ใต้ปีกรักสีเพลิง {นวนิยายชุด ความลับของผีเสื้อ สนพ.อรุณ}
สร้อยผีเสื้อสีเพลิงจากคนแปลกหน้า
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๑๘ (ครึ่งแรก)
สุภัทรชา นาริยะสกุล ก้าวเข้าไปในห้องก่อนด้วยท่าทางเจียมตัว เธอคอยจนเพื่อนปิดประตูตามหลังจึงแสร้งเช็ดน้ำตา กวาดตามองรอบๆแล้วถาม “แพนย้ายมาอยู่คอนโดอย่างนี้ แล้วพ่อล่ะ”
“พ่อขึ้นไปทำงานเชียงราย บ้านก็ปิดไว้เฉยๆนั่นแหละ” พรนางฟ้าสงวนปากคำพูดให้น้อยที่สุด
สุภัทรชาลอบยิ้มสมใจ สังเกตเห็นว่าเพื่อนรักกุมสร้อยเส้นนั้นแทบไม่ห่างมือ ดูก็รู้ว่าต้องเป็นของสำคัญแน่ๆ ต้องขอบคุณพัทธ์ธนัยจริงๆที่โทร.มาชวนทะเลาะได้ถูกที่ถูกเวลา ขณะเธอกำลังปรึกษาเรื่องงานอยู่ในห้องพรนางฟ้า ทำให้เธอกรีดน้ำตาร้องไห้ขอความเห็นใจและหาข้ออ้างมาค้างกับเพื่อนได้ง่ายกว่าที่คิด
“ขอบใจมากเลยนะที่แพนยกโทษให้เรา ยอมให้เรามาค้างด้วยน่ะ”
“เรื่องบางเรื่อง ยังไงก็ยกโทษให้ไม่ได้หรอก”
สุภัทรชาหน้าจ๋อย “เกรซรู้ แพนยังโกรธเรื่องรายงานฉบับนั้น ที่ทำให้แพนอดได้เกียรตินิยมเหรียญทองใช่ไหม เกรซเอาเหรียญทองของเกรซมาให้แพนแทนก็ได้นะ”
“ความสำคัญของเหรียญทองนั่นไม่ใช่แค่วัตถุชิ้นหนึ่งที่เธอครอบครองอยู่หรอกนะ แต่มันคือความภาคภูมิใจต่างหาก ไม่คิดว่ามันตื้นเขินไปหน่อยเหรอ แค่เอาเหรียญมาให้เราแล้วก็จบน่ะ” พรนางฟ้าเบ้ปาก
“แล้วแพนจะให้เราทำยังไง เราถึงจะกลับมาเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมได้อีกครั้ง” หญิงสาวก้มหน้า ไหล่บางไหวนิดๆคล้ายกำลังสะกดกลั้นรอยสะอื้น แม้จะรู้ว่าใช้มุกมาตรฐานนี้บ่อยแล้ว แต่เธอก็อยากลองเสี่ยงดูอีกครั้ง พรนางฟ้าอาจฉลาด แต่บางครั้งถ้าเป็นเรื่องของเธอ เพื่อนเคยรู้ไม่ทันอยู่บ่อยๆนี่นา
พรนางฟ้าถอนใจ “เกรซไปอาบน้ำแล้วนอนซะเถอะ อย่าไปสนใจเรื่องเก่าๆเลย มันไม่มีประโยชน์หรอก ห้องเรามีห้องนอนเดียว เกรซคงต้องนอนที่โซฟา หรือไม่ก็ตรงข้ามห้องนอนเรามีเตียงเล็กอีกเตียง เราเอาไว้นั่งทำงาน เลือกเอาละกันว่าอยากนอนตรงไหน”
“โซฟาเนี่ยนะ” สุภัทรชาโวย แต่เมื่อนึกได้ก็รีบฝืนยิ้ม “จ้ะ โซฟาก็ได้ ดีกว่ากลับไปเจอพี่พัทธ์ดักรอเราอยู่ที่บ้าน”
พรนางฟ้าหมุนตัวเข้าไปในห้องนอน “เราไม่ได้ล็อกห้อง จะหยิบเสื้อผ้าก็ดูในตู้ละกัน ส่วนห้องน้ำก็เข้าผ่านทางห้องนอนเรานี่แหละ ขอตัวนะ”
เสียงประตูห้องงับลงแผ่วเบาทำให้สุภัทรชาเม้มปากแน่น แววตาอ่อนโยนยอมแพ้แปรเป็นโกรธเกรี้ยวรุนแรงแทน หญิงสาวพยายามระงับความไม่พอใจอย่างยากเย็น ทำทีมาค้างด้วยกัน แต่ต่างคนต่างอยู่ก็ดี นอกจากพัทธ์ธนัยจะไม่ตามมาวุ่นวายแล้ว เธอยังสบโอกาสจะได้ทำตามที่ตั้งใจไว้อีกด้วย
สุภัทรชาหยิบขวดสีชาออกจากกระเป๋าปรายตามองตู้เย็นในครัวด้วยสายตาหมายมาด ทุกอย่างเตรียมไว้พร้อมสรรพแล้ว รอแค่เวลาเพื่อลงมือตามแผนเท่านั้นเอง!
กองเพลิงผลาญเผารุนแรงลุกฮือท่วมตัวหญิงสาว สะเก็ดไฟที่แตกปะทุกระเด็นออกมาก่อนแปรเป็นผีเสื้อปีกสีส้มเจิดจ้าบินย้อนกลับมาเกาะตามตัวจนพรนางฟ้าสะดุ้งโหยงด้วยความแสบร้อนไปหมด หญิงสาวพยายามปัดป้อง แต่ไร้ผล ทุกรอยที่แตะแต้มทิ้งแผลพุพองน่าเกลียดไว้จนเธอกรีดร้องสุดเสียง กองทัพผีเสื้อไม่ระย่อ แต่บินกรูถาโถมเข้ามาหาหญิงสาวราวเห็นเธอเป็นน้ำผึ้งแสนหวาน เป็นเหยื่อ...อันโอชะ!
“อย่าทำฉัน กลัวแล้ว...” พรนางฟ้ายกมือขึ้นบังใบหน้าอย่างสิ้นหวัง
“แพน ลืมตาสิครับ ผมอยู่นี่...” น้ำเสียงนุ่มเย็นละม้ายสายลมแผ่วปลิวพัดผ่านผิวกระซิบอยู่ใกล้ๆนี้เอง
“ฝัน...นี่เราฝันอยู่ ตื่นสิ ตื่น!” พรนางฟ้ากระสับกระส่าย พึมพำดังแทบไม่พ้นริมฝีปากแห้งผาก
“แพน เมื่อไหร่คุณจะฟื้น ผมมีเรื่องบอกคุณมากมายทีเดียว” กระแสเย็นฉ่ำแตะลงที่มือของเธอ ความเย็นนั้นซ่านขึ้นมาถึงข้อศอก ต้นแขน หัวไหล่ และผ่านไปตามผิวช้าๆ ขับไล่ความร้อนรุ่มออกไปทีละนิด
เสียงจ้อกแจ้กงึมงำไม่ได้ศัพท์ดังอยู่เหนือศีรษะไม่ไกล พรนางฟ้ารู้สึกถึงเปลือกตาที่ถูกเปิดขึ้น ทว่าเธอกลับมองไม่เห็นอะไรสักอย่าง เสียงระรัวอื้ออึงที่ปลายหูค่อยๆชัดขึ้นเป็นคำ...
“หัวใจเธอเต้นช้ามาก แค่สี่สิบแปดครั้งต่อนาทีเอง ชีพจรก็อ่อน นี่ถ้าอุณหภูมิของร่างกายลดลงอีก ผมคงสรุปว่าเป็นอาการไฮเปอร์เธอร์เมียแล้ว เอ่อ...สภาวะอุณหภูมิของร่างกายต่ำผิดปกติน่ะครับ แต่นี่หลอดเลือดเธอไม่มีอาการหดตัว รูม่านตาตอบสนองปกติ กระทั่งปลายมือปลายเท้าก็ไม่เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินคล้ำ ซึ่งบอกตามตรงว่าไม่มีทฤษฎีไหนที่ผมเคยรู้จักสามารถรองรับอาการของเธอเลย”
“โอย...” เสียงครางแผ่วเบาดังขึ้นพร้อมกับที่พรนางฟ้าพยายามเปิดเปลือกตาอย่างยากเย็น
“แพน! คุณฟื้นแล้ว” พร้อมกันนั้นอะไรสักอย่างเย็นๆก็ครอบทับมือของเธอและบีบเบาๆ ทุกจังหวะที่เขาบีบมือเธอ พรนางฟ้ารู้สึกคล้ายหัวใจเต้นเป็นจังหวะตามไปด้วย
หญิงสาวหายใจเข้าลึก ปรือตาขึ้นช้าๆ “คุณคี...”
“เธอจำผมได้น่ะหมอ” น้ำเสียงยินดีละล่ำละลัก “แสดงว่าสมองเธอไม่กระทบกระเทือนใช่ไหมครับ”
“เท่าที่เอ็มอาร์ไอ สมองเธอปกติดี ร่างกายก็ปกติดี มีแค่อาการบาดเจ็บภายนอกเท่านั้นครับ ฤทธิ์จากยากล่อมประสาทที่เธอได้รับเข้าไปคงทำให้เธอหลับไปอีกเป็นวันเลย ซึ่งก็ดีเพราะเธอจะได้พักผ่อนมากๆ แต่ถ้าเธอได้สติ คุณอาจลองพูดคุยกับเธอ ถามตอบและทบทวนความทรงจำดูว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้ามีอาการอะไรผิดปกติ กดเรียกพยาบาลได้ทุกเมื่อนะครับ”
พรนางฟ้าหลับตาลงอีกครั้ง อาการปวดร้าวตามเนื้อตัวทำให้ปรารถนาจะหลีกลี้ให้ไกล และเมื่อดวงตาปิดสนิท เธอก็รู้สึกตัวเบาโหวงละม้ายกำลังล่องลอยไปกับสายลม และคราวนี้ไม่มีกองเพลิง ไม่มีผีเสื้อไฟ ไม่มีอะไรที่น่ากลัวแบบนั้นเฉียดกรายเข้ามาใกล้เธออีกเลย!
พัทธ์ธนัยยืนอ่านป้ายชื่อที่หน้าห้องพักฟื้นจนแน่ใจว่าคนเจ็บที่เขามาเยี่ยมอยู่ในห้องนี้แน่ๆ จึงเคาะประตูแล้วผลักเข้าไปอย่างเบามือ
พัทธ์ธนัยขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนเฝ้าไข้ที่คาดไม่ถึง “คุณคี...”
เจ้าของชื่อลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นหน้าเขา และฝ่ายนั้นมีท่าทีขึ้งโกรธที่ไม่ปิดบังเลยสักนิด “ดูสิ่งที่แฟนคุณทำกับแพนซะให้เต็มตา ผู้หญิงคนนั้นยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า ถึงทำแบบนี้กับเพื่อนได้ลงคอ”
สภาพคนเจ็บบนเตียงทำให้เขากลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ ร่างกายบอบบางของพรนางฟ้าแทบจะจมลงในที่นอน ตามแขนขาและเนื้อตัวหลายแห่งมีร่องรอยฟกช้ำตั้งแต่สีแดง เขียว ไล่ไปจนถึงม่วงคล้ำ แทบไม่มีผิวส่วนไหนที่ไม่ถูกทำร้าย ดวงหน้าบวมช้ำ บางส่วนแตกถึงกับต้องเย็บและปิดผ้ากอซสีขาว เห็นได้ชัดว่าเกิดจากการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง และบาดแผลทั้งหมดเกิดขึ้นในค่ำคืนที่สุภัทรชาหลบหน้าเขาหนีไปค้างยังคอนโดของพรนางฟ้า! พัทธ์ธนัยโทษตัวเองทันทีว่าเขาคือสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เธอเป็นเช่นนี้ “เธอเป็นยังไงบ้าง”
“นอกจากโดนทำร้ายร่างกาย เธอยังโดนวางยาด้วย หมอตรวจพบยากล่อมประสาทในปริมาณมากพอจะทำให้หลับข้ามวันข้ามคืนได้เลย อาการภายนอกบาดเจ็บสาหัส แต่ภายในไม่กระทบกระเทือนอะไร หมอต้องรอเช็กสมองอีกทีตอนเธอได้สติ”
พัทธ์ธนัยเดินอ้อมเตียงคนเจ็บมานั่งอีกฟาก “คุณแจ้งความหรือเปล่า”
“รอให้แพนได้สติก่อน ผมแจ้งแน่ ทำร้ายร่างกายรุนแรงขนาดนี้ ผมไม่ปล่อยไว้หรอก” น้ำเสียงนั้นเด็ดขาด เท่ากับที่ดวงตามีร่องรอยจริงจัง
“คุณรู้ได้ยังไงว่าแพนบาดเจ็บ” พัทธ์ธนัยฉงน
“ผมแวะเอาของไปให้แพน แต่โทร.หายังไงเธอก็ไม่ยอมรับสาย สุดท้ายผมถึงขอให้นิติบุคคลของคอนโด.ไขประตูเข้าไป”
พัทธ์ธนัยถอนหายใจ ส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ “ผมคิดไม่ถึงจริงๆว่าเกรซจะกล้าทำขนาดนี้”
“ตำแหน่งนั่นคงสำคัญกับแฟนคุณมากสินะ ผู้หญิงคนนั้นถึงกล้าทำเรื่องเลวๆขนาดนี้” คิรินทร์ของขึ้นอีกคำรบ “คดีอาญายอมความไม่ได้ซะด้วย บอกให้รู้ไว้ตรงนี้เลยนะคุณพัทธ์ธนัย ว่าผมจะใช้อำนาจทุกอย่างที่มี ลากคอสุภัทรชาเข้าคุกให้ได้!” น้ำเสียงคิรินทร์แข็งกร้าวจริงจัง ไม่มีวี่แววประนีประนอมสักนิด
“คุณจะไม่ให้โอกาสเกรซอธิบายก่อนหรือ”
“คุณหาเหตุผลดีๆสักข้อมาอธิบายการที่แพนเป็นอย่างนี้ให้ฟังหน่อยสิ ถ้าคุณคิดออก ผมจะยอมฟังคำอธิบายของนังแม่มดนั่น” ไม่มีความอ่อนโยนหรือสรรพนามเฉกสุภาพชนกระทำสำหรับผู้หญิงคนนั้นอีกต่อไป
พัทธ์ธนัยไม่ตำหนิอีกฝ่ายสักนิดที่แปรความโกรธออกมาในรูปนี้ หากเป็นเขาเข้าไปพบพรนางฟ้าถูกทำร้ายเช่นนี้ ไม่แน่ว่าเขาอาจทำใจเย็นไม่ได้ขนาดนี้ “คุณ...พบสุภัทรชาหรือเปล่า”
“ถ้าผู้หญิงคนนั้นยังหน้าด้านกล้าอยู่รอดูผลงานตัวเอง ผมคงลากเธอไปโยนให้ตำรวจแล้ว!” คิรินทร์โวย ด้วยสีหน้าคุกคามจนพัทธ์ธนัยบอกตัวเองว่าเขาควรอยู่ให้ห่างระหว่างที่เรื่องนี้ยังไม่กระจ่าง ไม่งั้น...เขาอาจบาดเจ็บแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“ผมจะตามหาสุภัทรชาเอง ต่อให้เกรซเป็นแฟนผม แต่ถ้าเธอทำผิด ผมก็ไม่เข้าข้างเธอหรอก”
“คงเป็นจุดแข็งของคุณเลยละสิ การลอยคอผู้หญิงที่ตัวเองรักน่ะ” รอยหยันบนใบหน้านั้นทำให้พัทธ์ธนัยนิ่งงันไปชั่วขณะ
“คุณหมายความว่ายังไง”
คิรินทร์ไม่ตอบ แต่ย้ำสิ่งที่ต้องการแทน “ฝากไปบอกผู้หญิงคนนั้นว่าให้เตรียมทนายดีๆเอาไว้ ผมไม่ปล่อยให้คนของผมเจ็บตัวฟรีแน่นอน”
“แพนไปเป็นคนของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ” พัทธ์ธนัยยอมรับว่าหัวใจเขาเจ็บจี๊ดแปลกๆเมื่อได้ยินคำแสดงความเป็นเจ้าของเช่นนั้น
“ไม่สำคัญ!” เขาบอกปัดทันควัน “มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผมกับแพน ไม่เกี่ยวกับคุณ”
พัทธ์ธนัยกำมือแน่น เขารู้จักพรนางฟ้าก่อน และมั่นใจว่าหญิงสาวมีความรู้สึกดีๆให้กับเขา เธอเป็นเหมือน...ของตายที่จะหันกลับมาคว้าเมื่อไรก็ได้ แต่แล้วจู่ๆผู้ชายคนนี้กลับโผล่มาจากมุมไหนสักแห่ง ทำตัวสนิทสนมคุ้นเคย วางท่าปกป้อง แถมยังเข้านอกออกในคอนโดของพรนางฟ้าได้อีกด้วย ประหนึ่งว่าความสำคัญที่เขาเคยมีต่อพรนางฟ้ากำลังลดน้อยถอยลง เพราะถูกผู้ชายคนนี้แทนที่อย่างไรอย่างนั้น!
ความรู้สึกคล้ายเด็กถูกแย่งของเล่นทำให้เขาอดไม่ได้ “คุณคงไม่รู้สินะว่าผมกับแพน...เราคุยกันอยู่”
“ใช้คำจำกัดความเหมือนดาราซะด้วย” คู่สนทนาไม่สะทกสะท้านสักนิด ทั้งยังหัวเราะหึๆด้วยความขบขัน “ผมรู้ทุกอย่างน่ะแหละ ทั้งเรื่องที่แพนแอบชอบคุณมาตั้งแต่สมัยเรียน คุณปฏิเสธเธอ แล้วก็ยังรู้กระทั่งว่าคุณกล่าวหาแพนว่าฆ่าน้อง ฟ้องนาย ขายเพื่อน ถ้าจะมีใครที่ไม่เคยรู้อะไรเลยเกี่ยวกับแพน ผมว่าคนคนนั้นน่าจะเป็นคุณมากกว่านะ”
พัทธ์ธนัยตะลึงเมื่อได้ยินคำบอกเล่านั้น มันเหมือนว่า... “แพนเล่าให้คุณฟังทุกเรื่องเลยเหรอ”
“คุณรู้คำตอบอยู่แล้ว” ผู้ชายตัวสูงแต่งกายเก่าปอนยืนขึ้น ผายมือไปทางประตู “กลับไปได้แล้ว ผมอยากให้แพนได้พักผ่อนสงบๆ”
พัทธ์ธนัยหายใจเข้าลึกระงับอารมณ์ เขายอมหมุนกายออกจากห้องแต่โดยดี ทว่าก่อนจะลับสายตาไป เขาหันกลับมามองคิรินทร์เป็นครั้งสุดท้าย มือทั้งคู่กำแน่น หมายมาดในใจว่าจะไม่ยอมให้ผู้ชายโอหังคนนี้แย่ง ‘ผู้หญิงของเขา’ และลอยนวลไปได้ง่ายๆเด็ดขาด!
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
อ่านจบตอนนี้แล้ว
เริ่มเดาทางถูกหรือยังค้า
ว่าเรื่องจะไปเชื่อมกับบทนำได้ยังไง
มาลองเดาเล่นๆกันดูไหม อิอิ
อ้อ...ไม่ได้อ้อนขอไล้ค์มาหลายตอนแล้ว
เีดี๋ยวเพื่อนๆจะนึกว่าสิริณเป็นตัวปลอม 5555555
เพราะงั้น...ปลายนิ้วบอบบางเรียวงามของท่าน
คลิก "ชอบ" ให้ตอนนี้เบาๆ คนละทีด้วยนะค้า
จักเป็นพระคุณอย่างสูง
คนเขียนจะได้ฮึกเหิม ปลื้มอกปลื้มใจ ลั้ลลาหน้าชื่นไปทั้งวัน ^_____^
“พ่อขึ้นไปทำงานเชียงราย บ้านก็ปิดไว้เฉยๆนั่นแหละ” พรนางฟ้าสงวนปากคำพูดให้น้อยที่สุด
สุภัทรชาลอบยิ้มสมใจ สังเกตเห็นว่าเพื่อนรักกุมสร้อยเส้นนั้นแทบไม่ห่างมือ ดูก็รู้ว่าต้องเป็นของสำคัญแน่ๆ ต้องขอบคุณพัทธ์ธนัยจริงๆที่โทร.มาชวนทะเลาะได้ถูกที่ถูกเวลา ขณะเธอกำลังปรึกษาเรื่องงานอยู่ในห้องพรนางฟ้า ทำให้เธอกรีดน้ำตาร้องไห้ขอความเห็นใจและหาข้ออ้างมาค้างกับเพื่อนได้ง่ายกว่าที่คิด
“ขอบใจมากเลยนะที่แพนยกโทษให้เรา ยอมให้เรามาค้างด้วยน่ะ”
“เรื่องบางเรื่อง ยังไงก็ยกโทษให้ไม่ได้หรอก”
สุภัทรชาหน้าจ๋อย “เกรซรู้ แพนยังโกรธเรื่องรายงานฉบับนั้น ที่ทำให้แพนอดได้เกียรตินิยมเหรียญทองใช่ไหม เกรซเอาเหรียญทองของเกรซมาให้แพนแทนก็ได้นะ”
“ความสำคัญของเหรียญทองนั่นไม่ใช่แค่วัตถุชิ้นหนึ่งที่เธอครอบครองอยู่หรอกนะ แต่มันคือความภาคภูมิใจต่างหาก ไม่คิดว่ามันตื้นเขินไปหน่อยเหรอ แค่เอาเหรียญมาให้เราแล้วก็จบน่ะ” พรนางฟ้าเบ้ปาก
“แล้วแพนจะให้เราทำยังไง เราถึงจะกลับมาเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมได้อีกครั้ง” หญิงสาวก้มหน้า ไหล่บางไหวนิดๆคล้ายกำลังสะกดกลั้นรอยสะอื้น แม้จะรู้ว่าใช้มุกมาตรฐานนี้บ่อยแล้ว แต่เธอก็อยากลองเสี่ยงดูอีกครั้ง พรนางฟ้าอาจฉลาด แต่บางครั้งถ้าเป็นเรื่องของเธอ เพื่อนเคยรู้ไม่ทันอยู่บ่อยๆนี่นา
พรนางฟ้าถอนใจ “เกรซไปอาบน้ำแล้วนอนซะเถอะ อย่าไปสนใจเรื่องเก่าๆเลย มันไม่มีประโยชน์หรอก ห้องเรามีห้องนอนเดียว เกรซคงต้องนอนที่โซฟา หรือไม่ก็ตรงข้ามห้องนอนเรามีเตียงเล็กอีกเตียง เราเอาไว้นั่งทำงาน เลือกเอาละกันว่าอยากนอนตรงไหน”
“โซฟาเนี่ยนะ” สุภัทรชาโวย แต่เมื่อนึกได้ก็รีบฝืนยิ้ม “จ้ะ โซฟาก็ได้ ดีกว่ากลับไปเจอพี่พัทธ์ดักรอเราอยู่ที่บ้าน”
พรนางฟ้าหมุนตัวเข้าไปในห้องนอน “เราไม่ได้ล็อกห้อง จะหยิบเสื้อผ้าก็ดูในตู้ละกัน ส่วนห้องน้ำก็เข้าผ่านทางห้องนอนเรานี่แหละ ขอตัวนะ”
เสียงประตูห้องงับลงแผ่วเบาทำให้สุภัทรชาเม้มปากแน่น แววตาอ่อนโยนยอมแพ้แปรเป็นโกรธเกรี้ยวรุนแรงแทน หญิงสาวพยายามระงับความไม่พอใจอย่างยากเย็น ทำทีมาค้างด้วยกัน แต่ต่างคนต่างอยู่ก็ดี นอกจากพัทธ์ธนัยจะไม่ตามมาวุ่นวายแล้ว เธอยังสบโอกาสจะได้ทำตามที่ตั้งใจไว้อีกด้วย
สุภัทรชาหยิบขวดสีชาออกจากกระเป๋าปรายตามองตู้เย็นในครัวด้วยสายตาหมายมาด ทุกอย่างเตรียมไว้พร้อมสรรพแล้ว รอแค่เวลาเพื่อลงมือตามแผนเท่านั้นเอง!
กองเพลิงผลาญเผารุนแรงลุกฮือท่วมตัวหญิงสาว สะเก็ดไฟที่แตกปะทุกระเด็นออกมาก่อนแปรเป็นผีเสื้อปีกสีส้มเจิดจ้าบินย้อนกลับมาเกาะตามตัวจนพรนางฟ้าสะดุ้งโหยงด้วยความแสบร้อนไปหมด หญิงสาวพยายามปัดป้อง แต่ไร้ผล ทุกรอยที่แตะแต้มทิ้งแผลพุพองน่าเกลียดไว้จนเธอกรีดร้องสุดเสียง กองทัพผีเสื้อไม่ระย่อ แต่บินกรูถาโถมเข้ามาหาหญิงสาวราวเห็นเธอเป็นน้ำผึ้งแสนหวาน เป็นเหยื่อ...อันโอชะ!
“อย่าทำฉัน กลัวแล้ว...” พรนางฟ้ายกมือขึ้นบังใบหน้าอย่างสิ้นหวัง
“แพน ลืมตาสิครับ ผมอยู่นี่...” น้ำเสียงนุ่มเย็นละม้ายสายลมแผ่วปลิวพัดผ่านผิวกระซิบอยู่ใกล้ๆนี้เอง
“ฝัน...นี่เราฝันอยู่ ตื่นสิ ตื่น!” พรนางฟ้ากระสับกระส่าย พึมพำดังแทบไม่พ้นริมฝีปากแห้งผาก
“แพน เมื่อไหร่คุณจะฟื้น ผมมีเรื่องบอกคุณมากมายทีเดียว” กระแสเย็นฉ่ำแตะลงที่มือของเธอ ความเย็นนั้นซ่านขึ้นมาถึงข้อศอก ต้นแขน หัวไหล่ และผ่านไปตามผิวช้าๆ ขับไล่ความร้อนรุ่มออกไปทีละนิด
เสียงจ้อกแจ้กงึมงำไม่ได้ศัพท์ดังอยู่เหนือศีรษะไม่ไกล พรนางฟ้ารู้สึกถึงเปลือกตาที่ถูกเปิดขึ้น ทว่าเธอกลับมองไม่เห็นอะไรสักอย่าง เสียงระรัวอื้ออึงที่ปลายหูค่อยๆชัดขึ้นเป็นคำ...
“หัวใจเธอเต้นช้ามาก แค่สี่สิบแปดครั้งต่อนาทีเอง ชีพจรก็อ่อน นี่ถ้าอุณหภูมิของร่างกายลดลงอีก ผมคงสรุปว่าเป็นอาการไฮเปอร์เธอร์เมียแล้ว เอ่อ...สภาวะอุณหภูมิของร่างกายต่ำผิดปกติน่ะครับ แต่นี่หลอดเลือดเธอไม่มีอาการหดตัว รูม่านตาตอบสนองปกติ กระทั่งปลายมือปลายเท้าก็ไม่เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินคล้ำ ซึ่งบอกตามตรงว่าไม่มีทฤษฎีไหนที่ผมเคยรู้จักสามารถรองรับอาการของเธอเลย”
“โอย...” เสียงครางแผ่วเบาดังขึ้นพร้อมกับที่พรนางฟ้าพยายามเปิดเปลือกตาอย่างยากเย็น
“แพน! คุณฟื้นแล้ว” พร้อมกันนั้นอะไรสักอย่างเย็นๆก็ครอบทับมือของเธอและบีบเบาๆ ทุกจังหวะที่เขาบีบมือเธอ พรนางฟ้ารู้สึกคล้ายหัวใจเต้นเป็นจังหวะตามไปด้วย
หญิงสาวหายใจเข้าลึก ปรือตาขึ้นช้าๆ “คุณคี...”
“เธอจำผมได้น่ะหมอ” น้ำเสียงยินดีละล่ำละลัก “แสดงว่าสมองเธอไม่กระทบกระเทือนใช่ไหมครับ”
“เท่าที่เอ็มอาร์ไอ สมองเธอปกติดี ร่างกายก็ปกติดี มีแค่อาการบาดเจ็บภายนอกเท่านั้นครับ ฤทธิ์จากยากล่อมประสาทที่เธอได้รับเข้าไปคงทำให้เธอหลับไปอีกเป็นวันเลย ซึ่งก็ดีเพราะเธอจะได้พักผ่อนมากๆ แต่ถ้าเธอได้สติ คุณอาจลองพูดคุยกับเธอ ถามตอบและทบทวนความทรงจำดูว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้ามีอาการอะไรผิดปกติ กดเรียกพยาบาลได้ทุกเมื่อนะครับ”
พรนางฟ้าหลับตาลงอีกครั้ง อาการปวดร้าวตามเนื้อตัวทำให้ปรารถนาจะหลีกลี้ให้ไกล และเมื่อดวงตาปิดสนิท เธอก็รู้สึกตัวเบาโหวงละม้ายกำลังล่องลอยไปกับสายลม และคราวนี้ไม่มีกองเพลิง ไม่มีผีเสื้อไฟ ไม่มีอะไรที่น่ากลัวแบบนั้นเฉียดกรายเข้ามาใกล้เธออีกเลย!
พัทธ์ธนัยยืนอ่านป้ายชื่อที่หน้าห้องพักฟื้นจนแน่ใจว่าคนเจ็บที่เขามาเยี่ยมอยู่ในห้องนี้แน่ๆ จึงเคาะประตูแล้วผลักเข้าไปอย่างเบามือ
พัทธ์ธนัยขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนเฝ้าไข้ที่คาดไม่ถึง “คุณคี...”
เจ้าของชื่อลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นหน้าเขา และฝ่ายนั้นมีท่าทีขึ้งโกรธที่ไม่ปิดบังเลยสักนิด “ดูสิ่งที่แฟนคุณทำกับแพนซะให้เต็มตา ผู้หญิงคนนั้นยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า ถึงทำแบบนี้กับเพื่อนได้ลงคอ”
สภาพคนเจ็บบนเตียงทำให้เขากลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ ร่างกายบอบบางของพรนางฟ้าแทบจะจมลงในที่นอน ตามแขนขาและเนื้อตัวหลายแห่งมีร่องรอยฟกช้ำตั้งแต่สีแดง เขียว ไล่ไปจนถึงม่วงคล้ำ แทบไม่มีผิวส่วนไหนที่ไม่ถูกทำร้าย ดวงหน้าบวมช้ำ บางส่วนแตกถึงกับต้องเย็บและปิดผ้ากอซสีขาว เห็นได้ชัดว่าเกิดจากการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง และบาดแผลทั้งหมดเกิดขึ้นในค่ำคืนที่สุภัทรชาหลบหน้าเขาหนีไปค้างยังคอนโดของพรนางฟ้า! พัทธ์ธนัยโทษตัวเองทันทีว่าเขาคือสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เธอเป็นเช่นนี้ “เธอเป็นยังไงบ้าง”
“นอกจากโดนทำร้ายร่างกาย เธอยังโดนวางยาด้วย หมอตรวจพบยากล่อมประสาทในปริมาณมากพอจะทำให้หลับข้ามวันข้ามคืนได้เลย อาการภายนอกบาดเจ็บสาหัส แต่ภายในไม่กระทบกระเทือนอะไร หมอต้องรอเช็กสมองอีกทีตอนเธอได้สติ”
พัทธ์ธนัยเดินอ้อมเตียงคนเจ็บมานั่งอีกฟาก “คุณแจ้งความหรือเปล่า”
“รอให้แพนได้สติก่อน ผมแจ้งแน่ ทำร้ายร่างกายรุนแรงขนาดนี้ ผมไม่ปล่อยไว้หรอก” น้ำเสียงนั้นเด็ดขาด เท่ากับที่ดวงตามีร่องรอยจริงจัง
“คุณรู้ได้ยังไงว่าแพนบาดเจ็บ” พัทธ์ธนัยฉงน
“ผมแวะเอาของไปให้แพน แต่โทร.หายังไงเธอก็ไม่ยอมรับสาย สุดท้ายผมถึงขอให้นิติบุคคลของคอนโด.ไขประตูเข้าไป”
พัทธ์ธนัยถอนหายใจ ส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ “ผมคิดไม่ถึงจริงๆว่าเกรซจะกล้าทำขนาดนี้”
“ตำแหน่งนั่นคงสำคัญกับแฟนคุณมากสินะ ผู้หญิงคนนั้นถึงกล้าทำเรื่องเลวๆขนาดนี้” คิรินทร์ของขึ้นอีกคำรบ “คดีอาญายอมความไม่ได้ซะด้วย บอกให้รู้ไว้ตรงนี้เลยนะคุณพัทธ์ธนัย ว่าผมจะใช้อำนาจทุกอย่างที่มี ลากคอสุภัทรชาเข้าคุกให้ได้!” น้ำเสียงคิรินทร์แข็งกร้าวจริงจัง ไม่มีวี่แววประนีประนอมสักนิด
“คุณจะไม่ให้โอกาสเกรซอธิบายก่อนหรือ”
“คุณหาเหตุผลดีๆสักข้อมาอธิบายการที่แพนเป็นอย่างนี้ให้ฟังหน่อยสิ ถ้าคุณคิดออก ผมจะยอมฟังคำอธิบายของนังแม่มดนั่น” ไม่มีความอ่อนโยนหรือสรรพนามเฉกสุภาพชนกระทำสำหรับผู้หญิงคนนั้นอีกต่อไป
พัทธ์ธนัยไม่ตำหนิอีกฝ่ายสักนิดที่แปรความโกรธออกมาในรูปนี้ หากเป็นเขาเข้าไปพบพรนางฟ้าถูกทำร้ายเช่นนี้ ไม่แน่ว่าเขาอาจทำใจเย็นไม่ได้ขนาดนี้ “คุณ...พบสุภัทรชาหรือเปล่า”
“ถ้าผู้หญิงคนนั้นยังหน้าด้านกล้าอยู่รอดูผลงานตัวเอง ผมคงลากเธอไปโยนให้ตำรวจแล้ว!” คิรินทร์โวย ด้วยสีหน้าคุกคามจนพัทธ์ธนัยบอกตัวเองว่าเขาควรอยู่ให้ห่างระหว่างที่เรื่องนี้ยังไม่กระจ่าง ไม่งั้น...เขาอาจบาดเจ็บแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“ผมจะตามหาสุภัทรชาเอง ต่อให้เกรซเป็นแฟนผม แต่ถ้าเธอทำผิด ผมก็ไม่เข้าข้างเธอหรอก”
“คงเป็นจุดแข็งของคุณเลยละสิ การลอยคอผู้หญิงที่ตัวเองรักน่ะ” รอยหยันบนใบหน้านั้นทำให้พัทธ์ธนัยนิ่งงันไปชั่วขณะ
“คุณหมายความว่ายังไง”
คิรินทร์ไม่ตอบ แต่ย้ำสิ่งที่ต้องการแทน “ฝากไปบอกผู้หญิงคนนั้นว่าให้เตรียมทนายดีๆเอาไว้ ผมไม่ปล่อยให้คนของผมเจ็บตัวฟรีแน่นอน”
“แพนไปเป็นคนของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ” พัทธ์ธนัยยอมรับว่าหัวใจเขาเจ็บจี๊ดแปลกๆเมื่อได้ยินคำแสดงความเป็นเจ้าของเช่นนั้น
“ไม่สำคัญ!” เขาบอกปัดทันควัน “มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผมกับแพน ไม่เกี่ยวกับคุณ”
พัทธ์ธนัยกำมือแน่น เขารู้จักพรนางฟ้าก่อน และมั่นใจว่าหญิงสาวมีความรู้สึกดีๆให้กับเขา เธอเป็นเหมือน...ของตายที่จะหันกลับมาคว้าเมื่อไรก็ได้ แต่แล้วจู่ๆผู้ชายคนนี้กลับโผล่มาจากมุมไหนสักแห่ง ทำตัวสนิทสนมคุ้นเคย วางท่าปกป้อง แถมยังเข้านอกออกในคอนโดของพรนางฟ้าได้อีกด้วย ประหนึ่งว่าความสำคัญที่เขาเคยมีต่อพรนางฟ้ากำลังลดน้อยถอยลง เพราะถูกผู้ชายคนนี้แทนที่อย่างไรอย่างนั้น!
ความรู้สึกคล้ายเด็กถูกแย่งของเล่นทำให้เขาอดไม่ได้ “คุณคงไม่รู้สินะว่าผมกับแพน...เราคุยกันอยู่”
“ใช้คำจำกัดความเหมือนดาราซะด้วย” คู่สนทนาไม่สะทกสะท้านสักนิด ทั้งยังหัวเราะหึๆด้วยความขบขัน “ผมรู้ทุกอย่างน่ะแหละ ทั้งเรื่องที่แพนแอบชอบคุณมาตั้งแต่สมัยเรียน คุณปฏิเสธเธอ แล้วก็ยังรู้กระทั่งว่าคุณกล่าวหาแพนว่าฆ่าน้อง ฟ้องนาย ขายเพื่อน ถ้าจะมีใครที่ไม่เคยรู้อะไรเลยเกี่ยวกับแพน ผมว่าคนคนนั้นน่าจะเป็นคุณมากกว่านะ”
พัทธ์ธนัยตะลึงเมื่อได้ยินคำบอกเล่านั้น มันเหมือนว่า... “แพนเล่าให้คุณฟังทุกเรื่องเลยเหรอ”
“คุณรู้คำตอบอยู่แล้ว” ผู้ชายตัวสูงแต่งกายเก่าปอนยืนขึ้น ผายมือไปทางประตู “กลับไปได้แล้ว ผมอยากให้แพนได้พักผ่อนสงบๆ”
พัทธ์ธนัยหายใจเข้าลึกระงับอารมณ์ เขายอมหมุนกายออกจากห้องแต่โดยดี ทว่าก่อนจะลับสายตาไป เขาหันกลับมามองคิรินทร์เป็นครั้งสุดท้าย มือทั้งคู่กำแน่น หมายมาดในใจว่าจะไม่ยอมให้ผู้ชายโอหังคนนี้แย่ง ‘ผู้หญิงของเขา’ และลอยนวลไปได้ง่ายๆเด็ดขาด!
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
อ่านจบตอนนี้แล้ว
เริ่มเดาทางถูกหรือยังค้า
ว่าเรื่องจะไปเชื่อมกับบทนำได้ยังไง
มาลองเดาเล่นๆกันดูไหม อิอิ
อ้อ...ไม่ได้อ้อนขอไล้ค์มาหลายตอนแล้ว
เีดี๋ยวเพื่อนๆจะนึกว่าสิริณเป็นตัวปลอม 5555555
เพราะงั้น...ปลายนิ้วบอบบางเรียวงามของท่าน
คลิก "ชอบ" ให้ตอนนี้เบาๆ คนละทีด้วยนะค้า
จักเป็นพระคุณอย่างสูง
คนเขียนจะได้ฮึกเหิม ปลื้มอกปลื้มใจ ลั้ลลาหน้าชื่นไปทั้งวัน ^_____^
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ต.ค. 2556, 00:00:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ต.ค. 2556, 00:06:30 น.
จำนวนการเข้าชม : 1462
| << ตอนที่ ๑๗ (จบตอน) | ตอนที่ ๑๘ (จบตอน) >> |
phugan 10 ต.ค. 2556, 00:18:39 น.
ยัยเกรซใจร้ายมากเลย....วางยาแล้วทุบตีหนูแพนจนน่วมไปทั้งตัวเลย.....
ยัยเกรซใจร้ายมากเลย....วางยาแล้วทุบตีหนูแพนจนน่วมไปทั้งตัวเลย.....
ree 10 ต.ค. 2556, 03:39:10 น.
ไม่เห็นต้องขอ ให้ด้วยพึงใจอยู่แล้ว แต่รู้สึกว่าเกรซไม่น่าตื้นเขินขนาดนี้ มันอาจมีสาเหตุอื่นที่ทำให้แพนเป็นอย่างนี้ แต่มั่นใจว่าเกรซต้องเกี่ยวข้องด้วยไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
ไม่เห็นต้องขอ ให้ด้วยพึงใจอยู่แล้ว แต่รู้สึกว่าเกรซไม่น่าตื้นเขินขนาดนี้ มันอาจมีสาเหตุอื่นที่ทำให้แพนเป็นอย่างนี้ แต่มั่นใจว่าเกรซต้องเกี่ยวข้องด้วยไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
lovemuay 10 ต.ค. 2556, 07:13:39 น.
เอ? เกรซอาจจะเป็นคนวางยา แต่จะเป็นคนทุบตีทำร้ายจริงๆหรอ? มันเหมือนเป็นหลักฐานมัดตัวเกินไปรึป่าว? หรือว่าเพราะเกรซสวยสร้อยเส้นนั้นเลยควบคุมตัวเองไม่ได้
เอ? เกรซอาจจะเป็นคนวางยา แต่จะเป็นคนทุบตีทำร้ายจริงๆหรอ? มันเหมือนเป็นหลักฐานมัดตัวเกินไปรึป่าว? หรือว่าเพราะเกรซสวยสร้อยเส้นนั้นเลยควบคุมตัวเองไม่ได้
ketza 10 ต.ค. 2556, 10:16:45 น.
สงสารนางเอกจัง ยัยเกรซนิสัยไม่ดี ใช้ความเป็นเพื่อนมาทำร้ายกันอย่างนี้ เค๊ารับไม่ได้ เชอะๆๆๆ
สงสารนางเอกจัง ยัยเกรซนิสัยไม่ดี ใช้ความเป็นเพื่อนมาทำร้ายกันอย่างนี้ เค๊ารับไม่ได้ เชอะๆๆๆ
sonakshi 10 ต.ค. 2556, 10:21:00 น.
นางเอกเสียโฉมรัป่าวนิ
นางเอกเสียโฉมรัป่าวนิ
Sukhumvit66 10 ต.ค. 2556, 13:36:31 น.
โอ๊ย อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ
โอ๊ย อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ
OhLaLa 10 ต.ค. 2556, 14:02:26 น.
เกรซร้ายเกินไปแล้ว ทำร้ายได้แม้กับคนที่เป็นเพื่อน สวยแต่นิสัยนี่เข้าขั้นวิกฤตก็ไม่ไหวนะ
เกรซร้ายเกินไปแล้ว ทำร้ายได้แม้กับคนที่เป็นเพื่อน สวยแต่นิสัยนี่เข้าขั้นวิกฤตก็ไม่ไหวนะ
นักอ่านเหนียวหนึบ 10 ต.ค. 2556, 16:30:21 น.
อ่าว เป็นคนนิ้วใหญ่ และแข็งแรงซะด้วยเซะ 5555 ขอเป็นบรรจงอ่าน และละเมียดละไมกับกลิ้นอายปีกผีเสื้อแทนละกัลนะเคอะ อิอิ
อ่าว เป็นคนนิ้วใหญ่ และแข็งแรงซะด้วยเซะ 5555 ขอเป็นบรรจงอ่าน และละเมียดละไมกับกลิ้นอายปีกผีเสื้อแทนละกัลนะเคอะ อิอิ
นักอ่านเหนียวหนึบ 10 ต.ค. 2556, 16:34:21 น.
แอบกลับไปอ่านบทนำอีกรอบ!!!!
แต่ทำไม อ่านแล้วยัง งงๆ ละ ติดตามๆๆ เกาะขอบจอ!!!
แอบกลับไปอ่านบทนำอีกรอบ!!!!
แต่ทำไม อ่านแล้วยัง งงๆ ละ ติดตามๆๆ เกาะขอบจอ!!!
จิรารัตน์ 10 ต.ค. 2556, 21:00:55 น.
อ้าว พี่พัทธ์ทำไมทำตัวอย่างนี้หล่ะ นิสัย!
อ้าว พี่พัทธ์ทำไมทำตัวอย่างนี้หล่ะ นิสัย!
goldensun 10 ต.ค. 2556, 22:18:36 น.
เกรซวางยาแพนแน่ แต่เรื่องทำร้ายร่างกายอย่างหนักแต่ไม่กระทบอวัยวะภายใน ไม่น่าใช่นะคะ ต้องมีมือที่สามแน่
แต่บทนำ คุณคีบอกว่าแพนเป็นภรรยานี่ แต่เรื่องถึงตอนนี้ ยังเป็นแบบคุณคีรักแพน แต่แพนยังไม่รู้ใจตัวเองนะคะ
ส่วนพัทธ์ หวงก้างซะจริง หรือเป็นคนที่ทำให้คุณคีรวบรัดแพนเพื่อดูแล
ใกล้ต่อกับบทนำแล้วใช่มั้ยคะ
เกรซวางยาแพนแน่ แต่เรื่องทำร้ายร่างกายอย่างหนักแต่ไม่กระทบอวัยวะภายใน ไม่น่าใช่นะคะ ต้องมีมือที่สามแน่
แต่บทนำ คุณคีบอกว่าแพนเป็นภรรยานี่ แต่เรื่องถึงตอนนี้ ยังเป็นแบบคุณคีรักแพน แต่แพนยังไม่รู้ใจตัวเองนะคะ
ส่วนพัทธ์ หวงก้างซะจริง หรือเป็นคนที่ทำให้คุณคีรวบรัดแพนเพื่อดูแล
ใกล้ต่อกับบทนำแล้วใช่มั้ยคะ