Sweet Taste รสหวาน...บันดาลรัก
คนหนึ่งคนออกตามหาผู้หญิงที่มีแต่ความลับเพื่อที่ราคาแพง
คนหนึ่งคนถูกเรียกมาให้ปกป้อง ไม่ให้แผนการขายที่สำเร็จ
คนหนึ่งคนยังสนุกกับการเดินทาง แต่ไม่รู้ทำไมชีวิตถึงเริ่มวุ่นวายเมื่อมาถึงปักกิ่ง สถานที่สุดท้ายที่จะมาก่อนเธอกลับไทย
คนหนึ่งคนเติบโตมาในครอบครัวใหญ่ถูกเลี้ยงมาเป็นคนงานในบ้าน ทั้งที่เจ้าตัวรู้ว่าใครเป็นพ่อ แต่เพราะครอบครัวจะทำร้ายคนอื่น เธอจึงไม่อยากให้พ่อหย่อนขาไปในนรก
คนหนึ่งคนมีแต่ความแค้น ปลูกฝังในหัวไม่สิ้นสุด รู้แค่ว่าเกลียด และต้องทำลาย
คนห้าคนในวังวนใกล้กัน ผจญอันตราย และเรื่องราวสุดจะคาดเดา กลับมีความหวานก่อเกิดขึ้นทีละนิดในใจของแต่ละคน...มารู้ตัวอีกที ความรัก ก็เกิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
คนหนึ่งคนถูกเรียกมาให้ปกป้อง ไม่ให้แผนการขายที่สำเร็จ
คนหนึ่งคนยังสนุกกับการเดินทาง แต่ไม่รู้ทำไมชีวิตถึงเริ่มวุ่นวายเมื่อมาถึงปักกิ่ง สถานที่สุดท้ายที่จะมาก่อนเธอกลับไทย
คนหนึ่งคนเติบโตมาในครอบครัวใหญ่ถูกเลี้ยงมาเป็นคนงานในบ้าน ทั้งที่เจ้าตัวรู้ว่าใครเป็นพ่อ แต่เพราะครอบครัวจะทำร้ายคนอื่น เธอจึงไม่อยากให้พ่อหย่อนขาไปในนรก
คนหนึ่งคนมีแต่ความแค้น ปลูกฝังในหัวไม่สิ้นสุด รู้แค่ว่าเกลียด และต้องทำลาย
คนห้าคนในวังวนใกล้กัน ผจญอันตราย และเรื่องราวสุดจะคาดเดา กลับมีความหวานก่อเกิดขึ้นทีละนิดในใจของแต่ละคน...มารู้ตัวอีกที ความรัก ก็เกิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
Tags: Sweet รสหวาน ภีม พรพิรุณ ปุณณ์ แพรระพี
ตอน: การตัดสินใจ
หน้าม่านพลิ้วไหลยามดึก ในห้องแสงสว่างน้อยนิดจากโคมไฟหัวเตียง ขณะที่คนสั่งการหน้านิ่งงัน แผนที่ให้คนตามล่าปุณณ์กับปาริตาเมื่อมีโอกาส วันนี้มันเกือบจะสำเร็จไปหนึ่ง ร่างสูงระหงกำมือ เล็บยาวสีแดงสวยจิกเข้าเนื้อตัวเองด้วยความเครียด และเพราะเธอเดินเกมพลาด คนของเธอถึงโดนคนฝั่งนั้นซ้อมซะน่วม ใครที่หนีไม่ทันก็ถูกจับตัวไป ส่วนใครที่หนีรอดมาได้ สภาพก็ย่ำแย่เต็มที
แพรระพีเก็บความแค้นไว้ในใจ ยามนี้เคลื่อนไหวอะไรไปคนจากเดชอนันต์สิทธิ์ก็ล้อบกรอบ และตอกกลับมาได้เจ็บแสบ หุ้นบริษัทเริ่มย่ำแย่ บอร์ดบริหารหลายคนเริ่มถูกซื้อไป หรือแม้แต่งานใหญ่งานที่ธวัชเดชามั่นใจว่าเดชอนันต์สิทธิ์ไม่เข้าร่วมชิงดำในงานนี้ ก็มาตัดหน้าเอาไป และโยนความพ่ายแพ้มาให้
นับวันคนตระกูลนี้ยิ่งทำให้เธอเกลียดจนแทบกระอักเลือด...
มองของสิ่งเดียวที่คนที่หนีรอดส่งมาให้เธอ กระเป๋าบนเตียง ของที่ดูไร้ค่า ไร้ราคา...แพรระพีจัดการตรงเข้าฉีกทึ้งกระเป๋าใบนั้นด้วยความแค้นคิดถึงใบหน้าคนของเดชอนันต์สิทธิ์ที่คงกำลังหัวเราะเยาะเธอ เลือดในกายยิ่งปั่นป่วน เดือดพล่าน
ของในกระเป๋ากระจัดกระจายเต็มเตียงนอน มีสิ่งหนึ่งที่หยุดไม่ให้มือของเธอฉีกทึ้งกระเป๋าต่อ ภาพใบเล็กหล่นลงมาตรงหน้า
ริมฝีปากบางเม้มแน่นขณะหยิบรูปคู่ของคนในรูปออกมาดู ภาพเหมือนคู่รักที่ถ่ายภาพถูกกำขอบจนรูปยับ ดวงตาวาวโรจน์ จ้องภาพพรพิรุณด้วยความชิงชัง ยิ่งสำคัญกับคนในตระกูลนี้มากเท่าไหร่ เธอก็พร้อมใช้เป็นอาวุธเล่นงานมากเท่านั้น
น่าเสียดายที่ปาริตาอยู่ในความดูแลของทางนั้นราวกับไข่ในหิน ปุณณ์เองก็คงไม่นึกว่าจะมีอะไรเล็ดลอกจนมาอยู่ในมือเธอ...สมุดบันทึกเล่มหนาถูกหยิบขึ้นมาอ่านเป็นอย่างต่อไป รายละเอียดด้านในทำให้คนมองเหยียดปากเป็นรอยยิ้ม
บางทีคนพวกนั้นก็ประมาทในความสามารถของเธอเกินไป...ข้อมูลสำคัญมาอยู่ในมือของเธอแล้ว
สิ่งที่ยืนยันตัวบุคคลที่คนทั้งโลกกำลังตามหา...วรรษ
หลายวันมานี้ปาริตาเคลื่อนไหวไปทางไหน เธอก็รู้สึกว่ามีภีมตามติดตลอดเวลา ท่าทีของเขาเวลาพูดดูอ่อนหวานขึ้น แต่มันเหมือนมีบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกว่าภีมแสดงออกมาไม่ทั้งหมด
ถึงเขาจะยอมเล่าเรื่องว่าครั้งหนึ่งจะเคยมีใจชอบแพรระพี เหมือนเป็นรักแรกพบก็ไม่ปาน เพราะเรื่องนั้นด้วยกระมังทำให้เธอมั่นใจว่าเขาคือพี่คุกกี้
และไม่ต้องพยายามให้มากมาย เธอก็รู้สึกว่าใจของเธอกำลังโดนเขากวนวันละนิดวันละหน่อยเสมอ
“ทำไมพี่ภีมไม่ชอบขนมหวานแล้วล่ะคะ”
หลังจากต้อนรับคณะทัวร์กรุ๊ปใหญ่ที่มาจากประเทศไทยให้กลับเข้ามาใช้บริการในโรงแรมนี้ได้ ส่วนหนึ่งเพราะปุณณ์กับเขมรัฐร่วมมือกันจัดการแถลงข่าวอย่างเป็นทางการในประเทศจีน บอกถึงสากเหตุว่าเพราะอะไรถึงมีระเบิด โดยระบุว่าคนที่เข้ามากดระเบิดเป็นคนจิตไม่ปรกติ ตรวจสอบประวัติคนผู้นั้นมีระบุไว้ชัดเจน โดยยังไม่ซักทอดไปถึงธวัชเดชา ด้วยถือว่าให้โอกาสกับทางนั้น
และด้วยโปรโมชั่นของทางโรงแรมที่เพิ่มมามากขึ้น รวมถึงสวัสดิการพนักงาน ไม่นานทุกอย่างก็กลับสู่ปกติในระยะเวลาเพียงไม่ถึงครึ่งเดือนนับจากเกิดเหตุการณ์ระทึกขึ้นมา
ภีมปลดเนกไทที่สวมอยู่ให้คลายลง ลดความเป็นทางการขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้ทรงสูงหน้าบาร์ในชั้นใต้ดินของโรงแรม สั่งเครื่องดื่มสีหวานมาให้ปาริตาได้ดื่ม
“พี่ไม่อยากคิดถึงเหตุผล”
“ทำไมล่ะคะ”
ภีมนิ่งงันไปเสี้ยวนาที แต่มันทันพอให้ปาริตาเห็นรอยเจ็บปวดชัดเจน และมันก็ทำให้ใจเธอรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก ช่วงเวลาสั้นๆ แบบนั้นปาริตารู้สึกว่ามันเป็นตัวตนจริงๆ ของเขามากกว่าการยิ้มซุกซนในนาทีต่อมาแบบนี้
“ก็แค่ไม่น่าจำ กินแล้วก็อ้วนเป็นหมู เห็นไหมพี่เลิกปุ๊บ หุ่นดีปั๊บ”
เขาโกหก...ปาริตารู้ว่าภีมต้องมีเหตุผลที่ซุกซ่อนในใจเพียงคนเดียว เพียงแต่เธอไม่มีโอกาสได้รู้ เคยเลียบเคียงถามจากปุณณ์ทางนั้นก็เอาแต่บอกว่าเป็นเรื่องในอดีตของภีม อยากรู้ต้องให้ภีมเป็นคนบอกเอง แถมยังกำชับมาอีกว่า...ความหวังเรื่องนี้ขอฝากไว้ในมือคุณหมออย่างเธอ ภีมเป็นคนป่วยที่ไม่ยอมรับว่าป่วย
เธอก็ว่าอย่างนั้น
“มิลันอยากให้พี่ภีมลองเปิดใจบ้างนะคะ การได้พูดได้คุย พี่ภีมอาจจะลดความกลัวลงก็ได้”
“พี่ไม่ได้กลัว”
“ไม่จริงหรอกค่ะ พี่กลัว ขี้ขลาด แล้วก็ชอบแสดงออกว่าไม่เป็นอะไรทั้งที่ใจพี่อาจจะป่วยหนักด้วยอะไรสักอย่างที่ทำให้พี่เจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง”
ภีมไม่มีวี่แววล้อเล่นอีกแล้ว สายตาจ้องมองปาริตาอย่างหมางเมิน และผ่านเลยไป “ไม่มีอะไรไม่สำคัญทั้งนั้น และพี่ไม่ได้ป่วย”
“พี่ภีมกำลังหนี”
“หยุดเรื่องของพี่สักทีมิลัน” ภีมกล่าวเสียงต่ำ แววตาเริ่มน่ากลัวจนคนไล่ต้อนอยากรู้ความจริงยอมล่าถอย
“ขอโทษค่ะที่ยุ่งวุ่นวายกับพี่ภีม มิลันแค่เป็นห่วง” ร่างเล็กลุกขึ้นยืน รู้สึกเหนื่อยกับภีมที่เอาแต่ตั้งป้อมกับเธอ “เชิญพี่จมอยู่กับความคิดของพี่เถอะค่ะ”
ปาริตาตั้งท่าจะลุก ข้อมือเล็กของเธอกลับถูกคว้าไว้แน่น ถูกดึงเข้าปะทะอกกว้างของคนที่นั่งรออยู่ ภีมกอดกระชับไว้แน่น ขณะที่เสียงพูดชิดริมหู
“เธอเป็นใครกันมิลัน มีอะไรที่ปกปิดพี่อยู่หรือเปล่า”
ร่างนุ่มยืนนิ่งรับอ้อมกอดของภีมโดยไม่แสดงอาการดิ้นรน หรือตอบรับใดๆ มีเพียงความเงียบเป็นคำตอบ ภีมกอดร่างผอมแน่นขึ้น ดวงตานิ่งงัน ในใจรู้โดยสัญชาตญาณว่าปาริตาเองก็มีเรื่องที่บอกใครไม่ได้
“วันใดที่มิลันพร้อมเล่า วันนั้นพี่เองก็จะเล่าเรื่องของพี่ให้ฟัง”
และอีกครั้งที่ความเงียบจากปาริตาเป็นคำตอบ
ร้านคุณตาเบเกอร์รี่ที่พรพิรุณเป็นคนควบคุมให้เปิดขึ้นมาภายในโรงแรมดีเอสใกล้จะถึงวันเปิดร้านในวันรุ่งขึ้น ด้วยระดับดีเอสคอนสตรัคชั่น ทุกอย่างที่สร้างย่อมเป็นไปได้เสมอ
ร่างเพรียวเดินตรวจตรา โดยใช้โทรศัพท์เป็นเครื่องมือสื่อสารกับปลายทาง หันตัวหน้าจออกให้คนจากประเทศไทยได้มองเห็นร้านกระจกใส รูปแบบภายในจัดแบบร้านในไทยที่เธอใช้ชีวิตอยู่ในนั้นมาทั้งชีวิต
“เหมือนมากๆ” คนใส่หูฟังได้ยินเสียงร้องว้าวจากอิศยา “อยากให้พ่อได้มาเห็น สงสัยเรียกเงินค่าลิขสิทธิ์ร้านแน่ๆ”
พรพิรุณหัวเราะเสียงใส ดวงตาเต็มไปด้วยความคิดถึงเช่นกัน รู้ว่าในร้านไม่มีที่ให้เธอกลับไปเหมือนในอดีต ซึ่งญาติห่างๆ เป็นคนรับช่วงต่อไป ในขณะที่คุณขจรเริ่มทำการมาพัฒนาร้านในตึกใหญ่ของสวีทเมจิกตามที่ลูกสาวคนเล็กร้องขอให้มาช่วยด้วยกัน
ที่ที่เธอจะกลับไป คงเป็นสวีทเมจิกที่เธอรับใช้มานานตลอดที่อยู่ต่างประเทศ อิศยาบอกว่าดินแดนที่สวีทเมจิกอยู่ไม่ขึ้นตรงกับใคร กับแหล่งรวมสารพันอาหาร และควบคุมทุกอย่างครบวงจรในอาคารใหญ่เป็นห้างสรรพสินค้าใหญ่ที่มีอิสระแก่ผู้ที่มาสรรหาความหวาน
“จ่ายให้ด้วยนะ แล้วก็ส่งลูกศิษย์อาตามาคุมที่นี่สักคน ในร้านมีคนที่อยากเป็นแบบฉันเยอะ ไปจัดการมาที ฉันไม่อยากให้ที่นี่เหมือนแค่บรรยากาศ แต่รสชาติต้องเป็นคุณตาด้วย”
“งานช้างนะนั่น เสียเราสองคนไปพ่อก็แทบฉีกอกฉันทุกวัน ไว้จะส่งลูกศิษย์ฉันไปแทน พอมีอยู่ ปูนคงดีใจถ้าได้เจอเพื่อนเก่า”
พรพิรุณหันโทรศัพท์กลับมา สีหน้าเคร่งเครียดมากขึ้น ความกังวลแล่นจับใจเธอมาหลายวัน เหมือนมีสัญญาณบางอย่างเตือนเธอ นับตั้งแต่กระเป๋าของเธอหายไป ถึงจัดการเคลียร์เอกสารทำใหม่เรียบร้อย แต่ของมีค่าชิ้นนั้นหลุดมือเธอไป
“ย่าถ้าเกิดว่าความลับของฉันถูกเปิดเผยพวกเราจะทำยังไงดี” พรพิรุณลดเสียงพูดลง สายตาประหวั่นพรั่นพรึงอย่างเห็นได้ชัด “ตั้งแต่วันนั้นฉันยังไม่ได้สมุดบันทึกคืนมาเลย”
“อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดนะอุ่น” อิศยาปลอบใจ ในภาวะที่มีปัญหามากมาย พรพิรุณอาจได้รับผลกระทบไปด้วย
“แต่ว่า...”
“มันอยู่ที่เธอเลือก ทุกอย่างมันมีทางให้เลือกเสมอนะอุ่น”
พรพิรุณรับความหวังดีของเพื่อน เก็บมาคิดมองร้านที่ยังร้างคนด้วยสายตาครุ่นคิด ความกลัวอย่างที่ไม่เคยกลัวอะไรมาก่อนเกาะกินหัวใจ
เหมือนอีกไม่นานนับจากนี้ ชีวิตของเธอจะเดินมาถึงทางเลือกอย่างที่อิศยาว่าไว้จริงๆ
ปาริตาวางโทรศัพท์สีหน้ามึนงง ใครบางคนโทรเข้ามาข่มขู่ด้วยเรื่องที่เธอไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่พรพิรุณอาจเข้าใจ พวกมันยังไม่รู้ว่าไม่ได้คุยกับพรพิรุณ
มันเป็นเรื่องสำคัญมาก ถ้าพรพิรุณรู้เรื่อง จะต้องวิ่งแจ้นไปหาพวกมันอย่างไม่ต้องสงสัย
“ยังไม่นอนอีกเหรอมิลัน” คนที่เธอกำลังนึกถึงเดินเข้ามา สภาพใบหน้าอิดโรยจากการเทรนด์พนักงานในร้านคุณตา และเชฟทำขนมในวันพรุ่งนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพรพิรุณ
“ยังค่ะ พอดีมิลันลืมว่ามีเรื่องสำคัญต้องบอกพี่ปูน”
ชื่อของปุณณ์ทำให้คนฟังชะงัก เก็บซ่อนความสงสัยไว้ในใจ หลายวันที่ผ่านมานอกจากทานอาหารเย็นด้วยกัน เวลาอื่นก็แทบไม่ได้เจอปุณณ์ รายนั้นเต็มที่กับการทำงาน และกำชับไม่ให้เธอออกไปไหนโดยไม่มีเขาอีก คอยส่งคนเดินตามเธอ แต่ยังดีที่เว้นที่ไว้ไม่ให้เธออึดอัดและคิดว่าตัวเองเป็นลูกสาวมาเฟียสำนักไหน
พอเห็นปาริตาพูดถึงปุณณ์แบบสนิทใจ เหมือนที่รายนั้นก็มักกล่าวชื่นชม ให้ความเป็นกันเองกับปาริตา พรพิรุณก็รู้สึกแปลกๆ ถึงจะมีภีมคอยทำหน้ากันปาริตา และแสดงความเป็นเจ้าของชัดเจน แต่ในใจพรพิรุณกลับรู้สึกเหมือนมีเมฆลอยต่ำอย่างไรพิกล
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่ามิลัน”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีมิลันลืมของ”
พรพิรุณไม่ได้เซ้าซี้อะไรกับปาริตาอีก ปล่อยให้หญิงสาวเดินออกไปห้องตรงข้ามอย่างไร้กังวล ตรงข้ามกับคนที่นั่งบนที่นอนในห้อง รู้สึกว่านอกจากปัญหาคาใจเรื่องสมุดบันทึกที่หายไป ยังมีเรื่องของปุณณ์กวนใจแม้ว่าหลับตา เธอก็ยังหลับได้ไม่สนิทดี
ปาริตาลังเลใจแค่เสี้ยววินาที จำได้ว่าในห้องนี้ไม่ได้มีแค่ปุณณ์อยู่ แต่จะสำคัญอะไร เรื่องนี้เป็นความเป็นความตายของพรพิรุณ พี่ปูนจำเป็นต้องรับรู้ของคนที่เขารักสิ
ประตูห้องที่ถูกเคาะเปิดออก ภีมมีสีหน้าสงสัยกับการพบหน้าปาริตาในเวลาดึกเกือบเที่ยงยามนี้ สีหน้าร้อนรนของปาริตาทำให้ภีมยอมเบี่ยงตัวออกให้หญิงสาวได้เข้ามา ปุณณ์กำลังคุยโทรศัพท์หน้าเครียดจากใครสักคนอยู่
พอเห็นหน้าปาริตาปุณณ์รีบวางสายด่วนนั้นทันที
“พี่รู้เรื่องแล้วมิลัน”
“รู้ รู้ได้ยังไงคะ”
ปุณณ์ยิ้มปลอบใจ แต่สีหน้า และแววตาฉายชัดว่าไม่สบายใจกับเรื่องที่รับรู้สักนิด “โทรศัพท์ในห้องของพี่กับห้องของมิลันจะถูกจัดเก็บบันทึกการสนทนาไว้ทั้งหมด ตอนที่มิลันรับโทรศัพท์คนของพี่ก็รู้รายละเอียดด้วย ตอนนี้คุณเขมรัฐกำลังตามเรื่องให้”
“จริงเหรอคะ มิลันกลัวว่าถ้าพี่อุ่นรู้เรื่อง...”
“อุ่นจะรู้ไม่ได้เด็ดขาด”
“แล้วถ้าพี่อุ่นมารู้หลังจากที่มันเอาบันทึกอะไรนั่นมาแฉล่ะคะ”
ภีมมองคนสองคนคุยกันด้วยเรื่องอะไรบางอย่างที่หัวของเขาเริ่มคิดตามได้ ภาพสมุดบันทึกที่กล่าวถึงจะใช่เล่มเดียวกับที่เขาเคยเอามาล้อเล่น ข่มขู่กับพรพิรุณหรือเปล่า
“สมุดบันทึกของอุ่นหายเหรอปูน”
“ไม่หายหรอกครับ แต่ไปอยู่ในมือของคุณอี๊ด”
ปุณณ์ตอบเสียงเครียด และการเคลื่อนไหวเป็นเงาตรงประตูที่ถูกเปิดแง้มไว้ก็ทำให้รู้ว่ามีใครฟังอยู่ ปุณณ์เดินเร็วออกมาด้วยหัวใจที่เต้นอย่างกังวล หลังบานประตูมีร่างของพรพิรุณยืนนิ่งงันอยู่จริง
ดวงตาสับสน และความคิดมากมายหลังทำตัวเป็นคนแอบฟังความลับคนอื่น โชคดีที่ครั้งนี้ภีมช่วยให้เธอรู้ความจริง ยอมให้เธอแอบฟัง และเปิดประตูแง้มๆ ไว้
“พวกนั้นขู่ว่าอะไรปูน”
“ไม่ต้องกังวลอะไรหรอกอุ่น ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะเอาสมุดบันทึกคืนมาให้” จับมือเย็นเฉียบ และร่างที่สั่นน้อยๆ ก่อนจะกอดไว้แน่น พรพิรุณซบศีรษะลงบนไหล่หนา สะอื้นเบาๆ เธอกำลังถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือทำร้ายปุณณ์หรือเปล่า
“อย่าไปนะ”
“อุ่น”
ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ มีประกายกล้า และบอกชัดถึงการตัดสินใจครั้งสำคัญของเธอเอง พรพิรุณกระชับอ้อมกอดตอบรับสัมผัสอุ่นจากตัวปุณณ์ หัวใจของเธอเลือกแล้ว
“อย่าทำอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าพวกนั้นจะทำอะไร ปล่อยให้เขาทำไป สมุดบันทึกนั่นไม่มีค่าเท่ากับชีวิตของปูนเลย อย่าปกป้องฉันด้วยชีวิตของปูนอีก ขอร้อง อย่าทำอย่างนั้น ช่างชื่อเสียง ช่างความลับสิ ฉันไม่สนใจอีกแล้ว”
ปุณณ์กอดร่างสั่นเทาด้วยความกลัวไว้แนบอก ปล่อยให้พรพิรุณสะอื้นไห้เต็มที่ ก่อนจะดึงร่างของพรพิรุณออกสุดแขน ปาดน้ำตาให้อย่างเบามือ หัวใจของเขามันอบอุ่น และเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก เจ็บที่ทำให้พรพิรุณร้องไห้แบบนี้
ปุณณ์ส่งร่างบางที่ร้องไห้หนักเข้านอน มือเล็กยึดมือเขาไว้แน่น ราวกับเจ้าตัวเป็นนกรู้ว่าถ้าหากเธอผล็อยหลับไป ปุณณ์จะไปทำอะไร แต่ท้ายที่สุด ด้วยความเหนื่อยล้ามาตลอดวันก็ทำให้นิทราเข้าครอบงำสติไปได้ ปุณณ์ก้มลงจูบหน้าผากเกลี้ยงอย่างอ้อยอิ่ง เก็บความรู้สึกที่หญิงสาวห่วงชีวิตเขาด้วยรอยยิ้มจาง
“ผมจะอยู่ข้างๆ อุ่นนะ” ยกมือเย็นเฉียบขึ้นจูบ บรรจงสวมถุงมือไหมพรมให้เพิ่มความอบอุ่น จับผ้าห่มผืนหนาคลุมขึ้นมาถึงอกคนนอนหลับสนิท ตัดใจลุกขึ้นยืน มองปาริตาที่มีสีหน้าย่ำแย่พอกัน
“ฝากดูแลอุ่นด้วยนะมิลัน”
“ค่ะ...ว่าแต่” ปุณณ์ยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากขึ้นห้ามไม่ให้ปาริตาว่าใดๆ ออกมาอีก ร่างสูงงับประตูปิดห้องนอนของสองสาว มองคนชุดดำสามคนที่พร้อมเพรียงกันยืนรอรับคำสั่งหน้าห้อง
“ดูแลสองคนนี้ให้ดีๆ นะครับ”
“ปูนแกจะเอาจริงเหรอ ถ้าเกิดว่าพวกมันต้องการให้เป็นแบบนี้...” ภีมยังรู้สึกระแวงปาริตาอยู่บ้างว่าจะน่าไว้ใจได้แค่ไหน แต่พอเห็นคนของปุณณ์คุมอยู่ก็วางใจ
ปุณณ์ไม่ตอบแต่หันไปสนใจเขมรัฐที่เพิ่งเดินหน้านิ่ง รอยบากบนหน้าเพิ่มความน่ากลัวได้อีกขุม “คนของเราพร้อมแล้วครับ เตรียมรอคำสั่งให้บุกอย่างเดียว”
“ผมจะไปด้วยตัวเอง บันทึกเล่มนั้นผมต้องเอากลับมาคืนให้อุ่นให้ได้”
บรรยากาศมาคุ ในขณะที่ปุณณ์มองกลับเข้ามาในห้องที่มีหัวใจดวงน้อยของเขาอยู่ในนั้น เขาไม่อยากให้พรพิรุณต้องเสียอะไรไป รวมทั้งชื่อเสียง หรืออิสระในชีวิตเพราะเขา มันไม่ใช่การปกป้อง แต่มันคือสิ่งที่เขาต้องทำ
ใครที่ทำพรพิรุณร้องไห้ เขาจะไม่มีวันให้อภัยมันเด็ดขาด...
………………………………………..
คุณ ใบบัวน่ารัก กำลังให้ปูนไปเอาคืนให้ค่ะ ดราม่าอีกแล้ววว
คุณ ร้อยวจี สังเกตได้ว่าแพรระพีเครียดมาก แต่ตอนนี้ทางอุ่นก็เครียดเหมือนกัน
คุณ OhLaLa สารภาพว่าอยากให้หวานนะคะ แต่ตอนเดทลากออกระทึกเฉยเลย ฮา ตอนนี้ก็ อย่าเพิ่งร้องไห้กันนะคะ
คุณ ameerah ปูนเขาแมนค่ะ จะแมนจนตัวเองตายอีกแล้ว เรื่องนี้ดราม่าเยอะจริงๆ
ขอบคุณที่ยังมาอ่านกันตลอดนะคะ ขอบคุณเมนท์ ไลค์ และทุกคนที่อ่านค่า ^^
แพรระพีเก็บความแค้นไว้ในใจ ยามนี้เคลื่อนไหวอะไรไปคนจากเดชอนันต์สิทธิ์ก็ล้อบกรอบ และตอกกลับมาได้เจ็บแสบ หุ้นบริษัทเริ่มย่ำแย่ บอร์ดบริหารหลายคนเริ่มถูกซื้อไป หรือแม้แต่งานใหญ่งานที่ธวัชเดชามั่นใจว่าเดชอนันต์สิทธิ์ไม่เข้าร่วมชิงดำในงานนี้ ก็มาตัดหน้าเอาไป และโยนความพ่ายแพ้มาให้
นับวันคนตระกูลนี้ยิ่งทำให้เธอเกลียดจนแทบกระอักเลือด...
มองของสิ่งเดียวที่คนที่หนีรอดส่งมาให้เธอ กระเป๋าบนเตียง ของที่ดูไร้ค่า ไร้ราคา...แพรระพีจัดการตรงเข้าฉีกทึ้งกระเป๋าใบนั้นด้วยความแค้นคิดถึงใบหน้าคนของเดชอนันต์สิทธิ์ที่คงกำลังหัวเราะเยาะเธอ เลือดในกายยิ่งปั่นป่วน เดือดพล่าน
ของในกระเป๋ากระจัดกระจายเต็มเตียงนอน มีสิ่งหนึ่งที่หยุดไม่ให้มือของเธอฉีกทึ้งกระเป๋าต่อ ภาพใบเล็กหล่นลงมาตรงหน้า
ริมฝีปากบางเม้มแน่นขณะหยิบรูปคู่ของคนในรูปออกมาดู ภาพเหมือนคู่รักที่ถ่ายภาพถูกกำขอบจนรูปยับ ดวงตาวาวโรจน์ จ้องภาพพรพิรุณด้วยความชิงชัง ยิ่งสำคัญกับคนในตระกูลนี้มากเท่าไหร่ เธอก็พร้อมใช้เป็นอาวุธเล่นงานมากเท่านั้น
น่าเสียดายที่ปาริตาอยู่ในความดูแลของทางนั้นราวกับไข่ในหิน ปุณณ์เองก็คงไม่นึกว่าจะมีอะไรเล็ดลอกจนมาอยู่ในมือเธอ...สมุดบันทึกเล่มหนาถูกหยิบขึ้นมาอ่านเป็นอย่างต่อไป รายละเอียดด้านในทำให้คนมองเหยียดปากเป็นรอยยิ้ม
บางทีคนพวกนั้นก็ประมาทในความสามารถของเธอเกินไป...ข้อมูลสำคัญมาอยู่ในมือของเธอแล้ว
สิ่งที่ยืนยันตัวบุคคลที่คนทั้งโลกกำลังตามหา...วรรษ
หลายวันมานี้ปาริตาเคลื่อนไหวไปทางไหน เธอก็รู้สึกว่ามีภีมตามติดตลอดเวลา ท่าทีของเขาเวลาพูดดูอ่อนหวานขึ้น แต่มันเหมือนมีบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกว่าภีมแสดงออกมาไม่ทั้งหมด
ถึงเขาจะยอมเล่าเรื่องว่าครั้งหนึ่งจะเคยมีใจชอบแพรระพี เหมือนเป็นรักแรกพบก็ไม่ปาน เพราะเรื่องนั้นด้วยกระมังทำให้เธอมั่นใจว่าเขาคือพี่คุกกี้
และไม่ต้องพยายามให้มากมาย เธอก็รู้สึกว่าใจของเธอกำลังโดนเขากวนวันละนิดวันละหน่อยเสมอ
“ทำไมพี่ภีมไม่ชอบขนมหวานแล้วล่ะคะ”
หลังจากต้อนรับคณะทัวร์กรุ๊ปใหญ่ที่มาจากประเทศไทยให้กลับเข้ามาใช้บริการในโรงแรมนี้ได้ ส่วนหนึ่งเพราะปุณณ์กับเขมรัฐร่วมมือกันจัดการแถลงข่าวอย่างเป็นทางการในประเทศจีน บอกถึงสากเหตุว่าเพราะอะไรถึงมีระเบิด โดยระบุว่าคนที่เข้ามากดระเบิดเป็นคนจิตไม่ปรกติ ตรวจสอบประวัติคนผู้นั้นมีระบุไว้ชัดเจน โดยยังไม่ซักทอดไปถึงธวัชเดชา ด้วยถือว่าให้โอกาสกับทางนั้น
และด้วยโปรโมชั่นของทางโรงแรมที่เพิ่มมามากขึ้น รวมถึงสวัสดิการพนักงาน ไม่นานทุกอย่างก็กลับสู่ปกติในระยะเวลาเพียงไม่ถึงครึ่งเดือนนับจากเกิดเหตุการณ์ระทึกขึ้นมา
ภีมปลดเนกไทที่สวมอยู่ให้คลายลง ลดความเป็นทางการขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้ทรงสูงหน้าบาร์ในชั้นใต้ดินของโรงแรม สั่งเครื่องดื่มสีหวานมาให้ปาริตาได้ดื่ม
“พี่ไม่อยากคิดถึงเหตุผล”
“ทำไมล่ะคะ”
ภีมนิ่งงันไปเสี้ยวนาที แต่มันทันพอให้ปาริตาเห็นรอยเจ็บปวดชัดเจน และมันก็ทำให้ใจเธอรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก ช่วงเวลาสั้นๆ แบบนั้นปาริตารู้สึกว่ามันเป็นตัวตนจริงๆ ของเขามากกว่าการยิ้มซุกซนในนาทีต่อมาแบบนี้
“ก็แค่ไม่น่าจำ กินแล้วก็อ้วนเป็นหมู เห็นไหมพี่เลิกปุ๊บ หุ่นดีปั๊บ”
เขาโกหก...ปาริตารู้ว่าภีมต้องมีเหตุผลที่ซุกซ่อนในใจเพียงคนเดียว เพียงแต่เธอไม่มีโอกาสได้รู้ เคยเลียบเคียงถามจากปุณณ์ทางนั้นก็เอาแต่บอกว่าเป็นเรื่องในอดีตของภีม อยากรู้ต้องให้ภีมเป็นคนบอกเอง แถมยังกำชับมาอีกว่า...ความหวังเรื่องนี้ขอฝากไว้ในมือคุณหมออย่างเธอ ภีมเป็นคนป่วยที่ไม่ยอมรับว่าป่วย
เธอก็ว่าอย่างนั้น
“มิลันอยากให้พี่ภีมลองเปิดใจบ้างนะคะ การได้พูดได้คุย พี่ภีมอาจจะลดความกลัวลงก็ได้”
“พี่ไม่ได้กลัว”
“ไม่จริงหรอกค่ะ พี่กลัว ขี้ขลาด แล้วก็ชอบแสดงออกว่าไม่เป็นอะไรทั้งที่ใจพี่อาจจะป่วยหนักด้วยอะไรสักอย่างที่ทำให้พี่เจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง”
ภีมไม่มีวี่แววล้อเล่นอีกแล้ว สายตาจ้องมองปาริตาอย่างหมางเมิน และผ่านเลยไป “ไม่มีอะไรไม่สำคัญทั้งนั้น และพี่ไม่ได้ป่วย”
“พี่ภีมกำลังหนี”
“หยุดเรื่องของพี่สักทีมิลัน” ภีมกล่าวเสียงต่ำ แววตาเริ่มน่ากลัวจนคนไล่ต้อนอยากรู้ความจริงยอมล่าถอย
“ขอโทษค่ะที่ยุ่งวุ่นวายกับพี่ภีม มิลันแค่เป็นห่วง” ร่างเล็กลุกขึ้นยืน รู้สึกเหนื่อยกับภีมที่เอาแต่ตั้งป้อมกับเธอ “เชิญพี่จมอยู่กับความคิดของพี่เถอะค่ะ”
ปาริตาตั้งท่าจะลุก ข้อมือเล็กของเธอกลับถูกคว้าไว้แน่น ถูกดึงเข้าปะทะอกกว้างของคนที่นั่งรออยู่ ภีมกอดกระชับไว้แน่น ขณะที่เสียงพูดชิดริมหู
“เธอเป็นใครกันมิลัน มีอะไรที่ปกปิดพี่อยู่หรือเปล่า”
ร่างนุ่มยืนนิ่งรับอ้อมกอดของภีมโดยไม่แสดงอาการดิ้นรน หรือตอบรับใดๆ มีเพียงความเงียบเป็นคำตอบ ภีมกอดร่างผอมแน่นขึ้น ดวงตานิ่งงัน ในใจรู้โดยสัญชาตญาณว่าปาริตาเองก็มีเรื่องที่บอกใครไม่ได้
“วันใดที่มิลันพร้อมเล่า วันนั้นพี่เองก็จะเล่าเรื่องของพี่ให้ฟัง”
และอีกครั้งที่ความเงียบจากปาริตาเป็นคำตอบ
ร้านคุณตาเบเกอร์รี่ที่พรพิรุณเป็นคนควบคุมให้เปิดขึ้นมาภายในโรงแรมดีเอสใกล้จะถึงวันเปิดร้านในวันรุ่งขึ้น ด้วยระดับดีเอสคอนสตรัคชั่น ทุกอย่างที่สร้างย่อมเป็นไปได้เสมอ
ร่างเพรียวเดินตรวจตรา โดยใช้โทรศัพท์เป็นเครื่องมือสื่อสารกับปลายทาง หันตัวหน้าจออกให้คนจากประเทศไทยได้มองเห็นร้านกระจกใส รูปแบบภายในจัดแบบร้านในไทยที่เธอใช้ชีวิตอยู่ในนั้นมาทั้งชีวิต
“เหมือนมากๆ” คนใส่หูฟังได้ยินเสียงร้องว้าวจากอิศยา “อยากให้พ่อได้มาเห็น สงสัยเรียกเงินค่าลิขสิทธิ์ร้านแน่ๆ”
พรพิรุณหัวเราะเสียงใส ดวงตาเต็มไปด้วยความคิดถึงเช่นกัน รู้ว่าในร้านไม่มีที่ให้เธอกลับไปเหมือนในอดีต ซึ่งญาติห่างๆ เป็นคนรับช่วงต่อไป ในขณะที่คุณขจรเริ่มทำการมาพัฒนาร้านในตึกใหญ่ของสวีทเมจิกตามที่ลูกสาวคนเล็กร้องขอให้มาช่วยด้วยกัน
ที่ที่เธอจะกลับไป คงเป็นสวีทเมจิกที่เธอรับใช้มานานตลอดที่อยู่ต่างประเทศ อิศยาบอกว่าดินแดนที่สวีทเมจิกอยู่ไม่ขึ้นตรงกับใคร กับแหล่งรวมสารพันอาหาร และควบคุมทุกอย่างครบวงจรในอาคารใหญ่เป็นห้างสรรพสินค้าใหญ่ที่มีอิสระแก่ผู้ที่มาสรรหาความหวาน
“จ่ายให้ด้วยนะ แล้วก็ส่งลูกศิษย์อาตามาคุมที่นี่สักคน ในร้านมีคนที่อยากเป็นแบบฉันเยอะ ไปจัดการมาที ฉันไม่อยากให้ที่นี่เหมือนแค่บรรยากาศ แต่รสชาติต้องเป็นคุณตาด้วย”
“งานช้างนะนั่น เสียเราสองคนไปพ่อก็แทบฉีกอกฉันทุกวัน ไว้จะส่งลูกศิษย์ฉันไปแทน พอมีอยู่ ปูนคงดีใจถ้าได้เจอเพื่อนเก่า”
พรพิรุณหันโทรศัพท์กลับมา สีหน้าเคร่งเครียดมากขึ้น ความกังวลแล่นจับใจเธอมาหลายวัน เหมือนมีสัญญาณบางอย่างเตือนเธอ นับตั้งแต่กระเป๋าของเธอหายไป ถึงจัดการเคลียร์เอกสารทำใหม่เรียบร้อย แต่ของมีค่าชิ้นนั้นหลุดมือเธอไป
“ย่าถ้าเกิดว่าความลับของฉันถูกเปิดเผยพวกเราจะทำยังไงดี” พรพิรุณลดเสียงพูดลง สายตาประหวั่นพรั่นพรึงอย่างเห็นได้ชัด “ตั้งแต่วันนั้นฉันยังไม่ได้สมุดบันทึกคืนมาเลย”
“อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดนะอุ่น” อิศยาปลอบใจ ในภาวะที่มีปัญหามากมาย พรพิรุณอาจได้รับผลกระทบไปด้วย
“แต่ว่า...”
“มันอยู่ที่เธอเลือก ทุกอย่างมันมีทางให้เลือกเสมอนะอุ่น”
พรพิรุณรับความหวังดีของเพื่อน เก็บมาคิดมองร้านที่ยังร้างคนด้วยสายตาครุ่นคิด ความกลัวอย่างที่ไม่เคยกลัวอะไรมาก่อนเกาะกินหัวใจ
เหมือนอีกไม่นานนับจากนี้ ชีวิตของเธอจะเดินมาถึงทางเลือกอย่างที่อิศยาว่าไว้จริงๆ
ปาริตาวางโทรศัพท์สีหน้ามึนงง ใครบางคนโทรเข้ามาข่มขู่ด้วยเรื่องที่เธอไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่พรพิรุณอาจเข้าใจ พวกมันยังไม่รู้ว่าไม่ได้คุยกับพรพิรุณ
มันเป็นเรื่องสำคัญมาก ถ้าพรพิรุณรู้เรื่อง จะต้องวิ่งแจ้นไปหาพวกมันอย่างไม่ต้องสงสัย
“ยังไม่นอนอีกเหรอมิลัน” คนที่เธอกำลังนึกถึงเดินเข้ามา สภาพใบหน้าอิดโรยจากการเทรนด์พนักงานในร้านคุณตา และเชฟทำขนมในวันพรุ่งนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพรพิรุณ
“ยังค่ะ พอดีมิลันลืมว่ามีเรื่องสำคัญต้องบอกพี่ปูน”
ชื่อของปุณณ์ทำให้คนฟังชะงัก เก็บซ่อนความสงสัยไว้ในใจ หลายวันที่ผ่านมานอกจากทานอาหารเย็นด้วยกัน เวลาอื่นก็แทบไม่ได้เจอปุณณ์ รายนั้นเต็มที่กับการทำงาน และกำชับไม่ให้เธอออกไปไหนโดยไม่มีเขาอีก คอยส่งคนเดินตามเธอ แต่ยังดีที่เว้นที่ไว้ไม่ให้เธออึดอัดและคิดว่าตัวเองเป็นลูกสาวมาเฟียสำนักไหน
พอเห็นปาริตาพูดถึงปุณณ์แบบสนิทใจ เหมือนที่รายนั้นก็มักกล่าวชื่นชม ให้ความเป็นกันเองกับปาริตา พรพิรุณก็รู้สึกแปลกๆ ถึงจะมีภีมคอยทำหน้ากันปาริตา และแสดงความเป็นเจ้าของชัดเจน แต่ในใจพรพิรุณกลับรู้สึกเหมือนมีเมฆลอยต่ำอย่างไรพิกล
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่ามิลัน”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีมิลันลืมของ”
พรพิรุณไม่ได้เซ้าซี้อะไรกับปาริตาอีก ปล่อยให้หญิงสาวเดินออกไปห้องตรงข้ามอย่างไร้กังวล ตรงข้ามกับคนที่นั่งบนที่นอนในห้อง รู้สึกว่านอกจากปัญหาคาใจเรื่องสมุดบันทึกที่หายไป ยังมีเรื่องของปุณณ์กวนใจแม้ว่าหลับตา เธอก็ยังหลับได้ไม่สนิทดี
ปาริตาลังเลใจแค่เสี้ยววินาที จำได้ว่าในห้องนี้ไม่ได้มีแค่ปุณณ์อยู่ แต่จะสำคัญอะไร เรื่องนี้เป็นความเป็นความตายของพรพิรุณ พี่ปูนจำเป็นต้องรับรู้ของคนที่เขารักสิ
ประตูห้องที่ถูกเคาะเปิดออก ภีมมีสีหน้าสงสัยกับการพบหน้าปาริตาในเวลาดึกเกือบเที่ยงยามนี้ สีหน้าร้อนรนของปาริตาทำให้ภีมยอมเบี่ยงตัวออกให้หญิงสาวได้เข้ามา ปุณณ์กำลังคุยโทรศัพท์หน้าเครียดจากใครสักคนอยู่
พอเห็นหน้าปาริตาปุณณ์รีบวางสายด่วนนั้นทันที
“พี่รู้เรื่องแล้วมิลัน”
“รู้ รู้ได้ยังไงคะ”
ปุณณ์ยิ้มปลอบใจ แต่สีหน้า และแววตาฉายชัดว่าไม่สบายใจกับเรื่องที่รับรู้สักนิด “โทรศัพท์ในห้องของพี่กับห้องของมิลันจะถูกจัดเก็บบันทึกการสนทนาไว้ทั้งหมด ตอนที่มิลันรับโทรศัพท์คนของพี่ก็รู้รายละเอียดด้วย ตอนนี้คุณเขมรัฐกำลังตามเรื่องให้”
“จริงเหรอคะ มิลันกลัวว่าถ้าพี่อุ่นรู้เรื่อง...”
“อุ่นจะรู้ไม่ได้เด็ดขาด”
“แล้วถ้าพี่อุ่นมารู้หลังจากที่มันเอาบันทึกอะไรนั่นมาแฉล่ะคะ”
ภีมมองคนสองคนคุยกันด้วยเรื่องอะไรบางอย่างที่หัวของเขาเริ่มคิดตามได้ ภาพสมุดบันทึกที่กล่าวถึงจะใช่เล่มเดียวกับที่เขาเคยเอามาล้อเล่น ข่มขู่กับพรพิรุณหรือเปล่า
“สมุดบันทึกของอุ่นหายเหรอปูน”
“ไม่หายหรอกครับ แต่ไปอยู่ในมือของคุณอี๊ด”
ปุณณ์ตอบเสียงเครียด และการเคลื่อนไหวเป็นเงาตรงประตูที่ถูกเปิดแง้มไว้ก็ทำให้รู้ว่ามีใครฟังอยู่ ปุณณ์เดินเร็วออกมาด้วยหัวใจที่เต้นอย่างกังวล หลังบานประตูมีร่างของพรพิรุณยืนนิ่งงันอยู่จริง
ดวงตาสับสน และความคิดมากมายหลังทำตัวเป็นคนแอบฟังความลับคนอื่น โชคดีที่ครั้งนี้ภีมช่วยให้เธอรู้ความจริง ยอมให้เธอแอบฟัง และเปิดประตูแง้มๆ ไว้
“พวกนั้นขู่ว่าอะไรปูน”
“ไม่ต้องกังวลอะไรหรอกอุ่น ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะเอาสมุดบันทึกคืนมาให้” จับมือเย็นเฉียบ และร่างที่สั่นน้อยๆ ก่อนจะกอดไว้แน่น พรพิรุณซบศีรษะลงบนไหล่หนา สะอื้นเบาๆ เธอกำลังถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือทำร้ายปุณณ์หรือเปล่า
“อย่าไปนะ”
“อุ่น”
ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ มีประกายกล้า และบอกชัดถึงการตัดสินใจครั้งสำคัญของเธอเอง พรพิรุณกระชับอ้อมกอดตอบรับสัมผัสอุ่นจากตัวปุณณ์ หัวใจของเธอเลือกแล้ว
“อย่าทำอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าพวกนั้นจะทำอะไร ปล่อยให้เขาทำไป สมุดบันทึกนั่นไม่มีค่าเท่ากับชีวิตของปูนเลย อย่าปกป้องฉันด้วยชีวิตของปูนอีก ขอร้อง อย่าทำอย่างนั้น ช่างชื่อเสียง ช่างความลับสิ ฉันไม่สนใจอีกแล้ว”
ปุณณ์กอดร่างสั่นเทาด้วยความกลัวไว้แนบอก ปล่อยให้พรพิรุณสะอื้นไห้เต็มที่ ก่อนจะดึงร่างของพรพิรุณออกสุดแขน ปาดน้ำตาให้อย่างเบามือ หัวใจของเขามันอบอุ่น และเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก เจ็บที่ทำให้พรพิรุณร้องไห้แบบนี้
ปุณณ์ส่งร่างบางที่ร้องไห้หนักเข้านอน มือเล็กยึดมือเขาไว้แน่น ราวกับเจ้าตัวเป็นนกรู้ว่าถ้าหากเธอผล็อยหลับไป ปุณณ์จะไปทำอะไร แต่ท้ายที่สุด ด้วยความเหนื่อยล้ามาตลอดวันก็ทำให้นิทราเข้าครอบงำสติไปได้ ปุณณ์ก้มลงจูบหน้าผากเกลี้ยงอย่างอ้อยอิ่ง เก็บความรู้สึกที่หญิงสาวห่วงชีวิตเขาด้วยรอยยิ้มจาง
“ผมจะอยู่ข้างๆ อุ่นนะ” ยกมือเย็นเฉียบขึ้นจูบ บรรจงสวมถุงมือไหมพรมให้เพิ่มความอบอุ่น จับผ้าห่มผืนหนาคลุมขึ้นมาถึงอกคนนอนหลับสนิท ตัดใจลุกขึ้นยืน มองปาริตาที่มีสีหน้าย่ำแย่พอกัน
“ฝากดูแลอุ่นด้วยนะมิลัน”
“ค่ะ...ว่าแต่” ปุณณ์ยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากขึ้นห้ามไม่ให้ปาริตาว่าใดๆ ออกมาอีก ร่างสูงงับประตูปิดห้องนอนของสองสาว มองคนชุดดำสามคนที่พร้อมเพรียงกันยืนรอรับคำสั่งหน้าห้อง
“ดูแลสองคนนี้ให้ดีๆ นะครับ”
“ปูนแกจะเอาจริงเหรอ ถ้าเกิดว่าพวกมันต้องการให้เป็นแบบนี้...” ภีมยังรู้สึกระแวงปาริตาอยู่บ้างว่าจะน่าไว้ใจได้แค่ไหน แต่พอเห็นคนของปุณณ์คุมอยู่ก็วางใจ
ปุณณ์ไม่ตอบแต่หันไปสนใจเขมรัฐที่เพิ่งเดินหน้านิ่ง รอยบากบนหน้าเพิ่มความน่ากลัวได้อีกขุม “คนของเราพร้อมแล้วครับ เตรียมรอคำสั่งให้บุกอย่างเดียว”
“ผมจะไปด้วยตัวเอง บันทึกเล่มนั้นผมต้องเอากลับมาคืนให้อุ่นให้ได้”
บรรยากาศมาคุ ในขณะที่ปุณณ์มองกลับเข้ามาในห้องที่มีหัวใจดวงน้อยของเขาอยู่ในนั้น เขาไม่อยากให้พรพิรุณต้องเสียอะไรไป รวมทั้งชื่อเสียง หรืออิสระในชีวิตเพราะเขา มันไม่ใช่การปกป้อง แต่มันคือสิ่งที่เขาต้องทำ
ใครที่ทำพรพิรุณร้องไห้ เขาจะไม่มีวันให้อภัยมันเด็ดขาด...
………………………………………..
คุณ ใบบัวน่ารัก กำลังให้ปูนไปเอาคืนให้ค่ะ ดราม่าอีกแล้ววว
คุณ ร้อยวจี สังเกตได้ว่าแพรระพีเครียดมาก แต่ตอนนี้ทางอุ่นก็เครียดเหมือนกัน
คุณ OhLaLa สารภาพว่าอยากให้หวานนะคะ แต่ตอนเดทลากออกระทึกเฉยเลย ฮา ตอนนี้ก็ อย่าเพิ่งร้องไห้กันนะคะ
คุณ ameerah ปูนเขาแมนค่ะ จะแมนจนตัวเองตายอีกแล้ว เรื่องนี้ดราม่าเยอะจริงๆ
ขอบคุณที่ยังมาอ่านกันตลอดนะคะ ขอบคุณเมนท์ ไลค์ และทุกคนที่อ่านค่า ^^
ปวรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ต.ค. 2556, 01:48:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ต.ค. 2556, 01:48:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 1412
| << ความอบอุ่น | กลับบ้าน >> |
ใบบัวน่ารัก 25 ต.ค. 2556, 05:53:03 น.
ห้ามเจ็บห้ามตายนะปูน
เอาคืนมานะของอุ่นนะอือออออ
รูปโดนฉีกไปแล้วอะ. เสียใจ
ห้ามเจ็บห้ามตายนะปูน
เอาคืนมานะของอุ่นนะอือออออ
รูปโดนฉีกไปแล้วอะ. เสียใจ
ameerah 25 ต.ค. 2556, 07:31:15 น.
ปูนเอาตัวเองไปเสี่ยงอีกแล้ว อุ่นตื่นขึ้นมาสงสัยมีเรื่องแน่
ปูนเอาตัวเองไปเสี่ยงอีกแล้ว อุ่นตื่นขึ้นมาสงสัยมีเรื่องแน่
ร้อยวจี 25 ต.ค. 2556, 12:03:35 น.
ปูนสู้ๆ นะ เชียร์ปูนให้ทำสำเร็จ จัดการกับผู้คิดทำลาย เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปูนสู้ๆ นะ เชียร์ปูนให้ทำสำเร็จ จัดการกับผู้คิดทำลาย เป็นกำลังใจให้ค่ะ
alittledog 25 ต.ค. 2556, 16:52:28 น.
ปูนนายแมนมาก
ปูนนายแมนมาก
ผักหวาน 27 พ.ย. 2556, 21:44:40 น.
ปูนน่ารักมากค่ะ
ปูนน่ารักมากค่ะ