รักดังฝัน
เขา นิมมาน อดีตชาติเป็นถึงพระยานิมมาน ผู้ที่มีใจปฏิพัทธ์ต่อลูกสาวของศัตรู จนตัวตาย เขาก็พร้อมยกวิญญา แก่ยาใจที่รักสมิตาเพียงผู้เดียว แต่ผ่านมาพันปี นิมมานก็พบว่าความรักของเขาหมดลง ไอ้รักนิรันดร์ไม่มีจริงหรอก “ชาตินี้เจ้าจะแต่งงานกับใครก็ช่าง แต่ก่อนเจ้าจะพบกับไอ้มนุษย์เนื้อคู่ของเจ้า ข้าจะทำให้เจ้ารักข้าให้ได้ก่อน”
เธอ สมิตานัน ผู้หญิงสวย ดำรงตำแหน่งพิธีกรรายการดัง หลอนดีนัก...เดี๋ยวจัดให้ แต่จริงแล้ว คนที่ทำเก่งหน้าจอ แท้จริงกลับกลัวผีขึ้นสมอง ทั้งที่ไม่เคยเจอ แต่พอปุบปับกระหน่ำได้เจอจริง สมิตานันก็อยากให้ทุกอย่างเป็นแค่ฝัน...เอ หรือที่จริงเธอไม่ได้ฝัน
เธอ สมิตานัน ผู้หญิงสวย ดำรงตำแหน่งพิธีกรรายการดัง หลอนดีนัก...เดี๋ยวจัดให้ แต่จริงแล้ว คนที่ทำเก่งหน้าจอ แท้จริงกลับกลัวผีขึ้นสมอง ทั้งที่ไม่เคยเจอ แต่พอปุบปับกระหน่ำได้เจอจริง สมิตานันก็อยากให้ทุกอย่างเป็นแค่ฝัน...เอ หรือที่จริงเธอไม่ได้ฝัน
Tags: หลอนโรแมนติก แฟนตาซี นิมมาน สมิตา
ตอน: บทที่ 17 : พบเพื่อน
อย่างน้อยๆ เธอก็นึกขอบคุณเทคโนโลยีอย่างโทรศัพท์มือถือที่นอกจากโทรยังสามารถเล่นอินเตอร์เน็ทได้ด้วย สมิตานันกดหาข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์อย่างใจเย็น นิ้วสไลด์เลื่อนดูวันที่ก็พบว่าตรงกับที่โทรศัพท์บอกมา วันเวลาที่เธอใช้ชีวิตอยู่ ณ ตอนนี้คือระยะเวลาหนึ่งปีนับจากวันอดีต เธออายุยี่สิบแปดปี ไม่ใช่ยี่สิบเจ็ดอีกต่อไป...เธอรู้สึกจำเวลาที่ใช้ตอนอายุยี่สิบเจ็ดปีของเธอไม่ได้สักวันเลย
สมิตานันอ่านข่าวสังคมที่กระพือภาพหวานงานแต่งระหว่างเธอกับทายาทห้างดัง ทนดูได้ไม่เท่าไหร่ก็ตัดสินใจออกจากเบราเซอร์ที่เชื่อมต่ออินเตอร์เน็ท วางมันไว้บนโต๊ะอลูมิเนียม หยิบแก้วพลาสติกบรรจุกาแฟเย็นรสเข้มดื่ม รอเวลาให้บุคคลสามคนที่เชื่อมั่นพอจะเล่าเรื่องพิสดารนี้ได้อย่างเปิดใจมาถึง
ล็อบบี้ของคอนโดนี้เป็นของญาติผู้พี่ของปาริตา เธอไม่ค่อยได้มาบ่อยนักหรอก เพราะส่วนใหญ่เพื่อนของเธอจะบุกไปหาที่บ้านยามว่างจากการเรียนแพทย์เฉพาะทาง แต่บ้านเธอตอนนี้เปลี่ยนเป็นร้านดอกไม้ไปแบบจำไม่ได้
ในเวลาที่สมองกำลังจมสู่เรื่องเก่าก่อน ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าสามีทั้งทางพฤตินัย และนิตินัยก็ปรากฏชัดในใจ เขาต่างหากที่ทำให้เธอเครียดยิ่งกว่าทุกเรื่อง เครียดเพราะเธอมั่นใจว่าไม่รู้จักเขา กับอีกคนคือผู้หญิงที่ออกตัวว่าเป็นพี่สาวของเธอ บุคคลสองคนนี้ทำให้สมองเธอตื้อไปหมด
“น้องตี้ทำไมถึงนัดพี่มาที่นี่ล่ะคะ นึกว่าจะใช้เวลาหลังวันแต่งงานกับคุณปอมอยู่”
อย่าเพิ่งเอ่ยชื่อของเขามาตอกย้ำว่าเธอไม่โสดแล้วได้ไหม...เผลอมองค้อนคนเปิดประเด็นที่กำลังนั่งลงด้านหน้าเธอ
“รออีกสองคนก่อนเถอะค่ะ...ตี้ไม่อยากเล่าซ้ำหลายๆ รอบ ถ้าไม่เชื่อกันจะได้รับรู้รอบเดียว”
“ท้องแล้วเหรอ” หนุ่มร่างยักษ์หัวใจแหววรีบเก็บปากเกือบไม่ทัน สายตาวาวโรจน์อย่างกับมีลูกไฟวิ่งในดวงตาทำให้ตนต้องรอให้บรรยากาศสงบดีกว่า เรื่องของสมิตานันคงไม่ใช่เรื่องเล่นมาคุยล้อได้ “น้องตี้อย่าเครียดไปเลย ยังไงเจ๊ก็เชื่อน้องตี้เสมอ”
“เจ๊มลตี้ถามจริง ตอนนี้รายการหลอนดีนักยังมีอยู่ใช่ไหม”
กมลทำหน้าประหลาดใจ แต่ก็ยอมตอบออกไปกลัวจะทำคนตรงหน้าอารมณ์เสีย “น้องตี้จะรื้อรายการขึ้นมาทำใหม่เหรอคะ รายการเลิกไปครบปีพอดี ตั้งแต่...พุท กับมิลันมาแล้ว” ยังไม่ทันเล่าต่อจนจบ ชื่อบุคคลใหม่ทั้งสองก็มาขัดเวลาได้แบบพอดิบพอดี สมิตานันยอมวางความสนใจของรายการหลอนดีนักไว้ชั่วครู่ และมองบุคคลที่เดินเข้ามาพร้อมกัน ถึงจะไม่ได้เดินจับมือ กระหนุงกระหนิง แต่สายตาของพุทธาที่แอบเหลียวมองเพื่อนของเธอ...มันแปลก
มีอะไรให้เธอต้องรับข้อมูลใหม่เข้าสมองอีกไหม...
สมิตานันถอนหายใจ รัศมีบนหน้าดูหม่นหมอง หัวคิ้วขมวดมุ่นจนคนมาใหม่ทั้งสองสังเกตได้
“เป็นอะไรไปตี้”
หญิงสาวมองทั้งสามคนที่เธอมั่นใจพอจะเล่าเรื่องด้วยความอึดอัด กุมมือทั้งข้างอันเย็นเฉียบไว้แน่น เล่าถึงเรื่องราวที่เธอกำลังเผชิญอย่างคนที่ตัดสินใจได้
“ตี้รู้สึกว่าเกิดเรื่องผิดพลาดกับตี้ค่ะ” ทุกคนหยุดรอเพื่อให้สมิตานันได้อธิบายเพิ่ม สายตาของพุทธาเองดูจะรู้ล่วงหน้าว่าเธอจะตอบอะไรเสียอีก “พุท...นายรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใช่ไหม”
แต่ก่อนจะตอบ หญิงสาวก็ควานหาพรรคพวกมาช่วยยืนยันอีกสักคน คนๆ นั้นย่อมต้องไม่ใช่คนธรรมดา ยิ่งระดับพุทธาซึ่งอยู่กับเรื่องเหนือธรรมชาติมานักต่อนัก พุทธาไม่น่าจะตกใจเท่าไหร่
“อย่างเช่นผิดที่ผิดเวลาอย่างนั้นหรือเปล่าครับ”
การหยั่งถามด้วยท่าทีสบายๆ ทำให้สมิตานันยิ่งสงสัยหนัก “ทำไมนายรู้ล่ะพุท”
พุทธายิ้ม ดวงตาล้ำลึกคล้ายจมดิ่งลงสู่บางอย่างที่ไม่มีใครคาดคิดว่าเข้าถึงได้ “ผมรอเวลานี้...ของพี่อยู่ครับ”
เป็นครั้งแรกที่ความคับข้อง อึดอัดในใจถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้ม ความหวังบังเกิดในใจ เธอรู้สึกได้ว่าพุทธาต้องรู้อะไรดีๆ ที่เธอไม่รู้อย่างแน่นอน
สามชั่วโมงหลังจากถกเถียง หรือกมลที่จะเป็นลมล้มพับไปอยู่หลายรอบกับความจริงที่ว่าเธอลืมคืนแรก หรือลืมแม้กระทั่งเธอพบเจอกับนิมมานอย่างไร รวมทั้งเรื่องอื่นๆ มีเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้ปาริตาฉุกคิดขึ้นมา พูดฝ่าขึ้นในความเงียบขณะที่คนอื่นกำลังจมอยู่ในปัญหาของสมิตานัน
‘ตี้จำได้หมอธีได้ทั้งๆ ที่หมอธีมาสนิทกับตี้หลังงานปาร์ตี้ของรายการน่ะเหรอ ตี้จำเรื่องหลังจากนั้นไม่ได้ไม่ใช่เหรอ’
นั่นสิ...ทำไมเธอยังจำหมอธีได้ทั้งๆ ที่ไม่ได้สนิทอะไรกันในความทรงจำของเธอ...หญิงสาวเม้มปากคิดหัวแทบแตก ในเรื่องของริยากรทั้งหมดยืนยันว่าตั้งแต่เธอเกิดนั้น มีริยากรเกิดมาก่อนแล้วในทีแรก คงยกเว้นก่อนจะแยกจากทั้งสาม พุทธาเดินเข้ามาหาเธอพร้อมบอกว่าอีกไม่เกินสามวันจะรวบรวมบางอย่างมาให้เธอดูและศึกษา แต่ไม่ยอมเฉลยอะไรมากกว่านั้น หลบเลี่ยงการตอบคำถามด้วยการเดินหนีเฉย
โชคดีที่ตอนกลับมาบ้านนิมมานยังไม่กลับมา สมิตานันทำทุกอย่างไปโดยไม่รู้ตัว เธอรู้ว่าบ้านสองชั้นหลังใหญ่ในพี้นที่หนึ่งไร่นี้เก็บกุญแจบ้านไว้ตรงที่แขวนตะขอเล็กหลังประตูคนเข้า...บางทีสิ่งที่เธอจำไม่ได้ แต่ร่างกาย หรือบางอย่างที่เธอหลงลืม มันอาจจะมีติดตัวอยู่
แมวดำขนฟูตัวอ้วนเดินเชิดคออยู่บนรั้วกำแพงบ้าน กระดิกหางไปมา ส่งสายตาติดจะหยิ่งผยองมองกราดลงมายังคนที่เพิ่งเข้ามาในตัวบ้าน สมิตานันเท้าสะเอวมองเจ้าตัวอ้วนกลมที่รู้แน่ชัดโดยสัญชาตญาณว่าคือเจ้าถึก
“เมี้ยววว”
เสียงเล็กติดแหบต่ำดังขึ้นหนึ่งครั้งก่อนตั้งท่าเตรียมสะบัดตูดหนีหายไปอีกทาง เจ้าของบ้านสาวส่งเสียงฮึ่มหมั่นไส้
แมวอะไรไม่เห็นจะน่ารักสักนิด ถึงรูปลักษณ์ภายนอกจะดูดี แต่ดวงตาเชิด ทำเมินใส่แบบนี้เห็นแล้วอยากจับไปฉีดยาสักเข็มให้หายซ่าส์
หมอธี...ชื่อบุคคลที่น่าจะทำการปราบตัวแสบนี่ได้ก็คือบุคคลที่เธอจำได้แต่ยังไม่มีโอกาสได้พบ บางทีมันอาจจะกระตุ้นความทรงจำที่ดูจะขาดๆ ไปของเธอได้บ้าง
“มานี่เร็ว...เมี้ยวๆๆ” ยกมือเพื่อเอื้อมไปคว้าสิ่งมีชีวิตขนฟูมาอุ้ม แต่บนกำแพงที่สูงท่วมหัวทำให้ขนาดเขย่งตัว มือยืดสุดแขนยังไม่ถึงขอบบนของกำแพงด้วยซ้ำ
เจ้าถึกตัวอ้วนฟูนั่งมองสายตาจิกต่ำ กระดิกหางสะบัดอารมณ์ดี ไม่หนี แต่ก็ไม่ยอมลงมาง่ายๆ...สมิตานันมองตาขุ่นขวาง ยกมือเสยผมที่ปรกหน้าอยู่ออกอย่างอารมณ์เสีย หมายมาดในใจว่าเจ้าถึกตัวอ้วนลงมาเมื่อไหร่ โดนจับยัดใส่รถไปฉีดยาที่คลินิกหมอธีแน่นอน
“ทะเลาะกับเจ้าถึกอีกแล้วเหรอตี้”
ร่างระหงสะดุ้งโหยง ส่งค้อนวงงามให้ผู้ชายตัวโตที่ยืนกลั้นหัวเราะมาจากอีกฟากประตู นิมมานเดินตรงเข้ามาพร้อมกับกุมมือนุ่มมาไว้ในกำมือ อีกข้างลูบผมที่ยุ่งให้เข้าที่ด้วยรอยยิ้มอบอุ่น สมิตานันเผลอมองอย่างลืมตัว สังเกตโครงหน้าคม คางได้มุมองศา แก้มข้างหนึ่งมีรอยบุ๋มของลักยิ้มกดลึก เลื่อนขึ้นมาสบกับดวงตาล้อแสงแข่งกับอาทิตย์ สว่างจ้าด้วยความสุข จนหัวใจเธอกระหน่ำเต้นจังหวะแปลกขึ้นมา...มันคล้ายๆ ว่าอยากจะยิ้มตอบ แต่บางอย่างทำให้เธอคาใจเกินกว่าจะเปิดรับเรื่องตรงนี้ได้
“ไปหาเพื่อนๆ มาเป็นไงบ้าง” รอยในดวงตาสีดำขลับของเขาสะท้อนความห่วงใยจนเธอทำร้ายน้ำใจเขาไม่ลง...เธอไม่อยากให้เขารู้เรื่องพิลึกกึกกือของเธอ
“ก็ดีค่ะ...คุยกันยาวเลย”
“วันนี้ไปกินข้าวเย็นที่บ้านพ่อแม่พี่นะ”
บ้านพ่อแม่...ของเขา สมิตานันทำตาโตอย่างตะลึง ไม่รู้จะเข้าหน้าคนในบ้านของนิมมานได้อย่างไร ในขณะที่เธอจำใครไม่ได้ ไม่สิ เธอมั่นใจว่ายังไม่เคยรู้จัก
“ตี้รู้สึกเพลียๆ น่ะค่ะพี่ปอม ขอเลื่อนไปก่อนได้ไหม”
แทนที่เขาจะตอบคำถาม กลับยื่นหลังมือมาอังหน้าผากของเธอพานให้เลือดสูบฉีดเร็วขึ้นกว่าเดิม เห็นเขาทำหน้ายุ่งเธอยิ่งสงสาร ถ้าการโกหกจะพอทำให้เธอมีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจเพิ่มขึ้นอีกนิด...เธอก็คงต้องยอม
“ตัวไม่ร้อน แต่หน้าแดงๆ รีบเข้าบ้านกินยาก่อนเถอะ เรื่องกินข้าวไว้วันหลังก็ได้”
เขาน่ารักจัง...สมิตานันยิ้มให้เขาอย่างขอบคุณในน้ำใจ ยอมให้เขาจับจูง ประคองเดินเข้าไปในบ้านแบบไม่อิดออด หรือเล่นตัว ยามนี้เธอเริ่มตระหนักได้ว่าไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นภรรยาของเขา แต่งงานกับเขา จะแก้ไขด้วยการเลิก ทำตัวเป็นเด็กไม่มีวุฒิภาวะ ทำให้เขาสงสัยทั้งที่แต่งงานกันมาแค่วันเดียว...เธอว่าเธอเองอาจจะใจร้ายไปหน่อย
บางทีถ้าหากเธอไม่สามารถให้คำตอบ หรือจำความรู้สึกในอดีตได้...เธออาจค่อยๆ ทำให้เขาทำใจ แล้วยอมปล่อยเธอไปเอง ใครจะทนรักผู้หญิงที่จำช่วงเวลาที่คบกันมาไม่ได้
การได้เห็นเขาดูแลเธอแบบนี้จะว่าไปแล้ว...เธอก็โชคดีเหลือเกิน
........................................................................
คุณ นักอ่านเหนียวหนึบ ให้ปอมซบไปก่อนชั่วคราวค่ะ ว่าแต่แล้วพี่ภีมล่ะ ฮา พาแมวถึกมารีเทิร์น
คุณ konhin ค่อยๆ เฉลยค่ะ อาจมาตูมเดียวเลยก็ได้ รอพุทธามาเนอะ
คุณ รักเร่ ตอนนี้เก็บความหื่นพี่ปอมไปก่อนค่ะ ฮา
ตอนนี้มาสั้นๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะรีบมาต่อให้ค่ะ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ รวมทั้งนักอ่านเงาทุกท่านด้วย
สมิตานันอ่านข่าวสังคมที่กระพือภาพหวานงานแต่งระหว่างเธอกับทายาทห้างดัง ทนดูได้ไม่เท่าไหร่ก็ตัดสินใจออกจากเบราเซอร์ที่เชื่อมต่ออินเตอร์เน็ท วางมันไว้บนโต๊ะอลูมิเนียม หยิบแก้วพลาสติกบรรจุกาแฟเย็นรสเข้มดื่ม รอเวลาให้บุคคลสามคนที่เชื่อมั่นพอจะเล่าเรื่องพิสดารนี้ได้อย่างเปิดใจมาถึง
ล็อบบี้ของคอนโดนี้เป็นของญาติผู้พี่ของปาริตา เธอไม่ค่อยได้มาบ่อยนักหรอก เพราะส่วนใหญ่เพื่อนของเธอจะบุกไปหาที่บ้านยามว่างจากการเรียนแพทย์เฉพาะทาง แต่บ้านเธอตอนนี้เปลี่ยนเป็นร้านดอกไม้ไปแบบจำไม่ได้
ในเวลาที่สมองกำลังจมสู่เรื่องเก่าก่อน ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าสามีทั้งทางพฤตินัย และนิตินัยก็ปรากฏชัดในใจ เขาต่างหากที่ทำให้เธอเครียดยิ่งกว่าทุกเรื่อง เครียดเพราะเธอมั่นใจว่าไม่รู้จักเขา กับอีกคนคือผู้หญิงที่ออกตัวว่าเป็นพี่สาวของเธอ บุคคลสองคนนี้ทำให้สมองเธอตื้อไปหมด
“น้องตี้ทำไมถึงนัดพี่มาที่นี่ล่ะคะ นึกว่าจะใช้เวลาหลังวันแต่งงานกับคุณปอมอยู่”
อย่าเพิ่งเอ่ยชื่อของเขามาตอกย้ำว่าเธอไม่โสดแล้วได้ไหม...เผลอมองค้อนคนเปิดประเด็นที่กำลังนั่งลงด้านหน้าเธอ
“รออีกสองคนก่อนเถอะค่ะ...ตี้ไม่อยากเล่าซ้ำหลายๆ รอบ ถ้าไม่เชื่อกันจะได้รับรู้รอบเดียว”
“ท้องแล้วเหรอ” หนุ่มร่างยักษ์หัวใจแหววรีบเก็บปากเกือบไม่ทัน สายตาวาวโรจน์อย่างกับมีลูกไฟวิ่งในดวงตาทำให้ตนต้องรอให้บรรยากาศสงบดีกว่า เรื่องของสมิตานันคงไม่ใช่เรื่องเล่นมาคุยล้อได้ “น้องตี้อย่าเครียดไปเลย ยังไงเจ๊ก็เชื่อน้องตี้เสมอ”
“เจ๊มลตี้ถามจริง ตอนนี้รายการหลอนดีนักยังมีอยู่ใช่ไหม”
กมลทำหน้าประหลาดใจ แต่ก็ยอมตอบออกไปกลัวจะทำคนตรงหน้าอารมณ์เสีย “น้องตี้จะรื้อรายการขึ้นมาทำใหม่เหรอคะ รายการเลิกไปครบปีพอดี ตั้งแต่...พุท กับมิลันมาแล้ว” ยังไม่ทันเล่าต่อจนจบ ชื่อบุคคลใหม่ทั้งสองก็มาขัดเวลาได้แบบพอดิบพอดี สมิตานันยอมวางความสนใจของรายการหลอนดีนักไว้ชั่วครู่ และมองบุคคลที่เดินเข้ามาพร้อมกัน ถึงจะไม่ได้เดินจับมือ กระหนุงกระหนิง แต่สายตาของพุทธาที่แอบเหลียวมองเพื่อนของเธอ...มันแปลก
มีอะไรให้เธอต้องรับข้อมูลใหม่เข้าสมองอีกไหม...
สมิตานันถอนหายใจ รัศมีบนหน้าดูหม่นหมอง หัวคิ้วขมวดมุ่นจนคนมาใหม่ทั้งสองสังเกตได้
“เป็นอะไรไปตี้”
หญิงสาวมองทั้งสามคนที่เธอมั่นใจพอจะเล่าเรื่องด้วยความอึดอัด กุมมือทั้งข้างอันเย็นเฉียบไว้แน่น เล่าถึงเรื่องราวที่เธอกำลังเผชิญอย่างคนที่ตัดสินใจได้
“ตี้รู้สึกว่าเกิดเรื่องผิดพลาดกับตี้ค่ะ” ทุกคนหยุดรอเพื่อให้สมิตานันได้อธิบายเพิ่ม สายตาของพุทธาเองดูจะรู้ล่วงหน้าว่าเธอจะตอบอะไรเสียอีก “พุท...นายรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใช่ไหม”
แต่ก่อนจะตอบ หญิงสาวก็ควานหาพรรคพวกมาช่วยยืนยันอีกสักคน คนๆ นั้นย่อมต้องไม่ใช่คนธรรมดา ยิ่งระดับพุทธาซึ่งอยู่กับเรื่องเหนือธรรมชาติมานักต่อนัก พุทธาไม่น่าจะตกใจเท่าไหร่
“อย่างเช่นผิดที่ผิดเวลาอย่างนั้นหรือเปล่าครับ”
การหยั่งถามด้วยท่าทีสบายๆ ทำให้สมิตานันยิ่งสงสัยหนัก “ทำไมนายรู้ล่ะพุท”
พุทธายิ้ม ดวงตาล้ำลึกคล้ายจมดิ่งลงสู่บางอย่างที่ไม่มีใครคาดคิดว่าเข้าถึงได้ “ผมรอเวลานี้...ของพี่อยู่ครับ”
เป็นครั้งแรกที่ความคับข้อง อึดอัดในใจถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้ม ความหวังบังเกิดในใจ เธอรู้สึกได้ว่าพุทธาต้องรู้อะไรดีๆ ที่เธอไม่รู้อย่างแน่นอน
สามชั่วโมงหลังจากถกเถียง หรือกมลที่จะเป็นลมล้มพับไปอยู่หลายรอบกับความจริงที่ว่าเธอลืมคืนแรก หรือลืมแม้กระทั่งเธอพบเจอกับนิมมานอย่างไร รวมทั้งเรื่องอื่นๆ มีเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้ปาริตาฉุกคิดขึ้นมา พูดฝ่าขึ้นในความเงียบขณะที่คนอื่นกำลังจมอยู่ในปัญหาของสมิตานัน
‘ตี้จำได้หมอธีได้ทั้งๆ ที่หมอธีมาสนิทกับตี้หลังงานปาร์ตี้ของรายการน่ะเหรอ ตี้จำเรื่องหลังจากนั้นไม่ได้ไม่ใช่เหรอ’
นั่นสิ...ทำไมเธอยังจำหมอธีได้ทั้งๆ ที่ไม่ได้สนิทอะไรกันในความทรงจำของเธอ...หญิงสาวเม้มปากคิดหัวแทบแตก ในเรื่องของริยากรทั้งหมดยืนยันว่าตั้งแต่เธอเกิดนั้น มีริยากรเกิดมาก่อนแล้วในทีแรก คงยกเว้นก่อนจะแยกจากทั้งสาม พุทธาเดินเข้ามาหาเธอพร้อมบอกว่าอีกไม่เกินสามวันจะรวบรวมบางอย่างมาให้เธอดูและศึกษา แต่ไม่ยอมเฉลยอะไรมากกว่านั้น หลบเลี่ยงการตอบคำถามด้วยการเดินหนีเฉย
โชคดีที่ตอนกลับมาบ้านนิมมานยังไม่กลับมา สมิตานันทำทุกอย่างไปโดยไม่รู้ตัว เธอรู้ว่าบ้านสองชั้นหลังใหญ่ในพี้นที่หนึ่งไร่นี้เก็บกุญแจบ้านไว้ตรงที่แขวนตะขอเล็กหลังประตูคนเข้า...บางทีสิ่งที่เธอจำไม่ได้ แต่ร่างกาย หรือบางอย่างที่เธอหลงลืม มันอาจจะมีติดตัวอยู่
แมวดำขนฟูตัวอ้วนเดินเชิดคออยู่บนรั้วกำแพงบ้าน กระดิกหางไปมา ส่งสายตาติดจะหยิ่งผยองมองกราดลงมายังคนที่เพิ่งเข้ามาในตัวบ้าน สมิตานันเท้าสะเอวมองเจ้าตัวอ้วนกลมที่รู้แน่ชัดโดยสัญชาตญาณว่าคือเจ้าถึก
“เมี้ยววว”
เสียงเล็กติดแหบต่ำดังขึ้นหนึ่งครั้งก่อนตั้งท่าเตรียมสะบัดตูดหนีหายไปอีกทาง เจ้าของบ้านสาวส่งเสียงฮึ่มหมั่นไส้
แมวอะไรไม่เห็นจะน่ารักสักนิด ถึงรูปลักษณ์ภายนอกจะดูดี แต่ดวงตาเชิด ทำเมินใส่แบบนี้เห็นแล้วอยากจับไปฉีดยาสักเข็มให้หายซ่าส์
หมอธี...ชื่อบุคคลที่น่าจะทำการปราบตัวแสบนี่ได้ก็คือบุคคลที่เธอจำได้แต่ยังไม่มีโอกาสได้พบ บางทีมันอาจจะกระตุ้นความทรงจำที่ดูจะขาดๆ ไปของเธอได้บ้าง
“มานี่เร็ว...เมี้ยวๆๆ” ยกมือเพื่อเอื้อมไปคว้าสิ่งมีชีวิตขนฟูมาอุ้ม แต่บนกำแพงที่สูงท่วมหัวทำให้ขนาดเขย่งตัว มือยืดสุดแขนยังไม่ถึงขอบบนของกำแพงด้วยซ้ำ
เจ้าถึกตัวอ้วนฟูนั่งมองสายตาจิกต่ำ กระดิกหางสะบัดอารมณ์ดี ไม่หนี แต่ก็ไม่ยอมลงมาง่ายๆ...สมิตานันมองตาขุ่นขวาง ยกมือเสยผมที่ปรกหน้าอยู่ออกอย่างอารมณ์เสีย หมายมาดในใจว่าเจ้าถึกตัวอ้วนลงมาเมื่อไหร่ โดนจับยัดใส่รถไปฉีดยาที่คลินิกหมอธีแน่นอน
“ทะเลาะกับเจ้าถึกอีกแล้วเหรอตี้”
ร่างระหงสะดุ้งโหยง ส่งค้อนวงงามให้ผู้ชายตัวโตที่ยืนกลั้นหัวเราะมาจากอีกฟากประตู นิมมานเดินตรงเข้ามาพร้อมกับกุมมือนุ่มมาไว้ในกำมือ อีกข้างลูบผมที่ยุ่งให้เข้าที่ด้วยรอยยิ้มอบอุ่น สมิตานันเผลอมองอย่างลืมตัว สังเกตโครงหน้าคม คางได้มุมองศา แก้มข้างหนึ่งมีรอยบุ๋มของลักยิ้มกดลึก เลื่อนขึ้นมาสบกับดวงตาล้อแสงแข่งกับอาทิตย์ สว่างจ้าด้วยความสุข จนหัวใจเธอกระหน่ำเต้นจังหวะแปลกขึ้นมา...มันคล้ายๆ ว่าอยากจะยิ้มตอบ แต่บางอย่างทำให้เธอคาใจเกินกว่าจะเปิดรับเรื่องตรงนี้ได้
“ไปหาเพื่อนๆ มาเป็นไงบ้าง” รอยในดวงตาสีดำขลับของเขาสะท้อนความห่วงใยจนเธอทำร้ายน้ำใจเขาไม่ลง...เธอไม่อยากให้เขารู้เรื่องพิลึกกึกกือของเธอ
“ก็ดีค่ะ...คุยกันยาวเลย”
“วันนี้ไปกินข้าวเย็นที่บ้านพ่อแม่พี่นะ”
บ้านพ่อแม่...ของเขา สมิตานันทำตาโตอย่างตะลึง ไม่รู้จะเข้าหน้าคนในบ้านของนิมมานได้อย่างไร ในขณะที่เธอจำใครไม่ได้ ไม่สิ เธอมั่นใจว่ายังไม่เคยรู้จัก
“ตี้รู้สึกเพลียๆ น่ะค่ะพี่ปอม ขอเลื่อนไปก่อนได้ไหม”
แทนที่เขาจะตอบคำถาม กลับยื่นหลังมือมาอังหน้าผากของเธอพานให้เลือดสูบฉีดเร็วขึ้นกว่าเดิม เห็นเขาทำหน้ายุ่งเธอยิ่งสงสาร ถ้าการโกหกจะพอทำให้เธอมีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจเพิ่มขึ้นอีกนิด...เธอก็คงต้องยอม
“ตัวไม่ร้อน แต่หน้าแดงๆ รีบเข้าบ้านกินยาก่อนเถอะ เรื่องกินข้าวไว้วันหลังก็ได้”
เขาน่ารักจัง...สมิตานันยิ้มให้เขาอย่างขอบคุณในน้ำใจ ยอมให้เขาจับจูง ประคองเดินเข้าไปในบ้านแบบไม่อิดออด หรือเล่นตัว ยามนี้เธอเริ่มตระหนักได้ว่าไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นภรรยาของเขา แต่งงานกับเขา จะแก้ไขด้วยการเลิก ทำตัวเป็นเด็กไม่มีวุฒิภาวะ ทำให้เขาสงสัยทั้งที่แต่งงานกันมาแค่วันเดียว...เธอว่าเธอเองอาจจะใจร้ายไปหน่อย
บางทีถ้าหากเธอไม่สามารถให้คำตอบ หรือจำความรู้สึกในอดีตได้...เธออาจค่อยๆ ทำให้เขาทำใจ แล้วยอมปล่อยเธอไปเอง ใครจะทนรักผู้หญิงที่จำช่วงเวลาที่คบกันมาไม่ได้
การได้เห็นเขาดูแลเธอแบบนี้จะว่าไปแล้ว...เธอก็โชคดีเหลือเกิน
........................................................................
คุณ นักอ่านเหนียวหนึบ ให้ปอมซบไปก่อนชั่วคราวค่ะ ว่าแต่แล้วพี่ภีมล่ะ ฮา พาแมวถึกมารีเทิร์น
คุณ konhin ค่อยๆ เฉลยค่ะ อาจมาตูมเดียวเลยก็ได้ รอพุทธามาเนอะ
คุณ รักเร่ ตอนนี้เก็บความหื่นพี่ปอมไปก่อนค่ะ ฮา
ตอนนี้มาสั้นๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะรีบมาต่อให้ค่ะ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ รวมทั้งนักอ่านเงาทุกท่านด้วย
ปวรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 พ.ย. 2556, 21:31:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 พ.ย. 2556, 21:31:22 น.
จำนวนการเข้าชม : 1367
| << บทที่ 16 : โลกใบใหม่ | บทที่ 18 : ตามหาความจริง >> |
ameerah 20 พ.ย. 2556, 22:03:10 น.
อ๊ายยย พี่ปอมน่ารักจัง
ปล.เค้าแอบงงอ่ะ เค้าว่าเค้าอ่านทุกตอนแล้วนะ แต่มะเป็นไรรอเฉลยดีกว่า 555
อ๊ายยย พี่ปอมน่ารักจัง
ปล.เค้าแอบงงอ่ะ เค้าว่าเค้าอ่านทุกตอนแล้วนะ แต่มะเป็นไรรอเฉลยดีกว่า 555
konhin 20 พ.ย. 2556, 23:09:46 น.
พุทธากลายเป็นคนกุมความลับซะงั้น
พุทธากลายเป็นคนกุมความลับซะงั้น
ChaCha 20 พ.ย. 2556, 23:32:27 น.
555 คิดเหมือนกันเลยค่ะ คุณ ameerah :p
555 คิดเหมือนกันเลยค่ะ คุณ ameerah :p
นักอ่านเหนียวหนึบ 20 พ.ย. 2556, 23:41:03 น.
หืมมม ไหนว่าให้พี่ปอมมาซบอกเค้าไง ไหงเดินสะบัดมือทิ้งไปหายัยตี้เฉยเบยยย เค้าเสียใจนะ
พี่ภีมเปนครายยยย ตอนนี้ไม่รู้จัก ความจำเสือมลั่วคราว ฮี่ๆๆๆ
หืมมม ไหนว่าให้พี่ปอมมาซบอกเค้าไง ไหงเดินสะบัดมือทิ้งไปหายัยตี้เฉยเบยยย เค้าเสียใจนะ
พี่ภีมเปนครายยยย ตอนนี้ไม่รู้จัก ความจำเสือมลั่วคราว ฮี่ๆๆๆ
mhengjhy 21 พ.ย. 2556, 13:18:50 น.
ค้างค่ะ ตั้งตารอพรุ่งนี้ 55
ค้างค่ะ ตั้งตารอพรุ่งนี้ 55