Sweet Taste รสหวาน...บันดาลรัก
คนหนึ่งคนออกตามหาผู้หญิงที่มีแต่ความลับเพื่อที่ราคาแพง
คนหนึ่งคนถูกเรียกมาให้ปกป้อง ไม่ให้แผนการขายที่สำเร็จ
คนหนึ่งคนยังสนุกกับการเดินทาง แต่ไม่รู้ทำไมชีวิตถึงเริ่มวุ่นวายเมื่อมาถึงปักกิ่ง สถานที่สุดท้ายที่จะมาก่อนเธอกลับไทย
คนหนึ่งคนเติบโตมาในครอบครัวใหญ่ถูกเลี้ยงมาเป็นคนงานในบ้าน ทั้งที่เจ้าตัวรู้ว่าใครเป็นพ่อ แต่เพราะครอบครัวจะทำร้ายคนอื่น เธอจึงไม่อยากให้พ่อหย่อนขาไปในนรก
คนหนึ่งคนมีแต่ความแค้น ปลูกฝังในหัวไม่สิ้นสุด รู้แค่ว่าเกลียด และต้องทำลาย
คนห้าคนในวังวนใกล้กัน ผจญอันตราย และเรื่องราวสุดจะคาดเดา กลับมีความหวานก่อเกิดขึ้นทีละนิดในใจของแต่ละคน...มารู้ตัวอีกที ความรัก ก็เกิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
คนหนึ่งคนถูกเรียกมาให้ปกป้อง ไม่ให้แผนการขายที่สำเร็จ
คนหนึ่งคนยังสนุกกับการเดินทาง แต่ไม่รู้ทำไมชีวิตถึงเริ่มวุ่นวายเมื่อมาถึงปักกิ่ง สถานที่สุดท้ายที่จะมาก่อนเธอกลับไทย
คนหนึ่งคนเติบโตมาในครอบครัวใหญ่ถูกเลี้ยงมาเป็นคนงานในบ้าน ทั้งที่เจ้าตัวรู้ว่าใครเป็นพ่อ แต่เพราะครอบครัวจะทำร้ายคนอื่น เธอจึงไม่อยากให้พ่อหย่อนขาไปในนรก
คนหนึ่งคนมีแต่ความแค้น ปลูกฝังในหัวไม่สิ้นสุด รู้แค่ว่าเกลียด และต้องทำลาย
คนห้าคนในวังวนใกล้กัน ผจญอันตราย และเรื่องราวสุดจะคาดเดา กลับมีความหวานก่อเกิดขึ้นทีละนิดในใจของแต่ละคน...มารู้ตัวอีกที ความรัก ก็เกิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
Tags: Sweet รสหวาน ภีม พรพิรุณ ปุณณ์ แพรระพี
ตอน: คุยเปิดใจ
ปุณณ์นึกย้อนไปหลังเหตุการณ์โดนขู่บังคับให้กลืนยาเม็ดโตสี่เม็ดลงคอ หลังจากนั้น พรพิรุณก็หยิบหนังสือที่เขาอ่านค้างไว้เกี่ยวกับปลาทะเลขึ้นมาอ่าน ชี้นิ้วไล่เรียงถามไปเรื่อย ก่อนจะถามด้วยเรื่องอย่างเช่น สามปีของเขาตอนอยู่ญี่ปุ่นเป็นอย่างไร
ดูท่าพรพิรุณจะรักการเดินทางเป็นชีวิตจิตใจ...
‘ตีหนึ่งแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่ห้องนะ’ ดูนาฬิกาข้อมือบอกเวลาดึกสงัด พรพิรุณแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ยกเรื่องมาเล่าต่อ
‘ได้ข่าวว่าปูนชอบกินขนมฝีมือของย่าเหรอ’
เปิดหัวข้อใหม่ ผลัดกันเล่า บรรยากาศเป็นกันเอง เหมือนเพื่อน แต่จริงๆ ใครที่นั่งห่างออกมาหนึ่งช่วงตัวกลับรู้สึกจิตใจ และสมองมันคิดไม่ซื่อ คอยแต่แอบมองยามที่ปากสวยบางขยับเล่าเรื่อง มีรอยยิ้มแต้มมุมปากในช่วงจังหวะที่เจ้าตัวประทับใจ
ทั้งที่พยายามหนี แล้วทำไมพรพิรุณกลับขยับเข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ เจ้าตัวคงไม่รู้หรอกว่าเขามองคนที่ฟังเขาเล่าเรื่องวีรกรรมของอิศยาตอนสามปีที่แล้วจนผล็อยหลับไป ทั้งที่มือกอดหมอนอยู่ ในใจนึกตำหนิหญิงสาวที่มาหลับในห้องผู้ชายได้หน้าตาเฉย
จะด้วยเหตุผลที่ว่าไว้ใจ เขายิ่งโกรธ พรพิรุณเห็นเขาเป็นชายไร้ความรู้สึก มองเห็นผู้หญิงหลับบนเตียงไม่รู้สึกอะไรหรือไง จัดท่าให้นอนสบายบนเตียง ส่วนตัวเองต้องอพยพมานอนบนพื้นข้างเตียง กว่าจะข่มตาหลับได้ก็เกือบรุ่งสางโน่น
และตอนนี้ก็เข้าใจแล้วว่าพรพิรุณทำมาทั้งหมดเพื่ออะไร...กำจัดพี่ภีม
เห็นดุๆ ร้ายๆ แต่คิดแผนตลบหลังพี่ภีมได้เจ็บแสบใช่ย่อย
“ปูน เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
เสียงพูดของคนที่เกือบจะตะโกนให้คนทั้งตึกรู้เดินอาดมาหน้าแดงก่ำ มองพรพิรุณที่กำลังเกี่ยวแขนของปุณณ์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่ในใจยิ้มกริ่ม และปุณณ์ที่กำลังรู้สึกเรียบเรียงเหตุการณ์ตามความคิดของใครต่อใครได้ช้าสุด
ปุณณ์หยุดคิดแค่ครึ่งนาที ต้องรีบดึงพรพิรุณไปไว้ข้างหลัง กลัวภีมลงมือทำอะไรถึงเนื้อถึงตัวหญิงสาวอีก ความรู้สึกหวงมันเริ่มทำงานขึ้นมาทีละนิด ทั้งที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ตัวเขาเองยังทำตัวเป็นมนุษย์ใจดี เป็นน้องชายน่ารักต่อเพื่อนพี่ชาย ออกปากว่าจะช่วย แต่แค่มีพรพิรุณอยู่ใกล้ หัวใจที่พยายามแข็งแรง เฝ้าเตือนไม่ให้วอกแวก เพียงแค่วันเดียว...มันก็โดนพรพิรุณควบคุมเสียแล้ว
หมัดเน้นๆ เตรียมปล่อยออกมา คนที่เรียนการต่อสู้มาไม่น้อยตอนอยู่ญี่ปุ่น รับหมัดไว้ได้ด้วยมือเดียว พูดเสียงเรียบ “เราไปคุยกันในห้องเถอะครับพี่ภีม ผมไม่อยากให้แขกแตกตื่น นี่มันธุรกิจบ้านผมนะพี่” กำหมัดนั้นแน่นขึ้นจนคนปล่อยหมัดเริ่มเจ็บ ภีมจึงสะบัดมือออก ทำหน้าไม่สบอารมณ์
“สามคนใช่ไหม” กระชากเสียงถามหงุดหงิด เห็นหน้าปุณณ์แล้วอยากวิ่งไล่เตะให้หายแค้น
“สองครับ งานนี้เรื่องของลูกผู้ชาย” หันไปบอกคนด้านหลัง พรพิรุณตั้งใจจะอ้าปากพูดบางอย่างคัดค้าน ปุณณ์กลับยิ้มปลอบใจ ทั้งที่ในใจคิดแผนเอาคืนผู้หญิงตัวร้ายที่มาปั่นป่วนความรู้สึกของเขาในตอนนี้เป็นที่เรียบร้อย
“ไปรอผมในห้องนะ เดี๋ยวเราต้องมีเรื่องเคลียร์กันแน่นอน...พี่ภีมเชิญครับ ห้องพี่ก็ได้นะ” ปุณณ์เดินไปส่งพรพิรุณถึงในห้อง ไม่ยอมให้ภีมได้เข้าใกล้ หรือคว้าตัวได้ทัน เยี่ยมหน้ามากระซิบชิดริมหูพรพิรุณในจังหวะที่เจ้าตัวไม่ทันระวังตัว
“ผมไม่ได้น่าวางใจนักหรอก โดยเฉพาะหัวใจน่ะ อย่าบังคับให้ผมต้องรุก ผมกลัวว่าคุณจะหนาว” จงใจเป่าลมหายใจร้อนๆ ให้ไล้แก้มบางเบาแทนเนื้อหนังของตัวเอง แต่แค่นั้นคนที่เผลอไปกระตุ้นวิญญาณร้ายในตัวปุณณ์ให้ตื่นก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเอง...พลาด
แพรระพีมองเหตุการณ์วุ่นวายยามเที่ยงของวันด้วยอารมณ์ที่ไม่ปลื้มนัก ผู้หญิงหน้าตาธรรมดาๆ แต่งตัวดูไร้รสนิยม ทำไมถึงเป็นที่ต้องตาต้องใจของผู้ชายสองคนนี้นักก็ไม่รู้
ปากบางเม้มเป็นเส้นตรง อารมณ์ในอกถูกคนสามคนเหยียบย่ำซะเละ ภีมเองก็คงไม่ได้จริงจังกับเธอหรอก แต่ใช่ว่าจะยอมง่ายๆ...ไม่มีทาง
โทรศัพท์ที่เปิดโรมมิ่งไว้สั่นเตือน ทายาทของธวัชเดชามองหน้าจอโทรศัพท์ รีบผลุบตัวกลับเข้าไปในห้อง กดรับทันที
“มีอะไร”
“คุณอี๊ดคิดจะทำอะไรคะ คุณสมรู้ร่วมคิดกับท่านประธานหรือเปล่า”
คนสูงศักดิ์นึกรังเกียจที่ต้องมาเสวนากับลูกคนใช้ในบ้าน เหยียดปากนึกรังเกียจจับใจ เธอรู้ว่าปาริตามันเป็นมารหัวขนของบ้านที่พ่อบอกใครไม่ได้ ตามที่ได้ตกลงไว้กับแม่ของเธอ หากจะให้เด็กคนนี้อยู่ในบ้าน คนอื่นๆ ในวงสังคมจะไม่รู้จักลูกสาวคนนี้ของท่านเด็ดขาด
“มีหน้าที่อะไรก็ไปทำ พ่อฉันส่งให้เธอเรียนจนจบ ได้มีงานดีๆ ทำ ไม่ใช่ส่งมาขัดแข้งขัดขาท่าน”
“ด้วยการวางแผนทำลายคนอื่นน่ะเหรอคะ...ใจร้ายมาก”
“จะเห่าหอนที่ไหนก็เชิญ แต่ถ้าเธอทำให้ธวัชเดชาเสียหาย ฉันจะบอกพ่อว่าเธอเป็นคนขัดขวางงาน ทีนี้แม้แต่บ้าน เด็กอย่างเธอก็จะไม่มีให้อยู่” แพรระพีขู่เสียงเหี้ยม ดวงตาวาววับสาแก่ใจเป็นที่สุด
“อีกสองวันพวกคุณจะลงมือใช่ไหมคะ ถ้าต้องมีใครตาย ฉันนี่แหละจะเป็นพยานปากเอก ฉันทนให้พวกคุณทำร้ายคนบริสุทธิ์เพื่อผลธุรกิจนั่นไม่ได้” ปาริตาขู่ทั้งที่ปากคอสั่น ไม่รู้ตัวเองไปขนความกล้ามาจากไหน คนเป็นหมอจบใหม่ระงับความหวาดกลัวได้อย่างห้าวหาญ “ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณฆ่าใครเด็ดขาด”
“เธอทำไม่ได้หรอก รีบๆ มาเก็บศพคนได้เลย”
แพรระพีกดตัดสายน้องสาวต่างแม่ไป ดวงตาเย็นเยียบ ดังมัจจุราชพร้อมจะทำทุกวิถีทางกับดีเอส อะไรที่ทำลายดีเอสได้ แผนไหนดีเธอทำหมด และครั้งนี้ต้องมีคนเจ็บตัว ประกายวาวโรจน์นัยน์ตา หวนนึกถึงความเกลียดชังในเดชอนันต์สิทธิ์จับใจ
ตระกูลที่เอาทุกอย่างไปจากบ้านของเธอ ดีเอสมีวันนี้ได้เพราะเหยียบหัวธวัชเดชาขึ้นมา ตาของเธอปลูกฝังความแค้นนี้ให้มาเนิ่นนานแต่เล็ก และการทำร้ายคนสำคัญของดีเอส ก็น่าสนใจ โดยที่ไม่รู้สักนิดว่าตัวเองตกอยู่ในบ่วงดำมืดของจิตใจใครบางคนมาตลอดชีวิต
กดเบอร์โทรศัพท์หาใครสักคน สั่งเสียงเฉียบขาด แต่ชัดเจน
“พรุ่งนี้เตรียมให้พร้อม ฉันสั่งเมื่อไหร่ จัดการได้เลย”
สีหน้านิ่งจัด แต่ขมับเต้นตุบๆ ของภีมบอกให้รู้ว่าในใจของเพื่อนพี่ชายตนนั้นโกรธเขามากเพียงใด ก็มากพอขนาดจะฟาดหมัดมาใส่หน้ากันได้
ร่างสูงที่หนาขึ้นจากแต่ก่อนด้วยการออกกำลังกายสม่ำเสมอ ไม่ว่าการเรียนต่อสู้ ว่ายน้ำ หรือฟุตบอลที่ยังเป็นกีฬาโปรดที่สุดเดินมาชิดริมหน้าต่างห้องพักที่แสงของตะวันส่องเข้ามาเพิ่มความอบอุ่น กำลังย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ ต้นไม้เริ่มออกใบเขียวเล็กๆ
“เรื่องมันเป็นยังไง ไม่จริงใช่ไหม”
ภีมระงับความอยากรู้ หรือแม้แต่ความเชื่อในตัวของปุณณ์ไว้แทบไม่อยู่ คนที่บอกว่าจะช่วยหักหลังเขาด้วยการเดินออกมาจากในห้องพร้อมพรพิรุณ โดยที่ฝ่ายหญิงเป็นคนประกาศเรื่องที่เกิดในตอนกลางคืน หน้าระรื่น
มันเหลือเชื่อที่คำพูดเหล่านั้นออกมาจากปากของพรพิรุณ
“แล้วถ้าจริง พี่ภีมจะทำยังไง”
“แกว่าอะไรนะ...” หนุ่มเจ้าสำราญที่ชีวิตไม่เคยพลาดจากผู้หญิงที่ต้องการมาก่อน ยิ่งได้เจอพรพิรุณเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มาอยู่ในกำมือได้ยาก แต่เจ้าปุณณ์ เพียงแค่วันเดียว คืนแรกที่มาอยู่ปักกิ่ง...มันก็
ภีมรู้สึกเสียหน้าเป็นที่สุด
“สำหรับพี่ภีม อุ่นมีค่ากับพี่พอที่พี่จะหยุดทั้งชีวิตเพื่อเขาได้ไหม” สองมือล้วงกระเป๋า ยืนเขี่ยเท้าไปมาเหมือนคุยสัพเพเหระ ทั้งที่จริงมันคือเรื่องสำคัญที่ปุณณ์รู้สึกว่าตัวเองเปิดหูรอรับฟังเป็นพิเศษ
“ไม่ ยังไม่ขนาดนั้น แต่ฉันก็รู้สึกพิเศษกับเขามากกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยเจอ ถึงอาจจะพูดว่าหยุดไม่ได้ แต่ก็ทำให้ฉันมองหาใครอื่นได้ช้าลง”
ปุณณ์ถอนหายใจอย่างหนักอก พิงกำแพงคิดว่าจะทำอย่างไรกับปัญหาหนักอกในครั้งนี้ดี ภีมเข้าหาพรพิรุณแบบวิธีการของตัวเองโดยไม่สนโลก ไม่สนใจเปลี่ยน พรพิรุณพยายามจะหนี และถ้าเขายื่นมือเข้าช่วยในครั้งนี้ มันจะสำเร็จทันที
ว่าแต่ หัวใจของตัวเองล่ะ ปุณณ์รู้สึกว่าตัวเองกำลังอยากออกไปพ้นสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ แต่คำตอบจากปากภีมทำให้เขาเพิกเฉยอย่างคนที่เห็นแก่ตัวไม่ได้
“ว่าแต่แกเถอะเจ้าปูน เอาแต่ถามความรู้สึกพี่ นายเองคิดยังไงกับเขา เลิกคิดถึงน้องอายะสุดสวย แล้วตอบตามความจริง ไม่อย่างนั้นเรื่องที่แกนอนกับเขาทั้งคืนถึงหูย่ากับไอ้ปั้นแน่”
ภีมเองยังพอมีสติ ก็คงเหมือนๆ กับที่ปุณณ์มองเขาเป็นพี่ชายกระมัง ถึงจะไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ เป็นแค่เพื่อนพี่ชาย แต่การโตมาเห็นกันแต่เด็ก เล่นด้วยกันมาตลอด จะมาผิดใจกันด้วยเรื่องผู้หญิงเพียงคนเดียวกับความสัมพันธ์ทั้งชีวิต มิตรภาพดีๆ สูญหายไป มันก็ใช่ที่
เขาเองก็ไม่ได้หน้ามืดบ้าเรื่องผู้หญิงเพียงอย่างเดียว อะไรที่ไม่ใช่ของตัวเอง เขาก็พร้อมถอยออกมาง่ายๆ กับพรพิรุณถ้าไม่ใช่คนรัก ก็คงเป็นคู่กัดชั้นยอดที่หาใครเทียบยาก แค่ต้องเตรียมร่างกายให้พร้อมพอจะเป็นกระสอบทรายสักหน่อย
“ถ้าผมไม่ถอยไปตอนนี้ ผมจะถอยออกจากอุ่นไม่ได้อีก”
“เอาให้ชัดๆ อย่ามาวกวน” ยืดหลังตรงถาม จริงๆ ตีใจความได้ตั้งแต่ปุณณ์พูดจบประโยค
“ถ้าการที่ผมต้องคอยมองหา คอยเป็นห่วงเขา มากขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้ ผมคงถอยออกมาให้พี่ภีมไม่ได้อีก”
ใบหน้าหล่อคม แบบไม่จำเป็นต้องทำให้เข้มด้วยการไว้หนวดหัวเราะในลำคอ ไม่คิดว่าเสน่ห์มัดใจหญิงของเขาจะยังไม่ทันได้ใช้เต็มที่ เจ้าปูนก็ดูจะทำให้เขาต้องถอย
“พุ่งชนเลยไอ้น้อง”
“พี่ภีม ไม่โกรธแน่นะ มาสู้กันอย่างแมนๆ สักตั้งก็ยังได้” ในใจเหมือนจะเต้นโลดขึ้นมา แต่เสี้ยวหนึ่งก็ยังรู้ว่าเขายังห่วงความรู้สึกของภีม
“ถ้านายจะทนที่พี่เคยเกือบจับหน้าอก กอด ให้เขาซบไหล่ตอนนอน จับมือ ดมผม ดมผิวหอมๆ ของอุ่นได้ ก็ไม่ว่ากัน เท่าที่พี่ได้ก็มากพอแล้วนะ”
ปุณณ์เงียบกริบ ในใจรู้สึกกรุ่นๆ เหมือนมีใครเอากองไฟมาจุดใต้หม้อต้มน้ำ สีหน้าสะใจ แกมจี้ใจน้องชายเพื่อนรักทำให้ปุณณ์รู้ว่าโดนภีมเอาคืนบ้างแล้ว ภีมผิวปากหวือ รู้สึกอารมณ์หงุดหงิดหายเป็นปลิดทิ้ง เหมือนได้วางของหนักลง
อย่างมากก็คงยอมรับอย่างลูกผู้ชาย เหมือนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยพบอิศยา จนก่อเหตุให้คนนิ่งๆ อย่างปัณณ์หึงจนฟิวส์ขาดได้ ครั้งนี้ถ้าเจ้าปุณณ์ทำให้เขาหมั่นไส้เมื่อไหร่ ก็รอโดนเขายั่วโมโหด้วยเรื่องเดิมๆ ริอาจเป็นพ่อสื่อ ไม่รู้จักดูหัวใจตัวเอง
ใครกันแน่ที่มันไม่ได้เรื่องก็ไม่รู้
“อย่างน้อยอุ่นก็ทำให้พี่ภีมถือถังหูลู่วิ่งวุ่นในเฉียนเหมินได้นะ”
“ได้แค่ถือ แต่ยังไม่กินหรอก บอกไว้เลยตอนสามปีก่อนเขายัดคุกกี้เข้าปากพี่ พี่ยังสยองจนถึงวันนี้เลย ระวังไว้บ้างคนนี้ขาโหดจริง ไม่เจ๋งจริงคงคุมไม่อยู่ แล้วนี่จะจัดการยังไงต่อ” ภีมยังเข้าใจว่าทั้งสองเรื่องเลยเถิดไปไหนต่อไหน โดยที่ปุณณ์ยังไม่คิดแก้ นอกจากยิ้มกริ่ม
ใครจุดไฟที่ใจเขาจนติด คนๆ นั้นก็ต้องรับผิดชอบ เตรียมรอเขารุกคืนบ้างได้เลย
“พี่ภีมช่วยผมหน่อยได้ไหม”
“ช่วยยังไง”
“ทำทุกอย่างเป็นปกติ พี่เคยแสดงยังไงกับอุ่นก็แสดงแบบนั้นไป”
ภีมขมวดคิ้ว แต่จากสีหน้าเจ้าเล่ห์ ดวงตาวิบวับ เจ้าเล่ห์ไม่แพ้ปัณณ์ผู้เป็นพี่ชายนั้นก็ทำให้รู้ว่า ไอ้ท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเวลาอยู่ต่อหน้าพรพิรุณ จริงๆ คงซ่อนอะไรไว้ในใจไม่น้อย
ผู้ชายหน้าสลดน้อยๆ เป็นสิ่งแรกที่พรพิรุณเห็นเมื่อปุณณ์เคาะประตู และรอคอยให้เธอมาเปิด ชายหนุ่มมองสำรวจร่างเพรียวในชุดเรียบร้อยด้วยรอยยิ้มอ่อน
“เป็นยังไงบ้าง”
“คุณต้องย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับผม ไม่สิ เราสองคนจะย้ายไปนอนห้องสวีท มีแค่ผมกับคุณ”
พรพิรุณตาเริ่มโตขึ้นเต็มอัตราที่ความกลมโตของดวงตาจะทำได้ ปุณณ์เกือบหลุดยิ้มออกมาแต่ยั้งไว้ทัน “ผมต้องรับผิดชอบอุ่น กลับประเทศไทยผมจะให้ทางบ้านไปสู่ขออุ่นเอง” ตอกย้ำให้รู้ว่าเขาเต็มใจจะรับมือกับสถานการณ์นี้แบบใด
ตรงข้ามกับคนเริ่มเรื่อง หน้าเริ่มซีดขาวเป็นกระดาษ กัดฟันแน่น มองปุณณ์เหมือนเขาบ้าไปแล้ว
“ไม่!”
“งั้นห้องเตียงคู่” คนก่อกวนสนุกกับการยั่วอารมณ์พรพิรุณโดยไม่รู้ตัว ถึงว่าสิ ภีมถึงสนุกนัก
“ก็ได้”
“หือ...ผมหูฝาดใช่ไหม”
“ไปเก็บของสิ ฉันให้เวลาแค่สิบนาที”
ประตูห้องงับปิดลงเบาๆ ตัดขาดการสนทนา แต่คนที่ตั้งใจแกล้งเฉยๆ กลับรู้สึกหัวใจเต้นกระหน่ำจนคลอนเหมือนโลกเกิดแผ่นดินไหวสักล้านครั้ง
ตายแน่ไอ้ปูน จากไอ้ที่แกล้ง คนเล่นดันเอาจริง คราวนี้คนที่จะบ้าตายต้องมีแต่ตัวเอง ต้องเห็นหน้าตลอดคืน ได้ยินเสียง ได้รับรู้ว่ามีใครอีกคนอยู่ร่วมห้อง
พรพิรุณตั้งใจทดสอบความอดทนเขาหรือไง ทีนี้ล่ะ ได้รู้กันแน่
..........................................................................
เปลี่ยนชื่อพันทิวาเป็นปาริตาแล้วนะคะ เผื่องงว่าชื่อนี้มาจากไหน :)
คุณ ใบบัวน่ารัก กลัวผู้หญิงเรื่องนี้มีแต่พอ เลยเปลี่ยนพันทิวาเป็นปาริตาไปแล้วเรียบร้อยค่ะ ฮา ใช้ความที่สังเกตว่าคนไทยชื่อนำด้วยตัวพีเยอะมาใช้
คุณ wind ตอนหน้าจะพาคนที่ห้ามารวมกลุ่มค่ะ ^^
คุณ OhLaLa ยอมแพ้เสียงเรียกร้องค่ะ ดันปูนเต็มกำลัง ส่วนภีมไม่ทิ้งแน่นอน
คุณ ใจใส รอดูนะคะว่าจะเกิดเรื่องร้ายอะไรขึ้น
คุณ sai ไม่รู้ว่าพีตัวสุดท้ายมาปุ๊บอารมณ์เรื่องจะไปทางไหนค่ะ
คุณ นักอ่านเหนียวหนึบ บอกตามตรงว่าไม่ต้องการให้เรื่องดราม่า ไขว้นิ้ว ตอนนี้เลยสารภาพว่า ถ้าพี่ภีมไม่ได้คู่กับอุ่นอย่าว่ากันนะคะ ฮา ไม่งั้นเรื่องจะถูกยืดอีกยาวจนหาความหวานไม่เจอแน่ๆ T^T นับจากนี้หวานขึ้นแน่นอนค่ะ
คุณ ariesleo จัดไป ฮา พ่อหนุ่มน่าสงสารจะสลัดคราบแล้ว ฮิ้ววว
คุณ ร้อยวจี กำลังทำให้เรื่องหวานขึ้นนะคะ ถึงจะดราม่า แต่ต้องหวานขึ้นด้วย เขียนๆ มาเกือบลืมว่าชื่อเรื่องอะไร แอบไปดูดน้ำตาลมาจากเรื่องหนูย่าหน่อยแล้วค่ะ ฮา
คุณ ameerah เย้ มาเชียร์เจ้าปูนอีกคน พี่ภีมบทนี้แอบหล่อนะคะ ฮา
มาถึงตอนนี้คงรู้แล้วว่าใครน่าจะคู่ใคร ทำไมอุ่นทำแบบนั้น อุ่นคิดอะไรไม่มีใครรู้ พีตัวที่ห้ายังเดินทางมาไม่ถึง ตอนนี้รู้แค่ความรู้สึกของฝ่ายชายเนอะ หวังว่าตอนนี้จะถูกใจใครบ้างไม่มากก็น้อยนะคะ ขอบคุณทุกเมนท์ ไลค์ และทุกคนที่เข้ามาอ่านค่า นับจากนี้จะหวานขึ้น จะพยายามค่ะ
ดูท่าพรพิรุณจะรักการเดินทางเป็นชีวิตจิตใจ...
‘ตีหนึ่งแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่ห้องนะ’ ดูนาฬิกาข้อมือบอกเวลาดึกสงัด พรพิรุณแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ยกเรื่องมาเล่าต่อ
‘ได้ข่าวว่าปูนชอบกินขนมฝีมือของย่าเหรอ’
เปิดหัวข้อใหม่ ผลัดกันเล่า บรรยากาศเป็นกันเอง เหมือนเพื่อน แต่จริงๆ ใครที่นั่งห่างออกมาหนึ่งช่วงตัวกลับรู้สึกจิตใจ และสมองมันคิดไม่ซื่อ คอยแต่แอบมองยามที่ปากสวยบางขยับเล่าเรื่อง มีรอยยิ้มแต้มมุมปากในช่วงจังหวะที่เจ้าตัวประทับใจ
ทั้งที่พยายามหนี แล้วทำไมพรพิรุณกลับขยับเข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ เจ้าตัวคงไม่รู้หรอกว่าเขามองคนที่ฟังเขาเล่าเรื่องวีรกรรมของอิศยาตอนสามปีที่แล้วจนผล็อยหลับไป ทั้งที่มือกอดหมอนอยู่ ในใจนึกตำหนิหญิงสาวที่มาหลับในห้องผู้ชายได้หน้าตาเฉย
จะด้วยเหตุผลที่ว่าไว้ใจ เขายิ่งโกรธ พรพิรุณเห็นเขาเป็นชายไร้ความรู้สึก มองเห็นผู้หญิงหลับบนเตียงไม่รู้สึกอะไรหรือไง จัดท่าให้นอนสบายบนเตียง ส่วนตัวเองต้องอพยพมานอนบนพื้นข้างเตียง กว่าจะข่มตาหลับได้ก็เกือบรุ่งสางโน่น
และตอนนี้ก็เข้าใจแล้วว่าพรพิรุณทำมาทั้งหมดเพื่ออะไร...กำจัดพี่ภีม
เห็นดุๆ ร้ายๆ แต่คิดแผนตลบหลังพี่ภีมได้เจ็บแสบใช่ย่อย
“ปูน เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
เสียงพูดของคนที่เกือบจะตะโกนให้คนทั้งตึกรู้เดินอาดมาหน้าแดงก่ำ มองพรพิรุณที่กำลังเกี่ยวแขนของปุณณ์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่ในใจยิ้มกริ่ม และปุณณ์ที่กำลังรู้สึกเรียบเรียงเหตุการณ์ตามความคิดของใครต่อใครได้ช้าสุด
ปุณณ์หยุดคิดแค่ครึ่งนาที ต้องรีบดึงพรพิรุณไปไว้ข้างหลัง กลัวภีมลงมือทำอะไรถึงเนื้อถึงตัวหญิงสาวอีก ความรู้สึกหวงมันเริ่มทำงานขึ้นมาทีละนิด ทั้งที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ตัวเขาเองยังทำตัวเป็นมนุษย์ใจดี เป็นน้องชายน่ารักต่อเพื่อนพี่ชาย ออกปากว่าจะช่วย แต่แค่มีพรพิรุณอยู่ใกล้ หัวใจที่พยายามแข็งแรง เฝ้าเตือนไม่ให้วอกแวก เพียงแค่วันเดียว...มันก็โดนพรพิรุณควบคุมเสียแล้ว
หมัดเน้นๆ เตรียมปล่อยออกมา คนที่เรียนการต่อสู้มาไม่น้อยตอนอยู่ญี่ปุ่น รับหมัดไว้ได้ด้วยมือเดียว พูดเสียงเรียบ “เราไปคุยกันในห้องเถอะครับพี่ภีม ผมไม่อยากให้แขกแตกตื่น นี่มันธุรกิจบ้านผมนะพี่” กำหมัดนั้นแน่นขึ้นจนคนปล่อยหมัดเริ่มเจ็บ ภีมจึงสะบัดมือออก ทำหน้าไม่สบอารมณ์
“สามคนใช่ไหม” กระชากเสียงถามหงุดหงิด เห็นหน้าปุณณ์แล้วอยากวิ่งไล่เตะให้หายแค้น
“สองครับ งานนี้เรื่องของลูกผู้ชาย” หันไปบอกคนด้านหลัง พรพิรุณตั้งใจจะอ้าปากพูดบางอย่างคัดค้าน ปุณณ์กลับยิ้มปลอบใจ ทั้งที่ในใจคิดแผนเอาคืนผู้หญิงตัวร้ายที่มาปั่นป่วนความรู้สึกของเขาในตอนนี้เป็นที่เรียบร้อย
“ไปรอผมในห้องนะ เดี๋ยวเราต้องมีเรื่องเคลียร์กันแน่นอน...พี่ภีมเชิญครับ ห้องพี่ก็ได้นะ” ปุณณ์เดินไปส่งพรพิรุณถึงในห้อง ไม่ยอมให้ภีมได้เข้าใกล้ หรือคว้าตัวได้ทัน เยี่ยมหน้ามากระซิบชิดริมหูพรพิรุณในจังหวะที่เจ้าตัวไม่ทันระวังตัว
“ผมไม่ได้น่าวางใจนักหรอก โดยเฉพาะหัวใจน่ะ อย่าบังคับให้ผมต้องรุก ผมกลัวว่าคุณจะหนาว” จงใจเป่าลมหายใจร้อนๆ ให้ไล้แก้มบางเบาแทนเนื้อหนังของตัวเอง แต่แค่นั้นคนที่เผลอไปกระตุ้นวิญญาณร้ายในตัวปุณณ์ให้ตื่นก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเอง...พลาด
แพรระพีมองเหตุการณ์วุ่นวายยามเที่ยงของวันด้วยอารมณ์ที่ไม่ปลื้มนัก ผู้หญิงหน้าตาธรรมดาๆ แต่งตัวดูไร้รสนิยม ทำไมถึงเป็นที่ต้องตาต้องใจของผู้ชายสองคนนี้นักก็ไม่รู้
ปากบางเม้มเป็นเส้นตรง อารมณ์ในอกถูกคนสามคนเหยียบย่ำซะเละ ภีมเองก็คงไม่ได้จริงจังกับเธอหรอก แต่ใช่ว่าจะยอมง่ายๆ...ไม่มีทาง
โทรศัพท์ที่เปิดโรมมิ่งไว้สั่นเตือน ทายาทของธวัชเดชามองหน้าจอโทรศัพท์ รีบผลุบตัวกลับเข้าไปในห้อง กดรับทันที
“มีอะไร”
“คุณอี๊ดคิดจะทำอะไรคะ คุณสมรู้ร่วมคิดกับท่านประธานหรือเปล่า”
คนสูงศักดิ์นึกรังเกียจที่ต้องมาเสวนากับลูกคนใช้ในบ้าน เหยียดปากนึกรังเกียจจับใจ เธอรู้ว่าปาริตามันเป็นมารหัวขนของบ้านที่พ่อบอกใครไม่ได้ ตามที่ได้ตกลงไว้กับแม่ของเธอ หากจะให้เด็กคนนี้อยู่ในบ้าน คนอื่นๆ ในวงสังคมจะไม่รู้จักลูกสาวคนนี้ของท่านเด็ดขาด
“มีหน้าที่อะไรก็ไปทำ พ่อฉันส่งให้เธอเรียนจนจบ ได้มีงานดีๆ ทำ ไม่ใช่ส่งมาขัดแข้งขัดขาท่าน”
“ด้วยการวางแผนทำลายคนอื่นน่ะเหรอคะ...ใจร้ายมาก”
“จะเห่าหอนที่ไหนก็เชิญ แต่ถ้าเธอทำให้ธวัชเดชาเสียหาย ฉันจะบอกพ่อว่าเธอเป็นคนขัดขวางงาน ทีนี้แม้แต่บ้าน เด็กอย่างเธอก็จะไม่มีให้อยู่” แพรระพีขู่เสียงเหี้ยม ดวงตาวาววับสาแก่ใจเป็นที่สุด
“อีกสองวันพวกคุณจะลงมือใช่ไหมคะ ถ้าต้องมีใครตาย ฉันนี่แหละจะเป็นพยานปากเอก ฉันทนให้พวกคุณทำร้ายคนบริสุทธิ์เพื่อผลธุรกิจนั่นไม่ได้” ปาริตาขู่ทั้งที่ปากคอสั่น ไม่รู้ตัวเองไปขนความกล้ามาจากไหน คนเป็นหมอจบใหม่ระงับความหวาดกลัวได้อย่างห้าวหาญ “ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณฆ่าใครเด็ดขาด”
“เธอทำไม่ได้หรอก รีบๆ มาเก็บศพคนได้เลย”
แพรระพีกดตัดสายน้องสาวต่างแม่ไป ดวงตาเย็นเยียบ ดังมัจจุราชพร้อมจะทำทุกวิถีทางกับดีเอส อะไรที่ทำลายดีเอสได้ แผนไหนดีเธอทำหมด และครั้งนี้ต้องมีคนเจ็บตัว ประกายวาวโรจน์นัยน์ตา หวนนึกถึงความเกลียดชังในเดชอนันต์สิทธิ์จับใจ
ตระกูลที่เอาทุกอย่างไปจากบ้านของเธอ ดีเอสมีวันนี้ได้เพราะเหยียบหัวธวัชเดชาขึ้นมา ตาของเธอปลูกฝังความแค้นนี้ให้มาเนิ่นนานแต่เล็ก และการทำร้ายคนสำคัญของดีเอส ก็น่าสนใจ โดยที่ไม่รู้สักนิดว่าตัวเองตกอยู่ในบ่วงดำมืดของจิตใจใครบางคนมาตลอดชีวิต
กดเบอร์โทรศัพท์หาใครสักคน สั่งเสียงเฉียบขาด แต่ชัดเจน
“พรุ่งนี้เตรียมให้พร้อม ฉันสั่งเมื่อไหร่ จัดการได้เลย”
สีหน้านิ่งจัด แต่ขมับเต้นตุบๆ ของภีมบอกให้รู้ว่าในใจของเพื่อนพี่ชายตนนั้นโกรธเขามากเพียงใด ก็มากพอขนาดจะฟาดหมัดมาใส่หน้ากันได้
ร่างสูงที่หนาขึ้นจากแต่ก่อนด้วยการออกกำลังกายสม่ำเสมอ ไม่ว่าการเรียนต่อสู้ ว่ายน้ำ หรือฟุตบอลที่ยังเป็นกีฬาโปรดที่สุดเดินมาชิดริมหน้าต่างห้องพักที่แสงของตะวันส่องเข้ามาเพิ่มความอบอุ่น กำลังย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ ต้นไม้เริ่มออกใบเขียวเล็กๆ
“เรื่องมันเป็นยังไง ไม่จริงใช่ไหม”
ภีมระงับความอยากรู้ หรือแม้แต่ความเชื่อในตัวของปุณณ์ไว้แทบไม่อยู่ คนที่บอกว่าจะช่วยหักหลังเขาด้วยการเดินออกมาจากในห้องพร้อมพรพิรุณ โดยที่ฝ่ายหญิงเป็นคนประกาศเรื่องที่เกิดในตอนกลางคืน หน้าระรื่น
มันเหลือเชื่อที่คำพูดเหล่านั้นออกมาจากปากของพรพิรุณ
“แล้วถ้าจริง พี่ภีมจะทำยังไง”
“แกว่าอะไรนะ...” หนุ่มเจ้าสำราญที่ชีวิตไม่เคยพลาดจากผู้หญิงที่ต้องการมาก่อน ยิ่งได้เจอพรพิรุณเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มาอยู่ในกำมือได้ยาก แต่เจ้าปุณณ์ เพียงแค่วันเดียว คืนแรกที่มาอยู่ปักกิ่ง...มันก็
ภีมรู้สึกเสียหน้าเป็นที่สุด
“สำหรับพี่ภีม อุ่นมีค่ากับพี่พอที่พี่จะหยุดทั้งชีวิตเพื่อเขาได้ไหม” สองมือล้วงกระเป๋า ยืนเขี่ยเท้าไปมาเหมือนคุยสัพเพเหระ ทั้งที่จริงมันคือเรื่องสำคัญที่ปุณณ์รู้สึกว่าตัวเองเปิดหูรอรับฟังเป็นพิเศษ
“ไม่ ยังไม่ขนาดนั้น แต่ฉันก็รู้สึกพิเศษกับเขามากกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยเจอ ถึงอาจจะพูดว่าหยุดไม่ได้ แต่ก็ทำให้ฉันมองหาใครอื่นได้ช้าลง”
ปุณณ์ถอนหายใจอย่างหนักอก พิงกำแพงคิดว่าจะทำอย่างไรกับปัญหาหนักอกในครั้งนี้ดี ภีมเข้าหาพรพิรุณแบบวิธีการของตัวเองโดยไม่สนโลก ไม่สนใจเปลี่ยน พรพิรุณพยายามจะหนี และถ้าเขายื่นมือเข้าช่วยในครั้งนี้ มันจะสำเร็จทันที
ว่าแต่ หัวใจของตัวเองล่ะ ปุณณ์รู้สึกว่าตัวเองกำลังอยากออกไปพ้นสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ แต่คำตอบจากปากภีมทำให้เขาเพิกเฉยอย่างคนที่เห็นแก่ตัวไม่ได้
“ว่าแต่แกเถอะเจ้าปูน เอาแต่ถามความรู้สึกพี่ นายเองคิดยังไงกับเขา เลิกคิดถึงน้องอายะสุดสวย แล้วตอบตามความจริง ไม่อย่างนั้นเรื่องที่แกนอนกับเขาทั้งคืนถึงหูย่ากับไอ้ปั้นแน่”
ภีมเองยังพอมีสติ ก็คงเหมือนๆ กับที่ปุณณ์มองเขาเป็นพี่ชายกระมัง ถึงจะไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ เป็นแค่เพื่อนพี่ชาย แต่การโตมาเห็นกันแต่เด็ก เล่นด้วยกันมาตลอด จะมาผิดใจกันด้วยเรื่องผู้หญิงเพียงคนเดียวกับความสัมพันธ์ทั้งชีวิต มิตรภาพดีๆ สูญหายไป มันก็ใช่ที่
เขาเองก็ไม่ได้หน้ามืดบ้าเรื่องผู้หญิงเพียงอย่างเดียว อะไรที่ไม่ใช่ของตัวเอง เขาก็พร้อมถอยออกมาง่ายๆ กับพรพิรุณถ้าไม่ใช่คนรัก ก็คงเป็นคู่กัดชั้นยอดที่หาใครเทียบยาก แค่ต้องเตรียมร่างกายให้พร้อมพอจะเป็นกระสอบทรายสักหน่อย
“ถ้าผมไม่ถอยไปตอนนี้ ผมจะถอยออกจากอุ่นไม่ได้อีก”
“เอาให้ชัดๆ อย่ามาวกวน” ยืดหลังตรงถาม จริงๆ ตีใจความได้ตั้งแต่ปุณณ์พูดจบประโยค
“ถ้าการที่ผมต้องคอยมองหา คอยเป็นห่วงเขา มากขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้ ผมคงถอยออกมาให้พี่ภีมไม่ได้อีก”
ใบหน้าหล่อคม แบบไม่จำเป็นต้องทำให้เข้มด้วยการไว้หนวดหัวเราะในลำคอ ไม่คิดว่าเสน่ห์มัดใจหญิงของเขาจะยังไม่ทันได้ใช้เต็มที่ เจ้าปูนก็ดูจะทำให้เขาต้องถอย
“พุ่งชนเลยไอ้น้อง”
“พี่ภีม ไม่โกรธแน่นะ มาสู้กันอย่างแมนๆ สักตั้งก็ยังได้” ในใจเหมือนจะเต้นโลดขึ้นมา แต่เสี้ยวหนึ่งก็ยังรู้ว่าเขายังห่วงความรู้สึกของภีม
“ถ้านายจะทนที่พี่เคยเกือบจับหน้าอก กอด ให้เขาซบไหล่ตอนนอน จับมือ ดมผม ดมผิวหอมๆ ของอุ่นได้ ก็ไม่ว่ากัน เท่าที่พี่ได้ก็มากพอแล้วนะ”
ปุณณ์เงียบกริบ ในใจรู้สึกกรุ่นๆ เหมือนมีใครเอากองไฟมาจุดใต้หม้อต้มน้ำ สีหน้าสะใจ แกมจี้ใจน้องชายเพื่อนรักทำให้ปุณณ์รู้ว่าโดนภีมเอาคืนบ้างแล้ว ภีมผิวปากหวือ รู้สึกอารมณ์หงุดหงิดหายเป็นปลิดทิ้ง เหมือนได้วางของหนักลง
อย่างมากก็คงยอมรับอย่างลูกผู้ชาย เหมือนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยพบอิศยา จนก่อเหตุให้คนนิ่งๆ อย่างปัณณ์หึงจนฟิวส์ขาดได้ ครั้งนี้ถ้าเจ้าปุณณ์ทำให้เขาหมั่นไส้เมื่อไหร่ ก็รอโดนเขายั่วโมโหด้วยเรื่องเดิมๆ ริอาจเป็นพ่อสื่อ ไม่รู้จักดูหัวใจตัวเอง
ใครกันแน่ที่มันไม่ได้เรื่องก็ไม่รู้
“อย่างน้อยอุ่นก็ทำให้พี่ภีมถือถังหูลู่วิ่งวุ่นในเฉียนเหมินได้นะ”
“ได้แค่ถือ แต่ยังไม่กินหรอก บอกไว้เลยตอนสามปีก่อนเขายัดคุกกี้เข้าปากพี่ พี่ยังสยองจนถึงวันนี้เลย ระวังไว้บ้างคนนี้ขาโหดจริง ไม่เจ๋งจริงคงคุมไม่อยู่ แล้วนี่จะจัดการยังไงต่อ” ภีมยังเข้าใจว่าทั้งสองเรื่องเลยเถิดไปไหนต่อไหน โดยที่ปุณณ์ยังไม่คิดแก้ นอกจากยิ้มกริ่ม
ใครจุดไฟที่ใจเขาจนติด คนๆ นั้นก็ต้องรับผิดชอบ เตรียมรอเขารุกคืนบ้างได้เลย
“พี่ภีมช่วยผมหน่อยได้ไหม”
“ช่วยยังไง”
“ทำทุกอย่างเป็นปกติ พี่เคยแสดงยังไงกับอุ่นก็แสดงแบบนั้นไป”
ภีมขมวดคิ้ว แต่จากสีหน้าเจ้าเล่ห์ ดวงตาวิบวับ เจ้าเล่ห์ไม่แพ้ปัณณ์ผู้เป็นพี่ชายนั้นก็ทำให้รู้ว่า ไอ้ท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเวลาอยู่ต่อหน้าพรพิรุณ จริงๆ คงซ่อนอะไรไว้ในใจไม่น้อย
ผู้ชายหน้าสลดน้อยๆ เป็นสิ่งแรกที่พรพิรุณเห็นเมื่อปุณณ์เคาะประตู และรอคอยให้เธอมาเปิด ชายหนุ่มมองสำรวจร่างเพรียวในชุดเรียบร้อยด้วยรอยยิ้มอ่อน
“เป็นยังไงบ้าง”
“คุณต้องย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับผม ไม่สิ เราสองคนจะย้ายไปนอนห้องสวีท มีแค่ผมกับคุณ”
พรพิรุณตาเริ่มโตขึ้นเต็มอัตราที่ความกลมโตของดวงตาจะทำได้ ปุณณ์เกือบหลุดยิ้มออกมาแต่ยั้งไว้ทัน “ผมต้องรับผิดชอบอุ่น กลับประเทศไทยผมจะให้ทางบ้านไปสู่ขออุ่นเอง” ตอกย้ำให้รู้ว่าเขาเต็มใจจะรับมือกับสถานการณ์นี้แบบใด
ตรงข้ามกับคนเริ่มเรื่อง หน้าเริ่มซีดขาวเป็นกระดาษ กัดฟันแน่น มองปุณณ์เหมือนเขาบ้าไปแล้ว
“ไม่!”
“งั้นห้องเตียงคู่” คนก่อกวนสนุกกับการยั่วอารมณ์พรพิรุณโดยไม่รู้ตัว ถึงว่าสิ ภีมถึงสนุกนัก
“ก็ได้”
“หือ...ผมหูฝาดใช่ไหม”
“ไปเก็บของสิ ฉันให้เวลาแค่สิบนาที”
ประตูห้องงับปิดลงเบาๆ ตัดขาดการสนทนา แต่คนที่ตั้งใจแกล้งเฉยๆ กลับรู้สึกหัวใจเต้นกระหน่ำจนคลอนเหมือนโลกเกิดแผ่นดินไหวสักล้านครั้ง
ตายแน่ไอ้ปูน จากไอ้ที่แกล้ง คนเล่นดันเอาจริง คราวนี้คนที่จะบ้าตายต้องมีแต่ตัวเอง ต้องเห็นหน้าตลอดคืน ได้ยินเสียง ได้รับรู้ว่ามีใครอีกคนอยู่ร่วมห้อง
พรพิรุณตั้งใจทดสอบความอดทนเขาหรือไง ทีนี้ล่ะ ได้รู้กันแน่
..........................................................................
เปลี่ยนชื่อพันทิวาเป็นปาริตาแล้วนะคะ เผื่องงว่าชื่อนี้มาจากไหน :)
คุณ ใบบัวน่ารัก กลัวผู้หญิงเรื่องนี้มีแต่พอ เลยเปลี่ยนพันทิวาเป็นปาริตาไปแล้วเรียบร้อยค่ะ ฮา ใช้ความที่สังเกตว่าคนไทยชื่อนำด้วยตัวพีเยอะมาใช้
คุณ wind ตอนหน้าจะพาคนที่ห้ามารวมกลุ่มค่ะ ^^
คุณ OhLaLa ยอมแพ้เสียงเรียกร้องค่ะ ดันปูนเต็มกำลัง ส่วนภีมไม่ทิ้งแน่นอน
คุณ ใจใส รอดูนะคะว่าจะเกิดเรื่องร้ายอะไรขึ้น
คุณ sai ไม่รู้ว่าพีตัวสุดท้ายมาปุ๊บอารมณ์เรื่องจะไปทางไหนค่ะ
คุณ นักอ่านเหนียวหนึบ บอกตามตรงว่าไม่ต้องการให้เรื่องดราม่า ไขว้นิ้ว ตอนนี้เลยสารภาพว่า ถ้าพี่ภีมไม่ได้คู่กับอุ่นอย่าว่ากันนะคะ ฮา ไม่งั้นเรื่องจะถูกยืดอีกยาวจนหาความหวานไม่เจอแน่ๆ T^T นับจากนี้หวานขึ้นแน่นอนค่ะ
คุณ ariesleo จัดไป ฮา พ่อหนุ่มน่าสงสารจะสลัดคราบแล้ว ฮิ้ววว
คุณ ร้อยวจี กำลังทำให้เรื่องหวานขึ้นนะคะ ถึงจะดราม่า แต่ต้องหวานขึ้นด้วย เขียนๆ มาเกือบลืมว่าชื่อเรื่องอะไร แอบไปดูดน้ำตาลมาจากเรื่องหนูย่าหน่อยแล้วค่ะ ฮา
คุณ ameerah เย้ มาเชียร์เจ้าปูนอีกคน พี่ภีมบทนี้แอบหล่อนะคะ ฮา
มาถึงตอนนี้คงรู้แล้วว่าใครน่าจะคู่ใคร ทำไมอุ่นทำแบบนั้น อุ่นคิดอะไรไม่มีใครรู้ พีตัวที่ห้ายังเดินทางมาไม่ถึง ตอนนี้รู้แค่ความรู้สึกของฝ่ายชายเนอะ หวังว่าตอนนี้จะถูกใจใครบ้างไม่มากก็น้อยนะคะ ขอบคุณทุกเมนท์ ไลค์ และทุกคนที่เข้ามาอ่านค่า นับจากนี้จะหวานขึ้น จะพยายามค่ะ
ปวรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ต.ค. 2556, 03:05:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ต.ค. 2556, 03:05:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 1701
| << ภรรยา？ | ห้องเดียวกัน >> |
sai 19 ต.ค. 2556, 05:41:50 น.
ป้าดดดดดดดด หนูอุ่นจะมาแย่งปูนจากเค้าไปหรือนี่ๆๆๆๆ ม่ายนะ (เค้าเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ/อุ่น
)
ป้าดดดดดดดด หนูอุ่นจะมาแย่งปูนจากเค้าไปหรือนี่ๆๆๆๆ ม่ายนะ (เค้าเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ/อุ่น
) 
ameerah 19 ต.ค. 2556, 10:20:58 น.
เย้ๆ คู่ปูน-อุ่นมีลุ้น แต่หาคู่ให้พี่ภีมด้วยนะคะ (แอบสงสาร555)
เย้ๆ คู่ปูน-อุ่นมีลุ้น แต่หาคู่ให้พี่ภีมด้วยนะคะ (แอบสงสาร555)
OhLaLa 19 ต.ค. 2556, 10:22:26 น.
กรี๊ดดดดด กอดๆ ไรท์เตอร์ เชียร์ปูนสุดตัว ปูนเริ่มฉายแววเจ้าเล่ห์มาเลย 55 ชวนสาวร่วมห้องซะงั้น
กรี๊ดดดดด กอดๆ ไรท์เตอร์ เชียร์ปูนสุดตัว ปูนเริ่มฉายแววเจ้าเล่ห์มาเลย 55 ชวนสาวร่วมห้องซะงั้น
นักอ่านเหนียวหนึบ 19 ต.ค. 2556, 13:30:33 น.
อ่ออ ที่แท้ก็จิ๊กซอว์ผิดอันมาตั้งกะเริ่มเรื่องนิเอง
ก็คิดอยู่ว่าสองคนนั้นจะมารักกันได้ไง
แต่แอบเสียดาย ถ้าไรเตอร์ยอมเปลี่ยนชื่อเรื่องตามที่เค้าบอกนะ บรึ๋ยยยย 5555 ได้เปลี่ยนแนวเป็นนิยายฆาตกรรมแหงๆ 555
อ่ออ ที่แท้ก็จิ๊กซอว์ผิดอันมาตั้งกะเริ่มเรื่องนิเอง
ก็คิดอยู่ว่าสองคนนั้นจะมารักกันได้ไง
แต่แอบเสียดาย ถ้าไรเตอร์ยอมเปลี่ยนชื่อเรื่องตามที่เค้าบอกนะ บรึ๋ยยยย 5555 ได้เปลี่ยนแนวเป็นนิยายฆาตกรรมแหงๆ 555
ใจใส 19 ต.ค. 2556, 20:02:36 น.
ปูนน่ารักจัง //^_^//
ปูนน่ารักจัง //^_^//
ร้อยวจี 20 ต.ค. 2556, 01:28:58 น.
ระวังน้า นายปูนเดี๋ยวเจอย้อนศรนะ
ระวังน้า นายปูนเดี๋ยวเจอย้อนศรนะ
ผักหวาน 22 พ.ย. 2556, 15:09:07 น.
คู่เจ้าน้องปูนก็น่ารักไม่แพ้พี่ปั้นนะคะเนี่ย
คู่เจ้าน้องปูนก็น่ารักไม่แพ้พี่ปั้นนะคะเนี่ย