คำสารภาพของมือที่สาม
เมื่อความรักไม่ใช่เรื่องของคน 2 คนอีกต่อไป เธอจะเลือกใครระหว่าง เขาคนมาก่อนที่ผูกพัน กับอีกคนที่รักเธอหมดใจ....
เกศรินทร์ สาวสวยที่มีดวงตาคมขลับเป็นประกาย แต่งแต้มบนใบหน้าที่ดูเฉยชาเรียบนิ่ง น้อยคนนักที่จะรู้จักและได้เข้าใกล้ เพราะบุคลิกที่หยิ่งยโสนี้ ทำให้รุ่งโรจน์ชายหนุ่มขี้เล่น ชอบจีบสาวเพื่อทำแต้มคะแนนให้กับตัวเองเกิดความสนใจอยากจะพิชิตดอกไม้แสนงามดอกนี้ให้จงได้
หากแต่ปัญหาใหญ่คือเธอมิใช่คนโสดอย่างที่เขาคิดและหล่อนก็ไม่เคยแยแสเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจะทำอย่างไร.....เพื่อพิชิตใจเธอ
เกศรินทร์ สาวสวยที่มีดวงตาคมขลับเป็นประกาย แต่งแต้มบนใบหน้าที่ดูเฉยชาเรียบนิ่ง น้อยคนนักที่จะรู้จักและได้เข้าใกล้ เพราะบุคลิกที่หยิ่งยโสนี้ ทำให้รุ่งโรจน์ชายหนุ่มขี้เล่น ชอบจีบสาวเพื่อทำแต้มคะแนนให้กับตัวเองเกิดความสนใจอยากจะพิชิตดอกไม้แสนงามดอกนี้ให้จงได้
หากแต่ปัญหาใหญ่คือเธอมิใช่คนโสดอย่างที่เขาคิดและหล่อนก็ไม่เคยแยแสเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจะทำอย่างไร.....เพื่อพิชิตใจเธอ
Tags: รักสามเศร้า
ตอน: ตอนที่ 3
หลังจากวันหยุดปีใหม่...จนแล้วจนเล่าเธอก็ยังไม่โทรหาผมเลยสักครั้ง มันทำให้ผมหงุดหงิดใจในตอนแรกและสิ้นหวังในตอนสุดทัาย
.....
บ่ายวันนี้เป็นวันที่น่าเบื่อที่สุดอะไรๆก็เร่งรีบไปหมดเพราะบริษัทเพิ่งเปิดหลังจากวันหยุดยาว ผมรีบสาวเท้าเดินดิ่งๆไปทางโรงอาหารเพราะรู้สึกหิวข้าวไส้จะขาด เมื่อคืนจนถึงป่านนี้ไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากเหล้าที่ "ไอ้เบิร์ด" เพื่อนตัวแสบชวนไปฉลองในโอกาสที่มันจีบสาวคนใหม่ที่มีดีกรีเป็นถึงซุปเปอร์ไวเซอร์ในแผนกมันได้สำเร็จ
ผมเดินเลี้ยวมาถึงมุมตึก ทันใดนั้นมีร่างบางๆเดินสวนก้าวมาฉับๆตรงหน้า...อาาาา...เธอ ...เธอคนนั้นคนที่ทำให้ผมรอ
ใจผมเต้นแรง แต่ไม่รู้เพราะอะไรที่ทำให้ผมก้มหน้าหลบเธอแล้วเลือกจะเดินเลี่ยงหนี
"โรจน์ กำลังจะไปกินข้าวเหรอ"เธอหยุดและถามผม เธอยังมีกะใจทักทาย
"ครับ ผมกำลังจะไปโรงอาหาร" ผมตอบแบบไม่มองหน้า รู้สึกน้อยใจ ผมแอบชอบเธอแน่ๆ ถึงตอนนี้ผมรู้ตัวแล้ว น้อยคนนักที่จะทำให้ผมหวั่นไหวได้ขนาดนี้
"นัดแฟนร่ะสิ รีบเชียวนะ" พี่เกศแซวผมพลางยิ้มแบบมีเลศนัย แต่ผมกลับไม่มีอารมณ์ขำและกลับโกรธที่เธอทำเหมือนไม่มีอะไร ความจริงมันก็ไม่มีนั่นแหละ..
"ครับ ผมนัดแฟนไว้ จะไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน" ผมตอบไปแบบประชด ความจริงวันนี้มนทิยาหยุดและผมก็ไม่ได้จะไปกินข้าวกับใครด้วย
"อ่อ รู้แล้ว คนมีแฟนแล้วนี่เอง ถึงได้จดเบอร์ให้เราแค่เก้าตัว" เธอพูดจบแล้วเดินออกไปทันทีคล้ายว่าโมโห
ผมยืนงงอยู่เป็นพัก ... อะไรนะ!!! ผมนี่มันโง่หรือทึ่มกันแน่ รอโทรศัพท์เธอมาเป็นอาทิตย์ แต่กลับจดเบอร์ให้ไม่ครบ ผมอยากจะตบหัวตัวเองแรงๆกับความผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัยของตัวเองครั้งนี้.....
แต่สุดท้ายผมก็ยิ้มออกมาได้..อย่างน้อยผมก็รู้แล้วว่าเธอเองก็คิดจะกดโทรศัพท์หาผมเช่นกัน เธอถึงรู้ว่าผมให้เบอร์เธอไม่ครบสิบตัว.....ผมมีหวังแล้วสินะ
.......................................................................................................
หลายวันต่อมา ผมพยายามอย่างมากที่จะเจอพี่เกศให้ได้และที่หวังไปมากกว่านั้น ผมหวังว่าผมคงจะได้คุยกับเธอมากกว่าเรื่องทั่วไป
ผมหมายถึงผมอยากจะสื่อความในใจออกไปว่าผมชอบเธอ.....
ไม่ว่าจะไปดักรอที่ไหนก็ไม่มีแม้แต่เงา เหลือที่เดียวที่ผมรู้ว่าจะได้เจอเธอแน่ แต่ผมยังไม่กล้าจะเดินไปนั่นคือ โต๊ะทำงานของเธอ!
ผมไม่รู้ว่าถ้าผมถือวิสาสะเดินดุ่มๆเข้าไปหาต่อหน้าสายตาอีกหลายคู่ที่คงจะอยากรู้ว่าผมเป็นใคร แล้วไปทำไมนั้นมันจะสร้างความอับอายให้เธอหรือเปล่า ผมจึงยังเลือกที่จะไม่ไปหาเธอถึงที่
ช่วงนี้มนเริ่มจับพิรุธผมได้
" ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่มาหามนที่แผนกเลยร่ะโรจน์ เพื่อนๆเริ่มถามหาแล้ว เพื่อนมนบอกว่าเห็นโรจน์ไปยืนหน้าโรงอาหารแทบทุกเช้า ไปคอยใครค่ะ"
ผมยืนมึนกลับคำถาม ไม่รู้จะตอบเธอยังไงดีเลยแกล้งยิ้มกลบเกลื่อนไป เอามือโอบเอวเธอไว้ดึงเข้ามากอดเพื่อหลบสายตาจับผิดนั้น..........." ไม่มีหรอก ผมไปหากาแฟดื่มเฉยๆ"
ผมคิดว่าในทางเดินระหว่างแผนกที่ค่อนข้างมืดและลับตาคนแบบนี้คงไม่มีใครเห็นหรอกว่าเรากำลังกอดกันอยู่...
แต่ทว่า....มี!!!!!!! ผมคิดผิดถนัด....
ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจ้องมองผมไม่กระพริบและมีเชิงตำหนิอยู่ในแววตานั้นไม่น้อย ... พี่เกศ !!!!! เธอเห็นผมกอดมนทิยา......
พี่เกศเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว..ผมแทบจะสลัดผู้หญิงที่ผมกำลังกอดอยู่และโผไปคว้าข้อมือเธอไว้ .. แต่ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไง
เธอเดินห่างออกไปไกลตามทางเดินที่ทอดยาว ไกลออกไปจนแทบจะลับตาแล้ว ... โอกาสของผมหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา ทำไมนะ..
" มนต้องไปแล้วค่ะ พอดีนัดแอนไว้ว่าจะไปดูงานที่กำลังมีปัญหาทางตึกหลังโน่น เดี๋ยวเพื่อนจะรอแย่ " มนพูดกับผมพร้อมกับจูบที่แก้มผมเบาๆแทนการบอกลา
ก่อนไปเธอหันมาย้ำกับผมว่า เย็นนี้ขอให้ผมไปส่งบ้าน เลิกงานเธอจะรอที่หน้าบริษัทห้ามลืม...
พอมนเดินเลี้ยวไปอีกทาง ผมออกวิ่ง วิ่งแบบเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ มิใช่ไปทางที่มนเดินไป หากแต่เป็นทางที่พี่เกศเดินไปต่างหาก...
ยิ่งวิ่งเหมือนยิ่งช้า ทางเลี้ยวสุดท้ายก่อนสุดทางเดินผมภาวนาให้เจอ....แต่ไม่มีใครเลยสักคน!!! นอกจากประตูทางเข้าแผนกที่ห้ามคนนอกเข้าเด็ดขาด
ผมยืนหอบ หายใจถี่ระรัวอยู่ตรงนั้น จะบ้าตาย.. เธอหายไปไหนไวขนาดนี้นะ ?
เมื่อรู้ว่าไม่ทันแล้วผมเตรียมจะหันหลังกลับ พบว่าพี่เกศยืนขวางอยู่ด้านหลัง...เธอเอามือกอดอกพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเคย..
"มาทำไมแถวนี้ แม่สาวน้อยไปไหนร่ะ เห็นยืนกอดกันกลมอยู่เมื่อกี้ ไม่อายบ้างหรือไง? "
" เออ....ออ..อ ผมวิ่งตามหาเพื่อนครับ พอดีเห็นมันเดินมาทางนี้ไม่ทันได้เรียกไว้ "
" เหรอ ? ถ้างั้นพี่ก้เข้าใจผิดว่าเธอมีธุระกับพี่สินะ ถึงได้วิ่งตามมา ไม่เป็นไร.. ไปก็ได้ "
" อย่าเพิ่งครับ.....พี่.... จริงๆผมก็มีเรื่องจะคุยกับพี่ด้วยเหมือนกัน " ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีพูดออกไป
" คือผม... ผม.... ครั้งที่แล้วผมให้เบอร์พี่ไม่ครบ พี่เลยโทรหาผมไม่ติดใช่มั้ย? แล้วถ้าครั้งนี้ผมขอแก้ตัวใหม่ พี่จะโทรมาหาผมหรือเปล่า? "
พี่เกศเลิกคิ้วจ้องหน้าผม ยิ้มแปลกๆ..ยิ้มแบบเยาะเย้ยนิดๆ
" ทำไมต้องโทรหาด้วยร่ะ ไม่ได้มีธุระอะไรด้วย อีกอย่างไม่อยากให้แม่สาวของเธอคนนั้นมาว่าชั้นไปยุ่งกับของรักของหวงของหล่อนด้วย"
" ผมไม่ใช่ของของใคร... ผมยังโสดนะ" ผมแก้ตัวไปขุ่นๆ
" โสด? แต่ยืนกอดกันขนาดนั้นนะ..โอย นี่ชั้นโตแล้วนะสามสิบแล้ว จะดูไม่ออกเลยหรือไง แต่ก็ช่างเถอะมันเรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวอะไรด้วย แต่ถ้าอยากได้เบอร์จะให้ก็ได้ แต่เอาไปเก้าตัวเหมือนกันที่เหลือหาเอาเอง! "
เธอเล่นผมเข้าให้แล้ว ....แต่ยังไงตอนนี้เอาก็เอาว่ะ ยังไงก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย....เธอจดมาให้แค่เก้าตัวจริงๆ!!!
แล้วไอ้ตัวสุดท้ายมันเลขอะไร จะหาที่ไหน ผมยังคิดไม่ออกเลย
การสนทนาจบลงเพียงแค่นั้น..เราต่างก็แยกย้ายกลับไปทำงานของตัวเอง ผมพยายามจะเดาเบอร์โทรตัวสุดท้ายของพี่เกศหลายครั้ง
สุดท้ายผมก็ปิ้งไอเดีย.......
ผมเดินไปหาพี่แหม่มที่โต๊ะ....ทำหน้าตาตกใจ
" พี่ๆ ผมยืมโทรศัพท์หน่อยสิ ไม่รู้เอามือถือไปซุกไว้ตรงไหนหาไม่เจอ แต่คงอยู่แถวโต๊ะทำงานนั่นแหละ เดี๋ยวเอามือถือพี่โทรเข้าคงหาเจอ"
" เออ ได้ๆ เอาไปสิ " แกคงไม่ทันสังเกตุใบหน้าเจ้าเล่ห์ผมหรอก..
เมื่อเดินมาถึงโต๊ะผมคว้าเอากระดาษที่พี่เกศจดเบอร์ขึ้นมา มือไม้มันสั่นไปหมด..
ผมบรรจงกดตัวเลขลงไปบนแป้นอย่างชนิดที่เรียกว่า ไม่มีทางที่มันจะหลุดมือผมไปไหนอีก
ศูนย์..แปด...เก้า...ศูนย์...หก..เก้า....หก..สอง..เก้า..............เย้ !!!!!!!! ตัวสุดท้ายโผล่มาแล้ว
ผมดีใจแทบจะเก็บอาการไม่อยู่ เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน ผมจะต้องจีบพี่เกศให้ได้ แต่ไม่เหมือนกับทุกคนที่ผมคบเล่นๆ ผมชอบเธอจริงๆ..
.....
บ่ายวันนี้เป็นวันที่น่าเบื่อที่สุดอะไรๆก็เร่งรีบไปหมดเพราะบริษัทเพิ่งเปิดหลังจากวันหยุดยาว ผมรีบสาวเท้าเดินดิ่งๆไปทางโรงอาหารเพราะรู้สึกหิวข้าวไส้จะขาด เมื่อคืนจนถึงป่านนี้ไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากเหล้าที่ "ไอ้เบิร์ด" เพื่อนตัวแสบชวนไปฉลองในโอกาสที่มันจีบสาวคนใหม่ที่มีดีกรีเป็นถึงซุปเปอร์ไวเซอร์ในแผนกมันได้สำเร็จ
ผมเดินเลี้ยวมาถึงมุมตึก ทันใดนั้นมีร่างบางๆเดินสวนก้าวมาฉับๆตรงหน้า...อาาาา...เธอ ...เธอคนนั้นคนที่ทำให้ผมรอ
ใจผมเต้นแรง แต่ไม่รู้เพราะอะไรที่ทำให้ผมก้มหน้าหลบเธอแล้วเลือกจะเดินเลี่ยงหนี
"โรจน์ กำลังจะไปกินข้าวเหรอ"เธอหยุดและถามผม เธอยังมีกะใจทักทาย
"ครับ ผมกำลังจะไปโรงอาหาร" ผมตอบแบบไม่มองหน้า รู้สึกน้อยใจ ผมแอบชอบเธอแน่ๆ ถึงตอนนี้ผมรู้ตัวแล้ว น้อยคนนักที่จะทำให้ผมหวั่นไหวได้ขนาดนี้
"นัดแฟนร่ะสิ รีบเชียวนะ" พี่เกศแซวผมพลางยิ้มแบบมีเลศนัย แต่ผมกลับไม่มีอารมณ์ขำและกลับโกรธที่เธอทำเหมือนไม่มีอะไร ความจริงมันก็ไม่มีนั่นแหละ..
"ครับ ผมนัดแฟนไว้ จะไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน" ผมตอบไปแบบประชด ความจริงวันนี้มนทิยาหยุดและผมก็ไม่ได้จะไปกินข้าวกับใครด้วย
"อ่อ รู้แล้ว คนมีแฟนแล้วนี่เอง ถึงได้จดเบอร์ให้เราแค่เก้าตัว" เธอพูดจบแล้วเดินออกไปทันทีคล้ายว่าโมโห
ผมยืนงงอยู่เป็นพัก ... อะไรนะ!!! ผมนี่มันโง่หรือทึ่มกันแน่ รอโทรศัพท์เธอมาเป็นอาทิตย์ แต่กลับจดเบอร์ให้ไม่ครบ ผมอยากจะตบหัวตัวเองแรงๆกับความผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัยของตัวเองครั้งนี้.....
แต่สุดท้ายผมก็ยิ้มออกมาได้..อย่างน้อยผมก็รู้แล้วว่าเธอเองก็คิดจะกดโทรศัพท์หาผมเช่นกัน เธอถึงรู้ว่าผมให้เบอร์เธอไม่ครบสิบตัว.....ผมมีหวังแล้วสินะ
.......................................................................................................
หลายวันต่อมา ผมพยายามอย่างมากที่จะเจอพี่เกศให้ได้และที่หวังไปมากกว่านั้น ผมหวังว่าผมคงจะได้คุยกับเธอมากกว่าเรื่องทั่วไป
ผมหมายถึงผมอยากจะสื่อความในใจออกไปว่าผมชอบเธอ.....
ไม่ว่าจะไปดักรอที่ไหนก็ไม่มีแม้แต่เงา เหลือที่เดียวที่ผมรู้ว่าจะได้เจอเธอแน่ แต่ผมยังไม่กล้าจะเดินไปนั่นคือ โต๊ะทำงานของเธอ!
ผมไม่รู้ว่าถ้าผมถือวิสาสะเดินดุ่มๆเข้าไปหาต่อหน้าสายตาอีกหลายคู่ที่คงจะอยากรู้ว่าผมเป็นใคร แล้วไปทำไมนั้นมันจะสร้างความอับอายให้เธอหรือเปล่า ผมจึงยังเลือกที่จะไม่ไปหาเธอถึงที่
ช่วงนี้มนเริ่มจับพิรุธผมได้
" ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่มาหามนที่แผนกเลยร่ะโรจน์ เพื่อนๆเริ่มถามหาแล้ว เพื่อนมนบอกว่าเห็นโรจน์ไปยืนหน้าโรงอาหารแทบทุกเช้า ไปคอยใครค่ะ"
ผมยืนมึนกลับคำถาม ไม่รู้จะตอบเธอยังไงดีเลยแกล้งยิ้มกลบเกลื่อนไป เอามือโอบเอวเธอไว้ดึงเข้ามากอดเพื่อหลบสายตาจับผิดนั้น..........." ไม่มีหรอก ผมไปหากาแฟดื่มเฉยๆ"
ผมคิดว่าในทางเดินระหว่างแผนกที่ค่อนข้างมืดและลับตาคนแบบนี้คงไม่มีใครเห็นหรอกว่าเรากำลังกอดกันอยู่...
แต่ทว่า....มี!!!!!!! ผมคิดผิดถนัด....
ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจ้องมองผมไม่กระพริบและมีเชิงตำหนิอยู่ในแววตานั้นไม่น้อย ... พี่เกศ !!!!! เธอเห็นผมกอดมนทิยา......
พี่เกศเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว..ผมแทบจะสลัดผู้หญิงที่ผมกำลังกอดอยู่และโผไปคว้าข้อมือเธอไว้ .. แต่ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไง
เธอเดินห่างออกไปไกลตามทางเดินที่ทอดยาว ไกลออกไปจนแทบจะลับตาแล้ว ... โอกาสของผมหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา ทำไมนะ..
" มนต้องไปแล้วค่ะ พอดีนัดแอนไว้ว่าจะไปดูงานที่กำลังมีปัญหาทางตึกหลังโน่น เดี๋ยวเพื่อนจะรอแย่ " มนพูดกับผมพร้อมกับจูบที่แก้มผมเบาๆแทนการบอกลา
ก่อนไปเธอหันมาย้ำกับผมว่า เย็นนี้ขอให้ผมไปส่งบ้าน เลิกงานเธอจะรอที่หน้าบริษัทห้ามลืม...
พอมนเดินเลี้ยวไปอีกทาง ผมออกวิ่ง วิ่งแบบเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ มิใช่ไปทางที่มนเดินไป หากแต่เป็นทางที่พี่เกศเดินไปต่างหาก...
ยิ่งวิ่งเหมือนยิ่งช้า ทางเลี้ยวสุดท้ายก่อนสุดทางเดินผมภาวนาให้เจอ....แต่ไม่มีใครเลยสักคน!!! นอกจากประตูทางเข้าแผนกที่ห้ามคนนอกเข้าเด็ดขาด
ผมยืนหอบ หายใจถี่ระรัวอยู่ตรงนั้น จะบ้าตาย.. เธอหายไปไหนไวขนาดนี้นะ ?
เมื่อรู้ว่าไม่ทันแล้วผมเตรียมจะหันหลังกลับ พบว่าพี่เกศยืนขวางอยู่ด้านหลัง...เธอเอามือกอดอกพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเคย..
"มาทำไมแถวนี้ แม่สาวน้อยไปไหนร่ะ เห็นยืนกอดกันกลมอยู่เมื่อกี้ ไม่อายบ้างหรือไง? "
" เออ....ออ..อ ผมวิ่งตามหาเพื่อนครับ พอดีเห็นมันเดินมาทางนี้ไม่ทันได้เรียกไว้ "
" เหรอ ? ถ้างั้นพี่ก้เข้าใจผิดว่าเธอมีธุระกับพี่สินะ ถึงได้วิ่งตามมา ไม่เป็นไร.. ไปก็ได้ "
" อย่าเพิ่งครับ.....พี่.... จริงๆผมก็มีเรื่องจะคุยกับพี่ด้วยเหมือนกัน " ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีพูดออกไป
" คือผม... ผม.... ครั้งที่แล้วผมให้เบอร์พี่ไม่ครบ พี่เลยโทรหาผมไม่ติดใช่มั้ย? แล้วถ้าครั้งนี้ผมขอแก้ตัวใหม่ พี่จะโทรมาหาผมหรือเปล่า? "
พี่เกศเลิกคิ้วจ้องหน้าผม ยิ้มแปลกๆ..ยิ้มแบบเยาะเย้ยนิดๆ
" ทำไมต้องโทรหาด้วยร่ะ ไม่ได้มีธุระอะไรด้วย อีกอย่างไม่อยากให้แม่สาวของเธอคนนั้นมาว่าชั้นไปยุ่งกับของรักของหวงของหล่อนด้วย"
" ผมไม่ใช่ของของใคร... ผมยังโสดนะ" ผมแก้ตัวไปขุ่นๆ
" โสด? แต่ยืนกอดกันขนาดนั้นนะ..โอย นี่ชั้นโตแล้วนะสามสิบแล้ว จะดูไม่ออกเลยหรือไง แต่ก็ช่างเถอะมันเรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวอะไรด้วย แต่ถ้าอยากได้เบอร์จะให้ก็ได้ แต่เอาไปเก้าตัวเหมือนกันที่เหลือหาเอาเอง! "
เธอเล่นผมเข้าให้แล้ว ....แต่ยังไงตอนนี้เอาก็เอาว่ะ ยังไงก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย....เธอจดมาให้แค่เก้าตัวจริงๆ!!!
แล้วไอ้ตัวสุดท้ายมันเลขอะไร จะหาที่ไหน ผมยังคิดไม่ออกเลย
การสนทนาจบลงเพียงแค่นั้น..เราต่างก็แยกย้ายกลับไปทำงานของตัวเอง ผมพยายามจะเดาเบอร์โทรตัวสุดท้ายของพี่เกศหลายครั้ง
สุดท้ายผมก็ปิ้งไอเดีย.......
ผมเดินไปหาพี่แหม่มที่โต๊ะ....ทำหน้าตาตกใจ
" พี่ๆ ผมยืมโทรศัพท์หน่อยสิ ไม่รู้เอามือถือไปซุกไว้ตรงไหนหาไม่เจอ แต่คงอยู่แถวโต๊ะทำงานนั่นแหละ เดี๋ยวเอามือถือพี่โทรเข้าคงหาเจอ"
" เออ ได้ๆ เอาไปสิ " แกคงไม่ทันสังเกตุใบหน้าเจ้าเล่ห์ผมหรอก..
เมื่อเดินมาถึงโต๊ะผมคว้าเอากระดาษที่พี่เกศจดเบอร์ขึ้นมา มือไม้มันสั่นไปหมด..
ผมบรรจงกดตัวเลขลงไปบนแป้นอย่างชนิดที่เรียกว่า ไม่มีทางที่มันจะหลุดมือผมไปไหนอีก
ศูนย์..แปด...เก้า...ศูนย์...หก..เก้า....หก..สอง..เก้า..............เย้ !!!!!!!! ตัวสุดท้ายโผล่มาแล้ว
ผมดีใจแทบจะเก็บอาการไม่อยู่ เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน ผมจะต้องจีบพี่เกศให้ได้ แต่ไม่เหมือนกับทุกคนที่ผมคบเล่นๆ ผมชอบเธอจริงๆ..
แว่นซ่าส์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ธ.ค. 2556, 09:15:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ธ.ค. 2556, 18:57:36 น.
จำนวนการเข้าชม : 767
| << ตอนที่ 2 | ตอนที่ 4 >> |