ร้อยกลร้าย ร่ายมนตร์รัก
หลังสูญเสียภรรยาด้วยเหตุการณ์เลวร้าย ชีวิตพ่อม่ายลูกติดผู้มีบาดแผลหัวใจฉกรรจ์ก็เหมือนถูกคลื่นยักษ์ซัดกระหน่ำ
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
Tags: รัก,ร้าย
ตอน: บทที่ 3 แต่งงาน 30%
สวัสดีปีใหม่นะคะนักอ่านทุกคนนนนนน
ปีใหม่นี้ก็ขอให้มีความสุขมากๆ คิดสิ่งใดของให้สมปรารถนาทุกประการนะคะ
ว่าแล้วก็มาอ่านนิยายกันต่อดีกว่าค่ะ กำลังลุ้นเลยยยยยย
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
บทที่ 3
ร่างสูงโปร่งกึ่งนั่งกึ่งนอนแผ่หลาอย่างหมดท่าบนโซฟานุ่ม เสื้อเชิ้ตถูกปลดกระดุมออกหมดจนเปิดเปลือยแผงอกกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามกำยำ ถลกแขนเสื้อขึ้นมาลวกๆ ทั้งสองข้างไม่เท่ากัน ทว่าเจ้าของร่างหาได้สนใจไม่ สิ่งที่เขาสนใจมีเพียงอย่างเดียวในตอนนี้คือขวดเหล้าชั้นดีในมือ ชายหนุ่มยกขึ้นกระดกพรวดเดียวก็ปล่อยขวดกลมทิ้งจนกลิ้งลุนๆ ไปกองรวมกับสามขวดเปล่าตรงปลายเท้า
เหล้าขวดใหม่ถูกคว้าขึ้นมากระดกหนึ่งพรวด คนคอแข็งอย่างเขาไม่หลับพับง่ายๆ ยิ่งหลังจากเกิดความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ ธนารุจก็มักจะพึ่งพาเจ้าเหล้าเพื่อนรักมากขึ้นจนเพิ่มปริมาณการดื่มในแต่ละครั้ง กว่าจะเมาคอพับคออ่อนไปก็ห้าขวด!
ชายหนุ่มไม่ได้ดื่มเหล้าทุกวัน เขาทำสลับกับการนั่งเหม่อ คิดคำนึงถึงปลายฝน แม้ไม่อยากคิด แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าความต้องการในใจลึกๆ ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความคิดถึงเธอ เพียงนึกถึงช่วงเวลาแสนสุขที่ผ่านมาก็ช่างสุขใจ แต่วินาทีต่อมาก็โศกเศร้าเมื่อความจริงซัดกระหน่ำรุนแรงเข้ามาว่าไม่มีเธออีกแล้ว
เมื่อธนารุจไม่อยากหวนรำลึกถึงความจริงแสนปวดร้าว มีเพียงแต่เหล้าเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้
ปลายฝน...พี่ทรมานเหลือเกิน
หญิงสูงวัยในชุดผ้าไหมสีนิล เสื้อแขนยาวมีระบายลูกไม้สีขาวกับผ้าถุงวิจิตรงดงาม เธอก้าวเดินมาทรุดกายลงนั่งที่โซฟาสไตล์คลาสสิกสีม่วงอมแดง ตามด้วยจวงจันทร์ที่ยกน้ำชามาเสิร์ฟ แล้วทรุดกายลงนั่งกับพื้นพรมแดงเลือดนก ที่ตรงนั้นมีชายหนุ่มวัยกลางคน อายุราวสี่สิบปีสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม ปล่อยชายสบายๆ นั่งคอยอยู่แล้ว
“อรุณสวัสดิ์ครับแม่นาย” ชายวัยกลางคนเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ใบหน้ามีเม็ดเหงื่อซึมที่ไรผม บอกชัดว่าก่อนหน้าจะเข้ามาพบ เขาลงไปสมบุกสมบันในไร่มา
“สวัสดีค่ะคุณสุนทร เชิญดื่มน้ำดื่มท่าก่อนสิคะ” แม่เลี้ยงคคนางค์ผายมือเชิญที่เครื่องน้ำชาและน้ำดื่ม ตามแต่จะต้องการ
“ขอบคุณครับ ว่าแต่แม่นายเรียกผมมาพบ มีอะไรจะเรียกใช้หรือครับ”
คุณสุนทร เป็นผู้จัดการไร่องุ่นธนารุจ เขาเข้ามาทำงานในไร่ตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ ตอนนั้นพ่อเลี้ยงธนา บิดาของธนารุจยังเป็นเจ้าของไร่ เมื่อไร่องุ่นตกทอดสู่รุ่นลูก เขาก็ได้แต่งตั้งเป็นผู้จัดการจากธนารุจ ยังความปลาบปลื้มใจอย่างมาก คุณสุนทรจึงทุ่มเททำงานให้สมกับความไว้วางใจที่เจ้าของไร่กับแม่นายมีให้เสมอมา
“ตารุจเพิ่งจะเสียภรรยาไปหมาดๆ ตอนนี้ก็เสียอกเสียใจจนไม่เป็นอันทำอะไร วันๆ เอาแต่นั่งเหม่อหรือไม่ก็กินเหล้าเมามาย ขนาดหนูน้ำค้างที่เป็นดังแก้วตาดวงใจ ยังไม่ค่อยมาเล่นด้วยเหมือนเคย เป็นเสียอย่างนี้ อย่าหวังเลยว่าจะก้าวเท้าออกจากบ้านเข้าไปทำงานในไร่” คุณคคนางค์เล่ารายละเอียดแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปัญหาหนักอกเหลือเกิน หากเธอไม่ลงมือทำอะไรสักอย่างมีหวังคงสูญเสียไร่ธนารุจไป
“ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณรุจนะครับแม่นาย คงต้องใช้เวลาทำใจสักพัก” เขาเองก็สูญเสียภรรยาไปด้วยโรคร้ายเมื่อปีที่แล้ว ดูใจกันมานาน จึงไม่เสียใจหนักเท่ากับธนารุจที่เสียปลายฝนไปเพราะคนเลวพวกนั้น!
“ฉันเลยอยากจะขอให้คุณสุนทรช่วยบริหารไร่ไปก่อนน่ะค่ะ รายงานต่างๆ ก็เอามาให้ฉัน ฉันจะเป็นคนตรวจรายงานแทนเจ้ารุจเองค่ะ” แม่นายพูดเสียงเนิบนาบ ยังไม่สบายใจอยู่มาก
“ได้ครับ แม่นายไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ไร่ธนารุจเหมือนบ้านของผม ยังไงผมก็ต้องดูแลบ้านอย่างดีที่สุดอยู่แล้ว” ชายวัยกลางคนให้คำมั่นสัญญา
“คุณสุนทรเป็นคนดีมากเลยนะคะ” คุณแม่บ้านจวงจันทร์เอ่ยชมทั้งรอยยิ้ม น่าภาคภูมิใจแทนแม่นายคคนางค์ที่มีลูกน้องที่ซื่อสัตย์และทุ่มเทให้กับไร่ถึงเพียงนี้
“ขอบคุณครับป้าจันทร์” คุณสุนทรหัวเราะอย่างขัดเขินกับคำชม
“ฝากด้วยนะคะ ถ้ามีปัญหาอะไรเร่งด่วนก็มาบอกฉันค่ะ”
“ได้ครับแม่นาย”
หลังจากฝากฝังเรื่องงานในไร่องุ่นเรียบร้อยแล้ว แม่นายคคนางค์ก็ยกน้ำชาขึ้นมาจิบ หวังขับไล่อารมณ์ไม่สบายใจออกไป ทุเลาลงบ้างก็ยังดี ลูกชายมาเป็นเสียอย่างนี้จะเสียการใหญ่ เธอจึงต้องก้าวเข้ามาช่วยบริหารงานในไร่อีกแรง ทั้งๆ ที่สังขารไม่เอื้ออำนวยให้คิดอะไรหนักหน่วงแล้ว
เห็นที...เธอจะวางเฉยไม่ได้ งานก็ห่วง ลูกชายก็ห่วง กลัวจะตรอมใจตาย!
“แม่นายอย่าเป็นทุกข์ใจไปเลยนะคะ จันทร์เชื่อว่าเวลาจะช่วยเยียวยาบาดแผลในใจคุณรุจได้ เห็นแม่นายเศร้าแบบนี้ เดี๋ยวจะพาลไม่สบายเอานะคะ” แม่บ้านสูงวัยเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี เห็นผู้เป็นนายไม่สบายใจ เธอก็พลอยไม่สบายใจไปด้วยอีกคน
คนถูกเตือนถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
“อดไม่ได้หรอกจันทร์”
“ถือว่ายังโชคดีนะคะที่คุณฟ้าเธอมาอยู่ด้วยกัน ไม่อย่างนั้น...ทั้งคุณรุจ ทั้งหนูน้ำค้าง คงมีอาการย่ำแย่กันไปหมดแน่ๆ” จวงจันทร์แทบจะขอบคุณฟ้าขอบคุณสวรรค์ที่ไม่ใจร้ายกับหนูน้อยหัวแก้วหัวแหวนของบ้านเกินไปนัก เสมือนว่าปลายฟ้าเป็นนางฟ้าใจดีลงมาจุติก็มิปาน
“หนูฟ้าช่างแสนดีเหลือเกิน ผู้หญิงที่จะมาทำอะไรแบบนี้ได้ต้องเสียสละมาก ถึงปลายฝนจะฝากฝังลูกเอาไว้ก็เถอะ แต่คนตายไปแล้ว ถ้าหนูฟ้าไม่บอกก็ไม่มีใครรู้”
“จริงด้วยค่ะแม่นาย ถ้าคุณฟ้าคิดถึงอนาคตตัวเองคงเก็บคำพูดของคุณฝนเงียบแล้วไปทำงานที่กำลังก้าวหน้า เห็นยัยมิ้นบอกว่าคุณฟ้าเล่าให้ฟังว่าก่อนมาเชียงใหม่ได้อาทิตย์หนึ่ง คุณฟ้าได้เลื่อนตำแหน่งเป็นถึงผู้บริหารเชียวนะคะ อายุเท่านี้น่าภาคภูมิใจจริงๆ”
“ตายจริง! อนาคตกำลังสวยหรูแต่กลับทิ้งมาเพื่อหลาน ช่างมีน้ำใจจริงๆ แม่คุณ” คุณคคนางค์พร่ำชมยกใหญ่ ไม่เคยเห็นใครแสนดีเท่าฝาแฝดคู่นี้เลย ขนาดถูกแยกกันเลี้ยงแต่นิสัยใจคอยังเหมือนราวกับเป็นคนๆ เดียวกัน
“คุณฟ้าเจอทั้งขึ้นทั้งล่อง ไหนจะต้องถูกครหาว่าจะฮุบพี่เขยเพื่อหวังเป็นนายหญิงของไร่อีก คนงานในไร่เองยังไม่วายปากปลาร้าเลยค่ะแม่นาย” แม่บ้านสูงวัยเป็นเดือดเป็นร้อนแทน นังคนปากปลาร้าที่เธอพูดถึงถูกขู่ไปเรียบร้อยแล้วว่าหากได้ยินอีกหนจะฟ้องธนารุจให้ไล่ออก
“หรือเราจะช่วยไม่ให้หนูฟ้าถูกนินทาว่าร้ายและมีอนาคตที่สดใสดี” แม่นายเอ่ยลอยๆ เชิงถามความคิดเห็น เธอครุ่นคิดเรื่องนี้ตั้งแต่ปลายฟ้าเข้ามาแจ้งเจตจำนงว่าจะมาอยู่บ้านหลังนี้เพื่อเลี้ยงดูหนูน้ำค้างแทนปลายฝนแล้ว แต่ไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะเพิ่งเสร็จงานศพปลายฝน แต่นี่ก็ล่วงเลยมาเป็นอาทิตย์แล้ว คงถึงเวลาเสียทีสินะ
“แม่นายหมายความว่า...” คุณแม่บ้านใหญ่ยกมือทาบอก เบิกตาโต
“ฉันจะให้ทั้งสองคนแต่งงานกัน”
“แต่งงาน!”
ปีใหม่นี้ก็ขอให้มีความสุขมากๆ คิดสิ่งใดของให้สมปรารถนาทุกประการนะคะ
ว่าแล้วก็มาอ่านนิยายกันต่อดีกว่าค่ะ กำลังลุ้นเลยยยยยย
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
บทที่ 3
ร่างสูงโปร่งกึ่งนั่งกึ่งนอนแผ่หลาอย่างหมดท่าบนโซฟานุ่ม เสื้อเชิ้ตถูกปลดกระดุมออกหมดจนเปิดเปลือยแผงอกกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามกำยำ ถลกแขนเสื้อขึ้นมาลวกๆ ทั้งสองข้างไม่เท่ากัน ทว่าเจ้าของร่างหาได้สนใจไม่ สิ่งที่เขาสนใจมีเพียงอย่างเดียวในตอนนี้คือขวดเหล้าชั้นดีในมือ ชายหนุ่มยกขึ้นกระดกพรวดเดียวก็ปล่อยขวดกลมทิ้งจนกลิ้งลุนๆ ไปกองรวมกับสามขวดเปล่าตรงปลายเท้า
เหล้าขวดใหม่ถูกคว้าขึ้นมากระดกหนึ่งพรวด คนคอแข็งอย่างเขาไม่หลับพับง่ายๆ ยิ่งหลังจากเกิดความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ ธนารุจก็มักจะพึ่งพาเจ้าเหล้าเพื่อนรักมากขึ้นจนเพิ่มปริมาณการดื่มในแต่ละครั้ง กว่าจะเมาคอพับคออ่อนไปก็ห้าขวด!
ชายหนุ่มไม่ได้ดื่มเหล้าทุกวัน เขาทำสลับกับการนั่งเหม่อ คิดคำนึงถึงปลายฝน แม้ไม่อยากคิด แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าความต้องการในใจลึกๆ ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความคิดถึงเธอ เพียงนึกถึงช่วงเวลาแสนสุขที่ผ่านมาก็ช่างสุขใจ แต่วินาทีต่อมาก็โศกเศร้าเมื่อความจริงซัดกระหน่ำรุนแรงเข้ามาว่าไม่มีเธออีกแล้ว
เมื่อธนารุจไม่อยากหวนรำลึกถึงความจริงแสนปวดร้าว มีเพียงแต่เหล้าเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้
ปลายฝน...พี่ทรมานเหลือเกิน
หญิงสูงวัยในชุดผ้าไหมสีนิล เสื้อแขนยาวมีระบายลูกไม้สีขาวกับผ้าถุงวิจิตรงดงาม เธอก้าวเดินมาทรุดกายลงนั่งที่โซฟาสไตล์คลาสสิกสีม่วงอมแดง ตามด้วยจวงจันทร์ที่ยกน้ำชามาเสิร์ฟ แล้วทรุดกายลงนั่งกับพื้นพรมแดงเลือดนก ที่ตรงนั้นมีชายหนุ่มวัยกลางคน อายุราวสี่สิบปีสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม ปล่อยชายสบายๆ นั่งคอยอยู่แล้ว
“อรุณสวัสดิ์ครับแม่นาย” ชายวัยกลางคนเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ใบหน้ามีเม็ดเหงื่อซึมที่ไรผม บอกชัดว่าก่อนหน้าจะเข้ามาพบ เขาลงไปสมบุกสมบันในไร่มา
“สวัสดีค่ะคุณสุนทร เชิญดื่มน้ำดื่มท่าก่อนสิคะ” แม่เลี้ยงคคนางค์ผายมือเชิญที่เครื่องน้ำชาและน้ำดื่ม ตามแต่จะต้องการ
“ขอบคุณครับ ว่าแต่แม่นายเรียกผมมาพบ มีอะไรจะเรียกใช้หรือครับ”
คุณสุนทร เป็นผู้จัดการไร่องุ่นธนารุจ เขาเข้ามาทำงานในไร่ตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ ตอนนั้นพ่อเลี้ยงธนา บิดาของธนารุจยังเป็นเจ้าของไร่ เมื่อไร่องุ่นตกทอดสู่รุ่นลูก เขาก็ได้แต่งตั้งเป็นผู้จัดการจากธนารุจ ยังความปลาบปลื้มใจอย่างมาก คุณสุนทรจึงทุ่มเททำงานให้สมกับความไว้วางใจที่เจ้าของไร่กับแม่นายมีให้เสมอมา
“ตารุจเพิ่งจะเสียภรรยาไปหมาดๆ ตอนนี้ก็เสียอกเสียใจจนไม่เป็นอันทำอะไร วันๆ เอาแต่นั่งเหม่อหรือไม่ก็กินเหล้าเมามาย ขนาดหนูน้ำค้างที่เป็นดังแก้วตาดวงใจ ยังไม่ค่อยมาเล่นด้วยเหมือนเคย เป็นเสียอย่างนี้ อย่าหวังเลยว่าจะก้าวเท้าออกจากบ้านเข้าไปทำงานในไร่” คุณคคนางค์เล่ารายละเอียดแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปัญหาหนักอกเหลือเกิน หากเธอไม่ลงมือทำอะไรสักอย่างมีหวังคงสูญเสียไร่ธนารุจไป
“ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณรุจนะครับแม่นาย คงต้องใช้เวลาทำใจสักพัก” เขาเองก็สูญเสียภรรยาไปด้วยโรคร้ายเมื่อปีที่แล้ว ดูใจกันมานาน จึงไม่เสียใจหนักเท่ากับธนารุจที่เสียปลายฝนไปเพราะคนเลวพวกนั้น!
“ฉันเลยอยากจะขอให้คุณสุนทรช่วยบริหารไร่ไปก่อนน่ะค่ะ รายงานต่างๆ ก็เอามาให้ฉัน ฉันจะเป็นคนตรวจรายงานแทนเจ้ารุจเองค่ะ” แม่นายพูดเสียงเนิบนาบ ยังไม่สบายใจอยู่มาก
“ได้ครับ แม่นายไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ไร่ธนารุจเหมือนบ้านของผม ยังไงผมก็ต้องดูแลบ้านอย่างดีที่สุดอยู่แล้ว” ชายวัยกลางคนให้คำมั่นสัญญา
“คุณสุนทรเป็นคนดีมากเลยนะคะ” คุณแม่บ้านจวงจันทร์เอ่ยชมทั้งรอยยิ้ม น่าภาคภูมิใจแทนแม่นายคคนางค์ที่มีลูกน้องที่ซื่อสัตย์และทุ่มเทให้กับไร่ถึงเพียงนี้
“ขอบคุณครับป้าจันทร์” คุณสุนทรหัวเราะอย่างขัดเขินกับคำชม
“ฝากด้วยนะคะ ถ้ามีปัญหาอะไรเร่งด่วนก็มาบอกฉันค่ะ”
“ได้ครับแม่นาย”
หลังจากฝากฝังเรื่องงานในไร่องุ่นเรียบร้อยแล้ว แม่นายคคนางค์ก็ยกน้ำชาขึ้นมาจิบ หวังขับไล่อารมณ์ไม่สบายใจออกไป ทุเลาลงบ้างก็ยังดี ลูกชายมาเป็นเสียอย่างนี้จะเสียการใหญ่ เธอจึงต้องก้าวเข้ามาช่วยบริหารงานในไร่อีกแรง ทั้งๆ ที่สังขารไม่เอื้ออำนวยให้คิดอะไรหนักหน่วงแล้ว
เห็นที...เธอจะวางเฉยไม่ได้ งานก็ห่วง ลูกชายก็ห่วง กลัวจะตรอมใจตาย!
“แม่นายอย่าเป็นทุกข์ใจไปเลยนะคะ จันทร์เชื่อว่าเวลาจะช่วยเยียวยาบาดแผลในใจคุณรุจได้ เห็นแม่นายเศร้าแบบนี้ เดี๋ยวจะพาลไม่สบายเอานะคะ” แม่บ้านสูงวัยเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี เห็นผู้เป็นนายไม่สบายใจ เธอก็พลอยไม่สบายใจไปด้วยอีกคน
คนถูกเตือนถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
“อดไม่ได้หรอกจันทร์”
“ถือว่ายังโชคดีนะคะที่คุณฟ้าเธอมาอยู่ด้วยกัน ไม่อย่างนั้น...ทั้งคุณรุจ ทั้งหนูน้ำค้าง คงมีอาการย่ำแย่กันไปหมดแน่ๆ” จวงจันทร์แทบจะขอบคุณฟ้าขอบคุณสวรรค์ที่ไม่ใจร้ายกับหนูน้อยหัวแก้วหัวแหวนของบ้านเกินไปนัก เสมือนว่าปลายฟ้าเป็นนางฟ้าใจดีลงมาจุติก็มิปาน
“หนูฟ้าช่างแสนดีเหลือเกิน ผู้หญิงที่จะมาทำอะไรแบบนี้ได้ต้องเสียสละมาก ถึงปลายฝนจะฝากฝังลูกเอาไว้ก็เถอะ แต่คนตายไปแล้ว ถ้าหนูฟ้าไม่บอกก็ไม่มีใครรู้”
“จริงด้วยค่ะแม่นาย ถ้าคุณฟ้าคิดถึงอนาคตตัวเองคงเก็บคำพูดของคุณฝนเงียบแล้วไปทำงานที่กำลังก้าวหน้า เห็นยัยมิ้นบอกว่าคุณฟ้าเล่าให้ฟังว่าก่อนมาเชียงใหม่ได้อาทิตย์หนึ่ง คุณฟ้าได้เลื่อนตำแหน่งเป็นถึงผู้บริหารเชียวนะคะ อายุเท่านี้น่าภาคภูมิใจจริงๆ”
“ตายจริง! อนาคตกำลังสวยหรูแต่กลับทิ้งมาเพื่อหลาน ช่างมีน้ำใจจริงๆ แม่คุณ” คุณคคนางค์พร่ำชมยกใหญ่ ไม่เคยเห็นใครแสนดีเท่าฝาแฝดคู่นี้เลย ขนาดถูกแยกกันเลี้ยงแต่นิสัยใจคอยังเหมือนราวกับเป็นคนๆ เดียวกัน
“คุณฟ้าเจอทั้งขึ้นทั้งล่อง ไหนจะต้องถูกครหาว่าจะฮุบพี่เขยเพื่อหวังเป็นนายหญิงของไร่อีก คนงานในไร่เองยังไม่วายปากปลาร้าเลยค่ะแม่นาย” แม่บ้านสูงวัยเป็นเดือดเป็นร้อนแทน นังคนปากปลาร้าที่เธอพูดถึงถูกขู่ไปเรียบร้อยแล้วว่าหากได้ยินอีกหนจะฟ้องธนารุจให้ไล่ออก
“หรือเราจะช่วยไม่ให้หนูฟ้าถูกนินทาว่าร้ายและมีอนาคตที่สดใสดี” แม่นายเอ่ยลอยๆ เชิงถามความคิดเห็น เธอครุ่นคิดเรื่องนี้ตั้งแต่ปลายฟ้าเข้ามาแจ้งเจตจำนงว่าจะมาอยู่บ้านหลังนี้เพื่อเลี้ยงดูหนูน้ำค้างแทนปลายฝนแล้ว แต่ไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะเพิ่งเสร็จงานศพปลายฝน แต่นี่ก็ล่วงเลยมาเป็นอาทิตย์แล้ว คงถึงเวลาเสียทีสินะ
“แม่นายหมายความว่า...” คุณแม่บ้านใหญ่ยกมือทาบอก เบิกตาโต
“ฉันจะให้ทั้งสองคนแต่งงานกัน”
“แต่งงาน!”
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ม.ค. 2557, 12:49:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ม.ค. 2557, 12:49:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 1700
| << บทที่ 2 ภาพในอดีต2 100% | บทที่ 3 แต่งงาน 60% >> |
Soning 2 ม.ค. 2557, 23:24:51 น.
ชอบๆๆๆ มาอัพเร็วนะคะ...เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^_^
ชอบๆๆๆ มาอัพเร็วนะคะ...เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^_^
แว่นใส 2 ม.ค. 2557, 23:53:29 น.
ตกลงเลย
ตกลงเลย