เกมรักกับดักพิศวาส (สนพ.มายเลิฟ)
Tags: นิยายรัก,นายแบบ
ตอน: ตอนที่ 8
ตอนที่ 8
ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนนอนระหว่างเธอกับบอลด์วินเป็นไปอย่างราบรื่น เธอมีความสุขทั้งที่รู้ว่ามันเป็นอะไรที่ไม่ยั่งยืน แต่ก็คิดเพียงว่าขอกอบโกยช่วงเวลานี้เอาไว้ให้ได้มากที่สุด ถ้าหากวันหนึ่งบอลด์วินมีคนรู้ใจตัวจริงเธอจะได้เก็บช่วงเวลาดีๆ ไว้เป็นความทรงจำ และไม่แน่เธอเองก็อาจจะลองมองหาใครสักคนบ้างเหมือนกัน
พอนึกถึงใครสักคนเธอก็เห็นอริญชย์เดินยิ้มมาแต่ไกล บุษบันที่วันนี้เลิกงานดึกเลิกคิ้วแล้วหันไปมองอโรชาที่อาสาว่าจะไปส่งอย่างแปลกใจ และอดคิดไม่ได้ว่าคนข้างๆ แอบนัดมาหรือเปล่า
“อ้าว ซันมาได้ไง” อโรชาทักน้องชายด้วยน้ำเสียงและสีหน้าบ่งบอกถึงความแปลกใจไม่ต่างกับบุษบัน
“ก็พี่โทร.บอกว่ากลับดึก ยัยซายด์ก็ไปเดทกับแฟน ผมเองก็เพิ่งจะเลิกงานได้ไม่นานเลยว่าจะแวะมาชวนพี่ไปทานข้าวก่อนกลับ” ถึงจะบอกว่าว่าแวะมาชวนพี่ หากแต่สายตาของชายหนุ่มนั้นกลับมองไปที่คนที่อยู่ข้างๆ พี่มากกว่า
“วันนี้พี่รู้สึกเหนื่อยมากไม่อยากอะไรเลย เอาเป็นว่าซันไปกับบุษสองคนแล้วกันนะ พี่กลับก่อนนะ”
พูดพลางดันร่างบางไปหาน้องชาย โบกมือลาบุษบันที่ทำหน้างงๆแล้วเดินไปขึ้นรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ เราเองก็ไปกันบ้างดีกว่านะ ไปร้านเดิมนะ”
บุษบันพยักหน้าก่อนจะเดินไปขึ้นรถ แอบมองเสี้ยวหน้าที่อมยิ้มตลอดเวลาของอริญชย์แล้วไม่อยากคิดเลยว่านี้เป็นการวางแผนของสองพี่น้อง
“พักนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะว่าไหม” อริญชย์ชวนคุย
“ก็เราสองคนงานยุ่งนี่”
“แต่ยังดีที่ได้โทร.คุยกันบ้างว่าไหม แม้จะคุยไม่นานก็เถอะ แต่ได้ยินเสียงก็ดีใจและหายเหนื่อย”
ไม่พูดเปล่าอริญชย์ยังหันมาส่งสายตามีความหมายลึกซึ้งให้กับคนข้างๆ ที่เอาแต่นั่งก้มหน้ามองมือตัวเองอยู่เงียบๆ
“เรายังเชื่อว่าความรู้สึกเปลี่ยนกันได้นะ”
“เราก็ยังยืนยันคำเดิมนะซัน สำหรับเราแล้วคงยาก” บุษบันหันไปบอกชายหนุ่มเกี่ยวกับเรื่องเดิมๆ อีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“บุษ…”
“ถึงร้านแล้ว เราว่ารีบทานแล้วรีบกลับไปพักผ่อนดีกว่าไหม เราเองก็เหนื่อยและซันเองก็คงเหนื่อยเลิกงานแล้วยังใจดีแวะมารับไปทานข้าวอีก”
“ก็คนมันรักนี่” บุษบันหัวเราะน้อยๆ พลางส่ายหน้ากับการตื้อไม่เลิก ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถเดินนำเข้าไปในร้าน
ใช้เวลาทานอาหารไม่นานนัก เรียกได้ว่าไปทานก็ทานจริงๆ ไม่มีการนั่งเล่นอ้อยอิ่งกินลมชมบรรยากาศเพราะบุษบันหาข้ออ้างว่าเหนือยอยากพักผ่อน อริญชย์ที่แม้คิดว่าจะใช้บรรยากาศดีๆ ของยามค่ำคืนสร้างความโรแมนติกทานข้าวไปคุยกันไปจะออกอาการผิดหวังแต่ก็ต้องยอม
“ขอขึ้นไปส่งที่ห้องได้ไหม หน้าห้องก็ยังดี” อริญชย์เอ่ยขอหลังจากจอดรถนิ่งสนิทที่ลานจองรถของคอนโด
“ไม่ดีมั้ง มันดึกแล้ว”
“บุษบอกว่ามันดึก แต่เราจำได้ว่าเพื่อนผู้ชายคนนั้นของบุษก็อยู่ที่ห้องตอนดึกนี่แหละ”
ชายหนุ่มบอกอย่างไม่ยอม เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่าที่ตื้ออยากไปส่งบุษบันถึงห้องเพราะไม่อยากแพ้ไอ้หมอนั่น
ด้านบุษบันที่ไม่เคยคิดว่าชายหนุ่มจะยกเรื่องนั้นมาอ้างก็ได้แต่ถอนหายใจกรอกตาไปมาอย่างอ่อนใจ และเพื่อตัดปัญหาจึงยอมตกลง
“ก็ได้ แต่แค่หน้าห้องนะเพราะเราเหนื่อยอยากอาบน้ำนอนแล้วจริงๆ”
“ไม่มีปัญหา”
อริญชย์บอกเสียงร่างเริงเปิดยิ้มกว้างอย่างดีใจราวกับเด็กได้ของเล่นถูกใจพลอยทำให้บุษบันอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
และผลจากความดีใจนั้นทำให้อริญชย์ชวนบุษบันคุยเรื่องต่างๆ เจื้อยแจ้วตั้งแต่ลานจอดรถไปจนถึงหน้าห้องเลยทีเดียว
“ถึงแล้ว ขอบใจนะที่ไปรับแถมใจดีเลี้ยงข้าวด้วย”
“ไม่เป็นไรเราเต็มใจ บุษเข้าห้องสิเราจะได้สบายใจว่าได้ส่งบุษเข้าห้องแล้วจริงๆ”
เขาบอกพลางพยักพยเดไปที่ประตูห้อง บุษบันเอี้ยวตัวไปมองแล้วจัดการเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไปด้านใน
“เข้าห้องแล้วเจ้าค่ะ หายห่วงหรือยัง” ถามเสียงล้อเลียน
“อื้อ” ตอบรับเขินๆ
“งั้นก็ราตรีสวัสดิ์ ขับรถกลับบ้านดีๆ ล่ะ”
“เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์”
พูดเพียงเท่านั้นอริญชย์ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วหมุนตัวเดินจากไป ปล่อยให้บุษบันมองตามอย่างสงสัยว่า อย่าบอกนะว่าพรุ่งนี้เขาจะแวะไปรับเธอที่ทำงานอีก แต่เท่าที่รู้คืองานของอริญชย์ค่อนข้างยุ่งอาจจะพูดดักเธอไว้เฉยๆ ล่ะมั้ง
คิดเอาไว้อย่างนั้นแต่รู้สึกว่าเธอจะคิดผิดถนัด เพราะทันทีที่ก้าวเท้าออกมาจากลิฟท์ เสียงของคนคุ้นเคยก็ทักขึ้น
“บุษ”
“เฮ้ย! นายซันมาทำอะไรเนี่ย”
“ก็มารับบุษไปทำงานไง” บอกพลางเปิดยิ้มกว้าง และเดินเข้าไปจูงแขนของหญิงสาวตรงไปที่ลานจอดรถทันที
“เดี๋ยวๆ นายมารับฉันไปทำงาน” บุษบันรั้งแขนตัวเองไว้เพื่อที่จะให้คนที่กำลังเดินดุ่มๆ นำหน้าหยุดมาคุยกันก่อน
“ใช่ ทำไมหรือบุษรังเกียจ”
“ไม่ใช่ๆ แต่นายไม่ได้ไปทำงานหรือไงกัน” อริญชย์หมุนตัวกลับพร้อมกับรอยยิ้มสดใจ เขาทำท่าทางเหมือนใช้คิดนิดหนึ่ง ก่อนจะส่ายหย้า
“ไม่ได้ไป เราลาพักร้อนน่ะ”
“อ้าวเหรอ”
“ที่นี้ไปกันได้ยัง เดี๋ยวไปถึงงานสายพี่ซีได้ด่าตาย”
บุษบันพยักหน้าแล้วเดินเคียงร่างสูงไปขึ้นรถแต่โดยดีจะขัดจะแย้งตอนนี้ก็คงไม่ทัน ก็เล่นมาแบบไม่ให้ตั้งตัวกันเลยนี่ มิน่าเมื่อคืนถึงบอกว่าพรุ่งนี้เจอกัน
“เลิกงานเรามารับกลับนะ” อริญชย์หันมาบอกยิ้มๆ ก่อนจะหันกลับไปมองถนนตรงหน้าเหือนเดิม
“ไม่เป็นไร เรากลับเองได้ จะให้นายเทียวรับเทียวส่งเกรงใจตาย”
“ไม่เป็นไร เพราะเราเต็มใจ และจริงๆเราตั้งใจไว้แล้วว่าระหว่างพักร้อนห้าวันนี้เราจะไปรับไปส่งบาไปทำงานทุกวัน”
“เฮ้ย! ไม่เอา”
บุษบันปฏิเสธเสียงหลงหันมามองพลขับอย่างตำหนิ ไม่ใช่อะไรรหรอกแต่จะให้วันหยุดพักผ่อนของชายหนุ่มหมดไปกับการมารับส่งเธอมันก็ดูกระไรอยู่
“ทำไมหรือบุษรังเกียจเรา” ถามเสียงหงอย
“ไม่ใช่”
“งั้นก็กลัวผู้ชายคนนั้นจะเข้าใจผิด” คราวนี้พอเอ่ยถึงผู้ชายอีกคนน้ำเสียงหงอยๆ ก็เริ่มตึง
“นั่นก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ เขาเป็นแค่เพื่อนจริงๆ”
เธอไม่ได้โกหกนะ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับบอลด์วินก็ยังอยู่ในเครื่อข่ายความหมายของคำว่าเพื่อนอยู่มั้ง
“งั้นทำไมล่ะ ก็เราเต็มใจนะบุษ”
“แต่เราว่านายควรจะเอาเวลาไปเที่ยวพักผ่อนที่ไหนสักแห่งดีกว่าไหน อุตส่าห์ลาพักร้อยทั้งทีจะได้หายเหนื่อยไง”
“การพักผ่อนของเราคือแบบนี้ล่ะ” อริญชย์บอกหน้าตาย แถมหันมายิ้มหน้าระรื่น
“มันจะใช่เหรอ”
“ใช่ยิ่งกว่าใช่ แค่เราได้เห็นหน้าได้อยู่ใกล้ๆ บุษเราก็ผ่อนคลายหายเหนื่อยแล้วล่ะ”
บุษบันยิ้มขำๆ กับคำหวานชวนซึ้งนั้น พลางคิดไปว่าทำไมเธอไม่รักผู้ชายคนนี้นะทั้งที่เขาก็แสนดีเอาอกเอาใจเธอทุกอย่างตั้งแต่ยอมเปิดใจว่าเขาหลงรักเธอมาตลอด
“แต่เราเกรงใจ”
“เกรงใจทำไมก็บอกแล้วเราเต็มใจ อย่าปฏิเสธเลยนะบุษ เห็นใจเราเถอะ” ทั้งสายตาและน้ำเสียงที่ขอร้องอ้อนวอนทำให้บุษบันไม่กล้าที่จะปฏิเสธ
“ก็ได้แล้วอย่ามาบ่นเหนือยก็แล้วกัน”
“ขอบคุณครับ”
อริญชย์ผละมือจากพวงมาลัยรถมาวางทับลงบนหลังมือบางที่วางอยู่บนตักอย่างขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้มกวางสดใจ
ซึ่งบุษบันก็ไม่ได้ดึงมือหนีเพราะรับรู้ได้จากสัมผัสว่าเขาไม่ได้ต้องการล่วงเกินแค่ต้องการขอบคุณจริงๆ เธอจึงยิ้มและพยักหน้ารับ
และหลังจากวันนั้นเป็นต้นมาอริญชย์ก็เทียวรับเทียวส่งบุษบันตลอดช่วงเวลาพักร้อน ความสัมพันธ์ที่ตอนแรกดูจะห่างเหินก็กลับดูแน่นแฟ้นและสนิทสนมมากขึ้นกว่าเดิม งานนี้ทำให้ผูสนันสนุนหลักอย่างเป็นทางการอย่างอโรชายิ้มไม่หุบ
“แกทำดีมากซัน”
อโรชากระซิบบอกน้องชายอย่างชื่นชมระหว่างรอบุษบันไปเข้าห้องน้ำหลังจากเลิกงาน และวันนี้เลิกไวจึงมีแผนจะไปซื้อของไปทำอาหารทานที่บ้านของเธอ นัยหนึ่งก็เป็นการฉลองให้กับความคืบหน้าไปอีกก้าวของน้องชาย
“ต้องของคุณพี่ซีแหละครับที่แนะนำ ไม่งั้นผมก็คงย่ำอยู่กับที่ไปไม่ไปไหนเสียที”
“ของอย่างนี้จะมัวใจเย็นอยู่ไม่ได้ ความใกล้ชิดสนิทสนมก็เป็นสิ่งสำคัญแค่โทรศัพท์น่ะไม่ได้ผลหรอก ไม่ต้องห่วงนะมีกองหนุนอย่างพี่รับรองไม่พลาด” กุนซือใหญ่เชิดหน้ากอดอกเดินกลับไปกลับมาอย่างวางมาดและมั่นใจในแผนการตัวเองเต็มพิกัด
“ข้าน้อยขอคำแนะนำด้วย” อริญชย์ได้ทีด็บ้าจี้ตามพี่สาวทำท่าคาราวะเหมือนจอมยุทธ์ในหนังจีน
“รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งขนะร้อยครั้ง” คนเป็นพี่สาวก็ยังเล่นไม่เลิกแต่เหมือนเพิ่งจะนึกได้จึงหมุนตัวเดินไวๆ มาหาน้องชาย
“พี่ลืมบอกไปว่าช่วงนี้นายวินซ์มีงานเดินแบบอยู่ต่างจังหวัดวันมะรืนนี้ก็จะกลับมาแล้ว ช่วงเวลาที่คู่แข่งไม่อยู่แกพยายามอย่าทำคะแนนร่วงล่ะกัน”
“ตอนนี้ผมไม่ห่วงหรอกพี่ แต่ผมห่วงช่วงที่หมอนั่นจะกลับมาผมก็ต้องกลับไปทำงานพอดีน่ะสิ”
อริญชย์บอกอย่างหนักใจ แม้ช่วงนี้จะมั่นใจว่าทุกอย่างไปได้ดี แต่อีกฝ่ายเป็นถึงนายแบบรูปหล่อจึงประมาณไม่ได้
“ไม่เป็นไรพี่จะช่วยแกเอง” อโรชาตบไหล่กว้างของน้องชายอย่างให้กำลังใจและเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่บุษบันมาถึงพอดี
“ขอโทษทีค่ะที่ให้รอ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“เอาละพี่ว่าเราไปหาซื้อของทำอาหารเย็นกันดีกว่า ระหว่างขับรถจากนี่ไปถึงตลาดสดคิดช่วยกันแล้วกันว่าแต่ละคนอยากทานอะไร ของโปรดยัยซายด์บุษคงรู้ดีนะ”
“ค่ะ”
“งั้นไปกันเลย” ว่าแล้วอโรชาก็เดินนำไปที่รถโดยมีบุษบันและอริญชย์เดินตามหลัง
“บุษจ๋าขึ้นผิดคันหรือเปล่าจ๊ะ” อโรชาดึงลูกทีมคนสวยเอาไว้เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะเดินไปขึ้นรถของเธอ ซึ่งเรื่องอะไรจะยอม
“อ้าว ทำไมคะรถพี่ซีมีอะไรอย่างนั้นเหรอคะ”
“เปล่าจ๊ะ แต่บุษควรไปขึ้นคันนู้น” พยักพเยิดไปยังรถอีกคนที่จอดถัดออกไปอีกหลายคน
“แต่…”
“น่าบุษดูหน้าไอ้ซันซิแค่เห็นจะเดินมาขึ้นรถพี่ก็จ๋อยรับปประทานแล้ว” พูดพลางหันไปยิ้มให้น้องชายที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังหญิงสาว
“ก็ได้ค่ะงั้น เจอกันที่ตลาดนะคะ” เอ่ยจบก็หันไปยิ้มให้กับคนหน้าจ๋อยที่เหมือนจะยิ้มออกแล้วเดินตรงไปที่รถอีกคัน
“บุษเบื่อที่จะนั่งรถเราแล้วเหรอ”
“เปล่าหรอก ขอโทษที่ทำให้คิดมาก แค่ความเคยชินน่ะ” บุษบันรีบแก้ตัวเมื่อเห็นสีหน้าที่สดใสเริ่มจ๋อยอีกครั้งอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร นึกว่าจะโดนเบื่อซะแล้ว”
*********************************************
วันนี้มาพร้อมกับปกสวยๆ ของเรื่องนี้นะคะ อิอิอิ และที่สำคัญตอนนี้ก็วางแผงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วนะคะที่ 7-11 ทุกสาขาทั่วประเทศ ^___^
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=465378583584504&set=a.188615481260817.38070.100003370990958&type=1&theater
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ (^_/\_^)
เกศมณี
15/01/57
ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนนอนระหว่างเธอกับบอลด์วินเป็นไปอย่างราบรื่น เธอมีความสุขทั้งที่รู้ว่ามันเป็นอะไรที่ไม่ยั่งยืน แต่ก็คิดเพียงว่าขอกอบโกยช่วงเวลานี้เอาไว้ให้ได้มากที่สุด ถ้าหากวันหนึ่งบอลด์วินมีคนรู้ใจตัวจริงเธอจะได้เก็บช่วงเวลาดีๆ ไว้เป็นความทรงจำ และไม่แน่เธอเองก็อาจจะลองมองหาใครสักคนบ้างเหมือนกัน
พอนึกถึงใครสักคนเธอก็เห็นอริญชย์เดินยิ้มมาแต่ไกล บุษบันที่วันนี้เลิกงานดึกเลิกคิ้วแล้วหันไปมองอโรชาที่อาสาว่าจะไปส่งอย่างแปลกใจ และอดคิดไม่ได้ว่าคนข้างๆ แอบนัดมาหรือเปล่า
“อ้าว ซันมาได้ไง” อโรชาทักน้องชายด้วยน้ำเสียงและสีหน้าบ่งบอกถึงความแปลกใจไม่ต่างกับบุษบัน
“ก็พี่โทร.บอกว่ากลับดึก ยัยซายด์ก็ไปเดทกับแฟน ผมเองก็เพิ่งจะเลิกงานได้ไม่นานเลยว่าจะแวะมาชวนพี่ไปทานข้าวก่อนกลับ” ถึงจะบอกว่าว่าแวะมาชวนพี่ หากแต่สายตาของชายหนุ่มนั้นกลับมองไปที่คนที่อยู่ข้างๆ พี่มากกว่า
“วันนี้พี่รู้สึกเหนื่อยมากไม่อยากอะไรเลย เอาเป็นว่าซันไปกับบุษสองคนแล้วกันนะ พี่กลับก่อนนะ”
พูดพลางดันร่างบางไปหาน้องชาย โบกมือลาบุษบันที่ทำหน้างงๆแล้วเดินไปขึ้นรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ เราเองก็ไปกันบ้างดีกว่านะ ไปร้านเดิมนะ”
บุษบันพยักหน้าก่อนจะเดินไปขึ้นรถ แอบมองเสี้ยวหน้าที่อมยิ้มตลอดเวลาของอริญชย์แล้วไม่อยากคิดเลยว่านี้เป็นการวางแผนของสองพี่น้อง
“พักนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะว่าไหม” อริญชย์ชวนคุย
“ก็เราสองคนงานยุ่งนี่”
“แต่ยังดีที่ได้โทร.คุยกันบ้างว่าไหม แม้จะคุยไม่นานก็เถอะ แต่ได้ยินเสียงก็ดีใจและหายเหนื่อย”
ไม่พูดเปล่าอริญชย์ยังหันมาส่งสายตามีความหมายลึกซึ้งให้กับคนข้างๆ ที่เอาแต่นั่งก้มหน้ามองมือตัวเองอยู่เงียบๆ
“เรายังเชื่อว่าความรู้สึกเปลี่ยนกันได้นะ”
“เราก็ยังยืนยันคำเดิมนะซัน สำหรับเราแล้วคงยาก” บุษบันหันไปบอกชายหนุ่มเกี่ยวกับเรื่องเดิมๆ อีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“บุษ…”
“ถึงร้านแล้ว เราว่ารีบทานแล้วรีบกลับไปพักผ่อนดีกว่าไหม เราเองก็เหนื่อยและซันเองก็คงเหนื่อยเลิกงานแล้วยังใจดีแวะมารับไปทานข้าวอีก”
“ก็คนมันรักนี่” บุษบันหัวเราะน้อยๆ พลางส่ายหน้ากับการตื้อไม่เลิก ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถเดินนำเข้าไปในร้าน
ใช้เวลาทานอาหารไม่นานนัก เรียกได้ว่าไปทานก็ทานจริงๆ ไม่มีการนั่งเล่นอ้อยอิ่งกินลมชมบรรยากาศเพราะบุษบันหาข้ออ้างว่าเหนือยอยากพักผ่อน อริญชย์ที่แม้คิดว่าจะใช้บรรยากาศดีๆ ของยามค่ำคืนสร้างความโรแมนติกทานข้าวไปคุยกันไปจะออกอาการผิดหวังแต่ก็ต้องยอม
“ขอขึ้นไปส่งที่ห้องได้ไหม หน้าห้องก็ยังดี” อริญชย์เอ่ยขอหลังจากจอดรถนิ่งสนิทที่ลานจองรถของคอนโด
“ไม่ดีมั้ง มันดึกแล้ว”
“บุษบอกว่ามันดึก แต่เราจำได้ว่าเพื่อนผู้ชายคนนั้นของบุษก็อยู่ที่ห้องตอนดึกนี่แหละ”
ชายหนุ่มบอกอย่างไม่ยอม เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่าที่ตื้ออยากไปส่งบุษบันถึงห้องเพราะไม่อยากแพ้ไอ้หมอนั่น
ด้านบุษบันที่ไม่เคยคิดว่าชายหนุ่มจะยกเรื่องนั้นมาอ้างก็ได้แต่ถอนหายใจกรอกตาไปมาอย่างอ่อนใจ และเพื่อตัดปัญหาจึงยอมตกลง
“ก็ได้ แต่แค่หน้าห้องนะเพราะเราเหนื่อยอยากอาบน้ำนอนแล้วจริงๆ”
“ไม่มีปัญหา”
อริญชย์บอกเสียงร่างเริงเปิดยิ้มกว้างอย่างดีใจราวกับเด็กได้ของเล่นถูกใจพลอยทำให้บุษบันอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
และผลจากความดีใจนั้นทำให้อริญชย์ชวนบุษบันคุยเรื่องต่างๆ เจื้อยแจ้วตั้งแต่ลานจอดรถไปจนถึงหน้าห้องเลยทีเดียว
“ถึงแล้ว ขอบใจนะที่ไปรับแถมใจดีเลี้ยงข้าวด้วย”
“ไม่เป็นไรเราเต็มใจ บุษเข้าห้องสิเราจะได้สบายใจว่าได้ส่งบุษเข้าห้องแล้วจริงๆ”
เขาบอกพลางพยักพยเดไปที่ประตูห้อง บุษบันเอี้ยวตัวไปมองแล้วจัดการเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไปด้านใน
“เข้าห้องแล้วเจ้าค่ะ หายห่วงหรือยัง” ถามเสียงล้อเลียน
“อื้อ” ตอบรับเขินๆ
“งั้นก็ราตรีสวัสดิ์ ขับรถกลับบ้านดีๆ ล่ะ”
“เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์”
พูดเพียงเท่านั้นอริญชย์ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วหมุนตัวเดินจากไป ปล่อยให้บุษบันมองตามอย่างสงสัยว่า อย่าบอกนะว่าพรุ่งนี้เขาจะแวะไปรับเธอที่ทำงานอีก แต่เท่าที่รู้คืองานของอริญชย์ค่อนข้างยุ่งอาจจะพูดดักเธอไว้เฉยๆ ล่ะมั้ง
คิดเอาไว้อย่างนั้นแต่รู้สึกว่าเธอจะคิดผิดถนัด เพราะทันทีที่ก้าวเท้าออกมาจากลิฟท์ เสียงของคนคุ้นเคยก็ทักขึ้น
“บุษ”
“เฮ้ย! นายซันมาทำอะไรเนี่ย”
“ก็มารับบุษไปทำงานไง” บอกพลางเปิดยิ้มกว้าง และเดินเข้าไปจูงแขนของหญิงสาวตรงไปที่ลานจอดรถทันที
“เดี๋ยวๆ นายมารับฉันไปทำงาน” บุษบันรั้งแขนตัวเองไว้เพื่อที่จะให้คนที่กำลังเดินดุ่มๆ นำหน้าหยุดมาคุยกันก่อน
“ใช่ ทำไมหรือบุษรังเกียจ”
“ไม่ใช่ๆ แต่นายไม่ได้ไปทำงานหรือไงกัน” อริญชย์หมุนตัวกลับพร้อมกับรอยยิ้มสดใจ เขาทำท่าทางเหมือนใช้คิดนิดหนึ่ง ก่อนจะส่ายหย้า
“ไม่ได้ไป เราลาพักร้อนน่ะ”
“อ้าวเหรอ”
“ที่นี้ไปกันได้ยัง เดี๋ยวไปถึงงานสายพี่ซีได้ด่าตาย”
บุษบันพยักหน้าแล้วเดินเคียงร่างสูงไปขึ้นรถแต่โดยดีจะขัดจะแย้งตอนนี้ก็คงไม่ทัน ก็เล่นมาแบบไม่ให้ตั้งตัวกันเลยนี่ มิน่าเมื่อคืนถึงบอกว่าพรุ่งนี้เจอกัน
“เลิกงานเรามารับกลับนะ” อริญชย์หันมาบอกยิ้มๆ ก่อนจะหันกลับไปมองถนนตรงหน้าเหือนเดิม
“ไม่เป็นไร เรากลับเองได้ จะให้นายเทียวรับเทียวส่งเกรงใจตาย”
“ไม่เป็นไร เพราะเราเต็มใจ และจริงๆเราตั้งใจไว้แล้วว่าระหว่างพักร้อนห้าวันนี้เราจะไปรับไปส่งบาไปทำงานทุกวัน”
“เฮ้ย! ไม่เอา”
บุษบันปฏิเสธเสียงหลงหันมามองพลขับอย่างตำหนิ ไม่ใช่อะไรรหรอกแต่จะให้วันหยุดพักผ่อนของชายหนุ่มหมดไปกับการมารับส่งเธอมันก็ดูกระไรอยู่
“ทำไมหรือบุษรังเกียจเรา” ถามเสียงหงอย
“ไม่ใช่”
“งั้นก็กลัวผู้ชายคนนั้นจะเข้าใจผิด” คราวนี้พอเอ่ยถึงผู้ชายอีกคนน้ำเสียงหงอยๆ ก็เริ่มตึง
“นั่นก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ เขาเป็นแค่เพื่อนจริงๆ”
เธอไม่ได้โกหกนะ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับบอลด์วินก็ยังอยู่ในเครื่อข่ายความหมายของคำว่าเพื่อนอยู่มั้ง
“งั้นทำไมล่ะ ก็เราเต็มใจนะบุษ”
“แต่เราว่านายควรจะเอาเวลาไปเที่ยวพักผ่อนที่ไหนสักแห่งดีกว่าไหน อุตส่าห์ลาพักร้อยทั้งทีจะได้หายเหนื่อยไง”
“การพักผ่อนของเราคือแบบนี้ล่ะ” อริญชย์บอกหน้าตาย แถมหันมายิ้มหน้าระรื่น
“มันจะใช่เหรอ”
“ใช่ยิ่งกว่าใช่ แค่เราได้เห็นหน้าได้อยู่ใกล้ๆ บุษเราก็ผ่อนคลายหายเหนื่อยแล้วล่ะ”
บุษบันยิ้มขำๆ กับคำหวานชวนซึ้งนั้น พลางคิดไปว่าทำไมเธอไม่รักผู้ชายคนนี้นะทั้งที่เขาก็แสนดีเอาอกเอาใจเธอทุกอย่างตั้งแต่ยอมเปิดใจว่าเขาหลงรักเธอมาตลอด
“แต่เราเกรงใจ”
“เกรงใจทำไมก็บอกแล้วเราเต็มใจ อย่าปฏิเสธเลยนะบุษ เห็นใจเราเถอะ” ทั้งสายตาและน้ำเสียงที่ขอร้องอ้อนวอนทำให้บุษบันไม่กล้าที่จะปฏิเสธ
“ก็ได้แล้วอย่ามาบ่นเหนือยก็แล้วกัน”
“ขอบคุณครับ”
อริญชย์ผละมือจากพวงมาลัยรถมาวางทับลงบนหลังมือบางที่วางอยู่บนตักอย่างขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้มกวางสดใจ
ซึ่งบุษบันก็ไม่ได้ดึงมือหนีเพราะรับรู้ได้จากสัมผัสว่าเขาไม่ได้ต้องการล่วงเกินแค่ต้องการขอบคุณจริงๆ เธอจึงยิ้มและพยักหน้ารับ
และหลังจากวันนั้นเป็นต้นมาอริญชย์ก็เทียวรับเทียวส่งบุษบันตลอดช่วงเวลาพักร้อน ความสัมพันธ์ที่ตอนแรกดูจะห่างเหินก็กลับดูแน่นแฟ้นและสนิทสนมมากขึ้นกว่าเดิม งานนี้ทำให้ผูสนันสนุนหลักอย่างเป็นทางการอย่างอโรชายิ้มไม่หุบ
“แกทำดีมากซัน”
อโรชากระซิบบอกน้องชายอย่างชื่นชมระหว่างรอบุษบันไปเข้าห้องน้ำหลังจากเลิกงาน และวันนี้เลิกไวจึงมีแผนจะไปซื้อของไปทำอาหารทานที่บ้านของเธอ นัยหนึ่งก็เป็นการฉลองให้กับความคืบหน้าไปอีกก้าวของน้องชาย
“ต้องของคุณพี่ซีแหละครับที่แนะนำ ไม่งั้นผมก็คงย่ำอยู่กับที่ไปไม่ไปไหนเสียที”
“ของอย่างนี้จะมัวใจเย็นอยู่ไม่ได้ ความใกล้ชิดสนิทสนมก็เป็นสิ่งสำคัญแค่โทรศัพท์น่ะไม่ได้ผลหรอก ไม่ต้องห่วงนะมีกองหนุนอย่างพี่รับรองไม่พลาด” กุนซือใหญ่เชิดหน้ากอดอกเดินกลับไปกลับมาอย่างวางมาดและมั่นใจในแผนการตัวเองเต็มพิกัด
“ข้าน้อยขอคำแนะนำด้วย” อริญชย์ได้ทีด็บ้าจี้ตามพี่สาวทำท่าคาราวะเหมือนจอมยุทธ์ในหนังจีน
“รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งขนะร้อยครั้ง” คนเป็นพี่สาวก็ยังเล่นไม่เลิกแต่เหมือนเพิ่งจะนึกได้จึงหมุนตัวเดินไวๆ มาหาน้องชาย
“พี่ลืมบอกไปว่าช่วงนี้นายวินซ์มีงานเดินแบบอยู่ต่างจังหวัดวันมะรืนนี้ก็จะกลับมาแล้ว ช่วงเวลาที่คู่แข่งไม่อยู่แกพยายามอย่าทำคะแนนร่วงล่ะกัน”
“ตอนนี้ผมไม่ห่วงหรอกพี่ แต่ผมห่วงช่วงที่หมอนั่นจะกลับมาผมก็ต้องกลับไปทำงานพอดีน่ะสิ”
อริญชย์บอกอย่างหนักใจ แม้ช่วงนี้จะมั่นใจว่าทุกอย่างไปได้ดี แต่อีกฝ่ายเป็นถึงนายแบบรูปหล่อจึงประมาณไม่ได้
“ไม่เป็นไรพี่จะช่วยแกเอง” อโรชาตบไหล่กว้างของน้องชายอย่างให้กำลังใจและเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่บุษบันมาถึงพอดี
“ขอโทษทีค่ะที่ให้รอ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“เอาละพี่ว่าเราไปหาซื้อของทำอาหารเย็นกันดีกว่า ระหว่างขับรถจากนี่ไปถึงตลาดสดคิดช่วยกันแล้วกันว่าแต่ละคนอยากทานอะไร ของโปรดยัยซายด์บุษคงรู้ดีนะ”
“ค่ะ”
“งั้นไปกันเลย” ว่าแล้วอโรชาก็เดินนำไปที่รถโดยมีบุษบันและอริญชย์เดินตามหลัง
“บุษจ๋าขึ้นผิดคันหรือเปล่าจ๊ะ” อโรชาดึงลูกทีมคนสวยเอาไว้เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะเดินไปขึ้นรถของเธอ ซึ่งเรื่องอะไรจะยอม
“อ้าว ทำไมคะรถพี่ซีมีอะไรอย่างนั้นเหรอคะ”
“เปล่าจ๊ะ แต่บุษควรไปขึ้นคันนู้น” พยักพเยิดไปยังรถอีกคนที่จอดถัดออกไปอีกหลายคน
“แต่…”
“น่าบุษดูหน้าไอ้ซันซิแค่เห็นจะเดินมาขึ้นรถพี่ก็จ๋อยรับปประทานแล้ว” พูดพลางหันไปยิ้มให้น้องชายที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังหญิงสาว
“ก็ได้ค่ะงั้น เจอกันที่ตลาดนะคะ” เอ่ยจบก็หันไปยิ้มให้กับคนหน้าจ๋อยที่เหมือนจะยิ้มออกแล้วเดินตรงไปที่รถอีกคัน
“บุษเบื่อที่จะนั่งรถเราแล้วเหรอ”
“เปล่าหรอก ขอโทษที่ทำให้คิดมาก แค่ความเคยชินน่ะ” บุษบันรีบแก้ตัวเมื่อเห็นสีหน้าที่สดใสเริ่มจ๋อยอีกครั้งอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร นึกว่าจะโดนเบื่อซะแล้ว”
*********************************************
วันนี้มาพร้อมกับปกสวยๆ ของเรื่องนี้นะคะ อิอิอิ และที่สำคัญตอนนี้ก็วางแผงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วนะคะที่ 7-11 ทุกสาขาทั่วประเทศ ^___^
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=465378583584504&set=a.188615481260817.38070.100003370990958&type=1&theater
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ (^_/\_^)
เกศมณี
15/01/57
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ม.ค. 2557, 15:53:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ม.ค. 2557, 15:53:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 1625
| << ตอนที่ 7 | ตอนที่ 9 >> |
mhengjhy 15 ม.ค. 2557, 17:08:51 น.
นายวินซ์กลับมาเร็วๆ
นายวินซ์กลับมาเร็วๆ
แว่นใส 15 ม.ค. 2557, 17:31:29 น.
มาเร็วหน่อยนะ
มาเร็วหน่อยนะ
pkka 15 ม.ค. 2557, 18:21:00 น.
หนังสือ จะไปแอบดูนะ :) :)
หนังสือ จะไปแอบดูนะ :) :)