เมียทาสสวาท
ขาอาฆาตแค้น ชิงชัง และมุ่งหวังที่จะทำลายชีวิตเธอ
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
Tags: เศร้า รันทด พระเอกโหด
ตอน: ทาสที่กลายเป็นเมีย
“นี่คุณจะทำอะไรฉัน! คุณจะบ้าเหรอ!” เธอตะโกนใส่เขาพร้อมทั้งรีบพยุงตัวเองให้ขึ้นลุกจากเตียง แต่ก็สายเสียแล้วเพราะร่างกำยำนั้น ผลักเธอลงไปที่เตียงและนาบทับร่างเธอจนรู้สึกอึดอัด
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน ไม่แน่นะเธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี” สิ้นคำเขาก็ระดมจูบไปที่ริมกระจับงาม
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วนทั้งเอากำปั้นทุบไปที่ไหล่กว้างของเขาสุดแรงนับสิบครั้ง ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆ ก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่าของๆ เธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปี่แล้วล่ะที่นอนประเคนตัวให้พ่อฉันเอามาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะฉันถึงจะสงเคราะห์ให้ จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง” เขาพูดเยาะเย้ยแล้วก็แนบร่างกับร่างเธออีกครั้ง และระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้” เธอพยัยามร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือของเขานั้นกำลังลูบไล้ไปบนเรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที รวมทั้งน้องฉันกับอาฉันด้วย นี่ยังไม่นับรวมพี่ใภ้ของเธอด้วยนะ แต่อย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเค้าไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
เขาพูดและกดมือเธอแนบกับที่นอนอีกครั้ง พร้อมทั้งระดมจูบหาความหอมหวานไปทั่วไปหน้าและซอกคอ ไล้มาที่เนินอกที่มีเพียงบราชิ้นเล็ก ปิดเอาไว้ ไม่นานมันก็หลุดออกด้วยฝีมือผู้ชำนาญการอย่างเขา เธอรีบระดมกำปั้นทุบไปที่อกเขาอีกหลายครั้งหลังจากที่เขาปล่อยให้ข้อมือเธอให้เป็นอิสระ แล้วเขาก็เลื่อนต่ำลงไปอีก แล้วเธอก็รู้สึกว่ากำปั้นที่ระดมทุบไปที่ไหลของเขานั้นจะไม่ได้ผลเอาเสียเลย มันแทบไม่ระคายผิวเขาด้วยซ้ำไป
เขารีบใช้มือเพียงข้างเดียวก็สามารถรวบสองมือของเธอไว้ได้อย่างง่ายดายอีกครั้ง เขาหาความสุขบนเนินเนื้ออยู่นาน แล้วผละมาหาความสุขที่เรียวปากบางบดขยี้ลงไปอย่างรุนแรง ประหนึ่งจะลงโทษให้เธอเจ็บปวด แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นความนุ่มนวลแทน เขาปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระเพราะด้วยธรรมชาติของหินที่ถูกน้ำหยดจนกร่อน ซึ่งเขาได้รับรู้จากเรียวปากที่สั่นเมื่อเขาได้สัมผัสรสรักจากลิ้นอันอ่อนหวาน
ไม่นานอาภรณ์บนเรือนร่างเธอก็หลุดด้วยมือเขา หญิงสาวได้แต่หลับตาพริ้มเมื่อเขากำลังเชยชมเรือนร่างอันเปล่าเปลือย ใบหน้านั้นแดงกร่ำด้วยความอาย เพราะตั้งแต่เกิดมานั้นเธอไม่เคยให้ใครเชยชมขนาดนี้ เขากลับมาทับร่างขาวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีอาภรณ์ใดๆ มากั้นระหว่างเนื้อกับเนื้อ เขาเชยคางเรียวงามของเธอแล้วก็ก้มลงควานหาความหวานจากเรียวปากอีกครั้ง พร้อมกับมือที่อิสระทั้งสองข้างนั้นสำรวจเรือนร่างเธอไปทุกส่วนสัด มือเรียวเผลอโอบกอดเขาในที่สุด ซึ่งอาการของเธอนั้นทำให้เขายิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ หญิงสาวต้องร้องออกมาเพราะรู้สึกเจ็บกับสิ่งที่เขาพยัยามจะมอบเข้าไป จนเธอต้องเอามือกอดเขาแน่น
“โอ๊ย! ฉันเจ็บ อย่าได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ โอ๊ย! เจ็บ”
“ไม่เป็นไรนะ อีกหน่อยก็หาย”
เขากระซิบบอกแม้ภาพที่เขากำลังก้มมองอยู่ตอนนี้จะมีเลือดแดงๆ เปอะเปื้อนกายชายที่พยัยามจะเยี่ยมเยือน เพื่อป่าวประกาศว่าเธอหาได้เป็นอย่างที่เขาหรือใครๆ คิดเลยสักนิด แต่เขาก็ไม่อยู่ในสภาพจะหักห้ามใจหรือห้ามกายตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว เขาจึงเดินหน้าต่อโดยทิ้งทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลัง พิรุณญาพยัยามดิ้นรนเพื่อหลีกหนีความเจ็บปวดจากการรุกรานของเขา แต่มันก็ไม่เป็นผลเมื่อเขาพยัยามจะเป็นผู้ชนะในคืนนี้ให้ได้
เมื่อเขาพากายดำดิ่งเข้าไปหาอย่างเชื่องช้า นุ่มนวล แผ่วเบา และสุดท้ายทุกอย่างก็เป็นไปดังที่ใจเขาต้องการ น้ำตาของเธอไหลรินอาบไปตามหางตาอย่างไม่ขาดสายกับสิ่งที่กำลังสูญเสียให้เขาไป ควบคู่กับเสียงร้องคร่ำครวญในความเจ็บปวดที่มีเขาเป็นคนหยิบยื่นให้ มันเจ็บทั้งกายและใจจนไม่รู้จะทำยังไงหรือพูดอะไรออกมาได้อีกแล้ว นอกจากยินยอมให้ทุกอย่างผ่านพ้นไป
น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลรินออกมามากกว่าเมื่อแรก เมื่อไฟสวาทของผู้ชายที่เธอมั่นใจกว่าเกลียดเขามากมายจนไม่อาจจะหาอะไรมาทัดเทียมได้มอดดับลง ร่างที่อ่อนระโหยค่อยๆ ขยับออกห่างวงแขนแข็งที่ยังคงโอบกอดเธอเอาไว้ แม้เขาจะหลับสนิทในสภาพปล่อยร่างเปล่าเปลือยก็ตามที แต่สำหรับเธอแล้วไม่อาจจะหลับตาลงได้แม้แต่วินาทีเดียว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เธออยากให้มันเป็นเพียงความฝัน
แต่มันก็เป็นฝันที่กระชากจิตวิญญาณของเธอออกไปจากตัว ประหนึ่งจะประหัดหารให้ตายดับลงตรงนั้นเสียเหลือเกิน มือบางค่อยๆ ยกขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาที่ไหลรินจนหมอนเปียกชื้นเต็มหมอน แต่เธอก็ยังคงแนบแก้มขาวอิงแอบหมอนใบนั้นด้วยความหว้าเหว่หัวใจ มีน้ำตาเป็นเพื่อนกระทั่งความเหนื่อยอ่อนเรียกร้องให้ดวงตาคู่โศกปิดลงในเวลาใกล้สาง แต่ก็สะดุ้งตื่นขึ้นตอนหกโมง และน้ำตาก็ทำหน้าที่เป็นเพื่อนเธออีกครั้งอย่างไม่เกี่ยงงอน
แม้อีกคนที่นอนอยู่ข้างๆ จะลืมตาตื่นขึ้นมาเธอก็ไม่คิดจะสนใจสักนิด เพชรกล้าพาร่างเปลือยลุกขึ้น ผ้าขนหนูที่แขวนอยู่หน้าตู้คือสิ่งแรกที่เขาคว้าขึ้นมาพันกายท่อนล่างไว้ แล้วมองไปหาร่างบอบบางที่หันหลังให้เขาแทบจะตลอดคืน โดยมีน้ำตาหลั่งรินออกมาปานจะแปรเปลี่ยนเป็นสายเลือดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะก้มลงคว้าเอาเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วออกจากห้องไปหาห้องนอนที่อยู่แค่ฝั่งตรงกันข้าม
ใจก็พร่ำถามว่าเขาทำอะไรลงไป ทำไมดื่มจนเมามายและลงมือทำร้ายเธอได้ถึงขนาดนี้ สองมือที่กระทำในสิ่งอันไม่ควร ยกขึ้นไปกุมขมับ เพราะรู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา สีแดงสดๆ ที่เขาเห็นเมื่อคืนนี้ ทำเอาเขาถึงกับมีน้ำตาคลอเบ้าในวินาทีนั้น เขาคิดได้ยังไงในเรื่องระหว่างเธอกับพ่อหรือแม้แต่กับพชร หรือกับไอ้หนุ่มหน้าจืดนั่น เพราะมันไม่มีความจริงเอาเสียเลย เธอยังคงเป็นสาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง ที่คงจะหวงแหนสิ่งนั้นเอาไว้อย่างเหนียวแน่น ประหนึ่งจะรั้งรอให้ซาตานอย่างเขามาทำลายก็ไม่ปาน
แต่ก็ไม่รู้จะกลับไปแก้ไขในสิ่งที่ทำลงไปแล้วได้ยังไง นอกจากทำใจให้ยอมรับความเป็นจริงในทุกๆ อย่างที่เขาคาดหวังว่าจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า และแน่นอนว่าเขาเองก็เป็นลูกผู้ชายมากพอ ที่จะแอ่นอกรับในสิ่งที่พลั้งพลาดไป หากเธอจะนำเรื่องนี้ไปบอกผู้เป็นพ่อกับแม่ของเขา ไม่ถึงสิบนาทีเขาก็ออกจากห้องในชุดทำงาน อดหันไปมองอีกห้องไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดที่จะทำอะไนอกจากเดินผละไปเฉยๆ โต๊ะอาหารว่างเปล่าต่างจากทุกวัน แต่เขาก็ไม่คิดจะรบกวนเธอให้ลงมาจัดการให้เลยสักนิด ได้แต่รีบควบรถออกจากบ้าน ตรงไปยังออฟฟิศทันที
“คุณฝนยังไม่ออกมาจากห้องค่ะคุณเพชร เพ็ญไปเคาะประตูเรียกยังไงก็ไม่ตอบค่ะไม่รู้จะป่วยหรือเปล่า”
ทว่าสมาธิในการทำงานแทบจะเหลือเพียงครึ่งเดียวด้วยซ้ำ เมื่อได้คำตอบแบบเดิมๆ เป็นรอบที่ห้านับตั้งแต่เช้าจรดบ่ายที่เขากดไปหาเพ็ญ ร่างสูงใหญ่นั่งเอนไปกับพนักเก้าอี้แล้วถอนหายใจหนักๆ ออกมาอย่างไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน ไม่แน่นะเธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี” สิ้นคำเขาก็ระดมจูบไปที่ริมกระจับงาม
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วนทั้งเอากำปั้นทุบไปที่ไหล่กว้างของเขาสุดแรงนับสิบครั้ง ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆ ก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่าของๆ เธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปี่แล้วล่ะที่นอนประเคนตัวให้พ่อฉันเอามาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะฉันถึงจะสงเคราะห์ให้ จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง” เขาพูดเยาะเย้ยแล้วก็แนบร่างกับร่างเธออีกครั้ง และระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้” เธอพยัยามร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือของเขานั้นกำลังลูบไล้ไปบนเรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที รวมทั้งน้องฉันกับอาฉันด้วย นี่ยังไม่นับรวมพี่ใภ้ของเธอด้วยนะ แต่อย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเค้าไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
เขาพูดและกดมือเธอแนบกับที่นอนอีกครั้ง พร้อมทั้งระดมจูบหาความหอมหวานไปทั่วไปหน้าและซอกคอ ไล้มาที่เนินอกที่มีเพียงบราชิ้นเล็ก ปิดเอาไว้ ไม่นานมันก็หลุดออกด้วยฝีมือผู้ชำนาญการอย่างเขา เธอรีบระดมกำปั้นทุบไปที่อกเขาอีกหลายครั้งหลังจากที่เขาปล่อยให้ข้อมือเธอให้เป็นอิสระ แล้วเขาก็เลื่อนต่ำลงไปอีก แล้วเธอก็รู้สึกว่ากำปั้นที่ระดมทุบไปที่ไหลของเขานั้นจะไม่ได้ผลเอาเสียเลย มันแทบไม่ระคายผิวเขาด้วยซ้ำไป
เขารีบใช้มือเพียงข้างเดียวก็สามารถรวบสองมือของเธอไว้ได้อย่างง่ายดายอีกครั้ง เขาหาความสุขบนเนินเนื้ออยู่นาน แล้วผละมาหาความสุขที่เรียวปากบางบดขยี้ลงไปอย่างรุนแรง ประหนึ่งจะลงโทษให้เธอเจ็บปวด แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นความนุ่มนวลแทน เขาปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระเพราะด้วยธรรมชาติของหินที่ถูกน้ำหยดจนกร่อน ซึ่งเขาได้รับรู้จากเรียวปากที่สั่นเมื่อเขาได้สัมผัสรสรักจากลิ้นอันอ่อนหวาน
ไม่นานอาภรณ์บนเรือนร่างเธอก็หลุดด้วยมือเขา หญิงสาวได้แต่หลับตาพริ้มเมื่อเขากำลังเชยชมเรือนร่างอันเปล่าเปลือย ใบหน้านั้นแดงกร่ำด้วยความอาย เพราะตั้งแต่เกิดมานั้นเธอไม่เคยให้ใครเชยชมขนาดนี้ เขากลับมาทับร่างขาวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีอาภรณ์ใดๆ มากั้นระหว่างเนื้อกับเนื้อ เขาเชยคางเรียวงามของเธอแล้วก็ก้มลงควานหาความหวานจากเรียวปากอีกครั้ง พร้อมกับมือที่อิสระทั้งสองข้างนั้นสำรวจเรือนร่างเธอไปทุกส่วนสัด มือเรียวเผลอโอบกอดเขาในที่สุด ซึ่งอาการของเธอนั้นทำให้เขายิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ หญิงสาวต้องร้องออกมาเพราะรู้สึกเจ็บกับสิ่งที่เขาพยัยามจะมอบเข้าไป จนเธอต้องเอามือกอดเขาแน่น
“โอ๊ย! ฉันเจ็บ อย่าได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ โอ๊ย! เจ็บ”
“ไม่เป็นไรนะ อีกหน่อยก็หาย”
เขากระซิบบอกแม้ภาพที่เขากำลังก้มมองอยู่ตอนนี้จะมีเลือดแดงๆ เปอะเปื้อนกายชายที่พยัยามจะเยี่ยมเยือน เพื่อป่าวประกาศว่าเธอหาได้เป็นอย่างที่เขาหรือใครๆ คิดเลยสักนิด แต่เขาก็ไม่อยู่ในสภาพจะหักห้ามใจหรือห้ามกายตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว เขาจึงเดินหน้าต่อโดยทิ้งทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลัง พิรุณญาพยัยามดิ้นรนเพื่อหลีกหนีความเจ็บปวดจากการรุกรานของเขา แต่มันก็ไม่เป็นผลเมื่อเขาพยัยามจะเป็นผู้ชนะในคืนนี้ให้ได้
เมื่อเขาพากายดำดิ่งเข้าไปหาอย่างเชื่องช้า นุ่มนวล แผ่วเบา และสุดท้ายทุกอย่างก็เป็นไปดังที่ใจเขาต้องการ น้ำตาของเธอไหลรินอาบไปตามหางตาอย่างไม่ขาดสายกับสิ่งที่กำลังสูญเสียให้เขาไป ควบคู่กับเสียงร้องคร่ำครวญในความเจ็บปวดที่มีเขาเป็นคนหยิบยื่นให้ มันเจ็บทั้งกายและใจจนไม่รู้จะทำยังไงหรือพูดอะไรออกมาได้อีกแล้ว นอกจากยินยอมให้ทุกอย่างผ่านพ้นไป
น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลรินออกมามากกว่าเมื่อแรก เมื่อไฟสวาทของผู้ชายที่เธอมั่นใจกว่าเกลียดเขามากมายจนไม่อาจจะหาอะไรมาทัดเทียมได้มอดดับลง ร่างที่อ่อนระโหยค่อยๆ ขยับออกห่างวงแขนแข็งที่ยังคงโอบกอดเธอเอาไว้ แม้เขาจะหลับสนิทในสภาพปล่อยร่างเปล่าเปลือยก็ตามที แต่สำหรับเธอแล้วไม่อาจจะหลับตาลงได้แม้แต่วินาทีเดียว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เธออยากให้มันเป็นเพียงความฝัน
แต่มันก็เป็นฝันที่กระชากจิตวิญญาณของเธอออกไปจากตัว ประหนึ่งจะประหัดหารให้ตายดับลงตรงนั้นเสียเหลือเกิน มือบางค่อยๆ ยกขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาที่ไหลรินจนหมอนเปียกชื้นเต็มหมอน แต่เธอก็ยังคงแนบแก้มขาวอิงแอบหมอนใบนั้นด้วยความหว้าเหว่หัวใจ มีน้ำตาเป็นเพื่อนกระทั่งความเหนื่อยอ่อนเรียกร้องให้ดวงตาคู่โศกปิดลงในเวลาใกล้สาง แต่ก็สะดุ้งตื่นขึ้นตอนหกโมง และน้ำตาก็ทำหน้าที่เป็นเพื่อนเธออีกครั้งอย่างไม่เกี่ยงงอน
แม้อีกคนที่นอนอยู่ข้างๆ จะลืมตาตื่นขึ้นมาเธอก็ไม่คิดจะสนใจสักนิด เพชรกล้าพาร่างเปลือยลุกขึ้น ผ้าขนหนูที่แขวนอยู่หน้าตู้คือสิ่งแรกที่เขาคว้าขึ้นมาพันกายท่อนล่างไว้ แล้วมองไปหาร่างบอบบางที่หันหลังให้เขาแทบจะตลอดคืน โดยมีน้ำตาหลั่งรินออกมาปานจะแปรเปลี่ยนเป็นสายเลือดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะก้มลงคว้าเอาเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วออกจากห้องไปหาห้องนอนที่อยู่แค่ฝั่งตรงกันข้าม
ใจก็พร่ำถามว่าเขาทำอะไรลงไป ทำไมดื่มจนเมามายและลงมือทำร้ายเธอได้ถึงขนาดนี้ สองมือที่กระทำในสิ่งอันไม่ควร ยกขึ้นไปกุมขมับ เพราะรู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา สีแดงสดๆ ที่เขาเห็นเมื่อคืนนี้ ทำเอาเขาถึงกับมีน้ำตาคลอเบ้าในวินาทีนั้น เขาคิดได้ยังไงในเรื่องระหว่างเธอกับพ่อหรือแม้แต่กับพชร หรือกับไอ้หนุ่มหน้าจืดนั่น เพราะมันไม่มีความจริงเอาเสียเลย เธอยังคงเป็นสาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง ที่คงจะหวงแหนสิ่งนั้นเอาไว้อย่างเหนียวแน่น ประหนึ่งจะรั้งรอให้ซาตานอย่างเขามาทำลายก็ไม่ปาน
แต่ก็ไม่รู้จะกลับไปแก้ไขในสิ่งที่ทำลงไปแล้วได้ยังไง นอกจากทำใจให้ยอมรับความเป็นจริงในทุกๆ อย่างที่เขาคาดหวังว่าจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า และแน่นอนว่าเขาเองก็เป็นลูกผู้ชายมากพอ ที่จะแอ่นอกรับในสิ่งที่พลั้งพลาดไป หากเธอจะนำเรื่องนี้ไปบอกผู้เป็นพ่อกับแม่ของเขา ไม่ถึงสิบนาทีเขาก็ออกจากห้องในชุดทำงาน อดหันไปมองอีกห้องไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดที่จะทำอะไนอกจากเดินผละไปเฉยๆ โต๊ะอาหารว่างเปล่าต่างจากทุกวัน แต่เขาก็ไม่คิดจะรบกวนเธอให้ลงมาจัดการให้เลยสักนิด ได้แต่รีบควบรถออกจากบ้าน ตรงไปยังออฟฟิศทันที
“คุณฝนยังไม่ออกมาจากห้องค่ะคุณเพชร เพ็ญไปเคาะประตูเรียกยังไงก็ไม่ตอบค่ะไม่รู้จะป่วยหรือเปล่า”
ทว่าสมาธิในการทำงานแทบจะเหลือเพียงครึ่งเดียวด้วยซ้ำ เมื่อได้คำตอบแบบเดิมๆ เป็นรอบที่ห้านับตั้งแต่เช้าจรดบ่ายที่เขากดไปหาเพ็ญ ร่างสูงใหญ่นั่งเอนไปกับพนักเก้าอี้แล้วถอนหายใจหนักๆ ออกมาอย่างไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ม.ค. 2557, 07:30:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ม.ค. 2557, 07:30:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 2570
| << ทาสที่กำลังจะถูกทำลาย | หน้าที่เมียทาสเริ่มต้นขึ้นแล้ว >> |