เกมรักกับดักพิศวาส (สนพ.มายเลิฟ)
Tags: นิยายรัก,นายแบบ
ตอน: ตอนที่ 5
ตอนที่ 5
หญิงสาวที่เมื่อยามสติครบถ้วนระวังตัวแจ แต่พอดื่มเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์สีสวยไปไม่กี่แก้วสติที่เคยมีก็และการระวังตัวแทบป็นศูนย์
บุษบันรู้ตัวเองว่าตัวเองไม่ใช่นักดื่มนานๆ จะได้ดื่มที รู้ตัวดีว่าคอค่อนข้างอ่อนจึงสั่งคอกเทลดีกรีเบาๆ มาดื่มเคล้าเสียงเพลง ทั้งที่หนุ่มลูกครึ่งสุดหล่อเป้าสายตาของสาวๆ คืนนี้อย่างบอลด์วินก็คอยเตือนตลอดว่า
“อย่าดื่มเยอะล่ะคุณ เมาไม่รู้ตัวไม่รู้ด้วยนะ”
“ฉันสั่งให้เขาใส่เหล้าเบาๆ ไม่เมาง่ายๆ หรอกน่า”
พูดไปก็จิบคอกเทลในมือไปในขณะที่หูก็ซึมซับเพลงๆ เพราะๆ แหม…มันช่างรู้สึกผ่อนคลายและได้บรรยากาศจริงๆ น้ำเมา (เล็กน้อย) ที่หวานละมุนลิ้นเคล้าเสียงเพลง
แต่ดื่มไปคุยไปไม่เท่าไหร่คนที่ ‘ไม่เมาง่ายๆ’ ก็เริ่มอ้อแอแต่ก็คุยไม่หยุด มือไม้เริ่มปัดสะเปะสะปะ จนบอลด์วินคิดว่าสมควรแก่เวลาแล้วที่จะต้องพาหญิงสาวไปส่งที่ห้อง
“ผมว่าเรากลับกันเถอะ คุณน่ะเมามากแล้ว” บอลด์วิลที่จ่ายค่าเครื่องดื่มแล้วหันมาประคองร่างเพรียวระหงที่ตัวอ่อนล่อแลให้ลุกขึ้น
“อุ้ยยย กลับทำไมไวแท้…เพลงกำลาง…เพราะ คอกเทลก็กำลังหวานชุ่มคอ…ขออีกสักแก้วสิค้า…”
บุษบันที่ทรงตัวเองแทบไม่ไหวหันไปสั่งบาเทนเดอร์เสียงยานคาง บอลด์วิลเห็นแล้วได้แต่ส่ายศีรษะแล้วจัดการลากหญิงสาวไปที่รถ โดยไม่สนใจเสียงโวยวายและบ่นตามประสาคนเมาของหญิงสาว
“ไม่อาว…ม่ายกลับ”
“คุณเมาแล้ว”
“เมาที่ไหน ดูๆๆ ฉานจะเดินให้ดู…”
บุษบันขืนตัวออกจากการเดินประคองของบอลด์วิน แม้เขาจะสามารถฝืนแรงอันน้อยนิดของหญิงสาวได้ แต่เขาก็ยอมให้เธอได้แสดงศักยภาพของตัวเอง
“งั้นคุณเดินตามเส้นนี้ เอาแค่จากท้ายรถไปที่หน้ารถก็พอ เดินให้ตรงนะห้ามก้าวออกจากเส้นแม้แต่นิดเดียว” ชายหนุ่มชี้ไปที่เส้นสีขาวที่แบ่งช่องจอดรถ
หลังจากจับคนเมาแต่ไม่ยอมรับว่าตัวเองเมาไปยืนที่จุดสตาร์ท บอลด์วินก็เดินไปยืนกอดอกพิงรถรอบุษบันซึ่งถือว่าเป็นเส้นชัย
“เชิญ เดินตามเส้นนี้มาอย่าให้พลาด ถ้าทำได้ผมจะพากลับเข้าไปข้างใน”
“เชอะ! เป็นคนชวนเรามาแท้ๆ”
บุษบันทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างไม่พอใจ และมั่นใจเต็มร้อยว่าตัวเองไม่เมาแค่เดินตามเส้นสีขาวๆ ในระยะสั้นๆ มีหรือจะทำไม่ได้
ว่าแล้วหญิงสาวก็ก้าวเท้าขวาออกไปแตะเส้นสีขาวอย่างแม่นยำ เธอเงยหน้าที่ตอนนี้ดวงตากลมโตนั้นหรี่ปรือด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์พลางส่งยิ้มเยาะให้กับบอลด์วิน แล้วบอกกับชายหนุ่มอย่างเป็นต่อว่า
“เห็นไหมฉันไม่ได้มาว…”
“เหรอ งั้นเดินมาสิคุณอย่าลีลา”
บอลด์วิลบอกเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะขยับตัวถลาเข้าไปรับร่างเพรียวระหงที่เดินเซซ้ายเซขวาจะล้มแล่มิล้มแล่ ก้าวที่สองที่สามอย่าว่าแต่ตรงเส้นเลยเรียกว่าไม่แตะเลยดีกว่า
“พอแล้ว พอแล้ว ขึ้นรถเถอะคุณ” บอลด์วินประคองหญิงสาวไปขึ้นรถ จัดการรัดเข็มขัดให้เรียบร้อย จากนั้นก็รีบวิ่งอ้อมมาขึ้นรถอีกด้าน
บอลด์วินนั่งลังเลอยู่เล็กน้อยว่าจะไปไหนดีระหว่างคอนโดหญิงสาวกับคอนโดส่วนตัวของเขา แม้จะเคยไปคอนโดของบุษบันมาแล้วสองครั้งแต่เขาไม่เคยขึ้นไปถึงข้างบน หญิงสาวพักอยู่ชั้นไหนห้องที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ และเหมือนเพิ่งจะนึกอะไรออก มือใหญ่ก็หันไปคว้ากระเป๋าของคนขี้เมาที่บ่นงึมงำไม่หยุดแล้วถือวิสาสะรื้อค้น กุญแจที่มีหมายเลขห้องกำกับ
“ขอไปเที่ยวห้องคุณหน่อยแล้วกันนะ”
บอลด์วินยืนเท้าสะเอวพลางถอนหายใจมองร่างบางที่ครางงึมงำพลิกตัวไปมา แกว่งแขนสะเปะสะปะแล้วส่ายศีรษะ แล้วมองไปรอบห้องสีครีมดูสว่างสมเป็นห้องผู้หญิง แต่เขาไม่มีเวลาพิจารณาอะไรมาก เพราะคนบนเตียงผงกหัวขึ้นปรือตาแล้วกวักมือเรียก
“มีอะไร ปวดหัว”
บุษบันส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะทำท่าจะขย้อนของเก่าออกมา เพียงเท่านั้นก็ไม่ต้องถามล่ะว่าต้องการอะไร
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งอ้วกตรงนี้นะ ไม่งั้นคืนนี้ผมปล่อยให้คุณนอนจมกองอ้วกจริงๆ ด้วย”
ไม่รอช้าบอด์วินไม่พูดพร่ำทำเพลงเสียเวลาประคับประคองคนเมา เขาตวัดร่างบางขึ้นอุ้มกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่ห้องน้ำแบและวางหญิงสาวให้โก่งคอคายของเก่าลงในชักโครกแบบเฉียดฉิว
“ไหวไหมคุณ”
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเสร็จสิ้นภารกิจคายของเก่า บอลด์วินที่นั่งลูบหลังถามแล้วค่อยๆ พยุงบุษบันที่พยักหน้ารับเบาๆ
“ฉันอยากอาบน้ำ”
“อะ เอ่อ…เชิญครับ”
บอลด์วินบอกก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำและปิดประตูปล่อยหญิงสาวได้อาบน้ำตามต้องการ แต่ก็ยังไม่คิดจะกลับเดี๋ยวนั้น เพราะยังห่วงคนที่อยู่ข้างใน
โครม!!!
เสียงที่ดังออกมาจากห้องน้ำทำให้บอลด์วินวิ่งมาเปิดประตูเข้าไปทันที และภาพที่เห็นก็ทำให้ชายหนุ่มยืนนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเดินเข้าไปพยุ่งร่างบางที่นั่งตัวเปล่าเปลือยอยู่ใต้ฝักบัว ขณะบริเวณใกล้ๆ อ่างอาบน้ำมีสารพัดขวดตกเกลื่อน
บอลด์วินกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอพยายามระงับอารมณ์ฝ่ายต่ำเอาไว้ให้ลึกสุดใจเท่าที่จะทำได้ จากนั้นก็เดินเข้าไปประคองร่างบางที่เปียกโชกจากสายน้ำที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย โดยที่เขาเองก็ไม่คิดจะปิดมันเพราะคิดว่าอย่างน้อยมันคงจะช่วยดับอารมณ์ร้อนรุ่มที่วิ่งพลุ่งพล่านในกายหนุ่มให้เย็นลงได้
“คุณไม่เป็นอะไรนะ”
“เจ็บนิดหน่อย”
บุษบันตอบเสียงแผ่วใช้มือเกาะแขนแข็งแรงเอาไว้แล้วลุกขึ้นตามแรงพยุงของอีกฝ่าย “ขอบคุณ” บอกพลางเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยสายตาหรี่ปรือจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังไม่สร่าง
บุษบันเปิดยิ้มหวานพร้อมกับยกมือขึ้นไปลูบไล้ใบหน้าคร้ามอย่างชื่นชมราวกับละเมอ ใครบอกว่าผู้หญิงตอนเปียกเซ็กซี่ เธออยากบอกว่าผู้ชายก็ใช่ย่อย
“คุณไม่ควรทำอย่างนี้ บุษ…”
บอลด์วินถามเสียงสั่นแผ่วเบา แต่ที่เตือนใช่จะเตือนหญิงสาวแต่เหมือนเตือนตัวเองมากกว่า ทว่าดูเหมือนจะไร้ผล เขายกมือไปวางทาบที่หลังมือบาง เอียงหน้าให้หญิงสาวได้สมผัสเขาถนัดถนี่มากขึ้น
ร่างบางเพรียวระหงเปล่าเปลือยยืนอยู่ตรงหน้าท่ามกลางสายน้ำ ดวงตาที่เคยกลมโตหรี่ปรือคล้ายเชิญชวน ริมฝีปากแดงอวบอิ่มเผยอดูเย้ายวน ทุกสิ่งที่อย่างว่ามาอยู่ตรงหน้าเขาห่างกันไม่กี่เซ็น บอลด์วินที่ห้ามใจตัวเองอยู่นาน ยื่นมือไปไล้แก้มใสที่ติดจะป่องนิดๆ แล้วเลือนไปที่ท้ายทอยรั้งใบหน้าสวยให้เงยขึ้น ก่อนจะก้มลงไปประทับรอยจูบลงบนริมฝีปากอวบอิม บุษบันหลับตาพริ้มเลื่อนมือขึ้นไปประสานตรงท้ายทอยไว้เป็นหลักยึดแล้วจูบตอบอย่างไม่ขัดขืน อาการวิงเวียนปวดหัวเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอ่อนหวานร้อนวูบวาบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าทั้งที่ยืนอยู่ใต้สายน้ำเย็น
จะว่ามีสติเลยก็ไม่ใช่จะว่าไร้สติเลยก็ไม่เชิงเธอรู้ทุกความคิดและการกระทำของตัวเอง เพียงแต่ยามปกติการกระทำทุกอย่างอยู่ใต้การควบคุมไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองทำตามความรู้สึกนึกคิดมากจนเกินไป ไว้ตัวไว้ลายบ้าง แต่ตอนนี้เหมือนเป็นอิสระ เธอกล้าทำทุกอย่างที่ใจอยากจะทำ แม้แต่การปล่อยตัวปล่อยใจให้กับผู้ชายตรงหน้าได้ใกล้ชิดเชยชม อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน กับแฟนที่เคยคบกันมาอย่างมากก็แค่จูบ ทว่าจูบไหนก็ไม่ชวนวาบหวามล่องลอยเท่ากับจูบจากผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ทำให้เธออ่อนระทวยได้เพียงแค่จูบ
“ผมว่าเราหยุดดีกว่าไหม”
คนถามถามเสียงต่ำแหบพร่า หากแต่มือนั้นกลับจัดการถอดเสื้อที่เปียกแนบลู่ติดกายออกอย่างรวดเร็ว มันเหมือนคำถามที่ใช้เตือนสติตัวเองแต่ไม่ได้ผล เมื่อพายุเสน่หาราคะมันลุกฮือจนอยากจะดับ
“แต่ถ้ามาบอกตอนนี้ก็สายเกินไปแล้วทูนหัว”
CENSOR NC! CENSOR NC! CENSOR NC!
*********************************************
รู้สึกว่าตัวเองใจร้ายจังที่ตัดฉาก NC แบบห้วน 555 แต่เพื่อนรักษากฎของเวบและเพื่อไม่ให้คนเขียนได้กระเช้าแบนในเทศกาลปีใหม่นี้ก็เลยขอใจร้ายตัดออกไปนิดหนึ่ง
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ใจร้ายมากจนเกินไปนะคะใครที่อยากอ่านแบบเต็มๆ ไม่ตัดก็สามารถไปอ่านที่อีก 3 เล่มนะคะ (ไม่ลงลิ้งให้นะจ๊ะเดี๋ยวโดนเหมือนกัน 555 อยากรู้เวบไหนดูได้ที่แฟนเพจจ้า ^_^)
ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกการติดตามนะคะ ( ^_/\_^ )
เกศมณี
25/12/56
หญิงสาวที่เมื่อยามสติครบถ้วนระวังตัวแจ แต่พอดื่มเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์สีสวยไปไม่กี่แก้วสติที่เคยมีก็และการระวังตัวแทบป็นศูนย์
บุษบันรู้ตัวเองว่าตัวเองไม่ใช่นักดื่มนานๆ จะได้ดื่มที รู้ตัวดีว่าคอค่อนข้างอ่อนจึงสั่งคอกเทลดีกรีเบาๆ มาดื่มเคล้าเสียงเพลง ทั้งที่หนุ่มลูกครึ่งสุดหล่อเป้าสายตาของสาวๆ คืนนี้อย่างบอลด์วินก็คอยเตือนตลอดว่า
“อย่าดื่มเยอะล่ะคุณ เมาไม่รู้ตัวไม่รู้ด้วยนะ”
“ฉันสั่งให้เขาใส่เหล้าเบาๆ ไม่เมาง่ายๆ หรอกน่า”
พูดไปก็จิบคอกเทลในมือไปในขณะที่หูก็ซึมซับเพลงๆ เพราะๆ แหม…มันช่างรู้สึกผ่อนคลายและได้บรรยากาศจริงๆ น้ำเมา (เล็กน้อย) ที่หวานละมุนลิ้นเคล้าเสียงเพลง
แต่ดื่มไปคุยไปไม่เท่าไหร่คนที่ ‘ไม่เมาง่ายๆ’ ก็เริ่มอ้อแอแต่ก็คุยไม่หยุด มือไม้เริ่มปัดสะเปะสะปะ จนบอลด์วินคิดว่าสมควรแก่เวลาแล้วที่จะต้องพาหญิงสาวไปส่งที่ห้อง
“ผมว่าเรากลับกันเถอะ คุณน่ะเมามากแล้ว” บอลด์วิลที่จ่ายค่าเครื่องดื่มแล้วหันมาประคองร่างเพรียวระหงที่ตัวอ่อนล่อแลให้ลุกขึ้น
“อุ้ยยย กลับทำไมไวแท้…เพลงกำลาง…เพราะ คอกเทลก็กำลังหวานชุ่มคอ…ขออีกสักแก้วสิค้า…”
บุษบันที่ทรงตัวเองแทบไม่ไหวหันไปสั่งบาเทนเดอร์เสียงยานคาง บอลด์วิลเห็นแล้วได้แต่ส่ายศีรษะแล้วจัดการลากหญิงสาวไปที่รถ โดยไม่สนใจเสียงโวยวายและบ่นตามประสาคนเมาของหญิงสาว
“ไม่อาว…ม่ายกลับ”
“คุณเมาแล้ว”
“เมาที่ไหน ดูๆๆ ฉานจะเดินให้ดู…”
บุษบันขืนตัวออกจากการเดินประคองของบอลด์วิน แม้เขาจะสามารถฝืนแรงอันน้อยนิดของหญิงสาวได้ แต่เขาก็ยอมให้เธอได้แสดงศักยภาพของตัวเอง
“งั้นคุณเดินตามเส้นนี้ เอาแค่จากท้ายรถไปที่หน้ารถก็พอ เดินให้ตรงนะห้ามก้าวออกจากเส้นแม้แต่นิดเดียว” ชายหนุ่มชี้ไปที่เส้นสีขาวที่แบ่งช่องจอดรถ
หลังจากจับคนเมาแต่ไม่ยอมรับว่าตัวเองเมาไปยืนที่จุดสตาร์ท บอลด์วินก็เดินไปยืนกอดอกพิงรถรอบุษบันซึ่งถือว่าเป็นเส้นชัย
“เชิญ เดินตามเส้นนี้มาอย่าให้พลาด ถ้าทำได้ผมจะพากลับเข้าไปข้างใน”
“เชอะ! เป็นคนชวนเรามาแท้ๆ”
บุษบันทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างไม่พอใจ และมั่นใจเต็มร้อยว่าตัวเองไม่เมาแค่เดินตามเส้นสีขาวๆ ในระยะสั้นๆ มีหรือจะทำไม่ได้
ว่าแล้วหญิงสาวก็ก้าวเท้าขวาออกไปแตะเส้นสีขาวอย่างแม่นยำ เธอเงยหน้าที่ตอนนี้ดวงตากลมโตนั้นหรี่ปรือด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์พลางส่งยิ้มเยาะให้กับบอลด์วิน แล้วบอกกับชายหนุ่มอย่างเป็นต่อว่า
“เห็นไหมฉันไม่ได้มาว…”
“เหรอ งั้นเดินมาสิคุณอย่าลีลา”
บอลด์วิลบอกเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะขยับตัวถลาเข้าไปรับร่างเพรียวระหงที่เดินเซซ้ายเซขวาจะล้มแล่มิล้มแล่ ก้าวที่สองที่สามอย่าว่าแต่ตรงเส้นเลยเรียกว่าไม่แตะเลยดีกว่า
“พอแล้ว พอแล้ว ขึ้นรถเถอะคุณ” บอลด์วินประคองหญิงสาวไปขึ้นรถ จัดการรัดเข็มขัดให้เรียบร้อย จากนั้นก็รีบวิ่งอ้อมมาขึ้นรถอีกด้าน
บอลด์วินนั่งลังเลอยู่เล็กน้อยว่าจะไปไหนดีระหว่างคอนโดหญิงสาวกับคอนโดส่วนตัวของเขา แม้จะเคยไปคอนโดของบุษบันมาแล้วสองครั้งแต่เขาไม่เคยขึ้นไปถึงข้างบน หญิงสาวพักอยู่ชั้นไหนห้องที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ และเหมือนเพิ่งจะนึกอะไรออก มือใหญ่ก็หันไปคว้ากระเป๋าของคนขี้เมาที่บ่นงึมงำไม่หยุดแล้วถือวิสาสะรื้อค้น กุญแจที่มีหมายเลขห้องกำกับ
“ขอไปเที่ยวห้องคุณหน่อยแล้วกันนะ”
บอลด์วินยืนเท้าสะเอวพลางถอนหายใจมองร่างบางที่ครางงึมงำพลิกตัวไปมา แกว่งแขนสะเปะสะปะแล้วส่ายศีรษะ แล้วมองไปรอบห้องสีครีมดูสว่างสมเป็นห้องผู้หญิง แต่เขาไม่มีเวลาพิจารณาอะไรมาก เพราะคนบนเตียงผงกหัวขึ้นปรือตาแล้วกวักมือเรียก
“มีอะไร ปวดหัว”
บุษบันส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะทำท่าจะขย้อนของเก่าออกมา เพียงเท่านั้นก็ไม่ต้องถามล่ะว่าต้องการอะไร
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งอ้วกตรงนี้นะ ไม่งั้นคืนนี้ผมปล่อยให้คุณนอนจมกองอ้วกจริงๆ ด้วย”
ไม่รอช้าบอด์วินไม่พูดพร่ำทำเพลงเสียเวลาประคับประคองคนเมา เขาตวัดร่างบางขึ้นอุ้มกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่ห้องน้ำแบและวางหญิงสาวให้โก่งคอคายของเก่าลงในชักโครกแบบเฉียดฉิว
“ไหวไหมคุณ”
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเสร็จสิ้นภารกิจคายของเก่า บอลด์วินที่นั่งลูบหลังถามแล้วค่อยๆ พยุงบุษบันที่พยักหน้ารับเบาๆ
“ฉันอยากอาบน้ำ”
“อะ เอ่อ…เชิญครับ”
บอลด์วินบอกก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำและปิดประตูปล่อยหญิงสาวได้อาบน้ำตามต้องการ แต่ก็ยังไม่คิดจะกลับเดี๋ยวนั้น เพราะยังห่วงคนที่อยู่ข้างใน
โครม!!!
เสียงที่ดังออกมาจากห้องน้ำทำให้บอลด์วินวิ่งมาเปิดประตูเข้าไปทันที และภาพที่เห็นก็ทำให้ชายหนุ่มยืนนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเดินเข้าไปพยุ่งร่างบางที่นั่งตัวเปล่าเปลือยอยู่ใต้ฝักบัว ขณะบริเวณใกล้ๆ อ่างอาบน้ำมีสารพัดขวดตกเกลื่อน
บอลด์วินกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอพยายามระงับอารมณ์ฝ่ายต่ำเอาไว้ให้ลึกสุดใจเท่าที่จะทำได้ จากนั้นก็เดินเข้าไปประคองร่างบางที่เปียกโชกจากสายน้ำที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย โดยที่เขาเองก็ไม่คิดจะปิดมันเพราะคิดว่าอย่างน้อยมันคงจะช่วยดับอารมณ์ร้อนรุ่มที่วิ่งพลุ่งพล่านในกายหนุ่มให้เย็นลงได้
“คุณไม่เป็นอะไรนะ”
“เจ็บนิดหน่อย”
บุษบันตอบเสียงแผ่วใช้มือเกาะแขนแข็งแรงเอาไว้แล้วลุกขึ้นตามแรงพยุงของอีกฝ่าย “ขอบคุณ” บอกพลางเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยสายตาหรี่ปรือจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังไม่สร่าง
บุษบันเปิดยิ้มหวานพร้อมกับยกมือขึ้นไปลูบไล้ใบหน้าคร้ามอย่างชื่นชมราวกับละเมอ ใครบอกว่าผู้หญิงตอนเปียกเซ็กซี่ เธออยากบอกว่าผู้ชายก็ใช่ย่อย
“คุณไม่ควรทำอย่างนี้ บุษ…”
บอลด์วินถามเสียงสั่นแผ่วเบา แต่ที่เตือนใช่จะเตือนหญิงสาวแต่เหมือนเตือนตัวเองมากกว่า ทว่าดูเหมือนจะไร้ผล เขายกมือไปวางทาบที่หลังมือบาง เอียงหน้าให้หญิงสาวได้สมผัสเขาถนัดถนี่มากขึ้น
ร่างบางเพรียวระหงเปล่าเปลือยยืนอยู่ตรงหน้าท่ามกลางสายน้ำ ดวงตาที่เคยกลมโตหรี่ปรือคล้ายเชิญชวน ริมฝีปากแดงอวบอิ่มเผยอดูเย้ายวน ทุกสิ่งที่อย่างว่ามาอยู่ตรงหน้าเขาห่างกันไม่กี่เซ็น บอลด์วินที่ห้ามใจตัวเองอยู่นาน ยื่นมือไปไล้แก้มใสที่ติดจะป่องนิดๆ แล้วเลือนไปที่ท้ายทอยรั้งใบหน้าสวยให้เงยขึ้น ก่อนจะก้มลงไปประทับรอยจูบลงบนริมฝีปากอวบอิม บุษบันหลับตาพริ้มเลื่อนมือขึ้นไปประสานตรงท้ายทอยไว้เป็นหลักยึดแล้วจูบตอบอย่างไม่ขัดขืน อาการวิงเวียนปวดหัวเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอ่อนหวานร้อนวูบวาบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าทั้งที่ยืนอยู่ใต้สายน้ำเย็น
จะว่ามีสติเลยก็ไม่ใช่จะว่าไร้สติเลยก็ไม่เชิงเธอรู้ทุกความคิดและการกระทำของตัวเอง เพียงแต่ยามปกติการกระทำทุกอย่างอยู่ใต้การควบคุมไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองทำตามความรู้สึกนึกคิดมากจนเกินไป ไว้ตัวไว้ลายบ้าง แต่ตอนนี้เหมือนเป็นอิสระ เธอกล้าทำทุกอย่างที่ใจอยากจะทำ แม้แต่การปล่อยตัวปล่อยใจให้กับผู้ชายตรงหน้าได้ใกล้ชิดเชยชม อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน กับแฟนที่เคยคบกันมาอย่างมากก็แค่จูบ ทว่าจูบไหนก็ไม่ชวนวาบหวามล่องลอยเท่ากับจูบจากผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ทำให้เธออ่อนระทวยได้เพียงแค่จูบ
“ผมว่าเราหยุดดีกว่าไหม”
คนถามถามเสียงต่ำแหบพร่า หากแต่มือนั้นกลับจัดการถอดเสื้อที่เปียกแนบลู่ติดกายออกอย่างรวดเร็ว มันเหมือนคำถามที่ใช้เตือนสติตัวเองแต่ไม่ได้ผล เมื่อพายุเสน่หาราคะมันลุกฮือจนอยากจะดับ
“แต่ถ้ามาบอกตอนนี้ก็สายเกินไปแล้วทูนหัว”
CENSOR NC! CENSOR NC! CENSOR NC!
*********************************************
รู้สึกว่าตัวเองใจร้ายจังที่ตัดฉาก NC แบบห้วน 555 แต่เพื่อนรักษากฎของเวบและเพื่อไม่ให้คนเขียนได้กระเช้าแบนในเทศกาลปีใหม่นี้ก็เลยขอใจร้ายตัดออกไปนิดหนึ่ง
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ใจร้ายมากจนเกินไปนะคะใครที่อยากอ่านแบบเต็มๆ ไม่ตัดก็สามารถไปอ่านที่อีก 3 เล่มนะคะ (ไม่ลงลิ้งให้นะจ๊ะเดี๋ยวโดนเหมือนกัน 555 อยากรู้เวบไหนดูได้ที่แฟนเพจจ้า ^_^)
ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกการติดตามนะคะ ( ^_/\_^ )
เกศมณี
25/12/56
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ธ.ค. 2556, 12:49:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ธ.ค. 2556, 12:49:30 น.
จำนวนการเข้าชม : 1789
| << ตอนที่ 4 | ตอนที่ 6 >> |
แว่นใส 25 ธ.ค. 2556, 16:30:26 น.
น่าเมาจริง ๆ
น่าเมาจริง ๆ
pkka 25 ธ.ค. 2556, 22:15:28 น.
โอ๊ะ
โอ๊ะ