เล่ห์กามา (เปลี่ยนชื่อเป็น ตะวันซ่อนแสง สนพ อินเลิฟตีพิมพ์)
ตัวละครในเรื่อง เล่ห์กามา(สนพ อินเลิฟตีพิมพ์) รอชื่อนิยายอย่างเป็นทางการอยู่ค่ะ
พ่อเลี้ยงกานต์ /กานต์นที/
ชายหนุ่มวัยยี่สิบแปด ที่หล่อและรวยโปรฟล์ดีที่สุดในภาคเหนือเป็นที่หมายตาจากบรรดาไฮโซและสาวน้อยสาวใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน แต่เขาได้รับมรดกมากมายจากเจ้านันทิ เจ้าทางฝ่ายเหนือเป็นเจ้าของปางเคียงดาวคนใหม่เขามีอดีตที่เจ็บปวด พ่อ แม่ และพี่ชายถูกไฟคอกตาย น้องสาวถูกเอาไปเป็นนางบำเรอ และตัวเขาเองก็เคยหน้าเสียโฉม จนเจ้านันทิต้องส่งไปศัลยกรรมกับศัลยแพทย์มือดีที่สุดในเกาหลี
คุณหนูอลิชา อัครนาคินทร์
วัยยี่สิบเจ็บ สวยทันคน เอาแต่ใจไม่ยอมให้ใครง่ายๆถ้าตัวเองไม่ผิดใครมักว่าเธอเจ้าชู้ว่าเธอเป็นตัวร้ายแต่ที่จริงนั่นไม่ใช่เธอแค่เปลือกนอกที่สร้างเอาไว้ป้องกันตัวเองคู่ปรับตลอดกาลของกานต์นทีและเขาเข้าใจว่าเธอคือต้นเหตุแห่งโศกนาฏกรรมแม้เธอจะบอกเขาไปร้อยครั้งว่าเธอไม่ได้ทำ
เอกรินทร์
นักเรียนนอกวัยยี่สิบแปดปี คาสโนว่าตัวพ่อเป็นคู่หมั้นของอลิชาแต่ไม่เคยดูแลอลิชาและรู้ว่าเธอไม่ได้รักเขาแต่ก็วางอลิชาไว้เป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของชีวิต มารู้ว่าตัวเอกรักอลิชาเมื่อกานต์นทีจับตัวอลิชาไป
หน่อวา/มะลิ
สาววัยยี่สิบเอ็ด สาวบ้านป่าจอมหัวสูงภายนอกสวยใสดูซื่อแต่ที่แท้ร้ายตัวแม่หวังจะเป็นแม่เลี้ยงแห่งปางเคียงดาวทะเยอทะยานและชอบร้ายใส่อลิชาแต่ต่อหน้าแสร้งทำดี
ม่านแก้ว
สาวเหนือคนสวยวัยยี่สิบแปดเจ้าของมินิมาร์ทดังประจำตำบลใครก็คิดว่าเป็นเมียเก็บพ่อเลี้ยงที่จริงไม่ใช่ถูกเอกรินทร์ฉุดไปทำมิดีมิร้ายเพราะต้องการเอาคืนพ่อเลี้ยงกานต์แต่เข้าทางม่านแก้วพอดีเมื่อพ่อเลี้ยงขอแต่งงานเพื่อรับผิดชอบ แต่การแต่งงานก็ถูกขัดขวางเพราะแผนการของหน่อวา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พ่อเลี้ยงกานต์ /กานต์นที/
ชายหนุ่มวัยยี่สิบแปด ที่หล่อและรวยโปรฟล์ดีที่สุดในภาคเหนือเป็นที่หมายตาจากบรรดาไฮโซและสาวน้อยสาวใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน แต่เขาได้รับมรดกมากมายจากเจ้านันทิ เจ้าทางฝ่ายเหนือเป็นเจ้าของปางเคียงดาวคนใหม่เขามีอดีตที่เจ็บปวด พ่อ แม่ และพี่ชายถูกไฟคอกตาย น้องสาวถูกเอาไปเป็นนางบำเรอ และตัวเขาเองก็เคยหน้าเสียโฉม จนเจ้านันทิต้องส่งไปศัลยกรรมกับศัลยแพทย์มือดีที่สุดในเกาหลี
คุณหนูอลิชา อัครนาคินทร์
วัยยี่สิบเจ็บ สวยทันคน เอาแต่ใจไม่ยอมให้ใครง่ายๆถ้าตัวเองไม่ผิดใครมักว่าเธอเจ้าชู้ว่าเธอเป็นตัวร้ายแต่ที่จริงนั่นไม่ใช่เธอแค่เปลือกนอกที่สร้างเอาไว้ป้องกันตัวเองคู่ปรับตลอดกาลของกานต์นทีและเขาเข้าใจว่าเธอคือต้นเหตุแห่งโศกนาฏกรรมแม้เธอจะบอกเขาไปร้อยครั้งว่าเธอไม่ได้ทำ
เอกรินทร์
นักเรียนนอกวัยยี่สิบแปดปี คาสโนว่าตัวพ่อเป็นคู่หมั้นของอลิชาแต่ไม่เคยดูแลอลิชาและรู้ว่าเธอไม่ได้รักเขาแต่ก็วางอลิชาไว้เป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของชีวิต มารู้ว่าตัวเอกรักอลิชาเมื่อกานต์นทีจับตัวอลิชาไป
หน่อวา/มะลิ
สาววัยยี่สิบเอ็ด สาวบ้านป่าจอมหัวสูงภายนอกสวยใสดูซื่อแต่ที่แท้ร้ายตัวแม่หวังจะเป็นแม่เลี้ยงแห่งปางเคียงดาวทะเยอทะยานและชอบร้ายใส่อลิชาแต่ต่อหน้าแสร้งทำดี
ม่านแก้ว
สาวเหนือคนสวยวัยยี่สิบแปดเจ้าของมินิมาร์ทดังประจำตำบลใครก็คิดว่าเป็นเมียเก็บพ่อเลี้ยงที่จริงไม่ใช่ถูกเอกรินทร์ฉุดไปทำมิดีมิร้ายเพราะต้องการเอาคืนพ่อเลี้ยงกานต์แต่เข้าทางม่านแก้วพอดีเมื่อพ่อเลี้ยงขอแต่งงานเพื่อรับผิดชอบ แต่การแต่งงานก็ถูกขัดขวางเพราะแผนการของหน่อวา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Tags: พ่อเลี้ยง กานต์นที อลิชา ปางช้างเคียงดาว ป่า ไร่สตอเบอรี
ตอน: ตอนที่ 3
ตอนที่ 3
อนาคินทร์รู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้วว่ากิต หรือ พ่อเลี้ยงกานต์นทีคือคน คนเดียวกันและกลับมาแก้แค้นพวกเขารวมถึงการหายตัวไปของดาริกาก็ฝีมือหมอนั่น เขารู้ว่าหลานสาวเคยทำผิดแต่การพาตัวไปข่มเหงมันเป็นวิธีที่เลวทรามที่สุด ลืมไปว่าตัวเองก็ใช้อำนาจบารมีฉกดาริกามาอยู่ด้วยตอนที่ครอบครัวเขากำลังวิกฤต
“เตรียมตัวให้พร้อมเราจะเดินทางขึ้นเหนือกันคืนนี้ อัคคี นายกับพวกขึ้นไปรอที่ใกล้ ๆ ปางช้างเคียงดาวก่อนเราจะไปถล่มมันให้ราบ”
“แล้วนายล่ะครับ ไม่เดินทางพร้อมกันเหรอครับ”
“มีเรื่องที่ต้องเคลียร์ให้เสร็จก่อนเดินทางอีกนิดหน่อยนายพาคนของเราบางส่วนนำหน้าไปก่อนก็แล้วกัน”
“ได้ครับนาย”
“ไอ้ กานต์นที ไม่ว่าเดี๋ยวนี้แกจะยิ่งใหญ่แค่ไหนมีใครอยู่เบื้องหลังแกก็ตามฉันไม่ปล่อยแกแน่” อนาคินทร์พูดด้วยใบหน้าราบเรียบแต่อัคคีที่ทำงานร่วมกับเขามาเป็นปีมองออกว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั้นช่างน่ากลัวสิ้นดีเหมือนมีอะไรแอบแฝง
อนาคินทร์กลับมาที่บ้านในย่านชานเมือง ซึ่งเป็นที่พักของเขากับดาริกา ใช่เขาได้ดาริกา มาอย่างไม่ถูกต้องจะบอกว่าเขาบังคับเธอมาอยู่ด้วยมันถึงจะถูก แต่เขาก็รักดาริกาจริง ๆ จากที่แค่หวังช่วยเธอแต่ดาริกาทำให้เขาหลงรักเธอโดยที่เธอไม่ต้องหว่านเสน่ห์กับเขาเลย เขาเลิกกับผู้หญิงรอบกายทุกคนเพื่อจะมีดาริกาเพียงหนึ่งเดียว แต่ทำไม ดาริกา สาวน้อยแสนหวานของเขาถึงใจร้ายกับเขาลง ไอ้อัคคี มันคงนึกว่าเขาไว้ใจมันแล้วเขาจะโง่ล่ะสิ ที่เชื่อทุกอย่างที่มันเล่ามา กว่าจะมาเป็นอนาคินทร์ นักธุรกิจอันดับต้นๆของเมืองไทยได้ต้องผ่านอะไรมาไม่น้อยไม่ใช่แต่เงินเท่านั้นที่มีต้องมีสมองด้วย แม้อายุเขาจะไม่ได้มากนักแต่กลเกมธุรกิจ และเล่ห์เหลี่ยมของคนมันทำให้เขาแข็งแกร่งและฉลาดทันคน เขาไม่รู้ว่าอัคคีทำแบบนี้เพื่ออะไร แต่ที่มั่นใจอัคคีรู้เห็นกับไอ้กานต์นที อย่างแน่นอนหลังจากเขาส่งคนตามดูพฤติกรรมของอัคคีพักหลัง ๆ พบพิรุธ มีเพียงแต่นายกานต์นทีที่เขายังไม่รู้ที่มาที่ไปของมันว่ามันรวยขึ้นมาได้อย่างไรจนเวลานี้กลายเป็นพ่อเลี้ยงคนดังเป็นที่นับหน้าถือตาที่ภาคเหนือ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปางช้างเคียงดาว
“เป็นยังไงบ้างอุ่น เธอตายหรือยัง ถ้าตายแล้วจะได้ให้คนเอาไปไว้วัดมีศพอยู่ในบ้านมันเป็นเรื่องอัปมงคล”
“ยังหรอกค่ะ เธอแค่หมดสติไปเท่านั้นค่ะพ่อเลี้ยง”
“เธอมันเลวขนาดที่นรกยังไม่ต้องการเลยเหรออลิชา อยากให้ตาย ก็ไม่ตาย ดวงแข็งจริง ๆ ”
อุ่นมีแววตาสงสาร“เธอเป็นผู้หญิงร่างบาง หน้าตาก็น่ารักขนาดนี้ เธอไปทำอะไรให้พ่อเลี้ยงหรือคะถึงต้องทำกับรุนแรงถึงขั้นหมายเอาชีวิตกัน”
พราะอุ่นรู้ดีว่าพ่อเลี้ยงกานต์นทีเป็นคนใจดีจะตายไป แต่เหตุไฉนถึงได้ทำกับผู้หญิงไม่มีทางสู้ เธอทำงานกับเขามาได้พักใหญ่รู้นิสัยใจคอเขาดีถึงได้กล้าถาม
“อุ่นไม่รู้หรอกว่า ไอ้หน้าสวย ๆ แบบนี้ล่ะ แสบยิ่งกว่าทิงเจอร์ไอโอดีนอีก
เจ้านันทิผู้เป็นอาส่งเธอมารับใช้เขาตอนนั้นพ่อเลี้ยงกานต์มีสภาพไม่เหมือนเดี๋ยวนี้เขาปิดตัวเอง เก็บตัว ไม่พบปะสุงสิงใครยกเว้นเพื่อนสนิทที่ชอบเข้าป่าด้วยกันชื่อวสันต์ เจ้านันทิบอกอุ่นว่าเขามีแผลในใจเป็นแผลลึก อุ่น มองคนสวยหน้าใสที่หมดสติและกลับมามองหน้าพ่อเลี้ยง
“ไม่น่าจะเป็นไปได้ผู้หญิงคนนี้เองเหรอคะ”
กานต์นทีพยักหน้า
อุ่นลอบถอนหายใจ โชคดีของอลิชาที่อุ่นมาเห็นเข้าเพราะวันนี้อุ่นต้องมาทำความสะอาดบ้านพักของพ่อเลี้ยงกานต์นที เธอเห็นว่าพ่อเลี้ยงโยนคนเป็น ๆ ลงไปในน้ำและเธอคนนั้นก็จมดิ่งหายไป อุ่นตกใจเพราะพ่อเลี้ยงกานต์ใครๆ ก็รู้ว่าเป็นคนใจดีชอบช่วยคนไม่ใช่ซาตาน ผีร้าย แบบที่เธอเห็น อุ่นเข้าไปขอร้องให้พ่อเลี้ยงช่วยคนที่จมน้ำ แต่เขาปฏิเสธ เธอถึงกับยอมก้มลงกราบเพราะเธอเองก็ว่ายน้ำไม่เป็นพ่อเลี้ยงกานต์นทีถึงยอมลงไปช่วย อุ่นต้องตะลึงเมื่อคนที่พ่อเลี้ยงกานต์นทีเอาตัวขึ้นมาเป็นสาวน้อยร่างบางหน้าตาแสนสวยพ่อเลี้ยงกานต์นทีบอกอุ่นว่าในเมื่ออุ่นเป็นคนขอชีวิตของอลิชาเอาไว้ ตลอดเวลาที่ อลิชาอยู่ที่นี่เขาจะให้อุ่นเป็นคนดูแลเธอ
“ต่อไปนี้อุ่นเอาไปดูแลด้วย จนกว่า…”
“จนกว่าอะไรคะ”
“ ช่างเถอะ เดี๋ยวก็รู้เอง”
อุ่นถอนหายใจ สาวใหญ่วัยสี่สิบเศษรู้สึกสงสารสาวผู้เคราะห์ร้ายรายนี้เสียจริง พ่อเลี้ยงกานต์นที เกลียดอะไรเธอนักหนาถึงได้ทำแบบนี้และเธอล่ะทำอะไรให้พ่อเลี้ยงโกรธนักหนาถึงขั้นจะเอาชีวิต พ่อเลี้ยงกานต์นทีเข้ามารับช่วงกิจการต่อจากเจ้านันทิเจ้าผู้สืบเชื้อสายเจ้าทางเหนือซึ่งที่จริงแล้ว พ่อของพ่อเลี้ยงกานต์นทีเป็นพี่ชายคนละแม่ของเจ้านันทิ ญาติฝ่ายพ่อโกงและตามฆ่าครอบครัวเขาจนพวกเขาต้องหนีไปอยู่ที่อื่นจนไปพึ่งตระกูลอัครนาคินทร์ จนกระทั่งเจ้านันทิกลับจากต่างประเทศหลังจากที่ไปอยู่ยุโรปหลายปีเจ้านันทิผู้เข้มแข็งได้สะสางเรื่องหลายอย่างในตระกูลและส่งคนออกตามหาพวกเขาแต่ไม่พบจนกระทั่งเขาพบกานต์นทีด้วยความบังเอิญในสภาพถูกซ้อมปางตายลอยมาตามน้ำ อุ่นเป็นคนของเจ้านันทิเป็นคนที่เจ้านันทิไว้ใจจึงให้มาดูแลหลานชายเพียงคนเดียว
เธอจึงต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเพราะเจ้านันทิมีพระคุณกับเธอ
“แล้วถ้าเธอตื่นขึ้นมาพ่อเลี้ยงจะให้อุ่นทำอย่างไรกับเธอคะพ่อเลี้ยงไปเอาตัวเธอมาแบบนี้ไม่กลัวความผิดเหรอคะ”
“ถ้ากลัวก็คงไม่เอามาหรอก แล้วก็ถ้าเธอตื่นมาอุ่นก็พาเธอไปอยู่ที่พักใหม่ของเธอด้วยนะ ระหว่างนี้ ผมขอคิดดูก่อนว่า จะทำอย่างไรกับเธอดี”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวอุ่นจะไปเตรียมจัดห้องนอนให้เธอ ที่นี่มีตั้งหลายห้อง”
“ใครบอกว่าผมจะให้ผู้หญิงคนนี้มาอยู่ร่วมบ้านเดียวกับผม”
อุ่นมีสีหน้างง“อ้าว…แล้วพ่อเลี้ยงจะให้เธอไปอยู่ที่ไหน อย่าบอกนะคะว่าจะให้ไปอยู่ที่บ้านพักคนงานร่วมกับอุ่น”
พ่อเลี้ยงส่ายหน้า “มันดีเกินไปสำหรับผู้หญิงแพศยาคนนี้”
“อุ่นเริ่มงงแล้วค่ะ ที่พักคนงานยังดีเกินไปอีก แล้วที่ไหนถึงจะเหมาะสมล่ะคะ”
กานต์นทีมองร่างที่นอนสติเป็นผักตาย “เรือนพักคนงานชาย” เขาหัวเราะเบาๆ
“อะไรนะคะ พ่อเลี้ยงทำแบบนั้นได้ยังไงคะ เธอเป็นผู้หญิงสาวและสวย แค่ให้ไปพักกับคนงานก็น่าสงสารเธอจะแย่ดูท่าฐานะเธอคงไม่ธรรมดาดูผิวพรรณก็รู้ ถ้าส่งคนสวยๆแบบนี้ไปพักที่เรือนคนงานชายอะไรมันจะเกิดขึ้น”
“ก็ช่างปะไรอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไป อุ่นจะไปคิดแทนเธอทำไมบางทีเธออาจจะดีใจก็ได้ที่ได้อยู่ใกล้ๆ ผู้ชายนับร้อยในปางเคียงดาว”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อุ่นเป็นหัวหน้าคนงานหญิงดูแลรับผิดชอบที่พักและอาหารให้คนงานหญิงทั้งหมดในปางเคียงดาว ซึ่งนั่นกานต์นทีกลัวว่าถ้าให้อลิชาไปพักอยู่กับอุ่นอลิชาคงจะสบายเกินไป อุ่นคงจัดหาที่พักอย่างดีและดูแลอลิชาอย่างดี เพราะอุ่นเป็นคนจิตใจดีกานต์นทีจึงต้องสั่งให้อุ่นพาอลิชาไปพักที่เรือนคนงานชาย ซึ่งที่นั่นมีแต่พวกควาญช้าง และพนักงานส่วนอื่นๆ ในปางเคียงดาวอาศัยอยู่
“ใจร้ายเกินไปแล้วนะคะพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงจะให้ผู้หญิงไปพักรวมกับผู้ชายได้อย่างไรคะแล้วสวย ๆ แบบนั้นคนหมู่มากมันก็ต้องมีคนที่คิดไม่ซื่ออยู่บ้างเกิดดีไม่ดีมันคิดมาปล้ำคุณคนสวยจะทำยังไง”
“ก็ใครจะสนใจล่ะ ทำเรื่องเลวๆร้ายๆยังทำได้ ถ้าปกป้องตัวเองไม่ได้ก็ช่างเถอะถือว่าเป็นกรรมเก่า”
“อุ่นคงทำตามคำสั่งพ่อเลี้ยงไม่ได้หรอกค่ะ” อุ่นมีท่าทางงอน เธอมีหลานสาวหลายคนคิดในทางกลับกันใครมาทำกับญาติเธอ อุ่นคงไม่ยอม
“ดีถ้าอย่างนั้น ผมก็จะส่งอุ่นกไปอยู่กับเจ้านันทิที่ต่างประเทศ ถือว่าอุ่นทำหน้าที่ ที่ท่านมอบหมายให้ไม่สำเร็จไม่ยอมดูแลและเชื่อฟังคำสั่งหลานของท่านตามที่ท่านมอบหมาย”
อุ่นหน้าเครีย “อย่ามาบีบกันแบบนี้สิคะ” เจ้ามีบุญคุณกับครอบครัวของอุ่นมากอุ่นจึงตอบแทนด้วยการดูแลเจ้านันทิ จนเจ้านันทิเจอหลานชายที่เหลืออยู่คนเดียวพบเขาก็มอบหมายให้อุ่นมาดูแลหลานชายหลังจัดการกับพวกญาติพี่น้องทำให้ครอบครัวของกานต์นทีต้องหนีหายไปหลายปี คืนความยุติธรรมและทรัพย์สมบัติให้กานต์นทีมากมายจนเขากลายเป็นมหาเศรษฐีในพริบตา
“ก็ใช่น่ะสิ เจ้านันทิมีบุญคุณกับครอบครัวอุ่น แต่อุ่นกลับไม่เชื่อคำสั่งหลานคนเดียวของท่าน”
“นี่พ่อเลี้ยงบีบอุ่น” อุ่นค้าน หน้างอ
พ่อเลี้ยงหนุ่มยิ้มให้ราวกับยิ้มหยอก “ใช่แล้วผมบังคับอุ่นทางอ้อมยังไงล่ะครับ”
“โธ่ พ่อเลี้ยงใจร้ายจริง ๆ ” แต่อุ่นรู้ดีว่าถ้าถูกส่งตัวกลับไปเจ้านันทิจะผิดหวังในตัวเธอ เพราะเจ้านันทิรักหลานชายที่เหลือเพียงคนเดียวนี้มาก
“แล้วพ่อเลี้ยงจะให้เธอทำอะไรคะ ไปพักที่นั่นเฉย ๆ ใช่ไหมคะ”
“เธอต้องกินข้าวหรือเปล่า ผมหมายถึงยัยอลิชาตัวร้ายต้องกินข้าวหรือเปล่า” กานต์นทีถามพลางคิดมุมปากมีรอยยิ้มร้ายเกิดขึ้น
อุ่นทำสีหน้างง ๆ ก่อนย้อนถามพ่อเลี้ยง “คนทุกคนก็ต้องกินข้าวสิคะ ไม่อย่างนั้นจะเอาแรงมาจากไหนกันคะพ่อเลี้ยง ถามอะไรแปลก ๆ เหมือนนิสัยแปลก ๆ ที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้”
“ถ้าเธอต้องกินข้าวก็ต้องให้เธอทำงาน”
“พ่อเลี้ยงจะเอาเธอมาทำอะไรกันแน่ หรือริจะเป็นพระเอกละครภาคค่ำฉุดนางเอกมาทรมาน”
กานต์นทีตีสีหน้าไม่พอใจ “แต่ที่นอนอยู่นี่มันนางมารร้าย ไม่ใช่นางเอกนะอุ่น ระหว่างที่ผมกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ผู้หญิงคนนี้อยู่ที่ปางช้างเคียงดาวของเราถ้าเธอต้องกินข้าวของเราก็ต้องให้ทำงาน วันไหนไม่ทำไม่ต้องให้กิน”
“พ่อเลี้ยง!”
อุ่นถอนหายใจยาว ๆ “ถ้าอย่างนั้นอุ่นจะให้เธอเป็นลูกมือในโรงครัว”
พ่อเลี้ยงกานต์นทีส่ายหน้า “สบายไปมั้ง หางานหนัก ๆ กว่านี้ให้หน่อยได้ไหม”
“แต่หุ่นบาง ๆ แบบนี้จะให้ทำอะไรได้ล่ะค่ะ นอกจากงานครัวเล็กๆ น้อย ๆ ให้แบกหามอะไรก็คงจะไม่ไหวหรอก” อุ่นมองคนที่หลับสนิทไม่รู้เนื้อรู้ตัว
กานต์นทีดมมือตัวเอง กลิ่นขี้ช้างแม้จะล้างด้วยน้ำยาทำความสะอาดอย่างดียังทิ้งกลิ่นอ่อน ๆ เอาไว้
“เหม็นบรรลัย ดีล่ะ งานของแม่คนนี้ก็คือ เจ้าหน้าที่เก็บขี้ช้างคนใหม่ ไปบอกนายเกิดพรุ่งนี้ไม่ต้องทำหน้าที่เก็บขี้ช้างในปางอีก มีคนทำแทนให้นายเกิดไปทำงานอย่างอื่น”
“อะไรคะ เธอจะทำได้ยังไงมันเป็นงานหนัก แถมอี้.. ”.แม้แต่แม่บ้านอย่างเธอยังไม่อยากทำ
“เหม็นๆนั่นแหละดี เหมาะกับคนจิตใจสกปรกโสมม”
“ใจร้าย” อุ่นบ่นอุบ
“ร้ายได้กว่านี้อีก และถ้าเธอไม่ทำบอกผม เพราะผมมีวิธีจัดการกับเธอ”
++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากเดินทางมาถึงอำเภอหนึ่งแทบภาคเหนือที่มีวิวทิวทัศน์งดงาม ดาริกา ก็มาถึงรีสอร์ทกลางไร่สตอเบอรีชื่อดังซึ่งพี่ชายเธอเป็นเจ้าของ และกำลังขยายกิจการจะเปิดรีสอร์ทกลางไร่สตอเบอรีอีกหลายแห่งในอำเภอนี้
ดาริกา จัดการเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด รู้ดีถ้าไม่ตามมาแต่โดยดีพี่ชายก็ต้องเอาตัวมาจนได้กานต์นทีเป็นคนรักแรงและเกลียดแรง
ดาริกาอธิบายเรื่องของเธอกับอนาคินทร์ ให้กานต์นทีฟังแล้วว่าที่อนาคินทร์ทำไปเพราะต้องการช่วยเธอ แต่ก็ยอมรับว่าหลังจากนั้น อนาคินทร์ทำเกินกว่าความต้องการช่วยเหลือ เขาทำให้เธอตกเป็นของเขาด้วย
ทั้งหมด อันที่จริงเธอเองต่างหากอาจจะเป็นคนที่ผิด เพราะต้องการให้เจ้าของบ้านเมตตาเธอและครอบครัวที่เป็นกาฝากมาพึ่งใบบุญตระกูลอัครนาคินทร์ เธอต้องทำตัวน่ารักแม้จะเป็นนิสัยเดิมเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วแต่ก็ยอมรับว่าปรุงจริตลงไปบ้าง เช่น ครั้งหนึ่งตอนมัธยมต้นเธอถูกอลิชาขอร้องไม่ให้บอกว่าเธอโดดเรียนไปรับนักร้องเกาหลีที่อลิชาเป็นแฟนคลับอยู่ แต่ดาริกาก็ตั้งใจไปฟ้องคุณวายุ และ คุณวารี แต่แกล้งบอกอลิชาว่าเธอถูกบังคับให้พูดและเธอไม่มีทางเลือก เธอเองก็แอบอิจฉาอลิชาที่เป็นคุณหนูตระกูลที่ร่ำรวยมหาศาล อยากได้อะไรแค่ชี้ทุกอย่างก็มากองตรงหน้า และที่สำคัญคุณหนูอลิชาคนสวยก็ร้ายใส่เธอไม่เบาหรอกตั้งแต่เด็ก ๆ มาแล้วเพราะ บางครั้งเธอเลยใช้ความนิ่มนวลลอบทำร้ายกลับไปบ้างเช่นส่งสายตาให้คู่หมั้นของอลิชา แค่ต้องการให้อลิชาเต้นเท่านั้นแต่ไม่คิดว่าเอกรินทร์ คู่หมั้นของอลิชาจะใจแกว่งง่ายมากมายขนาดนั้น ทั้งที่อลิชามีเหนือเธอในทุกด้านยกเว้นความอ่อนหวานคิดย้อนไปแล้วดาริกาก็รู้สึกเสียใจไม่น้อย เธอเองก็มีส่วนต้องรับผิดในเรื่องนี้ที่ตั้งใจไปยั่วคู่หมั้นเขาจะว่าไปเธอเองคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดอันแท้จริง
เสียงเคาะประตูทำให้ดาริกาหยุดคิดวางเสื้อที่กำลังเก็บเข้าตู้ไว้บนเตียงจากนั้นเดินไปเปิดประตูแต่แล้วกลับเปลี่ยนใจหยุดมือที่จะเปิดประตู ส่องตาแมวดูแทนและพบว่า
อัคคี!
อัคคีมาพร้อมกุหลาบแดงช่อโต เขายินดีและเต็มใจช่วยเหลือกานต์นทีแก้แค้นอาหลานตระกูลอัครนาคินทร์เพราะอัคคีเจ็บช้ำที่อนาคินทร์มาเด็ดดวงใจของเขาไป เขาชอบดาริกาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเธอเป็นรุ่นน้องต่างคณะของเขา เขากำลังเข้าถึงตัวเธอด้วยการเข้าทางพี่ชายคือกิต หรือ พ่อเลี้ยงกานต์นทีในปัจจุบันแต่แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นในคฤหาสน์อัครนาคินทร์ จักนั้นเขาก็ต้องได้รับข่าวร้ายว่าดาริกาตกเป็นนกน้อยในกรงทองของ
อนาคินทร์ไปเสียแล้ว สร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้เขาเป็นอย่างมากและคิดจะช่วงชิงดาริกากลับมาเขาพบกับพ่อเลี้ยงกานต์นทีโดยบังเอิญและรู้ความต้องการของอีกฝ่ายจึงช่วยวางแผนและแจ้งความเคลื่อนไหวของคนในตระกูลอัครนาคินทร์ให้พ่อเลี้ยงกานต์นทีทราบอยู่เรื่อย ๆ
“คุณดาริกาครับ”
ทันทีที่ดาริกาเปิดประตูออกมาเธอก็กระชากกุหลาบช่อโตนั้นและปาลงที่พื้น
“ที่แท้คุณเองเหรอ คนทรยศ”
อัคคี หน้าเสียเข้าใจว่าดาริกาคงรู้แล้วว่าเขาเป็นพวกเดียวกับกานต์นทีพี่ชายของเธอ
“ผมตั้งใจเอามันมาฝากคุณ ฉลองชีวิตใหม่ของคุณ ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ล่ะครับ”
“คุณทรยศเจ้านายของตัวเอง”
“ดาริกา เพราะเงินนายอนาคินทร์ใช่ไหม มันซื้อใจคุณด้วยเงินมันใช่ไหม”
ดาริกาส่ายหน้า“อนาคินทร์เขาไม่ได้ซื้อฉันด้วยเงินแต่เขาซื้อฉันด้วยหัวใจของเขา”
“คุณก็รู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณ และผมทนที่ต้องเห็นมันทำ...”อัคคีเผยความเจ็บช้ำผ่านมาทางสายตา
“ทนอะไรอนาคินทร์เขาไม่ดีกับคุณเหรอไง”
“อนาคินทร์เป็นเจ้านายที่ดีมาก เสียแต่ว่ามันคือมารหัวใจของผม” สายตาเขาจับจ้องที่วงหน้าสวยอย่างมีความหมาย
“มารหัวใจ หมายความว่ายังไง”
“ผมรักคุณดาริกา รักมากรักมานานแล้วคุณเองก็น่าจะรู้”
ดาริกาตกใจและถอยหลังหนีอัคคีทันที เธอคิดว่าที่อัคคียอมร่วมมือกับพี่ชายเธอเพราะอาจไม่พอใจในตัวอนาคินทร์เรื่องใดสักเรื่องเพราะเขาทำงานให้อนาคินทร์หรืออาจร่วมมือกับพี่ชายของเธอเพราะรู้จักกันมาก่อนและพี่ชายเธอคงล่อเขาด้วยเงินก้อนโตแต่มันเลวร้ายกว่านั้นเมื่อเขาบอกว่าเขารักเธอ
+++++++++++++++++++++++++++++++
อลิชาลืมตาขึ้นดวงตาคู่สวยเหมือนจะมีน้ำหล่อเลี้ยงอยู่ตลอดเวลากวาดมองไปข้างหน้า ห้องนี้ตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม สวยงามเกินกว่าโรงแรมห้าดาวที่เคยไปพักหลายเท่า เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นภายในห้องบ่งบอกได้ถึงราคาที่แพงเกินกว่าคนฐานะธรรมดาจะใช้กัน การตกเต่งก็เช่นกันบ่งบอกถึงรสนิยมที่ดีของเจ้าของห้อง
“ว้าว! ห้องสวยจัง เตียงนุ้มนุ่มนี่เราคงตายไปแล้วและได้ขึ้นสวรรค์ล่ะสิ รู้แบบนี้ตายนานแล้ว”
แต่แล้วอลิชาก็กลับได้ความรู้สึกว่าถูกฉุดให้ตกลงไปในนรกทันทีเมื่อใครบางคนที่ยืนอยู่เหนือหัวเตียงชะโงกหน้าลงมามองเธอพร้อมรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม
“นรกยินดีต้อนรับครับคุณหนู เธอกำลังตกนรกอยู่ต่างหากยัยอลิชา ยังหน้าด้านคิดว่าตัวเองตายแล้วได้ขึ้นสวรรค์อีกเหรอ ผู้หญิงอย่างเธอนรกยังดีเกินไป” เขากระแทกเสียงใส่ แววตาเหยียดหยาม
พูดจบเขาก็กระชากลากถูคนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาหมาด ๆ ให้ลงจากเตียงและลากเธอไปตามเส้นทางมุ่งสู่ที่พักคนงานชายของปางเคียงดาว บริเวณนี้เป็นส่วนเฉพาะพนักงานของปางเคียงดาวเท่านั้น นักท่องเที่ยวหรือคนนอกไม่มีสิทธิ์เข้ามา ภาพพ่อเลี้ยงหนุ่มลากสาวสวยมาตามทาง โดยสาวร่างบางนั้นหวีดร้องตะโกนด่าบ้างและไม่ยอมให้เขากระชากลากถูแต่โดยดี ต่อสู้ขัดขืนกันตลอดเวลาเป็นภาพที่ทำให้คนงานในปางถึงกับมองกันด้วยสายตาตื่นตะลึงอ้าปากค้างไปตาม ๆ กัน พ่อพระของพวกเขาทำไมถึงได้ทำร้ายผู้หญิงสวย ๆ แบบนี้ โหดเกินห้ามใจจริงๆ
“เลิกกรี้ดได้ไหมอลิชา เสียงเธอน่ะมันชวนทำให้ประสาทเสีย” พ่อเลี้ยงตวาดเสียงเขียวไปตามทาง
“ฉันนึกว่าแกประสาทเสียไปแล้วถึงได้ทำเรื่องบ้า ๆ แบบที่แกกำลังทำอยู่ในขณะนี้ ฉันคุณหนูอลิชา อัครนาคินทร์ ทายาทเศรษฐีร้อยล้านเชียวนะ แกน่าจะรู้ดีอย่ามาบังอาจหรือแม้แต่จะคิดทำอะไรป่าเถื่อนกับฉันอีก”
เขาตวาดเธอลั่น“หุบปากซะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว คำเตือนสุดท้ายนะ” น้ำเสียงนั้นเรียบแต่น่ากลัว
อลิชาเบ้ปากอย่างหน้าหมั่นไส้ “ทำไมฉันจะต้องเชื่อแกด้วย แกมันก็อดีตคนรับใช้ของตระกูลอัครนาคินทร์ ถึงตอนนี้จะรวย ยังไงก็หนีอดีตไม่พ้นหรอกไอ้กระจอก” ที่จริงแล้วเธอก็ไม่ได้คิดจะดูถูกเขาแบบนั้นแต่เพราะอยากเอาชนะและความโมโหที่ถูกปฏิบัติเหมือนทาสอลิชาจึงไม่ยอมลดราวาศอก
เท่านั้นแหละ กานต์นทีก็เดินลิ่ว ๆ เข้าไปหาพนักงานคนหนึ่งที่ยืนมองเหตุการณ์ด้วยอาการตาค้างและแย่งเอากระป๋องอาหารสัตว์ที่คนถือจะนำไปเลี้ยงหมู กลับมาสาดใส่หน้าของคนรักสวยรักงามอย่างคุณหนูอลิชา ชนิดว่าเข้าเป้ารับไปเต็ม ๆ ตั้งแต่เส้นผมจดปลายเท้า เศษอาหารเน่าเกือบบูดค่อย ๆ ไหลอาบหน้าย้อยลงคางและไหลลงไปตามทางของมันก่อนที่กานต์นทีและพนักงานที่ผ่านไปผ่านมาบริเวณนั้นจะยกนิ้วอุดหูแทบไม่ทันกับเสียงกรี้ดมฤตยู
กรี๊ด........
เสียงกรีดร้องแหลมของอลิชาทำให้กานต์นทียิ่งโมโหจัดเข้าไปอีก
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ บอกให้หยุดกรี๊ด ยัยบ้าถ้าเธอไม่หยุดกรี๊ดนะ จะโดนมากกว่านี้อีกหลายเท่า”
“ไอ้คนบ้า เหม็น.. เหม็น ยี้ ขยะแขยง แกกล้าดียังไงเอาอาหารหมูมาสาดใส่ฉัน” อลิชาปัดเศษอาหารออกจากหน้าและตัวอย่างรังเกียจ กลิ่นความเหม็นบูดเหม็นเปรี้ยวคละคลุ้งไปทั่วตัว ก่อนที่อลิชาจะมองไปที่กระป๋องไม้ที่นอนกลิ้งที่พื้นอย่างหมายมาดก่อนจะรีบไปหยิบมันขึ้นมาแล้วฟาดใส่กานต์นทีชนิดไม่ยั้งเช่นกัน กานต์นทีที่ไม่ได้ตั้งรับและไม่คิดว่าคนตัวผอมบางอย่างอลิชาจะมีเรี่ยวแรงเยอะขนาดนี้ถึงกับเซและถูกฟาดเข้าที่แขนอย่างจังจนผู้ชายตัวสูงใหญ่ถึงกับร้องโอดโอยออกมา
“ยัยบ้า ฟาดเข้ามาได้ นี่มันกระป๋องไม้เจ็บนะโว้ย”
“แกตาย ไอ้คนบ้า ฉันรู้ว่าแกเกลียดฉันแต่ทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของฉันคนเดียวซะหน่อย
แกก็ผิด น้องสาวแกก็ผิดด้วย อย่าเอาความผิดมาลงที่ฉันคนเดียว” อลิชาสะอื้นไห้ แต่สองมือยังไม่หยุดที่จะฟาดกระป๋องใส่เขา
ก่อนที่คนถูกฟาดจะหน้าแดงจัดและกระชากกระป๋องจากมืออลิชาไปได้สำเร็จ “มากไปแล้วนะ อลิชาเธอคิดว่าเธอจะโขกสับพ่อเลี้ยงกานต์นทีคนนี้ได้เหมือนเมื่อก่อนเหรอนังมารร้ายไม่มีวันซะหรอก” กานต์นทีเงื้อกระป๋องขึ้นสูงเลยหัวอลิชาและมองเธอด้วยแววตาโกรธและเกลียด
“อย่านะคะ อย่านะพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงจะฆ่าเธอเหรอคะ ใจเย็นๆ ก่อนเถอะค่ะ” อุ่นร้องเสียงหลงและวิ่งมาแต่ไกล
แต่ไม่ทันกานต์นทีขว้างกระป๋องไม้นั้นลงที่พื้นเฉียดจากศีรษะของอลิชาไปหน่อยเดียว เรียกว่าอลิชาเกือบหัวใจวาย
อุ่นยกมือที่ปิดตาลงมาทาบอกแทนและค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจ ส่วนแม่ตัวดีเจ้าของเสียงกรี๊ดบันลือโลกที่รอดหัวแตกไปอย่างหวุดหวิดถอนหายใจอย่างโล่งอกและหมดแรงนั่งหอบ
“อุ่นพาไปอาบน้ำให้พ้นๆหน้าผมไป และก็พาไปที่พักได้เลยก่อนที่ผมจะทนไม่ไหวและบีบคอให้ตายคามือตรงนี้”
“ไปค่ะ ไปค่ะคุณ” อุ่นรีบพยุงอลิชาให้ลุกขึ้น แต่อลิชาสะบัดตัวออก “อย่ามายุ่งกับฉัน”
อลิชาลุกขึ้นมายืนเองโดยไม่มีใครช่วยและโวยวาย “ใครบอกว่าฉันจะพักอยู่ที่นี่ฉันจะกลับบ้าน กลับเดี๋ยวนี้” อลิชาตะคอกกลับและหันหลังให้ไม่รู้หรอกว่าทางออกของปางอยู่ด้านไหนแต่ต้องไปจากตรงนี้แต่เธอช้ากว่าเขากานต์นทีรั้งแขนเรียวบางของเธอเอาไว้ดึงเธอหันกลับมาหาเขา ก่อนจะผลักเธอลงกับพื้นจนร่างบางก้นกระแทกพื้น
อลิชาชี้หนาเขา “ไอ้ชั่ว แกไม่ใช่ลูกผู้ชายทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้ เดี๋ยวนี้แกไม่ใช่หมาขี้เรื้อนก็จริง แต่แกมันเป็นหมาบ้า กัดไม่เลือกไปตายซะไป”
“อยากลองเป็นเมียหมาบ้าดูบ้างไหม เผื่อจะสะใจกว่าเมื่อคืน” ประโยคสุดท้ายเขาก้มมากระซิบข้างหูเธอและอลิชาก็กรี้ดและฟาดฝ่ามือลงบนหน้าหล่อของเขาอย่างแรง พ่อเลี้ยงกานต์นทีโมโหจัดจนชี้หน้าเธอ
“ผู้หญิงเลวๆ มันน่าถนอมนักรึไง”
“ถ้าคนอย่างฉันเลว คนอย่างแกไปเอาผ้าถุงมานุ่งเสียไปไอ้คนโคตรเลว” อลิชากรี้ดใส่หน้าเขา
“หุบปากเลยนะเจ็บแค่นี้ร้องยังกับถูกผู้ชายเข้าคิวรุมโทรม เสียใจด้วยอลิชา เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอีกแล้วต่อไปนี้ถ้ายังไม่หยุดก่อมลพิษทางเสียงล่ะก็ได้เจอของดียิ่งกว่าเมื่อคืนแน่”
“แกไม่มีสิทธิ์มาขังฉัน ฉันจะแจ้งความให้ตำรวจมาจับแกเข้าคุกไอ้คนบ้า”
กานต์นทียิ้มหยัน “เธอจะแจ้งความได้ ถ้าเธอมีสิทธิ์ออกไปจากที่นี่” ใช่ว่าสีหน้าเขาเท่านั้นที่มองเธอราวกับมัจจุราชผู้พิพากษาชะตาชีวิตเธอ แววตานั้นเยือกเย็นราวกับจะฉีกเนื้อเธอให้เป็นชิ้นๆ จนอลิชาเองรู้สึกกลัวจนหัวใจเต้นตึกตัก แต่ทำใจแข็งไม่แสดงออก เขาไม่เหมือนพี่กิต ในอดีตเลยสักนิด เขาเหมือนอสูรร้ายในคราบเทพบุตร ที่ดูดีขึ้น หล่อขึ้น น่าเกรงขามขึ้นแล้วก็ชั่วขึ้นเยอะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
อนาคินทร์รู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้วว่ากิต หรือ พ่อเลี้ยงกานต์นทีคือคน คนเดียวกันและกลับมาแก้แค้นพวกเขารวมถึงการหายตัวไปของดาริกาก็ฝีมือหมอนั่น เขารู้ว่าหลานสาวเคยทำผิดแต่การพาตัวไปข่มเหงมันเป็นวิธีที่เลวทรามที่สุด ลืมไปว่าตัวเองก็ใช้อำนาจบารมีฉกดาริกามาอยู่ด้วยตอนที่ครอบครัวเขากำลังวิกฤต
“เตรียมตัวให้พร้อมเราจะเดินทางขึ้นเหนือกันคืนนี้ อัคคี นายกับพวกขึ้นไปรอที่ใกล้ ๆ ปางช้างเคียงดาวก่อนเราจะไปถล่มมันให้ราบ”
“แล้วนายล่ะครับ ไม่เดินทางพร้อมกันเหรอครับ”
“มีเรื่องที่ต้องเคลียร์ให้เสร็จก่อนเดินทางอีกนิดหน่อยนายพาคนของเราบางส่วนนำหน้าไปก่อนก็แล้วกัน”
“ได้ครับนาย”
“ไอ้ กานต์นที ไม่ว่าเดี๋ยวนี้แกจะยิ่งใหญ่แค่ไหนมีใครอยู่เบื้องหลังแกก็ตามฉันไม่ปล่อยแกแน่” อนาคินทร์พูดด้วยใบหน้าราบเรียบแต่อัคคีที่ทำงานร่วมกับเขามาเป็นปีมองออกว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั้นช่างน่ากลัวสิ้นดีเหมือนมีอะไรแอบแฝง
อนาคินทร์กลับมาที่บ้านในย่านชานเมือง ซึ่งเป็นที่พักของเขากับดาริกา ใช่เขาได้ดาริกา มาอย่างไม่ถูกต้องจะบอกว่าเขาบังคับเธอมาอยู่ด้วยมันถึงจะถูก แต่เขาก็รักดาริกาจริง ๆ จากที่แค่หวังช่วยเธอแต่ดาริกาทำให้เขาหลงรักเธอโดยที่เธอไม่ต้องหว่านเสน่ห์กับเขาเลย เขาเลิกกับผู้หญิงรอบกายทุกคนเพื่อจะมีดาริกาเพียงหนึ่งเดียว แต่ทำไม ดาริกา สาวน้อยแสนหวานของเขาถึงใจร้ายกับเขาลง ไอ้อัคคี มันคงนึกว่าเขาไว้ใจมันแล้วเขาจะโง่ล่ะสิ ที่เชื่อทุกอย่างที่มันเล่ามา กว่าจะมาเป็นอนาคินทร์ นักธุรกิจอันดับต้นๆของเมืองไทยได้ต้องผ่านอะไรมาไม่น้อยไม่ใช่แต่เงินเท่านั้นที่มีต้องมีสมองด้วย แม้อายุเขาจะไม่ได้มากนักแต่กลเกมธุรกิจ และเล่ห์เหลี่ยมของคนมันทำให้เขาแข็งแกร่งและฉลาดทันคน เขาไม่รู้ว่าอัคคีทำแบบนี้เพื่ออะไร แต่ที่มั่นใจอัคคีรู้เห็นกับไอ้กานต์นที อย่างแน่นอนหลังจากเขาส่งคนตามดูพฤติกรรมของอัคคีพักหลัง ๆ พบพิรุธ มีเพียงแต่นายกานต์นทีที่เขายังไม่รู้ที่มาที่ไปของมันว่ามันรวยขึ้นมาได้อย่างไรจนเวลานี้กลายเป็นพ่อเลี้ยงคนดังเป็นที่นับหน้าถือตาที่ภาคเหนือ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปางช้างเคียงดาว
“เป็นยังไงบ้างอุ่น เธอตายหรือยัง ถ้าตายแล้วจะได้ให้คนเอาไปไว้วัดมีศพอยู่ในบ้านมันเป็นเรื่องอัปมงคล”
“ยังหรอกค่ะ เธอแค่หมดสติไปเท่านั้นค่ะพ่อเลี้ยง”
“เธอมันเลวขนาดที่นรกยังไม่ต้องการเลยเหรออลิชา อยากให้ตาย ก็ไม่ตาย ดวงแข็งจริง ๆ ”
อุ่นมีแววตาสงสาร“เธอเป็นผู้หญิงร่างบาง หน้าตาก็น่ารักขนาดนี้ เธอไปทำอะไรให้พ่อเลี้ยงหรือคะถึงต้องทำกับรุนแรงถึงขั้นหมายเอาชีวิตกัน”
พราะอุ่นรู้ดีว่าพ่อเลี้ยงกานต์นทีเป็นคนใจดีจะตายไป แต่เหตุไฉนถึงได้ทำกับผู้หญิงไม่มีทางสู้ เธอทำงานกับเขามาได้พักใหญ่รู้นิสัยใจคอเขาดีถึงได้กล้าถาม
“อุ่นไม่รู้หรอกว่า ไอ้หน้าสวย ๆ แบบนี้ล่ะ แสบยิ่งกว่าทิงเจอร์ไอโอดีนอีก
เจ้านันทิผู้เป็นอาส่งเธอมารับใช้เขาตอนนั้นพ่อเลี้ยงกานต์มีสภาพไม่เหมือนเดี๋ยวนี้เขาปิดตัวเอง เก็บตัว ไม่พบปะสุงสิงใครยกเว้นเพื่อนสนิทที่ชอบเข้าป่าด้วยกันชื่อวสันต์ เจ้านันทิบอกอุ่นว่าเขามีแผลในใจเป็นแผลลึก อุ่น มองคนสวยหน้าใสที่หมดสติและกลับมามองหน้าพ่อเลี้ยง
“ไม่น่าจะเป็นไปได้ผู้หญิงคนนี้เองเหรอคะ”
กานต์นทีพยักหน้า
อุ่นลอบถอนหายใจ โชคดีของอลิชาที่อุ่นมาเห็นเข้าเพราะวันนี้อุ่นต้องมาทำความสะอาดบ้านพักของพ่อเลี้ยงกานต์นที เธอเห็นว่าพ่อเลี้ยงโยนคนเป็น ๆ ลงไปในน้ำและเธอคนนั้นก็จมดิ่งหายไป อุ่นตกใจเพราะพ่อเลี้ยงกานต์ใครๆ ก็รู้ว่าเป็นคนใจดีชอบช่วยคนไม่ใช่ซาตาน ผีร้าย แบบที่เธอเห็น อุ่นเข้าไปขอร้องให้พ่อเลี้ยงช่วยคนที่จมน้ำ แต่เขาปฏิเสธ เธอถึงกับยอมก้มลงกราบเพราะเธอเองก็ว่ายน้ำไม่เป็นพ่อเลี้ยงกานต์นทีถึงยอมลงไปช่วย อุ่นต้องตะลึงเมื่อคนที่พ่อเลี้ยงกานต์นทีเอาตัวขึ้นมาเป็นสาวน้อยร่างบางหน้าตาแสนสวยพ่อเลี้ยงกานต์นทีบอกอุ่นว่าในเมื่ออุ่นเป็นคนขอชีวิตของอลิชาเอาไว้ ตลอดเวลาที่ อลิชาอยู่ที่นี่เขาจะให้อุ่นเป็นคนดูแลเธอ
“ต่อไปนี้อุ่นเอาไปดูแลด้วย จนกว่า…”
“จนกว่าอะไรคะ”
“ ช่างเถอะ เดี๋ยวก็รู้เอง”
อุ่นถอนหายใจ สาวใหญ่วัยสี่สิบเศษรู้สึกสงสารสาวผู้เคราะห์ร้ายรายนี้เสียจริง พ่อเลี้ยงกานต์นที เกลียดอะไรเธอนักหนาถึงได้ทำแบบนี้และเธอล่ะทำอะไรให้พ่อเลี้ยงโกรธนักหนาถึงขั้นจะเอาชีวิต พ่อเลี้ยงกานต์นทีเข้ามารับช่วงกิจการต่อจากเจ้านันทิเจ้าผู้สืบเชื้อสายเจ้าทางเหนือซึ่งที่จริงแล้ว พ่อของพ่อเลี้ยงกานต์นทีเป็นพี่ชายคนละแม่ของเจ้านันทิ ญาติฝ่ายพ่อโกงและตามฆ่าครอบครัวเขาจนพวกเขาต้องหนีไปอยู่ที่อื่นจนไปพึ่งตระกูลอัครนาคินทร์ จนกระทั่งเจ้านันทิกลับจากต่างประเทศหลังจากที่ไปอยู่ยุโรปหลายปีเจ้านันทิผู้เข้มแข็งได้สะสางเรื่องหลายอย่างในตระกูลและส่งคนออกตามหาพวกเขาแต่ไม่พบจนกระทั่งเขาพบกานต์นทีด้วยความบังเอิญในสภาพถูกซ้อมปางตายลอยมาตามน้ำ อุ่นเป็นคนของเจ้านันทิเป็นคนที่เจ้านันทิไว้ใจจึงให้มาดูแลหลานชายเพียงคนเดียว
เธอจึงต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเพราะเจ้านันทิมีพระคุณกับเธอ
“แล้วถ้าเธอตื่นขึ้นมาพ่อเลี้ยงจะให้อุ่นทำอย่างไรกับเธอคะพ่อเลี้ยงไปเอาตัวเธอมาแบบนี้ไม่กลัวความผิดเหรอคะ”
“ถ้ากลัวก็คงไม่เอามาหรอก แล้วก็ถ้าเธอตื่นมาอุ่นก็พาเธอไปอยู่ที่พักใหม่ของเธอด้วยนะ ระหว่างนี้ ผมขอคิดดูก่อนว่า จะทำอย่างไรกับเธอดี”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวอุ่นจะไปเตรียมจัดห้องนอนให้เธอ ที่นี่มีตั้งหลายห้อง”
“ใครบอกว่าผมจะให้ผู้หญิงคนนี้มาอยู่ร่วมบ้านเดียวกับผม”
อุ่นมีสีหน้างง“อ้าว…แล้วพ่อเลี้ยงจะให้เธอไปอยู่ที่ไหน อย่าบอกนะคะว่าจะให้ไปอยู่ที่บ้านพักคนงานร่วมกับอุ่น”
พ่อเลี้ยงส่ายหน้า “มันดีเกินไปสำหรับผู้หญิงแพศยาคนนี้”
“อุ่นเริ่มงงแล้วค่ะ ที่พักคนงานยังดีเกินไปอีก แล้วที่ไหนถึงจะเหมาะสมล่ะคะ”
กานต์นทีมองร่างที่นอนสติเป็นผักตาย “เรือนพักคนงานชาย” เขาหัวเราะเบาๆ
“อะไรนะคะ พ่อเลี้ยงทำแบบนั้นได้ยังไงคะ เธอเป็นผู้หญิงสาวและสวย แค่ให้ไปพักกับคนงานก็น่าสงสารเธอจะแย่ดูท่าฐานะเธอคงไม่ธรรมดาดูผิวพรรณก็รู้ ถ้าส่งคนสวยๆแบบนี้ไปพักที่เรือนคนงานชายอะไรมันจะเกิดขึ้น”
“ก็ช่างปะไรอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไป อุ่นจะไปคิดแทนเธอทำไมบางทีเธออาจจะดีใจก็ได้ที่ได้อยู่ใกล้ๆ ผู้ชายนับร้อยในปางเคียงดาว”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อุ่นเป็นหัวหน้าคนงานหญิงดูแลรับผิดชอบที่พักและอาหารให้คนงานหญิงทั้งหมดในปางเคียงดาว ซึ่งนั่นกานต์นทีกลัวว่าถ้าให้อลิชาไปพักอยู่กับอุ่นอลิชาคงจะสบายเกินไป อุ่นคงจัดหาที่พักอย่างดีและดูแลอลิชาอย่างดี เพราะอุ่นเป็นคนจิตใจดีกานต์นทีจึงต้องสั่งให้อุ่นพาอลิชาไปพักที่เรือนคนงานชาย ซึ่งที่นั่นมีแต่พวกควาญช้าง และพนักงานส่วนอื่นๆ ในปางเคียงดาวอาศัยอยู่
“ใจร้ายเกินไปแล้วนะคะพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงจะให้ผู้หญิงไปพักรวมกับผู้ชายได้อย่างไรคะแล้วสวย ๆ แบบนั้นคนหมู่มากมันก็ต้องมีคนที่คิดไม่ซื่ออยู่บ้างเกิดดีไม่ดีมันคิดมาปล้ำคุณคนสวยจะทำยังไง”
“ก็ใครจะสนใจล่ะ ทำเรื่องเลวๆร้ายๆยังทำได้ ถ้าปกป้องตัวเองไม่ได้ก็ช่างเถอะถือว่าเป็นกรรมเก่า”
“อุ่นคงทำตามคำสั่งพ่อเลี้ยงไม่ได้หรอกค่ะ” อุ่นมีท่าทางงอน เธอมีหลานสาวหลายคนคิดในทางกลับกันใครมาทำกับญาติเธอ อุ่นคงไม่ยอม
“ดีถ้าอย่างนั้น ผมก็จะส่งอุ่นกไปอยู่กับเจ้านันทิที่ต่างประเทศ ถือว่าอุ่นทำหน้าที่ ที่ท่านมอบหมายให้ไม่สำเร็จไม่ยอมดูแลและเชื่อฟังคำสั่งหลานของท่านตามที่ท่านมอบหมาย”
อุ่นหน้าเครีย “อย่ามาบีบกันแบบนี้สิคะ” เจ้ามีบุญคุณกับครอบครัวของอุ่นมากอุ่นจึงตอบแทนด้วยการดูแลเจ้านันทิ จนเจ้านันทิเจอหลานชายที่เหลืออยู่คนเดียวพบเขาก็มอบหมายให้อุ่นมาดูแลหลานชายหลังจัดการกับพวกญาติพี่น้องทำให้ครอบครัวของกานต์นทีต้องหนีหายไปหลายปี คืนความยุติธรรมและทรัพย์สมบัติให้กานต์นทีมากมายจนเขากลายเป็นมหาเศรษฐีในพริบตา
“ก็ใช่น่ะสิ เจ้านันทิมีบุญคุณกับครอบครัวอุ่น แต่อุ่นกลับไม่เชื่อคำสั่งหลานคนเดียวของท่าน”
“นี่พ่อเลี้ยงบีบอุ่น” อุ่นค้าน หน้างอ
พ่อเลี้ยงหนุ่มยิ้มให้ราวกับยิ้มหยอก “ใช่แล้วผมบังคับอุ่นทางอ้อมยังไงล่ะครับ”
“โธ่ พ่อเลี้ยงใจร้ายจริง ๆ ” แต่อุ่นรู้ดีว่าถ้าถูกส่งตัวกลับไปเจ้านันทิจะผิดหวังในตัวเธอ เพราะเจ้านันทิรักหลานชายที่เหลือเพียงคนเดียวนี้มาก
“แล้วพ่อเลี้ยงจะให้เธอทำอะไรคะ ไปพักที่นั่นเฉย ๆ ใช่ไหมคะ”
“เธอต้องกินข้าวหรือเปล่า ผมหมายถึงยัยอลิชาตัวร้ายต้องกินข้าวหรือเปล่า” กานต์นทีถามพลางคิดมุมปากมีรอยยิ้มร้ายเกิดขึ้น
อุ่นทำสีหน้างง ๆ ก่อนย้อนถามพ่อเลี้ยง “คนทุกคนก็ต้องกินข้าวสิคะ ไม่อย่างนั้นจะเอาแรงมาจากไหนกันคะพ่อเลี้ยง ถามอะไรแปลก ๆ เหมือนนิสัยแปลก ๆ ที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้”
“ถ้าเธอต้องกินข้าวก็ต้องให้เธอทำงาน”
“พ่อเลี้ยงจะเอาเธอมาทำอะไรกันแน่ หรือริจะเป็นพระเอกละครภาคค่ำฉุดนางเอกมาทรมาน”
กานต์นทีตีสีหน้าไม่พอใจ “แต่ที่นอนอยู่นี่มันนางมารร้าย ไม่ใช่นางเอกนะอุ่น ระหว่างที่ผมกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ผู้หญิงคนนี้อยู่ที่ปางช้างเคียงดาวของเราถ้าเธอต้องกินข้าวของเราก็ต้องให้ทำงาน วันไหนไม่ทำไม่ต้องให้กิน”
“พ่อเลี้ยง!”
อุ่นถอนหายใจยาว ๆ “ถ้าอย่างนั้นอุ่นจะให้เธอเป็นลูกมือในโรงครัว”
พ่อเลี้ยงกานต์นทีส่ายหน้า “สบายไปมั้ง หางานหนัก ๆ กว่านี้ให้หน่อยได้ไหม”
“แต่หุ่นบาง ๆ แบบนี้จะให้ทำอะไรได้ล่ะค่ะ นอกจากงานครัวเล็กๆ น้อย ๆ ให้แบกหามอะไรก็คงจะไม่ไหวหรอก” อุ่นมองคนที่หลับสนิทไม่รู้เนื้อรู้ตัว
กานต์นทีดมมือตัวเอง กลิ่นขี้ช้างแม้จะล้างด้วยน้ำยาทำความสะอาดอย่างดียังทิ้งกลิ่นอ่อน ๆ เอาไว้
“เหม็นบรรลัย ดีล่ะ งานของแม่คนนี้ก็คือ เจ้าหน้าที่เก็บขี้ช้างคนใหม่ ไปบอกนายเกิดพรุ่งนี้ไม่ต้องทำหน้าที่เก็บขี้ช้างในปางอีก มีคนทำแทนให้นายเกิดไปทำงานอย่างอื่น”
“อะไรคะ เธอจะทำได้ยังไงมันเป็นงานหนัก แถมอี้.. ”.แม้แต่แม่บ้านอย่างเธอยังไม่อยากทำ
“เหม็นๆนั่นแหละดี เหมาะกับคนจิตใจสกปรกโสมม”
“ใจร้าย” อุ่นบ่นอุบ
“ร้ายได้กว่านี้อีก และถ้าเธอไม่ทำบอกผม เพราะผมมีวิธีจัดการกับเธอ”
++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากเดินทางมาถึงอำเภอหนึ่งแทบภาคเหนือที่มีวิวทิวทัศน์งดงาม ดาริกา ก็มาถึงรีสอร์ทกลางไร่สตอเบอรีชื่อดังซึ่งพี่ชายเธอเป็นเจ้าของ และกำลังขยายกิจการจะเปิดรีสอร์ทกลางไร่สตอเบอรีอีกหลายแห่งในอำเภอนี้
ดาริกา จัดการเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด รู้ดีถ้าไม่ตามมาแต่โดยดีพี่ชายก็ต้องเอาตัวมาจนได้กานต์นทีเป็นคนรักแรงและเกลียดแรง
ดาริกาอธิบายเรื่องของเธอกับอนาคินทร์ ให้กานต์นทีฟังแล้วว่าที่อนาคินทร์ทำไปเพราะต้องการช่วยเธอ แต่ก็ยอมรับว่าหลังจากนั้น อนาคินทร์ทำเกินกว่าความต้องการช่วยเหลือ เขาทำให้เธอตกเป็นของเขาด้วย
ทั้งหมด อันที่จริงเธอเองต่างหากอาจจะเป็นคนที่ผิด เพราะต้องการให้เจ้าของบ้านเมตตาเธอและครอบครัวที่เป็นกาฝากมาพึ่งใบบุญตระกูลอัครนาคินทร์ เธอต้องทำตัวน่ารักแม้จะเป็นนิสัยเดิมเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วแต่ก็ยอมรับว่าปรุงจริตลงไปบ้าง เช่น ครั้งหนึ่งตอนมัธยมต้นเธอถูกอลิชาขอร้องไม่ให้บอกว่าเธอโดดเรียนไปรับนักร้องเกาหลีที่อลิชาเป็นแฟนคลับอยู่ แต่ดาริกาก็ตั้งใจไปฟ้องคุณวายุ และ คุณวารี แต่แกล้งบอกอลิชาว่าเธอถูกบังคับให้พูดและเธอไม่มีทางเลือก เธอเองก็แอบอิจฉาอลิชาที่เป็นคุณหนูตระกูลที่ร่ำรวยมหาศาล อยากได้อะไรแค่ชี้ทุกอย่างก็มากองตรงหน้า และที่สำคัญคุณหนูอลิชาคนสวยก็ร้ายใส่เธอไม่เบาหรอกตั้งแต่เด็ก ๆ มาแล้วเพราะ บางครั้งเธอเลยใช้ความนิ่มนวลลอบทำร้ายกลับไปบ้างเช่นส่งสายตาให้คู่หมั้นของอลิชา แค่ต้องการให้อลิชาเต้นเท่านั้นแต่ไม่คิดว่าเอกรินทร์ คู่หมั้นของอลิชาจะใจแกว่งง่ายมากมายขนาดนั้น ทั้งที่อลิชามีเหนือเธอในทุกด้านยกเว้นความอ่อนหวานคิดย้อนไปแล้วดาริกาก็รู้สึกเสียใจไม่น้อย เธอเองก็มีส่วนต้องรับผิดในเรื่องนี้ที่ตั้งใจไปยั่วคู่หมั้นเขาจะว่าไปเธอเองคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดอันแท้จริง
เสียงเคาะประตูทำให้ดาริกาหยุดคิดวางเสื้อที่กำลังเก็บเข้าตู้ไว้บนเตียงจากนั้นเดินไปเปิดประตูแต่แล้วกลับเปลี่ยนใจหยุดมือที่จะเปิดประตู ส่องตาแมวดูแทนและพบว่า
อัคคี!
อัคคีมาพร้อมกุหลาบแดงช่อโต เขายินดีและเต็มใจช่วยเหลือกานต์นทีแก้แค้นอาหลานตระกูลอัครนาคินทร์เพราะอัคคีเจ็บช้ำที่อนาคินทร์มาเด็ดดวงใจของเขาไป เขาชอบดาริกาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเธอเป็นรุ่นน้องต่างคณะของเขา เขากำลังเข้าถึงตัวเธอด้วยการเข้าทางพี่ชายคือกิต หรือ พ่อเลี้ยงกานต์นทีในปัจจุบันแต่แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นในคฤหาสน์อัครนาคินทร์ จักนั้นเขาก็ต้องได้รับข่าวร้ายว่าดาริกาตกเป็นนกน้อยในกรงทองของ
อนาคินทร์ไปเสียแล้ว สร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้เขาเป็นอย่างมากและคิดจะช่วงชิงดาริกากลับมาเขาพบกับพ่อเลี้ยงกานต์นทีโดยบังเอิญและรู้ความต้องการของอีกฝ่ายจึงช่วยวางแผนและแจ้งความเคลื่อนไหวของคนในตระกูลอัครนาคินทร์ให้พ่อเลี้ยงกานต์นทีทราบอยู่เรื่อย ๆ
“คุณดาริกาครับ”
ทันทีที่ดาริกาเปิดประตูออกมาเธอก็กระชากกุหลาบช่อโตนั้นและปาลงที่พื้น
“ที่แท้คุณเองเหรอ คนทรยศ”
อัคคี หน้าเสียเข้าใจว่าดาริกาคงรู้แล้วว่าเขาเป็นพวกเดียวกับกานต์นทีพี่ชายของเธอ
“ผมตั้งใจเอามันมาฝากคุณ ฉลองชีวิตใหม่ของคุณ ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ล่ะครับ”
“คุณทรยศเจ้านายของตัวเอง”
“ดาริกา เพราะเงินนายอนาคินทร์ใช่ไหม มันซื้อใจคุณด้วยเงินมันใช่ไหม”
ดาริกาส่ายหน้า“อนาคินทร์เขาไม่ได้ซื้อฉันด้วยเงินแต่เขาซื้อฉันด้วยหัวใจของเขา”
“คุณก็รู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณ และผมทนที่ต้องเห็นมันทำ...”อัคคีเผยความเจ็บช้ำผ่านมาทางสายตา
“ทนอะไรอนาคินทร์เขาไม่ดีกับคุณเหรอไง”
“อนาคินทร์เป็นเจ้านายที่ดีมาก เสียแต่ว่ามันคือมารหัวใจของผม” สายตาเขาจับจ้องที่วงหน้าสวยอย่างมีความหมาย
“มารหัวใจ หมายความว่ายังไง”
“ผมรักคุณดาริกา รักมากรักมานานแล้วคุณเองก็น่าจะรู้”
ดาริกาตกใจและถอยหลังหนีอัคคีทันที เธอคิดว่าที่อัคคียอมร่วมมือกับพี่ชายเธอเพราะอาจไม่พอใจในตัวอนาคินทร์เรื่องใดสักเรื่องเพราะเขาทำงานให้อนาคินทร์หรืออาจร่วมมือกับพี่ชายของเธอเพราะรู้จักกันมาก่อนและพี่ชายเธอคงล่อเขาด้วยเงินก้อนโตแต่มันเลวร้ายกว่านั้นเมื่อเขาบอกว่าเขารักเธอ
+++++++++++++++++++++++++++++++
อลิชาลืมตาขึ้นดวงตาคู่สวยเหมือนจะมีน้ำหล่อเลี้ยงอยู่ตลอดเวลากวาดมองไปข้างหน้า ห้องนี้ตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม สวยงามเกินกว่าโรงแรมห้าดาวที่เคยไปพักหลายเท่า เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นภายในห้องบ่งบอกได้ถึงราคาที่แพงเกินกว่าคนฐานะธรรมดาจะใช้กัน การตกเต่งก็เช่นกันบ่งบอกถึงรสนิยมที่ดีของเจ้าของห้อง
“ว้าว! ห้องสวยจัง เตียงนุ้มนุ่มนี่เราคงตายไปแล้วและได้ขึ้นสวรรค์ล่ะสิ รู้แบบนี้ตายนานแล้ว”
แต่แล้วอลิชาก็กลับได้ความรู้สึกว่าถูกฉุดให้ตกลงไปในนรกทันทีเมื่อใครบางคนที่ยืนอยู่เหนือหัวเตียงชะโงกหน้าลงมามองเธอพร้อมรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม
“นรกยินดีต้อนรับครับคุณหนู เธอกำลังตกนรกอยู่ต่างหากยัยอลิชา ยังหน้าด้านคิดว่าตัวเองตายแล้วได้ขึ้นสวรรค์อีกเหรอ ผู้หญิงอย่างเธอนรกยังดีเกินไป” เขากระแทกเสียงใส่ แววตาเหยียดหยาม
พูดจบเขาก็กระชากลากถูคนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาหมาด ๆ ให้ลงจากเตียงและลากเธอไปตามเส้นทางมุ่งสู่ที่พักคนงานชายของปางเคียงดาว บริเวณนี้เป็นส่วนเฉพาะพนักงานของปางเคียงดาวเท่านั้น นักท่องเที่ยวหรือคนนอกไม่มีสิทธิ์เข้ามา ภาพพ่อเลี้ยงหนุ่มลากสาวสวยมาตามทาง โดยสาวร่างบางนั้นหวีดร้องตะโกนด่าบ้างและไม่ยอมให้เขากระชากลากถูแต่โดยดี ต่อสู้ขัดขืนกันตลอดเวลาเป็นภาพที่ทำให้คนงานในปางถึงกับมองกันด้วยสายตาตื่นตะลึงอ้าปากค้างไปตาม ๆ กัน พ่อพระของพวกเขาทำไมถึงได้ทำร้ายผู้หญิงสวย ๆ แบบนี้ โหดเกินห้ามใจจริงๆ
“เลิกกรี้ดได้ไหมอลิชา เสียงเธอน่ะมันชวนทำให้ประสาทเสีย” พ่อเลี้ยงตวาดเสียงเขียวไปตามทาง
“ฉันนึกว่าแกประสาทเสียไปแล้วถึงได้ทำเรื่องบ้า ๆ แบบที่แกกำลังทำอยู่ในขณะนี้ ฉันคุณหนูอลิชา อัครนาคินทร์ ทายาทเศรษฐีร้อยล้านเชียวนะ แกน่าจะรู้ดีอย่ามาบังอาจหรือแม้แต่จะคิดทำอะไรป่าเถื่อนกับฉันอีก”
เขาตวาดเธอลั่น“หุบปากซะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว คำเตือนสุดท้ายนะ” น้ำเสียงนั้นเรียบแต่น่ากลัว
อลิชาเบ้ปากอย่างหน้าหมั่นไส้ “ทำไมฉันจะต้องเชื่อแกด้วย แกมันก็อดีตคนรับใช้ของตระกูลอัครนาคินทร์ ถึงตอนนี้จะรวย ยังไงก็หนีอดีตไม่พ้นหรอกไอ้กระจอก” ที่จริงแล้วเธอก็ไม่ได้คิดจะดูถูกเขาแบบนั้นแต่เพราะอยากเอาชนะและความโมโหที่ถูกปฏิบัติเหมือนทาสอลิชาจึงไม่ยอมลดราวาศอก
เท่านั้นแหละ กานต์นทีก็เดินลิ่ว ๆ เข้าไปหาพนักงานคนหนึ่งที่ยืนมองเหตุการณ์ด้วยอาการตาค้างและแย่งเอากระป๋องอาหารสัตว์ที่คนถือจะนำไปเลี้ยงหมู กลับมาสาดใส่หน้าของคนรักสวยรักงามอย่างคุณหนูอลิชา ชนิดว่าเข้าเป้ารับไปเต็ม ๆ ตั้งแต่เส้นผมจดปลายเท้า เศษอาหารเน่าเกือบบูดค่อย ๆ ไหลอาบหน้าย้อยลงคางและไหลลงไปตามทางของมันก่อนที่กานต์นทีและพนักงานที่ผ่านไปผ่านมาบริเวณนั้นจะยกนิ้วอุดหูแทบไม่ทันกับเสียงกรี้ดมฤตยู
กรี๊ด........
เสียงกรีดร้องแหลมของอลิชาทำให้กานต์นทียิ่งโมโหจัดเข้าไปอีก
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ บอกให้หยุดกรี๊ด ยัยบ้าถ้าเธอไม่หยุดกรี๊ดนะ จะโดนมากกว่านี้อีกหลายเท่า”
“ไอ้คนบ้า เหม็น.. เหม็น ยี้ ขยะแขยง แกกล้าดียังไงเอาอาหารหมูมาสาดใส่ฉัน” อลิชาปัดเศษอาหารออกจากหน้าและตัวอย่างรังเกียจ กลิ่นความเหม็นบูดเหม็นเปรี้ยวคละคลุ้งไปทั่วตัว ก่อนที่อลิชาจะมองไปที่กระป๋องไม้ที่นอนกลิ้งที่พื้นอย่างหมายมาดก่อนจะรีบไปหยิบมันขึ้นมาแล้วฟาดใส่กานต์นทีชนิดไม่ยั้งเช่นกัน กานต์นทีที่ไม่ได้ตั้งรับและไม่คิดว่าคนตัวผอมบางอย่างอลิชาจะมีเรี่ยวแรงเยอะขนาดนี้ถึงกับเซและถูกฟาดเข้าที่แขนอย่างจังจนผู้ชายตัวสูงใหญ่ถึงกับร้องโอดโอยออกมา
“ยัยบ้า ฟาดเข้ามาได้ นี่มันกระป๋องไม้เจ็บนะโว้ย”
“แกตาย ไอ้คนบ้า ฉันรู้ว่าแกเกลียดฉันแต่ทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของฉันคนเดียวซะหน่อย
แกก็ผิด น้องสาวแกก็ผิดด้วย อย่าเอาความผิดมาลงที่ฉันคนเดียว” อลิชาสะอื้นไห้ แต่สองมือยังไม่หยุดที่จะฟาดกระป๋องใส่เขา
ก่อนที่คนถูกฟาดจะหน้าแดงจัดและกระชากกระป๋องจากมืออลิชาไปได้สำเร็จ “มากไปแล้วนะ อลิชาเธอคิดว่าเธอจะโขกสับพ่อเลี้ยงกานต์นทีคนนี้ได้เหมือนเมื่อก่อนเหรอนังมารร้ายไม่มีวันซะหรอก” กานต์นทีเงื้อกระป๋องขึ้นสูงเลยหัวอลิชาและมองเธอด้วยแววตาโกรธและเกลียด
“อย่านะคะ อย่านะพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงจะฆ่าเธอเหรอคะ ใจเย็นๆ ก่อนเถอะค่ะ” อุ่นร้องเสียงหลงและวิ่งมาแต่ไกล
แต่ไม่ทันกานต์นทีขว้างกระป๋องไม้นั้นลงที่พื้นเฉียดจากศีรษะของอลิชาไปหน่อยเดียว เรียกว่าอลิชาเกือบหัวใจวาย
อุ่นยกมือที่ปิดตาลงมาทาบอกแทนและค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจ ส่วนแม่ตัวดีเจ้าของเสียงกรี๊ดบันลือโลกที่รอดหัวแตกไปอย่างหวุดหวิดถอนหายใจอย่างโล่งอกและหมดแรงนั่งหอบ
“อุ่นพาไปอาบน้ำให้พ้นๆหน้าผมไป และก็พาไปที่พักได้เลยก่อนที่ผมจะทนไม่ไหวและบีบคอให้ตายคามือตรงนี้”
“ไปค่ะ ไปค่ะคุณ” อุ่นรีบพยุงอลิชาให้ลุกขึ้น แต่อลิชาสะบัดตัวออก “อย่ามายุ่งกับฉัน”
อลิชาลุกขึ้นมายืนเองโดยไม่มีใครช่วยและโวยวาย “ใครบอกว่าฉันจะพักอยู่ที่นี่ฉันจะกลับบ้าน กลับเดี๋ยวนี้” อลิชาตะคอกกลับและหันหลังให้ไม่รู้หรอกว่าทางออกของปางอยู่ด้านไหนแต่ต้องไปจากตรงนี้แต่เธอช้ากว่าเขากานต์นทีรั้งแขนเรียวบางของเธอเอาไว้ดึงเธอหันกลับมาหาเขา ก่อนจะผลักเธอลงกับพื้นจนร่างบางก้นกระแทกพื้น
อลิชาชี้หนาเขา “ไอ้ชั่ว แกไม่ใช่ลูกผู้ชายทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้ เดี๋ยวนี้แกไม่ใช่หมาขี้เรื้อนก็จริง แต่แกมันเป็นหมาบ้า กัดไม่เลือกไปตายซะไป”
“อยากลองเป็นเมียหมาบ้าดูบ้างไหม เผื่อจะสะใจกว่าเมื่อคืน” ประโยคสุดท้ายเขาก้มมากระซิบข้างหูเธอและอลิชาก็กรี้ดและฟาดฝ่ามือลงบนหน้าหล่อของเขาอย่างแรง พ่อเลี้ยงกานต์นทีโมโหจัดจนชี้หน้าเธอ
“ผู้หญิงเลวๆ มันน่าถนอมนักรึไง”
“ถ้าคนอย่างฉันเลว คนอย่างแกไปเอาผ้าถุงมานุ่งเสียไปไอ้คนโคตรเลว” อลิชากรี้ดใส่หน้าเขา
“หุบปากเลยนะเจ็บแค่นี้ร้องยังกับถูกผู้ชายเข้าคิวรุมโทรม เสียใจด้วยอลิชา เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอีกแล้วต่อไปนี้ถ้ายังไม่หยุดก่อมลพิษทางเสียงล่ะก็ได้เจอของดียิ่งกว่าเมื่อคืนแน่”
“แกไม่มีสิทธิ์มาขังฉัน ฉันจะแจ้งความให้ตำรวจมาจับแกเข้าคุกไอ้คนบ้า”
กานต์นทียิ้มหยัน “เธอจะแจ้งความได้ ถ้าเธอมีสิทธิ์ออกไปจากที่นี่” ใช่ว่าสีหน้าเขาเท่านั้นที่มองเธอราวกับมัจจุราชผู้พิพากษาชะตาชีวิตเธอ แววตานั้นเยือกเย็นราวกับจะฉีกเนื้อเธอให้เป็นชิ้นๆ จนอลิชาเองรู้สึกกลัวจนหัวใจเต้นตึกตัก แต่ทำใจแข็งไม่แสดงออก เขาไม่เหมือนพี่กิต ในอดีตเลยสักนิด เขาเหมือนอสูรร้ายในคราบเทพบุตร ที่ดูดีขึ้น หล่อขึ้น น่าเกรงขามขึ้นแล้วก็ชั่วขึ้นเยอะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ม.ค. 2557, 10:30:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ม.ค. 2557, 10:30:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 2487
| << ตอนที่ 2 | ตอนที่ 4 (50% แรก พ่อเลี้ยงกานต์นที โหดมากๆ จะเอาปืนยิงหนูอลิชาเชียว) >> |