ร้อยกลร้าย ร่ายมนตร์รัก
หลังสูญเสียภรรยาด้วยเหตุการณ์เลวร้าย ชีวิตพ่อม่ายลูกติดผู้มีบาดแผลหัวใจฉกรรจ์ก็เหมือนถูกคลื่นยักษ์ซัดกระหน่ำ
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
Tags: รัก,ร้าย
ตอน: บทที่ 3 แต่งงาน 100%
ตอนนี้ระวังจะเขิลลลลลล...นะ
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ร่างบางที่เพิ่งก้าวขึ้นบันไดมาต้องหยุดชะงักงันเมื่อพบชายหนุ่มที่หนีขึ้นมาข้างบนหลังจากปฏิเสธการแต่งงานอย่างไร้เยื่อใยกำลังยืนกอดอกมองเธออยู่หน้าห้องนอน ปลายฟ้าเม้มริมฝีปากอย่างขุ่นเคืองใจ ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจ เธอเดินผ่านเลยเพื่อไปยังห้องนั่งเล่นของหนูน้อย เสียงดังแจ้วๆ ดังลอดมาให้ได้ยิน สงสัยน้ำค้างคงกำลังเล่นอะไรสนุกสนานอยู่เป็นแน่
ทว่าเพียงเดินผ่านเท่านั้น แขนเรียวก็ถูกกระชากอย่างแรง พร้อมกับประตูห้องที่เปิดผัวะ ร่างบอบบางถูกลากถูเข้าไปในนั้น!
“โอ๊ย! ปล่อยนะ” ปลายฟ้าร้องพลางสะบัดมือออกจากการเกาะกุม ดวงตาวาววับเอาเรื่อง “ปล่อยนะไอ้บ้า!”
“ไอ้บ้า! งั้นเหรอ” ดูเหมือนคำด่าทอเด็กๆ ของเธอจะสร้างความกรุ่นโกรธให้กับคนตัวโตไม่น้อย นอกจากจะไม่ปล่อยแล้ว ชายหนุ่มยังจับเรียวแขนทั้งสองข้างกางออกแล้วคร่อมร่างบางเอาไว้
“คะ...คุณจะทำอะไร” ปลายฟ้าเอ่ยถามเสียงแผ่วเบาอย่างคนสิ้นท่า เบนดวงหน้าหวานช้อยหลบไปอีกทางเมื่อคนตัวโตยื่นใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเข้ามาใกล้จนลมหายใจรดผิวแก้มเนียนใส
“อยากเป็นเมียฉันไม่ใช่หรือ...ก็จะให้เป็นเดี๋ยวนี้!” ธนารุจกระซิบเสียงเย็น กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัว ดวงตาไหวระริก เนื้อตัวสั่นไปหมด
“ไม่นะคะ ฉันบอกแล้วว่าทำเพื่อน้ำค้าง” คิดว่าพูดเสียงดัง แต่ทำไมถึงได้แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินแบบนี้ล่ะ
“เพื่อน้ำค้างหรือเพื่อตัวเองกันแน่ เจอมานักต่อนักแล้ว ผู้หญิงที่หวังจะเป็นนายหญิงแห่งไร่ธนารุจ มีแต่ปลายฝนเท่านั้นที่รักฉันด้วยหัวใจจริง” ชายหนุ่มบอกเธอแล้วก็หวนนึกถึงอดีตอันหอมหวานกับผู้หญิงที่เขาสนิทเสน่ห์ใจด้วย
“คุณจะคิดยังไงก็ช่าง แต่ขอยืนยันตรงนี้ว่าไม่เคยสนใจทรัพย์สมบัติบ้าบออะไรเพราะฉันใช้ความสามารถที่มีอยู่หาได้เองอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องลดเกียรติจับผู้ชายหรอก” ปลายฟ้ายังพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาดังเดิม แต่ก็ไม่ยอมแพ้ด้วยคำพูดฉะฉานและสร้างความเข้าใจให้เขาอย่างชัดเจน
“แม่คนเก่ง!” เหมือนจะชม แต่หากมองลึกเข้าไปในกรอบดวงตาลึกจะพบว่ามีแต่วี่แววเหยียดหยาม
“ถ้าคุยไม่รู้เรื่องก็...ก็ปล่อยได้แล้ว” ปลายฟ้าใจเต้นระส่ำ ตลอดชีวิตสาวไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายมากขนาดนี้มาก่อน เขาใกล้มาก...มากจนแทบจะจรดริมฝีปากบนแก้มของเธออยู่รอมร่อ!
“จะปล่อยได้ยังไง ฉันยังไม่ได้จัดการเธอเลย” ธนารุจหวังใช้ไม้นี้เข้าข่มขู่ให้ปลายฟ้าหวาดกลัวจนล้มเลิกที่จะแต่งงานกับเขา ไม่ได้พิศวาสหญิงสาวแม้เพียงนิดเดียว...ไม่ได้พิศวาสเลย เขาย้ำกับตัวเองในใจ
“ยะ...อย่านะคะ”
เสียงร้องห้ามหงุงหงิงกับท่าทางระทวยอ่อนทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้แตะต้องอะไรทำให้ธนารุจฮึดฮัดขัดใจ ทำไมไม่ปากเก่ง ไม่ต่อสู้ ตบเขาจนหน้าหันสักทีก็ได้ เธอจะรู้ตัวไหมว่าหากเขาคิดจะทำอะไรจริงๆ ต่อให้ร้องห้าม ‘แบบนี้’ แทบตายก็ไม่มีทางรอด
เมื่ออยู่ใกล้กันเพียงลมหายใจกั้น ทำให้ธนารุจลอบสังเกตหญิงสาวเป็นจริงเป็นจังครั้งแรก ดวงหน้าเรียวเล็กอมชมพูที่ล้อมกรอบด้วยเรือนผมดำสนิทตรงยาวจรดบั้นเอวช่างหวานช้อย เรียวคิ้วโก่งสวยรับกับดวงตาดำขลับกลมโต จมูกเล็กเป็นสันโด่ง พวงแก้มปลั่งที่เปล่งสีแดงระเรื่อเนียนละเอียดคงจะนุ่มนิ่มไม่แพ้แก้มหนูน้ำค้าง ริมฝีปากหยักสวยราวคันศรช่างอวบอิ่มเป็นสีชมพูธรรมชาติจนทำให้หัวใจดวงโตแกว่งไป ยิ่งเมื่อหญิงสาวเห็นเขาเงียบไปนาน เธอจึงช้อนตาคมซึ้งขึ้นมามองอย่างกล้าๆ กลัวๆ ด้วยแล้ว ยิ่งทวีความปรารถนาแปลกแปร่งให้พลุ่งพล่าน
ถ้าเขาเอาจริง เธอไม่รอด!
ธนารุจคิดอย่างนั้น เสมือนตอกย้ำกับตัวเองว่าเขาไม่ได้คิดจะทำอะไรจริงจังกับเธอ ก็แค่ขู่เท่านั้น
“ถ้าคุณไม่อยากแต่งงานก็ไม่มีใครบังคับคุณได้หรอกค่ะ” ปลายฟ้าพยายามหว่านล้อม หลังตกอยู่ในอันตรายนานเกินไป เธอเหนื่อยที่ต้องลุ้นว่าเขาจะปล่อยหรือเข้าตะครุบเหยื่ออันโอชะ
“แต่ฉันไม่ชอบใจที่เธอตกปากรับคำคุณแม่” เขาสวนทันควัน
“ที่ฉันตกลงเพราะหนูน้ำค้าง ถ้าคุณอยากแต่งงาน ฉันก็ตกลง แต่ถ้าคุณไม่อยากแต่ง ฉันก็โล่งอก เอ๊ย! ฉันก็อยู่อย่างนี้เหมือนเดิม”
ธนารุจอมยิ้ม การใกล้ชิดกับเขาทำให้เธอพูดผิดพูดถูก บ้างก็เผยความในใจออกมา โชคดีเป็นของเธอที่คำว่า ‘โล่งอก’ ทำให้เขารู้ว่าที่จริงแล้วปลายฟ้าก็ไม่ได้ต้องการแต่งงานกับเขาเหมือนกัน
ดี! จะได้ต่างคนต่างอยู่
“คุณรุจ” ให้ตาย! เสียงอ้อนเป็นบ้า “ปล่อยฉันเถอะนะคะ”
ธนารุจคลายมือออกจากข้อมือบาง แล้วถอยออกห่างเพียงหนึ่งก้าว หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก คลำมือตัวเองป้อยๆ ช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างเคืองๆ แล้วทำท่าจะหมุนตัวเดินออกไป ทว่ากลับถูกอ้อมแขนกำยำรั้งเอวอ้อนแอ้นเข้าหา ร่างบางถลาแนบชิดอกแกร่งภายใต้วงแขนแข็งแรงอย่างรวดเร็ว รุนแรง!
“ว๊าย!” ปลายฟ้าร้องลั่นด้วยความตกใจ
โดยไม่ทันได้ขออุทธรณ์ใด ริมฝีปากหยาบกระด้างก็ประทับบนเรียวปากนุ่มนวลอวบอิ่มสีชมพูธรรมชาติที่ลอบมองเมื่อครู่อย่างอดใจไม่ไหว!
เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด เพียงแนบชิดกายชาย รับรู้รสสัมผัสของจุมพิตเสน่หา ร่างเล็กก็อ่อนยวบราวขี้ผึ้งลนไฟ แขนแกร่งต้องกอดกระชับแนบแน่นยิ่งขึ้นก่อนที่เธอจะทรุดร่วงลงพื้น
ธนารุจถอนจูบออกมาเกิดเสียงดังจุ๊บ! อย่างน่าอับอาย ปลายฟ้าทนต่อสายตาที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาของเขาได้เพียงวินาทีเดียวก็ต้องก้มหน้างุด ดวงหน้าหวานละมุนยิ่งชวนมองเมื่อพวงแก้มสวยระเรื่อสีกุหลาบ ธนารุจจับจ้องใบหน้าของเธอด้วยความรู้สึกหลากหลาย พ่นระบายลมหายใจอุ่นร้อนรินรดผิวแก้มนุ่มจนหญิงสาวตัวสั่นไหว
เมื่อปลายฟ้าได้สติแล้วจึงช้อนตามองเขาเพียงนิด ไออุ่นจากกายชายยังแผ่ซ่านซึมลึกเข้าสู่อณูเนื้อ บังเกิดความรู้สึกอันแปลกประหลาด ทั้งหวั่นไหวและวาบหวาม นี่น่ะหรือ...ความรู้สึกของรสจุมพิตเสน่หา!
“ปล่อยนะคะ” ปลายฟ้าเอ่ยบอกเสียงหวานล้ำ ใบหน้าแดงก่ำขวยเขิน มือบางผลักอกแกร่งเพียงนิด เขาก็ปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ สาวน้อยละล้าละลังเพียงครู่ก็วิ่งแจ้นออกจากห้องไป
ธนารุจถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ภายในช่องท้องปั่นป่วนไปด้วยอารมณ์ปรารถนา ปลายฟ้าไม่ต้องทำอะไรสักนิด การกระทำไร้เดียงสาของเธอสามารถยั่วยวนให้เขาพลัดตกลงไปในบ่วงพรางแสนหวานได้โดยง่าย เกือบไปแล้ว...ไม่รู้ว่าหากยั้งใจไม่อยู่จะเป็นอย่างไร
ที่บอกไม่อยากแต่งงานคงได้แต่งจริงๆ
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ร่างบางที่เพิ่งก้าวขึ้นบันไดมาต้องหยุดชะงักงันเมื่อพบชายหนุ่มที่หนีขึ้นมาข้างบนหลังจากปฏิเสธการแต่งงานอย่างไร้เยื่อใยกำลังยืนกอดอกมองเธออยู่หน้าห้องนอน ปลายฟ้าเม้มริมฝีปากอย่างขุ่นเคืองใจ ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจ เธอเดินผ่านเลยเพื่อไปยังห้องนั่งเล่นของหนูน้อย เสียงดังแจ้วๆ ดังลอดมาให้ได้ยิน สงสัยน้ำค้างคงกำลังเล่นอะไรสนุกสนานอยู่เป็นแน่
ทว่าเพียงเดินผ่านเท่านั้น แขนเรียวก็ถูกกระชากอย่างแรง พร้อมกับประตูห้องที่เปิดผัวะ ร่างบอบบางถูกลากถูเข้าไปในนั้น!
“โอ๊ย! ปล่อยนะ” ปลายฟ้าร้องพลางสะบัดมือออกจากการเกาะกุม ดวงตาวาววับเอาเรื่อง “ปล่อยนะไอ้บ้า!”
“ไอ้บ้า! งั้นเหรอ” ดูเหมือนคำด่าทอเด็กๆ ของเธอจะสร้างความกรุ่นโกรธให้กับคนตัวโตไม่น้อย นอกจากจะไม่ปล่อยแล้ว ชายหนุ่มยังจับเรียวแขนทั้งสองข้างกางออกแล้วคร่อมร่างบางเอาไว้
“คะ...คุณจะทำอะไร” ปลายฟ้าเอ่ยถามเสียงแผ่วเบาอย่างคนสิ้นท่า เบนดวงหน้าหวานช้อยหลบไปอีกทางเมื่อคนตัวโตยื่นใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเข้ามาใกล้จนลมหายใจรดผิวแก้มเนียนใส
“อยากเป็นเมียฉันไม่ใช่หรือ...ก็จะให้เป็นเดี๋ยวนี้!” ธนารุจกระซิบเสียงเย็น กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัว ดวงตาไหวระริก เนื้อตัวสั่นไปหมด
“ไม่นะคะ ฉันบอกแล้วว่าทำเพื่อน้ำค้าง” คิดว่าพูดเสียงดัง แต่ทำไมถึงได้แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินแบบนี้ล่ะ
“เพื่อน้ำค้างหรือเพื่อตัวเองกันแน่ เจอมานักต่อนักแล้ว ผู้หญิงที่หวังจะเป็นนายหญิงแห่งไร่ธนารุจ มีแต่ปลายฝนเท่านั้นที่รักฉันด้วยหัวใจจริง” ชายหนุ่มบอกเธอแล้วก็หวนนึกถึงอดีตอันหอมหวานกับผู้หญิงที่เขาสนิทเสน่ห์ใจด้วย
“คุณจะคิดยังไงก็ช่าง แต่ขอยืนยันตรงนี้ว่าไม่เคยสนใจทรัพย์สมบัติบ้าบออะไรเพราะฉันใช้ความสามารถที่มีอยู่หาได้เองอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องลดเกียรติจับผู้ชายหรอก” ปลายฟ้ายังพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาดังเดิม แต่ก็ไม่ยอมแพ้ด้วยคำพูดฉะฉานและสร้างความเข้าใจให้เขาอย่างชัดเจน
“แม่คนเก่ง!” เหมือนจะชม แต่หากมองลึกเข้าไปในกรอบดวงตาลึกจะพบว่ามีแต่วี่แววเหยียดหยาม
“ถ้าคุยไม่รู้เรื่องก็...ก็ปล่อยได้แล้ว” ปลายฟ้าใจเต้นระส่ำ ตลอดชีวิตสาวไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายมากขนาดนี้มาก่อน เขาใกล้มาก...มากจนแทบจะจรดริมฝีปากบนแก้มของเธออยู่รอมร่อ!
“จะปล่อยได้ยังไง ฉันยังไม่ได้จัดการเธอเลย” ธนารุจหวังใช้ไม้นี้เข้าข่มขู่ให้ปลายฟ้าหวาดกลัวจนล้มเลิกที่จะแต่งงานกับเขา ไม่ได้พิศวาสหญิงสาวแม้เพียงนิดเดียว...ไม่ได้พิศวาสเลย เขาย้ำกับตัวเองในใจ
“ยะ...อย่านะคะ”
เสียงร้องห้ามหงุงหงิงกับท่าทางระทวยอ่อนทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้แตะต้องอะไรทำให้ธนารุจฮึดฮัดขัดใจ ทำไมไม่ปากเก่ง ไม่ต่อสู้ ตบเขาจนหน้าหันสักทีก็ได้ เธอจะรู้ตัวไหมว่าหากเขาคิดจะทำอะไรจริงๆ ต่อให้ร้องห้าม ‘แบบนี้’ แทบตายก็ไม่มีทางรอด
เมื่ออยู่ใกล้กันเพียงลมหายใจกั้น ทำให้ธนารุจลอบสังเกตหญิงสาวเป็นจริงเป็นจังครั้งแรก ดวงหน้าเรียวเล็กอมชมพูที่ล้อมกรอบด้วยเรือนผมดำสนิทตรงยาวจรดบั้นเอวช่างหวานช้อย เรียวคิ้วโก่งสวยรับกับดวงตาดำขลับกลมโต จมูกเล็กเป็นสันโด่ง พวงแก้มปลั่งที่เปล่งสีแดงระเรื่อเนียนละเอียดคงจะนุ่มนิ่มไม่แพ้แก้มหนูน้ำค้าง ริมฝีปากหยักสวยราวคันศรช่างอวบอิ่มเป็นสีชมพูธรรมชาติจนทำให้หัวใจดวงโตแกว่งไป ยิ่งเมื่อหญิงสาวเห็นเขาเงียบไปนาน เธอจึงช้อนตาคมซึ้งขึ้นมามองอย่างกล้าๆ กลัวๆ ด้วยแล้ว ยิ่งทวีความปรารถนาแปลกแปร่งให้พลุ่งพล่าน
ถ้าเขาเอาจริง เธอไม่รอด!
ธนารุจคิดอย่างนั้น เสมือนตอกย้ำกับตัวเองว่าเขาไม่ได้คิดจะทำอะไรจริงจังกับเธอ ก็แค่ขู่เท่านั้น
“ถ้าคุณไม่อยากแต่งงานก็ไม่มีใครบังคับคุณได้หรอกค่ะ” ปลายฟ้าพยายามหว่านล้อม หลังตกอยู่ในอันตรายนานเกินไป เธอเหนื่อยที่ต้องลุ้นว่าเขาจะปล่อยหรือเข้าตะครุบเหยื่ออันโอชะ
“แต่ฉันไม่ชอบใจที่เธอตกปากรับคำคุณแม่” เขาสวนทันควัน
“ที่ฉันตกลงเพราะหนูน้ำค้าง ถ้าคุณอยากแต่งงาน ฉันก็ตกลง แต่ถ้าคุณไม่อยากแต่ง ฉันก็โล่งอก เอ๊ย! ฉันก็อยู่อย่างนี้เหมือนเดิม”
ธนารุจอมยิ้ม การใกล้ชิดกับเขาทำให้เธอพูดผิดพูดถูก บ้างก็เผยความในใจออกมา โชคดีเป็นของเธอที่คำว่า ‘โล่งอก’ ทำให้เขารู้ว่าที่จริงแล้วปลายฟ้าก็ไม่ได้ต้องการแต่งงานกับเขาเหมือนกัน
ดี! จะได้ต่างคนต่างอยู่
“คุณรุจ” ให้ตาย! เสียงอ้อนเป็นบ้า “ปล่อยฉันเถอะนะคะ”
ธนารุจคลายมือออกจากข้อมือบาง แล้วถอยออกห่างเพียงหนึ่งก้าว หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก คลำมือตัวเองป้อยๆ ช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างเคืองๆ แล้วทำท่าจะหมุนตัวเดินออกไป ทว่ากลับถูกอ้อมแขนกำยำรั้งเอวอ้อนแอ้นเข้าหา ร่างบางถลาแนบชิดอกแกร่งภายใต้วงแขนแข็งแรงอย่างรวดเร็ว รุนแรง!
“ว๊าย!” ปลายฟ้าร้องลั่นด้วยความตกใจ
โดยไม่ทันได้ขออุทธรณ์ใด ริมฝีปากหยาบกระด้างก็ประทับบนเรียวปากนุ่มนวลอวบอิ่มสีชมพูธรรมชาติที่ลอบมองเมื่อครู่อย่างอดใจไม่ไหว!
เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด เพียงแนบชิดกายชาย รับรู้รสสัมผัสของจุมพิตเสน่หา ร่างเล็กก็อ่อนยวบราวขี้ผึ้งลนไฟ แขนแกร่งต้องกอดกระชับแนบแน่นยิ่งขึ้นก่อนที่เธอจะทรุดร่วงลงพื้น
ธนารุจถอนจูบออกมาเกิดเสียงดังจุ๊บ! อย่างน่าอับอาย ปลายฟ้าทนต่อสายตาที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาของเขาได้เพียงวินาทีเดียวก็ต้องก้มหน้างุด ดวงหน้าหวานละมุนยิ่งชวนมองเมื่อพวงแก้มสวยระเรื่อสีกุหลาบ ธนารุจจับจ้องใบหน้าของเธอด้วยความรู้สึกหลากหลาย พ่นระบายลมหายใจอุ่นร้อนรินรดผิวแก้มนุ่มจนหญิงสาวตัวสั่นไหว
เมื่อปลายฟ้าได้สติแล้วจึงช้อนตามองเขาเพียงนิด ไออุ่นจากกายชายยังแผ่ซ่านซึมลึกเข้าสู่อณูเนื้อ บังเกิดความรู้สึกอันแปลกประหลาด ทั้งหวั่นไหวและวาบหวาม นี่น่ะหรือ...ความรู้สึกของรสจุมพิตเสน่หา!
“ปล่อยนะคะ” ปลายฟ้าเอ่ยบอกเสียงหวานล้ำ ใบหน้าแดงก่ำขวยเขิน มือบางผลักอกแกร่งเพียงนิด เขาก็ปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ สาวน้อยละล้าละลังเพียงครู่ก็วิ่งแจ้นออกจากห้องไป
ธนารุจถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ภายในช่องท้องปั่นป่วนไปด้วยอารมณ์ปรารถนา ปลายฟ้าไม่ต้องทำอะไรสักนิด การกระทำไร้เดียงสาของเธอสามารถยั่วยวนให้เขาพลัดตกลงไปในบ่วงพรางแสนหวานได้โดยง่าย เกือบไปแล้ว...ไม่รู้ว่าหากยั้งใจไม่อยู่จะเป็นอย่างไร
ที่บอกไม่อยากแต่งงานคงได้แต่งจริงๆ
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ม.ค. 2557, 13:02:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ม.ค. 2557, 13:02:00 น.
จำนวนการเข้าชม : 1699
| << บทที่ 3 แต่งงาน 60% | บทที่ 4 เห็นใจ 50 % >> |
จรดปลายรุ้ง 8 ม.ค. 2557, 13:06:22 น.
คุณแว่นใส : ต่อไปจะให้หนูฟ้าเรื่องมากบ้าง จะได้สำนึกหน่อย
คุณ kealek : ใช่ค่ะ น่าหมั่นใส้มากมาย
คุณแว่นใส : ต่อไปจะให้หนูฟ้าเรื่องมากบ้าง จะได้สำนึกหน่อย
คุณ kealek : ใช่ค่ะ น่าหมั่นใส้มากมาย
mhengjhy 8 ม.ค. 2557, 18:26:12 น.
ชิ ติดใจ
ชิ ติดใจ
ให้มันได้อย่างนี้สิ.. ไหนบอกไม่รัก ไม่ชอบ แอบชิมแอบชมนะคุณรุจ 
konhin 9 ม.ค. 2557, 00:06:52 น.
ฮ่าๆๆ ปากบอกว่าไม่ แต่มือไม้ไปไวกว่านั้น
ฮ่าๆๆ ปากบอกว่าไม่ แต่มือไม้ไปไวกว่านั้น