เสน่ห์นางหงส์
ตมิสา แม่หงส์สวยแสนเสน่ห์ เซเลบฯ สาวจอมหยิ่ง ขี้วีน ปากร้าย แล้งน้ำใจ ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา แต่ทำไม๊ทำไมคนอย่าง คณาธิป เจ้าของไร่ "พระจันทร์” หนุ่มหล่อพ่อไม่รวยถึงได้ตกหลุมเสน่ห์แม่หงส์จนถอนตัวไม่ขึ้น
ในอดีตเขาคือ "ไอ้เด็กวัด" แสนเชยที่คอยตามตอแยเธอตลอด แต่สาวเจ้าหรือจะชายตาแล และเมื่อฐานะเปลี่ยน งานนี้เขาจึงต้องปฏิบัติการขั้นเด็ดขาดเพื่อพิชิตหัวใจเย็นชาของแม่สาวจอมขี้วีนอย่างเธอมาให้ได้ ดั่งคำกล่าวว่า ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล เมื่อไม่ได้ด้วยกลก็เอาด้วยคาถา คำว่า "มารยา" ใครว่ามีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่ใช้เป็น
ในอดีตเขาคือ "ไอ้เด็กวัด" แสนเชยที่คอยตามตอแยเธอตลอด แต่สาวเจ้าหรือจะชายตาแล และเมื่อฐานะเปลี่ยน งานนี้เขาจึงต้องปฏิบัติการขั้นเด็ดขาดเพื่อพิชิตหัวใจเย็นชาของแม่สาวจอมขี้วีนอย่างเธอมาให้ได้ ดั่งคำกล่าวว่า ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล เมื่อไม่ได้ด้วยกลก็เอาด้วยคาถา คำว่า "มารยา" ใครว่ามีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่ใช้เป็น
Tags: นิยายรัก สาริน
ตอน: ตอนที่ 5 100%
“ผมจะรับผิดชอบออกค่าใช้จ่ายในการซักรีดเสื้อของคุณ”
“แค่นั้น?” หญิงสาวขึ้นเสียงสูงต่อเมื่อมองสภาพของคนตรงหน้าแล้วจึงแค่นเสียงหัวเราะหยันออกมา “จริงสินะ อย่างแกจะรับผิดชอบอะไรได้มากกว่านี้ ลำพังแค่ค่าซักชุดฉันจะมีปัญญาจ่ายหรือเปล่ายังไม่รู้”
คณาธิปก้มลงมองสภาพของตัวเอง คงไม่แปลกที่เธอจะมองว่าเขาไม่มีปัญญาจ่ายค่าซักรีดให้เพราะเสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่ขาดไปสองแห่งเพราะเกี่ยวกับเครื่องสูบน้ำ แถมยังเปื้อนคราบน้ำมันทั้งคนทั้งเสื้อ ผมโพกด้วยผ้าขาวม้าเก่าๆ ของลุงเหมย
“ผมขอโทษอีกครั้งนะครับคุณนาย คนจนๆ อย่างผมก็รับผิดชอบได้แค่นี้แหละ เท่านี้ก็หนักหนาแล้วอย่าเอาเรื่องผมเลยนะครับ” ชายหนุ่มประชดให้แต่สาวเจ้ายังไม่รู้ตัว
“อย่ามาเรียกฉันว่าคุณนาย”
“ครับ คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าจะถอดเสื้อออกมาให้ผมตอนไหนครับ” เขามองจับไปบนเสื้อสวย สายตาวาววามนั้นทำให้หญิงสาวตะครุบคอเสื้อเอาไว้แล้วจัดให้มิดชิด
“ไอ้บ้า”
“อย่าเข้าใจผิดครับคุณผู้หญิง ผมแค่จะเอาไปส่งห้องซักรีดให้”
“ไม่ต้อง คนสวนเงินเดือนน้อยอย่างแก ขืนให้เอาเสื้อไปแล้วเชิดเสื้อของฉันไป ใครจะรับผิดชอบ” หญิงสาวมองชายร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจก่อนกวาดสายตามองหาใครซักคนเผื่อว่าเกิดอะไรขึ้นจะได้ร้องเรียกให้ช่วยทัน ท่าทางมันเหมือนคนหิวกระหาย
เหมือน...โจรคร่าพรหมจรรย์ ที่เธอเห็นบ่อยๆ ในข่าวอาชญากรรม
“ไปได้แล้วไป ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” หญิงสาวตวาดไล่แล้วหมุนตัวจะกลับห้องพัก หมดอารมณ์จะออกไปข้างนอกเพราะขี้เกียจอาบน้ำแต่งตัวใหม่
“แน่ใจเหรอครับคุณผู้หญิง แล้วจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องเจ้านายผมไม่ได้นะ เพราะผมรับผิดชอบแล้ว แต่คุณปฏิเสธเอง” เขาขยับเข้ามาใกล้ทำให้หญิงสาวเกือบหลุดเสียงร้องออกมา แต่เพราะไม่อยากให้ไอ้หน้าดำนี่ได้ใจว่าเธอกลัวจึงได้ฝืนเชิดใบหน้าขึ้นสูง
“ถือว่าฉันซวยเองที่มาเจอคนอย่างแก ไปได้แล้ว” ตมิสาตวาดเสียงดังกลบเกลื่อนความกลัว แล้วสาวเท้าเร็วๆ กลับไปยังห้องพัก
“ใจแทบวาย มาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว” คณาธิปพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ หัวใจยังเต้นตูมตามกับการเผชิญหน้าตมิสาในระยะประชั้นชิด ทั้งที่ตั้งใจไว้แท้ๆ ว่าจะไม่ยอมพบหน้าเธอ
เขามองร่างบางไปจนลับตาจากนั้นจึงหมุนตัวกลับออกไปบ้าง ผ่านหน้าภารินีที่กำลังเดินมาทางห้องพักของเซเลบฯ สาว เพราะสาวเจ้าโทรจิกเรียกด่วน ไม่รู้ว่าจะโวยวายเรื่องอะไรอีก
หญิงสาวมองร่างหนาคุ้นตาของคณาธิปอย่างไม่แน่ใจ เพราะท้องฟ้าเริ่มมืดจึงมองไม่ชัด
“เป็นอะไรนี มองฉันอย่างกับไม่เคยเห็น” เขาทักพนักงานสาวด้วยชื่อเล่น เพราะทุกคนในไร่รวมทั้งในรีอร์ตอยู่กันแบบพี่น้อง เขาจัดงานเลี้ยงสังสรรค์ให้ทุกคนได้ละลายพฤติกรรมกันทุกเดือน ดังนั้นทุกคนจึงรู้จักชื่อเล่นหรือแม้แต่บ้านเกิดของกันด้วยซ้ำไป
“คุณธิป โธ้…นีนึกว่าใครที่ไหน เกือบจะร้องออกมาแหนะค่ะ” หญิงสาวหัวเราะขึ้น คราบดำๆ เป็นรอยห้านิ้วที่สองข้างแก้มรวมทั้งผมยุ่งๆ ที่โผล่แซมออกมาจากผ้าโพกนั้นทำให้เธอจำแทบไม่ได้
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหน้าเพิ่มรอยคราบเข้าไปอีกทำให้คนตรงหน้าหัวเราะคิกออกมาอีกครั้งก่อนย้อนถาม
“คุณธิปไปทำอะไรมาคะ มอมแมมเชียว”
“เครื่องสูบน้ำมันเสียก็เลยไปซ่อม ตั้งตะสายจนค่ำกว่าจะใช้งานได้” เขาก้มมองสภาพของตัวเอง ภารินีทำท่าจะคุยต่อหากแล้วนึกอะไรได้จึงรีบบอก
“นีต้องไปละค่ะ แขกเรือนหกเรียก บอกว่าเสื้อเป็นอะไรไม่รู้ เฮ้อ…”
“งั้นก็รีบไปเถอะ อย่าให้เขาโทรเรียกอีกเป็นครั้งที่สอง เดี๋ยวจะโดนเฉ่งจนหูชา” ชายหนุ่มโบกมือ ไม่ต้องบอกชื่อก็รู้ว่าเป็นตมิสาแน่ๆ
“โดนมาแล้วละค่ะ งั้นนีขอตัวนะคะ” หญิงสาวหน้ายุ่งกำลังจะออกไปทว่าชายหนุ่มเรียกเอาไว้ “คะ?”
“สภาพฉันตอนนี้มันเกือบจำไม่ได้เลยเหรอ”
“ก็…” หญิงสาวเอียงศีรษะแล้วตั้งใจมอง “มันมืดด้วยล่ะค่ะ นีมองไม่ชัดจนกระทั่งได้ยินเสียงถึงจำได้ ก็หน้าคุณธิปดำปี๋ออกอย่างนั้นนี่คะ”
“อืม…ไปเถอะ” เขาโบกมือไล่ ภารินีจึงรีบสาวเท้าออกไปโดยเร็วเพราะผิดเวลามามากแล้ว หากโดนบ่นเป็นครั้งที่สอง มีหวังลลิตาเฉ่งเธอแน่
เมื่อคล้อยหลังลูกน้องสาวไปแล้วชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเอง ความคิดบางอย่างวาบผ่านในหน้า ตอนนี้ฐานะของเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว หากจะพูดถึงฐานะเขาเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าตมิสาเท่าไหร่นัก ทำไมเขาไม่ลองดูสักตั้งหนึ่งว่าแม่หงส์สาวตัวนี้จะทนลูกตื้อเขาไปได้ซักแค่ไหน
แต่อย่าคิดนะว่าที่ทำทุกอย่างก็เพราะยังหลงเหลือเศษเสี้ยวความรักที่มีไว้ให้กับเธอ เขาทำเพราะไม่อยากให้เพื่อนดูถูกต่างหาก พวกนั้นจะได้รู้ว่าคนอย่างคณาธิปฆ่าได้หยามไม่ได้ เขามีเลือดนักสู้อยู่ในตัว จากคนที่ไม่มีอะไรเลยมาได้ไกลขนาดนี้นับประสาอะไรกับการจีบผู้หญิงแค่คนเดียว
“แล้วเราจะได้รู้ตมิสาว่าผมจะทำให้คุณใจอ่อนไม่ได้” ชายหนุ่มหาเหตุผลมาให้ตัวเองเสร็จก็หมุนตัวออกไป แต่อดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองไปยังเรือนพักหลังที่หกที่เซเลบฯ สาวพำนักอยู่
“แค่นั้น?” หญิงสาวขึ้นเสียงสูงต่อเมื่อมองสภาพของคนตรงหน้าแล้วจึงแค่นเสียงหัวเราะหยันออกมา “จริงสินะ อย่างแกจะรับผิดชอบอะไรได้มากกว่านี้ ลำพังแค่ค่าซักชุดฉันจะมีปัญญาจ่ายหรือเปล่ายังไม่รู้”
คณาธิปก้มลงมองสภาพของตัวเอง คงไม่แปลกที่เธอจะมองว่าเขาไม่มีปัญญาจ่ายค่าซักรีดให้เพราะเสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่ขาดไปสองแห่งเพราะเกี่ยวกับเครื่องสูบน้ำ แถมยังเปื้อนคราบน้ำมันทั้งคนทั้งเสื้อ ผมโพกด้วยผ้าขาวม้าเก่าๆ ของลุงเหมย
“ผมขอโทษอีกครั้งนะครับคุณนาย คนจนๆ อย่างผมก็รับผิดชอบได้แค่นี้แหละ เท่านี้ก็หนักหนาแล้วอย่าเอาเรื่องผมเลยนะครับ” ชายหนุ่มประชดให้แต่สาวเจ้ายังไม่รู้ตัว
“อย่ามาเรียกฉันว่าคุณนาย”
“ครับ คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าจะถอดเสื้อออกมาให้ผมตอนไหนครับ” เขามองจับไปบนเสื้อสวย สายตาวาววามนั้นทำให้หญิงสาวตะครุบคอเสื้อเอาไว้แล้วจัดให้มิดชิด
“ไอ้บ้า”
“อย่าเข้าใจผิดครับคุณผู้หญิง ผมแค่จะเอาไปส่งห้องซักรีดให้”
“ไม่ต้อง คนสวนเงินเดือนน้อยอย่างแก ขืนให้เอาเสื้อไปแล้วเชิดเสื้อของฉันไป ใครจะรับผิดชอบ” หญิงสาวมองชายร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจก่อนกวาดสายตามองหาใครซักคนเผื่อว่าเกิดอะไรขึ้นจะได้ร้องเรียกให้ช่วยทัน ท่าทางมันเหมือนคนหิวกระหาย
เหมือน...โจรคร่าพรหมจรรย์ ที่เธอเห็นบ่อยๆ ในข่าวอาชญากรรม
“ไปได้แล้วไป ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” หญิงสาวตวาดไล่แล้วหมุนตัวจะกลับห้องพัก หมดอารมณ์จะออกไปข้างนอกเพราะขี้เกียจอาบน้ำแต่งตัวใหม่
“แน่ใจเหรอครับคุณผู้หญิง แล้วจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องเจ้านายผมไม่ได้นะ เพราะผมรับผิดชอบแล้ว แต่คุณปฏิเสธเอง” เขาขยับเข้ามาใกล้ทำให้หญิงสาวเกือบหลุดเสียงร้องออกมา แต่เพราะไม่อยากให้ไอ้หน้าดำนี่ได้ใจว่าเธอกลัวจึงได้ฝืนเชิดใบหน้าขึ้นสูง
“ถือว่าฉันซวยเองที่มาเจอคนอย่างแก ไปได้แล้ว” ตมิสาตวาดเสียงดังกลบเกลื่อนความกลัว แล้วสาวเท้าเร็วๆ กลับไปยังห้องพัก
“ใจแทบวาย มาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว” คณาธิปพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ หัวใจยังเต้นตูมตามกับการเผชิญหน้าตมิสาในระยะประชั้นชิด ทั้งที่ตั้งใจไว้แท้ๆ ว่าจะไม่ยอมพบหน้าเธอ
เขามองร่างบางไปจนลับตาจากนั้นจึงหมุนตัวกลับออกไปบ้าง ผ่านหน้าภารินีที่กำลังเดินมาทางห้องพักของเซเลบฯ สาว เพราะสาวเจ้าโทรจิกเรียกด่วน ไม่รู้ว่าจะโวยวายเรื่องอะไรอีก
หญิงสาวมองร่างหนาคุ้นตาของคณาธิปอย่างไม่แน่ใจ เพราะท้องฟ้าเริ่มมืดจึงมองไม่ชัด
“เป็นอะไรนี มองฉันอย่างกับไม่เคยเห็น” เขาทักพนักงานสาวด้วยชื่อเล่น เพราะทุกคนในไร่รวมทั้งในรีอร์ตอยู่กันแบบพี่น้อง เขาจัดงานเลี้ยงสังสรรค์ให้ทุกคนได้ละลายพฤติกรรมกันทุกเดือน ดังนั้นทุกคนจึงรู้จักชื่อเล่นหรือแม้แต่บ้านเกิดของกันด้วยซ้ำไป
“คุณธิป โธ้…นีนึกว่าใครที่ไหน เกือบจะร้องออกมาแหนะค่ะ” หญิงสาวหัวเราะขึ้น คราบดำๆ เป็นรอยห้านิ้วที่สองข้างแก้มรวมทั้งผมยุ่งๆ ที่โผล่แซมออกมาจากผ้าโพกนั้นทำให้เธอจำแทบไม่ได้
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหน้าเพิ่มรอยคราบเข้าไปอีกทำให้คนตรงหน้าหัวเราะคิกออกมาอีกครั้งก่อนย้อนถาม
“คุณธิปไปทำอะไรมาคะ มอมแมมเชียว”
“เครื่องสูบน้ำมันเสียก็เลยไปซ่อม ตั้งตะสายจนค่ำกว่าจะใช้งานได้” เขาก้มมองสภาพของตัวเอง ภารินีทำท่าจะคุยต่อหากแล้วนึกอะไรได้จึงรีบบอก
“นีต้องไปละค่ะ แขกเรือนหกเรียก บอกว่าเสื้อเป็นอะไรไม่รู้ เฮ้อ…”
“งั้นก็รีบไปเถอะ อย่าให้เขาโทรเรียกอีกเป็นครั้งที่สอง เดี๋ยวจะโดนเฉ่งจนหูชา” ชายหนุ่มโบกมือ ไม่ต้องบอกชื่อก็รู้ว่าเป็นตมิสาแน่ๆ
“โดนมาแล้วละค่ะ งั้นนีขอตัวนะคะ” หญิงสาวหน้ายุ่งกำลังจะออกไปทว่าชายหนุ่มเรียกเอาไว้ “คะ?”
“สภาพฉันตอนนี้มันเกือบจำไม่ได้เลยเหรอ”
“ก็…” หญิงสาวเอียงศีรษะแล้วตั้งใจมอง “มันมืดด้วยล่ะค่ะ นีมองไม่ชัดจนกระทั่งได้ยินเสียงถึงจำได้ ก็หน้าคุณธิปดำปี๋ออกอย่างนั้นนี่คะ”
“อืม…ไปเถอะ” เขาโบกมือไล่ ภารินีจึงรีบสาวเท้าออกไปโดยเร็วเพราะผิดเวลามามากแล้ว หากโดนบ่นเป็นครั้งที่สอง มีหวังลลิตาเฉ่งเธอแน่
เมื่อคล้อยหลังลูกน้องสาวไปแล้วชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเอง ความคิดบางอย่างวาบผ่านในหน้า ตอนนี้ฐานะของเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว หากจะพูดถึงฐานะเขาเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าตมิสาเท่าไหร่นัก ทำไมเขาไม่ลองดูสักตั้งหนึ่งว่าแม่หงส์สาวตัวนี้จะทนลูกตื้อเขาไปได้ซักแค่ไหน
แต่อย่าคิดนะว่าที่ทำทุกอย่างก็เพราะยังหลงเหลือเศษเสี้ยวความรักที่มีไว้ให้กับเธอ เขาทำเพราะไม่อยากให้เพื่อนดูถูกต่างหาก พวกนั้นจะได้รู้ว่าคนอย่างคณาธิปฆ่าได้หยามไม่ได้ เขามีเลือดนักสู้อยู่ในตัว จากคนที่ไม่มีอะไรเลยมาได้ไกลขนาดนี้นับประสาอะไรกับการจีบผู้หญิงแค่คนเดียว
“แล้วเราจะได้รู้ตมิสาว่าผมจะทำให้คุณใจอ่อนไม่ได้” ชายหนุ่มหาเหตุผลมาให้ตัวเองเสร็จก็หมุนตัวออกไป แต่อดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองไปยังเรือนพักหลังที่หกที่เซเลบฯ สาวพำนักอยู่
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ธ.ค. 2556, 23:47:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ธ.ค. 2556, 23:47:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 889
| << ตอนที่ 5 90% | ตอนที่ 6 50% >> |