เรือนกุหลาบ
กุหลาบแสนสวยดอกนั้น ช่างแสนดี เป็นที่รักเทิดทูนบูชาของหล่อนสุดหัวใจตั้งแต่เล็กจนโต..หญิงสาวไม่รู้เลย ว่าเบื้องหลังกุหลาบสีสวยนั้นซ่อนคมหนามไว้มิดชิด..เพื่อเป็นอุปสรรคขัดขวางความรักของหล่อนทุกวิถีทาง!
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: กุหลาบสีขาวหางาน
เสียงประชาสัมพันธ์สาวรายงานมาไม่ขาดสาย บริเวณช่องผู้โดยสารขาออกวันนี้ผู้คนไม่คลาคล่ำนัก สองสาวยืนอำลากันอยู่ตรงนั้นเพียงชั่วเวลาไม่นาน ทว่าคนตัวเล็กกว่าดูจะเหงาหงอยอาลัยเมื่อแหงนหน้ามองเจ้าของร่างสูงเพรียว การเดินทางสู่อนาคตกำลังจะเริ่มต้น ความพลัดพรากกำลังจะบังเกิดแก่หัวใจดวงน้อยที่มีพี่สาวต่างสายเลือดเป็นเสมือนที่พักพิงยึดเหนี่ยวจิตใจมาโดยตลอด
“กลับมาหาไข่มุกเร็วๆนะคะพี่แพร”
เด็กสาวสวมกอดนักเรียนทุนคนเก่งราวกับไม่อยากปล่อยให้จากกันจริงๆ
“พี่ทำตามใจตัวเองอย่างนั้นไม่ได้หรอก รัฐบาลเขามีเวลา หลักสูตรเขามีกำหนดว่าต้องเรียนกี่ปี”
แพรวาส่ายหน้าน้อยๆ มองเด็กขี้แยอย่างนึกขันในใจ
“พี่ต้องไปแล้ว..ดูแลตัวเองด้วยนะเด็กน้อย”
มุกดารู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยได้ยินคำกล่าวเช่นนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง จากใครบางคน
“อย่าทำหน้าเศร้า ตั้งใจเรียนนะ อย่าให้คุณป้าต้องเป็นห่วงล่ะ”
แพรวาตัดใจสั่งลาครั้งสุดท้าย ก่อนจะหมุนตัวออกพร้อมกระเป๋าเดินทาง เสียงสะอื้นไห้ที่ดังค่อยๆอยู่เบื้องหลัง เสมือนเจ้าตัวตั้งใจสะกดความเสียใจไว้เต็มที่แล้ว
ดวงเนตรคมเฉี่ยว ปลายหางตามีแพขนงอนงามดำขลับ เหลียวมองด้วยความรู้สึกสะท้อนใจ เสียงใสกังวานเป็นเอกลักษณ์ทิ้งประโยคนั้นไว้เพื่อหวังให้มุกดามีรอยยิ้มก่อนจากกัน
“กลับมาคราวหน้า พี่จะโมดิฟายด์ไข่มุกด้วยแฟชั่นที่โมเดิร์นที่สุด พี่สัญญา”
แสงแดดจ้ายามเที่ยงวันทอดลำอยู่เหนือศีรษะ เจ้าของร่างแบบบางรูดตัวลงซุกใต้ผ้าห่มผืนหนาด้วยความท้อใจ ท่ามกลางกองหนังสือพิมพ์หน้าโฆษณาหางานที่กระจายเกลื่อนรอบตัว เศษกระดาษหมึกขาวดำบางชิ้นปลิวว่อนไปตกอยู่บนหัวผู้เยี่ยมหน้าเข้ามาในห้องโดยไม่ได้นัดหมาย
“เต็มแล้วหรือคะพี่ โอ..ขอบคุณค่ะ หนูจะพยายามต่อไปนะคะ”
ไอโฟนเครื่องบางถูกกดเลขหมายปลายทางเบอร์ใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงทอดถอนลมหายใจเริ่มระรวยริน เพทายมองน้องสาวด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับเดินเข้ามานั่งเป็นกำลังใจอยู่ข้างเตียง
“ยังหางานไม่ได้หรือคะคุณน้อง ให้พี่ช่วยอะไรมั้ย”
คำถามเจือแววเป็นห่วงลึกๆ ทว่านัยน์ตาขี้เล่นส่อเค้าว่าอยากยียวนเสียมากกว่า
“ไม่ต้องเลยเพ จะมาหัวเราะเยาะไข่มุกล่ะสิ”
มุกดาสะบัดดวงหน้ารูปไข่ไปอีกทาง หล่อนวางไอโฟนลงข้างตัวอย่างจะเลิกสนใจอะไรทั้งหมด คิ้วโก่งเรียวสีน้ำตาลอ่อนแทบจะผูกกันเป็นโบ เพทายลอบมองดวงหน้านวลแอร่มวรรณะขาวผ่องนั้นด้วยความอิจฉาแกมชื่นชม มุกดาโตเป็นสาวแล้วยิ่งสวยขึ้นทุกวัน ทว่าเจ้าตัวไม่ได้สนใจ หรือไม่เคยรู้เลยกระมังว่าพี่สาวอย่างหล่อนต้องคอยกีดกันผู้ชายที่เฝ้าหมายปองอยู่ทั้งหลายให้ออกห่าง ด้วยเป็นคำสั่งกำชับนักหนาของคุณหญิงนารี...ผู้บังเกิดเกล้าที่ไม่ต้องการให้ลูกสาวคนเล็กเข้าใจว่าตัวเองสวยมากเพียงใด
‘สวยเหมือนไข่มุกสมชื่อ แต่แม่ไม่อยากให้น้องเหลิง..ประเดี๋ยวจะหลงจนกู่ไม่กลับเหมือนใครบางคน’ ความหมายกินนัยที่ผู้เป็นมารดาเคยกล่าวไว้ยามเพทายคอยนวดไหล่ปรนนิบัติให้ทุกวันหยุด ราวกับต้องการกระทบใครคนหนึ่งซึ่งอยู่แดนไกล ทว่าหล่อนเองก็ไม่เข้าใจลึกซึ้งนัก ว่าด้วยสาเหตุใด คุณหญิงนารีจึงเปลี่ยนทีท่าที่เคยมีต่อหลานสาวสุดรักเพียงช่วงเวลาสองปีให้หลังมานี้..หรืออาจเป็นเพราะใครคนนั้นไม่เคยกลับมาเยี่ยมเยียนเรือนกุหลาบแห่งนี้อีก หล่อนสันนิษฐานได้เพียงข้อเดียวจริงๆ
“แน่ใจหรือว่าจะไม่ให้พี่ช่วย”
เพทายยังถามย้ำ หากหนักแน่นขึ้นกว่าครั้งไหน จนคนฟังต้องเหลือบมอง ทว่าครู่เดียวก็พ่นลมหายใจยาว
“อย่ามายุ่งกับเค้าเลย เรื่องแค่นี้เค้าจัดการเองได้”
มุกดาดึงดันตามประสาคนยึดมั่นในความคิดของตัวเอง
“งานมัณฑนากรจะหาประจำไปทำไม พาร์ทไทม์ อย่างเดิมก็สบายดีอยู่แล้ว ไม่ต้องกินเงินเดือนง้อเจ้านายนานๆ”
เพทายพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของน้องสาวด้วยเหตุผลนานาประการ หล่อนไม่ถือสาหรอกที่น้องสาวไม่เรียกหล่อนว่าพี่ เพราะมุกดาอายุห่างกับหล่อนแค่เพียงหนึ่งปี แถมยังเคยเล่นหัวกันมาแต่เด็ก พูดให้ถูกคือหล่อนเป็นพี่สาวที่ทำตัวได้น่าเกรงใจและน่านับถือน้อยที่สุดในบรรดาคนสูงวัยกว่าไข่มุกทั้งหมด
“ฟรีแลนซ์น่ะดี มีอิสระของชีวิต อยากไปเที่ยวไหนก็ไป อยากติสต์แตกแกล้งไม่รับงานใครก็ได้”
มุกดาเชื่อสนิทใจเลยว่า ไม่มีใครในโลกหาเหตุผลได้แย่ที่สุดเท่าพี่สาวจอมกวนคนนี้อีกแล้ว
“หยุดพูดเสียทีได้มั้ย หนวกหูจริงเลย”
ริมฝีปากมีมุมหยักรูปกระจับเอ่ยพลางเม้มเข้าหากันแน่น สะบัดศีรษะยกมือปิดหูทั้งสองข้างยืนยันความประสงค์นั้นได้ดี
“งานสมัยนี้หาง่ายเมื่อไหร่กัน อย่าว่าแต่งานประจำเลย พาร์ทไทม์เดี๋ยวนี้ก็แทบไม่มีใครจ้างเค้าแล้ว”
เพทายพยักหน้ารับฟังอย่างไม่ใส่ใจนัก ราวกับสิ่งที่น้องสาวบอกเป็นเรื่องไม่สลักสำคัญ
“โอ๊ย เครียด”
มุกดาร้องบอกพร้อมกับหงายหลังตึงไปกับหมอนแพรรูปหัวใจ เกือบเดือนที่หล่อนไขว่คว้าหางานประจำทำ แต่ติดต่อไปที่ไหนก็มีแต่บอกว่าเต็มแล้ว หรือไม่ก็ทางบริษัทยังไม่เปิดรับตำแหน่งมัณฑนากร
อาชีพที่หญิงสาวแสนภาคภูมิใจที่สุดในวันรับปริญญา ความสามารถที่เรียกได้ว่าเป็นพรสวรรค์ โปรเจ็คใหญ่ๆ รางวัลสวยๆที่เคยได้สมัยเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดัง ทำให้หล่อนค่อนข้างจะมั่นใจเกินร้อยว่าจบมาจะหางานทำเมื่อไหร่ก็ได้
แต่ด้วยยุคเข็ญทางเศรษฐกิจเลยทำให้หล่อนต้องเผชิญกับสภาวะยุ่งยากลำบากใจอย่างในตอนนี้
“ถ้าพี่แพรอยู่ ป่านนี้ฉันคงได้งาน”
เพทายขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งขึ้นมาทันที
“เขาจะช่วยอะไรเธอได้ คนคนนั้นไม่ใช่นางฟ้าที่จะเนรมิตทุกสิ่งที่เธอปรารถนานะ”
ดวงตาวาววามมีรอยชื้นขึ้นมา ใบหน้านั้นหันมาแต่ไม่ได้มองคนพูด ทว่ามีแววเลื่อนลอยเสมือนกำลังคิดถึงใครอีกคน
“พี่แพรจะเป็นกำลังใจให้ฉัน แต่ตอนนี้ไม่เหลือใครแล้ว”
“เฮ้อ..น่าเบื่อจริง”
คนพูดไม่มีทีท่าจะเห็นใจคนเจ้าน้ำตาเลยสักนิด
“ถ้าวันไหนไม่มีคำว่าพี่แพร ก็ต้องมีคำว่าพี่เขียว”
เพทายจับไหล่บางที่เริ่มสั่นสะท้านน้อยๆให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับหล่อน
“คิดถึงเป็นอยู่สองคนหรือไง หัดคิดถึงคนอื่นบ้าง เพศตรงข้ามบ้างอะไรบ้าง”
พี่สาวตัวดีเอ่ยเสียงเครียด ทว่ามุกดามั่นใจว่าหาสาระจริงจังอะไรไม่ได้เลย
“ฉันยังไม่อยากมีน้องเป็นเลสเบี้ยน”
เอ่ยเพียงแค่นั้นเมื่อไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้น เพทายจึงยันตัวเองออกจากเตียง หมุนตัวกลับพลางยักไหล่
มือบางสีงาช้างค่อยๆไล้ไปบนรอยแผลที่นิ้วหัวแม่มือข้างซ้าย ความทรงจำบางอย่างยังคงติดตรึงในหัวใจ..ทำไมหล่อนจะไม่เคยคิดถึงเพศตรงข้าม แม้จะเหมือนความฝันที่ไม่อาจเวียนกลับมาอีกแล้ว แต่หล่อนก็ยังคงยิ้มได้เมื่อนึกถึงมัน
“เอ เค กรุ๊ป..บริษัทเพื่อนสนิทฉันมีว่างหนึ่งตำแหน่ง ถ้าสนใจเมื่อไหร่ก็บอก”
มือที่ไล้ความทรงจำเก่าหยุดชะงัก พร้อมๆกับผู้มาเยือนที่กำลังจะหมุนลูกบิดเตรียมผละไป
“ทำไมเพิ่งมาบอก”
เสียงใสแจ๋วดังขึ้นอย่างมีความหวังเต็มเปี่ยม เพทายยักไหล่พร้อมกันสองข้าง ก่อนหันกลับมาบอกกวนๆ
“ก็เธอไม่ยักถาม..”
“กลับมาหาไข่มุกเร็วๆนะคะพี่แพร”
เด็กสาวสวมกอดนักเรียนทุนคนเก่งราวกับไม่อยากปล่อยให้จากกันจริงๆ
“พี่ทำตามใจตัวเองอย่างนั้นไม่ได้หรอก รัฐบาลเขามีเวลา หลักสูตรเขามีกำหนดว่าต้องเรียนกี่ปี”
แพรวาส่ายหน้าน้อยๆ มองเด็กขี้แยอย่างนึกขันในใจ
“พี่ต้องไปแล้ว..ดูแลตัวเองด้วยนะเด็กน้อย”
มุกดารู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยได้ยินคำกล่าวเช่นนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง จากใครบางคน
“อย่าทำหน้าเศร้า ตั้งใจเรียนนะ อย่าให้คุณป้าต้องเป็นห่วงล่ะ”
แพรวาตัดใจสั่งลาครั้งสุดท้าย ก่อนจะหมุนตัวออกพร้อมกระเป๋าเดินทาง เสียงสะอื้นไห้ที่ดังค่อยๆอยู่เบื้องหลัง เสมือนเจ้าตัวตั้งใจสะกดความเสียใจไว้เต็มที่แล้ว
ดวงเนตรคมเฉี่ยว ปลายหางตามีแพขนงอนงามดำขลับ เหลียวมองด้วยความรู้สึกสะท้อนใจ เสียงใสกังวานเป็นเอกลักษณ์ทิ้งประโยคนั้นไว้เพื่อหวังให้มุกดามีรอยยิ้มก่อนจากกัน
“กลับมาคราวหน้า พี่จะโมดิฟายด์ไข่มุกด้วยแฟชั่นที่โมเดิร์นที่สุด พี่สัญญา”
แสงแดดจ้ายามเที่ยงวันทอดลำอยู่เหนือศีรษะ เจ้าของร่างแบบบางรูดตัวลงซุกใต้ผ้าห่มผืนหนาด้วยความท้อใจ ท่ามกลางกองหนังสือพิมพ์หน้าโฆษณาหางานที่กระจายเกลื่อนรอบตัว เศษกระดาษหมึกขาวดำบางชิ้นปลิวว่อนไปตกอยู่บนหัวผู้เยี่ยมหน้าเข้ามาในห้องโดยไม่ได้นัดหมาย
“เต็มแล้วหรือคะพี่ โอ..ขอบคุณค่ะ หนูจะพยายามต่อไปนะคะ”
ไอโฟนเครื่องบางถูกกดเลขหมายปลายทางเบอร์ใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงทอดถอนลมหายใจเริ่มระรวยริน เพทายมองน้องสาวด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับเดินเข้ามานั่งเป็นกำลังใจอยู่ข้างเตียง
“ยังหางานไม่ได้หรือคะคุณน้อง ให้พี่ช่วยอะไรมั้ย”
คำถามเจือแววเป็นห่วงลึกๆ ทว่านัยน์ตาขี้เล่นส่อเค้าว่าอยากยียวนเสียมากกว่า
“ไม่ต้องเลยเพ จะมาหัวเราะเยาะไข่มุกล่ะสิ”
มุกดาสะบัดดวงหน้ารูปไข่ไปอีกทาง หล่อนวางไอโฟนลงข้างตัวอย่างจะเลิกสนใจอะไรทั้งหมด คิ้วโก่งเรียวสีน้ำตาลอ่อนแทบจะผูกกันเป็นโบ เพทายลอบมองดวงหน้านวลแอร่มวรรณะขาวผ่องนั้นด้วยความอิจฉาแกมชื่นชม มุกดาโตเป็นสาวแล้วยิ่งสวยขึ้นทุกวัน ทว่าเจ้าตัวไม่ได้สนใจ หรือไม่เคยรู้เลยกระมังว่าพี่สาวอย่างหล่อนต้องคอยกีดกันผู้ชายที่เฝ้าหมายปองอยู่ทั้งหลายให้ออกห่าง ด้วยเป็นคำสั่งกำชับนักหนาของคุณหญิงนารี...ผู้บังเกิดเกล้าที่ไม่ต้องการให้ลูกสาวคนเล็กเข้าใจว่าตัวเองสวยมากเพียงใด
‘สวยเหมือนไข่มุกสมชื่อ แต่แม่ไม่อยากให้น้องเหลิง..ประเดี๋ยวจะหลงจนกู่ไม่กลับเหมือนใครบางคน’ ความหมายกินนัยที่ผู้เป็นมารดาเคยกล่าวไว้ยามเพทายคอยนวดไหล่ปรนนิบัติให้ทุกวันหยุด ราวกับต้องการกระทบใครคนหนึ่งซึ่งอยู่แดนไกล ทว่าหล่อนเองก็ไม่เข้าใจลึกซึ้งนัก ว่าด้วยสาเหตุใด คุณหญิงนารีจึงเปลี่ยนทีท่าที่เคยมีต่อหลานสาวสุดรักเพียงช่วงเวลาสองปีให้หลังมานี้..หรืออาจเป็นเพราะใครคนนั้นไม่เคยกลับมาเยี่ยมเยียนเรือนกุหลาบแห่งนี้อีก หล่อนสันนิษฐานได้เพียงข้อเดียวจริงๆ
“แน่ใจหรือว่าจะไม่ให้พี่ช่วย”
เพทายยังถามย้ำ หากหนักแน่นขึ้นกว่าครั้งไหน จนคนฟังต้องเหลือบมอง ทว่าครู่เดียวก็พ่นลมหายใจยาว
“อย่ามายุ่งกับเค้าเลย เรื่องแค่นี้เค้าจัดการเองได้”
มุกดาดึงดันตามประสาคนยึดมั่นในความคิดของตัวเอง
“งานมัณฑนากรจะหาประจำไปทำไม พาร์ทไทม์ อย่างเดิมก็สบายดีอยู่แล้ว ไม่ต้องกินเงินเดือนง้อเจ้านายนานๆ”
เพทายพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของน้องสาวด้วยเหตุผลนานาประการ หล่อนไม่ถือสาหรอกที่น้องสาวไม่เรียกหล่อนว่าพี่ เพราะมุกดาอายุห่างกับหล่อนแค่เพียงหนึ่งปี แถมยังเคยเล่นหัวกันมาแต่เด็ก พูดให้ถูกคือหล่อนเป็นพี่สาวที่ทำตัวได้น่าเกรงใจและน่านับถือน้อยที่สุดในบรรดาคนสูงวัยกว่าไข่มุกทั้งหมด
“ฟรีแลนซ์น่ะดี มีอิสระของชีวิต อยากไปเที่ยวไหนก็ไป อยากติสต์แตกแกล้งไม่รับงานใครก็ได้”
มุกดาเชื่อสนิทใจเลยว่า ไม่มีใครในโลกหาเหตุผลได้แย่ที่สุดเท่าพี่สาวจอมกวนคนนี้อีกแล้ว
“หยุดพูดเสียทีได้มั้ย หนวกหูจริงเลย”
ริมฝีปากมีมุมหยักรูปกระจับเอ่ยพลางเม้มเข้าหากันแน่น สะบัดศีรษะยกมือปิดหูทั้งสองข้างยืนยันความประสงค์นั้นได้ดี
“งานสมัยนี้หาง่ายเมื่อไหร่กัน อย่าว่าแต่งานประจำเลย พาร์ทไทม์เดี๋ยวนี้ก็แทบไม่มีใครจ้างเค้าแล้ว”
เพทายพยักหน้ารับฟังอย่างไม่ใส่ใจนัก ราวกับสิ่งที่น้องสาวบอกเป็นเรื่องไม่สลักสำคัญ
“โอ๊ย เครียด”
มุกดาร้องบอกพร้อมกับหงายหลังตึงไปกับหมอนแพรรูปหัวใจ เกือบเดือนที่หล่อนไขว่คว้าหางานประจำทำ แต่ติดต่อไปที่ไหนก็มีแต่บอกว่าเต็มแล้ว หรือไม่ก็ทางบริษัทยังไม่เปิดรับตำแหน่งมัณฑนากร
อาชีพที่หญิงสาวแสนภาคภูมิใจที่สุดในวันรับปริญญา ความสามารถที่เรียกได้ว่าเป็นพรสวรรค์ โปรเจ็คใหญ่ๆ รางวัลสวยๆที่เคยได้สมัยเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดัง ทำให้หล่อนค่อนข้างจะมั่นใจเกินร้อยว่าจบมาจะหางานทำเมื่อไหร่ก็ได้
แต่ด้วยยุคเข็ญทางเศรษฐกิจเลยทำให้หล่อนต้องเผชิญกับสภาวะยุ่งยากลำบากใจอย่างในตอนนี้
“ถ้าพี่แพรอยู่ ป่านนี้ฉันคงได้งาน”
เพทายขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งขึ้นมาทันที
“เขาจะช่วยอะไรเธอได้ คนคนนั้นไม่ใช่นางฟ้าที่จะเนรมิตทุกสิ่งที่เธอปรารถนานะ”
ดวงตาวาววามมีรอยชื้นขึ้นมา ใบหน้านั้นหันมาแต่ไม่ได้มองคนพูด ทว่ามีแววเลื่อนลอยเสมือนกำลังคิดถึงใครอีกคน
“พี่แพรจะเป็นกำลังใจให้ฉัน แต่ตอนนี้ไม่เหลือใครแล้ว”
“เฮ้อ..น่าเบื่อจริง”
คนพูดไม่มีทีท่าจะเห็นใจคนเจ้าน้ำตาเลยสักนิด
“ถ้าวันไหนไม่มีคำว่าพี่แพร ก็ต้องมีคำว่าพี่เขียว”
เพทายจับไหล่บางที่เริ่มสั่นสะท้านน้อยๆให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับหล่อน
“คิดถึงเป็นอยู่สองคนหรือไง หัดคิดถึงคนอื่นบ้าง เพศตรงข้ามบ้างอะไรบ้าง”
พี่สาวตัวดีเอ่ยเสียงเครียด ทว่ามุกดามั่นใจว่าหาสาระจริงจังอะไรไม่ได้เลย
“ฉันยังไม่อยากมีน้องเป็นเลสเบี้ยน”
เอ่ยเพียงแค่นั้นเมื่อไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้น เพทายจึงยันตัวเองออกจากเตียง หมุนตัวกลับพลางยักไหล่
มือบางสีงาช้างค่อยๆไล้ไปบนรอยแผลที่นิ้วหัวแม่มือข้างซ้าย ความทรงจำบางอย่างยังคงติดตรึงในหัวใจ..ทำไมหล่อนจะไม่เคยคิดถึงเพศตรงข้าม แม้จะเหมือนความฝันที่ไม่อาจเวียนกลับมาอีกแล้ว แต่หล่อนก็ยังคงยิ้มได้เมื่อนึกถึงมัน
“เอ เค กรุ๊ป..บริษัทเพื่อนสนิทฉันมีว่างหนึ่งตำแหน่ง ถ้าสนใจเมื่อไหร่ก็บอก”
มือที่ไล้ความทรงจำเก่าหยุดชะงัก พร้อมๆกับผู้มาเยือนที่กำลังจะหมุนลูกบิดเตรียมผละไป
“ทำไมเพิ่งมาบอก”
เสียงใสแจ๋วดังขึ้นอย่างมีความหวังเต็มเปี่ยม เพทายยักไหล่พร้อมกันสองข้าง ก่อนหันกลับมาบอกกวนๆ
“ก็เธอไม่ยักถาม..”
ศิลาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 มิ.ย. 2554, 15:20:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 พ.ค. 2555, 18:17:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 2128
| << กุหลาบสีเขียวจากไป | กุหลาบสีขาวหางาน (ต่อ) >> |
