ร้อยกลร้าย ร่ายมนตร์รัก
หลังสูญเสียภรรยาด้วยเหตุการณ์เลวร้าย ชีวิตพ่อม่ายลูกติดผู้มีบาดแผลหัวใจฉกรรจ์ก็เหมือนถูกคลื่นยักษ์ซัดกระหน่ำ
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
Tags: รัก,ร้าย
ตอน: บทที่ 3 แต่งงาน 60%
หลังรับประทานอาหารมื้อค่ำ ปลายฟ้าฝากลูกไว้กับมธุรดาที่ห้องนั่งเล่นแล้วก้าวตรงไปยังห้องรับแขก ที่นั่นคุณคคนางค์ในชุดผ้าฝ้ายสบายๆ กับธนารุจนั่งรออยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวเดินสงบเสงี่ยม ค้อมศีรษะลงเมื่อผ่านหน้าจวงจันทร์ที่นั่งบนพื้นพรม ก่อนทรุดกายลงนั่งอย่างเรียบร้อยตรงกันข้ามกับธนารุจ ช้อนดวงตากลมโตขึ้นมองใบหน้าดุดันเพียงชั่วครู่ก็ต้องเสมามองใบหน้าอ่อนโยนของแม่นายคคนางค์ สบายตากว่ากันมาก
“ยัยหนูล่ะ”
“เล่นอยู่กับมิ้นค่ะคุณแม่”
“เอาละ มากันพร้อมแล้ว แม่ขอเริ่มคุยเลยแล้วกันนะ” คุณคคนางค์พูดเป็นการเป็นงาน ใบหน้ายังคงความอ่อนโยนไม่เปลี่ยนเพียงแต่สายตาดูจริงจังขึ้น ยามทอดมองหญิงสาวผู้มีหน้าตาเหมือนกับสะใภ้และลูกชายคนเดียวที่ยามนี้ราวกับโจรป่าไม่มีผิด แต่งตัวซอมซ่อ กรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้ง ทั้งใบหน้ายังรกรุงรังไปด้วยหนวดเคราครึ้ม
“ครับ/ค่ะ” ทั้งสองคนตอบรับพร้อมกัน สานสบตาแวบเดียวก็ต่างคนต่างเมิน หญิงสาวไม่ได้เกลียดเขา แต่เขาเกลียดเธอก่อน
“หนูฟ้า แม่เพิ่งรู้จากจันทร์ว่าหนูยอมทิ้งตำแหน่งผู้บริหาร ยอมถูกคนครหานินทาว่าต้องการจับพี่เขยมาเพื่อหนูน้ำค้าง แม่ตื้นตันกับการเสียสละครั้งนี้มาก หนูเป็นคนดีจริงๆ แม่ขอบใจหนูมากนะ” คุณคคนางค์เอื้อมไปจับมือบางมากุมไว้ ทอดตามองอย่างซึ้งใจ
“พอฟ้าได้มาคลุกคลีกับหลานแล้วก็รู้ตัวว่ารักแกมาก ฟ้าคิดไม่ผิดที่ตัดสินใจแบบนี้ค่ะ” ปลายฟ้ายิ้ม การได้รับคำชมจากผู้อื่นทำให้มีกำลังใจเสียสละตัวเองต่อไป
ธนารุจหัวใจกระตุก จับจ้องดวงหน้าอ่อนหวานอย่างเอาเป็นเอาตายเพียงเพราะคำว่า ‘ตำแหน่งผู้บริหาร’ นอกจากทึ่งที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ นิสัยเหมือนเด็ก อายุก็ยังน้อยได้เลื่อนขั้นเป็นถึงผู้บริหารแล้ว ยังอดหวั่นไหวใจกับการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ของเธอไม่ได้
“ถ้าเราทำอะไรที่มาจากใจจริงๆ ยังไงก็มีความสุข จริงไหมคะคุณฟ้า” คุณแม่บ้านจวงจันทร์เอ่ยเชิงชื่นชมหญิงสาวด้วยอีกคน ยินดีปรีดาไม่น้อยที่จะได้นายหญิงคนใหม่ที่เหมือนคนเก่าราวกับเป็นคนๆ เดียวกัน
“ค่ะป้าจันทร์” คนถูกชมเขินใหญ่
“แม่เห็นว่านอกจากหนูฟ้าจะเป็นน้องสาวฝาแฝดของหนูฝน มีศักดิ์เป็นน้าแท้ๆ ของน้ำค้างแล้ว หนูฟ้ายังเป็นผู้หญิงที่ดีพร้อม ไม่แพ้พี่สาว” คุณคคนางค์เกริ่นยาว สร้างความงุนงงให้กับหญิงสาวยิ่งนัก เท่าที่ดูจากสายตา ท่านคงไม่ได้เรียกเธอมาชมเพียงอย่างเดียว
“เอ่อ...จริงๆ ฟ้ายังมีหลายอย่างที่ยังบกพร่องค่ะ” ปลายฟ้าถ่อมตัว
“ถ้าคุณแม่จะเรียกผมมานั่งฟังคำชมไร้สาระ ผมขอตัวนะครับ” ธนารุจเอ่ยเสียงเข้ม ปรายตามองคนถูกชมอย่างไม่พอใจ ก่อนทำท่าลุกขึ้น ทว่าถูกมือบางห้ามเสียก่อน
“เดี๋ยวสิตารุจ จะใจร้อนไปถึงไหน”
“คุณแม่มีอะไรก็ว่าต่อเถอะครับ” ชายหนุ่มให้เกียรติมารดาเสมอ แม้จะไม่พอใจก็ตาม
“แม่เห็นว่าไหนๆ หนูฟ้าก็เต็มใจอยู่ดูแลหนูน้ำค้างแล้ว เลยอยากให้ตารุจแต่งงานกับหนู หนูว่ายังไงจ๊ะ”
“แต่งงาน!”
สองหนุ่มสาวอุทานพร้อมกัน ปลายฟ้าเบิกตากว้างมองคนตรงหน้า อดตื่นตะลึงไม่ได้ เธอไม่คิดว่าจะต้องทำตามคำขอร้องสุดท้ายของปลายฝนเร็วเช่นนี้
“ไม่นะครับคุณแม่ ผมไม่แต่ง” ธนารุจประกาศกร้าว ส่งสายตาพิฆาตไปให้หญิงสาว ดุราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ นี่คงจะทำมารยาใส่มารดาของเขาจนท่านจะจับให้แต่งงานล่ะสิ เขาไม่มีวันตกหลุมพรางของผู้หญิงไร้ยางอายอย่างเธอแน่
“เราจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะตารุจ การที่หนูฟ้ามาอยู่ที่นี่ต้องถูกทุกคนครหานินทา ไม่เว้นแม้แต่คนในไร่ด้วยซ้ำ อย่างนี้จะให้แม่ทนดูดายได้อย่างไร”
“มันเรื่องของเขา อยากเสนอหน้ามาอยู่ที่นี่เอง ไล่เท่าไรก็ไม่ไป” ชายหนุ่มปากคอเลาะร้าย เชือดเฉือนหัวใจสาวน้อยจนปวดแปลบ
“ตารุจ!” ผู้เป็นมารดาปรามเสียงเขียว
“ก็จริงนี่ครับ คงระริกระรี้อยากเป็นเมียผมเต็มที่แล้วสิ หึ!” คำพูดของเขาเหยียดหยาม สายตาที่มองหญิงสาวก็ส่อแววเกลียดชัง
ปลายฟ้าโกรธเขามากจนนึกอยากจะด่ากลับ แต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกหมดเรี่ยวแรงกับคำต่อว่านั้น ที่ทำได้ก็เพียงทำหน้าเสีย เม้มริมฝีปากและกลั้นน้ำตา เหมือนเธอกำลัง...น้อยใจ
“เอ๊ะ! ตารุจ ทำไมถึงพูดจาหยาบคายกับน้องแบบนี้”
ธนารุจเบนหน้าหนีไปทางอื่นเสีย ไม่อยากมองใครทั้งนั้น ทั้งมารดาที่หวังดีเกินไปและแม่น้องเมียที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ นั่นทำให้ชายหนุ่มอดรู้สึกผิดลึกๆ ไม่ได้ที่ว่าเธอรุนแรง จริงอยู่ที่ปลายฟ้ามาช่วยดูแลน้ำค้าง แต่เขาเกลียดหน้าเธอ เพราะเธอทำให้เจ็บปวดทุกครั้งเมื่อภาพของปลายฝนเข้ามาซ้อนทับ แล้วถูกความจริงที่ไม่สามารถไขว่คว้าเธอกลับคืนมาได้โบยตีหัวใจจนได้แผลฉกรรจ์
“หนูฟ้ามีอะไรขัดข้องไหมจ๊ะ” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามอีกครั้ง
เฮ้อ! เธอว่าแม่นายน่าจะถามลูกชายตัวเองมากกว่าว่ามีอะไรขัดข้องไหม รับรองว่ามีเพียบ ส่วนเธอน่ะหรือ...เอ่อ...เธอขัดข้องหรือเปล่านะ
ปลายฟ้านิ่งไปนาน ดวงตาที่กลอกไปมาฉายแววครุ่นคิด มือบางบีบกันแน่น ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก เธอตัดสินใจไม่ถูกจริงๆ ให้เลือกระหว่างความเป็นกับความตายยังง่ายเสียกว่า!
“ว่าไงจ๊ะ”
“ฟ้าไม่มีอะไรขัดข้องค่ะ”
ในที่สุด ปลายฟ้าก็ตอบเสียงดังชัดเจน หลังจากที่ได้ตัดสินใจอย่างดีแล้ว หญิงสาวมักไตร่ตรองแล้วตัดสินใจได้รวดเร็วเสมอทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว อย่างไรก็ต้องอยู่ที่นี่เพื่อดูแลหนูน้อยตลอดไปอยู่แล้ว หากแต่งงานกับเขาก็ไม่มีอะไรเสียหาย เชื่อเถอะ! ตาหน้าโหดไม่มีวันแตะเธอแม้แต่ปลายก้อย เขารังเกียจเธอจะตายไป
ธนารุจตาวาว ใบหน้านิ่งขึง กระดกตัวขึ้นจากพนักพิงมามองหน้าอ่อนละมุนพิมพ์เดียวกับภรรยาของเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
ยัยบ้า! คิดอะไรของเธออยู่กันแน่ เขาพอมองออกว่าปลายฟ้าเองก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขาเหมือนที่เขาไม่ชอบเธอนั่นแหละ ที่ต่อว่าเรื่องอยากเป็นเมียเขาก็เพียงคำพูดเจ็บแสบที่คัดเลือกมาด่าทอให้หญิงสาวทนไม่ได้แล้วแล่นออกจากไร่ไปเท่านั้น ไม่คิดว่าเธอจะตกลงปลงใจจริงๆ
“ดีจริง! แม่ดีใจมากๆ เลยรู้ไหม” คุณคคนางค์ยิ้มพริ้มเพรา นัยน์ตาเปล่งประกายอย่างมีความสุข หัวใจชุ่มชื้นราวได้หยาดน้ำทิพย์ชั้นเลิศ เมฆหมอกสีเทากำลังคลี่จาง แปรเปลี่ยนเป็นฟากฟ้าสดใสในอีกไม่ช้า
“ฟ้าต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ฝนค่ะ” หญิงสาวอธิบายถึงการตัดสินใจครั้งนี้
“หึ! เธอสัญญาจะเป็นเมียฉันด้วยรึไง” คนหนวดครึ้มเหยียดริมฝีปากหยาบกระด้างออก มองเธออย่างดูหมิ่นและเกลียดชัง
“เปล่าค่ะ แต่ถ้าจะทำให้หนูน้ำค้างมีความสุขมากขึ้น ฉันก็จะทำ” หญิงสาวบอกเขาเสียงหนักแน่น ยึดมั่นในเจตนารมณ์ของตัวเอง จับจ้องใบหน้าคมคร้ามตรงๆ
“ดีจริง ตอนแรกแม่กังวลแทบแย่ว่าหนูฟ้าจะไม่ยินยอม”
“ถึงแม่นี่จะยอมแต่ง แต่ผมไม่แต่งครับคุณแม่” ธนารุจประกาศเสียงลั่น จะไม่มีใครบังคับเขาได้ทั้งนั้น
“อะไรกันตารุจ ที่หนูฟ้ายอมแต่งงานไม่ใช่เพราะพิศวาสลูก แต่ยอมเพื่อหนูน้ำค้าง อย่างนี้รุจจะเห็นแก่ตัวเองได้ลงคอเชียวหรือ” คุณคคนางค์งัดไม้เด็ดขึ้นสู้ เธอรู้ดีว่านอกจากปลายฝนแล้ว หนูน้ำค้างคือคนที่ธนารุจรักมากที่สุด เธอจ้องมองใบหน้าคมอย่างลุ้นรอคำตอบ
“ผมให้ความสุขกับลูกได้” ชายหนุ่มยืนยัน ทั้งๆ ที่ความจริงก็มีให้เห็นทุกเมื่อเชื่อวันว่าเขาเอาแต่นั่งซึมและเมามาย ปล่อยให้ปลายฟ้าเลี้ยงลูกเพียงลำพัง แต่อย่างไร เขาจะไม่มีวันแต่งงานกับปลายฟ้าให้เจ็บปวดเป็นอันขาด
“เฮอะ! ทุกวันนี้รุจเห็นแก่ตัว ยังมีหน้ามาบอกว่าให้ความสุขลูกได้อีกหรือ”
“ผมจะพยายามปรับปรุงตัวครับคุณแม่ แต่ขอยืนยันว่าจะไม่แต่งงานกับปลายฟ้าเด็ดขาด”
“ทำไมล่ะลูก”
“ผู้หญิงที่ผมรักและแต่งงานด้วยมีเพียงคนเดียวคือปลายฝน!”
“ยัยหนูล่ะ”
“เล่นอยู่กับมิ้นค่ะคุณแม่”
“เอาละ มากันพร้อมแล้ว แม่ขอเริ่มคุยเลยแล้วกันนะ” คุณคคนางค์พูดเป็นการเป็นงาน ใบหน้ายังคงความอ่อนโยนไม่เปลี่ยนเพียงแต่สายตาดูจริงจังขึ้น ยามทอดมองหญิงสาวผู้มีหน้าตาเหมือนกับสะใภ้และลูกชายคนเดียวที่ยามนี้ราวกับโจรป่าไม่มีผิด แต่งตัวซอมซ่อ กรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้ง ทั้งใบหน้ายังรกรุงรังไปด้วยหนวดเคราครึ้ม
“ครับ/ค่ะ” ทั้งสองคนตอบรับพร้อมกัน สานสบตาแวบเดียวก็ต่างคนต่างเมิน หญิงสาวไม่ได้เกลียดเขา แต่เขาเกลียดเธอก่อน
“หนูฟ้า แม่เพิ่งรู้จากจันทร์ว่าหนูยอมทิ้งตำแหน่งผู้บริหาร ยอมถูกคนครหานินทาว่าต้องการจับพี่เขยมาเพื่อหนูน้ำค้าง แม่ตื้นตันกับการเสียสละครั้งนี้มาก หนูเป็นคนดีจริงๆ แม่ขอบใจหนูมากนะ” คุณคคนางค์เอื้อมไปจับมือบางมากุมไว้ ทอดตามองอย่างซึ้งใจ
“พอฟ้าได้มาคลุกคลีกับหลานแล้วก็รู้ตัวว่ารักแกมาก ฟ้าคิดไม่ผิดที่ตัดสินใจแบบนี้ค่ะ” ปลายฟ้ายิ้ม การได้รับคำชมจากผู้อื่นทำให้มีกำลังใจเสียสละตัวเองต่อไป
ธนารุจหัวใจกระตุก จับจ้องดวงหน้าอ่อนหวานอย่างเอาเป็นเอาตายเพียงเพราะคำว่า ‘ตำแหน่งผู้บริหาร’ นอกจากทึ่งที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ นิสัยเหมือนเด็ก อายุก็ยังน้อยได้เลื่อนขั้นเป็นถึงผู้บริหารแล้ว ยังอดหวั่นไหวใจกับการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ของเธอไม่ได้
“ถ้าเราทำอะไรที่มาจากใจจริงๆ ยังไงก็มีความสุข จริงไหมคะคุณฟ้า” คุณแม่บ้านจวงจันทร์เอ่ยเชิงชื่นชมหญิงสาวด้วยอีกคน ยินดีปรีดาไม่น้อยที่จะได้นายหญิงคนใหม่ที่เหมือนคนเก่าราวกับเป็นคนๆ เดียวกัน
“ค่ะป้าจันทร์” คนถูกชมเขินใหญ่
“แม่เห็นว่านอกจากหนูฟ้าจะเป็นน้องสาวฝาแฝดของหนูฝน มีศักดิ์เป็นน้าแท้ๆ ของน้ำค้างแล้ว หนูฟ้ายังเป็นผู้หญิงที่ดีพร้อม ไม่แพ้พี่สาว” คุณคคนางค์เกริ่นยาว สร้างความงุนงงให้กับหญิงสาวยิ่งนัก เท่าที่ดูจากสายตา ท่านคงไม่ได้เรียกเธอมาชมเพียงอย่างเดียว
“เอ่อ...จริงๆ ฟ้ายังมีหลายอย่างที่ยังบกพร่องค่ะ” ปลายฟ้าถ่อมตัว
“ถ้าคุณแม่จะเรียกผมมานั่งฟังคำชมไร้สาระ ผมขอตัวนะครับ” ธนารุจเอ่ยเสียงเข้ม ปรายตามองคนถูกชมอย่างไม่พอใจ ก่อนทำท่าลุกขึ้น ทว่าถูกมือบางห้ามเสียก่อน
“เดี๋ยวสิตารุจ จะใจร้อนไปถึงไหน”
“คุณแม่มีอะไรก็ว่าต่อเถอะครับ” ชายหนุ่มให้เกียรติมารดาเสมอ แม้จะไม่พอใจก็ตาม
“แม่เห็นว่าไหนๆ หนูฟ้าก็เต็มใจอยู่ดูแลหนูน้ำค้างแล้ว เลยอยากให้ตารุจแต่งงานกับหนู หนูว่ายังไงจ๊ะ”
“แต่งงาน!”
สองหนุ่มสาวอุทานพร้อมกัน ปลายฟ้าเบิกตากว้างมองคนตรงหน้า อดตื่นตะลึงไม่ได้ เธอไม่คิดว่าจะต้องทำตามคำขอร้องสุดท้ายของปลายฝนเร็วเช่นนี้
“ไม่นะครับคุณแม่ ผมไม่แต่ง” ธนารุจประกาศกร้าว ส่งสายตาพิฆาตไปให้หญิงสาว ดุราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ นี่คงจะทำมารยาใส่มารดาของเขาจนท่านจะจับให้แต่งงานล่ะสิ เขาไม่มีวันตกหลุมพรางของผู้หญิงไร้ยางอายอย่างเธอแน่
“เราจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะตารุจ การที่หนูฟ้ามาอยู่ที่นี่ต้องถูกทุกคนครหานินทา ไม่เว้นแม้แต่คนในไร่ด้วยซ้ำ อย่างนี้จะให้แม่ทนดูดายได้อย่างไร”
“มันเรื่องของเขา อยากเสนอหน้ามาอยู่ที่นี่เอง ไล่เท่าไรก็ไม่ไป” ชายหนุ่มปากคอเลาะร้าย เชือดเฉือนหัวใจสาวน้อยจนปวดแปลบ
“ตารุจ!” ผู้เป็นมารดาปรามเสียงเขียว
“ก็จริงนี่ครับ คงระริกระรี้อยากเป็นเมียผมเต็มที่แล้วสิ หึ!” คำพูดของเขาเหยียดหยาม สายตาที่มองหญิงสาวก็ส่อแววเกลียดชัง
ปลายฟ้าโกรธเขามากจนนึกอยากจะด่ากลับ แต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกหมดเรี่ยวแรงกับคำต่อว่านั้น ที่ทำได้ก็เพียงทำหน้าเสีย เม้มริมฝีปากและกลั้นน้ำตา เหมือนเธอกำลัง...น้อยใจ
“เอ๊ะ! ตารุจ ทำไมถึงพูดจาหยาบคายกับน้องแบบนี้”
ธนารุจเบนหน้าหนีไปทางอื่นเสีย ไม่อยากมองใครทั้งนั้น ทั้งมารดาที่หวังดีเกินไปและแม่น้องเมียที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ นั่นทำให้ชายหนุ่มอดรู้สึกผิดลึกๆ ไม่ได้ที่ว่าเธอรุนแรง จริงอยู่ที่ปลายฟ้ามาช่วยดูแลน้ำค้าง แต่เขาเกลียดหน้าเธอ เพราะเธอทำให้เจ็บปวดทุกครั้งเมื่อภาพของปลายฝนเข้ามาซ้อนทับ แล้วถูกความจริงที่ไม่สามารถไขว่คว้าเธอกลับคืนมาได้โบยตีหัวใจจนได้แผลฉกรรจ์
“หนูฟ้ามีอะไรขัดข้องไหมจ๊ะ” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามอีกครั้ง
เฮ้อ! เธอว่าแม่นายน่าจะถามลูกชายตัวเองมากกว่าว่ามีอะไรขัดข้องไหม รับรองว่ามีเพียบ ส่วนเธอน่ะหรือ...เอ่อ...เธอขัดข้องหรือเปล่านะ
ปลายฟ้านิ่งไปนาน ดวงตาที่กลอกไปมาฉายแววครุ่นคิด มือบางบีบกันแน่น ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก เธอตัดสินใจไม่ถูกจริงๆ ให้เลือกระหว่างความเป็นกับความตายยังง่ายเสียกว่า!
“ว่าไงจ๊ะ”
“ฟ้าไม่มีอะไรขัดข้องค่ะ”
ในที่สุด ปลายฟ้าก็ตอบเสียงดังชัดเจน หลังจากที่ได้ตัดสินใจอย่างดีแล้ว หญิงสาวมักไตร่ตรองแล้วตัดสินใจได้รวดเร็วเสมอทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว อย่างไรก็ต้องอยู่ที่นี่เพื่อดูแลหนูน้อยตลอดไปอยู่แล้ว หากแต่งงานกับเขาก็ไม่มีอะไรเสียหาย เชื่อเถอะ! ตาหน้าโหดไม่มีวันแตะเธอแม้แต่ปลายก้อย เขารังเกียจเธอจะตายไป
ธนารุจตาวาว ใบหน้านิ่งขึง กระดกตัวขึ้นจากพนักพิงมามองหน้าอ่อนละมุนพิมพ์เดียวกับภรรยาของเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
ยัยบ้า! คิดอะไรของเธออยู่กันแน่ เขาพอมองออกว่าปลายฟ้าเองก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขาเหมือนที่เขาไม่ชอบเธอนั่นแหละ ที่ต่อว่าเรื่องอยากเป็นเมียเขาก็เพียงคำพูดเจ็บแสบที่คัดเลือกมาด่าทอให้หญิงสาวทนไม่ได้แล้วแล่นออกจากไร่ไปเท่านั้น ไม่คิดว่าเธอจะตกลงปลงใจจริงๆ
“ดีจริง! แม่ดีใจมากๆ เลยรู้ไหม” คุณคคนางค์ยิ้มพริ้มเพรา นัยน์ตาเปล่งประกายอย่างมีความสุข หัวใจชุ่มชื้นราวได้หยาดน้ำทิพย์ชั้นเลิศ เมฆหมอกสีเทากำลังคลี่จาง แปรเปลี่ยนเป็นฟากฟ้าสดใสในอีกไม่ช้า
“ฟ้าต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ฝนค่ะ” หญิงสาวอธิบายถึงการตัดสินใจครั้งนี้
“หึ! เธอสัญญาจะเป็นเมียฉันด้วยรึไง” คนหนวดครึ้มเหยียดริมฝีปากหยาบกระด้างออก มองเธออย่างดูหมิ่นและเกลียดชัง
“เปล่าค่ะ แต่ถ้าจะทำให้หนูน้ำค้างมีความสุขมากขึ้น ฉันก็จะทำ” หญิงสาวบอกเขาเสียงหนักแน่น ยึดมั่นในเจตนารมณ์ของตัวเอง จับจ้องใบหน้าคมคร้ามตรงๆ
“ดีจริง ตอนแรกแม่กังวลแทบแย่ว่าหนูฟ้าจะไม่ยินยอม”
“ถึงแม่นี่จะยอมแต่ง แต่ผมไม่แต่งครับคุณแม่” ธนารุจประกาศเสียงลั่น จะไม่มีใครบังคับเขาได้ทั้งนั้น
“อะไรกันตารุจ ที่หนูฟ้ายอมแต่งงานไม่ใช่เพราะพิศวาสลูก แต่ยอมเพื่อหนูน้ำค้าง อย่างนี้รุจจะเห็นแก่ตัวเองได้ลงคอเชียวหรือ” คุณคคนางค์งัดไม้เด็ดขึ้นสู้ เธอรู้ดีว่านอกจากปลายฝนแล้ว หนูน้ำค้างคือคนที่ธนารุจรักมากที่สุด เธอจ้องมองใบหน้าคมอย่างลุ้นรอคำตอบ
“ผมให้ความสุขกับลูกได้” ชายหนุ่มยืนยัน ทั้งๆ ที่ความจริงก็มีให้เห็นทุกเมื่อเชื่อวันว่าเขาเอาแต่นั่งซึมและเมามาย ปล่อยให้ปลายฟ้าเลี้ยงลูกเพียงลำพัง แต่อย่างไร เขาจะไม่มีวันแต่งงานกับปลายฟ้าให้เจ็บปวดเป็นอันขาด
“เฮอะ! ทุกวันนี้รุจเห็นแก่ตัว ยังมีหน้ามาบอกว่าให้ความสุขลูกได้อีกหรือ”
“ผมจะพยายามปรับปรุงตัวครับคุณแม่ แต่ขอยืนยันว่าจะไม่แต่งงานกับปลายฟ้าเด็ดขาด”
“ทำไมล่ะลูก”
“ผู้หญิงที่ผมรักและแต่งงานด้วยมีเพียงคนเดียวคือปลายฝน!”
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ม.ค. 2557, 16:57:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ม.ค. 2557, 16:57:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 1609
| << บทที่ 3 แต่งงาน 30% | บทที่ 3 แต่งงาน 100% >> |
แว่นใส 6 ม.ค. 2557, 19:13:55 น.
เรื่องมากนะนาย
เรื่องมากนะนาย
จรดปลายรุ้ง 6 ม.ค. 2557, 20:20:59 น.
ตอบเม้นจ้า
คุณ kaelek มาช่วยกันเชียร์น้า
คุณ ไม้เอก ตารุจเรื่องมากไม่ยอมแต่งน่ะสิ
คุณ soning ขอบคุณค่า ติดตามเรื่อยๆ น้า
คุณ แว่นใส หนูฟ้าตกใจ แต่อีกตาพี่เขยน่ะสิ น่าหมั่นใส้ เนอะๆ
คุณ พลอยจำปา จะแวะมาอัพบ่อยๆ จ้า
ตอบเม้นจ้า
คุณ kaelek มาช่วยกันเชียร์น้า
คุณ ไม้เอก ตารุจเรื่องมากไม่ยอมแต่งน่ะสิ
คุณ soning ขอบคุณค่า ติดตามเรื่อยๆ น้า
คุณ แว่นใส หนูฟ้าตกใจ แต่อีกตาพี่เขยน่ะสิ น่าหมั่นใส้ เนอะๆ
คุณ พลอยจำปา จะแวะมาอัพบ่อยๆ จ้า
kaelek 6 ม.ค. 2557, 21:24:42 น.
ชิชะ!!! น่าหมั่นไส้ ทำเป็นเล่นตัวนะ.. เดี๋ยวแต่งจริงนะ จะให้นางเอกเอาคืนให้หนักเลย
ชิชะ!!! น่าหมั่นไส้ ทำเป็นเล่นตัวนะ.. เดี๋ยวแต่งจริงนะ จะให้นางเอกเอาคืนให้หนักเลย