เมียทาสสวาท
ขาอาฆาตแค้น ชิงชัง และมุ่งหวังที่จะทำลายชีวิตเธอ
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
Tags: เศร้า รันทด พระเอกโหด
ตอน: ทาสรับใช้ และทาสในหน้าที่เมีย
“คุณฝนคะ คุณเพชรให้ไปช่วยหาของในห้องให้หน่อยค่ะ เร็วๆ ค่ะคุณเพชรจะรีบไปทำงาน”
เพ็ญวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องจันทภา ขณะที่พิรุณญากำลังช่วยจัดหาเสื้อผ้าจะใส่ให้เป็นปกติทุกวัน และจันทภาก็เริ่มจะเห็นเป็นเรื่องปกติแล้วในเรื่องที่ลูกชายมักจะเรียกให้พิรุณญาไปหาข้าวของให้เกือบจะทุกเช้านับตั้งแต่ตัวเองกลับจากฝรั่งเศสมา
“พี่เพ็ญช่วยไปหาให้ได้มั้ยคะ ฝนจะใส่เสื้อผ้าให้คุณท่านค่ะ แล้วก็จะพาลงไปทานข้าว คุณท่านจะไปประชุมค่ะวันนี้”
หญิงสาวพยัยามบอกปัดเพราะกลัวจันทภาจะสงสัยเหลือเกิน แต่ดูเหมือนเพ็ญจะไม่ยอม ด้วยเห็นท่าทางของคุณเพชรแล้ว ประสงค์จะให้คุณฝนไปคนเดียวเท่านั้น จึงพยัยามคะยั้นคะยอให้ไปให้จงได้ แต่คุณฝนก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิม
“ไปหาให้เขาก่อนเถอะฝน ทางนี้ให้เพ็ญจัดการก็ได้ เขาจะได้เสร็จๆ จะได้รีบไปทำงานซักที อะไรกันนักหนาลูกชายคนนี้ ไม่รู้กลายเป็นคนใจร้อนใจเร็วและเอาแต่ใจตัวเองขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เด็กๆ ก็ไม่เห็นจะเป็นอย่างนี้เลย”
พิรุณญาหันไปจ้องมองคนสั่งด้วยท่าทีลำบากใจแต่ก็ไม่กล้าขัด จึงเดินออกไปเงียบๆ จันทภาได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ ตามด้วยความเอือมกับการกระกลั่นแกล้ง ที่ไม่รู้จักจบสิ้นของลูกชายตัวดีนัก แต่ก็ไม่ได้คิดมากหรือคิดไกลไปถึงว่า นี่เป็นเพียงแผนการของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ที่อยากจะดึงเอาร่างผอมบางนุ่มนิ่มเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ก่อนจะไปทำงานเท่านั้น
“คุณเพชรปล่อยค่ะ! คุณจะให้ฉันมาหาอะไร”
“ไม่ต้องหรอกฉันหาเจอแล้ว นี่ไงสิ่งที่ฉันต้องการ”
ว่าแล้วเขาก็จูบเรียวกระจับด้วยความเร็ว ส่วนอีกมือก็ไม่รอช้ารีบยกขึ้นไปเคล้าคลึงอกอวบนุ่ม โดยไม่ปล่อยให้เจ้าของปัดป้องได้ง่ายๆ เพราะความที่มีกำลังเหนือกว่ามหาศาล อีกทั้งเวลามีน้อยนิดก่อนจะต้องออกไปทำงาน แต่เขาก็มั่นใจว่าวันทั้งวันคงจะบ้าคลั่งแน่ ถ้าไม่ได้ปลดปล่อยตอนนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อรุ่งสางเขาก็เพิ่งจะผละจากเรือนกายหอมกรุ่นของเธอมาแท้ๆ ส่วนเจ้าของร่างก็รีบส่งน้ำเสียงอ้อนวอนกับเขาด้วยความลำบากใจ เพราะกลัวเหลือเกินว่าเรื่องนี้จะแดงขึ้นมาสักวัน
“คุณเพชรอย่าค่ะ! คุณท่านรอฉันอยู่ ได้โปรดสงสารฉันบ้างเถอะนะคะ ฉันกลัวคุณท่านจะสงสัย ถ้าท่านรู้ท่านจะต้องเกลียดฉัน และไม่มีวันให้อภัยฉันแน่ๆ”
“ถ้ากลัวคุณพ่อคุณแม่รู้เธอก็อยู่เฉยๆ แล้วทำตามที่ฉันต้องการเร็วๆ สิ ยิ่งเธอมาห้ามปรามฉันแบบนี้ จะยิ่งเสียเวลาไปกันใหญ่นะฉันจะบอกให้ เธอก็รู้ดีว่าไม่มีวันห้ามฉันได้อยู่แล้ว”
สิ้นคำเขาก็รีบเลื่อนมือลงไปใต้ขอบกระโปรงที่สั้นแค่เข่าดึงแพนตี้ออกทันที ปากอิ่มก็ครอบครองปากนุ่มอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง สลับกับฝ่ามือกดลงไปหาเนินนุ่มแล้วปลุกเร้าผู้เป็นเจ้าของให้ยินยอมพร้อมใจมอบกายให้เขาด้วยความรวดเร็ว และเมื่อเห็นสัญญาณความพร้อมของเธอแล้ว เขาไม่รอช้ารีบประคองเรียวขาบางข้างหนึ่งของเธอขึ้นมาเกาะเกี่ยวไว้กับเอวเขา ก่อนจะกระตุกผ้าเช็ดตัวที่พันการท่อนล่างออกโดยเร็ว และเข้าไปเยี่ยมเยือนกายหญิงโดยเร็วไม่แพ้กัน
มือหนารีบสอดเข้าไปใต้บราเพื่อปลุกเร้ายอดที่ชูช่อให้อีกทาง จนเจ้าของอกมีความสุขแทบจะล้นทรวง แล้วรีบแอ่นกายรับการรุกจากเขาโดยอัตโนมัติ มือหนารีบเลื่อนลงมาหาต้นขาขาวนุ่มส่วนอีกข้างคว้าเอวคอดเอาไว้ เพื่อใช้เป็นที่ยึดให้พุ่งเข้าหาได้อย่างสะดวก รวดเร็ว และรุนแรง ไม่มีหยุดยั้งเมื่อเวลาเหลือน้อยเต็มที เจ้าของเรียวขานุ่มต้องรีบยกมือขึ้นปิดปากบางของตัวเองเอาไว้ เมื่อในใจนั้นกำลังเปี่ยมล้นไปด้วยสุขจากเขา
ขาอีกข้างที่อยู่กับพื้นถึงกับอ่อนแรงลงจนรับน้ำหนักตัวเองไม่ไหว แต่เหมือนอีกคนจะล่วงรู้มาก่อน แขนแข็งแรงจึงรีบเอื้อมไปพยุงร่างเธอเอาไว้ อุ้มไปวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนที่จะรีบกระโจนเข้าหาอีกครั้ง พร้อมกับรีบผนึกกำลังทั้งหมดที่มี นำพาเธอและตัวเองปีนป่ายไปให้ถึงฝั่งฝันที่เฝ้ารออยู่ไม่กี่ก้าวให้ได้ แล้วเขาเองก็ต้องเผลอครวญครางเสียงแห่งความสุขออกมาเมื่อพานพบจุดที่ฝ่าฟันมาหาแทบจะพร้อมกับเธอ เจ้าของในหน้าคมเข้มหล่อเหลาเชยคางมนของคนตรงหน้าขึ้นมา แล้วก้มลงไปจูบหนัก ๆ ที่แก้มนุ่มเพื่อเป็นรางวัลที่ทำให้เขามีความสุข
“คืนนี้รีบๆ ดูแลคุณแม่แล้วก็รีบๆ กลับห้องด้วย ห้ามอิดออด ไม่งั้นฉันจะเป็นคนบอกเรื่องนี้กับท่านเอง เข้าใจมั้ย!”
เขาไม่วายสั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เมื่อสิ่งที่ขาดหายได้รับการเติมเต็มแล้ว และก็รีบผละไปใส่เสื้อผ้าเพราะมีประชุมเช้า พิรุณญาเองก็รีบใส่เสื้อผ้าโดยเร็ว แม้ในใจจะกล้ำกลืนฝืนทนสักแค่ไหน แต่ก็ต้องรีบลงไปด้านล่าง ที่มีจันทภานั่งรออยู่ ส่วนพร้อมพงษ์นั้นออกบ้านแต่เช้าด้วยความเคยชินแล้ว แม้ลูกชายจะรับงานไปทำเกินกว่าครึ่งแต่เขาก็ยังคงติดออฟฟิศ และไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองว่างอยู่ดี
“เฮ้อ! เครื่องบำรุงร่างกายอีกแล้ว ถามจริงๆ เถอะฝน ไม่เบื่อจะยกมาให้ฉันกับคุณท่านกินบ้างเหรอ”
พร้อมพงษ์ส่งประโยคแสดงว่ารำคาญเต็มกำลัง แต่ใบหน้านั้นกลับเจือไปด้วยรอยยิ้มแห่งความพอใจ ในความเสมอต้นเสมอปลายของคนตรงหน้าที่นั่งคุกเข่าลงกับพื้น แล้วยกถ้วยซุปไก่สกัดให้เขา หลังจากนั้นก็ส่งยาให้ผู้เป็นภรรยาของเขาเหมือนทุกคืน
“ถ้าคุณท่านทานแล้วสุขภาพร่างกายแข็งแรง ฝนก็ไม่เบื่อค่ะ”
พิรุณญาตอบออกไปแล้วก็หันไปส่งยิ้มน้อยๆ ให้พร้อมพงษ์ แต่พอหันกลับมาเห็นสายตาที่ไม่ใคร่จะสบอารมณ์นักของจันทภา รอยยิ้มเมื่อครู่ก็ต้องหุบลงทันที
“ไปพักผ่อนเถอะ ฉันก็จะนอนแล้ว ขอบใจมาก”
เธอรู้ดีว่าจันทภาหมายความว่ายังไง จึงรีบออกไปจากห้องด้วยท่าทีนอบน้อม และทันทีที่ประตูห้องนอนตัวเองเปิด ลูกชายของคนที่เธอเพิ่งจะผละ มาก็รวบเธอเข้าไปไว้ในอ้อมกอดด้วยความเร็ว แล้วชุดนอนบางเบากับเสื้อคลุมก็ถูกเขาเปลื้องออกไป ด้วยมืออันชำนาญการ และแม้จะปล่อยให้เขาเชยชมเรือนร่างมาร่วมสองเดือนแล้วก็ตามที แต่ยังไงเธอก็ยังมีความอายอยู่ล้นเปี่ยม เมื่อถูกเขาจับจ้องเรือนร่างเปล่าเปลือยด้วยสายตาอันเป็นประกาย
ร่างระหงแทบจะอ่อนระทวยลงตรงนั้น เมื่อลิ้นอุ่นๆ ของเขาครอบครองยอดชูช่อ ส่วนอีกมือก็หยอกเย้าไปมาจนอุบลดอกตูมแตกตื่น จากนั้นเขาก็ค่อยๆ เลื่อนเรียบเรื่อยลงไป พร้อมกับลิ้มลองเกสรนุ่ม เมื่อดันแผ่นหลังเปลือยไปจนชิดผนังแล้ว ช่วงขาเรียวแทบจะทรุดลงตรงนั้นให้ได้ เพราะความรัญจวนใจในจังหวะที่เขาจงใจจะมอบให้ และยิ่งเห็นท่าทีของเธอแล้วเขาก็ยิ่งได้ใจ บรรจงโบกสบัดไปมาด้วยความเร็ว จนเจ้าของร่างแทบจะทานทนไม่ไหวอีกต่อไป ความอายก็มีอยู่มาก ทำให้เธอสะกัดกลั้นน้ำเสียงเอาไว้ไม่ให้เปล่งออกมาได้
แต่ในที่สุดเธอก็พ่ายแพ้ต่อแรงธรรมชาติเมื่อเขาช้อนร่างไปวางไว้บนเตียง แล้วสานต่อการกระทำเมื่อครู่อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย และดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เธอกล้าลืมตามองกายชาย ที่ป่าวประกาศบอกถึงความพร้อมให้เธอได้รู้ เรียวปากบางจำต้องอ้ารับแม้จะเอียงอายอยู่มาก แต่เมื่อเขาเรียกร้องให้ลิ้มลองสิ่งที่เขากำลังจะหยิบยื่นให้เธอก็จำต้องทำตาม โดยมีเขาเป็นครูคอยสั่งการด้วยน้ำเสียงติดๆ ขัดๆ เมื่อปากอิ่มและลิ้นอุ่นกำลังเชยชิมกายชายที่ผงาดด้วยความเร็ว
และเขาจำเป็นต้องหยุดยั้งไว้แค่นั้น แล้วรีบพากายดำดิ่งลงไปหาเธอ เมื่อรู้สึกต้องการจนเหลือจะทานทน พละกำลังในกายมีเท่าไหร่เขาไม่คิดจะหยุดยั้ง เมื่อรู้ดีว่าอีกคนรับได้เสมอมา และในทุกท่วงท่าที่เขาบัญชาการ เธอก็สนองตอบอย่างไม่เกี่ยงงอน มันช่างมีอิสระจนหัวใจเขาเปล่งบาน ด้วยความรัญจวนใจและอิ่มเอมในรสรัก ที่เขาไม่เคยเบื่อหน่ายหรือถ้าจะมีความรู้สึกนี้ เขาก็มั่นใจว่าคงจะอีกหลายสิบปีข้างหน้าเป็นแน่
ร่างขาวเปลือยเปล่าถูกเขาพยุงให้ลุกขึ้นหันไปหาหัวเตียงในทันที กายชายก็ดำดิ่งเข้าไปหากายหญิงได้อย่างอิสระอีกครั้ง เมื่อผู้เป็นเจ้าของไม่เกี่ยงงอนสำหรับท่วงท่าแปลกใหม่ ที่เขาเต็มใจจะสั่งสมประสบการณ์ให้ และเหมือนเขาจะได้พละกำลังเพิ่มมากขึ้น เมื่อมีเสียงที่เปล่งออกมาจากปากบางอย่างไม่เป็นภาษา แต่สื่อให้รู้ได้ว่าเธอเป็นสุขกับสิ่งที่เขามอบให้เหลือเกิน สองมือหนาอุ่นจึงเกาะเกี่ยวกับสะโพกผายตึง
แล้วใส่พละกำลังทั้งหมดที่มีอยู่ลงไปจนสุดแรงเกิด ครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งรวดเร็วและเร่งร้อน หรือเชื่อช้าทว่ามั่นคง เขาสาบานได้ว่า ไม่ปรารถนาสิ่งใดหรือใครอีกแล้ว เพราะความสุขใจที่ได้รับเบ่งบานจนเต็มอก เมื่อทุ่มแรงมหาศาลลงไปจนพานพบกับความสุข และปล่อยให้สายธารแห่งชีวิต กระโจนเข้าหาอีกกายโดยไม่คิดจะหวงแหนเอาไว้จนนิดเดียว ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนโดยมีร่างนุ่มอยู่ในอ้อมอกแล้วหลับด้วยความเป็นสุข
แต่กับพิรุณญากลับเป็นทุกข์มากกว่า หลังจากหลุดพ้นจากแรงธรรมชาติ ที่บัญชาการให้เธอยินยอมมอบกายให้เขาเชยชมแล้ว ความรู้สึกผิด ความน้อยเนื้อต่ำใจในโชควาสนา หรือแม้กระทั่งกับความรักที่เริ่มคืบคลานเข้ามาเล่นงานหัวใจดวงน้อยๆ ตั้งแต่ตอนไหนเธอเองก็ไม่อาจจะค้นหาคำตอบได้ รู้แต่ว่าเจ้าของวงแขนที่กอดเธอไว้นี้ ค่อยๆ เข้ามามีอำนาจเหนือหัวใจเข้าให้แล้ว แม้จะรู้ว่าเขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบเดียวกันนี้ให้เลยก็ตาม แต่เธอก็ไม่อาจจะควบคุมความรู้สึก ที่คนทั่วไปเรียกว่า ‘ความรัก’ เอาไว้ได้
น้ำตาแห่งความเจ็บปวดนั้นไหลออกมาอย่างช้าๆ อาบลงไปเป็นทาง ด้วยรู้สึกสับสนกับหัวใจตัวเองเหลือเกิน นี่มันเกิดอะไรขึ้นนักหนา ทำไมจะต้องมาเผชิญกับผู้ชายร้ายๆ อย่างเขาด้วย แล้วเธอจะจัดการกับหัวใจรักที่เผลอมีให้เขายังไงดี แล้วเจ้าของร่างอันเปล่าเปลือยที่เข้ามาครอบครองเธอครั้งแล้วครั้งเล่า คืนแล้วคืนเล่าคนนี้ล่ะ พอจะคาดหวังได้บ้างไหม ว่าเขาจะรู้สึกเหมือนกันกับเธอ รู้สึกว่าทุกๆ ครั้งได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาช่างเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก
ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บแปลบไปจนถึงขั้วหัวใจ จนต้องปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจ เจ็บปวดมันไหลรินออกเพื่อบรรเทาให้ความเจ็บช้ำเบาบางลงบ้าง และดูเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่คนอย่างเธอ พอจะมีสิทธิ์มอบให้กับตัวเองได้บ้างในชีวิตนี้ ชีวิตที่เกิดมาไร้ซึ่งที่พึ่ง ไร้ซึ่งรวงรังจะพักพิง ประหนึ่งกาที่หลงมาอยู่ในฝูงหงส์ ต้องผิดแผกแตกต่างกับเจ้าของรัง และไม่มีวันที่จะทำตัวให้เทียมกันได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม
สำหรับหงส์อย่างเขาก็คงจะควรคู่กับหงส์ผู้สูงศักดิ์ พรั่งพร้อมเสมอกันไปทุกๆ ด้าน หากจะเปรียบก็ประหนึ่งกิ่งทองกับใบหยก แล้วเธอล่ะเป็นใครมาจากไหน จะมีหงส์สักกี่ตัวที่อยากพาตัวมาเกือกกั้วกับอีกาเยี่ยงเธอ ยิ่งมีคำถาม เธอก็ยิ่งเหน็ดเหนื่อยกับการหาทางออกที่เปรียบเหมือนประตูที่ปิดตาย มันทั้งมืดมิดและไร้ซึ่งแสงสว่างเพื่อที่จะนำทางให้เธอ ได้หลุดพ้นจากวังวนชาติกำเนิดอันต่ำต้อยของตัวเอง
เพ็ญวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องจันทภา ขณะที่พิรุณญากำลังช่วยจัดหาเสื้อผ้าจะใส่ให้เป็นปกติทุกวัน และจันทภาก็เริ่มจะเห็นเป็นเรื่องปกติแล้วในเรื่องที่ลูกชายมักจะเรียกให้พิรุณญาไปหาข้าวของให้เกือบจะทุกเช้านับตั้งแต่ตัวเองกลับจากฝรั่งเศสมา
“พี่เพ็ญช่วยไปหาให้ได้มั้ยคะ ฝนจะใส่เสื้อผ้าให้คุณท่านค่ะ แล้วก็จะพาลงไปทานข้าว คุณท่านจะไปประชุมค่ะวันนี้”
หญิงสาวพยัยามบอกปัดเพราะกลัวจันทภาจะสงสัยเหลือเกิน แต่ดูเหมือนเพ็ญจะไม่ยอม ด้วยเห็นท่าทางของคุณเพชรแล้ว ประสงค์จะให้คุณฝนไปคนเดียวเท่านั้น จึงพยัยามคะยั้นคะยอให้ไปให้จงได้ แต่คุณฝนก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิม
“ไปหาให้เขาก่อนเถอะฝน ทางนี้ให้เพ็ญจัดการก็ได้ เขาจะได้เสร็จๆ จะได้รีบไปทำงานซักที อะไรกันนักหนาลูกชายคนนี้ ไม่รู้กลายเป็นคนใจร้อนใจเร็วและเอาแต่ใจตัวเองขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เด็กๆ ก็ไม่เห็นจะเป็นอย่างนี้เลย”
พิรุณญาหันไปจ้องมองคนสั่งด้วยท่าทีลำบากใจแต่ก็ไม่กล้าขัด จึงเดินออกไปเงียบๆ จันทภาได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ ตามด้วยความเอือมกับการกระกลั่นแกล้ง ที่ไม่รู้จักจบสิ้นของลูกชายตัวดีนัก แต่ก็ไม่ได้คิดมากหรือคิดไกลไปถึงว่า นี่เป็นเพียงแผนการของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ที่อยากจะดึงเอาร่างผอมบางนุ่มนิ่มเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ก่อนจะไปทำงานเท่านั้น
“คุณเพชรปล่อยค่ะ! คุณจะให้ฉันมาหาอะไร”
“ไม่ต้องหรอกฉันหาเจอแล้ว นี่ไงสิ่งที่ฉันต้องการ”
ว่าแล้วเขาก็จูบเรียวกระจับด้วยความเร็ว ส่วนอีกมือก็ไม่รอช้ารีบยกขึ้นไปเคล้าคลึงอกอวบนุ่ม โดยไม่ปล่อยให้เจ้าของปัดป้องได้ง่ายๆ เพราะความที่มีกำลังเหนือกว่ามหาศาล อีกทั้งเวลามีน้อยนิดก่อนจะต้องออกไปทำงาน แต่เขาก็มั่นใจว่าวันทั้งวันคงจะบ้าคลั่งแน่ ถ้าไม่ได้ปลดปล่อยตอนนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อรุ่งสางเขาก็เพิ่งจะผละจากเรือนกายหอมกรุ่นของเธอมาแท้ๆ ส่วนเจ้าของร่างก็รีบส่งน้ำเสียงอ้อนวอนกับเขาด้วยความลำบากใจ เพราะกลัวเหลือเกินว่าเรื่องนี้จะแดงขึ้นมาสักวัน
“คุณเพชรอย่าค่ะ! คุณท่านรอฉันอยู่ ได้โปรดสงสารฉันบ้างเถอะนะคะ ฉันกลัวคุณท่านจะสงสัย ถ้าท่านรู้ท่านจะต้องเกลียดฉัน และไม่มีวันให้อภัยฉันแน่ๆ”
“ถ้ากลัวคุณพ่อคุณแม่รู้เธอก็อยู่เฉยๆ แล้วทำตามที่ฉันต้องการเร็วๆ สิ ยิ่งเธอมาห้ามปรามฉันแบบนี้ จะยิ่งเสียเวลาไปกันใหญ่นะฉันจะบอกให้ เธอก็รู้ดีว่าไม่มีวันห้ามฉันได้อยู่แล้ว”
สิ้นคำเขาก็รีบเลื่อนมือลงไปใต้ขอบกระโปรงที่สั้นแค่เข่าดึงแพนตี้ออกทันที ปากอิ่มก็ครอบครองปากนุ่มอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง สลับกับฝ่ามือกดลงไปหาเนินนุ่มแล้วปลุกเร้าผู้เป็นเจ้าของให้ยินยอมพร้อมใจมอบกายให้เขาด้วยความรวดเร็ว และเมื่อเห็นสัญญาณความพร้อมของเธอแล้ว เขาไม่รอช้ารีบประคองเรียวขาบางข้างหนึ่งของเธอขึ้นมาเกาะเกี่ยวไว้กับเอวเขา ก่อนจะกระตุกผ้าเช็ดตัวที่พันการท่อนล่างออกโดยเร็ว และเข้าไปเยี่ยมเยือนกายหญิงโดยเร็วไม่แพ้กัน
มือหนารีบสอดเข้าไปใต้บราเพื่อปลุกเร้ายอดที่ชูช่อให้อีกทาง จนเจ้าของอกมีความสุขแทบจะล้นทรวง แล้วรีบแอ่นกายรับการรุกจากเขาโดยอัตโนมัติ มือหนารีบเลื่อนลงมาหาต้นขาขาวนุ่มส่วนอีกข้างคว้าเอวคอดเอาไว้ เพื่อใช้เป็นที่ยึดให้พุ่งเข้าหาได้อย่างสะดวก รวดเร็ว และรุนแรง ไม่มีหยุดยั้งเมื่อเวลาเหลือน้อยเต็มที เจ้าของเรียวขานุ่มต้องรีบยกมือขึ้นปิดปากบางของตัวเองเอาไว้ เมื่อในใจนั้นกำลังเปี่ยมล้นไปด้วยสุขจากเขา
ขาอีกข้างที่อยู่กับพื้นถึงกับอ่อนแรงลงจนรับน้ำหนักตัวเองไม่ไหว แต่เหมือนอีกคนจะล่วงรู้มาก่อน แขนแข็งแรงจึงรีบเอื้อมไปพยุงร่างเธอเอาไว้ อุ้มไปวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนที่จะรีบกระโจนเข้าหาอีกครั้ง พร้อมกับรีบผนึกกำลังทั้งหมดที่มี นำพาเธอและตัวเองปีนป่ายไปให้ถึงฝั่งฝันที่เฝ้ารออยู่ไม่กี่ก้าวให้ได้ แล้วเขาเองก็ต้องเผลอครวญครางเสียงแห่งความสุขออกมาเมื่อพานพบจุดที่ฝ่าฟันมาหาแทบจะพร้อมกับเธอ เจ้าของในหน้าคมเข้มหล่อเหลาเชยคางมนของคนตรงหน้าขึ้นมา แล้วก้มลงไปจูบหนัก ๆ ที่แก้มนุ่มเพื่อเป็นรางวัลที่ทำให้เขามีความสุข
“คืนนี้รีบๆ ดูแลคุณแม่แล้วก็รีบๆ กลับห้องด้วย ห้ามอิดออด ไม่งั้นฉันจะเป็นคนบอกเรื่องนี้กับท่านเอง เข้าใจมั้ย!”
เขาไม่วายสั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เมื่อสิ่งที่ขาดหายได้รับการเติมเต็มแล้ว และก็รีบผละไปใส่เสื้อผ้าเพราะมีประชุมเช้า พิรุณญาเองก็รีบใส่เสื้อผ้าโดยเร็ว แม้ในใจจะกล้ำกลืนฝืนทนสักแค่ไหน แต่ก็ต้องรีบลงไปด้านล่าง ที่มีจันทภานั่งรออยู่ ส่วนพร้อมพงษ์นั้นออกบ้านแต่เช้าด้วยความเคยชินแล้ว แม้ลูกชายจะรับงานไปทำเกินกว่าครึ่งแต่เขาก็ยังคงติดออฟฟิศ และไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองว่างอยู่ดี
“เฮ้อ! เครื่องบำรุงร่างกายอีกแล้ว ถามจริงๆ เถอะฝน ไม่เบื่อจะยกมาให้ฉันกับคุณท่านกินบ้างเหรอ”
พร้อมพงษ์ส่งประโยคแสดงว่ารำคาญเต็มกำลัง แต่ใบหน้านั้นกลับเจือไปด้วยรอยยิ้มแห่งความพอใจ ในความเสมอต้นเสมอปลายของคนตรงหน้าที่นั่งคุกเข่าลงกับพื้น แล้วยกถ้วยซุปไก่สกัดให้เขา หลังจากนั้นก็ส่งยาให้ผู้เป็นภรรยาของเขาเหมือนทุกคืน
“ถ้าคุณท่านทานแล้วสุขภาพร่างกายแข็งแรง ฝนก็ไม่เบื่อค่ะ”
พิรุณญาตอบออกไปแล้วก็หันไปส่งยิ้มน้อยๆ ให้พร้อมพงษ์ แต่พอหันกลับมาเห็นสายตาที่ไม่ใคร่จะสบอารมณ์นักของจันทภา รอยยิ้มเมื่อครู่ก็ต้องหุบลงทันที
“ไปพักผ่อนเถอะ ฉันก็จะนอนแล้ว ขอบใจมาก”
เธอรู้ดีว่าจันทภาหมายความว่ายังไง จึงรีบออกไปจากห้องด้วยท่าทีนอบน้อม และทันทีที่ประตูห้องนอนตัวเองเปิด ลูกชายของคนที่เธอเพิ่งจะผละ มาก็รวบเธอเข้าไปไว้ในอ้อมกอดด้วยความเร็ว แล้วชุดนอนบางเบากับเสื้อคลุมก็ถูกเขาเปลื้องออกไป ด้วยมืออันชำนาญการ และแม้จะปล่อยให้เขาเชยชมเรือนร่างมาร่วมสองเดือนแล้วก็ตามที แต่ยังไงเธอก็ยังมีความอายอยู่ล้นเปี่ยม เมื่อถูกเขาจับจ้องเรือนร่างเปล่าเปลือยด้วยสายตาอันเป็นประกาย
ร่างระหงแทบจะอ่อนระทวยลงตรงนั้น เมื่อลิ้นอุ่นๆ ของเขาครอบครองยอดชูช่อ ส่วนอีกมือก็หยอกเย้าไปมาจนอุบลดอกตูมแตกตื่น จากนั้นเขาก็ค่อยๆ เลื่อนเรียบเรื่อยลงไป พร้อมกับลิ้มลองเกสรนุ่ม เมื่อดันแผ่นหลังเปลือยไปจนชิดผนังแล้ว ช่วงขาเรียวแทบจะทรุดลงตรงนั้นให้ได้ เพราะความรัญจวนใจในจังหวะที่เขาจงใจจะมอบให้ และยิ่งเห็นท่าทีของเธอแล้วเขาก็ยิ่งได้ใจ บรรจงโบกสบัดไปมาด้วยความเร็ว จนเจ้าของร่างแทบจะทานทนไม่ไหวอีกต่อไป ความอายก็มีอยู่มาก ทำให้เธอสะกัดกลั้นน้ำเสียงเอาไว้ไม่ให้เปล่งออกมาได้
แต่ในที่สุดเธอก็พ่ายแพ้ต่อแรงธรรมชาติเมื่อเขาช้อนร่างไปวางไว้บนเตียง แล้วสานต่อการกระทำเมื่อครู่อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย และดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เธอกล้าลืมตามองกายชาย ที่ป่าวประกาศบอกถึงความพร้อมให้เธอได้รู้ เรียวปากบางจำต้องอ้ารับแม้จะเอียงอายอยู่มาก แต่เมื่อเขาเรียกร้องให้ลิ้มลองสิ่งที่เขากำลังจะหยิบยื่นให้เธอก็จำต้องทำตาม โดยมีเขาเป็นครูคอยสั่งการด้วยน้ำเสียงติดๆ ขัดๆ เมื่อปากอิ่มและลิ้นอุ่นกำลังเชยชิมกายชายที่ผงาดด้วยความเร็ว
และเขาจำเป็นต้องหยุดยั้งไว้แค่นั้น แล้วรีบพากายดำดิ่งลงไปหาเธอ เมื่อรู้สึกต้องการจนเหลือจะทานทน พละกำลังในกายมีเท่าไหร่เขาไม่คิดจะหยุดยั้ง เมื่อรู้ดีว่าอีกคนรับได้เสมอมา และในทุกท่วงท่าที่เขาบัญชาการ เธอก็สนองตอบอย่างไม่เกี่ยงงอน มันช่างมีอิสระจนหัวใจเขาเปล่งบาน ด้วยความรัญจวนใจและอิ่มเอมในรสรัก ที่เขาไม่เคยเบื่อหน่ายหรือถ้าจะมีความรู้สึกนี้ เขาก็มั่นใจว่าคงจะอีกหลายสิบปีข้างหน้าเป็นแน่
ร่างขาวเปลือยเปล่าถูกเขาพยุงให้ลุกขึ้นหันไปหาหัวเตียงในทันที กายชายก็ดำดิ่งเข้าไปหากายหญิงได้อย่างอิสระอีกครั้ง เมื่อผู้เป็นเจ้าของไม่เกี่ยงงอนสำหรับท่วงท่าแปลกใหม่ ที่เขาเต็มใจจะสั่งสมประสบการณ์ให้ และเหมือนเขาจะได้พละกำลังเพิ่มมากขึ้น เมื่อมีเสียงที่เปล่งออกมาจากปากบางอย่างไม่เป็นภาษา แต่สื่อให้รู้ได้ว่าเธอเป็นสุขกับสิ่งที่เขามอบให้เหลือเกิน สองมือหนาอุ่นจึงเกาะเกี่ยวกับสะโพกผายตึง
แล้วใส่พละกำลังทั้งหมดที่มีอยู่ลงไปจนสุดแรงเกิด ครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งรวดเร็วและเร่งร้อน หรือเชื่อช้าทว่ามั่นคง เขาสาบานได้ว่า ไม่ปรารถนาสิ่งใดหรือใครอีกแล้ว เพราะความสุขใจที่ได้รับเบ่งบานจนเต็มอก เมื่อทุ่มแรงมหาศาลลงไปจนพานพบกับความสุข และปล่อยให้สายธารแห่งชีวิต กระโจนเข้าหาอีกกายโดยไม่คิดจะหวงแหนเอาไว้จนนิดเดียว ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนโดยมีร่างนุ่มอยู่ในอ้อมอกแล้วหลับด้วยความเป็นสุข
แต่กับพิรุณญากลับเป็นทุกข์มากกว่า หลังจากหลุดพ้นจากแรงธรรมชาติ ที่บัญชาการให้เธอยินยอมมอบกายให้เขาเชยชมแล้ว ความรู้สึกผิด ความน้อยเนื้อต่ำใจในโชควาสนา หรือแม้กระทั่งกับความรักที่เริ่มคืบคลานเข้ามาเล่นงานหัวใจดวงน้อยๆ ตั้งแต่ตอนไหนเธอเองก็ไม่อาจจะค้นหาคำตอบได้ รู้แต่ว่าเจ้าของวงแขนที่กอดเธอไว้นี้ ค่อยๆ เข้ามามีอำนาจเหนือหัวใจเข้าให้แล้ว แม้จะรู้ว่าเขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบเดียวกันนี้ให้เลยก็ตาม แต่เธอก็ไม่อาจจะควบคุมความรู้สึก ที่คนทั่วไปเรียกว่า ‘ความรัก’ เอาไว้ได้
น้ำตาแห่งความเจ็บปวดนั้นไหลออกมาอย่างช้าๆ อาบลงไปเป็นทาง ด้วยรู้สึกสับสนกับหัวใจตัวเองเหลือเกิน นี่มันเกิดอะไรขึ้นนักหนา ทำไมจะต้องมาเผชิญกับผู้ชายร้ายๆ อย่างเขาด้วย แล้วเธอจะจัดการกับหัวใจรักที่เผลอมีให้เขายังไงดี แล้วเจ้าของร่างอันเปล่าเปลือยที่เข้ามาครอบครองเธอครั้งแล้วครั้งเล่า คืนแล้วคืนเล่าคนนี้ล่ะ พอจะคาดหวังได้บ้างไหม ว่าเขาจะรู้สึกเหมือนกันกับเธอ รู้สึกว่าทุกๆ ครั้งได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาช่างเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก
ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บแปลบไปจนถึงขั้วหัวใจ จนต้องปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจ เจ็บปวดมันไหลรินออกเพื่อบรรเทาให้ความเจ็บช้ำเบาบางลงบ้าง และดูเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่คนอย่างเธอ พอจะมีสิทธิ์มอบให้กับตัวเองได้บ้างในชีวิตนี้ ชีวิตที่เกิดมาไร้ซึ่งที่พึ่ง ไร้ซึ่งรวงรังจะพักพิง ประหนึ่งกาที่หลงมาอยู่ในฝูงหงส์ ต้องผิดแผกแตกต่างกับเจ้าของรัง และไม่มีวันที่จะทำตัวให้เทียมกันได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม
สำหรับหงส์อย่างเขาก็คงจะควรคู่กับหงส์ผู้สูงศักดิ์ พรั่งพร้อมเสมอกันไปทุกๆ ด้าน หากจะเปรียบก็ประหนึ่งกิ่งทองกับใบหยก แล้วเธอล่ะเป็นใครมาจากไหน จะมีหงส์สักกี่ตัวที่อยากพาตัวมาเกือกกั้วกับอีกาเยี่ยงเธอ ยิ่งมีคำถาม เธอก็ยิ่งเหน็ดเหนื่อยกับการหาทางออกที่เปรียบเหมือนประตูที่ปิดตาย มันทั้งมืดมิดและไร้ซึ่งแสงสว่างเพื่อที่จะนำทางให้เธอ ได้หลุดพ้นจากวังวนชาติกำเนิดอันต่ำต้อยของตัวเอง
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ม.ค. 2557, 20:34:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ม.ค. 2557, 20:34:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 3203
| << หน้าที่เมียทาสที่ต้องยอมทน | หวงก้าง >> |