บ่วงนฤมิต พิมพ์คำ ตีพิมพ์
ละครที่รับเล่น บทประพันธุ์เรื่องเยี่ยมที่เป็นตำนานเล่าขาน ทำให้ขวัญอุมากังขาถึงเงื่อนงำบางอย่าง ยิ่งสืบยิ่งค้นก็ยิ่งเห็นว่ามีบางอย่างปิดปกติ
Tags: บ่วง ลินิน
ตอน: ตอนที่ 3 50%
ฉัตรชนกอดทนนั่งรอให้คู่รักพูดจาพร่ำพลอดโอดครวญอยู่ด้วยหัวใจกระวนกระวาย ตอนนี้เป็นเวลาทุ่มตรง ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นมืดสนิท ไม่ควรเลยที่เธอจะปล่อยให้เพื่อนรักพบปะกับธนาในสวนสาธารณะยามเย็นเช่นนี้ หากใครมาเห็นเข้าคงจะดูไม่ดี
ฝ่ามือเรียวฟาดมาบนต้นแขนหลายที เสียงยุงกระพือปีกอยู่เหนือศีรษะ แต่สมาธิยังอยู่ที่เงาดำสองเงาอยู่ใต้ร่มเงาไม้
“ธนา…ถ้าเกิดคุณแม่ให้แขแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นจะทำยังไง” กนกแขทุกข์ร้อน หยาดน้ำใสไหลรินจนชายหนุ่มต้องใช้หลังมือเช็ดให้แผ่วเบาก่อนรวบมือคนรักมากุมไว้แนบอก
“ผมไม่มีทางยอมให้เป็นแบบนั้น”
“แขดูออกว่าคุณแม่กับป้าปฐมาคิดจะทำอะไร ผู้ชายคนนั้นจะเป็นยังไงก็ไม่รู้” กนกแขคิดไปไกล ผู้ชายที่ถึงขั้นผู้ใหญ่ต้องออกโรงหาผู้หญิงมาให้ทั้งที่จบจากเมืองนอกโก้หรูมีเงินทองล้นฟ้าหากไม่หน้าตาขี้เหร่จนเกินรับ นิสัยใจคอก็คงจะแย่เอามากๆ
ที่เธอได้ยินมาว่าเขารูปงามราวรูปสำริด คงเป็นคำพูดประชดประชันกระมัง
“ผมว่าแขอย่าเพิ่งคิดมากเลยนะ มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ แขกับผู้ชายคนนั้นยังไม่ได้พบกันไม่ใช่หรือ” ธนาเอ่ยปลอบใจ เขาเองก็ยังไม่เคยเห็นหน้าค่าตาลูกชายบ้านหลังใหญ่นั้นเหมือนกัน จะเห็นก็แต่ผู้เป็นน้องสาวแต่ก็แค่ผ่านตา เพราะฝ่ายนั้นนอกจากโรงเรียนกับบ้านก็ไม่ได้ไปไหน
“แขไม่อยากไปเลย”
“อย่างนั้นก็ไม่ต้องไป” ชายหนุ่มสรุปง่ายๆ ผู้เป็นคนรักจึงสะบัดค้อนให้
“ถ้ามันทำง่ายถึงอย่างนั้นแขก็ไม่ดั้นด้นมาหาธนาหรอก แขเป็นลูกจะขัดใจแม่ได้อย่างไร” กนกแขถอนหายใจแล้วจับมือหนากร้านเพราะกรำงานหนักมาแต่เล็กมาแนบแก้ม “แขรักธนา รักธนาคนเดียวเท่านั้น”
“ผมก็รักแข หากท่านบังคับแข เราจะหนีไปด้วยกัน” ชายหนุ่มบอกขึ้นจริงจังทว่าคนฟังกลืนน้ำลายขมๆ ลงคอ ใจไม่กล้าพอ
“หนีเหรอ”
“ใช่ เราจะหนีไปด้วยกัน แต่เอาไว้ก่อนเถอะเพราะมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้ แล้วพรุ่งนี้หากแขไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป จะออกอุบายไม่สบายหรืออ้างฉัตรก็ได้นี่ เขาเต็มใจช่วยเราอยู่แล้ว” ชายหนุ่มให้คำแนะนำ ลากตัวอดีตคนเคยรักอย่างฉัตรชนกให้เข้ามาเอี่ยว
เขากับฉัตรชนกเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก เรียนด้วยกัน โตมาด้วยกันจนเกิดความรู้สึกผูกพัน ตัวเขาเองก็คิดว่ารักเธอจึงได้ตัดสินใจสารภาพรักกับเธอเมื่อปีที่แล้ว หญิงสาวเองแม้จะไม่ถึงขั้นรับไมตรีแต่ก็ไม่ได้บ่ายเบี่ยงปฏิเสธ เพียงแต่ขอเวลาให้เรียนจบมีงานดีๆ ทำก่อนเท่านั้น
แต่หลังจากที่ฉัตรชนกได้รู้จักสนิทสนมกับกนกแขและพลอยดึงเขาให้รู้จักลูกสาวพระยาสารประดิษฐ์คนนี้ไปด้วย ความน่ารักสดใสและค่อนข้างเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองของกนกแขทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น หัวใจเต้นแรงทุกครั้งจนในที่สุดก็ไขว้เขว
ในตอนนี้หัวใจของเขาแทบว่าจะลืมเลือนอดีตคนเคยรักเพราะกนกแขเข้ามาแทรกซึมทีละน้อยจนเต็มพื้นที่ เขาเองกระดากและละอายแก่ใจทว่าหญิงสาวไม่ปริปากถามหรือคร่ำครวญใดๆ ให้ได้ยิน แถมตัวเขากับกนกแขยังมีเรื่องรบกวนเธอทุกครั้งในยามลอบพบกัน
“จริงสิ แขจะบอกว่าฉัตรไม่สบาย หรือไม่ก็บอกว่าตัวเองไม่สบายไปไม่ไหว” กนกแขยิ้มออก ในขณะที่คนถูกลากมาเอี่ยวกระแอมขัดขึ้นก่อนชะโงกหน้าออกมาจากมุมมืดแล้วส่งเสียง
“แข ฉันว่ากลับเถอะ ทุ่มกว่าแล้วนะ ประเดี๋ยวคนของเธอจะสงสัยเอานะ”
คู่รักมองตากันละห้อย เป็นนานกว่าจะยอมปล่อยมือของกันและกัน ฉัตรชนกมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกแปลบปลาบในอก สะท้อนใจ
สายตาที่ธนาเคยทอดมองเธอ ความรักความห่วงใยที่เขาเคยมีให้แก่เธอ บัดนี้มอบให้คนอื่นไปจนหมดสิ้นแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวเผื่อแผ่มาให้
หัวใจคนเราหนอ…ช่างเปลี่ยนใจได้ง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ เธอยังจำได้ถึงถ้อยคำสัญญาที่ธนาเคยให้ไว้กับเธอเมื่อสองปีก่อน ก่อนที่เขาจะได้พบกับกนกแข
“เราสัญญานะฉัตร ไม่ว่าจากวันนี้ไปอีกกี่วัน กี่เดือน กี่ปี เราจะรักและรอฉัตรตลอดไป” ชายหนุ่มผู้เติบโตด้วยกันมาแต่เล็กให้คำมั่น ขยับมือจะจับข้อมือบางไว้ทว่าหญิงสาวเบี่ยงตัวหลบอย่างละมุนละม่อมไม่ให้เขารู้สึกเหมือนถูกปฏิเสธ
“ขอเวลาซักหน่อยนะธนา เรายังไม่อยากคิดเรื่องความรักจนกว่าจะเรียนจบมอแปด เราอยากทำงานหาเลี้ยงแม่ให้สุขสบาย”
“แค่ตัวไม่ปฏิเสธ นานแค่ไหนก็จะรอ”
“ขอบใจมากนะธนา ตัวคือผู้ชายที่เราให้ความสนิทสนมมากที่สุด” หญิงสาวยิ้มรับ ในตอนนั้นหัวใจพองโตคับอก ยินดีที่เขามีใจตรงกัน ตั้งแต่เล็กจนโต ธนาคือเพื่อนเล่น เป็นทั้งพี่ เพื่อนและพี่ชายของเธอ และต่อไปเขาก็คงจะกลายเป็นคนรัก
“ฉัตร”
เสียงเรียกจากกนกแข สตรีผู้พรากธนาไปจากเธอเอ่ยเรียกขัดภวังค์ความคิดของหญิงสาวให้ขาดสะบั้นลงเหมือนสร้อยขาด ครู่หนึ่งจึงรวบรวมจิตใจให้มั่นคงดังเดิมได้
“เสร็จหรือยังไปเถอะ”
“ขอบใจมากนะฉัตร” ธนาเอ่ยขึ้นเสียงผะแผ่ว ร่องรอยกระดากอายอดสูวาบผ่านในหน้าอีกครั้ง ทว่าสิ่งที่ได้รับคือรอยยิ้มอ่อนโยนดุจนางฟ้าใจดีของเธอดังเดิม
จะอีกกี่ปี…ฉัตรชนกก็ยังเหมือนเดิม คงมีแต่เขาที่เปลี่ยนไป แต่จะให้ทำอย่างไรได้ หัวใจคนเราจะห้ามกันได้อย่างไร
เขาหลงเสน่ห์ความร้อนแรงของกนกแขแทนความเย็นชุ่มฉ่ำใจของฉัตรชนก
ชายหนุ่มเดินไปส่งสองสาวถึงบ้านของฉัตรชนกแต่ปฏิเสธไม่เข้าไปในบ้านเธอทั้งที่เมื่อก่อนเข้าออกบ้านหลังนี้ราวกับเป็นบ้านของตัวเอง เหตุเพราะละอายใจเกินกว่าจะเผชิญหน้ากับนวลนงค์ นับตั้งแต่เขาตัดสินใจคบหากับกนกแขเขาก็ไม่ได้ย่างเหยียบมาที่บ้านหลังนี้อีก
บางครั้งบางครา…นึกถึงความอบอุ่นที่เคยได้รับจากสองแม่ลูก
ชายหนุ่มปัดความฟุ้งซ่านออกไปให้พ้นสมองแล้วบอกลาสองสาว กนกแขหันมาขอบคุณเพื่อนรักอีกครั้ง โล่งใจที่คนรถยังนั่งรออยู่ในรถไม่ไปไหน
“กลับก่อนนะฉัตร”
“จ้ะ แน่ใจหรือว่าจะไม่ทานข้าวด้วยกันก่อน” ฉัตรชนกถามขึ้น กนกแขมองไปยังโต๊ะไม้ที่วางถ้วยน้ำพริกผักลวกและไข่ต้มเพิ่มอีกหนึ่งอย่างแล้วยิ้มแหยๆ
“ฉันกินไม่เป็นหรอก กลับก่อนนะ ไปแล้วนะคะคุณน้านวล” กนกแขบอกลาแล้วเดินตัวตรงออกไป ฉัตรชนกถอนหายใจเมื่อเสียงรถเคลื่อนหายออกไป
“แม่ไม่ชอบเลยนะลูกที่ทำกันแบบนี้” นวลนงค์มองจับไปยังใบหน้าหวานเศร้าของลูกสาวแล้วถอนหายใจ มีหรือเธอจะไม่รู้ว่าลูกสาวคิดอย่างไรกับธนา เธอเองไม่เคยรังเกียจ ตรงข้ามกลับเต็มใจรับฝ่ายนั้นเป็นลูกเขย แต่ผู้ชายคนนั้นกลับทำให้ลูกสาวเธอช้ำใจตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้น
“ฉัตรเป็นห่วงแข จะปล่อยให้ไปคนเดียวก็…”
“เฮ้อ…เราก็เลยต้องกลายเป็นไม้กันหมาให้เขาทุกที” นวลนงค์ลูบไหล่ลูกสาวอย่างเข้าใจ เมื่อเห็นจะห้ามความหวังดีของลูกสาวที่มีต่อผู้เป็นเพื่อนรักไม่ได้แล้วจึงเปลี่ยนเรื่อง “มาเถอะแม่รอกินข้าว”
เท่านั้นหญิงสาวก็ยิ้มออก อาหารพื้นๆ แต่ทุกครั้งที่ได้กินข้าวด้วยกันกับแม่ หัวใจของเธอเต็มตื้น เชื่อว่าตัวเองมีความสุขมากกว่าคนที่กินอาหารดีๆ เต็มโต๊ะอีกหลายคน
เสียงเคาะห้องขัดจังหวะภวังค์ลึกของธีรัชที่กำลังตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสืออยู่อย่างใจจดจ่อ สะดุ้งเมื่อเสียงเคาะประตูมาพร้อมกับเสียงไก่ขัน เหลือบสายตาขึ้นมองนาฬิกาแล้วต้องตกใจ
หกโมงเช้า!
ชายหนุ่มรีบไปเปิดประตู คนมาเคาะคือวิยาดา แม่ของเขาเอง
“อะไรกัน” วิยาดาอุทานเมื่อลูกชายยังอยู่ในชุดเดิมของเมื่อวาน ท่าทางอิดโรย สังเกตได้จากดวงตาแดงเรื่อเหมือนคนง่วงจัดจึงเดาว่าธีรัชไม่ได้นอนเลยทั้งคืน
จิตรกรวัยสี่สิบปลายมองจับมายังหนังสือในมือลูกชายแล้วนิ่วหน้า มุ่นคิ้ว ชายหนุ่มมองตามสายตานั้นแล้วยิ้มเจื่อน
“เพลินไปหน่อยครับ”
“ไม่หน่อยแล้ว ถึงขนาดต้องขนอาหารเข้ามาให้กันบนห้อง ไม่ยอมลงไปกินกับแม่ อะไรมาติดนิยายเอาตอนอายุปูนนี้”
“โธ้…ผมอายุแค่ยี่สิบหกนะครับแม่ ทำอย่างกับผมแก่จนติดนิยายไม่ได้” ชายหนุ่มเข้ามากอดประจบแล้วหอมแก้มผู้เป็นแม่จึงเบี่ยงตัวหลบ
“เหม็น”
ชายหนุ่มทำจมูกฟุดฟิดก้มมาดมตัวเองแล้วยิ้มแหย
“จริงด้วยสิครับ ดองเค็มมาตั้งแต่เมื่อวาน งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับแล้วจะไปทานข้าวด้วย” ธีรัชจบประโยคด้วยการหอมแก้มแม่อีกฟอด วางหนังสือเอาไว้บนเตียงนอนที่ยังเรียบตึงก่อนคว้าผ้าขนหนูที่แขวนเอาไว้หน้าตู้เสื้อผ้าลับหายเข้าห้องน้ำไป
วิยาดาส่ายหน้า อดไม่ได้ที่จะเดินไปหยุดหน้าหนังสือนิยายเล่มนั้น ไม่น่าเชื่อว่ามันจะมีมนต์ขลังถึงขนาดดึงดูดผู้ชายอย่างธีรัชให้โหมอ่านข้ามคืนอย่างนี้ได้
ดูเถอะ…อาหารยังไม่แตะเลยตั้งแต่เมื่อคืน
หลังทานอาหารเสร็จชายหนุ่มตั้งใจจะกลับขึ้นไปอ่านหนังสือต่อทว่าไม่ได้ทำอย่างที่ตั้งใจ เพราะวิยาดาใช้ให้ขับรถพาเธอเอาภาพเขียนไปส่งแกลอรี่ในเมือง ขากลับก็แวะซื้อข้าวของหลายอย่าง กว่าจะกลับมาถึงก็บ่ายแก่ และแม่กับป้าสุดใจยังคะยั้นคะยอให้เขานั่งปั้นขนมเป็นเพื่อนจะได้พูดคุยให้หายคิดถึง
น่าแปลก…เขากระวนกระวายอยากอ่านต่อให้จบเหลือเกิน
“คุณรัชน่าจะอยู่นานๆ นะคะ อะไรกันเดี๋ยวก็จะกลับแล้ว ยังไม่หายคิดถึง” แม่บ้านคนสนิทมองจับไปยังใบหน้าหล่อเหลาประดุจรูปหล่อสำริดของธีรัช ลูกชายเจ้านายที่นางเห็นมาตั้งแต่เกิด เธอกับนางชุ่มผู้เป็นแม่อยู่กับครอบครัวนี้มาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ และก็คงจะอยู่อย่างนี้ไปจนกว่าจะตายจากกันไป
“ผมงานยุ่งครับ เอาไว้เคลียร์งานเสร็จเมื่อไหร่จะมาอยู่ซักอาทิตย์”
“ก็ลาพักร้อนสิคะ” ผู้มากวัยกว่าออกความเห็นทำให้ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นเช่นเดียวกับวิยาดา
“ผมเป็นเจ้าของกิจการจะลางานเอากับใครละครับ”
“ก็ลากับตัวเองสิคะ” แม่บ้านคนสนิทค้อนให้ มือปั้นแป้งทำบัวลอยเผือกมือเป็นระวิง ก้อนกลมเกลี้ยงสวยขนาดเท่ากันทุกก้อนช่างแตกต่างจากมือใหม่หัดปั้นที่ก้อนใหญ่บ้างเล็กบ้างแล้วยังเห็นเป็นเส้นหยักตามแรงหักพับของนิ้วทำให้คุณแม่บ้านฟาดให้แรงๆ ไปที
“จะเอาไปวัดนะคะ ทำสวยๆ”
“ยากชะมัด สู้กินก็ไม่ได้ง่ายกว่า” ชายหนุ่มว่าแล้วเอนตัวลงบนตักของแม่ ปล่อยให้สตรีทั้งสองนั่งปั้นขนมกันไป และเพราะเมื่อคืนไม่ได้หลับเลยซักงีบจึงเผลอหลับไปไม่รู้ตัว
ฝ่ามือเรียวฟาดมาบนต้นแขนหลายที เสียงยุงกระพือปีกอยู่เหนือศีรษะ แต่สมาธิยังอยู่ที่เงาดำสองเงาอยู่ใต้ร่มเงาไม้
“ธนา…ถ้าเกิดคุณแม่ให้แขแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นจะทำยังไง” กนกแขทุกข์ร้อน หยาดน้ำใสไหลรินจนชายหนุ่มต้องใช้หลังมือเช็ดให้แผ่วเบาก่อนรวบมือคนรักมากุมไว้แนบอก
“ผมไม่มีทางยอมให้เป็นแบบนั้น”
“แขดูออกว่าคุณแม่กับป้าปฐมาคิดจะทำอะไร ผู้ชายคนนั้นจะเป็นยังไงก็ไม่รู้” กนกแขคิดไปไกล ผู้ชายที่ถึงขั้นผู้ใหญ่ต้องออกโรงหาผู้หญิงมาให้ทั้งที่จบจากเมืองนอกโก้หรูมีเงินทองล้นฟ้าหากไม่หน้าตาขี้เหร่จนเกินรับ นิสัยใจคอก็คงจะแย่เอามากๆ
ที่เธอได้ยินมาว่าเขารูปงามราวรูปสำริด คงเป็นคำพูดประชดประชันกระมัง
“ผมว่าแขอย่าเพิ่งคิดมากเลยนะ มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ แขกับผู้ชายคนนั้นยังไม่ได้พบกันไม่ใช่หรือ” ธนาเอ่ยปลอบใจ เขาเองก็ยังไม่เคยเห็นหน้าค่าตาลูกชายบ้านหลังใหญ่นั้นเหมือนกัน จะเห็นก็แต่ผู้เป็นน้องสาวแต่ก็แค่ผ่านตา เพราะฝ่ายนั้นนอกจากโรงเรียนกับบ้านก็ไม่ได้ไปไหน
“แขไม่อยากไปเลย”
“อย่างนั้นก็ไม่ต้องไป” ชายหนุ่มสรุปง่ายๆ ผู้เป็นคนรักจึงสะบัดค้อนให้
“ถ้ามันทำง่ายถึงอย่างนั้นแขก็ไม่ดั้นด้นมาหาธนาหรอก แขเป็นลูกจะขัดใจแม่ได้อย่างไร” กนกแขถอนหายใจแล้วจับมือหนากร้านเพราะกรำงานหนักมาแต่เล็กมาแนบแก้ม “แขรักธนา รักธนาคนเดียวเท่านั้น”
“ผมก็รักแข หากท่านบังคับแข เราจะหนีไปด้วยกัน” ชายหนุ่มบอกขึ้นจริงจังทว่าคนฟังกลืนน้ำลายขมๆ ลงคอ ใจไม่กล้าพอ
“หนีเหรอ”
“ใช่ เราจะหนีไปด้วยกัน แต่เอาไว้ก่อนเถอะเพราะมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้ แล้วพรุ่งนี้หากแขไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป จะออกอุบายไม่สบายหรืออ้างฉัตรก็ได้นี่ เขาเต็มใจช่วยเราอยู่แล้ว” ชายหนุ่มให้คำแนะนำ ลากตัวอดีตคนเคยรักอย่างฉัตรชนกให้เข้ามาเอี่ยว
เขากับฉัตรชนกเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก เรียนด้วยกัน โตมาด้วยกันจนเกิดความรู้สึกผูกพัน ตัวเขาเองก็คิดว่ารักเธอจึงได้ตัดสินใจสารภาพรักกับเธอเมื่อปีที่แล้ว หญิงสาวเองแม้จะไม่ถึงขั้นรับไมตรีแต่ก็ไม่ได้บ่ายเบี่ยงปฏิเสธ เพียงแต่ขอเวลาให้เรียนจบมีงานดีๆ ทำก่อนเท่านั้น
แต่หลังจากที่ฉัตรชนกได้รู้จักสนิทสนมกับกนกแขและพลอยดึงเขาให้รู้จักลูกสาวพระยาสารประดิษฐ์คนนี้ไปด้วย ความน่ารักสดใสและค่อนข้างเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองของกนกแขทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น หัวใจเต้นแรงทุกครั้งจนในที่สุดก็ไขว้เขว
ในตอนนี้หัวใจของเขาแทบว่าจะลืมเลือนอดีตคนเคยรักเพราะกนกแขเข้ามาแทรกซึมทีละน้อยจนเต็มพื้นที่ เขาเองกระดากและละอายแก่ใจทว่าหญิงสาวไม่ปริปากถามหรือคร่ำครวญใดๆ ให้ได้ยิน แถมตัวเขากับกนกแขยังมีเรื่องรบกวนเธอทุกครั้งในยามลอบพบกัน
“จริงสิ แขจะบอกว่าฉัตรไม่สบาย หรือไม่ก็บอกว่าตัวเองไม่สบายไปไม่ไหว” กนกแขยิ้มออก ในขณะที่คนถูกลากมาเอี่ยวกระแอมขัดขึ้นก่อนชะโงกหน้าออกมาจากมุมมืดแล้วส่งเสียง
“แข ฉันว่ากลับเถอะ ทุ่มกว่าแล้วนะ ประเดี๋ยวคนของเธอจะสงสัยเอานะ”
คู่รักมองตากันละห้อย เป็นนานกว่าจะยอมปล่อยมือของกันและกัน ฉัตรชนกมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกแปลบปลาบในอก สะท้อนใจ
สายตาที่ธนาเคยทอดมองเธอ ความรักความห่วงใยที่เขาเคยมีให้แก่เธอ บัดนี้มอบให้คนอื่นไปจนหมดสิ้นแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวเผื่อแผ่มาให้
หัวใจคนเราหนอ…ช่างเปลี่ยนใจได้ง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ เธอยังจำได้ถึงถ้อยคำสัญญาที่ธนาเคยให้ไว้กับเธอเมื่อสองปีก่อน ก่อนที่เขาจะได้พบกับกนกแข
“เราสัญญานะฉัตร ไม่ว่าจากวันนี้ไปอีกกี่วัน กี่เดือน กี่ปี เราจะรักและรอฉัตรตลอดไป” ชายหนุ่มผู้เติบโตด้วยกันมาแต่เล็กให้คำมั่น ขยับมือจะจับข้อมือบางไว้ทว่าหญิงสาวเบี่ยงตัวหลบอย่างละมุนละม่อมไม่ให้เขารู้สึกเหมือนถูกปฏิเสธ
“ขอเวลาซักหน่อยนะธนา เรายังไม่อยากคิดเรื่องความรักจนกว่าจะเรียนจบมอแปด เราอยากทำงานหาเลี้ยงแม่ให้สุขสบาย”
“แค่ตัวไม่ปฏิเสธ นานแค่ไหนก็จะรอ”
“ขอบใจมากนะธนา ตัวคือผู้ชายที่เราให้ความสนิทสนมมากที่สุด” หญิงสาวยิ้มรับ ในตอนนั้นหัวใจพองโตคับอก ยินดีที่เขามีใจตรงกัน ตั้งแต่เล็กจนโต ธนาคือเพื่อนเล่น เป็นทั้งพี่ เพื่อนและพี่ชายของเธอ และต่อไปเขาก็คงจะกลายเป็นคนรัก
“ฉัตร”
เสียงเรียกจากกนกแข สตรีผู้พรากธนาไปจากเธอเอ่ยเรียกขัดภวังค์ความคิดของหญิงสาวให้ขาดสะบั้นลงเหมือนสร้อยขาด ครู่หนึ่งจึงรวบรวมจิตใจให้มั่นคงดังเดิมได้
“เสร็จหรือยังไปเถอะ”
“ขอบใจมากนะฉัตร” ธนาเอ่ยขึ้นเสียงผะแผ่ว ร่องรอยกระดากอายอดสูวาบผ่านในหน้าอีกครั้ง ทว่าสิ่งที่ได้รับคือรอยยิ้มอ่อนโยนดุจนางฟ้าใจดีของเธอดังเดิม
จะอีกกี่ปี…ฉัตรชนกก็ยังเหมือนเดิม คงมีแต่เขาที่เปลี่ยนไป แต่จะให้ทำอย่างไรได้ หัวใจคนเราจะห้ามกันได้อย่างไร
เขาหลงเสน่ห์ความร้อนแรงของกนกแขแทนความเย็นชุ่มฉ่ำใจของฉัตรชนก
ชายหนุ่มเดินไปส่งสองสาวถึงบ้านของฉัตรชนกแต่ปฏิเสธไม่เข้าไปในบ้านเธอทั้งที่เมื่อก่อนเข้าออกบ้านหลังนี้ราวกับเป็นบ้านของตัวเอง เหตุเพราะละอายใจเกินกว่าจะเผชิญหน้ากับนวลนงค์ นับตั้งแต่เขาตัดสินใจคบหากับกนกแขเขาก็ไม่ได้ย่างเหยียบมาที่บ้านหลังนี้อีก
บางครั้งบางครา…นึกถึงความอบอุ่นที่เคยได้รับจากสองแม่ลูก
ชายหนุ่มปัดความฟุ้งซ่านออกไปให้พ้นสมองแล้วบอกลาสองสาว กนกแขหันมาขอบคุณเพื่อนรักอีกครั้ง โล่งใจที่คนรถยังนั่งรออยู่ในรถไม่ไปไหน
“กลับก่อนนะฉัตร”
“จ้ะ แน่ใจหรือว่าจะไม่ทานข้าวด้วยกันก่อน” ฉัตรชนกถามขึ้น กนกแขมองไปยังโต๊ะไม้ที่วางถ้วยน้ำพริกผักลวกและไข่ต้มเพิ่มอีกหนึ่งอย่างแล้วยิ้มแหยๆ
“ฉันกินไม่เป็นหรอก กลับก่อนนะ ไปแล้วนะคะคุณน้านวล” กนกแขบอกลาแล้วเดินตัวตรงออกไป ฉัตรชนกถอนหายใจเมื่อเสียงรถเคลื่อนหายออกไป
“แม่ไม่ชอบเลยนะลูกที่ทำกันแบบนี้” นวลนงค์มองจับไปยังใบหน้าหวานเศร้าของลูกสาวแล้วถอนหายใจ มีหรือเธอจะไม่รู้ว่าลูกสาวคิดอย่างไรกับธนา เธอเองไม่เคยรังเกียจ ตรงข้ามกลับเต็มใจรับฝ่ายนั้นเป็นลูกเขย แต่ผู้ชายคนนั้นกลับทำให้ลูกสาวเธอช้ำใจตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้น
“ฉัตรเป็นห่วงแข จะปล่อยให้ไปคนเดียวก็…”
“เฮ้อ…เราก็เลยต้องกลายเป็นไม้กันหมาให้เขาทุกที” นวลนงค์ลูบไหล่ลูกสาวอย่างเข้าใจ เมื่อเห็นจะห้ามความหวังดีของลูกสาวที่มีต่อผู้เป็นเพื่อนรักไม่ได้แล้วจึงเปลี่ยนเรื่อง “มาเถอะแม่รอกินข้าว”
เท่านั้นหญิงสาวก็ยิ้มออก อาหารพื้นๆ แต่ทุกครั้งที่ได้กินข้าวด้วยกันกับแม่ หัวใจของเธอเต็มตื้น เชื่อว่าตัวเองมีความสุขมากกว่าคนที่กินอาหารดีๆ เต็มโต๊ะอีกหลายคน
เสียงเคาะห้องขัดจังหวะภวังค์ลึกของธีรัชที่กำลังตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสืออยู่อย่างใจจดจ่อ สะดุ้งเมื่อเสียงเคาะประตูมาพร้อมกับเสียงไก่ขัน เหลือบสายตาขึ้นมองนาฬิกาแล้วต้องตกใจ
หกโมงเช้า!
ชายหนุ่มรีบไปเปิดประตู คนมาเคาะคือวิยาดา แม่ของเขาเอง
“อะไรกัน” วิยาดาอุทานเมื่อลูกชายยังอยู่ในชุดเดิมของเมื่อวาน ท่าทางอิดโรย สังเกตได้จากดวงตาแดงเรื่อเหมือนคนง่วงจัดจึงเดาว่าธีรัชไม่ได้นอนเลยทั้งคืน
จิตรกรวัยสี่สิบปลายมองจับมายังหนังสือในมือลูกชายแล้วนิ่วหน้า มุ่นคิ้ว ชายหนุ่มมองตามสายตานั้นแล้วยิ้มเจื่อน
“เพลินไปหน่อยครับ”
“ไม่หน่อยแล้ว ถึงขนาดต้องขนอาหารเข้ามาให้กันบนห้อง ไม่ยอมลงไปกินกับแม่ อะไรมาติดนิยายเอาตอนอายุปูนนี้”
“โธ้…ผมอายุแค่ยี่สิบหกนะครับแม่ ทำอย่างกับผมแก่จนติดนิยายไม่ได้” ชายหนุ่มเข้ามากอดประจบแล้วหอมแก้มผู้เป็นแม่จึงเบี่ยงตัวหลบ
“เหม็น”
ชายหนุ่มทำจมูกฟุดฟิดก้มมาดมตัวเองแล้วยิ้มแหย
“จริงด้วยสิครับ ดองเค็มมาตั้งแต่เมื่อวาน งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับแล้วจะไปทานข้าวด้วย” ธีรัชจบประโยคด้วยการหอมแก้มแม่อีกฟอด วางหนังสือเอาไว้บนเตียงนอนที่ยังเรียบตึงก่อนคว้าผ้าขนหนูที่แขวนเอาไว้หน้าตู้เสื้อผ้าลับหายเข้าห้องน้ำไป
วิยาดาส่ายหน้า อดไม่ได้ที่จะเดินไปหยุดหน้าหนังสือนิยายเล่มนั้น ไม่น่าเชื่อว่ามันจะมีมนต์ขลังถึงขนาดดึงดูดผู้ชายอย่างธีรัชให้โหมอ่านข้ามคืนอย่างนี้ได้
ดูเถอะ…อาหารยังไม่แตะเลยตั้งแต่เมื่อคืน
หลังทานอาหารเสร็จชายหนุ่มตั้งใจจะกลับขึ้นไปอ่านหนังสือต่อทว่าไม่ได้ทำอย่างที่ตั้งใจ เพราะวิยาดาใช้ให้ขับรถพาเธอเอาภาพเขียนไปส่งแกลอรี่ในเมือง ขากลับก็แวะซื้อข้าวของหลายอย่าง กว่าจะกลับมาถึงก็บ่ายแก่ และแม่กับป้าสุดใจยังคะยั้นคะยอให้เขานั่งปั้นขนมเป็นเพื่อนจะได้พูดคุยให้หายคิดถึง
น่าแปลก…เขากระวนกระวายอยากอ่านต่อให้จบเหลือเกิน
“คุณรัชน่าจะอยู่นานๆ นะคะ อะไรกันเดี๋ยวก็จะกลับแล้ว ยังไม่หายคิดถึง” แม่บ้านคนสนิทมองจับไปยังใบหน้าหล่อเหลาประดุจรูปหล่อสำริดของธีรัช ลูกชายเจ้านายที่นางเห็นมาตั้งแต่เกิด เธอกับนางชุ่มผู้เป็นแม่อยู่กับครอบครัวนี้มาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ และก็คงจะอยู่อย่างนี้ไปจนกว่าจะตายจากกันไป
“ผมงานยุ่งครับ เอาไว้เคลียร์งานเสร็จเมื่อไหร่จะมาอยู่ซักอาทิตย์”
“ก็ลาพักร้อนสิคะ” ผู้มากวัยกว่าออกความเห็นทำให้ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นเช่นเดียวกับวิยาดา
“ผมเป็นเจ้าของกิจการจะลางานเอากับใครละครับ”
“ก็ลากับตัวเองสิคะ” แม่บ้านคนสนิทค้อนให้ มือปั้นแป้งทำบัวลอยเผือกมือเป็นระวิง ก้อนกลมเกลี้ยงสวยขนาดเท่ากันทุกก้อนช่างแตกต่างจากมือใหม่หัดปั้นที่ก้อนใหญ่บ้างเล็กบ้างแล้วยังเห็นเป็นเส้นหยักตามแรงหักพับของนิ้วทำให้คุณแม่บ้านฟาดให้แรงๆ ไปที
“จะเอาไปวัดนะคะ ทำสวยๆ”
“ยากชะมัด สู้กินก็ไม่ได้ง่ายกว่า” ชายหนุ่มว่าแล้วเอนตัวลงบนตักของแม่ ปล่อยให้สตรีทั้งสองนั่งปั้นขนมกันไป และเพราะเมื่อคืนไม่ได้หลับเลยซักงีบจึงเผลอหลับไปไม่รู้ตัว
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ม.ค. 2557, 22:33:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ก.พ. 2557, 23:46:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 1492
| << ตอนที่ 2 100% | ตอนที่ 3 100% >> |