ธูปหอม....หลอนข้ามภพ
เมื่อสาวห้าวเป้งปากคอเราะร้ายฉายาสาวน้อยร้อยอาชีพผู้มีจิตพิเศษต้องมาเป็นเพื่อนรักของผีเมื่อชาติที่แล้วที่คอยตามดูแลปกป้องเธอเพราะคำสาบานที่เคยให้ไว้ก่อนสิ้นลมหายใจและด้วยคำสาบานของเธอจึงทำให้เธอมาพบกับภพภูมิชายหนุ่มรูปหล่อคู่ปรับของเธอซึ่งเมื่ออดีตชาติเคยเป็นคู่รักของเธอมาก่อน
"เรื่องนี้สำเร็จแน่ไอธูปคนนี้เอาหัวเป็นประกัน"
"เรื่องนี้สำเร็จแน่ไอธูปคนนี้เอาหัวเป็นประกัน"
Tags: แฟนตาซี
ตอน: ตอนที่3
หลังจากที่จบสิ้นการแสดงธูปก็รีบมาเปลี่ยนเสื้อทันที แต่แล้วเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้น
"นังเทียนหอมมึงทำให้กูต้องตายมึงทำให้กูกับคุณภพมิได้รักกันกูจะเอามึงไปอยู่ด้วย"
"บังอาดนักนะนังผีชั้นตำมึงเป็นผู้ใดจักมาทำอะไรเพื่อนข้า"
"กูไม่บอกรู้แค่ว่ายังไงซะกูจักเอามันไปอยู่ด้วยให้จงได้กูรอวันนี้มานานแล้ว"
จากนั้นเสียงก็หายไปในอากาศ
"เทียนหอมเราว่าเจ้าควรระวังด้วยมิไปไหนมาไหนคนเดียวมันอันตราย//ยื่นหน้ามาใกล้ๆ"
"เฮ๊ยมาตอนไหนวะเนี่ยตกใจหมดบอกแล้วใช่ใหมว่าก่อนนะมาให้ส่งเสียงมาก่อน"
"เราสำนึกผิดแล้ว เราแค่เป็นห่วงมิอยากให้เจ้าเป็นอันตราย"
"ใครมันจะมาทำไอธูปได้ แต่เอาเหอะถ้าเธอคิดว่ามันจะดีฉันก็จะลองเชื่อดู"
เปลี่ยนเสื้อเสร็จเรียบร้อยธูปก็เดินกลับบ้านแต่จู่ๆเธอก็เดินไปชนกับภพภูมิลูกชายอธิการบดีคนหล่อที่สุดในมหาวิทยาลัย คู่ปรับของเธอนั้นเองทำเอาเธอโมโหมาก
"ไอภพหน้าเดินยังไงไม่ดูคนวะ"
"ขอโทษฉันรีบจะไปส่งรายงานเลยไม่ทันมอง"
"ไม่ทันมองหรือว่าไม่มองมากกว่าห๊ะ"
"ไว้วันหลังฉันจะมาตอบให้แต่ตอนนี้ฉันรีบ//วิ่งไป"
"อ้าวเห๊ยไอบ้ามาวิ่งหนีกันงี้เลยเหรอ เจอเมื่อไหร่น่าดู กลีบบัวอ้าวเธอมองอะไร"
"นั้นพี่ภพพาคู่รักของเจ้านิเค้าก็มาเกิดแล้วและได้มาเจอกับเจ้า"
"ไอนั้น ไอภพหน้าเนี่ยนะท่านชายภพพา ไม่ริงมั้งอาจแค่หน้าคล้ายๆ"
"เราจำมิมีผิดเพี้ยนดอกเราจำได้"
"ไร้สาระกลับบ้านดีกว่า"
พูดจบธูปก็เดินกลับบ้านอย่างคนโมโหที่สุดเหมือนโดนเหยีบเท้ามายังไงยังงั้น พอมาถึงบ้านยายก็ถามธูปด้วยความเป็นห่วงว่า
"ใครเหยีบเท้าหลานยายมาละหน้าบูดขนาดนี้"
"เปล่าหรอกจะยาย หนูแค่เหนื่อยๆ หนูขอไปนอนก่อนนะยายจร้า"
ธูปเดินขึ้นไปบนห้องอาบน้ำและกำลังจะนอนแต่แล้วอาการของเธอก็เปลี่ยนไปเมื่อเธอเริ่มหายใจไม่ออก ขยับไม่ได้เหมือนถูกทับไว้
"ช่วย ช่วยด้วย"
"หยุดนะนังผีชั้นต่ำนังผีเล่ล่อนไม่มีที่ไปเจ้าจักทำอันใดเพื่อนข้าข้ามิยอมแน่ออกไป//กระฉากแขน
"กูไม่ไปกูจะเอามันไปอยู่กับกูกูเกรียดมันกูจะฆ่ามัน"
"เจ้าเป็นผู้ใดจะมาฆ่าเพื่อนข้าด้วยเหตุใดจงบอกมาบัดเดี่ยวนี้"
"กูชื่อ....... มึงจำกูได้รึยังนังกลีบบัว"
"ห๊ะ.......เจ้าคือมิจริง....ไปเกิดตั้งหลายร้อยปีแล้วมิมีทางที่จักเป็นเจ้าแน่นอน"
"ก่อนตายกูเคยสาบานว่าจะมิไปไหนจะคอยตามจองเวรมันทุกชาติไปกูรอมา200กว่าปีจนในที่สุดวันนี้ก็มาถึงกูจักเอามันไปด้วย"
"มิมีทางข้ามิยอมแน่เจ้าออกไปก่อนที่ข้าจะเรียกเจ้าที่มาจับเจ้านัง.......ออกไป"
"แล้วกูจะกลับมา"
เสียงนั้นหายไปพร้อมจับวิญญาณของคนคนนั้นแต่คนๆนั้นมีจุดประสงค์อะไรจะมาข้าธูปหอม
"นังเทียนหอมมึงทำให้กูต้องตายมึงทำให้กูกับคุณภพมิได้รักกันกูจะเอามึงไปอยู่ด้วย"
"บังอาดนักนะนังผีชั้นตำมึงเป็นผู้ใดจักมาทำอะไรเพื่อนข้า"
"กูไม่บอกรู้แค่ว่ายังไงซะกูจักเอามันไปอยู่ด้วยให้จงได้กูรอวันนี้มานานแล้ว"
จากนั้นเสียงก็หายไปในอากาศ
"เทียนหอมเราว่าเจ้าควรระวังด้วยมิไปไหนมาไหนคนเดียวมันอันตราย//ยื่นหน้ามาใกล้ๆ"
"เฮ๊ยมาตอนไหนวะเนี่ยตกใจหมดบอกแล้วใช่ใหมว่าก่อนนะมาให้ส่งเสียงมาก่อน"
"เราสำนึกผิดแล้ว เราแค่เป็นห่วงมิอยากให้เจ้าเป็นอันตราย"
"ใครมันจะมาทำไอธูปได้ แต่เอาเหอะถ้าเธอคิดว่ามันจะดีฉันก็จะลองเชื่อดู"
เปลี่ยนเสื้อเสร็จเรียบร้อยธูปก็เดินกลับบ้านแต่จู่ๆเธอก็เดินไปชนกับภพภูมิลูกชายอธิการบดีคนหล่อที่สุดในมหาวิทยาลัย คู่ปรับของเธอนั้นเองทำเอาเธอโมโหมาก
"ไอภพหน้าเดินยังไงไม่ดูคนวะ"
"ขอโทษฉันรีบจะไปส่งรายงานเลยไม่ทันมอง"
"ไม่ทันมองหรือว่าไม่มองมากกว่าห๊ะ"
"ไว้วันหลังฉันจะมาตอบให้แต่ตอนนี้ฉันรีบ//วิ่งไป"
"อ้าวเห๊ยไอบ้ามาวิ่งหนีกันงี้เลยเหรอ เจอเมื่อไหร่น่าดู กลีบบัวอ้าวเธอมองอะไร"
"นั้นพี่ภพพาคู่รักของเจ้านิเค้าก็มาเกิดแล้วและได้มาเจอกับเจ้า"
"ไอนั้น ไอภพหน้าเนี่ยนะท่านชายภพพา ไม่ริงมั้งอาจแค่หน้าคล้ายๆ"
"เราจำมิมีผิดเพี้ยนดอกเราจำได้"
"ไร้สาระกลับบ้านดีกว่า"
พูดจบธูปก็เดินกลับบ้านอย่างคนโมโหที่สุดเหมือนโดนเหยีบเท้ามายังไงยังงั้น พอมาถึงบ้านยายก็ถามธูปด้วยความเป็นห่วงว่า
"ใครเหยีบเท้าหลานยายมาละหน้าบูดขนาดนี้"
"เปล่าหรอกจะยาย หนูแค่เหนื่อยๆ หนูขอไปนอนก่อนนะยายจร้า"
ธูปเดินขึ้นไปบนห้องอาบน้ำและกำลังจะนอนแต่แล้วอาการของเธอก็เปลี่ยนไปเมื่อเธอเริ่มหายใจไม่ออก ขยับไม่ได้เหมือนถูกทับไว้
"ช่วย ช่วยด้วย"
"หยุดนะนังผีชั้นต่ำนังผีเล่ล่อนไม่มีที่ไปเจ้าจักทำอันใดเพื่อนข้าข้ามิยอมแน่ออกไป//กระฉากแขน
"กูไม่ไปกูจะเอามันไปอยู่กับกูกูเกรียดมันกูจะฆ่ามัน"
"เจ้าเป็นผู้ใดจะมาฆ่าเพื่อนข้าด้วยเหตุใดจงบอกมาบัดเดี่ยวนี้"
"กูชื่อ....... มึงจำกูได้รึยังนังกลีบบัว"
"ห๊ะ.......เจ้าคือมิจริง....ไปเกิดตั้งหลายร้อยปีแล้วมิมีทางที่จักเป็นเจ้าแน่นอน"
"ก่อนตายกูเคยสาบานว่าจะมิไปไหนจะคอยตามจองเวรมันทุกชาติไปกูรอมา200กว่าปีจนในที่สุดวันนี้ก็มาถึงกูจักเอามันไปด้วย"
"มิมีทางข้ามิยอมแน่เจ้าออกไปก่อนที่ข้าจะเรียกเจ้าที่มาจับเจ้านัง.......ออกไป"
"แล้วกูจะกลับมา"
เสียงนั้นหายไปพร้อมจับวิญญาณของคนคนนั้นแต่คนๆนั้นมีจุดประสงค์อะไรจะมาข้าธูปหอม
ด้วยมือคู่นี้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ม.ค. 2557, 22:52:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ม.ค. 2557, 22:52:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 850
| << ตอนที่2 | ตอนที่4 >> |