♥ ♥ ♥ หัวใจร้อยดาว [ชุด ทางลัดสลัดโสด สนพ.อรุณ] ♥ ♥ ♥
อะไรนะ! ถ้าไม่แต่งงานภายในเก้าสิบวัน
เธอต้องขึ้นคานไปตลอดชีวิตเหรอ บ้าไปแล้ว!
ดอกเตอร์ โมนา วิมาลิน อยากอุทานเป็นภาษาต่างดาวชะมัด
แม้จะเป็นคนรุ่นใหม่ ที่ไม่เชื่อเรื่องงมงาย
แต่รุ่นพี่ที่เจออาถรรพ์ก็ขึ้นคานกันไปแล้วถ้วนหน้า
เธอจะเสี่ยงเป็นคนต่อไปจริงเหรอ...
นับว่าพระเจ้ายังไม่ใจร้ายจนเกินไป
เพราะท่านส่ง ชัชวิน มาจีบเธออย่างออกนอกหน้า
ตามมาด้วย เมอร์ซิเออร์ โนแอล เดอแบร์มองต์ สุดหล่อ
แถมยังมี เอกชัย เทรนเนอร์หล่อล่ำ
กับ กฤต นักดนตรี อารมณ์ศิลป์มาให้เลือกพร้อมเพรียง
โมนาไม่ได้โชคดีขนาดนั้น
เพราะระหว่างหาทางลงจากคาน
เธอกลับต้องเผชิญปัญหาเรื่องการงานหนักหน่วง
ในท่ามกลางมรสุมที่พัดจนเธอซวนเซ
โมนาจึงได้เห็นความรักของใครบางคน...ชัดเจนขึ้นในหัวใจ
อยากรู้ก็แต่ว่า...อีกฝ่ายจะรักเธอมากพอ
และชวนเธอลงจากคานทันเวลาไหมหนอ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เตรียมยิ้มและหัวเราะไปกับ ดอกเตอร์สาวตัวกลม ที่จะทำให้คุณเข้าใจนิยามของความรักในอีกรูปแบบหนึ่ง
หัวใจร้อยดาว - เจ้าสาวร้อยชั่ง ในชุดทางลัดสลัดโสด
เขียนโดย สิริณ - ดวงมาลย์
จ่อคิววางแผงต่อจาก ใต้ปีกรักสีเพลิง เลยค่ะ
เชิญติชมกันได้เต็มที่เช่นเคย
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
www.facebook.com/SirinFC
เธอต้องขึ้นคานไปตลอดชีวิตเหรอ บ้าไปแล้ว!
ดอกเตอร์ โมนา วิมาลิน อยากอุทานเป็นภาษาต่างดาวชะมัด
แม้จะเป็นคนรุ่นใหม่ ที่ไม่เชื่อเรื่องงมงาย
แต่รุ่นพี่ที่เจออาถรรพ์ก็ขึ้นคานกันไปแล้วถ้วนหน้า
เธอจะเสี่ยงเป็นคนต่อไปจริงเหรอ...
นับว่าพระเจ้ายังไม่ใจร้ายจนเกินไป
เพราะท่านส่ง ชัชวิน มาจีบเธออย่างออกนอกหน้า
ตามมาด้วย เมอร์ซิเออร์ โนแอล เดอแบร์มองต์ สุดหล่อ
แถมยังมี เอกชัย เทรนเนอร์หล่อล่ำ
กับ กฤต นักดนตรี อารมณ์ศิลป์มาให้เลือกพร้อมเพรียง
โมนาไม่ได้โชคดีขนาดนั้น
เพราะระหว่างหาทางลงจากคาน
เธอกลับต้องเผชิญปัญหาเรื่องการงานหนักหน่วง
ในท่ามกลางมรสุมที่พัดจนเธอซวนเซ
โมนาจึงได้เห็นความรักของใครบางคน...ชัดเจนขึ้นในหัวใจ
อยากรู้ก็แต่ว่า...อีกฝ่ายจะรักเธอมากพอ
และชวนเธอลงจากคานทันเวลาไหมหนอ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เตรียมยิ้มและหัวเราะไปกับ ดอกเตอร์สาวตัวกลม ที่จะทำให้คุณเข้าใจนิยามของความรักในอีกรูปแบบหนึ่ง
หัวใจร้อยดาว - เจ้าสาวร้อยชั่ง ในชุดทางลัดสลัดโสด
เขียนโดย สิริณ - ดวงมาลย์
จ่อคิววางแผงต่อจาก ใต้ปีกรักสีเพลิง เลยค่ะ
เชิญติชมกันได้เต็มที่เช่นเคย
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
www.facebook.com/SirinFC
Tags: โนแอล โมนา ขิมคราม รอยตะวัน สลัดโสด
ตอน: ตอนที่ ๑๐ (จบตอน)
ทั้งที่แยกกับเจ้าของห้องนานแล้ว แต่โนแอล เดอแบร์มองต์ กลับยังนอนไม่หลับ เขาถอนหายใจแผ่วเบานั่งเอนพิงหัวเตียงอยู่ท่ามกลางความมืด เมื่อเหลือบมองนาฬิกาก็เห็นบอกเวลาล่วงเข้าเช้าวันใหม่มาสองชั่วโมงแล้ว
น่าเศร้า...ทั้งที่สั่งตัวเองให้พยายามกลบฝังเรื่องเก่าๆไว้ในความทรงจำที่ลึกที่สุด แต่เอาเข้าจริงเขากลับทบทวนทุกเหตุการณ์ได้ง่ายดาย เพียงเปิดฝากล่องความทรงจำ ทุกภาพในวันวานก็กลับโลดแล่นอีกครั้งราวกับมีชีวิตชีวาจริงๆ ผู้หญิงที่อยู่ใกล้หัวใจเขาที่สุด แต่กลับเป็นคนที่เขาไม่เคยแม้แต่กอดสักครั้ง น่าขันน้อยอยู่หรือเมื่อผู้ชายที่เกิดและเติบโตในเมืองที่มีอิสระและเสรีภาพทางเพศแทบจะติดอันดับต้นๆ กลับรู้จักอดออมหัวใจ ถนอมสตรีที่ตนรักยิ่งกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยผ่านมา
ชายหนุ่มมองฝ่าความมืดไปยังความว่างเปล่าตรงหน้า ความอ่อนหวานงดงามของความสุขในวันวานผุดขึ้นในใจ อุปาทานทำให้ได้กลิ่นหอมอ่อนๆรวยรินมาตามสายลม เขาพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่แล้วดวงตาก็กลับเบิกโพลงเมื่อนึกได้ว่ากลิ่นที่แตะอยู่ตรงปลายนาสิกมีบางอย่างผิดปกติ!
โนแอลหย่งเท้ามาหมุนคันเปิดประตูอย่างเงียบเชียบ แล้วภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้แทบจะวิ่งเข้าไปยีหัวใครบางคนให้สาแก่ใจ เพราะห้องครัวเล็กๆของคอนโด บัดนี้มิได้ว่างเปล่า แต่ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังหันหลังให้เขาก้มหน้าก้มตาให้ความสนใจกับอะไรสักอย่างบนเคาน์เตอร์ข้างอ่างล้างจาน
ชายหนุ่มย่องเข้าไปยืนอยู่ทางด้านหลังมีเพียงโต๊ะอาหารคั่น แล้วกระแอมเบาๆตั้งคำถาม “ทำอะไรอยู่น่ะ”
“เฮ้ย!” เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกับที่เจ้าของเสียงหันขวับมา มือที่กำลังปฏิบัติภารกิจลับเลื่อนหลบจากสายตาเขาทันที “โอ๊ย! ทำไมมาเงียบๆไม่ให้สุ้มให้เสียงอย่างนี้ล่ะโนแอล ฉันตกใจหมดเลย”
“คุณต่างหาก ออกมาทำอะไรในครัวกลางดึกอย่างนี้” เขาเดินอ้อมโต๊ะเข้าไปในครัว แสงจากไฟดาวน์ไลท์สาดลงไปยังจานเซรามิกสีขาวที่วางอยู่ตรงหน้าราวเจตนาประจาน ไส้กรอกเวียนนาชิ้นเล็กเต็มจาน ขณะซองเปล่าถูกวางอยู่ข้างเตาไมโครเวฟ “โอ้ลาล่า กินไส้กรอกตอนตีสองเนี่ยนะ ไม่คิดว่ามันเป็นมื้อที่หนักไปหน่อยเหรอคุณ”
“ทำไงได้ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว เมื่อหัวค่ำทั้งโยคะทั้งวิ่งตั้งนาน แต่คุณให้ฉันกินสลัดผักนิดเดียวเอง”
“คุณทำแบบนี้บ่อยแค่ไหน”
“ก็...ไม่บ่อยนะ นี่เพิ่งเป็น...เอ่อ...” ดวงตากลมแป๋วก้มหลบตาเขา ก่อนเจ้าตัวอุบอิบสารภาพ “ก็...ทุกวันแหละ ออกกำลังกายมันหิวจะตายนี่นา”
ถ้าทำได้ โนแอลก็อยากจับผู้หญิงตรงหน้ามาตีนัก “ทำไมไม่บอกผม รู้หรือเปล่าว่าตื่นมาแอบกินอย่างนี้ มันแย่ยิ่งกว่าคุณกินมื้อหนักหลังออกกำลังกายอีกนะ”
“ฉันไม่อยากให้คุณเสียความตั้งใจน่ะ” เธอยังมีหน้ามายิ้มปะเหลาะเอาใจเขาอีก
ชายหนุ่มถอนหายใจ บอกไม่ถูกว่าควรระอาหรือหมั่นไส้ดี มิน่า...เจ้าหล่อนออกกำลังกายมาสองสัปดาห์เต็มแล้ว แต่กลับไม่ผอมลง น้ำหนักไม่ลด เอวไม่กระชับแม้แต่เซนต์เดียว
“ไปคอยที่โต๊ะ เดี๋ยวผมหาของให้คุณทานเอง ไส้กรอกมีแต่เนื้อ โปรตีน แล้วก็เกลือ กินก่อนนอนไม่ดีหรอก”
“วุ่นวายเปล่าๆน่าโนแอล ฉันกินมาตั้งหลายหนแล้ว กินอีกสักมื้อก็คงไม่เป็นไรหรอก”
โนแอลไม่พูดอะไร แค่ขึงตาดุๆ พลางหยิบจานไส้กรอกที่อุ่นเรียบร้อยแล้วมาห่อพลาสติกบางใส ยัดเข้าตู้เย็นอย่างรวดเร็ว เขากวาดตามองไปรอบๆเพื่อหาวัตถุดิบ ก่อนจะปิดตู้เย็นแล้วส่ายหน้า “ไม่มีของที่เหมาะจะกินตอนนี้เลย คุณไปเปลี่ยนชุดเหอะ เดี๋ยวเราจะข้ามถนนไปฟู้ดแลนด์กัน” เขาหมายถึงซูเปอร์มาร์เก็ตที่เน้นขายผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับอาหารซึ่งเปิดให้บริการตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
“คุณไม่ด่าฉันแน่นะ”
“ด่าแล้วคุณไม่หายหิว แถมยังอาจเป็นโรคกระเพาะด้วย ไปเหอะ ไว้เราค่อยมาสะสางเรื่องนี้กันทีหลัง”
โมนาส่งยิ้มเอาใจมาให้ แล้วจึงวิ่งจี๋ไปที่ห้องนอน เธอเป็นผู้หญิงที่เขาอยากจัดให้เป็นสถิติอันดับต้นๆในการแต่งตัวจริงๆ เพราะใช้เวลาไม่ถึงห้านาที ชุดนอนแบบเรียบแขนยาวขายาวละม้ายเด็กคอนแวนต์ก็ถูกผลัดมาเป็นเสื้อยืดหลวมๆกับกางเกงวอร์มสีเข้ม ปล่อยผมสยายเหมือนเมื่อครู่ แถมใบหน้าก็ยังไม่มีรอยแป้งหรือเครื่องสำอางเพิ่มขึ้นสักนิด “ไม่กลัวเจอคนรู้จักเหรอ ถึงคิดจะออกไปข้างนอกสภาพนี้น่ะ”
“ดึกป่านนี้ คนอื่นคงนอนกันหมดแล้วละ”
“รู้ก็ดีนะ” เขาเปรยด้วยความระอา แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์ติดมือ พลางส่งกุญแจห้องให้โมนาดูแล “เอ้า! ไปกันได้แล้ว คุณจะได้รีบกิน รีบนอน พรุ่งนี้เราต้องตื่นเช้ากันนะ”
“แค่สมัครเรียนเอง เราตื่นเช้าๆไปสมัครแล้วกลับมานอนต่อก็ได้ วันหยุดทั้งทีต้องนอนให้คุ้มเนอะ” โมนาเงยขึ้นส่งยิ้มให้เขาอย่างสดชื่นแจ่มใส
คนมองชะงักไปชั่วขณะ พร้อมกับถามตัวเองว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมา มีผู้หญิงกี่คนที่ไม่เคยห่วงสวยยามอยู่กับเขา ผู้หญิงที่เป็นตัวของตัวเอง ไม่เคยต้องปรุงแต่งใดๆเพื่อให้สะดุดตาหรือได้รับการเหลียวแลจากเขา
คำตอบที่ได้รับช่างน่าขันจนโนแอลอดยิ้มไม่ได้
ถูกละ...นอกจากแม่และขิมครามแล้ว โมนาเป็นผู้หญิงคนที่สามซึ่งไม่เคยต้องพยายามสวยเพื่อให้เขาประทับใจ มันช่างเป็นความบังเอิญที่น่าชังนัก เมื่อผู้หญิงคนนี้นี่แหละจะเป็นคนที่สามเช่นกันที่เขาต้องทำอาหารให้รับประทาน และยังเรียกร้องจะกินกับข้าวฝีมือเธอด้วยเหตุผลที่ซ่อนเร้นอีกต่างหาก
ผู้หญิง...ที่แตกต่างจากอีกสองคนโดยสิ้นเชิง ทั้งยังเป็นคนที่เขา ‘ไม่ได้รัก’ แล้วก็ ‘รักไม่ได้’ ไปในเวลาเดียวกันอีกด้วย!
โมนามองสเต๊กปลาแซลมอนย่างราดซอสเลมอนแบบง่ายๆที่พ่อครัวจำเป็นนำมาเสิร์ฟให้ถึงโต๊ะด้วยสีหน้าชื่นชม เธอรีบเตรียมส้อมกับมีดสองชุดมาส่งให้ชายหนุ่มราวกับเด็กกำลังจะได้กินขนมถูกใจอย่างไรอย่างนั้น
โนแอลเลื่อนจานอาหารไปตรงหน้า ‘คนอยากผอม’ พลางรับอุปกรณ์ของตัวเองไปวางไว้บนโต๊ะอย่างไม่แยแส “ผมไม่กิน คุณกินตามสบายเหอะ”
“โห...คุณย่างมาตั้งสองชิ้น ให้ฉันกินคนเดียวหมดนี่เลยเหรอ”
“คุณกินหมดเหรอ”
“ไม่รู้สิ ต้องลองดูก่อน”
“ไม่ต้องกินหมดก็ได้นะ ไม่ผิดกฎหมายหรอก ผมไม่ว่าด้วย” เขารีบบอก กลัวใจแม่คุณอยู่เหมือนกัน
โมนาหัวเราะเสียงใส “โอเค งั้นฉันกินเลยนะ” มือที่จับมีดและส้อมจัดการกับอาหารตรงหน้าก่อนเจ้าตัวจะเอ่ยจบประโยคเสียอีก
โนแอลรินไวน์แดงใส่แก้วก้านสูงมาวางไว้ให้ข้างจาน ขณะในมือตนเองถืออีกแก้วไว้ แล้วเริ่มต้นสอน “เวลารับปลาเข้าไปในปากแล้ว อย่าเพิ่งรีบเคี้ยว ปล่อยให้ลิ้นของคุณได้ทำความรู้จักกับรสชาติก่อนสักสองวินาที เมื่อซอสซึมลงในลิ้น รับรสครบถ้วนแล้วว่ามีความหวาน หอม เปรี้ยว เค็มยังไงบ้าง คุณก็เคี้ยวช้าๆ ใช้กระพุ้งแก้ม ฟัน และลิ้น รับสัมผัสของเนื้อปลาว่ามันหยาบ นุ่ม ละเอียดมากน้อยแค่ไหน เคี้ยวจนเนื้อปลาเริ่มแตกตัวแล้วค่อยกลืน”
นักเรียนหัวดีทำตามที่เขาสอนทีละขั้นตอน เพียงกลืนอาหารแล้วก็เงยขึ้นเบิกตาโตพร้อมกับยกนิ้ว “โอ้โห...คำนี้อร่อยกว่าคำเมื่อกี้ตั้งเยอะแน่ะโนแอล”
“คุณนี่มัน...” ชายหนุ่มส่ายหน้าระอา “คุณรู้ไหมทำไมอาหารฝรั่งเศสราคาสูง เหตุผลก็เพราะเราปรุงจากวัตถุดิบชั้นดี คัดเลือกรสชาติที่เหมาะสมมาประกอบกันในหนึ่งจาน ดังนั้นคุณจึงควรดื่มด่ำกับรสชาติ รสสัมผัส และความสวยงามของการจัดจานให้สมกับที่มันได้ผ่านการกลั่นกรองจากเชฟมาแล้ว ไอ้ประเภทตักเข้าปาก เคี้ยวแล้วกลืนน่ะ ไว้ทำกับพิซซ่า หรือไก่ทอดจากร้านแฟรนไชส์เถอะ อาหารแต่ละอย่างมีวิธีกินไม่เหมือนกัน จำไว้”
โมนาไม่เถียง แต่ตัดเนื้อปลาคำใหม่ใส่ปาก โดยตั้งใจทำตามที่ชายหนุ่มบอกเมื่อครู่อีกครั้ง “มันอร่อยขึ้นจริงๆด้วย ฉันไม่ได้อุปาทานไปเองนะ”
โนแอลเลื่อนแก้วไวน์มาตรงหน้าเธอโดยไม่มีคำอธิบาย
“กินปลาต้องดื่มไวน์ขาวไม่ใช่เหรอ” ดอกเตอร์ใช่จะเก่งแต่เรื่องตัวเลข เธอยังมีความรู้รอบตัวเรื่องอื่นด้วย
“มันเป็นแค่กฎกว้างๆน่ะ จริงๆแล้วเรามีรายละเอียดมากกว่านั้น การเลือกไวน์กับอาหารมักจะต้องดูไม่ให้รสชาติข่มกันเอง อาหารรสจัดควรทานคู่กับไวน์เบาๆ อาหารจืดหน่อยกินกับไวน์ขาว พวกเนื้อสีแดงส่วนใหญ่กินกับไวน์แดงได้ หลักการจริงๆมีอีกหลายข้อ แต่ที่ผมบอกคุณได้ก็คือ แซลมอนสเต๊กควรทานคู่กับไวน์แดง ลองจิบดูสิ”
“ไม่มีอะไรในแก้วไวน์แน่นะ” โมนาล้อเลียนถึงเหตุการณ์ที่โรงแรมคีรีธารา
“ผมใส่ยานอนหลับไว้ในปลาแล้ว ไม่ต้องห่วง” โนแอลรับมุกด้วยเสียงหัวเราะ พลางพยักพเยิดไปที่แก้วไวน์ให้เธอถือขึ้นมา เขาหมุนก้านแก้วในมือตัวเองเป็นการสาธิตเพื่อให้ของเหลวสีแดงเข้มเคลือบแก้วด้านในทั่วๆ “เรามักแกว่งแก้วให้น้ำไวน์สัมผัสกับอากาศ เพื่อดึงเอากลิ่นและรสออกมาให้ได้มากที่สุดก่อน”
โมนาหัวเราะคิกคักเมื่อพยายามเลียนแบบคุณครูแล้วเกือบทำไวน์กระฉอกออกจากแก้ว
คนสอนส่ายหน้าไม่บ่นอะไร นอกจากบอกต่อ “ดื่มช้าๆให้ไวน์ไหลเข้าไปในปากเคลือบลิ้นและตุ่มรับรสที่กระพุ้งแก้ม คุณจะได้กลิ่นหอมของไวน์ขึ้นจมูก แล้วค่อยกลืนลงไป”
นักเรียนวิชาการเข้าสังคมทำตามที่เขาสอนอย่างนึกสนุก ที่ผ่านมาใช่ว่าโมนาไม่เคยร่วมโต๊ะอาหารมื้อหรูๆหรือเข้าภัตตาคารแพงหูฉี่ เพียงแต่เธอก็แค่ทำไปตามมารยาทสังคมอันเหมาะสม แต่ไม่เคยเรียนรู้ขั้นตอนการดื่มด่ำละเลียดดื่มกินอย่างที่หนุ่มปารีเซียงกำลังสอนอยู่นี่เท่านั้นเอง
“ไวน์ของคุณหอมกว่าที่ฉันเคยดื่มนะ อร่อยดี”
“ที่ผ่านมา อย่างคุณน่าจะเรียกว่าซัดโฮกมากกว่า อย่างที่กำลังทำอยู่นี่ต่างหากถึงเรียกว่า ‘ดื่ม’ น่ะ” เขาแก้คำพูดให้ด้วยสีหน้าเหมือนผู้ใหญ่รำคาญที่ต้องบ่นเรื่องเดิมซ้ำๆแก่เด็กในปกครอง
โมนาไม่สนใจ ยังคงค่อยๆหั่นปลาเข้าปากและเคี้ยวช้าๆ สลับกับดื่มไวน์หอมกรุ่นอย่างเพลิดเพลิน แต่รับประทานปลาไปเพียงครึ่งชิ้นกับไวน์แก้วเดียว โมนาก็เริ่มรู้สึก...อิ่ม!
พ่อครัวใหญ่จำเป็นไม่ว่าสักคำ เขาห่อของที่เธอทานเหลือเก็บใส่ตู้เย็นแล้วหันมาบอกแค่ “เห็นไหม พอเคี้ยวช้าๆก็อิ่มเร็วขึ้น ถ้าจะเป็นสาวปารีเซียง คุณต้องเรียนทุกอย่างใหม่หมดเลย”
“ฉันไปบอกตอนไหนว่าอยากเป็นสาวปารีเซียง” คนตาปรือจะปิดไม่ปิดแหล่เถียงฉอดๆ
“ผู้หญิงฝรั่งเศสไม่เคยอ้วน ถ้าอยากผอมก็ต้องหัดทำตัวเหมือนผู้หญิงปารีเซียง”
“ก็ได้ ปารีเซียงก็ปารีเซียง ฉันไปนอนแล้วนะ” โมนาพยักหน้าส่งๆ
“อย่าเพิ่งนอนเลย คุณกินอิ่มใหม่ๆ เดี๋ยวก็เป็นกรดไหลย้อนหรอก มานี่! มานั่งดูหนังกันก่อนดีกว่า ให้อาหารย่อยสักพัก แล้วค่อยไปนอน” เจ้านายลากข้อมือหญิงสาวมานั่งที่โซฟา ส่วนตัวเองเดินไปยังชุดโฮมเธียเตอร์ฝั่งตรงข้าม เลือกแผ่นดีวีดีหนังแอ๊คชั่นใส่เครื่อง กดปุ่มให้เริ่มเล่น แล้วหันกลับมาทางเจ้าของห้อง “บอกว่ายังไม่ให้นอนไง ไปล้างหน้าเดี๋ยวนี้” จอมเผด็จการไม่บังคับอย่างเดียว แต่ยังคว้าต้นแขนดึงโมนาลุกขึ้นยืนด้วย
“กินแล้วนอนเพิ่มขึ้นอีกแค่วันเดียว มันคงไม่ทำให้ฉันเป็นกรดไหลย้อนขึ้นมาปุบปับหรอก ขอนอนก่อนเถอะนะ แล้วพรุ่งนี้จะไม่กินก่อนนอนแล้ว สัญญาเลยเอ้า!” ดวงตากลมโตคู่นั้นหลุบลงสนิทขณะอ้อนวอน
คนรักสุขภาพหรือจะฟัง เขาใช้กำลังทั้งฉุดทั้งผลักลากโมนาเข้าไปในห้องน้ำสำเร็จจนได้ ระหว่างคอยเธอล้างหน้า ชายหนุ่มถือโอกาสชั่วระยะเวลาสั้นๆที่ได้เข้ามาในห้องนอนส่วนตัวของอีกฝ่าย กวาดตาสำรวจรอบๆอย่างรวดเร็ว พร้อมกับวางแผนกะเกณฑ์ไว้ในใจว่าเขาจะเริ่มต้น ‘ค้น’ จากที่ไหน เพื่อให้พบสิ่งที่ต้องการเร็วที่สุด!
คงเพราะความง่วงไม่เข้าใครออกใคร แม้จะล้างหน้าเพื่อเรียกความสดชื่น แถมยังมีผ้าเย็นโปะใบหน้ากระตุ้นให้เธอตื่นตลอดเวลา แต่เมื่อภาพยนตร์ฉายไปไม่ถึงสิบนาที โมนาก็เอนพิงพนักโซฟาหลับไปอย่างสบาย
ชายหนุ่มเหลือบมองคนข้างๆแล้วอมยิ้มด้วยความเอ็นดู เขาส่ายหน้าขันคนขี้เซา หยิบรีโมตมาปิดโทรทัศน์ แล้วลุกเข้าไปที่ห้องนอนเธอ อุ้มผ้านวมจากบนที่นอนมาคลุมให้หญิงสาวแผ่วเบา
เจ้าของเรือนร่างสูงเท้าเอวมองคนที่หลับปุ๋ยอยู่ตรงหน้าแล้วถอนหายใจด้วยความกังวล ภาวนากับเทพเทวาทุกพระองค์ที่เขารู้จัก ขอให้สิ่งที่เขาสงสัยอย่าได้เป็นความจริงเลย เพราะมันคงน่าเสียดาย หากเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา จะต้องกลายมาเป็นหัวหน้าขบวนการฉ้อฉลทุจริตครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่ลียองเคยมีมา!
(จบตอน)
น่าเศร้า...ทั้งที่สั่งตัวเองให้พยายามกลบฝังเรื่องเก่าๆไว้ในความทรงจำที่ลึกที่สุด แต่เอาเข้าจริงเขากลับทบทวนทุกเหตุการณ์ได้ง่ายดาย เพียงเปิดฝากล่องความทรงจำ ทุกภาพในวันวานก็กลับโลดแล่นอีกครั้งราวกับมีชีวิตชีวาจริงๆ ผู้หญิงที่อยู่ใกล้หัวใจเขาที่สุด แต่กลับเป็นคนที่เขาไม่เคยแม้แต่กอดสักครั้ง น่าขันน้อยอยู่หรือเมื่อผู้ชายที่เกิดและเติบโตในเมืองที่มีอิสระและเสรีภาพทางเพศแทบจะติดอันดับต้นๆ กลับรู้จักอดออมหัวใจ ถนอมสตรีที่ตนรักยิ่งกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยผ่านมา
ชายหนุ่มมองฝ่าความมืดไปยังความว่างเปล่าตรงหน้า ความอ่อนหวานงดงามของความสุขในวันวานผุดขึ้นในใจ อุปาทานทำให้ได้กลิ่นหอมอ่อนๆรวยรินมาตามสายลม เขาพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่แล้วดวงตาก็กลับเบิกโพลงเมื่อนึกได้ว่ากลิ่นที่แตะอยู่ตรงปลายนาสิกมีบางอย่างผิดปกติ!
โนแอลหย่งเท้ามาหมุนคันเปิดประตูอย่างเงียบเชียบ แล้วภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้แทบจะวิ่งเข้าไปยีหัวใครบางคนให้สาแก่ใจ เพราะห้องครัวเล็กๆของคอนโด บัดนี้มิได้ว่างเปล่า แต่ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังหันหลังให้เขาก้มหน้าก้มตาให้ความสนใจกับอะไรสักอย่างบนเคาน์เตอร์ข้างอ่างล้างจาน
ชายหนุ่มย่องเข้าไปยืนอยู่ทางด้านหลังมีเพียงโต๊ะอาหารคั่น แล้วกระแอมเบาๆตั้งคำถาม “ทำอะไรอยู่น่ะ”
“เฮ้ย!” เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกับที่เจ้าของเสียงหันขวับมา มือที่กำลังปฏิบัติภารกิจลับเลื่อนหลบจากสายตาเขาทันที “โอ๊ย! ทำไมมาเงียบๆไม่ให้สุ้มให้เสียงอย่างนี้ล่ะโนแอล ฉันตกใจหมดเลย”
“คุณต่างหาก ออกมาทำอะไรในครัวกลางดึกอย่างนี้” เขาเดินอ้อมโต๊ะเข้าไปในครัว แสงจากไฟดาวน์ไลท์สาดลงไปยังจานเซรามิกสีขาวที่วางอยู่ตรงหน้าราวเจตนาประจาน ไส้กรอกเวียนนาชิ้นเล็กเต็มจาน ขณะซองเปล่าถูกวางอยู่ข้างเตาไมโครเวฟ “โอ้ลาล่า กินไส้กรอกตอนตีสองเนี่ยนะ ไม่คิดว่ามันเป็นมื้อที่หนักไปหน่อยเหรอคุณ”
“ทำไงได้ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว เมื่อหัวค่ำทั้งโยคะทั้งวิ่งตั้งนาน แต่คุณให้ฉันกินสลัดผักนิดเดียวเอง”
“คุณทำแบบนี้บ่อยแค่ไหน”
“ก็...ไม่บ่อยนะ นี่เพิ่งเป็น...เอ่อ...” ดวงตากลมแป๋วก้มหลบตาเขา ก่อนเจ้าตัวอุบอิบสารภาพ “ก็...ทุกวันแหละ ออกกำลังกายมันหิวจะตายนี่นา”
ถ้าทำได้ โนแอลก็อยากจับผู้หญิงตรงหน้ามาตีนัก “ทำไมไม่บอกผม รู้หรือเปล่าว่าตื่นมาแอบกินอย่างนี้ มันแย่ยิ่งกว่าคุณกินมื้อหนักหลังออกกำลังกายอีกนะ”
“ฉันไม่อยากให้คุณเสียความตั้งใจน่ะ” เธอยังมีหน้ามายิ้มปะเหลาะเอาใจเขาอีก
ชายหนุ่มถอนหายใจ บอกไม่ถูกว่าควรระอาหรือหมั่นไส้ดี มิน่า...เจ้าหล่อนออกกำลังกายมาสองสัปดาห์เต็มแล้ว แต่กลับไม่ผอมลง น้ำหนักไม่ลด เอวไม่กระชับแม้แต่เซนต์เดียว
“ไปคอยที่โต๊ะ เดี๋ยวผมหาของให้คุณทานเอง ไส้กรอกมีแต่เนื้อ โปรตีน แล้วก็เกลือ กินก่อนนอนไม่ดีหรอก”
“วุ่นวายเปล่าๆน่าโนแอล ฉันกินมาตั้งหลายหนแล้ว กินอีกสักมื้อก็คงไม่เป็นไรหรอก”
โนแอลไม่พูดอะไร แค่ขึงตาดุๆ พลางหยิบจานไส้กรอกที่อุ่นเรียบร้อยแล้วมาห่อพลาสติกบางใส ยัดเข้าตู้เย็นอย่างรวดเร็ว เขากวาดตามองไปรอบๆเพื่อหาวัตถุดิบ ก่อนจะปิดตู้เย็นแล้วส่ายหน้า “ไม่มีของที่เหมาะจะกินตอนนี้เลย คุณไปเปลี่ยนชุดเหอะ เดี๋ยวเราจะข้ามถนนไปฟู้ดแลนด์กัน” เขาหมายถึงซูเปอร์มาร์เก็ตที่เน้นขายผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับอาหารซึ่งเปิดให้บริการตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
“คุณไม่ด่าฉันแน่นะ”
“ด่าแล้วคุณไม่หายหิว แถมยังอาจเป็นโรคกระเพาะด้วย ไปเหอะ ไว้เราค่อยมาสะสางเรื่องนี้กันทีหลัง”
โมนาส่งยิ้มเอาใจมาให้ แล้วจึงวิ่งจี๋ไปที่ห้องนอน เธอเป็นผู้หญิงที่เขาอยากจัดให้เป็นสถิติอันดับต้นๆในการแต่งตัวจริงๆ เพราะใช้เวลาไม่ถึงห้านาที ชุดนอนแบบเรียบแขนยาวขายาวละม้ายเด็กคอนแวนต์ก็ถูกผลัดมาเป็นเสื้อยืดหลวมๆกับกางเกงวอร์มสีเข้ม ปล่อยผมสยายเหมือนเมื่อครู่ แถมใบหน้าก็ยังไม่มีรอยแป้งหรือเครื่องสำอางเพิ่มขึ้นสักนิด “ไม่กลัวเจอคนรู้จักเหรอ ถึงคิดจะออกไปข้างนอกสภาพนี้น่ะ”
“ดึกป่านนี้ คนอื่นคงนอนกันหมดแล้วละ”
“รู้ก็ดีนะ” เขาเปรยด้วยความระอา แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์ติดมือ พลางส่งกุญแจห้องให้โมนาดูแล “เอ้า! ไปกันได้แล้ว คุณจะได้รีบกิน รีบนอน พรุ่งนี้เราต้องตื่นเช้ากันนะ”
“แค่สมัครเรียนเอง เราตื่นเช้าๆไปสมัครแล้วกลับมานอนต่อก็ได้ วันหยุดทั้งทีต้องนอนให้คุ้มเนอะ” โมนาเงยขึ้นส่งยิ้มให้เขาอย่างสดชื่นแจ่มใส
คนมองชะงักไปชั่วขณะ พร้อมกับถามตัวเองว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมา มีผู้หญิงกี่คนที่ไม่เคยห่วงสวยยามอยู่กับเขา ผู้หญิงที่เป็นตัวของตัวเอง ไม่เคยต้องปรุงแต่งใดๆเพื่อให้สะดุดตาหรือได้รับการเหลียวแลจากเขา
คำตอบที่ได้รับช่างน่าขันจนโนแอลอดยิ้มไม่ได้
ถูกละ...นอกจากแม่และขิมครามแล้ว โมนาเป็นผู้หญิงคนที่สามซึ่งไม่เคยต้องพยายามสวยเพื่อให้เขาประทับใจ มันช่างเป็นความบังเอิญที่น่าชังนัก เมื่อผู้หญิงคนนี้นี่แหละจะเป็นคนที่สามเช่นกันที่เขาต้องทำอาหารให้รับประทาน และยังเรียกร้องจะกินกับข้าวฝีมือเธอด้วยเหตุผลที่ซ่อนเร้นอีกต่างหาก
ผู้หญิง...ที่แตกต่างจากอีกสองคนโดยสิ้นเชิง ทั้งยังเป็นคนที่เขา ‘ไม่ได้รัก’ แล้วก็ ‘รักไม่ได้’ ไปในเวลาเดียวกันอีกด้วย!
โมนามองสเต๊กปลาแซลมอนย่างราดซอสเลมอนแบบง่ายๆที่พ่อครัวจำเป็นนำมาเสิร์ฟให้ถึงโต๊ะด้วยสีหน้าชื่นชม เธอรีบเตรียมส้อมกับมีดสองชุดมาส่งให้ชายหนุ่มราวกับเด็กกำลังจะได้กินขนมถูกใจอย่างไรอย่างนั้น
โนแอลเลื่อนจานอาหารไปตรงหน้า ‘คนอยากผอม’ พลางรับอุปกรณ์ของตัวเองไปวางไว้บนโต๊ะอย่างไม่แยแส “ผมไม่กิน คุณกินตามสบายเหอะ”
“โห...คุณย่างมาตั้งสองชิ้น ให้ฉันกินคนเดียวหมดนี่เลยเหรอ”
“คุณกินหมดเหรอ”
“ไม่รู้สิ ต้องลองดูก่อน”
“ไม่ต้องกินหมดก็ได้นะ ไม่ผิดกฎหมายหรอก ผมไม่ว่าด้วย” เขารีบบอก กลัวใจแม่คุณอยู่เหมือนกัน
โมนาหัวเราะเสียงใส “โอเค งั้นฉันกินเลยนะ” มือที่จับมีดและส้อมจัดการกับอาหารตรงหน้าก่อนเจ้าตัวจะเอ่ยจบประโยคเสียอีก
โนแอลรินไวน์แดงใส่แก้วก้านสูงมาวางไว้ให้ข้างจาน ขณะในมือตนเองถืออีกแก้วไว้ แล้วเริ่มต้นสอน “เวลารับปลาเข้าไปในปากแล้ว อย่าเพิ่งรีบเคี้ยว ปล่อยให้ลิ้นของคุณได้ทำความรู้จักกับรสชาติก่อนสักสองวินาที เมื่อซอสซึมลงในลิ้น รับรสครบถ้วนแล้วว่ามีความหวาน หอม เปรี้ยว เค็มยังไงบ้าง คุณก็เคี้ยวช้าๆ ใช้กระพุ้งแก้ม ฟัน และลิ้น รับสัมผัสของเนื้อปลาว่ามันหยาบ นุ่ม ละเอียดมากน้อยแค่ไหน เคี้ยวจนเนื้อปลาเริ่มแตกตัวแล้วค่อยกลืน”
นักเรียนหัวดีทำตามที่เขาสอนทีละขั้นตอน เพียงกลืนอาหารแล้วก็เงยขึ้นเบิกตาโตพร้อมกับยกนิ้ว “โอ้โห...คำนี้อร่อยกว่าคำเมื่อกี้ตั้งเยอะแน่ะโนแอล”
“คุณนี่มัน...” ชายหนุ่มส่ายหน้าระอา “คุณรู้ไหมทำไมอาหารฝรั่งเศสราคาสูง เหตุผลก็เพราะเราปรุงจากวัตถุดิบชั้นดี คัดเลือกรสชาติที่เหมาะสมมาประกอบกันในหนึ่งจาน ดังนั้นคุณจึงควรดื่มด่ำกับรสชาติ รสสัมผัส และความสวยงามของการจัดจานให้สมกับที่มันได้ผ่านการกลั่นกรองจากเชฟมาแล้ว ไอ้ประเภทตักเข้าปาก เคี้ยวแล้วกลืนน่ะ ไว้ทำกับพิซซ่า หรือไก่ทอดจากร้านแฟรนไชส์เถอะ อาหารแต่ละอย่างมีวิธีกินไม่เหมือนกัน จำไว้”
โมนาไม่เถียง แต่ตัดเนื้อปลาคำใหม่ใส่ปาก โดยตั้งใจทำตามที่ชายหนุ่มบอกเมื่อครู่อีกครั้ง “มันอร่อยขึ้นจริงๆด้วย ฉันไม่ได้อุปาทานไปเองนะ”
โนแอลเลื่อนแก้วไวน์มาตรงหน้าเธอโดยไม่มีคำอธิบาย
“กินปลาต้องดื่มไวน์ขาวไม่ใช่เหรอ” ดอกเตอร์ใช่จะเก่งแต่เรื่องตัวเลข เธอยังมีความรู้รอบตัวเรื่องอื่นด้วย
“มันเป็นแค่กฎกว้างๆน่ะ จริงๆแล้วเรามีรายละเอียดมากกว่านั้น การเลือกไวน์กับอาหารมักจะต้องดูไม่ให้รสชาติข่มกันเอง อาหารรสจัดควรทานคู่กับไวน์เบาๆ อาหารจืดหน่อยกินกับไวน์ขาว พวกเนื้อสีแดงส่วนใหญ่กินกับไวน์แดงได้ หลักการจริงๆมีอีกหลายข้อ แต่ที่ผมบอกคุณได้ก็คือ แซลมอนสเต๊กควรทานคู่กับไวน์แดง ลองจิบดูสิ”
“ไม่มีอะไรในแก้วไวน์แน่นะ” โมนาล้อเลียนถึงเหตุการณ์ที่โรงแรมคีรีธารา
“ผมใส่ยานอนหลับไว้ในปลาแล้ว ไม่ต้องห่วง” โนแอลรับมุกด้วยเสียงหัวเราะ พลางพยักพเยิดไปที่แก้วไวน์ให้เธอถือขึ้นมา เขาหมุนก้านแก้วในมือตัวเองเป็นการสาธิตเพื่อให้ของเหลวสีแดงเข้มเคลือบแก้วด้านในทั่วๆ “เรามักแกว่งแก้วให้น้ำไวน์สัมผัสกับอากาศ เพื่อดึงเอากลิ่นและรสออกมาให้ได้มากที่สุดก่อน”
โมนาหัวเราะคิกคักเมื่อพยายามเลียนแบบคุณครูแล้วเกือบทำไวน์กระฉอกออกจากแก้ว
คนสอนส่ายหน้าไม่บ่นอะไร นอกจากบอกต่อ “ดื่มช้าๆให้ไวน์ไหลเข้าไปในปากเคลือบลิ้นและตุ่มรับรสที่กระพุ้งแก้ม คุณจะได้กลิ่นหอมของไวน์ขึ้นจมูก แล้วค่อยกลืนลงไป”
นักเรียนวิชาการเข้าสังคมทำตามที่เขาสอนอย่างนึกสนุก ที่ผ่านมาใช่ว่าโมนาไม่เคยร่วมโต๊ะอาหารมื้อหรูๆหรือเข้าภัตตาคารแพงหูฉี่ เพียงแต่เธอก็แค่ทำไปตามมารยาทสังคมอันเหมาะสม แต่ไม่เคยเรียนรู้ขั้นตอนการดื่มด่ำละเลียดดื่มกินอย่างที่หนุ่มปารีเซียงกำลังสอนอยู่นี่เท่านั้นเอง
“ไวน์ของคุณหอมกว่าที่ฉันเคยดื่มนะ อร่อยดี”
“ที่ผ่านมา อย่างคุณน่าจะเรียกว่าซัดโฮกมากกว่า อย่างที่กำลังทำอยู่นี่ต่างหากถึงเรียกว่า ‘ดื่ม’ น่ะ” เขาแก้คำพูดให้ด้วยสีหน้าเหมือนผู้ใหญ่รำคาญที่ต้องบ่นเรื่องเดิมซ้ำๆแก่เด็กในปกครอง
โมนาไม่สนใจ ยังคงค่อยๆหั่นปลาเข้าปากและเคี้ยวช้าๆ สลับกับดื่มไวน์หอมกรุ่นอย่างเพลิดเพลิน แต่รับประทานปลาไปเพียงครึ่งชิ้นกับไวน์แก้วเดียว โมนาก็เริ่มรู้สึก...อิ่ม!
พ่อครัวใหญ่จำเป็นไม่ว่าสักคำ เขาห่อของที่เธอทานเหลือเก็บใส่ตู้เย็นแล้วหันมาบอกแค่ “เห็นไหม พอเคี้ยวช้าๆก็อิ่มเร็วขึ้น ถ้าจะเป็นสาวปารีเซียง คุณต้องเรียนทุกอย่างใหม่หมดเลย”
“ฉันไปบอกตอนไหนว่าอยากเป็นสาวปารีเซียง” คนตาปรือจะปิดไม่ปิดแหล่เถียงฉอดๆ
“ผู้หญิงฝรั่งเศสไม่เคยอ้วน ถ้าอยากผอมก็ต้องหัดทำตัวเหมือนผู้หญิงปารีเซียง”
“ก็ได้ ปารีเซียงก็ปารีเซียง ฉันไปนอนแล้วนะ” โมนาพยักหน้าส่งๆ
“อย่าเพิ่งนอนเลย คุณกินอิ่มใหม่ๆ เดี๋ยวก็เป็นกรดไหลย้อนหรอก มานี่! มานั่งดูหนังกันก่อนดีกว่า ให้อาหารย่อยสักพัก แล้วค่อยไปนอน” เจ้านายลากข้อมือหญิงสาวมานั่งที่โซฟา ส่วนตัวเองเดินไปยังชุดโฮมเธียเตอร์ฝั่งตรงข้าม เลือกแผ่นดีวีดีหนังแอ๊คชั่นใส่เครื่อง กดปุ่มให้เริ่มเล่น แล้วหันกลับมาทางเจ้าของห้อง “บอกว่ายังไม่ให้นอนไง ไปล้างหน้าเดี๋ยวนี้” จอมเผด็จการไม่บังคับอย่างเดียว แต่ยังคว้าต้นแขนดึงโมนาลุกขึ้นยืนด้วย
“กินแล้วนอนเพิ่มขึ้นอีกแค่วันเดียว มันคงไม่ทำให้ฉันเป็นกรดไหลย้อนขึ้นมาปุบปับหรอก ขอนอนก่อนเถอะนะ แล้วพรุ่งนี้จะไม่กินก่อนนอนแล้ว สัญญาเลยเอ้า!” ดวงตากลมโตคู่นั้นหลุบลงสนิทขณะอ้อนวอน
คนรักสุขภาพหรือจะฟัง เขาใช้กำลังทั้งฉุดทั้งผลักลากโมนาเข้าไปในห้องน้ำสำเร็จจนได้ ระหว่างคอยเธอล้างหน้า ชายหนุ่มถือโอกาสชั่วระยะเวลาสั้นๆที่ได้เข้ามาในห้องนอนส่วนตัวของอีกฝ่าย กวาดตาสำรวจรอบๆอย่างรวดเร็ว พร้อมกับวางแผนกะเกณฑ์ไว้ในใจว่าเขาจะเริ่มต้น ‘ค้น’ จากที่ไหน เพื่อให้พบสิ่งที่ต้องการเร็วที่สุด!
คงเพราะความง่วงไม่เข้าใครออกใคร แม้จะล้างหน้าเพื่อเรียกความสดชื่น แถมยังมีผ้าเย็นโปะใบหน้ากระตุ้นให้เธอตื่นตลอดเวลา แต่เมื่อภาพยนตร์ฉายไปไม่ถึงสิบนาที โมนาก็เอนพิงพนักโซฟาหลับไปอย่างสบาย
ชายหนุ่มเหลือบมองคนข้างๆแล้วอมยิ้มด้วยความเอ็นดู เขาส่ายหน้าขันคนขี้เซา หยิบรีโมตมาปิดโทรทัศน์ แล้วลุกเข้าไปที่ห้องนอนเธอ อุ้มผ้านวมจากบนที่นอนมาคลุมให้หญิงสาวแผ่วเบา
เจ้าของเรือนร่างสูงเท้าเอวมองคนที่หลับปุ๋ยอยู่ตรงหน้าแล้วถอนหายใจด้วยความกังวล ภาวนากับเทพเทวาทุกพระองค์ที่เขารู้จัก ขอให้สิ่งที่เขาสงสัยอย่าได้เป็นความจริงเลย เพราะมันคงน่าเสียดาย หากเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา จะต้องกลายมาเป็นหัวหน้าขบวนการฉ้อฉลทุจริตครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่ลียองเคยมีมา!
(จบตอน)
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 พ.ย. 2556, 00:44:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 พ.ย. 2556, 00:44:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 1606
| << ตอนที่ ๑๐ (ครึ่งแรก) | ตอนที่ ๑๑ (ครึ่งแรก) >> |
นักอ่านเหนียวหนึบ 6 พ.ย. 2556, 00:58:21 น.
อิอิ กลัวจิอุ้มโมนามิขึ้นละซี่ ถึงหอบผ้าห่มมาคลุมแทนอะ 5555
จิว่าไป หัดกินอาหารแบบสาวปาริเซียงบ้างก็ดีนะเคอะ อยากหุ่นสวยบ้างอัลไลบ้าง
อิอิ กลัวจิอุ้มโมนามิขึ้นละซี่ ถึงหอบผ้าห่มมาคลุมแทนอะ 5555
จิว่าไป หัดกินอาหารแบบสาวปาริเซียงบ้างก็ดีนะเคอะ อยากหุ่นสวยบ้างอัลไลบ้าง
Zephyr 6 พ.ย. 2556, 02:20:03 น.
โนแอลกลัวหลังเคล็ดเหรอจ้ะ เหม่ คิดว่าจะอุ้มเข้าไปนอน
กลับไปหอบผ้านวมออกมาซะนี่ ฮ่าๆๆๆ
ไงละ โมนา ชายหนุ่มอุ้มไม่ขึ้นแล้วนะ
เดี๋ยวเราไปหัดกินแบบสาวปารีเซียงบ้าง
โนแอลกลัวหลังเคล็ดเหรอจ้ะ เหม่ คิดว่าจะอุ้มเข้าไปนอน
กลับไปหอบผ้านวมออกมาซะนี่ ฮ่าๆๆๆ
ไงละ โมนา ชายหนุ่มอุ้มไม่ขึ้นแล้วนะ
เดี๋ยวเราไปหัดกินแบบสาวปารีเซียงบ้าง
konhin 6 พ.ย. 2556, 02:36:09 น.
โมนาผู้น่าสงสาร ซวยเพราะคนรอบข้างซะงั้น
โมนาผู้น่าสงสาร ซวยเพราะคนรอบข้างซะงั้น
sumitt 6 พ.ย. 2556, 06:50:07 น.
โนแอลน่ากินเฮ้ย!!!น่ารักผุดดดด
โนแอลน่ากินเฮ้ย!!!น่ารักผุดดดด
OhLaLa 6 พ.ย. 2556, 08:12:02 น.
โมนาโดนเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งซะงั้น สเต็กแซลมอน หึๆ อ่านไป หิวไป
โมนาโดนเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งซะงั้น สเต็กแซลมอน หึๆ อ่านไป หิวไป
ree 6 พ.ย. 2556, 08:26:54 น.
ให้เค้าหลับหน้าทีวี จะได้ค้นห้องเค้าใช่ไหมล่ะ
ให้เค้าหลับหน้าทีวี จะได้ค้นห้องเค้าใช่ไหมล่ะ
ketza 10 ธ.ค. 2556, 13:51:28 น.
รักโนแอลที่สุดเบย น่าร๊าาากกก
รักโนแอลที่สุดเบย น่าร๊าาากกก