ร้อยกลร้าย ร่ายมนตร์รัก
หลังสูญเสียภรรยาด้วยเหตุการณ์เลวร้าย ชีวิตพ่อม่ายลูกติดผู้มีบาดแผลหัวใจฉกรรจ์ก็เหมือนถูกคลื่นยักษ์ซัดกระหน่ำ
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
Tags: รัก,ร้าย
ตอน: บทที่ 4 เห็นใจ 80 %
ต่อค่ะ...
ร่างบางในชุดเสื้อยืดสีขาวรัดรูปกับกางเกงสามส่วนสีชมพูหวานเปิดประตูห้องนอนเข้ามาหมายจะหยิบตุ๊กตาลงไปให้ลูกน้อยเล่นข้างล่าง แต่เพียงปิดประตูลงเท่านั้น หญิงสาวก็ต้องหลับตาปี๋ร้องวี๊ดว๊ายออกมาด้วยความตกใจสุดขีด ด้วยแจกันใบโตก็ปลิวว่อนเข้ามากระทบผนังห้องจนแตกกระจาย เฉียดศีรษะของเธอไปเพียงนิด!
ปลายฟ้ายกมือทาบอก มองเขาตาเบิกโต ก่อนละล่ำละลั่กถามเสียงสั่น
“นะ...นี่มันอะไรกันคะ ทำไมถึงทำแบบนี้”
เหมือนคนบ้าคลั่งไม่ได้ยินเสียงเธอแม้แต่น้อย ปลายฟ้าจับจ้องเขาอย่างตกใจ ร่างบึกบึนเปิดเปลือยแผงอกกว้างกำยำ มีไรขนประปราย ดูเหมือนเขาจะฉีกทึ้งเสื้อตัวเองออกเพราะเศษผ้าหล่นอยู่แทบเท้า ใกล้ๆ กันมีโทรศัพท์มือถือที่ถูกเขวี้ยงจนแตกเกลื่อน ชายหนุ่มยืนกำมือแน่นจนเห็นเส้นเลือดเขียวจัดแห่งความคั่งแค้นปูดโปน ใบหน้ารกครึ้มหนวดเคราถมึงทึงราวโกรธจัด ดวงตาแดงก่ำแทบจะถลนออกมาน่ากลัว เขากัดริมฝีปากหยาบกระด้างแน่นจนห้อเลือด สภาพของเขาและสภาพห้องบ่งบอกได้อย่างชัดเจน
ธนารุจคุ้มคลั่ง!
เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงเป็นอย่างนี้ จะว่าเครียดจัดเพราะเสียใจเรื่องของปลายฝนก็ไม่น่าเป็นไปได้เพราะตลอดเวลา ธนารุจจะเศร้าซึมมากกว่าคุ้มคลั่งเช่นนี้ หรือว่าดื่มเหล้าหนัก แต่ตอนเขาดื่มก็ไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้สักครั้ง ปลายฟ้าต้องหยุดคาดเดาไปต่างๆ นานาเพียงแค่นั้นเมื่อมือหนาหันไปคว้าแก้วน้ำใบใสมากำแน่น เตรียมจะเขวี้ยงอย่างรุนแรง
ร่างบางรีบปราดเข้าไปขวางวิถีการเขวี้ยงอย่างไม่กลัวเกรง ชายหนุ่มชะงักมือพลัน ดวงตาเบิกโตเมื่อเห็นหญิงสาว
“ปลายฝน!”
น้ำเสียงเรียกแสนเจ็บปวดบาดลึกเข้าไปในหัวใจคนฟัง
“ไม่ใช่ค่ะ ฉันคือปลายฟ้า” หญิงสาวสร้างความเข้าใจให้ถูกต้อง ใบหน้านวลเศร้าหมองด้วยความสงสารเขา ทำไมต้องเกิดเรื่องบ้าๆ กับพี่สาวของเธอกับธนารุจด้วย ทำไมกัน!
“ปลายฟ้างั้นหรือ” เขาสะอื้นทั้งๆ ที่ไม่มีน้ำตา “ปลายฝนตายไปแล้วจริงๆ ตายด้วยน้ำมือของคนเลว”
“คุณรุจทำใจเถอะนะคะ” ปลายฟ้าหน้าเสีย ไม่รู้จะปลอบโยนเขาอย่างไร เธอพร่ำพูดให้เขาทำใจเท่านั้น สมอง อึงอลคิดอะไรไม่ออกสักอย่างเดียว
ธนารุจหลับตาลงแน่น ขบกรามจนเห็นเป็นสันนูน มือหนาบีบแก้วน้ำใบใส่แน่นจนแทบจะแหลกคามือ หัวใจคนมองอย่างปลายฟ้าเต้นกระหน่ำรุนแรง
“พี่ปกป้องปลายฝนไม่ได้ พี่ทำให้เธอต้องตายไม่พอ พี่ยังเอาตัวคนผิดมาลงโทษชดใช้ให้เธอไม่ได้อีก พี่มันเลวที่สุด”
“คุณไม่ผิดหรอกนะคะ” ปลายฟ้าพยายามจะทำให้เรื่องดีขึ้น แต่ไม่ได้ผลเลยเมื่อเขายังก่นด่าตัวเองซ้ำๆ
“ไอ้เลว! ไอ้เลว! ไอ้เลว!”
ไม่เพียงด่าทอเท่านั้น ชายหนุ่มยังบีบแก้วใสในมืออย่างรุนแรง จนในที่สุดก็แตกดังโพล๊ะ! เศษแก้วกระจายเกลื่อนพื้น ส่งกลิ่นคาวคลุ้ง มือหนาที่คลายออกกลายเป็นสีแดงฉานปะปนกับเศษแก้วที่ฝังอยู่ในเนื้อน่ากลัว
“โอย...” ธนารุจร้องออกมาด้วยความปวดแปลบ ร่างหนาทรุดกายลงกองกับพื้นอย่างสิ้นสง่าราศี
“คุณรุจ!” ปลายฟ้าอุทานเสียงหลง ยกมือทาบอก ใจหายวูบ ได้สติจึงรีบปราดเข้าไปทรุดกายลงนั่งข้างๆ เอื้อมจับมือหนาแดงฉานขึ้นมาตรวจดู พบบาดแผลฉกรรจ์ที่รอยพับกลางมือหนา บริเวณอื่นๆ ถูกเศษแก้วบาดประปราย เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นธนารุจหน้าซีดเผือด
“ออกไป! อย่ามายุ่งกับคนเลวๆ อย่างฉัน” ชายหนุ่มขับไล่ สะบัดมือออก เลือดกระเซ็นเปื้อนแก้มนวลเนียนหลายจุด หญิงสาวหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัวและตกใจ เนื้อตัวเธอสั่นเทา
“ไม่ค่ะ เลือดออกมากแล้ว คุณต้องทำแผลก่อนนะคะ” ปลายฟ้าพยายามฮึดสู้ ไม่ปฏิเสธว่ากลัวเขาจับใจ แต่หากเธอไม่ดูแลเขา แล้วใครจะทำ ธนารุจน่าสงสารเกินกว่าที่จะใจไม้ไส้ระกำทิ้งได้ลงคอ
“บอกว่าอย่ามายุ่งไง เธออยากตายเหมือนปลายฝนหรือไง” ธนารุจตะคอกใส่พลางผลักร่างบางออกไปอย่างแรงจนศีรษะทุยกระแทกเข้ากับขอบเตียงนอนอย่างจัง ทำเอาปลายฟ้ามึนไป
“โอ๊ย!”
หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบเมื่อเสียงของแข็งกระทบกันดังขึ้น ไหนจะเสียงร้องแสดงความเจ็บปวดกับใบหน้าเหยเกของเธออีก ทว่าเขาก็เบนหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ
“บอกให้ออกไปเดี๋ยวนี้”
ได้ผล เมื่อร่างบางผุดลุกขึ้นแล้วเดินกุมศีรษะออกไปข้างนอก ธนารุจระบายลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง รับรู้ได้ถึงความเจ็บแปลบบาดลึก ปวดร้าวยิ่งกว่าบาดแผลที่มือหนาเสียอีก ชายหนุ่มปล่อยให้โลหิตสดไหลออกมาเรื่อยๆ โดยไม่คิดจะสนใจ
ดี! ตายๆ ไปเสียได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างทุกวันนี้
สักพัก ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างบางที่เดินถือกล่องปฐมพยาบาลกับอ่างแก้วใบเล็กใส่น้ำสะอาดเข้ามา ธนารุจกะพริบตาอย่างไม่อยากเชื่อว่าปลายฟ้าจะมีความอดทนกับผู้ชายใจร้าย คลุ้มคลั่งอย่างเขา อันที่จริงเธอควรจะทิ้งเขาให้เลือดไหลหมดตัวตายไป เธอเองก็เกลียดขี้หน้าเขาพอๆ กับที่เขาเกลียดขี้หน้าเธอนั่นแหละ
“ทำแผลก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกเสียงเครือ ใบหน้านวลยังมีละอองเลือดประปรายและคราบน้ำตาที่ไหลเป็นทาง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแค่ไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลทำไมถึงนาน เธอต้องแอบไปร้องไห้มาแน่ๆ เพียงคิด หัวใจก็ยิ่งเจ็บปวดมากกว่าเดิมราวมีเข็มนับร้อยนับพันทิ่มแทง
“ไม่ต้อง!” ธนารุจละอายแก่ใจ ชักมือมาแอบไว้ด้านหลังราวเด็กทำผิด เขาทำให้เจ็บ ทำให้ร้องไห้ ยังจะมาทำดีด้วยอีก ประสาทหรือเปล่า
“ไม่ได้ค่ะ ดูสิ...เลือดจะหมดตัวอยู่แล้ว”
“บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ ไสหัวออกไปเลยไป!” เขาไล่หยาบคายจนหญิงสาวเม้มปากแน่น สะอื้นเบาๆ
“ฉันไปแน่ แต่หลังจากที่ทำแผลให้คุณเรียบร้อยแล้ว” เธอยืนยันอีกครั้ง
“ไม่ต้องมาแกล้งทำดี ยังไงฉันก็ไม่พิศวาสเธอหรอก”
“ฉันทำเพื่อหนูน้ำค้าง แกขาดแม่ก็เลวร้ายพอแล้ว ถ้าพ่อตายเพราะความคิดโง่ๆ อีกคน ลองคิดดูนะคะว่าแกจะย่ำแย่ขนาดไหน ถ้าไม่ห่วงตัวเองก็ช่วยห่วงลูกด้วยเถอะค่ะ” ปลายฟ้าทนไม่ไหวจึงระเบิดคำพูดในใจออกมาจนสิ้น นัยน์ตาคู่สวยมองเขาอย่างตัดพ้อน้อยใจ
เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยอมนิ่ง หญิงสาวจึงเอื้อมไปจับมือหนาอีกครั้ง ใจชื้นขึ้นมาเป็นกองเมื่อธนารุจไม่ขัดขืน เธอลงมือล้างเลือดมากมายออก แล้วทายา ทำแผลให้อย่างทะนุถนอม เสร็จสรรพก็นำผ้าพันแผลสีขาวมาพันรอบกลางมืออย่างเรียบร้อยราวกับพยาบาลมือดี
ทำแผลจนเสร็จแล้ว ปลายฟ้าก็ไม่พูดอะไรกับเขา เธอเหนื่อยล้าเกินกว่าจะคิด จะพูดอะไรอีกแล้ว คงต้องปล่อยให้ธนารุจทำใจอีกสักพัก ปลายฟ้าพอเดาได้ลางๆ ว่าชายหนุ่มหาตัวคนที่ทำร้ายปลายฝนมาลงโทษไม่ได้ แต่ทำไมเขาถึงไม่ฮึดสู้ แทนที่จะคุ้มคลั่งเสียใจแบบนี้ หญิงสาวจัดการเก็บกวาดเศษแก้วอย่างระมัดระวัง แล้วถูพื้นจนสะอาดเอี่ยม ที่เธอไม่เรียกแม่บ้านมาทำก็เพราะไม่อยากให้ใครได้รับรู้ว่าธนารุจมีอาการที่น่าสงสารแค่ไหน
ร่างบางยืนทอดตามองร่างหนาที่ยังนั่งนิ่ง ตาลอยคว้างอยู่ที่เดิมแล้วถอนหายใจ จำต้องสาวเท้าเข้าไปทรุดกายลงนั่งข้างๆ แล้วเอ่ยบอกเสียงอ่อนโยน
“คุณรุจคะ ขึ้นไปนอนพักผ่อนบนเตียงเถอะนะคะ”
คนถูกเรียกหันมามองใบหน้าอ่อนใส น้ำเสียงหวานของเธอทำให้เขาละอายแก่ใจเหลือที่จะกล่าว เขาจะแก้ไขอย่างไรดีปลายฟ้า
“มาค่ะ ฉันจะช่วยพยุงนะคะ”
ปลายฟ้ายกแขนแกร่งขึ้นคล้องคอ เอื้อมโอบเอวสอบแล้วพาร่างหนาหนักให้ลุกขึ้น ธนารุจพยายามช่วยเหลือตัวเอง ทั้งๆ ที่หมดเรี่ยวแรงกับการบ้าคลั่งและความคิดที่บั่นทอนกำลัง โชคดีที่นั่งอยู่ติดกับเตียงนอนจึงไม่ทำให้หญิงสาวลำบากมากนัก ทว่าเมื่อร่างสูงโปร่งล้มลงนอนแผ่หลาบนเตียงกลับกลายเป็นว่าแขนของเขาที่ยังอยู่บนต้นคอของเธอ เหนี่ยวรั้งร่างเล็กลงมาทาบทับบนร่างหนาอย่างรั้งไม่อยู่ด้วยเพราะน้ำหนักตัวที่ต่างกันมาก
“ว๊าย!” ปลายฟ้าอุทาน แม้อุทานเสียงเธอยังหวานล้ำ หญิงสาวเบิกตาโตมองใบหน้าคมคร้ามที่เต็มไปด้วยหนวดเคราปลายคางที่อยู่ห่างกันเพียงคืบอย่างหวั่นไหว กล้ามอกของเขาแข็งแรงบึกบึนจนมือบางที่วางทาบปกป้องมิให้ทรวงอกแนบชิดสัมผัสได้ถึงความแน่นตึง
-------------------------------------------
จะมีอะไรเกิดขึ้นไหมน้า คิคิ
ร่างบางในชุดเสื้อยืดสีขาวรัดรูปกับกางเกงสามส่วนสีชมพูหวานเปิดประตูห้องนอนเข้ามาหมายจะหยิบตุ๊กตาลงไปให้ลูกน้อยเล่นข้างล่าง แต่เพียงปิดประตูลงเท่านั้น หญิงสาวก็ต้องหลับตาปี๋ร้องวี๊ดว๊ายออกมาด้วยความตกใจสุดขีด ด้วยแจกันใบโตก็ปลิวว่อนเข้ามากระทบผนังห้องจนแตกกระจาย เฉียดศีรษะของเธอไปเพียงนิด!
ปลายฟ้ายกมือทาบอก มองเขาตาเบิกโต ก่อนละล่ำละลั่กถามเสียงสั่น
“นะ...นี่มันอะไรกันคะ ทำไมถึงทำแบบนี้”
เหมือนคนบ้าคลั่งไม่ได้ยินเสียงเธอแม้แต่น้อย ปลายฟ้าจับจ้องเขาอย่างตกใจ ร่างบึกบึนเปิดเปลือยแผงอกกว้างกำยำ มีไรขนประปราย ดูเหมือนเขาจะฉีกทึ้งเสื้อตัวเองออกเพราะเศษผ้าหล่นอยู่แทบเท้า ใกล้ๆ กันมีโทรศัพท์มือถือที่ถูกเขวี้ยงจนแตกเกลื่อน ชายหนุ่มยืนกำมือแน่นจนเห็นเส้นเลือดเขียวจัดแห่งความคั่งแค้นปูดโปน ใบหน้ารกครึ้มหนวดเคราถมึงทึงราวโกรธจัด ดวงตาแดงก่ำแทบจะถลนออกมาน่ากลัว เขากัดริมฝีปากหยาบกระด้างแน่นจนห้อเลือด สภาพของเขาและสภาพห้องบ่งบอกได้อย่างชัดเจน
ธนารุจคุ้มคลั่ง!
เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงเป็นอย่างนี้ จะว่าเครียดจัดเพราะเสียใจเรื่องของปลายฝนก็ไม่น่าเป็นไปได้เพราะตลอดเวลา ธนารุจจะเศร้าซึมมากกว่าคุ้มคลั่งเช่นนี้ หรือว่าดื่มเหล้าหนัก แต่ตอนเขาดื่มก็ไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้สักครั้ง ปลายฟ้าต้องหยุดคาดเดาไปต่างๆ นานาเพียงแค่นั้นเมื่อมือหนาหันไปคว้าแก้วน้ำใบใสมากำแน่น เตรียมจะเขวี้ยงอย่างรุนแรง
ร่างบางรีบปราดเข้าไปขวางวิถีการเขวี้ยงอย่างไม่กลัวเกรง ชายหนุ่มชะงักมือพลัน ดวงตาเบิกโตเมื่อเห็นหญิงสาว
“ปลายฝน!”
น้ำเสียงเรียกแสนเจ็บปวดบาดลึกเข้าไปในหัวใจคนฟัง
“ไม่ใช่ค่ะ ฉันคือปลายฟ้า” หญิงสาวสร้างความเข้าใจให้ถูกต้อง ใบหน้านวลเศร้าหมองด้วยความสงสารเขา ทำไมต้องเกิดเรื่องบ้าๆ กับพี่สาวของเธอกับธนารุจด้วย ทำไมกัน!
“ปลายฟ้างั้นหรือ” เขาสะอื้นทั้งๆ ที่ไม่มีน้ำตา “ปลายฝนตายไปแล้วจริงๆ ตายด้วยน้ำมือของคนเลว”
“คุณรุจทำใจเถอะนะคะ” ปลายฟ้าหน้าเสีย ไม่รู้จะปลอบโยนเขาอย่างไร เธอพร่ำพูดให้เขาทำใจเท่านั้น สมอง อึงอลคิดอะไรไม่ออกสักอย่างเดียว
ธนารุจหลับตาลงแน่น ขบกรามจนเห็นเป็นสันนูน มือหนาบีบแก้วน้ำใบใส่แน่นจนแทบจะแหลกคามือ หัวใจคนมองอย่างปลายฟ้าเต้นกระหน่ำรุนแรง
“พี่ปกป้องปลายฝนไม่ได้ พี่ทำให้เธอต้องตายไม่พอ พี่ยังเอาตัวคนผิดมาลงโทษชดใช้ให้เธอไม่ได้อีก พี่มันเลวที่สุด”
“คุณไม่ผิดหรอกนะคะ” ปลายฟ้าพยายามจะทำให้เรื่องดีขึ้น แต่ไม่ได้ผลเลยเมื่อเขายังก่นด่าตัวเองซ้ำๆ
“ไอ้เลว! ไอ้เลว! ไอ้เลว!”
ไม่เพียงด่าทอเท่านั้น ชายหนุ่มยังบีบแก้วใสในมืออย่างรุนแรง จนในที่สุดก็แตกดังโพล๊ะ! เศษแก้วกระจายเกลื่อนพื้น ส่งกลิ่นคาวคลุ้ง มือหนาที่คลายออกกลายเป็นสีแดงฉานปะปนกับเศษแก้วที่ฝังอยู่ในเนื้อน่ากลัว
“โอย...” ธนารุจร้องออกมาด้วยความปวดแปลบ ร่างหนาทรุดกายลงกองกับพื้นอย่างสิ้นสง่าราศี
“คุณรุจ!” ปลายฟ้าอุทานเสียงหลง ยกมือทาบอก ใจหายวูบ ได้สติจึงรีบปราดเข้าไปทรุดกายลงนั่งข้างๆ เอื้อมจับมือหนาแดงฉานขึ้นมาตรวจดู พบบาดแผลฉกรรจ์ที่รอยพับกลางมือหนา บริเวณอื่นๆ ถูกเศษแก้วบาดประปราย เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นธนารุจหน้าซีดเผือด
“ออกไป! อย่ามายุ่งกับคนเลวๆ อย่างฉัน” ชายหนุ่มขับไล่ สะบัดมือออก เลือดกระเซ็นเปื้อนแก้มนวลเนียนหลายจุด หญิงสาวหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัวและตกใจ เนื้อตัวเธอสั่นเทา
“ไม่ค่ะ เลือดออกมากแล้ว คุณต้องทำแผลก่อนนะคะ” ปลายฟ้าพยายามฮึดสู้ ไม่ปฏิเสธว่ากลัวเขาจับใจ แต่หากเธอไม่ดูแลเขา แล้วใครจะทำ ธนารุจน่าสงสารเกินกว่าที่จะใจไม้ไส้ระกำทิ้งได้ลงคอ
“บอกว่าอย่ามายุ่งไง เธออยากตายเหมือนปลายฝนหรือไง” ธนารุจตะคอกใส่พลางผลักร่างบางออกไปอย่างแรงจนศีรษะทุยกระแทกเข้ากับขอบเตียงนอนอย่างจัง ทำเอาปลายฟ้ามึนไป
“โอ๊ย!”
หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบเมื่อเสียงของแข็งกระทบกันดังขึ้น ไหนจะเสียงร้องแสดงความเจ็บปวดกับใบหน้าเหยเกของเธออีก ทว่าเขาก็เบนหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ
“บอกให้ออกไปเดี๋ยวนี้”
ได้ผล เมื่อร่างบางผุดลุกขึ้นแล้วเดินกุมศีรษะออกไปข้างนอก ธนารุจระบายลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง รับรู้ได้ถึงความเจ็บแปลบบาดลึก ปวดร้าวยิ่งกว่าบาดแผลที่มือหนาเสียอีก ชายหนุ่มปล่อยให้โลหิตสดไหลออกมาเรื่อยๆ โดยไม่คิดจะสนใจ
ดี! ตายๆ ไปเสียได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างทุกวันนี้
สักพัก ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างบางที่เดินถือกล่องปฐมพยาบาลกับอ่างแก้วใบเล็กใส่น้ำสะอาดเข้ามา ธนารุจกะพริบตาอย่างไม่อยากเชื่อว่าปลายฟ้าจะมีความอดทนกับผู้ชายใจร้าย คลุ้มคลั่งอย่างเขา อันที่จริงเธอควรจะทิ้งเขาให้เลือดไหลหมดตัวตายไป เธอเองก็เกลียดขี้หน้าเขาพอๆ กับที่เขาเกลียดขี้หน้าเธอนั่นแหละ
“ทำแผลก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกเสียงเครือ ใบหน้านวลยังมีละอองเลือดประปรายและคราบน้ำตาที่ไหลเป็นทาง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแค่ไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลทำไมถึงนาน เธอต้องแอบไปร้องไห้มาแน่ๆ เพียงคิด หัวใจก็ยิ่งเจ็บปวดมากกว่าเดิมราวมีเข็มนับร้อยนับพันทิ่มแทง
“ไม่ต้อง!” ธนารุจละอายแก่ใจ ชักมือมาแอบไว้ด้านหลังราวเด็กทำผิด เขาทำให้เจ็บ ทำให้ร้องไห้ ยังจะมาทำดีด้วยอีก ประสาทหรือเปล่า
“ไม่ได้ค่ะ ดูสิ...เลือดจะหมดตัวอยู่แล้ว”
“บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ ไสหัวออกไปเลยไป!” เขาไล่หยาบคายจนหญิงสาวเม้มปากแน่น สะอื้นเบาๆ
“ฉันไปแน่ แต่หลังจากที่ทำแผลให้คุณเรียบร้อยแล้ว” เธอยืนยันอีกครั้ง
“ไม่ต้องมาแกล้งทำดี ยังไงฉันก็ไม่พิศวาสเธอหรอก”
“ฉันทำเพื่อหนูน้ำค้าง แกขาดแม่ก็เลวร้ายพอแล้ว ถ้าพ่อตายเพราะความคิดโง่ๆ อีกคน ลองคิดดูนะคะว่าแกจะย่ำแย่ขนาดไหน ถ้าไม่ห่วงตัวเองก็ช่วยห่วงลูกด้วยเถอะค่ะ” ปลายฟ้าทนไม่ไหวจึงระเบิดคำพูดในใจออกมาจนสิ้น นัยน์ตาคู่สวยมองเขาอย่างตัดพ้อน้อยใจ
เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยอมนิ่ง หญิงสาวจึงเอื้อมไปจับมือหนาอีกครั้ง ใจชื้นขึ้นมาเป็นกองเมื่อธนารุจไม่ขัดขืน เธอลงมือล้างเลือดมากมายออก แล้วทายา ทำแผลให้อย่างทะนุถนอม เสร็จสรรพก็นำผ้าพันแผลสีขาวมาพันรอบกลางมืออย่างเรียบร้อยราวกับพยาบาลมือดี
ทำแผลจนเสร็จแล้ว ปลายฟ้าก็ไม่พูดอะไรกับเขา เธอเหนื่อยล้าเกินกว่าจะคิด จะพูดอะไรอีกแล้ว คงต้องปล่อยให้ธนารุจทำใจอีกสักพัก ปลายฟ้าพอเดาได้ลางๆ ว่าชายหนุ่มหาตัวคนที่ทำร้ายปลายฝนมาลงโทษไม่ได้ แต่ทำไมเขาถึงไม่ฮึดสู้ แทนที่จะคุ้มคลั่งเสียใจแบบนี้ หญิงสาวจัดการเก็บกวาดเศษแก้วอย่างระมัดระวัง แล้วถูพื้นจนสะอาดเอี่ยม ที่เธอไม่เรียกแม่บ้านมาทำก็เพราะไม่อยากให้ใครได้รับรู้ว่าธนารุจมีอาการที่น่าสงสารแค่ไหน
ร่างบางยืนทอดตามองร่างหนาที่ยังนั่งนิ่ง ตาลอยคว้างอยู่ที่เดิมแล้วถอนหายใจ จำต้องสาวเท้าเข้าไปทรุดกายลงนั่งข้างๆ แล้วเอ่ยบอกเสียงอ่อนโยน
“คุณรุจคะ ขึ้นไปนอนพักผ่อนบนเตียงเถอะนะคะ”
คนถูกเรียกหันมามองใบหน้าอ่อนใส น้ำเสียงหวานของเธอทำให้เขาละอายแก่ใจเหลือที่จะกล่าว เขาจะแก้ไขอย่างไรดีปลายฟ้า
“มาค่ะ ฉันจะช่วยพยุงนะคะ”
ปลายฟ้ายกแขนแกร่งขึ้นคล้องคอ เอื้อมโอบเอวสอบแล้วพาร่างหนาหนักให้ลุกขึ้น ธนารุจพยายามช่วยเหลือตัวเอง ทั้งๆ ที่หมดเรี่ยวแรงกับการบ้าคลั่งและความคิดที่บั่นทอนกำลัง โชคดีที่นั่งอยู่ติดกับเตียงนอนจึงไม่ทำให้หญิงสาวลำบากมากนัก ทว่าเมื่อร่างสูงโปร่งล้มลงนอนแผ่หลาบนเตียงกลับกลายเป็นว่าแขนของเขาที่ยังอยู่บนต้นคอของเธอ เหนี่ยวรั้งร่างเล็กลงมาทาบทับบนร่างหนาอย่างรั้งไม่อยู่ด้วยเพราะน้ำหนักตัวที่ต่างกันมาก
“ว๊าย!” ปลายฟ้าอุทาน แม้อุทานเสียงเธอยังหวานล้ำ หญิงสาวเบิกตาโตมองใบหน้าคมคร้ามที่เต็มไปด้วยหนวดเคราปลายคางที่อยู่ห่างกันเพียงคืบอย่างหวั่นไหว กล้ามอกของเขาแข็งแรงบึกบึนจนมือบางที่วางทาบปกป้องมิให้ทรวงอกแนบชิดสัมผัสได้ถึงความแน่นตึง
-------------------------------------------
จะมีอะไรเกิดขึ้นไหมน้า คิคิ
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ม.ค. 2557, 09:58:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ม.ค. 2557, 09:58:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 1588
| << บทที่ 4 เห็นใจ 50 % | บทที่ 4 เห็นใจ 100 % >> |
จรดปลายรุ้ง 14 ม.ค. 2557, 10:03:30 น.
คุณ mhengjhy : ไม่รู้ว่าเค้กหวานหรือคนป้อนหวาน อิอิ
คุณ แว่นใส : เค้กแต่งงานตารุจแอบหวังไว้ในใจแระมั้ง
คุณ ปลาวาฬสีน้ำเงิน : สั้นแต่พยายามจะมาบ่อยๆ นะคะ
คุณ kaelek : ไม่อันตรายหรอกค่ะ คุณรุจช๊อบชอบ 555+
คุณ ปรางขวัญ : อยากป้อนแทนหรือคะ คนเขียนก็อยากป้อนแทนเหมือนกัน อิอิ
คุณ mhengjhy : ไม่รู้ว่าเค้กหวานหรือคนป้อนหวาน อิอิ
คุณ แว่นใส : เค้กแต่งงานตารุจแอบหวังไว้ในใจแระมั้ง
คุณ ปลาวาฬสีน้ำเงิน : สั้นแต่พยายามจะมาบ่อยๆ นะคะ
คุณ kaelek : ไม่อันตรายหรอกค่ะ คุณรุจช๊อบชอบ 555+
คุณ ปรางขวัญ : อยากป้อนแทนหรือคะ คนเขียนก็อยากป้อนแทนเหมือนกัน อิอิ
ปรางขวัญ 14 ม.ค. 2557, 11:46:17 น.
ฉากนี้โหดเลือดหยดเลยคุณรุจ ฉากหน้าขอหวานๆบ้างนะคะสงสารปลายฟ้า
ฉากนี้โหดเลือดหยดเลยคุณรุจ ฉากหน้าขอหวานๆบ้างนะคะสงสารปลายฟ้า
mhengjhy 14 ม.ค. 2557, 12:40:47 น.
ฮุย เล ฮุย 5555
ฮุย เล ฮุย 5555
kaelek 14 ม.ค. 2557, 15:11:24 น.
หึหึ.. มีแผนทีหลังรึป่าวหนอคุณรุจ
หึหึ.. มีแผนทีหลังรึป่าวหนอคุณรุจ
สู้ ๆ ค่ะ