ใต้ปีกรักสีเพลิง {นวนิยายชุด ความลับของผีเสื้อ สนพ.อรุณ}
สร้อยผีเสื้อสีเพลิงจากคนแปลกหน้า
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๑๖ (จบตอน)
“แทนที่จะคัดลายมือคำขอโทษห้าร้อยครั้ง โทร.มาขอโทษผมคำเดียวไม่ง่ายกว่าเหรอ”
หากรังสฤษฏ์คอยอยู่อีกไม่ถึงนาทีก็จะได้รู้ว่า ที่ตัวเองดักคอรุ่นพี่ไว้ตรงเผง
“ถ้าจะโทร.มาแขวะกันละก็ ไม่ต้องย่ะ ขอบใจ”
“โทษที ผมทำให้คุณเข้าใจผิดอีกแล้ว” เขาว่ากลั้วเสียงหัวเราะไปตามสายโดยไม่รู้ตัว “ยังไงก็ต้องขอบคุณมากนะครับคุณแพน ผมประทับใจวิธีขอโทษของคุณจัง”
เสียงถอนหายใจแผ่วๆดังผ่านมาให้เขาได้ยิน “ฉันอยากเลี้ยงขอโทษคุณ ฉันรู้นะว่ามันเป็นวิธีที่สิ้นคิดมาก แต่ฉันก็คิดอะไรที่มันเข้าท่ากว่านี้ไม่ออกจริงๆ”
พรนางฟ้าอึกอัก ใช้ถ้อยคำกระมิดกระเมี้ยนน่ารักนัก! เธอ...กลับไปเป็นพรนางฟ้าที่ขี้อาย ไม่มั่นใจในตัวเองเหมือนครั้งแรกที่พบกันได้อย่างเหลือเชื่อ!
“เลี้ยงขอโทษน่ะเหมาะที่สุดแล้วละครับ เพราะผมชอบกิน ว่าแต่วันนี้คุณจะเลี้ยงอะไรผมดีล่ะ” ถ้าในเรือนริมสระมีกระจกเงาสักบาน คิรินทร์คงเห็นว่าตัวเองยิ้มกว้างเพียงใด
“อาหารญี่ปุ่นเป็นไง หรืออาหารฝรั่งเศสอย่างคราวก่อนก็ได้นะ คุณจะได้สั่งอาหารที่อยากกิน ดีไหม” เจ้ามือเสนอ
“อาหารจีนดีกว่า ไปเยาวราชกันไหมคุณ” เขาแหย่ และผลก็เป็นดังคาด
“ไม่มีทาง บอกแล้วไงว่าห้ามคุณลากฉันไปทรมานในที่ร้อนๆคนเยอะๆอีกเด็ดขาด ฉันไม่ชอบ!” พรนางฟ้าแหวเสียงแข็ง ปัดไล่ร่องรอยเก้อกระดากออกไปได้ในพริบตา
“งั้นเราทำบาร์บีคิวกินกันเองไหม” แม้จะรู้ว่าเงินเดือนหกหลักต้นๆทำให้ผู้หญิงคนนี้เลี้ยงอาหารเขาได้สบายมาก แต่คิรินทร์ก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาให้เธอจ่ายมาหลายมื้อแล้ว เขาจึงอยากให้เธอจ่ายน้อยที่สุด โดยที่ตัวเองไม่ต้องรู้สึกไม่ดี ทำไงได้ เธอคิดว่าเขาเป็นจิตรกรไส้แห้งนี่นา
“ไอเดียดีกว่านี้ไม่มีแล้ว แหม...คอนโดฉันมันมีสนามหญ้าให้ทำอะไรแบบนั้นที่ไหนกันล่ะ”
“ไม่ต้องทำขนาดใหญ่โตก็ได้ เอาเตาไฟฟ้าวางกระทะแบบในร้านบาร์บีคิวก็พอ ซื้อของสดไปหมักนิดๆหน่อยๆก็ปิ้งบาร์บีคิวได้แล้ว คุณมีอุปกรณ์ไหมล่ะ”
“ถามสมเหตุสมผลมาก” เธอประชด “มีม้าง...หน้าตาคอนโดฉันเนี่ยจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวบ่อยจะตาย จะไม่มีได้ไงล่ะยะ”
“งั้นเดี๋ยวผมเอาเตากับกระทะไปให้ยืมละกัน” เขาหัวเราะขันๆ หัวใจพองโตเป็นสุขอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“ฉันทำอะไรไม่เป็นสักอย่างนะ บอกไว้ก่อน”
ไม่ต้องบอกก็เดาได้อยู่แล้ว! คิรินทร์คิดในใจ แต่ขืนพูดตรงๆ มีหวังคงโดนเธอวีนใส่แน่นอน
“เอ้อ...จะให้ฉันไปรับที่สถานีรถไฟฟ้าไหม” หญิงสาวอึกอักเสนอตามประสาคนมีน้ำใจ
ชายหนุ่มเผลอหันไปส่งยิ้มให้ผืนผ้าใบตรงหน้า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไม
“ดีครับ ขอบคุณ อีกสักครึ่งชั่วโมงดีไหม ผมจะไปคอยที่เดิม” เขากะว่าขนของขึ้นรถ ให้คนขับพาไปส่ง ‘ที่เดิม’ ไม่น่าจะกินเวลานานนักหรอก
เพียงวางสายชายหนุ่มก็แล่นไปสั่งการหัวหน้าคนรับใช้ให้จัดเตาบาร์บีคิวและอุปกรณ์ครบเซตเตรียมไว้ให้ ส่วนตัวเองก้าวบ้างกระโดดบ้างขึ้นบันไดอย่างร่าเริง แถมยังฮัมเพลงไปตลอดทาง เพื่อเข้าห้องนอนและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
หลังจากฝ่ารถติดช่วงเย็นวันศุกร์แวะไปรับเพื่อนร่วมมื้ออาหารจากสถานีรถไฟฟ้าแล้ว พรนางฟ้าก็เลี้ยวรถเข้าจอดในลานด้านหน้าซูเปอร์มาร์เก็ตติดแอร์ชนิดเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง จากนั้นหันมาบอกคนข้างๆ “ฉันไม่ลงนะ เพราะลงไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ อีกอย่างจอดรถขวางเขา ฉันจะอยู่ที่รถนี่แหละ เผื่อเลื่อนรถด้วย”
“โอเคครับ” ลูกกระจ๊อกรีบรับคำ “งั้นเดี๋ยวผมจะรีบไปรีบมา” ชายหนุ่มเปิดประตูรถ
พรนางฟ้ารีบเรียกเขาไว้พร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้า “เอานี่ไปด้วย บอกแล้วไงว่ามื้อนี้ฉันเลี้ยง”
ถ้า ‘นี่’ เป็นแบงก์พันสักฉบับสองฉบับคงไม่น่าแปลกใจ แต่ ‘นี่’ คือกระเป๋าสตางค์ของเธอทั้งใบ เขาจึงชะงัก เหลียวไปสบตาเธอนิ่งๆ
พรนางฟ้าคลี่ยิ้มเล็กน้อย พยักพเยิดไปที่กระเป๋าโดยไม่เอ่ยอะไร
กระนั้นกิริยาของเธอกลับอธิบายได้ดีกว่าคำขอโทษห้าร้อยคำเสียอีก คิรินทร์มั่นใจว่าพรนางฟ้ามิได้ ‘ลองใจ’ เขา แต่เธอกำลังใช้สิ่งนี้บอกว่าจากนี้จะไว้ใจและเชื่อใจเขาโดยไร้ข้อแม้ เพื่อไถ่โทษที่เข้าใจเขาผิดคราวก่อน
หากหัวใจเป็นลูกโป่ง ตอนนี้มันคงถูกแก๊สแห่งความสุขอัดแน่นจนเต็มปรี่พร้อมจะลอยลิบลิ่วขึ้นสู่ฟากฟ้า คิรินทร์รับกระเป๋าเงินเธอไปถือไว้ แกล้งเย้าเพื่อปัดบรรยากาศหวานกรุ่นที่เบ่งบานอยู่ในหัวใจเขาออกไป ไม่เช่นนั้นเขาอาจทำในสิ่งที่กระทั่งตัวเองก็ยังคาดไม่ถึง! “สารพัดบัตรเครดิตของคุณ วงเงินรวมกันกี่ล้านเนี่ย คุณกล้าให้ผมถือกระเป๋าไป ถ้าไม่ปลื้มตอนนี้ก็ไม่รู้จะปลื้มตอนไหนแล้วเนอะ”
เมื่อสบสายตาเขาตรงๆ จู่ๆหญิงสาวก็ประหม่าอย่างไม่มีเหตุผล เธอรีบแย้งรัวเร็วปกปิดความรู้สึกที่พลุ่งขึ้นในใจ “ดีเลยที่เตือน เอาบัตรฉันออกมาให้หมดเร็วๆ ไม่งั้นเดี๋ยวเกิดคุณบ้าระห่ำ ปู้ยี่ปู้ยำบัตรฉัน ฉันมิต้องใช้หนี้หัวโตเรอะ” ปากสั่งแจ้วๆพลางพรนางฟ้าก็เอื้อมไปทำท่าจะคว้ากระเป๋าจากมือชายหนุ่ม
คิรินทร์ชูกระเป๋าขึ้นเหนือศีรษะ ทำให้หญิงสาวต้องปลดเข็มขัดนิรภัย เอื้อมไปชิดอีกฝ่าย เพื่อพยายามไขว่คว้าให้ถึงมือชายหนุ่ม ขณะกำลังแย่งชิงกระเป๋ากันนั่นเอง พรนางฟ้าก็เสียหลัก แต่แทนที่จะเซเข้าไปในอ้อมแขนเขาเหมือนในละครหลังข่าว หญิงสาวกลับหัวทิ่มหน้าคะมำลงไปโขกเข่าคิรินทร์เข้าอย่างจัง
“โอ๊ย!” พรนางฟ้าจับขาชายหนุ่มเพื่อประคองตัวลุกขึ้นนั่งดังเดิม มือคลำศีรษะตรงที่มีรอยแดงก่ำป้อยๆพลางขยับแว่นด้วยความหงุดหงิด สีหน้าบูดบี้บอกพื้นอารมณ์ชัดเจน
คิรินทร์หัวเราะร่วน ทิ้งกระเป๋าแทบจะทันที ทั้งยังใช้สองมือประคองศีรษะเธอ ไล้ปลายนิ้วโป้งบนรอยแดงแผ่วเบา รั้งศีรษะเธอมาใกล้ ก่อนจะเป่าลมหายใจร้อนๆที่รอยแดงนั้นอย่างล้อเลียน “เป่าเพี้ยงๆ หายเจ็บ ไม่บวมไม่โนน้า”
พรนางฟ้าตะลึงค้างอยู่ในอิริยาบถนั้น เมื่ออีกฝ่ายผละออกห่าง จึงเห็นดวงตาเธอเบิกโตตื่นตระหนก และนั่นทำให้เขาได้สติเช่นกัน ดวงตาสีดำลึกล้ำของชายหนุ่มมีร่องรอยสับสน มือทั้งคู่ค่อยๆลดลงอย่างเชื่องช้า ในรถเงีบบสงัดจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
พรนางฟ้าได้สติก่อน เธอรีบเสเบือนหน้าไปทางอื่น โวยวาย “คุณแกล้งขู่ฉัน ฉันรู้ทันหรอก ไม่เอาแล้ว คุณรีบๆลงไปซื้อให้เสร็จๆเถอะ ฉันหิวแล้ว ส่วนบัตรฉันน่ะ เดี๋ยวฉันจะโทร.ไปอายัดล่วงหน้าไว้เลย” บ่นเสร็จก็รีบเฉไฉคว้าขวดน้ำจากช่องที่เสียบอยู่ข้างประตูรถมาเปิดดื่มเพื่อปกปิดความรู้สึกประหลาดที่ซ่านอยู่ในใจ
คิรินทร์เป่าลมพรูจากปากด้วยอาการที่ไม่ดีไปกว่ากันนัก เขาดึงธนบัตรสองสามใบจากกระเป๋าสตางค์ของพรนางฟ้า แล้ววางมันคืนบนคอนโซลข้างตัวหญิงสาว “ขอบคุณที่ไว้ใจผม แต่อย่าทำแบบนี้เลย ผมขี้เกียจให้คุณต้องมาคัดคำขอโทษอีก ต่อให้สูงส่งแค่ไหน แต่จิตมนุษย์ทุกคนน่ะส่วนใหญ่มันเหมือนน้ำ คือมักจะไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอ ผมไม่อยากให้คุณแคลงใจ ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม อย่าให้มีอะไรสะกิดให้คิดดีกว่า”
เขาก้าวลงจากรถ ทิ้งถ้อยคำให้ลอยคว้างอยู่ในอากาศ เป็นคำพูดแบบที่พรนางฟ้ามั่นใจว่าถ้าเป็นโอกาสปกติและมีใครสักคน ‘บังอาจ’ มาสั่งสอนเธอเช่นนี้ หญิงสาวคงสะบัดหน้าหนีด้วยความไม่พอใจแน่นอน!
แต่อาจเป็นเพราะนี่ไม่ใช่สถานการณ์ธรรมดา กอปรกับถ้อยคำของเขาก็น่าคิด พรนางฟ้าจึงแค่ขยับแว่นแก้เก้อ ปล่อยให้รอยยิ้มแต้มบนใบหน้าโดยไม่ทันควบคุม
หญิงสาวไม่หยุดถามตัวเองสักนิดว่าไฉนจึงสนใจความรู้สึกของผู้ชายคนนี้มากนัก มั่นใจเพียงอย่างเดียวว่าเธอไม่อยากให้เขารู้สึกไม่ดี เท่ากับที่อยากให้เขารู้...ว่าเธอไว้วางใจเขาโดยไร้ข้อแม้!
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
คุณพระช่วย! อิฉันลืมไปสนิทเลย
ว่าเคยชวนเพื่อนๆเล่นเกมกันไว้ในตอนที่ ๑๒ (ครึ่งแรก) T_T
ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักที่ไปสะกิดเตือนค่ะ
แบบนี้สิเนอะ เรียกว่ารักกันจริงๆ ^_^
เพื่อนๆคงจำได้ มีตอนนึงที่สิริณเขียนหลุด
โชคดีที่เจอก่อน เลยวิ่งไปแก้ไขอาร์ตเวิร์คก่อนเข้าโรงพิมพ์ได้ทัน
คราวนั้นมาเล่นเกมกันว่าใครหาเจอ จะมอบนิยายให้เป็นรางวัลสำหรับคนตาดี 1 เล่ม :D
มาช้า (จริงๆคือลืม 555) แต่ไม่เบี้ยวค่ะ
นักอ่านผู้น่ารักที่ค้นพบจุดรั่วของสิริณ
(จัดเป็นของหายากนะคะ ปกติอิฉันเป๊ะมากค่ะ กล้าพูดเนอะ 55555)
คือ คุณ Chii จ้า
โดยสิริณเขียนให้ สุภัทรชา ส่งมือให้ภูผาจับ 2 หน!!!!!
รบกวนคุณ Chii ส่งที่อยู่มาให้สิริณทางตู้จดหมาย
พร้อมระบุด้วยนะคะ ว่าอยากได้หนังสือเล่มไหนของสิริณ
เลือกได้เลยค่ะ
ภาพรักในฝัน - รอยตะวัน - แผนก่อการรัก - บุหงาซ่อนกลิ่น หรือ สนิมดอกรัก
แล้วสิริณจะรีบจัดส่งไปให้ทันทีค่ะ
สำหรับผู้ที่ไม่ได้รางวัลไม่ต้องเสียใจ
หวังว่าคงไม่ลืมกันนะคะ
เดี๋ยวหนังสือพิมพ์เสร็จ
1 คอมเม้นต์ที่ถูกใจสิริณที่สุด จะได้รับหนังสือ ใต้ปีกรักสีเพลิง 1 เล่ม
และ "ทุกคน" ที่เคยคอมเม้นต์ (ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ตาม)
สิริณจะเอาชื่อมาจับสลากแจก ใต้ปีกรักสีเพลิง อีก 1 เล่ม นะคะ
มาลุ้นกันค่ะ ว่าใครจะเป็นผู้โชคดี
หากรังสฤษฏ์คอยอยู่อีกไม่ถึงนาทีก็จะได้รู้ว่า ที่ตัวเองดักคอรุ่นพี่ไว้ตรงเผง
“ถ้าจะโทร.มาแขวะกันละก็ ไม่ต้องย่ะ ขอบใจ”
“โทษที ผมทำให้คุณเข้าใจผิดอีกแล้ว” เขาว่ากลั้วเสียงหัวเราะไปตามสายโดยไม่รู้ตัว “ยังไงก็ต้องขอบคุณมากนะครับคุณแพน ผมประทับใจวิธีขอโทษของคุณจัง”
เสียงถอนหายใจแผ่วๆดังผ่านมาให้เขาได้ยิน “ฉันอยากเลี้ยงขอโทษคุณ ฉันรู้นะว่ามันเป็นวิธีที่สิ้นคิดมาก แต่ฉันก็คิดอะไรที่มันเข้าท่ากว่านี้ไม่ออกจริงๆ”
พรนางฟ้าอึกอัก ใช้ถ้อยคำกระมิดกระเมี้ยนน่ารักนัก! เธอ...กลับไปเป็นพรนางฟ้าที่ขี้อาย ไม่มั่นใจในตัวเองเหมือนครั้งแรกที่พบกันได้อย่างเหลือเชื่อ!
“เลี้ยงขอโทษน่ะเหมาะที่สุดแล้วละครับ เพราะผมชอบกิน ว่าแต่วันนี้คุณจะเลี้ยงอะไรผมดีล่ะ” ถ้าในเรือนริมสระมีกระจกเงาสักบาน คิรินทร์คงเห็นว่าตัวเองยิ้มกว้างเพียงใด
“อาหารญี่ปุ่นเป็นไง หรืออาหารฝรั่งเศสอย่างคราวก่อนก็ได้นะ คุณจะได้สั่งอาหารที่อยากกิน ดีไหม” เจ้ามือเสนอ
“อาหารจีนดีกว่า ไปเยาวราชกันไหมคุณ” เขาแหย่ และผลก็เป็นดังคาด
“ไม่มีทาง บอกแล้วไงว่าห้ามคุณลากฉันไปทรมานในที่ร้อนๆคนเยอะๆอีกเด็ดขาด ฉันไม่ชอบ!” พรนางฟ้าแหวเสียงแข็ง ปัดไล่ร่องรอยเก้อกระดากออกไปได้ในพริบตา
“งั้นเราทำบาร์บีคิวกินกันเองไหม” แม้จะรู้ว่าเงินเดือนหกหลักต้นๆทำให้ผู้หญิงคนนี้เลี้ยงอาหารเขาได้สบายมาก แต่คิรินทร์ก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาให้เธอจ่ายมาหลายมื้อแล้ว เขาจึงอยากให้เธอจ่ายน้อยที่สุด โดยที่ตัวเองไม่ต้องรู้สึกไม่ดี ทำไงได้ เธอคิดว่าเขาเป็นจิตรกรไส้แห้งนี่นา
“ไอเดียดีกว่านี้ไม่มีแล้ว แหม...คอนโดฉันมันมีสนามหญ้าให้ทำอะไรแบบนั้นที่ไหนกันล่ะ”
“ไม่ต้องทำขนาดใหญ่โตก็ได้ เอาเตาไฟฟ้าวางกระทะแบบในร้านบาร์บีคิวก็พอ ซื้อของสดไปหมักนิดๆหน่อยๆก็ปิ้งบาร์บีคิวได้แล้ว คุณมีอุปกรณ์ไหมล่ะ”
“ถามสมเหตุสมผลมาก” เธอประชด “มีม้าง...หน้าตาคอนโดฉันเนี่ยจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวบ่อยจะตาย จะไม่มีได้ไงล่ะยะ”
“งั้นเดี๋ยวผมเอาเตากับกระทะไปให้ยืมละกัน” เขาหัวเราะขันๆ หัวใจพองโตเป็นสุขอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“ฉันทำอะไรไม่เป็นสักอย่างนะ บอกไว้ก่อน”
ไม่ต้องบอกก็เดาได้อยู่แล้ว! คิรินทร์คิดในใจ แต่ขืนพูดตรงๆ มีหวังคงโดนเธอวีนใส่แน่นอน
“เอ้อ...จะให้ฉันไปรับที่สถานีรถไฟฟ้าไหม” หญิงสาวอึกอักเสนอตามประสาคนมีน้ำใจ
ชายหนุ่มเผลอหันไปส่งยิ้มให้ผืนผ้าใบตรงหน้า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไม
“ดีครับ ขอบคุณ อีกสักครึ่งชั่วโมงดีไหม ผมจะไปคอยที่เดิม” เขากะว่าขนของขึ้นรถ ให้คนขับพาไปส่ง ‘ที่เดิม’ ไม่น่าจะกินเวลานานนักหรอก
เพียงวางสายชายหนุ่มก็แล่นไปสั่งการหัวหน้าคนรับใช้ให้จัดเตาบาร์บีคิวและอุปกรณ์ครบเซตเตรียมไว้ให้ ส่วนตัวเองก้าวบ้างกระโดดบ้างขึ้นบันไดอย่างร่าเริง แถมยังฮัมเพลงไปตลอดทาง เพื่อเข้าห้องนอนและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
หลังจากฝ่ารถติดช่วงเย็นวันศุกร์แวะไปรับเพื่อนร่วมมื้ออาหารจากสถานีรถไฟฟ้าแล้ว พรนางฟ้าก็เลี้ยวรถเข้าจอดในลานด้านหน้าซูเปอร์มาร์เก็ตติดแอร์ชนิดเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง จากนั้นหันมาบอกคนข้างๆ “ฉันไม่ลงนะ เพราะลงไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ อีกอย่างจอดรถขวางเขา ฉันจะอยู่ที่รถนี่แหละ เผื่อเลื่อนรถด้วย”
“โอเคครับ” ลูกกระจ๊อกรีบรับคำ “งั้นเดี๋ยวผมจะรีบไปรีบมา” ชายหนุ่มเปิดประตูรถ
พรนางฟ้ารีบเรียกเขาไว้พร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้า “เอานี่ไปด้วย บอกแล้วไงว่ามื้อนี้ฉันเลี้ยง”
ถ้า ‘นี่’ เป็นแบงก์พันสักฉบับสองฉบับคงไม่น่าแปลกใจ แต่ ‘นี่’ คือกระเป๋าสตางค์ของเธอทั้งใบ เขาจึงชะงัก เหลียวไปสบตาเธอนิ่งๆ
พรนางฟ้าคลี่ยิ้มเล็กน้อย พยักพเยิดไปที่กระเป๋าโดยไม่เอ่ยอะไร
กระนั้นกิริยาของเธอกลับอธิบายได้ดีกว่าคำขอโทษห้าร้อยคำเสียอีก คิรินทร์มั่นใจว่าพรนางฟ้ามิได้ ‘ลองใจ’ เขา แต่เธอกำลังใช้สิ่งนี้บอกว่าจากนี้จะไว้ใจและเชื่อใจเขาโดยไร้ข้อแม้ เพื่อไถ่โทษที่เข้าใจเขาผิดคราวก่อน
หากหัวใจเป็นลูกโป่ง ตอนนี้มันคงถูกแก๊สแห่งความสุขอัดแน่นจนเต็มปรี่พร้อมจะลอยลิบลิ่วขึ้นสู่ฟากฟ้า คิรินทร์รับกระเป๋าเงินเธอไปถือไว้ แกล้งเย้าเพื่อปัดบรรยากาศหวานกรุ่นที่เบ่งบานอยู่ในหัวใจเขาออกไป ไม่เช่นนั้นเขาอาจทำในสิ่งที่กระทั่งตัวเองก็ยังคาดไม่ถึง! “สารพัดบัตรเครดิตของคุณ วงเงินรวมกันกี่ล้านเนี่ย คุณกล้าให้ผมถือกระเป๋าไป ถ้าไม่ปลื้มตอนนี้ก็ไม่รู้จะปลื้มตอนไหนแล้วเนอะ”
เมื่อสบสายตาเขาตรงๆ จู่ๆหญิงสาวก็ประหม่าอย่างไม่มีเหตุผล เธอรีบแย้งรัวเร็วปกปิดความรู้สึกที่พลุ่งขึ้นในใจ “ดีเลยที่เตือน เอาบัตรฉันออกมาให้หมดเร็วๆ ไม่งั้นเดี๋ยวเกิดคุณบ้าระห่ำ ปู้ยี่ปู้ยำบัตรฉัน ฉันมิต้องใช้หนี้หัวโตเรอะ” ปากสั่งแจ้วๆพลางพรนางฟ้าก็เอื้อมไปทำท่าจะคว้ากระเป๋าจากมือชายหนุ่ม
คิรินทร์ชูกระเป๋าขึ้นเหนือศีรษะ ทำให้หญิงสาวต้องปลดเข็มขัดนิรภัย เอื้อมไปชิดอีกฝ่าย เพื่อพยายามไขว่คว้าให้ถึงมือชายหนุ่ม ขณะกำลังแย่งชิงกระเป๋ากันนั่นเอง พรนางฟ้าก็เสียหลัก แต่แทนที่จะเซเข้าไปในอ้อมแขนเขาเหมือนในละครหลังข่าว หญิงสาวกลับหัวทิ่มหน้าคะมำลงไปโขกเข่าคิรินทร์เข้าอย่างจัง
“โอ๊ย!” พรนางฟ้าจับขาชายหนุ่มเพื่อประคองตัวลุกขึ้นนั่งดังเดิม มือคลำศีรษะตรงที่มีรอยแดงก่ำป้อยๆพลางขยับแว่นด้วยความหงุดหงิด สีหน้าบูดบี้บอกพื้นอารมณ์ชัดเจน
คิรินทร์หัวเราะร่วน ทิ้งกระเป๋าแทบจะทันที ทั้งยังใช้สองมือประคองศีรษะเธอ ไล้ปลายนิ้วโป้งบนรอยแดงแผ่วเบา รั้งศีรษะเธอมาใกล้ ก่อนจะเป่าลมหายใจร้อนๆที่รอยแดงนั้นอย่างล้อเลียน “เป่าเพี้ยงๆ หายเจ็บ ไม่บวมไม่โนน้า”
พรนางฟ้าตะลึงค้างอยู่ในอิริยาบถนั้น เมื่ออีกฝ่ายผละออกห่าง จึงเห็นดวงตาเธอเบิกโตตื่นตระหนก และนั่นทำให้เขาได้สติเช่นกัน ดวงตาสีดำลึกล้ำของชายหนุ่มมีร่องรอยสับสน มือทั้งคู่ค่อยๆลดลงอย่างเชื่องช้า ในรถเงีบบสงัดจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
พรนางฟ้าได้สติก่อน เธอรีบเสเบือนหน้าไปทางอื่น โวยวาย “คุณแกล้งขู่ฉัน ฉันรู้ทันหรอก ไม่เอาแล้ว คุณรีบๆลงไปซื้อให้เสร็จๆเถอะ ฉันหิวแล้ว ส่วนบัตรฉันน่ะ เดี๋ยวฉันจะโทร.ไปอายัดล่วงหน้าไว้เลย” บ่นเสร็จก็รีบเฉไฉคว้าขวดน้ำจากช่องที่เสียบอยู่ข้างประตูรถมาเปิดดื่มเพื่อปกปิดความรู้สึกประหลาดที่ซ่านอยู่ในใจ
คิรินทร์เป่าลมพรูจากปากด้วยอาการที่ไม่ดีไปกว่ากันนัก เขาดึงธนบัตรสองสามใบจากกระเป๋าสตางค์ของพรนางฟ้า แล้ววางมันคืนบนคอนโซลข้างตัวหญิงสาว “ขอบคุณที่ไว้ใจผม แต่อย่าทำแบบนี้เลย ผมขี้เกียจให้คุณต้องมาคัดคำขอโทษอีก ต่อให้สูงส่งแค่ไหน แต่จิตมนุษย์ทุกคนน่ะส่วนใหญ่มันเหมือนน้ำ คือมักจะไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอ ผมไม่อยากให้คุณแคลงใจ ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม อย่าให้มีอะไรสะกิดให้คิดดีกว่า”
เขาก้าวลงจากรถ ทิ้งถ้อยคำให้ลอยคว้างอยู่ในอากาศ เป็นคำพูดแบบที่พรนางฟ้ามั่นใจว่าถ้าเป็นโอกาสปกติและมีใครสักคน ‘บังอาจ’ มาสั่งสอนเธอเช่นนี้ หญิงสาวคงสะบัดหน้าหนีด้วยความไม่พอใจแน่นอน!
แต่อาจเป็นเพราะนี่ไม่ใช่สถานการณ์ธรรมดา กอปรกับถ้อยคำของเขาก็น่าคิด พรนางฟ้าจึงแค่ขยับแว่นแก้เก้อ ปล่อยให้รอยยิ้มแต้มบนใบหน้าโดยไม่ทันควบคุม
หญิงสาวไม่หยุดถามตัวเองสักนิดว่าไฉนจึงสนใจความรู้สึกของผู้ชายคนนี้มากนัก มั่นใจเพียงอย่างเดียวว่าเธอไม่อยากให้เขารู้สึกไม่ดี เท่ากับที่อยากให้เขารู้...ว่าเธอไว้วางใจเขาโดยไร้ข้อแม้!
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
คุณพระช่วย! อิฉันลืมไปสนิทเลย
ว่าเคยชวนเพื่อนๆเล่นเกมกันไว้ในตอนที่ ๑๒ (ครึ่งแรก) T_T
ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักที่ไปสะกิดเตือนค่ะ
แบบนี้สิเนอะ เรียกว่ารักกันจริงๆ ^_^
เพื่อนๆคงจำได้ มีตอนนึงที่สิริณเขียนหลุด
โชคดีที่เจอก่อน เลยวิ่งไปแก้ไขอาร์ตเวิร์คก่อนเข้าโรงพิมพ์ได้ทัน
คราวนั้นมาเล่นเกมกันว่าใครหาเจอ จะมอบนิยายให้เป็นรางวัลสำหรับคนตาดี 1 เล่ม :D
มาช้า (จริงๆคือลืม 555) แต่ไม่เบี้ยวค่ะ
นักอ่านผู้น่ารักที่ค้นพบจุดรั่วของสิริณ
(จัดเป็นของหายากนะคะ ปกติอิฉันเป๊ะมากค่ะ กล้าพูดเนอะ 55555)
คือ คุณ Chii จ้า
โดยสิริณเขียนให้ สุภัทรชา ส่งมือให้ภูผาจับ 2 หน!!!!!
รบกวนคุณ Chii ส่งที่อยู่มาให้สิริณทางตู้จดหมาย
พร้อมระบุด้วยนะคะ ว่าอยากได้หนังสือเล่มไหนของสิริณ
เลือกได้เลยค่ะ
ภาพรักในฝัน - รอยตะวัน - แผนก่อการรัก - บุหงาซ่อนกลิ่น หรือ สนิมดอกรัก
แล้วสิริณจะรีบจัดส่งไปให้ทันทีค่ะ
สำหรับผู้ที่ไม่ได้รางวัลไม่ต้องเสียใจ
หวังว่าคงไม่ลืมกันนะคะ
เดี๋ยวหนังสือพิมพ์เสร็จ
1 คอมเม้นต์ที่ถูกใจสิริณที่สุด จะได้รับหนังสือ ใต้ปีกรักสีเพลิง 1 เล่ม
และ "ทุกคน" ที่เคยคอมเม้นต์ (ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ตาม)
สิริณจะเอาชื่อมาจับสลากแจก ใต้ปีกรักสีเพลิง อีก 1 เล่ม นะคะ
มาลุ้นกันค่ะ ว่าใครจะเป็นผู้โชคดี
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ต.ค. 2556, 00:44:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ต.ค. 2556, 01:01:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 1384
| << ตอนที่ ๑๖ (ต่อ) // ประกาศรายชื่อผู้รับรางวัลจ้า | ตอนที่ ๑๗ (ครึ่งแรก) >> |
ree 7 ต.ค. 2556, 01:25:05 น.
หัวโขกเข่าก็โรแมนติกได้เหมือนกันแฮะ
หัวโขกเข่าก็โรแมนติกได้เหมือนกันแฮะ
Sukhumvit66 7 ต.ค. 2556, 10:36:15 น.
แหม มาทำแบบนี้ก็ใจอ่อนกันพอดีนะคะ คิรินทร์ อิอิ
แหม มาทำแบบนี้ก็ใจอ่อนกันพอดีนะคะ คิรินทร์ อิอิ
sonakshi 7 ต.ค. 2556, 11:54:49 น.
พระเอกน่ารักเนอะ
พระเอกน่ารักเนอะ
จิรารัตน์ 7 ต.ค. 2556, 13:17:20 น.
คิรินทร์อายุเท่าไหร่กันนี่ เดินไปกระโดดไป คงจะดีใจมากกกกกกก แต่ก็น่ารักเนอะ
คิรินทร์อายุเท่าไหร่กันนี่ เดินไปกระโดดไป คงจะดีใจมากกกกกกก แต่ก็น่ารักเนอะ
นักอ่านเหนียวหนึบ 7 ต.ค. 2556, 14:01:51 น.
ตอนคีรินทร์เดินไปกระโดดไปเนี่ย อิมเมจฮีในใจเค้า เปลี่ยนไปเลยอ่า แบบ เคราหลุด หนวดหาย หน้าตากลับมา คาวาอี๊แบบหนุ่มเกาหลีหน้าใสๆ เบยย อุคริๆๆ น่ารักอ่าาา
ตอนคีรินทร์เดินไปกระโดดไปเนี่ย อิมเมจฮีในใจเค้า เปลี่ยนไปเลยอ่า แบบ เคราหลุด หนวดหาย หน้าตากลับมา คาวาอี๊แบบหนุ่มเกาหลีหน้าใสๆ เบยย อุคริๆๆ น่ารักอ่าาา
ketza 7 ต.ค. 2556, 17:31:53 น.
อ่านมาถึงตอนนี้ก็ยังเดาไม่ได้เลยว่ามันเชื่อมโยงกับบทนำยังไง ลุ้นๆๆต่อไป ยังเดาทางไม่ถูก ไขปริศนาไม่ออก 555
อ่านมาถึงตอนนี้ก็ยังเดาไม่ได้เลยว่ามันเชื่อมโยงกับบทนำยังไง ลุ้นๆๆต่อไป ยังเดาทางไม่ถูก ไขปริศนาไม่ออก 555
goldensun 7 ต.ค. 2556, 18:34:10 น.
จากเหตุเข้าใจผิด กลายเป็นเรื่องที่ทำให้ความสัมพันธ์กระชับขึ้นซะแล้ว
จากเหตุเข้าใจผิด กลายเป็นเรื่องที่ทำให้ความสัมพันธ์กระชับขึ้นซะแล้ว
พันธุ์แตงกวา 7 ต.ค. 2556, 18:45:00 น.
แพนเป็นธรรมชาติแบบนี้น่ารักดี ว่าแต่ยายเกรซหายไปไหนคะ
แพนเป็นธรรมชาติแบบนี้น่ารักดี ว่าแต่ยายเกรซหายไปไหนคะ