Diary Love Vampirism รักนี้ที่เวนิส
“ถ้าไพรเวทแล้วมันทำให้เอลเซ่อารมณ์ดีฉันก็ยินดีที่จะทำ เพราะอะไรที่ทำให้เอลเซ่มีความสุขฉันทำให้เธอได้หมดไม่ว่ามันจะเป็นอะไร ฉันสัญญาเอล อะไรที่คือความสุขของเธอฉันยินดีที่จะทำให้เธอทุกอย่าง”
โอ๊ยย อยู่ๆ ก็มาพูดบอกกันแบบนี้ก็เขินสิเจ้าคะ แต่ทำไงได้ล่ะ ก็รักเขาไปแล้วนิน่า...
(อัพช้าขออภัย อยู่ในช่วงสอบ)
โอ๊ยย อยู่ๆ ก็มาพูดบอกกันแบบนี้ก็เขินสิเจ้าคะ แต่ทำไงได้ล่ะ ก็รักเขาไปแล้วนิน่า...
(อัพช้าขออภัย อยู่ในช่วงสอบ)
Tags: Vampirism cosplay
ตอน: 2
วันเสาร์ ที่บ้านเอลเซ่
วันนี้ฉันตื่นแต่เช้า ประมาณเวลาได้ว่า ตีห้ากว่าๆ (ตื่นมาทำห่าอะไร) อาบน้ำแต่งตัวแล้วรอเซต้า (รู้สึกว่าเรื่องนี้นางใจง่ายจริงๆ) เฮ้ย...ไม่ใช่ตื่นมาอบขนมไว้กินเป็นของว่างเวลาซ้อมเต้น และที่ตื่นเช้าเพราะอบขนมต้องใช้เวลานาน และวันนี้ฉันก็เลือกที่จะทำ คุกกี้ช็อกโกแล็ต บราวนี้สีทอง (คือบราวนี้ที่ทำมาจากน้ำเชื่อมหรือน้ำผึ้งสด) และเค้กช็อกโกลาโต้ (ก็ช็อกโกแล็ตนั้นแหละ)
เวลา 8:00 AM
ติ้งหน่อง ติ้งหน่อง
เสียงกริ่งหน้าประตูบ้านดังขึ้นฉันจึงเดินไปเปิดประตูรับแขก และแขกคนนั้นก็คือเซต้า
“เขามาสิเซต้า” ฉันชวนเข้าเข้ามาในบ้าน
“เอ่อ...คุณลุงคุณป้าล่ะเอลเซ่” เขาถามอย่างฉันเกรงใจขณะยืนอยู่ที่หน้าประตู
“อ๋อ...ไม่อยู่บ้านน่ะ” คำตอบของฉันทำเอาขาของเขาที่กำลังก้าวเข้ามาหยุดชะงัก และถามฉันด้วยน้ำเสียที่ไม่ค่อยปกติ (มั้ง)
“แล้ว...อยู่ไหนล่ะไม่ได้อยู่บ้านเหรอ”
“อือ...พ่อแม่ไม่อยู่บ้านน่ะ ไปต่างประเทศอีก 2-3 เดือนก็กลับ”
“งั้นตอนนี้ก็มีเราอยู่แค่สองคน” เซต้าพูดขึ้นด้วยเสียงที่เบาหวิว ? เพราะปกติแล้วเวลาที่เซต้ามาบ้านฉันพ่อกะแม่ฉันจะอยู่บ้านแต่วันนี้กรณีพิเศษเพราะพวกท่านไม่อยู่
“ก็ประมาณนั้นมั้ง ถ้าไม่นับคนใช้นะ”
เข้าพยักหน้าเข้าใจแล้วจึงเดินเข้ามาในบ้าน เพราะตอนที่พูดกันอยู่นั่นเขาและฉันยังอยู่ที่ประตูบ้านเพราะเขาหวาดระแวงอยู่ (พ่อแม่ไม่อยู่กลัวฉันปล่ำรึไง เซต้าถึงไม่กล้าเข้าบ้าน–เอลเซ่) ฉันเดินพาเขาเข้าไปที่ห้องรับแขก แล้วชวนให้เขานั่ง
“มานั่งก่อนสิ แล้วทานอะไรก่อนมั๊ย” ฉันชวนเขานั่งลงบนโซฟาสีดำในห้องรับแขก
“อะไรก็ได้ แล้วแต่เอลเซ่ละกัน”
“โอเค...” ฉันพูดกับเซต้าแล้วดกกริ่งเรียกสาวใช้ในบ้าน
“ค่ะคุณหนู”
“เอลเซ่ขอของว่าชุดหนึ่งค่ะ ที่เอลเซ่เตรียมไว้น่ะค่ะ”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
ระหว่างที่ระพี่วีเอาของเซต้าก็กวาดตาไปทั่วห้องแล้วถามขึ้นมาว่า “เอลเซ่ชอบสีดำเหรอ เราเห็นส่วนมากเอลเซ่ชอบใช้อะไรที่เป็นสีดำอ่า”
“เอ่อ...มันก็ใช่แต่ไม่ใช่แค่สีดำหรอกนะ” ฉันตอบเซต้าไป เพราะภายในห้องรับแขกบ้านฉันมันถูกตกแต่งออกไปทางโทนขาวดำ แต่ไม่ใช่ทางม้าลายนะ
“แล้วเอลเซ่ชอบสีอะไรอีกเหรอ” เขาถามฉันกลับมาอีกครั้ง
ฉันทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนตอบออกไปว่า “เอ...ก็มีอยู่สองสีที่ชอบนะ ก็มีสีดำ กับ สีขาวอ่านะ”
“งันเหรอ...มันแปลกดีนะเอลเซ่”
“แปลกยังไงเหรอ” ฉันถามเซต้ากลับไป
“ก็..ปกติแล้วถ้าให้เลือกละหว่างสีขาวกับสีดำ...มันต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ใช่” ฉันตอบเขาไป
“แล้วทำไมถึงชอบล่ะ” เขาถามกลับมาอีก (มันจะอะไรกันนักกันหนากะอีแค่สี)
“เออ...เอาง่ายๆเลยนะ...” ฉันพูดขึ้นมาแล้วเขาก็เริ่มตั้งใจฟัง “สีดำมันเป็นสีที่ฉันคิดว่ามันดูลึกลับน่าค้นหาดี ส่วนสีขาวเป็นสีของความบริสุธิและอ่อนโยนน่ะ แต่ถ้าพอเอาสองสีมาผสมกันมันก็กลายเป็นสีเทาถ้าสองสีนี้มันมีปริมาณเท่ากัน แต่ถ้ามีสีใดสีหนึ่งมากกว่าอีกสีหนึงมันก็จะกลายเป็นสีขาวหรือดำ เหมือนกับจิตใจคนเราน่ะ...ที่มีทั้งดีและชั่ว ”
“เอลเซ่พูดเหมือนกับอยู่ในโลกนี้มานานแล้วยังไงยังงันเลยล่ะ”
“อันที่จริงก็อยู่มานานแล้วละ อยู่มาเป็นร้อยๆปีแล้วด้วยซ่ำ เราอยู่เพื่อรอเธอยังไงล่ะ” ฉันพูดขึ้นด้วยเสียงอันเบาราวกับสายลมพักผ่าน
“อะไรนะ..เราได้ยินไม่ชัด” เขาถามขึ้นมา
“ไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วนี้ช่วงนี้ไม่มีงานเหรอ” เขาถามขึ้นมาเหมือนต้องการเปลียนเรื่องเพื่อนที่จะได้ไม่กดดันฉัน เพื่อ?
“งาน...งานอะไร งานคอสเพลย์นะเหรอ” ฉันถามเขากลับไป
“อื้ม ใช่ ช่วงนี้ไม่มีเหรอ”
“ก็มีนะหลังงานจบการศึกษาอ่ะ” เซต้าฉันรักนายที่สุดเลย นายนี้รู้ใจฉันจริงๆว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไร =w=
“อื้ม...แล้วจะให้ไปส่งมั๊ย” เขาถามกลับมา เพราะปกติฉันก็ขอให้เขามารับมาส่งอยู่แล้ว
“ได้เหรอ เธอมารับฉันได้เหรอ” ฉันถามกลับเขาไป
“อื้ม ได้สิแล้วก็จะไปเป็นตากล้องให้ด้วยเอามั๊ย”
“เอา...เอาสิ” ฉันตอบเขาแล้วก็กลับมานั่งทำหน้าฟิน =w= (นางเองเรื่องนี้เริ่มปัญญาอ่อน)
พอฉันพูดจบเราก็เงียบกันไป สักพักพี่วีก็กลับมาพร้อมกับขนมและน้ำผลไม้ชุดหนึ่ง
“มาแล้วค่าคุณหนู”
“ขอบคุณคะ” ฉันบอกขอบคุณพี่วีไป
“พี่ขอตัวไปทำงานต่อนะค่ะคุณหนู”
ฉันพยัคหน้าเป็นเชิงอนุญาติ พี่วีจึงเดินไปทำงานที่ค้างไว้ต่อ
“ทานก่อนสิ แล้วเดียวค่อยซ้อมเต้นก็ได้” ฉันบอกกับเซต้า
“อื้ม...” เซต้ารับคำแล้วก็ทานขนมที่ฉันทำขึ้นมาเองกับมือ รู้สึกดีจังแต่ไม่รู้ว่าเจาจะชอบขนมที่เราทำมั๊ย
“เป็นไงบ้าง...อร่อยมั๊ย” ปากเจ้ากำก็ถามออกไปทั้งที่ในใจกลัวเขาไม่ชอบขนมที่ฉันทำ
“อื้ออร่อยมากๆเลย ใครเป็นคนทำเหรอ” เขาถามพลางหยิบมาทานอีก
“เราเองล่ะ” ฉันตอบพลางยิ้มกว้าง
“เอลเซ่เก่งจัง” เซต้าชมด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
“ขอบคุณที่ชม” อ๊ายยยย เขินสุดๆเขาชมเราว่าทำขนมอร่อย
ผ่านไปสักพักเราก็เริ่มซ้อมเต้นกันจนเขาสามารถเต้นได้ และตอนพักกลางวันเขาก็ขอให้ฉันทำอาหารให้ทานอีก ฉันก็เลยทำ ซีกโครงแกะอบน้ำผึ้ง กับผักอบ ให้เขาทาน และเขาก็ติดใจมากเลยล่ะ เขาใจดีด้วยนะช่วยฉันล้างจานด้วยละ (คนใช้มีไม่ใช้) คนอะไรไม่รู้น่ารักเป็นบ้า (คิดไปเองป่ะ)
พอตอนบ่ายมันเป็นตอนที่ฉันกลัวที่สุดเพราะว่าฉันจะต้องสอนเขาเต้นจะหวะต่างๆและมันมีอยู่ท่าหนึ่งที่ฉันไม่มั่นใจในตัวเอง คือท่าที่ฉันตองหมุนตัวแล้วจบด้วยท่าที่เซต้าต้องดึงฉันเข้ามากอด
“เซต้า ท่าต่อไปมันจะยากหน่อยนะ” ฉันบอกเซต้าไป
“ยากยังไงเหรอเอลเซ่” เซต้าถามฉันกลับมา
“คือว่า ฉันจะต้องหมุนตัวออกแขนข้างหนึ่งของฉันจะอยู่ข้างหลังแบบนี้” แล้วฉันก็ทำท่าหมุนตัวออกไปแขนข้างซ้ายตกอยู่ข้างหลัง โดยที่ฉันยืนหันหลังให้เขา
“แล้วเราต้องทำยังไง” เซต้าถามฉัน
“เซต้าก็แค่ดึงมือข้างที่อยู่ด้านหลังของเราให้เราหันกลับมาแล้วตัวเราจะตัวอยู่ในอ้อมกอดเซต้าแบบนี้” ฉันอธิบายให้เขาฟังพร้อมทำท่าให้เขาดู
“พอจะได้มั๊ย” ฉันถามเขาเพื่อความมั่นใจ
“ก็น่าจะได้ ลองดูแล้วกัน” เขาตอบฉันกลับมา
“โอเค งั่นเริ่มเลยแล้วกัน เอาตรงที่เราตองหมุนตัวออกไปนะ”
“อือ” เซต้ารับคำแล้วเราก็เริ่มเต้นกันอีกครั้ง
และแล้วสิ่งที่ฉันกลัวก็เกิดขึ้นคือตอนที่เซต้าดึงฉันกลับมาฉันกลับเสียหลักล้มลงไปนอนบนอกเซต้า แล้วสายตาของเราก็ประสานกันพอดี แอ๊ก...เขินเบย
“อ่า...ขอโทษที่นะเซต้า” ฉันพูดขอโทษเซต้าพลางยันตัวลุกขึ้นนั่งข้างๆ เขา
“ไม่เป็นไร...เราไม่ว่าอะไรหลอก” เขาตอบฉันกลับมาหลังจากที่เขาลุกขึ้นมานั่งเรียบร้อยแล้ว
ฉันได้แต่งส่งยิ้มกลับไปให้เขา
“เอ่อ..นี้ก็จะ 5 โมงเย็นแล้วเราว่าเรากลับก่อนดีกว่า” เขายืนขึ้นแล้วพูดพลางช่วยฉุดฉันให้ยืนขึ้น
“งั่นวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน” ฉันบอกกับเขา
“โอเค เจอกันพรุ่งนี้” เขาพูดแล้วเดินออกจากประตูบ้านฉัน
“จ๊ะ บายเซต้า ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ” ฉันตะโกนบอกเขา
“จ๊ะ บาย” อ๊ายยยย เซต้าพูดจ๊ะจ๋ากับฉันด้วย เขินจนแก้มแดงเลยเรา (คิดไปเองรึไงยะ)
แต่จะว่าไปมันก็น่าแปลกนะที่ตอนซ้อมเต้นดูเหมือนเขาจะหอมแก้มฉันอยู่รอมร่อ แล้วฉันยังล้มไปทับเขาอีก เฮ้อ...ทั้งเขินทั้งไม่เข้าใจจริงๆว่าเขาคิดยังไงกับเรากันแน่
วันนี้ฉันตื่นแต่เช้า ประมาณเวลาได้ว่า ตีห้ากว่าๆ (ตื่นมาทำห่าอะไร) อาบน้ำแต่งตัวแล้วรอเซต้า (รู้สึกว่าเรื่องนี้นางใจง่ายจริงๆ) เฮ้ย...ไม่ใช่ตื่นมาอบขนมไว้กินเป็นของว่างเวลาซ้อมเต้น และที่ตื่นเช้าเพราะอบขนมต้องใช้เวลานาน และวันนี้ฉันก็เลือกที่จะทำ คุกกี้ช็อกโกแล็ต บราวนี้สีทอง (คือบราวนี้ที่ทำมาจากน้ำเชื่อมหรือน้ำผึ้งสด) และเค้กช็อกโกลาโต้ (ก็ช็อกโกแล็ตนั้นแหละ)
เวลา 8:00 AM
ติ้งหน่อง ติ้งหน่อง
เสียงกริ่งหน้าประตูบ้านดังขึ้นฉันจึงเดินไปเปิดประตูรับแขก และแขกคนนั้นก็คือเซต้า
“เขามาสิเซต้า” ฉันชวนเข้าเข้ามาในบ้าน
“เอ่อ...คุณลุงคุณป้าล่ะเอลเซ่” เขาถามอย่างฉันเกรงใจขณะยืนอยู่ที่หน้าประตู
“อ๋อ...ไม่อยู่บ้านน่ะ” คำตอบของฉันทำเอาขาของเขาที่กำลังก้าวเข้ามาหยุดชะงัก และถามฉันด้วยน้ำเสียที่ไม่ค่อยปกติ (มั้ง)
“แล้ว...อยู่ไหนล่ะไม่ได้อยู่บ้านเหรอ”
“อือ...พ่อแม่ไม่อยู่บ้านน่ะ ไปต่างประเทศอีก 2-3 เดือนก็กลับ”
“งั้นตอนนี้ก็มีเราอยู่แค่สองคน” เซต้าพูดขึ้นด้วยเสียงที่เบาหวิว ? เพราะปกติแล้วเวลาที่เซต้ามาบ้านฉันพ่อกะแม่ฉันจะอยู่บ้านแต่วันนี้กรณีพิเศษเพราะพวกท่านไม่อยู่
“ก็ประมาณนั้นมั้ง ถ้าไม่นับคนใช้นะ”
เข้าพยักหน้าเข้าใจแล้วจึงเดินเข้ามาในบ้าน เพราะตอนที่พูดกันอยู่นั่นเขาและฉันยังอยู่ที่ประตูบ้านเพราะเขาหวาดระแวงอยู่ (พ่อแม่ไม่อยู่กลัวฉันปล่ำรึไง เซต้าถึงไม่กล้าเข้าบ้าน–เอลเซ่) ฉันเดินพาเขาเข้าไปที่ห้องรับแขก แล้วชวนให้เขานั่ง
“มานั่งก่อนสิ แล้วทานอะไรก่อนมั๊ย” ฉันชวนเขานั่งลงบนโซฟาสีดำในห้องรับแขก
“อะไรก็ได้ แล้วแต่เอลเซ่ละกัน”
“โอเค...” ฉันพูดกับเซต้าแล้วดกกริ่งเรียกสาวใช้ในบ้าน
“ค่ะคุณหนู”
“เอลเซ่ขอของว่าชุดหนึ่งค่ะ ที่เอลเซ่เตรียมไว้น่ะค่ะ”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
ระหว่างที่ระพี่วีเอาของเซต้าก็กวาดตาไปทั่วห้องแล้วถามขึ้นมาว่า “เอลเซ่ชอบสีดำเหรอ เราเห็นส่วนมากเอลเซ่ชอบใช้อะไรที่เป็นสีดำอ่า”
“เอ่อ...มันก็ใช่แต่ไม่ใช่แค่สีดำหรอกนะ” ฉันตอบเซต้าไป เพราะภายในห้องรับแขกบ้านฉันมันถูกตกแต่งออกไปทางโทนขาวดำ แต่ไม่ใช่ทางม้าลายนะ
“แล้วเอลเซ่ชอบสีอะไรอีกเหรอ” เขาถามฉันกลับมาอีกครั้ง
ฉันทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนตอบออกไปว่า “เอ...ก็มีอยู่สองสีที่ชอบนะ ก็มีสีดำ กับ สีขาวอ่านะ”
“งันเหรอ...มันแปลกดีนะเอลเซ่”
“แปลกยังไงเหรอ” ฉันถามเซต้ากลับไป
“ก็..ปกติแล้วถ้าให้เลือกละหว่างสีขาวกับสีดำ...มันต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ใช่” ฉันตอบเขาไป
“แล้วทำไมถึงชอบล่ะ” เขาถามกลับมาอีก (มันจะอะไรกันนักกันหนากะอีแค่สี)
“เออ...เอาง่ายๆเลยนะ...” ฉันพูดขึ้นมาแล้วเขาก็เริ่มตั้งใจฟัง “สีดำมันเป็นสีที่ฉันคิดว่ามันดูลึกลับน่าค้นหาดี ส่วนสีขาวเป็นสีของความบริสุธิและอ่อนโยนน่ะ แต่ถ้าพอเอาสองสีมาผสมกันมันก็กลายเป็นสีเทาถ้าสองสีนี้มันมีปริมาณเท่ากัน แต่ถ้ามีสีใดสีหนึ่งมากกว่าอีกสีหนึงมันก็จะกลายเป็นสีขาวหรือดำ เหมือนกับจิตใจคนเราน่ะ...ที่มีทั้งดีและชั่ว ”
“เอลเซ่พูดเหมือนกับอยู่ในโลกนี้มานานแล้วยังไงยังงันเลยล่ะ”
“อันที่จริงก็อยู่มานานแล้วละ อยู่มาเป็นร้อยๆปีแล้วด้วยซ่ำ เราอยู่เพื่อรอเธอยังไงล่ะ” ฉันพูดขึ้นด้วยเสียงอันเบาราวกับสายลมพักผ่าน
“อะไรนะ..เราได้ยินไม่ชัด” เขาถามขึ้นมา
“ไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วนี้ช่วงนี้ไม่มีงานเหรอ” เขาถามขึ้นมาเหมือนต้องการเปลียนเรื่องเพื่อนที่จะได้ไม่กดดันฉัน เพื่อ?
“งาน...งานอะไร งานคอสเพลย์นะเหรอ” ฉันถามเขากลับไป
“อื้ม ใช่ ช่วงนี้ไม่มีเหรอ”
“ก็มีนะหลังงานจบการศึกษาอ่ะ” เซต้าฉันรักนายที่สุดเลย นายนี้รู้ใจฉันจริงๆว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไร =w=
“อื้ม...แล้วจะให้ไปส่งมั๊ย” เขาถามกลับมา เพราะปกติฉันก็ขอให้เขามารับมาส่งอยู่แล้ว
“ได้เหรอ เธอมารับฉันได้เหรอ” ฉันถามกลับเขาไป
“อื้ม ได้สิแล้วก็จะไปเป็นตากล้องให้ด้วยเอามั๊ย”
“เอา...เอาสิ” ฉันตอบเขาแล้วก็กลับมานั่งทำหน้าฟิน =w= (นางเองเรื่องนี้เริ่มปัญญาอ่อน)
พอฉันพูดจบเราก็เงียบกันไป สักพักพี่วีก็กลับมาพร้อมกับขนมและน้ำผลไม้ชุดหนึ่ง
“มาแล้วค่าคุณหนู”
“ขอบคุณคะ” ฉันบอกขอบคุณพี่วีไป
“พี่ขอตัวไปทำงานต่อนะค่ะคุณหนู”
ฉันพยัคหน้าเป็นเชิงอนุญาติ พี่วีจึงเดินไปทำงานที่ค้างไว้ต่อ
“ทานก่อนสิ แล้วเดียวค่อยซ้อมเต้นก็ได้” ฉันบอกกับเซต้า
“อื้ม...” เซต้ารับคำแล้วก็ทานขนมที่ฉันทำขึ้นมาเองกับมือ รู้สึกดีจังแต่ไม่รู้ว่าเจาจะชอบขนมที่เราทำมั๊ย
“เป็นไงบ้าง...อร่อยมั๊ย” ปากเจ้ากำก็ถามออกไปทั้งที่ในใจกลัวเขาไม่ชอบขนมที่ฉันทำ
“อื้ออร่อยมากๆเลย ใครเป็นคนทำเหรอ” เขาถามพลางหยิบมาทานอีก
“เราเองล่ะ” ฉันตอบพลางยิ้มกว้าง
“เอลเซ่เก่งจัง” เซต้าชมด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
“ขอบคุณที่ชม” อ๊ายยยย เขินสุดๆเขาชมเราว่าทำขนมอร่อย
ผ่านไปสักพักเราก็เริ่มซ้อมเต้นกันจนเขาสามารถเต้นได้ และตอนพักกลางวันเขาก็ขอให้ฉันทำอาหารให้ทานอีก ฉันก็เลยทำ ซีกโครงแกะอบน้ำผึ้ง กับผักอบ ให้เขาทาน และเขาก็ติดใจมากเลยล่ะ เขาใจดีด้วยนะช่วยฉันล้างจานด้วยละ (คนใช้มีไม่ใช้) คนอะไรไม่รู้น่ารักเป็นบ้า (คิดไปเองป่ะ)
พอตอนบ่ายมันเป็นตอนที่ฉันกลัวที่สุดเพราะว่าฉันจะต้องสอนเขาเต้นจะหวะต่างๆและมันมีอยู่ท่าหนึ่งที่ฉันไม่มั่นใจในตัวเอง คือท่าที่ฉันตองหมุนตัวแล้วจบด้วยท่าที่เซต้าต้องดึงฉันเข้ามากอด
“เซต้า ท่าต่อไปมันจะยากหน่อยนะ” ฉันบอกเซต้าไป
“ยากยังไงเหรอเอลเซ่” เซต้าถามฉันกลับมา
“คือว่า ฉันจะต้องหมุนตัวออกแขนข้างหนึ่งของฉันจะอยู่ข้างหลังแบบนี้” แล้วฉันก็ทำท่าหมุนตัวออกไปแขนข้างซ้ายตกอยู่ข้างหลัง โดยที่ฉันยืนหันหลังให้เขา
“แล้วเราต้องทำยังไง” เซต้าถามฉัน
“เซต้าก็แค่ดึงมือข้างที่อยู่ด้านหลังของเราให้เราหันกลับมาแล้วตัวเราจะตัวอยู่ในอ้อมกอดเซต้าแบบนี้” ฉันอธิบายให้เขาฟังพร้อมทำท่าให้เขาดู
“พอจะได้มั๊ย” ฉันถามเขาเพื่อความมั่นใจ
“ก็น่าจะได้ ลองดูแล้วกัน” เขาตอบฉันกลับมา
“โอเค งั่นเริ่มเลยแล้วกัน เอาตรงที่เราตองหมุนตัวออกไปนะ”
“อือ” เซต้ารับคำแล้วเราก็เริ่มเต้นกันอีกครั้ง
และแล้วสิ่งที่ฉันกลัวก็เกิดขึ้นคือตอนที่เซต้าดึงฉันกลับมาฉันกลับเสียหลักล้มลงไปนอนบนอกเซต้า แล้วสายตาของเราก็ประสานกันพอดี แอ๊ก...เขินเบย
“อ่า...ขอโทษที่นะเซต้า” ฉันพูดขอโทษเซต้าพลางยันตัวลุกขึ้นนั่งข้างๆ เขา
“ไม่เป็นไร...เราไม่ว่าอะไรหลอก” เขาตอบฉันกลับมาหลังจากที่เขาลุกขึ้นมานั่งเรียบร้อยแล้ว
ฉันได้แต่งส่งยิ้มกลับไปให้เขา
“เอ่อ..นี้ก็จะ 5 โมงเย็นแล้วเราว่าเรากลับก่อนดีกว่า” เขายืนขึ้นแล้วพูดพลางช่วยฉุดฉันให้ยืนขึ้น
“งั่นวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน” ฉันบอกกับเขา
“โอเค เจอกันพรุ่งนี้” เขาพูดแล้วเดินออกจากประตูบ้านฉัน
“จ๊ะ บายเซต้า ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ” ฉันตะโกนบอกเขา
“จ๊ะ บาย” อ๊ายยยย เซต้าพูดจ๊ะจ๋ากับฉันด้วย เขินจนแก้มแดงเลยเรา (คิดไปเองรึไงยะ)
แต่จะว่าไปมันก็น่าแปลกนะที่ตอนซ้อมเต้นดูเหมือนเขาจะหอมแก้มฉันอยู่รอมร่อ แล้วฉันยังล้มไปทับเขาอีก เฮ้อ...ทั้งเขินทั้งไม่เข้าใจจริงๆว่าเขาคิดยังไงกับเรากันแน่
elice เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ต.ค. 2556, 16:29:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ต.ค. 2556, 16:32:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 994
| << 1 | 3 >> |