ร้อยกลร้าย ร่ายมนตร์รัก
หลังสูญเสียภรรยาด้วยเหตุการณ์เลวร้าย ชีวิตพ่อม่ายลูกติดผู้มีบาดแผลหัวใจฉกรรจ์ก็เหมือนถูกคลื่นยักษ์ซัดกระหน่ำ
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
Tags: รัก,ร้าย
ตอน: บทที่ 4 เห็นใจ 50 %
บทที่ 4
ร่างบอบบางในชุดเสื้อแขนตุ๊กตาลายดอกไม้กับกางเกงขาสั้นสีครีมอวดเรียวขาขาวผ่องราวหยวกกล้วยก้าวเข้ามาหยุดยืนตรงกรอบประตูหน้าห้องนั่งเล่นของหนูน้ำค้าง ทอดสายตามองร่างเล็กป้อมนั่งรับประทานเค้กช็อกโกแลตชิ้นโตอย่างเอร็ดอร่อย โดยมี ‘คนหื่น’ นอนคว่ำเท้าคางมองลูกรักด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนอย่างเหลือเชื่อ
ปลายฟ้าตั้งฉายาใหม่ให้ธนารุจว่า ‘คนหื่น’ นับตั้งแต่วินาทีที่เขาฉวยโอกาสลวนลามเธอด้วยจูบอันร้อนแรง สูบเลือดสูบวิญญาณจนแขนขาอ่อนเปลี้ยเพลียแรง คืนนั้น...ทั้งเธอและเขาต่างมองหน้ากันไม่ติด ปลายฟ้าเล่านิทานให้หนูน้อยฟังเสียงสั่น ไม่รู้เขาจับสังเกตได้หรือเปล่า แต่ถือว่ายังโชคดีที่เจ้าตัวเล็กไม่ออดอ้อนให้เธอ ‘ให้รางวัลเด็กดี’ กับคนหื่นอีก ไม่อย่างนั้นแก้มของเธอต้องเห่อร้อนราวกับคนเป็นไข้อย่างแน่นอน
หญิงสาวสลัดความคิดไม่เข้าเรื่องออกไป แล้วเฝ้ามองหนูน้ำค้างต่อ หนูน้อยดูมีความสุขมากยามได้ใกล้ชิดกับบิดา
เอ...แปลกใจจริง นับตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ ไม่เคยเห็นธนารุจเล่นกับลูกสักครั้ง วันทุกวันของเขาอยู่ที่ระเบียงหลังบ้าน จมจ่อกับความคิดแสนเศร้าเพียงลำพัง หรือไม่ก็ดื่มเหล้าหนักจนหลับไป
หึ! นี่เขากะจะแก้ไขตัวเองมาดูแลหนูน้ำค้างให้ดีที่สุด แม่นายคคนางค์จะได้ไม่มีเหตุผลมากล่าวอ้างให้เขาแต่งงานกับเธอล่ะสิ อยากแต่งด้วยตายละ!
ปลายฟ้าค่อนขอดในใจ หน้าตาบึ้งตึง แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มแจ่มใสบนใบหน้าที่เปรอะเลอะไปด้วยคราบครีมช็อกโกแลตกับใบหน้าคมเข้มอ่อนโยนก็ต้องเผลอยิ้มตาม หญิงสาวเห็นว่าลอบมองอยู่นานแล้ว และไม่อยากเข้าไปใกล้กับ ‘คนหื่น’ จึงกะจะผละออกไป ทว่าเพียงหันหลัง เสียงใสแจ๋วก็ร้องเรียก
“แม่จ๋า”
ปลายฟ้าถอนหายใจพรืด เธอพลาด!
หญิงสาวหันมายิ้มหวานให้ลูกรัก ปรายตามองชายหนุ่ม ใบหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาทันใด จะเดินหนีไปก็เห็นทีจะไม่ได้จึงจำต้องสาวเท้าเข้าไปทรุดกายลงขัดสมาธิกับพื้นพรม ขากางเกงที่สั้นอยู่แล้วร่นขึ้นไปอีก เผยต้นขากลมกลึงขาวดุจน้ำนมให้ ‘คนมอง’ ต้องเบนหน้าหนีไปด้วยอารมณ์ปั่นป่วน
หลังธนารุจลอบมองเรียวขางามอย่างเผลอไผล เขาเลื่อนสายตาขึ้นไปมองดวงหน้านวลเนียน วันนี้กระจ่างตาเพราะหญิงสาวรวบผมเป็นหางม้าง่ายๆ ไว้ทางด้านหลัง แต่งแต้มเครื่องสำอางอ่อนกว่าทุกวัน แต่ยังคงความหวานช้อยได้อย่างเต็มเปี่ยม ริมฝีปากอิ่มสวยดูจะเป็นจุดสนใจมากที่สุด วันนั้นเขาอดใจไม่ไหวจนเผลอจูบเธอได้ยังไงกันนะ
“อุ๊ย! ทำไมทานเลอะเทอะอย่างนี้ล่ะคะลูก” ปลายฟ้าเห็นสภาพใบหน้ามอมแมมไปด้วยช็อกโกแลตของหนูน้อยก็กุลีกุจอดึงทิชชูออกมาเช็ดริมฝีปากจิ้มลิ้มอย่างอ่อนโยน
“น้ำค้างทานเองค่ะ”
“เก่งจังเลยลูกแม่ แต่เลอะชุดสวยด้วยเห็นไหม เดี๋ยวแม่ป้อนนะคะ” หญิงสาวทำเสียงเล็กเสียงน้อยกับลูก เตรียมจะหยิบช้อนมาถือไว้เอง แต่ถูกดุเสียก่อน
“ฉันกำลังฝึกให้ลูกทานขนมเอง” ธนารุจเปรยขึ้นลอยๆ เสียงขรึม ใบหน้านิ่งเฉย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขากำลังดุเธอ
ปลายฟ้าหน้ามุ่ย เม้มริมฝีปากแน่น น้อยใจจนไม่มองหน้าคนดุแม้สักน้อย ก่อนจะส่งช้อนคืนให้ลูกสาว
“แต่น้ำค้างอยากให้แม่ฝนจ๋าป้อน พ่อจ๋าให้แม่จ๋าป้อนนะคะ” หนูน้อยหันไปออดอ้อน จับแก้มสากของ ‘พ่อจ๋า’ เบาๆ ธนารุจหัวเราะพรืด ลูกน้อยของเขาอ้อนได้น่ารักน่าชังเสียจริง
“ได้ค่ะลูก” ชายหนุ่มพยักหน้า ทว่าหญิงสาวยังถือช้อนนิ่ง เม้มปากอยู่อย่างนั้น
“แม่จ๋า ป้อนหนูหน่อย” น้ำค้างเอื้อมมาเขย่าแขนเรียวแรงๆ ใบหน้าที่ยังมีคราบช็อกโกแลตติดอยู่ มอมแมมน่าเอ็นดูจนหญิงสาวใจอ่อนยวบ
“มามะ แม่ป้อนนะคะ” ปลายฟ้าตัดเค้กช็อกโกแลตพอดีคำ แล้วบรรจงป้อนที่ริมฝีปากเล็กจ้อยที่อ้ากว้างน่าขัน “อ้ำ!”
เสียงประกอบทำให้ธนารุจพิศดวงหน้าอ่อนใส แล้วลอบยิ้ม...เด็กน้อยเอ๊ย!
“อะหย่อย” หนูน้ำค้างบอกทั้งๆ ที่เค้กยังเต็มปาก ปลายฟ้าอดใจไม่ไหว ก้มลงไปจรดริมฝีปากบนหน้าผากมนอย่างเอ็นดู
ภาพริมฝีปากหยักราวคันศรที่ประทับจูบบนหน้าผากนวลเนียน เสมือนนำภาพเหตุการณ์เมื่อวานมาฉายซ้ำ รสจูบหวานล้ำ นุ่มนวล ยังตราตรึงในช่องอกที่เต้นกระหน่ำอยู่ยามนี้
“ทานอีกนะคะ”
ยิ่งเห็นหนูน้อยน่ารักน่าชังก็ยิ่งหวนไห้ถึงแม่แท้ๆ ของแก ถ้าพี่ปลายฝนอยู่คงจะมีความสุขและเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกที่มีลูกน้อยอย่างน้ำค้าง เธอจะพยายามทำใจให้ได้ พร้อมทั้งทำหน้าที่แทนพี่สาวอย่างดีที่สุด
“แม่จ๋าป้อนพ่อจ๋าบ้างได้ไหมคะ พ่อจ๋าหิวววว” หนูน้ำค้างลากเสียงยาว ทอดสายตากลมโตมองผู้เป็นบิดาเหมือนจะสงสาร แต่ตอนนี้ปลายฟ้าดูจะเป็นผู้น่าสงสารยิ่งกว่า
เอาอีกแล้ว! หนูน้อยหาเรื่องมาให้เธอต้องเขินอายต่อเขาอีกแล้ว จะทำอย่างไรดีนะ
ปลายฟ้ากลัดกลุ้มหนัก กระอักกระอ่วนใจเหลือที่จะกล่าว ทำหน้าเหยเก ปรายตามอง ‘คนหิว’ แล้วก็สะบัดหน้าพรืด ทำไมจะต้องป้อนเค้กให้เขาด้วย
“พ่อจ๋าไม่หิวหรอกลูก” ธนารุจบอกลูกรัก ไม่อยากทำให้หญิงสาวไม่สบายใจ แค่เรื่องเมื่อวานเขาก็ทำแย่กับเธอมากพอแล้ว ครั้นจะเอ่ยปากขอโทษก็ตะหงิดๆ ในใจ เดี๋ยวมาดผู้ชายใจร้ายจะหลุดเสียก่อน จึงเก็บปากเงียบมาจนถึงบัดนี้
“แต่น้ำค้างอยากให้พ่อจ๋ากินเค้กด้วยกัน” หนูน้อยทำปากยื่น นัยน์ตาเว้าวอน แต่ไม่ดีดดิ้นอีกแล้ว แม่จ๋าสอนเอาไว้
“ก็ได้ค่ะ พ่อจ๋าตามใจน้ำค้างนะคะ” ธนารุจรับคำลูกน้อย
หัวใจหญิงสาวกระตุกวาบ มือสั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอนิ่งไปนานจนชายหนุ่มต้องกระตุ้นด้วยคำพูดดิบๆ ของเขา
“ป้อนสิเธอ นั่งบื้ออะไรอยู่ได้”
ปลายฟ้าอดมองค้อนไม่ได้ จำต้องเอื้อมไปตัดเค้กคำใหญ่กว่าของหนูน้ำค้างแล้วยื่นส่งไปที่จมูกของชายหนุ่ม นั่นเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้มองหน้าเขานั่นเอง
“จะทิ่มจมูกอยู่แล้ว ไม่เคยป้อนขนมใครหรือยังไง” ธนารุจบ่นอย่างหงุดหงิด ทำจริตมารยาไม่เต็มใจ เขาเต็มใจตายละ!
หญิงสาวถอนหายใจเฮือก มองหน้าเขาแวบหนึ่งแล้วรีบยัดเค้กใส่ปาก ชักช้อนกลับอย่างรวดเร็ว พอกันที! แค่ป้อนคำเดียวก็ลำบากใจจะแย่แล้ว น้ำค้างนะน้ำค้าง ไม่เห็นใจแม่บ้างเลย
ธนารุจเคี้ยวขนมเค้กไป มองใบหน้าอ่อนใสไป น่าแปลก...ทำไมเค้กถึงหวานขนาดนี้
//////////////////////////////////////////////////////
อยากกินเค้กกันบ้างไหมคะ
ร่างบอบบางในชุดเสื้อแขนตุ๊กตาลายดอกไม้กับกางเกงขาสั้นสีครีมอวดเรียวขาขาวผ่องราวหยวกกล้วยก้าวเข้ามาหยุดยืนตรงกรอบประตูหน้าห้องนั่งเล่นของหนูน้ำค้าง ทอดสายตามองร่างเล็กป้อมนั่งรับประทานเค้กช็อกโกแลตชิ้นโตอย่างเอร็ดอร่อย โดยมี ‘คนหื่น’ นอนคว่ำเท้าคางมองลูกรักด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนอย่างเหลือเชื่อ
ปลายฟ้าตั้งฉายาใหม่ให้ธนารุจว่า ‘คนหื่น’ นับตั้งแต่วินาทีที่เขาฉวยโอกาสลวนลามเธอด้วยจูบอันร้อนแรง สูบเลือดสูบวิญญาณจนแขนขาอ่อนเปลี้ยเพลียแรง คืนนั้น...ทั้งเธอและเขาต่างมองหน้ากันไม่ติด ปลายฟ้าเล่านิทานให้หนูน้อยฟังเสียงสั่น ไม่รู้เขาจับสังเกตได้หรือเปล่า แต่ถือว่ายังโชคดีที่เจ้าตัวเล็กไม่ออดอ้อนให้เธอ ‘ให้รางวัลเด็กดี’ กับคนหื่นอีก ไม่อย่างนั้นแก้มของเธอต้องเห่อร้อนราวกับคนเป็นไข้อย่างแน่นอน
หญิงสาวสลัดความคิดไม่เข้าเรื่องออกไป แล้วเฝ้ามองหนูน้ำค้างต่อ หนูน้อยดูมีความสุขมากยามได้ใกล้ชิดกับบิดา
เอ...แปลกใจจริง นับตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ ไม่เคยเห็นธนารุจเล่นกับลูกสักครั้ง วันทุกวันของเขาอยู่ที่ระเบียงหลังบ้าน จมจ่อกับความคิดแสนเศร้าเพียงลำพัง หรือไม่ก็ดื่มเหล้าหนักจนหลับไป
หึ! นี่เขากะจะแก้ไขตัวเองมาดูแลหนูน้ำค้างให้ดีที่สุด แม่นายคคนางค์จะได้ไม่มีเหตุผลมากล่าวอ้างให้เขาแต่งงานกับเธอล่ะสิ อยากแต่งด้วยตายละ!
ปลายฟ้าค่อนขอดในใจ หน้าตาบึ้งตึง แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มแจ่มใสบนใบหน้าที่เปรอะเลอะไปด้วยคราบครีมช็อกโกแลตกับใบหน้าคมเข้มอ่อนโยนก็ต้องเผลอยิ้มตาม หญิงสาวเห็นว่าลอบมองอยู่นานแล้ว และไม่อยากเข้าไปใกล้กับ ‘คนหื่น’ จึงกะจะผละออกไป ทว่าเพียงหันหลัง เสียงใสแจ๋วก็ร้องเรียก
“แม่จ๋า”
ปลายฟ้าถอนหายใจพรืด เธอพลาด!
หญิงสาวหันมายิ้มหวานให้ลูกรัก ปรายตามองชายหนุ่ม ใบหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาทันใด จะเดินหนีไปก็เห็นทีจะไม่ได้จึงจำต้องสาวเท้าเข้าไปทรุดกายลงขัดสมาธิกับพื้นพรม ขากางเกงที่สั้นอยู่แล้วร่นขึ้นไปอีก เผยต้นขากลมกลึงขาวดุจน้ำนมให้ ‘คนมอง’ ต้องเบนหน้าหนีไปด้วยอารมณ์ปั่นป่วน
หลังธนารุจลอบมองเรียวขางามอย่างเผลอไผล เขาเลื่อนสายตาขึ้นไปมองดวงหน้านวลเนียน วันนี้กระจ่างตาเพราะหญิงสาวรวบผมเป็นหางม้าง่ายๆ ไว้ทางด้านหลัง แต่งแต้มเครื่องสำอางอ่อนกว่าทุกวัน แต่ยังคงความหวานช้อยได้อย่างเต็มเปี่ยม ริมฝีปากอิ่มสวยดูจะเป็นจุดสนใจมากที่สุด วันนั้นเขาอดใจไม่ไหวจนเผลอจูบเธอได้ยังไงกันนะ
“อุ๊ย! ทำไมทานเลอะเทอะอย่างนี้ล่ะคะลูก” ปลายฟ้าเห็นสภาพใบหน้ามอมแมมไปด้วยช็อกโกแลตของหนูน้อยก็กุลีกุจอดึงทิชชูออกมาเช็ดริมฝีปากจิ้มลิ้มอย่างอ่อนโยน
“น้ำค้างทานเองค่ะ”
“เก่งจังเลยลูกแม่ แต่เลอะชุดสวยด้วยเห็นไหม เดี๋ยวแม่ป้อนนะคะ” หญิงสาวทำเสียงเล็กเสียงน้อยกับลูก เตรียมจะหยิบช้อนมาถือไว้เอง แต่ถูกดุเสียก่อน
“ฉันกำลังฝึกให้ลูกทานขนมเอง” ธนารุจเปรยขึ้นลอยๆ เสียงขรึม ใบหน้านิ่งเฉย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขากำลังดุเธอ
ปลายฟ้าหน้ามุ่ย เม้มริมฝีปากแน่น น้อยใจจนไม่มองหน้าคนดุแม้สักน้อย ก่อนจะส่งช้อนคืนให้ลูกสาว
“แต่น้ำค้างอยากให้แม่ฝนจ๋าป้อน พ่อจ๋าให้แม่จ๋าป้อนนะคะ” หนูน้อยหันไปออดอ้อน จับแก้มสากของ ‘พ่อจ๋า’ เบาๆ ธนารุจหัวเราะพรืด ลูกน้อยของเขาอ้อนได้น่ารักน่าชังเสียจริง
“ได้ค่ะลูก” ชายหนุ่มพยักหน้า ทว่าหญิงสาวยังถือช้อนนิ่ง เม้มปากอยู่อย่างนั้น
“แม่จ๋า ป้อนหนูหน่อย” น้ำค้างเอื้อมมาเขย่าแขนเรียวแรงๆ ใบหน้าที่ยังมีคราบช็อกโกแลตติดอยู่ มอมแมมน่าเอ็นดูจนหญิงสาวใจอ่อนยวบ
“มามะ แม่ป้อนนะคะ” ปลายฟ้าตัดเค้กช็อกโกแลตพอดีคำ แล้วบรรจงป้อนที่ริมฝีปากเล็กจ้อยที่อ้ากว้างน่าขัน “อ้ำ!”
เสียงประกอบทำให้ธนารุจพิศดวงหน้าอ่อนใส แล้วลอบยิ้ม...เด็กน้อยเอ๊ย!
“อะหย่อย” หนูน้ำค้างบอกทั้งๆ ที่เค้กยังเต็มปาก ปลายฟ้าอดใจไม่ไหว ก้มลงไปจรดริมฝีปากบนหน้าผากมนอย่างเอ็นดู
ภาพริมฝีปากหยักราวคันศรที่ประทับจูบบนหน้าผากนวลเนียน เสมือนนำภาพเหตุการณ์เมื่อวานมาฉายซ้ำ รสจูบหวานล้ำ นุ่มนวล ยังตราตรึงในช่องอกที่เต้นกระหน่ำอยู่ยามนี้
“ทานอีกนะคะ”
ยิ่งเห็นหนูน้อยน่ารักน่าชังก็ยิ่งหวนไห้ถึงแม่แท้ๆ ของแก ถ้าพี่ปลายฝนอยู่คงจะมีความสุขและเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกที่มีลูกน้อยอย่างน้ำค้าง เธอจะพยายามทำใจให้ได้ พร้อมทั้งทำหน้าที่แทนพี่สาวอย่างดีที่สุด
“แม่จ๋าป้อนพ่อจ๋าบ้างได้ไหมคะ พ่อจ๋าหิวววว” หนูน้ำค้างลากเสียงยาว ทอดสายตากลมโตมองผู้เป็นบิดาเหมือนจะสงสาร แต่ตอนนี้ปลายฟ้าดูจะเป็นผู้น่าสงสารยิ่งกว่า
เอาอีกแล้ว! หนูน้อยหาเรื่องมาให้เธอต้องเขินอายต่อเขาอีกแล้ว จะทำอย่างไรดีนะ
ปลายฟ้ากลัดกลุ้มหนัก กระอักกระอ่วนใจเหลือที่จะกล่าว ทำหน้าเหยเก ปรายตามอง ‘คนหิว’ แล้วก็สะบัดหน้าพรืด ทำไมจะต้องป้อนเค้กให้เขาด้วย
“พ่อจ๋าไม่หิวหรอกลูก” ธนารุจบอกลูกรัก ไม่อยากทำให้หญิงสาวไม่สบายใจ แค่เรื่องเมื่อวานเขาก็ทำแย่กับเธอมากพอแล้ว ครั้นจะเอ่ยปากขอโทษก็ตะหงิดๆ ในใจ เดี๋ยวมาดผู้ชายใจร้ายจะหลุดเสียก่อน จึงเก็บปากเงียบมาจนถึงบัดนี้
“แต่น้ำค้างอยากให้พ่อจ๋ากินเค้กด้วยกัน” หนูน้อยทำปากยื่น นัยน์ตาเว้าวอน แต่ไม่ดีดดิ้นอีกแล้ว แม่จ๋าสอนเอาไว้
“ก็ได้ค่ะ พ่อจ๋าตามใจน้ำค้างนะคะ” ธนารุจรับคำลูกน้อย
หัวใจหญิงสาวกระตุกวาบ มือสั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอนิ่งไปนานจนชายหนุ่มต้องกระตุ้นด้วยคำพูดดิบๆ ของเขา
“ป้อนสิเธอ นั่งบื้ออะไรอยู่ได้”
ปลายฟ้าอดมองค้อนไม่ได้ จำต้องเอื้อมไปตัดเค้กคำใหญ่กว่าของหนูน้ำค้างแล้วยื่นส่งไปที่จมูกของชายหนุ่ม นั่นเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้มองหน้าเขานั่นเอง
“จะทิ่มจมูกอยู่แล้ว ไม่เคยป้อนขนมใครหรือยังไง” ธนารุจบ่นอย่างหงุดหงิด ทำจริตมารยาไม่เต็มใจ เขาเต็มใจตายละ!
หญิงสาวถอนหายใจเฮือก มองหน้าเขาแวบหนึ่งแล้วรีบยัดเค้กใส่ปาก ชักช้อนกลับอย่างรวดเร็ว พอกันที! แค่ป้อนคำเดียวก็ลำบากใจจะแย่แล้ว น้ำค้างนะน้ำค้าง ไม่เห็นใจแม่บ้างเลย
ธนารุจเคี้ยวขนมเค้กไป มองใบหน้าอ่อนใสไป น่าแปลก...ทำไมเค้กถึงหวานขนาดนี้
//////////////////////////////////////////////////////
อยากกินเค้กกันบ้างไหมคะ
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ม.ค. 2557, 12:46:03 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ม.ค. 2557, 12:46:03 น.
จำนวนการเข้าชม : 1638
| << บทที่ 3 แต่งงาน 100% | บทที่ 4 เห็นใจ 80 % >> |
จรดปลายรุ้ง 11 ม.ค. 2557, 12:54:21 น.
ตอบเม้นจ้าาาาาาาา
คุณปรางขวัญ มือไว ใจเร็วด้วยค่าาาา
คุณ konhin คนปากแข็งก็แบบนี้แหละค่า
คุณ kealek : ชอบคำว่าแอบชิมแอบชม สำหรับคุณรุจ มันใช่อ่าาา
คุณ mhengjhy : คุณรุจติดใจไปอีกนาน
ตอบเม้นจ้าาาาาาาา
คุณปรางขวัญ มือไว ใจเร็วด้วยค่าาาา
คุณ konhin คนปากแข็งก็แบบนี้แหละค่า
คุณ kealek : ชอบคำว่าแอบชิมแอบชม สำหรับคุณรุจ มันใช่อ่าาา
คุณ mhengjhy : คุณรุจติดใจไปอีกนาน
mhengjhy 11 ม.ค. 2557, 13:10:00 น.
แหม่ คุณรุจ เปลี่ยนใจง่ายนะคะ เค้กหวานซะและ 5555
แหม่ คุณรุจ เปลี่ยนใจง่ายนะคะ เค้กหวานซะและ 5555
แว่นใส 11 ม.ค. 2557, 14:00:53 น.
เค้กแต่งงานได้ปะ
เค้กแต่งงานได้ปะ
kaelek 11 ม.ค. 2557, 16:32:29 น.
คุณรุจคะ กินของหวานมากๆ อันตราย (ต่อหัวใจ)นะคะ
คุณรุจคะ กินของหวานมากๆ อันตราย (ต่อหัวใจ)นะคะ
ปรางขวัญ 12 ม.ค. 2557, 16:31:05 น.
เปลี่ยนคนป้อนมั้ยคะคุณรุจ
เปลี่ยนคนป้อนมั้ยคะคุณรุจ