พ่ายพรหมลิขิต
พลับพลึงทำงานด้านสถาปัตย์ประจำอยู่ที่เชียงใหม่วันหนึ่งเธอได้รับมอบหมายงานให้ออกแบบบ้านพักของธนดลโดยไม่นึกไม่ฝันว่าวันหนึ่งเธอกลับต้องมารับบทเจ้าสาวของเขาเนื่องจากญาติผู้น้องซึ่งเป็นลูกสาวของป้าหนีออกจากบ้านก่อนวันแต่งงานหนึ่งวัน ด้วยเสียงขอร้องแกมบังคับของป้าและลุงทำให้พลับพลึงไม่สามารถปฏิเสธได้ เพราะหากเธอปฏิเสธป้าก็อ้างว่าหล่อนกับสามีจะต้องถูกอีกฝ่ายฟ้องจนถึงขั้นล้มละลาย เพราะนอกจากธนดลจะเป็นเจ้าบ่าวแล้วยังเป็นเจ้าหนี้อีกด้วย พลับพลึงจำยอมตกเป็นเจ้าสาวสำรองจนกว่าปิติและพิลาวรรณจะนำเงินมาชดใช้หนี้สินได้หมด และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความวุ่นวายของคนสองคน....
Tags: รักหวานซึ้ง
ตอน: พ่ายพรหมลิิิิขิต ตอนที่ 5
5
พลับพลึงจรดปลายปากกาลงที่กระดาษซึ่งแสดงหลักฐานการเปลี่ยนคำนำหน้าจาก ‘นางสาว’ เหลือเพียง ‘นาง’ ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่นั่งรอลุ้นอย่างใจจดจ่อ โดยเฉพาะพิลาวรรณนั้นดูจะลุ้นกว่าใครเพื่อน แน่ล่ะ ใจหนึ่งก็กลัวว่าหลานสาวจะเปลี่ยนใจในวินาทีสุดท้าย ความโล่งใจเกิดขึ้นเมื่อพลับพลึงลากลายเส้นเสร็จเรียบร้อยแล้ววางปากกาลง แต่คนที่เพิ่งจรดปลายปากกาเปลี่ยนคำนำหน้ากลับรู้สึกใจหายกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ เธอมองป้ากับลุงซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ราคาแพงลิ่วแล้วเบือนสายตาไปยังอีกฝ่าย ชายชราผมแซมสีเทาซึ่งเป็นพ่อของฝ่ายเจ้าบ่าวยิ้มอ่อนเอ็นดูพลอยทำให้รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง แต่คู่ชีวิตที่นั่งติดกันนั่นสิเชิดหน้าอย่างไม่อยากนับญาติ เห็นแล้วให้หวั่นใจทำให้นึกถึงความคลาสสิคของแม่ผัวลูกสะใภ้ขึ้นมาเชียว ดูท่าคงจะเจอเรื่องน่าตื่นเต้นไม่เว้นแต่ละวัน สุดท้ายก็หยุดสายตาที่ชายหนุ่มซึ่งมองเธอไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ทำไมเขาถึงนิ่งได้ขนาดนั้น การแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักกันเลยนี่มันไม่ทำให้เขาวิตกกังวลอะไรบ้างเลยหรืออย่างไรนะ
“เรียบร้อยซะที ยังไงป้าก็ขอฝากพลับพลึงกับคุณดลด้วยนะคะ” พิลาวรรณเปลี่ยนสรรพนามทันทีที่หลานสาวจรดปลายปากกาเรียบร้อย รอยยิ้มยินดีนั้นแทบจะฉีกยิ้มจนถึงใบหูเมื่อทุกอย่างจบลงด้วยดี
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลภรรยาของผมอย่างดีที่สุด”
ธนดลตอบเสียงเรียบ เขาเลื่อนสายตามองพ่อที่อมยิ้ม ต่างจากแม่ที่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันไม่หยุดหย่อน
“หลังแต่งงานคุณคงต้องไปอยู่บ้านผม” ธนดลเอ่ยกับภรรยาหมาดๆ พลับพลึงไม่ตอบว่ากระไรเธอเบือนหน้าหนีแทนคำตอบรับจนถูกพิลาวรรณดุเข้าให้
“พลับ”
และนั่นหญิงสาวถึงได้หันมาตอบชายหนุ่มอย่างเสียไม่ได้
“ค่ะ”
“เสร็จพิธีแล้วใช่มั้ย ฉันจะได้กลับ” ลลนาตัดบทคอยังเชิดไม่สนใจใครแม้แต่นายอำเภอที่มานั่งเป็นสักขีพยาน
“อ้อ แล้วกำหนดวันฮันนีมูนยังเหมือนเดิมหรือเปล่าดล” ธเนศเอ่ยถามกับลูกชาย
ธนดลยกยิ้มมุมปากขื่นๆ
“ครับ อาจจะนานกว่าเดิม ผมอยากจะถือโอกาสนี้หลบนักข่าวด้วยเลย เรื่องการเปลี่ยนตัวเจ้าสาวกะทันหันคงจะอยู่ในความสนใจของนักข่าวไม่น้อย หากว่านักข่าวซักไซ้อาจจะไม่เป็นผลดีสำหรับเรา”
พิลาวรรณพยักหน้าเห็นด้วย เพราะหากว่าถูกขุดคุ้ยจริงๆ พิมพ์พรรณอาจจะเป็นฝ่ายเสียหายได้
“ป้าเห็นด้วยนะคะ ไปต่างประเทศเลยดีมั้ยคะ”
“คงไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกครับ” ธนดลมองพิลาวรรณด้วยสายตาระอา เมื่อเห็นสีหน้าจ๋อยลงของอีกฝ่ายเขาก็เบือนหน้าหนีเสีย
“อืม ยังพอมีเวลานะ ไว้ค่อยปรึกษาหนูพลับพลึงคืนนี้ก็ได้นี่ดล”
ธเนศแก้ไขเพื่อทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง ยอมรับว่าเขาถูกชะตากับหญิงสาวผมสั้นคนนี้อย่างบอกไม่ถูก รู้สึกถึงความเหมาะสมของทั้งสอง ธเนศเชื่อเซ้นต์ของตัวเองว่า ลูกชายไม่เหมาะกับผู้หญิงเรียบร้อยที่ยอมทำตามสามีไปเสียทุกอย่าง ธนดลเหลือบตามองเจ้าสาวที่เอาแต่ก้มหน้านิ่งเงียบนิดหนึ่งแล้วจึงหันกลับไปตอบบิดา
“ครับพ่อ”
พลับพลึงพ่นลมหายใจออกมาหนักหน่วงเมื่องานฉลองสมรสจบสิ้นลง คืนนี้เธอกับธนดลต้องพักที่โรงแรมซึ่งถูกจัดให้เป็นห้องหอ เธอทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาแล้วก้มตัวลงนวดที่ข้อเท้าเพราะรู้สึกปวดเมื่อย ยอมรับว่าการยืนอยู่บนส้นสูงหลายชั่วโมงไม่ใช่ความเคยชินซักเท่าไหร่ ใบหน้าที่ตกแต่งงดงามนั้นเบ้เหยเกคล้ายอยากจะร้องไห้ แต่พอชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ก็รีบยืดตัวขึ้นนั่งตัวตรง
“เมื่อยหรือ” เขาถามคล้ายจะมีน้ำใจ
“นิดหน่อยค่ะ ไม่ค่อยชิน” พลับพลึงยังคงเบือนหน้าหนีอย่างไม่อยากสบตา แต่แล้วก็ต้องหันกลับมาเผชิญหน้าอีกครั้งเมื่อเกิดคำถาม “คุณธนดลคะ ฉันมีคำถามอยากจะรู้”
“อะไร” ธนดลเดินไปที่ปลายเตียงแล้วนั่งลงรอคำถามของอีกฝ่ายซึ่งนั่งอยู่ที่โซฟาซึ่งหันหน้ามาที่เตียง
“คุณคิดยังไงถึงยอมแต่งงานกับฉัน ทั้งๆ ที่เราเพิ่งเคยเห็นหน้าคาดตากัน ฉันค่อนข้างไม่เชื่อว่าคุณจะต้องการแต่งงานกับพิมพ์พรรณเพราะความรักด้วย”
ธนดลเบือนสายตาหนีเพราะไม่คิดว่าคืนแรกของการแต่งงานเจ้าสาวจะพูดถึงเรื่องแบบนี้ นึกว่าเธอจะกระมิดกระเมี้ยนม้วนอายหรือทำท่าหวาดกลัวว่าเขาจะทำอะไรเสียอีก นี่อะไรนั่งจ้อพินิจพิเคราะห์เหตุการณ์เฉยเลย
“คุณไม่น่าถามคำถามนี้เลยนะ ก็เพื่อรักษาหน้าของครอบครัวผมนะสิ”
“เรื่องนี้ฉันพอเข้าใจ แล้วเรื่องพิมพ์ล่ะ การที่พิมพ์หายตัวไปดูเหมือนคุณจะไม่เดือดร้อนซักเท่าไหร่ ผิดวิสัยคนชอบพอกัน”
“คุณจะเลิกถามไหมถ้าผมจะบอกว่า การแต่งงานระหว่างผมกับพิมพ์พรรณก็เป็นเพราะเรื่องของธุรกิจ อย่าถามลึกกว่านี้ เพราะผมจะไม่มีคำตอบให้คุณ”
คนถูกตัดบทค่อยๆ หุบปากลง คนอะไรรู้ทันไปหมด
“คุณมีปัญหาอะไรอีกมั้ย ผมจะไปอาบน้ำ”
พลับพลึงเบ้ปาก ดักคอซะขนาดนั้นใครจะกล้ามีปัญหาล่ะ ขืนมีพลับพลึงก็แน่ใจว่าไม่ได้คำตอบอยู่ดีจึงเบ้ปากยักไหล่ ปล่อยให้เขาได้ไปอาบน้ำสมใจ
หลังจากปล่อยให้สามีเข้าไปอาบน้ำพลับพลึงก็ขบคิดถึงความเป็นไปได้ ใช่ ธนดลอาจจะพูดถูกว่าการแต่งงานครั้งนี้เพราะเรื่องของธุรกิจ แต่มันคงไม่ใช่ทั้งหมดหรอก คนที่ร่ำรวยซะขนาดนั้นต้องทำขนาดนี้เชียวหรือ นอกเสียจากว่า...
พลับพลึงตาโต ถ้างานนี้ธนดลไม่บ้าก็คงเสียสติ แต่สาเหตุล่ะ แล้วหญิงสาวก็ดีดนิ้ว เมื่อความคิดหนึ่งแวบขึ้นมา
'มีความเป็นไปได้สูงมากที่นายธนดลจะอกหัก' ผนวกเข้ากับเรื่องบ้านเรือนไทย จะมีคนบ้าที่ไหนสั่งทุบบ้านที่เพิ่งสร้างเสร็จได้ไม่นานทิ้งแล้วสร้างหลังใหม่แทน ใช่ มันจะต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่ๆ
เสียงประตูห้องน้ำทำให้คนอยู่ในห้วงความคิดสะดุ้งรีบหันไปมอง อะไรกัน ยังไม่ถึงสิบนาทีอาบน้ำเสร็จแล้ว พลับพลึงกลืนน้ำลายเมื่อมองผมที่เปียกชุ่มของสามีและชุดนอนเสื้อยืดสีขาวแนบเนื้อนั้น อูย...นี่เธอต้องนอนกับผู้ชายหุ่นล่ำจริงๆ หรือนี่
“มองอะไร” ธนดลซึ่งถูกจ้องอยู่นานถามขึ้น มือหนึ่งยังเช็ดผมลวกๆ
“เปล่า ก็แค่สงสัยว่าคุณแต่งงานทำไม” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นปิดปาก นี่มองหุ่นของเขาแล้วเคลิ้มขนาดพูดความในใจออกมาเชียวหรือเรา แล้วรีบแก้ตัวพัลวัล “เอ่อ ฉันแค่พูดลอยๆ”
แต่เหมือนจะไม่ทันแล้วเพราะประเด็นนั้นจุดประกายความสนใจของธนดลเข้า
“แล้วคุณคิดว่าไง”
“คุณจะตอบฉันหรือ ก็ไหนว่าจะไม่ตอบอะไรแล้วไง”
“ตอนนี้อารมณ์ดี อาจจะตอบ”
ยอมรับว่าท่าทางโก๊ะๆ กวนๆ ขี้สงสัยของภรรยาหมาดๆ ทำให้ธนดลอยากเล่นยี่สิบคำถามขึ้นมาว่าแล้วก็นั่งลงที่เตียงอีกฟาก
“ว่าไง คุณวิเคราะห์ว่าไงล่ะ ถ้าถูกใจผมอาจจะตอบความจริง”
ธนดลก็ใช่ย่อย กระตุกต่อมอยากรู้ของภรรยาหมาดๆ ได้ดีทีเดียว พลับพลึงขยับตัวหันไปเผชิญหน้าเต็มตัว งานนี้เธอไม่ยอมพลาดอยู่แล้ว
“ใช่ ฉันกำลังวิเคราะห์คุณอยู่ ว่าคุณแต่งงานเพราะอะไรกันแน่ คงไม่ใช่แค่ใจบุญอยากช่วยเหลือคนยากไร้ที่กำลังจะล้มละลาย ไม่หรอก นั่นไม่ใช่วิสัยของนักธุรกิจ”
พลับพลึงยกนิ้วชี้กวาดไปมาพร้อมส่ายหน้า นักธุรกิจจะลงทุนก็ต่อเมื่อเห็นผลกำไรที่มากพอกับการลงทุน การแต่งงานครั้งนี้ธนดลมีแต่เจ๊ากับเจ๊งจะมองมุมไหนก็ไม่เห็นกำรี้กำไร
“แล้วไงต่อ”
“คนไม่ปกติเท่านั้นแหละที่คิดจะทำแบบคุณ คนดีๆ ที่ไหนจะยอมเอาตัวเองมาผูกมัดกับคนที่ไม่ได้รัก นอกจากมีเป้าหมาย” ธนดลมองอย่างตั้งใจ เขายิ้มมุมปากแล้วตั้งใจฟังต่อ “ผู้ชาย มีอยู่สองอย่างที่ยอมแต่งงานง่ายๆ หนึ่ง…โดนบุพการีบังคับ ซึ่งข้อนี้ตัดทิ้งไปได้เลย เพราะดูท่าทางคุณแล้วคงหัวแข็งกับบุพการีไม่เบา” เธอยกมือขึ้นชี้ไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่จริงจังนัก ทำลอยหน้าลอยตาได้อย่างน่าหมั่นไส้ “ข้อสอง มีแผนการ อาจจะหนีอะไรบางอย่าง ฉันคิดว่าสำหรับคุณคงเป็นข้อสอง ฉันเดาถูกมะ”
ธนดลนึกขำ หญิงสาววิเคราะห์ได้ไม่ผิดหรอก เพียงแต่ไม่หมดเท่านั้น ไม่แน่ว่าอาจจะมีข้อสามก็ได้ แต่เรื่องอะไรเขาจะบอก
“ผู้หญิงก็คิดได้เท่านี้”
พลับพลึงชักสีหน้าทันที นี่เขากำลังจะบอกว่าเธอ ‘โง่’ อ๊าย…ร้ายนักนะ ปากมอมอีกต่างหาก ช่างไม่มีมารยาทกับสุภาพสตรีเอาเสียเลย
“คุณว่าฉันพูดผิดงั้นสิ” เธอเสียงแข็งอย่างไม่ชอบในพฤติกรรมของชายหนุ่ม
“เปล่า ที่พูดมาก็ถูก เพียงแต่ยังไม่หมด”
พลับพลึงย่นคิ้ว แล้วมีข้อไหนอีกล่ะที่ทำให้ผู้ชายยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักได้ เสียงหัวเราะของธนดลทำให้พลับพลังชักหน้าที่ยื่นไปพินิจพิเคราะห์กลับ และนั่นเองทำให้เธอคิดได้ว่า กำลังตกเป็นตัวตลกให้ชายหนุ่มขบขัน ความสงสัยของเธอกำลังทำให้เขาหัวเราะไม่หยุด
“ฉันก็ไม่ได้อยากรู้นักหรอก เชอะ” เธอเบ้หน้าแล้วเบือนหน้าหนีอย่างชังน้ำหน้า ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะขบขัน
พลับพลึงก็ยิ่งโกรธ ที่ดันเดินตามเกมเขาซะได้ “ฉันก็แค่อยากรู้ไว้ประดับความรู้ เผื่อจะทำตัวถูกเท่านั้นแหละว่าควรจะทำตัวอยู่ในฐานะไหน”
“คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ก็แค่ทำตามปกติที่คุณเคยเป็น” ธนดลตอบเสียงราบเรียบ เพราะการจะเปลี่ยนแปลงคนๆ หนึ่งเขารู้ดีว่ามันยากแค่ไหน ดูได้จากตัวเขาเอง ยังทำตามคำสั่งของมารดาไม่ได้เลย
“หมายรวมถึงเรื่อง เอ่อ…เราไม่ต้อง...” พลับพลึงยกนิ้วชี้ทั้งสองข้างขึ้นชิดกันในแนวราบแล้วถูเข้าถูออก แม้จะรู้สึกอายกับคำถามแบบนั้นแต่เธอก็อยากมั่นใจนี่นะ “ด้วยหรือเปล่า”
“แน่นอน แม้ผมจะยอมแต่งงานง่ายๆ แต่ผมก็เลือก คุณไม่ต้องห่วงไปหรอก”
พลับพลึงกัดริมฝีปากล่างอย่างนึกโกรธ พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร หมายความว่าเธอไม่สวยอย่างนั้นหรือ แต่แล้วก็ยักไหล่ เพราะนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการอยู่แล้วตั้งแต่ต้น
“ผมรู้...ว่าคุณไม่ได้เต็มใจอยากจะแต่งงาน”
“ขอบคุณมากค่ะที่เข้าใจ”
นั่นเป็นครั้งแรกที่พลับพลึงยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างลืมตัว โดยไม่รู้ว่ารอยยิ้มที่เปิดกว้างของเธอนั้นกำลังทำให้คนที่ไม่คิดอะไรรู้สึกแปลกๆ นั่นเป็นรอยยิ้มของผู้หญิงคนหนึ่งที่น่าสงสารเหลือเกิน รอยยิ้มของเธอสดใส ใสซื่อจนบางครั้งก็ทำให้ธนดลรู้สึกผิดกับการกระทำในครั้งนี้ แต่นั่นก็แค่แวบเดียวเท่านั้น ใช่ ผู้หญิง มารยาร้อยเล่มเกวียน ป้าหลานความเจ้าเล่ห์ก็คงไม่ต่างกัน เมื่อนึกถึงหน้าของพิลาวรรณที่อยากได้เขาเป็นลูกเขยจนตัวสั่นมันก็ทำให้ความสงสารที่เกิดขึ้นนิดๆ นั้นของธนดลหดหายไป
“แล้วแบบนี้เราต้องอยู่ด้วยกันนานแค่ไหนคะ คงไม่ใช่ตลอดไปหรอกนะคะ”
พลับพลึงทำเสียงกระเง้ากระงอด เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับติดคุก แม้ลุงจะบอกว่าไม่เกินหนึ่งปีจะได้หย่าขาดจากกันแต่ยอมรับว่าชั่วโมงนี้เธอเลือกที่จะเชื่อคำพูดของชายหนุ่มมากกว่า
“ไม่หรอก ก็แค่ให้ทุกคนในวงสังคมลืมๆ เรื่องเจ้าสาวที่ผิดฝาผิดตัวซักพัก อาจจะซักปี” ธนดลตอบเลี่ยงๆ หรือไม่ก็เร็วกว่านั้น เขาเองก็หวังว่ามันจะเร็วกว่าหนึ่งปี
“ก็ยังดีกว่าไม่มีกำหนด” พลับพลึงพึมพำทำปากยื่นอย่างคนหมดอาลัยตายอยากแล้วยักไหล่ปลงๆ “แสดงว่า ระยะเวลาหนึ่งปีนี้เราจะอยู่ด้วยกันแบบเพื่อน จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา คุณสัญญาได้หรือเปล่าว่าจะไม่ล่วงเกินฉัน”
พลับพลึงทำตาปริบๆ อ้อนวอนและขอคำมั่น ธนดลหันกลับมามองหน้าหญิงสาว ท่าทางของหญิงสาวทำให้เขาอยากแกล้งจริงๆ ทั้งๆ ที่เขาก็บอกไปแล้วก่อนหน้านี้ว่า เขาจะไม่แตะต้องเนื้อตัวของเธอ ส่วนหนึ่งเพราะผู้หญิงผมสั้น กระโดกกระเดกแบบเธอไม่ใช่สเปคของเขา ผู้หญิงสำหรับเขาต้องเรียบร้อย อ่อนหวาน และช่างเอาอกเอาใจ ธนดลปั้นหน้าบึ้งตึงเมื่อภาพเก่าๆ กำลังย้อนเข้ามาในหัวเขารีบสลัดภาพเก่าๆ ทิ้งไป แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาภรรยาหมาดๆ
“มันก็ขึ้นอยู่กับตัวคุณเอง”
“หมายความว่าไง”
ธนดลหมุนตัวไปทางหน้าต่างเขาเปิดผ้าม่านนิดหนึ่ง
“ผู้ชายนะคุณไม่ใช่พระอิฐพระปูน”
พลับพลึงเบิกตากว้าง ในเมื่อเขาพูดแบบนั้นเธอก็น่าจะทำสัญญาเพื่อป้องกันตัวเอง
“ในเมื่อคุณไม่ใช่พระอิฐพระปูน ถ้าอย่างนั้นฉันขอทำข้อตกลง หากว่าคุณล่วงเกินฉันคุณต้องเสียค่าปรับเป็นจำนวนเงินห้าล้านบาท พรุ่งนี้ฉันจะทำเอกสารให้คุณเซ็น”
พลับพลึงจรดปลายปากกาลงที่กระดาษซึ่งแสดงหลักฐานการเปลี่ยนคำนำหน้าจาก ‘นางสาว’ เหลือเพียง ‘นาง’ ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่นั่งรอลุ้นอย่างใจจดจ่อ โดยเฉพาะพิลาวรรณนั้นดูจะลุ้นกว่าใครเพื่อน แน่ล่ะ ใจหนึ่งก็กลัวว่าหลานสาวจะเปลี่ยนใจในวินาทีสุดท้าย ความโล่งใจเกิดขึ้นเมื่อพลับพลึงลากลายเส้นเสร็จเรียบร้อยแล้ววางปากกาลง แต่คนที่เพิ่งจรดปลายปากกาเปลี่ยนคำนำหน้ากลับรู้สึกใจหายกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ เธอมองป้ากับลุงซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ราคาแพงลิ่วแล้วเบือนสายตาไปยังอีกฝ่าย ชายชราผมแซมสีเทาซึ่งเป็นพ่อของฝ่ายเจ้าบ่าวยิ้มอ่อนเอ็นดูพลอยทำให้รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง แต่คู่ชีวิตที่นั่งติดกันนั่นสิเชิดหน้าอย่างไม่อยากนับญาติ เห็นแล้วให้หวั่นใจทำให้นึกถึงความคลาสสิคของแม่ผัวลูกสะใภ้ขึ้นมาเชียว ดูท่าคงจะเจอเรื่องน่าตื่นเต้นไม่เว้นแต่ละวัน สุดท้ายก็หยุดสายตาที่ชายหนุ่มซึ่งมองเธอไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ทำไมเขาถึงนิ่งได้ขนาดนั้น การแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักกันเลยนี่มันไม่ทำให้เขาวิตกกังวลอะไรบ้างเลยหรืออย่างไรนะ
“เรียบร้อยซะที ยังไงป้าก็ขอฝากพลับพลึงกับคุณดลด้วยนะคะ” พิลาวรรณเปลี่ยนสรรพนามทันทีที่หลานสาวจรดปลายปากกาเรียบร้อย รอยยิ้มยินดีนั้นแทบจะฉีกยิ้มจนถึงใบหูเมื่อทุกอย่างจบลงด้วยดี
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลภรรยาของผมอย่างดีที่สุด”
ธนดลตอบเสียงเรียบ เขาเลื่อนสายตามองพ่อที่อมยิ้ม ต่างจากแม่ที่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันไม่หยุดหย่อน
“หลังแต่งงานคุณคงต้องไปอยู่บ้านผม” ธนดลเอ่ยกับภรรยาหมาดๆ พลับพลึงไม่ตอบว่ากระไรเธอเบือนหน้าหนีแทนคำตอบรับจนถูกพิลาวรรณดุเข้าให้
“พลับ”
และนั่นหญิงสาวถึงได้หันมาตอบชายหนุ่มอย่างเสียไม่ได้
“ค่ะ”
“เสร็จพิธีแล้วใช่มั้ย ฉันจะได้กลับ” ลลนาตัดบทคอยังเชิดไม่สนใจใครแม้แต่นายอำเภอที่มานั่งเป็นสักขีพยาน
“อ้อ แล้วกำหนดวันฮันนีมูนยังเหมือนเดิมหรือเปล่าดล” ธเนศเอ่ยถามกับลูกชาย
ธนดลยกยิ้มมุมปากขื่นๆ
“ครับ อาจจะนานกว่าเดิม ผมอยากจะถือโอกาสนี้หลบนักข่าวด้วยเลย เรื่องการเปลี่ยนตัวเจ้าสาวกะทันหันคงจะอยู่ในความสนใจของนักข่าวไม่น้อย หากว่านักข่าวซักไซ้อาจจะไม่เป็นผลดีสำหรับเรา”
พิลาวรรณพยักหน้าเห็นด้วย เพราะหากว่าถูกขุดคุ้ยจริงๆ พิมพ์พรรณอาจจะเป็นฝ่ายเสียหายได้
“ป้าเห็นด้วยนะคะ ไปต่างประเทศเลยดีมั้ยคะ”
“คงไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกครับ” ธนดลมองพิลาวรรณด้วยสายตาระอา เมื่อเห็นสีหน้าจ๋อยลงของอีกฝ่ายเขาก็เบือนหน้าหนีเสีย
“อืม ยังพอมีเวลานะ ไว้ค่อยปรึกษาหนูพลับพลึงคืนนี้ก็ได้นี่ดล”
ธเนศแก้ไขเพื่อทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง ยอมรับว่าเขาถูกชะตากับหญิงสาวผมสั้นคนนี้อย่างบอกไม่ถูก รู้สึกถึงความเหมาะสมของทั้งสอง ธเนศเชื่อเซ้นต์ของตัวเองว่า ลูกชายไม่เหมาะกับผู้หญิงเรียบร้อยที่ยอมทำตามสามีไปเสียทุกอย่าง ธนดลเหลือบตามองเจ้าสาวที่เอาแต่ก้มหน้านิ่งเงียบนิดหนึ่งแล้วจึงหันกลับไปตอบบิดา
“ครับพ่อ”
พลับพลึงพ่นลมหายใจออกมาหนักหน่วงเมื่องานฉลองสมรสจบสิ้นลง คืนนี้เธอกับธนดลต้องพักที่โรงแรมซึ่งถูกจัดให้เป็นห้องหอ เธอทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาแล้วก้มตัวลงนวดที่ข้อเท้าเพราะรู้สึกปวดเมื่อย ยอมรับว่าการยืนอยู่บนส้นสูงหลายชั่วโมงไม่ใช่ความเคยชินซักเท่าไหร่ ใบหน้าที่ตกแต่งงดงามนั้นเบ้เหยเกคล้ายอยากจะร้องไห้ แต่พอชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ก็รีบยืดตัวขึ้นนั่งตัวตรง
“เมื่อยหรือ” เขาถามคล้ายจะมีน้ำใจ
“นิดหน่อยค่ะ ไม่ค่อยชิน” พลับพลึงยังคงเบือนหน้าหนีอย่างไม่อยากสบตา แต่แล้วก็ต้องหันกลับมาเผชิญหน้าอีกครั้งเมื่อเกิดคำถาม “คุณธนดลคะ ฉันมีคำถามอยากจะรู้”
“อะไร” ธนดลเดินไปที่ปลายเตียงแล้วนั่งลงรอคำถามของอีกฝ่ายซึ่งนั่งอยู่ที่โซฟาซึ่งหันหน้ามาที่เตียง
“คุณคิดยังไงถึงยอมแต่งงานกับฉัน ทั้งๆ ที่เราเพิ่งเคยเห็นหน้าคาดตากัน ฉันค่อนข้างไม่เชื่อว่าคุณจะต้องการแต่งงานกับพิมพ์พรรณเพราะความรักด้วย”
ธนดลเบือนสายตาหนีเพราะไม่คิดว่าคืนแรกของการแต่งงานเจ้าสาวจะพูดถึงเรื่องแบบนี้ นึกว่าเธอจะกระมิดกระเมี้ยนม้วนอายหรือทำท่าหวาดกลัวว่าเขาจะทำอะไรเสียอีก นี่อะไรนั่งจ้อพินิจพิเคราะห์เหตุการณ์เฉยเลย
“คุณไม่น่าถามคำถามนี้เลยนะ ก็เพื่อรักษาหน้าของครอบครัวผมนะสิ”
“เรื่องนี้ฉันพอเข้าใจ แล้วเรื่องพิมพ์ล่ะ การที่พิมพ์หายตัวไปดูเหมือนคุณจะไม่เดือดร้อนซักเท่าไหร่ ผิดวิสัยคนชอบพอกัน”
“คุณจะเลิกถามไหมถ้าผมจะบอกว่า การแต่งงานระหว่างผมกับพิมพ์พรรณก็เป็นเพราะเรื่องของธุรกิจ อย่าถามลึกกว่านี้ เพราะผมจะไม่มีคำตอบให้คุณ”
คนถูกตัดบทค่อยๆ หุบปากลง คนอะไรรู้ทันไปหมด
“คุณมีปัญหาอะไรอีกมั้ย ผมจะไปอาบน้ำ”
พลับพลึงเบ้ปาก ดักคอซะขนาดนั้นใครจะกล้ามีปัญหาล่ะ ขืนมีพลับพลึงก็แน่ใจว่าไม่ได้คำตอบอยู่ดีจึงเบ้ปากยักไหล่ ปล่อยให้เขาได้ไปอาบน้ำสมใจ
หลังจากปล่อยให้สามีเข้าไปอาบน้ำพลับพลึงก็ขบคิดถึงความเป็นไปได้ ใช่ ธนดลอาจจะพูดถูกว่าการแต่งงานครั้งนี้เพราะเรื่องของธุรกิจ แต่มันคงไม่ใช่ทั้งหมดหรอก คนที่ร่ำรวยซะขนาดนั้นต้องทำขนาดนี้เชียวหรือ นอกเสียจากว่า...
พลับพลึงตาโต ถ้างานนี้ธนดลไม่บ้าก็คงเสียสติ แต่สาเหตุล่ะ แล้วหญิงสาวก็ดีดนิ้ว เมื่อความคิดหนึ่งแวบขึ้นมา
'มีความเป็นไปได้สูงมากที่นายธนดลจะอกหัก' ผนวกเข้ากับเรื่องบ้านเรือนไทย จะมีคนบ้าที่ไหนสั่งทุบบ้านที่เพิ่งสร้างเสร็จได้ไม่นานทิ้งแล้วสร้างหลังใหม่แทน ใช่ มันจะต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่ๆ
เสียงประตูห้องน้ำทำให้คนอยู่ในห้วงความคิดสะดุ้งรีบหันไปมอง อะไรกัน ยังไม่ถึงสิบนาทีอาบน้ำเสร็จแล้ว พลับพลึงกลืนน้ำลายเมื่อมองผมที่เปียกชุ่มของสามีและชุดนอนเสื้อยืดสีขาวแนบเนื้อนั้น อูย...นี่เธอต้องนอนกับผู้ชายหุ่นล่ำจริงๆ หรือนี่
“มองอะไร” ธนดลซึ่งถูกจ้องอยู่นานถามขึ้น มือหนึ่งยังเช็ดผมลวกๆ
“เปล่า ก็แค่สงสัยว่าคุณแต่งงานทำไม” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นปิดปาก นี่มองหุ่นของเขาแล้วเคลิ้มขนาดพูดความในใจออกมาเชียวหรือเรา แล้วรีบแก้ตัวพัลวัล “เอ่อ ฉันแค่พูดลอยๆ”
แต่เหมือนจะไม่ทันแล้วเพราะประเด็นนั้นจุดประกายความสนใจของธนดลเข้า
“แล้วคุณคิดว่าไง”
“คุณจะตอบฉันหรือ ก็ไหนว่าจะไม่ตอบอะไรแล้วไง”
“ตอนนี้อารมณ์ดี อาจจะตอบ”
ยอมรับว่าท่าทางโก๊ะๆ กวนๆ ขี้สงสัยของภรรยาหมาดๆ ทำให้ธนดลอยากเล่นยี่สิบคำถามขึ้นมาว่าแล้วก็นั่งลงที่เตียงอีกฟาก
“ว่าไง คุณวิเคราะห์ว่าไงล่ะ ถ้าถูกใจผมอาจจะตอบความจริง”
ธนดลก็ใช่ย่อย กระตุกต่อมอยากรู้ของภรรยาหมาดๆ ได้ดีทีเดียว พลับพลึงขยับตัวหันไปเผชิญหน้าเต็มตัว งานนี้เธอไม่ยอมพลาดอยู่แล้ว
“ใช่ ฉันกำลังวิเคราะห์คุณอยู่ ว่าคุณแต่งงานเพราะอะไรกันแน่ คงไม่ใช่แค่ใจบุญอยากช่วยเหลือคนยากไร้ที่กำลังจะล้มละลาย ไม่หรอก นั่นไม่ใช่วิสัยของนักธุรกิจ”
พลับพลึงยกนิ้วชี้กวาดไปมาพร้อมส่ายหน้า นักธุรกิจจะลงทุนก็ต่อเมื่อเห็นผลกำไรที่มากพอกับการลงทุน การแต่งงานครั้งนี้ธนดลมีแต่เจ๊ากับเจ๊งจะมองมุมไหนก็ไม่เห็นกำรี้กำไร
“แล้วไงต่อ”
“คนไม่ปกติเท่านั้นแหละที่คิดจะทำแบบคุณ คนดีๆ ที่ไหนจะยอมเอาตัวเองมาผูกมัดกับคนที่ไม่ได้รัก นอกจากมีเป้าหมาย” ธนดลมองอย่างตั้งใจ เขายิ้มมุมปากแล้วตั้งใจฟังต่อ “ผู้ชาย มีอยู่สองอย่างที่ยอมแต่งงานง่ายๆ หนึ่ง…โดนบุพการีบังคับ ซึ่งข้อนี้ตัดทิ้งไปได้เลย เพราะดูท่าทางคุณแล้วคงหัวแข็งกับบุพการีไม่เบา” เธอยกมือขึ้นชี้ไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่จริงจังนัก ทำลอยหน้าลอยตาได้อย่างน่าหมั่นไส้ “ข้อสอง มีแผนการ อาจจะหนีอะไรบางอย่าง ฉันคิดว่าสำหรับคุณคงเป็นข้อสอง ฉันเดาถูกมะ”
ธนดลนึกขำ หญิงสาววิเคราะห์ได้ไม่ผิดหรอก เพียงแต่ไม่หมดเท่านั้น ไม่แน่ว่าอาจจะมีข้อสามก็ได้ แต่เรื่องอะไรเขาจะบอก
“ผู้หญิงก็คิดได้เท่านี้”
พลับพลึงชักสีหน้าทันที นี่เขากำลังจะบอกว่าเธอ ‘โง่’ อ๊าย…ร้ายนักนะ ปากมอมอีกต่างหาก ช่างไม่มีมารยาทกับสุภาพสตรีเอาเสียเลย
“คุณว่าฉันพูดผิดงั้นสิ” เธอเสียงแข็งอย่างไม่ชอบในพฤติกรรมของชายหนุ่ม
“เปล่า ที่พูดมาก็ถูก เพียงแต่ยังไม่หมด”
พลับพลึงย่นคิ้ว แล้วมีข้อไหนอีกล่ะที่ทำให้ผู้ชายยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักได้ เสียงหัวเราะของธนดลทำให้พลับพลังชักหน้าที่ยื่นไปพินิจพิเคราะห์กลับ และนั่นเองทำให้เธอคิดได้ว่า กำลังตกเป็นตัวตลกให้ชายหนุ่มขบขัน ความสงสัยของเธอกำลังทำให้เขาหัวเราะไม่หยุด
“ฉันก็ไม่ได้อยากรู้นักหรอก เชอะ” เธอเบ้หน้าแล้วเบือนหน้าหนีอย่างชังน้ำหน้า ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะขบขัน
พลับพลึงก็ยิ่งโกรธ ที่ดันเดินตามเกมเขาซะได้ “ฉันก็แค่อยากรู้ไว้ประดับความรู้ เผื่อจะทำตัวถูกเท่านั้นแหละว่าควรจะทำตัวอยู่ในฐานะไหน”
“คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ก็แค่ทำตามปกติที่คุณเคยเป็น” ธนดลตอบเสียงราบเรียบ เพราะการจะเปลี่ยนแปลงคนๆ หนึ่งเขารู้ดีว่ามันยากแค่ไหน ดูได้จากตัวเขาเอง ยังทำตามคำสั่งของมารดาไม่ได้เลย
“หมายรวมถึงเรื่อง เอ่อ…เราไม่ต้อง...” พลับพลึงยกนิ้วชี้ทั้งสองข้างขึ้นชิดกันในแนวราบแล้วถูเข้าถูออก แม้จะรู้สึกอายกับคำถามแบบนั้นแต่เธอก็อยากมั่นใจนี่นะ “ด้วยหรือเปล่า”
“แน่นอน แม้ผมจะยอมแต่งงานง่ายๆ แต่ผมก็เลือก คุณไม่ต้องห่วงไปหรอก”
พลับพลึงกัดริมฝีปากล่างอย่างนึกโกรธ พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร หมายความว่าเธอไม่สวยอย่างนั้นหรือ แต่แล้วก็ยักไหล่ เพราะนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการอยู่แล้วตั้งแต่ต้น
“ผมรู้...ว่าคุณไม่ได้เต็มใจอยากจะแต่งงาน”
“ขอบคุณมากค่ะที่เข้าใจ”
นั่นเป็นครั้งแรกที่พลับพลึงยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างลืมตัว โดยไม่รู้ว่ารอยยิ้มที่เปิดกว้างของเธอนั้นกำลังทำให้คนที่ไม่คิดอะไรรู้สึกแปลกๆ นั่นเป็นรอยยิ้มของผู้หญิงคนหนึ่งที่น่าสงสารเหลือเกิน รอยยิ้มของเธอสดใส ใสซื่อจนบางครั้งก็ทำให้ธนดลรู้สึกผิดกับการกระทำในครั้งนี้ แต่นั่นก็แค่แวบเดียวเท่านั้น ใช่ ผู้หญิง มารยาร้อยเล่มเกวียน ป้าหลานความเจ้าเล่ห์ก็คงไม่ต่างกัน เมื่อนึกถึงหน้าของพิลาวรรณที่อยากได้เขาเป็นลูกเขยจนตัวสั่นมันก็ทำให้ความสงสารที่เกิดขึ้นนิดๆ นั้นของธนดลหดหายไป
“แล้วแบบนี้เราต้องอยู่ด้วยกันนานแค่ไหนคะ คงไม่ใช่ตลอดไปหรอกนะคะ”
พลับพลึงทำเสียงกระเง้ากระงอด เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับติดคุก แม้ลุงจะบอกว่าไม่เกินหนึ่งปีจะได้หย่าขาดจากกันแต่ยอมรับว่าชั่วโมงนี้เธอเลือกที่จะเชื่อคำพูดของชายหนุ่มมากกว่า
“ไม่หรอก ก็แค่ให้ทุกคนในวงสังคมลืมๆ เรื่องเจ้าสาวที่ผิดฝาผิดตัวซักพัก อาจจะซักปี” ธนดลตอบเลี่ยงๆ หรือไม่ก็เร็วกว่านั้น เขาเองก็หวังว่ามันจะเร็วกว่าหนึ่งปี
“ก็ยังดีกว่าไม่มีกำหนด” พลับพลึงพึมพำทำปากยื่นอย่างคนหมดอาลัยตายอยากแล้วยักไหล่ปลงๆ “แสดงว่า ระยะเวลาหนึ่งปีนี้เราจะอยู่ด้วยกันแบบเพื่อน จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา คุณสัญญาได้หรือเปล่าว่าจะไม่ล่วงเกินฉัน”
พลับพลึงทำตาปริบๆ อ้อนวอนและขอคำมั่น ธนดลหันกลับมามองหน้าหญิงสาว ท่าทางของหญิงสาวทำให้เขาอยากแกล้งจริงๆ ทั้งๆ ที่เขาก็บอกไปแล้วก่อนหน้านี้ว่า เขาจะไม่แตะต้องเนื้อตัวของเธอ ส่วนหนึ่งเพราะผู้หญิงผมสั้น กระโดกกระเดกแบบเธอไม่ใช่สเปคของเขา ผู้หญิงสำหรับเขาต้องเรียบร้อย อ่อนหวาน และช่างเอาอกเอาใจ ธนดลปั้นหน้าบึ้งตึงเมื่อภาพเก่าๆ กำลังย้อนเข้ามาในหัวเขารีบสลัดภาพเก่าๆ ทิ้งไป แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาภรรยาหมาดๆ
“มันก็ขึ้นอยู่กับตัวคุณเอง”
“หมายความว่าไง”
ธนดลหมุนตัวไปทางหน้าต่างเขาเปิดผ้าม่านนิดหนึ่ง
“ผู้ชายนะคุณไม่ใช่พระอิฐพระปูน”
พลับพลึงเบิกตากว้าง ในเมื่อเขาพูดแบบนั้นเธอก็น่าจะทำสัญญาเพื่อป้องกันตัวเอง
“ในเมื่อคุณไม่ใช่พระอิฐพระปูน ถ้าอย่างนั้นฉันขอทำข้อตกลง หากว่าคุณล่วงเกินฉันคุณต้องเสียค่าปรับเป็นจำนวนเงินห้าล้านบาท พรุ่งนี้ฉันจะทำเอกสารให้คุณเซ็น”
แก้วมุกดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 พ.ย. 2556, 12:24:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 พ.ย. 2556, 12:24:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 1633
| << พ่ายพรหมลิิิขิต ตอนที่ 4 | พ่ายพรหมลิิิิิขิต ตอนที่ 6 >> |
alecigor 12 พ.ย. 2556, 15:00:41 น.
อีกเดี๋ยวเขาก็จะเต็มใจจ่ายค่าปรับล่ะ
อีกเดี๋ยวเขาก็จะเต็มใจจ่ายค่าปรับล่ะ
แว่นใส 13 พ.ย. 2556, 08:14:48 น.
ทันกันปะหล่ะ
ทันกันปะหล่ะ