เล่ห์กามา (เปลี่ยนชื่อเป็น ตะวันซ่อนแสง สนพ อินเลิฟตีพิมพ์)
ตัวละครในเรื่อง เล่ห์กามา(สนพ อินเลิฟตีพิมพ์) รอชื่อนิยายอย่างเป็นทางการอยู่ค่ะ
พ่อเลี้ยงกานต์ /กานต์นที/
ชายหนุ่มวัยยี่สิบแปด ที่หล่อและรวยโปรฟล์ดีที่สุดในภาคเหนือเป็นที่หมายตาจากบรรดาไฮโซและสาวน้อยสาวใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน แต่เขาได้รับมรดกมากมายจากเจ้านันทิ เจ้าทางฝ่ายเหนือเป็นเจ้าของปางเคียงดาวคนใหม่เขามีอดีตที่เจ็บปวด พ่อ แม่ และพี่ชายถูกไฟคอกตาย น้องสาวถูกเอาไปเป็นนางบำเรอ และตัวเขาเองก็เคยหน้าเสียโฉม จนเจ้านันทิต้องส่งไปศัลยกรรมกับศัลยแพทย์มือดีที่สุดในเกาหลี
คุณหนูอลิชา อัครนาคินทร์
วัยยี่สิบเจ็บ สวยทันคน เอาแต่ใจไม่ยอมให้ใครง่ายๆถ้าตัวเองไม่ผิดใครมักว่าเธอเจ้าชู้ว่าเธอเป็นตัวร้ายแต่ที่จริงนั่นไม่ใช่เธอแค่เปลือกนอกที่สร้างเอาไว้ป้องกันตัวเองคู่ปรับตลอดกาลของกานต์นทีและเขาเข้าใจว่าเธอคือต้นเหตุแห่งโศกนาฏกรรมแม้เธอจะบอกเขาไปร้อยครั้งว่าเธอไม่ได้ทำ
เอกรินทร์
นักเรียนนอกวัยยี่สิบแปดปี คาสโนว่าตัวพ่อเป็นคู่หมั้นของอลิชาแต่ไม่เคยดูแลอลิชาและรู้ว่าเธอไม่ได้รักเขาแต่ก็วางอลิชาไว้เป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของชีวิต มารู้ว่าตัวเอกรักอลิชาเมื่อกานต์นทีจับตัวอลิชาไป
หน่อวา/มะลิ
สาววัยยี่สิบเอ็ด สาวบ้านป่าจอมหัวสูงภายนอกสวยใสดูซื่อแต่ที่แท้ร้ายตัวแม่หวังจะเป็นแม่เลี้ยงแห่งปางเคียงดาวทะเยอทะยานและชอบร้ายใส่อลิชาแต่ต่อหน้าแสร้งทำดี
ม่านแก้ว
สาวเหนือคนสวยวัยยี่สิบแปดเจ้าของมินิมาร์ทดังประจำตำบลใครก็คิดว่าเป็นเมียเก็บพ่อเลี้ยงที่จริงไม่ใช่ถูกเอกรินทร์ฉุดไปทำมิดีมิร้ายเพราะต้องการเอาคืนพ่อเลี้ยงกานต์แต่เข้าทางม่านแก้วพอดีเมื่อพ่อเลี้ยงขอแต่งงานเพื่อรับผิดชอบ แต่การแต่งงานก็ถูกขัดขวางเพราะแผนการของหน่อวา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พ่อเลี้ยงกานต์ /กานต์นที/
ชายหนุ่มวัยยี่สิบแปด ที่หล่อและรวยโปรฟล์ดีที่สุดในภาคเหนือเป็นที่หมายตาจากบรรดาไฮโซและสาวน้อยสาวใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน แต่เขาได้รับมรดกมากมายจากเจ้านันทิ เจ้าทางฝ่ายเหนือเป็นเจ้าของปางเคียงดาวคนใหม่เขามีอดีตที่เจ็บปวด พ่อ แม่ และพี่ชายถูกไฟคอกตาย น้องสาวถูกเอาไปเป็นนางบำเรอ และตัวเขาเองก็เคยหน้าเสียโฉม จนเจ้านันทิต้องส่งไปศัลยกรรมกับศัลยแพทย์มือดีที่สุดในเกาหลี
คุณหนูอลิชา อัครนาคินทร์
วัยยี่สิบเจ็บ สวยทันคน เอาแต่ใจไม่ยอมให้ใครง่ายๆถ้าตัวเองไม่ผิดใครมักว่าเธอเจ้าชู้ว่าเธอเป็นตัวร้ายแต่ที่จริงนั่นไม่ใช่เธอแค่เปลือกนอกที่สร้างเอาไว้ป้องกันตัวเองคู่ปรับตลอดกาลของกานต์นทีและเขาเข้าใจว่าเธอคือต้นเหตุแห่งโศกนาฏกรรมแม้เธอจะบอกเขาไปร้อยครั้งว่าเธอไม่ได้ทำ
เอกรินทร์
นักเรียนนอกวัยยี่สิบแปดปี คาสโนว่าตัวพ่อเป็นคู่หมั้นของอลิชาแต่ไม่เคยดูแลอลิชาและรู้ว่าเธอไม่ได้รักเขาแต่ก็วางอลิชาไว้เป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของชีวิต มารู้ว่าตัวเอกรักอลิชาเมื่อกานต์นทีจับตัวอลิชาไป
หน่อวา/มะลิ
สาววัยยี่สิบเอ็ด สาวบ้านป่าจอมหัวสูงภายนอกสวยใสดูซื่อแต่ที่แท้ร้ายตัวแม่หวังจะเป็นแม่เลี้ยงแห่งปางเคียงดาวทะเยอทะยานและชอบร้ายใส่อลิชาแต่ต่อหน้าแสร้งทำดี
ม่านแก้ว
สาวเหนือคนสวยวัยยี่สิบแปดเจ้าของมินิมาร์ทดังประจำตำบลใครก็คิดว่าเป็นเมียเก็บพ่อเลี้ยงที่จริงไม่ใช่ถูกเอกรินทร์ฉุดไปทำมิดีมิร้ายเพราะต้องการเอาคืนพ่อเลี้ยงกานต์แต่เข้าทางม่านแก้วพอดีเมื่อพ่อเลี้ยงขอแต่งงานเพื่อรับผิดชอบ แต่การแต่งงานก็ถูกขัดขวางเพราะแผนการของหน่อวา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Tags: พ่อเลี้ยง กานต์นที อลิชา ปางช้างเคียงดาว ป่า ไร่สตอเบอรี
ตอน: ตอนที่ 2
ฝากผลงานเล่มที่ 14 ของอัปสรา ด้วยนะคะ เรื่องนี้มีแพลนออกในเดือน กุมภาพันธ์ กับ สนพ อินเลิฟค่ะ ส่วนชื่อจะเปลี่ยนใหม่ค่ะ เพราะชื่อค่อนข้างแรงเกินไป ได้ชื่อที่เหมาะสมแล้วจะมาแจ้งให้ทราบนะคะ
ตอนที่ 2
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาอนาคินทร์ได้รับซองกระดาษสีน้ำตาลจากลูกน้องเขารีบเปิดมันออกดูด้วยความร้อนใจ
“ภาพถ่ายจากกล้องวงจรปิดที่ผับออลซีซันครับเจ้านาย ภาพสุดท้ายที่เราได้มา คุณหนูอลิชา ออกไปกับผู้ชายคนนี้”เขาชี้ให้
อนาคินทร์ดูรูปผู้ชายหน้าตาดีผิวขาวสวมหมวก แว่นตามิดชิด ผิวขาวแต่งกายดี
เสียงเข้มที่พยายามสกัดกั้นอารมณ์เอ่ยถาม “ไอ้หมอนี่มันรู้สึกคุ้น ๆ อย่างบอกไม่ถูก มันเป็นใครรู้หรือยัง”
“ยังเลยครับ” ลูกน้องของเขาทั้งสองคนรีบก้มหน้างุด ๆ ก้มมองพื้น
อนาคินทร์นักธุรกิจมาดเข้มทุบโต๊ะและกวาดกองเอกสารทั้งหมดลงไปที่พื้นอย่างบันดาลโทสะ
“อะไร อะไรก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะรู้กันบ้างวะ”
ไม่ทันสิ้นเสียง ประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะ ก่อนที่ลูกน้องคนสนิทของอนาคินทร์จะเข้ามา
“ว่ายังไงอัคคี ได้เรื่องไหม”
“ได้เรื่องแล้วครับคุณอนาคินทร์ ทั้งเรื่องของคุณดาริกา และก็คุณหนูอลิชา”
“ดีมาก มันต้องแบบนี้” อนาคินทร์เผยรอยยิ้มขึ้นครั้งแรกตั้งแต่รู้ว่าสองสาวยอดดวงใจหายตัวไปนี่เป็นครั้งแรกที่อนาคินทร์ยิ้มออกมา”
“ได้ความว่ายังไงบ้างอัคคี” อนาคินทร์ตบไหล่อัคคีเบาๆ อัคคีเป็นหลานของชาติชาย เพื่อนสนิทของเขาซึ่งแม้จะต่างกันมากด้วยฐานะแต่อนาคินทร์ไม่ได้เลือกคบเพื่อนด้วยจำนวนตัวเลขในบัญชี ชาติชายฝากหลานมาทำงานด้วยเขาจึงรับไว้ อัคคีทำหน้าที่เป็นเลขาส่วนตัวของเขา อัคคีมีความสามารถในการจัดการหลาย ๆ เรื่องให้เขาและทำได้เป็นอย่างดีเป็นที่ไว้ใจของอนาคินทร์
“จากการตรวจสอบ คนที่พาคุณหนูอลิชาไปมันก็คือนายกิตอดีตเด็กรับใช้ในคฤหาสน์อัครนาคินทร์ยังไงล่ะครับ แต่มันเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น พ่อเลี้ยงกานต์นที ตอนนี้มันไม่ได้เป็นไอ้กระจอกเหมือนเดิมแล้วครับ แต่มันกลายเป็นพ่อเลี้ยงทางเหนือ จากข้อมูลที่ได้มานายกานต์นที รวยขึ้นมาได้อย่างไรเรายังไม่มีข้อมูลลึก ๆ ในเรื่องนี้ครับ แต่ที่รู้มันมีเจ้านันทิคอยให้การสนับสนุนอยู่ ในหลายปีที่ผ่านมามันมีความสำคัญในแวดวงธุรกิจทางภาคเหนือ และยังเป็นเจ้าของปางช้างชื่อดังที่สุดของภาคเหนือด้วยครับ รวมถึงธุริกิจไร่สตอเบอรีย์แทบแม่ริน รวมถึงรีสอร์ทดัง ๆ อีกหลายแห่ง
“นี่นายกิตมันยังไม่ตายเหรอ!” เขาเองก็ตกใจมีคนปล่อยข่าวว่ากิตตายแล้วเมื่อหลายปีก่อน
“แล้วการหายตัวไปของดาริกาล่ะคงเกี่ยวกับมันด้วยใช่ไหม” เขาตั้งข้อสงสัย
“เกี่ยวสิครับ เกี่ยวโดยตรงเลย”
อัคคีสังเกตว่าอนาคินทร์กำหมัดแน่น เขารู้ดีว่าอนาคินทร์ทั้งรักทั้งหลงดาริกามากแค่ไหน หากอลิชาหลานสาวสุดที่รักเป็นแก้วตา ดาริกาก็คือดวงใจ
“ว่ามา”
“แล้วตอนนี้ทั้งดาริกา และอลิชา อยู่ที่ไหน” ดาริกาคงไม่เป็นอะไร เพราะเป็นน้องสาวของนายกิต แต่อลิชาหลานสาวของเขาล่ะ
“ผมคิดว่ามันพาเธอทั้งสองไปทางภาคเหนือ แต่ผมคิดว่ามันไม่น่าจะพาทั้งสองไปอยู่ในที่เดียวกัน เราพอทราบแล้วว่ามันน่าจะพาคุณอลิชาไปอยู่ที่ปางเคียงดาว และคิดว่าคุณดาริกาก็คงอยู่ในพื้นที่เดียวกันแต่ไม่ใช่ปางเคียงดาวเพราะเราพบหลักฐานจากกล้องวงจรปิดรถที่พาคุณดาริกาไปมุ่งไปยังเขตภาคเหนือ”
“มันจะพาไปซุกซ่อนไว้ที่ไหนก็ต้องหาให้เจอ อัคคีนายไปเตรียมคนของเราให้พร้อม”
“ได้ครับเจ้านาย” อัคคีก้มหน้าพร้อมรอยยิ้มหยัน ก่อนจะหันหลังออกไปจากห้อง
อนาคินทร์กุมขมับชำเลืองตามองที่ประตู อัคคีออกไปแล้วเขาจึงหันไปสั่งลูกน้องคนสนิททั้งสองคนที่ยังก้มหน้าก้มตายืนอยู่ ที่มุมห้อง
“เตรียมตัวให้พร้อม แล้วเตรียมคนอีกชุดตามประกบอัคคีอย่าให้มันรู้ตัวเข้าใจไหม” พักหลังเขารู้สึกไม่ไว้ใจอัคคีขึ้นมาหลังจากเห็นสายตาของอัคคีในวันนั้นที่บ้านของเขาตอนที่หมอนั่นมองดาริกา
“ครับเจ้านาย”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รถสปอร์ตสุดหรู ขับเลยพื้นที่ของปางเคียงดาวปางช้างชื่อดังที่มีทัศนียภาพอันสวยงามประดับประดาด้วยพันธุ์ไม้ทางเหนือและดอกไม้ต่างประเทศเป็นที่ชื่นชอบของนักท่องเที่ยว มีโชว์อาบน้ำให้ช้าง ช้างวาดรูปตลอดจนกิจกรรมขี่ช้างล่องไพร และที่พักนักท่องเที่ยว กานต์นทีขับรถลึกเลยเข้าไปจากปางช้างเคียงดาวนิดหน่อย ข้างทางเป็นป่าลึกรกชัฏ มืดครึ้ม สุดทางถนนเป็นพื้นที่บนภูเบื้องหลังเป็นพื้นป่าและขุนเขาเป็นอาณาบริเวณพื้นที่สร้างบ้านพักส่วนตัวของ กานต์นที สถานที่แห่งนี้เงียบ สงบ แต่สวยงามข้างบ้านมีลำธารไหลผ่านเชื่อมต่อจากน้ำตกแห่งหนึ่งในป่าลึก เป็นพื้นที่ซึ่งกานต์นทีวางแผนไว้ว่าอนาคตอาจจะเปิดทำรีสอร์ทเพราะทำเลสวยมากและอยู่ใกล้กับปางช้างเคียงดาวแค่นิดเดียว แต่ติดอยู่ที่เขายังคงเสียดายอยากจะเก็บเอาไว้พักอาศัยเองมากกว่าเขาอยากเห็นสภาพแบบนี้ไปนาน ๆ แต่อีกใจก็อยากจะสร้างเป็นรีสอร์ทให้กับน้องสาว ดาริกาจะได้มีกิจการเป็นของตนเองหากเธอยอมมาอยู่ที่นี่
เขากระตุกเชือกสีน้ำตาลหม่นเส้นหนาที่ใช้ล่ามสัตว์และลากแรง ๆ กระตุกให้บางอย่างตามออกมาจากรถ แต่ได้ยินเพียงเสียงของสาวหน้าตาสวยชาวกรุงที่ตอนนี้อยู่ในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงรุ่ยร่าย กำลังกรีดร้องและด่าทอเขาไม่ขาดปาก
“ไอ้คนบ้าหยุดเดี๋ยวนี้จิตใจแกทำด้วยอะไรแกไม่ใช่คนแล้วเหรอ ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ นี่ฉันเป็นคนนะไม่ใช่ช้าง ม้า วัว ควาย ที่ไหนถึงได้จับมัดและจะลากไปแบบนี้”
“ผมไม่เคยคิดว่าผู้หญิงอย่างคุณเป็นคนอลิชา ชีวิต ของวัว ควายที่ผมเลี้ยงไว้มันยังมีค่ามากกว่าคนอย่างคุณ อ้ออย่านึกว่าที่ผมเสพสมกับคุณเมื่อคืนนั่นเพราะผมยังเสน่หาในตัวคุณอยู่ ไม่ใช่เลยคุณมันเป็นแค่....” เขาทำทีคิด
“ที่ทิ้งน้ำเชื้อที่ไม่ต้องการเก็บเอาไว้แล้วก็เท่านั้น” เขาหัวเราะ
วาจาเผ็ดร้อน หยาบ กักขฬะ มันทำให้ อลิชาไม่อาจทนฟังได้“ไอ้คนชั่วแกมันเลวหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ ” เขาหัวเราะจากนั้นเขาก็ออกแรงดึงเชือกเหมือนกำลังลากแม่วัวสาวเข้าคอก
“ตามมา อย่าดื้อ ไม่อย่างนั้นผมจะเอาเชือกคล้องคอคุณและลากไปแทน”
“คุณอาอนาคินทร์จะต้องตามมาที่นี่และจะต้องฆ่าแกแน่ และแกจะได้รู้ว่านรกมีจริงๆ”
“ปากดีจริง ๆ มาลองชิมรสชาติของการตกนรกทั้งเป็นก่อนดีไหม
พ่อเลี้ยงกานต์นที หมั่นไส้ถึงกับเดินไปผลักอลิชาให้ล้มลง ทั้งที่ถูกเชือกมัดทั้งสองมือล้มลงไปกลิ้งที่พื้น
อลิชาพยายามลุกขึ้นมาเสื้อผ้าเปื้อนดินโคลนที่ฝนคงตกมาอย่างหนักเมื่อคืนดูมอมแมมไม่เหลือเค้าลางของคุณหนูไฮโซอีกต่อไป เธอเงยหน้ามามองเขาด้วยแววกร้าวเธอจ้องมองเขายังไม่เกรงกลัวใช่เธอผิดแต่เขาไม่ควรทำกับเธอถึงขนาดนี้ เธอไม่ได้ฆ่าคนตายเสียหน่อยแค่เป็นต้นเหตุเองไม่ใช่ไม่รู้สึกผิดแต่ไม่รู้จะทำเช่นไรเพราะเธอไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้ แต่เขาทำเหมือนเธอไม่ใช่คน
เพราะแค้นจึงด่าออกไป“ไอ้คนชั้นต่ำ ไอ้ลูกขี้ข้าดูสิตัวฉันเปื้อนไปหมดแล้ว ชุดนี้ราคาตั้งเท่าไหร่คนอย่างแกทั้งชาติก็ไม่มีวันซื้อยี่ห้อแบบนี้มาใส่ได้หรอก อ้อ..ลืมไปถึงตอนนี้แกคงรวยแล้วมั้ง ถึงจะมีเงินก็เปลี่ยนกำพืดไม่ได้หรอกว่าแกมันเป็นแค่ลูกคนใช้ในบ้าน แกเคยมีหน้าที่รองมือรองเท้าฉัน แกคงไปแจ๊คพอตถูกหวยรวยเบอร์มาล่ะสื ไอ้คนไม่รู้จักบุญคุณคน”อลิชาพ่นคำด่าด้วยความโกรธไม่ยั้ง
“ปากดีนักเหรอ” กานต์กัดฟันดังกรอดๆ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นบางอย่างที่เตะตาเข้าให้ยังใหม่ ๆ อยู่เลย ว้าย!
“ไม่นะไม่ กรี๊ดดดดดดดดดด แก.. ไอ้คนชะ...ชั่ว” พูดได้เท่านั้นใบหน้าสวย ๆ ของคุณหนูอารมณ์ร้ายอย่างอลิชาก็จมไปในกองขี้ช้างและถูกกดบดขยี้แช่เอาไว้ก่อนเขาจะดึงขึ้นมาและดูว่าหน้าสวย ๆ นั้นทั้งเละและเหม็นแค่ไหน
“ปากดีนักถ้าไม่หยุดด่า จะไม่ได้แค่เอาหน้าไปคลุกขี้ช้างเท่านั้น คราวนี้ผมจะบังคับให้คุณกินมันเข้าไปเลย
อลิชา”
เสียงอลิชาแหวดังลั่นร้องไห้โวยวายอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเกิดมาเธอไม่เคยถูกใครกระทำป่าเถื่อนด้วยแบบนี้มาก่อน อยากได้อะไรอลิชาต้องได้ และอย่าได้ขัดใจเธอ แม้เธอจะเป็นต้นเหตุของเรื่อง แต่อลิชาเชื่อมั่นว่าทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของเธอ เขาทำกับเธอมากเกินไปแล้วและอลิชาจะไม่มีแม้แต่คำว่าขอโทษหรือยอมให้เขากระทำเพียงฝ่ายเดียวอีกต่อไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“แม่งเอ้ย...จะนึกว่าตัวเองเป็นพระเอกละครภาคค่ำที่มันชอบทารุณนางเอก แต่ไม่เป็นไรจะร้ายให้ยิ่งกว่านั้นอีก กับผู้หญิงนิสัยอัปปรีย์แบบนี้”
อยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลอัครนาคินทร์มาจนอายุถึงยี่สิบสามปีเรียนจบปริญญาตรีในคณะวิศวกรรม ด้วยทุนรอนของนายวายุบิดาของอลิชา จนกระทั่งท่านผู้มีพระคุณทั้งสองพ่อและแม่ของอลิชาเกิดอุบัติเหตุเครื่องบินตกเสียชีวิตทั้งคู่อลิชายิ่งร้ายและเอาแต่ใจมากขึ้นหลายเท่าตัวเพราะคนเป็นอาอย่างอนาคินทร์ที่ว่ารักหลานสาวนักหนาแต่กลับมีเวลาให้ไม่มากนักเพราะต้องรับช่วงกิจการทั้งหมดไปดูแลอลิชาก็ยิ่งเอาแต่ใจ
จนอลิชาก่อเรื่องจนเกิดโศกนาฏกรรมขึ้นเขาถึงได้ออกมาจากคฤหาสน์นั้น เขาไม่เคยลืมอดีตประมุขของบ้าน พ่อแม่ของอลิชาเคยดีต่อครอบครัวของเขา แต่ความเลวร้ายที่อลิชาทำเขาก็ลืมไม่ได้เช่นกัน บุญคุณต้องทดแทน แต่ความแค้นก็ต้องชำระ
เมื่อคิดได้แล้วเห็นนังวายร้ายนั่งร้องไห้ฟูมฟายและด่ากราดเขาอยู่กานต์นทีก็ยิ้มเยาะก้าวเร็วๆ เข้าไปหา “อย่ามาทำสำออยไปหน่อยเลย ทีคุณเคยทำกับผมล่ะ แค่นี้ไม่ถึงตายแต่ถ้าจะตายเพราะอย่างอื่นมากกว่า” เขามองร่องอกที่ยามนี้เสื้อตัวสวยไม่เข้าที่เข้าทางทำให้ร่องอกขาวอวบโผล่มาให้เขาเห็น
“ไอ้คนบ้า ไอ้คนเลวอย่ามามองฉันแบบนี้นะ” อลิชาร่ำไห้และรีบกระชับคอเสื้อ ใบหน้าและผมเต็มไปด้วยขี้ช้างหาความสวยสง่าไม่ได้เลยในเวลานี้
เขามองด้วยแววตาดูถูกและตะคอกใส่ “ปิดทำไมเมื่อคืนเห็นมากกว่านี้เป็นไหน ๆ เห็นจนเอียนจนไม่อยากจะดู” เขาดึงร่างบางขึ้นจากพื้นและเขย่าที่ไหล่แบบบางทั้งสอง
“จำได้ไหมเคยทำอะไรกับผมบ้าง จำนังบาร์บี้ หมาตัวโปรดของคุณได้ไหมผมแค่เตะมันเบา ๆ ทีเดียวคุณยังเคยเอาขี้ของมันมายีบนหัวผมเลย”
ทั้งสองคนคงจำเหตุการณ์นั้นได้มันคล้าย ๆ วันนี้เพียงแต่วันนั้น กิต หรือ กานต์นทีในปัจจุบันเป็นฝ่ายถูกกระทำ และผู้กระทำคือสาวสวยที่หน้าเปื้อนขี้ช้างคนที่เขากำลังเขย่าเสียหัวสั่นหัวคลอนอยู่ตอนนี้
ห้าปีที่แล้ว
“นังบาร์บี้แกจะวิ่งไปไหน กลับมานี่เอามาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
กิตหรือกานต์นทีกำลังวิ่งไล่สุนัขพันธุ์ ชิวาว่าตัวเล็ก ตาแป๋วสีน้ำตาลอ่อนวัยกำลังซนที่มันไปคาบเอารองเท้าของคุณหนูอลิชาไปกัดเล่น เขารู้ว่าอลิชารักรองเท้าคู่นี้มาก เธอมักใส่มันเป็นประจำ เขาจึงโมโหเตะชิวาว่าตัวจ้อยไปเบา ๆ หนึ่งทีเป็นการสั่งสอนซึ่งมั่นใจว่ามันไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกแต่เขาไม่รู้เลยว่าไอ้การที่ปกป้องรองเท้าคู่โปรด ของคุณหนูคนสวยจะเกิดเรื่องขึ้น
“นายกิต แกทำอะไร บาร์บี้ ของฉัน ต๊าย...บาร์บี้ลูกแม่เจ็บไหมลูก” นังหมาน้อยขี้ประจบและมารยาไม่แพ้เจ้าของรีบร้องคราง หงิง หงิง ทำท่าทางเกลือกกลิ้งดิ้นทุรนทุรายราวกับเจ็บปวดปางตายอยู่ที่พื้น
“บาร์บี้ ของแม่ที่รักใครทำลูก” อลิชาโผทรุดกายเข้าไปอุ้มมันอย่างเบามือ นังบาร์บี้ที่แกล้งครางไม่เลิกและหันมามองหน้าเขาบางครั้งเป็นเชิงเยาะเย้ยหันกลับไปส่งสายตาสำออยฟ้องนายสาวของมัน
เขาเห็นจึงหมั่นไส้ “นังหมาจอมมารยา เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวโดนอีกที” เขาดุมัน แต่สิ่งที่ได้รับคือคุณหนูอลิชาเจ้าของมันทำตาขวางใส่เขาและทำท่าทำทางเหมือนจะกระโจนมากัดคอเขาเสียเอง
“ก็ไอ้บาร์บี้มันกัดรอง...”ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบคุณหนูอลิชาก็ตบเขาหนึ่งฉาด ในเวลานั้นเองเขาก็คาดไม่ถึง
“ฉันบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าให้นายเรียกว่าคุณบาร์บี้”อลิชาแผดเสียงใสใส่หน้าเขา “แล้วกล้าดียังไงมาเตะหมาตัวโปรดของฉัน” คนสวยแหวใส่
“แต่มันเป็นแค่หมานะครับคุณหนู ทำไมต้องเรียกคุณบาร์บี้ด้วย อีกอย่างที่ผมเตะมันก็เพราะมันกัดรองเท้าคู่โปรดของคุณ” กิตในเวลานั้นพยายามอธิบาย
“บาร์บี้มันเป็นหมาแต่ก็เป็นหมามีระดับหมาของเจ้านาย ไม่ใช่” คนสวยแสนร้ายมองเขาด้วยแววตาดูถูก “หมาขี้ข้า หมาขี้เรื้อนที่อาศัยบ้านเขาอยู่ อาศัยอาหารเขากิน”และเชิดใส่
เขาโมโหแต่ก็ยอมเธอรู้ดีที่อลิชาเป็นแบบนี้เพราะอะไร ที่สำคัญมันชาชินเสียแล้ว เธอก็ร้ายและเป็นจอมหยิ่งที่ชอบดูถูกคนมาตั้งแต่เด็กแต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้หลงรักเธอในเวลานั้น
“ก็ได้ครับวันหลังผมจะไม่เตะ และไม่แตะนัง..เอ้ย คุณบาร์บี้ของคุณอลิชาอีก”
“ดีมาก” เธอกอดอกหน้าเชิดใส่เขา
จากนั้นเขาก็หันหลังให้เธอ กำลังจะออกไปตัดแต่งกิ่งไม้ที่สวนหน้าคฤหาสน์แต่นังหมาเจ้าเล่ห์เกิดถ่ายออกมา อลิชาจึงยิ้มร้าย
“เดี๋ยวนายกิต อย่าเพิ่งไปสิ” ในวันนั้นเขาคิดว่าเธอจะต้องเรียกเขาไว้เพราะต้องการขอโทษที่ทำรุนแรงเกินกว่าเหตุ
“อะไรครับ”เขายิ้มออกมาเล็กน้อยถึงร้ายอย่างไรรู้จักขอโทษเขาก็พร้อมอภัยให้เธอเสมอ
“มาใกล้ๆ ฉันสิ” น้ำเสียงอ่อนหวาน “มาใกล้ๆ อลิชาสิคะพี่กิต”
ในวันนั้นเขาหัวใจพองโต เขาเดินไปยืนใกล้ ๆ เธอ
“นั่งลงอย่ามายืนค้ำหัวฉัน” คนสวยกระแทกเสียงใส่
“ครับ” เขาไม่พอใจแต่ก็ทำตามนึกเสียว่าบุญคุณพ่อแม่ของเธอมันล้นหัวเขาอยู่
แต่เขาคาดไม่ถึงว่าคนหน้าสวยจะไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาและเก็บขี้ของนังหมาเจ้าเล่ห์ขี้ประจบที่มันถ่ายออกมา
เขากำลังอ้าปากจะบอกเธอว่าเขาจะกวาดเก็บให้แต่ไม่ทัน เธอเอาขี้ของนังบาร์บี้ขยี้ใส่หัวเขา
“จำไว้นะ ถ้าบังอาจแตะต้องนังบาร์บี้ของฉันอีกฉันจะทำมากกว่านี้จะให้นายกินเข้าไปเลยคอยดูสิ”
แต่เหตุการณ์ต่อจากนั้นเขาก็จำได้ไม่ลืมเช่นกัน คุณวายุบิดาของอลิชามาพบการกระทำของลูกสาวและเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอลิชาถูกบิดาตบหน้าต่อหน้าเขา
“เลวที่สุด ขอโทษกิตเดี๋ยวนี้ อลิชาพ่อไม่คิดว่าลูกสาวของพ่อจะทำกับคนในบ้านแบบนี้”
“นายทำให้ฉันถูกคุณพ่อตบหน้า” เธอปล่อยโฮร้องไห้สะอึกสะอื้น ก่อนจะทำท่าว่าจะเข้ามาทุบตีเขา
แต่ประมุขของบ้านตวาดลูกสาวเสียงเขียวด้วยสีหน้าไม่พอใจท่าทางโกรธอลิชามาก “อลิชาพ่อบอกให้หยุด”
“ไม่หยุด แก..ไอ้กิต” ในวันนั้นเธอเข้ามาทุบเขา
จากนั้นฝ่ามือของนายวายุบิดาของอลิชา ก็ฟาดใส่แก้มใส ๆ ของลูกสาวอีกครั้งจนอลิชาปล่อยโฮและกรีดร้อง
“ พ่อแม่สั่งสอนให้ทำแต่ความดี นี่จิตใจลูกทำด้วยอะไรทำไมถึงทำกับเขาแบบนี้ กิตเป็นคนของเรา เขาทำงานให้เรา ครอบครัวเขาทำงานกับเราด้วยความจงรักภักดีแต่ดูแกทำสิ ทำกับเขาเหมือนเขาไม่ใช่คน ทำไมถึงได้ทำพฤติกรรมที่น่าเกลียดแบบนี้ ทำไมแกไม่เลียนแบบนิสัยหนูดาริกา เขามาบ้างสักเสี้ยวก็ยังดี ทั้งอ่อนหวาน น่ารัก จิตใจดี”
อลิชา มองหน้าบิดา และหันกลับมามองเขาด้วยแววตาแห่งความเจ็บปวด ชิงชัง “เพราะพวกแกสามพี่น้อง พวกแกก้าวเท้ามาอยู่ที่นี่คุณพ่อคุณแม่ก็ไม่รักฉัน”
จริงๆ แล้วที่อลิชาร้ายใส่เขาในวันนั้นจะมีใครรู้บ้างว่าเพราะเธอโกรธที่ดาริกา สัญญาว่าจะไม่ฟ้องพ่อกับแม่ว่าเธอโดดเรียนหนีไปรับนักร้องเกาหลีที่บินมาจากเมืองนอกกับกลุ่มเพื่อน ๆ ทำให้พ่อและแม่โกรธเธอหักเงินรายเดือนและคนเป็นแม่ไม่พูดด้วยหลายวันเมื่อมาเจอกิตเตะหมาจึงหาเรื่องเขาเพื่อประชดน้องเขา
นายวายุส่ายหน้า ทำไมเขาจะไม่รักล่ะมีลูกสาวอยู่คนเดียว แต่อลิชา เอาแต่ใจและร้ายกาจมากเหลือเกินหากเขาไม่กำหราบเสียบ้างโตเป็นผู้ใหญ่ใครจะเอาอยู่
สายตาประมุขของบ้านทอดมองกิตอย่างเห็นใจ “อย่าโกรธน้องเลยนะกิต ลุงไม่ดีเองเลี้ยงน้องตามใจมาตลอดจนเสียผู้เสียคนหมดแล้ว ถ้าลุงไม่อยู่ฝากกิตดูแลน้องด้วย อลิชาภายนอกอาจจะดูร้ายกาจแต่ลึก ๆ อลิชาเป็นคนจิตใจดี”
เขาไม่รู้หรอกว่านั่นคือคำสั่งเสียสุดท้ายก่อนที่นายวายุ และคุณวารีจะเกิดอุบัติเหตุเครื่องบินตก คุณวายุพูดถูกทุกคำเกี่ยวกับอลิชา เอาแต่ใจ ร้ายกาจ แต่เขาค้านคำเดียวอลิชาน่ะเหรอที่เป็นคนจิตใจดี เธอเป็นนางปีศาจร้ายต่างหาก
เมื่อกานต์นทีหยุดคิดถึงเรื่องอดีต เขาก็พบว่าอลิชากำลังร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง “ฮือออออ......”
“ฉันเจ็บนะ ก็วันนั้นแกมาเตะหมาตัวโปรดฉันก่อนนี่ และอีกไม่กี่วันบาร์บี้ของฉันก็ช้ำในตายจริงๆ นี่ ” อลิชาพูดไปสะอื้นไปดูน่าเวทนา เป็นเรื่องจริงหมาของเธอตายเพราะถูกเตะแต่ไม่ใช่ฝีมือกิตในอดีตหรือพ่อเลี้ยงกานต์นทีในปัจจุบันที่ทำให้บาร์บี้ช้ำในตาย แต่เป็นฝีมือของคนที่ไม่พอใจในการกระทำของเธอต่างหากนั่นก็คือน้องสาวของเขา
“มันก็สมแล้วที่วันนี้ผมจะทำแบบนี้กับคุณอลิชา ขี้ช้างอร่อยดีไหม”
เขามัวแต่มองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาด้วยความสะใจอยู่เลยไม่ได้มองว่าเธอยอมจับของเหม็นเพื่อเอาคืนเขา
“นี่แน่” ขี้ช้างที่ติดอยู่บนสองมือของเธอเปรอะเปื้อนเต็มหน้าเขา
“แกคิดว่าแกจะรังแกฉันได้คนเดียวเหรอ ฉันไม่ยอมหรอก” เธอเอาชี้ช้างป้ายเขาแล้วก็ร้องไห้ไปอย่างเจ็บแค้น
ความเหม็นทำให้เขาอยากจะอาเจียนออกมา ยิ่งทำให้เขาโกรธเธอมากขึ้นไปอีก “มากไปแล้วนะ ยัยอลิชายัยแม่มด”
เขายกร่างบางขึ้นและเดินลิ่ว ๆ กลับไปที่ข้างบ้านพักอย่างรวดเร็วจากนั้น เหมือนคนถูกอุ้มจะรู้ชะตากรรมเมื่อมองเห็นลำธารน้ำซึ่งมีช่วงหนึ่งเป็นแอ่งถ้าทางจะลึกท่วมหัว
“อย่านะ อย่า อย่าทำแบบนั้นกับฉัน แกก็รู้นี้ฉันว่ายน้ำไม่เป็น”
“รู้สิ”
โครม!
กานต์นทีหัวเราะอย่างสะใจ “ว่ายน้ำไม่เป็นก็ตายซะ จะได้เป็นผีเฝ้าบ้านชดเชยความผิดที่เคยทำไว้ยังไงล่ะ” กานต์นทีหันหลังเดินหนีไปปล่อยให้อลิชาดิ้นทุรนทุรายเอาตัวรอดอยู่ในน้ำที่เย็นเฉียบ ความกลัวแล่นเข้าจับหัวใจไปทุกขณะจิตไม่ว่าเธอจะดีดดิ้นพยายามทำให้ตัวเองลอยขึ้นเหนือน้ำแต่ร่างบางกลับดำดิ่งสู่ผืนดินใต้น้ำ
“แม่คะ พ่อคะ ช่วยอลิชาด้วย” จิตสำนึกของเธอระหว่างความเป็นและความตายนั้นโหยหาบิดามารดาผู้เป็นที่รัก ฟองอากาศที่เกิดจากการดิ้นรนเพื่อยื้อชีวิตของตนให้รอดนั้นค่อย ๆ หายไปจนไม่เหลือพรายน้ำเหนือผิวน้ำอีก ผิวน้ำราบเรียบเช่นเดิมเมื่อร่างบางแช่นิ่งอยู่ที่ก้นบึ้งกลางลำธารน้ำใสที่ดูเหมือนไม่ลึกแต่ที่จริงลึกเกินสองเมตร
“ตายซะได้ก็ดี เรื่องจะได้จบง่ายๆหน่อย”
ดวงตาชาเย็นของพ่อเลี้ยง กานต์นทีหันกลับไปมองที่ผิวน้ำนั้นอีกครั้งและยิ้มหยันที่มุมปากอย่างโหดเหี้ยม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ม.ค. 2557, 01:04:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ม.ค. 2557, 01:04:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 3067
| << ตอนที่ 1 | ตอนที่ 3 >> |