มนตรากระดังงา
นางพริมา กีรติอนันต์ พัฒนภิรมย์ กับ นายภัทร์ พัฒนภิรมย์ คู่สามีภรรยาที่ครองรักกันมากว่า 6 ปี และมีพยานรักเป็นเด็กชายน่ารัก 2 คน ต้องจบชีวิตคู่ที่เริ่มจากรั้วมหาวิทยาลัยลงเพราะฝ่ายชายไปมีเมียน้อยซึ่งกำลังจะมีลูกสาวด้วยกัน หญิงสาวยอมหย่าให้และยอมเป็นแม่หม้ายในวัยเพียง 30 ปี ชีวิตคู่ที่พังทลายกลับสร้างพริมาคนใหม่ให้แกร่งกว่าเดิม เธอเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวขึ้น กระดังงาลนไฟดอกนี้จึงกลายเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มทั้งหลาย รวมทั้งภัทร์ พัฒนภิรมย์ ที่เพิ่งสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของอดีตภรรยา จนทำให้ความรักที่เขาคิดว่าได้มอดเชื้อไปแล้วนั้นปะทุขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
รักครั้งใหม่กับคนเดิมจะสมหวังได้หรือไม่ เพราะฝ่ายชายก็มีครอบครัวใหม่แล้ว ส่วนฝ่ายหญิงก็มีชายหนุ่มมากมายมาเข้าแถวให้เลือก อานุภาพของความรักจะประสานรอยร้าวของหัวใจสองดวงให้กลับมาหลอมเป็นหนึ่งเดียวได้อีกครั้งหรือไม่ โปรดติดตาม......อาทิตา
รักครั้งใหม่กับคนเดิมจะสมหวังได้หรือไม่ เพราะฝ่ายชายก็มีครอบครัวใหม่แล้ว ส่วนฝ่ายหญิงก็มีชายหนุ่มมากมายมาเข้าแถวให้เลือก อานุภาพของความรักจะประสานรอยร้าวของหัวใจสองดวงให้กลับมาหลอมเป็นหนึ่งเดียวได้อีกครั้งหรือไม่ โปรดติดตาม......อาทิตา
Tags: รักร้าว มีเมียน้อย คืนดี
ตอน: ตอนที่ 41.......100%
สถานการณ์ที่เริ่มตึงเครียดมากขึ้นทำให้ภัทร์ต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้สงบลงเพราะรู้ดีว่าหากยิ่งเพิ่มเชื้อไฟเข้าไป ก็มีแต่จะแผดเผาทุกคนรวมทั้งตัวเขาเองด้วย
“เรืองเดช นายจะเอายังไงก็ว่ามา” ภัทร์บอกอย่างใจเย็น
“กูอยากให้พวกมึงกลับเข้าไปไหว้ศพและขอขมาแม่กู” เรืองเดชบอกด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“เฮ้อ! นายนี่มันเข้าใจอะไรยากเสียจริง” ภัทร์ถอนหายใจอีกครั้งแล้วพูดต่อว่า
“เอาล่ะ! ถ้าเป็นประเด็นนี้แล้วล่ะก็ ขอบอกเลยนะว่าแกกำลังเข้าใจผิด” ภัทร์อธิบาย
“เข้าใจผิดอะไร! พอแล้ว! ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้ามึงไม่ยอมรับผิดกัน ก็ไม่ต้องพูดกันดี ๆ แล้ว” เรืองเดชคำรามอย่างโมโหพร้อมทั้งยกมือที่ถือปืนขึ้นสูงอีกนิด
“ใครอยากพูดกะมึงละ!” วรปรัชญ์พูดเบา ๆ แต่เรืองเดชก็ยังได้ยิน ชายหนุ่มหันปากกระบอกปืนมาที่วรปรัชญ์แทบจะทันที
“มึงนี่ปากพาจนดีแท้!” เรืองเดชขู่
“พอเถอะ! หยุดเรื่องบ้า ๆ พวกนี้ได้แล้ว พอกันสักที!” พริมาโพล่งออกมา เธอเองก็ถูกกดดันอยู่ไม่น้อย เธอเป็นห่วงทั้งสวัสดิภาพของตัวเองและชายหนุ่มข้างตัวอีก 2 คน รวมทั้งแก้วตาดวงใจทั้งสองหากว่าเธอหรือภัทร์เป็นอะไรไปในตอนนี้ พวกลูก ๆ จะอยู่กันอย่างไร
“เออ! แล้วมึงจะเอาไงล่ะนังคุณนาย” เรืองเดชย้อนถามอย่างยียวน
“ไม่เอายังไงหรอก! แค่อยากคุยให้จบ ๆ เสียที ฉันเบื่อและเหนื่อยกับเรื่องนี้มามากเหลือเกินแล้ว” พริมาพูดออกมาอย่างสุดจะอดกลั้นไว้ได้อีกต่อไป
“ฉันขอบอกนายเลยนะว่าไม่ใช่นาย ไม่ใช่แค่ครอบครัวของนายที่ต้องสูญเสียหรอกนะ ครอบครัวของฉันก็ต้องพังทลายลงเช่นกัน พ่อไปทางแม่ไปทาง เพราะใครละ! เพราะใครนายรู้ไหม!” พริมาแผดเสียงถามเรืองเดชพร้อมทั้งขยับตัวออกมาจากหลังของภัทร์ ซึ่งก็ตกตะลึงอยู่ไม่น้อยที่เห็นคนใกล้ตัว ‘ฟิวส์ขาด’ แบบนี้เป็นครั้งแรก...กันคนที่ไม่สนิทอย่างเรืองเดช
“นายรู้ดีใช่ไหมว่าเพราะใคร และตอนนี้คน ๆ นั้น พี่สาวของนายก็ไม่อยู่แล้ว เขาตายไปแล้ว เขาสบายแล้ว แต่ฉันนี่สิที่ยังตายทั้งเป็นอยู่!” หยาดน้ำใส ๆ ค่อย ๆ ไหลรินออกมาด้วยความอัดอั้นทั้งจากสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นและจากการที่สะสมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา
“นายไม่ใช่คนที่จะมาคร่ำครวญว่าตัวเองต้องสูญเสีย ฉันสิ ลูก ๆ ของฉันสิที่ต้องมารับผลกรรมที่ไม่ได้ก่อเอาไว้” พริมาพูดออกมาซึ่งก็แทงใจดำภัทร์เข้าอย่างจัง
“ครอบครัวของฉันต้องพังทลายลงเพราะพี่สาวของนาย แล้วนายยังจะเอาอะไรอีก ยังไม่พออีกเหรอ!” พริมาพูดไปร้องไห้ไปอย่างเหลืออด วรปรัชญ์ได้แต่คอยลูบหลังเพื่อนให้ใจเย็นและสงบสติอารมณ์ลง
“พี่สาวของนาย...วิภาวี ผู้หญิงคนนั้นทำให้ครอบครัวของฉันพังทลายลง” พริมาทวนคำช้า ๆ แต่หนักแน่นทั้งในอารมณ์และน้ำเสียง
“แต่เขาก็ตายไปแล้ว เพราะอะไรละ ถ้าไม่ใช่เพราะมึงน่ะ! มึงจะกลับมาคืนดีกัน พี่กูจึงถูกเฉดหัว!” เรืองเดชโต้กลับทันควัน
“เพราะเขาต้องการหาที่หมายใหม่ต่างหากล่ะ!” พริมาก็สวนกลับทันที
“ที่มึงพูดมาก็ไม่ถูก พี่สาวฉันคนเดียวเสียที่ไหนที่ทำให้ครอบครัวพวกมึงพังน่ะ ทำไมมึงไม่ด่าผัวตัวเองบ้างละ!” เรืองเดชย้อน
“.....” พริมาได้แต่พยักหน้าขึ้นลงพร้อมทั้งพยายามที่จะกลั้นสะอื้น แล้วจึงค่อย ๆ ผินหน้าไปทางภัทร์ที่ก็กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกัน
“ใช่ ฉันไม่เถียงนายหรอก และฉันก็ไม่ได้ลืมด้วยแม้ว่าอยากจะลืมมันมากขนาดไหนก็ตาม ฉันไม่ได้ลืมว่าใครบ้างที่ทำให้ครอบครัวฉันต้องเป็นแบบนี้ ใคร...คนนั้นที่สร้างมันขึ้นมาและก็ทำลายทุกอย่างลงเองด้วยมือของเขา....ใครคนนั้นก็ต้องชดใช้มันเองสินะ” พริมาหมายถึงที่ภัทร์จะต้องรับผิดชอบกับการกระทำของตนเอง ไม่ใช่ดึงวรปรัชญ์ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เข้ามารับเคราะห์ไปด้วยแบบนี้ เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังนักเรืองเดชที่ได้ยินไม่ถนัดถนี่จึงหวาดระแวง
“บ่นอะไร พล่ามอะไร กูไม่ได้ยิน!” เรืองเดชเริ่มระแวงเพราะกลัวพริมาจะส่งสัญญาณบางอย่างกับภัทร์
“พวกมึงอย่าเล่นตุกติกกันนะ กูยิงจริง ๆ นะ” เรืองเดชขู่อีกครั้ง
“ไม่ได้เล่นตุกติกอะไรทั้งนั้นล่ะ ฉันแค่เหนื่อยและอยากกลับบ้านเต็มทีแล้ว นายจะเอาอะไร อยากได้อะไร นายก็ตกลงกับเขาเองก็แล้วกัน เพราะเขาและพี่สาวของนาย คือ สาเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้!” พริมาที่หมดความอดทนและรู้สึกเหนื่อยล้าเต็มที โพล่งคำพูดออกมาแล้วก็ตัดสินใจหันหลังออกเดินทันที พร้อมทั้งดึงแขนวรปรัชญ์ให้เดินตามมาด้วย ในขณะนั้นเธอคิดว่าเรืองเดชคงไม่กล้าบุ่มบ่ามทำอะไร เพราะเท่าที่พูดคุยอยู่นานสองนานก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะอาจหาญหรือทำอย่างที่พูด พริมาจึงตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวที่จะผละออกจากสถานการณ์ที่อึดอัดเยี่ยงนี้ เธอคิดที่จะเดินออกจากวัดเพื่อไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน
“หยุดนะ!” เรืองเดชแผดเสียงออกคำสั่ง
“กูบอกให้มึงหยุดไง! ไม่ได้ยินหรือไงวะ!” เขาสั่งซ้ำ
“ไม่หยุดกูยิงมึงจริง ๆ นะ!”
“กูบอกให้หยุดไงอีนังคุณนาย!”
“มึงท้าทายกูเองนะ! มึงคิดว่าคนอย่างกูไม่กล้า ไม่แน่จริงใช่ไหม! ได้! งั้นกูจัดให้เอง!” สิ้นเสียงของเรืองเดช ชายหนุ่มก็เหนี่ยวไกปืนที่กำลังเล็งเป้าตรงไปที่พริมาอย่างไม่คิดตริตรองใด ๆ อีก
“ปัง!!!” เสียงปืนแผดขึ้นดังก้องไปทั่วบริเวณไม่ใช่เพียงแค่ลานจอดรถของวัดเท่านั้น ไม่กี่วินาทีต่อมาก็ตามมาด้วยเสียงหวีดร้องด้วยความตกอกตกใจของผู้คน และเพียงไม่นานก็มี ‘ไทยมุง’ หน่วยกล้าตายหน่วยแรกที่วิ่งตรงมายังลานจอดรถแห่งนี้
************************
ใกล้จบเต็มทีแล้วค่ะ.....คาดว่าจะจบตอนที่ 42 นะคะ - ขอบคุณท่านที่ยังติดตามและตามติดนะคะ
ฝากด้วยนะคะ http://www.facebook.com/MonTraKraDangNga
รอคอย ‘คอมเม้นต์’ ของทุกท่านอยู่นะคะ---จุ๊บ ๆ ๆ ขอบคุณมากค่ะ
“เรืองเดช นายจะเอายังไงก็ว่ามา” ภัทร์บอกอย่างใจเย็น
“กูอยากให้พวกมึงกลับเข้าไปไหว้ศพและขอขมาแม่กู” เรืองเดชบอกด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“เฮ้อ! นายนี่มันเข้าใจอะไรยากเสียจริง” ภัทร์ถอนหายใจอีกครั้งแล้วพูดต่อว่า
“เอาล่ะ! ถ้าเป็นประเด็นนี้แล้วล่ะก็ ขอบอกเลยนะว่าแกกำลังเข้าใจผิด” ภัทร์อธิบาย
“เข้าใจผิดอะไร! พอแล้ว! ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้ามึงไม่ยอมรับผิดกัน ก็ไม่ต้องพูดกันดี ๆ แล้ว” เรืองเดชคำรามอย่างโมโหพร้อมทั้งยกมือที่ถือปืนขึ้นสูงอีกนิด
“ใครอยากพูดกะมึงละ!” วรปรัชญ์พูดเบา ๆ แต่เรืองเดชก็ยังได้ยิน ชายหนุ่มหันปากกระบอกปืนมาที่วรปรัชญ์แทบจะทันที
“มึงนี่ปากพาจนดีแท้!” เรืองเดชขู่
“พอเถอะ! หยุดเรื่องบ้า ๆ พวกนี้ได้แล้ว พอกันสักที!” พริมาโพล่งออกมา เธอเองก็ถูกกดดันอยู่ไม่น้อย เธอเป็นห่วงทั้งสวัสดิภาพของตัวเองและชายหนุ่มข้างตัวอีก 2 คน รวมทั้งแก้วตาดวงใจทั้งสองหากว่าเธอหรือภัทร์เป็นอะไรไปในตอนนี้ พวกลูก ๆ จะอยู่กันอย่างไร
“เออ! แล้วมึงจะเอาไงล่ะนังคุณนาย” เรืองเดชย้อนถามอย่างยียวน
“ไม่เอายังไงหรอก! แค่อยากคุยให้จบ ๆ เสียที ฉันเบื่อและเหนื่อยกับเรื่องนี้มามากเหลือเกินแล้ว” พริมาพูดออกมาอย่างสุดจะอดกลั้นไว้ได้อีกต่อไป
“ฉันขอบอกนายเลยนะว่าไม่ใช่นาย ไม่ใช่แค่ครอบครัวของนายที่ต้องสูญเสียหรอกนะ ครอบครัวของฉันก็ต้องพังทลายลงเช่นกัน พ่อไปทางแม่ไปทาง เพราะใครละ! เพราะใครนายรู้ไหม!” พริมาแผดเสียงถามเรืองเดชพร้อมทั้งขยับตัวออกมาจากหลังของภัทร์ ซึ่งก็ตกตะลึงอยู่ไม่น้อยที่เห็นคนใกล้ตัว ‘ฟิวส์ขาด’ แบบนี้เป็นครั้งแรก...กันคนที่ไม่สนิทอย่างเรืองเดช
“นายรู้ดีใช่ไหมว่าเพราะใคร และตอนนี้คน ๆ นั้น พี่สาวของนายก็ไม่อยู่แล้ว เขาตายไปแล้ว เขาสบายแล้ว แต่ฉันนี่สิที่ยังตายทั้งเป็นอยู่!” หยาดน้ำใส ๆ ค่อย ๆ ไหลรินออกมาด้วยความอัดอั้นทั้งจากสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นและจากการที่สะสมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา
“นายไม่ใช่คนที่จะมาคร่ำครวญว่าตัวเองต้องสูญเสีย ฉันสิ ลูก ๆ ของฉันสิที่ต้องมารับผลกรรมที่ไม่ได้ก่อเอาไว้” พริมาพูดออกมาซึ่งก็แทงใจดำภัทร์เข้าอย่างจัง
“ครอบครัวของฉันต้องพังทลายลงเพราะพี่สาวของนาย แล้วนายยังจะเอาอะไรอีก ยังไม่พออีกเหรอ!” พริมาพูดไปร้องไห้ไปอย่างเหลืออด วรปรัชญ์ได้แต่คอยลูบหลังเพื่อนให้ใจเย็นและสงบสติอารมณ์ลง
“พี่สาวของนาย...วิภาวี ผู้หญิงคนนั้นทำให้ครอบครัวของฉันพังทลายลง” พริมาทวนคำช้า ๆ แต่หนักแน่นทั้งในอารมณ์และน้ำเสียง
“แต่เขาก็ตายไปแล้ว เพราะอะไรละ ถ้าไม่ใช่เพราะมึงน่ะ! มึงจะกลับมาคืนดีกัน พี่กูจึงถูกเฉดหัว!” เรืองเดชโต้กลับทันควัน
“เพราะเขาต้องการหาที่หมายใหม่ต่างหากล่ะ!” พริมาก็สวนกลับทันที
“ที่มึงพูดมาก็ไม่ถูก พี่สาวฉันคนเดียวเสียที่ไหนที่ทำให้ครอบครัวพวกมึงพังน่ะ ทำไมมึงไม่ด่าผัวตัวเองบ้างละ!” เรืองเดชย้อน
“.....” พริมาได้แต่พยักหน้าขึ้นลงพร้อมทั้งพยายามที่จะกลั้นสะอื้น แล้วจึงค่อย ๆ ผินหน้าไปทางภัทร์ที่ก็กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกัน
“ใช่ ฉันไม่เถียงนายหรอก และฉันก็ไม่ได้ลืมด้วยแม้ว่าอยากจะลืมมันมากขนาดไหนก็ตาม ฉันไม่ได้ลืมว่าใครบ้างที่ทำให้ครอบครัวฉันต้องเป็นแบบนี้ ใคร...คนนั้นที่สร้างมันขึ้นมาและก็ทำลายทุกอย่างลงเองด้วยมือของเขา....ใครคนนั้นก็ต้องชดใช้มันเองสินะ” พริมาหมายถึงที่ภัทร์จะต้องรับผิดชอบกับการกระทำของตนเอง ไม่ใช่ดึงวรปรัชญ์ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เข้ามารับเคราะห์ไปด้วยแบบนี้ เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังนักเรืองเดชที่ได้ยินไม่ถนัดถนี่จึงหวาดระแวง
“บ่นอะไร พล่ามอะไร กูไม่ได้ยิน!” เรืองเดชเริ่มระแวงเพราะกลัวพริมาจะส่งสัญญาณบางอย่างกับภัทร์
“พวกมึงอย่าเล่นตุกติกกันนะ กูยิงจริง ๆ นะ” เรืองเดชขู่อีกครั้ง
“ไม่ได้เล่นตุกติกอะไรทั้งนั้นล่ะ ฉันแค่เหนื่อยและอยากกลับบ้านเต็มทีแล้ว นายจะเอาอะไร อยากได้อะไร นายก็ตกลงกับเขาเองก็แล้วกัน เพราะเขาและพี่สาวของนาย คือ สาเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้!” พริมาที่หมดความอดทนและรู้สึกเหนื่อยล้าเต็มที โพล่งคำพูดออกมาแล้วก็ตัดสินใจหันหลังออกเดินทันที พร้อมทั้งดึงแขนวรปรัชญ์ให้เดินตามมาด้วย ในขณะนั้นเธอคิดว่าเรืองเดชคงไม่กล้าบุ่มบ่ามทำอะไร เพราะเท่าที่พูดคุยอยู่นานสองนานก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะอาจหาญหรือทำอย่างที่พูด พริมาจึงตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวที่จะผละออกจากสถานการณ์ที่อึดอัดเยี่ยงนี้ เธอคิดที่จะเดินออกจากวัดเพื่อไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน
“หยุดนะ!” เรืองเดชแผดเสียงออกคำสั่ง
“กูบอกให้มึงหยุดไง! ไม่ได้ยินหรือไงวะ!” เขาสั่งซ้ำ
“ไม่หยุดกูยิงมึงจริง ๆ นะ!”
“กูบอกให้หยุดไงอีนังคุณนาย!”
“มึงท้าทายกูเองนะ! มึงคิดว่าคนอย่างกูไม่กล้า ไม่แน่จริงใช่ไหม! ได้! งั้นกูจัดให้เอง!” สิ้นเสียงของเรืองเดช ชายหนุ่มก็เหนี่ยวไกปืนที่กำลังเล็งเป้าตรงไปที่พริมาอย่างไม่คิดตริตรองใด ๆ อีก
“ปัง!!!” เสียงปืนแผดขึ้นดังก้องไปทั่วบริเวณไม่ใช่เพียงแค่ลานจอดรถของวัดเท่านั้น ไม่กี่วินาทีต่อมาก็ตามมาด้วยเสียงหวีดร้องด้วยความตกอกตกใจของผู้คน และเพียงไม่นานก็มี ‘ไทยมุง’ หน่วยกล้าตายหน่วยแรกที่วิ่งตรงมายังลานจอดรถแห่งนี้
************************
ใกล้จบเต็มทีแล้วค่ะ.....คาดว่าจะจบตอนที่ 42 นะคะ - ขอบคุณท่านที่ยังติดตามและตามติดนะคะ
ฝากด้วยนะคะ http://www.facebook.com/MonTraKraDangNga
รอคอย ‘คอมเม้นต์’ ของทุกท่านอยู่นะคะ---จุ๊บ ๆ ๆ ขอบคุณมากค่ะ
อาทิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 พ.ย. 2556, 21:47:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 พ.ย. 2556, 21:47:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 1781
| << ตอนที่ 41.......75% | ตอนที่ 42......40% >> |
ร้อยวจี 17 พ.ย. 2556, 22:18:29 น.
รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ อยากรู้จังว่าจะเป็นยังไงต่อไป
รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ อยากรู้จังว่าจะเป็นยังไงต่อไป
konhin 18 พ.ย. 2556, 00:37:09 น.
Omg..
Omg..
เคสิยาห์ 18 พ.ย. 2556, 10:00:25 น.
พริมาตาย ภัทรตายทั้งเป็นหรือเปล่า ลูกๆหมดใจกับพ่อ ปู่ ย่า ตา ยาย ทำไงล่ะทีนี้ แหม๋...กำลังอินกับคดีของจริงอยู่เชียว
พริมาตาย ภัทรตายทั้งเป็นหรือเปล่า ลูกๆหมดใจกับพ่อ ปู่ ย่า ตา ยาย ทำไงล่ะทีนี้ แหม๋...กำลังอินกับคดีของจริงอยู่เชียว
konhin 18 พ.ย. 2556, 22:18:53 น.
ถ้าภัทรไม่ขวางก็คงปัดปืน ซักอย่าง
ถ้าภัทรไม่ขวางก็คงปัดปืน ซักอย่าง