เมียทาสสวาท
ขาอาฆาตแค้น ชิงชัง และมุ่งหวังที่จะทำลายชีวิตเธอ
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
Tags: เศร้า รันทด พระเอกโหด
ตอน: หน้าที่เมียทาสเริ่มต้นขึ้นแล้ว
ร่างที่ยังคงนอนกองอยู่กับผ้าห่มพร้อมน้ำตาค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า แค่เพียงช่วงขายาวเรียวก้าวลงจากเตียง ก็ต้องชะงัก เพราะรู้สึกเจ็บ จากนั้นก็ประคองตัวเองเดินไปให้ถึงห้องน้ำ เพื่อหมายจะชำระล้างสิ่งสกปรกออกไปจากร่างกายให้กลับมาสะอาดดังเดิม แต่มันก็เป็นเพียงภายนอกเท่านั้น ส่วนภายในใจกลับไม่อาจซะล้างสิ่งที่สูญเสียไปได้เลย ร่างเปล่าเปลือยยืนทบทวนเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอยู่ใต้สายน้ำ ที่หลั่งรินออกมาควบคู่กับน้ำตาที่ไหลมาอีกวาระ
นี่เธอเป็นอะไรพิรุณญา เธอทำอะไรลงไป เธอปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้ยังไง เธอรู้ไหมว่าเขาเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เขาเกลียดเธอมากแค่ไหน แล้วนี่เธอจะทำยังไงดี ถ้าผู้ที่เธอถือว่ามีพระคุณจนล้นหัวรู้เรื่องขึ้นมา พวกเขาจะผิดหวังหรือจงเกลียดจงชังเธอมากขึ้นแค่ไหน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงไม่มีใครให้อภัยเธอแน่ แล้วเธอก็ตระหนักได้แล้วว่าจะเก็บงำเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไว้ไม่ให้ล่วงรู้แม้แต่คนเดียว เมื่อสรุปให้กับตัวเองได้แล้ว ร่างที่ดูจะไร้ซึ่งเรี่ยวแรงก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยอาการเหนื่อยอ่อน
“คิดจะเรียกร้องความสนใจจากฉัน ด้วยการอดข้าวอดน้ำหรือไง ถึงไม่ยอมออกจากห้องไปไหน”
ร่างบางสะดุ้งจนสุดตัวพร้อมกับหันขวับไปหาอีกร่าง ที่ยืนเอาหลังพิงผนังอยู่ข้างประตูห้อง แต่ไม่นานเธอก็หันหลังให้เขาแล้วก้าวเดินไปหาระเบียงแทน เพราะไม่อยากเห็นหน้าเขาแม้แต่วินาทีเดียว ด้วยในหัวใจนั้นทั้งโกรธเกลียดและขยะแขยงเขาอย่างที่สุด ยิ่งคิดถึงสัมผัสจากเขาเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาด้วยแล้ว ยิ่งเกลียดเขาขึ้นอีกเป็นล้านๆ เท่าก็ว่าได้
“เธอจะไปไหน!”
เขารีบเดินไปขวางหน้าไว้ก่อน แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบนอกจากดวงหน้าขาวที่มีน้ำตาเอ่อล้นจนเต็มเบ้า พร้อมที่จะไหลออกมาในทันทีที่เขาหักหาญน้ำใจด้วยคำพูดหรือการกระทำอันรุนแรงอีกครั้ง แต่เพชรกล้าก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น เขาถอนหายใจออกมาเพื่อเรียกความกล้าให้กับตัวเอง ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน หรืออีกนัยเธอก็ไม่ปรารถนาจะได้ยินก็ว่าได้
“ฉันยินดีทำทุกอย่างถ้าเธอต้องการความรับผิดชอบจากฉัน เพราะฉันเป็นลูกผู้ชายมากพอ ไม่คิดจะเอาเปรียบใครอยู่แล้ว”
มันค่อนข้างจะฟังดูดีถ้าหากเธอไม่เห็นท่าทีเรียบเฉยกับน้ำเสียงสีหน้า ที่ไม่ใคร่จะแยแสเธอแม้แต่น้อยของเขาก่อน และนี่ก็คือสิ่งที่เรียกน้ำตาเธอให้หลั่งรินออกมาได้เป็นอย่างดี ดวงตาคู่โศกจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แต่หนึ่งในนั้นไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยอย่างแน่นอน และเกินว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นมันมีความเกลียดชัง เข้าไปจับจองพื้นที่ไว้เรียบร้อยแล้ว ที่เหลือมันมีคำว่าศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิง และความกตัญญูรู้คุณปะปนอยู่ด้วย แม้จะน้อยนิดแต่มันก็ทำให้เธอตัดสินใจเอ่ยในสิ่งที่ต้องการออกมาได้ไม่ยากเย็นนัก
“คุณไม่ต้องลำบากถึงขนาดนั้นหรอก ฉันมันก็อีตัวชั้นต่ำที่คอยเป็นเครื่องคลายเหงาไว้ให้พ่อคุณเท่านั้น ถ้าลูกชายของผู้มีพระคุณของฉันจะหาความสุขต่อจากท่านบ้าง อีตัวอย่างฉันคงไม่อาจเอื้อมให้เขามารับผิดชอบหรอก”
เมื่อเขาลงทุนเอ่ยปากรับผิดชอบขนาดนี้แล้ว ยังได้การเมินเฉยจากเธอย่างไม่ใยดีกลับมาแทน แล้วทำไมเขาจะต้องยังคงทำตัวเป็นลูกผู้ชายต่อไปด้วย เขาจึงรีบแสดงท่าทางไม่แยแสและยิ้มเย้ยหยันเธอออกไปให้เห็นทันควัน
“ฉันก็ว่างั้นล่ะ หวังว่าเธอคงไม่คิดมากหรอก ฉันเองก็แค่ทำไปเพราะความสนุกเท่านั้นเอง ไม่คิดจะเก็บเอามาใส่ใจอะไรเลยสักนิด เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ถ้าเธอต้องการค่าสึกหลอล่ะก็ เท่าไหร่ก็บอกได้นะฉันจ่ายไม่อั้นอยู่แล้ว”
เผี้ย!
แล้วมือบางก็ตบไปที่ใบหน้าของคนที่เธอเกลียดชังที่สุดด้วยความแรง จนใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มถึงกับสบัดไปอีกทางทันที เขาหันกลับมามองดวงหน้าสวยกับนัยตาคู่โศกด้วยความโกรธ
“เงินของคุณไม่ได้มีค่ากับทุกอย่าง โดยเฉพาะกับสิ่งที่ฉันต้องสูญเสียไป และถ้าคุณยังมีความเป็นคนหลงเหลืออยู่บ้าง เรื่องที่เกิดขึ้นจะต้องไม่รู้ถึงหูคุณท่านทั้งสองเด็ดขาด” ดวงตาคู่คมจับจ้องอยู่กับดวงตาคู่เศร้าก่อนที่เขาจะก้าวเข้าไปหาเธอใกล้ๆ
“งั้นฉันก็จะบอกให้เธอรู้เอาไว้ว่า การกระทำของเธอเมื่อครู่ ต้องชดใช้ฉันด้วยสิ่งนี้”
สิ้นคำเขาก็คว้าร่างเธอเข้ามากอดแล้วระดมจูบด้วยความเร็วและแรงจนอีกคนตั้งตัวไม่ติด กระนั้นสองแขนที่พอจะมีลู่ทางต่อสู้กับแขนแข็งแรงของเขาได้ ก็ฟาดลมฟาดแล้งไปทั่วถูกตัวเขาบ้างไม่ถูกบ้าง แต่มีหรือที่ลูกผู้ชายอกผายไหล่พึงอย่างเขาจะสะทกสะท้าน ไม่นานเขาก็ช้อนร่างที่มีเพียงเสื้อคลุมหุ้มเอาไว้ตรงไปหาเตียงแล้วโยนลงไปอย่างแรง จนชายเสื้อคลุมเปิดขึ้นเผยให้เห็นต้นขาขาวอวบ ที่ผู้เป็นเจ้าของต้องรีบใช้มือดึงชายเสื้อมาปิดทันทีที่ตั้งตัวได้
“ออกไปให้พ้นๆ ฉันนะ!”
หมอนใกล้มือถูกเธอลากมาแล้วขว้างใส่เขาทันที แต่มือของเขาก็รับมาได้แล้วขว้างกลับลงไปหาเตียง ก่อนที่ความโกรธจะรุมเร้าจิตใจ จนต้องพาตัวขึ้นไปทาบทับอีกร่างไว้อย่างง่ายดาย ริมฝีปากอิ่มคือจุดหมายปลายทางแรก ส่วนมือทั้งสองก็กดอีกสองมือที่พยัยามปัดป้องตัวเองให้หลุดพ้นจากเขาไว้กับเตียงนุ่ม เมื่อเห็นว่าอีกคนหมดฤทธิ์เดชที่จะขัดขืนแล้ว เขาจึงกำจัดเสื้อคลุมตัวหนาออกไปจากทางรักทันที
พิรุณญารู้ดีว่าตัวเองไร้ซึ่งหนทางจะปกป้องเรือนร่างได้ และรู้อีกว่าต่อให้ดิ้นรนให้หลุดพ้นเขาสักแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจจะขัดขืนได้ หรือถ้าทำได้ตอนนี้สิ่งที่เธอสูญเสียให้เขาไปแล้วเมื่อคืน ก็ไม่กลับคืนมาอีกต่อไป เธอจึงเอาแต่นอนแน่นิ่งปล่อยให้เขาหาความสุขได้ตามใจชอบเพราะไม่อาจห้ามเขาได้แล้ว จากนั้นน้ำตาก็ไหลรินออกมาเป็นเครื่องปลอบประโลมจิตใจแทน เพชรกล้าบอกไม่ถูกว่าอิ่มเอมจิตใจแค่ไหนเมื่อได้ปลดปล่อยความโกรธลงกับเรือนร่างขาวอวบนุ่มแล้ว แต่เขาก็ยังไม่คิดจะวางมือจากเธอไปง่ายๆ
“ลุกขึ้นแล้วลงไปทำมื้อเย็นให้ฉันกิน อย่าอิดออดนะไม่งั้นฉันจะอุ้มเธอลงไปข้างล่างเอง และถ้าเพ็ญกับมิตรอยู่แถวนั้นฉันจะจูบโชว์ให้ดู เธอคงไม่คิดหรอกนะว่าเรื่องนี้จะไม่ถึงคุณพ่อคุณแม่ ฉันให้เวลาใส่เสื้อผ้าห้านาที อ้อ! ให้อีกห้านาทีก็ได้ เผื่อเธอเกิดอยากจะเข้าไปอาบน้ำล้าง...หรือจะให้ฉันพาไปดีล่ะ แต่ฉันไม่รับรองหรอกนะว่าจะมีรอบสองเกิดขึ้นในห้องน้ำอีก ไอ้ฉันมันก็คนแข็งแรงมีกำลังเหลือเฟือซะด้วย อยู่ๆ ด้วยกันไปอีกหน่อย....”
เจ้าของร่างเปลือยไม่อาจจะทนฟังกับน้ำคำหยาบคายของเขาได้อีกต่อไป จึงรีบคว้าเสื้อมาคลุมตัวแล้วเข้าห้องน้ำทันที ทิ้งให้เจ้าของหน้าคมยิ้มตามด้วยความสะใจ ก่อนที่จะคว้าเสื้อผ้าขึ้นมาใส่แล้วเดินไปหาห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำบ้าง พอลงไปห้องอาหารก็เห็นเพ็ญกำลังจัดโต๊ะ แต่ก็จัดเพียงที่เดียว เขารีบตรงเข้าไปในครัวและขู่คนที่กำลังตักแกงในหม้อใส่ชามทันที
นี่เธอเป็นอะไรพิรุณญา เธอทำอะไรลงไป เธอปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้ยังไง เธอรู้ไหมว่าเขาเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เขาเกลียดเธอมากแค่ไหน แล้วนี่เธอจะทำยังไงดี ถ้าผู้ที่เธอถือว่ามีพระคุณจนล้นหัวรู้เรื่องขึ้นมา พวกเขาจะผิดหวังหรือจงเกลียดจงชังเธอมากขึ้นแค่ไหน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงไม่มีใครให้อภัยเธอแน่ แล้วเธอก็ตระหนักได้แล้วว่าจะเก็บงำเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไว้ไม่ให้ล่วงรู้แม้แต่คนเดียว เมื่อสรุปให้กับตัวเองได้แล้ว ร่างที่ดูจะไร้ซึ่งเรี่ยวแรงก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยอาการเหนื่อยอ่อน
“คิดจะเรียกร้องความสนใจจากฉัน ด้วยการอดข้าวอดน้ำหรือไง ถึงไม่ยอมออกจากห้องไปไหน”
ร่างบางสะดุ้งจนสุดตัวพร้อมกับหันขวับไปหาอีกร่าง ที่ยืนเอาหลังพิงผนังอยู่ข้างประตูห้อง แต่ไม่นานเธอก็หันหลังให้เขาแล้วก้าวเดินไปหาระเบียงแทน เพราะไม่อยากเห็นหน้าเขาแม้แต่วินาทีเดียว ด้วยในหัวใจนั้นทั้งโกรธเกลียดและขยะแขยงเขาอย่างที่สุด ยิ่งคิดถึงสัมผัสจากเขาเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาด้วยแล้ว ยิ่งเกลียดเขาขึ้นอีกเป็นล้านๆ เท่าก็ว่าได้
“เธอจะไปไหน!”
เขารีบเดินไปขวางหน้าไว้ก่อน แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบนอกจากดวงหน้าขาวที่มีน้ำตาเอ่อล้นจนเต็มเบ้า พร้อมที่จะไหลออกมาในทันทีที่เขาหักหาญน้ำใจด้วยคำพูดหรือการกระทำอันรุนแรงอีกครั้ง แต่เพชรกล้าก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น เขาถอนหายใจออกมาเพื่อเรียกความกล้าให้กับตัวเอง ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน หรืออีกนัยเธอก็ไม่ปรารถนาจะได้ยินก็ว่าได้
“ฉันยินดีทำทุกอย่างถ้าเธอต้องการความรับผิดชอบจากฉัน เพราะฉันเป็นลูกผู้ชายมากพอ ไม่คิดจะเอาเปรียบใครอยู่แล้ว”
มันค่อนข้างจะฟังดูดีถ้าหากเธอไม่เห็นท่าทีเรียบเฉยกับน้ำเสียงสีหน้า ที่ไม่ใคร่จะแยแสเธอแม้แต่น้อยของเขาก่อน และนี่ก็คือสิ่งที่เรียกน้ำตาเธอให้หลั่งรินออกมาได้เป็นอย่างดี ดวงตาคู่โศกจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แต่หนึ่งในนั้นไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยอย่างแน่นอน และเกินว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นมันมีความเกลียดชัง เข้าไปจับจองพื้นที่ไว้เรียบร้อยแล้ว ที่เหลือมันมีคำว่าศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิง และความกตัญญูรู้คุณปะปนอยู่ด้วย แม้จะน้อยนิดแต่มันก็ทำให้เธอตัดสินใจเอ่ยในสิ่งที่ต้องการออกมาได้ไม่ยากเย็นนัก
“คุณไม่ต้องลำบากถึงขนาดนั้นหรอก ฉันมันก็อีตัวชั้นต่ำที่คอยเป็นเครื่องคลายเหงาไว้ให้พ่อคุณเท่านั้น ถ้าลูกชายของผู้มีพระคุณของฉันจะหาความสุขต่อจากท่านบ้าง อีตัวอย่างฉันคงไม่อาจเอื้อมให้เขามารับผิดชอบหรอก”
เมื่อเขาลงทุนเอ่ยปากรับผิดชอบขนาดนี้แล้ว ยังได้การเมินเฉยจากเธอย่างไม่ใยดีกลับมาแทน แล้วทำไมเขาจะต้องยังคงทำตัวเป็นลูกผู้ชายต่อไปด้วย เขาจึงรีบแสดงท่าทางไม่แยแสและยิ้มเย้ยหยันเธอออกไปให้เห็นทันควัน
“ฉันก็ว่างั้นล่ะ หวังว่าเธอคงไม่คิดมากหรอก ฉันเองก็แค่ทำไปเพราะความสนุกเท่านั้นเอง ไม่คิดจะเก็บเอามาใส่ใจอะไรเลยสักนิด เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ถ้าเธอต้องการค่าสึกหลอล่ะก็ เท่าไหร่ก็บอกได้นะฉันจ่ายไม่อั้นอยู่แล้ว”
เผี้ย!
แล้วมือบางก็ตบไปที่ใบหน้าของคนที่เธอเกลียดชังที่สุดด้วยความแรง จนใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มถึงกับสบัดไปอีกทางทันที เขาหันกลับมามองดวงหน้าสวยกับนัยตาคู่โศกด้วยความโกรธ
“เงินของคุณไม่ได้มีค่ากับทุกอย่าง โดยเฉพาะกับสิ่งที่ฉันต้องสูญเสียไป และถ้าคุณยังมีความเป็นคนหลงเหลืออยู่บ้าง เรื่องที่เกิดขึ้นจะต้องไม่รู้ถึงหูคุณท่านทั้งสองเด็ดขาด” ดวงตาคู่คมจับจ้องอยู่กับดวงตาคู่เศร้าก่อนที่เขาจะก้าวเข้าไปหาเธอใกล้ๆ
“งั้นฉันก็จะบอกให้เธอรู้เอาไว้ว่า การกระทำของเธอเมื่อครู่ ต้องชดใช้ฉันด้วยสิ่งนี้”
สิ้นคำเขาก็คว้าร่างเธอเข้ามากอดแล้วระดมจูบด้วยความเร็วและแรงจนอีกคนตั้งตัวไม่ติด กระนั้นสองแขนที่พอจะมีลู่ทางต่อสู้กับแขนแข็งแรงของเขาได้ ก็ฟาดลมฟาดแล้งไปทั่วถูกตัวเขาบ้างไม่ถูกบ้าง แต่มีหรือที่ลูกผู้ชายอกผายไหล่พึงอย่างเขาจะสะทกสะท้าน ไม่นานเขาก็ช้อนร่างที่มีเพียงเสื้อคลุมหุ้มเอาไว้ตรงไปหาเตียงแล้วโยนลงไปอย่างแรง จนชายเสื้อคลุมเปิดขึ้นเผยให้เห็นต้นขาขาวอวบ ที่ผู้เป็นเจ้าของต้องรีบใช้มือดึงชายเสื้อมาปิดทันทีที่ตั้งตัวได้
“ออกไปให้พ้นๆ ฉันนะ!”
หมอนใกล้มือถูกเธอลากมาแล้วขว้างใส่เขาทันที แต่มือของเขาก็รับมาได้แล้วขว้างกลับลงไปหาเตียง ก่อนที่ความโกรธจะรุมเร้าจิตใจ จนต้องพาตัวขึ้นไปทาบทับอีกร่างไว้อย่างง่ายดาย ริมฝีปากอิ่มคือจุดหมายปลายทางแรก ส่วนมือทั้งสองก็กดอีกสองมือที่พยัยามปัดป้องตัวเองให้หลุดพ้นจากเขาไว้กับเตียงนุ่ม เมื่อเห็นว่าอีกคนหมดฤทธิ์เดชที่จะขัดขืนแล้ว เขาจึงกำจัดเสื้อคลุมตัวหนาออกไปจากทางรักทันที
พิรุณญารู้ดีว่าตัวเองไร้ซึ่งหนทางจะปกป้องเรือนร่างได้ และรู้อีกว่าต่อให้ดิ้นรนให้หลุดพ้นเขาสักแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจจะขัดขืนได้ หรือถ้าทำได้ตอนนี้สิ่งที่เธอสูญเสียให้เขาไปแล้วเมื่อคืน ก็ไม่กลับคืนมาอีกต่อไป เธอจึงเอาแต่นอนแน่นิ่งปล่อยให้เขาหาความสุขได้ตามใจชอบเพราะไม่อาจห้ามเขาได้แล้ว จากนั้นน้ำตาก็ไหลรินออกมาเป็นเครื่องปลอบประโลมจิตใจแทน เพชรกล้าบอกไม่ถูกว่าอิ่มเอมจิตใจแค่ไหนเมื่อได้ปลดปล่อยความโกรธลงกับเรือนร่างขาวอวบนุ่มแล้ว แต่เขาก็ยังไม่คิดจะวางมือจากเธอไปง่ายๆ
“ลุกขึ้นแล้วลงไปทำมื้อเย็นให้ฉันกิน อย่าอิดออดนะไม่งั้นฉันจะอุ้มเธอลงไปข้างล่างเอง และถ้าเพ็ญกับมิตรอยู่แถวนั้นฉันจะจูบโชว์ให้ดู เธอคงไม่คิดหรอกนะว่าเรื่องนี้จะไม่ถึงคุณพ่อคุณแม่ ฉันให้เวลาใส่เสื้อผ้าห้านาที อ้อ! ให้อีกห้านาทีก็ได้ เผื่อเธอเกิดอยากจะเข้าไปอาบน้ำล้าง...หรือจะให้ฉันพาไปดีล่ะ แต่ฉันไม่รับรองหรอกนะว่าจะมีรอบสองเกิดขึ้นในห้องน้ำอีก ไอ้ฉันมันก็คนแข็งแรงมีกำลังเหลือเฟือซะด้วย อยู่ๆ ด้วยกันไปอีกหน่อย....”
เจ้าของร่างเปลือยไม่อาจจะทนฟังกับน้ำคำหยาบคายของเขาได้อีกต่อไป จึงรีบคว้าเสื้อมาคลุมตัวแล้วเข้าห้องน้ำทันที ทิ้งให้เจ้าของหน้าคมยิ้มตามด้วยความสะใจ ก่อนที่จะคว้าเสื้อผ้าขึ้นมาใส่แล้วเดินไปหาห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำบ้าง พอลงไปห้องอาหารก็เห็นเพ็ญกำลังจัดโต๊ะ แต่ก็จัดเพียงที่เดียว เขารีบตรงเข้าไปในครัวและขู่คนที่กำลังตักแกงในหม้อใส่ชามทันที
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 ม.ค. 2557, 22:34:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 ม.ค. 2557, 22:34:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 2434
| << ทาสที่กลายเป็นเมีย | หน้าที่เมียทาสที่ต้องยอมทน >> |