศร้าซึม..กลับมาเป็นโจ้คนเดิม ทำ
ตัวเหมือนเดิม..ถึงมันจะไม่ใช่แบบเดิมแล้วก็เถอะ และก็เก็บเค้าไว้ในใจดีกว่า..ผู้หญิงส่วนใหญ่
เค้าใช้ความรู้สึกในการตัดสินใจเสมอ..ไอ้นามันก็เป็นคนแบบนั้นเหมือนกัน ถ้ามันเห็นแกมี
อาการแบบนี้มันก็จะรู้สึกผิดโทษตัวเอง และก็ซึมตามแกไปด้วย มันจะพลอยเข้าหน้ากันไม่ติด
ซะเปล่าๆ...หรือว่าแกอยากจะให้มันเป็นอย่างนั้น!” โจ้ส่ายหน้าไป มา แล้วก็เงยหน้าขึ้น!
“ไม่หรอกพี่ปอม..ทำไมผมถึงจะอยากให้มันเป็นอย่างงั้นล่ะ!..แค่รู้ว่าเค้าไม่มีเยื่อใยให้ก็ทำตัว
ไม่ถูกแล้ว ถ้ายิ่งเข้าหน้ากันไม่ติดผมคงต้องหนีไปบวชซะล่ะมั้ง!”หัวเราะ หึ หึ ตั๊มกับจิ๋วพลอย
หัวเราะไปด้วย ปอมยิ้ม
“ก็ดี! คิดได้อย่างงั้นก็ดี..ตัวเรานั้นแหละมันจะโล่งขึ้น”โจ้ถอนหายใจดังเฮือก! และก็ยิ้มส่งให้
“ขอบคุณมากฮะพี่..ที่มานั่งเป็นศิลานีคอยตอบปัญหาหัวใจให้..เอาเป็นว่าวันนี้ผมขอกินสั่งลา
ความรักซะหน่อยแล้วกัน..แล้วพรุ่งนี้ผมจะกลับไปเป็นไอ้โจ้คนเดิ้มเดิม..ที่พี่เรียกร้องนักเรียก
ร้องหนา..แล้วก็จะพยายามรุกใหม่แต่จะไม่ให้เค้ารู้ตัว..จะไม่บุ่มบ่าม ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเผื่อ
ฟรุ๊ค!”เรียกเสียงหัวเราะภายในโต๊ะ ปอมอมยิ้มส่ายหัวให้
“ฉันเตือนไว้หน่อยนะโจ้!..อย่าหวังมากเดี๋ยวจะผิดหวัง..ขี้เกียจต้องมานั่งเปลืองน้ำลาย เมื่อย
ปาก แถมยังต้องเสียค่าเหล้าให้อีก..ไม่คุ้ม!”โจ้ค้อนประหลับ ประเหลือก ตั๊มกับจิ๋วหัวเราะเอิ๊ก
อ๊าก สะใจ โจ้หันไปทำตาขวาง
“เป็นอะไร! ไอ้จิ๋ว ไอ้ตั๊ม..สะใจหรือไง..ริน! ริน! วันนี้ฉันจะกินให้หายอยากเลย..รอมานาน
แล้ว น้อง Black เนี่ย!”โจ้คนเดิมกลับมาแล้ว แล้วเสียงตั๊มก็ส่งมา
“พี่ปอม..ยุงลงไปวางไข่แล้วน่ะ..กิน กินหน่อยเร๊ว!”ปอมหัวเราะยกแก้วขึ้นซด กินกันไปคุยกัน
ไป.. แล้วความเพลียก็เข้ามาครอบงำ..ปอมหลับผล๋อยไปเมื่อไหร่ไม่รู้ตัว ได้ยินเสียงแกรก
กรากก็สะดุ้งตื่น หันไปมองดูผู้คนไม่มีเหลือหรอ ทั้งร้านเหลืออยู่โต๊ะเดียว เหลือบมองดูนาฬิกา
“ไอ้หยา! ตีสอง..”สะบัดหัว หงึก หงึก ไล่ความมึนออกจากหัว สายตาก็มองเพื่อนร่วมโต๊ะ เห็น
โจ้กับจิ๋วนั่งสัพหงก หัวงก งก ส่วนตั๊มฟุบไปบนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถอนหายใจออกมาดัง
เฮือก! หันไปเรียกพนักงานที่กำลังเก็บกวาดอยู่
“น้อง! มาเอาตังค์ไปเก็บ” พนักงานหันมายิ้มให้แวะไปหยิบบิลล์ที่เคาร์เตอร์ และก็เดินยิ้มล่า
เข้ามาหา
“ผมนึกว่าพวกพี่..จะนอนถึงตีสี่แล้วค่อยกลับ..เหมือนคราวก่อนๆ”ปอมเลิกคิ้ว นับเงินส่งให้
“ทำไม! ไอ้พวกนี้มากินบ่อยเหรอ!”
“ครับ!..พี่จิ๋วและก็พี่สองคนเนี้ย! มาที่นี่ประจำจนจะผูกปิ่นโตแล้วมั้ง..เค้ารู้จักกับเจ้าของร้านน่ะ
ครับ มาทีไรไม่เคยกลับก่อนตีสองเลย นอนแอ้งแม้งกันอยู่บนโต๊ะเนี่ยแหละขาประจำ..หัวหน้า
ผมบอกให้ดูแลอย่างดี..ถ้าหลับก็ปล่อยให้นอนไป..ไม่ว่ากัน ดีกว่าไปเป็นอันตรายข้างนอก”
ปอมพยักหน้าเข้าใจ ปอมให้พนักงานช่วยกันพยุง สามคนไปที่รถ
“ฝากรถไว้ที่นี่ไม่เป็นไร ใช่มั๊ย!”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่หาย..ผมรับประกัน”แล้วปอมก็เคลื่อนรถออก ขับเอาสามคนไปลงไว้ที่บ้าน
ตั๊ม และก็ขับกลับ..มาถึงบ้านตีสามครึ่ง เข้าบ้านได้ก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาข้างล่างนั่นแหละ
ไม่ขึ้นข้างบนหัวถึงหมอนก็หลับปุ๊บ!......
“ปอม!..ลุก”จุ้นตบหน้าปอมเบาๆ ปอมค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้น และก็ต้องกระพริบตาปริบๆ
แดดแยงตา ส่งเสียงมาเบาๆ
“จุ้นนน!...เหรอ”
“อึมม์...ทำไมไม่ขึ้นไปนอนข้างบนปอม..นอนตรงนี้มันไม่สบายตัว”ปอมนอนยิ้มพริ้ม ตาก็หลับ
ลงไปใหม่
“ตัวเหม็นเหล้า!..กลัวแกอึดอัด”จุ้นอมยิ้ม
“ไป!.งั้นตอนนี้ขึ้นไปได้แล้ว..ขึ้นไปนอนต่อข้างบน..สบายกว่า”
“ไม่เป็นรายย..นอนด้าย”จุ้นหัวเราะ เคาะหัวปอมไปทีนึง
“ไอ้ดื้อ!...เมื่อคืนกลับมาถึงกี่โมง”
“ตีสามกว่าๆ”ตายังหลับพริ้ม
“แล้วโจ้!มันเป็นยังไงบ้าง” ปอมส่งเสียงมาเบาๆ
“ดีขึ้นแล้ว..มันบอกว่าวันนี้จะเป็นโจ้คนเดิม”
“จริงง่ะ!”ปอมนอนหัวเราะ หึ! หึ! พึมพำออกมาเบาๆ
“แกไม่เชื่อฝีปากสามีแกซะแล้ว จุ้นน!..กล่อมจนอยู่หมัด!..ลงคาถาไว้หมดแล้วไม่มีหลุด
รอด”จุ้นแบะปากหมั่นไส้
“แหวะ!..ไอ้ขี้คุย” ปอมนอนอมยิ้มหลับตาพริ้ม จุ้นหัวเราะยกมือขึ้นยีหัวปอม
“อ่ะ! งั้นนอนไป”แล้วก็ลุกขึ้นยืนกำลังจะเดินออกไปนึกขึ้นได้หันมาใหม่
“หนาวมั๊ยปอม..เอาผ้าห่มมั๊ย”
“หึ! ไม่หนาว”กำลังจะก้าวขา
“จุ้นนน!”มีอันต้องหยุดชะงักหันมามองปอม
“มีอะไร”ปอมลืมตาขึ้นมอง
“จะย้ายของลงมาข้างล่างวันนี้เลยหรือเปล่า”จุ้นพยักหน้า
“งั้นขอฉันอีกแป๊บนะ..เดี๋ยวฉันไปขนเอง”จุ้นยืนมองอมยิ้ม
“นอนไปเถอะปอม..เดี๋ยวป้าสายกับเจ้าแดงมาช่วยขน..ไม่เยอะหรอก”
“ไม่เป็นไร..ขออีกแป๊บนึงจริงๆ เดี๋ยวลุกแล้ว”
“ตามใจ!” แล้วก็เดินออกไป ปอมนอนต่ออีกซักปะมาณครึ่งชั่วโมงก็ลุกขึ้น อาบน้ำอาบท่าเสร็จ
สรรพก็มาช่วยจุ้นย้ายข้าวของจากชั้นบนลงมาชั้นล่าง..สาเหตุที่ต้องย้ายเนื่องด้วยว่าปอมกลัว
จุ้นจะเป็นอันตรายเดินขึ้นเดินลงไม่สะดวก เลยจัดห้องนอนไว้ข้างล่างช่วงระยะเวลาที่จุ้นยังไม่
คลอด
“คุณจุ้น...คุณนามาค่ะ”แดงเดินเข้ามาบอก จุ้นแหงะหน้าไปมองเห็นนายืนยิ้มอยู่ตรงช่องประตู
แล้ว
“ทำอะไรกันจัดห้องให้ใครจุ้น”เดินเข้ามาในห้อง จุ้นส่งยิ้มให้ วางมือจากงานที่ทำอยู่
“ไอ้ปอมมันระเห็จฉันลงมาข้างล่าง ช่วงระหว่างตั้งท้องมันกลัวฉันเดินพลาด”นาหัวเราะ
“แล้วปอมมันไปไหน” สอดส่ายสายตาหา
“เก็บของอยู่ข้างบน...ไป!นา...ไปรอข้างนอกก่อนเดี๋ยวฉันตามออกไป..อย่าอยู่ในนี้เลยมัน
รก”นาพยักหน้าแล้วก็เดินออกไป ซักแป๊บจุ้นก็เดินตามออกมา เดินหาจนทั่วไม่เจอ มองออก
ไปหลังบ้านเห็นนานั่งนิ่งอยู่ตรงศาลาก็เดินเข้าไปหา ในมือถือจานผลไม้เข้าไปด้วย
“จะมาทำไมไม่โทรมาบอกก่อนนา..เผื่อฉันไม่อยู่ทำยังไงล่ะ..มาเก้อกันพอดี”นาหันมายิ้มให้
“เผอิญมาทำธุระให้แม่แถวนี้น่ะ ก็เลยแวะเข้ามา”พูดเสร็จก็หันไปมองเบื้องหน้า จุ้นนั่งลงข้างๆ
มือก็ปลอกส้มไปด้วยแล้วเสียงนาก็เอ่ยออกมาเบาๆ
“จุ้นนน!”
“หึมม์”
“แกว่าฉันผิดมั๊ย..ที่บอกโจ้ไปแบบนั้นน่ะ”จุ้นเงยหน้าขึ้นมอง
“ทำไม! ถึงคิดว่าตัวเองผิดล่ะ”นาหันมามองส่งยิ้มเศร้าๆให้
“ไม่รู้สิ!เหมือนประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยยังไงไม่รู้..แต่ผิดกันตรงที่ตอนนี้โจ้เป็นผู้ที่ถูกกระทำไม่
ใช่ฉัน..ภาพเมื่อตอนที่ฉันโดนป๊อด!บอกเลิกมันค่อยๆกลับมาอีกแล้วล่ะจุ้น!..ฉันยังจำได้ว่า
ตอนนั้นฉันรู้สึกยังไง ฉันไม่อยากให้โจ้ต้องเป็นเหมือนฉัน..มันเจ็บฉันรู้”จุ้นยิ้มเอื้อมมือมาตบ
หลังมือนาเบาๆ
“นา!..สิ่งไหนที่เราทำลงไปแล้ว แสดงว่าเราไตร่ตรองเรียบร้อยแล้วเราถึงทำ..ฉันรู้ว่าแกคงคิด
ดีแล้วแกถึงทำแบบนั้น..ตอนนี้มันเป็นเรื่องของเหตุผลและก็ความจริงแล้วล่ะนา..มันไม่ใช่เรื่อง
ผิดและก็ถูกแล้ว..เหตุผลที่ใครๆก็ไม่อาจรู้ได้นอกจากตัวแกสองคน..ความจริงที่ไม่อาจหลีก
เลี่ยงได้เพราะมันเกิดขึ้นแล้ว..ตอนนี้มาคิดถึงปัจจุบันดีกว่าว่าจะทำยังไงกับตัวแกเองดี จะ
ปล่อยให้มันเศร้าอยู่อย่างงี้เพราะโทษตัวเองว่าผิด..หรือว่าหันหน้าเข้าหาความจริงยอมรับกับ
สิ่งที่มันเกิดขึ้นแล้ว และเริ่มต้นใหม่” นายิ้ม มีเกร็ดน้ำตาคลออยู่ที่เบ้าส่งเสียงมาเบาๆ
“ตอนที่ฉันบอกเลิกกับมัน..เห็นหน้ามันตอนนั้นแล้วใจมันจี๊ด จี๊ดชอบกลไม่เคยเป็นแบบนี้มา
ก่อน..หน้ามันเศร้ามาก..อยากจะถอนคำพูดซะตั้งแต่ตอนนั้น..แต่เหมือนปากมันหนักมันพูด
ออกไปไม่ได้..คนเราก็แปลกเนอะจุ้น..จะเห็นค่าของเค้าก็ต่อเมื่อกำลังจะสูญเสียเค้าไป”หันมา
ยิ้มให้จุ้น น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง ยกมือขึ้นเช็ดบนใบหน้า จุ้นขมวดคิ้ว
“แกยังแคร์มันใช่มั๊ยนา!”นาส่ายหน้าไปมา
“ฉันบอกไม่ถูก...รู้แต่ว่าระยะเวลาปีกว่าๆ ที่คบกันมามันไม่เคยรู้สึกแบบนี้..เห็นมันเศร้าแล้ว
เจ็บแทน..อาจจะเป็นไปได้ว่าตั้งแต่คบกันมาไม่เคยเห็นหน้ามันแบบนั้น..ดูจะร่าเริงอยู่ตลอด
เวลา..ฉันก็เลยไม่รู้ว่าฉันแคร์มันหรือเปล่า..หรือว่าสงสาร”จุ้นเอามือคล้องคอนาดึงมาซบที่บ่า
หันหน้ามองทะเลสาบด้วยกันทั้งคู่
“ฉันสงสารพวกแกสองคนจัง!..ต่อไปนี้ก็คงต้องให้เวลาเท่านั้นล่ะมั้งเป็นเครื่องพิสูจน์..มันคงจะ
ตอบคำถามในใจแกได้บ้างล่ะนา” จุ้นโยกหัวนาไปมา
“ฉันเป็นห่วงก็แต่โจ้น่ะจุ้น..ไม่รู้ว่าตอนนี้มันเป็นยังไงบ้าง..หลังจากที่คุยกับมันเมื่อวานซืนก็ไม่
เห็นหน้ามันอีกเลย”จุ้นยิ้มหันหน้ามาหา
“แกมีใครเมื่อวันที่โดนป๊อดบอกเลิกล่ะนา” นาเลิกคิ้ว เงยหน้าขึ้นมามองจุ้น
“ก็มีพวกแกไง..มีเพื่อน!..ถ้าฉันไม่มีพวกแกฉันก็ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้างเมื่อวันนั้น”จุ้นยิ้มเศร้าๆ
“ฉันยังเสียใจไม่หายเลยนา..วันที่แกเจ็บฉันไม่ได้อยู่ข้างๆเหมือนคนอื่นเค้า..คอยปลอบใจ
แก”นายิ้ม ต่างคนต่างมีเกร็ดน้ำตาคลออยู่ที่เบ้า
“ไม่เป็นไรจุ้น..ฉันไม่เป็นไร!..ฉันหายแล้ว”น้ำตาไหลออกมาเป็นทางทั้งคู่ เอื้อมมือมากอดกัน
นิ่ง แล้วจุ้นก็เอ่ยออกมาเบาๆ
“โจ้มันก็เป็นอย่างแกเหมือนกันนา..วันที่มันเศร้ามันมีเพื่อนอยู่ข้างๆเหมือนกัน..ปอมก็ไปอยู่กับ
มันด้วยเมื่อคืนนี้”นายิ้มออกมาทั้งน้ำตา พยักหน้า หงึก หงึกอยู่บนบ่าจุ้น
“แล้วโจ้เป็นยังไงบ้างจุ้น..ปอมมันได้บอกแกมั๊ย!”
“บอก!..โจ้มันดีขึ้นแล้ว และก็จะกลับมาเป็นโจ้คนเดิมวันนี้แหละ”นาหัวเราะออกมาเบาๆ
“ฉันได้ยินหยั่งงี้ก็สบายใจแล้ว..ขอให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมตามที่ปอมมันบอกเถอะ..ไม่
งั้นฉันจะรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา”จุ้นเลิกคิ้ว แหงะหน้ามามองนา
“แกไม่เชื่อฝีปากไอ้ปอมเหรอนา..ลิ้นสาลิกาเลยนะนั่นน่ะ..พูดแล้วคนคล้อยตาม..แกไม่ต้อง
เป็นห่วงโจ้มันแล้ว”นาพยักหน้าส่งให้
“เชื่อ!..ทำไมฉันจะไม่เชื่อมันล่ะ..ที่ฉันหายได้วันนั้นก็เพราะปากมันเนี่ยแหละ”หัวเราะออกมา
เบาๆ
“ทำอะไรกันจ๋อง! จ๋าว!..กอดกันกลมเลย”เสียงปอมลอยเข้ามา ทั้งคู่หันไปมองแล้วก็ส่งยิ้มให้
ปอมเดินมานั่งลงข้างๆนา..จ้องหน้านาใกล้ๆ และก็ชะโงกหน้าไปมองจุ้น
“ร้องไห้กันด้วยวุ้ย!...โอ๋! โอ๋!”โอบนาเข้ามากอด กดหัวนาซบลงที่อก ปากก็พร่ามไป
“เป็นอะไร! สาวน้อยพลังเยอะ!พลังหมดเหรอ..มา!..เดี๋ยวเพ่ปอมเติมพลังให้น้า”เคาะหัวนาไป
สองที ป๊อก! ป๊อก! นาหัวเราะขืนตัวใหญ่
“ไอ้ปอม! ปล่อยย!..ไอ้บ้านี่..บอกให้ปล่อยย!”นั่นแหละถึงปล่อยได้ จุ้นนั่งหัวเราะ ขำ! นาทำ
หน้าแหย
“ตัวเหม็นเหล้าหึ่ง! เลย”ปอมเลิกคิ้ว
“เหม็นที่ไหนเล่า! อาบน้ำแล้ว” และก็รีบลุกขึ้นเดินอ้อมมาหาจุ้น นั่งลงข้างๆ
“จุ้นนน! ปอมเหม็นเหรอ...ดมซิ! ดมซิ!”กอด! กอด! จุ้นทำจมูกฟึดฟัด
“อือ! เหม็นจริงๆอ่ะปอม..แกไปตกถังเหล้ามาเหรอ!”ปอมตาเหลือก รีบลุกขึ้นอย่างไว
“จุ้นอ่ะ!” ก้มลงดมพิสูจน์ตัวเองใหญ่ ซ้ายทีขวาทีแล้วก็ขมวดคิ้ว กำลังจะก้าวเดินออกไป จุ้น
งง! ส่งเสียงถามออกมา
“จะไปไหนปอม!”ปอมหันมายิ้มให้
“ไปบ้านพี่ภรรยา”
“ไปทำไม”
“ไปถอน”จุ้นขมวดคิ้ว
“ถอนอะไร..ไม่เห็นเข้าใจ”ปอมหัวเราะ
“อ่ะ!..สุภาศิตจีนเค้าบอกไว้ว่า..พิษต้องล้างด้วยพิษ..ตอนนี้พิษมันเข้าสู่ร่างกายฉันอยู่ เพราะ
ฉะนั้นต้องเอาพิษลงไปถอนพิษก่อน..มันถึงจะหาย”ยักคิ้วส่งให้แพล๊บ! แพล๊บ! จุ้นพึ่งเข้าใจ..
ค้อนส่งให้ปอมหนึ่งวง ปากก็ส่งเสียงไป
“และจะถอนพิษกันตั้งแต่หัววันเลยเหรอปอม..เพิ่งจะเที่ยงเองนะ”ปอมอมยิ้ม เลิกคิ้วส่งให้
“เที่ยงเนี่ยแหละกำลังดีจุ้น! ถอนเร็วดีนักแล!แป๊บเดียวเห็นผล..ไปและ!”รีบชิ่งตีจาก นา
หัวเราะขำ จุ้นพลอยหัวเราะไปด้วย หันมาพยักหน้ากับหน้า
“ไปนา!..ไปบ้านโน้นกันไปหาอะไรกิน..ฉันจะไปดูมันถอนพิษด้วย..จะดูดิ๊ว่ามันใช้ยี่ห้ออะไร
ถอน”นาหัวเราะ แล้วก็พากันลุกขึ้นเดิน ระหว่างทางเสียงนาก็ถามออกมาเป็นระยะๆ
“เดินลำบากมั๊ยจุ้น!”
“นิดหน่อย!”
“เจ็บมั๊ย”
“ถ้าเค้าอยู่เฉยๆก็ไม่เจ็บหรอก..แต่ถ้าตอนเค้าดิ้นนี่ก็สุดยอดเหมือนกัน”
“ดิ้นคู่หรือว่าดิ้นเดี่ยว”จุ้นหัวเราะออกมา
“ถามเหมือนไอ้ต๊องปอมอีกแล้ว..ฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า..รู้แต่ว่าดิ้นก็เจ็บทั้งนั้นแหละ”หัวเราะกัน
ทั้งคู่และก็เดินเข้าไปในตัวบ้าน.....
“อึมม์...ว่าไง”ปลายสายส่งเสียงมา
“วันนี้กลับดึกนะ...ไม่ต้องรอกินข้าว”
“อ้าว!...อยู่ไหนอ่ะปอม!”
“อยู่กับพวกไอ้โจ้!”
“เหรอ!..แล้วโจ้มันเป็นยังไงบ้าง!”ปอมยิ้ม สายตาก็เหลือบไปมองโจ้ที่กำลังนั่งซดเหล้าเฮือกๆ
“ท่าจะหนักอยู่...เห็นไอ้ตั๊มมันบอกว่านั่งซดตั้งแต่หัววัน..นี่ยังไม่เลิกเลยกินหยั่งกะอาบ..ฉันพึ่ง
มาถึงเนี่ย..เสร็จงานก็รีบบึ่งมาเลย..ไอ้จิ่วมันโทรไปตาม”
“เหรอ!งั้นไม่ต้องรีบกลับนะปอม..อยู่เป็นเพื่อนมันก่อนสงสารมัน”ปอมยิ้มเพลียๆ เอนตัวพิง
เบาะ
“แล้วไม่สงสารสามีแกมั่งเหรอจุ้น..ทำงานงก งกทั้งวัน..ข้าวปลาก็ยังไม่ได้กิน..งานหลวงพึ่งจะ
เสร็จต้องรีบมารับ Job งานราษฎร์อีกแล้ว”อ้อนน! ปลายสายหัวเราะส่งมาเบาๆ
“สงสารจ้า สงสาร!..แต่ถึงถ้าฉันบอกให้แกรีบกลับ..แกก็คงจะยังไม่กลับหรอกฉันรู้..ทำมาเป็น
อ้อน!”ปอมยิ้ม
“รู้ใจจังคนจ๋วย!..ว่าแต่วันนี้ลูกดื้อหรือเปล่า”ปลายสายอมยิ้ม
“หึ!”
“ทั้งคู่เลยมั๊ย”มีเสียงหัวเราะส่งมาเบาๆ
“ไม่รู้..ฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า..ไอ้บ้าปอม!”ปอมหัวเราะ!สายตาก็มองตั๊ม เห็นตั๊มพยักเพยิกหน้าไป
ทางโจ้ ปอมเหลือบไปดูเห็นโจ้นั่งคอตก
“งั้นแค่นี้ก่อนนะจุ้น...เดี๋ยวฉันต้องรีบไปกำจัดจุดอ่อน..เพิ่มจุดแข็งให้ไอ้โจ้ซะหน่อย”
“อึมม์”
“อ้อ!เดี๋ยว..ให้เจ้าแดงมานอนเป็นเพื่อนนะจุ้น..เผื่อฉันกลับดึกมาก”จุ้นหัวเราะ
“ถ้ามันดึกมากนักก็ไม่ต้องกลับหรอกปอม..ขับกลับอันตราย! นอนกับพวกไอ้โจ้นั่นแหละ”
“จ๊ะ!คนจ๋วย..แค่นี้นะ..จุ๊บ!”แล้วก็กดปุ่มวางสาย ปอมค่อยๆหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อ สาย
ตาก็มองโจ้ไปด้วย ปากก็ค่อยๆส่งเสียงออกมา
“ตั๊ม!แกสั่งอาหารมาเพิ่มหน่อยสิ..ขอข้าวด้วยนะจานนึง..หิวว่ะ! ตั้งแต่เช้าข้าวยังไม่ตกถึงท้อง
เลย”ตั๊มพยักหน้า หันไปเรียกบริกร ปอมหันหน้ามาหาจิ๋วมือก็จกข้าวเกรียบในจานขึ้นมาเคี้ยว
แหงบๆ
“เป็นไงจิ๋ว! Job Deam work ที่ลาดพร้าวถ่ายกันถึงไหนแล้ว..จะทันไหม”จิ๋วหัวเราะ
“แหม!พี่ มาถามผม..ผมก็แค่ช่างไฟจะไปรู้ได้ไงว่าถ่ายกันถึงไหนแล้ว..ถ้าถามว่าว่าสับ
คัตเอ๊าต์ ยังไง ขั้วไหนขั้วบวก ขั้วไหนขั้วลบนั่นแหละถึงค่อยมาถามผม..ผมจะตอบให้กระจ่าง
เนตรเลย..ทำมาเป็นถาม”มีค้อนให้ปอมด้วย ปอมหัวเราะปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ
“แกทำงานไม่คิดจะสังเกตดูคนอื่นๆ บ้างหรือไงวะไอ้จิ๋ว..จะเป็นแต่ช่างไฟเท่านั้นเหรอ”จิ๋วเลิก
คิ้ว
“ผมมีคติประจำใจของผมพี่”ปอมอมยิ้ม
“อะไร”
“เรื่องคนอื่นไม่ยุ่ง..มุ่งแต่ไฟ แหะ แหะ”ปอมหัวเราะ สายตามีเหลือบไปมองโจ้นิดนึง เห็นยังนั่ง
ซึมอยู่ ก็เอาใหม่
“ไอ้ตั๊ม! ตั้งแต่เย็นกินไปกี่ขวดแล้ว”เคี้ยวแหงบ แหงบ
“สองพี่!” ปอมทำหน้าแหย
“เด็กว่ะ!...นั่งตั้งแต่กี่โมง”
“บ่ายสี่โมง”ปอมเอานิ้วเข้าปากดังจ๊วบ! แล้วก็เอาออกมานับ
“บ่ายสี่โมง..ตอนนี้ก็สองทุ่มกว่า...สี่ชั่วโมง!..ป๊าดดด! นั่งไปได้ไงวะเมื่อยตูดแทนว่ะ...สี่
ชั่วโมง สองขวด..หุหุ..อัตตราความเร็วประมาณน้องเต่ามาก...เสียเวลาไปเปล่าๆปลี้ๆ”แล้วก็หัน
มาหาโจ้
“ไอ้โจ้! เมายัง” ยกนิ้วขึ้นมาแกว่งตรงหน้าโจ้...โจ้ส่ายหน้าให้ตาลอยๆ ไม่มีเสียงซักแอะ
“อ่ะ! ถ้าไม่เมา..มา!..มาดวลกัน..เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงเองน้อง...เอาใจหน่อย!..เอาใจหน่อย!..น้อง
ชายอกหักดังเปาะ!..ไม่มีสาวไหนดาม..เดี๋ยวพี่ปอมคนนี้จะดามให้น้องเอง”โจ้ยังเฉยอยู่..ผิด
กับลิงสองตัวที่นั่งอยู่ด้วย..ตั๊มกับจิ๋ว อ้าปากดีใจแทบจะถึงรูหู ลาภปาก! ส่งเสียงมาอย่างไว
“พี่ปอม! เอา Black.นะ”ตั๊มรีบบอก
“ใช่ๆ..เมื่อกี้ Hundred มันไม่หวานเลยอ่ะ..นะพี่ปอมนะ”จิ๋วมีเสริม อ้อนใหญ่ ปอมหัวเราะ
“Black cat เหรอ!”สองคนทำหน้าเซ็งเลย
“โห! พี่ปอม! Black cat น่ะเดี๋ยวพวกผมไปหากินเองได้วันหลัง..วันนี้เอา Lable อ่ะพี่..นะพี่
ปอมนะ” ตั๊มอ้อนไม่เลิก
“พรุ่งนี้พวกแกมีคิวไปทำงานหรือเปล่า”
“หยุด!” พูดออกมาพร้อมกันเสียงดัง ปอมหัวเราะ
“อ่ะ! งั้น 2 ลิตร”เท่านั้นแหละตาโตเท่าไข่ห่านกันทั้วคู่ จิ๋วหันไปสะกิดแขนตั๊มยิก ยิก
“ไอ้ตั๊ม! ข้าหูฝาดหรือเปล่าวะ..2ลิตรเลยนะเอ็ง”ยักคิ้วกันแผล๊บ! ๆ และจิ๋วก็หันมาแบมือตรง
หน้าปอม
“อะไร”ปอมเลิกคิ้ว
“ตังค์อ่ะพี่”
“ยังไม่ได้กินเลย..จะมาแบมือเอาอะไรตอนนี้..สั่งมาก่อน”จิ๋วสั่นหัวยิก ยิก
“แพงพี่!..ในนี้มันแพงเสียค่าเปิดขวดอีก..เดี๋ยวผมไปซื้อ Seven ข้างนอกเข้ามาให้ ถูกกว่าตั้ง
เยอะ”ปอมหัวเราะ
“แล้วแกจะเอาเข้ามาได้ไง ฮะ ไอ้จิ๋ว!”
“เบ เบ พี่!สนิทกัน..เดี๋ยวผมจัดการเอง..ม๊า!”ปอมส่ายหัวเอือม! ควักเงินออกจากกระเป๋าส่งให้
แล้วจิ๋วก็จรรีหายไป ปอมหันมานั่งกินต่อปากก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ยออกมา
“เป็นไงไอ้โจ้!..คอพับคออ่อนเลยเหรอเอ็ง”โจ้เงยหน้าขึ้นมอง ซดน้ำในแก้วฮวบ! ฮวบ! ตั๊มยิ้ม
แหยๆส่งให้ปอม
“เป็นอย่างงี้ตั้งแต่เย็นแล้วพี่..ไม่มีอะไรออกมาจากปากมันซ๊ากกกคำ..มีแต่เอาเข้าอย่าง
เดียว”ปอมยิ้ม
“สงสัยจะรักมาก”เท่านั้นแหละ..โจ้เงยหน้าขึ้นมามองปอมควับ..ตาแดงส่งเสียงมาเบาๆ
“รักมากสิพี่..ไม่รักมากคงไม่มานั่งกลุ้มอยู่อย่างงี้หรอก”ปอมยังยิ้มอยู่ มือก็หยิบข้าวเกรียบเข้า
ปาก เคี้ยว กร๊วบ! กร๊วบ! สายตาก็จ้องโจ้อยู่อย่างงั้น
“รักมาก...แต่รักไม่เป็น”โจ้มองปอมเขม็ง! ไม่เข้าใจ ปอมหัวเราะเบาๆกำลังจะเอ่ยปาก แต่
บริกรเอาอาหารเข้ามาเสริฟเลยหยุดซะก่อน พอเดินออกไปแล้วนั่นแหละถึงส่งน้ำเสียงเนิบๆ
ออกมา
“ก็ถ้ารักเป็น แกคงไม่มานั่งหน้าตูบอยู่อย่างงี้หรอก”โจ้ยังขมวดคิ้วอยู่..ตั๊มนั่งฟังพร้อมกันไป
ด้วย แล้วปอมก็ต่อ
“คำว่าลองคบกันมันไม่ได้จีรังยั่งยืนเสมอไปหรอกโจ้..ไอ้พวกที่คบกันมาเจ็ดแปดปีพอไปกัน
ไม่ได้ยังเลิกกันก็มีออกถมไป..นับประสาอะไรกับคู่ของแกกับไอ้นา มีร้อย แกให้เค้าหมดทั้ง
ร้อย แล้วมันจะเหลืออะไรล่ะ..ถ้าแกเผื่อเหลือเผื่อขาดไว้ซักหน่อยมันก็ยังพอมีทุนไปตั้งต้น
ใหม่ได้ และก็จะไม่มานั่งกลุ้มอยู่อย่างงี้หรอก”โจ้ตาแดง ก้มหน้างุดเอ่ยออกมาเบาๆ
“ก็ผมรักเค้ามากนี่พี่..มันผิดด้วยเหรอที่ผมจะให้เค้าหมดใจน่ะ”ปอมอมยิ้ม
“ไม่ผิดหรอกโจ้..แต่แกก็ต้องมานั่งเสียใจอยู่อย่างงี้ไง”โจ้เงยหน้าขึ้นมองปอม
“นาบอกเลิกกับผม..บอกว่าให้กลับมาเป็นอย่างเดิมดีกว่า มันสนิทใจมากกว่าปัจจุบันที่คบกัน
อยู่..เพราะว่ามันไม่ใช่”ปอมพยักหน้า
“แล้วแกคิดยังไงล่ะ!”โจ้ยิ้มเศร้าๆ
“ไม่รู้สิพี่..ใจนึงก็ว่าเค้าแฟร์ดีพูดออกมาตรงๆ..แต่อีกใจนึงมันก็โหวงๆน่ะเจ็บลึกๆ”ปอมเลิกคิ้ว
ยกแก้วขึ้นซดหน้าตาแหยเก
“มันเจ็บยังไงล่ะ”โจ้ยิ้มแหยๆ ตั๊มที่นั่งฟังอยู่ถึงกับอมยิ้มไปด้วย
“มันบอกไม่ถูกอ่ะพี่..รู้แต่ว่าไอ้ความรู้สึกดีดีที่เคยมี..ต่อไปมันคงจะไม่มีอีกแล้ว..ใจมันหวิว
หวิว ชอบกล”ปอมหัวเราะหึ หึ
“ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะโจ้..รักจบใช่สัมพันธ์ภาพจะจบตามไปด้วย..แกคิดอย่างงี้ฉันว่ามันก็ไม่
แฟร์กับไอ้นามันนะ..มันก็บอกอยู่ว่าที่คบกันอยู่ปัจจุบันมันไม่ใช่มันไม่สนิทใจ..ให้กลับมาเป็น
อย่างเดิม ไม่ได้บอกเลิกคบกับแกไปเลยซักหน่อย..ฉันถามหน่อยเหอะ! ไอ้ความรู้สึกดีดีที่แก
เคยมีให้กับไอ้นา มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนล่ะโจ้ ตั้งแต่ตอนก่อนคบกันเป็นแฟน หรือว่าเพิ่งมาเริ่ม
มีตอนที่เริ่มคบกัน..คิดดีดีโจ้..ถ้าแกตอบโจทย์ฉันได้..มันก็คงจะไขไอ้ความรู้สึกที่ว่าเจ็บของ
แกได้เหมือนกัน” โจ้นั่งจ้องปอมนิ่ง แล้วก็ค่อยๆยิ้มออกมา เอามือกุมหน้าไว้
“ผมนี่โง่เนอะ..เหมือนลูกแหง่เลยขี้ผงเข้าตานิดเดียวก็เขี่ยออกเองไม่ได้..ต้องให้พี่มาช่วยเขี่ย
ให้ประจำ”ปอมอมยิ้ม
“ธรรมดาโจ้..ไอ้ขี้ผงเนี่ยส่องกระจกเขี่ยเองมันมักจะไม่ค่อยออกหรอกบางทีกระจกมันก็หลอก
ตา..มันต้องให้คนตรงข้ามเขี่ยให้มันถึงจะออกเพราะเค้ามองเห็นชัดกว่า...ส่วนไอ้เรื่องโง่นี่ก็
นะ..ตามพยัญชนะไทยเลยไง..งอ.งู.มันก็ต้องมาก่อน ฉอ.ฉิ่งอยู่แล้ว...เคยเรียนหรือเปล่าตอน
ประถมน่ะ”ยักคิ้วส่งให้แพล๊บ! แพล๊บ! โจ้ยิ้มแหยๆ ตั๊มหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วปอมก็ส่ง
เสียงออกมาใหม่
“นี่ไอ้จิ๋วมันไปซื้อเหล้าที่ Seven ไหนวะ..แถวบ้านแกหรือเปล่าไอ้ตั๊ม!หายไปเป็นชาติเลย”พูด
ยังไม่ทันขาดคำจิ๋วก็ส่งเสียงเข้ามา
“มาแล้ว! มาแล้วครับ..จิ๋วกลับมาแล้ว”พร้อมกับวางถุงไว้บนโต๊ะ
“ไปถึงไหนมาไอ้จิ๋ว..โบกแท๊กซี่ไปซื้อเหรอไง..ถึงได้นานขนาดนี้”จิ๋วหัวเราะ
“เปล่า!..ซื้อข้างหน้านี่แหละพี่..แต่พอดีเจอเพื่อนเลยหยุดคุยกับมันนานไปหน่อย..เลยมาช้า
แหะ! แหะ!”รีบนั่งลง สายตาก็เหลือบไปมองโจ้
“เป็นไงไอ้โจ้! ดีขึ้นหรือยัง”โจ้พยักหน้าหงึก หงึก จิ๋วทำหน้าขัดใจ
“โห่!..จะรีบหายเศร้าทำไมวะไอ้โจ้..เผื่อพวกข้าฟรุ๊คได้กินอีกลิตรนึง..ไอ้นี่ไม่สนับสนุนเพื่อนๆ
เลย...โอ๊ย!”จิ๋วลูบหัวปร้อยๆ เจอมะเหงกของปอมล่อนลงบนหัว
“นี่!..ตระกละนัก...กินไอ้ที่ซื้อมาให้มันหมดซะก่อน”จิ๋วค้อนปอมประหลับประเหลือก ปอมหัน
มาหาโจ้
“ดีขึ้นแล้วใช่มั๊ยไอ้โจ้!..ฉันจะได้กลับซักที”เท่านั้นแหละ สามคนประสานเสียงกันออกมาเลย
“ยังไม่ให้กลับ!” ปอมเลิกคิ้ว อมยิ้ม
“ทำไม!..เป็นอะไรกัน...ก็มันดีขึ้นแล้วจะให้ฉันอยู่ทำอะไรล่ะ”โจ้ส่งเสียงมาบ้าง
“ยังไม่หายสนิทเลยอ่ะ!..ยังกลับไม่ได้”ตั๊มพยักหน้าหงึก หงึก รีบส่งเสียงเสริมมา
“ใช่..แล้วเนี่ยให้ผมสั่งข้าวสั่งกับมา ไม่เห็นกินเลย..กินก่อน!”มีสั่ง มีสั่ง จิ๋วรีบสำทับมาอย่างไว
“อือ!ใช่..ไหนบอกว่าจะดวลเหล้ากับไอ้โจ้ไม่ใช่เหรอ...ผมอุตส่าห์ออกไปซื้อมาให้เนี่ย..ยัง
กลับไม่ได้”ปอมหัวเราะ หยิบถั่วใส่ปากเคี้ยวแหงบๆ ตั๊มทำปากจึก จัก
“น่าพี่ปอม..นั่งกินเป็นเพื่อนพวกผมก่อน..มันจะได้อุ่นใจ”ปอมพยักหน้าตัดรำคาญ
“เออ! ๆ เรื่องมาก”เท่านั้นแหละหน้าบานกันเป็นแถบ กุลีกุจอ รินโน่นรินนี่เอาใจปอมใหญ่ ปอม
เห็นถึงกับตาเหลือก
“อื้อหือ! ไอ้จิ๋ว..เบา ๆ เหล้านะโว๊ย!ไม่ใช่แป๊บซี่...เท อย่างกับท่อประปาแตก”จิ๋วส่งยิ้มให้
“แหะ! แหะ! มันเคยมือไปหน่อยอ่ะพี่”แล้วตั้มก็เลื่อนจานข้าวส่งให้
“อ่ะพี่ปอม! กินซะ! เห็นบอกว่าหิวไม่ใช่เหรอ..เดี๋ยวกระเพาะก็กำเริบอีกหรอกกินอาหารไม่เป็น
เวลา..พี่จุ้นมาเฉ่งพวกผมตายเลย”
“ขอบใจ”และก็ก้มหน้าก้มตากินตุ้ย! ตุ้ย! มีเงยหน้าขึ้นมาพูดบ้าง เสริมบ้างเป็นระยะๆ แต่
ระหว่างที่คุยกันไม่มีเสียงโจ้ออกมาซักแอะ ปอมเหลือบตาไปมองเห็นโจ้ยังนั่งซึม..สายตามอง
เหม่อ..ก็เลิกคิ้วถาม
“เป็นอะไร ไอ้โจ้! ไหนบอกว่าดีขึ้นแล้ว..นั่งเงียบเป็นเป่าสากเลย”จิ๋วกับตั๊มหันมามองบ้าง โจ้ส่ง
เสียงมาเนิบๆ
“ผมไม่เข้าใจพวกผู้หญิงอ่ะพี่..อะไรคือคำว่าไม่ใช่สำหรับพวกเค้า..ดูมันกว้างซะเหลือเกิน”
ปอมอมยิ้มรวบช้อน..อิ่มและ!..ยกแก้วขึ้นซดหน้าเบ้เลย..หันไปหาจิ๋ว
“ไอ้จิ๋ว..ทีหลังแกไม่ต้องชงให้ฉันเลยขมฉิบเป๋ง..กะแก้วเดียวน๊อคเลยใช่มั๊ย”จิ๋วยกมือขึ้นไหว้
พงก พงก
“ขอโตดดด คร๊าบบ..ไม่ทำอีกแล้วคร๊าบบ!..แก้วหน้าแก้ตัวใหม่คร๊าบบ”ปอมยิ้มส่ายหัวให้ แล้ว
ก็หันมาหาโจ้พยักหน้าหงึก หงึก กวักมือเรียก ยิก ยิก
“มา เดี๋ยวอาจารย์ปอมจะเลคเชอร์ให้ลูกศิษย์โจ้ฟังเองน้า...กะเถิบมาใกล้ๆอาจารย์นี่..เร็ว!
เร้ว! มา ม๊า!”โจ้ งง! ชักไม่แน่ใจไม่รู้ว่าปอมจะมาไม้ไหน ผิดกับตั๊มและก็จิ๋วหันมายักคิ้วหลิ่วตา
กันใหญ่
“เอ้า..เร็วๆ ไอ้โจ้จะฟังมั๊ยเนี่ย..ค่าชั่วโมงแพงนะโว๊ย!...เดี๋ยวต้องไปสอนที่อื่นต่ออีก”ตั๊มกับจิ๋ว
หัวเราะคิก คัก แต่โจ้ยัง งง! อยู่
“ก็ทำไม..ต้องเข้าไปใกล้ๆด้วยล่ะ..นั่งตรงนี้ก็สอนกันได้”ปอมเลิกคิ้ว
“ป๊าดดดด! ไอ้นี่..เถียงอาจารย์...ไอ้วิชานี้มันต้องตัวถึงตัว มันถึงจะเข้าใจกระจ่างแจ้งแดงแจ๋..
เร๊ว!”นั่นแหละ โจ้ถึงกระเถิบเข้าไปได้ ปอมแกล้งทำหน้าขึงขังเอื้อมมือมาจับมือโจ้ไปกุมไว้ โจ้
ตาเหลือก ปอมเงยหน้าขึ้นมอง
“รู้สึกยังไงไอ้โจ้!”โจ้ทำหน้าแหย สองคนกลั้นหัวเราะกันใหญ่
“มันแปลก แปลกอ่ะพี่”ปอมเลิกคิ้ว
“แปลกยังไง”
“มัน จั๊กกระเดียม”ปอมกลั้นยิ้ม หน้าตายังขึงขังอยู่ และก็เอาใหม่ค่อยๆเอื้อมมือมาคล้องคอโจ้
ดึงตัวโจ้เข้ามาใกล้ๆ จ้องตาโจ้นิ่ง
“อ่ะ! แล้วหยั่งงี้ล่ะ..แกรู้สึกยังไง” สองคนหัวเราะคิก คิก ขำ..โจ้รีบผงะตัวถอยหนีออกมาทำ
หน้าปูเลี่ยน ปูเลี่ยน
“เหอะ! เหอะ!..อยากจะอ๊วก!อ่ะพี่..มันแหยง!”ปอมเกือบหลุดคิก ส่งเสียงไปใหม่
“แกไม่รู้สึกอะไรในใจมั่งเหรอ..ประมาณว่า..วูบวาบ หวั่นไหว หรือว่า จี๊ด! จี๊ด!น่ะ..อยากกอด
ตอบอะไรประมาณเนี้ย”โจ้ส่ายหน้าอย่างไว
“ไม่ไหวอ่ะพี่..เป็นผู้หญิงยังพอว่า..นี่ผู้ชายทั้งแท่งแถมหนวดเคราครึ้มขนาดนี้..จินตนาการไม่
บรรเจิด”ทำท่าขนลุก ปอมหัวเราะปากก็ค่อยๆพูดออกมา
“ไม่จี๊ด!..จี๊ด!..ไม่วูบวาบ ไม่หวั่นไหว..อยากจะอ๊วก!..แหยงๆ..ไม่มีอารมณ์ร่วม..แถมยัง
จินตนาการไม่บรรเจิดอีก..หึ! หึ!..อย่างเงี้ยแหละไอ้โจ้ ที่พวกผู้หญิงเค้าเรียกว่าไม่ใช่สำหรับ
เค้า..เข้าใกล้แล้วใจไม่เต้นตึ๊ก ตั๊ก”โจ้นั่งฟังนิ่ง คิ้วค่อยๆขมวดเข้าหากัน
“ผมมันเห่ย!..ขนาดนั้นเลยเหรอพี่”เท่านั้นแหละหัวเราะกันทั้งโต๊ะ โจ้หน้าคว่ำเลย
“อันนี้ฉันแค่สาธิตให้แกดู..อธิบายถึงข้อสงสัยให้แกฟัง..ไม่ได้หมายความว่าตัวแกเป็นแบบ
นั้น..มันอาจจะมีอะไรซับซ้อนมากกว่านั้นระหว่างแกกับไอ้นาก็ได้ใครจะไปรู้นอกจากพวกแก
สองคน” ยักคิ้วส่งให้ ยกแก้วเหล้าขึ้นซดต่อ โจ้หน้าม่อย! เงยหน้าขึ้นมองปอมส่งเสียงถามมา
“ผมคงต้องตัดใจใช่มั๊ยพี่ปอม!”ปอมยิ้มวางแก้วลง เอนตัวพิงเบาะ
“แกยังรักไอ้นาอยู่หรือเปล่าล่ะ!..ถ้ายังรักอยู่ แกคิดว่าจะทำยังไงให้คนที่ตัวเองรักไม่ทุกข์ใจ
เศร้าใจ หรือว่าเสียใจล่ะโจ้!” โจ้นิ่งเงียบ บรรยากาศภายในโต๊ะอยู่ในความสงบ มีแต่เสียงเพลง
บรรเลงเบาๆลอยมา แม้แต่ตั๊มกับจิ๋วก็พลอยนิ่งไปด้วยนั่งฟังเฉย แล้วปอมก็ต่อ
“โจ้!..แกเคยได้ยินประโยคนี้มั๊ย!..ให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนนั่นคือรัก..ไม่จำเป็นเสมอไปที่จะ
ต้องได้สิ่งที่ให้นั้นกลับคืนมา..ขอแค่เพียงทำให้คนที่เรารักมีความสุขก็พอแล้ว..เห็นหน้าเค้ามี
ความสุขเราสุขยิ่งกว่า..” โจ้ก้มหน้าลงพยักหน้าหงึก หงึก เข้าใจ!ไม่ส่งเสียงมาซักแอะ ปอม
มองนิ่ง
“แกไม่ต้องถึงขนาดตัดใจจากเค้าหรอกโจ้..มันคงจะยากอ่ะเนอะรักเค้ามาเป็นปีๆ จะให้ตัดใจ
เพียงชั่วข้ามวันมันดูโหดเกินไปหน่อย..เพียงแต่เลิกทำตัวเศร้าซึม..กลับมาเป็นโจ้คนเดิม ทำ
ตัวเหมือนเดิม..ถึงมันจะไม่ใช่แบบเดิมแล้วก็เถอะ และก็เก็บเค้าไว้ในใจดีกว่า..ผู้หญิงส่วนใหญ่
เค้าใช้ความรู้สึกในการตัดสินใจเสมอ..ไอ้นามันก็เป็นคนแบบนั้นเหมือนกัน ถ้ามันเห็นแกมี
อาการแบบนี้มันก็จะรู้สึกผิดโทษตัวเอง และก็ซึมตามแกไปด้วย มันจะพลอยเข้าหน้ากันไม่ติด
ซะเปล่าๆ...หรือว่าแกอยากจะให้มันเป็นอย่างนั้น!” โจ้ส่ายหน้าไป มา แล้วก็เงยหน้าขึ้น!
“ไม่หรอกพี่ปอม..ทำไมผมถึงจะอยากให้มันเป็นอย่างงั้นล่ะ!..แค่รู้ว่าเค้าไม่มีเยื่อใยให้ก็ทำตัว
ไม่ถูกแล้ว ถ้ายิ่งเข้าหน้ากันไม่ติดผมคงต้องหนีไปบวชซะล่ะมั้ง!”หัวเราะ หึ หึ ตั๊มกับจิ๋วพลอย
หัวเราะไปด้วย ปอมยิ้ม
“ก็ดี! คิดได้อย่างงั้นก็ดี..ตัวเรานั้นแหละมันจะโล่งขึ้น”โจ้ถอนหายใจดังเฮือก! และก็ยิ้มส่งให้
“ขอบคุณมากฮะพี่..ที่มานั่งเป็นศิลานีคอยตอบปัญหาหัวใจให้..เอาเป็นว่าวันนี้ผมขอกินสั่งลา
ความรักซะหน่อยแล้วกัน..แล้วพรุ่งนี้ผมจะกลับไปเป็นไอ้โจ้คนเดิ้มเดิม..ที่พี่เรียกร้องนักเรียก
ร้องหนา..แล้วก็จะพยายามรุกใหม่แต่จะไม่ให้เค้ารู้ตัว..จะไม่บุ่มบ่าม ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเผื่อ
ฟรุ๊ค!”เรียกเสียงหัวเราะภายในโต๊ะ ปอมอมยิ้มส่ายหัวให้
“ฉันเตือนไว้หน่อยนะโจ้!..อย่าหวังมากเดี๋ยวจะผิดหวัง..ขี้เกียจต้องมานั่งเปลืองน้ำลาย เมื่อย
ปาก แถมยังต้องเสียค่าเหล้าให้อีก..ไม่คุ้ม!”โจ้ค้อนประหลับ ประเหลือก ตั๊มกับจิ๋วหัวเราะเอิ๊ก
อ๊าก สะใจ โจ้หันไปทำตาขวาง
“เป็นอะไร! ไอ้จิ๋ว ไอ้ตั๊ม..สะใจหรือไง..ริน! ริน! วันนี้ฉันจะกินให้หายอยากเลย..รอมานาน
แล้ว น้อง Black เนี่ย!”โจ้คนเดิมกลับมาแล้ว แล้วเสียงตั๊มก็ส่งมา
“พี่ปอม..ยุงลงไปวางไข่แล้วน่ะ..กิน กินหน่อยเร๊ว!”ปอมหัวเราะยกแก้วขึ้นซด กินกันไปคุยกัน
ไป.. แล้วความเพลียก็เข้ามาครอบงำ..ปอมหลับผล๋อยไปเมื่อไหร่ไม่รู้ตัว ได้ยินเสียงแกรก
กรากก็สะดุ้งตื่น หันไปมองดูผู้คนไม่มีเหลือหรอ ทั้งร้านเหลืออยู่โต๊ะเดียว เหลือบมองดูนาฬิกา
“ไอ้หยา! ตีสอง..”สะบัดหัว หงึก หงึก ไล่ความมึนออกจากหัว สายตาก็มองเพื่อนร่วมโต๊ะ เห็น
โจ้กับจิ๋วนั่งสัพหงก หัวงก งก ส่วนตั๊มฟุบไปบนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถอนหายใจออกมาดัง
เฮือก! หันไปเรียกพนักงานที่กำลังเก็บกวาดอยู่
“น้อง! มาเอาตังค์ไปเก็บ” พนักงานหันมายิ้มให้แวะไปหยิบบิลล์ที่เคาร์เตอร์ และก็เดินยิ้มล่า
เข้ามาหา
“ผมนึกว่าพวกพี่..จะนอนถึงตีสี่แล้วค่อยกลับ..เหมือนคราวก่อนๆ”ปอมเลิกคิ้ว นับเงินส่งให้
“ทำไม! ไอ้พวกนี้มากินบ่อยเหรอ!”
“ครับ!..พี่จิ๋วและก็พี่สองคนเนี้ย! มาที่นี่ประจำจนจะผูกปิ่นโตแล้วมั้ง..เค้ารู้จักกับเจ้าของร้านน่ะ
ครับ มาทีไรไม่เคยกลับก่อนตีสองเลย นอนแอ้งแม้งกันอยู่บนโต๊ะเนี่ยแหละขาประจำ..หัวหน้า
ผมบอกให้ดูแลอย่างดี..ถ้าหลับก็ปล่อยให้นอนไป..ไม่ว่ากัน ดีกว่าไปเป็นอันตรายข้างนอก”
ปอมพยักหน้าเข้าใจ ปอมให้พนักงานช่วยกันพยุง สามคนไปที่รถ
“ฝากรถไว้ที่นี่ไม่เป็นไร ใช่มั๊ย!”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่หาย..ผมรับประกัน”แล้วปอมก็เคลื่อนรถออก ขับเอาสามคนไปลงไว้ที่บ้าน
ตั๊ม และก็ขับกลับ..มาถึงบ้านตีสามครึ่ง เข้าบ้านได้ก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาข้างล่างนั่นแหละ
ไม่ขึ้นข้างบนหัวถึงหมอนก็หลับปุ๊บ!......
“ปอม!..ลุก”จุ้นตบหน้าปอมเบาๆ ปอมค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้น และก็ต้องกระพริบตาปริบๆ
แดดแยงตา ส่งเสียงมาเบาๆ
“จุ้นนน!...เหรอ”
“อึมม์...ทำไมไม่ขึ้นไปนอนข้างบนปอม..นอนตรงนี้มันไม่สบายตัว”ปอมนอนยิ้มพริ้ม ตาก็หลับ
ลงไปใหม่
“ตัวเหม็นเหล้า!..กลัวแกอึดอัด”จุ้นอมยิ้ม
“ไป!.งั้นตอนนี้ขึ้นไปได้แล้ว..ขึ้นไปนอนต่อข้างบน..สบายกว่า”
“ไม่เป็นรายย..นอนด้าย”จุ้นหัวเราะ เคาะหัวปอมไปทีนึง
“ไอ้ดื้อ!...เมื่อคืนกลับมาถึงกี่โมง”
“ตีสามกว่าๆ”ตายังหลับพริ้ม
“แล้วโจ้!มันเป็นยังไงบ้าง” ปอมส่งเสียงมาเบาๆ
“ดีขึ้นแล้ว..มันบอกว่าวันนี้จะเป็นโจ้คนเดิม”
“จริงง่ะ!”ปอมนอนหัวเราะ หึ! หึ! พึมพำออกมาเบาๆ
“แกไม่เชื่อฝีปากสามีแกซะแล้ว จุ้นน!..กล่อมจนอยู่หมัด!..ลงคาถาไว้หมดแล้วไม่มีหลุด
รอด”จุ้นแบะปากหมั่นไส้
“แหวะ!..ไอ้ขี้คุย” ปอมนอนอมยิ้มหลับตาพริ้ม จุ้นหัวเราะยกมือขึ้นยีหัวปอม
“อ่ะ! งั้นนอนไป”แล้วก็ลุกขึ้นยืนกำลังจะเดินออกไปนึกขึ้นได้หันมาใหม่
“หนาวมั๊ยปอม..เอาผ้าห่มมั๊ย”
“หึ! ไม่หนาว”กำลังจะก้าวขา
“จุ้นนน!”มีอันต้องหยุดชะงักหันมามองปอม
“มีอะไร”ปอมลืมตาขึ้นมอง
“จะย้ายของลงมาข้างล่างวันนี้เลยหรือเปล่า”จุ้นพยักหน้า
“งั้นขอฉันอีกแป๊บนะ..เดี๋ยวฉันไปขนเอง”จุ้นยืนมองอมยิ้ม
“นอนไปเถอะปอม..เดี๋ยวป้าสายกับเจ้าแดงมาช่วยขน..ไม่เยอะหรอก”
“ไม่เป็นไร..ขออีกแป๊บนึงจริงๆ เดี๋ยวลุกแล้ว”
“ตามใจ!” แล้วก็เดินออกไป ปอมนอนต่ออีกซักปะมาณครึ่งชั่วโมงก็ลุกขึ้น อาบน้ำอาบท่าเสร็จ
สรรพก็มาช่วยจุ้นย้ายข้าวของจากชั้นบนลงมาชั้นล่าง..สาเหตุที่ต้องย้ายเนื่องด้วยว่าปอมกลัว
จุ้นจะเป็นอันตรายเดินขึ้นเดินลงไม่สะดวก เลยจัดห้องนอนไว้ข้างล่างช่วงระยะเวลาที่จุ้นยังไม่
คลอด
“คุณจุ้น...คุณนามาค่ะ”แดงเดินเข้ามาบอก จุ้นแหงะหน้าไปมองเห็นนายืนยิ้มอยู่ตรงช่องประตู
แล้ว
“ทำอะไรกันจัดห้องให้ใครจุ้น”เดินเข้ามาในห้อง จุ้นส่งยิ้มให้ วางมือจากงานที่ทำอยู่
“ไอ้ปอมมันระเห็จฉันลงมาข้างล่าง ช่วงระหว่างตั้งท้องมันกลัวฉันเดินพลาด”นาหัวเราะ
“แล้วปอมมันไปไหน” สอดส่ายสายตาหา
“เก็บของอยู่ข้างบน...ไป!นา...ไปรอข้างนอกก่อนเดี๋ยวฉันตามออกไป..อย่าอยู่ในนี้เลยมัน
รก”นาพยักหน้าแล้วก็เดินออกไป ซักแป๊บจุ้นก็เดินตามออกมา เดินหาจนทั่วไม่เจอ มองออก
ไปหลังบ้านเห็นนานั่งนิ่งอยู่ตรงศาลาก็เดินเข้าไปหา ในมือถือจานผลไม้เข้าไปด้วย
“จะมาทำไมไม่โทรมาบอกก่อนนา..เผื่อฉันไม่อยู่ทำยังไงล่ะ..มาเก้อกันพอดี”นาหันมายิ้มให้
“เผอิญมาทำธุระให้แม่แถวนี้น่ะ ก็เลยแวะเข้ามา”พูดเสร็จก็หันไปมองเบื้องหน้า จุ้นนั่งลงข้างๆ
มือก็ปลอกส้มไปด้วยแล้วเสียงนาก็เอ่ยออกมาเบาๆ
“จุ้นนน!”
“หึมม์”
“แกว่าฉันผิดมั๊ย..ที่บอกโจ้ไปแบบนั้นน่ะ”จุ้นเงยหน้าขึ้นมอง
“ทำไม! ถึงคิดว่าตัวเองผิดล่ะ”นาหันมามองส่งยิ้มเศร้าๆให้
“ไม่รู้สิ!เหมือนประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยยังไงไม่รู้..แต่ผิดกันตรงที่ตอนนี้โจ้เป็นผู้ที่ถูกกระทำไม่
ใช่ฉัน..ภาพเมื่อตอนที่ฉันโดนป๊อด!บอกเลิกมันค่อยๆกลับมาอีกแล้วล่ะจุ้น!..ฉันยังจำได้ว่า
ตอนนั้นฉันรู้สึกยังไง ฉันไม่อยากให้โจ้ต้องเป็นเหมือนฉัน..มันเจ็บฉันรู้”จุ้นยิ้มเอื้อมมือมาตบ
หลังมือนาเบาๆ
“นา!..สิ่งไหนที่เราทำลงไปแล้ว แสดงว่าเราไตร่ตรองเรียบร้อยแล้วเราถึงทำ..ฉันรู้ว่าแกคงคิด
ดีแล้วแกถึงทำแบบนั้น..ตอนนี้มันเป็นเรื่องของเหตุผลและก็ความจริงแล้วล่ะนา..มันไม่ใช่เรื่อง
ผิดและก็ถูกแล้ว..เหตุผลที่ใครๆก็ไม่อาจรู้ได้นอกจากตัวแกสองคน..ความจริงที่ไม่อาจหลีก
เลี่ยงได้เพราะมันเกิดขึ้นแล้ว..ตอนนี้มาคิดถึงปัจจุบันดีกว่าว่าจะทำยังไงกับตัวแกเองดี จะ
ปล่อยให้มันเศร้าอยู่อย่างงี้เพราะโทษตัวเองว่าผิด..หรือว่าหันหน้าเข้าหาความจริงยอมรับกับ
สิ่งที่มันเกิดขึ้นแล้ว และเริ่มต้นใหม่” นายิ้ม มีเกร็ดน้ำตาคลออยู่ที่เบ้าส่งเสียงมาเบาๆ
“ตอนที่ฉันบอกเลิกกับมัน..เห็นหน้ามันตอนนั้นแล้วใจมันจี๊ด จี๊ดชอบกลไม่เคยเป็นแบบนี้มา
ก่อน..หน้ามันเศร้ามาก..อยากจะถอนคำพูดซะตั้งแต่ตอนนั้น..แต่เหมือนปากมันหนักมันพูด
ออกไปไม่ได้..คนเราก็แปลกเนอะจุ้น..จะเห็นค่าของเค้าก็ต่อเมื่อกำลังจะสูญเสียเค้าไป”หันมา
ยิ้มให้จุ้น น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง ยกมือขึ้นเช็ดบนใบหน้า จุ้นขมวดคิ้ว
“แกยังแคร์มันใช่มั๊ยนา!”นาส่ายหน้าไปมา
“ฉันบอกไม่ถูก...รู้แต่ว่าระยะเวลาปีกว่าๆ ที่คบกันมามันไม่เคยรู้สึกแบบนี้..เห็นมันเศร้าแล้ว
เจ็บแทน..อาจจะเป็นไปได้ว่าตั้งแต่คบกันมาไม่เคยเห็นหน้ามันแบบนั้น..ดูจะร่าเริงอยู่ตลอด
เวลา..ฉันก็เลยไม่รู้ว่าฉันแคร์มันหรือเปล่า..หรือว่าสงสาร”จุ้นเอามือคล้องคอนาดึงมาซบที่บ่า
หันหน้ามองทะเลสาบด้วยกันทั้งคู่
“ฉันสงสารพวกแกสองคนจัง!..ต่อไปนี้ก็คงต้องให้เวลาเท่านั้นล่ะมั้งเป็นเครื่องพิสูจน์..มันคงจะ
ตอบคำถามในใจแกได้บ้างล่ะนา” จุ้นโยกหัวนาไปมา
“ฉันเป็นห่วงก็แต่โจ้น่ะจุ้น..ไม่รู้ว่าตอนนี้มันเป็นยังไงบ้าง..หลังจากที่คุยกับมันเมื่อวานซืนก็ไม่
เห็นหน้ามันอีกเลย”จุ้นยิ้มหันหน้ามาหา
“แกมีใครเมื่อวันที่โดนป๊อดบอกเลิกล่ะนา” นาเลิกคิ้ว เงยหน้าขึ้นมามองจุ้น
“ก็มีพวกแกไง..มีเพื่อน!..ถ้าฉันไม่มีพวกแกฉันก็ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้างเมื่อวันนั้น”จุ้นยิ้มเศร้าๆ
“ฉันยังเสียใจไม่หายเลยนา..วันที่แกเจ็บฉันไม่ได้อยู่ข้างๆเหมือนคนอื่นเค้า..คอยปลอบใจ
แก”นายิ้ม ต่างคนต่างมีเกร็ดน้ำตาคลออยู่ที่เบ้า
“ไม่เป็นไรจุ้น..ฉันไม่เป็นไร!..ฉันหายแล้ว”น้ำตาไหลออกมาเป็นทางทั้งคู่ เอื้อมมือมากอดกัน
นิ่ง แล้วจุ้นก็เอ่ยออกมาเบาๆ
“โจ้มันก็เป็นอย่างแกเหมือนกันนา..วันที่มันเศร้ามันมีเพื่อนอยู่ข้างๆเหมือนกัน..ปอมก็ไปอยู่กับ
มันด้วยเมื่อคืนนี้”นายิ้มออกมาทั้งน้ำตา พยักหน้า หงึก หงึกอยู่บนบ่าจุ้น
“แล้วโจ้เป็นยังไงบ้างจุ้น..ปอมมันได้บอกแกมั๊ย!”
“บอก!..โจ้มันดีขึ้นแล้ว และก็จะกลับมาเป็นโจ้คนเดิมวันนี้แหละ”นาหัวเราะออกมาเบาๆ
“ฉันได้ยินหยั่งงี้ก็สบายใจแล้ว..ขอให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมตามที่ปอมมันบอกเถอะ..ไม่
งั้นฉันจะรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา”จุ้นเลิกคิ้ว แหงะหน้ามามองนา
“แกไม่เชื่อฝีปากไอ้ปอมเหรอนา..ลิ้นสาลิกาเลยนะนั่นน่ะ..พูดแล้วคนคล้อยตาม..แกไม่ต้อง
เป็นห่วงโจ้มันแล้ว”นาพยักหน้าส่งให้
“เชื่อ!..ทำไมฉันจะไม่เชื่อมันล่ะ..ที่ฉันหายได้วันนั้นก็เพราะปากมันเนี่ยแหละ”หัวเราะออกมา
เบาๆ
“ทำอะไรกันจ๋อง! จ๋าว!..กอดกันกลมเลย”เสียงปอมลอยเข้ามา ทั้งคู่หันไปมองแล้วก็ส่งยิ้มให้
ปอมเดินมานั่งลงข้างๆนา..จ้องหน้านาใกล้ๆ และก็ชะโงกหน้าไปมองจุ้น
“ร้องไห้กันด้วยวุ้ย!...โอ๋! โอ๋!”โอบนาเข้ามากอด กดหัวนาซบลงที่อก ปากก็พร่ามไป
“เป็นอะไร! สาวน้อยพลังเยอะ!พลังหมดเหรอ..มา!..เดี๋ยวเพ่ปอมเติมพลังให้น้า”เคาะหัวนาไป
สองที ป๊อก! ป๊อก! นาหัวเราะขืนตัวใหญ่
“ไอ้ปอม! ปล่อยย!..ไอ้บ้านี่..บอกให้ปล่อยย!”นั่นแหละถึงปล่อยได้ จุ้นนั่งหัวเราะ ขำ! นาทำ
หน้าแหย
“ตัวเหม็นเหล้าหึ่ง! เลย”ปอมเลิกคิ้ว
“เหม็นที่ไหนเล่า! อาบน้ำแล้ว” และก็รีบลุกขึ้นเดินอ้อมมาหาจุ้น นั่งลงข้างๆ
“จุ้นนน! ปอมเหม็นเหรอ...ดมซิ! ดมซิ!”กอด! กอด! จุ้นทำจมูกฟึดฟัด
“อือ! เหม็นจริงๆอ่ะปอม..แกไปตกถังเหล้ามาเหรอ!”ปอมตาเหลือก รีบลุกขึ้นอย่างไว
“จุ้นอ่ะ!” ก้มลงดมพิสูจน์ตัวเองใหญ่ ซ้ายทีขวาทีแล้วก็ขมวดคิ้ว กำลังจะก้าวเดินออกไป จุ้น
งง! ส่งเสียงถามออกมา
“จะไปไหนปอม!”ปอมหันมายิ้มให้
“ไปบ้านพี่ภรรยา”
“ไปทำไม”
“ไปถอน”จุ้นขมวดคิ้ว
“ถอนอะไร..ไม่เห็นเข้าใจ”ปอมหัวเราะ
“อ่ะ!..สุภาศิตจีนเค้าบอกไว้ว่า..พิษต้องล้างด้วยพิษ..ตอนนี้พิษมันเข้าสู่ร่างกายฉันอยู่ เพราะ
ฉะนั้นต้องเอาพิษลงไปถอนพิษก่อน..มันถึงจะหาย”ยักคิ้วส่งให้แพล๊บ! แพล๊บ! จุ้นพึ่งเข้าใจ..
ค้อนส่งให้ปอมหนึ่งวง ปากก็ส่งเสียงไป
“และจะถอนพิษกันตั้งแต่หัววันเลยเหรอปอม..เพิ่งจะเที่ยงเองนะ”ปอมอมยิ้ม เลิกคิ้วส่งให้
“เที่ยงเนี่ยแหละกำลังดีจุ้น! ถอนเร็วดีนักแล!แป๊บเดียวเห็นผล..ไปและ!”รีบชิ่งตีจาก นา
หัวเราะขำ จุ้นพลอยหัวเราะไปด้วย หันมาพยักหน้ากับหน้า
“ไปนา!..ไปบ้านโน้นกันไปหาอะไรกิน..ฉันจะไปดูมันถอนพิษด้วย..จะดูดิ๊ว่ามันใช้ยี่ห้ออะไร
ถอน”นาหัวเราะ แล้วก็พากันลุกขึ้นเดิน ระหว่างทางเสียงนาก็ถามออกมาเป็นระยะๆ
“เดินลำบากมั๊ยจุ้น!”
“นิดหน่อย!”
“เจ็บมั๊ย”
“ถ้าเค้าอยู่เฉยๆก็ไม่เจ็บหรอก..แต่ถ้าตอนเค้าดิ้นนี่ก็สุดยอดเหมือนกัน”
“ดิ้นคู่หรือว่าดิ้นเดี่ยว”จุ้นหัวเราะออกมา
“ถามเหมือนไอ้ต๊องปอมอีกแล้ว..ฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า..รู้แต่ว่าดิ้นก็เจ็บทั้งนั้นแหละ”หัวเราะกัน
ทั้งคู่และก็เดินเข้าไปในตัวบ้าน.....
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 มิ.ย. 2554, 19:27:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 มิ.ย. 2554, 19:27:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 1760
| << ตอนที่ 46: ดาว | ตอนที่ 48 : สุขสันต์วันปีใหม่ >> |