ร้อยกลร้าย ร่ายมนตร์รัก
หลังสูญเสียภรรยาด้วยเหตุการณ์เลวร้าย ชีวิตพ่อม่ายลูกติดผู้มีบาดแผลหัวใจฉกรรจ์ก็เหมือนถูกคลื่นยักษ์ซัดกระหน่ำ
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
Tags: รัก,ร้าย
ตอน: บทที่ 2 ภาพในอดีต2 100%
มาต่อค่ะ สุขสันต์วันหยุดยาวนะคะ ไปเที่ยวพักผ่อนกันให้สนุกนะคะ และอย่าลืมแวะมาอ่านนิยายของส้มเรื่อยๆ น้า แต่ตอนนี้เศร้าไปหน่อย แหะๆ
-----------------------------------------------------------------
เปรี้ยง!
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับร่างบางที่ปรี่เข้ามาขวางกั้นวิถีกระสุนในวินาทีที่มัจจุราชร้ายเหนี่ยวไก เธอล้มพับลงไปกองกับพื้น ชายหนุ่มที่กำลังตกตะลึงรีบคว้าหญิงสาวเข้ามากอด เขาเบิกตากว้างเมื่อเห็นรอยกระสุนเจาะเข้าที่ข้างหลังตรงกับตำแหน่งที่ตั้งของ...หัวใจ
“ปลายฝน โถ...คนดีของพี่”
ชายหนุ่มรีบรับร่างของภรรยาที่ทรุดลงมาไว้บนตัก เขาเอ่ยเรียกเธอเสียงเครือ ใบหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นเลือดหลั่งรินออกมาเต็มฝ่ามือที่ประคองแผ่นหลัง ธนารุจส่ายหน้าช้าๆ เขาต่างหากที่สมควรตายที่ไม่สามารถปกป้องเธอได้ดังที่เคยให้สัญญาเอาไว้ แต่กลับกลายเป็นว่าปลายฝนปกป้องเขา เธอเอาตัวเองมาบังกระสุนเพื่อให้เขารอด
โถ...เมียพี่
“พี่รุจ...”
“ปลายฝน! เธอต้องไม่เป็นอะไร เธอต้องอยู่กับพี่ อยู่กับลูก” ธนารุจพร่ำบอกให้คนบาดเจ็บมีกำลังใจต่อสู้กับความเจ็บปวด
หญิงสาวระบายยิ้มสวยหวานละมุน ก่อนหยาดน้ำตาจะไหลพรากออกมาอาบแก้ม ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเหยเกด้วยความทรมาน ลมหายใจรวยริน
“พี่รุจ ฝนรักพี่รุจกับลูกมากเหลือเกินค่ะ” ปลายฝนพยายามอย่างยิ่งยวดเพื่อบอกรักเขากับลูก เธอเจ็บเหลือเกิน ลมหายใจเริ่มติดขัด ไม่รู้ว่าจะรั้งดวงวิญญาณที่กำลังจะหลุดลอยได้อีกนานเท่าไร ทุกวินาทีมีค่า ปลายฝนจึงต้องพูดทุกสิ่งที่อยู่ในใจให้เขาได้รับรู้
“พี่ก็รักเธอ เธอต้องไม่เป็นอะไรนะ” ผู้เป็นสามีปวดร้าวไม่แพ้คนเจ็บ สู้ให้เขาเป็นคนถูกยิงเสียยังดีกว่าทนทรมานเห็นผู้หญิงที่รักมากที่สุดเจ็บปางตายต่อหน้า
“ฝะ...ฝนฝากน้ำค้างด้วยนะคะ” หญิงสาวสะอื้น เธอคิดถึงลูกน้อย
“ไม่นะฝน พี่ไม่รับฝาก ฝนต้องกลับมาดูแลลูกเอง พี่จะพาเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” ธนารุจบอกภรรยาสาวก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาดูเหตุการณ์โกลาหลตรงหน้า ตำรวจหลายนายบุกเข้ามาจับกุมพวกลูกน้อง แต่กลับไม่เห็นแม้เพียงเงาของไอ้สารเลว!
ช่างมันก่อน! จบเรื่องเมื่อไร เขาจะตามฆ่ามันเอง
ชายหนุ่มสลัดความคั่งแค้นออกไปแล้วตะโกนบอกตำรวจเสียงลั่น ความเป็นความตายของปลายฝนต้องมาก่อน เขาไม่มีวันยอมเสียเธอไปแน่นอน
“คุณตำรวจครับ ช่วยเมียผมด้วย!”
วินาทีที่เห็นภรรยาสาวในชุดเดรสแขนกุดสีส้มอ่อนหวาน ร่างสูงโปร่งไม่รอช้า รีบโผเข้ากอดร่างบางแนบแน่น กดจูบพวงแก้มนวลเต็มรัก ระบายรอยยิ้มเต็มใบหน้าด้วยความดีใจสุดแสน ในที่สุดหมอก็สามารถช่วยชีวิตเธอจนพ้นขีดอันตรายได้
ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม...เขายังไม่ได้สูญเสียเธอไปใช่ไหม ใครก็ได้ช่วยยืนยันที
แต่แล้วความฝันก็พังทลายลงในพริบตา เมื่อร่างบางขืนตัวออกพร้อมกับผลักอกกว้างจนแทบจะกระเด็นไป หญิงสาวมองเขาตาเขียว ไม่มีรอยยิ้มอ่อนโยนที่ใฝ่ฝัน จริงสิ...ปลายฝนอยู่ในห้องไอซียู จะออกมาด้วยสภาพแข็งแรงอย่างนี้ได้อย่างไร อีกทั้งเมื่อครู่หมอยังให้คำตอบกับเขาว่า
‘อาการของคนไข้หนักมาก กระสุนเฉียดเส้นเลือดหัวใจ ตอนนี้ขอให้ญาติทำใจครับ’
เหมือนถูกฟ้าฟาดลงกลางใจ หัวใจแหลกสลาย มือหนาเอื้อมไปกอบกุมตรงตำแหน่งที่ตั้งของหัวใจด้วยความทรมาน นัยน์ตาคู่เศร้าทอดมองเข้าไปในห้องไอซียู ส่งกำลังแรงใจไปหา โอบกอดเธอเอาไว้ให้ต่อสู้กับโชคชะตาที่กำลังจะคร่าชีวิตไปจากเขาและลูกน้อย
‘พี่รุจรักฝนมากแค่ไหนคะ’
‘ลองนับดาวบนฟ้าดูซีคนดี’
‘ถ้าวันหนึ่งฝนตายไป พี่รุจจะยังรักและคิดถึงฝนหรือเปล่า’ หญิงสาวเอ่ยถามสามีหนุ่มด้วยนึกหึงหวง หากเธอจากไป เขาจะมีคนใหม่ไหมนะ
‘พูดอะไรอย่างนั้น โบราณว่าเป็นลางไม่ดีนะ’ ชายหนุ่มเอ็ดอึงภรรยาสาว เธออายุน้อยกว่าเขาถึงสิบปี ธนารุจจึงมักเอ็ดทีเล่นทีจริงเสมอ ทว่าสำหรับประโยคเมื่อครู่ เขาดุเธอจริงๆ
‘ตอบฝนมาสิคะ ฝนอยากรู้’
‘พี่คงอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีเธอ’
ไม่เคยคิดว่าลางร้ายจากคำพูดของเธอจะเกิดขึ้นจริงๆ เขาคงวาดหวังให้หญิงสาวฟื้นขึ้นมาเป็นปกติมากเกินไปจนเห็นภาพหลอน ไม่จริง! จะเป็นภาพหลอนไปได้อย่างไรในเมื่อไออุ่นจากอ้อมกอด ความนุ่มนวลของผิวกาย และกรุ่นกลิ่นหอมจรุงใจคือสิ่งที่สัมผัสได้จริง แล้วธนารุจก็ได้คำตอบ
“คุณเป็นใคร” คนถูกกอดโดยไม่รู้เนื้อตัวสับสน มองเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย ชายหนุ่มไม่ใช่คนโรคจิตแน่นอน ท่าทางเขาเหมือนจะรู้จักเธอจริงๆ
“เธอไม่ใช่ปลายฝน” ธนารุจส่ายหน้า หัวใจโหยไห้ ความหวังพังทลายลงสิ้น
“คุณเป็นอะไรกับพี่ฝน” หญิงสาวรีบถาม คลับคล้ายคลับคลาว่าเขาจะเป็น...
“ฉันเป็นสามีของปลายฝน เธอเป็นใคร ทำไมถึง...”
“ฉันชื่อปลายฟ้า เป็นน้องสาวฝาแฝด”
แฝด!
ธนารุจตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ก็รู้ว่าภรรยาที่รักมีน้องสาวฝาแฝดที่เหมือนราวกับเป็นคนๆ เดียวกัน เขาเคยพบฝาแฝดมาหลายคู่ กระนั้นก็มีส่วนที่แตกต่าง ทว่าเธอสองคนกลับเหมือนทุกอย่างจนน่าตกใจ
“ฉันไปเยี่ยมพี่ฝนที่บ้าน แต่กลับรู้ข่าวร้าย” ปลายฟ้าพูดไปก็สะท้านสะเทือนในหัวอก หยดน้ำตาไหลเผาะ นัยน์ตาหวานไหวระริก
คงจริงอย่างที่หลายต่อหลายคนว่า ฝาแฝดมักมีสื่อสัมผัสถึงกัน หลายวันก่อนหน้านี้ปลายฟ้ารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก คิดถึงพี่สาวเหลือเกิน วันๆ เอาแต่พะวงถึงอย่างน่าประหลาดใจ กลางคืนก็ฝันร้ายว่าปลายฝนตาย! ปลายฟ้าทนไม่ได้อีกต่อไป ต้องการเห็นกับตาว่าพี่สาวสบายดี จึงตัดสินใจลางานแล้วแล่นมาหาถึงเชียงใหม่ ทั้งๆ ที่หลังจากพี่สาวแต่งงานไป เราสองคนก็เหินห่างกันไปโดยปริยาย คุยโทรศัพท์บ้าง แต่ไม่ได้ไปมาหาสู่เลยสักครั้ง เนื่องจากพี่สาวมีลูก ส่วนเธอก็เพิ่งจะเริ่มทำงาน ยังไม่เข้าที่เข้าทาง งานแต่งงานพี่สาวยังต้องไปดูงานที่ต่างประเทศ ไม่แปลกอะไรที่ผู้ชายตรงหน้าจะไม่รู้จักเธอ
ธนารุจไม่สนใจเธออีกต่อไป เขาหันหลังไปทุบเข้ากับกระจกห้องไอซียูแล้วอิงหน้าผากลงกับมือที่กำแน่น นัยน์ตาแดงก่ำฉายแววปวดร้าวมองผ่านกระจกฝ้าขาวราวกับจะทะลุให้เห็นร่างของภรรยาสาว ความห่วงหาบีบรัดหัวใจจนปวดแปลบ
“คุณคะ แล้วพี่ฝนเป็นยังไงบ้างคะ” ปลายฟ้าเห็นอาการเขาก็สงสาร แต่อย่างไรเธอก็อยากรู้อาการของพี่สาวมากกว่าจึงจำต้องเอ่ยถาม
“ฝน...ฝนอาจไม่รอด” ธนารุจตอบเสียงเบาหวิว เสียดแทงทะลุเข้าไปในหัวใจของคนฟัง มือบางยกขึ้นกุมหน้าอกอย่างทรมาน ทำไมพี่ปลายฝนต้องพบเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ คุณคคนางค์ซึ่งอยู่ดูแลหนูน้ำค้างที่ไร่ธนารุจเล่าทุกอย่างให้เธอฟังหมดแล้ว ปลายฟ้าสงสารปลายฝนจับใจ
“พี่ฝน ฮือ...ฟ้ารักพี่ฝน” หญิงสาวร้องไห้ฮือออกมาอย่างไม่แคร์สายตาใคร
แต่แล้วทั้งสองก็ต้องหลีกทางให้คุณหมอที่ก้าวเท้าเข้าไปในห้องไอซียูอย่างเร่งรีบ หัวใจสองดวงของหนุ่มสาวเต้นกระหน่ำด้วยความกลัว ต่างพร่ำภาวนาให้ปลายฝนไม่เป็นอะไร...
คำภาวนาไม่เป็นผล เมื่อคุณหมอเดินออกมาพร้อมกับส่ายหน้า
“คุณหมอครับ เมียผม...เมียผมเป็นยังไงบ้าง” ธนารุจละล่ำละลักถามเสียงสั่น
“คนไข้อยากพบสามีเป็นครั้งสุดท้ายครับ” คุณหมอว่าจบก็เดินจากไป เพียงเท่านี้ ญาติคนไข้ทั้งสองก็รู้ดีว่าหมายความถึงอะไร
ธนารุจกับปลายฟ้ารีบเข้าไปในห้องไอซียู พบร่างบอบบางนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงผู้ป่วย สายระโยงระยางยิ่งทำให้ปลายฝนดูอ่อนแอและน่าสงสาร ชายหนุ่มรีบเข้าไปหาภรรยาสาว จับมือบางขึ้นมาจูบอย่างแสนรัก ใบหน้าซีดเผือดไร้น้ำตาก็จริง หากใครมองก็รู้ดีว่าเขากำลังร่ำไห้อย่างหนักอยู่ภายใน
“พี่รุจ...” เสียงเรียกแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน คนถูกเรียกใจหายวาบ กลัวเหลือเกินว่าจะไม่มีแม้แต่เสียงแผ่วเบาคอยเอ่ยเรียกเขาอีก
“พี่อยู่นี่แล้ว ฝนไม่ต้องกลัวนะ ฝนจะต้องหายดี อยู่กับพี่กับลูกไปนานๆ”
“พี่ฝนคะ ฟ้ามาเยี่ยมพี่ฝนค่ะ” ปลายฟ้าเอ่ยเสียงเครือ เก็บกลั้นอาการเสียใจไม่อยู่ ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มนวล
“ฟ้าเหรอ...” เพียงได้ยินชื่อน้องสาวฝาแฝด ลมหายใจรวยรินก็ค่อยดีขึ้นเป็นลำดับ ไม่ได้! เธอจะตายตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด อย่างน้อยก็ต้องอยู่ทำให้ทุกคนมีความสุข
“พี่ฝนอย่าทิ้งฟ้านะคะ ไม่มีพี่ฝนแล้วฟ้าจะทำยังไง” ปลายฟ้ามองพี่สาวตาละห้อย
“ฟ้า...พี่มีเรื่องจะพูดด้วย” ปลายฝนบอกน้องสาวเสียงจริงจัง ก่อนเบนสายตาไปหาสามี “พี่รุจออกไปก่อนนะคะ”
“แต่ว่า...” ชายหนุ่มใจหายวาบ กลัวเหลือเกินว่าเมื่อเขาละสายตาไป ภรรยาจะไม่อยู่กับเขาแล้ว
“ฝนสัญญาว่าจะรอพี่...” หญิงสาวยิ้มบางๆ เธอต้องอดทน ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องสั่งเสีย
กระนั้นธนารุจก็ยังกลัว เขาโน้มใบหน้าลง จุมพิตที่ริมฝีปากอิ่มสวยเบาๆ ด้วยความรักเต็มเปี่ยม ก่อนจะค่อยพาร่างหลังงองุ้มน่าสงสารเดินออกไปจากห้องช้าๆ
ปลายฟ้าเข้าไปยืนชิดริมเตียง จับมือเย็นชืดของพี่สาวขึ้นมากุมไว้ที่หน้าอก หญิงสาวเชื่อเสมอว่าฝาแฝดเสมือนมีหัวใจดวงเดียวกัน ขณะที่คนหนึ่งกำลังตกอยู่ในอันตราย อีกคนก็อยู่ไม่สุข ขณะที่คนหนึ่งกำลังเจ็บปวดเจียนตาย อีกคนก็หัวใจรวดร้าว
“พี่ฝนอย่าเป็นอะไรนะคะ ฟ้าไม่ไหวแล้ว ฟ้าทนเสียพี่ฝนไปไม่ได้” เธอส่ายหน้าทั้งน้ำตา
“ฟังพี่ให้ดีนะฟ้า พี่มีเรื่องจะขอร้อง” ปลายฝนไม่เสียเวลาปลุกปลอบน้องสาวอย่างที่เคยทำสักวินาทีเดียว เธอพูดเข้าประเด็นสำคัญทันที พยายามรวบรวมแรงกายแรงใจอย่างมากที่จะไม่สิ้นลมหายใจก่อนจะหมดห่วง
“ค่ะพี่ฝน ฟ้าทำให้พี่ฝนได้ทุกอย่าง” ปลายฟ้าเริ่มยอมรับความจริง เธอไม่ปฏิเสธที่จะฟังการสั่งเสียสุดท้ายของพี่สาว เธอรู้ดี...
“ฟ้าเจอหลานหรือยัง” ปลายฝนยิ้ม ขณะพูดถึงลูกน้อยแสนน่ารัก
“เจอแล้วค่ะ หนูน้ำค้างน่ารักมาก แกเหมือนพี่ฝนมากนะคะ” ปลายฟ้าพยายามยิ้มทั้งน้ำตา เพื่อให้กำลังใจพี่สาว
“เหมือนฟ้าด้วยสิ”
“จริงสิคะ ฟ้าลืมนึกไปเลยว่าหลานสาวหน้าเหมือนฟ้าด้วย ตอนฟ้าเข้าไปที่บ้าน แกเข้ามากอดฟ้าใหญ่เลย เรียกแม่จ๋า แม่จ๋า ฟ้าเลยสมอ้างไป ไม่รู้จะปฏิเสธเด็กว่ายังไง” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ เมื่อหวนนึกถึงหนูน้อย
“ฟ้าจะว่าอะไรไหม ถ้าพี่อยากฝากหนูน้ำค้างให้เป็นลูกของฟ้า” ปลายฝนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่มีวี่แววล่อเล่นเลยสักนิด
“พี่ฝน! เอ่อ...หมายความว่ายังไงคะ” ปลายฟ้าอดตกใจไม่ได้ เธอคิดว่าเดาสายตาของพี่สาวออก แต่ไม่อยากเชื่อว่าปลายฝนจะคิดอย่างนั้นจริงๆ
“พี่อาจจะเห็นแก่ตัว แต่พี่ทนให้ลูกเสียใจไม่ได้ ถ้าพี่ไม่อยู่แล้ว แกคงหว้าเหว่ คิดถึงแม่ พี่ไม่อยากให้ลูกร้องไห้เลย” คนป่วยเอ่ยทั้งน้ำตา ลมหายใจยิ่งขาดห้วงจนปลายฟ้าใจคอไม่ดี
“คือว่า...ฟ้า” หญิงสาวสงสารแฝดพี่ แต่ก็ลำบากใจไม่น้อย เธอไม่เคยดูแลเด็ก กลัวจะทำได้ไม่ดีพอ
“พี่ไว้ใจฟ้านะ ดูแลลูกแทนพี่ด้วย”
“หมายความว่าพี่ฝนจะให้ฟ้าไปอยู่ที่บ้านของ...เขาหรือคะ”
ปลายฝนพยักหน้า
“นะฟ้า พี่ขอร้อง ถ้าหนูน้ำค้างมีฟ้าคอยดูแล พี่คงนอนตายตาหลับ”
“ค่ะพี่ฝน ฟ้าจะทำตามที่พี่ฝนต้องการทุกอย่าง ฟ้าสัญญานะคะว่าจะดูแลหนูน้ำค้างให้ดีที่สุด” หญิงสาวรับคำโดยไม่รีรอเพียงเพราะได้ยินคำว่า ‘นอนตายตาหลับ’ หากเธอไม่รับปาก ปลายฝนคงยังห่วงพะวงจนชีวิตในสัมปรายภพไม่สงบสุข
“ขอบคุณฟ้ามากนะ” ปลายฝนยิ้มอย่างมีความสุข หมดห่วงแล้วก็ถึงเวลาต้องลาจากผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด “เรียกพี่รุจมาหาพี่ที”
ปลายฟ้าพยักหน้า ยกมือปาดน้ำตาแล้วเดินออกไปเรียกพี่เขย เธอสบดวงตาปวดร้าวของเขาแวบหนึ่ง รู้สึกใจหายมากขึ้นกว่าเก่า ธนารุจไม่เสียเวลาสักนาทีเดียว เขารีบวิ่งเข้าไปหาภรรยาสาวแล้วโอบกอดเธอเอาไว้ ซุกใบหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่น เสียงครางฮือๆ หลุดรอดจากริมฝีปากหยักหนา ทว่าไม่มีน้ำตาบนใบหน้าคมคาย
“พี่รุจอย่าร้องไห้สิคะ” หญิงสาวเห็นสามีเศร้าก็พลอยเศร้าไปด้วย ทั้งๆ ที่ทำใจได้แล้วว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นคงเป็นกรรมเวรของเธอเอง
“ฝนอย่าจากพี่ไหนนะ พี่รักฝนมากที่สุด” ธนารุจเงยหน้าขึ้นมองเธอ เอื้อมมือไปเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“บางที...ฝนก็ดีใจที่โชคชะตากำหนดให้ฝนต้องไป...” เธอสะอื้นเบาๆ “เพราะฝนสกปรกเกินกว่าจะทนอยู่กับพี่รุจต่อไปได้”
“ไม่เอานะฝน อย่าพูดแบบนี้ ไม่ว่าฝนจะเป็นยังไงพี่ก็ยังรักฝนเหมือนเดิม ขอแค่...อย่าจากไปไหน” ธนารุจเจ็บแปลบในอกไม่น้อยกับเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับปลายฝน ถึงจะเจ็บใจเพียงไร แต่เวลานี้ขอแค่ปลายฝนกลับคืนมาสู่อ้อมใจ เรื่องอื่นใดไม่สำคัญสักนิด ชายหนุ่มยังให้ความหวังตัวเอง แม้ความจริงจะริบหรี่ราวเปลวเทียนที่กำลังจะมอดดับก็ตาม
“ขอบคุณนะคะที่ไม่รังเกียจฝน พี่รุจแสนดีเสมอ”
“พี่ดีขนาดนี้ ฝนจะทิ้งพี่ได้ลงคอเชียวหรือ” เขาเอื้อมมือไปประคองใบหน้างามอย่างรักใคร่ ก่อนพรมจูบตั้งแต่เปลือกตาอ่อนโยน พวงแก้มนุ่มนวล และริมฝีปากเย็นชื้นที่หลงใหล
โอ...ทำไมความสูญเสียช่างทรมานเหลือเกิน
“ฝนรักพี่รุจมาก ถ้าพี่รุจคิดถึงฝน ขอให้รักหนูน้ำค้างให้มากๆ ลูกคือตัวแทนของฝนนะคะ” แม้ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต หญิงสาวก็ห่วงใยสามีหนุ่ม อยากให้เขาใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างมีความหวัง ลูกน้อยคือสิ่งเดียวที่จะทำให้ธนารุจทำใจได้ในเร็ววัน
“พี่จะรักและดูแลลูกอย่างดีที่สุด ฝนไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“ขอบคุณค่ะพี่รุจ” เธอยิ้ม ลมหายใจรวยริน แผ่วเบาจนหายใจหอบตัวโยน นาทีสุดท้ายของเธอมาถึงแล้ว...
“ฝน...” ธนารุจตื่นตะลึงกับอาการของเมียรัก
“ชาติหน้า...ฝนขอเกิดมาเคียงคู่กับพี่รุจอีก...นะคะ”
สิ้นคำพูดสุดท้าย ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้น ทรวงอกสะท้าน มือบางยึดต้นแขนเขาเอาไว้แน่น ก่อนจะทิ้งร่างลงกับเตียงนอนอย่างสงบ ราวกลีบกุหลาบงามปลิดปลิวลอยละล่อง...
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ธ.ค. 2556, 10:13:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ธ.ค. 2556, 10:13:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 1727
| << บทที่ 2 ภาพในอดีต2 50% | บทที่ 3 แต่งงาน 30% >> |
ใครนะ? ใจร้ายจริงๆ