Diary Love Vampirism รักนี้ที่เวนิส
“ถ้าไพรเวทแล้วมันทำให้เอลเซ่อารมณ์ดีฉันก็ยินดีที่จะทำ เพราะอะไรที่ทำให้เอลเซ่มีความสุขฉันทำให้เธอได้หมดไม่ว่ามันจะเป็นอะไร ฉันสัญญาเอล อะไรที่คือความสุขของเธอฉันยินดีที่จะทำให้เธอทุกอย่าง”
โอ๊ยย อยู่ๆ ก็มาพูดบอกกันแบบนี้ก็เขินสิเจ้าคะ แต่ทำไงได้ล่ะ ก็รักเขาไปแล้วนิน่า...
(อัพช้าขออภัย อยู่ในช่วงสอบ)
โอ๊ยย อยู่ๆ ก็มาพูดบอกกันแบบนี้ก็เขินสิเจ้าคะ แต่ทำไงได้ล่ะ ก็รักเขาไปแล้วนิน่า...
(อัพช้าขออภัย อยู่ในช่วงสอบ)
Tags: Vampirism cosplay
ตอน: 7
หลังจากที่แยกตัวกับเพื่อนๆแล้ว ฉันกับเซต้าก็มาเดินเล่นกันสองคน
“เซต้าอยากได้อะไรมั๊ย”
ฉันถามเขาออกไปเพราะตอนนี้เราลงมาอยู่ที่โชนเสื้อผ้า
“อื้ม....เราคิดว่าจะซื้อเสื้อก่อนไปเวนิสซักสองสามโหลอะนะ”
“อือ ให้เราช่วยเลือกมั๊ย”
“ดีเลย เรากำลังคิดอยู่เลยว่าจะเลือกเสื้อแบบไหน”
“โอเค งั้นไปกันโลดดด”
หลังจานั้นฉันก็พาเซต้าเดินเขาร้านนี้ออกร้านนู้เป็นว่าเล่น ตอนนี้ในมือของฉันละเขาเต็นไปด้วยถุงเสื้อผ้าและร้องเท้าใหม่ของเขา
“นี้เซต้าอยากได้อะไรอีกมั๊ย” ฉันถามเขาขึ้นมา
“เออ....เราคิดว่าพอแล้วล่ะ” เขาตอบฉันมา
“อื้ม เราก็ว่างั้นถ้าไม่พอเดี๋ยวเราไปซื้อเอาที่อิตาลีก็ได้”
“แล้วแต่เอลเซ่ละกัน แต่ตอนนี้เราคิดว่าเราสองคนน่าจะเอาของพวกนี้ไปเก็บกันก่อนดีป่ะ”
เขาพูดพลางถามความคิดเห็นฉัน
“ก็ดีน่ะ เอาของไปเก็บแล้วมากินข้าวกัน”
ฉันพูดพลางก้มหน้าดูนาฬิกา เพราะตอนนี้มันบอกเวลา 11.40 น. แล้วและฉันก็เริ่มรู้สึกหิวแล้วเหมือนกัน
“โอเคจ๊ะ”
ณ ร้านอาหารอิตาเลี่ยน
ร้านที่ฉันพาเซต้ามามันเป็นร้านอาหารอิตเลี่ยนของพี่ชายฉัน ที่ขยายกิจการไปรอบโลกและที่ฉันเลือกมาที่นี้ก็เพราะว่าพนักงานในร้านทุกคนรู้จักฉันและในร้านมันมีมุมทีเป็นส่วนตัวแล้วอีกอย่างคือ ฉันไม่จำเป็นที่จะต้องจ้ายตังค์ หุหุหุ (งกชัดๆ)
“ สวัสดีค่ะคุณเอลเซ่ กี่ที่ค่ะ”
พนักงานต้นรับทักทายฉันอย่างเป็นมิตร และถามว่ามากี่คนเพราะจะได้จัดที่นั่งได้ถูก
“สองที่ค่ะ” ฉันตอบพนักงานไป
“อือ ค่ะมาเดตกับแฟนเหรอค่ะ”
“ไม่ใช่ค่ะ...” วอนหาเรื่องโดนไล่ออกแล้วละมั้งแม่คนนี้
“ค่ะ...เชิญค่ะคุณเอลเซ่”
“มาเร็ว เซต้า (เรียกอย่างกะสุนัข)”
ฉันหันไปเรียกเซต้าให้เขาเดินตามฉันมา
พนักงานพาฉันและเซต้ามาที่โต๊ะตัวหนึงที่อยู่ติดกับริมหน้าต่างทำห็เห็นวิวของแม่น้ำที่รับกับตึกราบ้านช่องต่างๆได้อย่างลงตัว ช่างเป็นบรรยากาศที่งดงามและน่าจดจำจริงๆ
“จะรับอะไรดีครับคุณเอลเซ่”
บริกรชายเดินเข้ามาถามฉัน
“ อื้ม เอลเซ่ขอเป็นรีซอตโต กับบิสกอตตีก็แล้วกันค่ะ”
ฉันหันหน้าไปบอกบริกรชายไโดยที่ไม่เปิดดูเมนู และหันหน้าไปถามเซต้าที่นั่งอยู่ตรงข้ามว่า
“จะทานอะไรเหรอ”
“อื้ม...เราขอเป็น...อันติปาสโต กับครอสตินี่แล้วกันครับ”
“เข้าใจเลือกนะเซต้า”
ฉันแซวเขาแต่กลับได้รอยยิ้มกลับมา ทำเอาฉันเขินไปหมด
Love is such a sweet illusion (Let's come together)
“ว่าไงขนุน” ยายผีขนุนโทรมานั่นเอง
( อยู่ไหนกันเหรอ)
“อยู่ที่ร้านคุณพี่”
(ไปทำรัยกันอ่ะ)
“ซักผ้ามั้ง” ตอบได้กวนอวัยวะเบื้องล่างมาก
(ป้านี้ ถามดีๆแล้วนะ)
“มากินข้าว...แล้วมีอะไรเหรอ” ฉันตอบขนุนพร้อมๆกับถามกลับไป
(ก็ไม่มีอะไรหรอกแค่จะโทรมาบอกว่า พวกเราสี่คนจะไปร้านหนังสือที่ชานเมือน่ะ)
“อ้อ แล้วจะให้ไปส่งปะ” ฉันถามกลับไปเพราะเป็นห่วงเพื่อนไม่รู้ว่าเพื่อนจะไปยังไง ก็ช่วยไม่ได้ก็คนมันเป็นห่วงเพื่อนอ่า ทั้งหวง ห่วง ทั้งหึงอยากเก็บไว้ฟัดคนเดียว (อันหลังไม่เกียวน๊า)
(ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพวกเราจะขับรถไปกัน แล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงนะถ้าถึงร้านหนังสือแล้วจะโทรหา)
“โอเค เอาแบบนั้นก็ได้ งันแค่นี้นะ บาย”
(อื้ม บาย)
หลังจากที่ฉันคุยโทรศัพท์กับขนุนเรียบร้อยแล้วพนักงานก็เดินเข้ามาขอเสริฟอาหาร
“ขออนุญาตเสริฟอาหารนะครับคุณหนู” พนักงานชายคนนั้นพูดพร้อมๆ กับวางอาหารลงตรงหน้าฉันและเซต้า
“ขอให้ทานให้อร่อยนะครับ” พนักงานพูดพร้อมกับโค้งให้ฉัน และเดินออกไป ทันทีที่บริเวณที่ฉันนั่งอยู่กับเซต้าสงบลงไม่มีใครเดินเข้าเดินออก ฉันกับเซต้าก็ลงมือทานอาหารแล้วคุยเรื่อง ทั่วๆ ไปเกียวกับอิตาลีที่พอจะสามารถให้ขอมูลกับเขาได้
“นี้เอลเซ่...” อยู่ๆเซต้าก็เรียกฉันแล้วถามขึ้นมาว่า “เอลเซ่มีบ้านที่อิตาลีใช่ป่ะ”
“อื้มใช่ มีอยู่หลังหนึ่งที่นั้นจ๊ะ แต่ไม่เชิงว่าเป็นของฉันทั้งหมดหรอกนะ”
“อื้ม...แล้วถ้าไปอยู่ที่นั้นเอลเซ่ยังจะได้แต่คอสเพลย์อยู่มั๊ยอ่า” คำถามนี้มัน...
“ก็ต้องได้แต่งอยู่แล้วนะสิ เพราะที่นั้นก็มีงานคอสนะ แล้วก็บินไปที่ลอนดอนก็ยังได้เลยเพราะที่นั้นก็มักจะมีงานไม่งั้นก็ไพรเวทเอา” ฉันตอบคำถามเขากลับไป
“อื้ม...ดีจริง นี้เราเห็นโปดเตอร์งานคอสอ่ะ...”
เซต้าพูดไม่ทันจบก็โดนฉันถามขึ้นมาว่า “ที่ไหนเหรอ”
“อ่า...ดูเหมือนจะชอบจริงๆ นะเนี้ย คอสเพลย์อ่ะ” ไม่ตอบคำถามแล้วยังจะมาถามกลับอีก -*-
“ช่ายๆ มันเป็นอะไรที่เค้าชอบมากรองจากการเรียนนะ มันเหมือนเป็นการใช่เวลาว่าให้เกิดประโยชน์อะไรทำนองนี้อ่านะ แต่คนส่วนมากมักคิดว่าการแต่งแฟนซีก็คือคอสเพลย์ แต่จริงๆ การแต่งคอสเพลย์คือแต่งเลียนแบบตัวการ์ตูนอนิเมะที่เราแต่งแล้วสามารถขอกชื่อได้ถึงเปลี่ยนชุดไปก็ยังบอกได้ว่าตัวนี้คืออะไร แต่ถ้าเป็นแฟนซีก็คือแต่แล้วไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นตัวอะไร อย่าง แม่มมด ก็บอกไม่ได้ว่าเป็นแมม่มดอะไรจากเรื่องไหน แต่ถึงจะชอบคอสเพลย์ ชอบแต่งตัวแบบการ์ตูนมากแค่ไหน แต่ยังไงเรื่องการเรียนก็ต้องมาก่อนอยู่ดี”
“เอลเซ่เล่าซะจนรู้ซึ้งถึงแก่นสารเลยล่ะ” เซต้าตอบกลับมาเหมือนจะชมหรือด่าก็ไม่รุ
“ว่าแต่นะเซต้า....”
“อะไรเหรอเอลเซ่” เขาถามฉันพร้อมกะทำหน้างง
“เซต้าไปเห็นโปดเตอร์ที่ไหน แล้วงานจักวันไหน เมื่อไร เวลาใด และที่ไหน” ได้ที่ยิงคำถามเป็นชุดเลยนะเนี้ยยายเอลเช่
“อ๋อ...เห็นว่าจัดวันที่ 15 มีนา เป็นงานอะไรสักอย่างนี้แหละนะ และสถานที่ก็จัดที่นี้แหละ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด เซต้าฉันอยากมา ได้โปรดไปรับฉันมาที”
หลังจากที่ฉันกรีดร้องออกไปเซต้าก็ตอบกลับมาพร้อมกกับร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ว่า
“ได้สิ...แต่มีข้อแม้นะ ^-^”
ระ...ระ...ร้อย...ยะ...ยะ...ยิ้ม...นะ..นี้ มันหมายความว่าไงกัน!!
“อะไรเหรอ” ถึงจะกลัวในคำขอแต่เพื่องานคอสหนูยอมค่า (แลดูจะบ้างานคอสเพลย์เป็นอย่างมาก -*-)
“เราอยากลองแต่งคอสเพลย์บ้างอ่ะ ช่วยเราได้มั๊ย”
“อ๋อ เรื่องแค่นี้เอง...หา!!!อะไรนะเซต้าจะแต่งคอสเพลย์” พระเจ้าช่วยนี้มันอะไรกัน
“ก็คือแบบเราอยากลองบ้างอ่ะ เอลเซ่พอจะช่วยเราได้มั๊ย”
“............” อยู่ในสภาวะอึ่งแบบถอนตัวไม่ขึ้น
“เซ่...เอลเซ่....เอลเซ่...” เซต้าเรียกฉันพร้อมกับเขย่าฉันเบาๆ
“ห๊ะ...หา..มีไรเหรอ” หลังจาที่หาอึ่งเรียบร้อยแล้ว
“ช่วยหน่อยนะ นะๆๆๆๆๆ” ต้อนนี้เซต้เริ่มรุกฉันด้วการอ้อนแบบที่ฉันชอบใช้อ้อนเขาแล้วล่ะ ได้โปรหยุดเถอะคุณรู้มั๊ยคุณทำหัวใจฉันละลายแล้วนะ -///-
“อ่า...ช่วยก็ได้ แต่ว่าอยากแต่งตัวอ่ะไรล่ะ” ในที่สุดฉันก็พ่ายแพ้ให้กับลูกอ้อนของเขาจนได้
“ตัวอะไรก็ได้ขอแค่ให้เป็นตัวทที่คู่กะตัวที่เอลเซ่แต่งก็พอ” เขาตอบมาแบบไม่คิดอะไรมาก แต่ทำเอาฉันคิดหนักเลยว่าจะให้เขาแต่อ่ะได้ดี
“งันขอเราไปนอนคิดคืนหนึ่งนะว่าจะให้เธอแต่งเป็นอ่ะไร”
“ได้สิ”
“เซต้าอยากได้อะไรมั๊ย”
ฉันถามเขาออกไปเพราะตอนนี้เราลงมาอยู่ที่โชนเสื้อผ้า
“อื้ม....เราคิดว่าจะซื้อเสื้อก่อนไปเวนิสซักสองสามโหลอะนะ”
“อือ ให้เราช่วยเลือกมั๊ย”
“ดีเลย เรากำลังคิดอยู่เลยว่าจะเลือกเสื้อแบบไหน”
“โอเค งั้นไปกันโลดดด”
หลังจานั้นฉันก็พาเซต้าเดินเขาร้านนี้ออกร้านนู้เป็นว่าเล่น ตอนนี้ในมือของฉันละเขาเต็นไปด้วยถุงเสื้อผ้าและร้องเท้าใหม่ของเขา
“นี้เซต้าอยากได้อะไรอีกมั๊ย” ฉันถามเขาขึ้นมา
“เออ....เราคิดว่าพอแล้วล่ะ” เขาตอบฉันมา
“อื้ม เราก็ว่างั้นถ้าไม่พอเดี๋ยวเราไปซื้อเอาที่อิตาลีก็ได้”
“แล้วแต่เอลเซ่ละกัน แต่ตอนนี้เราคิดว่าเราสองคนน่าจะเอาของพวกนี้ไปเก็บกันก่อนดีป่ะ”
เขาพูดพลางถามความคิดเห็นฉัน
“ก็ดีน่ะ เอาของไปเก็บแล้วมากินข้าวกัน”
ฉันพูดพลางก้มหน้าดูนาฬิกา เพราะตอนนี้มันบอกเวลา 11.40 น. แล้วและฉันก็เริ่มรู้สึกหิวแล้วเหมือนกัน
“โอเคจ๊ะ”
ณ ร้านอาหารอิตาเลี่ยน
ร้านที่ฉันพาเซต้ามามันเป็นร้านอาหารอิตเลี่ยนของพี่ชายฉัน ที่ขยายกิจการไปรอบโลกและที่ฉันเลือกมาที่นี้ก็เพราะว่าพนักงานในร้านทุกคนรู้จักฉันและในร้านมันมีมุมทีเป็นส่วนตัวแล้วอีกอย่างคือ ฉันไม่จำเป็นที่จะต้องจ้ายตังค์ หุหุหุ (งกชัดๆ)
“ สวัสดีค่ะคุณเอลเซ่ กี่ที่ค่ะ”
พนักงานต้นรับทักทายฉันอย่างเป็นมิตร และถามว่ามากี่คนเพราะจะได้จัดที่นั่งได้ถูก
“สองที่ค่ะ” ฉันตอบพนักงานไป
“อือ ค่ะมาเดตกับแฟนเหรอค่ะ”
“ไม่ใช่ค่ะ...” วอนหาเรื่องโดนไล่ออกแล้วละมั้งแม่คนนี้
“ค่ะ...เชิญค่ะคุณเอลเซ่”
“มาเร็ว เซต้า (เรียกอย่างกะสุนัข)”
ฉันหันไปเรียกเซต้าให้เขาเดินตามฉันมา
พนักงานพาฉันและเซต้ามาที่โต๊ะตัวหนึงที่อยู่ติดกับริมหน้าต่างทำห็เห็นวิวของแม่น้ำที่รับกับตึกราบ้านช่องต่างๆได้อย่างลงตัว ช่างเป็นบรรยากาศที่งดงามและน่าจดจำจริงๆ
“จะรับอะไรดีครับคุณเอลเซ่”
บริกรชายเดินเข้ามาถามฉัน
“ อื้ม เอลเซ่ขอเป็นรีซอตโต กับบิสกอตตีก็แล้วกันค่ะ”
ฉันหันหน้าไปบอกบริกรชายไโดยที่ไม่เปิดดูเมนู และหันหน้าไปถามเซต้าที่นั่งอยู่ตรงข้ามว่า
“จะทานอะไรเหรอ”
“อื้ม...เราขอเป็น...อันติปาสโต กับครอสตินี่แล้วกันครับ”
“เข้าใจเลือกนะเซต้า”
ฉันแซวเขาแต่กลับได้รอยยิ้มกลับมา ทำเอาฉันเขินไปหมด
Love is such a sweet illusion (Let's come together)
“ว่าไงขนุน” ยายผีขนุนโทรมานั่นเอง
( อยู่ไหนกันเหรอ)
“อยู่ที่ร้านคุณพี่”
(ไปทำรัยกันอ่ะ)
“ซักผ้ามั้ง” ตอบได้กวนอวัยวะเบื้องล่างมาก
(ป้านี้ ถามดีๆแล้วนะ)
“มากินข้าว...แล้วมีอะไรเหรอ” ฉันตอบขนุนพร้อมๆกับถามกลับไป
(ก็ไม่มีอะไรหรอกแค่จะโทรมาบอกว่า พวกเราสี่คนจะไปร้านหนังสือที่ชานเมือน่ะ)
“อ้อ แล้วจะให้ไปส่งปะ” ฉันถามกลับไปเพราะเป็นห่วงเพื่อนไม่รู้ว่าเพื่อนจะไปยังไง ก็ช่วยไม่ได้ก็คนมันเป็นห่วงเพื่อนอ่า ทั้งหวง ห่วง ทั้งหึงอยากเก็บไว้ฟัดคนเดียว (อันหลังไม่เกียวน๊า)
(ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพวกเราจะขับรถไปกัน แล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงนะถ้าถึงร้านหนังสือแล้วจะโทรหา)
“โอเค เอาแบบนั้นก็ได้ งันแค่นี้นะ บาย”
(อื้ม บาย)
หลังจากที่ฉันคุยโทรศัพท์กับขนุนเรียบร้อยแล้วพนักงานก็เดินเข้ามาขอเสริฟอาหาร
“ขออนุญาตเสริฟอาหารนะครับคุณหนู” พนักงานชายคนนั้นพูดพร้อมๆ กับวางอาหารลงตรงหน้าฉันและเซต้า
“ขอให้ทานให้อร่อยนะครับ” พนักงานพูดพร้อมกับโค้งให้ฉัน และเดินออกไป ทันทีที่บริเวณที่ฉันนั่งอยู่กับเซต้าสงบลงไม่มีใครเดินเข้าเดินออก ฉันกับเซต้าก็ลงมือทานอาหารแล้วคุยเรื่อง ทั่วๆ ไปเกียวกับอิตาลีที่พอจะสามารถให้ขอมูลกับเขาได้
“นี้เอลเซ่...” อยู่ๆเซต้าก็เรียกฉันแล้วถามขึ้นมาว่า “เอลเซ่มีบ้านที่อิตาลีใช่ป่ะ”
“อื้มใช่ มีอยู่หลังหนึ่งที่นั้นจ๊ะ แต่ไม่เชิงว่าเป็นของฉันทั้งหมดหรอกนะ”
“อื้ม...แล้วถ้าไปอยู่ที่นั้นเอลเซ่ยังจะได้แต่คอสเพลย์อยู่มั๊ยอ่า” คำถามนี้มัน...
“ก็ต้องได้แต่งอยู่แล้วนะสิ เพราะที่นั้นก็มีงานคอสนะ แล้วก็บินไปที่ลอนดอนก็ยังได้เลยเพราะที่นั้นก็มักจะมีงานไม่งั้นก็ไพรเวทเอา” ฉันตอบคำถามเขากลับไป
“อื้ม...ดีจริง นี้เราเห็นโปดเตอร์งานคอสอ่ะ...”
เซต้าพูดไม่ทันจบก็โดนฉันถามขึ้นมาว่า “ที่ไหนเหรอ”
“อ่า...ดูเหมือนจะชอบจริงๆ นะเนี้ย คอสเพลย์อ่ะ” ไม่ตอบคำถามแล้วยังจะมาถามกลับอีก -*-
“ช่ายๆ มันเป็นอะไรที่เค้าชอบมากรองจากการเรียนนะ มันเหมือนเป็นการใช่เวลาว่าให้เกิดประโยชน์อะไรทำนองนี้อ่านะ แต่คนส่วนมากมักคิดว่าการแต่งแฟนซีก็คือคอสเพลย์ แต่จริงๆ การแต่งคอสเพลย์คือแต่งเลียนแบบตัวการ์ตูนอนิเมะที่เราแต่งแล้วสามารถขอกชื่อได้ถึงเปลี่ยนชุดไปก็ยังบอกได้ว่าตัวนี้คืออะไร แต่ถ้าเป็นแฟนซีก็คือแต่แล้วไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นตัวอะไร อย่าง แม่มมด ก็บอกไม่ได้ว่าเป็นแมม่มดอะไรจากเรื่องไหน แต่ถึงจะชอบคอสเพลย์ ชอบแต่งตัวแบบการ์ตูนมากแค่ไหน แต่ยังไงเรื่องการเรียนก็ต้องมาก่อนอยู่ดี”
“เอลเซ่เล่าซะจนรู้ซึ้งถึงแก่นสารเลยล่ะ” เซต้าตอบกลับมาเหมือนจะชมหรือด่าก็ไม่รุ
“ว่าแต่นะเซต้า....”
“อะไรเหรอเอลเซ่” เขาถามฉันพร้อมกะทำหน้างง
“เซต้าไปเห็นโปดเตอร์ที่ไหน แล้วงานจักวันไหน เมื่อไร เวลาใด และที่ไหน” ได้ที่ยิงคำถามเป็นชุดเลยนะเนี้ยยายเอลเช่
“อ๋อ...เห็นว่าจัดวันที่ 15 มีนา เป็นงานอะไรสักอย่างนี้แหละนะ และสถานที่ก็จัดที่นี้แหละ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด เซต้าฉันอยากมา ได้โปรดไปรับฉันมาที”
หลังจากที่ฉันกรีดร้องออกไปเซต้าก็ตอบกลับมาพร้อมกกับร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ว่า
“ได้สิ...แต่มีข้อแม้นะ ^-^”
ระ...ระ...ร้อย...ยะ...ยะ...ยิ้ม...นะ..นี้ มันหมายความว่าไงกัน!!
“อะไรเหรอ” ถึงจะกลัวในคำขอแต่เพื่องานคอสหนูยอมค่า (แลดูจะบ้างานคอสเพลย์เป็นอย่างมาก -*-)
“เราอยากลองแต่งคอสเพลย์บ้างอ่ะ ช่วยเราได้มั๊ย”
“อ๋อ เรื่องแค่นี้เอง...หา!!!อะไรนะเซต้าจะแต่งคอสเพลย์” พระเจ้าช่วยนี้มันอะไรกัน
“ก็คือแบบเราอยากลองบ้างอ่ะ เอลเซ่พอจะช่วยเราได้มั๊ย”
“............” อยู่ในสภาวะอึ่งแบบถอนตัวไม่ขึ้น
“เซ่...เอลเซ่....เอลเซ่...” เซต้าเรียกฉันพร้อมกับเขย่าฉันเบาๆ
“ห๊ะ...หา..มีไรเหรอ” หลังจาที่หาอึ่งเรียบร้อยแล้ว
“ช่วยหน่อยนะ นะๆๆๆๆๆ” ต้อนนี้เซต้เริ่มรุกฉันด้วการอ้อนแบบที่ฉันชอบใช้อ้อนเขาแล้วล่ะ ได้โปรหยุดเถอะคุณรู้มั๊ยคุณทำหัวใจฉันละลายแล้วนะ -///-
“อ่า...ช่วยก็ได้ แต่ว่าอยากแต่งตัวอ่ะไรล่ะ” ในที่สุดฉันก็พ่ายแพ้ให้กับลูกอ้อนของเขาจนได้
“ตัวอะไรก็ได้ขอแค่ให้เป็นตัวทที่คู่กะตัวที่เอลเซ่แต่งก็พอ” เขาตอบมาแบบไม่คิดอะไรมาก แต่ทำเอาฉันคิดหนักเลยว่าจะให้เขาแต่อ่ะได้ดี
“งันขอเราไปนอนคิดคืนหนึ่งนะว่าจะให้เธอแต่งเป็นอ่ะไร”
“ได้สิ”
elice เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ต.ค. 2556, 16:39:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ต.ค. 2556, 16:39:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 936
| << ุ6 | 8 >> |