Lost memories ความทรงจำที่หายไป
พระเจ้า! พระเจ้า! มือของผมเต็มไปด้วยเลือด นี่ผมอาลัยอาวรให้เด็กสองคนนี้หรือนี่ ผมช่วยพวกเขาไม่ได้ แม้แต่หญิงชราคนนั้นเอง ผมก็ช่วยไม่ได้ นี่ผมเป็นใคร?! นี่ผมกำลังทำอะไร?!
เฮือก! นี่เป็นแค่ฝันนิ ทำไมมันเหมือนจริงนักล่ะ เอาเป็นว่า ผมชื่อว่า เดวิท แอตนิสัน ผมเป็นชาวยิว และอาศัยอยู่ที่ เมืองเล็กๆในประเทศอังกฤษ ภรรยาของผมตายไปแล้ว แล้วผมก็จะไปพักร้อนที่ เยอรมันเพียงคนเดียว ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง สถานที่ที่เป็นปราสาทเก่าแก่และโบราณ มันเงียบสงบ แต่น่าขนลุกยังไงไม่รู้ แต่เหมือนว่ามันมีแรงจูงใจอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมอยากไป แล้วสถานที่นี่ทำให้ผมรู้อะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ผม...
เฮือก! นี่เป็นแค่ฝันนิ ทำไมมันเหมือนจริงนักล่ะ เอาเป็นว่า ผมชื่อว่า เดวิท แอตนิสัน ผมเป็นชาวยิว และอาศัยอยู่ที่ เมืองเล็กๆในประเทศอังกฤษ ภรรยาของผมตายไปแล้ว แล้วผมก็จะไปพักร้อนที่ เยอรมันเพียงคนเดียว ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง สถานที่ที่เป็นปราสาทเก่าแก่และโบราณ มันเงียบสงบ แต่น่าขนลุกยังไงไม่รู้ แต่เหมือนว่ามันมีแรงจูงใจอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมอยากไป แล้วสถานที่นี่ทำให้ผมรู้อะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ผม...
Tags: สืบสวน,สยองขวัญ,ดราม่า
ตอน: Lost memories ep.2 : Someone like you ใครบางคนที่เหมือนคุณ
เสียงหัวรถจักรดัง เพื่อเตือนให้ผู้โดยสารทราบว่าใกล้ถึงสถานีต่อไปแล้ว กรุณาเตรียมตัวลงก่อนที่จะพลาด แต่ผู้โดยสารท่านนี้ยังนอนไม่รู้เรื่องรู้ราว จึงต้องทำให้เธอคนนี้ลำบาก มาปลุก ให้ตื่นจากการงีบหลับเป็นเวลานาน
"คุณ! คุณ! ตื่นได้แล้ว ใกล้ถึงสถานีสุดท้ายที่จะลงจอดแล้วน่ะ"
"หา???" เสียงผมยังงวงเงียอยู่เลย
"คุณ!"
"ค..ค..ครับ!!!" คราวนี้ผมตกใจ ผมหันขึ้นไปมองหน้าสาวสวยนิรนาม ผมของเธอสีน้ำตาลแดง ปากสีแดงน่าริ้มรส น่าสัมผัส คิ้มเข้มสีน้ำตาลเปลือกไม้แก่แต่ตอนนี้ขมวดจนเหมือนนางยักษ์ที่กำลังจะจับพระอภัยมนีที่กำลังหนีไปพร้อมกับนางเงือก และใบหน้าของเธอสวยได้รูป แต่หน้าของเธอเหมือนภรรยาของผม ไม่เหมือนหรอกแต่ใช่เลยแหละ และสีหน้าเธอบอกกับผมว่า "ไอ้งั่งเอ้ย!! ทำไมต้องให้ปลุกด้วยบ้าจริง" อะไรประมาณนี้ ผมรีบลุกแล้วหยิบกระเป๋าเดินทางที่แสนจะหนัก ยังกับย้ายบ้าน ที่อยู่เหนือหัวผมขึ้นไปลงมาสู่พื้นดิน พร้อมกับพูดขอบคุณ
"ขอบคุณน่ะครับที่ปลุก ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชื่อมาเรียค่ะ มาเรีย แอนนาเวีย" หน้าของเธอยังงุดหงิด
"ผมนี่แย่จังน่ะครับต้องให้ผู้หญิงมาปลุก อ..อ..เอาป็นว่าผมชื่อเดทวิทครับ เด..เด..เดทวิต แอตนิสัน" เสียงผมตะกุกตะกัก "ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ผมเกรงเล็กน้อย
"ค่ะ ค่ะ" เธอตอบรับพร้อมยิ้ม หน้าตาเธอเหมือนออกแนวเยาะเย้ยผมมากกว่า จากนั้นเมื่อรถไฟจอดที่สถานี ผมก้าวลงพร้อมเธอ จากนั้นเราก็เดินคุยกันไปตลอดทางก่อนขึ้นรถแท็กซี่
"คุณกำลังไปไหนเหรอครับ"
"เออ กำลังไปโรงแรม xxxx ค่ะ"
"งั้นก็โรงแรมเดียวกับผมสิครับ ถ้างั้นถ้าคุณไม่รังเกลียดไปพร้อมกับผมไหมครับ"
"อ๋อ ก็ได้ค่ะ" เราสองคนขึ้นรถคันเดียวกันเพื่อไปโรงแรม xxxx ระหว่างทางก็ได้สอบถามกันเล็กน้อย
"คุณไปที่นั้นทำไมเหรอครับ"
"อ๋อ ฉัน...ไปพักผ่อนน่ะค่ะ" หน้าตาเธอเหมือนไม่อยากบอกความจริง แต่ก็ช่างเถอะ เธอคงไม่อยากพูดหรอก แล้วผมก็ไม่ใช่ประเภท ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านด้วยสิ
"แล้วคุณล่ะค่ะ ไปทำอะไร"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมรู้สึกว่าต้องไป หา...อะไรบ้างอย่างที่ไม่รู้" ผมคิดในใจ "ไอ้บ้าเอ๊ย เขาก็ต้องหาว่าฉันบ้าน่ะสิ ที่จู่ๆจะไปโดยไม่มีสาเหตุ"
"มีหลายคนน่ะค่ะที่ไปที่นั้น โดยไม่มีสาเหตุแล้วไม่เคยได้กลับมา เพราะค้นพบความจริงอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ตัวคุณเอง"
"ฟังดูหน้ากลัวน่ะครับ" ผมหันไปมองคนขับ เหมือนเขามองมาทางผมแบบแปลกๆทางกระจกหลัง ผมก็เงยขึ้นไปมองเขาผ่านทางกระจกหลังเหมือนกัน ก่อนที่เขาจะตั้งหน้าตั้งตาขับต่อไป จากนั้นคนขับรถพูดขึ้นว่า "ใกล้ถึงโรงแรม xxxx แล้วครับ" ผมพยักหน้าเบาๆ เมื่อถึงโรงแรม xxxx ผมจ่ายเงินให้คนขับรถแล้วยกของให้มาเรีย จากนั้นคนขับรถก็จากไปอย่างรวดเร็ว
To be continued....
P.S. อ่านแล้วเม้นด้วยสิ งอลแล้วน้าาาาาา T^T
"คุณ! คุณ! ตื่นได้แล้ว ใกล้ถึงสถานีสุดท้ายที่จะลงจอดแล้วน่ะ"
"หา???" เสียงผมยังงวงเงียอยู่เลย
"คุณ!"
"ค..ค..ครับ!!!" คราวนี้ผมตกใจ ผมหันขึ้นไปมองหน้าสาวสวยนิรนาม ผมของเธอสีน้ำตาลแดง ปากสีแดงน่าริ้มรส น่าสัมผัส คิ้มเข้มสีน้ำตาลเปลือกไม้แก่แต่ตอนนี้ขมวดจนเหมือนนางยักษ์ที่กำลังจะจับพระอภัยมนีที่กำลังหนีไปพร้อมกับนางเงือก และใบหน้าของเธอสวยได้รูป แต่หน้าของเธอเหมือนภรรยาของผม ไม่เหมือนหรอกแต่ใช่เลยแหละ และสีหน้าเธอบอกกับผมว่า "ไอ้งั่งเอ้ย!! ทำไมต้องให้ปลุกด้วยบ้าจริง" อะไรประมาณนี้ ผมรีบลุกแล้วหยิบกระเป๋าเดินทางที่แสนจะหนัก ยังกับย้ายบ้าน ที่อยู่เหนือหัวผมขึ้นไปลงมาสู่พื้นดิน พร้อมกับพูดขอบคุณ
"ขอบคุณน่ะครับที่ปลุก ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชื่อมาเรียค่ะ มาเรีย แอนนาเวีย" หน้าของเธอยังงุดหงิด
"ผมนี่แย่จังน่ะครับต้องให้ผู้หญิงมาปลุก อ..อ..เอาป็นว่าผมชื่อเดทวิทครับ เด..เด..เดทวิต แอตนิสัน" เสียงผมตะกุกตะกัก "ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ผมเกรงเล็กน้อย
"ค่ะ ค่ะ" เธอตอบรับพร้อมยิ้ม หน้าตาเธอเหมือนออกแนวเยาะเย้ยผมมากกว่า จากนั้นเมื่อรถไฟจอดที่สถานี ผมก้าวลงพร้อมเธอ จากนั้นเราก็เดินคุยกันไปตลอดทางก่อนขึ้นรถแท็กซี่
"คุณกำลังไปไหนเหรอครับ"
"เออ กำลังไปโรงแรม xxxx ค่ะ"
"งั้นก็โรงแรมเดียวกับผมสิครับ ถ้างั้นถ้าคุณไม่รังเกลียดไปพร้อมกับผมไหมครับ"
"อ๋อ ก็ได้ค่ะ" เราสองคนขึ้นรถคันเดียวกันเพื่อไปโรงแรม xxxx ระหว่างทางก็ได้สอบถามกันเล็กน้อย
"คุณไปที่นั้นทำไมเหรอครับ"
"อ๋อ ฉัน...ไปพักผ่อนน่ะค่ะ" หน้าตาเธอเหมือนไม่อยากบอกความจริง แต่ก็ช่างเถอะ เธอคงไม่อยากพูดหรอก แล้วผมก็ไม่ใช่ประเภท ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านด้วยสิ
"แล้วคุณล่ะค่ะ ไปทำอะไร"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมรู้สึกว่าต้องไป หา...อะไรบ้างอย่างที่ไม่รู้" ผมคิดในใจ "ไอ้บ้าเอ๊ย เขาก็ต้องหาว่าฉันบ้าน่ะสิ ที่จู่ๆจะไปโดยไม่มีสาเหตุ"
"มีหลายคนน่ะค่ะที่ไปที่นั้น โดยไม่มีสาเหตุแล้วไม่เคยได้กลับมา เพราะค้นพบความจริงอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ตัวคุณเอง"
"ฟังดูหน้ากลัวน่ะครับ" ผมหันไปมองคนขับ เหมือนเขามองมาทางผมแบบแปลกๆทางกระจกหลัง ผมก็เงยขึ้นไปมองเขาผ่านทางกระจกหลังเหมือนกัน ก่อนที่เขาจะตั้งหน้าตั้งตาขับต่อไป จากนั้นคนขับรถพูดขึ้นว่า "ใกล้ถึงโรงแรม xxxx แล้วครับ" ผมพยักหน้าเบาๆ เมื่อถึงโรงแรม xxxx ผมจ่ายเงินให้คนขับรถแล้วยกของให้มาเรีย จากนั้นคนขับรถก็จากไปอย่างรวดเร็ว
To be continued....
P.S. อ่านแล้วเม้นด้วยสิ งอลแล้วน้าาาาาา T^T
TheDARKprincess เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ต.ค. 2556, 15:18:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ต.ค. 2556, 15:18:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 974
| << Lost memories ep.1 : The journey just begun การเดินทางเพิ่งจะเริ่มต้น | Lost memories ep.3 : Who is the old lady เธอคือใคร >> |