♥ ♥ ♥ หัวใจร้อยดาว [ชุด ทางลัดสลัดโสด สนพ.อรุณ] ♥ ♥ ♥
อะไรนะ! ถ้าไม่แต่งงานภายในเก้าสิบวัน
เธอต้องขึ้นคานไปตลอดชีวิตเหรอ บ้าไปแล้ว!
ดอกเตอร์ โมนา วิมาลิน อยากอุทานเป็นภาษาต่างดาวชะมัด
แม้จะเป็นคนรุ่นใหม่ ที่ไม่เชื่อเรื่องงมงาย
แต่รุ่นพี่ที่เจออาถรรพ์ก็ขึ้นคานกันไปแล้วถ้วนหน้า
เธอจะเสี่ยงเป็นคนต่อไปจริงเหรอ...
นับว่าพระเจ้ายังไม่ใจร้ายจนเกินไป
เพราะท่านส่ง ชัชวิน มาจีบเธออย่างออกนอกหน้า
ตามมาด้วย เมอร์ซิเออร์ โนแอล เดอแบร์มองต์ สุดหล่อ
แถมยังมี เอกชัย เทรนเนอร์หล่อล่ำ
กับ กฤต นักดนตรี อารมณ์ศิลป์มาให้เลือกพร้อมเพรียง
โมนาไม่ได้โชคดีขนาดนั้น
เพราะระหว่างหาทางลงจากคาน
เธอกลับต้องเผชิญปัญหาเรื่องการงานหนักหน่วง
ในท่ามกลางมรสุมที่พัดจนเธอซวนเซ
โมนาจึงได้เห็นความรักของใครบางคน...ชัดเจนขึ้นในหัวใจ
อยากรู้ก็แต่ว่า...อีกฝ่ายจะรักเธอมากพอ
และชวนเธอลงจากคานทันเวลาไหมหนอ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เตรียมยิ้มและหัวเราะไปกับ ดอกเตอร์สาวตัวกลม ที่จะทำให้คุณเข้าใจนิยามของความรักในอีกรูปแบบหนึ่ง
หัวใจร้อยดาว - เจ้าสาวร้อยชั่ง ในชุดทางลัดสลัดโสด
เขียนโดย สิริณ - ดวงมาลย์
จ่อคิววางแผงต่อจาก ใต้ปีกรักสีเพลิง เลยค่ะ
เชิญติชมกันได้เต็มที่เช่นเคย
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
www.facebook.com/SirinFC
เธอต้องขึ้นคานไปตลอดชีวิตเหรอ บ้าไปแล้ว!
ดอกเตอร์ โมนา วิมาลิน อยากอุทานเป็นภาษาต่างดาวชะมัด
แม้จะเป็นคนรุ่นใหม่ ที่ไม่เชื่อเรื่องงมงาย
แต่รุ่นพี่ที่เจออาถรรพ์ก็ขึ้นคานกันไปแล้วถ้วนหน้า
เธอจะเสี่ยงเป็นคนต่อไปจริงเหรอ...
นับว่าพระเจ้ายังไม่ใจร้ายจนเกินไป
เพราะท่านส่ง ชัชวิน มาจีบเธออย่างออกนอกหน้า
ตามมาด้วย เมอร์ซิเออร์ โนแอล เดอแบร์มองต์ สุดหล่อ
แถมยังมี เอกชัย เทรนเนอร์หล่อล่ำ
กับ กฤต นักดนตรี อารมณ์ศิลป์มาให้เลือกพร้อมเพรียง
โมนาไม่ได้โชคดีขนาดนั้น
เพราะระหว่างหาทางลงจากคาน
เธอกลับต้องเผชิญปัญหาเรื่องการงานหนักหน่วง
ในท่ามกลางมรสุมที่พัดจนเธอซวนเซ
โมนาจึงได้เห็นความรักของใครบางคน...ชัดเจนขึ้นในหัวใจ
อยากรู้ก็แต่ว่า...อีกฝ่ายจะรักเธอมากพอ
และชวนเธอลงจากคานทันเวลาไหมหนอ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เตรียมยิ้มและหัวเราะไปกับ ดอกเตอร์สาวตัวกลม ที่จะทำให้คุณเข้าใจนิยามของความรักในอีกรูปแบบหนึ่ง
หัวใจร้อยดาว - เจ้าสาวร้อยชั่ง ในชุดทางลัดสลัดโสด
เขียนโดย สิริณ - ดวงมาลย์
จ่อคิววางแผงต่อจาก ใต้ปีกรักสีเพลิง เลยค่ะ
เชิญติชมกันได้เต็มที่เช่นเคย
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
www.facebook.com/SirinFC
Tags: โนแอล โมนา ขิมคราม รอยตะวัน สลัดโสด
ตอน: ตอนที่ ๕ (จบตอน)
เพียงเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาเลิกงาน โมนาก็เก็บเอกสารเรียงเป็นระเบียบแล้วปิดคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็วราวกับคอยเวลานี้มาตลอด หญิงสาวคว้าหูกระเป๋ารีบออกจากสำนักงาน เธอถอนหายใจโล่งอกเมื่อเหลือบไปทางห้องซีอีโอแล้วพบว่าไฟยังเปิดจ้า แสดงว่าโนแอลยังทำงานอยู่ และคงไม่มีทางมาดักคอยสร้างความลำบากใจให้เธอได้อีก
ดูเหมือนการแสดงของโนแอลจะได้ผลเกินคาด เพราะหลังมื้อกลางวัน ข่าวใหม่ก็ถูกลือกันไปทั้งสำนักงานว่าชัชวินตกกระป๋องแล้ว เพราะเธอกำลังเล็งซีอีโอคนใหม่มาเป็นคู่ควงแทน ไม่สิ...พวกนั้นใช้คำว่าเธอกำลังจะ ‘ซื้อ’ โนแอลมาสนองปมด้อยของตัวเองต่างหาก
โมนานึกดีใจที่โนแอลฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง เพราะหากเขาได้ยินว่าผู้หญิงในออฟฟิศพูดจาแทะโลมเขาและดูถูกเธออย่างไร เขาคงปั้นหน้าไม่ถูกและคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงมักมากที่เสพผู้ชายเป็นภักษาหารแน่นอน
บ่ายสามโมงกว่าๆ ชัชวินซึ่งเพิ่งกลับจากประชุมข้างนอกก็แล่นมาคาดคั้น ‘โม! เขาลือกันทั้งออฟฟิศเลยว่าคุณไปกินข้าวกับซีอีโอคนใหม่ จริงหรือเปล่า’
โนแอลสอนไว้แล้วว่าให้ตอบอย่างไร โมนาจึงรับมือกับ ‘แฟนเก่า’ ตามที่อาจารย์ประสิทธิ์ประสาทวิชาให้
‘คุณไม่ใช่ผู้ปกครองของฉันนะคะ ฉันไม่จำเป็นต้องรายงานตัวกับใคร’
‘เอาอีกละ! พูดอย่างนี้กับผมอีกแล้ว ทำไมไม่เรียกตัวเองว่าโมอย่างเดิม’
‘ฉันบอกแล้วไงคะว่าถ้าคุณพิสูจน์ตัวเองไม่ได้ เราก็ควรเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น’
ชัชวินหน้าบึ้ง ‘ผมไม่ยอมให้โมทิ้งผมง่ายๆหรอกนะ’
‘ฉันไม่ได้ทิ้งคุณ แต่คุณนอกใจฉันต่างหาก เข้าใจซะใหม่ให้ถูกต้องด้วย’
‘โมไม่ได้รักผมเหมือนที่ผมรักโมน่ะสิ โมถึงได้ตัดขาดผมง่ายๆอย่างนี้’
โมนาถอนใจ เสเบือนหน้าไปทางอื่น ‘คุณอย่ามาพูดจาเลี่ยนๆขนาดนั้นเลย เราคบกันไม่ถึงสองเดือนเองมั้ง’
‘แค่วินาทีเดียว คนก็ตกหลุมรักกันได้แล้ว อย่าว่าแต่สองเดือนเลย’ ชัชวินสบตาโมนา ‘ผมเสียใจนะ ถ้าโมคิดว่าผมคบกับคุณเพื่อเงิน เพราะความจริงแล้ว...’
ชายหนุ่มก้มหน้าซ่อนสายตา ขณะมือตกลงข้างตัว ‘ช่างเถอะ ไม่มีประโยชน์ที่ผมจะอธิบายแล้วละ วันนี้คุณไม่เชื่อผมไม่เป็นไร ผมหวังว่าคงมีสักวันที่คุณเชื่อว่าผมรักคุณจริงๆ’ เอ่ยจบเจ้าของร่างสูงก็เดินเชื่องช้าไปที่ประตู
โมนาเม้มปากแน่นด้วยอาการชั่งใจ เป็นไปได้หรือที่ผู้ชายหน้าตาดี มีคนสวยๆให้เลือกมากมายจะรักเธอในระยะเวลาเพียงแค่สองเดือน มันเร็วเกินไป มีพิรุธและข้อน่าสงสัยมากเกินไป มันมากเกินไปจริงๆ!
‘คุณคบกับผู้หญิงคนนั้นก่อนหรือหลังที่คบกับฉัน’ โมนาอยากรู้
‘ผมไม่ได้คบกับเขา เราแค่...บังเอิญพบกัน แล้วก็เลยเถิดไปโดยไม่ตั้งใจ’
‘คุณโกหกฉัน คุณไม่ได้ไปทำงานที่อุบลฯ แต่คุณไปอยู่กับเขา แถมยังเบี้ยวนัดดินเนอร์กับฉันเพื่อไปเริงรักกับเขา ยังจะบอกว่าเขาไม่ใช่แฟนคุณอีกหรือ’
‘ผมไปอุบลฯจริงๆนะ ผมไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงหาว่าผมโกหกเรื่องนี้’
โมนาสับสนไม่รู้ว่าจะเชื่อคำพูดไหนดี เพราะรูปในโทรศัพท์ของสิริวิมลแสดงว่าชัชวินอยู่กับเจ้าหล่อน แต่เจ้าตัวกลับยืนกรานว่าเขาไปทำงานต่างจังหวัดจริงๆ
‘ส่วนเรื่องดินเนอร์เมื่อวานซืน ผมยอมรับผิด ผมพลาดเองแหละ สิรีโทร.ไปหาผม บอกว่าไม่สบายหนักมาก อาเจียนเป็นเลือด ขอร้องให้ผมไปพาเขาส่งโรงพยาบาล’
‘คุณสิริวิมลส่งคลิปวิดีโอมาให้ฉันดูแล้วค่ะ ว่าคุณ ‘พยาบาล’ กันถึงอกถึงใจขนาดไหน’
ชัชวินหน้าถอดสี ‘คลิป...โมหมายถึงอะไร’
‘ก็คลิปที่คุณดูแลกันจนขาเตียงสั่นยังไงล่ะ จะต้องให้ฉันอธิบายอีกเหรอ’
‘สิรีผสมอะไรสักอย่างในน้ำให้ผมดื่ม ผมทำไปเพราะไม่ได้สติ ผมไม่รู้เรื่องคลิปนั่นจริงๆนะโม’ เขาหน้าเสียละล่ำละลักอธิบาย
‘คุณได้ยินสิ่งที่ตัวเองพูดบ้างหรือเปล่า ถ้าจะโกหก อย่างน้อยก็น่าจะหาเหตุผลที่น่าเชื่อถือหน่อยนะ’
ชัชวินคอตก สีหน้าเศร้าหมอง ‘ผมรู้ว่ามันเหลือเชื่อ แต่มันเป็นความจริงนะ’
โมนาบิดริมฝีปาก ยักไหล่เยาะหยัน ‘ไว้คุณมีเหตุผลที่น่าฟังกว่านี้ แล้วค่อยมาบอกฉันดีกว่าค่ะ’
สถานออกกำลังกายของโรงแรมคีรีธาราวันนี้มีคนประจำที่เครื่องเล่นทุกชิ้น หลังจากโมนาเปลี่ยนชุดเสร็จ เทรนเนอร์สุดหล่อหุ่นล่ำน่ากินคนเดิมก็ออกจากห้องอุปกรณ์ปรี่เข้ามาหาทันที
“เมื่อวานคุณโมนาเบี้ยวผม” เอกชัยต่อว่าแทนการทักทาย
“ฉันไม่สบายนิดหน่อย ก็เลยตัดสินใจยกยอดมาวันนี้แทน แต่ไม่ได้หยุดเสียเปล่านะคะ” เธอผายมือตั้งแต่หัวไหล่ไล่ลงไปตามตัวเป็นเชิงอวด “ฉันไปซื้อเสื้อผ้าและอุปกรณ์มาพร้อมเลยเห็นไหมคะ”
“เห็นครับ ดูดีมากด้วย คุณโมรสนิยมดี” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง พลางอ้อมไปหลังเคาน์เตอร์ ดึงกระดานไม้เล็กๆเหน็บกระดาษปึกหนึ่งขึ้นมาวาง แล้วชี้เอกสารประกอบการอธิบาย “คุณโมน้ำหนักเกินค่อนข้างมาก คงไม่เหมาะจะออกกำลังกายที่ต้องเกิดแรงกระแทก เพราะฉะนั้นช่วงอาทิตย์แรกผมจะจัดให้คุณโมเรียนโยคะเพื่อปรับสมดุลของร่างกายและยืดหยุ่นกล้ามเนื้อก่อน ควบคู่กับการเผาผลาญแคลอรี คุณโมไม่ควรวิ่ง เพราะจะทำให้หัวเข่าและข้อเท้าทำงานหนัก ควรใช้เครื่องอีลิปติคอลแทน”
คงเพราะเห็นเธอทำหน้างงๆ เขาเลยชี้เครื่องเล่นในห้องอุปกรณ์ให้ดูพร้อมอธิบาย “เครื่องที่มีที่เหยียบเหมือนใบพายสองอันให้ขึ้นไปยืนปั่นคล้ายๆจักรยานไงครับ เราเรียกว่าลู่วิ่งวงรี หรือบางคนก็เรียกสกายวอล์คเกอร์ครับ วันนี้คุณโมต้องโยคะหนึ่งชั่วโมง แล้วขึ้นสกายวอล์คเกอร์สี่สิบห้านาทีครับ”
“ตกลงค่ะ” โมนาพยักหน้ากระตือรือร้น เดินตามครูฝึกรูปงามไปยังห้องแอร์โล่งกว้างแยกจากห้องอุปกรณ์ด้วยกระจกใส ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกสามารถมองไปยังทิวทัศน์กรุงเทพฯยามค่ำคืนได้ มีเพียงฟากเดียวที่เป็นกระจกเงา บัดนี้ทั้งห้องมีเบาะปูไว้เป็นระยะ และเกือบทุกที่ก็ถูกจับจองไว้แล้ว
เอกชัยนำเธอเข้าไปยังเบาะแถวหน้าสุดพลางชี้ “คุณโมใช้เบาะนี้เลยครับ ผมเตรียมไว้ให้แล้ว”
เมื่อโมนาและครูฝึกนั่งประจำที่เรียบร้อย ไฟในห้องก็หรี่ลงพร้อมกับเสียงน้ำไหลรี่ดังกังวานมาจากลำโพงสร้างความรู้สึกผ่อนคลาย เอกชัยนำสมาชิกฝึกโยคะขั้นพื้นฐานช้าๆ โดยมีนักเรียนคนใหม่ซึ่งอยู่ที่เบาะติดกันถูกจับดัดหลัง เหยียดขา ยืดแขน ดึงไหล่จนน่วมไปหมด
โมนาอยากเรียกหนึ่งชั่วโมงนั้นว่าทรมานราวกับตกนรก! หญิงสาวรู้สึกเหมือนร่างกายถูกแยกออกจากกันเป็นชิ้นๆ และบางทีก็ถูกจับมัดรวมกันเป็นกลุ่มก้อน ท่าโยคะที่ป้าแก่ๆหลังห้องทำได้ง่ายดาย แต่เธอกลับขยับด้วยความยากลำบาก โมนามองเงาสะท้อนจากกระจกด้วยความทดท้อ เพราะไม่ว่าครูฝึกจะสอนทำท่าไหน เธอก็ไม่เคยทำตามแบบได้เลย เธอนั่งยืดขาตรงแล้วเอื้อมมือแตะนิ้วโป้งเท้าไม่ถึง ยืนตัวตรงแล้วก้มลงเอามือวางบนพื้นไม่ได้ กระทั่งแค่นั่งท่าเทพธิดายื่นมือไปเบื้องหน้า โน้มตัวลงเอาหน้าผากแตะพื้น เธอก็สะโพกกระดกจนเอกชัยต้องมาใช้เข่ายันที่ก้นกบช่วยกดให้สะโพกเธอติดส้นเท้าไว้เลย
เมื่อการฝึกโยคะมาถึงท่าอาสนะศพอันเป็นท่าสุดท้ายสำหรับคลายกล้ามเนื้อ โมนาจึงนอนวางแขนขาปล่อยตามสบาย และหลับตาลง เสียงน้ำไหลแผ่วเบาที่คลออยู่ทำให้เธอยิ่งผ่อนคลายจนหลับสนิทอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัว
อะไรสักอย่างที่ยุกยิกอยู่ตรงไหล่ขวาทำให้โมนาต้องยกไหล่หนีด้วยความรำคาญ พลางใช้มือซ้ายปัดออกไล่สิ่งรบกวนนั้น เสียงขลุกขลักบางอย่างที่ดังอยู่ใกล้ๆทำให้เธอต้องฝืนลืมตาขึ้นด้วยความเกียจคร้าน
“ว้าย!” โมนาสะดุ้งเมื่อเห็นใบหน้าหนึ่งก้มลงมาใกล้ ขณะกำลังจะผวาลุกขึ้นหรือกระถดหนี มือแข็งแกร่งคู่หนึ่งก็กดที่บ่าทั้งสองข้างเธอแนบพื้น โชคดีที่เจ้าตัวขยับศีรษะออกห่างจากเธอ กระนั้นก็ยังแลคล้ายคุกคามอยู่ดี โมนามองไล่จากใบหน้านั้นไปตามมือถึงลำตัว ก็เห็นว่าเอกชัยนั่งพับขาอยู่ข้างๆ สองมือกดไหล่เธออยู่
“อย่าเพิ่งลุกครับ ร่างกายจะเสียสมดุล คุณโมนอนตะแคงตัวมาทางนี้ ใช้มือขวายันพื้นแล้วค่อยลุกขึ้น ช้าๆนะ” เขาบอกบทพลางปล่อยมือจากบ่าเธอด้วยท่าทีสุภาพ
โมนาลุกขึ้นมานั่งตามที่เขาบอกแล้วยิ้มแหย มองห้องเรียนว่างเปล่าภายใต้แสงไฟสลัวราง ที่บัดนี้เหลือเบาะของเธอเพียงเบาะเดียว โอย...น่าอายที่สุด เธอเผลอหลับไปได้ยังไงเนี่ย! “เขาเลิกเรียนกันแล้วหรือคะ”
“คุณโมคงจะเพลีย หลังท่าอาสนะศพเลยเผลองีบไป คุณโมไปล้างหน้าสิครับ เดี๋ยวจะได้มาเบิร์นกัน”
“ฉัน...” โมนาเหนื่อยมาก อยากกลับคอนโดไปนอนมากกว่า แต่อีกฝ่ายรู้แกวไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ
“สี่สิบห้านาทีเองครับ แป๊บเดียวก็ครบแล้ว มา! เดี๋ยวผมไปเบิร์นเป็นเพื่อน รับรองว่าคุณโมยังไม่ทันเหนื่อยก็หมดเวลาละ” ใบหน้าหล่อๆนั้นดูกระตือรือร้น ส่งกำลังใจมาให้โมนาผ่านทางสายตาจนเธอใจแข็งไม่ไหว
“งั้น...โมขอไปล้างหน้าก่อนนะคะ เดี๋ยวจะไปสมทบที่ห้องอุปกรณ์ค่ะ”
โมนาบิดตัวด้วยความเมื่อยขบ แม้จะง่วงแสนง่วง เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด แต่ก็จำต้องลากเท้าไปล้างหน้าเพื่อเรียกความสดชื่น แวบหนึ่งที่หญิงสาวมองตู้ล็อกเกอร์อย่างชั่งใจ ถ้าเธอเก็บกระเป๋าหนีกลับ อีตาเทรนเนอร์จะทำไงได้ ถ้าเขาพูดมากนัก เธอไม่มามันอีกเลยก็หมดเรื่อง!
โมนาไขตู้ล็อกเกอร์ทันที ทว่าขณะหยิบตะกร้าบรรจุแชมพู สบู่ และสารพัดครีมเตรียมไปอาบน้ำ หญิงสาวก็ชะงัก ดวงตาเขม้นมองข้าวของในกระเป๋าที่โนแอลช่วยเลือกช่วยซื้อ ในที่สุดจึงเสือกตะกร้าของใช้เก็บเข้าที่ ล็อกตู้เก็บของ แล้วหมุนตัวเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างหมดแรง เธอลงทุนไปมากเกินกว่าจะยอมแพ้แค่การออกกำลังกายวันเดียว เสื้อผ้าก็มีตั้งสี่ชุด ถ้าจะเลิกจริงๆ อย่างน้อยก็น่าจะได้ใส่ทุกชุดให้ครบก่อน จะได้เห็นว่าชุดไหนใส่แล้วสวยที่สุด!
ห้องอุปกรณ์ที่เคยคลาคล่ำบัดนี้ค่อนข้างโล่ง เครื่องเล่นส่วนใหญ่ว่างเปล่า โมนามองหาเอกชัย แต่ไม่พบ จึงขึ้นไปยืนเก้ๆกังๆบนเครื่องอีลิปติคอล ศึกษาว่าปุ่มต่างๆบนหน้าปัดสั่งการเครื่องอย่างไร พลันเงาดำๆที่ทาบทับมาจากเบื้องหลังก็เรียกให้โมนาหันกลับไปด้วยความโล่งใจ แต่...
“เป็นไง...หลับสบายไหม” โนแอลถามแทนการทักทาย
โมนาอึกอัก เริ่มระแวงว่าเขาอาจเห็นเหตุการณ์ในห้องโยคะ โอย...นี่เธอจะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหนดี มีใครเขาเผลอหลับหลังเล่นโยคะบ้างเนี่ย ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้คือแกล้งไขสือเสีย “คุณพูดเรื่องอะไร”
“ก็...เมื่อกี้ใครน้าที่หลับในคลาสโยคะน่ะ คิดว่าผมไม่เห็นหรือไง”
โมนาไหล่ตก ท่าทางสุดจ๋อย “นี่เขาเห็นกันทั้งฟิตเนสหรือยังคะ”
“ไม่หรอก ไฟในห้องยังหรี่อยู่ คนมองเข้าไปไม่ถนัด ที่สำคัญก็คือเทรนเนอร์ของคุณนั่งหันหลังบังไว้ คนมองเข้าไปคงจะคิดว่าเขากำลังคุยกับคุณอยู่ ไม่มีใครคิดว่าคุณหลับหรอก”
“ค่อยยังชั่วหน่อย” โมนาโล่งอก แต่ในใจยังไม่หยุดสงสัย “แล้วคุณรู้ได้ไงว่าคนที่หลับอยู่คือฉัน”
“ผมมาถึงตั้งแต่คลาสโยคะเพิ่งเริ่ม ก็เลยวิ่งไปแล้วก็สังเกตการณ์ไปพลางๆน่ะสิ เห็นตั้งแต่ตอนเริ่มท่าอาสนะศพแล้วว่าคุณดูผ่อนคลายเกินไป กะแล้วเชียวว่าต้องงีบหลับไปจริงๆ”
หญิงสาวหน้ามุ่ย ถอนหายใจ “ทำไมคุณต้องมาเห็นตอนฉันทำตัวทุเรศๆทุกทีเลยนะ”
“ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก คุณต้องใช้สกายวอล์คเกอร์ใช่ไหม มา! ผมตั้งเครื่องให้” เขาตั้งเวลาและสอนวิธีออกกำลังกายให้เธอด้วยความเต็มใจ ทั้งยังกระโดดดึ๋งขึ้นไปอยู่บนอุปกรณ์ชนิดเดียวกันที่อยู่ข้างๆ เผาผลาญพลังงานไปพร้อมกัน แถมยังชวนคุยอย่างออกรส
โมนาปรายตามองไปยังมุมห้องด้านหนึ่งที่มีพนักงานของลียองยกน้ำหนักบริหารกล้ามเนื้ออยู่ แล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็แต้มขึ้นบนใบหน้า เธอแกล้งพึมพำเสียงเบา “คุณใจดีกับฉันจังเลยนะโนแอล”
และก็เป็นดังคาด ชายหนุ่มฟังไม่ถนัด จึงเอียงตัวมาใกล้เธอแล้วถาม “เมื่อกี้คุณพูดว่าไงนะ”
โมนาหัวเราะคิก เอนศีรษะไปทางชายหนุ่ม ทวนประโยคเดิมเสียงเบา หลอกให้โนแอลขยับหูมาใกล้ยิ่งขึ้น เพียงเขาได้ยินคำขอบคุณชัดๆ คนอัธยาศัยดีก็หัวเราะลั่น วางท่าผาสุก ยืดตัวตรงขณะปั่นเครื่องสกายวอล์คเกอร์
“โอ้ลาล่า คุณนี่ไม่ไหวเลยนะลิซ่า เรื่องแค่นี้เอง ทำซะอย่างกับเรื่องใหญ่”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันอยากให้คุณรู้นี่คะว่าฉัน ‘รู้สึก’ ยังไง ก็ต้องบอกกันบ่อยๆหน่อยสิ” เธอพูดเสียงดัง หางตาสังเกตเห็นว่าบรรดาพนักงานของลียองแทบจะตะแคงหูฟังบทสนทนานี้กันตัวเอียงเลยทีเดียว
“ผมไม่รับคำขอบคุณหรอกนะ บอกแล้วไงว่าระหว่างเรา มันไม่ต้องมาขอบคุณกันแล้ว”
โมนาหันไปส่งยิ้มให้เขา รับรู้ด้วยความสุขใจว่า สายตาคนนอกที่มองมาต้องร้อนผ่าวด้วยไฟริษยาแน่นอน!
(จบตอน)
เพื่อนๆขา...สิริณอ่านทุกความคิดเห็นนะคะ
แต่ว่าเหนื่อยแทบสลบจากการไปงานหนังสือจริงๆ
ขออภัยที่ไม่ได้ตอบคอมเม้นต์เลย
ใครยังไม่ได้สอย ใต้ปีกรักสีเพลิง เชิญงานหนังสือนะคะ
ขายดีมากกกกก ของที่ระลึกจะหมดแล้ว
ต้องรีบกันหน่อยนะคะ ไม่งั้น...ช้าหมด
อดของที่ระลึกจากนักเขียนผีเสื้อสามสีด้วยนะเออ
ดูเหมือนการแสดงของโนแอลจะได้ผลเกินคาด เพราะหลังมื้อกลางวัน ข่าวใหม่ก็ถูกลือกันไปทั้งสำนักงานว่าชัชวินตกกระป๋องแล้ว เพราะเธอกำลังเล็งซีอีโอคนใหม่มาเป็นคู่ควงแทน ไม่สิ...พวกนั้นใช้คำว่าเธอกำลังจะ ‘ซื้อ’ โนแอลมาสนองปมด้อยของตัวเองต่างหาก
โมนานึกดีใจที่โนแอลฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง เพราะหากเขาได้ยินว่าผู้หญิงในออฟฟิศพูดจาแทะโลมเขาและดูถูกเธออย่างไร เขาคงปั้นหน้าไม่ถูกและคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงมักมากที่เสพผู้ชายเป็นภักษาหารแน่นอน
บ่ายสามโมงกว่าๆ ชัชวินซึ่งเพิ่งกลับจากประชุมข้างนอกก็แล่นมาคาดคั้น ‘โม! เขาลือกันทั้งออฟฟิศเลยว่าคุณไปกินข้าวกับซีอีโอคนใหม่ จริงหรือเปล่า’
โนแอลสอนไว้แล้วว่าให้ตอบอย่างไร โมนาจึงรับมือกับ ‘แฟนเก่า’ ตามที่อาจารย์ประสิทธิ์ประสาทวิชาให้
‘คุณไม่ใช่ผู้ปกครองของฉันนะคะ ฉันไม่จำเป็นต้องรายงานตัวกับใคร’
‘เอาอีกละ! พูดอย่างนี้กับผมอีกแล้ว ทำไมไม่เรียกตัวเองว่าโมอย่างเดิม’
‘ฉันบอกแล้วไงคะว่าถ้าคุณพิสูจน์ตัวเองไม่ได้ เราก็ควรเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น’
ชัชวินหน้าบึ้ง ‘ผมไม่ยอมให้โมทิ้งผมง่ายๆหรอกนะ’
‘ฉันไม่ได้ทิ้งคุณ แต่คุณนอกใจฉันต่างหาก เข้าใจซะใหม่ให้ถูกต้องด้วย’
‘โมไม่ได้รักผมเหมือนที่ผมรักโมน่ะสิ โมถึงได้ตัดขาดผมง่ายๆอย่างนี้’
โมนาถอนใจ เสเบือนหน้าไปทางอื่น ‘คุณอย่ามาพูดจาเลี่ยนๆขนาดนั้นเลย เราคบกันไม่ถึงสองเดือนเองมั้ง’
‘แค่วินาทีเดียว คนก็ตกหลุมรักกันได้แล้ว อย่าว่าแต่สองเดือนเลย’ ชัชวินสบตาโมนา ‘ผมเสียใจนะ ถ้าโมคิดว่าผมคบกับคุณเพื่อเงิน เพราะความจริงแล้ว...’
ชายหนุ่มก้มหน้าซ่อนสายตา ขณะมือตกลงข้างตัว ‘ช่างเถอะ ไม่มีประโยชน์ที่ผมจะอธิบายแล้วละ วันนี้คุณไม่เชื่อผมไม่เป็นไร ผมหวังว่าคงมีสักวันที่คุณเชื่อว่าผมรักคุณจริงๆ’ เอ่ยจบเจ้าของร่างสูงก็เดินเชื่องช้าไปที่ประตู
โมนาเม้มปากแน่นด้วยอาการชั่งใจ เป็นไปได้หรือที่ผู้ชายหน้าตาดี มีคนสวยๆให้เลือกมากมายจะรักเธอในระยะเวลาเพียงแค่สองเดือน มันเร็วเกินไป มีพิรุธและข้อน่าสงสัยมากเกินไป มันมากเกินไปจริงๆ!
‘คุณคบกับผู้หญิงคนนั้นก่อนหรือหลังที่คบกับฉัน’ โมนาอยากรู้
‘ผมไม่ได้คบกับเขา เราแค่...บังเอิญพบกัน แล้วก็เลยเถิดไปโดยไม่ตั้งใจ’
‘คุณโกหกฉัน คุณไม่ได้ไปทำงานที่อุบลฯ แต่คุณไปอยู่กับเขา แถมยังเบี้ยวนัดดินเนอร์กับฉันเพื่อไปเริงรักกับเขา ยังจะบอกว่าเขาไม่ใช่แฟนคุณอีกหรือ’
‘ผมไปอุบลฯจริงๆนะ ผมไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงหาว่าผมโกหกเรื่องนี้’
โมนาสับสนไม่รู้ว่าจะเชื่อคำพูดไหนดี เพราะรูปในโทรศัพท์ของสิริวิมลแสดงว่าชัชวินอยู่กับเจ้าหล่อน แต่เจ้าตัวกลับยืนกรานว่าเขาไปทำงานต่างจังหวัดจริงๆ
‘ส่วนเรื่องดินเนอร์เมื่อวานซืน ผมยอมรับผิด ผมพลาดเองแหละ สิรีโทร.ไปหาผม บอกว่าไม่สบายหนักมาก อาเจียนเป็นเลือด ขอร้องให้ผมไปพาเขาส่งโรงพยาบาล’
‘คุณสิริวิมลส่งคลิปวิดีโอมาให้ฉันดูแล้วค่ะ ว่าคุณ ‘พยาบาล’ กันถึงอกถึงใจขนาดไหน’
ชัชวินหน้าถอดสี ‘คลิป...โมหมายถึงอะไร’
‘ก็คลิปที่คุณดูแลกันจนขาเตียงสั่นยังไงล่ะ จะต้องให้ฉันอธิบายอีกเหรอ’
‘สิรีผสมอะไรสักอย่างในน้ำให้ผมดื่ม ผมทำไปเพราะไม่ได้สติ ผมไม่รู้เรื่องคลิปนั่นจริงๆนะโม’ เขาหน้าเสียละล่ำละลักอธิบาย
‘คุณได้ยินสิ่งที่ตัวเองพูดบ้างหรือเปล่า ถ้าจะโกหก อย่างน้อยก็น่าจะหาเหตุผลที่น่าเชื่อถือหน่อยนะ’
ชัชวินคอตก สีหน้าเศร้าหมอง ‘ผมรู้ว่ามันเหลือเชื่อ แต่มันเป็นความจริงนะ’
โมนาบิดริมฝีปาก ยักไหล่เยาะหยัน ‘ไว้คุณมีเหตุผลที่น่าฟังกว่านี้ แล้วค่อยมาบอกฉันดีกว่าค่ะ’
สถานออกกำลังกายของโรงแรมคีรีธาราวันนี้มีคนประจำที่เครื่องเล่นทุกชิ้น หลังจากโมนาเปลี่ยนชุดเสร็จ เทรนเนอร์สุดหล่อหุ่นล่ำน่ากินคนเดิมก็ออกจากห้องอุปกรณ์ปรี่เข้ามาหาทันที
“เมื่อวานคุณโมนาเบี้ยวผม” เอกชัยต่อว่าแทนการทักทาย
“ฉันไม่สบายนิดหน่อย ก็เลยตัดสินใจยกยอดมาวันนี้แทน แต่ไม่ได้หยุดเสียเปล่านะคะ” เธอผายมือตั้งแต่หัวไหล่ไล่ลงไปตามตัวเป็นเชิงอวด “ฉันไปซื้อเสื้อผ้าและอุปกรณ์มาพร้อมเลยเห็นไหมคะ”
“เห็นครับ ดูดีมากด้วย คุณโมรสนิยมดี” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง พลางอ้อมไปหลังเคาน์เตอร์ ดึงกระดานไม้เล็กๆเหน็บกระดาษปึกหนึ่งขึ้นมาวาง แล้วชี้เอกสารประกอบการอธิบาย “คุณโมน้ำหนักเกินค่อนข้างมาก คงไม่เหมาะจะออกกำลังกายที่ต้องเกิดแรงกระแทก เพราะฉะนั้นช่วงอาทิตย์แรกผมจะจัดให้คุณโมเรียนโยคะเพื่อปรับสมดุลของร่างกายและยืดหยุ่นกล้ามเนื้อก่อน ควบคู่กับการเผาผลาญแคลอรี คุณโมไม่ควรวิ่ง เพราะจะทำให้หัวเข่าและข้อเท้าทำงานหนัก ควรใช้เครื่องอีลิปติคอลแทน”
คงเพราะเห็นเธอทำหน้างงๆ เขาเลยชี้เครื่องเล่นในห้องอุปกรณ์ให้ดูพร้อมอธิบาย “เครื่องที่มีที่เหยียบเหมือนใบพายสองอันให้ขึ้นไปยืนปั่นคล้ายๆจักรยานไงครับ เราเรียกว่าลู่วิ่งวงรี หรือบางคนก็เรียกสกายวอล์คเกอร์ครับ วันนี้คุณโมต้องโยคะหนึ่งชั่วโมง แล้วขึ้นสกายวอล์คเกอร์สี่สิบห้านาทีครับ”
“ตกลงค่ะ” โมนาพยักหน้ากระตือรือร้น เดินตามครูฝึกรูปงามไปยังห้องแอร์โล่งกว้างแยกจากห้องอุปกรณ์ด้วยกระจกใส ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกสามารถมองไปยังทิวทัศน์กรุงเทพฯยามค่ำคืนได้ มีเพียงฟากเดียวที่เป็นกระจกเงา บัดนี้ทั้งห้องมีเบาะปูไว้เป็นระยะ และเกือบทุกที่ก็ถูกจับจองไว้แล้ว
เอกชัยนำเธอเข้าไปยังเบาะแถวหน้าสุดพลางชี้ “คุณโมใช้เบาะนี้เลยครับ ผมเตรียมไว้ให้แล้ว”
เมื่อโมนาและครูฝึกนั่งประจำที่เรียบร้อย ไฟในห้องก็หรี่ลงพร้อมกับเสียงน้ำไหลรี่ดังกังวานมาจากลำโพงสร้างความรู้สึกผ่อนคลาย เอกชัยนำสมาชิกฝึกโยคะขั้นพื้นฐานช้าๆ โดยมีนักเรียนคนใหม่ซึ่งอยู่ที่เบาะติดกันถูกจับดัดหลัง เหยียดขา ยืดแขน ดึงไหล่จนน่วมไปหมด
โมนาอยากเรียกหนึ่งชั่วโมงนั้นว่าทรมานราวกับตกนรก! หญิงสาวรู้สึกเหมือนร่างกายถูกแยกออกจากกันเป็นชิ้นๆ และบางทีก็ถูกจับมัดรวมกันเป็นกลุ่มก้อน ท่าโยคะที่ป้าแก่ๆหลังห้องทำได้ง่ายดาย แต่เธอกลับขยับด้วยความยากลำบาก โมนามองเงาสะท้อนจากกระจกด้วยความทดท้อ เพราะไม่ว่าครูฝึกจะสอนทำท่าไหน เธอก็ไม่เคยทำตามแบบได้เลย เธอนั่งยืดขาตรงแล้วเอื้อมมือแตะนิ้วโป้งเท้าไม่ถึง ยืนตัวตรงแล้วก้มลงเอามือวางบนพื้นไม่ได้ กระทั่งแค่นั่งท่าเทพธิดายื่นมือไปเบื้องหน้า โน้มตัวลงเอาหน้าผากแตะพื้น เธอก็สะโพกกระดกจนเอกชัยต้องมาใช้เข่ายันที่ก้นกบช่วยกดให้สะโพกเธอติดส้นเท้าไว้เลย
เมื่อการฝึกโยคะมาถึงท่าอาสนะศพอันเป็นท่าสุดท้ายสำหรับคลายกล้ามเนื้อ โมนาจึงนอนวางแขนขาปล่อยตามสบาย และหลับตาลง เสียงน้ำไหลแผ่วเบาที่คลออยู่ทำให้เธอยิ่งผ่อนคลายจนหลับสนิทอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัว
อะไรสักอย่างที่ยุกยิกอยู่ตรงไหล่ขวาทำให้โมนาต้องยกไหล่หนีด้วยความรำคาญ พลางใช้มือซ้ายปัดออกไล่สิ่งรบกวนนั้น เสียงขลุกขลักบางอย่างที่ดังอยู่ใกล้ๆทำให้เธอต้องฝืนลืมตาขึ้นด้วยความเกียจคร้าน
“ว้าย!” โมนาสะดุ้งเมื่อเห็นใบหน้าหนึ่งก้มลงมาใกล้ ขณะกำลังจะผวาลุกขึ้นหรือกระถดหนี มือแข็งแกร่งคู่หนึ่งก็กดที่บ่าทั้งสองข้างเธอแนบพื้น โชคดีที่เจ้าตัวขยับศีรษะออกห่างจากเธอ กระนั้นก็ยังแลคล้ายคุกคามอยู่ดี โมนามองไล่จากใบหน้านั้นไปตามมือถึงลำตัว ก็เห็นว่าเอกชัยนั่งพับขาอยู่ข้างๆ สองมือกดไหล่เธออยู่
“อย่าเพิ่งลุกครับ ร่างกายจะเสียสมดุล คุณโมนอนตะแคงตัวมาทางนี้ ใช้มือขวายันพื้นแล้วค่อยลุกขึ้น ช้าๆนะ” เขาบอกบทพลางปล่อยมือจากบ่าเธอด้วยท่าทีสุภาพ
โมนาลุกขึ้นมานั่งตามที่เขาบอกแล้วยิ้มแหย มองห้องเรียนว่างเปล่าภายใต้แสงไฟสลัวราง ที่บัดนี้เหลือเบาะของเธอเพียงเบาะเดียว โอย...น่าอายที่สุด เธอเผลอหลับไปได้ยังไงเนี่ย! “เขาเลิกเรียนกันแล้วหรือคะ”
“คุณโมคงจะเพลีย หลังท่าอาสนะศพเลยเผลองีบไป คุณโมไปล้างหน้าสิครับ เดี๋ยวจะได้มาเบิร์นกัน”
“ฉัน...” โมนาเหนื่อยมาก อยากกลับคอนโดไปนอนมากกว่า แต่อีกฝ่ายรู้แกวไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ
“สี่สิบห้านาทีเองครับ แป๊บเดียวก็ครบแล้ว มา! เดี๋ยวผมไปเบิร์นเป็นเพื่อน รับรองว่าคุณโมยังไม่ทันเหนื่อยก็หมดเวลาละ” ใบหน้าหล่อๆนั้นดูกระตือรือร้น ส่งกำลังใจมาให้โมนาผ่านทางสายตาจนเธอใจแข็งไม่ไหว
“งั้น...โมขอไปล้างหน้าก่อนนะคะ เดี๋ยวจะไปสมทบที่ห้องอุปกรณ์ค่ะ”
โมนาบิดตัวด้วยความเมื่อยขบ แม้จะง่วงแสนง่วง เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด แต่ก็จำต้องลากเท้าไปล้างหน้าเพื่อเรียกความสดชื่น แวบหนึ่งที่หญิงสาวมองตู้ล็อกเกอร์อย่างชั่งใจ ถ้าเธอเก็บกระเป๋าหนีกลับ อีตาเทรนเนอร์จะทำไงได้ ถ้าเขาพูดมากนัก เธอไม่มามันอีกเลยก็หมดเรื่อง!
โมนาไขตู้ล็อกเกอร์ทันที ทว่าขณะหยิบตะกร้าบรรจุแชมพู สบู่ และสารพัดครีมเตรียมไปอาบน้ำ หญิงสาวก็ชะงัก ดวงตาเขม้นมองข้าวของในกระเป๋าที่โนแอลช่วยเลือกช่วยซื้อ ในที่สุดจึงเสือกตะกร้าของใช้เก็บเข้าที่ ล็อกตู้เก็บของ แล้วหมุนตัวเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างหมดแรง เธอลงทุนไปมากเกินกว่าจะยอมแพ้แค่การออกกำลังกายวันเดียว เสื้อผ้าก็มีตั้งสี่ชุด ถ้าจะเลิกจริงๆ อย่างน้อยก็น่าจะได้ใส่ทุกชุดให้ครบก่อน จะได้เห็นว่าชุดไหนใส่แล้วสวยที่สุด!
ห้องอุปกรณ์ที่เคยคลาคล่ำบัดนี้ค่อนข้างโล่ง เครื่องเล่นส่วนใหญ่ว่างเปล่า โมนามองหาเอกชัย แต่ไม่พบ จึงขึ้นไปยืนเก้ๆกังๆบนเครื่องอีลิปติคอล ศึกษาว่าปุ่มต่างๆบนหน้าปัดสั่งการเครื่องอย่างไร พลันเงาดำๆที่ทาบทับมาจากเบื้องหลังก็เรียกให้โมนาหันกลับไปด้วยความโล่งใจ แต่...
“เป็นไง...หลับสบายไหม” โนแอลถามแทนการทักทาย
โมนาอึกอัก เริ่มระแวงว่าเขาอาจเห็นเหตุการณ์ในห้องโยคะ โอย...นี่เธอจะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหนดี มีใครเขาเผลอหลับหลังเล่นโยคะบ้างเนี่ย ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้คือแกล้งไขสือเสีย “คุณพูดเรื่องอะไร”
“ก็...เมื่อกี้ใครน้าที่หลับในคลาสโยคะน่ะ คิดว่าผมไม่เห็นหรือไง”
โมนาไหล่ตก ท่าทางสุดจ๋อย “นี่เขาเห็นกันทั้งฟิตเนสหรือยังคะ”
“ไม่หรอก ไฟในห้องยังหรี่อยู่ คนมองเข้าไปไม่ถนัด ที่สำคัญก็คือเทรนเนอร์ของคุณนั่งหันหลังบังไว้ คนมองเข้าไปคงจะคิดว่าเขากำลังคุยกับคุณอยู่ ไม่มีใครคิดว่าคุณหลับหรอก”
“ค่อยยังชั่วหน่อย” โมนาโล่งอก แต่ในใจยังไม่หยุดสงสัย “แล้วคุณรู้ได้ไงว่าคนที่หลับอยู่คือฉัน”
“ผมมาถึงตั้งแต่คลาสโยคะเพิ่งเริ่ม ก็เลยวิ่งไปแล้วก็สังเกตการณ์ไปพลางๆน่ะสิ เห็นตั้งแต่ตอนเริ่มท่าอาสนะศพแล้วว่าคุณดูผ่อนคลายเกินไป กะแล้วเชียวว่าต้องงีบหลับไปจริงๆ”
หญิงสาวหน้ามุ่ย ถอนหายใจ “ทำไมคุณต้องมาเห็นตอนฉันทำตัวทุเรศๆทุกทีเลยนะ”
“ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก คุณต้องใช้สกายวอล์คเกอร์ใช่ไหม มา! ผมตั้งเครื่องให้” เขาตั้งเวลาและสอนวิธีออกกำลังกายให้เธอด้วยความเต็มใจ ทั้งยังกระโดดดึ๋งขึ้นไปอยู่บนอุปกรณ์ชนิดเดียวกันที่อยู่ข้างๆ เผาผลาญพลังงานไปพร้อมกัน แถมยังชวนคุยอย่างออกรส
โมนาปรายตามองไปยังมุมห้องด้านหนึ่งที่มีพนักงานของลียองยกน้ำหนักบริหารกล้ามเนื้ออยู่ แล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็แต้มขึ้นบนใบหน้า เธอแกล้งพึมพำเสียงเบา “คุณใจดีกับฉันจังเลยนะโนแอล”
และก็เป็นดังคาด ชายหนุ่มฟังไม่ถนัด จึงเอียงตัวมาใกล้เธอแล้วถาม “เมื่อกี้คุณพูดว่าไงนะ”
โมนาหัวเราะคิก เอนศีรษะไปทางชายหนุ่ม ทวนประโยคเดิมเสียงเบา หลอกให้โนแอลขยับหูมาใกล้ยิ่งขึ้น เพียงเขาได้ยินคำขอบคุณชัดๆ คนอัธยาศัยดีก็หัวเราะลั่น วางท่าผาสุก ยืดตัวตรงขณะปั่นเครื่องสกายวอล์คเกอร์
“โอ้ลาล่า คุณนี่ไม่ไหวเลยนะลิซ่า เรื่องแค่นี้เอง ทำซะอย่างกับเรื่องใหญ่”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันอยากให้คุณรู้นี่คะว่าฉัน ‘รู้สึก’ ยังไง ก็ต้องบอกกันบ่อยๆหน่อยสิ” เธอพูดเสียงดัง หางตาสังเกตเห็นว่าบรรดาพนักงานของลียองแทบจะตะแคงหูฟังบทสนทนานี้กันตัวเอียงเลยทีเดียว
“ผมไม่รับคำขอบคุณหรอกนะ บอกแล้วไงว่าระหว่างเรา มันไม่ต้องมาขอบคุณกันแล้ว”
โมนาหันไปส่งยิ้มให้เขา รับรู้ด้วยความสุขใจว่า สายตาคนนอกที่มองมาต้องร้อนผ่าวด้วยไฟริษยาแน่นอน!
(จบตอน)
เพื่อนๆขา...สิริณอ่านทุกความคิดเห็นนะคะ
แต่ว่าเหนื่อยแทบสลบจากการไปงานหนังสือจริงๆ
ขออภัยที่ไม่ได้ตอบคอมเม้นต์เลย
ใครยังไม่ได้สอย ใต้ปีกรักสีเพลิง เชิญงานหนังสือนะคะ
ขายดีมากกกกก ของที่ระลึกจะหมดแล้ว
ต้องรีบกันหน่อยนะคะ ไม่งั้น...ช้าหมด
อดของที่ระลึกจากนักเขียนผีเสื้อสามสีด้วยนะเออ
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ต.ค. 2556, 02:11:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ต.ค. 2556, 02:11:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 1835
| << ตอนที่ ๕ (ครึ่งแรก) | ตอนที่ ๖ (ครึ่งแรก) >> |
sai 23 ต.ค. 2556, 09:39:11 น.
อิจฉาโมนาตลอดๆๆๆๆๆๆ555
อิจฉาโมนาตลอดๆๆๆๆๆๆ555
konhin 23 ต.ค. 2556, 20:20:07 น.
นางเอกแกมโกงนะเนี่ย
นางเอกแกมโกงนะเนี่ย
OhLaLa 23 ต.ค. 2556, 21:34:59 น.
โมนาพลิกวิกฤตเป็นโอกาส โนแอลน่ารักตล็อดๆ
ไรท์เตอร์เหนื่อยแต่มีความสุขใช่มั้ยค่ะ ดีใจที่ได้เจอกันค่ะ
โมนาพลิกวิกฤตเป็นโอกาส โนแอลน่ารักตล็อดๆ
ไรท์เตอร์เหนื่อยแต่มีความสุขใช่มั้ยค่ะ ดีใจที่ได้เจอกันค่ะ
นปารมี 23 ต.ค. 2556, 22:06:26 น.
มาเชียร์ชุดฝีเสื้อให้น้องๆ อีกคน อิๆ
มาเชียร์ชุดฝีเสื้อให้น้องๆ อีกคน อิๆ
ree 25 ต.ค. 2556, 04:04:46 น.
ดูจะมีผู้ชายมาพัวพันมากขึ้น
ดูจะมีผู้ชายมาพัวพันมากขึ้น
นักอ่านเหนียวหนึบ 25 ต.ค. 2556, 11:01:27 น.
อร๊าย กรี๊ดๆๆๆ พูดไรๆม่ออก ทำได้แค่ กรี๊ดๆๆๆ ^_^
อร๊าย กรี๊ดๆๆๆ พูดไรๆม่ออก ทำได้แค่ กรี๊ดๆๆๆ ^_^