Uluru ด้วยรักนิรันดร์
ตอนที่ความรักนั้นจบลง
ชีวิตของผมก็เหมือนไม่อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป ...
นานเท่านาน ...
หัวใจจมดิ่งลงไปสู่เบื้องลึกของความทรงจำอันเจ็บปวด
ตอนที่คุณหายไป ...
ชีวิตผมบาดเจ็บจนลืมไปว่ามันสามารถรักษาได้
นานเท่านาน ...
หัวใจได้เยียวยาด้วยหัวใจ ...
แล้วเราคงข้ามผ่านมันไปด้้วยกัน ...
ชีวิตของผมก็เหมือนไม่อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป ...
นานเท่านาน ...
หัวใจจมดิ่งลงไปสู่เบื้องลึกของความทรงจำอันเจ็บปวด
ตอนที่คุณหายไป ...
ชีวิตผมบาดเจ็บจนลืมไปว่ามันสามารถรักษาได้
นานเท่านาน ...
หัวใจได้เยียวยาด้วยหัวใจ ...
แล้วเราคงข้ามผ่านมันไปด้้วยกัน ...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่ 23 : อูยูรู เบส วอล์ก(3)
ตามแผนที่วางไว้ พีรพงษ์จะบินกลับซิดนี่ย์ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น เขาเหลือเวลาที่ยูลาร่ารีสอร์ทแค่วันนี้ เช่นนั้นหลังใช้งานอินเตอร์เน็ตเสร็จเขาจึงมุ่งหน้าไปช้อปปิ้งมอลล์หลักของชุมชมยูลาร่าเผื่อจะหาซื้ออะไรเป็นของฝากได้บ้าง
กลุ่มอาคารชั้นเดียวที่ออกแบบไว้แปลกตามีทั้งร้านค้า ร้านกาแฟ ร้านทำผม ที่ทำการไปรษณีย์ คอฟฟี่ช้อป ศูนย์อาหาร ร้านของที่ระลึกและศูนย์ข้อมูลด้านท่องเที่ยว เหมือนที่ไมค์บอก “เธอหาทุกอย่างได้ที่ยูลาร่ามอลล์นะ” ที่สำคัญตรงนี้เหมือนเป็นย่านศูนย์กลางเมืองทำให้มีคนมากมายกว่าทุกพื้นที่
พีรพงษ์ใช้เวลาในแกลลอรี่ชื่อมัลการ่าพักใหญ่ มีผลงานศิลปะสะท้อนวัฒนธรรมของชาวพื้นถิ่นออสเตรเลียจากหลากหลายพื้นที่ซึ่งแตกต่างกันไป ทั้งจากอาร์เนมแลนด์ทางเหนือและแถบๆ เมืองดาร์วิน รอบพื้นที่ทะเลทรายเกรตวิคตอเรียที่กว้างใหญ่ ชุมชนอะบอริจิ้นในแอลิซสปริงส์ วาตาร์รู อูยูรู แม้แต่แถบชายฝั่งตะวันตกแถวเพิร์ทก็ถูกรวบรวมมาแสดงและจำหน่ายที่นี่ด้วย
มีภาพถ่ายเก่าๆ แสดงการตั้งรกรากทั้งชนชาวพื้นถิ่นและคนผิวขาวให้ได้ศึกษาด้วย พีรพงษ์ใส่ใจดูอยู่ไม่นานก็เลิก หันไปเลือกซื้อของที่ระลึกกลับมาฝากเพื่อนฝูงที่เมืองไทยแทน
เขาเลือกสร้อยคอลูกปัดดินเผาเคลือบสีเป็นของฝากสำหรับผู้หญิงหนึ่งคน สีชมพูสดโดดเด่นแบบที่เขาจำได้ว่าเกมชอบ ใช่... แบบที่เกมชอบ ไม่ใช่แค่สีชมพู แต่หมายถึงที่เขาจำได้ทุกอย่าง สัตว์เลี้ยงที่เธอรัก เพลงที่เธอชอบร้อง ชุดที่เธอชอบใส่ ทะเลที่เกมต้องไปทุกปี รองเท้ายี่ห้อที่เธอถูกใจ ห้างที่เกมชอบเดิน โรงหนังที่เธอบอกว่าดี ร้านขายยาที่เธอไปบ่อยๆ เวลาที่เขาหรือเธอป่วย ใช่... ทุกเรื่องราวของเกมยังคงอยู่เหมือนซุกซ่อนอยู่ในส่วยใดส่วนหนึ่งของทุกเรื่องราวในชีวิตเขา
ความทรงจำเกี่ยวกับเกมไหลบ่ามาเหมือนสายน้ำในฤดูฝน เสียงหัวเราะกังวานใสที่เขาจำได้แม่นยำ มือเรียวที่เขาเคยจับเคยจูง ประกายในแววตา เปลือกตาปิดสนิทที่เขาเคยประทับรอยจูบ พีรพงษ์รู้แล้วว่ามันเป็นความทรงจำที่ไม่สามารถลบเลือนไม่ว่าจะผ่านวันเวลาแค่ไหน ความมีตัวตนของเกมที่ไม่อาจปิดผนึก
......................
ก่อนเข้าหน้าร้อนปีนั้นพีรพงษ์จำได้ดีว่าหญิงสาวถามถึงวันหยุดที่จะไปทะเลกัน ความสัมพันธ์ในตอนนั้นของเขาและเธอเปลี่ยนแปลงจากแฟนมาเป็นคนรัก เกมมาอยู่กับเขาที่อพาร์ทเม้นท์ได้พักหนึ่งแล้ว เขาผ่านการทดลองงานในแผนกการตลาดของผลิตภัณฑ์ดูแลรักษารถแถวห้วยขวางได้ซักครึ่งเดือน ส่วนเกมเพิ่งเซ็นต์สัญญาเข้าทำงานที่บริษัทนำเข้าเครื่องนอนไป กว่าจะเริ่มงานก็อีกสองอาทิตย์
“พี่ไนท์ อาทิตย์หน้าหยุดยาว พี่ไนท์หยุดหรือเปล่า เกมว่าเราไปทะเลกันเถอะ” หญิงสาวบอก
“อาทิตย์หน้าเหรอ? ขอพี่เช็คก่อนนะ” พีรพงษ์ตอบเธอ หยิบแพลนนิ่งของบริษัทมาเปิดดู
“พี่หยุดวันเดียวเอง”
“แต่เกมอยากไปทะเลนี่นา งานก็ได้แล้ว ขนของมาอยู่นี่ก็เรียบร้อยแล้ว นะคะ... พี่ไนท์ที่รักขา ไปทะเลกันนะ” เธอร่ายคำก่อนปิดด้วยการอ้อน
“ว้า... อ้อนแบบนี้ก็แย่สิ แล้วพี่จะปฏิเสธยังไง?” เขาเย้ายิ้มทั้งที่หันหลังให้เธอ
เกมกระเด้งตัวจากที่นอนมาทั้งรีโมททีวี สวมกอดรอบคอเขาจากด้านหลัง ลงริมฝีปากกับผิวแก้มของคนนั่งทำงานอยู่อย่างรวดเร็ว ทิ้งคางไว้บนหัวไหล่กว้างหนาของคนรัก พีรพงษ์ใช้มือแตะสัมผัสแก้มคนกอดเบาๆ เขาและเธอเริ่มไปทะเลด้วยกันตั้งแต่รู้จักกันได้ไม่นาน จากนั้นก็ต้องไปกันเป็นประจำแทบทุกเดือน จูบแรกระหว่างทั้งคู่ก็ที่ริมทะเลเช่นกัน แม้แต่ตอนมีอะไรกันครั้งแรกก็เกิดขึ้นตอนไปเที่ยวทะเล
“พี่ว่าระหว่างไปสวนสน แม่รำพึง บ้านเพ แหลมแม่พิมพ์คราวนี้ไปไหนดี?” เกมยกตัวเลือก กระโดดทิ้งตัวลงบนเตียง
“อยากไปไหนล่ะ?” เขาถามกลับ คงเป็นธรรมดาที่ผู้ชายส่วนใหญ่มักไม่ค่อยออกความเห็น แม้แต่กับคนรักของตัวเอง บางทีอาจจะเรียกว่าเป็นการตามใจ
“อยากไปหมดเลย!” หญิงสาวกลิ้งตัวไปมาบนเตียง ทำเสียงแบบเด็กๆ
“เอาที่อยากไปที่สุดสิ” เขาดุ
“อืม... ระนอง!” ร่างเล็กบางตอบเสียงใส
“อะไรระนอง? ตอนแรกไม่เห็นมีระนองซักหน่อย” เขาโวยวาย
เกมเด้งตัวเองจากที่นอนอยู่ ถลาเข้าประชิดคนรักที่นั่งทำงานง่วน คลอเคลียเขาเหมือนลูกแมวน้อยแบบที่รู้ว่าเขาจะใจอ่อน
“ระนอง รักน้อง ระนอง รักน้อง ระนอง รักน้อง...” เกมพร่ำพูดจนเข้าต้องหมุนเก้าอี้ให้หันไปหา
“อะไรระนองรักน้อง?”
“รักน้องมั้ยล่ะ?” เกมทำทียียวน
“รักจ้า” เขาลากเสียง
“งั้นไประนองกัน” เกมรวบรัด
“เอาจริงเหรอ?”
“อืม!” หญิงสาวพยักหน้า ส่งสายตาอ้อนวอน
พีรพงษ์ต้องเอาปฏิทินงานมาเช็คอีกรอบ เพราะที่จริงที่เคยสัญญากับแฟนสาวเรื่องไปเที่ยวทะเลภูเก็ตหรือพังงาตั้งแต่กลางปีที่แล้วยังไม่ได้ไปกันเลย อีกอย่างเขาทนสายตาออดอ้อนนั้นไม่ได้ก็เลยตกลงทั้งยินดี เกมร้องกรี๊ดหงายหลังลงบนที่นอน
“พี่ไนท์ขา ใจดีจัง” เกมเอ่ย
“มานี่มะ เดี๋ยวที่รักให้รางวัลนะ” เธอยกหัวขึ้นบอก
“พี่ต้องทำงานนะ” ชายหนุ่มว่า
“เดี๋ยวค่อยทำก็ได้ มานี่ก่อน...เร้ว!”
ด้วยไม่อยากขัดใจ ชายหนุ่มเลยลุกจากเก้าอี้เข้าไปหาคนรัก ที่สุดสองร่างก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันบนที่นอน ครรลองของชายและหญิงเคลื่อนขยับไปตามจังหวะ ต่างคนต่างบรรจงสัมผัสมอบและตักตวงความสุขระหว่างกัน เรือนร่างเปล่าเปลือย ผิวเนียนสะอ้านสีขาวอมชมพูของเกมขยับโยกอยู่บนตัวของเขา เสียงครางเบาๆ ปลุกเร้าความฮึกเหิมให้เขาตอบสนองหนักหน่วง นานเท่านานก่อนที่จะกอดก่ายกันและกันไว้อย่างปรารถนาและหวงแหน
สองวันต่อมา เกมก็ใช้เวลาระหว่างที่ยังไม่ได้ทำอะไรจัดการเอาตั๋วเครื่องบินสองใบสำหรับไประนองมาไว้ในมือ เธอเป็นคนจัดการเรื่องพวกนี้เหมือนกับเรื่องส่วนใหญ่ราวกับเป็นหน้าที่ ทั้งเรื่องเอกสารเสียภาษี เรื่องค่าใช้จ่ายผ่านบัญชี เรื่องประกันชีวิต เรื่องแผนลาหยุดลาพักร้อน ชายหนุ่มคิดว่าเธอเก่งกว่าเขาเยอะ เวลาที่เอ่ยขอบคุณหรือเอ่ยชม เธอก็มักออกตัวว่าเขาเก่งกว่าเธออีกสารพัดเรื่อง
เกมจัดการจองที่พักแถวอ่าวมุกบนเกาะพยาม และเตรียมแผนการเดินทางไว้เรียบร้อย พีรพงษ์รู้ว่าเกมชอบการจัดการเรื่องพวกนี้จริงๆ เธอสนุกกับมันและเขาก็มีความสุขกับการให้เธอได้ทำ
เครื่องบินร่อนลงที่สนามบินระนองในตอนเช้า รถโดยสารท้องถิ่นพาพวกเขาไปยังท่าเรือเพื่อเดินทางสู่เกาะ เรือโดยสารเที่ยวเช้าเดินทางแช่มช้าจากท่าเทียบเรือสู่ร่องน้ำและออกสู่ทะเลอันดามัน น้ำทะเลฝั่งตะวันตกของภาคใต้เขียวครามต่างจากทะเลสีฟ้าของฝั่งอ่าวไทย ชายหนุ่มงีบหลับเพราะคืนก่อนเดินทางเขาเร่งปั่นงานพรีเซนต์แผนลูกค้าสัมพันธ์ให้เสร็จเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปเร่งทำตอนกลับจากเที่ยวเกาะ เมื่อทำเสร็จก่อนมาเขาก็หมดห่วงกับมัน
เกมนั่งพิงอยู่ข้างหนุ่มคนรัก สวมแว่นตาดำกรอบโต หูฟังจากมือถือส่งเสียงเพลงที่เธอลงเครื่องไว้ มือซ้ายข้างถนัดของพีรพงษ์กุมมือเล็กๆ ข้างขวาของเกมไว้ตลอด ราวกับว่ากลัวจะหลุดหาย
ที่พักที่เกมจองไว้แบบไม่ยอมให้เขารู้ก่อน เป็นเซอร์ไพรส์ที่น่ารัก บังกะโลส่วนตัวกับเปลนอนคู่หน้าห้อง มองเห็นวิวทะเลเต็มสายตา “จูบกันหน่อยมั้ย?” เกมถามทีเล่นทีจริงเมื่อโยนกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าที่พักเรียบร้อย ชายหนุ่มมองประสานสายตาหญิงสาว โดยไม่ต้องตอบคำถาม ใบหน้าโน้มเข้าหาและเรียวปากทั้งคู่ก็ประกบกันแนบสนิท
ตอนนั่งมองทะเลคู่กันช่วงพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า เสียงคลื่นเบาๆ จากชายหาดที่เกมบอกให้เขาหลับตาฟัง กลิ่นทะเลเค็มๆ ถูกหอบมาด้วยลมที่พัดเข้าฝั่ง ชายหนุ่มรู้สึกได้ แก้มของเขาที่หญิงสาวแอบฉวยโอกาสหอมฟอดใหญ่ตอนที่เขาหลับตา จูบอันเนิ่นนานเหมือนไร้กาลเวลา เงามืดของค่ำคืนที่ช่วยซ่อนทั้งสองจากสายตาผู้คน เกมอิดออดที่จะเข้าไปนอนอยู่ในห้อง เดือดร้อนให้ชายหนุ่มต้องใช้ตัวเองเป็นผ้าห่มจนน้ำค้างพรมถึงพากลับเข้าห้องได้
ช่วงกลางดึกที่เขาและเธอมอบความสุขให้กันและกัน ห้วงนิทราเมื่อค่อนคืนไปถึงรุ่งสาง ก่อนเดินทางกลับในบ่ายของวันใหม่
กลับจากระนองคราวนั้น เกมถึงเริ่มต้นไปทำงาน เขาและเธอจะขึ้นรถเมล์ไปด้วยกันในตอนเช้า ที่ทำงานของหญิงคนรักอยู่ก่อน เขาจะลงส่งเธอที่ป้ายก่อนต่อรถอีกสายเพื่อไปยังออฟฟิศของตัวเองบ้าง
“พี่ไนท์คะ เกมเลิกงานหนึ่งทุ่มครึ่งนะ ยังอยู่บูธที่เมืองทองอยู่เลย” เกมโทรมาบอกเขาก่อนเวลาเลิกงานของเขานิดหน่อย ตามปกติถึงจะออกมาด้วยกันตอนเช้า แต่ตอนกลับก็ต่างคนต่างกลับ
“แล้วกลับยังไง?” เขาถามด้วยความเป็นห่วง
“เอารถออฟฟิศมา ไม่มีใครเอารถตัวเองมาเลย คงกลับไปออฟฟิศด้วยกันหมดนี่แหละ”
“โอเคจ้ะ ออกจากที่นู่นตอนไหนโทรบอกด้วยนะ พี่จะได้ไปรอรับที่ออฟฟิศ”
“มารับจริงๆ นะ” เธออ้อน
“จ้ะ”
“เย้... ดีจัง รักที่ไนท์ที่สุดในโลกเลย”
“พี่ก็รักเกมที่สุดเหมือนกันครับ” พีรพงษ์ตอบ มันเป็นคำตอบที่หนักแน่นและออกมาจากใจจริงๆ ของเขา
กลุ่มอาคารชั้นเดียวที่ออกแบบไว้แปลกตามีทั้งร้านค้า ร้านกาแฟ ร้านทำผม ที่ทำการไปรษณีย์ คอฟฟี่ช้อป ศูนย์อาหาร ร้านของที่ระลึกและศูนย์ข้อมูลด้านท่องเที่ยว เหมือนที่ไมค์บอก “เธอหาทุกอย่างได้ที่ยูลาร่ามอลล์นะ” ที่สำคัญตรงนี้เหมือนเป็นย่านศูนย์กลางเมืองทำให้มีคนมากมายกว่าทุกพื้นที่
พีรพงษ์ใช้เวลาในแกลลอรี่ชื่อมัลการ่าพักใหญ่ มีผลงานศิลปะสะท้อนวัฒนธรรมของชาวพื้นถิ่นออสเตรเลียจากหลากหลายพื้นที่ซึ่งแตกต่างกันไป ทั้งจากอาร์เนมแลนด์ทางเหนือและแถบๆ เมืองดาร์วิน รอบพื้นที่ทะเลทรายเกรตวิคตอเรียที่กว้างใหญ่ ชุมชนอะบอริจิ้นในแอลิซสปริงส์ วาตาร์รู อูยูรู แม้แต่แถบชายฝั่งตะวันตกแถวเพิร์ทก็ถูกรวบรวมมาแสดงและจำหน่ายที่นี่ด้วย
มีภาพถ่ายเก่าๆ แสดงการตั้งรกรากทั้งชนชาวพื้นถิ่นและคนผิวขาวให้ได้ศึกษาด้วย พีรพงษ์ใส่ใจดูอยู่ไม่นานก็เลิก หันไปเลือกซื้อของที่ระลึกกลับมาฝากเพื่อนฝูงที่เมืองไทยแทน
เขาเลือกสร้อยคอลูกปัดดินเผาเคลือบสีเป็นของฝากสำหรับผู้หญิงหนึ่งคน สีชมพูสดโดดเด่นแบบที่เขาจำได้ว่าเกมชอบ ใช่... แบบที่เกมชอบ ไม่ใช่แค่สีชมพู แต่หมายถึงที่เขาจำได้ทุกอย่าง สัตว์เลี้ยงที่เธอรัก เพลงที่เธอชอบร้อง ชุดที่เธอชอบใส่ ทะเลที่เกมต้องไปทุกปี รองเท้ายี่ห้อที่เธอถูกใจ ห้างที่เกมชอบเดิน โรงหนังที่เธอบอกว่าดี ร้านขายยาที่เธอไปบ่อยๆ เวลาที่เขาหรือเธอป่วย ใช่... ทุกเรื่องราวของเกมยังคงอยู่เหมือนซุกซ่อนอยู่ในส่วยใดส่วนหนึ่งของทุกเรื่องราวในชีวิตเขา
ความทรงจำเกี่ยวกับเกมไหลบ่ามาเหมือนสายน้ำในฤดูฝน เสียงหัวเราะกังวานใสที่เขาจำได้แม่นยำ มือเรียวที่เขาเคยจับเคยจูง ประกายในแววตา เปลือกตาปิดสนิทที่เขาเคยประทับรอยจูบ พีรพงษ์รู้แล้วว่ามันเป็นความทรงจำที่ไม่สามารถลบเลือนไม่ว่าจะผ่านวันเวลาแค่ไหน ความมีตัวตนของเกมที่ไม่อาจปิดผนึก
......................
ก่อนเข้าหน้าร้อนปีนั้นพีรพงษ์จำได้ดีว่าหญิงสาวถามถึงวันหยุดที่จะไปทะเลกัน ความสัมพันธ์ในตอนนั้นของเขาและเธอเปลี่ยนแปลงจากแฟนมาเป็นคนรัก เกมมาอยู่กับเขาที่อพาร์ทเม้นท์ได้พักหนึ่งแล้ว เขาผ่านการทดลองงานในแผนกการตลาดของผลิตภัณฑ์ดูแลรักษารถแถวห้วยขวางได้ซักครึ่งเดือน ส่วนเกมเพิ่งเซ็นต์สัญญาเข้าทำงานที่บริษัทนำเข้าเครื่องนอนไป กว่าจะเริ่มงานก็อีกสองอาทิตย์
“พี่ไนท์ อาทิตย์หน้าหยุดยาว พี่ไนท์หยุดหรือเปล่า เกมว่าเราไปทะเลกันเถอะ” หญิงสาวบอก
“อาทิตย์หน้าเหรอ? ขอพี่เช็คก่อนนะ” พีรพงษ์ตอบเธอ หยิบแพลนนิ่งของบริษัทมาเปิดดู
“พี่หยุดวันเดียวเอง”
“แต่เกมอยากไปทะเลนี่นา งานก็ได้แล้ว ขนของมาอยู่นี่ก็เรียบร้อยแล้ว นะคะ... พี่ไนท์ที่รักขา ไปทะเลกันนะ” เธอร่ายคำก่อนปิดด้วยการอ้อน
“ว้า... อ้อนแบบนี้ก็แย่สิ แล้วพี่จะปฏิเสธยังไง?” เขาเย้ายิ้มทั้งที่หันหลังให้เธอ
เกมกระเด้งตัวจากที่นอนมาทั้งรีโมททีวี สวมกอดรอบคอเขาจากด้านหลัง ลงริมฝีปากกับผิวแก้มของคนนั่งทำงานอยู่อย่างรวดเร็ว ทิ้งคางไว้บนหัวไหล่กว้างหนาของคนรัก พีรพงษ์ใช้มือแตะสัมผัสแก้มคนกอดเบาๆ เขาและเธอเริ่มไปทะเลด้วยกันตั้งแต่รู้จักกันได้ไม่นาน จากนั้นก็ต้องไปกันเป็นประจำแทบทุกเดือน จูบแรกระหว่างทั้งคู่ก็ที่ริมทะเลเช่นกัน แม้แต่ตอนมีอะไรกันครั้งแรกก็เกิดขึ้นตอนไปเที่ยวทะเล
“พี่ว่าระหว่างไปสวนสน แม่รำพึง บ้านเพ แหลมแม่พิมพ์คราวนี้ไปไหนดี?” เกมยกตัวเลือก กระโดดทิ้งตัวลงบนเตียง
“อยากไปไหนล่ะ?” เขาถามกลับ คงเป็นธรรมดาที่ผู้ชายส่วนใหญ่มักไม่ค่อยออกความเห็น แม้แต่กับคนรักของตัวเอง บางทีอาจจะเรียกว่าเป็นการตามใจ
“อยากไปหมดเลย!” หญิงสาวกลิ้งตัวไปมาบนเตียง ทำเสียงแบบเด็กๆ
“เอาที่อยากไปที่สุดสิ” เขาดุ
“อืม... ระนอง!” ร่างเล็กบางตอบเสียงใส
“อะไรระนอง? ตอนแรกไม่เห็นมีระนองซักหน่อย” เขาโวยวาย
เกมเด้งตัวเองจากที่นอนอยู่ ถลาเข้าประชิดคนรักที่นั่งทำงานง่วน คลอเคลียเขาเหมือนลูกแมวน้อยแบบที่รู้ว่าเขาจะใจอ่อน
“ระนอง รักน้อง ระนอง รักน้อง ระนอง รักน้อง...” เกมพร่ำพูดจนเข้าต้องหมุนเก้าอี้ให้หันไปหา
“อะไรระนองรักน้อง?”
“รักน้องมั้ยล่ะ?” เกมทำทียียวน
“รักจ้า” เขาลากเสียง
“งั้นไประนองกัน” เกมรวบรัด
“เอาจริงเหรอ?”
“อืม!” หญิงสาวพยักหน้า ส่งสายตาอ้อนวอน
พีรพงษ์ต้องเอาปฏิทินงานมาเช็คอีกรอบ เพราะที่จริงที่เคยสัญญากับแฟนสาวเรื่องไปเที่ยวทะเลภูเก็ตหรือพังงาตั้งแต่กลางปีที่แล้วยังไม่ได้ไปกันเลย อีกอย่างเขาทนสายตาออดอ้อนนั้นไม่ได้ก็เลยตกลงทั้งยินดี เกมร้องกรี๊ดหงายหลังลงบนที่นอน
“พี่ไนท์ขา ใจดีจัง” เกมเอ่ย
“มานี่มะ เดี๋ยวที่รักให้รางวัลนะ” เธอยกหัวขึ้นบอก
“พี่ต้องทำงานนะ” ชายหนุ่มว่า
“เดี๋ยวค่อยทำก็ได้ มานี่ก่อน...เร้ว!”
ด้วยไม่อยากขัดใจ ชายหนุ่มเลยลุกจากเก้าอี้เข้าไปหาคนรัก ที่สุดสองร่างก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันบนที่นอน ครรลองของชายและหญิงเคลื่อนขยับไปตามจังหวะ ต่างคนต่างบรรจงสัมผัสมอบและตักตวงความสุขระหว่างกัน เรือนร่างเปล่าเปลือย ผิวเนียนสะอ้านสีขาวอมชมพูของเกมขยับโยกอยู่บนตัวของเขา เสียงครางเบาๆ ปลุกเร้าความฮึกเหิมให้เขาตอบสนองหนักหน่วง นานเท่านานก่อนที่จะกอดก่ายกันและกันไว้อย่างปรารถนาและหวงแหน
สองวันต่อมา เกมก็ใช้เวลาระหว่างที่ยังไม่ได้ทำอะไรจัดการเอาตั๋วเครื่องบินสองใบสำหรับไประนองมาไว้ในมือ เธอเป็นคนจัดการเรื่องพวกนี้เหมือนกับเรื่องส่วนใหญ่ราวกับเป็นหน้าที่ ทั้งเรื่องเอกสารเสียภาษี เรื่องค่าใช้จ่ายผ่านบัญชี เรื่องประกันชีวิต เรื่องแผนลาหยุดลาพักร้อน ชายหนุ่มคิดว่าเธอเก่งกว่าเขาเยอะ เวลาที่เอ่ยขอบคุณหรือเอ่ยชม เธอก็มักออกตัวว่าเขาเก่งกว่าเธออีกสารพัดเรื่อง
เกมจัดการจองที่พักแถวอ่าวมุกบนเกาะพยาม และเตรียมแผนการเดินทางไว้เรียบร้อย พีรพงษ์รู้ว่าเกมชอบการจัดการเรื่องพวกนี้จริงๆ เธอสนุกกับมันและเขาก็มีความสุขกับการให้เธอได้ทำ
เครื่องบินร่อนลงที่สนามบินระนองในตอนเช้า รถโดยสารท้องถิ่นพาพวกเขาไปยังท่าเรือเพื่อเดินทางสู่เกาะ เรือโดยสารเที่ยวเช้าเดินทางแช่มช้าจากท่าเทียบเรือสู่ร่องน้ำและออกสู่ทะเลอันดามัน น้ำทะเลฝั่งตะวันตกของภาคใต้เขียวครามต่างจากทะเลสีฟ้าของฝั่งอ่าวไทย ชายหนุ่มงีบหลับเพราะคืนก่อนเดินทางเขาเร่งปั่นงานพรีเซนต์แผนลูกค้าสัมพันธ์ให้เสร็จเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปเร่งทำตอนกลับจากเที่ยวเกาะ เมื่อทำเสร็จก่อนมาเขาก็หมดห่วงกับมัน
เกมนั่งพิงอยู่ข้างหนุ่มคนรัก สวมแว่นตาดำกรอบโต หูฟังจากมือถือส่งเสียงเพลงที่เธอลงเครื่องไว้ มือซ้ายข้างถนัดของพีรพงษ์กุมมือเล็กๆ ข้างขวาของเกมไว้ตลอด ราวกับว่ากลัวจะหลุดหาย
ที่พักที่เกมจองไว้แบบไม่ยอมให้เขารู้ก่อน เป็นเซอร์ไพรส์ที่น่ารัก บังกะโลส่วนตัวกับเปลนอนคู่หน้าห้อง มองเห็นวิวทะเลเต็มสายตา “จูบกันหน่อยมั้ย?” เกมถามทีเล่นทีจริงเมื่อโยนกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าที่พักเรียบร้อย ชายหนุ่มมองประสานสายตาหญิงสาว โดยไม่ต้องตอบคำถาม ใบหน้าโน้มเข้าหาและเรียวปากทั้งคู่ก็ประกบกันแนบสนิท
ตอนนั่งมองทะเลคู่กันช่วงพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า เสียงคลื่นเบาๆ จากชายหาดที่เกมบอกให้เขาหลับตาฟัง กลิ่นทะเลเค็มๆ ถูกหอบมาด้วยลมที่พัดเข้าฝั่ง ชายหนุ่มรู้สึกได้ แก้มของเขาที่หญิงสาวแอบฉวยโอกาสหอมฟอดใหญ่ตอนที่เขาหลับตา จูบอันเนิ่นนานเหมือนไร้กาลเวลา เงามืดของค่ำคืนที่ช่วยซ่อนทั้งสองจากสายตาผู้คน เกมอิดออดที่จะเข้าไปนอนอยู่ในห้อง เดือดร้อนให้ชายหนุ่มต้องใช้ตัวเองเป็นผ้าห่มจนน้ำค้างพรมถึงพากลับเข้าห้องได้
ช่วงกลางดึกที่เขาและเธอมอบความสุขให้กันและกัน ห้วงนิทราเมื่อค่อนคืนไปถึงรุ่งสาง ก่อนเดินทางกลับในบ่ายของวันใหม่
กลับจากระนองคราวนั้น เกมถึงเริ่มต้นไปทำงาน เขาและเธอจะขึ้นรถเมล์ไปด้วยกันในตอนเช้า ที่ทำงานของหญิงคนรักอยู่ก่อน เขาจะลงส่งเธอที่ป้ายก่อนต่อรถอีกสายเพื่อไปยังออฟฟิศของตัวเองบ้าง
“พี่ไนท์คะ เกมเลิกงานหนึ่งทุ่มครึ่งนะ ยังอยู่บูธที่เมืองทองอยู่เลย” เกมโทรมาบอกเขาก่อนเวลาเลิกงานของเขานิดหน่อย ตามปกติถึงจะออกมาด้วยกันตอนเช้า แต่ตอนกลับก็ต่างคนต่างกลับ
“แล้วกลับยังไง?” เขาถามด้วยความเป็นห่วง
“เอารถออฟฟิศมา ไม่มีใครเอารถตัวเองมาเลย คงกลับไปออฟฟิศด้วยกันหมดนี่แหละ”
“โอเคจ้ะ ออกจากที่นู่นตอนไหนโทรบอกด้วยนะ พี่จะได้ไปรอรับที่ออฟฟิศ”
“มารับจริงๆ นะ” เธออ้อน
“จ้ะ”
“เย้... ดีจัง รักที่ไนท์ที่สุดในโลกเลย”
“พี่ก็รักเกมที่สุดเหมือนกันครับ” พีรพงษ์ตอบ มันเป็นคำตอบที่หนักแน่นและออกมาจากใจจริงๆ ของเขา
นรมันร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ต.ค. 2556, 11:23:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ต.ค. 2556, 11:23:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 893
| << บทที่ 22 : อูยูรู เบส วอล์ก(2) | บทที่ 24 : การตามหา >> |