บ่วงนฤมิต พิมพ์คำ ตีพิมพ์
ละครที่รับเล่น บทประพันธุ์เรื่องเยี่ยมที่เป็นตำนานเล่าขาน ทำให้ขวัญอุมากังขาถึงเงื่อนงำบางอย่าง ยิ่งสืบยิ่งค้นก็ยิ่งเห็นว่ามีบางอย่างปิดปกติ
Tags: บ่วง ลินิน
ตอน: ตอนที่ 1 100%
ข้อนิ้วมือเรียวเลื่อนผ่านตามสันหนังสือแต่ละเล่มอย่างตั้งใจเพื่อหานิยายที่ต้องการ ทว่าหาจนแทบหมดชั้นก็ยังไม่พบจึงหยิบหนังสือจัดสวนมาแทนแต่ก็ใจตรงกับใครคนหนึ่งมือจึงวางทาบกันโดยบังเอิญ ขวัญอุมาช้อนสายตาขึ้นมอง เกิดความรู้สึกร้อนวูบจนต้องชักมือออกเช่นเดียวกับเขา
“ขอโทษครับ”
เขาเป็นฝ่ายขอโทษเธอก่อน หนังสือจัดสวนเล่มที่ถูกใจมีเพียงเล่มเดียวจึงออกจะเสียดายอยู่ไม่น้อย เขาเดินหามาหลายร้านแล้วเพิ่งพบ
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับหนังสืออีกครั้งและก็ใจตรงกับขวัญอุมาอีกอยู่นั่นเอง หญิงสาวนั้นเห็นภาพตกแต่งสวนจากหน้าปกแล้วชอบ แม้ไม่มีเวลาว่างอ่านในช่วงนี้ก็อยากได้ไว้ก่อน
สองหนุ่มสาวเกิดอาการยื้อยุดฉุดหนังสือกันไปมา ท้ายสุดหญิงสาวจึงส่งเสียงเข้ม
“ฉันจับก่อน”
ธีรัชกำลังจะเอ่ยปากยกหนังสือให้เธออยู่แล้วหากจะไม่ได้ยินเสียงแข็งๆ และดวงตาวับวาวเอาเรื่องนั้นทอดมองมา ดังนั้นจึงได้บอกตรงข้ามกับความตั้งใจเดิม
“ผมต่างหากที่จับก่อน ไม่อย่างนั้นมือคุณจะวางบนหลังมือผมได้ยังไง”
“คุณนี่ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยนะ แย่งของกับผู้หญิงได้ยังไง” หญิงสาวตวัดสายตาไม่พอใจขึ้นมองทว่าเขายังไม่ยอมปล่อยหนังสือเล่มนั้นอยู่ดี
“ผมไม่ได้แย่งของของคุณ แต่ผมเจอหนังสือเล่มนี้ก่อนแล้วผมก็ต้องการมันจริงๆ ไม่ใช่เอาไปวางหมกไว้เฉยๆ” เขาดักคอราวกับมานั่งอยู่กลางใจ แม้เขาจะคาดเดาเอาไว้ถูกต้อง เพราะถึงซื้อไปเธอก็หาเวลาอ่านไม่ได้อยู่ดี แค่เห็นว่าปกสวยดีเลยอยากซื้อเก็บเอาไว้เท่านั้น ทว่าหญิงสาวยังดึงดัน
“ฉันก็อยากได้มันเหมือนกัน”
“เอาล่ะๆ ผมก็ไม่อยากทะเลาะกับผู้หญิงนักหรอก คุณเอาไปเถอะ” เขาเอ่ยปากยอมแพ้ แต่เมื่อหญิงสาวมองไปเห็นพนักงานกำลังขนหนังสือนิยายใหม่ขึ้นชั้นก็ผละออกไปทันที ไม่คิดสนใจหนังสือจัดสวนที่ออกโรงแย่งชิงกับเขามาได้ทำให้ชายหนุ่มคว้าหนังสือตามมาแล้วถือวิสาสะยัดใส่มือเธอ
“เอ๊ะ” หญิงสาวชักฉุน
“อยากได้ไม่ใช่เหรอ”
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว คุณเอาไปเถอะ” หญิงสาวบอกง่ายๆ คิดว่าเขาจะดีใจที่เธอยอมปล่อยหนังสือที่เขาอยากได้นักหนาไป ทว่ากลับยิ่งเพิ่มดีกรีความหงุดหงิดให้กับคนตัวโต
“คุณคงเคยทำแบบนี้มาจนเคยตัวสินะ”
สายตาหมิ่นแคลนที่คนตัวโตกว่ามองมาทำให้ใบหน้าสวยร้อนซู่ ตั้งแต่เกิดมาเป็นตัวเป็นตนไม่เคยเลยที่ใครจะมองเธอด้วยสายตาแบบนี้ สายตาที่มองเหมือนเขาเป็นผู้ใหญ่แล้วเธอเป็นเด็กเล็กๆ แล้วทำผิดให้เขาดุว่า
“นาย!”
“พออยากได้ก็ดึงดันจะเอา ไม่สนใจว่าคนอื่นเขาอยากใช้ประโยชน์จากหนังสือเล่มนี้มากกว่าตัวหรือเปล่า แล้วพอไม่อยากได้ก็เห็นมันไร้ค่า” เขาต่อว่าเอาตรงๆ ตวัดหนังสือที่เพิ่งจับยัดใส่มือเธอมาถือไว้แล้วเดินดุ่มออกไปยังเคาน์เตอร์เพื่อชำระเงิน
ดาราสาวเผยอปากค้าง อึ้ง คาดไม่ถึง
“บ้าจริง” คนไม่เคยถูกใครขัดใจก้าวขาจะตามไปเอาเรื่อง หากพนักงานสาวที่มองเห็นเหตุการณ์แต่แรกจะไม่เดินมาหาแล้วเบี่ยงเบนความสนใจเธอออกไปเพราะเกรงจะเกิดเรื่อง
“ไม่ทราบต้องการหนังสืออะไรคะ ดิฉันจะช่วยหา”
หน้าซื่อๆ พร้อมคำถามทำให้ขวัญอุมาต้องยกผลประโยชน์ให้จำเลยแล้วตอบคำถามพนักงาน
“อยากได้นิยายเรื่องรอยอดีตค่ะ ของ…” ขวัญอุมายิ้มเจื่อนในตอนท้ายเพราะไม่รู้ชื่อคนเขียน เสียงของหญิงสาวดังไปถึงคนที่เพิ่งรับเงินทอนจากพนักงานขาย
ชายหนุ่มชะงักมือ
รอยอดีต….
ชื่อนี้คุ้นเหลือเกิน เขาเคยได้ยินจากที่ไหน…
“ถ้าเป็นรอยอดีต ของปราน หมดแล้วค่ะ ทางสำนักพิมพ์กำลังพิมพ์เพิ่มหนังสือยังไม่เข้า ต้องรอหน่อยนะคะ”
หญิงสาวมีสีหน้าผิดหวัง อยากได้หนังสือเล่มนี้ใจจะขาด
“จองไว้ได้ไหมคะ”
“ได้ค่ะ รบกวนเขียนชื่อและเบอร์โทรให้ด้วยนะคะ” พนักงานสาวเดินนำไปยังเคาน์เตอร์เพื่อให้หญิงสาวกรอกข้อมูล
ธีรัชเดินมาใกล้แล้วบอกบ้าง
“ผมจองด้วยครับ”
เท่านั้นคนจองก่อนก็หันขวับ ขนาดหนังสือนิยายเขาก็ยังแย่งเธอจอง ผู้ชายคนนี้เป็นเจ้ากรรมนายเวรของเธอหรืออย่างไรถึงได้ตามจองล้างจองผลาญกันอย่างนี้
“นี่คุณ จะหาเรื่องกันหรือ”
“ผมแค่จะจองหนังสือเหมือนคุณ ไม่ได้แย่ง เรียกว่าหาเรื่องตรงไหน” ชายหนุ่มส่ายหน้ากับสายตาวาววะวับของสาวเจ้า มองตอบเธอเหมือนผู้ใหญ่มองเด็กทำผิดทำให้หญิงสาวร้อนวูบ
ถือดียังไง!
คนไม่เคยถูกใครขัดใจทำท่าฮึดฮัดหากลูกปลามาเห็นเธอตอนนี้คงลมแทบจับ เพราะแสดงกิริยาไม่ดีต่อหน้าสาธารณะชน การเป็นดาราจะต้องหมั่นสร้างภาพทว่าขวัญอุมาไม่เคยทำ ถือว่าตัวเองขายความสามารถ พอใจจ้างก็เล่น ไม่พอใจจ้างก็ไม่เล่น
“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้นะ”
“ห้ามกันได้กระทั่งสายตาคนหรือคุณ” ธีรัชส่ายหน้าและใช้สายตาแบบเดียวกับเมื่อครู่มองเธอเป็นครั้งที่สอง “มีแค่เด็กที่ทำกัน”
“คุณ! มากเกินไปแล้วนะ” กำปั้นน้อยกำแน่น ดวงตาเอาเรื่อง พนักงานสามคนหันมามองหน้ากันด้วยสีหน้าไม่สบายใจ หวั่นเกรงจะเกิดเรื่อง ร้านนี้อยู่ใจกลางกรุงเทพฯ มีดาราเข้าออกก็หลายคนแต่ไม่เคยเห็นดาราโดยเฉพาะนางเอกทำท่าจะมีเรื่องกับผู้ชายแบบนี้
สลัดคราบนางเอกเจ้าน้ำตาที่คนสงสารกันทั่วบ้านทั่วเมือง…
“ผมไม่มีเวลาว่างจะทะเลาะกับคุณหรอกนะ ตกลงผมจองด้วยนะครับรอย..”
“รอยอดีตค่ะ” พนักงานบอกแล้วรีบนำแบบฟอร์มมาให้ หวังอย่างยิ่งยวดว่าใครคนใดคนหนึ่งจะเสร็จธุระแล้วออกไปจากร้านเสียที
ชายหนุ่มจรดปากกาลงกับแบบฟอร์มการสั่งจองหนังสือ หญิงสาวชะโงกหน้ามามองชื่อเขา จำจนขึ้นใจว่าผู้ชายคนนี้คือศัตรู
ศรศิลป์ไม่กินกันตั้งแต่แรกเห็น
ธีรัช คณาโรจน์
ธีรัชเงยหน้าขึ้นจากแบบฟอร์มทว่าหญิงสาวยังไม่ยอมไปไหนแต่ยังตามมาส่งสายตาวับๆ มาหาอยู่เช่นเดิม เขายักไหล่ ไม่พูดอะไรอีกแล้วออกไปจากร้าน
“ไอ้บ้าเอ๊ย” หญิงสาวกระทืบเท้าตามหลังอย่างขัดใจ สะดุ้งเมื่อเบือนหน้ามาเจอลูกปลายืนเท้าสะเอวตีหน้ายักษ์เข้าใส่ จึงยิ้มแหยๆ ส่งมาให้
“มาเงียบๆ”
“ไม่เงียบหรอกย่ะ มานี่เลย” มือใหญ่ๆ ดึงข้อมือขาวให้ออกมานอกร้าน หลบอยู่ข้างซุ้มขายขนมหวานแล้วถลึงตาเข้าใส่ “เรื่องอะไรไปทำกิริยาแบบนั้นต่อหน้าคนตั้งเยอะ”
“เยอะที่ไหนคะพนักงานในร้านไม่กี่คน ลูกค้าอีกนิดหน่อย”
“อย่ามาเถียง ไอ้ไม่กี่คนนี่แหละจะปากต่อปากเป็นสิบเป็นร้อย โอ๊ย…ฉันไม่เคยดูแลใครแล้วเหนื่อยเท่าหล่อนเลยนะยะ” ลูกปลาขัดใจคนถูกว่าจึงตีหน้ายุ่ง
“ก็ผู้ชายคนนั้นหาเรื่องขวัญก่อน”
“จะใครหาเรื่องใครก่อนไม่สำคัญ แต่เราเป็นดารา เป็นคนของประชาชนจะต้องภาพลักษณ์ดีเยี่ยม โดยเฉพาะหล่อนกำลังจะเล่นละครเรื่องใหม่” ผู้จัดการร่างอวบเอ่ยเตือน หญิงสาวจึงรับคำเสียงอ่อยคล้ายสำนึกในความผิดแต่ตาวับวาวไหวระริกอย่างขบขัน
“ค่ะ”
“เชอะ…” ลูกปลาสะบัดหน้าแล้วเสยผมสั้นขึ้น รู้เท่าทันเพราะทำงานร่วมกันมาหลายปี ใจอยากจะโกรธแต่เมื่อเห็นสายตาออดอ้อนจากขวัญอุมาแล้วก็โกรธไม่ลงซักที
“ผู้ชายคนนั้นหาเรื่องขวัญก่อนจริงๆ นะคะ จะจำจนวันตายเลยด้วย ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยแถมยังใช้สายตาแย่ๆ มองขวัญอีก อย่าให้เจอนะนายธีรัช” หญิงสาวจดจำชื่อของเขาเอาไว้อย่างแม่นยำ แต่ก็หวังว่าคงไม่ได้เจอคนแบบนี้อีก
“ช่างหล่อนเถอะย่ะ แล้วนี่หาหนังสือเจอหรือยัง”
“หมดค่ะ แต่ขวัญจองไว้แล้ว แล้วอีตาบ้านี่ยังมาจองตามอีก จงใจชัดๆ” หญิงสาวสะบัดค้อนไปยังทิศทางที่ธีรัชเพิ่งเดินออกไป
ลูกปลาส่ายหน้าแล้วกอดอกมองเด็กในสังกัด
“แผนตื้นๆ”
“แผน?” คิ้วเรียงเส้นสวยขยับย่น
“ก็แผนเข้าหาตัวเธอยังไงละยะแม่คนไร้เดียงสา ผู้ชายคนนั้นคงชอบหล่อนแล้วหาเรื่องพูดคุยกับหล่อน” ลูกปลาว่าทำให้หญิงสาวคิดตาม แต่ไม่ค่อยจะเห็นด้วยนักเพราะสายตาของธีรัชยามทอดมองเธอไม่ได้มีส่วนใดบ่งบอกว่าเขาชอบและจงใจหาเรื่องมาพูดคุยกับเธอเลยซักนิด
“ด้วยการหาเรื่องนี่เหรอคะ”
“เอ้า…ถ้าเขามาแบบน้องขวัญครับ น้องขวัญขาหล่อนจะสนใจไหมละยะ ดูตอนนี้สิหล่อนจำชื่อเขาได้ด้วยซ้ำ” ลูกปลาไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญคว้าข้อมือขาวให้เดินออกไปที่อื่น ขาเรียวเดินตามแต่สมองยังครุ่นคิดเรื่องของธีรัชและเริ่มคล้อยตามลูกปลาหน่อยๆ ด้วยความเข้าข้างตัวเอง
บางที…อาจจะจริงอย่างที่พี่ลูกปลาว่า ผู้ชายคนนั้นแค่หาเรื่องเข้าหาเธอ
ตอนที่ 2
“ขอโทษครับ”
เขาเป็นฝ่ายขอโทษเธอก่อน หนังสือจัดสวนเล่มที่ถูกใจมีเพียงเล่มเดียวจึงออกจะเสียดายอยู่ไม่น้อย เขาเดินหามาหลายร้านแล้วเพิ่งพบ
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับหนังสืออีกครั้งและก็ใจตรงกับขวัญอุมาอีกอยู่นั่นเอง หญิงสาวนั้นเห็นภาพตกแต่งสวนจากหน้าปกแล้วชอบ แม้ไม่มีเวลาว่างอ่านในช่วงนี้ก็อยากได้ไว้ก่อน
สองหนุ่มสาวเกิดอาการยื้อยุดฉุดหนังสือกันไปมา ท้ายสุดหญิงสาวจึงส่งเสียงเข้ม
“ฉันจับก่อน”
ธีรัชกำลังจะเอ่ยปากยกหนังสือให้เธออยู่แล้วหากจะไม่ได้ยินเสียงแข็งๆ และดวงตาวับวาวเอาเรื่องนั้นทอดมองมา ดังนั้นจึงได้บอกตรงข้ามกับความตั้งใจเดิม
“ผมต่างหากที่จับก่อน ไม่อย่างนั้นมือคุณจะวางบนหลังมือผมได้ยังไง”
“คุณนี่ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยนะ แย่งของกับผู้หญิงได้ยังไง” หญิงสาวตวัดสายตาไม่พอใจขึ้นมองทว่าเขายังไม่ยอมปล่อยหนังสือเล่มนั้นอยู่ดี
“ผมไม่ได้แย่งของของคุณ แต่ผมเจอหนังสือเล่มนี้ก่อนแล้วผมก็ต้องการมันจริงๆ ไม่ใช่เอาไปวางหมกไว้เฉยๆ” เขาดักคอราวกับมานั่งอยู่กลางใจ แม้เขาจะคาดเดาเอาไว้ถูกต้อง เพราะถึงซื้อไปเธอก็หาเวลาอ่านไม่ได้อยู่ดี แค่เห็นว่าปกสวยดีเลยอยากซื้อเก็บเอาไว้เท่านั้น ทว่าหญิงสาวยังดึงดัน
“ฉันก็อยากได้มันเหมือนกัน”
“เอาล่ะๆ ผมก็ไม่อยากทะเลาะกับผู้หญิงนักหรอก คุณเอาไปเถอะ” เขาเอ่ยปากยอมแพ้ แต่เมื่อหญิงสาวมองไปเห็นพนักงานกำลังขนหนังสือนิยายใหม่ขึ้นชั้นก็ผละออกไปทันที ไม่คิดสนใจหนังสือจัดสวนที่ออกโรงแย่งชิงกับเขามาได้ทำให้ชายหนุ่มคว้าหนังสือตามมาแล้วถือวิสาสะยัดใส่มือเธอ
“เอ๊ะ” หญิงสาวชักฉุน
“อยากได้ไม่ใช่เหรอ”
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว คุณเอาไปเถอะ” หญิงสาวบอกง่ายๆ คิดว่าเขาจะดีใจที่เธอยอมปล่อยหนังสือที่เขาอยากได้นักหนาไป ทว่ากลับยิ่งเพิ่มดีกรีความหงุดหงิดให้กับคนตัวโต
“คุณคงเคยทำแบบนี้มาจนเคยตัวสินะ”
สายตาหมิ่นแคลนที่คนตัวโตกว่ามองมาทำให้ใบหน้าสวยร้อนซู่ ตั้งแต่เกิดมาเป็นตัวเป็นตนไม่เคยเลยที่ใครจะมองเธอด้วยสายตาแบบนี้ สายตาที่มองเหมือนเขาเป็นผู้ใหญ่แล้วเธอเป็นเด็กเล็กๆ แล้วทำผิดให้เขาดุว่า
“นาย!”
“พออยากได้ก็ดึงดันจะเอา ไม่สนใจว่าคนอื่นเขาอยากใช้ประโยชน์จากหนังสือเล่มนี้มากกว่าตัวหรือเปล่า แล้วพอไม่อยากได้ก็เห็นมันไร้ค่า” เขาต่อว่าเอาตรงๆ ตวัดหนังสือที่เพิ่งจับยัดใส่มือเธอมาถือไว้แล้วเดินดุ่มออกไปยังเคาน์เตอร์เพื่อชำระเงิน
ดาราสาวเผยอปากค้าง อึ้ง คาดไม่ถึง
“บ้าจริง” คนไม่เคยถูกใครขัดใจก้าวขาจะตามไปเอาเรื่อง หากพนักงานสาวที่มองเห็นเหตุการณ์แต่แรกจะไม่เดินมาหาแล้วเบี่ยงเบนความสนใจเธอออกไปเพราะเกรงจะเกิดเรื่อง
“ไม่ทราบต้องการหนังสืออะไรคะ ดิฉันจะช่วยหา”
หน้าซื่อๆ พร้อมคำถามทำให้ขวัญอุมาต้องยกผลประโยชน์ให้จำเลยแล้วตอบคำถามพนักงาน
“อยากได้นิยายเรื่องรอยอดีตค่ะ ของ…” ขวัญอุมายิ้มเจื่อนในตอนท้ายเพราะไม่รู้ชื่อคนเขียน เสียงของหญิงสาวดังไปถึงคนที่เพิ่งรับเงินทอนจากพนักงานขาย
ชายหนุ่มชะงักมือ
รอยอดีต….
ชื่อนี้คุ้นเหลือเกิน เขาเคยได้ยินจากที่ไหน…
“ถ้าเป็นรอยอดีต ของปราน หมดแล้วค่ะ ทางสำนักพิมพ์กำลังพิมพ์เพิ่มหนังสือยังไม่เข้า ต้องรอหน่อยนะคะ”
หญิงสาวมีสีหน้าผิดหวัง อยากได้หนังสือเล่มนี้ใจจะขาด
“จองไว้ได้ไหมคะ”
“ได้ค่ะ รบกวนเขียนชื่อและเบอร์โทรให้ด้วยนะคะ” พนักงานสาวเดินนำไปยังเคาน์เตอร์เพื่อให้หญิงสาวกรอกข้อมูล
ธีรัชเดินมาใกล้แล้วบอกบ้าง
“ผมจองด้วยครับ”
เท่านั้นคนจองก่อนก็หันขวับ ขนาดหนังสือนิยายเขาก็ยังแย่งเธอจอง ผู้ชายคนนี้เป็นเจ้ากรรมนายเวรของเธอหรืออย่างไรถึงได้ตามจองล้างจองผลาญกันอย่างนี้
“นี่คุณ จะหาเรื่องกันหรือ”
“ผมแค่จะจองหนังสือเหมือนคุณ ไม่ได้แย่ง เรียกว่าหาเรื่องตรงไหน” ชายหนุ่มส่ายหน้ากับสายตาวาววะวับของสาวเจ้า มองตอบเธอเหมือนผู้ใหญ่มองเด็กทำผิดทำให้หญิงสาวร้อนวูบ
ถือดียังไง!
คนไม่เคยถูกใครขัดใจทำท่าฮึดฮัดหากลูกปลามาเห็นเธอตอนนี้คงลมแทบจับ เพราะแสดงกิริยาไม่ดีต่อหน้าสาธารณะชน การเป็นดาราจะต้องหมั่นสร้างภาพทว่าขวัญอุมาไม่เคยทำ ถือว่าตัวเองขายความสามารถ พอใจจ้างก็เล่น ไม่พอใจจ้างก็ไม่เล่น
“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้นะ”
“ห้ามกันได้กระทั่งสายตาคนหรือคุณ” ธีรัชส่ายหน้าและใช้สายตาแบบเดียวกับเมื่อครู่มองเธอเป็นครั้งที่สอง “มีแค่เด็กที่ทำกัน”
“คุณ! มากเกินไปแล้วนะ” กำปั้นน้อยกำแน่น ดวงตาเอาเรื่อง พนักงานสามคนหันมามองหน้ากันด้วยสีหน้าไม่สบายใจ หวั่นเกรงจะเกิดเรื่อง ร้านนี้อยู่ใจกลางกรุงเทพฯ มีดาราเข้าออกก็หลายคนแต่ไม่เคยเห็นดาราโดยเฉพาะนางเอกทำท่าจะมีเรื่องกับผู้ชายแบบนี้
สลัดคราบนางเอกเจ้าน้ำตาที่คนสงสารกันทั่วบ้านทั่วเมือง…
“ผมไม่มีเวลาว่างจะทะเลาะกับคุณหรอกนะ ตกลงผมจองด้วยนะครับรอย..”
“รอยอดีตค่ะ” พนักงานบอกแล้วรีบนำแบบฟอร์มมาให้ หวังอย่างยิ่งยวดว่าใครคนใดคนหนึ่งจะเสร็จธุระแล้วออกไปจากร้านเสียที
ชายหนุ่มจรดปากกาลงกับแบบฟอร์มการสั่งจองหนังสือ หญิงสาวชะโงกหน้ามามองชื่อเขา จำจนขึ้นใจว่าผู้ชายคนนี้คือศัตรู
ศรศิลป์ไม่กินกันตั้งแต่แรกเห็น
ธีรัช คณาโรจน์
ธีรัชเงยหน้าขึ้นจากแบบฟอร์มทว่าหญิงสาวยังไม่ยอมไปไหนแต่ยังตามมาส่งสายตาวับๆ มาหาอยู่เช่นเดิม เขายักไหล่ ไม่พูดอะไรอีกแล้วออกไปจากร้าน
“ไอ้บ้าเอ๊ย” หญิงสาวกระทืบเท้าตามหลังอย่างขัดใจ สะดุ้งเมื่อเบือนหน้ามาเจอลูกปลายืนเท้าสะเอวตีหน้ายักษ์เข้าใส่ จึงยิ้มแหยๆ ส่งมาให้
“มาเงียบๆ”
“ไม่เงียบหรอกย่ะ มานี่เลย” มือใหญ่ๆ ดึงข้อมือขาวให้ออกมานอกร้าน หลบอยู่ข้างซุ้มขายขนมหวานแล้วถลึงตาเข้าใส่ “เรื่องอะไรไปทำกิริยาแบบนั้นต่อหน้าคนตั้งเยอะ”
“เยอะที่ไหนคะพนักงานในร้านไม่กี่คน ลูกค้าอีกนิดหน่อย”
“อย่ามาเถียง ไอ้ไม่กี่คนนี่แหละจะปากต่อปากเป็นสิบเป็นร้อย โอ๊ย…ฉันไม่เคยดูแลใครแล้วเหนื่อยเท่าหล่อนเลยนะยะ” ลูกปลาขัดใจคนถูกว่าจึงตีหน้ายุ่ง
“ก็ผู้ชายคนนั้นหาเรื่องขวัญก่อน”
“จะใครหาเรื่องใครก่อนไม่สำคัญ แต่เราเป็นดารา เป็นคนของประชาชนจะต้องภาพลักษณ์ดีเยี่ยม โดยเฉพาะหล่อนกำลังจะเล่นละครเรื่องใหม่” ผู้จัดการร่างอวบเอ่ยเตือน หญิงสาวจึงรับคำเสียงอ่อยคล้ายสำนึกในความผิดแต่ตาวับวาวไหวระริกอย่างขบขัน
“ค่ะ”
“เชอะ…” ลูกปลาสะบัดหน้าแล้วเสยผมสั้นขึ้น รู้เท่าทันเพราะทำงานร่วมกันมาหลายปี ใจอยากจะโกรธแต่เมื่อเห็นสายตาออดอ้อนจากขวัญอุมาแล้วก็โกรธไม่ลงซักที
“ผู้ชายคนนั้นหาเรื่องขวัญก่อนจริงๆ นะคะ จะจำจนวันตายเลยด้วย ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยแถมยังใช้สายตาแย่ๆ มองขวัญอีก อย่าให้เจอนะนายธีรัช” หญิงสาวจดจำชื่อของเขาเอาไว้อย่างแม่นยำ แต่ก็หวังว่าคงไม่ได้เจอคนแบบนี้อีก
“ช่างหล่อนเถอะย่ะ แล้วนี่หาหนังสือเจอหรือยัง”
“หมดค่ะ แต่ขวัญจองไว้แล้ว แล้วอีตาบ้านี่ยังมาจองตามอีก จงใจชัดๆ” หญิงสาวสะบัดค้อนไปยังทิศทางที่ธีรัชเพิ่งเดินออกไป
ลูกปลาส่ายหน้าแล้วกอดอกมองเด็กในสังกัด
“แผนตื้นๆ”
“แผน?” คิ้วเรียงเส้นสวยขยับย่น
“ก็แผนเข้าหาตัวเธอยังไงละยะแม่คนไร้เดียงสา ผู้ชายคนนั้นคงชอบหล่อนแล้วหาเรื่องพูดคุยกับหล่อน” ลูกปลาว่าทำให้หญิงสาวคิดตาม แต่ไม่ค่อยจะเห็นด้วยนักเพราะสายตาของธีรัชยามทอดมองเธอไม่ได้มีส่วนใดบ่งบอกว่าเขาชอบและจงใจหาเรื่องมาพูดคุยกับเธอเลยซักนิด
“ด้วยการหาเรื่องนี่เหรอคะ”
“เอ้า…ถ้าเขามาแบบน้องขวัญครับ น้องขวัญขาหล่อนจะสนใจไหมละยะ ดูตอนนี้สิหล่อนจำชื่อเขาได้ด้วยซ้ำ” ลูกปลาไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญคว้าข้อมือขาวให้เดินออกไปที่อื่น ขาเรียวเดินตามแต่สมองยังครุ่นคิดเรื่องของธีรัชและเริ่มคล้อยตามลูกปลาหน่อยๆ ด้วยความเข้าข้างตัวเอง
บางที…อาจจะจริงอย่างที่พี่ลูกปลาว่า ผู้ชายคนนั้นแค่หาเรื่องเข้าหาเธอ
ตอนที่ 2
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ธ.ค. 2556, 00:11:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ธ.ค. 2556, 00:11:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 1625
| << ตอนที่ 1 70% | ตอนที่ 2 100% >> |