เมียทาสสวาท
ขาอาฆาตแค้น ชิงชัง และมุ่งหวังที่จะทำลายชีวิตเธอ
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
Tags: เศร้า รันทด พระเอกโหด
ตอน: ทาสที่กำลังจะถูกทำลาย
หลังงานหมั้นของเพชรกล้าไม่กี่วัน พร้อมพงษ์กับจันทภาตัดสินใจจะบินไปดูพลอยไพรินที่ฝรั่งเศส เพราะป่วยจนถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล เขาจึงถือโอกาสพาภรรยาไปเที่ยวพักผ่อนด้วย กำหนดกลับอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า พริ้มพราวจึงขอไปด้วย เพราะอยากพักผ่อนเช่นกัน แถมอาสาจะดูแลพี่สะใภ้ให้อย่างดิบดี เพื่อที่พี่ชายจะได้ไม่ต้องหอบเอาพิรุณญาไปด้วยนั่นเอง หม่อมราชวงศ์ดุรีย์พรเป็นคนอาสาไปส่งว่าที่พ่อแม่สามีอีกทั้งสบโอกาสที่จะได้ไปดูงานที่นั่นด้วย แต่เพชรกล้าติดงานที่บริษัทปลีกตัวไปด้วยไม่ได้
“เพชร! พ่อแม่ไม่อยู่ก็เพลาๆ เรื่องพาเพื่อนมากินเหล้าที่บ้านบ้างนะ แล้วก็อย่าขยันหาเรื่องแกล้งฝนนักเลย สงสารเขาบ้างเถอะ”
จันทภาอดห่วงตรงจุดนี้ไม่ได้ เพราะที่ผ่านมาพฤติกรรมของลูกชายที่มีต่อพิรุณญานั้น รุนแรงขึ้นทุกวัน แม้จันทภาจะยังหมางใจในเรื่องเด็กสาวกับสามีอยู่มาก แต่อีกใจก็ไม่อยากฟันธงนัก ในเมื่อยังไม่เห็นกับตาตัวเอง เพชรกล้าถึงกับหันไปมองหน้าแม่ด้วยความสงสัยว่าทำไมต้องห้ามเขาด้วย
“แม่สงสารแม่นั่นทำไมครับ แม่ไม่เห็นเหรอว่าคุณพ่อหึงหวงแม่นั่นยังไงในงานหมั้นผม ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะเขี่ยให้แม่นั่นกระเด็นออกจากบ้านก่อนที่พ่อกับแม่จะกลับมาด้วยซ้ำ”
และเขาก็ทำอย่างที่บอกไว้จริงๆ ทันทีที่พ่อกับแม่ออกจากบ้านได้แค่วันเดียว เพื่อนนับสิบของเขาก็ทยอยเข้าบ้าน ส่วนพิรุณญาก็ต้องเหน็ดเหนื่อยกับการเตรียมอาหารการกินอย่างเคย เพ็ญกับมิตรก็พลอยติดร่างแหไปด้วย แต่เขาก็ทำอยู่ได้แค่สองสามวันก็เลิก เพราะเห็นว่าแผนนี้ทำให้นางบำเรอของพ่อเพียงแค่เหนื่อยเท่านั้น จึงคิดแผนใหม่ขึ้นมาแทน และในวันถัดมาหลังเลิกงาน เขาก็รีบกลับบ้านแล้วนั่งก๊งเหล้าอยู่เคาน์เตอร์ตามลำพัง พิรุณญาต้องจัดกับแกล้มไปเสิร์ฟให้ถึงที่ด้วยตัวเอง เพราะเขาสั่งไม่ให้ใช้ใครแถมไล่สองผัวไปกลับห้องอีก
“คุณเพชรปล่อย! นี่คุณจะทำอะไร”
พิรุณญาตกใจสุดขีดเมื่อวางจานไว้แล้ว ถูกเขาคว้าแขนกระชากแรงๆ จนเซไปหา เพชรกล้ายิ้มรับกับผลงานด้วยความดีใจที่เห็นความกลัวแฝงอยู่ในแววตาคู่โศกของอีกคน แขนอีกข้างของเขารีบรวบร่างบางเข้าไปกอดไว้ทั้นที
“ปล่อยฉันนะคุณเพชรกล้า! บอกให้ปล่อย!”
พิรุณญาพยัยามจะพาตัวออกไปให้พ้นวงแขนของเขาทุกวิธีแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาก้มลงไปหมายจะจูบ และในวินาทีนั้นเองที่เธอฮึดสู้เฮือกสุดท้าย จนหลุดพ้นจากอ้อมอกเขาได้ เธอไม่สนใจอะไรหรือใครทั้งสิ้น รีบวิ่งขึ้นห้องล็อกประตูทันที แต่ไม่นานเพ็ญก็ต้องขึ้นไปเคาะเรียก
“คุณเพชรให้พี่มาตามคุณฝนค่ะ บอกจะคุยธุระสำคัญให้ลงไปเดี๋ยวนี้”
“ฝนไม่ลงไปหรอกค่ะ ฝนเหนื่อยจะอาบน้ำนอนแล้ว ถ้าคุณเพชรมีอะไรก็บอกให้เอาไว้คุยพรุ่งนี้ พี่เพ็ญก็เหมือนกันนะคะ ลงไปข้างล่างแล้วก็รีบกลับห้องเถอะค่ะ ไม่ต้องไปสนใจคนเมามากนักหรอก”
บอกแล้วเธอก็ไม่ได้สนใจกับสีหน้าอันเป็นกังวลของเพ็ญเลยสักนิด รีบปิดประตูแล้วไปอาบน้ำทันที กลับออกจากห้องก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก คราวนี้เพลงในมือถือถูกหญิงสาวเปิดจนดังสุด แล้วใส่หูฟังเพื่อหลีกหนีทุกอย่าง เพราะรู้ดีว่าขืนลงไปก็จะถูกเขาทำแบบเมื่อครู่อีก เพ็ญเคาะอยู่เป็นนานก็ไม่มีวี่แววว่าคนข้างในจะเปิดออกมา จึงต้องกลับลงไปรายงานผลเจ้านายหนุ่มด้วยท่าทีหวาดเกรงนิดๆ
“อะไรนะ! ฉันบอกว่าให้ขึ้นไปลากตัวมาเลยไงไม่ได้ยินเหรอ”
กับดีกรีที่เพิ่มระดับขึ้นมากและความเป็นคนที่ไม่เคยยอมแพ้ใครหรืออะไรของเพชรกล้า ทำให้เขาตะคอกใส่เพ็ญเสียงดังลั่นบ้าน เพ็ญถึงกับยืนตัวลีบขาสั่นจนทำอะไรไม่ถูก แต่ก็พยัยามทำใจดีสู้เสืออธิบายให้เจ้านายหนุ่มฟัง
“คุณฝนนอนหลับแล้วค่ะ เพ็ญเคาะประตูยังไงก็ไม่เปิด เพ็ญไม่รู้จะทำยังไงดีนี่คะ”
“โอ๊ย! ไม่ได้เรื่อง! ให้ทำอะไรก็ไม่ได้ดังใจซักอย่าง ไปให้พ้นๆ เลยไป รำคาญ!”
เพียงเท่านั้นเพ็ญก็แทบจะวิ่งออกไปหลังครัวแล้วตรงไปหาห้องพักที่ปลูกห่างตัวบ้านไปหลายสิบเมตรทันที เพชรกล้าย่างสามขุมตรงไปชั้นบนแล้วใช้กำปั้นทุบประตูห้องนอนพิรุณญาจนแทบจะพังคามือ แต่ทุกอย่างก็เงียบ
“พิรุณญา! ฉันสั่งให้เปิดประตูไง หูแตกไม่ได้ยินเหรอ อยากลองดีกับฉันใช่มั้ย”
แล้วเขาก็ทุบประตูอีกนับสิบๆ ครั้ง แต่ก็ยังได้ผลแบบเดิม เพียงแค่นั้นเขาก็เดินเร็วๆ ลงมาคว้าเอาพวงกุญแจใหญ่แล้วขึ้นไปที่เดิม ความมึนทำให้หากุญแจอยู่นานกว่าจะได้แต่ละดอก เสียบเข้าไปแล้วก็ไม่ใช่ดอกที่ต้องการ และนั่นยิ่งเพิ่มความโกรธให้เขาขึ้นไปอีกเป็นกอง พอเปิดประตูออกได้เขาก็กระแทกปิดเข้าอย่างแรง แล้วตะโกนใส่เจ้าของห้องที่นอนหันหลังให้ทันที
“พิรุณญา! เธอกล้ามากเลยนะที่ทำอย่างนี้กับฉัน”
พิรุณญาหันขวับไปมองประตูด้วยความตกใจและคาดไม่ถึงว่าเขาจะทำถึงขั้นนี้ ร่างที่อยู่ในชุดนอนบางเบาและไม่มีเสื้อคลุมต้องรีบลงจากเตียงทันที มือถือกับหูฟังที่เพลงยังดังลั่นก็ตกไปอีกทาง
“คุณเข้ามาในห้องฉันทำไม! ออกไปนะ! ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย ออกไป! ฉันบอกให้ออกไปไง!”
แต่ผู้บุกรุกไม่คิดจะสนใจกับถ้อยคำเหล่านี้ แถมเขายังก้าวเข้าไปหาเจ้าของห้องใกล้ๆ ด้วยสายตาดุดัน ชนิดที่พิรุณญาเองก็มั่นใจได้ว่าเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก เขายืนเจ้าจ้องมองเรือนร่างได้รูป เย้ายวนอย่างไม่เคยตั้งใจมาก่อน และดูเหมือนอีกคนจะคิดขึ้นได้ จึงใช้สองมือยกขึ้นไปปกปิดช่วงอกแล้วหันซ้ายแลขวาเพื่อหาเสื้อคลุม แต่มันก็ห้อยอยู่หน้าประตูห้องน้ำซึ่งไกลจากจุดที่เธอยืนอยู่หลายก้าว
“ใครจะมาช่วยเธอได้ไม่ทราบ หรือคาดหวังว่าจะให้คุณพ่อบินกลับมาช่วยกันล่ะห๊า! อย่าหวังว่าใครจะช่วยเธอได้ กล้ามากนักใช่มั้ย กล้าลองดีกับฉันนักใช่มั้ย มานี่! ฉันชอบนักล่ะคนที่ท่าดีๆ อย่างนี้ แต่อย่าทีเหลวที่หลังก็แล้วกัน”
สิ้นคำเขาก็ส่งสายตาดุดันแล้วย่างสามขุมตรงไปหาเธอพร้อมกระชากชุดนอนที่บางเบาออกด้วยความแรงจนขาดวิ่นติดมือเขาไปทันที
“อุ๊ย! ออกไปให้พ้นๆ ฉันนะ! บอกให้ออกไป!” แต่เขาไม่คิดจะฟังสองแขนจับไหล่ระหงแล้วเหวี่ยงร่างบางสุดแรงจนถลาไปที่เตียงนอนหนานุ่มอย่างตั้งใจ
“เพชร! พ่อแม่ไม่อยู่ก็เพลาๆ เรื่องพาเพื่อนมากินเหล้าที่บ้านบ้างนะ แล้วก็อย่าขยันหาเรื่องแกล้งฝนนักเลย สงสารเขาบ้างเถอะ”
จันทภาอดห่วงตรงจุดนี้ไม่ได้ เพราะที่ผ่านมาพฤติกรรมของลูกชายที่มีต่อพิรุณญานั้น รุนแรงขึ้นทุกวัน แม้จันทภาจะยังหมางใจในเรื่องเด็กสาวกับสามีอยู่มาก แต่อีกใจก็ไม่อยากฟันธงนัก ในเมื่อยังไม่เห็นกับตาตัวเอง เพชรกล้าถึงกับหันไปมองหน้าแม่ด้วยความสงสัยว่าทำไมต้องห้ามเขาด้วย
“แม่สงสารแม่นั่นทำไมครับ แม่ไม่เห็นเหรอว่าคุณพ่อหึงหวงแม่นั่นยังไงในงานหมั้นผม ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะเขี่ยให้แม่นั่นกระเด็นออกจากบ้านก่อนที่พ่อกับแม่จะกลับมาด้วยซ้ำ”
และเขาก็ทำอย่างที่บอกไว้จริงๆ ทันทีที่พ่อกับแม่ออกจากบ้านได้แค่วันเดียว เพื่อนนับสิบของเขาก็ทยอยเข้าบ้าน ส่วนพิรุณญาก็ต้องเหน็ดเหนื่อยกับการเตรียมอาหารการกินอย่างเคย เพ็ญกับมิตรก็พลอยติดร่างแหไปด้วย แต่เขาก็ทำอยู่ได้แค่สองสามวันก็เลิก เพราะเห็นว่าแผนนี้ทำให้นางบำเรอของพ่อเพียงแค่เหนื่อยเท่านั้น จึงคิดแผนใหม่ขึ้นมาแทน และในวันถัดมาหลังเลิกงาน เขาก็รีบกลับบ้านแล้วนั่งก๊งเหล้าอยู่เคาน์เตอร์ตามลำพัง พิรุณญาต้องจัดกับแกล้มไปเสิร์ฟให้ถึงที่ด้วยตัวเอง เพราะเขาสั่งไม่ให้ใช้ใครแถมไล่สองผัวไปกลับห้องอีก
“คุณเพชรปล่อย! นี่คุณจะทำอะไร”
พิรุณญาตกใจสุดขีดเมื่อวางจานไว้แล้ว ถูกเขาคว้าแขนกระชากแรงๆ จนเซไปหา เพชรกล้ายิ้มรับกับผลงานด้วยความดีใจที่เห็นความกลัวแฝงอยู่ในแววตาคู่โศกของอีกคน แขนอีกข้างของเขารีบรวบร่างบางเข้าไปกอดไว้ทั้นที
“ปล่อยฉันนะคุณเพชรกล้า! บอกให้ปล่อย!”
พิรุณญาพยัยามจะพาตัวออกไปให้พ้นวงแขนของเขาทุกวิธีแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาก้มลงไปหมายจะจูบ และในวินาทีนั้นเองที่เธอฮึดสู้เฮือกสุดท้าย จนหลุดพ้นจากอ้อมอกเขาได้ เธอไม่สนใจอะไรหรือใครทั้งสิ้น รีบวิ่งขึ้นห้องล็อกประตูทันที แต่ไม่นานเพ็ญก็ต้องขึ้นไปเคาะเรียก
“คุณเพชรให้พี่มาตามคุณฝนค่ะ บอกจะคุยธุระสำคัญให้ลงไปเดี๋ยวนี้”
“ฝนไม่ลงไปหรอกค่ะ ฝนเหนื่อยจะอาบน้ำนอนแล้ว ถ้าคุณเพชรมีอะไรก็บอกให้เอาไว้คุยพรุ่งนี้ พี่เพ็ญก็เหมือนกันนะคะ ลงไปข้างล่างแล้วก็รีบกลับห้องเถอะค่ะ ไม่ต้องไปสนใจคนเมามากนักหรอก”
บอกแล้วเธอก็ไม่ได้สนใจกับสีหน้าอันเป็นกังวลของเพ็ญเลยสักนิด รีบปิดประตูแล้วไปอาบน้ำทันที กลับออกจากห้องก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก คราวนี้เพลงในมือถือถูกหญิงสาวเปิดจนดังสุด แล้วใส่หูฟังเพื่อหลีกหนีทุกอย่าง เพราะรู้ดีว่าขืนลงไปก็จะถูกเขาทำแบบเมื่อครู่อีก เพ็ญเคาะอยู่เป็นนานก็ไม่มีวี่แววว่าคนข้างในจะเปิดออกมา จึงต้องกลับลงไปรายงานผลเจ้านายหนุ่มด้วยท่าทีหวาดเกรงนิดๆ
“อะไรนะ! ฉันบอกว่าให้ขึ้นไปลากตัวมาเลยไงไม่ได้ยินเหรอ”
กับดีกรีที่เพิ่มระดับขึ้นมากและความเป็นคนที่ไม่เคยยอมแพ้ใครหรืออะไรของเพชรกล้า ทำให้เขาตะคอกใส่เพ็ญเสียงดังลั่นบ้าน เพ็ญถึงกับยืนตัวลีบขาสั่นจนทำอะไรไม่ถูก แต่ก็พยัยามทำใจดีสู้เสืออธิบายให้เจ้านายหนุ่มฟัง
“คุณฝนนอนหลับแล้วค่ะ เพ็ญเคาะประตูยังไงก็ไม่เปิด เพ็ญไม่รู้จะทำยังไงดีนี่คะ”
“โอ๊ย! ไม่ได้เรื่อง! ให้ทำอะไรก็ไม่ได้ดังใจซักอย่าง ไปให้พ้นๆ เลยไป รำคาญ!”
เพียงเท่านั้นเพ็ญก็แทบจะวิ่งออกไปหลังครัวแล้วตรงไปหาห้องพักที่ปลูกห่างตัวบ้านไปหลายสิบเมตรทันที เพชรกล้าย่างสามขุมตรงไปชั้นบนแล้วใช้กำปั้นทุบประตูห้องนอนพิรุณญาจนแทบจะพังคามือ แต่ทุกอย่างก็เงียบ
“พิรุณญา! ฉันสั่งให้เปิดประตูไง หูแตกไม่ได้ยินเหรอ อยากลองดีกับฉันใช่มั้ย”
แล้วเขาก็ทุบประตูอีกนับสิบๆ ครั้ง แต่ก็ยังได้ผลแบบเดิม เพียงแค่นั้นเขาก็เดินเร็วๆ ลงมาคว้าเอาพวงกุญแจใหญ่แล้วขึ้นไปที่เดิม ความมึนทำให้หากุญแจอยู่นานกว่าจะได้แต่ละดอก เสียบเข้าไปแล้วก็ไม่ใช่ดอกที่ต้องการ และนั่นยิ่งเพิ่มความโกรธให้เขาขึ้นไปอีกเป็นกอง พอเปิดประตูออกได้เขาก็กระแทกปิดเข้าอย่างแรง แล้วตะโกนใส่เจ้าของห้องที่นอนหันหลังให้ทันที
“พิรุณญา! เธอกล้ามากเลยนะที่ทำอย่างนี้กับฉัน”
พิรุณญาหันขวับไปมองประตูด้วยความตกใจและคาดไม่ถึงว่าเขาจะทำถึงขั้นนี้ ร่างที่อยู่ในชุดนอนบางเบาและไม่มีเสื้อคลุมต้องรีบลงจากเตียงทันที มือถือกับหูฟังที่เพลงยังดังลั่นก็ตกไปอีกทาง
“คุณเข้ามาในห้องฉันทำไม! ออกไปนะ! ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย ออกไป! ฉันบอกให้ออกไปไง!”
แต่ผู้บุกรุกไม่คิดจะสนใจกับถ้อยคำเหล่านี้ แถมเขายังก้าวเข้าไปหาเจ้าของห้องใกล้ๆ ด้วยสายตาดุดัน ชนิดที่พิรุณญาเองก็มั่นใจได้ว่าเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก เขายืนเจ้าจ้องมองเรือนร่างได้รูป เย้ายวนอย่างไม่เคยตั้งใจมาก่อน และดูเหมือนอีกคนจะคิดขึ้นได้ จึงใช้สองมือยกขึ้นไปปกปิดช่วงอกแล้วหันซ้ายแลขวาเพื่อหาเสื้อคลุม แต่มันก็ห้อยอยู่หน้าประตูห้องน้ำซึ่งไกลจากจุดที่เธอยืนอยู่หลายก้าว
“ใครจะมาช่วยเธอได้ไม่ทราบ หรือคาดหวังว่าจะให้คุณพ่อบินกลับมาช่วยกันล่ะห๊า! อย่าหวังว่าใครจะช่วยเธอได้ กล้ามากนักใช่มั้ย กล้าลองดีกับฉันนักใช่มั้ย มานี่! ฉันชอบนักล่ะคนที่ท่าดีๆ อย่างนี้ แต่อย่าทีเหลวที่หลังก็แล้วกัน”
สิ้นคำเขาก็ส่งสายตาดุดันแล้วย่างสามขุมตรงไปหาเธอพร้อมกระชากชุดนอนที่บางเบาออกด้วยความแรงจนขาดวิ่นติดมือเขาไปทันที
“อุ๊ย! ออกไปให้พ้นๆ ฉันนะ! บอกให้ออกไป!” แต่เขาไม่คิดจะฟังสองแขนจับไหล่ระหงแล้วเหวี่ยงร่างบางสุดแรงจนถลาไปที่เตียงนอนหนานุ่มอย่างตั้งใจ
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 ธ.ค. 2556, 07:18:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 ธ.ค. 2556, 07:18:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 1995
| << เมื่อหลังชนฝาก็ต้องกล้าที่จะสู้ | ทาสที่กลายเป็นเมีย >> |